Tuesday, August 16, 2011

တို ့ေခတ္နဲ ့ သူတို ့ေခတ္



“ဒီေန ့ေတာ့ေလ… မင္းနဲ ့ခ်ိန္းထားတယ္……ခ်က္တင္ထဲမွာေတြ ့ဖို ့ကြယ္
ည၈နာရီတိတိမွာ ငါေလဆက္ဆက္ေစာင့္ေနမယ္….
ငါမင္းအတြက္ကြယ္….သီခ်င္းေလးေရးထားတယ္
ခ်က္တင္ထဲမွာ ပို ့လိုက္မယ္…
ခံစားနားဆင္ရင္းေ၀ဖန္ေပးကြယ္… ေတြးရင္းနဲ ့ ရင္ခုန္မိတယ္”
…………………………………………………………………………….
“ခ်က္တင္ထဲမွာ… ေတြ ့ၾကမယ္… စကားေျပာေကာင္းတဲ့ေကာင္မေလးရယ္
ကိုယ္အမွားလုပ္ခဲ့မိရင္……ခြင့္လြတ္ေပးပါကြယ္
ေန ့တုိင္းသာေျပာရရင္……သူစိတ္ဆိုးမွာေၾကာက္မိတယ္
ကိုယ္အရမ္းခ်စ္မိတယ္……ခ်က္တင္ထဲကေကာင္မေလးရယ္”

အေပၚက သီခ်င္းေလး နာမည္က “ခ်က္တင္ထဲကေကာင္မေလး” တဲ့..။ ကြ်န္မေမာင္ေလး၀မး္ကဲြ တေယာက္က သီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ဖို ့ဆို အီးေမးလ္ပို ့လုိက္တာ နားေထာင္ရင္း ဒီသီခ်င္းက်ေတာ့ ကြ်န္မတေယာက္ထဲ ျပံဳးမိပါတယ္။ ဒီေခတ္ကေလးေတြဆို အေတာ္ကို ရင္ခုန္လွဳပ္ရွားေစမယ့္ သီခ်င္းေလးပါ။ နားေထာင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးက သူနဲ ့ညတိုင္း ခ်က္တဲ့ ေကာင္ေလးကို မွန္းဆေတြးျပီး ရင္ေတြတဖ်တ္ဖ်တ္ခုန္ေနမွာ ျဖစ္သလို နားေထာင္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကလဲ သူနဲ ့ခ်က္တင္လုပ္ရတာ ဟာမိုနစ္ျဖစ္တဲ့ေကာင္မေလးကို သတိရရင္ခုန္ေနမွာ အမွန္ပဲ။ ဒီေလာက္ ရင္ခုန္စရာေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းေလးကို ကြ်န္မက ဘာလို ့ျပံဳးျပံဳးၾကီး နားေထာင္ေနမိပါလိမ့္။ ေနာက္ဆက္တဲြ ေတြးမိသြားတာက… ေအာ္.. ငါေတာ္ေတာ္ အဖြားၾကီးျဖစ္သြားတာပဲ ဆိုတာပါ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄နွစ္ေလာက္က ကြ်န္မ ဟိုအရင္အလုပ္က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေကာင္မေလးတေယာက္ရဲ့ မဂၤလာေဆာင္သြားေတာ့ သူတို ့စေတြ ့ပံုေလးကို စလုိက္ရွိဳးေလးနဲ ့ျပတဲ့အခါ သူတို ့ဇာတ္လမ္းေလးက ခ်က္တင္က စတယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္မအတြက္ အေတာ္ကို ထူးဆန္းခဲ့တာပါ။ ဘယ္နွယ့္ တေယာက္နဲ ့တေယာက္ မျမင္ဘူးၾကပဲ သံေယာဇဥ္ေတြ အရင္တြယ္သြားၾကတာလဲေပါ့။ ကံေကာင္းလို ့ ၂ေယာက္လံုးေခ်ာေခ်ာေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကလုိ ့…တကယ္လုိ ့ ခ်က္တင္ထဲေတြ ့ သံေယာဇဥ္တြယ္မိတဲ့သူက အိမ္ေထာင္ရွိေနရင္ဘယ္လိုလုပ္… မရိုးသားတဲ့သူျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္… စသျဖင့္ေပါ့… ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ အဲဒီလုိ မဂၤလာေဆာင္ေတြ သြားရစိတ္လာေတာ့ ခ်က္တင္ဇာတ္လမ္း… အြန္လုိင္းဇာတ္လမ္းေတြနဲ ့က နဲနဲယဥ္လာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ တခ်ိဳ ့ေတြက ခ်က္တင္ထဲမွာ စကားေျပာဆုိၾကည့္… စကားေျပာရတာ အဆင္ေျပရင္ လူခ်င္းေတြ ့ဖို ့ခ်ိန္း… သူေရာကိုယ္ေရာ ၾကိဳက္လို ့ရေလာက္ရင္ ၾကိဳက္လုိက္ၾကဆိုတာ ကြ်န္မ သေဘာေပါက္လာပါတယ္။ တခုပါပဲ… ကြ်န္မက စာေရးတာ ၀ါသနာပါသူ။ သူမ်ားဇာတ္လမ္းေတြကို ပူး၀င္ခံစားတတ္သူ။ တခ်ိဳ ့တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ေကာင္မေလးနဲ ့ေကာင္ေလး သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းမ်ားၾကားရရင္ ကိုယ္ပါေရာေရာင္ ရင္ေတြခုန္ျပီး စာေတြေရးခ်င္စိတ္တဖြားဖြား ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္… ဒီခ်က္တင္ဇာတ္လမ္းေတြကေတာ့ ကြ်န္မရင္ထဲသိပ္မတိုးလွပါဘူး။ အဲဒါ ခဏခဏၾကားဖူးေနတဲ့ generation gapဆုိုတာ ျဖစ္မွာပါ။

