Sunday, June 10, 2018

ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ဘာလုပ္ၾကမယ္... ဘြဲ ့ရရင္ ဘာလုပ္ၾကမယ္ (အပိုင္း -၂)

ဘြဲ ့ရရင္ ဘာလုပ္ၾကမယ္

"ကြ်န္ေတာ္ဒီႏွစ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မို ့ ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ ့ ႏိုင္ငံျခားတန္းသြားခ်င္ပါတယ္၊ အၾကံေပးပါဦးအန္တီ"

"ေက်ာင္းၿပီးရင္ ဂ်ပန္မွာ သြားအလုပ္လုပ္ သင့္သလား၊ စကၤာပူလာသင့္သလားရွင့္"

"စလံုးကိုလာဖို ့ ေအဂ်င္စီက သိန္း၄၀ေလာက္ေတာင္း ေနလို႔ လုပ္သင့္သလားအန္တီ"

"ေက်ာင္းၿပီးရင္ ဘယ္သင္တန္းေတြ တက္ရမလဲရွင့္"

ကြ်န္မဆီ messenger ထဲကေန ေမးၾကတဲ့ ေမးခြန္းေလး တခ်ိဳ ့ပါ။ တေယာက္ခ်င္းစီကို ေျဖထားတဲ့အေျဖေလးေတြကို စုစုစည္းစည္းျဖစ္ေအာင္ ျပန္ေရးျပပါ့မယ္။

ကြ်န္မ အာအိုင္တီေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ အေတာ္စဥ္းစားခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပါပဲ။ ေက်ာင္းဆက္တက္မလား၊အလုပ္ဝင္မလား၊ အစိုးရအလုပ္လား၊ အျပင္အလုပ္လား၊ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ ျပန္လုပ္မလား၊ ႏိုင္ငံျခားထြက္မလား၊ ဘယ္ႏိုင္ငံသြားမလဲ... စသျဖင့္ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ျဖစ္သလို နီးစပ္ရာ ဆရာ၊ ဆရာမ၊ မိဘေဆြမ်ိဳး၊ ေက်ာင္းမွ ႏွစ္ႀကီးအကိုအမေတြဆီလဲ ေမးခဲ့ပါတယ္။

ဘြဲ ့ရရင္ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္အျပင္ မိသားစုအေျခအေနေပၚလဲ မူတည္တာမို ့ ဘြဲ ့အတူတူရၾကဦးေတာင္ တေယာက္နဲ ့တေယာက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ ့မွ တူဖို႔မလြယ္ပါဘူး။ တခါတေလက်ေတာ့ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေျခအေန၊ အေၾကာင္းအရာ၊ အခြင့္အေရးေပၚမူတည္ၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္ရတာမ်ိဳးလဲ ရွိပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ကိုယ့္ဘဝရပ္တည္မွဳအတြက္ အေတာ္ေလးအေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္မို ့ ေသခ်ာအခိ်န္ယူ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။ ဟိုစမ္းစမ္း၊ ဒီစမ္းစမ္း လုပ္ၾကည့္ဦးမယ္ဆိုတာမ်ိဳးကိုေတာ့ ကြ်န္မ အားမေပးပါဘူး။ ဘဝထဲစဝင္ၾကရေတာ့မယ့္အခါ အခ်ိန္ဟာ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေသးလို ့ သင္တန္းေတြတက္ရင္း ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလဟာ ၃လထက္ ပိုမၾကာသင့္ပါဘူး။ လုပ္သက္နဲ ့ လုပ္ငန္းအေတြ ့အၾကံဳဟာ ဘဝအတြက္ အရမ္းအေရးပါတာမို ့ လမ္းတခုေရြးျခယ္ၿပီးမွ မႀကိဳက္ဖူး၊ ေနာက္တမ်ိဳးေျပာင္းမွဆိုရင္ တခါ တစ္က ျပန္စရပါမယ္။ တကယ္လို ့သာ အစကတည္းက ေသခ်ာစဥ္းစား ဆံုးျဖတ္ခဲ့ရင္ အေတာ္အသင့္ရွိတဲ့ လုပ္သက္အေတြ ့အၾကံဳတခု ရေနေလာက္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ မေရြးျခယ္ခင္ ေသခ်ာစဥ္းစားသင့္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာအေဖာ္ေကာင္းလို ့ ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြနဲ ့ကိုယ္နဲ ့ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ဝါသနာ၊ မိသားစုအေျခအေန၊ ကိုယ္ပိုင္ အရည္အခ်င္း ထပ္တူမက်ႏိုင္ပါဘူး။ ကြ်န္မပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျမင္ေတြ ့ေနက် ကိစၥမို႔ သတိေပးတာပါ။ ဥပမာေပးရရင္ သူမ်ားေတြ ေရထဲဆင္းလို ့ လိုက္ဆင္းၿပီး သေဘၤာအရာရွိ၊ သေဘၤာသား စသျဖင့္ လုပ္လိုက္မိၿပီးမွ အဲဒီဘဝကို လက္မခံႏိုင္ပဲ မေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆက္လုပ္ေနရတယ္ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားႀကီးၾကံဳဖူးသလို၊ သူမ်ားေတြ တပ္ထဲဝင္လို ့ လိုက္ဝင္လိုက္တာ ဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ႏိုင္လို ့ အရပ္ဝတ္လဲခ်င္တာ ခုထိလဲလို ့မရလို ့ စိတ္ညစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြေတြလဲ အမ်ားႀကီးၾကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မခ်ခင္ အရင္ေသခ်ာ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။

ဘြဲ ့ရၿပီးတဲ့သူေတြ အမ်ားစု စဥ္းစားၾကတဲ့၊ သိခ်င္ၾကတဲ့ ေမးခြန္းေလးတခ်ိဳ ့ကို ေျဖေပးပါရေစ။ ကြ်န္မရဲ႕ အေတြ ့အၾကံဳကို အေျခခံေျဖတာမို ့ အမွားအယြင္းနဲ ့ လိုအပ္ခ်က္မ်ားရွိရင္ နားလည္ေပးပါေနာ္။

ဘယ္သင္တန္းေတြ တက္သင့္သလဲ

ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးကာစအခ်ိန္နဲ ့ ဘြဲ ့ရၿပီးကာစအခ်ိန္ေတြမွာ အမ်ားစုတက္ၾကတဲ့ သင္တန္းေတြက အဂၤလိပ္စကားေျပာနဲ ့ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေတြပါ။ ေဖာ္ျမဴလာႀကီးလိုကို ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီေနရာမွာ ကြ်န္မတို ့တိုင္းျပည္က ကေလးေတြကို ေျပာျပခ်င္တာက အတတ္ပညာ၊ အသိပညာတခုဟာ စာသင္ခန္းထဲမွာမွ၊ သင္တန္းထဲမွာမွ သင္ယူတတ္ေျမာက္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဖူးဆိုတာပါပဲ။ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္၊ စာအုပ္စာတမ္းေတြကို အသံုးျပဳၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေလ့လာရင္ ပိုထိေရာက္တယ္ဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္စကားေျပာပါ။ ဘာသာစကားတခုဟာ စာသင္ခန္းထဲမွာ ၁လတန္သည္၊ ၃လတန္သည္ ေလ့လာလိုက္ရံုနဲ ့ မတတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါဘူး။ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေလ့လာေနရမွာပါ။ အရမ္းက်ယ္ျပန္ ့တဲ့အရာမို ့ စုဗူးစုသလို ေန႔စဥ္စုေဆာင္းေနရမယ့္အရာပါ။

ဘာသာစကားတခုကို အျမန္ဆံုးနဲ ့ အထိေရာက္ဆံုး သင္ယူႏိုင္တဲ့ေနရာက media ေတြက တဆင့္ပါ။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ပါ၊ သီခ်င္းနားေထာင္ပါ၊ သတင္းနားေထာင္ပါ၊ စာအုပ္ဖတ္ပါ။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တဲ့အခါ စာတမ္းထိုးပါခဲ့ရင္ေတာင္ မဖတ္မိေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး အားစိုက္နားေထာင္ပါ။ တေျဖးေျဖးနားလည္လာ ပါလိမ့္မယ္။ သီခ်င္းနားေထာင္တဲ့အခါလဲ စာသားကို အာရံုစိုက္ပါ။ လိုက္ဆိုၾကည့္ပါ။ စာအုပ္ဖတ္တဲ့အခါ အဘိဓာန္ကို မျဖစ္မေနလွန္ရမယ့္ အခါမ်ိဳးမွ လွန္ပါ။ အဘိဓာန္ခ်ည္းလွန္ေနရင္ ဖတ္ရွိန္ပ်က္ၿပီး အဆံုးထိမဖတ္ျဖစ္ေတာ့ၾကလို ့ပါ။ ႐ုပ္ရွင္၊ သီခ်င္း၊ သတင္း၊ စာအုပ္ အားလံုးမွာ ၾကည့္ျဖစ္ဖို ့၊ ဖတ္ျဖစ္ဖို ့၊ နားေထာင္ျဖစ္ဖို ့ အဓိကက နားယဥ္ဖို ့အဓိကမို ့ မၿငီးေငြ ့ေစေအာင္ ကိုယ္စိတ္ဝင္စားမယ့္ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးကို ေရြးျခယ္လုပ္ပါ။ ဇြဲရွိရွိလုပ္ပါ။ စိတ္ပါဝင္စားရင္ သူ ့အလိုလိုကို ႏွလံုးသားထဲ ဝင္သြားတာပါ။ အေကာင္းဆံုး ဥပမာေပးရရင္ ကြ်န္မတို ့ႏိုင္ငံက ကိုရီးယားပ႐ိသတ္ ကိုရီးယားဘာသာစကားကို ႐ုပ္ရွင္ေတြက တဆင့္ အေတာ္ရေနၾကတာပါ။ ထမင္းစားေရေသာက္၊ ေန ့စဥ္အေခၚအေဝၚေတြ သိေနၾကတာဟာ ကိုရီးယားကားေတြ အၿမဲၾကည့္ေနၾကလို ့ပါ။ အဲဒီလိုပဲ အဂၤလိပ္ကားေလးေတြ ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ၾကည့္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ အဂၤလိပ္ဇာတ္ကားေလးေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီေလာက္ခက္ခဲတဲ့ ကိုရီးယား ဘာသာစကားေတာင္ နားဝင္လာရင္ ကမာၻေပၚမွာ သင္ၾကားရအလြယ္ဆံုး အဂၤလိပ္ဘာသာစကားဆို ပိုလို ့လြယ္မယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ေပးပါ။

စကားေျပာအတြက္ အေရးႀကီးဆံုးက ေျပာရဲဖို ့ပါ။ ပထမဆံုးေျပာရဲဖို ့ လိုပါတယ္။ အမွားအယြင္းေၾကာက္ေနရင္ ႏွဳတ္မရဲတာမို ့ မွားမွာ မေၾကာက္ပါနဲ ့။ ႏွဳတ္ရဲမွ အမွားကို ေျဖးေျဖးခ်င္းျပင္ယူပါ။ ေန ့စဥ္ေျပာႏိုင္မယ့္ သူတေယာက္ရွာပါ။ ေန ့စဥ္ေျပာျဖစ္ပါေစ။ ေျပာမယ့္သူမရွိရင္ အခန္းတံခါးပိတ္ၿပီး ကိုယ္နဲ ့ကိုယ္ေျပာပါ။ သင္တန္းတက္စရာမလိုပဲ တလအတြင္း သိသိသာသာ ေျပာတတ္လာပါလိမ့္မယ္။

ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေတြ တက္ၾကတာ အေျခခံတက္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ အေျခခံဆိုတာ သင္တန္းမလိုပဲ ကိုယ့္ဘာသာေလ့လာ တတ္ေျမာက္လို ့ရတဲ့အရာပါ။ ခုဆို ကြ်န္မတို ့ႏိုင္ငံမွာ အင္တာနက္က ေနရာအႏွံ ့အျပားရေနၿပီမို ့ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြက ဖုန္းေလးသံုးၿပီးရွာလိုက္ရင္ကို အေတာ္အဆင္ေျပေနပါၿပီ။ တခ်ိန္လံုး Facebook ေပၚမွာ အခ်ိန္ကုန္ေနမယ့္အစား google ပါ၊ YouTube ပါ။ bill အကုန္ခံၿပီး သီခ်င္းဆိုၿပိဳင္ပြဲေတြေတာင္ ၾကည့္ၾကေသးတာပဲ။ သင္တန္းသြားတက္ရင္ သင္တန္းစရိတ္အျပင္ ခရီးသြားစရိတ္ကကုန္ေသးတာ။ ကြန္ျပဴတာအေျခခံကို အင္တာနက္က တဆင့္ သင္ယူရင္ ၃ရက္အတြင္း တတ္ပါတယ္။ Facebook ေပၚမွာလဲ ပညာေရးဆိုင္ရာ page ေတြအမ်ားႀကီးမို ့ ဆယ္လီေတြ page ကို ေန ့တိုင္းမေရာက္မျဖစ္ေရာက္သလို ကိုယ့္ပညာေရးဝမ္းစာျဖည့္ဖို ့က ပိုလိုေလ့လာသင့္တယ္ မဟုတ္လား။

အဓိက ေျပာျပခ်င္တာကေတာ့ သင္တန္းတက္ျခင္း၊ မတက္ျခင္းထက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သင္ယူေလ့လာျခင္းက ပိုၿပီး ထိေရာက္တယ္ဆိုတာပါ။

ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္သင့္သလား

တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြဟာ အဘက္ဘက္က ေနာက္က်က်န္ခဲ့တဲ့ ကြ်န္မတို ့ႏိုင္ငံထက္ အလုပ္အခြင့္အေရး ပိုေပါမ်ားႏိုင္တာရယ္၊ ပိုမို ့ေခတ္မွီတဲ့ နည္းပညာေတြ ေလ့လာႏိုင္တာရယ္၊ အေတြ ့အၾကံဳေတြ ရႏိုင္တာရယ္ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ျခင္းဟာ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားသြားမွလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားမသြားပဲနဲ ့ ကြ်န္မတို ့ႏိုင္ငံအတြင္းမွာကို အလုပ္အခြင့္အလမ္းေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ အရာရွိ၊ ဝန္ထမ္းရွားပါးမွဳ ျပႆနာနဲ ့ ရင္ဆိုင္ေႏုကရပါတယ္။ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္အပါအဝင္ပါ။

အလုပ္လက္မဲ့ေတြ ဒီေလာက္ေပါေနပါလ်က္ ဘာလို ့ ဝန္ထမ္းေတြ ရွားပါးေနရသလဲဆိုေတာ့ စိတ္ဓါတ္ေတြေၾကာင့္ပါ။ အဓိကက သင္ယူတတ္ေျမာက္လိုတဲ့ လိုခ်င္စိတ္ တကယ္မရွိၾကဘူး၊ သစၥာမရွိၾကဘူး၊ အေလးအနက္မထားၾကဘူး၊ ေငြအတြက္သက္သက္ စဥ္းစားၾကတယ္၊ အလုပ္ေပၚ ေစတနာမထားၾကဘူး။ အဲဒီစိတ္ဓာတ္ေလးေတြသာ ျပင္လိုက္ၾကရင္ အလုပ္ရွားပါးမွဳျပႆနာက ခ်က္ခ်င္းေျဖရွင္းႏိုင္မွာပါ။

ျပည္တြင္းမွာ လုပ္လို ့ဘယ္ေလာက္ရမွာလဲဆိုသူေတြကို လက္တို ့ေျပာျပခ်င္တာကေတာ့ တကယ္ေစတနာေကာင္းေကာင္းနဲ ့လုပ္ရင္ ႏိုင္ငံျခားမွာရတဲ့ ဝင္ေငြထက္ပိုရႏိုင္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။

ဘြဲ႕ရၿပီးၿပီးခ်င္း ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္တာ ကြ်န္မအားမေပးပါဘူး။ အလုပ္ဆိုတာ လုပ္ဖူးမွ တကယ္သိတာမို ့ ဘြဲ ့ရၿပီးၿပီးခ်င္း အဆင္ေျပတဲ့အလုပ္တခုမွာ အနည္းဆံုး တႏွစ္ေလာက္လုပ္ၿပီးမွ ထြက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္သြားမယ့္ ႏိုင္ငံေပၚမူတည္ၿပီး ဘာသာစကားကို ကြ်မ္းက်င္ေအာင္ေလ့လာေစခ်င္ပါတယ္။ မထြက္ခင္ အဲဒီႏိုင္ငံရဲ ့ လက္ရွိအေျခအေနကို ေသခ်ာေလ့လာစံုစမ္းပါ။ အလုပ္အခြင့္အလမ္းေတြ ေလ့လာပါ။ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္ ေသခ်ာျပင္ဆင္ၿပီး တလေလာက္ႀကိဳၿပီး အလုပ္ေတြ အင္တာနက္ကတဆင့္ အရင္လွမ္းေလွ်ာက္ထားၿပီး အင္တာဗ်ဴးေတြ ၃,၄ခုေလာက္ စုခ်ိန္းၿပီးမွ ထြက္သင့္ပါတယ္။ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မွဳက အသက္ပါပဲ။

Agent ပြဲစားနဲ ့လာသင့္သလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖက ေသခ်ာေလ့လာၿပီးမွ ေငြေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ေငြအရင္မေပးမိပါေစနဲ ့။ အဲဒီပြဲစားနဲ ့ အလုပ္ရသြားတဲ့သူရွိလား ၊ သူတို ့ေရာအဆင္ေျပၾကသလား ေသခ်ာစံုစမ္းၿပီးမွ လုပ္သင့္ပါတယ္။ တကယ္႐ိုးသားတဲ့ပြဲစားက သိသင့္သိထိုက္တာ မွန္သမွ် မႁခြင္းမခ်န္ အကုန္ေျပာမွာပါ။ မေျပာဘူး၊ ေဝ့လယ္ေခ်ာင္ပတ္ဆိုရင္ေတာ့ သတိသာထားပါေတာ့။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းကို လိ္မ္ေနၾကတာ ကြ်န္မကိုယ္ေတြ႕ပါ။ ႏိုင္ငံျခားလာလိုေဇာနဲ ့ ကြ်န္မကို အသိမေပးပဲ လုပ္လိုက္ၾကတဲ့ ကြ်န္မေဆြမ်ိဳးတခ်ိဳ ့ အလိမ္ခံၾကရတာ မ်က္ျမင္ပါ။ Permit အတုျပတယ္။ ေငြေတာင္းတယ္။ ဒီက immigration မွာ စံုစမ္းလိုက္ေတာ့ အတုျဖစ္ေနတယ္။ ေငြကကြ်ံၿပီးေနၿပီ။ ကြ်န္မအသိေကာင္မေလး တေယာက္ဆို ေလယဥ္လက္မွတ္အတုပါ အေရာင္းခံလိုက္ရတယ္။ သတိထားၾကပါေနာ္။

