Monday, December 14, 2009

အဲဒီ့ညေန

ေပါက္တဲ့အိုးကိုလဲ ေရထပ္ျဖည့္ဖို ့ မၾကိဳးစားပါနဲ ့တဲ့… ေျပာရက္လိုက္တဲ့ ေအသင္ခ်ိဳေဆြရဲ့ေတးသြားေတြ လဘက္ရည္ဆုိင္က လွ်ံက်လာတယ္…
အလွျပင္ဆိုင္က ေကာင္မေလးေတြ သီခ်င္းေလး ညည္းရင္း ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးေနတယ္…
ကမာၻၾကီးပဲ ပူေႏြးလာလုိ ့လား… ရန္ကုန္ေဆာင္းကပဲ ေနေကာင္းရံုခ်မ္းလုိ ့လား…
လိပ္ျပာေလးေတြ လက္ေလးလံုးေဘာင္းဘီတိုေလးေတြနဲ ့….
ဘီယာဆိုင္က အဆီျပန္မ်က္နွာနဲ ့ အန္ကယ္ၾကီးေတြ… အန္ကယ္ေလးေတြ မ်က္လံုးေတြ လိပ္ျပာေလးေတြရဲ့ ေျခတံသြယ္သြယ္ေလးေတြေနာက္…
လိပ္ျပာေလးေတြ ရာခိုင္နွ ုန္းျပည့္ေခတ္မွီၾကပါေစ…
ဘီယာဆုိင္ထဲက အသိအကိုၾကီးတေယာက္… သူ ့ေဘးမွာ မနွစ္ကတေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး…
တို ့အခ်စ္က နံပါတ္တစ္တဲ့… ညာေနတာ… သူ ့နံပါတ္တစ္အခ်စ္က ကေလးေတြ တရံုးရံုးနဲ ့ အသက္ၾကီးမွ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ (အသက္၁၆နွစ္ကတည္းက ရူးရူးမူးမူးခ်စ္လုိ ့ လက္တြဲခဲ့တဲ့) အမၾကီး…
ေကာင္မေလးေရ မ်က္ေတာင္တုေလး တျဖတ္ျဖတ္နဲ ့ ယံုျပေနရတာကိုက အလုပ္လုပ္ေနတာတဲ့လား…
နိုင္ငံတကာမွာ ၀င္ေငြေကာင္းခဲ့တဲ့ 2012 တင္ေနတဲ့ရံုေရွ ့ ခပ္ေျခာက္ေျခာက္…
သူ ့ေဘးက ျမန္မာဟာသကားမွာ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး…
ေၾသာ္… ရယ္ခ်င္လုိ ့ ပုိက္ဆံေပးရတ့ဲ ဘ၀ေတြ….
တေထာင္ဖုိး ၃ေခြ ကိုးရီးယားေပးပါ… ျမန္မာစာတန္းထိုးေနာ္… သတိ…ေကာ္ပီရိုက္… ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ…
ျမန္မာျပည္က ကိုရီးယားမေလး ၀တ္မွ ုန္ေရြွရည္က ပုိစတာထဲက ျပံဳးျပေနတယ္...
မုန္ ့ဟင္းခါးတပြဲေပးပါ… အိုးဘဲဥထည့္… အီၾကာေကြးထည့္…
ဟိုဘက္က ေရေျမာင္းၾကီးထဲ ၾကြတ္ၾကြတ္အိတ္ေတြနဲ ့ အမွိ ုက္ေတြ ကြ်န္းေမ်ာၾကီးလိုပဲ… ေလသင့္ေတာ့ ရနံ ့ေလးကလဲ သင္းလို ့…
ေပၚလူးရွင္း… နားစမ္းပါ… ဟင္းရည္နဲနဲေပးပါ… ငွက္ေပ်ာအူေလးထည့္….
ဟယ္… မိုးေဟကိုမွတ္လုိ ့ ၾကည့္ေနတာ… သူ ့ေဘးက ေကာင္ကေလးက တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနလိုက္တာ… ေကာင္ကေလးအခ်င္းခ်င္းလုိ ့ေမ့ေလာက္စရာ…
ေခတ္မွီတယ္ေနာ္… ကရိ၀ိတ္မွာ ခပ္မိုက္မုိက္ ေကာင္ေလးနဲ ့ေကာင္ေလး အတြဲတတြဲ…
အဲဒီလုိ အတြဲေတြ မနွစ္က သိပ္မေတြ ့ရပါဘူး…
HIV… မပူပါနဲ ့ … သူတို ့က HIVေန ့အထိမ္းအမွတ္ေတြေတာင္ လုပ္ေနတာပဲ… ဒီေလာက္ေတာ့ knowledgeရွိမွာပါ…
ျပီးေတာ့… အီးေမးလ္ခဏ၀င္ခ်က္…
အကိုၾကားရလား… ညီမပါ… ညီမအကိုဆီလိုက္လာဖို ့ ကိစၥေျပာခ်င္လုိ ့ပါတဲ့…
နံေဘးနားက ေကာင္မေလးက မ်က္နွာလွလွေလးျပင္ျပီး ဟိုဘက္က တေယာက္ကို ခြွ်ဲခြွ်ဲေလးေျပာေနတယ္…
ဂ်ီေမးလ္ကလဲ ေနွးေနေတာ့ နားမေထာင္မိပါပဲ ၾကားေနရတယ္…
ခ်ာတိတ္… ခ်ာတိတ္… ကိုယ့္အသံၾကားရလား…
အိုး… ဟိုဘက္ ဒီဘက္… romantic… ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရုပ္ရွင္ရံုထဲ ေရာက္သြားသလား ထင္ရတယ္…
www.laynuaye.blogspot.com... ၀င္မရဘူး… ခဏနားလုိက္ဦး ေလနုေအးေရ…
၃၁ ဘိုးဘုိးဘတ္စ္ၾကီး က ကိုယ့္ကို ျပံဳးျပတယ္… ခုထိက်န္းမာေနဆဲ…
ေဆာင္းညေနက အကုန္ျမန္လြန္းတယ္…
အိမ္ေဘးက ကြမ္းယာဆိုင္ေတာင္ သိမ္းလို ့ ေကာင္ကေလးေတြ ဂီတာတီးဖို ့ ျပင္ေနၾကျပီ…
ေက်ာင္းျပီးျပီလား… အေ၀းသင္ျပီးတာ ၂နွစ္ရွိျပီ…
ဘာလုပ္ေနသလဲ… အလုပ္ရွာေနတုန္းပဲ…
မနွစ္ကတုန္းကလဲ ဒီေမးခြန္းေမးေတာ့ ဒီအေျဖပဲထြက္တာ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့…
အိမ္ထဲ၀င္ေတာ့ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေဖနဲ ့အေမ…
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလို ေမွ်ာ္သူရွိတဲ့ အေမ့အိမ္ကို ျပန္ရတဲ့ ညေနခင္းေလးေတြကို ဆြဲဆန္ ့ခ်င္သား…

တန္ခူး
11:48am 14-Dec-2009

Thursday, November 19, 2009

ငယ္ေဖာ္ကြင္း

အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ ့ အိမ္ေရွ ့ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္မိရင္ အစီအရီ ေတြ ့ရတဲ့ တိုက္ခန္းေတြရယ္... ျပီးေတာ့ ေခတ္မွီလွပတဲ့ လံုးခ်င္းအိမ္ယာေတြရယ္ကို ေတြ ့ရရင္ တခါတေလ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။ ကြ်န္မတို ့ငယ္ငယ္က ေျပးလြွားေဆာ့ကစား ေျခရာခ်င္း ထပ္ခဲ့တဲ့ ကြင္းျပင္က်ယ္က်ယ္ၾကီးကို လြမ္းမိလို ့ပါ။ တကယ္ေတာ့… ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ ့ အဲဒီကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးက ကြ်န္မရဲ့ ငယ္ေဖာ္ပဲ မဟုတ္ပါလား။

ခုလို နတ္ေတာ္လဆို အဲဒီကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးကို ပိုလြမ္းမိတယ္။ ဒီရာသီေရာက္ရင္ ကြ်န္မအေဖကေတာ့ သူ ့အဖြဲ ့ေတြနဲ ့ရပ္ကြက္စာေပေဟာေျပာပဲြ အတြက္ စလို ့လွ ုပ္ရွားေနတတ္ျပီ။ မနွစ္ကနဲ ့မတူ တမူထူးျခားေအာင္ ဒီႏွစ္ ဘယ္စာေရးဆရာေတြ ဖိတ္မလဲ၊ စာေပေဟာေျပာပဲြ စင္ျမင့္ကို ဘယ္လုိေလး ေဆာက္မလဲ၊ စာေရးဆရာေတြအတြက္ ဧည့္ခံၾကိဳဆိုေရး၊ လက္ေဆာင္ျပင္ဆင္ေရး… စတဲ့ အစည္းအေ၀းေတြနဲ ့ အေဖ အလုပ္ရွ ုပ္ေနတတ္ပါျပီ။ ကြ်န္မကေတာ့ ဒီႏွစ္ဘယ္စာေရးဆရာေတြ ပါမလဲ ဆုိတဲ့ အေျဖကို ရင္တခုန္ခုန္ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္နဲ ့ေပါ့။ ပင္တုိင္ပါတတ္တဲ့ စာေရးဆရာေတြကေတာ့ အေဟာအေျပာေကာင္းလြန္းလို ့ နွစ္တိုင္းပြဲေတာင္းတဲ့ ဆရာေအာင္သင္း… လူငယ္ေတြအတြက္ ပညာေပးေလးေတြ ေဟာတတ္တဲ့ ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္း ဆရာလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ တုိ ့ပါ။ မွတ္မိသေလာက္ ကြ်န္မတို ့ ရပ္ကြက္စာေပေဟာေျပာပဲြကို လာဖူးတဲ့ စာေရးဆရာေတြက ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ၊ ဆရာသုေမာင္၊ ဆရာမ မိုးမိုး(အင္းလ်ား)၊ ဆရာမ သာယာ၀တီ စမ္းစမ္းႏြဲ ့၊ ဆရာမ ေရြွကူေမနွင္း တို ့ပါပဲ။ စာေပေဟာေျပာပြဲ မစခင္ ကတည္းက ကြင္းေထာင့္က အိမ္မွာ ဆရာေတြကို ဧည့္ခံတာမို ့ ကြ်န္မက အေစာၾကီး အဲဒီအိမ္ေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။ ျမန္မာ၀တ္စံုေလးေတြနဲ ့ က်က္သေရရွိရွိလွေနတဲ့ ေပၚဦးေပၚဖ်ား သဇင္ေတြ ေ၀ေနေအာင္ ပန္ထားတတ္တဲ့ က်က္သေရရွိလြန္းတဲ့ စာေရးဆရာမေတြကို မလွမ္းမကမ္းက ပါးစပ္ေလး အေဟာင္းသားနဲ ့ ေငးရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ ့မွ မတူပါဘူး။ စာေရးဆရာေတြမ်ား စာအေရးေကာင္းရံုတင္မက စကားေျပာကလဲေကာင္းဆိုေတာ့ ေဟာေျပာပြဲမတိုင္ခင္ ကတည္းက သူတို ့အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာၾကတာ နားေထာင္လို ့ မ၀ပါဘူး။ စာေပေဟာေျပာပဲြ မစခင္ အခမ္းအနားမွ ူး လုပ္တတ္တဲ့ ကြ်န္မအေဖက စာေရးဆရာ တဦးခ်င္းဆီရဲ့ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္၊ သူနာမည္ၾကီးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာျပီး တဦးခ်င္းဆီ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းခ်မ္းခ်မ္း စီးစီးထဲမွာ ဟိုးစင္ျမင့္ထက္ကို ေငးေမာနားေထာင္ရင္း အခ်ိန္ကုန္လုိ ့ ကုန္မွန္း မသိနိုင္ေအာင္ပါပဲ။ စာေပပရိသတ္ တစက္ကေလးမွ မျငီးေငြ ့ေအာင္ ေျပာတတ္ ေဟာတတ္လြန္းတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲၾကိတ္ျပီး အားက်မိခဲ့တာပါ။ ဆရာေအာင္သင္းကေတာ့ အျမဲေနာက္ဆံုးမွ ပြဲသိမ္းေဟာတတ္ပါတယ္။ ေခတ္ကို အျမဲထင္ဟပ္ေအာင္ ေဟာတတ္လြန္းတဲ့၊ လူငယ္ေတြအတြက္ အေလးေပးေဟာေလ့ရွိတဲ့ ဆရာ့ အေဟာအေျပာမွာ နစ္ျမဳပ္သြားတာမ်ား မနက္လင္းအားၾကီး ၂နာရီ ၃နာရီ ထိုးတဲ့အထိပါပဲ။ သားအဖနွစ္ေယာက္ ပြဲျပီးေတာ့မွ ခ်မ္းရေကာင္းမွန္းသိျပီး လက္ကေလးေတြဖြက္္ အိမ္ျပန္ၾကတ့ဲ ေဆာင္းနံနက္ေတြ ခုခ်ိန္ထိ လြမ္းမိပါရဲ့။

