Friday, December 31, 2010

ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ နွစ္ေထာင့္တဆယ္…

ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ ၂၀၁၀..

မွတ္တမ္းတခုအေနနဲ ့
ျပန္လြမ္းၾကည့္ရင္ေတာ့
နာမည္ၾကီးေလးဂဏန္းနဲ ့
ဘ၀ကို ေျခလွမ္းစခဲ့တာ
အဲဒီ၂၀၁၀…
ျမန္မာဆန္ဆန္ေျပာရရင္
ဇရာဆိုတာစမိတ္ဆက္
သိပ္ေတာင္တက္တက္ၾကြၾကြမရွိေတာ့သလုိမို ့…
အေနာက္ဆန္ဆန္ေျခလွမ္းေတြနဲ ့
ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တဲ့ ၂၀၁၀…

သည္းထိတ္ရင္ဖို
Project deadlineေတြၾကား
Stressေတြမ်ားလို ့
Snackေတြစားရင္း
အိပ္ခ်ိန္ေတြရွားပါးတဲ့အထဲက
ကိုယ္အေလးခ်ိန္ေတြတက္
မွန္သိပ္မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၂၀၁၀…

အတၱမပါပဲ
ေတာင္းခဲ့ဖူးတဲ့ဆုတခု
မေမွ်ာ္လင့္ပဲျပည့္သြားတဲ့အခါ
ဘ၀မွာ
၀မ္းသာလြန္းလို ့မ်က္ရည္က်ဖူးတဲ့ေန ့လို ့
မွတ္မွတ္ရရထင္က်န္ရစ္တဲ့
အေမလြတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ ၂၀၁၀…

ဦးေနွာက္ေတြေဖာက္ေဖာက္စားဖို ့
ေရၾကည္ေတြကိုလဲေနွာက္
ျမက္စိမ္းစိမ္းေတြေျခာက္ေျခာက္လာေစတဲ့
ဒီကြ်န္းနိုင္ငံမွာ
ျမန္မာေတြေျခရာထပ္လာေတာ့
ေက်ာင္းဇရပ္ေတြမ်ား
သိသိသာသာ
သာသနာပိုပိုထြန္းကားလာတဲ့ ၂၀၁၀…

မ်က္နွာစိမ္းေတြၾကားအားတင္းထားရဆဲ၂၀၁၀
ဘယ္ေတာ့မွေနသားမက်တဲ့ေျမသားေတြေပၚေျခခ်ေနရဆဲ၂၀၁၀
အုိမင္းေဟာင္းႏြမ္းတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြထမ္းပိုးထားရဆဲ၂၀၁၀
ေက်ာင္းဆရာေဟာင္းၾကီးတေယာက္ဂ်ာနယ္ေရာင္းေနရဆဲ ၂၀၁၀
ကိုယ့္က်င့္တရားနဲ ့စပြန္ဆာၾကားဗ်ာမ်ားေနရဆဲ ၂၀၁၀
ဟစ္ေဟာ့ျမဴးဇစ္နဲ ့ဘ၀ကိုေရာင့္ရဲတတ္တဲ့လူငယ္ေတြရဲ့ ၂၀၁၀
ကမာၻၾကီးသိသိသာသာပူေႏြးလာတဲ့ ၂၀၁၀
မ်က္နွာလြွဲျပီး ခဲပစ္တတ္သူတို ့မ်ားမ်ားလာတဲ့ ၂၀၁၀
.....
.....
.....
ကဲ… ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ နွစ္ေထာင့္တဆယ္။

တန္ခူး
11:57pm 31-Dec-2010

Saturday, December 25, 2010

သံုးနွစ္သမီးေလး ေလနုေအး



(ပံုကို အင္တာနက္မွ ယူပါသည္)