ေနာက္တခုက အလုပ္ေတာ့ ရပါရဲ႕ ေျပာတုန္းကတျခား လုပ္ရေတာ့တျခား။ အီကိုနဲ ့ၿပီးထားတဲ့ ေကာင္မေလး စာရင္းကိုင္ အလုပ္ရမယ္ဆိုလို ့ ပြဲစားနဲ ့လာလိုက္တာ သူမ်ားအိမ္မွာ အိမ္အကူအလုပ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ ့ခမ်ာ ပြဲစားခေက်ေအာင္ မနဲလုပ္ၿပီးမွ ျပန္ရရွာပါတယ္။ ကြ်န္မအိမ္မွာ part time လာလုပ္ေပးတဲ့ ေကာင္မေလးပါ။ တခါ အသိ အာအိုင္တီေက်ာင္းဆင္း ေကာင္ေလးတေယာက္ အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ဆို ပြဲစားနဲ ့လာလိုက္တာ တကယ့္အလုပ္ၾကမ္းအလုပ္ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူ ့ခမ်ာ အေလးအပင္ေတြ ေန ့တိုင္း မ ရနဲ ့ က်န္းမာေရးပါ ထိခိုက္ရပါတယ္။

ဒီေတာ့ ျခံဳငံုေျပာရရင္ ႏိုင္ငံျခားလာမယ္ဆိုရင္ ေသခ်ာျပင္ဆင္ေလ့လာစူးစမ္းၿပီး အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္မွလာၾကပါ။ မေလာပါနဲ ့လို ့အၾကံေပး ပါရေစ။

ကြ်န္မတို ့ႏိုင္ငံက မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြ ဘဝအတြက္ အေကာင္းမြန္ဆံုး၊ အသင့္ေတာ္ဆံုး၊ ေပ်ာ္ရြင္စရာအေကာင္းဆုံးလမ္းေလးေတြ မွန္ကန္စြာ ေရြးျခယ္ႏိုင္ၾကပါေစ။

တန္ခူး
9:34am
10 Jun 2018

Friday, June 8, 2018

ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ဘာလုပ္ၾကမယ္... ဘြဲ ့ရရင္ ဘာလုပ္ၾကမယ္

မနစ္ကတည္းက ေရးခ်င္ေနခဲ့တာပါ... လာေမးၾကတဲ့သူေတြကို တဦးခ်င္းေျဖျဖစ္ခဲ့တဲ့အခါ စာေလးတပုဒ္ေရးတင္ရင္ အၿမဲဖတ္လို ့ရေနမွာေပါ့လို ့ ေတြးမိလို ့ပါ...

စာတပုဒ္ထဲ အရမ္းရွည္သြားမစိုးလို ့ ၂ပိုင္းခြဲတင္ေပးပါ့မယ္...
ကြ်န္မျဖတ္သန္းလာတဲ့ အေတြ ့အၾကံဳ, ဗဟုသုတနဲ ့ ကြ်န္မပတ္ဝန္းက်င္က ျမင္ရေတြ ့ရတဲ့ အေတြ ့အၾကံဳေတြေပၚမူတည္ၿပီး ေရးတာမို ့ အျမင္ေတြ လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲခြင့္ရွိပါတယ္...
ကြ်န္မတို ့ ဘဝမွာ လမ္းဆံုေတြ အမ်ားႀကီးၾကံဳခဲ့ရတယ္... ၾကံဳခဲ့ရဦးမယ္... အဲဒီအခါ ကိုယ္ေရြးျခယ္လိုက္တဲ့ ေရွ ့ဆက္မယ့္လမ္းဟာ မွန္ကန္မွသာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္ကိုေရာက္ၾကမယ္ မဟုတ္လား... ပန္းတိုင္ေလးေတြ မွန္ကန္စြာ ေရြးျခယ္ႏိုင္ဖို ့ ေစတနာနဲ ့ကြ်န္မရဲ႕ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ အေတြးေလးနဲ ့ဒီစာေရးတာမို ့ အမွားမ်ားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္...

ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ဘာလုပ္ၾကမယ္

ဘယ္တကၠသိုလ္သြားမလဲ

ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာစဥ္းစားသင့္ပါတယ္... ကိုယ့္အနာဂတ္ကို ကိုယ္ဘယ္လိုျဖစ္ခ်င္သလဲ... ကိုယ့္ဝါသနာနဲ ့စိတ္ဝင္စားမွဳကဘာလဲ... ကိုယ့္အိပ္မက္ေတြ, ႐ူးသြပ္မွဳေတြကေရာ ဘာလဲ... ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိမွ မိဘေဆြမ်ိဴး, မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ ့ တိုင္ပင္ပါ... လမ္း၂ခု,၃ခု ေဝဝါးေနရင္ ခ်ေရးပါ... ခ်ေရးတဲ့အခါ လမ္းတခုခ်င္းစီအတြက္ အေကာင္းေတြေရာ, အဆိုးေတြေရာခ်ေရးပါ... အဲဒါမွ ႏွိဳင္းယွဥ္စဥ္းစားႏိုင္မွာပါ... ဒီေနရာမွာ ကြ်န္မအပြင့္လင္းဆံုးတခုေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ ေရြးျခယ္မွဳမွာ ပတ္ဝန္းက်င္က ဒီလိုျမင္, ဒီလိုထင္မယ္ ဆိုတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္လႊမ္းမိုးမွဳကို တဆိတ္ေဘးဖယ္ထားေစခ်င္ပါတယ္... မိဘေတြကိုလဲ တိုက္တြန္းခ်င္တာက ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဂုဏ္ရွိေစခ်င္လို ့, တင့္တယ္ေစခ်င္လို ့ ဒါပဲေရြးရမယ္ဆိုတဲ့ အတင္းအၾကပ္သေဘာမ်ိဳးေတြ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး...

ကြ်န္မတို ့ ဆယ္တန္း တကၠသိုလ္ေတြ ေလွ်ာက္ၾကတုန္းက ေဆးေက်ာင္းက အမွတ္အျမင့္ဆံုး... အာအိုင္တီက ဒုတိယေပါ့... ေဆးေက်ာင္းအမွတ္မွီၿပီး အာအိုင္တီတက္ဖို ့႐ူးသြပ္တဲ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို သူ ့မိဘေတြက ေဆးေက်ာင္းတက္ဖို ့ အတင္းအၾကပ္ဖိအားေပးခဲ့လို႔ သူ ့ဝါသနာကို ေၾကာခိုင္းခဲ့ရတာ ၾကားရေတာ့ အေတာ္စိတ္မေကာင္းခဲ့ဘူး... ကိုယ္ဝါသနာပါရာ, ကိ္ုယ္႐ူးသြပ္ရာလမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္လမ္းရတဲ့အခါ အဲဒီလူဟာ ပိုလို ့ထူးခြ်န္ေအာင္ျမင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္... ၿပီးေတာ့ ဝါသနာနဲ ့ ဘဝျဖတ္သန္းခြင့္ရတာ ဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းလိုက္သလဲေနာ္...

ေဆးရံုတရံုဟာ ဆရာဝန္နဲ ့ခ်ည္း ဖြဲ ့စည္းထားတာ မဟုတ္သလို, စက္ရံုတရံုဟာလဲ အင္ဂ်င္နီယာေတြနဲ ့ခ်ည္း လည္ပတ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး... သူနာျပဳမရွိပဲ ေဆးရံုတရံုမျဖစ္သလို သန္ ့ရွင္းေရးဝန္ထမ္းမရွိပဲ ေဆးရံုတရံုအဂါၤရပ္နဲ ့မညီႏိုင္ပါဘူး... ဆရာဝန္, သူနာျပဳ, အင္ဂ်င္နီယာ, ေရွ ့ေန, တရားသူႀကီး, ဆရာမ, စစ္ဗိုလ္,စစ္သား, စာရင္းစစ္, စာရင္းကိုင္ စသျဖင့္ ေလာကႀကီးမွာ အလုပ္အကိုင္ေတြတိုင္းက သူ ့ေနရာနဲ ့သူ မွ်တစြာလိုအပ္ပါတယ္... ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ဝါသနာ, ကိုယ့္႐ူးသြပ္မွဳနဲ ့ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ေရြးျခယ္ၾကပါလို ့တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္...
ကြ်န္မ မႏွစ္က ဒါးက, ဝက္ထိုးမွာ Education event ေလးသြားေတာ့ ကေလးေတြနဲ ့ အေမးအေျဖလုပ္ခဲ့တုန္းက သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့အေျဖေလးေတြရခဲ့တာ မွတ္မိပါတယ္... ဆရာမလုပ္ခ်င္တယ္... သူနာျပဳျဖစ္ခ်င္တယ္... ကေလးတေယာက္ကဆို အားႀကိဳးမာန္တ ေျပာတယ္... စစ္သားႀကီးျဖစ္ခ်င္တယ္တဲ့... အဲဒါ သူတို ့ေလးေတြရဲ႕ျဖဴစင္တဲ့ အနာဂတ္ရည္မွန္းခ်က္ေလးေတြပါ... သြားၾကပါေစ... အႏၲရာယ္မရွိရင္ ဘယ္လမ္းမဆိုရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေလွ်ာက္ၾကပါေစ... တခုပါပဲ... ကိုယ္ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းမွာ အထူးခြ်န္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖို ့ပါပဲ... လမ္းေပၚမွာ လမ္းမေပ်ာက္သြားဖို ့ အေရးႀကီးပါတယ္...

ႏိုင္ငံျခားသြားရမလား

ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စဥ္းစားၾကတဲ့ လမ္းေပါ့ေနာ္... ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးစနစ္ႀကီး ဆိုးဝါးေနလို ့ သြားကိုသြားမွ ျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆႀကီးေတာ့ ကြ်န္မ အားမေပးခ်င္ပါဘူး...
ဒီေနရာမွာ ကြ်န္မတိုက္တြန္းခ်င္တာကေတာ့ ဝါသနာရယ္, လက္ရွိရတဲ့အမွတ္, ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲ စသျဖင့္ ကိုက္ညီမွဳရွိသလား... ေသခ်ာစဥ္းစားပါ... သူက အာအိုင္တီ အမွတ္ေတာ့မွီတယ္... ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းႀကီးက အခြံပဲရွိေတာ့တာမို႔ စကၤာပူက poly ပဲ လႊတ္ေတာ့မယ္... US,UK, Ausi က ရရာ college ေလး တက္ခိုင္းမယ္... အဲဒီလို အေတြးနဲ ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ကြ်န္မ ႏွေမ်ာမိတယ္... ျမန္မာႏို္ုင္ငံမွာ Bachelor’s degree တခု ရဖို႔ အေျခအေနေပးပါလ်က္ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ တဆင့္ခ်ၿပီး diploma သြားယူတာက ပညာေရးစနစ္ ဘယ္ေလာက္ကြာဟတယ္ေျပာေျပာ အခ်ိန္ေတြက ပိုတန္ဖိုးရွိတာမို ့ ေသခ်ာစဥ္းစားသင့္ပါတယ္... ႏိုင္ငံျခားက တကၠသိုလ္ တခုခု တက္ခြင့္ရ တာမ်ိဳးဆိုရင္ ကြ်န္မအားေပးပါတယ္... ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာကိုပဲ ပညာေရးကို စီးပြားေရးအေနနဲ ့ လုပ္ေနၾကတာမို ့ ႏိုင္ငံျခားသြားတက္မယ္ဆို တဆင့္နိမ့္မတက္ဖို ့နဲ ့ ကိုယ္တက္မယ့္ တကၠသိုလ္, ေကာလိပ္ ရဲ႕ အေျခအေနကို ေသခ်ာ ေလ့လာစံုစမ္းၿပီးမွ တက္သင့္ပါတယ္...

ကြ်န္မလက္လွမ္းမွီတဲ့ ယခုကြ်န္မေနထိုင္ေနတဲ့ စကၤာပူႏိုင္ငံကိုပဲ ဥပမာေပးပါရေစ... Polytechnic မွာ diploma ရဖို ့၃နစ္တက္ရပါတယ္.. university မွာ degree ရဖို ့ ေနာက္ ၃ႏွစ္ၾကာပါတယ္..( full timeတက္ရင္ပါ, part timeဆို အလုပ္တဘက္နဲ ့မို ့၅ႏွစ္ေလာက္အထိၾကာႏိုင္ပါတယ္) ... စုစုေပါင္း၆ႏွစ္တက္မလား... ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ degree တခုယူၿပီးမွ master လာတက္မလား... ကြ်န္မကေတာ့ ဒုတိယလမ္းေၾကာင္းကို ပိုစဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္... တကယ္လို ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ degree ယူတုန္းက အမွတ္ေတြသာေကာင္းခဲ့ရင္ စေကာလာ့ရွစ္နဲ ့တက္ဖို ့အခြင့္ေတာင္ရွိပါတယ္... ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ေရြးျခယ္ခဲ့တဲ့လိုင္းပါ...

တကယ္လို ့ ကိုယ့္ကေလးက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာသာ ဆက္ထားရင္ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္နဲ ့ အခ်ိန္အားေတြမ်ား လတ္လ်ားလတ္လ်ားျဖစ္ၿပီး ပ်က္ဆီးမွာစိုးရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားပို ့သင့္ပါတယ္... အဲဒါမွ အခ်ိန္တန္ဖိုးပိုသိလာသလို, ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚလဲ ကိုယ္ရပ္တည္လာႏိုင္မွာပါ...

တကယ္လို ့ အေဝးသင္တက္ဖို ့စဥ္းစားခဲ့ရင္ ပိုတဲ့အခ်ိန္ေတြကို အက်ိဳးရွိေအာင္ အလုပ္လုပ္သင့္ပါတယ္... ဘယ္အလုပ္မဆို လုပ္ရဲတဲ့သတၱိကို ေမြးၾကပါ... ဒီႏိုင္ငံမွာ ကေလးေတြေက်ာင္းပိတ္ရင္ 7-Elevenတို ့ McDonald’s ,KFC တို ့, ေဟာ္တယ္, စားေသာက္ဆိုင္တခုခုတို ့မွာ part time ဝင္လုပ္ၾကတယ္... ကြ်န္မတို ့ႏိုင္ငံမွာလဲ အဲဒီလို အလုပ္မေရြးရင္ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ... အလုပ္ရတဲ့ အေတြ ့အၾကံဳကို ဘယ္သင္တန္းမွာမွ ပိုက္ဆံေပးတက္လို ့သင္ယူလို ့မရပါဘူး...

ဒီေလာက္ဆို ႏိုင္ငံျခားသြားသင့္, မသြားသင့္ စဥ္းစားလို ့ရေလာက္ၿပီထင္ပါတယ္...

ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ မွန္ကန္စြာနဲ ့အနာဂတ္ကို အလွပဆံုးျခယ္မႈန္းႏိုင္ၾကပါေစ...

(ဘြဲ ့ရရင္ဘာလုပ္ၾကမယ္ကို ဆက္ေရးပါမယ္)

တန္ခူး
7:52am
8-Jun-2018

ဝါဆိုအလြမ္း

ဝါဆိုေရ...

