Monday, March 31, 2014

ထြက္ေပါက္မွန္



ပံုကို အင္တာနက္မွ ရယူပါသည္၊

အသက္ ၂၄နွစ္ရွိျပီျဖစ္တဲ့ ျမန္မာနိုင္ငံသား အိမ္အကူေကာင္မေလးကို အသက္ ၈၅နွစ္ စကၤာပူနိုင္ငံသား အဖြားအိုကို သတ္တဲ့အမွဳနဲ ့ တရားစြဲခံထားရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ဟာ ခုတေလာ ကြ်န္မရဲ့စိတ္ေတြကို အလုပ္မ်ားေစတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခုျဖစ္ေနပါတယ္…။ လူတေယာက္ရဲ့ အသက္… အထူူးသျဖင့္ အမယ္အို တေယာက္ရဲ့ အသက္ကို သူမို ့ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ရက္တယ္… ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးထက္ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို တြန္းပို ့ေပးဖို ့ ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာေတြကမ်ား ေနာက္ေၾကာင္းခံေနသလဲဆိုတာ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္…။ အေျခခံအားျဖင့္ ဘယ္သူတဦးတေယာက္ကမွ (အၾကမ္းဖက္သမားေတြကလြဲလို )့ ဘယ္လို အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားအသက္ကို သတ္ဖို ့ ၾကံစည္ေတြးေတာ စဥ္းစားျပီး… ေနာက္ဆံုးသတ္ျဖစ္တဲ့အေျခအေနေရာက္ေအာင္ ရက္စက္ၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ တြန္းအားအေပးဆံုးအရာဟာ ေဒါသလို ့ အၾကမ္းဖ်င္းတြက္လုိ ့ရေပမယ့္… အဲဒီေလာက္ၾကီးမားတဲ့ ေဒါသကို ေရာက္ေစတဲ့ ေစ့ေစာ္ေပးမွဳ…. အဲဒီအေၾကာင္းကို ကြ်န္မဘာသာ ဆက္စပ္ေတြးေနမိတာ…။

ခုတေလာ ကြ်န္မၾကည့္ျဖစ္ေနတဲ့ ဒီနိုင္ငံရုပ္သံက Code & Law ဇာတ္လမ္းတြဲေတြရဲ့ လြွမ္းမိုးမွဳေၾကာင့္လဲ ပါမယ္ထင္ပါတယ္…။ နဂိုကအျပစ္မရွိပဲ စိတ္ထားေကာင္းၾကတဲ့ သူတခ်ိဳ ့ အေျခအေနအေၾကာင္းအရာတခုခု သို ့့အေၾကာင္းအရာေတြ အဖန္တလဲလဲျဖစ္ေပၚမွဳေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး မျဖစ္သင့္ပဲ ရာဇ၀တ္မွဳတရားခံေတြ ျဖစ္သြားၾကတာကို အဓိက ထားရိုက္ထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြပါ…။ ေဖာက္ျပန္တဲ့ ေယာက်ၤားက မ်က္နွာေျပာင္တိုက္ျပီး အငယ္အေနွာင္းကို မယားၾကီးေရွ ့တင္ ပါတီကို ေခၚလာတာကို မခံမရပ္နိုင္လို ့ ပါတီအျပီးမွာ ေယာက်ၤားနဲ ့စာရင္းရွင္းရင္း ေဒါသေနာက္လုိက္သြားတဲ့ အသက္၆၀ေက်ာ္ အဖြားအိုက ေယာက်ၤားသတ္တဲ့ တရားခံျဖစ္… နိဂံုးမွာ သူက လူသတ္တရားခံျဖစ္ေပမယ့္… နိဒါန္းမွာ သူမွားခဲ့သလား…။ အရက္အမူးတိုက္ျပီး မဖြယ္မရာပံုေတြကုိ ရယူလို ့ အင္တာနက္ေပၚမွာ တင္မယ္လို ့ ေငြညွစ္ခံရတဲ့ ေကာင္မေလးက အဖန္အခါခါ ေငြညွစ္ခံရတဲ့အခါ အဆံုးမွာ ေဒါသမထိန္းနိုင္ လက္လြန္သြားျပီး လူသတ္တရားခံျဖစ္သြားတဲ့ အျဖစ္…။ တအိမ္ထဲေန ပေထြးရဲ့ အရြယ္မေရာက္ခင္ ကတည္းက မတရားက်င့္တာ ခံလာရတဲ့ ေကာင္မေလးမွာ မေမ်ွာ္လင့္ပဲ ကိုယ္၀န္ရွိလာတဲ့အခါ မိခင္ရင္းျဖစ္သူ ကို္ယ္တုိင္က သူ ့ေျမးကို ၾကြတ္ၾကြတ္အိတ္နဲ ့ထုတ္ အမိွဳက္ပံုးထဲ လြင့္ပစ္ခဲ့တဲ့အမွဳ… အဆံုးမွာ သူ ့သမီးက သူ ့အေမေထာင္က်မွာစိုးလို ့ သူ ့ရင္ေသြးကို သူစြန္ ့ပစ္တဲ့အမွဳနဲ ့ တရားခံသက္သက္အျဖစ္ခံခဲ့တာ… အဲဒီေကာင္မေလးဘ၀ ကံဆိုးလိုက္ပံုမ်ား ဘာအမွားတခုမွ မက်ဴးလြန္ပါပဲ ရာဇ၀တ္မွဳတရားခံအျဖစ္ေရာက္သြားခဲ့တာ… ။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အျပင္က တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ကို အေျခခံရိုက္တာမို ့ ၾကည့္ျပီးတဲ့အခါတုိင္း ကြ်န္မမွာ အေတြးေတြနဲ ့ က်န္ခဲ့တာ…။