ေလနုေအးေလး ၃နွစ္ေျမာက္ေမြးေန ့မွာ ပို ့စ္အမွီတင္ဖုိ ့ရာ ည၁၂၊၀၁မိနစ္ဆိုေတာ့ နဲနဲေနာက္က်သြားပါတယ္...
ေမြးေန ့လက္ေဆာင္ အျဖစ္ စာေတြျပန္ေရးဖို ့ ေလနုေအးကို တိတ္တိတ္ေလးကတိေပးျဖစ္တယ္...
ေလနုေအးေလး စတင္ေမြးဖြားရာကေန ယေန ့အထိ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြ တိုးတိုးခ်ည္ေနွာင္မိေသာ ေလနုေအး စာဖတ္ပရိသတ္၊ စာေရးေဖာ္၊စာေရးဖက္ ဘေလာ့ဂါမ်ားက ေလနုေအး က်န္းမာအသက္ရွင္ေနေအာင္ ေရေလာင္းေပါင္းသင္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ေတြျဖစ္ေနတာမို ့ ေလနုေအးကိုယ္စား ေက်းဇူးတင္မိပါေၾကာင္း ေျပာပါရေစ... မနွစ္က ၂၀၁၀မွာ ၁၆ပုဒ္ထဲ ေရးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ သံေယာဖဥ္ေတြနဲ ့ ေႏြးေထြးေနဆဲ ဒီသံေယာဇဥ္ရပ္၀န္းက ေမတၱာတရားေတြကို ဘယ္လို စကားလံုးနဲ ့ေဖာ္ျပလုိ ့လံုေလာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူးလုိ ့... ေကာင္းေသာခရစၥမတ္ပါ...

တန္ခူး
12:06pm 25-Dec-2010
(ေလနုေအး ၃နွစ္ေျမာက္ ေမြးေန ့အမွတ္တရ)

Wednesday, December 22, 2010

အခ်ိန္အလွဴေပးၾကသူမ်ား

အားလံုးသိၾကတဲ့အတုိင္း ကြ်န္မစာမေရးျဖစ္တာ အေတာ္ကို ၾကာသြားခဲ့ပါျပီ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္စမ္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ မအားလို ့မေရးျဖစ္ရာကေန… မေရးတာၾကာလို ့ မေရးျဖစ္တာလဲ ပါတယ္ဆိုတာ ၀န္ခံမိပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ခ်ခ်ေရးတာေတြ မ်ားလာေတာ့ ခုဆို ကြ်န္မစိတ္ၾကီးက အေတာ္ကို ေလးလံေနသလိုၾကီးလဲ ခံစားလာရပါတယ္။ အီးေမးလ္ပို ့ၾက၊ ေကာ္မန္ ့ထဲမွာေမးၾက၊ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မနဲ ့ခင္တဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြက တဆင့္ ေမးၾက… လူခ်င္းေတြ ့ရင္ေမးၾကတာ မ်ားလာေတာ့…ငါ့မယ္ ဘေလာ့တခုၾကီးရွိျပီး အေတာ္တာ၀န္မေက်ပါလားလို ့ အားနာ၀မ္းနည္းၾကီး ခံစားရပါတယ္။ ပထမေတာ့ ဘေလာ့ေလးရဲ့ ေမြးေန ့မွာ ျပန္ေရးမယ္လုိ ့ အားခဲထားတာပါ။ ခုေတာ့ ၾကားျဖတ္အစီအစဥ္နဲ ့ ပို ့စ္တခု ေကာက္တင္လုိက္ရပါတယ္။

ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေလးကို ဘယ္လုိ တစုတစည္းထဲသိေအာင္ ေျပာခြင့္ရမလဲဆို စဥ္းစားေနတာ ၂ရက္ေလာက္ ၾကာသြားပါတယ္။ ေနာက္မွ… ေမ့ေနလုိက္တာ… ေလနုေအး ရွိတယ္ေလ… ဆိုတာ သြားသတိရတယ္။ ေလနုေအးေလးသာ အသက္ရွိရင္ေတာ့ နွဳတ္ခမ္းေလးစူျပီး သူလိုမွ သတိရတယ္ဆို ေျပာေနမလား မသိပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္း ေရးခ်င္ေနတာ ၾကာလွပါျပီ။ ေရးခ်င္လာေအာင္ စိတ္ကို တိုက္တြန္းနွိဳးေဆာ္လာတာကေတာ့ နုိင္ငံရပ္ျခားမွာရွိေနတဲ့ ျမန္မာေတြကို အလွဴအတန္းျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ သူ ့အခ်ိန္ေတြကို ရက္ရက္ေရာေရာ လွဴေနတဲ့ အမၾကီး တေယာက္ပါ။ ျမန္မာျပည္တြင္းက ခ်ိဳ ့တဲ့သူေတြဆီ သူကုိယ္တုိင္ ကြင္းဆင္းေလ့လာျပီး ဘယ္ေနရာ၊ဘာလိုအပ္တယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုတာ အရင္စဥ္းစားျပီး အလွဴရွင္ေတြကို ဖိတ္ေခၚ… ျပီးေတာ့ ကြ်န္မတုိ ့ရဲ့အလွဴေငြေတြကို သူကိုယ္တိုင္ ခ်ိဳ ့တဲ့သူေတြဆီ လက္၀ယ္ေရာက္ေအာင္ ပုိ ့ေဆာင္ေပးတတ္တဲ့ သူ ့ကို ကြ်န္မေက်းဇူးတင္ အားက်မိပါတယ္။ သူ ့မွာလဲ သူ ့မိသားစုနဲ ့ အလုပ္နဲ ့…. ေန ့တဓူ၀ အလုပ္ေတြထဲမွာမွ အမ်ားအက်ိဴးေဆာင္တဲ့ အလုပ္ကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္တတ္လြန္းတဲ့ သူ ့ကို ကြ်န္မေလးစားၾကည္ညိဳမိပါတယ္။ သတင္းစာထဲမွာလဲ စာလံုးၾကီးၾကီးနဲ ့မပါဘူး… အိုးစည္ဗံုေဗာင္းတီးလုိ ့လဲ မေၾကျငာဘူး… သူ နိုင္သေလာက္ေလးနဲ ့ သူကယ္သြားတဲ့ အသက္ေတြ မနည္းပါဘူး။ သူနိုင္သေလာက္ေလးနဲ ့ ခ်ိဳ ့တဲ့တဲ့ ပညာဆက္မသင္နုိင္တဲ့ ကေလးေတြ ဘြဲ ့ရပညာတတ္ ျဖစ္သြားတာလဲ မနည္းပါဘူး။ သူနိုင္သေလာက္ေလးနဲ ့ ေရေနာက္ေတြေသာက္ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြ ေရၾကည္ေသာက္ခြင့္ ရတာလဲ မနည္းပါဘူး။ ပကာသနမဖက္တဲ့ တကယ့္ေစတနာအလွဴသက္သက္ပါ။ ကြ်န္မတို ့လို နိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ေနသူေတြကို ကိုယ့္တုိင္းျပည္က ခ်ိဳ ့တဲ့သူေတြနဲ ့ တံတားခင္း လွဴခြင့္ရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ သူ ့အတြက္ ဂုဏ္ျပဴတဲ့ ပို ့စ္တခုေလာက္ ေရးမယ္လို ့ အားခဲေနတာ ခုေတာ့ ေရးျဖစ္သြားပါျပီ။

