Saturday, September 27, 2014

စာေလးတေစာင္



ဟိုးအေ၀းက ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူတေယာက္ေယာက္ဆီက တံဆိပ္ေခါင္းေလး ကပ္ထားတဲ့ စာအိတ္ကေလးနဲ ့ စာေလးတေစာင္ ဖတ္ခ်င္တဲ့အာသီသေတြ ကိုယ့္မွာ ျဖစ္ေနတာ မဆန္းဘူးလား…။ အဲဒီစာေလးထဲမွာ စာပို ့လုိက္သူက သူ ့ခံစားခ်က္ေတြကို နွလံုးသားကတဆင့္ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြဆီ စီးေမ်ာရင္း ကိုယ့္ဆီကို အေရာက္ပို ့ထားတဲ့ စကားလံုးေလးေတြရွိေနရမယ္…။ ျဖစ္နုိင္ရင္ အဲဒီစာေလးကို နက္ျပာေရာင္ ယူနီေဖာင္းေလး၀တ္ထားတဲ့ မ်က္နွာခ်ိဳခ်ိဳနဲ ့ စာပို ့သမားေလးက အိမ္ေရွ ့ကေန စက္ဘီးေလး ကလင္ကလင္ အသံျပဳျပီး ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အခိ်န္မွာ လာပို ့တာမ်ိဳးေပါ့…။ စာေလးကို လက္ခံလုိက္ျပီး စာအိတ္ေလးေပၚက လက္ေရးေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း စာအိတ္ေလးထဲက စာတေစာင္ကို ရင္ခုန္စြာ မွန္းဆေပ်ာ္ရြွင္ရတဲ့ ခံစားမွဳ…။ အဲဒီလုိ ခံစားမွဳေလးမခံစားရတာမ်ား ဆယ္စုနွစ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာေရာေပါ့…။ ဒီေတာ့လဲ… ဒီခံစားမွဳေလးကို လြမ္းမိတာ ဆန္းသလားေနာ္…။

လက္ရွိအေျခအေနမွာ စာေတြနဲ ့မ်ား ေ၀းေနလို ့ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး…။ စာေတြ စာေတြ တေန ့တေန ့ ဖတ္လုိက္ရတာ မနဲ ပါဘူး…။ ျပန္လိုက္ရတဲ့စာေတြကလဲ မနဲပါဘူး…။ အဲဒီစာေတြက စာအိတ္မဲ့တဲ့စာေတြ… လက္ေရးမဲ့တဲ့စာေတြ… ထိေတြ ့ကိုင္တြယ္လို ့မရတဲ့စာေတြ…။ အဲဒီစာေတြထဲမွာ ေတာင္းဆိုမွဳေတြ… တာ၀န္ေတြ… အလုိမက်မွဳေတြ… ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ… မေတာ္ေလာဘေတြ… တုိက္ခုိက္မွဳေတြနဲ ့… မြန္းၾကပ္လုိ ့ေနတယ္…။ အဲဒီစာေတြကို ကိုယ္မလိုခ်င္ မဖတ္ခ်င္ မျပန္ခ်င္ေပမယ့္လဲ… အဲဒီစာေတြက ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ထမင္းတလုပ္ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့…။ တေန ့တေန ့မ်ားျပားလွတဲ့ အဲဒီစာေတြၾကားထဲမွာ ကိုယ္က စာရြက္ျဖဴျဖဴေလးေပၚမွာ လက္ေရးေလးနဲ ့ေရးထားတဲ့ စာေလးတေစာင္ကို အေမာတေကာ ရွာေဖြေနတတ္တယ္…။ ေမတၱာတရားေတြ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ ့ ထံုမြွမ္းထားတဲ့စာတေစာင္… ဘယ္မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးေနပါလိမ့္ေနာ္…။