အဲဒီကြင္းထဲမွာပဲ လြတ္လပ္ေရးပဲြကို နွစ္စဥ္က်င္းပတတ္ပါတယ္။ မနက္ ၅နာရီေလာက္ကတည္းက “ေစာေစာအိပ္လုိ ့ ေစာေစာထလုိ ့ ေစာေစာလမ္းေလွ်ာက္ၾကပါစို ့” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံကို အိပ္ယာထဲက စၾကားေနရပါျပီ။ အရင္က ေကြးေနေအာင္ အိပ္တတ္သူ ကြ်န္မကေတာ့ ၀ိရိယေကာင္းေကာင္းနဲ ့ အေစာၾကီးထျပီး မနက္စာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မစားျဖစ္ပဲ ကြင္းထဲကို ေျပးေတာ့တာပါပဲ။ အေျပးျပိဳင္ပဲြ၊ မုန္ ့စားျပိဳင္ပဲြ၊ အားလူးေကာက္၊ ေလ်ွာတိုင္တက္၊ ထုတ္ဆီးတိုး၊ ေဘာလံုးပဲြ၊ သံပုံးရိုက္ျပိဳင္ပြဲ… စသျဖင့္ သူ ့ေနရာနဲ ့သူ ျပိဳင္ပြဲေတြ အစီအရီ။ ကိုယ္ျပိဳင္ခ်င္တဲ့ ျပိဳင္ပြဲကို စာရင္း၀င္ေပးျပီး ျပိဳင္ရံုပါပဲ။ ကြ်န္မကေတာ့ အေျပးနဲ ့ ပတ္သက္တဲ့ျပိဳင္ပဲြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၀င္ျပိဳင္တတ္ပါတယ္။ တေန ့လံုး ကြင္းထဲမွာ ျပိဳင္ပြဲေတြ လုပ္လိုက္တာ ညၾကီးမိုးခ်ဴပ္အထိပါပဲ။ အစီအစဥ္ေၾကျငာသူေတြ ခမ်ာ အသံေတြ နာ။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ အကုန္လုံး ကြင္းထဲေရာက္ေနတယ္ ထင္ရေအာင္ တကြင္းလံုး လူေတြ ေဖြးေဖြးလွ ုပ္ေနတတ္ပါတယ္။

တခါတခါက်ေတာ့ ကြင္းထဲမွာ ဇာတ္ပြဲေတြ ကန္ထရိုက္ယူတတ္ပါေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေရြွမန္းသဘင္ ဇာတ္ပြဲကို ပထမဆုံး ၾကည့္ဖူးတာ ကြင္းထဲက ဇာတ္ရံုထဲမွာပါ။ မင္းသားခ်မ္းသာကို ေကာင္မေလးေတြ၊ အန္တီၾကီးေတြ သဲသဲလွ ုပ္ၾကတာ အဲဒီကြင္းထဲမွာ စေတြ ့ဖူးခဲ့တာပါ။ ညဘက္ဇာတ္က ေန ့ဘက္က်ေတာ့ နီးစပ္ရာအိမ္ေတြမွာ ေရမုိးခ်ိဳးၾကတ့ဲ မင္းသမီးေတြကို ကေလးဆိုေတာ့ ျမင္ဖူးခ်င္လုိ ့ သြားသြားေခ်ာင္းၾကည့္ဖူးပါတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ ဆပ္ကပ္ ကိုလဲ ကြင္းထဲမွာပဲ ၾကည့္ခဲ့ဘူးတာပါပဲ။ ကမာၻလံုးၾကီးထဲ ဆုိင္ကယ္စီးတဲ့အသံကို ညတိုင္းလိုလုိ အိမ္ကၾကားရပါတယ္။ ဘာအထိမ္းအမွတ္မွန္း မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ဘဲေလးစိမ္း အျငိမ့္ပဲြ အလြတ္ပြဲ( ပိုက္ဆံေပးစရာမလို) ကိုလဲ ကြ်န္မနဲ ့ ကြ်န္မၾကီးၾကီး ေရွ ့ဆံုးက ေနရာရေအာင္ ဦးၾကည့္ခဲ့ၾကေသးတယ္ေလ။ လူရြွင္ေတာ္ မိုးေက်ာ္နဲ ့ ဆိုနီဆုိတာ ခုထိမွတ္မိေနေသးတယ္ေလ။

သၾကၤန္မတိုင္ခင္မွာ အဲဒီကြင္းထဲမွာ ကုလားဘုရားမီးနင္းပြဲ နွစ္စဥ္က်င္းပေလ့ ရွိပါတယ္။ ညေနေစာင္းမွာ လမ္းထိပ္ ဘုရားေက်ာင္းက အပ္ေတြ တကိုယ္လံုး စိုက္ထားတဲ့ မီးနင္းသူေတြ တီးလံုးနဲ ့အတူ ဟိုရမ္းဒီရမ္းကလို ့ ကြင္းထဲကို လာၾကပါတယ္။ ၀ါသနာၾကီးတဲ့ ကြ်န္မတို ့ တူအရီးက မီးရဲရဲထေနတဲ့ မီးနင္းမယ္ ့ေနရာေဘးက စည္းရိုးမွာ အဆင္သင့္ေနရာယူလုိ ့ေပါ့။ အေဖနဲ ့အေမက ကြ်န္မ ထိမိခိုက္မိမွာ ေၾကာက္လို ့ ဘယ္ေတာ့မွ မသြားခိုင္းပါဘူး။ နွစ္တုိင္း အဆူခံထိသလုိ နွစ္တိုင္းလဲ သြားျမဲပါပဲ။ မီးအိုးပိုက္ျပီး မီးနင္းသူနဲ ့၊ အပ္စိုက္ျပီးမီးနင္းသူနဲ ့ အေတာ္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ တခါတေလ မီးနင္းသူေတြထဲ ရပ္ကြက္ထဲက အသိအေဒၚၾကီးေတြ၊ အကိုၾကီးေတြေတာင္ ပါလိုက္ေသးပါတယ္။ အဲဒီလုိ မီးနင္းပဲြ အထိမ္းအမွတ္နဲ ့ ညက်ေတာ့ ကြင္းထဲမွာ ရုပ္ရွင္္ မိုးလင္းေပါက္ ၃ကား အလကားျပပါတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း ကြ်န္မတို ့ တူအရီးနွစ္ေယာက္က ထိပ္ဆံုးမွာ ဖ်ာအဆင္သင့္ဦးျပီး ေမာ့ၾကတာပါပဲ။ တကားျပီးသြားတိုင္း မလွမ္းမကမ္းက မုန္ ့တန္းမွာ ေရမုန္ ့၊ ေခါက္မုန္ ့၊ မုန္ ့လင္မယား၊ အေၾကာ္စံု၊ သရက္ကင္… သြားရည္စာ အစံုစားရတာလဲ အရသာတမ်ိဳးပါ။ မနက္လင္းအားၾကီး ရုပ္ရွင္ျပီးရင္ ဖ်ာေလးလိပ္လို ့ အိမ္ေသာ့ကို လူၾကီးေတြ မၾကားေအာင္ တိတ္တိတ္ေလးဖြင့္ ျပန္အိပ္တတ္ၾကတာလဲ ကြ်န္မတို ့ တူအရီးပါပဲ။ သၾကၤန္ဆိုရင္ေတာ့ ကြင္းထဲမွာ သံခ်ပ္ဆုေပးမ႑ဋ္ၾကီးက ခမ္းခမ္းနားနား။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို တမိသားစုလံုး ၾကည့္ေနက်မို ့ ခိုးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ သြားစရာမလိုပါဘူး။ အေဖက သံခ်ပ္၀ါသနာပါသူမိုလား။ ကြင္းတခုလံုး သံခ်ပ္သံ ဆူဆူညံနဲ ့ သၾကၤန္ပီသတဲ့ သၾကၤန္ေန ့ရက္ေတြပါ။ မွတ္မိေနတဲ့ သံခ်ပ္အဖြဲ ့ေတြက အင္အား၊ ယဥ္ေက်းေမာင္၊ ဒဲ့ဒိုး စတဲ့အဖြဲ ့ေတြပါပဲ။