ဒီတေခါက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ အဲဒီအမၾကီးကို အားက်လို ့ အလုပ္တခု ယူေဆာင္ သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ဘ၀ကို ျမွပ္နွံျပီး တဘ၀လံုးရဲ့ အခ်ိန္ေတြကို အလွဴေပးေနသူေတြ ထပ္ေတြ ့ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မ ဒီနိုင္ငံမွာ အိမ္ေရာင္းအိမ္၀ယ္လုပ္ရင္ အျမဲလုပ္ေပးေနက် ဒီနုိင္ငံသားဇနီးေမာင္နွံဆီက မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ သတင္းေကာင္း တခုၾကားခဲ့ရတာ စတာပါ။ သူတို ့မယ္ ျမန္မာျပည္သား ေမြးစားသားေလး တေယာက္ရွိတယ္ဆုိေတာ့ ကြ်န္မနားမရွင္းပါဘူး။ ေနာက္မွ ဒီနုိင္ငံက ကယ္ဆယ္ေရးတပ္ကေန ခ်ိဳတဲ့တဲ့ ကေလးတေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္ပညာစရိတ္ ေထာက္ပံ့ရင္း သံေယာဇဥ္ျဖစ္သြားတဲ့ အေၾကာင္းကို သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ကယ္ဆယ္ေရးတပ္ကို သြားေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံသားကေလးေလးကို လိုခ်င္ပါတယ္လို ့ သူတို ့ေတာင္းဆိုခဲ့တာဆုိတာ ၾကားရေတာ့ ျမန္မာေတြကို သံေယာဇဥ္ၾကီးလြန္းတဲ့ သူတို ့ကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ သူတို ့သံေယာဇဥ္က ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးရံုတင္မကပါဘူး။ ေမြးစားသား တေယာက္လို ေႏြးေထြးလြန္းပါတယ္။ ကေလးေက်ာင္းဖြင့္မယ္ အခ်ိန္ဆို လိုအပ္တဲ့ စာေရးကိရိယာေတြ ပို ့ေပး… ကေလးေမြးေန ့ဆို ေမြးေန ့လက္ေဆာင္ေလးေတြ ပို ့ေပးနဲ ့ ၾကည္နူးေနၾကတာပါ။ ကေလးဓာတ္ပံုေလးနဲ ့ကေလးေရးတဲ့စာေလးေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားတာေတြ ့ေတာ့ ကြ်န္မအေတာ္ကို အံ့ၾသ၀မ္းသာျဖစ္မိပါတယ္။ ကေလးကို ၾကီးလာရင္ ဒီနိုင္ငံအထိေခၚျပီး ပညာသင္ေပးခ်င္တဲ့ဆိုတဲ့ သူတို ့ဆႏၵကို ေျပာျပေတာ့ ကြ်န္မအေတာ္ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။

ကြ်န္မျမန္မာျပည္ျပန္မယ္ဆိုေတာ့ ကေလးအတြက္ လက္ေဆာင္ေလးေတြ ေပးလိုက္ခ်င္လုိ ့ပါ.. . ျပီးေတာ့ ကေလးဆီသြားေတြ ့ျပီး သူတို ့ဆႏၵေလးေတြ ေျပာျပေပးပါ… ကေလးရဲ့မိခင္ကိုလဲ ေထာက္ပ့ံေငြေလး ေပးေပးပါဆို ကြ်န္မကို အကူအညီေတာင္းပါတယ္။ ကြ်န္မလဲ ၀မ္းသာအားရနဲ ့ အထုတ္ေတြယူသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီနွစ္ျမန္မာျပည္ျပန္တာ ကြ်န္မေရာ ကြ်န္မသားပါ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာနဲ ့ ဘယ္မွမေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကေလးဆီေတာ့ သြားျဖစ္ေအာင္သြားမယ္ဆို သြားခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မအေဖကိုယ္တိုင္ ပဲခူးျမိဳ ့စြန္ရပ္ကြက္ေလးကို ကားေမာင္းပို ့ေပးခဲ့တာပါ။ အိမ္ေသးေသးေလးေတြ ျပြတ္သိပ္ညပ္ေနတဲ့ အဲဒီရပ္ကြက္ထဲမွာ ကယ္ဆယ္ေရးတပ္ေလးတခု အိမ္ေလးေတြၾကား ေတြ ့လုိက္ရေတာ့ အေတာ္အံ့ၾသမိပါတယ္။ အက်ိဴးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ တာ၀န္ရွိဆရာမေတြက မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေအာင္ ၾကည္နူးၾကျပီး ကေလးကို အေျပးအလြွား သြားေခၚခုိင္းၾကပါတယ္။ ကယ္ဆယ္ေရးတပ္ေလးက အုတ္ခံနွစ္ထပ္ က်ဥ္းေျမာင္းေျမာင္း ရွည္ရွည္ေလးပါ။ အခ်ိန္ျပည့္လုပ္ေနသူ ဆရာမ ၃ေယာက္ရွိပါတယ္။ တမင္ကို ဒီလုိ ခ်ိဳ ့တဲ့တဲ့ ရပ္ကြက္ေလးထဲ ကေလးေတြရဲ့ ဘ၀အမွန္ကို သိခြင့္ရ ကူညီခြင့္ရေအာင္ လာဖြင့္ထားတာပါတဲ့။ သူတို ့ပါ အဲဒီကယ္ဆယ္ေရးတပ္ေလးမွာ ေနျပီး အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ေနၾကတာပါ။ သူတို ့ဘ၀တခုလံုးကို အမ်ားအတြက္ ျမွပ္ႏွံထားတဲ့ ဆရာမေတြပါ။ ေရတက္ခ်ိန္ဆို ေအာက္ထပ္တထပ္လံုး ေရျမဳပ္တတ္တယ္လုိ ့ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို ရပ္ကြက္ထဲက လုိအပ္တဲ့သူေတြကို သူတို ့က ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကပါတယ္တဲ့။