တိုးတက္လာတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာ ခလုတ္ေလးတခ်က္နွိပ္လုိက္ရံုနဲ ့ ဟိုးကမာၻတျခမ္းကသူကို ဒီဘက္ကေန ဆက္သြယ္လို ့ရေနမွေတာ့ စာတတန္ ေပတတန္ေတြ အလုပ္ရွဳပ္ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္လို ့ ေျပာရတဲ့ေခတ္ၾကီးမို ့ ကိုယ့္ကို လူေတြက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ လို ့ ထင္ၾကမလားပဲေနာ္…။ email… facebook… viber… skype… အဲဒီေလာက္ လူတေယာက္နဲ ့တေယာက္ လြယ္ကူစြာ ဆက္သြယ္လို ့ရေနတဲ့ေခတ္မွာ စာေလးတေစာင္ရဲ့ အေရးပါမွဳက ေမွးမွိန္လုိ ့မ်ား သြားခဲ့သလား…။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးသူရဲ့ ကိုယ္ပုိင္လက္ေရးေလးေတြကို ကိုယ့္လက္ေလးနဲ ့ထိေတြ ့ ဖတ္ခြင့္ရတဲ့ စာတေစာင္မွာ စာပို ့သူနဲ ့စာလက္ခံရသူရဲ့ၾကားက မျမင္နိုင္တဲ့ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြက တိတ္တိတ္ေလး အသက္၀င္ေနတယ္ဆိုတာ ျငင္းမရပါဘူး…။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ စာအိတ္ေပၚမွာ ကိုယ့္နာမည္ေလးေရးျပီး တံဆိပ္ေခါင္းေလးကပ္လုိ ့ ကိုယ့္ဆီ အေရာက္ပို ့တဲ့ စာေလးေပါင္း မ်ားစြာ လက္ခံရခဲ့ဘူးတာမို ့ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ေက်နပ္မိပါတယ္…။ ဒီေခတ္ၾကီးမွာသာ ေမြးခဲ့ရင္ စာအိတ္ေပၚေရာ စာရြက္ေပၚမွာပါ ကြန္ျပဴတာပံုနွိပ္စာလံုးေတြနဲ ့ ေရးထားတဲ့ စက္ရုပ္ဆန္တဲ့ ကြန္ျပဴတာဆန္တဲ့စာေတြပဲ ေတြ ့ဖူးမွာလုိ ့ ေတြးမိပါတယ္…။

