Thursday, December 27, 2007

တာ၀န္ေက်တဲ့ ျမန္မာေလး


ဒီနုိင္ငံကေက်ာင္းေတြမွာ မိဘ၊ဆရာ၊ကေလး ေတြ႕ဆံုေဆြးေနြးပြဲေတြကို ပံုမွန္မၾကာခဏလုပ္ေပးေလ႔႐ွိတယ္။အဓိကရည္႐ြယ္ခ်က္က ကေလးရဲ႔အားနည္းခ်က္၊အားသာခ်က္ေတြကို မိဘနဲ႔ဆရာေဆြးေနြးျပီး ဒီထက္တိုးတက္ေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲလို႔ တိုင္ပင္ၾကတာပါ။ ေက်ာင္းသားအသစ္စက္စက္သားရဲ႕ေက်ာင္းက ဖိတ္ေခၚလို႕ က်ြန္မတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံလဲ ပထမဆံုးအေတြ႔အၾကံူအျဖစ္ သြားခဲ႔ၾကတယ္။ ေက်ာင္းေနသက္တမ္း ၃လအတြင္း သားရဲ႕တိုးတက္မွူေတြဘယ္ေလာက္ရွိလဲ၊အဆင္ေျပရဲ႕လား၊အရမ္းေဆာ့တဲ့သားမို႕ ဘာေတြမ်ားအတိုင္ခံရမလဲလို႕ ရင္တထိတ္ထတ္နဲ႕။
ဆရာမက ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း သားကအရမ္းလိမၼာယဥ္ေက်းေၾကာင္း၊ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆို ဆရာမအားလံုးကိုႏွူတ္ဆက္ျပီး ဆရာမေတြကျပန္ႏွူတ္မဆက္ခ်င္း စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ေစာင္႕ျပီးမွျပန္တတ္ေၾကာင္း ေတြကိုေျပာေတာ့ က်ြန္မေရာခင္ပြန္းပါ ပီတိအျပံုးေတြနဲ႕။ျမန္မာလူမ်ိဳးတေယာက္ပီသစြာ ယဥ္ေက်းလိမၼာေအာင္ အသက္ ၃ႏွစ္နဲ႕နားလည္ေအာင္ က်ြန္မတို႕ၾကိုးပမ္းရကိ်ဳး အနည္းငယ္ေတာ့နပ္ျပီ။
ဆရာမက အားသာခ်က္ေတြေဆြးေႏြးျပီး ဒါေပမယ့္ေလးခံလာေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္။ သားကဆက္ဆံေရး အားနည္းတယ္၊အဓိကဘာသာစကားျပႆနာ လို႕ဆိုတယ္။အိမ္မွာဘာ ဘာသာစကားနဲ႕ေျပာသလဲလို႕ေမးေတာ့ ျမန္မာစကားလို႕ မဆိုင္းမတြေျဖမိတယ္။ဆရာမက ဘာသာစကားက်ြမ္းက်င္ေအာင္ အိမ္မွာပါ အဂၤလိပ္လိုေျပာဖို႕ေတာင္းဆိုတယ္။က်ြန္မနဲ႕ခင္ပြန္း တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္မိၾကတယ္။ ဆရာမကို ဟုတ္ကဲ့လို႕ကတိေပးခဲ့တဲ့ ခင္ပြန္းကို အျပန္လမ္းမွာေမးၾကည့္မိတယ္။ က်ြန္မကေတာ့ သားကိုျမန္မာလိုပဲ ေျပာမွာပဲ၊ေမာင္ေရာလို့္ဆိုေတာ့ ေမာင္လဲသားကိုျမန္မာလိုပဲ ေျပာမွာပဲဆိုျပီး ျပံုးမိၾကတယ္။
သားေလးစကားေျပာတတ္တဲ့အရြယ္မေရာက္ခင္ကတည္းက က်ြန္မတို႕ၾကိုတင္စီမံကိန္းခ်ထားခဲ့ၾကတာပါ။အေျခအေနအရ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာေနရေပမယ့္ သားေလးကျမန္မာလူမ်ိဳးပါ။သားေလးလက္ထက္မွာ ျမန္မာစကားမေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္
ထိန္းသိမ္းဖ႕ို က်ြန္မတို႕မိဘေတြမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။အခ်ိန္တန္ရင္ အဂၤလိပ္စကားက က်ြမ္းက်င္သြားမွာပါ။က်ြန္မတို႕ေတာင္ ၅တန္းမွ အဂၤလိပ္သင္ရျပီး ေလ့လာရင္းနဲ႕တတ္သြားေသးတာပဲ။
ႏိုင္ငံျခားမွာေမြးတဲ့ ျမန္မာကေလးတခ်ိဳ႕က ျမန္မာလိုေျပာတာကို နားသာလည္ျပီး ျပန္မေျပာတတ္ၾကပါဘူး။တခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆို ျမန္မာလိုေျပာရတာကိုပဲ ရွက္ေနတတ္ၾကပါတယ္။အဲဒီလို ကေလးေတြေတြ႕တိုင္း က်ြန္မေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။အဲဒီလို ကေလးေတြမ်ားေလေလ က်ြန္မတို႕ဘာသာစကားေပ်ာက္ကြယ္ဖို႕မ်ားေလေလပါပဲ။တရုတ္လူမ်ဳိးနဲ႕ကုလားလူမ်ဳိးေတြက ဘာသာစကားထိန္းသိမ္းတဲ့ေနရာမွာ အတုယူဖို႕ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ဘယ္ႏုိင္ငံဘယ္ေဒသေရာက္ေရာက္ သူတို႕ဘာသာစကားကို မေပ်ာက္ပ်က္ေစပါဘူး။
က်ြန္မအတြက္ေတာ့ သားေလးနာမည္ကိုေခၚလို႕ ခင္ဗ်ာလို႕ထူးသံေလးဟာ ဘ၀အေမာေတြကိုေျပေစပါတယ္။ဆြမ္းအုပ္နီနီအေမရြက္လုိ႕အစခ်ီတဲ့ ျမန္မာကဗ်ာေလးကို မက္မက္ေမာေမာဆိုတတ္တဲ့ သားေလးဟာ
တာ၀န္ေက်တျဲ့မန္မာကေလးတေယာက္ပါပဲ။