မိုးစက္ေတြဟာ အတိတ္ကလို သစၥာရွိတုန္းပဲ...
တို ့ျခံေထာင့္က စပယ္ရံုေလးကလဲ ေမႊးပ်ံ ့ေနတုန္းပဲ...
စာသင္ေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံေတြကလဲ အခ်ိန္မွန္ေနတုန္းပဲ...
အျဖဴနဲ ့အစိ္မ္းေရာင္ေလးေတြ မ်က္စိေရွ ့က ျဖတ္ေျပးတိုင္း ပန္းသီးတလံုးလို လတ္ဆတ္ခဲ့တဲ့ ရင္ခုန္သံေတြကို သတိရတယ္...
ဘဝဆိုတာ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာဆိုတဲ့ ပံုစံခြက္တခုထဲကေန ခုန္ထြက္ခဲ့ဖူးတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ ခုျပန္ေတြးေတာ့ ဆြတ္ပ်ံ ့ဖြယ္...
သစ္ပင္တက္ေနဆဲငါက သစ္ရြက္လွဳပ္ရံုနဲ ့ေတာ္ရံုရင္မခုန္တတ္တဲ့ ခပ္ရြတ္ရြတ္ဆယ္ေက်ာ္သက္...
ဓာတုေဗဒစာအုပ္ေအာက္မွာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ဝတၳဳေတြဝွက္ၿပီး အေဖမသိေအာင္ ခိုးဖတ္ရတာေတာ့ ရင္အခုန္ျမန္တယ္...
ခုခ်ိန္ျပန္ေတြ ့ရင္ေမးၾကည့္ခ်င္တာက နင္နဲ ့ငါ အဲဒီတုန္းက ဆံပင္ပံုေလးေတြ ဘာလို ့တူေနခဲ့တာလဲ... ငါႀကိဳက္တဲ့ေကာင္မေလးေတြနဲ ့ နင္ႀကိဳက္တဲ့ေကာင္မေလးေတြေရာ ဘာလို ့လာလာတူေနခဲ့တာလဲ... ရီခ်င္စရာေနာ္ဝါဆို...
သူမ်ားေတြစာေအာ္က်က္ေတာ့ ငါက ပ်င္းစရာေကာင္းလြန္းတဲ့သမိုင္းစာေတြကို တူးတူးသီခ်င္းေတြဖြင့္ရင္း မွတ္တယ္... ကက္ဆက္ေခြ အငွားဆိုင္က အင္ဂ်င္နီယာဦးေလးႀကီးက တူးတူးေခြဆို ငါ့အတြက္ အၿမဲခ်န္ထားေပးၿပီး သမီးဆရာဝန္မလုပ္နဲ ့ အင္ဂ်င္နီယာပဲလုပ္လို ့ အၿမဲေျပာတတ္တယ္... တကယ္က နင္ကငါ့ထက္ အင္ဂ်င္နီယာ႐ူးသြပ္သူ...
အားမနာတမ္းေျပာရရင္ သခ်ၤာေတြတြက္ရင္း နင္ဆိုညည္းတတ္တဲ့ အမုန္းမ်က္လံုးသီခ်င္းကေတာ့ အေတာ္ခ်ာတာပဲ...
နင္ေတာ္တာဆိုလို ့ ငါ့ဆီက ငွားသြားတဲစာအုပ္ေလးေတြကို အဖံုးလွလွေလးေတြ ဖံုးေပးတာပဲရွိတယ္... အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းေရွ ့လာေရာင္းတဲ့ Time Magazine ထဲက ဆုတ္ထားတဲ့ ကာလာနဲ ့စာမ်က္ႏွာေလးေတြကို ၁ဝျပားေပးၿပီး ဖံုးခဲ့ရတာ... ပါတိတ္ေလးေတြဝတ္ထားတဲ့ စကၤာပူေလေၾကာင္းလိုင္းက ေလယဥ္မယ္ေလးေတြပံုမ်ားေတြ ့ရင္ အလုအယက္ဝယ္ရတာ...
နင္ငါ့ကိုဖံုးေပးတဲ့စာအုပ္ဖံုးေလးေတြက ေက်ာက္မ်က္ျပကၡဒိန္ကေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေလးေတြ... လွမွလွ... အဲဒါငါစာရွင္းျပခေပါ့ဝါဆိုေရ... တကယ္က နင္ကဉာဏ္ေကာင္းသူ... ဒါေပမယ့္စာမႀကိဳးစားခ်င္တဲ့ငဆိုး... ေကာင္မေလးေတြ ပိုးဖို ့ပဲစဥ္းစားေနတတ္သူ...
မွတ္မိေနေသးတယ္ဝါဆို... မနက္အေစာႀကီး ငါတက္တဲ့ အဂၤလိပ္စာက်ဴရွင္အခန္းထဲမွာ ျပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ ့နင့္မ်က္ႏွာႀကီးကို... စာလိုခ်င္တဲ့မ်က္ႏွာတစက္မွမေပါက္တဲ့႐ုပ္ေပါ့...
သတိရစရာေတြဟာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ တို ့ေခတ္က ကင္မရာေတြထဲ ထည့္ရတဲ့ဖလင္လိပ္ေတြလို အစဆြဲလိုက္ရင္ တေခြလံုးပါတတ္တာမ်ိဳးေနာ္...
ေသာ္ကပန္းနီနီေလးေတြရယ္, ဂ်ာကင္အနက္ေရာင္ေႏြးေႏြးေလးရယ္, writing pad လွလွေလးေတြရယ္, ဆီလြန္လြယ္အိတ္ကေလးေပၚက စတီးၾကယ္စိေလးေတြနဲ ့ထိုးခဲ့တဲ့နာမည္ေလးေတြရယ္, သရဲေၾကာက္တဲ့ညေတြရယ္, ဖုန္းထဲက စကားသံေတြရယ္...
ငါေလစာေတြ အမ်ားႀကီးေရးခဲ့တယ္...
ဘဝမွာ ၾကံဖူးေတြ ့ဖူးခဲ့တဲ့သူေတြအေၾကာင္း...
အျဖစ္အပ်က္ေတြအေၾကာင္း...
နင့္အေၾကာင္းေရးမလို ့ၾကံတိုင္းငါ့လက္ေတြ တြန္ ့ဆုတ္ေနခဲ့တယ္... ဘာလို ့လဲ ငါလဲမသိဘူး... ဒီေန ့ေတာ့ ခ်ေရးျဖစ္တယ္... မေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့နင့္အေၾကာင္းကို အ႐ိုးသားဆံုး, အျဖဴစင္ဆံုးသတိရျခင္းသက္သက္နဲ ့ပါ...
မိုးကအရင္တုန္းကအတိုင္းရြာေနၿပီကြယ္
လြမ္းတယ္ဝါဆိုရယ္...

တန္ခူး
1:41pm
7 Jun 2018

ပန္းသီးပုပ္ေတြအေၾကာင္း

တခ်ိဳ ့အရာေတြက
အခ်ိန္ကာလတခုလိုတယ္
႐ိုးသားမွဳစစ္မွန္ရင္
ဘက္မလိုက္ဖူး
ဒိုင္လုပ္ခ်င္ရင္
အလင္းထဲကၾကည့္
ရာဇဝင္ဆိုတာ
ျပန္ၫွိလို ့ရတဲ့အရာမွမဟုတ္တာ
ရႉးးး တိုးတိုး
မင္းေအာ္ေရာင္းေနတဲ့
ပန္းသီးပုပ္ေတြအေၾကာင္း
လူေတြေျပာၾကပါလိမ့္မယ္

တန္ခူး
12:02am
8-Jun-2018

ေဆးလား,ေဘးလား



"ဂီတာအိုေတာင္
ပ်ိဳရြယ္ေနဆဲေတးသံေတြ
သီခ်င္းသစ္ျဖစ္ေသးရင္
အၾကင္နာဆိုတာ
ဒီတေယာက္နဲ ့ပဲ
ၿပီးသင့္သလား"
ေမၿမိဳ ့မိုးသီခ်င္းစာသားေတြဟာ
ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့
ေယာက်ၤားေတြအတြက္
လက္နက္ေတြျဖစ္
ေခတ္ႀကီးကိုက
မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ေနတဲ့
မိန္းမအလစ္
ကလစ္တခ်က္နဲ ့
ခ်စ္လို ့ရတဲ့ေခတ္...

ဇရာကိုလွည့္စား
Apps ေတြမ်ားမ်ားလာေတာ့
မွဳန္ေနေအာင္လွသူေတြကလဲ
အမ်ားသား
အေရးအေၾကာင္းေတြေဖ်ာက္
ေကာက္ေၾကာင္းေတြေရာက္
အသက္၂၀နဲ ့၅၀
ရြယ္တူလိုျဖစ္
အမယ္...
လူေတြအလစ္မွာ
ႏွလံုးသားအသစ္ေတြနဲ ့
ခ်စ္ေနၾကေတာ့
ဟိုအန္တီႀကီးနဲ ့ေမာ္ဒယ္သူငယ္ဇာတ္လမ္း
ဆန္းေတာ့မဆန္းဘူးရယ္...

မိန္းမတေယာက္
ညေရာက္မွ
ေပ်ာ္သင့္သလား
ေသာက္သင့္သလား
DJသင့္သလား
လြတ္လပ္မွဳအဓိပၸါယ္
လြဲမွားမွဳေတြၾကား
ဖို ဝါဒီနဲ ့မ ဝါဒီမကြဲျပား
ေဘဘီေပ်ာ္ေနသလားတဲ့
ဘယ္သူ ့ကဘယ္သူ ့ကိုညာ
ဘယ္သူ ့ကဘယ္သူ ့ကိုနာေစတာ
ကာယကံေတြသာအသိဆံုးျဖစ္မယ္...

ခက္တယ္
၅၀ေက်ာ္ရင္
U turn တတ္သလား
အဖီးတလိုင္း
Status ေတြၾကားမွာ
ကိုကိုလား, ေမာင္လား
ေဘဘီလား, ခ်ာတိတ္လား
အိမ္ကေယာက်ၤားမွအားမနာ
ကဗ်ာ, အက္ေဆး
စာေတြေရး
ေကြးျပေနတာ
အႏုပညာလား
ေဖာက္ျပန္မွဳလား
ရွင္းျပပါလားအန္တီ...

Messenger ဟာ
ေစ်းေပါေပါ
အခ်ိန္ပိုင္းဟိုတယ္တခုထက္တန္တယ္
တခ်ိန္တည္း
၂ေယာက္ထက္မနဲ
တြဲလို ့ရတယ္...
Viber ဆိုတာ
ကာရာအိုေကလို
လူမျမင္ဘူး
က်ဴခ်င္တိုင္း
က်ဴလို ့ရတယ္တဲ့
စားေနက်ေၾကာင္ဖားေတြစကား
Desperate Housewives ေတြ
ၾကားေစခ်င္လိုက္တာ...

ေဝးသြားတဲ့အခါ
ခ်စ္သစၥာစြဲၿမဲထားဦးေနာ္
အိုေမရယ္
မေမ့နဲ ့ယံုၾကည္ပါတဲ့
ကိုငွက္ရယ္
လာဆိုျပလွဲ ့ပါ
ေဝးမသြားပါဘူး
ဧည့္ခန္းတခုထဲမွာ
အဆိပ္ဖုန္းတလံုးနဲ ့
နည္းပညာရဲ႕
ဖ်ားေယာင္းမွဳေအာက္မွာ
သစၥာတရားေတြ
ပါးလ်ေၾကမြ
ရစရာမရွိေတာ့တာ...
သီလေတြလြယ္လြယ္က်ိဳး
လင္းေနပါေသာ္လည္း
အေမွာင္ေတြထဲတိုးတိုးေနၾကတာ...

ဒီလိုနဲ ့ပဲ
လက္မွိဳင္ခ်လိုက္ရေတာ့မွာလား
ဇူကာဘတ္ရယ္
Facebook ဆိုတာ
သံုးတတ္လ်င္ေဆး
မသံုးတတ္လ်င္ေဘးဆိုတာ
သူတို ့သိေအာင္ေျပာျပေပး
ေတာ္ၾကာ
ငရဲျပည္မေလာက္လို ့
က်ဴးေက်ာ္ေတြေရာက္မစိုးလို ့ပါ...။

တန္ခူး
4:31pm
5-Jun-2018

Thursday, February 8, 2018

ဆယ္ေက်ာ္သက္

ဒီမနက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေက်ာင္းသူေလးကို ဆရာမက သူ ့ဖုန္းခိုးတယ္ဆို စြတ္စြဲလို ့ ေက်ာင္းသူေလး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသသြားတယ္ဆိုတဲ့သတင္းကို ဖတ္မိေတာ့ ရင္ထဲမွာ အေတာ့္ကို ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမိတယ္... ဖုန္းတလံုးနဲ ့ဘဝတခုလဲလိုက္ရတဲ့အျဖစ္... ဆရာမရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကလဲ ျပင္းထန္လြန္းလိုက္တာ... အထူးသျဖင့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေတြကို သင္တဲ့ဆရာမဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ရဲ႕ စိတ္အေျခအေနေတြကို ေလ့လာထားသင့္တယ္... လက္လြတ္စပယ္ ေျပာဆို, စြတ္စြဲအရွက္ရေစတာဟာ အေတာ့္ကို လက္ခံလို ့မရတဲ့အျဖစ္... ကြ်န္မက ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္သားတေယာက္ရဲ႕မိခင္ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို မိဘေနရာက ပူးဝင္ခံစားရင္း ေၾကကြဲမိတယ္...

သားသုတေလးကို က်န္းမာေရး, ပညာေရး, လူမွဳေရး, ဘာသာေရးစသျဖင့္ လူ ့ဘဝထဲဝင္တဲ့အခါ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ဆို ဟိုးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေသးစိတ္ေလးကအစ ကြ်န္မနည္းကြ်န္မဟန္နဲ ့ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တယ္... အရြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိခဲ့ေပမယ့္ ကြ်န္မေျဖရွင္းခဲ့လို ့ရတာခ်ည္းပါပဲ... အဲဒီအခက္အခဲေတြထဲမွာ အခက္ခဲဆံုးအရြယ္ကေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ပါ... မႏွစ္ကစလို ့ သားေလးရဲ႕ဆယ္ေက်ာ္သက္လကၡဏာေတြ စျပလာတဲ့အခါ ကြ်န္မအတြက္ အဆင့္တိုင္းအဆင့္တိုင္းဟာ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ challenging ေတြခ်ည္းပါ... အေတာ္လဲစိတ္ပင္ပန္းရတဲ့အခ်ိန္ေတြပါပဲ... အဲဒီလိုေျပာေတာ့ သားေလးက သိပ္ဆိုးေနလို ့လားလို ့ေမးရင္ မဆိုးပါဘူးလို ့ပဲေျဖရမွာပါ... အၿမဲတမ္း သားကိုသြန္သင္တဲ့အခါမွာ ေခ်ာေမြ ့ေနခဲ့မွဳေလးေတြဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရဲ႕ ေခါင္းမာမွဳေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မနဲ ့သားၾကား တင္းမာမွဳေတြ ရွိလာခဲ့တာေတြေၾကာင့္လို ့ဆိုလို ့ရပါတယ္... ဒီpost ကို ေရးရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ကေလးမိဘေတြအတြက္ ကြ်န္မအေတြ ့အၾကံဳေတြမွ်ေဝခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ ့ပါ... တေယာက္နဲ ့တေယာက္ အေတြ ့အၾကံဳေတြတူခ်င္မွ တူပါလိမ့္မယ္... ကြ်န္မေတြ ့ၾကံဳရတဲ့အခက္အခဲေတြကို တခ်ိဳ ့လူေတြၾကံဳေတြ ့ရေကာင္း ၾကံဳေတြ ့ႏိုင္တာမို ့ ေဝမွ်ေပးျခင္းပါ...

သားသုတက ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ႀကီးျပင္းရသူမို ့ ကြ်န္မရဲ႕အႀကီးမားဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္(အစိုးရိ္မ္ဆံုးလို ့လဲေျပာလို ့ရတာေပါ့ေလ) က လိမၼာယဥ္ေက်းတဲ့ျမန္မာအမ်ိဳးသားေလးျဖစ္ဖို ့ပါ... ကိုယ္ခ်င္းစာတရား, ေမတၱာတရားေတြထားတတ္ဖို ့ပါ... ဆရာဝန္ႀကီး, အင္ဂ်င္နီယာႀကီးေတြျဖစ္ဖို ့ကြ်န္မ အဲဒီေလာက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမျပင္းျပပါဘူး... လူတန္းေစ့ေနႏိုင္မယ့္ ပညာတခုတတ္ရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ... ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးရည္ညံ့မွာေတာ့ ကြ်န္မစိုးရိမ္ပူပန္မိတာအမွန္ပါပဲ...

ဒီႏိုင္ငံမွာ Secondary 1 က စလို ့ smart phone ေပးကိုင္ရပါၿပီ... ေက်ာင္းက communications ေတြက what’s app group ေတြနဲ ့အသံုးမ်ားတာေၾကာင့္ ေပးကိုေပးရပါတယ္... ျပႆနာက အဲဒီကစပါတယ္... ဖုန္းကိုစြဲေတာ့တာပဲ... စကားေျပာနဲလာတယ္... မိဘနဲ ့ထိေတြ ့မွဳနဲလာတယ္... စက္႐ုပ္ဆန္လာတယ္... သားက ကြ်န္မလို multitasking သမားမဟုတ္ေတာ့ ပိုဆိုးေတာ့တာေပါ့... ဖုန္းကိုင္ေနရင္ ဘာမွမၾကား, ပတ္ဝန္းက်င္ဘာျဖစ္လို ့ျဖစ္ေနမွန္းမသိ... အဲဒီလိုအျဖစ္ႀကီးကို ငယ္ငယ္ကလို ဖုန္းသိမ္းတဲ့နည္းနဲ ့Control လုပ္တယ္, အခိ်န္နဲ ့သံုးဖို ့စည္းကမ္းထားတယ္... အဲဒီမွာ သားနဲ ့ကြ်န္မၾကား ျပႆနာေတြ စတယ္... ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ ထိန္းခ်ဴပ္ခံရတာကို မလိုလားတတ္ၾကဘူးေလ... ခံစားခ်က္ေတြက အဆံုးစြန္ေရာက္တတ္တာ... သူ ့ဘဝကပဲ သူမ်ားေတြထက္ဆိုးေနသလိုမ်ိဳးေပါ့... ထိန္းေလ ႐ုန္းေလ ဆိုတာ ကြ်န္မသေဘာေပါက္လာသလို ကြ်န္မငယ္ဘဝကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္... ဒီအခါ သားေနရာက ကြ်န္မျပန္စဥ္းစားတာပါ...