အဲဒီကြင္းၾကီးထဲမွာပဲ ငယ္ငယ္က အိုးပုတ္တိုင္း ကစားဖို ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အရွာထြက္ခဲ့တာ။ အဲဒီကြင္းၾကီးထဲမွာပဲ အ၀တ္ရုပ္တမ္းေဆာ့ဖို ့ စက္ခ်ဴပ္ဆုိင္က ျဖတ္စညွပ္စေတြ သြားေကာက္တတ္ခဲ့တာ။ အဲဒီကြင္းၾကီးထဲမွာပဲ အေမ့ပန္းပင္ေတြအတြက္ ေနာက္ခ်ီး(ႏြားခ်ီး) အေကာက္ထြက္ခဲ့တာ။ အဲဒီကြင္းၾကီးထဲမွာပဲ လူရည္ခြ်န္ေျဖဖို ့အတြက္ အားကစားေလ့က်င့္ခဲ့တာ။ အဲဒီကြင္းၾကီးကို လွမ္းျမင္ရတဲ့ ၀ရန္တာမွာ ေန ့စဥ္ေန ့တိုင္း စာက်က္ခဲ့ရတာ။ အဲဒီကြင္းၾကီးထဲက ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ေလနုေအးေလးေၾကာင့္ ေႏြရက္ေတြက ေႏြနဲ ့မတူ ေအးျမခဲ့တာ။ ခုေတာ့ ကြ်န္မငယ္ေဖာ္ကြင္းၾကီးက အစိတ္စိတ္ အမြွာမြွာ အပုိင္းပိုင္း အျပတ္ျပတ္။ အဲဒီေနရာမွာ တခ်ိန္က ရပ္ကြက္ရဲ့ အစည္ကားဆံုးေနရာ၊ အထိမ္းအမွတ္ပြဲေတြ က်င္းပခဲ့တဲ့ေနရာ၊ ငယ္ဘ၀ရဲ့ ေျခရာေတြ ထပ္ခဲ့တဲ့ေနရာ ကြင္းၾကီးတကြင္း ရွိခဲ့တယ္လုိ ့ဆိုရင္ ကြ်န္မကို ကေလးေတြက မယံုနိုင္တဲ့ သံသယမ်က္၀န္းေတြနဲ ့ ၾကည့္ၾကဦးမယ္ ထင္ပါရဲ့။

တန္ခူး
2:54pm 19-Nov-2009

Thursday, November 12, 2009

ဟိုဟိုဒီဒီ နို၀င္ဘာ

ျမန္မာေက်ာင္းသားေလး ၂ ေယာက္ အိမ္ေျပာင္းဖို ့ တက္စီထဲ ပစၥည္းေတြ တင္ေနတုန္း ေလာ္ရီကားက ေနာက္ကေန ၀င္တုိက္လုိ ့ ေျခေထာက္ေတြ အျပင္းအထန္ ဒဏ္ရာရတဲ့ သတင္းကို ဖတ္ျပီး အေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဒီမွာ တခုုုခုျဖစ္ရင္ ေဆးကုသစရိတ္က အရမ္းမ်ားပါတယ္။ အသက္အာမခံ မ၀ယ္ထားရင္ ပုိဆိုးပါတယ္။ ဒီကေလးနွစ္ေယာက္က ေက်ာင္းလာတက္ေနတာဆိုေတာ့ ဘယ္အသက္အာမခံ ၀ယ္နုိင္ပါ့မလဲ။ ေကာင္မေလးရဲ့ ေဆးကုသစရိတ္ဆို ေဒၚလာ ၇ ေသာင္းေလာက္ က်ေနျပီတဲ့။ ကိုယ္တတ္နိုင္သေလာက္ အလွဴေငြ ပါ၀င္ဖို ့ အီးေမးလ္ေတြ ရေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ့လို ့ စိတ္ထဲ ဟင္းခ်နိုင္ပါတယ္။ ဒီနိုင္ငံမွာ ျမန္မာေတြ အေတာ္မ်ားေနတာ တေယာက္ကို အနည္းဆံုး $10 နွ ုန္းနဲ ့ ဒါမွမဟုတ္ $5 နွ ူန္းနဲ ့ပဲ လွ ူၾကဦး သူတို ့အတြက္ အေတာ္ အေထာက္အကူရမွာပါ။ နဲတယ္မ်ားတယ္ သေဘာမထားပဲ ကိုယ္တတ္နိုင္သေလာက္ လွ ူျဖစ္လိုက္တာက ပိုထိေရာက္မယ္လုိ ့ ထင္မိပါတယ္။ သူတို ့ခမ်ာ မိေ၀းဖေ၀း သူစိမ္းေတြ ၾကားထဲ ေက်ာင္းလာတက္ေနရတဲ့ အျပင္ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးနဲ ့ ၾကံဳရေတာ့ အေတာ္ကို အားငယ္၀မ္းနည္းေနၾကမွာပါ။ ဒီလို တကယ္လုိအပ္ေနတဲ့သူကို လွ ူရတဲ့ အလွ ူက ပိုျပီး အက်ိဴးရွိပါတယ္။ တဆက္တည္း အလွ ူေငြ ထည့္၀င္ဖုိ ့ နွိ ုးေဆာ္တဲ့ volunteer ေတြနဲ ့ အသက္အာမခံကိစၥ၊ ေဆးရံုကိစၥ ကူညီေပးသူေတြကိုလဲ ေလးစား ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ လူအခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီၾကလိုတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ ့ စိတ္ဓါတ္ကို ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။

ခုတေလာ လူက အလုပ္ရွ ုပ္ခ်က္ကေတာ့ သတင္းစာလဲ မဖတ္နုိင္၊ တီဗီြလဲ မၾကည့္နုိုင္နဲ ့ မနက္မိုးလင္းတာနဲ ့ ကြန္ျပဴတာၾကီးထဲ ေခါင္း၀င္မတတ္ ညလဲအေတာ္မိုးခ်ဴပ္တဲ့အထိပါ။ ဟုိတေန ့က အရာရွိက ၾကားျပီးျပီလား သတင္းထူးဆုိေတာ့ ကြ်န္မက မွ ုန္၀ါး၀ါးနဲ ့။ အေဖအရင္းက သူ ့မိန္းမမရွိတုန္း သူေမြးထားတဲ့ ၅နွစ္နဲ ့ ၃နွစ္အရြယ္ ကေလးနွစ္ေယာက္ကို မီးရွိ ု ့သတ္ျပီး သူ ့ကိုယ္သူပါ သတ္ေသသြားတယ္တဲ့။ ဘုရား… ဘုရား။ အဲလိုသတင္းမ်ိဳးၾကားရရင္ ရင္ထဲမွာေမာျပီး အသက္ရွ ုေတြ က်ပ္မိတယ္။ မနွစ္ကလဲ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ သူ ့ကေလးနွစ္ေယာက္နဲ ့အတူ သတ္ေသသြားတာ ၾကားရေသးတယ္။ ခုလာျပန္ျပီ။ အရာရွိက အဲဒီသတင္းၾကားရတာ သူအရမ္းpainful ျဖစ္တယ္လို ့ ေျပာေတာ့ ကိုယ္လဲ နားလည္မိပါတယ္။ မိခင္ေတြဆို ခံစားခ်က္က ပိုဆိုးမယ္ထင္တယ္ေလ။ အဲဒီမွာ ထံုးစံအတုိင္း စဥ္းစားျပီး ေမးမိတာပါပဲ။ ဒီမွာက အိမ္ခန္းေလးေတြနဲ ့ ေနတာ။ ဟိုဘက္အခန္းက ေခ်ာင္းဟန္ ့တာေတာင္ ဒီဘက္အခန္းက ၾကားရတတ္ေသးတာ။ ဒီေလာက္ မီးရွို ့သတ္တာေတာင္ အိမ္နီးခ်င္းေတြက မသိလိုက္ဘူးတဲ့လား။ နဲနဲေလးမွ သံသယမျဖစ္ဖူးတဲ့လား။ ကေလးေတြရဲ့ “အေဖရယ္မလုပ္ပါနဲ “့ ဆိုတဲ့ အသံကိုေတာင္ အိမ္နီးခ်င္းတခ်ိဳ ့က ၾကားတယ္ဆုိပဲ။ တခုခုပံုမွန္မဟုတ္ပဲ ျဖစ္ပ်က္ေနတာ တကယ္ေတာ့ သိသာမွာပါ။ ေနနိုင္လြန္းတဲ့ စိတ္ေတြ။ တကယ္လုိ ့မ်ား အျပင္က တံခါးဘဲလ္ကို နိွပ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရဲကို ဖုန္းေလး တခ်က္ေကာက္လွည့္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္လုိက္နုိင္ရင္ ကေလးေတြေရာ လူၾကီးအသက္ပါ ကယ္တင္နိုင္ရင္ ကယ္တင္နိုင္မွာပါ။ (မနွစ္က ပို ့စ္တခုမွာ ေလးေလာင္းျပိဳင္လူသတ္မွ ုတခုမွာလဲ အဲဒီလို ေတြးျပီး ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္)။ အရာရွိက သူ ့နိုင္ငံျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ္ေထာက္ျပတာကို လက္ခံတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမ်ိဳးဆက္ေတြ ပိုဆိုးလာတယ္လုိ ့ သူက ဆိုပါတယ္။ သားအတြက္ေတြးပူမိရင္း မိဘဆရာေတြ ့ဆံုပြဲ ၾကိဳတင္ေဆြးေႏြးတဲ့ formထဲမွာ ကေလးေတြ တေယာက္နဲ ့တေယာက္ ပိုခ်စ္ခင္ သံေယာဇဥ္ရွိၾကဖုိ ့ ေမတၱာထားတတ္ဖို ့ ရိုင္းပင္းကူညီတတ္ဖို ့့ programေလးေတြ သင္ရိုးထဲ ထည့္သင္ဖို ့အၾကံေပးမိတယ္။