စာေလးတေစာင္ဟာ ရပ္ေ၀းေျမျခားက ဘိုးဘြားေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြရဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကို သယ္ေဆာင္ယူနိုင္စြမ္းရွိတယ္ဆိုရင္ ယံုမလား…။ အညာက အဖိုး၊အဖြား၊ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ သတိတရတလတခါေလာက္ ပို ့လုိက္တဲ့စာေလးေတြကလဲ အညာနဲ ့အျမဲထိေတြ ့နီးစပ္ေနရသလို… ေဆြမ်ိဳးေတြ ကိုယ့္နံေဘးေရာက္ျပီး ဟုိကအျဖစ္အပ်က္ေတြ ေျပာျပေနသလို ရင္ထဲကို ေႏြးေထြးမွဳေတြ အေရာက္ပို ့ေပးတတ္တယ္…။ ေဖာင္တိန္အမဲေရာင္ေလးနဲ ့ စာေရးစကၠဴေလးေပၚမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္… အျဖစ္အပ်က္ေတြ စီစီရီရီ ေရးတတ္တဲ့ စာေလးေတြက ကိုယ့္အဖိုး ( ေမေမ့အေဖဆီက) စာေလးေတြပါ…။ အဖိုးစာေလးေတြမွာ ဆံုးမစာေလးေတြအျမဲထည့္ေရးတတ္သလို ျမင္းျခံတျမိဳ ့လံုးက အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြလဲ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ထည့္ေရးတတ္တာမို ့ ရသစံုတဲ့ စာေလးေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္…။ အဖိုးစာမ်ားေရာက္လာျပီဆို ကိုယ္တို ့တမိသားစုလံုး အတူစိတ္၀င္တစား ဖတ္ၾကျမဲပါ…။ ကိုယ္တို ့ေခတ္က အေရးတၾကီး အေၾကာင္းၾကားစရာရွိရင္ သံၾကိဳးရိုက္ေလ့ရွိပါတယ္…။ သံၾကိဳးဆိုတာ စာလို စာအိတ္ေလးေတြနဲ ့ ကဗ်ာမဆန္ေပမယ့္ စာတေၾကာင္းနွစ္ေၾကာင္းမွာ ေျပာခ်င္တာ လိုရင္းတိုရွင္းျဖစ္ေအာင္ ေရးရတာမ်ိဳးပါ…။ စာပို ့သမားကလဲ သံၾကိဳးပါတယ္ဗိ်ဳ ့ဆို နိုးနိုးၾကားၾကားရွိေအာင္ အိမ္ေရွ ့ကေန စက္ဘီးဘဲလ္သံေလးတင္မက လူကပါေအာ္ေျပာတတ္ပါတယ္…။ သံၾကိဳးလို ့ဆိုတာနဲ ့ ပူပင္မွဳေတြ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္… ဘယ္သူမ်ားေနမေကာင္းလို ့လဲဆိုတဲ့ ပူပင္မွဳမ်ိဴးပါ…။ ဒါေပမယ့္… သံၾကိဳးက တခါတေလ ၀မ္းသာစရာ သတင္းေတြ သယ္လာတတ္ေသးတာ…။ ဆယ္တန္းကို ေတာ္ေတာ္နဲ ့မေအာင္တဲ့ ကိုယ့္ဦးေလး ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့နွစ္က “ေက်ာက္ခဲေရေပၚေပၚျပီ” ဆိုတဲ့ ကိုယ့္ဘၾကီးရဲ့ ၆လံုးထဲေသာ သံၾကိဳးတေစာင္က ကိုယ္တို ့တမိသားစုလံုးအတြက္ ေပ်ာ္ရြွင္မွဳေတြ သယ္ေဆာင္လာတာ ခုထိကိုယ္အမွတ္ရေနတုန္း…။

စာေလးတေစာင္ဟာ အကြာအေ၀းဆိုတာေတြကို ေမ့ေပ်ာက္နုိင္ေအာင္ ခ်ဳံ ့ယူနိုင္စြမ္းရွိေနျပန္ေရာ…။ ေက်ာင္းေတြပိတ္တုန္း သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္းလြမ္းၾကလို ့ တျမိဳ ့တရြာကေန တကူးတက အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး အလြမ္းေတြစာအိတ္ေလးထဲထည့္ ပို ့လိုက္တဲ့ စာေလးေတြက သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားက သံေယာဇဥ္ကို ပိုလို ့အျမစ္တြယ္ ခိုင္ျမဲေစေအာင္ အစြမ္းေတြထက္လြန္းလွတယ္…။ စာအိတ္ေပၚက လက္ေရးေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး… ဘယ္သူငယ္ခ်င္းဆီက ျဖစ္မလဲဆိုတာ မွန္းဆၾကည့္ရတာ ရင္ခုန္စရာပါ…။ ကိုယ္တုိ ့ေခတ္က အာအိုင္တီက တနုိင္ငံလံုး တေက်ာင္းထဲရွိတာမို ့ … အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက စာေလးေတြ လက္ခံရရွိတာ ေပ်ာ္စရာပါ…။ တခိ်ဳ ့အနုပညာ ၀ါသနာပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကဗ်ာတို ကဗ်ာစေလးေတြ ထည့္ေရးေပးတတ္တဲ့အခါ ကိုယ္ျဖင့္ေပ်ာ္လို ့မဆံုးပါဘူး…။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက တကူးတက ေရးပို ့တဲ့ စာေလးေတြကို တျမတ္တနုိး အမွတ္တရ သိမ္းထားျပီး လြမ္းတိုင္းဖြင့္ဖတ္တတ္ပါတယ္…။ အထူးသျဖင့္.. အေရးအခင္း ၃နွစ္ပိတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြက စာေလးေတြ ကိုယ့္ေသတၱာေလးထဲမွာ အမ်ားၾကီးစုမိတဲ့အခ်ိန္ေလးပါပဲ…။

