Thursday, August 7, 2008

ရထားစီးၾကသူမ်ား


ရထားလာရန္ ၂ မိနစ္သာလိုေတာ့သည္ ဆိုေတာ့ စက္ေလွကားေပၚ အေျပးတက္မိသည္။ ဒီရထားမွီမွ။ ေနာက္ရထားက ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး။ စက္ေလွကားေပၚမွာ တခ်ိဳ ့ကႏုိင္ငံၾကီးသား ပီသစြာ ဘယ္ကပ္ရပ္သည္။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့မရပ္။ ဒီေတာ့ အလွ်င္လိုသူ ကိုယ့္လိုလူအတြက္ လမ္းမရွင္း။ ရထားေတာ့ လြတ္ေတာ့မည္။ ကြ်နု္ပ္ကို ခြင့္ျပုပါဆိုတာကို အၾကိမ္ၾကိမ္သံုးျပီး ေက်ာ္ခြသြားရသည္။

ေတာ္ေသးရဲ့။ ရထားအေရာက္ ကိုယ္အေရာက္။ ဆင္းသူေတြ ဦးစားေပးရန္ တက္သူေတြက အ၀ါေရာင္အေစာင္းလိုင္း ေနာက္မွာရပ္ရသည္။ သားသားနားနား၀တ္ထားသည့္ အရာရွိပံုေပါက္သည့္ နိုင္ငံၾကီးသား အန္တီၾကီးကေတာ့ ဆင္းရမယ့္သူေတြ အေပါက္၀တည့္တည့္ ကန္ ့လန္ ့ၾကီး။ သူ ့ေၾကာင့္ပဲ အားလံုးရွ ုပ္ကုန္သည္။ တီတီတီ လို ့အေပါက္ပိတ္ရန္ အခ်က္ေပးေနေပမယ့္ တခ်ိဳ ့က ခုထိမ၀င္ရေသး။ ျပီးေတာ့ သူက နဲနဲေခ်ာင္သည့္ အထဲဘက္ကို မ၀င္။ အေပါက္၀မွာ ေက်ာက္ခ်ထားသည္။ မတတ္နိုင္။ ကိုယ္က အေ၀းၾကီးစီးရမယ့္သူ။ သူရဲေလးေကာင္ထဲက ပိုးျဖူေျပာသလို “အလယ္ေခါင္မွာ ဆင္နွစ္ေကာင္ xxေထာင္ကလို ့ ရတယ္ရတယ္” သာ ေအာ္လိုက္ခ်င္သည္။ ဒီလိုအခါေတြမွာျမန္မာျပည္က စပယ္ယာေလးမ်ားေတာင္ လြမ္းမိေသး။ ထုံးစံအတိုင္း ကြ်နု္ပ္ကို ခြင့္ျပုပါရသည္။ အလယ္ေရာက္မွ သက္ျပင္းခ်ရသည္။

ရထားက နဲနဲလွ ုပ္ေတာ့ ေရွ ့က ညေနပိုင္းသတင္းစာဖတ္ေနသည့္မိန္းမရဲ့ သတင္းစာကို ထိမိသြားသည္။ ၀မ္းနည္းပါတယ္လို ့အေျပာမဆံုးေသး နိုင္ငံၾကီးသားမိန္းမရဲ့ မ်က္ေစာင္းမွန္သြားသည္။ ၀ါသနာအတိုင္း အနားကလူေတြကို အပ်င္းေျပ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ မ်က္လံုးကစား။ ေထာင့္စြန္းခံုက အတြဲကေတာ့ ရထားစင္းလံုးငွားထားသလုိ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေမ့ေနသည္။ ေကာင္ေလးက ခ်မ္းတတ္ပံုရသည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအရွည္ႏွင့္။ ေကာင္မေလးက အိုက္တတ္ပံုရသည္။ တထြာေလာက္သာရွိမည့္ေဘာင္းဘီတိုနွင့္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေကာင္မေလးေတြ ပိုပို အိုက္တတ္လာလဲလုိ ့ စဥ္းစားေနမိသည္။