အဲဒီဇာတ္လမ္းတြဲေတြကို ကြ်န္မစိတ္၀င္စားမိတဲ့ ေနာက္တခ်က္က ငယ္ငယ္ကတည္းက code & law နဲ ့လက္ပြန္းတတီးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အခ်က္ေၾကာင့္လဲ ပါပါတယ္…။ ကြ်န္မအေဖက ေရွ ့ေနတေယာက္ျဖစ္တာမုို ့ အေဖရဲ့ အမွဳေတြနဲ ့အတူ အေဖရဲ့ အမွဳသည္ေတြရဲ့ ဘ၀အမိ်ဳးမိ္်ဳး အဖံုဖံုက ကြ်န္မအဖို ့ အေတာ္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္…။ ကြ်န္မအေဖရဲ့ ပထမဆံုးအမွဳဟာ ဆင္းရဲသားဆိုက္ကားသမားေလး သူမသတ္ပဲ လူသတ္တရားခံအျဖစ္ တရားစြဲခံရတဲ့အမွဳပါ…။ အဲဒီအမွဳမွာ အေဖက လူသတ္မွဳကေန အျပစ္မရွိတဲ့ တရားခံကို လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္နိုင္ခဲ့တာ ခုထိ ကြ်န္မသတိရေနပါေသးတယ္…။ ကိုယ့္အိမ္မွာ အိမ္ငွားတင္ျပီး အိမ္ငွားက သူအိမ္ရွင္ပါလို ့လိမ္လည္ျပီး ကိုယ့္အိမ္ပိုင္နဲ ့ အမွဳေတြမ်ားရတဲ့ အရမ္းရိုးသားတဲ့ ေဖေဖ့အမွဳသည္ကိုစံသိန္းကလဲ ကြ်န္မတို ့အျမဲသတိရေနမိတဲ့ အမွဳသည္ထဲမွာ ပါပါတယ္…။ တရားလိုက တရားခံျဖစ္ တရားရံုးေရာက္ရင္ ေၾကာက္ျပီး ကိုယ္မွန္ပါလ်က္ တလြဲေတြေလွ်ာက္ေျပာတတ္လို ့ ရံုးခိ်န္းတခုျပီးတိုင္း အေဖနဲ ့ကိုစံသိန္းတို ့အသံကို ၾကားရပါတယ္…။ ခင္မ်ား.. ကုိယ္ပုိင္တဲ့အိမ္သူမ်ား ထိုးေပးခ်င္လုိ ့လားလို ့ အေဖက မခ်င့္မရဲဆို ကိုစံသိန္းက ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ ့.. ကြ်န္မတို ့မွာ ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ရပါတယ္…။ အဆံုးမွာ သူ ့အိ္မ္ေလးသူျပန္ရသြားေတာ့ မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္း စမ္းစမ္းနဲ ့ အေဖ့ကို လာကန္ေတာ့တာ ခုထိျမင္ေယာင္ေနမိပါေသးတယ္…။