စာေလးတေစာင္ဟာ ဘ၀နွစ္ခု အစျပဳဖို ့လဲ ျဖစ္ေနတတ္ေသးတာ မဟုတ္လား…။ ပြင့္လင္းျမင္သာလာတဲ့ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ေကာင္ေလးတေယာက္က ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ဖုန္းထဲကပဲျဖစ္ျဖစ္… chattingလုပ္ရင္း ျဖစ္ျဖစ္…ဒါမွမဟုတ္… ကဗ်ာဆန္တဲ့ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးတခုမွာျဖစ္ျဖစ္… သူ ့ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကို ရင္ဖြင့္ၾကပါတယ္…။ ကိုယ္တို ့ေခတ္မွာေတာ့ တခ်ိဳ ့ေတြက ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို စာေလးတေစာင္နဲ ့ ရင္ဖြင့္တတ္ၾကတယ္…။ ကိုယ္နဲ ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူ ( ခုေတာ့ ကိုယ့္ခင္ပြန္းေပါ့) ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ နံရံေလးကို ျဖိဳခြင္းလို ့ ခ်စ္သူဘ၀အစျပဳဖို ့ စခဲ့တာလဲ ခ်စ္သူရဲ့ ရိုးသားလြန္းတဲ့… အဖြဲ ့အႏြဲ ့မပါ.. လက္ေတြ ့ဆန္ေပမယ့္ ခ်စ္သူရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကို ထိုးေဖာက္ျမင္နိုင္တဲ့ စာေလးတေစာင္က စခဲ့တာပါ…။ အဲဒီစာေလးဟာ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ့မွတ္တုိင္ေလးတခုဆိုလဲ မမွားသလို ကိုယ္တို ့နွစ္ေယာက္တဘ၀ထူေထာင္ဖို ့အမွတ္တရ လွပတဲ့ နိဒါန္းေလးဆိုလဲ မမွားဘူးေလ…။

စာေလးတေစာင္ဟာ မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းေနတဲ့ ခ်စ္သူနွစ္ဦးရဲ့ အလြမ္းေတြေ၀ဒနာေတြကို ေျဖေလ်ာ့သက္သာသြားေအာင္လဲ ကုစားတတ္ေသးရဲ့ေလ…။ တေယာက္နဲ ့တေယာက္ေ၀းေနတဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ သစၥာတရားေတြ… ဂရုစိုက္မွဳေတြ… နားလည္မွဳေတြ… လြမ္းဆြတ္တမ္းတမွဳေတြဟာ စာေလးကတဆင့္ တေယာက္နွလံုးသားကေန တေယာက္နွလံုးသားဆီ စီးဆင္းသြားတတ္တာ…။ ခ်စ္သူကိုယ္တုိင္ေရးတဲ့ ခပ္ေသာ့ေသာ့ ခ်စ္သူလက္ေရးေလးေတြက ခ်စ္သူကိုယ့္နံေဘးမွာ ရွိေနသလို နာက်င္ခါးသက္တဲ့ အလြမ္းေ၀ဒနာေတြက ခဏထြက္ေပါက္ရ သက္သာေစခဲ့တာ ကိုယ္ေတြ ့ပါပဲ…။ ကိုယ့္အလြမ္းေ၀ဒနာေတြကို ကုစားသက္သာေပးခဲ့တဲ့ အဲဒီစာေလးေတြကို ကိုယ္ျမတ္နုိးလြန္းလို ့ ကိုယ့္ဘီရိုေလးထဲက ကတ္ထူပံုးေလးမွာ ယေန ့ထက္ထိ မေပ်ာက္မပ်က္ေအာင္ သိမ္းဆည္းထားဆဲပါ…။