တန္ခူး

5:00PM 27-Dec-2007

Wednesday, December 26, 2007

ဥတုမ႐ွိတဲ႔အရပ္

ဥတုမ႐ွိတဲ႔အရပ္
ေနတတ္ဖို႔
အေတာ္ေလးၾကိုးစားယူရတယ္...

မိုး႐ြာ၊ေနပူ
ေနပူ၊မိုး႐ြာ
formula တပုဒ္လို
ကဗ်ာမဆန္လိုက္ပံုမ်ား...

ရာသီမသိ
ပန္းနဲ႔ညိွ
ရာသီမ႐ွိေတာ႔
ပန္းေတြလဲစည္းမဲ႔ကမ္းမဲ႔နဲ႔...

ၾကည္႔..
တသက္လံုးသစၥာ႐ွိခဲ႔တဲ႔ ပိေတာက္
ဒီအရပ္ေရာက္မွ
ေဖာက္ျပန္ေတာ႔တယ္...

နွင္းေပ်ာက္တဲ႔ေဆာင္း
ျမဴကင္းတဲ႔ေနြတဲ႔
အဂၤါမစံုတာကိုမ်ား
အီေကြတာလို႔ေခၚေလသလား...

ဒီေန႔နဲ႔မနက္ျဖန္
မနွစ္ကနဲ႔ဒီနွစ္
ေန႔ေတြတာသစ္သစ္သြားတယ္
ဥတုဆိုတာ ကဗ်ာေတြ၊စာေတြထဲမွာဘဲ...