ဟိုတေန ့က ရံုးမွာ ကြ်န္မရဲ့ ဂ်ဴနီယာေကာင္ေလးနဲ ့ musicအေၾကာင္းေျပာရင္း နင္ဂီတာတီးတတ္သလား ေမးေတာ့ မတီးတတ္ပါတဲ့။ ကြ်န္မက တို ့နုိင္ငံမွာ နင္နဲ ့ရြယ္တူေကာင္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဂီတာတီးတတ္ၾကတယ္လုိ ့။ ေကာင္မေလးေတြ အိမ္ေရွ ့က အုတ္ခံုေလးေတြမွာ ညညဂီတာတီးတဲ့ ယဥ္ေက်းမွဳေလးက တို ့နုိင္ငံမွာ ရွိတယ္ဆိုေတာ့… သူက ကြ်န္မကို ေျပာပါတယ္။ ဘာလို ့ အခိ်န္ကုန္ လူပင္ပန္းခံမလဲတဲ့… အိမ္ကေန smsေလးပုိ ့လုိက္ ဒါမွမဟုတ္ အဲကြန္းခန္းထဲမွာ ခ်က္တင္ထဲက ရင္ဖြင့္လုိက္ ရတာပဲတဲ့။ သူ ့အိမ္ေရွ ့သြားလို ့ သူ ့ေတြ ့ရမေတြ ့ရ မေသခ်ာဘူးတဲ့။ facebookေပၚသြားရင္ သူ ့ပံုေလးေတြ အိမ္ကေန လွမ္းေတြ ့ေနရတာပဲတဲ့။ ကြ်န္မ ဘာမွ ျပန္မေျပာနိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ ေအာ္… သူတို ့ေခတ္က ဟုတ္သားလို ့ပဲ ေခါင္းျငိမ့္မိပါေတာ့တယ္။

ကြ်န္မတို ့ေခတ္က ေယာက်ၤားေလးေတြ ခမ်ာ မိန္းခေလးတေယာက္ကို ရဖို ့အေတာ္ကို လံုလစိုက္ထုတ္ ၾကိဳးစားခဲ့ရတာပဲ။ ကိုယ္ေနတဲ ့ မဂၤလာဒံုကေန ေကာင္မေလးရွိတဲ့ေက်ာက္ေျမာင္းကို ေလွ်ာက္ျပန္သံေပးလုပ္ၾကရသလို… ညဖက္အေတာ္မိုးခ်ဴပ္တဲ့အထိ မိဘေတြ အဆူခံျပီး ေကာင္မေလး အိမ္ေရွ ့မွာ သီခ်င္းသြားဆိုၾကရေသးတာ။ တကၠသိုလ္ေရာက္လာေတာ့ ပိုးရပန္းရတာ လြယ္သြားျပီဆိုေပမယ့္လဲ အာအိုင္တီကေန အတန္းေတြလစ္ ဘတ္စ္ကားက်ပ္က်ပ္တုိးစီးျပီး အာစီတူးထဲ ဒုကၡခံရတာမ်ိဳးကလဲ အမ်ားသားေလ။ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္မျပည့္လုိ ့ တနွစ္ေအာက္ခံရတဲ့အထိ အခ်စ္သူရဲေကာင္းေတြရွိလုိ ့ တူးတူးရဲ့ ၇၅ရာခိုင္နွဳန္းသီခ်င္းေတာင္ အေတာ္ေခတ္စားလိုက္ပါေရာလား။

