Thursday, February 8, 2018

ဆယ္ေက်ာ္သက္

ဒီမနက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေက်ာင္းသူေလးကို ဆရာမက သူ ့ဖုန္းခိုးတယ္ဆို စြတ္စြဲလို ့ ေက်ာင္းသူေလး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသသြားတယ္ဆိုတဲ့သတင္းကို ဖတ္မိေတာ့ ရင္ထဲမွာ အေတာ့္ကို ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမိတယ္... ဖုန္းတလံုးနဲ ့ဘဝတခုလဲလိုက္ရတဲ့အျဖစ္... ဆရာမရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကလဲ ျပင္းထန္လြန္းလိုက္တာ... အထူးသျဖင့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေတြကို သင္တဲ့ဆရာမဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ရဲ႕ စိတ္အေျခအေနေတြကို ေလ့လာထားသင့္တယ္... လက္လြတ္စပယ္ ေျပာဆို, စြတ္စြဲအရွက္ရေစတာဟာ အေတာ့္ကို လက္ခံလို ့မရတဲ့အျဖစ္... ကြ်န္မက ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္သားတေယာက္ရဲ႕မိခင္ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို မိဘေနရာက ပူးဝင္ခံစားရင္း ေၾကကြဲမိတယ္...

သားသုတေလးကို က်န္းမာေရး, ပညာေရး, လူမွဳေရး, ဘာသာေရးစသျဖင့္ လူ ့ဘဝထဲဝင္တဲ့အခါ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ဆို ဟိုးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေသးစိတ္ေလးကအစ ကြ်န္မနည္းကြ်န္မဟန္နဲ ့ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တယ္... အရြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိခဲ့ေပမယ့္ ကြ်န္မေျဖရွင္းခဲ့လို ့ရတာခ်ည္းပါပဲ... အဲဒီအခက္အခဲေတြထဲမွာ အခက္ခဲဆံုးအရြယ္ကေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ပါ... မႏွစ္ကစလို ့ သားေလးရဲ႕ဆယ္ေက်ာ္သက္လကၡဏာေတြ စျပလာတဲ့အခါ ကြ်န္မအတြက္ အဆင့္တိုင္းအဆင့္တိုင္းဟာ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ challenging ေတြခ်ည္းပါ... အေတာ္လဲစိတ္ပင္ပန္းရတဲ့အခ်ိန္ေတြပါပဲ... အဲဒီလိုေျပာေတာ့ သားေလးက သိပ္ဆိုးေနလို ့လားလို ့ေမးရင္ မဆိုးပါဘူးလို ့ပဲေျဖရမွာပါ... အၿမဲတမ္း သားကိုသြန္သင္တဲ့အခါမွာ ေခ်ာေမြ ့ေနခဲ့မွဳေလးေတြဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရဲ႕ ေခါင္းမာမွဳေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မနဲ ့သားၾကား တင္းမာမွဳေတြ ရွိလာခဲ့တာေတြေၾကာင့္လို ့ဆိုလို ့ရပါတယ္... ဒီpost ကို ေရးရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ကေလးမိဘေတြအတြက္ ကြ်န္မအေတြ ့အၾကံဳေတြမွ်ေဝခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ ့ပါ... တေယာက္နဲ ့တေယာက္ အေတြ ့အၾကံဳေတြတူခ်င္မွ တူပါလိမ့္မယ္... ကြ်န္မေတြ ့ၾကံဳရတဲ့အခက္အခဲေတြကို တခ်ိဳ ့လူေတြၾကံဳေတြ ့ရေကာင္း ၾကံဳေတြ ့ႏိုင္တာမို ့ ေဝမွ်ေပးျခင္းပါ...

သားသုတက ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ႀကီးျပင္းရသူမို ့ ကြ်န္မရဲ႕အႀကီးမားဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္(အစိုးရိ္မ္ဆံုးလို ့လဲေျပာလို ့ရတာေပါ့ေလ) က လိမၼာယဥ္ေက်းတဲ့ျမန္မာအမ်ိဳးသားေလးျဖစ္ဖို ့ပါ... ကိုယ္ခ်င္းစာတရား, ေမတၱာတရားေတြထားတတ္ဖို ့ပါ... ဆရာဝန္ႀကီး, အင္ဂ်င္နီယာႀကီးေတြျဖစ္ဖို ့ကြ်န္မ အဲဒီေလာက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမျပင္းျပပါဘူး... လူတန္းေစ့ေနႏိုင္မယ့္ ပညာတခုတတ္ရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ... ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးရည္ညံ့မွာေတာ့ ကြ်န္မစိုးရိမ္ပူပန္မိတာအမွန္ပါပဲ...

ဒီႏိုင္ငံမွာ Secondary 1 က စလို ့ smart phone ေပးကိုင္ရပါၿပီ... ေက်ာင္းက communications ေတြက what’s app group ေတြနဲ ့အသံုးမ်ားတာေၾကာင့္ ေပးကိုေပးရပါတယ္... ျပႆနာက အဲဒီကစပါတယ္... ဖုန္းကိုစြဲေတာ့တာပဲ... စကားေျပာနဲလာတယ္... မိဘနဲ ့ထိေတြ ့မွဳနဲလာတယ္... စက္႐ုပ္ဆန္လာတယ္... သားက ကြ်န္မလို multitasking သမားမဟုတ္ေတာ့ ပိုဆိုးေတာ့တာေပါ့... ဖုန္းကိုင္ေနရင္ ဘာမွမၾကား, ပတ္ဝန္းက်င္ဘာျဖစ္လို ့ျဖစ္ေနမွန္းမသိ... အဲဒီလိုအျဖစ္ႀကီးကို ငယ္ငယ္ကလို ဖုန္းသိမ္းတဲ့နည္းနဲ ့Control လုပ္တယ္, အခိ်န္နဲ ့သံုးဖို ့စည္းကမ္းထားတယ္... အဲဒီမွာ သားနဲ ့ကြ်န္မၾကား ျပႆနာေတြ စတယ္... ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ ထိန္းခ်ဴပ္ခံရတာကို မလိုလားတတ္ၾကဘူးေလ... ခံစားခ်က္ေတြက အဆံုးစြန္ေရာက္တတ္တာ... သူ ့ဘဝကပဲ သူမ်ားေတြထက္ဆိုးေနသလိုမ်ိဳးေပါ့... ထိန္းေလ ႐ုန္းေလ ဆိုတာ ကြ်န္မသေဘာေပါက္လာသလို ကြ်န္မငယ္ဘဝကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္... ဒီအခါ သားေနရာက ကြ်န္မျပန္စဥ္းစားတာပါ...