တန္ခူး
10:49PM 26-Dec-2007

စိတ္ကူးထဲကအိမ္ကေလး


ခ်စ္သူေရ...
ဘဝဆိုတာ ေဆးစက္က်ရာ အ႐ုပ္ထင္သလို စိတ္ကူးသက္သက္နဲ႔သာ တည္ေဆာက္လို႔ရရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ျငိမ္းခ်မ္းလိုက္မလဲေနာ္...ခ်စ္သူနဲ႔က်ြန္မ တခါတခါ မ်က္လံုးေလးမိွတ္ျပီး အဲဒီစိတ္ကူးယဥ္ဘဝေလးထဲ ခဏအလည္သြားၾကတယ္...

ျမို႕ျပရဲ႔မြန္းၾကပ္ၾကပ္အနံ႕ေတြနဲ႔ ခပ္ေဝးေဝးက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္းခ်မ္းတဲ႔ ေတာင္ေပၚျမို႕ေလးမွာ ခ်စ္သူရယ္၊က်ြန္မရယ္ ျပီးေတာ႔ က်ြန္မတို႔ရဲ႕အိမ္ဆည္းလည္းေလးသားေလးရယ္ အတူေနၾကတယ္... တစ္ထပ္သစ္သားအိမ္ေသးေသးေလး႐ဲ႔ေခါင္မိုးေပၚမွာ ခ်စ္သူ႔လက္ရာ ဗူးနြယ္၊ဖ႐ုံနြယ္ေတြနဲ႔ ဖုန္းလြွမ္းစိမ္းျမလို႔ေနတယ္...အိမ္ေ႐ွ႔က က်ြန္မပန္းခင္းေလးကေတာ႔ အေရာင္အေသြးစံုစြာနဲ႔ ျမင္ရသူရင္ကို ၾကည္နူးေစတယ္...စပါယ္၊ၾကက္႐ုံး၊ယုဇန၊ဇီဇဝါ၊သနပ္ခါးပန္းေလးေတြရဲ႔ ခ်စ္စရာရနံ႔ေလးေတြက ျခံဝင္းထဲမွာေရာ၊အိမ္ေလးထဲမွာပါ ထံုသင္းေမြွးပ်ံ႔ေနတယ္...ျခံေထာင္႔က ပိေတာက္ပင္ရိပ္ေလးမွာ တန္းလ်ားျဖဴျဖဴေလးရယ္၊သားရဲ႔ဒန္းဝါဝါေလးရယ္ ႐ွိတယ္… အိမ္ေနာက္ေဖးမွာေတာ႔ က်ြန္မကစိုက္ပ်ိဳး၊ခ်စ္သူက ေျမဆြေပါင္းသင္ေရေလာင္းထားတဲ႔ ခရမ္း၊မုန္ညွင္း၊မုန္လာ၊႐ုံးပတီ၊င႐ုတ္၊ခ်ဥ္ေပါင္၊ကန္စြန္း စတဲ႔သီးနွံေတြေဝေဝဆာဆာနဲ႔ စိုက္ခင္းေလး႐ွိတယ္…
အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ေလးထဲမွာ ခ်စ္သူရဲ႔ကေလးေတြကို စာျပတဲ႕အသံေတြနဲ႕ စည္ကားလို႔ေနတယ္...က်ြန္မကေတာ႔ ခ်က္ျပုတ္ျပီးတာနဲ႕ ခန္းစည္းစဝါဝါေလးနဲ႕ျပဴတင္းနံေဘးက စားပြဲမွာ စာေတြ၊ကဗ်ာေတြ သီဖြဲ႔လို႕ေနတယ္... ကဲ...ဘယ္ေလာက္ျငီမ္းခ်မ္းျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႕ ခ်စ္သူနဲ႕က်ြန္မရဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းေလးလဲေနာ္...
ညေနဆို ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေက်ာင္းကေလးမွာ သားေလးဆီ ခ်စ္သူကစက္ဘီးေလးနဲ႕သြားၾကိုတယ္...သားေလးျပန္ေရာက္လာေတာ႔ အိမ္ေလးထဲမွာ သားအသံေတြေဝဆာျပီး ပိုအသက္ဝင္လာတယ္...ျခံထြက္သီးနွံလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္နဲ႔ က်ြန္မလက္ရာ မိသားစုထမင္းဝိုင္းေလးက တကယ္ကို ျမိန္လ်ွက္လွပါတယ္.. ညေနခင္းေနခ်ဳိခ်ိန္ဆို ေလေကာင္းေလသန္႔႐ွူ႐ွူိက္ရင္း က်ြန္မနဲ့ခ်စ္သူက တန္းလ်ားေလးေပၚထိုင္လို႔ သားေလးေဆာ႔ကစားကိုၾကည္႔ျပီး ၾကည္နူးၾကတယ္… ေအးျမတဲ႕လေရာင္ေအာက္မွာ ခ်စ္သူကဂီတာေလးတီးျပီး က်ြန္မနဲ႔သားေလးနဲ႔က သီခ်င္းေအးေအးေလးေတြဆိုၾကတယ္...ညအိပ္ရာမဝင္ခင္ မိသားစုဘုရားဝတ္တတ္သံေလးက အိမ္ေလးထဲမွာ က်က္သေရ႐ွိစြာ ပ်ံ႕လြင္႔ေနတယ္...