ဟိုတလက အိပ္ခါးနီး တခုခုတူးတဲ့ အနံ ့ရလို ့ အမ်ိဴးသားကို အေဖာ္စပ္ေတာ့ သူလဲ အနံ ့ရတယ္တဲ့။ တူးနံ ့က အမဲသားလို အသားတမ်ိဳးတူးနံ ့ပါ။ အဲဒီေန ့က အိမ္မွာ မီးခိုးတိတ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္အိမ္က မဟုတ္တာေသခ်ာတာမို ့ မိုးခ်ဴဳပ္မွ ဟင္းခ်က္တတ္တဲ့ ေအာက္ထပ္အိမ္ကလို ့ပဲ စိတ္ထဲထင္မိတာ။ တေျဖးေျဖး အနံ ့က ဆိုးလာတဲ့ အျပင္ မီးခိုးေတြပါ အေပၚေရာက္လာေတာ့ နွစ္ေယာက္လံုး လွ ုပ္လွ ုပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားပါတယ္။ တံခါးဖြင့္ျပီး အျပင္ထြက္ၾကည့္ေတာ့ မီးခိုးေတြ ေတြ ့ရပါတယ္။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ တုပ္တုပ္မွ မလွ ုပ္ၾကေတာ့ မေနနိုင္ပဲ တံခါးေတြ ေခါက္ေမးမိတယ္။ သူတို ့ကလဲ အဲဒီေတာ့မွ ျပာျပာသလဲ။ သူတို ့အိမ္ေတြက မဟုတ္တာ ေသခ်ာတဲ့အခါ အမ်ိဳးသားက ဘယ္ကလဲ ေသခ်ာေအာက္ တိုက္ေအာက္ဆင္းၾကည့္ပါေတာ့တယ္။ ၆ ထပ္က လူၾကီးတေယာက္က တတိုက္လံုး ထူးထူးျခားျခား သူတေယာက္ပဲ ထြက္ၾကည့္ျပီး တိုက္ေအာက္ေရာက္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားကို ေအာ္ေျပာပါတယ္။ ၅ ထပ္က… မင္းလဲ တက္လာခဲ့ ငါနဲ ့အတူသြားမယ္တဲ့။ သူတို ့ နွစ္ေယာက္သြားျပီး တံခါးေခါက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ တံခါးလာမဖြင့္ေပးပါဘူး။ သူတို ့လဲ တံခါးကို မရရေအာင္ ဖြင့္မွ ျဖစ္မယ္လုိ ့ တိုင္ပင္ေနတုန္း လူငယ္ေလးတေယာက္ အျပင္က ျပန္လာပံုနဲ ့ ေျပးလာျပီး ဒါင့ါအိမ္ဆို တံခါးဖြင့္ပါတယ္။ တံခါးဖြင့္လိုက္မွ အိမ္ထဲဘာမွ မျမင္ရေအာင္ မီးခိုးေတြ ပိတ္ေမွာင္ေနတယ္ဆိုပဲ။ ခဏေနေတာ့ မီးခိုးၾကားထဲက အဖုိးၾကီး တေယာက္ထြက္လာမွ အားလံုးသေဘာေပါက္ပါေတာ့တယ္။ လူငယ္ေလးက ငါ့အေဖဟင္းခ်က္ျပီး ေမ့သြားတယ္ထင္တယ္တဲ့။ မီးဖိုကေတာ့ မီးေတြေတာက္ေနလို ့ အကုန္၀ိုင္းျပီးျငိွမ္းရပါတယ္။ ကံေကာင္းလို ့ပါ။ တကယ္လုိ ့သာ လူငယ္ေလး အခိ်န္မွီေရာက္မလာခဲ့လုိ ့ရွိရင္… ကြ်န္မအမ်ိဳးသားနဲ ့ ၆ထပ္က လူၾကီးသာ ငါ့အိမ္က ေညွာ္တာမွ မဟုတ္တာဆိုျပီး အိမ္တံခါးေလး အသာပိတ္ေနခဲ့ရင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အဖုိးၾကီး မီးခိုးေငြ ့ေတြထဲ တခုခုျဖစ္သြားနိုင္တဲ့အျပင္ အဲဒီအခန္းကစတဲ့ မီးက ဘယ္ေလာက္ထိ ပ်ံ ့နွံ ့သြားမယ္ မသိပါဘူး။ ၾကြက္ကေလး ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ ့တဲ့ ပံုျပင္လုိပါပဲ။ ငါနဲ ့မဆိုင္ဆို ဘာသိဘာသာေနခဲ့ရင္ တခိ်န္က် ငါ့ဆီ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္လာသလုိပဲေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက သင္ခဲ့ရတဲ့ ဖတ္စာေလးသြားသတိရတယ္။ လဲေနသူကို ထူေပးပါ… အားငယ္သူကို အားေပးပါတဲ့။

ဒီမွာ အဲဒီလုိ တေယာက္နဲ ့တေယာက္ ေႏြးေထြးမွ ုေတြ ပါးလ်လာလုိ ့ ထင္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံတဲ့ အျဖစ္ေတြ၊ ရထားလမ္းထဲ အတင္းခုန္ခ်တဲ့အျဖစ္ေတြ၊ ယဥ္ယဥ္ေလးရူးရတဲ့အျဖစ္ေတြ အေတာ္ကိုမ်ားပါတယ္။ ရံုးမွာ အဲဒီလို အခက္အခဲေတြ ခံနုိင္ရည္မရွိတဲ့အခါ တေယာက္ထဲျမိဳသိပ္မထားဖို ့ အၾကံဥာဏ္ေတာင္းခံဖုိ ့ counselor လုပ္တဲ့ company တခုကို ငွားထားပါတယ္။ အဲဒီသတင္းၾကားမိေတာ့ အဖိုးကို သတိရမိတယ္။ ဟိုတခါ အညာျပန္ေတာ့ ကိုယ္နဲ ့စိမ္းတဲ့ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြ အဖိုးဆီ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ ့။ သူတို ့က တုိးတိုး တိုးတိုးနဲ ့ ေျပာၾကေတာ့ ကိုယ္လဲ စပ္စုမရ။ ေနာက္မွ သိရတာက အဖုိးတုိ ့ ရပ္ကြက္ထဲက ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ၾကတဲ့ လင္မယားေတြတို ့ သားအဖအခ်င္းခ်င္း နားလည္မွ ုလြဲၾကတာေတြကို အဖုိးဆီမွာ အဆံုးအမလာခံ အၾကံဥာဏ္ လာယူၾကတယ္ဆုိပဲ။ ကြ်န္မအဖိုးက အသက္၉၀နားနီးေနျပီဆိုေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက အၾကီးဆံုးကို ဂါရ၀ျပဴ အဆံုးအမ နာယူၾကတာ ၾကားရတာ ၾကည္ႏူးစရာပါ။ သူမ်ားအပူကို မွ်ယူေျဖရွင္းေပးလို ့ အပူေတြ ျငိမ္းသြားတာ သူလဲ ဘယ္ေလာက္ကုသိုလ္ရလုိက္ပါသလဲေနာ္။ ဒီနိုင္ငံက counselor အယူအဆလိုမ်ိဳးကို ကြ်န္မတုိ ့နုိင္ငံမွာေတာ့ ဟိုးေရွးေခတ္ကတည္းက ယဥ္ေက်းမွ ုတရပ္ အေနနဲ ့ က်င့္သံုးလာတာ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ၾကရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လမ္းမွာကားေပၚမွာ ခရီးသြားအခ်င္းခ်င္း ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ၾကရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျဖန္ေျဖမယ့္ counselorေတြက သူ ့အလိုလို အနီးအနားပတ္၀န္းက်င္မွာ ေပၚလာေအာင္ နီးစပ္လြန္းတဲ့ နွလံုးသားေတြ သံေယာဇဥ္ေတြကို ကြ်န္မျဖင့္ ေစ့ေစ့ေတြးေလ ၾကက္သီးေမြွးညွင္းထေအာင္ အံ့ၾသေလပါပဲ။

မနက္ျဖန္ Nov 13th က World Kindness Dayပါ။ ၾကင္နာမွ ုေတြ ရွားပါးတဲ့ အရပ္မွာ ကြ်န္မ အီးေမးလ္ တေစာင္ ခုေလးတင္ရပါတယ္။ ကြ်န္မတို ့ ႒ာနရဲ့ Kindness Dayကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ အစီအစဥ္ကေတာ့ ေန ့တဓူ၀ ကြ်န္မတို ့ပတ္၀န္းက်င္ေလး သန္ ့ရွင္းသပ္ရပ္ေအာင္ ေစတနာ အျပည့္နဲ ့ လုပ္ေပးရွာတဲ့ သန္ ့ရွင္းေရးအန္တီကို လက္ေဆာင္ေလးေပးဖို ့ ကိုယ္တတ္နုိင္သေလာက္ ပါ၀င္လွ ူဒါန္းၾကတဲ့ အစီအစဥ္ပါပဲ။ အဲဒီလုိ ေမတၱာတရားေလးေတြနဲ ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေလးျဖစ္ေအာင္ လွံ ု ့ ေဆာ္ စည္းရံုးေပးတဲ့ ကြ်န္မလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အမၾကီးကို အရမ္းေလးစားၾကည္ညိဳမိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူေရြးခ်ယ္လုိက္တဲ့သူဟာ ကြ်န္မသံေယာဇဥ္ၾကီးရတဲ့၊ အလုပ္မလာရင္ ေနမ်ားမေကာင္းလို ့လားလုိ ့ စိုးရိမ္မိတဲ့၊ သူ ့အိမ္က အပင္ေသးေသးေလးေတြကို ကြ်န္မအလုပ္စားပဲြေဘးမွာ အလွဆင္ဖို ့ ပန္းအိုးလွလွေလးနဲ ့ လက္ေဆာင္ေပးတတ္တဲ့၊ သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္တဲ့အခါ သူ ့အိမ္သူရာလုိ ေစတနာထားလုပ္ေပးတတ္တဲ့ သန္ ့ရွင္းေရးအန္တီျဖစ္ေနလို ့ ပိုလို ့ၾကည္ႏူး၀မ္းသာမိပါတယ္။ World Kindness Dayမွာ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က တစံုတေယာက္ကို ကူညီျဖစ္ေအာင္ ကူညီၾကစို ့လား။

(Nov 13th World Kindness Day အမွတ္တရ)
(တခါတခါ အေၾကာင္းအရာ ေသးေသးေလးေတြကို ေရးခ်င္ျပီး ပို ့စ္တခုလို ခ်ဲ ့ေရးျပန္လဲ မေကာင္း… ေရးကလဲေရးခ်င္ဆိုေတာ့… မေရးျဖစ္ပဲ စိတ္ထဲမွာသာ ရွိျပီး ေပ်ာက္သြားတာ အေတာ္မ်ားပါတယ္… ဟိုတခါက ဟိုဟိုဒီဒီဆိုျပီး အသုတ္စံုလို ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္… ခုလဲ အဲဒီလို အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ေရးခ်င္လာျပန္တာေၾကာင့္ ဟိုဟိုဒီဒီ နို၀င္ဘာလို ့ ေပးျပီး ေရးလိုက္ပါတယ္… ေနာင္လဲ ေရးျဖစ္တဲ့လေလး ေနာက္ကထည့္ျပီး ဟိုဟိုဒီဒီေလးေတြ စိတ္ထဲေပၚရင္ေပၚလာသလို ေရးမိေနဦးမယ္ ထင္ပါတယ္… တကူးတက ဖတ္ေပးၾကတာ ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္)