ေနာက္တဘူတာ ေရာက္ေတာ့ မိသားတစု တိုးၾကိတ္ျပီး အလယ္ေရာက္လာသည္။ အိုး…ေမြးနိုင္လိုက္တာ။ လမ္းေလွ်ာက္နုိင္သည့္ အရြယ္က ႏွစ္ေယာက္။ အေဖေပၚမွာ တေယာက္။ အေမေပၚမွာတေယာက္။ ဟင္… အေမ့ဗိုက္ထဲမွာလဲ တေယာက္။ မေလးရွားလူမ်ိဳးေတြြ။ ေရွ ့မွာထိုင္ေနေသာသူေတြ အားလံုး ေနာက္ဘက္က ထိုင္ခံုေနရာဦးစားေပးရမည့္ ဆိုင္းဘုတ္ကို လ်စ္လ်ဳရွ ုထားပံုရသည္။ ခုနသတင္းစာမမေတာင္ ဘယ္အခ်ိန္က ေကာက္ကာငင္ကာ အိပ္လိုက္သည္မသိ။ ကိုယ္က နေဘးကေနျပီး မဗိုက္ကို အားနာလာသည္။ သူ ့ခမ်ာ ကေလးကလဲ ခ်ီထားရေသး။ တကယ္အိပ္ေပ်ာ္ေနပံုရသည့္ အန္တီၾကီးတေယာက္ နိုးလာျပီး ပ်ာပ်ာသလဲေနရာေပးမွ ကိုယ္ပါသက္ျပင္းခ်နုိင္သည္။

စပီကာ စပယ္ယာက ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္ လူေတြက အေပါက္နားကို ၾကိုက္ၾကသည္။ ေအးေလ…စပီကာက စပီကာ။ လူစပယ္ယာမွမဟုတ္တာ။ စံုတြဲဆင္းသြားျပီး အဲဒီေနရာကို ဦးထုပ္ခပ္ငိုက္ငိုက္ေစာင္းထားေသာ လူတေယာက္၀င္ထိုင္သည္။ ျမတ္စြာဘုရား…ျမင္ေနရသည့္ မ်က္ႏွာတစိတ္တပိုင္းက ဟိုတေလာက ေပ်ာက္သြားသည့္ အစိုးရအလိုရွိေနသည့္ အၾကမ္းဖက္္သမား ဆာလမတ္နဲ ့တူသလိုလို။ ဟိုတေန ့ကပဲ သူ ့ကိုရွာနိုင္သူအတြက္ ဆုေငြတိုးေပးထားသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူက နဲနဲ ပုိ၀သလားလို ့။ ဦးထုပ္ကို ေရွ ့ပိုဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ သံသယပိုျဖစ္သြားသည္။ သူ ့ေရွ ့တည့္တည့္ရပ္ေနသည့္ အန္တီၾကီးကလဲ ကိုယ့္လို သံသယမ်က္လံုးေတြနဲ ့။ ဖုန္းကို ကစားေနတာကို မ်က္ေျခမျပတ္ၾကည့္မိသည္။ သူ ့ဖုန္းက ဗံုးတလံုးမျဖစ္နုိင္ဘူးလို ့မေျပာနိုင္။ ကံတရားဆိုတာ ေျပာလို ့မရ။ သူမ်ားကို စပ္စုမေနနဲ ့။ ဘုရားစာရြတ္ဖို ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိေပးရသည္။ စပီကာက သံသယရိွသူေတြ ့ရင္ အေၾကာင္းၾကားဖို ့ေအာ္ေနသည္။ ဒီလူဦးထုတ္ခြ်တ္လွ်င္ ကိစၥက ျပတ္ျပီ။ သူ ့ေက်ာပိုးအိတ္ဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ေရာ အန္တီၾကီးပါ နဲနဲပ်ာသြားသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ နေဘးက မဗိုက္ခ်ီထားသည့္ ကေလးက ကိုယ္တို ့ဆႏၵအတိုင္း ဒီလူ ့ဦးထုတ္ကို ဆြဲခြ်တ္ပစ္လိုက္သည္။ အိုး…ေတာ္ပါေသးရဲ့ ဆာလမတ္မဟုတ္။ မဗိုက္က ဒီလူကို ေတာင္းပန္ေနေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ စိတ္ထဲက ကေလးကို ၾကိတ္ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ အန္တီၾကီးက ကိုယ့္ကို အထာႏွင့္ လွမ္းျပုံးျပသည္။