တရားခံမျဖစ္သင့္ပဲ တရားခံျဖစ္သြားရတဲ့ အျဖစ္ဆိုးေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ နွစ္မ်ိဳးနွစ္စားရွိတာကို ေတြ ့ရပါတယ္…။ တမ်ိဳးက ရိုးအလြန္းလို ့ သူမ်ားခ်ထားတဲ့အကြက္ထဲမွာ ကိုယ္က ၀င္မိရဲ့သားျဖစ္တာနဲ ့… ေနာက္တမ်ိဳးက အခါခါခံလာရတဲ့အခါ ခံနုိင္ရည္အတိုင္းအတာကို ေက်ာ္လြန္ျပိး ေဒါသကို မထိန္းနိုင္တဲ့သူက ေနာက္ဆံုး အၾကီးမားဆံုးအမွား သံသရာထိပါ ပါမယ့္အမွားကို က်ဴးလြန္တဲ့ အဆင့္ေရာက္သြားတာပါ…။ ပထမအမ်ိဳးအစားကေတာ့ နဂိုေနရိုးအတဲ့ လူေတြမွာ ခံရေလ့ရွိပါတယ္…။ ကြ်န္မ အဓိကထားေျပာခ်င္တာက ေဒါသမထိန္းနိုင္တဲ့အမ်ိဳးအစားပါ…။ လူတခ်ိဳ ့ဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ့္ခံနိုင္ရည္အင္အား ဘယ္အဆင့္ထိရွိတယ္ဆိုတာ မသိၾကပါဘူး…။ နဖူးေတြ ့ဒူးေတြ ့ျဖစ္ေတာ့မွ သိၾကတာမ်ားပါတယ္…။ တဦးနဲ ့တဦးဆက္ဆံေရးမွာ တကယ္လုိ ့မ်ား အဆင္မေျပမွဳေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာရင္ သတိထားဆက္ဆံသင့္ပါတယ္…။ ေပါက္ကြဲၾကမယ့္တေန ့ကို ေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္တာထက္ ဆက္ဆံေရးဟာျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ညိွနွိဳင္းလို ့ရလားဆုိတာ စဥ္းစားစမ္းသပ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္…။ တကယ္လုိ ့ကိုယ္က ဥေပကၡာတရားကို လက္ကိုင္ထားနုိင္တယ္ ခႏၵီပါရမီနဲ ့ျပည့္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပ့ါေလ…။ ဆက္ဆံေရးဆိုရာမွာ မိဘနဲ ့သားသမီး… သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြဆက္ဆံေရး… ညီအကိုေမာင္နွမဆက္ဆံေရး… လင္မယားဆက္ဆံေရး… အလုပ္ရွင္နဲ ့အလုပ္သမားဆက္ဆံေရး.. ဆရာတပည့္ဆက္ဆံေရး… အားလံုးအက်ံဳး၀င္ပါတယ္…။ ညိွုနွိဳင္းယူလုိ ့မရနိုင္ေတာ့ဘူးလို ့ ယူဆရင္ေတာ့ ဒီအတုိင္း ခံနုိင္ရည္အားလြန္လာမယ့္ ေန ့ကုိ ေစာင့္ေနတာထက္ ဆက္ဆံေရးရပ္တန္ ့ပစ္လုိက္တာ အေကာင္းဆံုးလုိ ့ ကြ်န္မထင္မိပါတယ္…။