ကြ်န္မဟာ မိဘေတြရဲ႕ပံုစံခြက္ထဲမွာ ႀကီးျပင္းလာရသူပါ... အက်ႋအဝတ္အစားကအစ မိဘေရြးတာ ဝတ္ရတယ္... တကၠသိုလ္ေရာက္လို ့ဘာသာတြဲေရြးတာက အစမိဘစိတ္တိုင္းက်ေရြးရတယ္... ကြြ်န္မမိဘေတြ ကြ်န္မကို ဆံုးမရအခက္ဆံုးအခ်ိန္က 2nd year အေရးအခင္းေတြ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္... ကြ်န္မ ၁၈ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ကေပါ့... အာအိုင္တီသပိ္တ္မွာ မိဘေတြမသိေအာင္ အိမ္ကခိုးခိုးထြက္ၿပီး သြားလွဳပ္ရွားတယ္... အိမ္က သိသြားေတာ့ အိမ္တံခါးေသာ့ခပ္ၿပီး ကြ်န္မကို ေထာင္ခ်သလို ထားခဲ့တယ္... အဲဒီမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဇာတိျပေတာ့တာပဲ... ထိန္းေလ ႐ုန္းခ်င္ေလ... အဲဒီတုန္းက ကြ်န္မတို ့အိ္မ္က ေျခတံရွည္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးပါ... ပိတ္ထားတဲ့ ျပဴတင္းတံခါးကေန ကြ်န္မ ေအာက္ကိုခုန္ခ်ခဲ့တယ္... အေတာ္ေလးျမင့္တာ ေအာက္ေရာက္မွသိတယ္... ႀကီးႀကီးမသိေအာင္ ျခံတံခါးကို ေက်ာ္တက္ၿပီး အာအိုင္တီသြားဖို ့ သူငယ္ခ်င္းအိမ္သြားခဲ့တယ္... အဲဒီမွာ စိတ္မခ်လို ့အိမ္ကိုလာေခ်ာင္းတဲ့အေဖနဲ ့ေတြ ့ေတာ့ ကြ်န္မကို အေဖက ႐ိုက္ႏွက္အိမ္ကိုေခၚသြားခဲ့တယ္... ကိုယ္လုပ္တာဘာမွားလို ့လဲဆိုတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ရဲ႕ေခါင္းမာမွဳမွာ မိဘေနရာက ကိုယ္ခ်င္းမစာႏိုင္ခဲ့... ညဘက္ေတြက် လမ္းေပၚမွာ စစ္ဖိနပ္သံေတြၾကားရင္ အိမ္ေတြ အေမွာင္ခ်လို ့ တိတ္တိတ္ေလးၿငိမ္ၾကရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မက ကိုယ့္မ်က္စိေရွ ့တင္ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ေက်ာင္းသားေလးေတြ ေသနတ္ဒဏ္ရာေတြရကုန္တဲ့ျမင္ကြင္းပဲ ေျပးေျပးျမင္ၿပီး ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္က အေမအသားခုတ္တဲ့ဓားမေျပးဆြဲၿပီး အိမ္ေရွ ့လမ္းေပၚထြက္ဖို ့လုပ္တာ... ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ရဲ႕ တဖက္စြန္းက်တဲ့ခံစားမွဳ... ကြ်န္မကို ေဖရယ္, ေမရယ္, ႀကီးႀကီးရယ္ ၃ေယာက္ ဝိုင္းခ်ဴပ္ၾကရတယ္... ခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ကြ်န္မမိဘေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ၾကေလမလဲ... ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ စိတ္ခံစားမွဳျပင္းထန္တဲ့အခါ ဘာကိုမွမျမင္ရတဲ့ ကြ်န္မအတိတ္ကို ကြ်န္မျပန္ၾကည့္ျဖစ္တယ္...

ကြ်န္မဆယ္ေက်ာ္သက္နဲ ့သားဆယ္ေက်ာ္သက္ ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစားမိတဲ့အခါ ကြ်န္မက သားထက္ပိုေခါင္းမာတာေတြ ့ရေတာ့ သားေနရာက ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ကြ်န္မစံေတြ ေလ်ာ့ခ်ပစ္ရေတာ့တယ္... သူဖုန္းသံုးေနတာ အႏၲရာယ္ရွိတဲ့အလုပ္မွ မဟုတ္တာပဲေလလို ့ေျဖေတြးတယ္... ဖုန္းေလ်ာ့သံုးဖို ့အတင္းအက်ပ္မဟုတ္တဲ့ တျခားနည္းေတြ စဥ္းစားတယ္... ဥပမာ- ကြ်န္မအိမ္ရွင္းေနတုန္း သားကိုတခုခုကူခိုင္းတာမ်ိဳး, ကြ်န္မအျပင္သြားအဝတ္ေတြမီးပူတိုက္ေနတုန္း သားကို အိမ္ေနရင္းအဝတ္ေတြေခါက္ခိုင္းတာမ်ိဳး, ကြ်န္မတပတ္စာေစ်းဝယ္ရင္ ေမေမတေယာက္ထဲေလးလို ့လိုက္ခဲ့ေပးပါဆိုတာမ်ိဳး... အဲဒီလိုေတြ ဉာဏ္သံုးၿပီး ဖုန္းသံုးခ်ိန္နဲေအာင္, ကြ်န္မနဲ ့စကားေတြေျပာေအာင္ လုပ္ရပါတယ္... သားဟာ ဖုန္းနဲ ့ေဝးေနခ်ိန္ဆို ငယ္ငယ္ကလို သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္... အဲဒီအခ်ိန္ဆို သူကစကားေတြ ဆက္တိုက္ေျပာတတ္တယ္... သူနဲ႔စကားေတြေျပာမွ သူဖုန္းသံုးတဲ့အခါ စာေတြဖတ္ေနတယ္ဆိုတာ သိရတယ္... ကြ်န္မ မသိေသးတဲ့ trump အေၾကာင္းေတြကအစ AI( artificial intelligence) အေၾကာင္းအထိ သူႏွံ ့စပ္ေအာင္ေလ့လာထားတာ ၾကားရေတာ့ ကြ်န္မသက္ျပင္းခိုးခ်မိတယ္... သူစိတ္ဝင္စားတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြမဆိုးေသးဘူးေပါ့...

ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ တခါတေလ လက္ခံလို ့ကို မရတဲ့ေခါင္းမာမႈေတြကလဲ အမ်ားသား... မႏွစ္က စာေမးပြဲတခုမွာ ကြ်န္မကို timetable မျပ... သူမေျဖရေသးဘူးထင္လို ့ ကြ်န္မက သတိေပးေတာ့မွ ဒီေန ့စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန ့ေမေမလို ့ေျပာေတာ့ ကြ်န္မအေတာ္ေလးကို ေဒါသထြက္မိတယ္... စာတလံုးမွမဖတ္ပဲ သြားေျဖတဲ့စာေမးပြဲက်ၿပီ, သြားၿပီလို ့ကြ်န္မတြက္ခဲ့တာ... result ထြက္လာေတာ့ ျပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ ့လာေျပာတယ္... ေမေမ သားအတန္းထဲမွာ Maths နဲ ့ physics အမ်ားဆံုးတဲ့... ကြ်န္မအေတာ္ေလးအံ့ၾသသြားၿပီး က်က္စာေတြေအာင္လားဆိုေတာ့ အကုန္ေအာင္တယ္တဲ့... တခါတေလ ကိုယ့္ရဲ႕စိုးရိမ္ပူပန္မွဳေတြကပဲမ်ားေနသလားေတြးမိၿပီး သားက္ိုေလေျပေလးနဲ ့ေျပာရတယ္... စာမက်က္ပဲနဲ ့ေတာင္ ဒီလိုဆို စာေလးသာပံုမွန္လုပ္ရင္ အမွတ္ေတြဒီထက္ပိုေကာင္းမွာေပါ့သားရယ္လို ့...

ကြ်န္မက ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းခ်ိဳခ်ိဳသာသာထဲက မဟုတ္ပါဘူး... ဒါေပမယ့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ သတိထားရတဲ့အခ်က္ေတြက စကားနားမေထာင္တိုင္း စိတ္လက္မာန္ပါ မ႐ိုက္မိဖို ့ရယ္, သူမ်ားနဲ ့ႏွိဳင္းယွဥ္မေျပာမိဖို ့ရယ္, လူ ့ေရွ ့သူ ့ေရွ ့မွာ သူအရွက္ရေစတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ မေျပာမိဖို ့ရယ္, ၿပီးေတာ့ သူ ့privacy မထိခိုက္မိဖို ့ရယ္ပါ... သူတို ့အရြယ္က ထိလြယ္ရွလြယ္ခံစားလြယ္မို ့အေတာ္ေလးသတိထားရပါတယ္... ထိန္းေတာ့ထိန္း မသိမသာထိန္းဆိုၿပီး ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မပဲ ခဏခဏျပန္သတိေပးရပါတယ္...

မိဘေတြဆီက လြတ္ေျမာက္ၿပီ, လူႀကီးျဖစ္ၿပီဆိုတာ ျပခ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းလိုက္ပို ့တာလဲမခံခ်င္သလို , လမ္းေလွ်ာက္လို ့လက္ေလးတြဲ, ပုခံုးေလးဖက္တာေတာင္ မခံခ်င္ေတာ့ပါဘူး... ဒါက လူ ့ေရွ ့သူ ့ေရွ ့မို ့ေပမယ္ မနက္ခင္း သူ ့အေဖကားေမာင္းၿပီး ေက်ာင္းပို ့တဲ့အခါ ကြ်န္မက ေမတၱာသုတ္ေလးရြတ္ေပးရင္ ေခါင္းေလးထိုးခံၿပီး ကားေပၚကဆင္းလို ့နဖူးေလးနမ္းရင္ ေက်နပ္ေနတတ္ျပန္ေရာ... ခုထိကြ်န္မနဲ ့တခန္းထဲအိပ္တုန္းပါ... ေျပာခ်င္တာက ဆယ္ေက်ာ္သက္စိတ္ေလးေတြဟာ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္နဲ ့တခါတခါ သံပုရာသီးေလးျဖစ္လိုက္ တခါတခါပန္းသီးေလးျဖစ္လိုက္နဲ ့ ကိုင္တြယ္ရအေတာ္လက္ေပါက္ကပ္တဲ့အရြယ္ပါ...

ဒီအရြယ္မွာ မိဘေတြသတိထားရမယ့္ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္ကေတာ့ အရွက္ရေစမယ့္စကား, အျပဳအမူမေျပာမိေအာင္, မလုပ္မိေအာင္နဲ ့ စိတ္ဖိစီးမွဳသိပ္မေပးျဖစ္ေအာင္ပါ... သူတို ့ခံစားမွဳအတိမ္အနက္ဟာ ခန္ ့မွန္းရအရမ္းခက္ပါတယ္... ေက်ာင္းကဆရာ,ဆရာမနဲ ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ဆက္ဆံေရးေတြလဲ အၿမဲမျပတ္သတိထားမိဖို ့လိုပါတယ္... ကြ်န္မအစခ်ီခဲ့တဲ့ ေၾကကြဲစရာသတင္းထဲက ဆရာမနဲ ့ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ဆက္ဆံေရးမွာ ဒီအျဖစ္ဆိုးႀကီးမတိုင္မွီ မေျပလည္ျခင္းေတြ, ႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံျခင္းေတြရွိေနမယ္လို ့ ကြ်န္မသံသယျဖစ္မိတယ္... ကြ်န္မတို ့ဆယ္ေက်ာ္သက္ရင္ေသြးေလးေတြရဲ႕လံုျခံဳေရးဟာ မိဘ, ဆရာေတြရဲ႕ ကိုင္တြယ္တတ္မွဳေပၚမွာ အရမ္းမူတည္တာေၾကာင့္ ဒီpost ေလးနဲ ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ သတိေပးရင္း ကြ်န္မနဲ ့ဘဝတူမိဘေတြကိုလဲ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ သတိေပးပါရေစေနာ္...။

တန္ခူး
9:51am
8-Feb-2018

Wednesday, February 7, 2018

Debate vs Quarrel

ခုတေလာ facebook ၾကည့္လိုက္ရင္ live အျပန္အလွန္တိုက္ပြဲေတြ ဟိုက ဒီက share ၾကတာ ေတြ ့ရတယ္... သားနဲ ့အခန္းထဲမွာ နားေနတုန္း ဘာေတြလဲဆို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွန္းေတာင္မသိေသး ညစ္ညမ္းတဲ့အဆဲေတြ ဆက္တိုက္ၾကားရေတာ့ သားက လွမ္းေမးတယ္... ဘာေတြလဲေမေမတဲ့... အျမန္ဆံုးပိတ္လိုက္ရတယ္... အယူအဆေတြ ကြဲလြဲလို ့ရပါတယ္... အေတြးအေခၚေတြကြဲလဲြလို ့ရပါတယ္... ကိုယ့္အယူအဆ, အေတြးအေခၚကို သူမ်ားကလက္ခံေစခ်င္ရင္ လက္ခံႏိုင္ဖို ့ေျပာတတ္ေအာင္ေလ့က်င့္ပါ... ဆဲျခင္းဘာသာေဗဒနဲ ့ေျပာရင္ လက္မခံတဲ့အျပင္ အရင္က ကိုယ့္လက္ခံတဲ့သူေတြေတာင္ လက္မခံတဲ့အေျခအေနျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္... ဆဲမွ အႏိုင္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး... ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့အခ်က္ကို အေသအခ်ာထိထိမိမိသူမ်ားလက္ခံလာေအာင္ ေျပာတတ္မွ ပညာပါ...