ဒီလူ ့စိတ္၀င္စားေနရတာႏွင့္ ဘူတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေက်ာ္သြားသည္။ ခုထိလဲ ထိုင္စရာ ေနရာမရေသး။ ခုမွ သတိထားမိသည္။ အျပာေရာင္တီရွပ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးက တေယာက္ထဲျပံူးလိုက္၊ စကားတိုးတိုးေလး ေျပာလုိက္ႏွင့္။ သူ ့လက္ထဲမွာဖုန္းလဲမရွိ။ သူ ့နားထဲမွာလဲ ဘလူးတုလဲမရွိ။ ေသခ်ာျပီ။ ယဥ္ယဥ္ေလး…။ ရုပ္ကေလးက ေခ်ာေခ်ာေလး။ အသက္ကလဲ ကိုယ့္ထက္ငယ္မယ့္ပုံ။ အလုပ္လဲ လုပ္ပံုရသည္။ ဒီလိုပါပဲ။ ဒီနိုင္ငံမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ မၾကာမၾကာေတြ ့ရတတ္သည္။ အလုပ္ဖိစီးမွ ုေၾကာင့္လား… မိသားစုျပႆနာေၾကာင့္လား… ရွယ္ယာရံွ ုးလို ့လား…။

“အေမလား… ၾကားရလား..အေမ…ၾကားရလား”။ ျမန္မာသံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေၾကာင့္ အသံလာရာဘက္ ၾကည့္မိသည္။ နိုင္ငံၾကီးသားတို ့ကလဲ မ်က္ေမွာင္ေတြ
က်ံဴ ့ျပီးၾကည့္ၾကသည္။ သူ ့ဖုန္းကဒ္ကေတာ့ ၾကားရလားနွင့္ ကုန္ေတာ့မည္။ “အေမ..ေနေကာင္းလား..ေနေကာင္းလား…ၾကားရလားအေမ…”။ ၾကည့္ရတာ ေရာက္တာၾကာေသးပံုမေပၚ။ ဘာမွေတာင္မေျပာရေသး။ ဖုန္းက ျပတ္သြားသည္။ အက်ၤီေတာင့္ေတာင့္၊ ေဘာင္းဘီေတာင့္ေတာင့္၊ လက္ထဲမလဲ ဖုိင္တထပ္ႏွင့္။ အင္တာဗ်ဳးက ျပန္လာပံုရသည္။ ခုတေလာ ျမန္မာေတြ ပိုပိုမ်ားလာသည္။ ပနင္းဆုိးလားက ျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္ေတြ ပိုပိုစည္ကားလာသည္။

သတင္းစာမမ ပစၥည္းေတြ သိမ္းျပီး ကိုယ္ကို ခပ္မတ္မတ္ထုိင္ေနျပီ။ ဆင္းေတာ့မည္ထင္သည္။ ခုမွပဲ ေနရာရေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လူေတြကို စပ္စုမိျပန္သည္။ ေတြ ့ေနက်မ်က္နွာတခ်ိဳ ့။ အံမယ္… ဟိုအမ်ိဳးသမီးက ပိုလွလာတယ္ထင္တာ … ဆံပင္ေတြေျဖာင့္လိုက္တာကိုး။ သူ ့နေဘးက ေကာင္မေလး၀တ္ထားတဲ့ စကပ္ေလးက ဟိုတေန ့ေစ်းခ်လို ့၀ယ္ထားတဲ့စကပ္ေလးနဲ ့ပံုစံတူ၊ အေရာက္ပဲကြဲသည္။ ဟိုတေယာက္က ခ်ိန္းထားပံုရသည္။ မွန္ၾကည့္ျပီး မိတ္ကပ္ဖို ့လို ့။ မ်က္ေတာင္အတုက အၾကီးၾကီးနဲ ့ျပုတ္က်သြား အခက္။ ဒီဘက္ကအန္တီၾကီးက ေမေမနဲ ့ရြယ္တူေလာက္ရွိမွာ။ ေမေမ့မ်ား အဲဒီလို ဆံပင္နီနီရဲဆိုးခိုင္းရင္ အဆူခံရမွာ ေသခ်ာတယ္။

လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီး တက္လာၾကသည့္ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးေတြႏွင့္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသား စံုတြဲကို ေတြ ့ေတာ့ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ကိုယ့္သားသမီးသာဆိုတဲ့ အေတြးက အလိုအေလွ်ာက္၀င္လာသည္။ ခ်စ္သူရီးစားထားဖို ့သိပ္ငယ္လြန္းသည့္အရြယ္။ အမွားအမွန္ ဆံုးျဖတ္နိုင္ဖို ့ သိပ္ငယ္လြန္းသည့္အရြယ္။ ကုိယ္အဲဒီအရြယ္တုန္းက ထုတ္ဆီးတိုးလို ့ေကာင္းတုန္း။ အိုးပုတ္တမ္းေဆာ့တုန္း။ သားကို ဒီလို မျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုဆံုးမရပါ့။

အရမ္းပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ေနပံုရသည့္ ေဖေဖတို ့အရြယ္ ဦးေလးၾကီးကို ေနရာထေပးလိုက္သည္။ သူ ့ခမ်ာ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရပံု ရသည္။ ရာဘာလည္ရွည္ ဖိနပ္မွာ ရြံ ့ေတြနဲ ့။ တေန ့လံုးေနပူထဲမွာ ေနရလို ့ထင္သည္။ အသားေတြ ေနေလာင္ေနသည္။ ခုနက ကိုယ့္နေဘးမွာ ထိုင္ျပီး ဖုန္းတလံုးနဲ ့အလုပ္ရွ ုပ္ေနသည့္ ဆံပင္ေတြမိုးေပၚေထာင္သည့္ ပံုစံႏွင့္လူက နုိင္ငံၾကီးသား ပီသစြာ အဖိုးၾကီးကို နွာေခါင္းရံွ ု ့ၾကည့္ျပီး ေနရာမွထသြားျပီး အေပါက္၀နားမွာ သြားရပ္သည္။ ကိုယ္က ၾကားထဲမွ အားနာသြားမိျပန္သည္။

ဆင္းကာနီး တဘူတာ အလုိမွာ သားစံခ်ိန္တင္သည့္ ေမ်ာက္လို ေဆာ့သည့္ ကေလးနွင့္ သူ ့အေဖတက္လာသည္။ ကေလးဆိုေတာ့ ကေလးသဘာ၀ေဆာ့ရွာမည္ေပါ့။ လက္ကိုင္သည့္ ကြင္းေတြကို ဘားတန္းလို ခို၊ စတီးတိုင္ကို ေလွ်ာတိုင္လိုတက္။ သူဘာသာသူေဆာ့ေနတာ ဘယ္သူကိုမွ မေႏွာင့္ယွက္။ ဒါေပမယ့္ နိုင္ငံၾကီးသား တခ်ိဳ ့က ကေလးကို နုိင္ငံၾကီးသား မပီသရေကာင္းလားဆို မ်က္ေစာင္းထုိးသူထိုး၊ ကြ်တ္သတ္သူသတ္နဲ ့။

ေရာက္ပါျပီ။ လိုရာကို။ ရထားၾကိီးက တက္တုန္းကနဲ ့မတူ။ ဂိတ္ဆံုးခါနီးေတာ့ လူက်ိဳးတိုးက်ဲတဲ။ ၄၅ မိနစ္ဆိုတဲ့ ခရီးတခုမွာ ခရီးသြားေဖာ္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး။ ဒီလိုဆို သူတို ့ကေရာ ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုျမင္မွာပါလိမ့္။ စပ္စပ္စုစုနဲ ့ နိုင္ငံၾကီးသားမပီသတဲ့မိန္းမ ဆိုတာက လြဲျပီး တျခားျမင္စရာ မရွိ။

တန္ခူး
11am 07-Aug-2008

23 comments:

ကုိေပါ said...

ေကာင္းလုိက္တာ…တန္ခူးရယ္။ ကုိယ္တုိင္ ရထားေပၚမွာ စီးၿပီးလုိက္သြားရသလုိဘဲ။ မ်က္စိထဲမွာ ကြင္းကနဲ ရွင္းကနဲ။ လူေတြရဲ႕ သ႐ုပ္ေရာ…ေခတ္အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိေရာ ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးႏုိင္ပါေပတယ္။

Anonymous said...