ပထမအပုိဒ္ ကြ်န္မအဓိကထားေျပာခ်င္တဲ့ အပိုဒ္ကို ျပန္ေကာက္ရရင္ ျမန္မာအိမ္အကူမေလးမွာ ေငြေၾကးမျပည့္စံုလို ့ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ရတာပါ… ဒီအျပင့္ သူဆက္ဆံရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က ဘယ္ေလာက္ဆိုး၀ါးသလဲ ကြ်န္မတို ့ ခန္ ့မွန္းရခက္ပါတယ္…။ MRT ေပၚမွာ မေတာ္တဆ ထိမိရင္ေတာင္ ေဆာရီးလုိ ့ေျပာတာကို ဂရုမစိုက္ပဲ မီးပြင့္ေအာင္ ၾကည့္တတ္တဲ့သူေတြေပါတဲ့ ဒီလုိနုိင္ငံ… ၾကင္နာတတ္ဖို ့ကူညီတတ္ဖုိ ့ အဖြဲ ့အစည္းေတြနဲ ့ တြန္းအားေပးယူရတာေတာင္ အနုိင္နုိင္ျဖစ္တဲ့ ဒီလုိနိုင္ငံမ်ိဳးဆိုေတာ့ ပိုလို ့ေတာင္ ခန္ ့မွန္းရခက္ပါတယ္…။ သူ ့ခမ်ာ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေတြကုိ မလြွဲသာမေရွာင္သာ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရမွာပါ…။ အဲဒီလုိ မလြွဲမေရွာင္သာ ရင္ဆိုင္ရင္း ျမိဳသိပ္ရင္းနဲ ့ ေနာက္ဆံုးကိုယ့္ခံနိုင္ရည္အဆင့္ကို အေတာ္ေလးကို ေက်ာ္လြန္သြားျပီး အျဖစ္ဆုိးေတြနဲ ့ နိဂံုးခ်ဴပ္ရတဲ့ အျဖစ္ဟာ အေတာ္ကို ရင္နာစရာေကာင္းလွပါတယ္…။ တကယ္လုိ ့မ်ား အိမ္ရွင္က တရားလက္လြတ္ျဖစ္လုိ ့ ဒီအျဖစ္မ်ိဳးနဲ ့ အဆံုးသတ္ရတာဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအဆံုးသတ္နည္းလမ္းထက္ ေကာင္းတဲ့နည္းလမ္းေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ ကြ်န္မ ေျပာျပပါရေစ…။ တရားလက္လြတ့္ နွိပ္စက္တတ္တဲ့ အိမ္ရွင္နဲ ့လုပ္ရရွာတဲ့ အိမ္အကူညီမငယ္မ်ား ဒီလိုအမွားမ်ိဳး ထပ္မျဖစ္ေအာင္ ေစတနာနဲ ့ ဒီပုိ ့စ္ကို ေရးျခင္းျဖစ္ပါတယ္…။ ကုိယ့္အျဖစ္ေတြကို ျမိဳသိပ္မထားပါနဲ ့…။ နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေယာက္ကို အျမဲရင္ဖြင့္ တုိင္ပင္ပါ…။ အိမ္ရွင္နဲ ့ဆက္ဆံေရးဟာ အတိုင္းအတာတခုအထိ ဆိုး၀ါးလာျပီဆို ရဲစခန္း သို ့ counselling firm တခုခုနဲ ့ဆက္သြယ္ပါ..။ အျဖစ္အပ်က္အေသးစိတ္ကို ေျပာျပျပီး သူတို ့ဆီက အၾကံဥာဏ္ေတာင္းခံပါ…။ ကိုယ့္ agency ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာျပပါ…။ အဆုိး၀ါးဆုံး အေျခအေနထိ မေရာက္မွီ အလုပ္ကို ရပ္တန္ ့ဖို ့ နည္းလမ္းရွာပါ…။ နုိင္ငံျခားတိုင္းျပည္မွာလဲ ျမန္မာ community အဖြဲ ့အစည္းေတြ ရွိတာမို ့ အဲဒီလုိ အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးနဲ ့ ၾကံဳၾကရရင္ အားလံုး၀ိုင္းတာ၀န္ယူ ကူညီေပးၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္…။ ေလာကၾကီးမွာ ကိုယ္တေယာက္ထဲလုိ ့မေအာင့္ေမ့ပါနဲ ့…။ ငါ့ဒုကၡ ငါလည္စင္းခံမယ္ဆိုေပမယ့္လဲ ဘယ္ေလာက္ထိ ခံနုိင္ရည္ရွိမလဲေနာ္…။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလုိ အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးနဲ ့ မၾကံဳေအာင္ ထြက္ေပါက္အမွန္ျဖစ္ရေအာင္ အဲဒီအေျခအေနထိ မေစာင့္ပဲ နီးစပ္ရာ အသိုင္းအ၀ိုင္းကို တုိင္ပင္အကူအညီေတာင္းခံဖို ့ ဒီပုိ ့စ္ေလးနဲ ့တုိက္တြန္းပါရေစ….။