ကြ်န္မကိုယ္ေတြ ့အျဖစ္အပ်က္ေလးေျပာျပရရင္ ကြ်န္မငယ္ငယ္က ရပ္ကြက္ထဲမွာ အရမ္းကစားခ်င္ေဆာ့ခ်င္တယ္... စည္းကမ္းႀကီးတဲ့မိဘေတြက တခ်ိဳ ့ကေလးေတြဆဲသံၾကားရေတာ့ ခြင့္မျပဳဘူး... အေဆာ့အကစားသန္တဲ့ကြ်န္မ အတင္းပူဆာေတာ့ ေမေမက ကတိတခုေတာင္းတယ္... သူမ်ားဆီက အဆဲေတြကူးမလာပါဘူးဆို ကစားတဲ့... ေမေမ့ကို ကတိေပးခဲ့တယ္... တကယ္သြားေဆာ့ေတာ့ ကစားလို ့ရွံဳးရင္ အဆဲနဲ ့အႏိုင္ယူၾကတယ္, အဆဲနဲ ့ျငင္းခုန္ၾကတယ္... အဲဒီမွာ မဟုတ္မခံကြ်န္မက ကိုယ္လဲမွန္ေနပါလ်က္ ေနရင္းထိုင္ရင္း အဆဲခ်ည္းခံေနရေတာ့ စဥ္းစားတယ္, ဘယ္လိုအထိေရာက္ဆံုးနည္းနဲ ့ တုန္ ့ျပန္မလဲ... ကစားပြဲမွာ ကိုယ္ကႏိုင္ေနပါလ်က္နဲ ့ အဆဲခံထိ မစိုးလို ့ အရွံဳးေပးပါတယ္လို ့ ေျပာလိုက္ရတာကို ကေလးပီပီမခံခ်င္... ဒီမွာ အဆဲမပါပဲ, ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့စကားလံုးမပါပဲ ကိုယ္မွန္တယ္ဆိုတာကို ခ်က္က်လက္က်, ရဲရဲဝံ့ဝံ့ေျပာတတ္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္... အဆဲမပါပဲ ကြ်န္မငယ္ဘဝရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တယ္... ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္မနဲ႔ကစားရင္း ဆဲရမွာေတာင္ သူတို ့ဝန္ေလးလာတယ္... သဘာဝတရားကိုက ဆိုးတာနဲ ့ေကာင္းတာ ေကာင္းတာကို ပိုလုပ္ခ်င္ၾကတာပါ...

မႏွစ္က ကြ်န္မ ဧရာဝတီတိုင္း ဒါးက, ဝက္ထိုးနဲ ့ပုသိမ္က ကေလးေတြအတြက္ educational event ေလးလုပ္ခဲ့တဲ့အခါ debate program ေလးထည့္ခဲ့တယ္... အရမ္းအားရစရာေကာင္းပါတယ္... ေခါင္းစဥ္က "အလြတ္က်က္သင့္, မက်က္သင့္"တဲ့... ကေလးေတြ debate concept ကိုနားလည္ၾကတယ္... ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကို အခ်က္အလက္ျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ ့ ေသခ်ာ ေျပာႏိုင္ၾကတယ္... ေဒါသမပါဘူး... အရမ္းအားရစရာေကာင္းပါတယ္...

ကြ်န္မ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ Debate vs. Quarrel ဆိုတဲ့စာေလးျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္... ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္, ရပ္တည္ရာကို ယဥ္ေက်းစြာရပ္တည္ႏိုင္ၾကပါေစ...

Debate vs. Quarrel
==============

ပုဂံနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး ကြ်န္မတို ့ႏိုင္ငံရဲ႕ အရင္က အေတာ့္ကိုနာမည္ႀကီးတဲ့ အာဏာရွင္တေယာက္နဲ ့ အင္တာဗ်ဴးကို ၾကည့္မိေတာ့ မေန ့က သားနဲ ့ ကားေပၚမွာ ေဆြးေႏြးျဖစ္တာေလး သြားသတိရတယ္...

"ေမေမ... တကယ္ဆို အဂၤလိပ္က ျမန္မာျပည္ကို သိမ္းပိုက္လိုက္တာ အရမ္းေကာင္းတာေနာ္" တဲ့... သားစကားကို စိတ္ဝင္စားသြားတာေၾကာင့္ ဘာလို ့လဲလို ့ေမးေတာ့ သားကျပန္ေျဖပါတယ္... "ဘုရင္စနစ္က အာဏာရွင္စနစ္... ဘုရင္ေသရင္ ဘုရင့္သားက smart မျဖစ္လဲ ဘုရင္ျပန္ျဖစ္တယ္ေလ... တကယ္လို ့ အဂၤလိပ္မသိမ္းခဲ့ရင္ ဘုရင္စနစ္ဆက္ရွိေနမွာေပါ့" တဲ့... ကြ်န္မျပန္ေျဖပါတယ္... အဂၤလိပ္မသိမ္းလဲ ကိုယ့္ဘာသာျဖဳတ္ခ်လို ့ရမွာေပါ့သားရဲ႕... သိမ္းပိုက္တဲ့စနစ္ကလဲအရင္းရွင္ကိုလိုနီစနစ္ပဲေလဆိုေတာ့... သားက ကြ်န္မအရမ္းသေဘာက်တဲ့အေျဖတခုျပန္ေျဖပါတယ္..."sudden change ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲေမေမတဲ့... ဖြားဖြားစုအုပ္ခ်ဴပ္ႏိုင္ဖို ့ အၾကာႀကီးအခ်ိန္ယူခဲ့ရတယ္မိုလား"တဲ့... ကြ်န္မသေဘာက်မိတယ္ဆိုတာ သားရဲ႕logical thinking ေလးကိုပါ... ဘုရင္ရဲ႕တေသြးတသံတမိန္ ့စနစ္ဆိုးကို ေၾကာက္ရြံ ့ၿပီး အေျပာင္းအလဲprocess ၾကာမယ္လို ့သူေတြးလိုက္တာ... "ဖြားဖြားစုလို အေၾကာက္တရားကင္းေအာင္ လူေတြကို inspire လုပ္ေပးႏိုင္မယ့္ေခါင္းေဆာင္ရွိရင္ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုတာ ၿပိဳလဲမွာပါပဲသားရယ္" လို ့ ကြ်န္မေျဖခဲ့တယ္...