တန္ခူး
5:36pm 12-Nov-2009

Friday, November 6, 2009

အေမတူသား

သားေလးေမြးခါစကေန ၄နွစ္သား(မနွစ္ကေလာက္အထိ) ေတြ ့တဲ့သူတိုင္းက အေဖတူသားေလးလုိ ့ မွတ္ခ်က္ခ်ၾကေတာ့ ျပံဳးျပံဳးေလး ေနေနရေပမယ့္ ကိုယ့္သားေလးျဖစ္ျပီး ကိုယ္နဲ ့သိပ္မတူေတာ့ စိတ္မေကာင္းသလိုလို ၀မ္းနည္းသလိုလို ျဖစ္မိတာ အမွန္ပဲ။ ဘယ္သန္တာေလးရယ္၊ ပုတိုတို လက္သည္း၊ေျခသည္းေလးေတြ တူပါေသးတယ္ဆို စိတ္ကိုေျဖရတယ္။ သားေမြးခါစက သူ ့ဆံပင္ေတြက ဒူးရင္းသီးလုိ မာမာေထာင္ေထာင္ၾကီးေတြ။ သူ ့အေဖဆံပင္နဲ ့ တပံုစံထဲ။ ေနာက္ ဆံပင္သန္လြန္းလို ့ ခေလးပင္ပန္းမွာေၾကာက္လုိ ့ ရိတ္ရင္းရိတ္ရင္းနဲ ့ သားဆံပင္ေလးေတြက ကိုယ့္ဆံပင္လို ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး… ျပီးေတာ့ အညိဳေရာင္ေလးျဖစ္လာေတာ့… ေဟး… ကိုယ္နဲ ့တူတာ တခုရျပန္ျပီဆုိ ေပ်ာ္လိုက္ရတာ။ ဒီနွစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သားက အေမနဲ ့ပိုတူတူလာတယ္ လုိ ့ဆိုေတာ့ သူ ့အေဖမသိေအာင္ ၾကိတ္ျပီး ၀မ္းသာမိေနတာ။ အထူးသျဖင့္… သားမ်က္လံုးေလးေတြက အေမနဲ ့တူတယ္ဆိုပဲ။

ညေနသူ ့အေဖလာၾကိဳျပီး ျပန္တဲ့လမ္းခရီးမွာ သားနဲ ့အေမ အက်င့္စရိုက္တူတာ ပိုေပၚလြင္ထင္ရွားပါတယ္။ ကုိယ္ကလဲ သူ ့အေဖကို တေန ့လံုး ရံုးမွာျဖစ္သမွ်ေျပာျပခ်င္… သားကလဲ သူ ့ေက်ာင္းမွာျဖစ္သမွ်ေျပာျပခ်င္နဲ ့… သားနဲ ့စကားလုေျပာရပါတယ္။ တခါတေလ သူ ့အေဖက ဘယ္သူ ့စကားနားေထာင္ရမွန္းမသိ… ကားကလဲ ေမာင္းရေသးဆိုေတာ့ ဒီသားအမိနဲ ့ေတာ့ခက္ပါတယ္ဆို ဟားတိုက္ ရယ္ေမာေတာ့တာပဲ။ သားကလဲ ဘယ္ေလာက္လူလည္က်သလဲဆို ကြ်န္မျငိမ္ေနရင္ သူပါလိုက္ျငိမ္ျပီး ကြ်န္မေျပာမွ လိုက္ေျပာတတ္ပါတယ္။ သူ ့အေဖကို သူတေယာက္ထဲ occupyလုပ္ခ်င္တာေလ။ သားေမေမေျပာမယ္ျပီးမွ ေျပာေနာ္ဆို သူ ့အေဖက ကိုယ့္ကို ကေလးနဲ ့ျပိဳင္စကားလုေျပာတယ္လုိ ့ ေ၀ဖန္ပါေသးတယ္။ အိမ္မွာ တေယာက္ထဲရွိေပမယ့္ အခ်ိန္ျပည့္သားအသံနဲ ့ ေ၀ဆာေနတတ္ပါတယ္။ တနွစ္တခါ ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ ကိုယ့္အိမ္က ကိုယ့္အသံနဲ ့ေ၀ဆာေနသလိုပါပဲ။ အေမကေတာ့ ေျပာတယ္… “ညည္းျပန္ေရာက္ေနတာ ေၾကျငာစရာမလိုဘူး” တဲ့။ ခုဆို အေမတူသား ေမာင္စကားမ်ားေလးပါ ပိုတိုးလာေတာ့ အိမ္မွာ ေခါင္းေလာင္းေတြ အမ်ားၾကီးေပါ့။

ဟိုတေလာက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ့ သမီးေလးေမြးေန ့ကို gameေလးေတြနဲ ့ က်င္းပပါတယ္။ တခုေသာgameက အကျပိဳင္ပဲြပါ။ သားမ်ား ေၾကာင္ေနမလား ေအာင့္ေမ့တယ္ အသားကုန္ က ေနတဲ့ သားကို ၾကည့္ျပီး အားလံုးက ပြဲက်ၾကပါတယ္။ အကမွာ အျပတ္mood၀င္ျပီး ကေနတာပါ။ သူ ့ကို ဘယ္သူ ့မွလဲ မသင္ေပးရပဲ သူ ့ဘာသာ က ေနတာၾကည့္ျပီး သူ ့အေဖက တုိးတိုးေလး လာေျပာပါတယ္။ အေမတူသားပဲ။ အဲဒီေန ့က သားက အကအေကာင္းဆံုးဆုရသြားေတာ့ သူရတဲ့ ဆုေလးကို တျမတ္တနိုးနဲ ့။ ျပီးခဲ့တဲ့လက ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ သမီးေမြးေန ့သြားေတာ့လဲ အကဆု ရျပန္ပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းတုန္းက သၾကၤန္မွာ က ခ်င္ ခုန္ ခ်င္တဲ့ ပိုးကို အေဖ ဘယ္လိုမွ မသတ္နုိင္ပဲ ေနာက္ဆံုးလက္ေလ်ာ့ ခြင့္ျပဴလိုက္ရတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ သတိရမိပါတယ္။ သူ ့အေဖက လူအမ်ားၾကီးေရွ ့ မင္းတို ့မုိ ့ မရွက္တယ္လို ့ ကိုယ္တို ့ သားအမိနွစ္ေယာက္ကို ကဲ့ရဲ့တတ္ေသးရဲ့။

ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က သားေနမေကာင္းလုိ ့ ကိုယ္နဲ ့သူ ့အေဖ တလွည့္စီ ခြင့္ယူၾကပါတယ္။ ေဆးခန္းမွာ သားအလွည့္ေရာက္ဖုိ ့ ေစာင့္ေနတုန္း သားက သူ ့ဆရာမဆီ စာေရးခ်င္တယ္ဆို ကိုယ့္ဆီက တယ္လီဖုန္းကိုေတာင္းပါတယ္။ တေယာက္ထဲျငိမ္ေနလုိ ့ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေတာ္ခရီးေရာက္ေနပါျပီ။ သူ ့စိတ္ကူးနဲ ့သူ ့၀ါက်ကို သူ ့ဘာသာစီျပီးေရးေနတာ အံ့ၾသသြားမိပါတယ္။ သူ ့အေဖဆို SMS ရိုက္ရတာ စပါးလံုးေကာက္ေနသလို အေတာ္ဒုကၡေရာက္တတ္ပါတယ္။ တခါတေလ သူ ့အတြက္ ကိုယ္က SMS ရိုက္ေပးရပါတယ္။ ခုသားက်ေတာ့ အေမကိုေတာင္ တခြန္းမေမးပဲ ေခ်ာလုိ ့ေမြ ့လုိ ့။ သူမသိတာ ေအာက္လိုင္းကို ဘယ္လို သြားရမလဲဆိုတာပါပဲ။ က်န္တာေတြက ဘယ္လုိရိုက္လိုက္မွန္းကို မသိတာပါ။ သူ ့SMS ေလးကို ခ်စ္လြန္းလို ့ သိမ္းထားတာ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။

I love you teacher nor. I love you so much. You always play I love you. You go to sc. Do u see the horse. U said yes. I miss you.

သားေရ သား SMSေလး ေမေမ့ကို ျပန္ရွင္းျပဦးလုိ ့ဆိုေတာ့ တီခ်ယ္က သူနဲ ့အျမဲကစားလို ့ ပိုခ်စ္တယ္။ တီခ်ယ္က SC(shopping centre) သြားတယ္။ ဟိုတေန ့က zoo သြားေတာ့ ျမင္းေလးျပတာ ေတြ ့တယ္လို ့ေျပာတယ္။ တီခ်ယ့္ကို လြမ္းတယ္တဲ့။ အဲဒီ SMSေလးကို သူ ့ဆရာမပို ့လိုက္ေတာ့ ဆရာမလဲ အံ့ၾသေနပါတယ္။ ညေနသူ ့အေဖကို ျပန္ျပေတာ့ မျဖစ္နုိင္ဘူးတဲ့။ ဒါသားေရးတာ မျဖစ္နုိင္ဘူးဆိုေတာ့ သားကို သူ ့ေရွ ့တင္ ေရးခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ သားက သူ ့စိတ္ကူးနဲ ့သူ ေကာက္ေရးလိုက္ေတာ့ သူအေတာ္ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ SMSကို ေခ်ာေခ်ာေမြ ့ေမြ ့ရိုက္တတ္တာအျပင္ သူ ့အရြယ္နဲ ့ ၀ါက်ေလးကို စိတ္ကူးနဲ ့စီတတ္တာကလဲ အံ့ၾသစရာပါ။ ထံုးစံအတုိင္း သူ ့အေဖက မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ မင္းရဲ့သားက ၾကီးရင္ မင္းလို စာေတြေရးဦးမယ္ ထင္တယ္တဲ့။