(စာၾကြင္း… ကြ်န္မဒီပို ့စ္ကို ဖတ္မိသူထဲမွာ any communication နဲ ့ပတ္သက္ျပီး အၾကတ္ရုိက္ ထြက္ေပါက္မရွိဘူးလို ့ ခံစားရေနသူမ်ားရွိရင္ cmyayt@gmail.com ကို ဆက္သြယ္ပါလို ့.. အတတ္နိုင္ဆံုး ကူညီေပးဖို ့ပါ)

တန္ခူး

31-Mar-2014 10:05pm

Tuesday, March 11, 2014

နင္ရယ္ ငါရယ္ ေရာက္တတ္ရာရာ…



ပံုကို အင္တာနက္မွ ယူပါသည္။

အဲဒီတုန္းက ငါက မြန္းေအာင္သီခ်င္း နားေထာင္ရင္းလဲ မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်ခဲ့တာ… နင္ကေတာ့ ငါ့ကို ခပ္ျပံဳးျပံဳးၾကည့္ရင္း အရူးမလို ့ ခ်စ္စနိုးေခၚခဲ့တာ နင္မွတ္္မိလား… ေအး… ဟုတ္ပါရဲ့… ဂ်ဴးရဲ့ အမွတ္တရဖတ္ျပီး တပတ္ေလာက္ ထမင္းမစားနုိင္ျဖစ္ခဲ့ေသးတာေနာ္… စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ ေက်ာင္းဖတ္စာအုပ္ေအာက္မွာ ရွားရဲ့ အခ်စ္၀တၱဳေလးေတြကို ဆရာမျမင္ေအာင္ ခိုးဖတ္ခဲ့တဲ့အထိလဲ ငါက ဆုိးခဲ့ေသးရဲ့ေလ… ငါ အေဖမသိေအာင္ ခုိးခိုးေရးတဲ့ အခ်စ္ကဗ်ာေလးေတြကို နင့္ဆီမွာ သိမ္းထားခဲ့တာ… ခုရွိေသးရင္ျပန္ေပးဟာ… ေက်ာင္းေရွ ့က တရုတ္စကားပြင့္တပြင့္ကို နားၾကားထိုးရင္း ျမက္ခင္းျပင္က ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ေလနုေအးၾကားထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ဆုိး၀ါးတဲ့အသံနဲ ့ ငါအျမဲဆိုခဲ့တဲ့ ‘မ်က္ရည္၀ဲရံု’ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို နင္အျမဲသည္းခံနားေထာင္ေပးခဲ့တယ္ေနာ္… ျပီးေတာ့ နင္က ငါ့ကို ရင္ဖြင့္တယ္… ငါကနင့္ကို ရင္ဖြင့္တယ္… ရင္ခုန္သံေတြက တခါတေလ ခ်ိဳျမလုိ ့… တခါတေလ ခါးသက္လုိ ့… အမွန္ပဲ.. တခါတေလက်ေတာ့ ခ်ိဳသလား ခါးသလား ငါတို ့ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္ေသးတာ…