ခဏၾကာေတာ့ ကေလးက သူ ့အေမနဲ ့အတူ ေရာက္လာပါတယ္။ ေပးလိုက္တဲ့ လက္ေဆာင္ေတြ ျပေတာ့ ေလာဘကင္းတဲ့ ၀မ္းသာတဲ့ မ်က္လံုးေလးေတြကို ကြ်န္မဘယ္ေတာ့မွ ေမ့နုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးအေမက ကြ်န္မတို ့ထက္ေတာင္ ငယ္ေသးပါတယ္။ ေလာကဒဏ္ အထုအေထာင္းနဲ ့ အေဖမရွိတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ဘ၀ကို ရုန္းကန္ေနရသူပါ။ ေထာက္ပံ့ေငြကို ေပးေတာ့ ေဘးလူေတြက ၀ိုင္းေျပာၾကပါတယ္… နင္တို ့အိမ္မိုးဖုိ ့ ေငြလိုေနတာနဲ ့အေတာ္ပဲေပါ့…တဲ့။ ကြ်န္မရင္ထဲ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာနဲ ့ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္မိပါတယ္။ ကေလးေလးကို စာၾကိဴးစားရင္ ၾကီးရင္နိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္ရမယ္… နိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္လုိ ့ ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ရင္ ဘာလုပ္မွာလဲေမးေတာ့… အေမကို ့လုပ္ေကြ်းမယ္လုိ ့… ရိုးရိုးသားသားေလး ေျဖပါတယ္။ အဲဒီေစတနာေလးေၾကာင့္ပဲ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့အလွဴရွင္ေတြ ့ခြင့္ရတာ ထင္ပါတယ္။ အားလံုး ၀မ္းသာ ၾကည္နူးေနတာ ေတြ ့ရေတာ့ သူတို ့အေပ်ာ္ေတြပါ ကိုယ့္ဆီကူးျပီး တခါမွ မခံစားဘူးတဲ့ ပီတိမ်ိဴးခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ကြ်န္မအထက္ကေျပာခဲ့တဲ့ အမၾကီးဆို အဲဒီပီတိေတြနဲ ့ဘယ္ေလာက္မ်ား ျငိမ္းခ်မ္းလုိက္မလဲဆို သူ ့ဘ၀ကို အားက်မိပါတယ္။