ဟိုးအရင္က ဂီတာမတီးတတ္ေပမယ့္ ေကာင္မေလးရွိတဲ့ သဇင္ေရွ ့သီခ်င္းဆိုခ်င္လြန္းလို ့ လက္ဖ်ားေတြ အသားမာတတ္တဲ့အထိ ဂီတာကို ၾကိဳးစားပန္းစား သင္တဲ့သူေတြလဲရွိ။ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆို လာဆိုတဲ့သူေတြထဲ သူပါလို ့ေကာင္မေလးသိရေအာင္ အဖြင့္သီခ်င္းေလးကို သူမ်ားနဲ ့မတူေအာင္ creative thinkingနဲ ့ ဆိုတတ္သူပါ။ (ေန ့တုိင္းအဖြင့္သီခ်င္းေလက ဖိုးခ်ိဳရဲ့ ေရလိုေအးလို ့ ပန္းလိုခ်မ္းေျမ့ပါေစတဲ့… ခုအဲဒီစံုတဲြေလးက အၾကင္လင္မယားျဖစ္သြားျပီး သူတို ့မွာ ကြ်န္မသားေလးနဲ ့ ရြယ္တူ သမီးေလးတေယာက္ရွိေနပါျပီ)။ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသား သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆို စာေမးပြဲတြင္းၾကီး စာက်က္ေနရင္း ေကာင္မေလးကို လြမ္းလြန္းလို ့ပါဆို သူငယ္ခ်င္းေတြ ဂ်ီက် ညဘက္ၾကီး အေဆာင္ေရွ ့ကို ဆိုက္ကယ္နဲ ့အသြား ဆိုက္ကယ္ေမွာက္တာ စာေမးပြဲကို တကၠသိုလ္ေဆးရံုကေန ေျဖလုိက္ရပါတယ္။ အခ်စ္ၾကီးၾကပံုမ်ားေျပာပါတယ္။

ဒီၾကားထဲ ကုိယ္ၾကိဳက္မိတဲ့သူက အရမ္းနာမည္ၾကီးတဲ့ အလွဘုရင္မလုိ လူမ်ိဴးဆို အျပိဳင္အဆိုင္ေတြ ၾကားထဲ ကုိယ့္ကို ပန္းကံုးစြတ္ေအာင္ လံု ့လစိုက္ထုတ္ၾကိဳးစားၾကျပီး ေနာက္ဆံုးဇြဲဆု ရသြားတဲ့သူေတြလဲ ရွိတတ္ေသးတာမိုလား။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ခ်စ္သူမ်ားေန ့ဆို အလွဆင္ျပီး လိုခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ ပန္းစည္းေလးေတြကို စီးပြားေရးသမားေတြက လာဘ္ျမင္ျပီးေရာင္းၾကတယ္။ တခ်ိဳ ့ခ်စ္သူေတြက အြန္လုိင္းေပၚကေန၀ယ္ျပီး ေရာင္းတဲ့ဆုိင္ကို deliveryလုပ္ခုိင္းလုိက္တာ။ ပန္းစည္းေလးေတြ ့ရင္ ခုန္ေပါက္ေပ်ာ္သြားၾကတဲ့ ေကာင္မေလးေတြေတြ ့ေတာ့ ကြ်န္မတို ့ေခတ္က ပိေတာက္ပင္ထိပ္ဖ်ားက ဦးဦးဖ်ားဖ်ားပြင့္တဲ့ ပိေတာက္ပန္းေလးကို ခ်စ္သူကို ေပးခ်င္လို ့ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ အပင္ေပၚတက္ခူးတတ္ၾကသူေတြကို သတိရမိပါတယ္။