ၾကည့္စမ္း.. နင္က မွတ္မိလြန္းလိုက္တာ… ဟုတ္တယ္.. အဲဒီတုန္းက အျဖဴေပၚမွာ အနီေရာင္ အလံုးေလးေတြပါတဲ့ ျမန္မာအက်ီၤရင္ဖုန္းေလးကို ငါ ခဏခဏ ၀တ္ခဲ့တာ ၾကိဳက္လြန္းလို ့ေလ… အက်ီေလး အေရာင္ေရာ့ေဟာင္းႏြမ္းသြားတဲ့အထိ ငါ၀တ္ေနတုန္းမို ့ နင္ေတာင္ ေျပာခဲ့ေသးတာေနာ္… ျပီးေတာ့ သက္မဲ့ပစၥည္းေတြေတာင္ သံေယာဇဥ္ျဖတ္ဖို ့ခက္တဲ့ ငါ့ရဲ့ စြဲလန္းမွဳျပႆနာကို နင္ပဲ အနားမွာေန ေမ့ေပ်ာက္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တာ ေက်းဇူးပါဟာ… အခုလား… အင္း.. စြဲလန္းတတ္ေနတုန္းပါပဲ… ငါ့ေျခလွမ္းေတြ မညင္သာသေလာက္ င့ါရင္ခုန္သံေတြက ညင္သာေပ်ာ့ေပ်ာင္းလြန္းေနတတ္တာ နင္ကလဲြလုိ ့ သိတဲ့သူက ရွားရွားပါးပါး ပါဟာ… ငါ့စကားသံေတြက ျပတ္သားသေလာက္ ငါ့နွလံုးသားေတြ မျပတ္သားလုိက္ပံုမ်ား… ငါနဲ ့ငါ အျမဲရန္ျဖစ္ရင္း ငါကပဲ ရွံဳးနိမ့္ခဲ့ရတာေလ… ေဟး… ငါ့ကို အဲဒီလို သနားတဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ ့ မၾကည့္နဲ ့ဟာ… ငါမေနတတ္ဘူး… ငါ အသားမက်ဘူး… လူအမ်ားအျမင္မွာ ငါကရဲရင့္ျပတ္သားလြန္းတဲ့မိန္းမဆိုေတာ့…. အားေပးမွဳ… ဂရုစိုက္မွဳဆိုတာ ရခဲတယ္ေလ… လုိေရာလုိခ်င္လုိ ့လား… ဟုတ္လား… ဂရုစိုက္ခံခ်င္ၾကတာ လူ ့သဘာ၀ပဲ မဟုတ္လား… နင့္မို ့ေျပာတာပါ ငါ့ကို အျမဲဂရုစို္က္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္…