ခ်စ္သူေရ...စိတ္ကူးကလန္႔နုိးလာတဲ႔အခါ...
မြန္းၾကပ္တဲ႔အခန္းက်ဥ္းေလးရယ္၊ကားသံလူသံဆူညံညံနဲ႕ ျမို႕ျပရဲ႕အနံ႕ေတြရယ္္ ၊ေရခဲေသတၱာထဲကခဲေနတဲ႕အသားေတြရယ္၊ေျမၾကီးနဲ႕မစိုက္တဲ႔ ေပါ႕႐ြွတ္႐ြွတ္ဟင္း႐ြက္ေတြရယ္၊ဧည္႔ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းက TVေ႐ွ႔မွာ ကာတြန္းကားနဲ႔အေဖၚလုပ္ေနရတဲ႔ သားေလးရယ္၊ေဖာ္ေ႐ြမွူကင္းတဲ႕ ခံစားခ်က္ဗလာမ်က္နွာေတြနဲ႕ ခ်စ္သူေရာ၊က်ြန္မပါ လူစင္စစ္က ပိုက္ဆံ႐ွာတတ္ေသာ စက္႐ုပ္ေတြဘဝ ျပန္ေရာက္သြားၾကတယ္...
ခ်စ္သူေရ...အဆင္သင္႕ျဖစ္ရင္ေျပာေပါ႕...အလိုရမၼက္ေတြ၊ဖန္တီးလုပ္ယူမွူေတြ၊႐ုပ္ဝတၳဳတိုးတက္မွူေတြေနာက္ အငမ္းမရလိုက္ေနရတဲ႕ ဒီဘဝၾကီးထဲက အျပီး႐ုန္းထြက္လို႕ စိတ္ကူးထဲကအိမ္ကေလးထဲ အတူသြားၾကစို႕...


တန္ခူး
10:30PM 26-Dec-2007

Tuesday, December 25, 2007

နွူတ္ခြန္းဆက္

မဂၤလာပါ႐ွင္္...
ေကာင္းေသာခရစၥမတ္ညပါ...
ဝါသနာအရ စာ႐ြက္ေပၚတြင္ တကိုယ္ထဲခ်ေရးေလ႔႐ွိေသာ ေပ်ာ္႐ြွင္ျခင္းမ်ား၊ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ား၊လြတ္လပ္ျခင္းမ်ား၊မြန္းၾကပ္ျခင္းမ်ား၊