ကြ်န္မပထမအစမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အင္တာဗ်ဴးကို ကြ်န္မက အာဏာရွင္ေဟာင္းႀကီးနဲ ့ အင္တာဗ်ဳးတဲ့ညီမေလး ဦးေႏွာက္စီးခ်င္းထိုးပြဲလို ့ ျမင္မိတယ္... ပုဂံဘုရားေတြကို ျပဳျပင္သင့္မျပဳဳျပင္သင့္ ေဆြးေႏြးၾကတယ္... အာဏာရွင္ေဟာင္းႀကီးက ျပဳျပင္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ဘက္က... အင္တာဗ်ဴးတဲ့ညီမေလးက မျပဳျပင္သင့္ဘူးဆိုတဲ့သူေတြကိုယ္စား သေဘာကိုေမးတာပါ... အာဏာရွင္က debateနဲ ့စတာပါ... ဒါေပမယ့္ ညီမေလးရဲ႕ေမးခြန္းေတြကို သူdebate ျပန္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ေဒါသပါလာတယ္... တကယ္ဆို သူ ့မွာ debate လုပ္ႏိုင္တဲ့ ability သာရွိရင္ သူတည္ၿငိမ္စြာနဲ ့ တုန္ ့ျပန္ၿပီး အရမ္းလွတဲ့ အင္တာဗ်ဴးေလးျဖစ္လာမွာပါ... အဆံုးမွာေတာ့ အာဏာရွင္ႀကီးက ဉာဏ္ပညာမပါတဲ့ quarrel ရန္ေထာင္ျခင္းနဲ ့ အဆံုးသတ္သြားတယ္... အသက္ငယ္ေပမယ့္ အေၾကာက္တရားကင္းစြာ အင္တာဗ်ဴးဆံုးတဲ့အထိ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေမးသြားတဲ့ ညီမေလးကို ခ်ီးက်ဴးမိတယ္...

ကြ်န္မဇြန္လက ေမာ္လၿမိဳင္နည္းပညာတကၠသိုလ္ကို educational event ေလးသြားခဲ့ေတာ ကြ်န္မတို ့ရဲ႕စီနီယာႀကီးအန္ကယ္ဦးဝင္းထိန္ဦး ကေလးေတြဆရာေတြကိုေမးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းေလး သြားသတိရတယ္... က်ပန္းစကားေျပာပြဲတို ့ စကားရည္လုပြဲတို ့အေတြ ့အၾကံဳရွိလားတဲ့... ကေလးေတြမွာ အဲဒီအခြင့္မရွိခဲ့ပါဘူး... တကယ္ေတာ့ရွိသင့္ပါတယ္... အာဏာရွင္ေခတ္မွာ မေျပာရဲမဆိုရဲေအာင္ ပါးစပ္ေတြအပိတ္ခံခဲ့ရေတာ့ အဲဒီေကာင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္ေလးေတြ ေပ်ာက္ကုန္တာပါ... တကယ္ေတာ့ ျပႆနာတခုကို အေျဖရွာၾကတဲ့အခါ debate နည္းကို သံုးမွ အေကာင္းဆံုးအေျဖရမွာပါ... Quarrel ဘက္ေရာက္သြားရင္ေတာ့ မတရားအႏိုင္ရဖို ့ အျပင္းထန္ဆံုးစကားလံုးေတြ...အ႐ိုင္းဆံုးစကားလံုးေတြသံုးႏွဳန္းၿပီး ကိုယ္အႏိုင္ရဖို ့လူတဘက္သားကို ခ်ိဳးႏွိမ္ေျပာဆိုတဲ့ personal attack အသြင္ေျပာင္းၿပီး နဂိုေဆြးေႏြးတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေပ်ာက္ကုန္တာအမွန္ပါ... ခုနကြ်န္မေျပာျပတဲ့ အင္တာဗ်ဳးခံရတဲ့ အာဏာရွင္ႀကီးလိုေလ...

ကြ်န္မတို ့တိုးတက္ေခတ္မွီတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ လူျဖစ္ေနၾကတဲ့အခါ ကိုယ့္အျမင္ကိုယ့္အေတြးကို ဦးေႏွာက္ဉာဏ္ပညာသံုးၿပီး အဆင့္အတန္းရွိစြာ တုန္ ့ျပန္တတ္ဖို ့အေရးႀကီးပါတယ္... Physical ကိုအားကိုးတုန္ ့ျပန္သတ္ၾကတယ္ဆိုတာ ခုေခတ္မွာ ရာဇဝတ္မွဳဆိုတဲ့ဥပေဒနဲ ့ တားျမစ္ထားပါၿပီ... ကိုယ္အႏိုင္ရခ်င္ေဇာနဲ ့လူတဘက္သား ဂုဏ္သိကၡာကို ထိပါးေျပာဆိုတာကိုလဲ အသေရဖ်က္မွဳဆိုတဲ့ ဥပေဒနဲ ့တားျမစ္ထားတဲ့ေခတ္မွာ quarrel နဲ ့ personal attack ဆိုတာ လုပ္တဲ့သူေတြ ရွက္စရာေကာင္းတာ အမွန္ပါပဲ...

အေကာင္းဆံုးဥပမာျပရရင္ ကြ်န္မတို ့ တိုင္းျပည္အေမအေမစုဆိုရင္ world media မွာ နာမည္ႀကီး interviewer ေတြေတာင္ လက္ဖ်ားခါေအာင္ ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ေကာင္းလြန္းၿပီး အေျဖတိုင္းကို အေကာင္းမြန္ဆံုးနဲ ့ အဆင့္အတန္းအရွိဆံုးေျဖဆိုႏိုင္သူပါ... အေမဘယ္ေတာ့မွ သူတပါးကို တိုက္ခိုက္ေျဖဆိုတာမ်ိဳးမရွိခဲ့ပါဘူး...