အေဖရဲ့စည္းကမ္းေတြၾကားထဲမွာ လြတ္လပ္မွဳကို ဆာေလာင္တဲ့ငါက ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္ေပၚမ်ား ရပ္နုိင္ခဲ့တဲ့ေန ့က်ရင္လုိ ့… ၾကိဳတင္စီမံကိန္းေတြခ်ခဲ့တာေလ… တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ… လြတ္လပ္မွဳကို ရျပန္ေတာ့လဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခ်ည္ေႏွာင္မိျပန္တယ္… တခါတခါက်ျပန္ေတာ့လဲ ငယ္ငယ္ကလုိ လသာတဲ့ညတညမွာ အိမ္ေရွ ့ျခံေထာင့္က စပယ္ရံုက စပယ္ဖူးေလးေတြကို စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေရခ်င္ေနမိတယ္… လဘက္သုတ္တပြဲနဲ ့ စာအုပ္ထူထူတအုပ္ကို ေမ့ေလ်ာ့လို ့ ဟိုးအေ၀းက လြင့္ေမ်ာလာတဲ့ ဂီတာသံေလးကို နားေထာင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ညေတြ ျပန္လိုခ်င္တယ္… ျပီးေတာ့ ေဆာင္းမနက္ေတြမွာ ေအးျမလတ္ဆတ္တဲ့ေလကို ရွဴရင္း စြယ္ေတာ္ပင္ေတြၾကားထဲ ေပ်ာက္က်သြားခဲ့တဲ့ ရင္ခုန္သံေတြကို ျပန္ရွာခ်င္တယ္… မျပဳံးနဲ ့ဟာ… ရူးရတာေပ်ာ္စရာပါ…

ဟုတ္တယ္… ငါေနခ်င္တဲ့ ျမိဳ ့ကေလးက ျမန္မာရနံ ့ေတြသင္းေနခဲ့ဖူးတဲ့ မႏၱေလး… ငါငယ္ငယ္က ခဏခဏနင့္ကိုေျပာဖူးခဲ့တယ္ေနာ္… စိတ္ကူးနဲ ့ဘ၀ ကေမာက္ကမျဖစ္လုိက္ပံုမ်ား… ငါေနေနရတဲ့ျမိဳ ့က အတၱရနံ ့ေတြ သင္းေနတဲ့ သူစိမ္းေတြေနတဲ့ျမိဳ ့… ဒီလုိပါပဲဟာ… ငါခ်စ္တဲ့မႏၱေလးျမိဳ ့ေလးလဲ ျမန္မာရနံ ့ေတြသင္းရာက ကင္းသထက္ကင္းလာေတာ့လဲ… ၾကိဳတင္မွန္းဆ တြက္ခ်က္လို ့မရတဲ့ အရာေတြကလဲ အမ်ားသားဆိုေတာ့… သူျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနတာေတြထဲ ေနသားက်ဖို ့ပဲ လုိတာ မဟုတ္လား… ေသခ်ာတာကေတာ့ အခ်ိန္တန္ရင္ င့ါအိမ္ကို ငါျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္မွာပါ…

ငါငယ္ငယ္က ဒုကၡေရာက္သူေတြၾကား ေျပးရင္းလြွားရင္း သတင္းအမွန္ေတြ ရယူတတ္တဲ့ သတင္းေထာက္ တေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ… လူဆိုတာ ၾကီးေလအေနွာင္အဖြဲ ့မ်ားေလ ပိုေၾကာက္ေလ ထင္ပါရဲ့ဟာ… ခုက်ေတာ့ သိပ္ေၾကာက္တတ္လာတဲ့ငါ ဘာလို ့မ်ား ငယ္ငယ္က အဲဒီအလုပ္လုပ္ခ်င္ပါလိမ့္လို ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတြးမိေသးတာ… အေမကေတာ့ ငါ့ကို အျမဲေျပာတယ္… ညည္းငယ္ငယ္က ေၾကာက္တတ္တဲ့အရာေတြ အသားကုန္ေၾကာက္ျပီး မေၾကာက္တတ္ျပန္ေတာ့လဲ လြန္လြန္းတယ္တဲ့… ေအးေလ… ဟုတ္ပါရဲ့… တခါတေလ ငါအစြန္းေရာက္ခ်က္က ျပဳတ္က်ေတာ့ မတတ္ပဲ… ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ တည္ျငိမ္သြားေတာ့ ေက်ာင္းစဲြၾကီးတဲ့ငါ ေက်ာင္းၾကီးမွာပဲ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြ ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ ဆရာမလုပ္ခ်င္ျပန္ေရာ… ငါ သတင္းေထာက္လဲ မျဖစ္ခဲ့… ဆရာမလဲ မျဖစ္ခဲ့ပါေလ…. ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက အသက္အရြယ္နဲ ့လုိက္ျပီး ေျပာင္းလဲတတ္သလား… ခု ငါအာသီသျပင္းေနတာက တို ့တုိင္းျပည္က လိုအပ္ေနသူေတြဆီ အေရာက္သြားျပီး volunteer လုပ္ဖုိ ့… ဒီတခါေရာ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ျပည့္မလား… ဟုတ္လား… မေမးပါနဲ ့ဟာ… ဆႏၵနဲ ့ဘ၀ကေရာ… ေရွ ့သြားေနာက္လုိက္ ညီတတ္သလား… မွဳန္၀ါး၀ါးပါပဲ…