ကြ်န္မဟာ မိဘေတြရဲ႕ပံုစံခြက္ထဲမွာ ႀကီးျပင္းလာရသူပါ... အက်ႋအဝတ္အစားကအစ မိဘေရြးတာ ဝတ္ရတယ္... တကၠသိုလ္ေရာက္လို ့ဘာသာတြဲေရြးတာက အစမိဘစိတ္တိုင္းက်ေရြးရတယ္... ကြြ်န္မမိဘေတြ ကြ်န္မကို ဆံုးမရအခက္ဆံုးအခ်ိန္က 2nd year အေရးအခင္းေတြ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္... ကြ်န္မ ၁၈ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ကေပါ့... အာအိုင္တီသပိ္တ္မွာ မိဘေတြမသိေအာင္ အိမ္ကခိုးခိုးထြက္ၿပီး သြားလွဳပ္ရွားတယ္... အိမ္က သိသြားေတာ့ အိမ္တံခါးေသာ့ခပ္ၿပီး ကြ်န္မကို ေထာင္ခ်သလို ထားခဲ့တယ္... အဲဒီမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဇာတိျပေတာ့တာပဲ... ထိန္းေလ ႐ုန္းခ်င္ေလ... အဲဒီတုန္းက ကြ်န္မတို ့အိ္မ္က ေျခတံရွည္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးပါ... ပိတ္ထားတဲ့ ျပဴတင္းတံခါးကေန ကြ်န္မ ေအာက္ကိုခုန္ခ်ခဲ့တယ္... အေတာ္ေလးျမင့္တာ ေအာက္ေရာက္မွသိတယ္... ႀကီးႀကီးမသိေအာင္ ျခံတံခါးကို ေက်ာ္တက္ၿပီး အာအိုင္တီသြားဖို ့ သူငယ္ခ်င္းအိမ္သြားခဲ့တယ္... အဲဒီမွာ စိတ္မခ်လို ့အိမ္ကိုလာေခ်ာင္းတဲ့အေဖနဲ ့ေတြ ့ေတာ့ ကြ်န္မကို အေဖက ႐ိုက္ႏွက္အိမ္ကိုေခၚသြားခဲ့တယ္... ကိုယ္လုပ္တာဘာမွားလို ့လဲဆိုတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ရဲ႕ေခါင္းမာမွဳမွာ မိဘေနရာက ကိုယ္ခ်င္းမစာႏိုင္ခဲ့... ညဘက္ေတြက် လမ္းေပၚမွာ စစ္ဖိနပ္သံေတြၾကားရင္ အိမ္ေတြ အေမွာင္ခ်လို ့ တိတ္တိတ္ေလးၿငိမ္ၾကရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မက ကိုယ့္မ်က္စိေရွ ့တင္ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ေက်ာင္းသားေလးေတြ ေသနတ္ဒဏ္ရာေတြရကုန္တဲ့ျမင္ကြင္းပဲ ေျပးေျပးျမင္ၿပီး ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္က အေမအသားခုတ္တဲ့ဓားမေျပးဆြဲၿပီး အိမ္ေရွ ့လမ္းေပၚထြက္ဖို ့လုပ္တာ... ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ရဲ႕ တဖက္စြန္းက်တဲ့ခံစားမွဳ... ကြ်န္မကို ေဖရယ္, ေမရယ္, ႀကီးႀကီးရယ္ ၃ေယာက္ ဝိုင္းခ်ဴပ္ၾကရတယ္... ခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ကြ်န္မမိဘေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ၾကေလမလဲ... ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ စိတ္ခံစားမွဳျပင္းထန္တဲ့အခါ ဘာကိုမွမျမင္ရတဲ့ ကြ်န္မအတိတ္ကို ကြ်န္မျပန္ၾကည့္ျဖစ္တယ္...

ကြ်န္မဆယ္ေက်ာ္သက္နဲ ့သားဆယ္ေက်ာ္သက္ ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစားမိတဲ့အခါ ကြ်န္မက သားထက္ပိုေခါင္းမာတာေတြ ့ရေတာ့ သားေနရာက ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ကြ်န္မစံေတြ ေလ်ာ့ခ်ပစ္ရေတာ့တယ္... သူဖုန္းသံုးေနတာ အႏၲရာယ္ရွိတဲ့အလုပ္မွ မဟုတ္တာပဲေလလို ့ေျဖေတြးတယ္... ဖုန္းေလ်ာ့သံုးဖို ့အတင္းအက်ပ္မဟုတ္တဲ့ တျခားနည္းေတြ စဥ္းစားတယ္... ဥပမာ- ကြ်န္မအိမ္ရွင္းေနတုန္း သားကိုတခုခုကူခိုင္းတာမ်ိဳး, ကြ်န္မအျပင္သြားအဝတ္ေတြမီးပူတိုက္ေနတုန္း သားကို အိမ္ေနရင္းအဝတ္ေတြေခါက္ခိုင္းတာမ်ိဳး, ကြ်န္မတပတ္စာေစ်းဝယ္ရင္ ေမေမတေယာက္ထဲေလးလို ့လိုက္ခဲ့ေပးပါဆိုတာမ်ိဳး... အဲဒီလိုေတြ ဉာဏ္သံုးၿပီး ဖုန္းသံုးခ်ိန္နဲေအာင္, ကြ်န္မနဲ ့စကားေတြေျပာေအာင္ လုပ္ရပါတယ္... သားဟာ ဖုန္းနဲ ့ေဝးေနခ်ိန္ဆို ငယ္ငယ္ကလို သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္... အဲဒီအခ်ိန္ဆို သူကစကားေတြ ဆက္တိုက္ေျပာတတ္တယ္... သူနဲ႔စကားေတြေျပာမွ သူဖုန္းသံုးတဲ့အခါ စာေတြဖတ္ေနတယ္ဆိုတာ သိရတယ္... ကြ်န္မ မသိေသးတဲ့ trump အေၾကာင္းေတြကအစ AI( artificial intelligence) အေၾကာင္းအထိ သူႏွံ ့စပ္ေအာင္ေလ့လာထားတာ ၾကားရေတာ့ ကြ်န္မသက္ျပင္းခိုးခ်မိတယ္... သူစိတ္ဝင္စားတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြမဆိုးေသးဘူးေပါ့...

ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ တခါတေလ လက္ခံလို ့ကို မရတဲ့ေခါင္းမာမႈေတြကလဲ အမ်ားသား... မႏွစ္က စာေမးပြဲတခုမွာ ကြ်န္မကို timetable မျပ... သူမေျဖရေသးဘူးထင္လို ့ ကြ်န္မက သတိေပးေတာ့မွ ဒီေန ့စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန ့ေမေမလို ့ေျပာေတာ့ ကြ်န္မအေတာ္ေလးကို ေဒါသထြက္မိတယ္... စာတလံုးမွမဖတ္ပဲ သြားေျဖတဲ့စာေမးပြဲက်ၿပီ, သြားၿပီလို ့ကြ်န္မတြက္ခဲ့တာ... result ထြက္လာေတာ့ ျပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ ့လာေျပာတယ္... ေမေမ သားအတန္းထဲမွာ Maths နဲ ့ physics အမ်ားဆံုးတဲ့... ကြ်န္မအေတာ္ေလးအံ့ၾသသြားၿပီး က်က္စာေတြေအာင္လားဆိုေတာ့ အကုန္ေအာင္တယ္တဲ့... တခါတေလ ကိုယ့္ရဲ႕စိုးရိမ္ပူပန္မွဳေတြကပဲမ်ားေနသလားေတြးမိၿပီး သားက္ိုေလေျပေလးနဲ ့ေျပာရတယ္... စာမက်က္ပဲနဲ ့ေတာင္ ဒီလိုဆို စာေလးသာပံုမွန္လုပ္ရင္ အမွတ္ေတြဒီထက္ပိုေကာင္းမွာေပါ့သားရယ္လို ့...

ကြ်န္မက ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းခ်ိဳခ်ိဳသာသာထဲက မဟုတ္ပါဘူး... ဒါေပမယ့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ သတိထားရတဲ့အခ်က္ေတြက စကားနားမေထာင္တိုင္း စိတ္လက္မာန္ပါ မ႐ိုက္မိဖို ့ရယ္, သူမ်ားနဲ ့ႏွိဳင္းယွဥ္မေျပာမိဖို ့ရယ္, လူ ့ေရွ ့သူ ့ေရွ ့မွာ သူအရွက္ရေစတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ မေျပာမိဖို ့ရယ္, ၿပီးေတာ့ သူ ့privacy မထိခိုက္မိဖို ့ရယ္ပါ... သူတို ့အရြယ္က ထိလြယ္ရွလြယ္ခံစားလြယ္မို ့အေတာ္ေလးသတိထားရပါတယ္... ထိန္းေတာ့ထိန္း မသိမသာထိန္းဆိုၿပီး ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မပဲ ခဏခဏျပန္သတိေပးရပါတယ္...

မိဘေတြဆီက လြတ္ေျမာက္ၿပီ, လူႀကီးျဖစ္ၿပီဆိုတာ ျပခ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းလိုက္ပို ့တာလဲမခံခ်င္သလို , လမ္းေလွ်ာက္လို ့လက္ေလးတြဲ, ပုခံုးေလးဖက္တာေတာင္ မခံခ်င္ေတာ့ပါဘူး... ဒါက လူ ့ေရွ ့သူ ့ေရွ ့မို ့ေပမယ္ မနက္ခင္း သူ ့အေဖကားေမာင္းၿပီး ေက်ာင္းပို ့တဲ့အခါ ကြ်န္မက ေမတၱာသုတ္ေလးရြတ္ေပးရင္ ေခါင္းေလးထိုးခံၿပီး ကားေပၚကဆင္းလို ့နဖူးေလးနမ္းရင္ ေက်နပ္ေနတတ္ျပန္ေရာ... ခုထိကြ်န္မနဲ ့တခန္းထဲအိပ္တုန္းပါ... ေျပာခ်င္တာက ဆယ္ေက်ာ္သက္စိတ္ေလးေတြဟာ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္နဲ ့တခါတခါ သံပုရာသီးေလးျဖစ္လိုက္ တခါတခါပန္းသီးေလးျဖစ္လိုက္နဲ ့ ကိုင္တြယ္ရအေတာ္လက္ေပါက္ကပ္တဲ့အရြယ္ပါ...

ဒီအရြယ္မွာ မိဘေတြသတိထားရမယ့္ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္ကေတာ့ အရွက္ရေစမယ့္စကား, အျပဳအမူမေျပာမိေအာင္, မလုပ္မိေအာင္နဲ ့ စိတ္ဖိစီးမွဳသိပ္မေပးျဖစ္ေအာင္ပါ... သူတို ့ခံစားမွဳအတိမ္အနက္ဟာ ခန္ ့မွန္းရအရမ္းခက္ပါတယ္... ေက်ာင္းကဆရာ,ဆရာမနဲ ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ဆက္ဆံေရးေတြလဲ အၿမဲမျပတ္သတိထားမိဖို ့လိုပါတယ္... ကြ်န္မအစခ်ီခဲ့တဲ့ ေၾကကြဲစရာသတင္းထဲက ဆရာမနဲ ့ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ဆက္ဆံေရးမွာ ဒီအျဖစ္ဆိုးႀကီးမတိုင္မွီ မေျပလည္ျခင္းေတြ, ႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံျခင္းေတြရွိေနမယ္လို ့ ကြ်န္မသံသယျဖစ္မိတယ္... ကြ်န္မတို ့ဆယ္ေက်ာ္သက္ရင္ေသြးေလးေတြရဲ႕လံုျခံဳေရးဟာ မိဘ, ဆရာေတြရဲ႕ ကိုင္တြယ္တတ္မွဳေပၚမွာ အရမ္းမူတည္တာေၾကာင့္ ဒီpost ေလးနဲ ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ သတိေပးရင္း ကြ်န္မနဲ ့ဘဝတူမိဘေတြကိုလဲ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ သတိေပးပါရေစေနာ္...။

တန္ခူး
9:51am
8-Feb-2018

Wednesday, February 7, 2018

Debate vs Quarrel

ခုတေလာ facebook ၾကည့္လိုက္ရင္ live အျပန္အလွန္တိုက္ပြဲေတြ ဟိုက ဒီက share ၾကတာ ေတြ ့ရတယ္... သားနဲ ့အခန္းထဲမွာ နားေနတုန္း ဘာေတြလဲဆို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွန္းေတာင္မသိေသး ညစ္ညမ္းတဲ့အဆဲေတြ ဆက္တိုက္ၾကားရေတာ့ သားက လွမ္းေမးတယ္... ဘာေတြလဲေမေမတဲ့... အျမန္ဆံုးပိတ္လိုက္ရတယ္... အယူအဆေတြ ကြဲလြဲလို ့ရပါတယ္... အေတြးအေခၚေတြကြဲလဲြလို ့ရပါတယ္... ကိုယ့္အယူအဆ, အေတြးအေခၚကို သူမ်ားကလက္ခံေစခ်င္ရင္ လက္ခံႏိုင္ဖို ့ေျပာတတ္ေအာင္ေလ့က်င့္ပါ... ဆဲျခင္းဘာသာေဗဒနဲ ့ေျပာရင္ လက္မခံတဲ့အျပင္ အရင္က ကိုယ့္လက္ခံတဲ့သူေတြေတာင္ လက္မခံတဲ့အေျခအေနျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္... ဆဲမွ အႏိုင္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး... ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့အခ်က္ကို အေသအခ်ာထိထိမိမိသူမ်ားလက္ခံလာေအာင္ ေျပာတတ္မွ ပညာပါ...

ကြ်န္မကိုယ္ေတြ ့အျဖစ္အပ်က္ေလးေျပာျပရရင္ ကြ်န္မငယ္ငယ္က ရပ္ကြက္ထဲမွာ အရမ္းကစားခ်င္ေဆာ့ခ်င္တယ္... စည္းကမ္းႀကီးတဲ့မိဘေတြက တခ်ိဳ ့ကေလးေတြဆဲသံၾကားရေတာ့ ခြင့္မျပဳဘူး... အေဆာ့အကစားသန္တဲ့ကြ်န္မ အတင္းပူဆာေတာ့ ေမေမက ကတိတခုေတာင္းတယ္... သူမ်ားဆီက အဆဲေတြကူးမလာပါဘူးဆို ကစားတဲ့... ေမေမ့ကို ကတိေပးခဲ့တယ္... တကယ္သြားေဆာ့ေတာ့ ကစားလို ့ရွံဳးရင္ အဆဲနဲ ့အႏိုင္ယူၾကတယ္, အဆဲနဲ ့ျငင္းခုန္ၾကတယ္... အဲဒီမွာ မဟုတ္မခံကြ်န္မက ကိုယ္လဲမွန္ေနပါလ်က္ ေနရင္းထိုင္ရင္း အဆဲခ်ည္းခံေနရေတာ့ စဥ္းစားတယ္, ဘယ္လိုအထိေရာက္ဆံုးနည္းနဲ ့ တုန္ ့ျပန္မလဲ... ကစားပြဲမွာ ကိုယ္ကႏိုင္ေနပါလ်က္နဲ ့ အဆဲခံထိ မစိုးလို ့ အရွံဳးေပးပါတယ္လို ့ ေျပာလိုက္ရတာကို ကေလးပီပီမခံခ်င္... ဒီမွာ အဆဲမပါပဲ, ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့စကားလံုးမပါပဲ ကိုယ္မွန္တယ္ဆိုတာကို ခ်က္က်လက္က်, ရဲရဲဝံ့ဝံ့ေျပာတတ္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္... အဆဲမပါပဲ ကြ်န္မငယ္ဘဝရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တယ္... ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္မနဲ႔ကစားရင္း ဆဲရမွာေတာင္ သူတို ့ဝန္ေလးလာတယ္... သဘာဝတရားကိုက ဆိုးတာနဲ ့ေကာင္းတာ ေကာင္းတာကို ပိုလုပ္ခ်င္ၾကတာပါ...

မႏွစ္က ကြ်န္မ ဧရာဝတီတိုင္း ဒါးက, ဝက္ထိုးနဲ ့ပုသိမ္က ကေလးေတြအတြက္ educational event ေလးလုပ္ခဲ့တဲ့အခါ debate program ေလးထည့္ခဲ့တယ္... အရမ္းအားရစရာေကာင္းပါတယ္... ေခါင္းစဥ္က "အလြတ္က်က္သင့္, မက်က္သင့္"တဲ့... ကေလးေတြ debate concept ကိုနားလည္ၾကတယ္... ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကို အခ်က္အလက္ျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ ့ ေသခ်ာ ေျပာႏိုင္ၾကတယ္... ေဒါသမပါဘူး... အရမ္းအားရစရာေကာင္းပါတယ္...

ကြ်န္မ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ Debate vs. Quarrel ဆိုတဲ့စာေလးျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္... ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္, ရပ္တည္ရာကို ယဥ္ေက်းစြာရပ္တည္ႏိုင္ၾကပါေစ...

Debate vs. Quarrel
==============

ပုဂံနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး ကြ်န္မတို ့ႏိုင္ငံရဲ႕ အရင္က အေတာ့္ကိုနာမည္ႀကီးတဲ့ အာဏာရွင္တေယာက္နဲ ့ အင္တာဗ်ဴးကို ၾကည့္မိေတာ့ မေန ့က သားနဲ ့ ကားေပၚမွာ ေဆြးေႏြးျဖစ္တာေလး သြားသတိရတယ္...

"ေမေမ... တကယ္ဆို အဂၤလိပ္က ျမန္မာျပည္ကို သိမ္းပိုက္လိုက္တာ အရမ္းေကာင္းတာေနာ္" တဲ့... သားစကားကို စိတ္ဝင္စားသြားတာေၾကာင့္ ဘာလို ့လဲလို ့ေမးေတာ့ သားကျပန္ေျဖပါတယ္... "ဘုရင္စနစ္က အာဏာရွင္စနစ္... ဘုရင္ေသရင္ ဘုရင့္သားက smart မျဖစ္လဲ ဘုရင္ျပန္ျဖစ္တယ္ေလ... တကယ္လို ့ အဂၤလိပ္မသိမ္းခဲ့ရင္ ဘုရင္စနစ္ဆက္ရွိေနမွာေပါ့" တဲ့... ကြ်န္မျပန္ေျဖပါတယ္... အဂၤလိပ္မသိမ္းလဲ ကိုယ့္ဘာသာျဖဳတ္ခ်လို ့ရမွာေပါ့သားရဲ႕... သိမ္းပိုက္တဲ့စနစ္ကလဲအရင္းရွင္ကိုလိုနီစနစ္ပဲေလဆိုေတာ့... သားက ကြ်န္မအရမ္းသေဘာက်တဲ့အေျဖတခုျပန္ေျဖပါတယ္..."sudden change ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲေမေမတဲ့... ဖြားဖြားစုအုပ္ခ်ဴပ္ႏိုင္ဖို ့ အၾကာႀကီးအခ်ိန္ယူခဲ့ရတယ္မိုလား"တဲ့... ကြ်န္မသေဘာက်မိတယ္ဆိုတာ သားရဲ႕logical thinking ေလးကိုပါ... ဘုရင္ရဲ႕တေသြးတသံတမိန္ ့စနစ္ဆိုးကို ေၾကာက္ရြံ ့ၿပီး အေျပာင္းအလဲprocess ၾကာမယ္လို ့သူေတြးလိုက္တာ... "ဖြားဖြားစုလို အေၾကာက္တရားကင္းေအာင္ လူေတြကို inspire လုပ္ေပးႏိုင္မယ့္ေခါင္းေဆာင္ရွိရင္ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုတာ ၿပိဳလဲမွာပါပဲသားရယ္" လို ့ ကြ်န္မေျဖခဲ့တယ္...