စာေလးတေစာင္ဟာ တခါတေလက်ျပန္ေတာ့ တီးတိုးတိုင္ပင္ ရင္ဖြင့္စရာ ေနရာေလးျဖစ္ေနတတ္ျပန္ေရာ…။ ပို ့သူရဲ့ ဆံုးျဖတ္ရခက္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုခု… ဒါမွမဟုတ္ မြန္းၾကပ္ေနတဲ့ အေျခအေနတခုခု… ဒါမွမဟုတ္ အားငယ္ခိုကိုးရာမဲ့ေနတဲ့ ခံစားခ်က္တခုခုကို သိေစခ်င္သူ တေယာက္အတြက္ အလံုျခံဳဆံုး ရင္ဖြင့္စရာေနရာက စာေလးတေစာင္ျဖစ္လို ့…။ လက္ခံရရွိသူရဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား… ေမတၱာတရားေတြ အေျခခံတဲ့ ရင္နဲ ့ရင္းတဲ့ အၾကံဥာဏ္ေလးေတြ အျပည့္ပါတဲ့ ျပန္စာေလးတေစာင္ဟာ ပို ့သူရဲ့ လက္ရွိအခက္အခဲကေန လြတ္ေျမာက္စရာ ေနရာေလးတခုပါပဲ…။

အဲဒီလို ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ ကုိယ့္ဆီကို စာေရးသူရဲ့ လက္ေလးနဲ ့ေရးထားတဲ့ လက္ေရးစာေလးတေစာင္ တကယ္ကို ့ ရရွိလာခဲ့ပါတယ္…။ ကိုယ္တခါမွ မျမင္ဘူးတဲ့ ပို ့သူရဲ့စာေလးဟာ ကိုယ့္ရင္ထဲကို ၾကည္ႏူးမွဳေတြ ေပးစြမ္းနုိင္တာ မဆန္းဘူးလား…။ စာေလးထဲမွာ ေက်းဇူးတရားေတြပါတယ္… အားငယ္မွဳေတြပါတယ္… အနာဂတ္အတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြပါတယ္… အင္အားေတြပါတယ္… ၾကိဳးစားမွဳေတြပါတယ္… ေႏြးေထြးရင္းနွီးမွဳေတြပါတယ္… ျပီးေတာ့ စာေလးထဲမွာ ဘ၀တခုပါတယ္…။ အဲဒီစာေလးဟာ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနတာထက္ ပိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ ေလးနက္မွဳေတြ ေပးနုိင္လြန္းတာမို ့ စာပို ့သူေလးကို ေက်းဇူးတင္ေနမိေတာ့တယ္...။



(စာၾကြင္း…။ BPP အတြက္ ကြ်န္မကို တခုတ္တရ စာေရးျဖစ္ေအာင္ တက္ဂ္ေပးၾကတဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းစုခ်စ္သူနဲ ့ ခ်စ္ညီမေလး ေမဓာ၀ီ တို ့ကို ခ်စ္လုိ ့ ဒီပုိ ့စ္ေလးကို ေရးပါတယ္…။ BPP ရည္ရြယ္ခ်က္မပ်က္ရေအာင္.. တက္ဂ္ဂိမ္းတို ့ထံုးစံမပ်က္ေအာင္ ဆက္တက္ဂ္ခ်င္သူမ်ားကေတာ့.