တပင္… နွစ္ပင္… ငါးပင္… ဆယ္ပင္… ေတာ္ျပီ… မေရနဲ ့ေတာ့… ငါ့မွာ ဆံပင္ျဖဴေတြက မ်ားသထက္မ်ားလာတာ… ျပီးေတာ့ မလိုတဲ့အသားေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာတာ… ေပ်ာ္သလား… ဟုတ္လား.. နင္မို ့ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေမးတတ္တယ္… ဟုတ္ပါတယ္.. ငယ္ငယ္က မေလာက္ေလး မေလာက္စား ကေလးဆန္လြန္းတဲ့ငါ့ရုပ္ကို ငါက သိပ္ရင့္ခ်င္တာ… လူၾကီးပံုေလးျဖစ္ခ်င္တာ… နင္မွတ္မိေနတယ္ေနာ္… ဇရာဆိုတာ မဖိတ္ေခၚလဲ ေရာက္လာမွာပဲမို ့ သိပ္ၾကီးေတာ့ မတုန္လွဳပ္ေပမယ့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးၾကီးေတာ့ မၾကိဳဆိုခ်င္တာ အမွန္ပဲ… ဟုိမေရာက္ဒီမေရာက္ငါက ဆံပင္ျဖဴေတြကို တမင္ေမ့ထားျပီး ခုထိ အခ်စ္၀တၳဳ...အခ်စ္ရုပ္ရွင္… အခ်စ္သီခ်င္းေလးေတြကို ရင္ခုန္ေနတုန္းေလ…

သူငယ္ခ်င္းေရ… ငယ္ဘ၀နဲ ့လက္ရွိဘ၀ ဟုိခုန္ ဒီကူးရင္း အဲဒီလို ေရာက္တတ္ရာရာေတြ မေျပာျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာျပီေနာ္… တို ့ငယ္ငယ္က စာတပုဒ္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရင္းက အတန္းထဲက ေကာင္မေလးအေၾကာင္းေရာက္… အဲဒီကေန ေလာကၾကီးကို အရြဲ ့တုိက္တတ္တဲ့ ဆရာတေယာက္ အေၾကာင္းေရာက္.. အဲဒီကေန ဆြဲေဆာင္မွဳရွိလြန္းတဲ့ ငါတို ့ၾကိဳက္တဲ့ မင္းသားအေၾကာင္းေရာက္… ျပီးေတာ့ မိေကာက္ရဲ့ကဗ်ာတပုဒ္အေၾကာင္းေရာက္… နဲ ့ စာတပုဒ္မျပီးခဲ့တဲ့ ညေတြလိုေပ့ါေနာ္… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္တတ္ရာရာေတြေျပာဖို ့ ငါ့မွာ နင္ရွိေနတာကိုက ဘ၀ရဲ့ ေက်နပ္စရာတခုပဲမိုလား…

တန္ခူး

4:44pm 11-Mar-2014