ကြ်န္မပထမအစမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အင္တာဗ်ဴးကို ကြ်န္မက အာဏာရွင္ေဟာင္းႀကီးနဲ ့ အင္တာဗ်ဳးတဲ့ညီမေလး ဦးေႏွာက္စီးခ်င္းထိုးပြဲလို ့ ျမင္မိတယ္... ပုဂံဘုရားေတြကို ျပဳျပင္သင့္မျပဳဳျပင္သင့္ ေဆြးေႏြးၾကတယ္... အာဏာရွင္ေဟာင္းႀကီးက ျပဳျပင္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ဘက္က... အင္တာဗ်ဴးတဲ့ညီမေလးက မျပဳျပင္သင့္ဘူးဆိုတဲ့သူေတြကိုယ္စား သေဘာကိုေမးတာပါ... အာဏာရွင္က debateနဲ ့စတာပါ... ဒါေပမယ့္ ညီမေလးရဲ႕ေမးခြန္းေတြကို သူdebate ျပန္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ေဒါသပါလာတယ္... တကယ္ဆို သူ ့မွာ debate လုပ္ႏိုင္တဲ့ ability သာရွိရင္ သူတည္ၿငိမ္စြာနဲ ့ တုန္ ့ျပန္ၿပီး အရမ္းလွတဲ့ အင္တာဗ်ဴးေလးျဖစ္လာမွာပါ... အဆံုးမွာေတာ့ အာဏာရွင္ႀကီးက ဉာဏ္ပညာမပါတဲ့ quarrel ရန္ေထာင္ျခင္းနဲ ့ အဆံုးသတ္သြားတယ္... အသက္ငယ္ေပမယ့္ အေၾကာက္တရားကင္းစြာ အင္တာဗ်ဴးဆံုးတဲ့အထိ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေမးသြားတဲ့ ညီမေလးကို ခ်ီးက်ဴးမိတယ္...

ကြ်န္မဇြန္လက ေမာ္လၿမိဳင္နည္းပညာတကၠသိုလ္ကို educational event ေလးသြားခဲ့ေတာ ကြ်န္မတို ့ရဲ႕စီနီယာႀကီးအန္ကယ္ဦးဝင္းထိန္ဦး ကေလးေတြဆရာေတြကိုေမးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းေလး သြားသတိရတယ္... က်ပန္းစကားေျပာပြဲတို ့ စကားရည္လုပြဲတို ့အေတြ ့အၾကံဳရွိလားတဲ့... ကေလးေတြမွာ အဲဒီအခြင့္မရွိခဲ့ပါဘူး... တကယ္ေတာ့ရွိသင့္ပါတယ္... အာဏာရွင္ေခတ္မွာ မေျပာရဲမဆိုရဲေအာင္ ပါးစပ္ေတြအပိတ္ခံခဲ့ရေတာ့ အဲဒီေကာင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္ေလးေတြ ေပ်ာက္ကုန္တာပါ... တကယ္ေတာ့ ျပႆနာတခုကို အေျဖရွာၾကတဲ့အခါ debate နည္းကို သံုးမွ အေကာင္းဆံုးအေျဖရမွာပါ... Quarrel ဘက္ေရာက္သြားရင္ေတာ့ မတရားအႏိုင္ရဖို ့ အျပင္းထန္ဆံုးစကားလံုးေတြ...အ႐ိုင္းဆံုးစကားလံုးေတြသံုးႏွဳန္းၿပီး ကိုယ္အႏိုင္ရဖို ့လူတဘက္သားကို ခ်ိဳးႏွိမ္ေျပာဆိုတဲ့ personal attack အသြင္ေျပာင္းၿပီး နဂိုေဆြးေႏြးတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေပ်ာက္ကုန္တာအမွန္ပါ... ခုနကြ်န္မေျပာျပတဲ့ အင္တာဗ်ဳးခံရတဲ့ အာဏာရွင္ႀကီးလိုေလ...

ကြ်န္မတို ့တိုးတက္ေခတ္မွီတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ လူျဖစ္ေနၾကတဲ့အခါ ကိုယ့္အျမင္ကိုယ့္အေတြးကို ဦးေႏွာက္ဉာဏ္ပညာသံုးၿပီး အဆင့္အတန္းရွိစြာ တုန္ ့ျပန္တတ္ဖို ့အေရးႀကီးပါတယ္... Physical ကိုအားကိုးတုန္ ့ျပန္သတ္ၾကတယ္ဆိုတာ ခုေခတ္မွာ ရာဇဝတ္မွဳဆိုတဲ့ဥပေဒနဲ ့ တားျမစ္ထားပါၿပီ... ကိုယ္အႏိုင္ရခ်င္ေဇာနဲ ့လူတဘက္သား ဂုဏ္သိကၡာကို ထိပါးေျပာဆိုတာကိုလဲ အသေရဖ်က္မွဳဆိုတဲ့ ဥပေဒနဲ ့တားျမစ္ထားတဲ့ေခတ္မွာ quarrel နဲ ့ personal attack ဆိုတာ လုပ္တဲ့သူေတြ ရွက္စရာေကာင္းတာ အမွန္ပါပဲ...

အေကာင္းဆံုးဥပမာျပရရင္ ကြ်န္မတို ့ တိုင္းျပည္အေမအေမစုဆိုရင္ world media မွာ နာမည္ႀကီး interviewer ေတြေတာင္ လက္ဖ်ားခါေအာင္ ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ေကာင္းလြန္းၿပီး အေျဖတိုင္းကို အေကာင္းမြန္ဆံုးနဲ ့ အဆင့္အတန္းအရွိဆံုးေျဖဆိုႏိုင္သူပါ... အေမဘယ္ေတာ့မွ သူတပါးကို တိုက္ခိုက္ေျဖဆိုတာမ်ိဳးမရွိခဲ့ပါဘူး...

တိုးတက္တဲ့တိုင္းျပည္ေတြမွာ debate association, debate competition ေတြနဲ ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို proper debate လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ၾကပါတယ္... ကြ်န္မတို ့ တိုင္းျပည္ႀကီး ေရြ ့ေနပါၿပီ... အကူးအေျပာင္းကာလမွာ ႏိုင္ငံတကာက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြလဲ အာရံုစူးစိုက္လာၾကၿပီ... ရင္းႏွီးႁမွပ္ႏွံလာၾကပါၿပီ... ကြ်န္မတို ့ျမန္မာျပည္ဟာေဖာ္ေရြရင္းႏွီးတတ္တဲ့ ႏွလံုးရည္ျမင့္မားတဲ့သူေတြေနထိုင္ၾကတာပါ... ဒီေတာ့ စကားအေျပာအဆိုမွာလဲ ႏိုင္ငံတကာနဲ ့ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ေအာင္ ဆဲေရးတိုင္းထႊာျခင္း, သူတပါးကိုယ္ေရးကိုယ္တာထိခိုက္ျခင္းေတြ ေရွာင္ရွားၿပီး အဆင့္အတန္းရွိစြာနဲ ့ ေျပာဆိုက်င့္ၾကံေနထိုင္ၾကပါစို ့လို ့ တိုက္တြန္းပါရေစရွင္...

(စာႂကြင္း : ကြ်န္မအေဖရဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္က ေရွ ့ေနပါ... သူ ့ဝါသနာနဲ ့သူ ့personality ပါကိုက္လြန္းလို ့သူေရြးျခယ္ခဲ့ၿပီး ခုအသက္၇၀ေက်ာ္တဲ့အထိ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးလုပ္ေနတုန္းပါ... ကြ်န္မက အေဖေသြးပါတယ္လို ့ဆိုရပါမယ္... Debate လုပ္ရတာကို ႏွစ္ၿခိဳက္ပါတယ္... ဒါေပမယ့္ တဘက္က ရန္ျဖစ္တဲ့အသြင္ေဆာင္သြားရင္ ကြ်န္မဆက္ျဖစ္ေလ့မရွိပါဘူး... ကြ်န္မရည္ရြယ္ခ်က္အေပ်ာက္မခံႏိုင္လို ့ပါ... ရန္ျဖစ္ျခင္းျဖင့္အနိင္ယူျခင္းကို အႏိုင္လို ့ကြ်န္မမသတ္မွတ္ပါဘူး... Abuse လို ့ပဲသတ္မွတ္ပါတယ္)

တန္ခူး
4:15pm
7-Feb-2018

Saturday, February 3, 2018

ကေမာက္ကမ

ကိုယ့္တိုင္းျပည္ေျမနင္းလိုက္တာနဲ ့ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ခံစားမွဳ သူ ့အလိုလို ရင္ထဲေရာက္လာစၿမဲ... ဒီတခါ အလုပ္ကိစၥနဲ ့ဆိုေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ လုပ္စရာေတြ တစီတတန္းနဲ ့ စိတ္ဖိစီးမွဳေတြရွိေပမယ့္ ဒီေျမဒီေရ ေရာက္တာနဲ ့တင္ အားအင္ေတြက ျပည့္ၿဖိဳးလာၿမဲ...

ဒီေန ့ေလယဥ္ေပၚတက္ေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ေလယဥ္မ်ားမွားစီးသလား သံသယေတာင္ဝင္မိတယ္... ကိုယ့္ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ စလံုးတ႐ုတ္မဟုတ္တဲ့ ျပည္ႀကီးတ႐ုတ္ သို ့မဟုတ္ ေဟာင္ေကာင္တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြခ်ည္း... ဒီအခ်ိန္ဟာ holiday season မဟုတ္တာေၾကာင့္ သူတို ့လဲ ကိုယ့္လို အလုပ္ကိစၥနဲ ့ လာၾကတာပဲျဖစ္မွာပါလို ့ေတြးၿပီး ေလယဥ္မူးတတ္တဲ့ကိုယ္ ေသာက္ထားတဲ့ေဆးအရွိန္နဲ ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္...

ကေမာက္ကမက ေလယဥ္ဆင္းၿပီး immigration မွာစတယ္... Myanmar National ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားဆိုတဲ့ စီတန္းမွာ စီိလိုက္ေတာ့လဲ တ႐ုတ္ေတြခ်ည္း... ဖုန္းကဒ္လဲဖို ့ tool ေလးေမ့ခဲ့လို ့ ငွားမယ္က်န္ၾကည့္ေတာ့ နေဘးကလူက တ႐ုတ္လိုအက်ယ္ႀကီးေျပာေနတာၾကားရတယ္... သူတို ့ဘာလို ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဆိုတဲ့စီတန္းထဲေရာက္ေနတာလဲလို ့ ကိုယ္စပ္စုၾကည့္မိတယ္... ဟိုဘက္စီတန္းေရွ ့ဆံုးက အမ်ိဳးသမီးကို immigration အရာရွိက စီတန္းမွားတယ္လို ့ ေျပာလိုက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက သူ ့အေဖာ္အမ်ိဳးသားကို ေျပာလိုက္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာစီတန္းေနာက္နားမွာသြားစီတယ္... အမ်ိဳးသားက သိသိလ်က္ ဆက္စီေနတယ္... ခုနဖုန္းေျပာေနတဲ့ ကိုယ့္နေဘးက လူရဲ႕passport ကို ကိုယ္စပ္စုလိုက္တယ္... အိုး.. အနီေရာင္ passport ... ကိုယ္နဲ ့တပံုစံထဲ... ေသခ်ာတာက သူဟာ ျမန္မာစကား တလံုးမွတတ္ပံုမရ... ျမန္မာျပည္က တ႐ုတ္လူမ်ိးေတြ (အကုန္လို ့ေတာင္ေျပာလို ့ရတယ္) ျမန္မာစကားကို ေျပာတတ္ၾကပါတယ္... ဒီလူ႔အရြယ္ကလဲ ကိုယ္နဲ ့မတိမ္းမယိမ္း... ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အံုဖြဆို ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္သြားေလသလား...

ဟိုတေလာက ရန္ကင္းက golden City မွာ ကိုယ္တို ့အခန္းေလး decorate လုပ္ဖို ့ေရာက္ေတာ့ အဲဒီမွာ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္သမားေတြ ျမန္မာလိုမေျပာတတ္တဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြ... သူတို ့ဘယ္လိုေနခြင့္နဲ ့ေနထိုင္လဲစိတ္ဝင္စားမိသလို တခ်ိန္ထဲ စိတ္ထဲ ခိုးလို ့ခုလုျဖစ္မိတယ္... ဒီေလာက္ႀကီးမားတဲ့project ႀကီးတခုမွာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြ အတြက္ အလုပ္အခြင့္အလန္းေတြ အမ်ားႀကီးရႏိုင္တဲ့ေနရာတခုမွာ အလုပ္သမား80% ေလာက္က ျမန္မာစကားမတတ္သူေတြ... သူတို ့passport ကေရာ ဘာေရာင္ေတြျဖစ္မလဲ... စဥ္းစားေနမိတယ္...

ေငြ သိန္း၄၀၀၀ အလိမ္ခံလိုက္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဇနီးေမာင္ႏွံ တရားခံဖမ္းမမိလို ့စိတ္ပင္ပန္းေနၾကတယ္... ဖမ္းရမယ့္ရဲက တရားခံကို ထြက္ေျပးဖို ့ႀကိဳအေၾကာင္းၾကားသတဲ့... ဦးေလးလို ခင္႐တဲ့ အန္ကယ္ဦးကိုနီကို ဘယ္သူသတ္သလဲ... ဒီတိုင္းျပည္ႀကီးထဲမွာေနၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္မီးနဲ ့ရွိဳ ့ေနတာက passport အနီကိုင္ထားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြလား, ဒါမွမဟုတ္ ျခစားေနတဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ ့ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စနစ္ဆိုးဒဏ္ကိုခံရတဲ့ ႀကိမ္စာသင့္သူေတြလား....

ကိုယ့္တိုင္းျပည္ႀကီးက ဘာနဲ ့တူသလဲဆိုေတာ့ အိတ္ေပါက္နဲ ့ဖားေကာက္ေနရသလိုပါပဲ... အေမ့ခမ်ာ ဟိုယိုေပါက္ဖာရ, ဒီယိုေပါက္ဖာရနဲ ့ နားရတယ္ကိုမရွိရွာဘူး... ဒီၾကားထဲ အာဏာရွင္စနစ္ကို ျပန္အသက္သြင္းခ်င္သူေတြကလဲ အခ်ိန္ျပည့္ႀကိဳးစားလို ့... အေမ့ကိုသနားတယ္လို ့ေအာ္ေနတဲ့ ကိုယ္က်ေရာ ဘာအသံုးက်သလဲ... တကယ့္ကို ကေမာက္ကမနဲ ့....

ကိုယ့္ပစၥည္းယူၿပီး ထြက္လာေတာ့ ေလဆိပ္အထြက္မွာ ဟိုအထုတ္အတင္းယူသယ္, ဒီအထုတ္အတင္းယူသယ္သူေတြနဲ ့ ခုနက ျမန္မာစကားမေျပာတတ္သူတို ့ ဘာသာစကားေတြရဲ႕ ကေမာက္ကမၾကားမွာ...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္< br/ > အမုန္းမ်ားရပ္
ခ်စ္ၾကပါ
အေမေမာလွပါၿပီေလ....။

တန္ခူး
9:46pm
22-Jan-2018

ပြဲေစ်းတန္းခ်စ္သူ

ပြဲေစ်းတန္းေတြ ့လိုက္တာနဲ ့ ရင္ခုန္လွဳပ္ရွား ေပ်ာ္ျမဴးသြားတတ္တာ ဟိုးငယ္ငယ္ေလးကတည္းကေန ဒီေန ့ထက္ထိပါ။ ကြ်န္မတို ့ငယ္ငယ္က ပြဲေစ်းတန္းေတြက အမ်ားသား။ သၾကၤန္, သီတင္းကြ်တ္, တန္ေဆာင္တိုင္ စသျဖင့္ ရာသီအလိုုက္ပြဲေတြရွိသလို လြတ္လပ္ေရးပြဲ, စာေပေဟာေျပာပြဲ ေတြကအစ ရပ္ကြက္ထဲက ကုလားဘုရားမီးနင္းပြဲအထိ ပြဲေစ်းတန္းေတြရွိတတ္တယ္။ ရပ္ကြက္သူကြ်န္မက ညေနေစာင္း ပြဲေစ်းတန္းေလး စအသက္ဝင္တာနဲ ့ စုဗူးေလးေတာင္ ေဖာက္ၿပီး ေစ်းတန္းထဲေရာက္တတ္သူ။

ပြဲေစ်းတန္းဆိုတာကလဲ အမ်ိဳးအမည္က အစံုသား။ ေစ်းေလးေတြက အေပါသား။ စားစရာေတြကလဲ အမ်ားသားမိုလား။ ပြဲေစ်းတန္းအစက ဝယ္စားသြားတဲ့ အုန္းသီးႏိုင္ႏိုင္နဲ ့ေကာက္ၫွင္းက်ည္ေထာက္ကေလးက ပြဲေစ်းတန္းအလယ္ေတာင္ မေရာက္ေသး ဟိုေငးဒီေငးရင္း စားေတာ့ ကုန္သြားတတ္တယ္။ ကေလးအရြယ္က ပြဲေစ်းတန္းပတ္ရင္ ကိုယ္စိတ္ဝင္စားတဲ့ဆိုင္ဆို ထိုင္ေတာင္ေငးေနတတ္တာမ်ိဳး။ ဂ်ံဴေလးေတြနဲ ့ အ႐ုပ္မ်ိဳးစံုလုပ္ေရာင္းတဲ့ဦးေလးႀကီးနားဆို ကြ်န္မတို ့ကေလးေတြ အံုေငးေနတတ္တယ္။ ေမ်ာက္ကေလး, ဆင္ကေလး, ေၾကာင္ကေလး, နဂါးကေလးစသျဖင့္ ဦးေလးႀကီးလက္နဲ ့ကြ်မ္းက်င္စြာ လုပ္တဲ့အ႐ုပ္ကေလးေတြၾကည့္ုၿပီးမွ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အ႐ုပ္ကေလးဝယ္တတ္တာ။ ကြ်န္မကေတာ့ မင္းသမီးအ႐ုပ္ကေလးဝယ္ေလ့ရွိတယ္။