အေပၚကအခ်က္ေလးေတြကေတာ့ အေမတူတဲ့ေကာင္းတ့ဲ အခ်က္ေလးေတြေပါ့ေနာ္။ ေကာင္းတာေလးေတြေရးျပီး ဆိုးတာေလးေတြလဲ ခ်န္ထားလို ့မရျပန္ပါဘူး။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က အေဖေဆာ္ပေလာ္ေတာ္တီးတာ အေတာ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ေမာင္နွမ ၃ေယာက္မွာ ကိုယ္က အခံရဆံုး။ အေၾကာင္းရင္းက ေခါင္းမာလို ့ပါ။ မွန္တယ္ထင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ရိုက္ရိုက္ မ်က္ရည္မက်တတ္ေတာ့ ရိုက္တဲ့သူေတာင္ ေမာယူရတဲ့အထိပါပဲ။ တခါတေလ ဘယ္ေလာက္ဆိုးလဲဆို ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ျပီး အေဖက ရိုက္ဖုိ ့လုပ္ရင္ အေဖ့ကို ဒုတ္ေတာင္ ကိုယ္က ယူေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ ဆိုးတယ္ေနာ္။ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ဆိုးတာေတြ ေပၚကုန္မွာ စိုးလို ့ ။ ခုေတာ့ ကိုယ္ေခါင္းမာတဲ့ ၀ဋ္က ကိုယ့္ျပန္လည္ေနပါျပီ။ သားက ဒုတ္ကို လံုး၀မေၾကာက္ပါဘူး။ သူလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကို ဒုတ္မေၾကာက္ပဲ ဘယ္ေလာက္ရိုက္ရိုက္ ဆက္လုပ္တတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ရိုက္တဲ့နည္းက မထိေရာက္ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္ျပီး ခုေတာ့ လက္ျဖစ္ပံုျပင္ (အဲဒီပံုျပင္ေလးေတြ အေၾကာင္း ပို ့စ္တခု သတ္သတ္ေရးပါဦးမယ္) ေတြနဲ ့ ဆံုးမတာ ေအာင္ျမင္ေနပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ခံမလဲေတာ့ မသိ အေမတူသား ေခါင္းမာေလးေရ။

ငယ္က အေမက ဘယ္သန္ကိုယ့္ကို ဘယ္လက္နဲ ့ေရးမွာ စိုးလို ့ဆို ဘယ္လက္ကို ပတ္တီးၾကီးစီးထားေပးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သမီးလက္မွာ နာနာၾကီးျဖစ္ေနတယ္ ဘယ္လက္နဲ ့ မေရးနဲ ့လို ့ မွာလိုက္ပါတယ္။ မိဘစကားကို တေသြမတိမ္း နားေထာင္တဲ့ ကိုယ္က ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ပတ္တီးေလး တိတ္တိတ္ေလးျဖဳတ္ျပီး ဘယ္လက္နဲ ့ပဲ စာေရးပါတယ္။ ညေနေက်ာင္းဆင္းခါနီးရင္ ပတ္တီးေလးျပန္ပတ္။ ကေလးဆိုေတာ့ ဘယ္ပတ္တီးကို လက္ရာမျပတ္ ျပန္ပတ္တတ္ပ့ါမလဲ။ ဦးေနွာက္ေလး တထြာေလာက္နဲ ့ လူလယ္လုပ္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးအိမ္ကလဲ လက္ေလ်ာ့ျပီး ဘယ္လက္နဲ ့သာေရးခုိင္းလိုက္ရေတာ့တာ။ ဟိုတေန ့က သားဆရာမက သားအိမ္မွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္စားလား လုိ ့ေမးေတာ့ စားပါတယ္.. ဘာမ်ားျဖစ္လုိ ့လဲလုိ ့ ဆရာမကို ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ တျခားကေလးေတြသာ ထမင္းပန္ကန္ထဲ ဟင္းသီးဟင္းရြက္က်န္မယ္… သားက အျမဲကုန္တယ္တဲ့။ အျဖစ္မွန္ကို ဟိုတေန ့ကမွ သိလုိက္ရတာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေလးေတြကို ဆရာမမသိေအာင္ အနားက အမိွ ုက္ပံုးေလးထဲ သြားသြားထည့္တာပါတဲ့။ ဆရာမလဲ သူ ့ရဲ့လူလည္က်ပံုကို ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ျဖစ္ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ နင့္သား Mr Bean ၾကည့္လြန္းလို ့ အဲဒီအက်င့္ေတြ ရတာျဖစ္မယ္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ Mr Bean လက္ခ်က္ထက္ Ms တန္ခူးေသြးမို ့ဆို ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။

မိဘတေယာက္ရဲ့ အတၱအတိုင္း ကိုယ့္သားေလးကို ေလာကၾကီးမွာ အေကာင္းဆံုး အေနအထိုင္ အက်င့္စရုိက္ေလးေတြ ရေစခ်င္တာမို ့ အေမတူတဲ့ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေလးေတြ ယူေစျပီး မေကာင္းတာေလးေတြေတာ့ ကိုယ္ေျပာသလုိလုပ္ ကိုယ္လုပ္သလို လုိက္မလုပ္နဲ ့ဆိုတဲ့ အတိုင္း ဒီကေမေမၾကီးက ဆံုးမရပါဦးမယ္။

တန္ခူး
5:07pm 3-Nov-2009

Monday, November 2, 2009

Lets Make Our World The Most Beautiful Home

ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းသက္ေ၀က ကမာၻပ်က္ဖို ့ တလအလိုတဲ့။ တက္ဂ္ထားတာၾကာေပါ့။ တက္ဂ္ဂိမ္းေတြဆို ေရွ ့ဆံုးက တက္တက္ၾကြၾကြ ေရးတဲ့ တန္ခူး ဒီတခါေတာ့ ေၾကာက္လန္ ့ေသြးပ်က္ျပီး တံခါးၾကားထဲ ပုန္းေနမိတာ။ သူမ်ားေတြ ဘာေတြေရးၾကသလဲလို ့ တံခါးၾကားထဲက ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာ။ ပိုးဟပ္ေၾကာက္တဲ့ သက္ေ၀က ဒီပို ့စ္ကို မတုန္မလွ ုပ္ေရးျပသြားလုိက္တာ… ေအးေလ… ပိုးဟပ္မွ မဟုတ္တာ။ ေၾကာက္ပါတယ္ဆို… မမေမျငိမ္းေရးထားတာကလဲ ၾကက္သီးေမြးညွင္းမ်ားေတာင္ ထ မိပါရဲ့။ ပန္ ့ပို ့စ္ေလးဖတ္ရေတာ့ နဲနဲအသက္ရွ ုေခ်ာင္သြားတယ္။ ကာတြန္းေလးနဲ ့ဆိုေတာ့ ေၾကာက္အားလန္ ့အားနဲ ့ ျပံဳးမိေသးတယ္။ မမသိဂီၤနဲ ့မမသီတာတို ့ကလဲ ရင့္က်က္လိုက္ၾကတာ။ အခုေတာ့ တံခါးၾကားထဲက မထြက္မေန ထြက္လာပါျပီ။ ေရးလုိက္ဦးမဟဲ့… အာဂသတိၱ ေဒၚတန္ခူး။

တရားမရွိဘူးပဲေျပာေျပာ။ အဲဒါမ်ိဳးကိစၥဆုိ အေတာ္ေၾကာက္တတ္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတာင္ ေသြးထြက္သံယိုကားတို ့ နိမိတ္မေကာင္းတဲ့ကားေတြဆို ေ၀းေ၀းေရွာင္တတ္ပါတယ္။ အေခြဆိုင္မွာ အေခြငွားရင္ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတဲ့ကား မေပးနဲ ့ေနာ္ဆုိ ငွားတတ္တာမ်ိဳးကို။ အားလပ္ခ်ိန္မွာ အနားယူပါတယ္ဆိုမွ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြွင္ရြွင္ စိတ္လက္ခ်မ္းသာေလး အနားယူခ်င္တာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက စာေမးပဲဲြနားနီးလို ့ ေဂါက္ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္လာရင္ “အတၱမ်ားနဲ ့အဆိပ္တက္လို ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ကိုယ္တေယာက္ထဲရူး” လုိ ့ ေမဆြိရဲ့ အတၱသီခ်င္းေအာ္ဆိုရင္ ေမေမက “ဟဲ့… နိမိတ္မေကာင္း… ညည္းတကယ္ရူးသြားဦးမယ္” လို ့ ဟန္ ့တတ္ပါတယ္…။ အဲဒီအခါ “ေအာင္ပါေစ…ေအာင္ၾကပါေစ” ဆို ကမန္းကတန္းသီခ်င္းေျပာင္းဆိုခဲ့တာ အမွတ္ရမိတယ္။ ေမခလာရဲ့ “စိတ္… စိတ္နဲ ့တို ့နဲ ့ညစ္တယ္… ေသရင္ေအးမယ္” သီခ်င္းကို အျပတ္ဟစ္ေနရင္ အေမေခါင္းေခါက္တာ ခံခဲ့ရတာပါ။ အေဖကလဲ အိမ္မွာ သီခ်င္းဖြင့္ရင္ “ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး”လုိ ဓမၼေတးဖြင့္ရင္ဖြင့္… ဒါမွမဟုတ္.. သုေမာင္ရဲ့ “သူေဌး၀ါဒ” လို အတိတ္ေကာင္း နိမိတ္ေကာင္းသီခ်င္းေတြသာ ဖြင့္တတ္တယ္မိုလား။ ဒီေတာ့လဲ ကိုယ္က မိရိုးဖလာ အစဥ္အလာမပ်က္ေအာင္… ျပီးေတာ့ ဘုိဆန္ဆန္ေလးနဲ ့ တက္ဂ္ဂိမ္းကို ေရးေတာ့မယ္ ခ်စ္သက္ေ၀ေရ။ “Lets Make Our World The Most Beautiful Home” … ကဲ…လာ… တို ့ရဲ့ကမာၻၾကီးကိုအလွပဆံုး အိမ္ကေလး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကစို ့လား။

အဲဒီသီခ်င္းေလးကို ခုတေလာ ဒီက channel 5 မွာ ညတိုင္းလုိ လြွင့္ေနတာပါ။ သီခ်င္းေလးနားေထာင္ရတာ ၾကည္နူးမိသလို စာသားနဲ ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးကလည္း ေကာင္းတာမို ့ နွစ္သက္မိတာပါ။ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ ရည္ရြယ္စပ္ဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းေလးပါ။ စာသားတခ်ိဳ ့က…

(www.youtube.com/watch?v=QIX-jVka4PQ)

It only takes one heart, to make a start.
A dream to just go green, to keep it clean.

Side by side we’ll make it happen
So that we can live like we’re in heaven.

Let’s make our world the most beautiful home
Where everyone can live and breathe and they can easily roam.