တိုးတက္တဲ့တိုင္းျပည္ေတြမွာ debate association, debate competition ေတြနဲ ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို proper debate လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ၾကပါတယ္... ကြ်န္မတို ့ တိုင္းျပည္ႀကီး ေရြ ့ေနပါၿပီ... အကူးအေျပာင္းကာလမွာ ႏိုင္ငံတကာက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြလဲ အာရံုစူးစိုက္လာၾကၿပီ... ရင္းႏွီးႁမွပ္ႏွံလာၾကပါၿပီ... ကြ်န္မတို ့ျမန္မာျပည္ဟာေဖာ္ေရြရင္းႏွီးတတ္တဲ့ ႏွလံုးရည္ျမင့္မားတဲ့သူေတြေနထိုင္ၾကတာပါ... ဒီေတာ့ စကားအေျပာအဆိုမွာလဲ ႏိုင္ငံတကာနဲ ့ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ေအာင္ ဆဲေရးတိုင္းထႊာျခင္း, သူတပါးကိုယ္ေရးကိုယ္တာထိခိုက္ျခင္းေတြ ေရွာင္ရွားၿပီး အဆင့္အတန္းရွိစြာနဲ ့ ေျပာဆိုက်င့္ၾကံေနထိုင္ၾကပါစို ့လို ့ တိုက္တြန္းပါရေစရွင္...

(စာႂကြင္း : ကြ်န္မအေဖရဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္က ေရွ ့ေနပါ... သူ ့ဝါသနာနဲ ့သူ ့personality ပါကိုက္လြန္းလို ့သူေရြးျခယ္ခဲ့ၿပီး ခုအသက္၇၀ေက်ာ္တဲ့အထိ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးလုပ္ေနတုန္းပါ... ကြ်န္မက အေဖေသြးပါတယ္လို ့ဆိုရပါမယ္... Debate လုပ္ရတာကို ႏွစ္ၿခိဳက္ပါတယ္... ဒါေပမယ့္ တဘက္က ရန္ျဖစ္တဲ့အသြင္ေဆာင္သြားရင္ ကြ်န္မဆက္ျဖစ္ေလ့မရွိပါဘူး... ကြ်န္မရည္ရြယ္ခ်က္အေပ်ာက္မခံႏိုင္လို ့ပါ... ရန္ျဖစ္ျခင္းျဖင့္အနိင္ယူျခင္းကို အႏိုင္လို ့ကြ်န္မမသတ္မွတ္ပါဘူး... Abuse လို ့ပဲသတ္မွတ္ပါတယ္)

တန္ခူး
4:15pm
7-Feb-2018

Saturday, February 3, 2018

ကေမာက္ကမ

ကိုယ့္တိုင္းျပည္ေျမနင္းလိုက္တာနဲ ့ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ခံစားမွဳ သူ ့အလိုလို ရင္ထဲေရာက္လာစၿမဲ... ဒီတခါ အလုပ္ကိစၥနဲ ့ဆိုေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ လုပ္စရာေတြ တစီတတန္းနဲ ့ စိတ္ဖိစီးမွဳေတြရွိေပမယ့္ ဒီေျမဒီေရ ေရာက္တာနဲ ့တင္ အားအင္ေတြက ျပည့္ၿဖိဳးလာၿမဲ...

ဒီေန ့ေလယဥ္ေပၚတက္ေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ေလယဥ္မ်ားမွားစီးသလား သံသယေတာင္ဝင္မိတယ္... ကိုယ့္ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ စလံုးတ႐ုတ္မဟုတ္တဲ့ ျပည္ႀကီးတ႐ုတ္ သို ့မဟုတ္ ေဟာင္ေကာင္တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြခ်ည္း... ဒီအခ်ိန္ဟာ holiday season မဟုတ္တာေၾကာင့္ သူတို ့လဲ ကိုယ့္လို အလုပ္ကိစၥနဲ ့ လာၾကတာပဲျဖစ္မွာပါလို ့ေတြးၿပီး ေလယဥ္မူးတတ္တဲ့ကိုယ္ ေသာက္ထားတဲ့ေဆးအရွိန္နဲ ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္...

ကေမာက္ကမက ေလယဥ္ဆင္းၿပီး immigration မွာစတယ္... Myanmar National ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားဆိုတဲ့ စီတန္းမွာ စီိလိုက္ေတာ့လဲ တ႐ုတ္ေတြခ်ည္း... ဖုန္းကဒ္လဲဖို ့ tool ေလးေမ့ခဲ့လို ့ ငွားမယ္က်န္ၾကည့္ေတာ့ နေဘးကလူက တ႐ုတ္လိုအက်ယ္ႀကီးေျပာေနတာၾကားရတယ္... သူတို ့ဘာလို ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဆိုတဲ့စီတန္းထဲေရာက္ေနတာလဲလို ့ ကိုယ္စပ္စုၾကည့္မိတယ္... ဟိုဘက္စီတန္းေရွ ့ဆံုးက အမ်ိဳးသမီးကို immigration အရာရွိက စီတန္းမွားတယ္လို ့ ေျပာလိုက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက သူ ့အေဖာ္အမ်ိဳးသားကို ေျပာလိုက္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာစီတန္းေနာက္နားမွာသြားစီတယ္... အမ်ိဳးသားက သိသိလ်က္ ဆက္စီေနတယ္... ခုနဖုန္းေျပာေနတဲ့ ကိုယ့္နေဘးက လူရဲ႕passport ကို ကိုယ္စပ္စုလိုက္တယ္... အိုး.. အနီေရာင္ passport ... ကိုယ္နဲ ့တပံုစံထဲ... ေသခ်ာတာက သူဟာ ျမန္မာစကား တလံုးမွတတ္ပံုမရ... ျမန္မာျပည္က တ႐ုတ္လူမ်ိးေတြ (အကုန္လို ့ေတာင္ေျပာလို ့ရတယ္) ျမန္မာစကားကို ေျပာတတ္ၾကပါတယ္... ဒီလူ႔အရြယ္ကလဲ ကိုယ္နဲ ့မတိမ္းမယိမ္း... ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အံုဖြဆို ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္သြားေလသလား...

ဟိုတေလာက ရန္ကင္းက golden City မွာ ကိုယ္တို ့အခန္းေလး decorate လုပ္ဖို ့ေရာက္ေတာ့ အဲဒီမွာ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္သမားေတြ ျမန္မာလိုမေျပာတတ္တဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြ... သူတို ့ဘယ္လိုေနခြင့္နဲ ့ေနထိုင္လဲစိတ္ဝင္စားမိသလို တခ်ိန္ထဲ စိတ္ထဲ ခိုးလို ့ခုလုျဖစ္မိတယ္... ဒီေလာက္ႀကီးမားတဲ့project ႀကီးတခုမွာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြ အတြက္ အလုပ္အခြင့္အလန္းေတြ အမ်ားႀကီးရႏိုင္တဲ့ေနရာတခုမွာ အလုပ္သမား80% ေလာက္က ျမန္မာစကားမတတ္သူေတြ... သူတို ့passport ကေရာ ဘာေရာင္ေတြျဖစ္မလဲ... စဥ္းစားေနမိတယ္...