ကြ်န္မစာဖတ္ျပီး လူငယ္ေလးေတြက မတန္ခူးက တုိ ့ေခတ္က သူတို ့ေခတ္ထက္ ပိုခ်စ္တတ္ၾကတယ္လုိ ့ ဆိုလိုခ်င္တာလားလုိ ့ တလြဲမေတြးလိုက္ပါနဲ ့ေနာ္။ ဒီဘက္ေခတ္က အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြကို ေတြ ့ရေတာ့ အံ့ၾသမိသလို တို ့ေခတ္က ဘယ္လုိမ်ားလဲဆိုတာ ဒီဘက္ကေလးေတြ အပ်င္းေျပဖတ္ရေအာင္ ေရးလုိက္တာပါ။ Technologyေတြ စကၠန္ ့မလပ္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္ၾကီးမွာ mediaေတြကလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပၚလာၾကေတာ့ တို ့ေခတ္နဲ ့သူတို ့ေခတ္ကြာဟတာ တကယ္ေတာ့လဲ မဆန္းလွပါဘူး။ Technology သိပ္မတိုးတက္ေသးတဲ့ တုိ ့ေခတ္မွာ အေတာ္မ်ားမ်ားက manual ေတြျဖစ္ေနေတာ့ အခ်ိန္အားလူအားေတြက ဒီဘက္ေခတ္ထက္ ပိုသံုးၾကရတာပါ။ ခ်စ္သူအိမ္ေရွ ့ညတုိင္းသြား ဂီတာတီးေနမယ့္ အစား part timeသြားလုပ္လုိက္တာမွ ပုိက္ဆံျမန္ျမန္စုနုိင္ျပီး ခ်စ္သူနဲ ့အျမန္ အတူေနနိုင္တယ္ဆိုတဲ့ လက္ေတြ ့က်တဲ့ အေတြးေတြကုိ သူတို ့ေခတ္မွာ ပိုေတြးတတ္လာၾကတာပါ။ အဲဒါမွလဲ တိုးတက္တဲ့ ေခတ္ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္နိုင္ေတာ့မွာ မိုလား။ ကြ်န္မသားတို ့ေခတ္ၾကေတာ့ ဘယ္လုိ mediaေတြ ထပ္ေပၚျပီး ဘယ္လုိ ေခတ္ေပၚဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေလးေတြ ေတြ ့ရမလဲဆိုတာ ၾကိဳတင္မမွန္းဆနိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။

တန္ခူး
3:09pm 16-Aug-2011


Tuesday, August 9, 2011

အေမာင္ေက်ာင္းသား (၁)




သားေလး ေက်ာင္းၾကီးစတက္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္း၀တ္စံုအသစ္ေလးကို ျပင္ဆင္ေပး၊ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ေလး ျပင္ဆင္ေပးနဲ ့ ကာယကံရွင္သားေတာ့ မသိ… သားေမေမကြ်န္မကေတာ့ ရင္ခုန္လို ့ေနခဲ့တယ္။ မူလတန္းေက်ာင္းဆိုတာ အရင္က မူၾကိဳလို မဟုတ္ေတာ့ သားေလး ပတ္၀န္းက်င္အသစ္မွာ စည္းကမ္းေတြနဲ ့ ေနသားက်မွ က်ပါ့မလားလို ့ စိတ္ပူရတာက တမ်ိဳး။ မူၾကိဳတုန္းက ကြ်န္မရံုးထဲမွာ ရွိတဲ့ေက်ာင္းဆိုေတာ့ သားပစၥည္းေတြကို ေနရာခ်၊ ျပန္ယူတာေတြ အားလံုး ကြ်န္မပဲလုပ္တာမို ့ ေက်ာင္းၾကီးမွာ ကိုယ့္ပစၥည္းကုိယ္ ထိန္းသိမ္းနိုင္ေအာင္ သားကို တတြတ္တြတ္မွာရေသးတယ္။

သားနဲ ့ေက်ာင္း

သားရဲ့ ပထမဆံုးေက်ာင္းသြားတဲ့ေနက ကြ်န္မလုိက္လို ့ရတာမို ့ သားနဲ ့အတူေက်ာင္းကို လုိက္ရင္း ကိုယ္ငယ္ငယ္က ပထမဆံုး ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ေန ့ကို အမွတ္ရေနမိေသးတယ္။ ကြ်န္မေဖေဖရဲ့ ေမာရစ္အိတ္လို ့ေခၚတဲ့ အေတာ္ရုပ္ဆိုးတဲ့ လမ္းလယ္ေခါင္ခဏခဏ ေဂါက္လွည့္ရတဲ့ ကားစုတ္စုတ္ေလးေပၚမွာ အျဖဴအစိမ္းေက်ာင္း၀တ္စံုနဲ ့ ရွဳးဖိနပ္အနက္ေရာင္ ေျခအိတ္ျဖဴျဖဴ လြယ္အိတ္နီနီေလးနဲ ့ ရင္ခုန္ေနခဲ့တဲ့ အခိ်န္ေလးကို ကြ်န္မခုထိမွတ္မိေနတာ အံ့ၾသစရာပါ။ အမွတ္(၂) အစုိးရအထက္ေက်ာင္း လသာ ဆိုတဲ့ အုတ္နီနီေက်ာင္းၾကီးကို အေတြ ့မွာ အရာအားလံုးကို ေမ့ျပီး လုိက္ပို ့တဲ့ အေဖအေမေတာင္ ျပန္ေစာင္းမၾကည့္ပဲ လြယ္အိတ္ေလးလြယ္ျပီး ခုန္ေပါက္သြားခဲ့တဲ့ ကေလးမေလးဟာ ကြ်န္မပဲေပါ့။ အဲဒီလုိ မူလတန္းေက်ာင္းသူ ပထမေန ့ကတည္းက ေက်ာင္းေပ်ာ္ကြ်န္မ အာအိုင္တီေရာက္တဲ့အထိ ေနမေကာင္းေတာင္ အိပ္ရာက လူးလဲထျပီး ေက်ာင္းသြားတတ္တာပါ။ သားေလးက ကြ်န္မနဲ ့တူရင္ေတာ့ ေက်ာင္းေပ်ာ္ေကာင္းပါရဲ့။