ေျပာင္ေျမာက္လြန္းတဲ့ သ႐ုပ္ေဖာ္အေရးအသားပါဘဲ တန္ခူးေရ..
တို႔ စိတ္ထဲ႐ွိေနတာေတြကို အကုန္ေရးျပေပးသြားသလိုဘဲ ခံစားလိုက္ရတယ္။ (တန္ခူးလို အဲဒီျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း နွစ္ပါးသြားေနရသူတေယာက္ပါ)

စူး said...

ဟုတ္ပ အမရယ္
ေတာ္လိုက္တာ... ဖတ္ရတာ လူပါ ရထားထဲ ေရာက္သြားတယ္

Kaung Kin Ko said...

ရထားလိုက္စီးသြားတယ္ဗ်ာ။

ၿငိမ္းေ၀ said...

ေဒၚတန္ခူး
ူဒီကေန ့ပဲက်ေနာ္လည္းရထားစီးတဲ့ပုိ ့စ္အသစ္တင္မလုိ ့ဗ်
ခင္ဗ်ာေမာင္းတဲ့ရထားကအေရာင္စုံလြန္းေတာ့မတင္ရဲဘူး
ျဖစ္သြားတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ ့နဲ ့သိရတာေနာက္က်သြားတယ္
ဗ်ာ။ဒီလုိစာမ်ိဳးဖတ္ရလုိ ့...ေက်းဇူး

Anonymous said...

ဒီပို ့စ္ဖတ္ေနရင္းနဲ ့ အစ္မလိုပဲ ရထားစီးေနရတဲ့ သူလို ခံစားလိုက္ရတယ္ း) အေရးသားကေတာ့ ေကာငး္လြန္းလို ့ ေကာင္းေကာင္းေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ိဳ ့ ျမင္လံုးထဲ ကြင္း၂ကြက္၂ ျမင္သြားတယ္ နိုင္ငံၾကီးသား ပီသတယ္ဆိုတာၾကီးက တစ္မ်ိဳးၾကီးပဲ ၾကီးက်ယ္တယ္လို ့ေျပာလို ့ရတာေပါ့ေနာ့္ :P

သက္ေဝ said...
This comment has been removed by the author.
သက္ေဝ said...

အေသြး အေရာင္စံုလင္လွတဲ့ ရထားကို တန္ခူးနဲ ့ အတူတူ လိုက္စီးသြားပါတယ္။
ေရးလဲ ေရးတတ္ပါ့ ေဒၚတန္ခူးေရ.. လို ့ဘဲ ေျပာခ်င္ပါေတာ့တယ္။

(စာလံုးေပါင္းမွားသြားလို ့ ပထမ Comment ကို ဖ်က္လိုက္ပါတယ္..) :-P

kay said...

မတန္ခူးေရ- တခါတည္း..
Tik..tik..tik..door closing ဆိုတဲ႕ အသံေလး ပါ..ၾကားေယာင္လာပီ။
ေနာက္ပီး..ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္..အလယ္တန္း ေက်ာင္းသား အတြဲ ေလး ေတြ ရယ္- ကလက္တက္တက္..အဘြားၾကီး ေတြ ရယ္- အိပဲ့ အိပဲ့ နဲ႕..မေလးမိသားစု ၾကီး ေတြ ရယ္- မလွတဲ့ၾကားထဲက..မဲ့ျပ တဲ့..စလံုးမ ရိွဳးမ်ားမ်ားေတြရယ္- အာက်ယ္အာက်ယ္..ေရႊဗမာ ေတြရယ္..
အဲ--အဲ..
the next station is City Hall station
ဆိုပါလား... ဒိုးေတာ့မယ္..
Excuse me...
+++
####
excuse Me !!
--
--
Tik..tik..tik..door closing

pandora said...

ေန႕စဥ္ရထားစီးရင္း ပန္ဒိုရာေတာင္ ေရးဖုိ႕ စိတ္ကူးမိေသးတယ္။ မတန္ခူးေရးထားတာေလးက မ်က္စိထဲကို ျမင္ေယာင္ပါတယ္ဗ်ိဳ႕။ သဘာ၀ေတြ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ပါပဲ။

Anonymous said...