၁) စာမေရးတာ အေတာ္ၾကာေနတဲ့ ခ်စ္သမီးေလးနွစ္ေယာက္ေမေမ ညီမေလးနုစံ

၂) ဖဘေပၚမွာ note ေလးေတြေရးျပီး ဘေလာ့ေပၚေပ်ာက္ေနတဲ့ ညီမေလးခြန္ျမလွိဳင္နဲ ့

၃) ဖဘေပၚ status ေလးေတြမၾကာမၾကာတင္ျပီး ဘေလာ့ေပၚေပ်ာက္ေနတဲ့ ညီမေလးေပါက္

၄) ေပ်ာက္ေနတာၾကျပီျဖစ္တဲ့ ခ်စ္ေသာ အာအုိင္တီ မမ မသိဂီၤ

၅) အမိျမန္မာျပည္ေရာက္ ခ်စ္ေသာမမ မခင္ဦးေမ

၆) စာေရးေကာင္းတဲ့ ကြ်န္မနွစ္သက္ေသာ စာေရးဆရာမမ မေမျငိမ္း

ရ) ဖဘေပၚမွာ ေန ့တုိင္းေတြ ့ေနရေပမယ့္ ဘေလာ့ေပၚမွာ လြမ္းမိေနတဲ့ မမ မခင္မင္းေဇာ္

တပံုၾကိီးတက္ဂ္တာ စာေတြတပံုၾကီးဖတ္ခ်င္လုိ ့ပါ… စိတ္မဆိုးနဲ ့ေနာ္…)

တန္ခူး

27-Sep-2014 8:20PM

Friday, September 5, 2014

ကင္းတဲေလးနဲ ့ဂီတသံ



ကြ်န္မညဘက္ေတြ ညည့္နက္တဲ့အထိ အလုပ္လုပ္ရတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ကြ်န္မကို အမ်ိဳးသားက တီဗီြၾကည့္ရင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္ေပးတတ္ပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္ သူပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ့အခါမ်ိဳးဆို ကြ်န္မသူ ့ကို အိပ္ခုိင္းျပီး တေယာက္ထဲ သားနဲ ့အမ်ိဳးသား အိပ္ေနတဲ့ ကုတင္နံေဘးမွာ အလုပ္လုပ္တတ္ပါတယ္…။ အဲဒီအခါတုိင္း ပတ္၀န္းက်င္က ဆိတ္ျငိမ္ ေနတတ္တာေၾကာင့္ တခါတခါ ဟိုးအေ၀းက ဂီတသံေလးကို လြမ္းမိတတ္တယ္…။ ကြ်န္မလြမ္းပံု ဆန္းခ်က္မ်ား ဆိတ္ျငိမ္တတ္လြန္းမွဳကို သည္းမခံနုိင္တဲ့အခါ ေခြးေဟာင္သံေတာင္ တမ္းတမိတဲ့အထိပဲ…။

ကြ်န္မက ငယ္ငယ္က သိပ္ေၾကာက္တတ္ခဲ့တာ…။ ညည့္နက္သန္းေခါင္ စာက်က္တဲ့အခါ ကြ်န္မၾကီးၾကီးက ကြ်န္မနံေဘးမွာ အိပ္ရင္းေစာင့္ေပးရတဲ့အထိ…။ ခုမွသာ အသံေတြကို မက္မက္ေမာေမာ ေတာင့္တတတ္ေနေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက အသံေလး ခြ်တ္ခြ်တ္ၾကားတာနဲ ့ ၾကီးၾကီးကို နွိဳးပါေလေရာ…။ ၾကီးၾကီးခမ်ာ ကြ်န္မစာေမးပြဲနီးတဲ့အခိ်န္ဆို အိပ္ေရး၀တယ္ မရွိပါဘူး…။ ၾကီးၾကီး အညာကို အျပီးျပန္သြားေတာ့ ကြ်န္မေၾကာက္ေၾကာက္နဲ ့ တေယာက္ထဲစာက်က္ရတဲ့ညေတြမွာ ကြ်န္မအေဖာ္က ဂီတသံေလးပါပဲ…။ အဲဒီတုန္းက လမ္းတိုင္းလမ္းတုိင္းမွာ ရပ္ကြက္လံုျခံဳေရး၊ မီးေရး၊ ထင္းေရး အတြက္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထနဲ ့ ကင္းေစာင့္ဖို ့ ကင္းတဲေလးေတြရွိတတ္ပါတယ္…။ ခုေတာ့ အဲဒီလိုရွိေသးလား မသိဘူးေနာ္…။ ကင္းတဲေလးေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ ေျခတံရွည္ ၀ါးခင္း၊သက္ကယ္ သို ့ ဓနိမိုးေလးေတြပါ…။ ကင္းတဲထဲမွာ အေရးဆို အခ်က္ေပးလုိ ့ရေအာင္ သံျပား၀ုိင္းၾကီးတခုနဲ ့သံေခ်ာင္းတခုရွိပါတယ္…။ အဲဒီသံေခ်ာင္းသံၾကားျပီဆို ရပ္ကြက္က မီးလား သူခိုးလားဆို နိုးနိုးၾကားၾကားရွိၾကပါတယ္…။