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းၾကီး တေယာက္လို ခပ္တည္တည္နဲ ့ ပထမေန ့မွာပဲ ေနသားက်သြားတဲ့ သားကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္မစိတ္ေအးရပါတယ္။ စိတ္ရွည္ေအးေဆးပံုရတဲ့ သားအတန္းပိုင္ဆရာမေလးကို ေတြ ့ေတာ့ သိပ္စိတ္မပူေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္မေရာ ကြ်န္မအမ်ိဳးသားပါ ဆရာေတြကို ရိုေသေလးစား ဆရာ့ေက်းဇူးကို ဦးထိတ္ထားျပီး ဆရာေတြလုိရင္ အျမဲအဆင္သင့္ျဖစ္ေနလုိ ့လားမသိပါဘူး။ သားေလးက အျမဲဆရာေကာင္းနဲ ့ေတြ ့တတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို ့ျပဳတဲ့ ကုသိုလ္က ဒီဘ၀တင္ သားကို အက်ိဳးေပးတာ အံ့ၾသစရာပါ။

ဒီနုိင္ငံကေက်ာင္းေတြမွာ ပထမတန္းေက်ာင္းသားေတြကို ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသားေလးေတြက ၃ရက္တိတိ လမ္းညြွန္ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါတယ္။ သားကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို ့တာ၀န္က်တဲ ့ကေလးေလးက အလြန္စိတ္ရွည္တဲ့ လူလိမၼာေလးပါ။ အကိုၾကီးတေယာက္လုိ သားကို မုန္ ့ေစ်းတန္းလုိက္ပို ့ ဆိုင္ေတြလိုက္ျပေပးေနတာကို မိဘေတြ လွမ္းေငးရတဲ့ေနရာကေန ကြ်န္မဓာတ္ပံုေတြရုိက္ရင္း အလုပ္ေတြရွူပ္လုိ ့ေပါ့။ ထမင္းၾကိဳက္တဲ့သားက ထမင္းတပြဲ၊ မုိင္လိုတခြက္ နဲ ့ သူရဲ့ပထမဆံုး ၀ယ္စားရတဲ့ ထမင္းတနပ္ကို ျမိန္ေရလ်က္ေရနဲ ့။ ပထမဆံုးေန ့ဟာ ကြ်န္မထင္ထားတာထက္ ေခ်ာေမြ ့ေနေတာ့ စိတ္သိပ္ၾကီးမပူမိေတာ့ပါဘူး။

သားနဲ ့ပိုက္ဆံ



မူလတန္းမွာ ကေလးေတြကို ပိုက္ဆံသံုးခြင့္ေပးကို ေပးရပါတယ္။ သားကို ကြ်န္မ တေန ့မုန္ ့ဖိုး ၁က်ပ္ခဲြေပးလိုက္ပါတယ္။ သားဘာေတြမ်ားစားေနလဲ စိတ္ပူမိေပမယ့္ ေမးလိုက္ရင္ ထမင္းဆိုင္က ထမင္းတပြဲ ၁က်ပ္နဲ ့ မိုင္လိုတခြက္ ျပား၄၀… ေန ့တုိင္း ေဖၚျမဴလာတခုလို ဒါပဲစားတာမို ့ ကြ်န္မေရာအမ်ိဳးသားပါ ျပံဳးမိပါတယ္။ ပိုတဲ့ ဆယ္ျပားကို စုဘူးထဲထည့္ေပါ့။