တကယ္ဖတ္လို့ေကာင္းတယ္,,,,သ႐ုပ္ေဖာ္ ေကာင္းတဲ့ blogger တန္ခူး...

nu-san said...

ရထားစီးသြားရတဲ့ အခ်ိန္က ၄၅ မိနစ္ေတာင္ေနာ္.. တခ်ိဳ႕က ရထားေပၚမွာ စာအုပ္ဖတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ဖုန္းသုံးၾကတယ္။ က်ေနာ္ ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ရထားေပၚမွာ စာအုပ္မဖတ္ဘူး။ စာအုပ္ဖတ္တာထက္ လူေတြရ႕ဲ သဘာ၀၊ အျပဳအမူေတြ ဖတ္ရတာ ပိုစိတ္၀င္စားတယ္။ (စပ္စုတာေပါ့.. :P) လူေတြၾကည့္ရတာ ျငီးေငြ႕လာရင္ အျပင္က ရႈခင္းေတြ ၾကည့္လိုက္တာပဲ..ဒီပို႔စ္ကုိဖတ္ရင္း ေဘးကေန မတန္ခူးနဲ႔အတူရထားလိုက္စီးေနရသလုိပဲ.. ဖတ္လုိ႔ေကာင္းတယ္ မ... :)

Anonymous said...

မမေရ ရထားလိုက္စီးတာ... ႏိုင္ငံၾကီးသားဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေတာ္ေတာ္ အျမင္ကတ္ ေနပံုပဲ ဟဲဟဲ.. ထိုင္းမွာေတာ့ ထိုင္းေတြက ႏိုင္ငံၾကီးသားလို႕ သူတို႕ကိုယ္ သူတို႕ မသံုးႏံႈးေပမယ့္ အျဖဴေတြကို အဲလို သံုးႏံႈးၿပီး သိပ္ဦးစားေပးတာ.. ဒါေပမယ့္ ဟိ.. ျပန္စရာ ေလယာဥ္လက္မွတ္ခ မရွိလို႕ ဂစ္တာတီးၿပီး ေတာင္းတဲ့ အျဖဴေတြလဲ ေတြ႕ဖူးတယ္.. အင္းေလ ဘူတာရံုေအာက္ ေတြမွာေပါ့

ကလိုေစးထူး said...

တန္ခူးစီးတဲ့ ရထားေပၚ က်ေနာ္လဲ ခဏ ေရာက္သြားလိုက္သလိုပဲ။

Anonymous said...

အမ တန္ခူးတို႔ဆီက ရထားကို စီးဖူးသြားၿပီ။ အမက မဇနိကုိ မျမင္ဘူးေနာ္။ မဇနိက အမကို လိုက္စပ္စုေနတာ ေဘးနားမွာ တိတ္တိတ္ေလး။ အဟဲ။ အမစာေရးေကာင္းလိုက္တာ ရသအစံုကို ေပးႏိုင္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ။

Anonymous said...

အစ္မေရ့...ေဆးစားေနတယ္ အခုေတာ့ သက္သာေနတယ္ဗ် စိတ္မပူနဲ့ ေတာ့ အရမ္းနာလာရင္ ထပ္သြားျပီး ေသခ်ာလုပ္ရမွာေပါ့ အစ္မေမာင္က ငယ္ေသးေတာ့ သြားဖုိ ့ေစာေနေသးတယ္ေလ သြားခ်င္ေသးဘူးး း)

TZA said...

အႏွစ္ပဲ၊ အထာနဲ႔လွမ္းၿပံဳးတာျမင္ေယာင္ၿပီး တခြိခြိရီမိတယ္..

khin oo may said...

ညီမရယ္ ခ်ီးမြမ္းသံေတြလွ်ံေနၿပီကြယ။္

သက္ေဝ said...

တန္ခူးေရ...
တန္ခူး ျမန္ျမန္ ေနေကာင္းပါေစ...
႐ႈပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြ ျမန္ျမန္ရွင္းပါေစ...
စိတ္လက္ၾကည္သာၿပီး စာေတြအမ်ားၾကီး ဆက္ေရးႏိုင္ပါေစ...
အားလံုး အစစ အရာရာ အဆင္ေျပပါေစ... လို ့
ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္ ေနာ္...။

Moe Cho Thinn said...