ရပ္ကြက္ထဲက ေယာက်ၤားသားရွိတဲ့ အိမ္တုိင္း ညဖက္ အလွည့္က် ကင္းေစာင့္ေလ့ရွိပါတယ္…။ ေယာက်ၤားသားမရွိတဲ့အိမ္ေတြကို ရပ္ကြက္ထဲက အကိုၾကီးေတြက ေစာင့္ေပးပါတယ္…။ ရပ္ကြက္ေလး ျငိမ္းခ်မ္းေနျပီဆို ကင္းေစာင့္တဲ့အကိုၾကီးေတြက ဂီတာေလးကို တိုးတိုးေလးတီးျပီး သီခ်င္းေလးေတြ ဆိုတတ္ပါတယ္…။ ကြ်န္မတို ့အိမ္က လမ္းေထာင့္မွာမို ့ ၀ရန္တာကၾကည့္ရင္ ကင္းတဲေလးကို လွမ္းျမင္ရပါတယ္…။ ညဖက္ေတြမွာ လတ္ဆတ္တဲ့ေလေအးေအးရတဲ့ ၀ရန္တာမွာ ကြ်န္မစာက်က္ေလ့ ရွိပါတယ္…။ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ကြ်န္မအတြက္ ကင္းတဲက ဂီတာသံတုိးတိုးေလးနဲ ့ သီခ်င္းသံတိုးတိုးေလးက ဒီညမွာ ငါတေယာက္ထဲမဟုတ္ပါလားဆို ေၾကာက္စိတ္ေျပေစတာမို ့ ကင္းတဲထဲက ကင္းေစာင့္တဲ့ အကိုၾကီးေတြကို ၾကိတ္ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္…။

လူေျခတိတ္ခ်ိန္မို ့ ဂီတာကို အက်ယ္ၾကီး မတီး… သီခ်င္းကို အက်ယ္ၾကီးမဆိုေပမယ့္ ကြ်န္မတို ့အိမ္က အနီးေလးမို ့ သူတို ့ဆိုတဲ့ သီခ်င္းတုိင္းကို ေသခ်ာၾကားရပါတယ္…။ ခဏခဏ ၾကားရတတ္တဲ့သီခ်င္းေလးေတြက မြန္းေအာင္ရဲ့ ရိုးရိုးေလး၊ ၀တ္မွဳန္၊ ယု၊ လြမ္းရတဲ့ညေတြ လြန္ပါေစ၊ ၈/၈၂ အင္းလ်ား၊ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ့ ေမျမိဳ ့မိုး၊ ေမာင့္လျပည့္၀န္း၊ ေလညာအရပ္ကအခ်စ္၊ ေမာင့္အရိုင္းပန္း၊ ခုိင္ထူးရဲ့ သိလား၊ တခ်ိဳ ့ေတြေနနိုင္လြန္းတယ္၊ စစ္ကိုင္းလမ္း၊ ထူးအိမ္သင္ရဲ့ ေခါင္းေလာင္းေလးေတြ ျမည္ေနျပီ၊ ေ၀းသြားတဲ့အခါ၊ ေဂ်ညီညီရဲ့ အရိပ္ကေလး… စတဲ့ သိပ္ဆူဆူညံညံၾကီး မဟုတ္ပဲ ညရဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းမွဳထဲမွာ စီး၀င္ေမ်ာပါသြားနိုင္တဲ့ သီခ်င္းေလးေတြပါ…။ တခ်ိဳ ့ဆို တကယ့္ကို အဆုိေတာ္ၾကီးေတြလို ဆိုနုိင္တာ အံ့ၾသစရာပါ…။ စာေမးပြဲနားနီးလို ့ ပင္ပန္းေနတဲ့စိတ္ေတြက အဲဒီကင္းတဲက ပ်ံ ့လြင့္လာတဲ့ ဂီတသံေလးေၾကာင့္ ျပန္လည္ၾကည္လင္တတ္လာလို ့ ကင္းတဲေလးနဲ ့ ဂီတသံဟာ ကြ်န္မအေဖာ္ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္…။ တိတ္ဆိတ္တဲ့ညေတြမွာ ဂီတာသံေလးေပ်ာက္ေနရင္ တခုခုလိုအပ္ေနသလို ခံစားရတဲ့အထိပါ…။