တလေလာက္ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းကအျပန္ ျမန္မာနိုင္ငံအလံ(အလံေဟာင္း) MYANMAR လို ့ေရးထားတဲ့ ခဲဖ်က္ေလးကို ျပပါတယ္။ သူ ့မုန္ ့ဖိုးပိုတဲ့ ၁၀ျပားနဲ ့ပထမဆံုး ၀ယ္တဲ့ ေက်ာင္းသံုးကိရိယာေလးက ျမန္မာနိုင္ငံနဲ ့ဆိုင္တာေလးျဖစ္ေနတာ ကြ်န္မျဖင့္ အံ့ၾသ၀မ္းသာလို ့။ အဲဒီကစလုိ ့ တခ်ိဳ ့ေန ့ေတြမွာ ပုိက္ဆံ၁၀ျပားက စုဘူးထဲေရာက္၊ တခ်ိဳ ့ေန ့ေတြမွာ စိတ္ကူးေပါက္တဲ့ စာေရးကိရိယာေလးေတြ ၀ယ္နဲ ့ဟုတ္လုိ ့ေပါ့။

တေန ့မေတာ့ ကြ်န္မရံုးမွာ အစည္းအေ၀းလုပ္ေနတုန္း သားတရုတ္ဆရာမက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ သားဆယ္ျပားေစ့ျမိဳခ်မိလိုက္လုိ ့တဲ့။ ကြ်န္မအပူက ငယ္ထိပ္အထိေရာက္သြားပါတယ္။ ဘယ္သူနဲ ့မွလဲ စကားမေျပာနိုင္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိနဲ ့ သားအေဖဆီဖုန္းဆက္ျပီး သားကို သြားေခၚခုိင္းမိပါတယ္။ ကြ်န္မရံုးက သားေက်ာင္းနဲ ့ေ၀းတာမို ့ ေဆးရံုပဲ တန္းသြားမယ္ေျပာျပီး ဘုရားစာေတြ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ဆုိရင္း ကြ်န္မတကုိယ္လံုး မိခင္တေယာက္ရဲ့အပူေတြ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္လို ့။ သားကိုေတြ ့လုိက္ရေတာ့ သားက မ်က္နွာေလးဇီးရြက္ေလာက္ေလးသာ ရွိပါတယ္။ လူကေတာ့ ဘာမွမခံစားရတဲ့ပံုပါ။ အေရးေပၚဆီသြားရင္း သားကို ဓာတ္မွန္ရိုက္ရမယ္ ဆယ္ျပားေစ့က အစာအိမ္ထဲေရာက္ရင္ အီးအီးထဲပါသြားမွာမို ့ ဘာမွ စိုးရိမ္စရာ မရွိဘူးလို ့ ဆရာ၀န္မ ေျပာတာကို သားက နားေထာင္ျပီး ဇီးရြက္ေလာက္ရွိတဲ့မ်က္နွာက နဲနဲေလးၾကီးျပီး နဲနဲေလး ျပန္လန္းလာပါတယ္။ ဆယ္ျပားေစ့ကို အမွတ္တမဲ့ ပါးစပ္ထဲ ဟိုပို ့ဒီပို ့ ေဆာ့ရင္း ၀င္သြားေတာ့ ေၾကာက္လန္ ့ျပီး ျမိဳခ်လုိက္တာပါတဲ့။ ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္မွေတာ့ အဲလိုျဖစ္မယ္ မထင္ေတာ့ သတိမေပးမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ အျပစ္တင္မိပါေတာ့တယ္။