လက္ထဲကမုန္ ့ျပတ္ေတာ့ မုန္ ့လင္မယားထပ္ဝယ္စားရင္း ရဟတ္စီးဖို ့တန္းစီ။ အျမင့္ေၾကာက္တဲ့ကြ်န္မအတြက္ ပြဲေစ်းတန္းက ရဟတ္ေလာက္သာ စီးရဲေတာ့အေတာ္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဒန္အ္ိုးဒယ္ခြက္ကစားစရာေလးေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးဝယ္ၿပီး လက္နဲ ့လွည့္တဲ့ကူဖီးလ္ကို ဘာဘူႀကီးဆီကဝယ္စားတယ္။ မိုးပ်ံဗူေပါင္းလွလွေလးတလံုးဝယ္ၿပီးတဲ့အခါ ပါလာတဲ့ပိုက္ဆံလဲကုန္ၿပီမို ့ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ ့အိမ္ျပန္။ ခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ ငယ္ဘဝကတည္းက ပြဲေစ်းတန္းေလးနဲ ့က အေတာ့္ကိုေနသားက်လာခဲ့တာ။

ဒီႏိုင္ငံေရာက္လာေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္တိုင္း ပြဲေစ်းတန္းေတြ ့ရင္ မေနႏိုင္ ပတ္ဆဲ, ပတ္ၿမဲ။ ေဖကေတာ့ အပ်ိဳျဖစ္တဲ့အရြယ္ကစလို ့ ဒီေန ့ထက္ထိ ပြဲေစ်းတန္းပတ္တာမႀကိဳက္။ ညီမ၂ေယာက္ ပြဲေစ်းတန္းသြားရင္ ေဖကဆူၿပီ။ ၿပီးခဲ့တဲ့အေခါက္က တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ရပ္ကြက္ထဲက လြတ္လပ္ေရးေန ့ပြဲေစ်းတန္းနဲ ့ၾကံဳေတာ့ ပြဲေစ်းတန္းပတ္ရင္း ရပ္ကြက္စတိတ္ရွိဴးလဲေငးခဲ့ေသးတယ္။ ရပ္ကြက္ဥကၠဌက အိမ္ခ်င္းကပ္ရက္မို ့ စင္နံေဘးမွာ မတ္တပ္ေလးေငးေနတဲ့ ကြ်န္မတို ့၂ေယာက္ေတြ ့ေတာ့ ေရွ ့ဆံုးတန္းမွာေနရာေပးတယ္။ ကြ်န္မေလာက္ ရပ္ကြက္အေရမထူတဲ့ ကြ်န္မညီမက သူထိုင္ေနက် ေဆးခန္းက လူနာေတြ ေတြ ့သြားမွျဖင့္ဆို ရွက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကြ်န္မကေတာ့ မခံစားရတာၾကာတဲ့ လြတ္လပ္တဲ့အရသာကို ခံစားရင္း အရမ္းႏွစ္သက္တဲ့ မ်ိဳးႀကီးရဲ႕ "သူစိမ္းတေယာက္ပါ" သီခ်င္းကို ပီပီျပင္ျပင္ဆိုသြားႏိုင္တဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက ရြက္ပုန္းသီးေလးကို ဥကၠဌက တဆင့္ဆုခ်လိုက္ေသးတာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မအိပ္ပဲေစာင့္ေနတဲ့ေဖ့ကို သူႀကိဳက္တဲ့ ထန္းသီးဆံေပးရင္းေခ်ာ့ရတယ္။

ဒီတေခါက္ျပန္ေတာ့ ဘုရားပြဲ၂ပြဲနဲ ့တိုးေတာ့ အလုပ္ေတြမအားတဲ့ၾကားထဲက ပြဲေစ်းတန္းေတြ ့ရင္ မေနႏိုင္လို ့သြားခဲ့ေသးတယ္။ ဥကၠလာပ ဘုရားပြဲနဲ ့က်ိဳကၠဆံဘုရားပြဲပါ။ က်ိဳကၠဆံဘုရားပြဲက ပိုလို ့စည္ကားလြန္းလွတယ္။ မုန္ ့မ်ိဳးစံုကအစ အဝတ္အစားအလယ္ တက္တူးဆိုင္အဆံုး အကုန္ရွိတယ္။ လူေတြက ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး။ ေရႊမန္းသဘင္ကလဲ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ။ ကလစ္ေတြ, နားကပ္ေတြစံုစီနဖာေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ ကြ်န္မညီမကေငးတတ္သလို စာအုပ္ေဟာင္းေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ ကြ်န္မေငးတတ္တယ္။ ငယ္က အရမ္းႏွစ္သက္တဲ့ ကပ္ေစးႏွဲဒုတ္ထိုးေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြ ့ေတာ့ အားရပါးရသြားတုန္း ျဗဳန္းကနဲဆို တုတ္တုတ္ႀကီးေခြေနတဲ့ ေႁမြႀကီး၂ေကာင္ေတြ ့ေတာ့ ညီမ၂ေယာက္ အလန္ ့တၾကားေအာ္မိၾကတယ္။ ကြ်န္မတို ့ငယ္ငယ္ကလို ေႁမြႀကီးေတြျပတဲ့ဆိုင္ေတြရွိတုန္းေလ။ ကပ္ေစးနဲစားရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းလာေတာ့ ပင္နီေတြနဲ ့ကြ်န္မတို ့သကၤန္းကြ်န္း NLDရဲ႕ေစ်းေရာင္းပြဲကိုေတြ ့ရတယ္။ ကြ်န္မညီမက ခ်င္းပုတီးေလးေတြေငးတုန္း ကြ်န္မက စာအုပ္ေလးေတြ ဝယ္ျဖစ္တယ္။ 2015 ေရြးေကာက္ပြဲက ကိုယ့္နယ္ေျမအတြက္ ေလာ္ဘီလုပ္ခဲ့တဲ့ လူငယ္အမတ္ေလးေနဘုန္းလတ္က သူ ့စာအုပ္ေလးမွာ အမွတ္တရလက္မွတ္ထိုးေပးတယ္။ စာအုပ္ေလးေတြရၿပီး ႂကြက္အစစ္နဲ ့တူတဲ့ႂကြက္႐ုပ္ဆိုင္ေလးေတြ ့ေတာ့ သားသုတအတြက္ ႂကြက္မဲေလးဝယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေတာ့ တူမေလးခင္ေခတ္သာအတြက္ ဒန္အိုးပုတ္ေလးေတြဝယ္နဲ ့ လက္မလည္ဘူး။ ညီမ၂ေယာက္ေမာလာေတာ့ ၾကံရည္ထိုင္ေသာက္ရင္း ပန္းအတုဆိုင္ေလးေငးၾကတယ္။ ပြဲေစ်းတန္းက ေဗဒင္ဆရာဆီမွာ ႏွလံုးသားေရးရာေမးေနပံုရတဲ့ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္မေလး။ တကယ့္ ရသစံုတဲ့ပြဲေစ်းတန္းျမင္ကြင္းကို ကြ်န္မႏွစ္သက္မိတာ ဆန္းသလားေနာ္။ ထံုးစံအတိုင္းေဖ့ကိုေခ်ာ့ဖို ့ထန္းသီးဆံႏုႏုေလးေတြဝယ္ၿပီး ညီအမ၂ေယာက္ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။

Branded ေတြေရာင္းတဲ့ shopping center ႀကီးေတြပတ္ရတာထက္ ပြဲေစ်းတန္းေလးေတြပတ္ရတာ ပိုလို ့ရင္ခုန္ေႏြးေထြးေစတယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မကို ပိုတယ္ထင္ၾကမလား။ ဟုတ္ကဲ့။ ကြ်န္မက ရပ္ကြက္သဘာဝကို ခ်စ္တတ္တဲ့ ရပ္ကြက္သူစစ္စစ္ပါ။

တန္ခူး
7:49pm
3-Feb-2018

Saturday, January 20, 2018

ရထားစီးၾကသူမ်ား ၂

"ေဘာက္ေထာ္" ဘူတာ။

အေမေျပာျပသည့္ မိသားစုေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ေန ့ရက္ေတြမွာ အလြန္အေရးပါသည့္ ဘူတာေလးတခု။ အေဖနဲ ့အေမ အိ္မ္ေထာင္က်ေတာ့ အေဖက ဆင္းရဲလို ့ ခ်မ္းသာသည့္အေမ့ဘက္က သေဘာမတူတာေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ဦးမွာ လွည့္မၾကည့္ခဲ့။ သုညကစခဲ့ေပမယ့္ ေမတၱာခင္းတဲ့လမ္းဆိုေတာ့ သူတို ့ေမာရမွန္းပင္မသိ။ သူမ်ားအိ္မ္မွာငွားေနရသည္။ အဲဒီအခ်ိန္က အေဖေရာ၊ အေမပါ ေက်ာင္းဆရာ၊ဆရာမေတြ။ သူတို ့ေန ့တိုင္း ၿမိဳ ့ပတ္ရထားစီးၿပီး ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္လုပ္သည္။ ေဘာက္ေထာ္ဘူတာမွာတက္၊ ေဘာက္ေထာ္ဘူတာမွာဆင္း။ ေဘာက္ေထာ္ဘူတာက အေဖတို ့အေမတို ့နဲ ့အေတာ္သံေယာဇဥ္ျဖစ္ခဲ့သည့္ ဘူတာ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ျဖစ္ခဲ့သလဲဆို အေမကြ်န္မကိုယ္ဝန္လြယ္ထားရစဥ္ ေန႔ေစ့လေစ့ေမြးခါနီးအထိ ရထားစီးၿပီးေက်ာင္းသြားတဲ့အခါ ရထားလြတ္မစိုးလို ့ ေျပးရတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ရထားေမာင္းသည့္ဦးေလးႀကီးက အေမ့ကို မွတ္မိေနၿပီး ေန႔တိုင္းေစာင့္ေခၚတတ္သည္တဲ့။ ဘာရယ္မဟုတ္ အဲဒီေန ့ရက္ေတြ အေမျပန္ေျပာတိုင္း မ်က္ရည္ဝဲတတ္သည္။

ငယ္ငယ္က ႀကီးႀကီးနဲ ့အတူ အဲဒီေဘာက္ေထာ္ဘူတာမွ ရထားစီးၿပီး ဟိုသြား၊ ဒီသြားေလွ်ာက္လည္ခဲ့ဘူးသည္မို ့ သည္ေဘာက္ေထာ္ဘူတာေလးက ငယ္ခ်စ္လို ့ဆိုႏိုင္သည္။ အကြ်မ္းတဝင္ ေဘာက္ေထာ္ဘူတာေလးနဲ ့ေဝးခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း၄၀နီးပါး။ ဒီက MRT ေန ့တိုင္းစီးၿပီး ေက်ာင္းသြားတဲ့သားက ျမန္မာျပည္ transportation system ကိုအလြန္စပ္စပ္စုစု သိခ်င္လွသည္။ သူလူမွန္းသိကာစကေန ဒီေန ့အထိ သူ ့အဖိုးကား၊ သူ႔အေဒၚကားနဲ ့သြားေနရေတာ့ တခါတေလ ဆိုက္ကားစီးဖို ့ ပူဆာတတ္သည္။ သားနဲ ့ တက္စီ စီးလ်င္ ေစ်းဆစ္လို ့မရ။ စကၤာပူေဒၚလာနဲ ့ျပန္တြက္ၿပီး သူက တက္စီေမာင္းသူကို ျပန္အားနာေနတတ္သူ။ သားစိတ္ဝင္တစားပူဆာသည့္ ၿမိဳ ့ပတ္ရထားကို ၿပီးခဲ့တဲ့အေခါက္က ေဆြမ်ိဳးေတြတေလွႀကီးနဲ ့စီးခဲ့ၾကသည္။

ေဘာက္ေထာ္ဘူတာကိုေရာက္ေတာ့ ဆံပင္ျဖဴျဖဴ၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးေတြႏွင္ ့အိုမင္းရင့္ေရာ္လာသည့္ အဖိုးအိုႀကီးတေယာက္ႏွင့္ ျပန္ဆံုသလိုခံစားရသည္။ ဒီအေဆာက္အဦး၊ ဒီေလွခါး၊ ဒီသံလမ္းေတြက ကြ်န္မငယ္ငယ္ကအတိုင္းပါပဲလား။ ဘာမွမျပဳျပင္ေတာ့ ေနရာတကာမွာ ေဟာင္းႏြမ္းအိုမင္းယိုယြင္းျခင္းေတြနဲ ့။ ရထားလမ္းေပၚက ေပါင္းပင္ေတြက ေန ့တိုင္းသြားလာေနသည့္ ရထားလမ္းတခုမဟုတ္သလို။ ရင္ထဲဘာကိုဝမ္းနည္းမိမွန္းမသိ။

ရထားလက္မွတ္ဝယ္ေတာ့ တေစာင္၂၀၀။ အေျခခံလူတန္းစားတတ္ႏိုင္သည့္ ပမာဏမို ့ ေက်နပ္မိသည္။ ရန္ကုန္မွာေမြးသည့္ တူေတြကလဲ ရထားတခါမွမစီးဘူးေတာ့ သားနဲ ့မထူး၊ သူတို ့အတြက္ အကုန္အထူးအဆန္းခ်ည္း။ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့သူက ေနာက္၁၀မိနစ္ၾကာရင္ ရထားလာမည္လို ့ေျပာလိုက္သည္။ ၅မိနစ္အတြင္း ေရာက္လာေတာ့ မေမးမျမန္းနဲ ့ဝမ္းသာအားရတက္သြားသည္။

ကေလးေတြအမ်ားႀကီးနဲ ့တက္လာသည့္ ကြ်န္မတို ့ကို ရထားစီးေနၾကသူေတြက အံ့ၾသတႀကီးဝိုင္းၾကည့္ၾကသည္။ ဟိုစူးစမ္း၊ ဒီစူးစမ္းဆိုေတာ့ သူတို ့အျမင္ဆန္းေနတာျဖစ္မည္။ ရထားကို သားကဓာတ္ပံု႐ိုက္၊ ကြ်န္မက ဓာတ္ပံု႐ိုက္၊ ရထားစီးေနတုန္း ကြ်န္မဦးေလးအငယ္က Facebook ေပၚ Live လႊင့္ဆိုေတာ့ ျမန္မာေတြျဖစ္ၿပီး ရထားကိုဘာအထူးအဆန္းျဖစ္ေနၾကတာလဲ ထင္ၾကမည္။

စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းတာက ရထားေပၚမွာ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးလူမက်ပ္။မတ္တပ္ရပ္သူတခ်ိဳ ့ရွိေပမယ့္ အသက္ရွဳေခ်ာင္လွသည္။ ၿပီးေတာ့ သန္ ့သန္ ့ရွင္းရွင္းရွိလွသည္။ ကြ်န္မထံုးစံ ရထားစီးသူေတြကို အနည္းငယ္ေလ့လာ စကားစျမည္စေျပာသည္။ ဒါကိုယ့္တိုင္းျပည္ဆိုေတာ့ သိသိမသိသိ၊ ဘယ္သူနဲ ့ျဖစ္ျဖစ္ မိတ္ဆက္စကားဆို စကားေျပာလို ့ရသည္မဟုတ္လား။ ကြ်န္မ မတ္တပ္ရပ္သည့္နားမွာ ထိုင္ေနသည့္ဦးေလးႀကီးက အသက္၆၀နီးပါးရွိမည္။ဆံပင္ေတြျဖဴ၊ အဝတ္အစားႏြမ္းပါးၿပီး ဒီအသက္အရြယ္အထိ အလုပ္လုပ္ေနပံုရသည္။ YBS နဲ ့ရထားေစ်းခ်င္းတူတူပဲေနာ္လို ့ ကြ်န္မကေမးေတာ့ ဦးေလးႀကီးက “မတူဘူးေလသမီးရဲ႕၊ ရထားက ၁၀၀ ၊ YBS က ၂၀၀၊ တဝက္သက္သာတယ္၊ လမ္းမပိတ္ဘူး၊ ကားေလာက္ အႏၲရာယ္မမ်ားဘူး၊ စီးရတာစိတ္ခ်မ္းသာတယ္" တဲ့။ ၿမိဳ ့ပတ္ရထားရဲ႕ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေလးေတြကို ေန ့တိုင္းစီးေနပံုရတဲ့ဦးေလးႀကီးဆီက ၾကားရေတာ့ စိတ္ထဲေက်နပ္ေပ်ာ္ရြင္မိသည္။

ဒီမွာ အေဒၚကေမးေတာ့သည္။ အမတို ့ဝယ္လာတဲ့လက္မွတ္ဘာေၾကာင့္ ၂၀၀ ျဖစ္ေနပါလိမ့္တဲ့။ ညီမဝမ္းကြဲက အထက္တန္းတြဲသပ္သပ္ရွိေနလားမသိလို ့စဥ္းစားသည္။ အဲဒီမွာပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထိုင္ေနသည့္ ရံုးဝန္ထမ္းျဖစ္ပံုရတဲ့အမ်ိဳးသမီးေလးက ခပ္သြက္သြက္ဝင္ေျပာသည္။၂၀၀ ဆိုတာ Aircon ရထားတဲ့။ သူေျပာမွ ေစာလာသည့္ရထားကို မွားစီးခဲ့ၾကတာ သေဘာေပါက္သည္။

မၾကာခင္ ရထားတစီးရဲ႕ဆည္းလည္းေတြ ဟိုကဒီက ေပၚလာသည္။ ျမန္မာမုန္ ့မ်ိဳးစံုအသည္၊ ပဲျပားသုပ္ေရာင္းတဲ့အသည္၊ ဒဏ္ေၾကေဆးေရာင္းတဲ့အသည္၊ ပန္းသီးသည္၊ လိေမၼာ္သီးသည္၊ သံပုရာသီးသည္၊ ကြမ္းယာသည္စံုလို ့ ထံုးစံအတိုင္း ေဝေဝဆာဆာ၊ ကဗ်ာတပုဒ္လို ကာရံနဲ ့ေရာင္းၾကသည္။ သားကို ႀကိဳေျပာျပမထားေတာ့ သားကတအံ့တၾသနဲ ့အသည္တသည္ခ်င္းစီကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္သည္။ ေဘးနားက ေကာင္မေလးက အသုပ္ဝယ္စားေတာ့ စံုစီနဖာအကုန္ပါသည့္ဗန္းထဲမွ ပစၥည္းေတြ တခုၿပီးတခုထည့္ ရထားေပၚတင္ အသုပ္အၿပီးအစီးသုပ္ေပးေနတာ သူ ့အတြက္အေတာ္ထူးဆန္းေနသည္။