တန္ခူးေရ
ခုထိ ရထားစီးတုန္းလား။
ျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစ၊ ပို႔စ္ေလးလဲ အသစ္ တင္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလ်က္..

Anonymous said...

အမ ေနျမန္ျမန္ေကာင္းပါေစ...လို့.......

ခင္တဲ့

ညီမ ျမတ္ႏီုး

Anonymous said...

အရမ္းသတိရလို႕..

တန္ခူး said...

အားေပးစကားအတြက္ ေက်းဇူးပါ ကိုေပါေရ…

Anonymousေရ… ခံစားခ်က္ျခင္းတူတာေပ့ါေနာ္… ေက်းဇူးပါ…

ျမတ္နုိး ရထားအတူလိုက္စီးသြားတယ္ ဆိုလို ့ ေက်းဇူးပါ…

ေကာင္းကင္ကိုေရ…စကၤာပူရထားနဲ ့ အဲဒီက ရထားတူလားဟင္…

ကိုျငိမ္းေ၀ရထားက အနုပညာေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ ့မို ့ ဖတ္လို ့အေတာ္ေကာင္းမွာပါ… ေရးပါေနာ္… ေက်းဇူးပါ…

နိုင္ငံၾကီးသား ပီသတယ္ဆိုတာ…အင္း… ဒီထဲက အတို္င္းေပါ့ ေမာင္မိ်ဳးေရ…

ေက်းဇူးပါသက္ေ၀ေရ… သက္ေ၀လဲ ရထားေပၚမွာလား… မေတြ ့လိုက္ရဘူး….

မေကcommentေလးေၾကာင့္ ပိုရုပ္လံုးၾကြသြားတယ္….

ပန္ေရးတာေလး ဖတ္ခ်င္ပါတယ္… ဘ၀တူေတြမို ့ ပိုျမင္သာတာထင္တယ္ေနာ္…

ေက်းဇူးပါႏွင္းပန္းေရ… သိပ္မေျမွာက္ေပးနဲ ့ေနာ္…

နုတို ့ဆီက ရထားဆို ပိုစိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းမယ္ေနာ္… ရုပ္ရွင္ထဲမွာေတာ့ ေတြ ့ဖူးေနတယ္…

လွိ ုင္ေရ… သူတို ့က သူတို ့ကိုယ္သူတို ့ေတာ့ နိုင္ငံၾကီးသားလို ့ မေျပာပါဘူး… ဒါေပမယ့္ မေျပာရံုတမယ္ပဲ… ဒီမွာလဲ အျဖူဆို အသဲအသန္္… တူတယ္ေနာ္…

ကိုေစးထူးေရ.. ရထားအတူလိုက္စီးတာ ေက်းဇူး…

မဇနိေရ… ေတြ ့လိုက္ဘူး… ဒီေလာက္လူေတြ အကုန္လိုက္စပ္စုေနတာ… မဇနိကို ဘာလို ့မေတြ ့လိုက္ပါလိမ့္….

ေမာင္မ်ိဳးေရ… ေနေကာင္းသြားျပီသိရလို ့ ၀မ္းသာပါတယ္…
ေက်းဇူးပါTZA… ေနာင္လဲ လာလည္ဖုိ ့ ဖိတ္ေခၚပါတယ္ေနာ္…

မခင္ဦးေမေရ… လာလည္တာ ေက်းဇူးေနာ္…. ေနာင္လဲ လာလည္ဖုိ ့ ဖိတ္ေခၚပါတယ္ေနာ္…

သက္ေ၀ဆုေတာင္းေပးလို ့ အားလံုးok… ေက်းဇူး….

ေက်းဇူးပါ မ ေရ… မ တို ့ဆုေတာင္းေပးလို ့ ေတာ္ေတာ္ေနေကာင္းသြားျပီ….

ျမတ္နိုးေရ… သတိတရ ဆုေတာင္းေပးတာ ေက်းဇူးေနာ္…

တို ့ကလဲ လြမ္းေနတာ အိမ့္ေရ…