ပထမဓာတ္မွန္ရိုက္ေတာ့ ဆယ္ျပားေစ့မေတြ ့ဘူးဆိုလုိ ့ ကြ်န္မတို ့အေတာ္ျပာေသးပါတယ္။ ေနာက္မွ ဓာတ္မွန္ရိုက္တဲ့သူက အျဖဴေရာင္၀ိုင္း၀ုိင္းကို ဓာတ္မွန္ရဲ့ခ်ိဳ ့ယြင္းခ်က္ထင္ျပီး ျဖတ္ထုတ္လုိက္လို ့ပါတဲ့။ အစာအိမ္ထဲမွာ ဆယ္ျပားေစ့၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြ ့ရမွ ဟင္းခ်နုိင္ပါေတာ့တယ္။ ဆရာ၀န္မက ဘယ္လမ္းေၾကာင္းကေန အီးအီးထဲပါသြားမယ္ဆိုတာရွင္းျပေတာ့ သားက ေသခ်ာနားေထာင္ေနျပီးမွ စိတ္ေအးသြားတဲ့ပံုနဲ ့ ဟီးဟီးဟားဟား လုပ္နုိင္ပါေတာ့တယ္။ ၃ရက္ဆိုအီးအီးထဲပါမယ္ဆိုတာနဲ ့ ကြ်န္မလဲ ရံုးက ခြင့္ယူျပီး ဆယ္ျပားေစ့မထြက္မခ်င္း အီးအီး research လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ၄ရက္အထိ အီးအီးထဲ မပါေတာ့ တေနရာမ်ား ကပ္ေနသလား စိတ္ပူျပီး ေဆးရံုေျပး၊ ဓာတ္မွန္တခါရုိက္ရျပန္ပါတယ္။ အူမၾကီးထဲဆယ္ျပားေစ့ေလးေတြ ့မွ နဲနဲစိတ္သက္သာရျပန္တယ္။ ဒီတခါေတာ့ ေဆးရံုက ၀မ္းခ်ဴျပီး အျမန္ထြက္ေအာင္ လုပ္ေပးပါတယ္။ ေက်ာင္းက ဆရာမေတြကလဲ တေန ့တေန ့ ဆယ္ျပားေစ့ထြက္ပလား ဖုန္းဆက္ေမး၊ အသိေတြကလဲ ဖုန္းဆက္ေမးနဲ ့ ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ ဆယ္ျပားေစ့ျပႆနာပါ။ သားမလဲ တေန ့တေန ့ သူ ့ကို ၀ယ္ေပးထားတဲ ့ Head to Toeဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲက အစာအိမ္ဖြဲ ့စည္းပံုကို ၾကည့္ျပီး သူ ့အေဒၚကို ဒီေန ့ဆို သူ ့ဆယ္ျပားေစ့က ဒီေလာက္ေရာက္ျပီဆို မွန္းဆရတာ အေမာပါ။ ေနာက္ဆံုး ငါးရက္ေျမာက္ေန ့မွ ဆယ္ျပားေစ့က ေအာင္ျမင္စြာထြက္ပါေတာ့တယ္။

အေရာင္ေတာင္ေျပာင္းေနတဲ့ ဆယ္ျပားေစ့ကို သားကို ျပရင္း ထပ္ခါထပ္ခါ သတိေပးရပါတယ္။ ကြ်န္မမွာေတာ့ မအိပ္နုိင္ မစားနိုင္နဲ ့ ဆယ္ျပားေစ့ဖိုဘီးရားေရာဂါစြဲကပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သားကို အေၾကြစိမုန္ ့ဖိုး ခုထိမေပးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္မအမ်ိဳးသားကေတာ့ ကြ်န္မလုပ္ရပ္ကို မွားတယ္လို ့ဆုိပါတယ္။ တသက္လံုး ပိုက္ဆံမေပးသံုးေနေတာ့မလားတဲ့။ မိခင္တေယာက္ရဲ့ စိုးရိမ္လြန္မွဳပဲဆိုပါေတာ့ေလ။ ကြ်န္မသားကို အဲဒီကစလုိ ့ ထမင္းဗူးထည့္ေပးျပီး လုိလုိမယ္မယ္ဆုိ ၂က်ပ္ က်ပ္တန္ေလးပဲ ပုိက္ဆံအိတ္ထဲ ထည့္ေပးမိပါေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ သားရဲ့ ပိုက္ဆံနဲ ့ ပတ္သက္တဲ့ ေက်ာင္းအေတြ ့အၾကံဳပါ။

စာမေရးျဖစ္ေတာ့ ေရးဖို ့စုထားတဲ့ သားအေၾကာင္းေတြက ခပ္မ်ားမ်ားပါ။ ပုိ ့စ္ၾကီး အရမ္းရွည္ရင္ ဖတ္ရတာ ျငီးေငြ ့မစိုးလုိ ့ စိတ္ကူးရရင္ ရသလုိ အပုိင္းေလးေတြ ခဲြေရးပါ့မယ္။ ကြ်န္မရဲ့ ေလနုေအးဘေလာ့ေလးရဲ့ flavor တခုက သားပါဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ သတိမထားမိခဲ့ပါဘူး။ ဘေလာ့ေရးတာျပတ္သြားေတာ့ ပြဲေတာင္းၾကတာက သားအေၾကာင္းျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ေလနုေအးနဲ ့သားကို တဲြျမင္ေနၾကတာ သိရေတာ့ ကြ်န္မၾကည္နူးမိပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ကြ်န္မဘေလာ့ကို လာလည္ေနက်သူေတြဆို တန္ခူးထက္ သားကို ပိုစိတ္၀င္စားၾကပါတယ္။ သားကို တခါမွမျမင္ဖူးတဲ့သူေတြေတာင္ အျပင္မွာ ေတြ ့ရင္ သားနဲ ့အေတာ္ရင္းနွီးေနၾကပါတယ္။ ဒါဟာ မိခင္ဘေလာ့ဂါတေယာက္က သားကို ေပးတဲ့လက္ေဆာင္တခုလို ့ပဲ ဆိုရမလိုပါပဲ။ သားၾကီးလာရင္ဖတ္ဖို ့ ေမေမေရးတ့ဲ သားရဲ့မွတ္တိုင္ေလးေတြေပါ့။