ေငြ သိန္း၄၀၀၀ အလိမ္ခံလိုက္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဇနီးေမာင္ႏွံ တရားခံဖမ္းမမိလို ့စိတ္ပင္ပန္းေနၾကတယ္... ဖမ္းရမယ့္ရဲက တရားခံကို ထြက္ေျပးဖို ့ႀကိဳအေၾကာင္းၾကားသတဲ့... ဦးေလးလို ခင္႐တဲ့ အန္ကယ္ဦးကိုနီကို ဘယ္သူသတ္သလဲ... ဒီတိုင္းျပည္ႀကီးထဲမွာေနၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္မီးနဲ ့ရွိဳ ့ေနတာက passport အနီကိုင္ထားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြလား, ဒါမွမဟုတ္ ျခစားေနတဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ ့ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စနစ္ဆိုးဒဏ္ကိုခံရတဲ့ ႀကိမ္စာသင့္သူေတြလား....

ကိုယ့္တိုင္းျပည္ႀကီးက ဘာနဲ ့တူသလဲဆိုေတာ့ အိတ္ေပါက္နဲ ့ဖားေကာက္ေနရသလိုပါပဲ... အေမ့ခမ်ာ ဟိုယိုေပါက္ဖာရ, ဒီယိုေပါက္ဖာရနဲ ့ နားရတယ္ကိုမရွိရွာဘူး... ဒီၾကားထဲ အာဏာရွင္စနစ္ကို ျပန္အသက္သြင္းခ်င္သူေတြကလဲ အခ်ိန္ျပည့္ႀကိဳးစားလို ့... အေမ့ကိုသနားတယ္လို ့ေအာ္ေနတဲ့ ကိုယ္က်ေရာ ဘာအသံုးက်သလဲ... တကယ့္ကို ကေမာက္ကမနဲ ့....

ကိုယ့္ပစၥည္းယူၿပီး ထြက္လာေတာ့ ေလဆိပ္အထြက္မွာ ဟိုအထုတ္အတင္းယူသယ္, ဒီအထုတ္အတင္းယူသယ္သူေတြနဲ ့ ခုနက ျမန္မာစကားမေျပာတတ္သူတို ့ ဘာသာစကားေတြရဲ႕ ကေမာက္ကမၾကားမွာ...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္< br/ > အမုန္းမ်ားရပ္
ခ်စ္ၾကပါ
အေမေမာလွပါၿပီေလ....။

တန္ခူး
9:46pm
22-Jan-2018

ပြဲေစ်းတန္းခ်စ္သူ

ပြဲေစ်းတန္းေတြ ့လိုက္တာနဲ ့ ရင္ခုန္လွဳပ္ရွား ေပ်ာ္ျမဴးသြားတတ္တာ ဟိုးငယ္ငယ္ေလးကတည္းကေန ဒီေန ့ထက္ထိပါ။ ကြ်န္မတို ့ငယ္ငယ္က ပြဲေစ်းတန္းေတြက အမ်ားသား။ သၾကၤန္, သီတင္းကြ်တ္, တန္ေဆာင္တိုင္ စသျဖင့္ ရာသီအလိုုက္ပြဲေတြရွိသလို လြတ္လပ္ေရးပြဲ, စာေပေဟာေျပာပြဲ ေတြကအစ ရပ္ကြက္ထဲက ကုလားဘုရားမီးနင္းပြဲအထိ ပြဲေစ်းတန္းေတြရွိတတ္တယ္။ ရပ္ကြက္သူကြ်န္မက ညေနေစာင္း ပြဲေစ်းတန္းေလး စအသက္ဝင္တာနဲ ့ စုဗူးေလးေတာင္ ေဖာက္ၿပီး ေစ်းတန္းထဲေရာက္တတ္သူ။

ပြဲေစ်းတန္းဆိုတာကလဲ အမ်ိဳးအမည္က အစံုသား။ ေစ်းေလးေတြက အေပါသား။ စားစရာေတြကလဲ အမ်ားသားမိုလား။ ပြဲေစ်းတန္းအစက ဝယ္စားသြားတဲ့ အုန္းသီးႏိုင္ႏိုင္နဲ ့ေကာက္ၫွင္းက်ည္ေထာက္ကေလးက ပြဲေစ်းတန္းအလယ္ေတာင္ မေရာက္ေသး ဟိုေငးဒီေငးရင္း စားေတာ့ ကုန္သြားတတ္တယ္။ ကေလးအရြယ္က ပြဲေစ်းတန္းပတ္ရင္ ကိုယ္စိတ္ဝင္စားတဲ့ဆိုင္ဆို ထိုင္ေတာင္ေငးေနတတ္တာမ်ိဳး။ ဂ်ံဴေလးေတြနဲ ့ အ႐ုပ္မ်ိဳးစံုလုပ္ေရာင္းတဲ့ဦးေလးႀကီးနားဆို ကြ်န္မတို ့ကေလးေတြ အံုေငးေနတတ္တယ္။ ေမ်ာက္ကေလး, ဆင္ကေလး, ေၾကာင္ကေလး, နဂါးကေလးစသျဖင့္ ဦးေလးႀကီးလက္နဲ ့ကြ်မ္းက်င္စြာ လုပ္တဲ့အ႐ုပ္ကေလးေတြၾကည့္ုၿပီးမွ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အ႐ုပ္ကေလးဝယ္တတ္တာ။ ကြ်န္မကေတာ့ မင္းသမီးအ႐ုပ္ကေလးဝယ္ေလ့ရွိတယ္။

လက္ထဲကမုန္ ့ျပတ္ေတာ့ မုန္ ့လင္မယားထပ္ဝယ္စားရင္း ရဟတ္စီးဖို ့တန္းစီ။ အျမင့္ေၾကာက္တဲ့ကြ်န္မအတြက္ ပြဲေစ်းတန္းက ရဟတ္ေလာက္သာ စီးရဲေတာ့အေတာ္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဒန္အ္ိုးဒယ္ခြက္ကစားစရာေလးေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးဝယ္ၿပီး လက္နဲ ့လွည့္တဲ့ကူဖီးလ္ကို ဘာဘူႀကီးဆီကဝယ္စားတယ္။ မိုးပ်ံဗူေပါင္းလွလွေလးတလံုးဝယ္ၿပီးတဲ့အခါ ပါလာတဲ့ပိုက္ဆံလဲကုန္ၿပီမို ့ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ ့အိမ္ျပန္။ ခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ ငယ္ဘဝကတည္းက ပြဲေစ်းတန္းေလးနဲ ့က အေတာ့္ကိုေနသားက်လာခဲ့တာ။