ခဏေနေတာ့ အေၾကာေဆးေရာင္းတဲ့အသည္က ဒီတြဲမွာေက်ာက္ခ်ေနလို ့ဆို သံပုရာသီးသည္အမ်ိဳးသမီးက ေစာင္းပါးရိပ္ေျခေျပာသည္။ တီဗြီမွာေၾကာ္ျငာရင္ေတာင္ အခ်ိန္နဲ ့သူ ့အလွည့္ကိုယ့္အလွည့္ရွိသည္တဲ့။ ပညာသားပါပါေျပာလိုက္ေတာ့ ေဆးေရာင္းတဲ့သူ တြဲကူးသြားသည္။ ခဏေနေတာ့ သူ ့သံပုရာသီးေတြကို ၫွစ္ျပၿပီး ဘယ္ေလာက္အရည္ရႊမ္းလဲဆို ဆင္ႀကီးႀကီးလဲေရခ်ိဳးေပးလို ့ ရတယ္၊ ဆင္ေသးေသးလဲေရခ်ိဳးေပးလို႔ရတယ္ဆိုပဲ။ သားကေၾကာ္ျငာတတ္ပံုကိုသေဘာက်လို ့ေနၿပီး ကြ်န္မကိုတိုးတ္ိုးလာေျပာသည္။ “very creative” တဲ့။

လမ္းေဘးျမင္ကြင္းေတြကေတာ့ မသာယာလွ။ တခ်ိဳ ့ေနရာေတြ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားနဲ ့တူသည္။ ကန္စြန္းခင္းႀကီးေတြေတြ ့ေတာ့ သားကသူႀကိဳက္တဲ့အရြက္ေတြ အခင္းလိုက္ အမ်ားႀကီးေတြ ့ ရလို ့ခူးလို ့ရလားေမေမလို ့ေမးေသးသည္။ ဆင္းရမယ့္ဘူတာေရာက္ေတာ့ ကေလးေတြ မရပ္ခင္မဆင္းၾကဖို ့လက္ေတြတြဲ၊ သတိေတြေပးရင္း ရွဴပ္ရွက္ခပ္ေနတဲ့ ကြ်န္မတို ့ေဆြမ်ိဳးတသိုက္ကို ရထားေပၚကလူေတြက ျပံဳးၾကသည္။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့၊ ဘယ္ေလာက္ေဖာ္ေရြတဲ့တိုင္းျပည္လဲေနာ္။ ဒီႏိုင္ငံက MRTေပၚမွာဆို ႏိုင္ငံႀကီးသားေတြရဲ႕ မ်က္ေစာင္းဒဏ္နဲ ့တင္ ကြ်န္မတို ့လဲက်ႏိုင္သည္။

မယ္လမုဘုရားကို ဘူတာကေနေျခလ်င္သြားေတာ့ ငယ္ငယ္မူလတန္းမတက္ခင္ အရြယ္က ႀကီးႀကီးလက္ေလးဆြဲၿပီး ဒီခရီးကို အတူသြားခဲ့သည့္ ကိုယ္ပံုရိပ္ကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ေဆြမ်ိဳး ၉ေယာက္၊ ကုန္က်စရိတ္ ၁၈၀၀က်ပ္နဲ ့မယ္လမုဘုရားဖူးသြားသည့္ ဒီခရီးက ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္၊ တန္လဲတန္၊ ကုသိုလ္လဲရမို ့အမွတ္တရပင္။ သားက ရထားစီးရတာ အရမ္းသေဘာက်ၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးသည္။ ေမေမ ရထားစီးရင္း wet market သြားသလို၊ food court သြားသလိုပဲေနာ္တဲ့၊ သူတို ့က ကိ္ုယ္ရွိရာလာေရာင္းေတာ့ အခ်ိန္ကုန္လဲသက္သာ၊ လူလဲသက္သာတယ္ေနာ္ ၿပီးေတာ့ ဘယ္စီးစီး စကၤာပူေဒၚလာ ၅ျပားနဲ႔ညီတဲ့ျမန္မာေငြပဲေပးရတာလို ့ အဂၤလိပ္လိုမွတ္ခ်က္ခ်သည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ သားေျပာမွ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က ၿမိဳ ့ပတ္ရထားရဲ႕အားသာခ်က္ကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ျမင္ေတာ့သည္။

တကယ္ေတာ့ အသစ္ေတြဆီလွမ္းစရာမလိုေသးပါ။ လက္ရွိအဆင္ေျပေနတာေလးကို ပိုလို ့ေကာင္းေအာင္ မြမ္းမံၿပီး ရထားစီးေရ ခပ္စိပ္စိပ္ေလးသာ စီစဥ္လိုက္ရင္ ရထားစီးသူေတြ ဒီထက္ပိုမ်ားၿပီး လမ္းပိတ္ဆို ့မွဳျပႆနာလဲ အနည္းနဲ ့အမ်ားေျပလည္လာႏိုင္လိ္မ့္မည္လို ့ေမွွ်ာ္လင့္မိသည္။

တန္ခူး
10:36am
19 Jan 2018

( ဒီ post ကို ဘာလို ့ရထားစီးၾကသူမ်ား၂ လို ့ေပးခဲ့လဲဆိုေတာ့ ဒီေခါင္းစဥ္နဲ ့ပဲ အရင္က ကြ်န္မblog မွာစာတပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးလို႔ပါ)

Wednesday, January 17, 2018

ဒိုင္ယာနာ, ျမနႏၵာနဲ ့ကြ်န္မတို ့မိန္းခေလးမ်ား

"ေလာကမွာ လူနည္းနည္းေလးနဲ ့ပန္းေတြအမ်ားႀကီးရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ၊သိပ္ေအးခ်မ္းမွာပဲ_”

ျမနႏၵာ
( ေမာင္၊ ကိုကိုႏွင့္ျမနႏၵာ)

တကယ္ေတာ့ ဒီေန ့က အလုပ္အရမ္းမ်ားတဲ့ေန ့... ဒါေပမယ့္ ဖတ္လက္စ "ေမာင္၊ကိုကိုႏွင့္ ျမနႏၵာ" ကိုပဲ စိတ္ကေရာက္ေနေတာ့ အလုပ္ေတြခဏပစ္ၿပီး ေပေပေတေတ အက်င့္ဆိုးေလးကို မထိန္းပဲလႊတ္ေပးလိုက္တယ္... ၂ႀကိမ္ဖတ္ဖူးၿပီးသားေပမယ့္ ဒီတခါျပန္ဖတ္ေတာ့လဲ မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ ခံစားခ်က္ေတြ အသစ္ျပန္ျဖစ္တယ္...

ဇာတ္လမ္းက႐ိုး႐ိုးေလးပါ... မိဘေတြပံုစံခြက္ထဲမွာ မွန္ဘီ႐ိုထဲက အလွျပအ႐ုပ္ကေလးတ႐ုပ္လို ေနခဲ့ရတဲ့, ဘဝမွာ ကိုယ္ပိုင္ေရြးျခယ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ဆိုတာေတာင္ မသိရွာတဲ့ျမနႏၵာရယ္, သူနဲ ့အေျခအေနခ်င္းကြာဟတဲ့ကဗ်ာဆရာေလးလင္း ေခၚ ေမာင္ရယ္, ၿပီးေတာ့ မိန္းမေတြကို တန္ဖိုးမထား, အေလးမထားပဲ, အိုင္ေတြ ့တိုင္းေျခေဆးတတ္တဲ့ ဘြဲ ့ထူးဂုဏ္ထူးအႀကီးႀကီးနဲ ့ဆရာဝန္ကိုကိုတို ့ရဲ႕၃ပြင့္ဆိုင္အခ်စ္ဇာတ္လမ္း... ဆရာမၾကည္ေအးရဲ႕နာမည္ႀကီးဝတၳဳမို ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္ဖူးၿပီးသားျဖစ္မွာပါ... ဒီpost ေလးကို ေရးရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ မိန္းခေလးေတြအတြက္ပါ...

ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဖတ္ခဲ့တုန္းက ေမာင့္ကို သနားခဲ့တယ္... ဒုတိယအႀကိမ္ဖတ္ေတာ့ ေမာင့္ကို အားမလိုအားမရျဖစ္ခဲ့တယ္... ခုတတိယအႀကိမ္ဖတ္ေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕စည္းကမ္းရွိမွဳနဲ ့ထိန္းခ်ဴပ္ႏိုင္မွဳကို တန္ဖိုးထားမိတယ္... ေမာင္သာ ခံစားခ်က္အတိုင္းစီးေမ်ာရင္ ျမနႏၵာရဲ႕ဘဝက တမ်ိဳးတဖံုေျပာင္းသြားႏိုင္ေပမယ့္ ေမာင္က စည္းက္ိုမေက်ာ္ခဲ့... သူတို ့၂ေယာက္ရဲ႕ relationship ေလးက သမီးရီးစားမဟုတ္, အထိအေတြ ့မပါတဲ့ ျဖဴျဖဴစင္စင္အေဖာ္စစ္စစ္ေလးမို ့ ခ်စ္စရာ... ျပန္ေတြ ့ၾကေတာ့လဲ သံေယာဇဥ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိခဲ့ဖူးေပမယ့္ ၂ေယာက္လံုးအိ္မ္ေထာင္ရွင္ေတြ, ကိုယ္ပိုင္မိသားစုေတြနဲ ့ဆိုတဲ့အသိနဲ ့ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို ေရွ ့ထားၿပီး စည္းေလးထားဆက္ဆံၾကတာ... ျမနႏၵာကို စြဲလန္းဖူးခဲ့သူ, သူ ့ကဗ်ာေတြမွာ အၿမဲျမနႏၵာအရိပ္ေတြဖုန္းလႊမ္းေနခဲ့ဖူးေပမယ့္ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ သူ ့ဇနီးေလးအေပၚသစၥာရွိရွိခ်စ္ခင္စံုမက္စြာေပါင္းသင္းတာ... တကယ္ေတာ့ ေမာင္က ကိုကို ့ေလာက္ပညာေတြမတတ္, ႏိုင္ငံျခားဘြဲ ့ႀကီးေတြမရေပမယ့္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာမွာ ကိုကို ့ထက္ အပံုသာသူပါ...

ပထမဆံုးအႀကိမ္ဖတ္တုန္းကလဲ ကိုကို ့ကို အရမ္းမုန္းတယ္... ဒုတိယအႀကိမ္ဖတ္ေတာ့ ပိုလို ့မုန္းတယ္... ခုတတိယအႀကိမ္ဖတ္ေတာ့ ကိုကို ့ကိုခါးသက္တယ္... မိန္းမတေယာက္ကိုတမ်ိဳးခ်စ္လို ့ရတယ္ဆိုတဲ့ကိုကိုက မိန္းမတို ့သည္တံတားေအာက္မွာျဖတ္စီးသြားေသာေရပမာပင္တဲ့... မိ္န္းမတေယာက္ရဲ႕ျဖစ္တည္ျခင္းဟာ သူ ့အတြက္ေဖ်ာ္ေျဖေရးသက္သက္... ႐ုပ္ဝါဒီဆန္လြန္းတဲ့ေယာက်ၤားတေယာက္, ႏွလံုးသားမဲ့လြန္းတဲ့ေယာက်ၤားတေယာက္လို ့ခံစားမိတယ္...

အဲဒီေယာက်ၤားကိုမွ ခင္ပြန္းေတာ္ခဲ့ရတဲ့ ကံၾကမၼာနဲ ့ျမနႏၵာ... ျမနႏၵာ ကိုကို ့ကို စခ်စ္သြားခဲ့ၿပီး ကိုကိုက တျခားႏိုုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံျခားသူတေယာက္နဲ ့ေပ်ာ္ပါးေနခ်ိန္မွာ သားဦးေလးကိုတေယာက္ထဲေမြးခဲ့ရတဲ့ဘဝ...သူ ့ဘဝမွာ ခါးသက္မွဳေတြက အမ်ားသား... အခါခါေသၿပီး အခါခါျပန္လည္ရွင္သန္တတ္တဲ့ ျမနႏၵာရဲ႕စိတ္ဓါတ္ေလးကို မဖတ္ဖူးေသးတဲ့မ္ိန္းခေလးေတြကို ျပန္လည္ေဝမွ်ခ်င္လို ့ပါ...

မိန္းခေလးတေယာက္အတြက္ အိမ္ေထာင္ေရးကံမေကာင္းျခင္းဟာ အဆိုးဆံုးလို ့ေျပာလို ့ရပါတယ္... အတိတ္ဘဝက ကုသိုလ္ကံေတြေၾကာင့္ ဒီဘဝမွာ အိမ္ေထာင္ေရးကံမေကာင္းတဲ့အခါ ဘဝကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ၾကမလဲ... အမိုက္မဲဆံုးရင္ဆိုင္ၾကတာက ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသၾကတယ္... အစြန္းေရာက္ေျဖရွင္းတတ္သူေတြက ခင္ပန္းကိုသတ္တယ္... တဒၤဂ သတိလက္လႊတ္မွဳက တဘဝစာအထိခံစားရတဲ့, ေျဖရွင္းနည္းလို ့ေခၚလို ့မရတဲ့ မိုက္မဲမွဳေတြပါ... အမ်ားစုကေတာ့ သိပ္လြန္လြန္းလာရင္ ကြာရွင္းလိုက္ၾကတယ္... ကိုရီးယားကားယဥ္ေက်းမွဳေတြ စီးေမ်ာလာတဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးရဲ႕ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ေျဖရွင္းနည္းကေတာ့ တရားဝင္မကြာရွင္းပဲ ေနာက္တေယာက္နဲ ့တြဲၾကတယ္... တခ်ိဳ ့က်ေတာ့ စိတ္က်ေရာဂါျဖစ္ၿပီး ဘဝကို အရွံဳးေပးလို ့ဘိုသီပတ္သီနဲ ့ေနခ်င္သလိုေနပစ္ၾကတယ္...

ျမနႏၵာဘယ္လိုေနလဲၾကည့္ပါဦး... ကိုကိုမိန္းမေပြတာက နည္းနည္းမွမဟုတ္တာ... ေတြ ့ရာေနရာမွာ ေတြ ့ရာမိန္းမနဲ ့တြဲပလိုက္တာမ်ိဳး... ၂ေယာက္ေလာက္က အတည္တက်ယူလိုက္ေသးတယ္... ႏိုင္ငံျခားသူနဲ ့ကေလးတေယာက္က ရေသးတယ္... ျမနႏၵာေၾကကြဲတာေပါ့... သူလဲလူပဲေလ... ငိုေႂကြးတယ္... ခံျပင္းတယ္... ဒါေပမယ့္ သူ ့သားသမီးေလးေတြအတြက္ ကိုကိုနဲ ့မကြဲပါဘူး... ညျပန္မအိပ္တတ္တဲ့ကိုကိုမရွိတဲ့ညေတြ ျမနႏၵာအထီးက်န္တာေပါ့... အထီးက်န္တဲ့အခါ အလုပ္ေတြ မရပ္မနားလုပ္တယ္... သူတတ္သိတဲ့အလုပ္ေတြပါ... အလုပ္မ်ားေနတဲ့သူတေယာက္အတြက္ အထီးက်န္ေဝဒနာက သက္သာတာေတာ့အမွန္ပါ... သိပ္သည္းမခံႏိုင္တဲ့အခါ သားေလးနဲ ့အေဝးမွာ အာရံုေျပာင္းေနတယ္... ေယာက်ၤားေပြရွဴပ္လို ့ စိတ္ဒံုးဒံုးက်ၿပီး မျပင္မဆင္မေနဘူး... အမ်ားေငးယူရေအာင္ အၿမဲေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့, လွလွပပေလးေနတယ္... သံေယာဇဥ္ေဟာင္းနဲ ့ျပန္ေတြ ့လို အထီးက်န္ေနတဲ့စိတ္ကို မလႊတ္ပစ္လိုက္ဘူး... စည္းကမ္းရွိရွိေနတယ္...သူ ့ဆီျပန္လာေအာင္ မဆြဲေဆာင္ဘူး... အပူ႐ုပ္မရွိဘူး... ငိုတာေတာင္ႀကိတ္ငိုတယ္... ျဖစ္လာတဲ့အေျခအေနကို လက္ခံတတ္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကုစားေနတာ အတုယူစရာပါ...

ျမနႏၵာကို ဖတ္ရင္း သတိရမိတာက အိမ္ေရွ ့မင္းသမီးေလးဒိုင္ယာနာပါ... ခ်ားလ္ရဲ႕ရက္စက္မွဳေတြခံရတဲ့အခါ စိတ္ေတြ ဟိုးေအာက္ေျခအထိ က်ခဲ့ေပမယ့္ သူအလုပ္ေတြလုပ္တယ္... သူ ့တိုင္းျပည္အတြက္, ကမာၻႀကီးအတြက္ ပရဟိတေတြ မ႐ပ္မနားလုပ္ရင္း အထီးက်န္မွဳေဝဒနာကို သူကုစားခဲ့တယ္...

အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပလို ့အေဖာ္မဲ ့အထီးက်န္ေနတဲ့မိန္းခေလးေတြ ျမနႏၵာလို, ဒိုင္ယာနာတို ့လို အလုပ္ေတြပိုလုပ္ၾကည့္ပါလား... ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကိ္်ဳးျပဳတဲ့အလုပ္ေတြဆို ကုသိုလ္လဲရ, အထီးက်န္ေဝဒနာလဲ သူ ့အလိုလိုကုစားၿပီးသားျဖစ္မွာပါ...