ေမ်ွာ္လင္႔ျခင္းမ်ား၊ဆံုး႐ွူံးျခင္းမ်ား၊ယံုၾကည္ျခင္းမ်ား၊ေဝဝါးျခင္းမ်ား....ကိုု ေလနုေအးနဲ႔အတူ မ်ွေဝခံစားေစလိုျခင္းသက္သက္ျဖင္႔ ေလနုေအးကို ေမြးဖြားမိျခင္းျဖစ္ပါတယ္...
ေမြးခါစBlogေလးမို႔ အမွားပါရင္ ခြင္႔လြွတ္နားလည္ေပးၾကပါ႐ွင္..
ေလနုေအးျဖစ္ေျမာက္လာဖို႔ ကူညီေပးခဲ႔တဲ႔ ကိုေပါ(ပိေတာက္ရိပ္)ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္...
ေလနုေအးဆီ မၾကာမၾကာအလည္လာဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္႐ွင္...


တန္ခူး

7:46pm 25-Dec-2007



Monday, December 24, 2007

သို႕...ေလနုေအး

သူက ၾကင္နာစြာ လ်ိဴ႕ဝွက္တတ္တယ္...
သူဘယ္ဆီကလာမွာလဲ၊သူဘယ္ဆီကိုသြားမွာလဲ... သူဘယ္ေတာ႕လာမွာလဲ၊သူူဘယ္ေတာ႕ျပန္မွာလဲ...ဆိုတဲ႕ ေမ်ွာ္လင္႕ခ်က္ေတြနဲ႕႕ကိုယ္႕ကိုဘယ္ေတာ႕မွ ခ်ဴပ္ေနွာင္မထားတတ္ဘူး....
သူလာရင္...
သစ္ရြက္ကေလးေတြက သူ႔ကိုမီွတြဲလို႔ ညင္သာစြာယိမ္းနြဲ႕ကခုန္ ေနၾကတယ္...
ပန္းပြင့္ေလးေတြက ရက္ရက္ေ႐ာေ႐ာသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ရနံ႔ေလးေတြ လက္ေဆာင္ေပးႀကတယ္...
ငွက္ကေလးေတြက သူ့အေပၚမွာ အလိုက္သင့္လြင့္ေမ်ာပ်ံသန္းရင္း ခ်ဳိသာတဲ့ေတးသီခ်င္းေလးေတြ ဆိုညည္းေနၾကတယ္...
ကိုယ့္ဆံနြယ္ရွည္ရွည္ေတြကေတာ့ ငွက္ကေလးေတြနဲ့အျပိဳင္ ေတာင္ပံခတ္လို႕ေနတယ္...လြတ္လပ္စြာလြင့္ေမ်ာေနတဲ့ ကိုယ့္ခန္းစည္းစေတြနဲ့အတူ ကိုယ္ပါလြင့္ေမ်ာေနတယ္...
ေအးျမနူးညံ့တဲ့ အထိအေတြ႔ေၾကာင္႕ သူဟာကိုယ့္ပါးျပင္ေတြကို တိတ္တခိုးနန္းရွူွိက္သြားျပီဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္...
သူသယ္ေဆာင္လာခဲ့တဲ့ ပန္းရနံ့ေလးေတြ၊ေျမသင္းနံ႔ေလးေတြ..ျပီးေတာ႔...ကိုယ္ကိုတိုင္မခြဲျခားတတ္တဲ့ သဘာဝရဲ႕ရနံ႔ေလးေတြကို ဟိုးနွလံုးသားထဲထိေရာက္ေအာင္ ရွူရွူိက္မိတယ္...
အဲဒီအခါ...အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းစြာ ကိုယ္႔ရင္ထဲက မြန္းၾကပ္မွုေတြ၊ပူေလာင္မွူေတြ၊နာက်င္မွူေတြက တေျဖးေျဖးနဲ႔ ပါးလ်ေပ်ာက္ဆံုးသြားၾကတယ္...
ေက်းဇူးပါေလနုေအးရယ္...

တန္ခူး
05:25pm 24.12.2007 Christmas Eve