တန္ခူး
5:10pm 9-Aug-2011

Saturday, August 6, 2011

အား






ဒီေန ့ facebookေပၚ ၀င္ေတာ့ ကြ်န္မဘေလာ့က ပို ့စ္ေလးျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္း ကိုသွ်ားရဲ့ ေက်ာင္းကဗ်ာအရွည္ၾကီးနဲ ့ အခ်စ္ရုိင္းတုိ ့အခ်စ္ဦး ပို ့စ္ေလးကို စာခ်စ္သူ တေယာက္က ျဖန္ ့ေ၀ထားတာ ေတြ ့ရပါတယ္။ အဲဒီလိုေတြ ့ရတိုင္း ကြ်န္မရင္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္မွဳက ဘယ္လို ေရးျပရမွန္းကို မသိတာပါ။ ကြ်န္မလို ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ၀ါသနာအရ စာတိုေပစေလးေတြသာ ေရးတတ္တဲ့သူတေယာက္ အတြက္ စာဖတ္သူကေပးတဲ့ အင္အားဆုလာဘ္တခုလို ့ မွတ္ယူမိပါတယ္။ ခုလို ကြ်န္မပို ့စ္ေလးကို တခုတ္တရ ျဖန္ ့ေ၀ေပးတဲ ့ စာခ်စ္သူေတြကို ေလးေလးစားစား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္လို ့ ဒီပို ့စ္ေလးကို ေရးလိုက္ရတာပါ။

ဟုိတေလာက ကြ်န္မဘေလာ့နဲ ့ အေတာ္ေ၀းစဥ္ကာလကလဲ ကြ်န္မၾကည္ညိဳေလးစားရတဲ့ ဦးေက်ာ္သူအေၾကာင္း ေရးတဲ့ပို ့စ္ေလးျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မ သို ့မဟုတ္ ျပည္သူခ်စ္ေသာမင္းသား ပို ့စ္ေလးကို ဦးေက်ာ္သူရဲ့ facebookေပၚမွာ ဓာတ္ပံုေလးေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ ့ ေတြ ့လိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲ အတိုင္းမသိၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ့ ပို ့စ္ေလးကို တင္ေပးတဲ ့ဦးေက်ာ္သူadmin အဖဲြ ့နဲ ့ ေကာ္မန္ ့ေလးေတြ အခ်ိန္ေပးေပးသြားၾကသူမ်ားကိုလဲ အရမ္းကို ေက်းဇူူးတင္မိပါတယ္။

ဒီပို ့စ္နဲ ့အတူ ဟိုးအရင္ ကြ်န္မေရးခဲ့ဖူးတဲ့ RITေက်ာင္းသူ... သတိ…၁၂ေဒၚလာ ပို ့စ္ေလးေတြကို အီးေမးလ္နဲ ့ ေ၀မွ်ေပးခဲ့တဲ ့ စာခ်စ္သူေတြကို ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လုိ ့ မသိေပမယ့္လည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဒီေနရာက ေျပာပါရေစ။ ကြ်န္မပို ့စ္ေလးေတြကို ကြ်န္မလင့္ခ္ေလးထည့္ျပီး သူတို ့ဘေလာ့ေလးေတြေပၚမွာ ျပန္လည္ေ၀မွ်ေပးၾကတဲ့ ဘေလာ့ေရာင္းရင္းေတြကိုလဲ ေက်းဇူးအထူးပါ။

အထူးတလည္ေက်းဇူးတင္မိသူေတြကေတာ့ ကြ်န္မစာေရးက်ဲလဲ ကြ်န္မဘေလာ့ေလးကို အခ်ိန္မွန္လာဖတ္ၾကတဲ့ ကြ်န္မရဲ့ ဘေလာ့ေရာင္းရင္းမ်ား… ကြ်န္မရဲ့စာဖတ္သူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအားေပးမွဳေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မ စာေရးဖို ့ ပို ့စ္ေတြမွန္မွန္တင္ဖို ့ အားသစ္ေတြေမြးျဖစ္တာမို ့ ဒီပို ့စ္ေလးနဲ ့ ေက်းဇူးမွတ္တမ္းတင္ပါရေစ။ စာေတြပံုမွန္ျပန္ေရးဖို ့ ကြ်န္မၾကိဳးစားပါ့မယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
တန္ခူး
12:18am 7-Aug-2011