ျမနႏၵာ ဝိုင္ေသာက္တယ္, ပါတီတက္တယ္, ကတယ္, ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္, ဖဲ႐ိုက္တယ္... ဒီထြက္ေပါက္ေတြ သူလုပ္ခဲ့ေသးပါတယ္... အိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္တဲ့ထြက္ေပါက္ေလာက္ မဆိုးဝါးေပမယ့္ မယူသင့္တဲ့ထြက္ေပါက္ေတြပါ... ယူသင့္တဲ့ထြက္ေပါက္ကို ကြ်န္မအေပၚမွာေျပာျပခဲ့ပါၿပီ... စာတပုဒ္ဖတ္တဲ့အခါ, ႐ုပ္ရွင္တကားၾကည့္တဲ့အခါ စာထဲက ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္အရ အဆိုးနဲ ့အေကာင္းဒြန္တြဲေနတတ္ပါတယ္... ကိုယ္က အဆိုးကိုယူမလား, အေကာင္းကိုယူမလား... ကိုယ့္အေပၚပဲမူတည္တာမို ့ ကိုယ့္ဘဝကို အဆိပ္ျဖစ္ေစမယ့္ သို ့မဟုတ္ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကို အဆိပ္ျဖစ္ေစမယ့္ အဆိုးေတြမယူမိဖို ့စဥ္းစားေတြးေခၚႏိုင္ၾကပါေစ...

တန္ခူး
9:04pm
17-Jan-2018

Tuesday, January 16, 2018

ေျဖာင့္ခ်က္

ဟိုးမိုးေကာင္းကင္မွာ
၁၃ေတြၿခိမ္းတဲ့ေန ့က
ကိုယ့္အက်ႋျဖဴျဖဴေလး
မီးကြ်မ္းသြားခဲ့တယ္...

ေရာင္စံုဖန္ခြက္ေလးေတြကို
၁၃ေတြလႊတ္လြတ္ခ်ေတာ့
ကိုယ့္ဖဝါးေလး
ေသြးေတြစြန္းခဲ့တယ္...

အဝါေရာင္ႏွင္းဆီပန္းအိုးေလးကို
ဝိညာဥ္မဲ့ေစတဲ့၁၃ေၾကာင့္
ပန္းေျခာက္ေလးေပၚ
မ်က္ရည္စီးခဲ့တယ္...

Chocolate Coated ႏွလံုးသားတခုကို
တံခါးမေခါက္ပဲ
ကိုယ့္အိမ္ထဲအေရာက္
ပို ့ခဲ့တဲ့၁၃...

အခ်စ္အခ်စ္လို ့
ေအာ္ေရာင္းေနတဲ့၁၃ေရ
ဘဝတခုလံုးေပးဝယ္လိုက္ရတာက
ဗ်ဴဟာမာယာ အပုပ္အသိုးေတြ...

ခဏခဏမက္တဲ့
အိပ္မက္ဆိုးေတြထဲ
ေကာင္းကင္ႀကီးက
၁၃ေတြရြာရြာခ်တိုင္း
ကိုယ္ဟာအကြယ္အကာမဲ့
ဒဏ္ရာေတြနဲ ့
တဆိတ္... မ်ားလြန္းၿပီ၁၃ရယ္...

ညကလကိုခဏဖြက္လို ့
ျပကၡဒိန္ထဲက၁၃ေတြ
အၿပီးထုပ္ပိုးၿပီး
စၾကာဝဌာအျပင္ဘက္
လႊင့္ပစ္ခဲ့တယ္...။

တန္ခူး
8:41am 16-Jan-2018

Monday, January 15, 2018

အခ်စ္ရွိသလား

Do you have love?

ခုတေလာ သားက အခ်စ္အေၾကာင္း လာလာေဆြးေႏြးေတာ့ သားကို ႀကိတ္စူးစမ္းေလ့လာရင္း သားရဲ႕ထူးဆန္းတဲ့အေတြးေတြကို ျမင္ရတာက စၿပီး ဒီစာေလးေရးဖို ့စဥ္းစားမိတာပါ... High School ေက်ာင္းသား သားပတ္ဝန္းက်င္မွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့စကားလံုး ဟိုတစ ဒီတစ ၾကားရၿပီထင္ပါတယ္...

"ေမေမ အခ်စ္ဆိုတာ တကယ္မရွိဘူး... တကယ္ေတာ့ လူေတြက သူတို ့မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ က်န္ရစ္ခဲ့ေစခ်င္လို ့ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတာ... ခ်စ္လို ့မဟုတ္ဘူး" တဲ့...

သားေျပာတာ တစိတ္တပိုင္းမွန္ေပမယ့္ အကုန္မမွန္ဘူးသားရဲ႕... ေမေမ အခ်စ္အေၾကာင္းစာတပုဒ္ေရးမယ္... ဒါေပမယ့္ ေမေမေရးမယ့္အခ်စ္က love between every relationship လို ့သားကို အၾကမ္းဖ်င္းေျပာခဲ့ပါတယ္...

အခ်စ္ဆိုတာ လူတေယာက္ခ်င္းစီက သူ ့အေတြ ့အၾကံဳအရ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဓိပၸါယ္ဖြဲ ့ဆိုၾကတာမို ့ ခုကြ်န္မေရးမယ့္ အခ်စ္ဆိုတာလဲ ကြ်န္မအျမင္သက္သက္သာျဖစ္ေၾကာင္း အရင္ဆံုးအသိေပးပါရေစေနာ္...

အခ်စ္ဆိုတာ ၂မ်ိဳးပဲရွိပါတယ္... ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္နဲ ့ သူတပါးကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္... relationship တိုင္းမွာ ကြ်န္မေျပာတဲ့၂မ်ိဳးက ၿပိဳင္တူညီတူမွ်တူ ရွိေနဖို ့ခဲယဥ္းလြန္းလွတယ္... တခုက အၿမဲအေလးသာၿမဲ...

မိဘနဲ ့သားသမီး, ေမာင္ႏွမသားခ်င္း, ဆရာနဲ ့တပည့္, လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္, သူငယ္ခ်င္း, ခ်စ္သူ, လင္မယား... စတဲ့စတဲ့ relationship တိုင္းမွာ တခ်ိဳ ့က ကိ္ုယ္ကခ်စ္တတ္သူလို ့ထင္ေပမယ့္ တကယ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္ေနၾကတာပါ... ဥပမာေျပာရရင္ ကိ္ုယ့္သားသမီးကို တေသြးတသံတမိန္႔ ကိုယ္ေျပာတာ လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့မိဘေတြဟာ သားသမီးကို ေကာင္းတာျဖစ္ေစခ်င္လို ့ ဘယ္ေလာက္ပဲေျပာေျပာ တကယ္က သူတို ့ကိုယ္သူတို ့ခ်စ္ေနၾကတာပါ... သားသမီးေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ခံစားမွဳ, ႏွလံုးသားကို လ်စ္လ်ဴရွဴထားလိုက္တာဟာ သားသမီးေတြကို ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတာ စဥ္းစားစရာပါ...

ဒီလိုပါပဲ... မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း, သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာလဲ တခ်ိဳ ့က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္လြန္းလို ့ သူမ်ားခ်စ္တာခံခ်င္ၾကတယ္... လုပ္ေပးလိုက္တဲ့အလုပ္တိုင္းမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက ေနာက္က ကပ္ပါတယ္... ဟင္းေလးခ်က္ေကြ်းမယ္, ပစၥည္းေလးလက္ေဆာင္ေပးမယ္, ယုတ္စြအဆံုး စကားခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ က်ေအာင္ေျပာမယ္... အဲဒီအျပဳအမူေတြရဲ႕ေနာက္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြပါေနတယ္... တဘက္လူက ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတိုင္း မလုပ္ရင္ သြားၿပီ... တဘက္လူက သူ ့စိတ္ႀကိဳက္အတိုင္း မလိုက္ရင္ အဲဒီလူအဆိုးျဖစ္ၿပီ... တကယ္ေတာ့ သူက သူ ့ကိုယ္ပိုင္ေပတံနဲ ့ သူမ်ားကို တိုင္းၿပီး ခ်စ္တယ္ခ်စ္တယ္လို ့ ေၾကျငာေနေပမယ့္ သူတကယ္ခ်စ္တာ သူ ့ကိုယ္သူပါ...

လင္မယားေတြၾကားမွာေတာ့ အသိသာဆံုးေပါ့... ခ်စ္လို ့လက္ထပ္ေပါင္းသင္းေနထိုင္ၾကတယ္ ဆိုတဲ့ လင္မယားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူကကိုယ့္ကိုခ်စ္တယ္ထင္လို ့, သူခ်စ္တာ ဂ႐ုစိုက္တာခံခ်င္လို ့, သူ ့ဆီက အခ်စ္လိုခ်င္လို ့ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္လို ့ လက္တြဲထားၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ... တခ်ိဳ ့ဆို ကိုယ့္ကို မခ်စ္ေတာ့မွာစိုးလို ့, ကိုယ့္ကိုပစ္သြားမွာစိုးလို ့ဆိုတဲ့ အေၾကာက္နဲ ့ ကိုယ့္ေယာက်ၤားအရက္ေသာက္ေနလဲ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလး မတားပဲ သူ ့ကို ပိုခ်စ္ေအာင္ နားလည္မွဳရွိတယ္ဆိုတာ ျပခ်င္လို ့ဆို အျမည္းေလးလုပ္ေပး, အရက္ေလးငွဲ ့ေပးေပါ့... ေရာဂါရသြားမွျဖင့္ သူ ့ခမ်ာေရာဂါေဝဒနာ ဒဏ္ခံရရွာမယ္ဆိုတာေတြထိ မေတြး...အမုန္းခံမတားျမစ္... ကြ်န္မျမင္ဖူးတာ ေယာက်ၤားက ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ေရာဂါႀကီးတခုခံစားလို ့ အရက္နဲ ့လံုးဝမတည့္တာေတာင္ မုန္းမွာေၾကာက္လို ့ဆို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနႏိုင္တဲ့ တခ်ိဳ ့အမ်ိဳးသမီးေတြပါ... သူတို ့ ကိ္ုယ့္ကိုယ္ကို ပိုခ်စ္ၾကသူေတြေပါ့... တကယ္ေတာ့ ေအးလဲအတူ အပူလဲမွ်ၾကဖို ့ ဘဝ၂ခုေပါင္းခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား....

ခ်စ္သူေတြမွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္တာလား, သူ ့ကိုခ်စ္တာလားဆိုတာ ေဝခြဲရခက္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့... ကိုယ့္ကိုခ်စ္ေနေစခ်င္တာနဲ ့ အျပန္အလွန္ေကာင္းတာေလးေတြ လုပ္ေပးေနေတာ့ တကယ္ခ်စ္သလား, အနစ္နာခံသလား ေဝခြဲရအေတာ္ခက္ပါတယ္...ဒါေပမယ့္ တကယ္ၾကည့္ရင္ ျမင္လို ့ရပါတယ္... ငါကေတာ့ သူ ့ကိုလြမ္းလိုက္ရတာ သူကေတာ့ ဘာသိဘာသာႀကီးလား... ငါ့ကိုဒီလိုလုပ္လို ့ ငါစိတ္ႀကိဳက္မဟုတ္လို ျဖတ္မယ္ကြာ ဆိုတာမ်ိဳး... ကိုယ့္ခ်စ္သူမွာ love အခ်စ္ရွိလား ေသခ်ာၾကည့္ရင္ အမွားနဲႏိုင္ပါတယ္...

ဘယ္relationship မ်ိဳးမဆို give & take concept က လံုးဝမေကာင္းပါဘူး... ကြ်န္မ မႀကိဳက္ဆံုးေဆာင္ပုဒ္တခုက "သင္ေကာင္းလ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္မဆိုးပါ" ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ပါပဲ... အဲဒီစာသားထဲမွာကို အေပးနဲ ့အယူႀကီးက ပါေနၿပီေလ... တဘက္လူဆီက ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ပါေနၿပီ... ေပးဆပ္ျခင္းဟာ တဘက္လူကိစၥ အရင္မစဥ္းစားခင္ ပထမဆံုးၿငိ္မ္းခ်မ္းတာ ကိုယ့္ကိုယ္ပါ... ကိုယ့္ရင္ထဲက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္လို ့ကို ကိုယ္လုပ္ေပးတာ, ေစတနာမွန္လို ့ကို ကိ္ုယ္ေပးတာ ဘာျပန္ရစရာလိုေသးလို ့လဲေနာ္...

ခုေနာက္ပိုင္း Facebook ယဥ္ေက်းမွဳနဲ ့အတူ ပရဟိတဖက္ရွင္ေတြပါ ေခတ္စားလာၾကတယ္... ပရဟိတ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္ ့တကယ္လုပ္တဲ့သူေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အလြန္နည္းၾကပါတယ္... ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးနဲ ့ ပရဟိတလုပ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ တခုခုလြဲေခ်ာ္ေနၿပီေပါ့ေနာ္... တကယ္ေပးခ်င္သလား... ျပတ္ေအာင္ေပးပလိုက္ပါလို ့ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္... ငါက ပရဟိတ လုပ္ေနတာ... ငါလိုလူမ်ိဳးကို ေက်းဇူးမတင္ဘူးဆို သြားၿပီေပါ့ေနာ္... ကိုယ္ေပးလိုက္တဲ့သူေတြကို တကယ္ခ်စ္တာလား... ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္လို ့ သူမ်ားေတြကခ်စ္ေစခ်င္လို ့အျပလုပ္တာလား အေတာ္ကိုကြာပါတယ္...

ဒီလိုပါပဲ Facebook ယဥ္ေက်းမွဳထြန္းကားလာတဲ့အခါ ေကာ္မန္ ့ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ လိုခ်င္ၾကေတာ့ virtual world မွာ fake relationship ေတြ မ်ားလာတယ္... ကိုယ့္နဂိုပံုစံ real image ေပၚမွာ အေရခြံလွလွေလးေတြ ျခံဳျပလာၾကတယ္... စ႐ိုက္ၾကမ္းတဲ့သူကလဲ အျပယဥ္ေက်းလာတယ္... ရက္စက္တတ္တဲ့သူက ၾကင္နာခ်င္ေယာင္ေဆာင္လာတယ္... အရမ္းအႏၲရာယ္မ်ားပါတယ္... ေၾကာင္ၾကာၾကာေရမငုပ္ႏိုင္တဲ့အခါ relationship မွာ complications ေတြျဖစ္လို ့ ဇာတ္သိမ္းေတြက block တာနဲ ့ unfriend လုပ္တာနဲ ့ အက်ည္းေတြတန္ကုန္ၾကပါတယ္...

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္တာအျပစ္လားလို ့ ကြ်န္မကိုမ်ားေမးလာခဲ့ရင္ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူးလို ့ ကြ်န္မေျဖမွာပါ... ကြ်န္မလဲ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မခ်စ္ပါတယ္... ကြ်န္မေျပာခ်င္တာက relationship တိုင္းမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္စိတ္အားႀကီးေနရင္ တကယ္မခ်စ္တတ္ေတာ့ ေရရွည္မွာ impact ျဖစ္ႏိုင္တာကို ေျပာခ်င္တာပါ... အဆိုးဆံုးကေတာ့ အတၱအရမ္းႀကီးလာရင္ အခ်စ္ေပ်ာက္သလို, respect အျပန္အလွန္ေလးစားမွဳလဲ ေပ်ာက္သြားတာပါ... ကြ်န္မေျပာခ်င္တာက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္ပါ... ဒါေပမယ့္ သူတပါးကို မထိခိုက္မနစ္နာေစပါနဲ ့လို ့...

သင့္မွာအခ်စ္ရွိသလား Do you have love?

ရွိတယ္လို ့အလြယ္တကူေျဖၾကမွာပါ... သင့္မွာ သူတပါးကို ကိ္ုယ္ခ်င္းစာတတ္, စာနာသနားတတ္, မွ်ေဝခံစားတတ္တဲ့အခ်စ္ရွိပါသလား... အဲဒီလို အခ်စ္ရွိရင္ every relationship becomes beautiful relationship ျဖစ္လာမွာပါ... လူႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ တကယ္လိုအပ္တာဟာ စကားခ်ိဳခ်ိဳေတြေျပာတတ္တဲ့ႏွဳတ္ခမ္းဖ်ားတခုမဟုတ္ပါဘူး... တကယ္ခ်စ္တတ္တဲ့ႏွလံုးသားတခုပါ...

တန္ခူး
6:00pm
15 Jan 2017

မွန္

ကြဲက်သြားခဲ့လဲ
အပိုင္းအစေတြထဲက
ၿမဲေနတဲ့သစၥာ။

တန္ခူး
2:15am
15-Jan-2018

Monday, January 8, 2018

ကိုယ္ကစလို ့ျပဳျပင္ပါ

အေမွာင္ကိုမႀကိဳက္ရင္
အလင္းျပသူကိုမေစာင့္နဲ ့
ကိုယ္ကအလင္းျပႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ...

ေနပူတာမႏွစ္သက္ရင္
အရိပ္ေပးမယ့္သူကိုမေမွ်ာ္နဲ ့
ကိုယ္ကအရိပ္ေပးသူျဖစ္ေအာင္အားထုတ္ပါ...

သီလပ်က္သူကိုမႏွစ္ၿမိဳ ့ရင္
အျပစ္ဖို ့လို ့ကဲ့ရဲ႕မဆိုနဲ ့
ကိုယ္သာသီလလံုေအာင္ေစာင့္ထိန္းပါ...

လဲၿပိဳတာကိုလက္မခံႏိုင္ရင္
ေဖးကူသူကိုမေငးနဲ ့
ကိုယ္ကကိုယ့္ကိုမလဲၿပိဳေအာင္ရဲရင့္ပါ...

အလိ္မ္အညာကိုနာက်င္ရင္
မလိ္မ္ညာတတ္သူကိုမရွာနဲ ့
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကမလိ္မ္တတ္ေအာင္က်င့္ၾကံပါ...

သူ ့ေၾကာင့္ငါေၾကာင့္
မင္းေၾကာင့္ဒင္းေၾကာင့္လို ့
ထိုးတဲ့လက္ညွိးေတြခဏသိမ္းလို ့
ကိုယ္ကိုယ့္ကိုအေသအခ်ာဆန္းစစ္
ေမတၱာအႏွစ္ေတြနဲ ့
ကိုယ္ကစလို ့ျပဳျပင္ပါ...။

တန္ခူး
11:33pm
7-Jan-2018