ကုိယ့္ဘ၀၊ ကိုယ့္အခ်ိန္ထက္ ေငြအားနဲ ့လွဴဒါန္းတဲ့ အလွဴရွင္ေတြက ပိုမ်ားမယ္ထင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီနုိင္ငံလို အလုပ္ခ်ိန္မ်ားတဲ့ နိုင္ငံအဖို ့ အခ်ိန္က ေငြထက္တန္ဖိုးရွိေနတာမို ့ အခ်ိန္လွဴဖို ့ဆိုတာ အေတာ္ကို ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္ပါ။ အဲဒီလုိ အက်ပ္အတည္းေတြ ၾကားထဲက အခ်ိန္ကို ရက္ရက္ေရာေရာ ေစတနာအျပည့္နဲ ့ လွဴဒါန္းသူေတြကို ကြ်န္မ ခုေလာေလာဆယ္ကို ေတြ ့ခြင့္ရလုိက္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို ့ စက္မွဳတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားရဲ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကို ရန္ကုန္တလွည့္၊ ဒီနုိင္ငံမွာ တလွည့္ အခြင့္ရရင္ ရသလို လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီနွစ္မွာ ဒီနုိင္ငံမွာ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတြ တကယ္လုိအပ္ခ်ိန္မွာ တတ္အားသေလာက္ ျပန္ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္အခါပါ။ ပြဲၾကီးျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္သြားေအာင္ ေနာက္ကြယ္ကေန ဆရာေတြအတြက္ လုိအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆီးေပးတဲ့ အခ်ိန္အလွဴရွင္မ်ားအားလံုးကို ဒီပို ့စ္ေလးနဲ ့ မွတ္တမ္းတင္ပါရေစ။ အျဖစ္မဟုတ္ပဲ ရင္ထဲကလာတဲ့ေစတနာနဲ ့ ေက်ာင္းစိတ္၊ ေက်ာင္းေသြးအျပည့္နဲ ့ လုပ္ေဆာင္ေပးသြားသူမ်ားကို တဦးခ်င္း ေက်းဇူးတင္စကားေျပာခ်င္ေပမယ့္ တဦးတေလ က်န္သြားမွာကို စိုးရိမ္လုိ ့ ဒီပို ့စ္ေလးနဲ ့ ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုမိျခင္းပါ။ ဟိုးမ်ိဳးဆက္ေဟာင္းေတြကေန ့ ဖ်တ္လတ္တက္ၾကြတဲ ့မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြထိ… ေျခလွမ္းေတြေနွးကုန္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတြကို ေႏြးေထြးတဲ့ လက္အစံုနဲ ့ေဖးမေပးတဲ့… မ်က္လံုးေတြမွဳန္၀ါးကုန္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတြကို တဲြေခၚလမ္းျပေပးတဲ့… ေက်ာင္းသားေတြနဲ ့စိုေျပခဲ့ဘူးတဲ့ဘ၀ေတြ တခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ျပန္ရေအာင္ အသက္သြင္းေပးခဲ့တဲ့… ဆရာေတြရဲ့မ်က္နွာေတြေပၚ ၾကည္နူးတဲ့အျပံဳးေတြပြင့္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့… တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို အလွဴေပးခဲ့ၾကတဲ့ လုပ္အားေပးေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ဒီပို ့စ္ေလးကတဆင့္ ေျပာပါရေစ။

(စာၾကြင္း…အခ်ိန္အလွဴေပးၾကသူေတြထဲမွာ ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါစံုတြဲ ကိုဧရာနဲ ့မသီတာနဲ ့ ဘေလာ့ေပၚက စရင္းနွီးခဲ့ရတဲ့ ဘေလာ့ဂါေမာင္ေလး ေတာင္ငူသားတို ့လဲ ပါ၀င္ၾကေၾကာင္း ဘေလာ့ခ်စ္သူမ်ားကို အသိေပးအပ္ပါတယ္… ကိုဧရာ၊ မမသီတာနဲ ့ ကိုေတာင္ငူတို ့ေရ… အခ်ိန္အတူအလွဴေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဒီပုိ ့စ္ေလး လက္တုိ ့ျပီးျပလုိက္ပါေနာ္… ဒါေပမယ့္ မတန္ခူးဘယ္သူလဲဆိုတာေတာ့ မပါေၾကး)
တန္ခူး
12:27pm 22-Dec-2010