ေခတ္ေတြေျပာင္းလာျပီး ကြ်န္မေမာင္ေလးတုိ ့ေခတ္ေရာက္လာေတာ့ မြန္းေအာင္၊ ခုိင္ထူး၊ စို္င္းထီးဆုိင္ကေန ေဇာ္၀င္းထြတ္၊ေလးျဖဴ၊အငဲ၊မ်ိဳးၾကီး၊ မ်ိဳးေက်ာ့ျမိဳင္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္…။ စာမက်က္ရေတာ့တဲ့ ကြ်န္မက အိပ္ယာထဲကေန အဲဒီသီခ်င္းေလးေတြလဲ နွစ္သက္စြာနားေထာင္ျမဲပါ…။ ညနဲ ့ဂီတ ဘယ္ေလာက္ ပနံရလုိက္ဖက္လုိက္ပါသလဲေနာ္…။ ညရဲ့ ျငိမ္သက္ျငိမ္းခ်မ္းမွဳေၾကာင့္ သီခ်င္းသီဆိုသူေတြကလဲ ျငိမ္းခ်မ္းေအးေဆးတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြ ေရြးဆိုတတ္ၾကတယ္…။ ကြ်န္မက အေဆာင္မေနဘူးသူဆိုေတာ့ အေဆာင္ေရွ ့ဂီတ၀ို္င္းေလးေတြဆို ပိုလို ့ေတာင္ အသက္၀င္ နားေထာင္ေကာင္းလိမ့္မယ္ဆိုတာ မွန္းဆလုိ ့ရပါတယ္…။

ဒီေရာက္ျပီးမွ အိမ္အလည္ျပန္တဲ့အခါ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြမွာ အိမ္ေရွ ့က ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ ကင္းတဲေလးနဲ ့ ဂီတသံကို လြမ္းမိတတ္ပါတယ္…။ အေမ့စံပယ္ရံုေလးက ခံုတန္းရွည္ေလးေအာက္မွာ ထုိင္ရင္း ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္နွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ၀ရန္တာမွာ စာေအာ္က်က္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ပံုရိပ္ေလးကို ကိုယ္ျမင္ေယာင္မိပါတယ္…။ အိမ္ေဘးလမ္းေစ်းဆိုင္ေလးမွာ လူငယ္ေလးေတြ ဂီတာတီးသံၾကားေတာ့ ကြ်န္မနွစ္အေတာ္ၾကာၾကာ လြမ္းဆြတ္ေနခဲ့တဲ့ ဂီတသံေလးမုိ ့ နွစ္ျခိဳက္စြာ နားစြင့္မိပါတယ္…။ စို္င္းစိုင္းခမ္းလွိဳင္ည… ရဲေလးည… ဆုိေတးည… ဘန္နီျဖိဳးည… ေခတ္ေတြ အခါခါေျပာင္းလာေပမယ့္… ပါးေပၚမွာ သနပ္ခါးေလးနဲ ့ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာကြယ္ဆိုတာေလးနဲ ့ ေခတ္သစ္ညရဲ့ဂီတကိုလဲ ကြ်န္မက နွစ္သက္ျမတ္နုိုးဆဲပါ…။ ကင္းတဲေလးက ဂီတသံအလြမ္းေျပေပါ့ေလ…။

တန္ခူး

12:01 am 5 Sep 2014