ဒီႏိုင္ငံေရာက္လာေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္တိုင္း ပြဲေစ်းတန္းေတြ ့ရင္ မေနႏိုင္ ပတ္ဆဲ, ပတ္ၿမဲ။ ေဖကေတာ့ အပ်ိဳျဖစ္တဲ့အရြယ္ကစလို ့ ဒီေန ့ထက္ထိ ပြဲေစ်းတန္းပတ္တာမႀကိဳက္။ ညီမ၂ေယာက္ ပြဲေစ်းတန္းသြားရင္ ေဖကဆူၿပီ။ ၿပီးခဲ့တဲ့အေခါက္က တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ရပ္ကြက္ထဲက လြတ္လပ္ေရးေန ့ပြဲေစ်းတန္းနဲ ့ၾကံဳေတာ့ ပြဲေစ်းတန္းပတ္ရင္း ရပ္ကြက္စတိတ္ရွိဴးလဲေငးခဲ့ေသးတယ္။ ရပ္ကြက္ဥကၠဌက အိမ္ခ်င္းကပ္ရက္မို ့ စင္နံေဘးမွာ မတ္တပ္ေလးေငးေနတဲ့ ကြ်န္မတို ့၂ေယာက္ေတြ ့ေတာ့ ေရွ ့ဆံုးတန္းမွာေနရာေပးတယ္။ ကြ်န္မေလာက္ ရပ္ကြက္အေရမထူတဲ့ ကြ်န္မညီမက သူထိုင္ေနက် ေဆးခန္းက လူနာေတြ ေတြ ့သြားမွျဖင့္ဆို ရွက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကြ်န္မကေတာ့ မခံစားရတာၾကာတဲ့ လြတ္လပ္တဲ့အရသာကို ခံစားရင္း အရမ္းႏွစ္သက္တဲ့ မ်ိဳးႀကီးရဲ႕ "သူစိမ္းတေယာက္ပါ" သီခ်င္းကို ပီပီျပင္ျပင္ဆိုသြားႏိုင္တဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက ရြက္ပုန္းသီးေလးကို ဥကၠဌက တဆင့္ဆုခ်လိုက္ေသးတာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မအိပ္ပဲေစာင့္ေနတဲ့ေဖ့ကို သူႀကိဳက္တဲ့ ထန္းသီးဆံေပးရင္းေခ်ာ့ရတယ္။

ဒီတေခါက္ျပန္ေတာ့ ဘုရားပြဲ၂ပြဲနဲ ့တိုးေတာ့ အလုပ္ေတြမအားတဲ့ၾကားထဲက ပြဲေစ်းတန္းေတြ ့ရင္ မေနႏိုင္လို ့သြားခဲ့ေသးတယ္။ ဥကၠလာပ ဘုရားပြဲနဲ ့က်ိဳကၠဆံဘုရားပြဲပါ။ က်ိဳကၠဆံဘုရားပြဲက ပိုလို ့စည္ကားလြန္းလွတယ္။ မုန္ ့မ်ိဳးစံုကအစ အဝတ္အစားအလယ္ တက္တူးဆိုင္အဆံုး အကုန္ရွိတယ္။ လူေတြက ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး။ ေရႊမန္းသဘင္ကလဲ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ။ ကလစ္ေတြ, နားကပ္ေတြစံုစီနဖာေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ ကြ်န္မညီမကေငးတတ္သလို စာအုပ္ေဟာင္းေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ ကြ်န္မေငးတတ္တယ္။ ငယ္က အရမ္းႏွစ္သက္တဲ့ ကပ္ေစးႏွဲဒုတ္ထိုးေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြ ့ေတာ့ အားရပါးရသြားတုန္း ျဗဳန္းကနဲဆို တုတ္တုတ္ႀကီးေခြေနတဲ့ ေႁမြႀကီး၂ေကာင္ေတြ ့ေတာ့ ညီမ၂ေယာက္ အလန္ ့တၾကားေအာ္မိၾကတယ္။ ကြ်န္မတို ့ငယ္ငယ္ကလို ေႁမြႀကီးေတြျပတဲ့ဆိုင္ေတြရွိတုန္းေလ။ ကပ္ေစးနဲစားရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းလာေတာ့ ပင္နီေတြနဲ ့ကြ်န္မတို ့သကၤန္းကြ်န္း NLDရဲ႕ေစ်းေရာင္းပြဲကိုေတြ ့ရတယ္။ ကြ်န္မညီမက ခ်င္းပုတီးေလးေတြေငးတုန္း ကြ်န္မက စာအုပ္ေလးေတြ ဝယ္ျဖစ္တယ္။ 2015 ေရြးေကာက္ပြဲက ကိုယ့္နယ္ေျမအတြက္ ေလာ္ဘီလုပ္ခဲ့တဲ့ လူငယ္အမတ္ေလးေနဘုန္းလတ္က သူ ့စာအုပ္ေလးမွာ အမွတ္တရလက္မွတ္ထိုးေပးတယ္။ စာအုပ္ေလးေတြရၿပီး ႂကြက္အစစ္နဲ ့တူတဲ့ႂကြက္႐ုပ္ဆိုင္ေလးေတြ ့ေတာ့ သားသုတအတြက္ ႂကြက္မဲေလးဝယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေတာ့ တူမေလးခင္ေခတ္သာအတြက္ ဒန္အိုးပုတ္ေလးေတြဝယ္နဲ ့ လက္မလည္ဘူး။ ညီမ၂ေယာက္ေမာလာေတာ့ ၾကံရည္ထိုင္ေသာက္ရင္း ပန္းအတုဆိုင္ေလးေငးၾကတယ္။ ပြဲေစ်းတန္းက ေဗဒင္ဆရာဆီမွာ ႏွလံုးသားေရးရာေမးေနပံုရတဲ့ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္မေလး။ တကယ့္ ရသစံုတဲ့ပြဲေစ်းတန္းျမင္ကြင္းကို ကြ်န္မႏွစ္သက္မိတာ ဆန္းသလားေနာ္။ ထံုးစံအတိုင္းေဖ့ကိုေခ်ာ့ဖို ့ထန္းသီးဆံႏုႏုေလးေတြဝယ္ၿပီး ညီအမ၂ေယာက္ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။

Branded ေတြေရာင္းတဲ့ shopping center ႀကီးေတြပတ္ရတာထက္ ပြဲေစ်းတန္းေလးေတြပတ္ရတာ ပိုလို ့ရင္ခုန္ေႏြးေထြးေစတယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မကို ပိုတယ္ထင္ၾကမလား။ ဟုတ္ကဲ့။ ကြ်န္မက ရပ္ကြက္သဘာဝကို ခ်စ္တတ္တဲ့ ရပ္ကြက္သူစစ္စစ္ပါ။

တန္ခူး
7:49pm
3-Feb-2018