We just have to make it ours to make it last
By giving our all & doing our best
Let’s keep our world the most beautiful home…oh yeah

ကမာၻၾကီးက်န္းမာေရးေကာင္းဖို ့က ဒီကမာၻေပၚမွာ မွီတင္းေနထိုင္တဲ့ လူသားေတြ အားလံုးေပၚမွာ တာ၀န္ရွိတယ္မိုလား။ မလိုအပ္ရင္ အိမ္က မီးခလုတ္ေလးပိတ္ထားတာတို ့… အဲကြန္းမသံုးပဲေနတာတို ့… ျပီးေတာ့ Recycling လုပ္တာတို ့ဟာ တဦးခ်င္းအတြက္ သိပ္မထိေရာက္ဖူး ထင္ရေပမယ့္ ကမာၻၾကီး အသက္တစကၠန္ ့ ဆန္ ့မဆြဲနိုင္ဘူးလို ့ ဘယ္သူေျပာနုိင္မလဲ။ တေယာက္ခ်င္းဆီက သစ္ပင္ေလးတပင္စိုက္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ရာသီဥတုဆိုး၀ါးပ်က္ျပားလာမွ ု ေလ်ာ့ပါးမသြားဘူးလို ့ ဘယ္သူေျပာနုိင္မလဲ။ က်န္းမာေရး ခ်ိနဲ ့လာတဲ့ ကမာၻၾကီးကို အားလံုး၀ိုင္းဂရုစိုက္ၾကရင္ ကမာၻၾကီးအသက္ရွည္ က်န္းမာလာျပီး ေနခ်င့္စဖြယ္… အလွပဆံုးအိမ္ေလးလုိ ျဖစ္လာမွာအမွန္ပါပဲ။ Lets Make Our World The Most Beautiful Home.

(သက္ေ၀ေရ တန္ခူးဗားရွင္းနဲ ့ေရးေပးလိုက္တယ္ေနာ္…)

တန္ခူး
9:13pm 2-Nov-2009

Saturday, October 31, 2009

ေ၀းခဲ့ေသာ္လည္း ပန္းခရမ္းျပာ



(အေပၚကပံုကိုသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီက အီးေမးလ္နဲ ့ရပါတယ္)

သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အီးေမးပုိ ့လုိက္တယ္ ခရမ္းျပာ။ Youtube video clipေလးကို နွိပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ငါ့နွလံုးသားေတြ ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ အပိုင္းအပိုင္းအစစ ေၾကမြလို ့။ ငါေၾကကြဲတယ္။ငါယူက်ံဴးမရျဖစ္တယ္။ငါငိုေနမိတယ္ ပန္းခရမ္းျပာေရ။

http://www.youtube.com/watch?v=9-80WGzkQog

ဟိုးတုန္းက ညေနခင္းမ်ား
ၾကည္ျပာကန္ေဘးမွာ သံစဥ္လွိ ုင္းခတ္
ေတးဖြဲ ့လြင့္ပ်ံ ့ေနတတ္စဥ္ ကမ္းမဲ့ပန္းေဗဒါမ်ား
ေရျပင္ေပၚမွာ မွီရာတည္ရာ စြန္ ့ခဲ့ေမ်ာလို ့ေနေတာ့တယ္

အိပ္မက္ထဲက ခရမ္းျပာ… စိတ္ကူးထဲက ခရမ္းျပာ… ဟိုးေရြွေရာင္အတိတ္ေတြထဲက ခရမ္းျပာ။ ေ၀းခဲ့ရရင္ေတာင္ အဲေလာက္ တေမွ်ာ္တေခၚေ၀းခဲ့ရလိမ့္မယ္လုိ ့… အရင္က ငါတကယ္သံသယမရွိခဲ့တာပါ။

ေၾကြသြားတဲ့နုပ်ိဳျခင္းမ်ား
ေလွာင္ရယ္သံၾကားမွာမတည္ျငိမ္ေသးခဲ့
ျငီးေငြ ့စိတ္ပ်က္ေနရစဥ္ အျပစ္မဲ့အလြမ္းေျခရာမ်ား
နာက်င္ေနသူရင္မွာထင္က်န္
တယုတယေထြးပိုက္ေနခဲ့သူ

ငါက အတိတ္မွာ ေနထိုင္သူ။ ဒီေတာ့ နုပ်ိဳျခင္းေတြ ေၾကြေၾကြသြားတာကို တမင္မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္လို ့။ အျဖဴေရာင္ဘာသာစကားေတြ ဘယ္သူနားမလည္လည္ တကုိယ္တည္း ဆိုညည္းေနမိတယ္။ ခရမ္းျပာရဲ့ ပစၥဳပန္ေတြ အဲေလာက္ အက်ည္းတန္ခ့ဲလိမ့္မယ္လုိ ့ ဘယ္သူက ရက္ရက္စက္စက္ နိမိတ္ဖတ္ခဲ့မလဲကြယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခရမ္းျပာရဲ့ပြင့္ဖတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ႏြမ္းေၾကေျခာက္ေသြ ့သြားဦးေတာ့… ငါ့ရင္ထဲ တယုတယ ေထြးပိုက္ထားေနဦးမွာပါ ခရမ္းျပာရယ္။


ေ၀းခဲ့ျပီးပန္းခရမ္းျပာေရ
တခါတရံမွာ အိပ္မက္္လို
ပင္ညိဳညိဳရိပ္ေတြ
ျမျမက္စိမ္းစိမ္းေတြ
ဘယ္ဆီမွာလဲမသိေတာ့ပါ

ငါ့အတြက္ အျငိမ္းခ်မ္းဆံုး ရင္ခြင္ပါ။ ဒီရင္ခြင္မွာ ငါက ထာ၀ရ ခုိနားခ်င္သူ။ ဒါေပမယ့္… ဒါေပမယ့္ခရမ္းျပာရယ္… ငါနဲ ့အကြ်မ္းတ၀င္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပင္ညိဳရိပ္ေတြ… စိမ္းျမျမျမက္ခင္းေလးေတြ… ခု ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ… ဘယ္ဆီမွာလဲ… ေျဖပါဦးခရမ္းျပာ။ င့ါရင္ခြင္ကို ဘယ္သူက ဓားခြ်န္ခြ်န္နဲ ့ ေျခမြ ဖ်က္ဆီးသြားခဲ့သလဲ။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မနက္ျဖန္ရက္မ်ား
အဆင္မေျပနိုင္ေသးခင္
ယံုၾကည္တမ္းတ
အသိစိတ္လမ္းေလ်ာက္ေနျဖစ္စဥ္
စခန္းမဲ့နားခိုရာလည္း
ဘယ္ဆီဘယ္မွာရည္ရြယ္ရာကို
ခုထိလက္မေလ်ာ့နိုင္ဘူးကြယ္

ဘယ္ေတာ့မွ ခ်န္မထားရစ္ပါဘူး ခရမ္းျပာ။ ငါ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက အသက္ျပင္းလြန္းလို ့ပါ။ မျဖစ္နုိင္တာကို ရူးသြပ္သူလုိ ့ ေလွာင္ရယ္ၾကပါေစ… ငါ့ယံုၾကည္ခ်က္ေတြက ဘယ္ေတာ့မွ အရည္မေပ်ာ္နိုင္ေအာင္ မာခဲေနၾကျပီ။ ေမာပန္းလြန္းလွတဲ့ ဒီခရီးရွည္ၾကီးမွာ ခရမ္းျပာမွ အနားမရွိေတာ့လဲ နားခိုရာရင္ခြင္မဲ့တဲ့ ငွက္ငယ္တေကာင္လို ငါ့ဘ၀ပါ။ အေတာင္ေတြ ေညာင္းလဲ ငါပံ်သန္းေနဦးမွာ။ ေ၀းခဲ့ေသာ္လည္း… ခရမ္းျပာ။ တခ်ိန္မွာ နီးၾကရဦးမွာလုိ ့ ငါေခါင္းမာစြာနဲ ့ ေအာ္ဟစ္ေနတုန္းပဲ…. ခ်စ္တဲ့ခရမ္းျပာရယ္။

(ခုတေလာ စိတ္ေတြ ေလတယ္။ အဲဒီ Video Clip ေလးကို ၾကည့္မိေတာ့ ပိုစိတ္ေလတယ္။ ခ်စ္ရတဲ့ ညီမေလး အိမ့္ခ်မ္းေျမ့က ခုတေလာဆိုျဖစ္တဲ့ သီခ်င္းေလးေတြတဲ့ တက္ဂ္ထားတယ္။ အိမ့္ေရ… ခုတေလာ အိပ္မက္ထဲက လူတေယာက္လုိ ေယာင္ေယာင္၀ါး၀ါး ဆိုညည္းမိေနတဲ့ သီခ်င္းက ေ၀းခဲ့ျပီ ပန္းခရမ္းျပာတဲ့။ အဲဒီတပုဒ္ထဲကိုပဲ အရူးတေယာက္လုိ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ဆိုညည္းမိေနတာပါ။ အိမ့္ေက်နပ္နိုင္ေကာင္းပါရဲ့ေနာ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္မမေတြေရာ ဘာသီခ်င္းေလးေတြ ဆိုညည္းေနမလဲ သိခ်င္ေနမိတယ္… မမခင္မင္းေဇာ္၊ မမေမျငိမ္း၊ မမသိဂီၤ၊ မမသီတာ… ျပီးေတာ့ မမသက္ေ၀)

Monday, October 26, 2009

ေမာင္



ခပ္လွမ္းလွမ္းက ပန္းခရမ္းေရာင္စြယ္ေတာ္ေတြက နိုင္ငံေရးသိပၼံ ဘာသာရပ္ထက္ စြဲျငိစရာေကာင္းတာေၾကာင့္ ဒီLေဆာင္က အခ်ိန္ေတြ မဖ်က္ျဖစ္တာပဲလား…။ အမွတ္တမဲ့နဲ ့ Lေဆာင္ မွန္ျပဴတင္းကို ၾကည့္မိေတာ့ ျမင္ေတြ ့ေနက် ေကာင္ေလးနံေဘးက လူတေယာက္ကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိသြားခဲ့တယ္။ လိွ ုင္းခပ္ၾကီးၾကီးေတြပါတဲ့ ဆံပင္အၾကီးၾကီးရယ္… ေအာက္နားေလးမွာ ဘဲဥပံုလိုျဖစ္သြားတဲ့ မ်က္မွန္ၾကီးၾကီးရယ္… ျပီးေတာ့ အဆင္ၾကီးၾကီး ဟာေ၀ယံရွပ္ရယ္… ။ အေတာ္ခင္စရာေကာင္းတဲ့သူပဲ။

သူငယ္ခ်င္းက စာအုပ္ေပၚမွာ တခုခုေရးျပီး ကုိယ့္ကို လွမ္းေပးတယ္။ စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ ဒီလို စာအုပ္နဲ ့ စကားေျပာတတ္တာ အက်င့္ျဖစ္ေနျပီ။ “ဟုိမွာ မ်က္ကပ္” တဲ့။ အဲဒီေကာင္ေလးရဲ့ မ်က္လံုးေတြက နွာေခါင္းနားအေတာ္ကပ္ေနတာမို ့ ကိုယ္တို ့အုပ္စုမွာ Nick Name ေပးခဲတဲ့ ထူးက ေပးခဲ့တဲ့ နာမည္။ ထူးစာအုပ္ေပၚမွာ ကိုယ္ျပန္ေရးလိုက္တယ္။ “သူ ့ေဘးက တေယာက္က ဆံပင္က အၾကီးၾကီးပဲေနာ္… ရယ္ရတယ္… ခင္စရာပဲ” လုိ ့။ ထူးနဲ ့ထိုက္ ကိုယ့္စာဖတ္ျပီး ဟုိလူၾကီးဆီ အၾကည့္ေရာက္ျပီး တခစ္ခစ္ရယ္ၾကတယ္။ အဲဒီလူၾကီးကေတာ့ မ်က္ကပ္ေဘးမွာ သစၥာရွိစြာနဲ ့ အပါးေတာ္ျမဲလုိ ့။

မွတ္စုစာအုပ္ေအာက္က ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းစာအုပ္ေလး အၾကည့္ေရာက္သြားျပီး စိတ္ထဲက တုိးတိုးေလး ညည္းမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက စေတြ ့ျပီး မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိခ့ဲမိတဲ့ အဲဒီလူၾကီးက ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းေတြ စဲြမက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆိုတတ္လိမ့္မယ္လို ့ ကိုယ္သံသယမရွိခဲ့တာ အမွန္ပဲ။

*****************************

1-3/16 အခန္းေရွ ့မွာ လူၾကားထဲ ပါတိတ္အဆင္ၾကီးၾကီး ရွပ္အက်ီ္ကို အျပင္ထုတ္၀တ္ျပီး ပုဆိုးတိုတိုနဲ ့ အဲဒီလူၾကီးကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လိုက္ရေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ကိုယ္ျပံဳးမိတယ္။ သူ ့ကိုေတြ ့လုိက္ရင္ အျမဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ ့ အေတာ္ေအးေအးလူလူ ေနတတ္မယ့္ပံု။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ လက္တဘက္ထဲ လြွဲေလ်ွာက္တတ္တာကို ကိုယ္ကလဲ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ သတိထားမိေသးရဲ့။

ခုေလာေလာလတ္လတ္ ၀ယ္ထားတဲ့ လက္ေရးကဗ်ာစာအုပ္ေလးထဲက ကိုသွ်ားကဗ်ာတပုဒ္ကို ဖတ္ေနရင္း ဆရာေရာက္လာေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းေရာက္သြားတဲ့ ပါတိတ္အက်ီ္ၾကားၾကားကုိ လွမ္းေတြ ့လိုက္ရတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္း 8-1/2မွာ… ေႏြးေအးမွာ… ကားပတ္ကင္မွာ… မ်က္ကပ္နဲ ့အတူ ေတြ ့ရစိတ္လြန္းေတာ့ မ်က္မွန္ၾကီးၾကီးေအာက္က အဲဒီလူၾကီးရဲ့ မ်က္ရစ္မပါတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ ့ေတာင္ ကိုယ္ကရင္းနွီးလာသလို။

*****************************

တြဲတဲ့သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္နဲ ့ ေမဂ်ာ ကြဲသြားရေတာ့ ရင္ထဲဟာတာတာ။ အတန္းထဲ ၀င္လာသူေတြကို တေယာက္ျပီးတေယာက္ေငးရင္း လိုက္မွတ္ေနတုန္း… ျဗဳန္းဆို အဆင္ၾကီးၾကီး စီ၀ုိင္စီအက်ီ္ၾကီးနဲ ့ အဲဒီလူၾကီးကို ေတြ ့လိုက္ရေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ကိုယ္၀မ္းသာသြားမိတယ္။ သူနဲ ့ကိုယ္ စကားမယ္မယ္ရရ မေျပာဖူးပါပဲ ေဆြလိုမ်ိဳးလို ကိုယ့္စိတ္ထဲ ရင္းနွီးေနမိတာ ထူးဆန္းသားလား။ မ်က္မွန္ေအာက္က မ်က္လံုးေတြက ကိုယ့္ဆီအေရာက္ သူကေယာင္ေယာင္ေလး ျပံဳးျပသြားတယ္။ သူ ့ပံုၾကည့္ရတာ ကိုယ္ဒီေမဂ်ာရတာ သိျပီးေနသလို။ ျပီးေတာ့… ေမဂ်ာကဲြသြားတဲ့ သူ ့သူငယ္ခ်င္းေလးအတြက္ ေၾကကြဲေနသလို။

ပထမနွစ္ကတည္းက မတြဲျဖစ္ေပမယ့္ ရင္းနွီးလက္စရွိတဲ့ ေကာင္မေလး သံုးေယာက္ကို ျပံဳးျပလုိက္တယ္။ စကားေဖာင္ဖဲြ ့တတ္တဲ့ ကိုယ့္အက်င့္အတုိင္း စကားေတြေဖာင္ဖြဲ ့။ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ ့ ျမန္မာအက်ီၤေလးေတြ ၀တ္တတ္တဲ့ အျမဲျပံဳးေနတတ္တဲ့ မဟာဆန္သူေလးရယ္… ရွပ္အက်ီ္ပြပြေလးေတြ အျမဲ၀တ္တတ္တဲ့ ေယာက်ၤားေလးနဲ ့တူတဲ့ ေကာင္မေလးရယ္… မ်က္မွန္ေလးနဲ ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းစကားေျပာတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးရယ္… ျပီးေတာ့ ကိုယ္ရယ္။ အဲဒီလူၾကီးနဲ ့ကိုယ္တုိ ့ေတြ အမ်ိဳးေတာ္ရလိမ့္မယ္လုိ ့ မထင္မွတ္ခဲ့ဘူး။

*****************************

“ညည္းတို ့ကို ငါက programming ရွင္းျပမယ္… ငါ့ကို ညည္းတို ့က Microwave ရွင္းျပ”

ကိုယ္တို ့ကို အဲဒီလူၾကီးက သူ ့တူမေတြကို စကားေျပာသလို ညည္းတို ့လုိ ့ နာမ္စားသံုးျပီး ေျပာတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူနဲ ့ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လြယ္လြယ္ကူကူ ခင္မိသြားသလားမသိ။ သူနဲ ့စကားေျပာရတာ ကိုယ့္ေဆြကိုယ္မ်ိဳးနဲ ့ စကားေျပာရသလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိတယ္။ ဘာအထာမွမရွိ။ သူ၀တ္ထားတဲ့ အ၀ါေရာင္ေတာက္ေတာက္ တီရွပ္ေပၚက ကာတြန္းရုပ္ေလးၾကည့္ျပီး သူ ့အၾကိဳက္ဆံုးအေရာင္က အ၀ါေရာင္ထင္ရဲ့လို ့ ကိုယ္ကအေတြးနယ္ခ်ဲ ့ေနမိတယ္။

သူနဲ ့သူငယ္ခ်င္းျဖစ္မွ သူ ့ပံုစံနဲ ့မဆီမဆိုင္ သိခဲ့ရတာေတြ…. လူကသာ လူၾကီးပံုျဖစ္ေပမယ့္ သူက ကိုယ့္ထက္ေတာင္ ၆လ ငယ္ေသးတာရယ္… သူ ့အိမ္ကေၾကာင္ေလးေတြ အေၾကာင္းေျပာျပတဲ့အခါ သူ ့မ်က္လံုးေတြျပံဳးေနတာရယ္… ျပီးေတာ့ သူဂီတာကို ခံုခံုမင္မင္ တီးတတ္တာရယ္… ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းေတြ အရူးအမူးၾကိဳက္တတ္တာရယ္။

*****************************

ေက်ာင္းေရွ ့တိုင္လံုးၾကီးေတြ ေနာက္ခံထားျပီး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ရယ္ေမာေနၾကတဲ့ ကိုယ္တို ့ ၄ ေယာက္ရဲ့ ေက်ာင္းသူဘ၀လြတ္လပ္ျခင္းေတြ အထင္းသား ေပၚလြင္ေနတဲ့ ဓာတ္ပံုေလးျပန္ၾကည့္ ျဖစ္ရင္ အဲဒီလူၾကီးကို လြမ္းတတ္တယ္။ (သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ့ ျဖဴစင္တဲ့ အလြမ္းနဲ ့ပါ)။ အဲဒီဓာတ္ပံုေလးကို ကိုယ္တို ့ေနာက္ဆံုးနွစ္က သူရိုက္ေပးခဲ့တာ။

ေနာက္ဆံုးနွစ္အမွတ္တရ စာအုပ္ေလးထုတ္ေတာ့ သူ ့ေအာ္တိုစာမ်က္နွာမွာ ကိုယ္က သူ ့အတြက္ ေကာင္မေလးတေယာက္ရွာေပးဖို ့ တာ၀န္ယူခဲ့တယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ဦးေလး လူပ်ိဳၾကီးတေယာက္အတြက္ တူမက ၾကင္ယာရွာေပးခ်င္ရံုသက္သက္ပါ။ ေက်ာင္းျပီးလို ့ အလုပ္၀င္တဲ့အထိ သင့္ေတာ္တာေလးမ်ားေတြ ့ရင္ ကိုယ္က သူ ့ကို သတိရေနမိတယ္။

ျပန္ေတြ ့တဲ့အခါ သူ ့ဆံပင္အၾကီးၾကီး ေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒီဆံပင္အၾကီးၾကီးကို လြမ္းလိုက္တာ။ ကိုယ္ သူ ့ကို စခင္မိတဲ့အထဲမွာ ဆံပင္အၾကီးၾကီးက စတာမိုလား။ ျပီးေတာ့ အဆင္ၾကီးၾကီး အက်ီၤေတြ သူ ့ကိုယ္ေပၚမွာ မေတြ ့ရပဲ ရွပ္အျဖဴလက္ရွည္ကို ပုဆိုးထဲ ထည့္၀တ္လို ့… ကိုယ့္စိတ္ထဲ အရင္က ကိုယ္တို ့ဦးေလးမဟုတ္ေတာ့သလို… ခပ္စိမ္းစိမ္းနဲ ့။ လူၾကီးအေတာ္ဆန္သြားတဲ့သူက ကြန္ျပဴတာေတြၾကားထဲမွာ ေပ်ာ္ေနခဲ့ခ်ိန္… ကို္ယ္ကေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက ကေလးဆန္တဲ့အက်င့္ေတြ မေပ်ာက္ပဲ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္နဲ ့ အလုပ္ခြင္မွာ လူၾကီးမျဖစ္တျဖစ္။

*****************************

အမွတ္မထင္ သူနဲ ့ျပန္ဆံုတဲ့အခါ ရင္ထဲပိုလို ့ ေႏြးေထြးခဲ့မိတယ္။ ေက်ာင္းကို လြမ္းနာက်ေနတဲ့ ကိုယ္က ေက်ာင္းတုန္းက အရမ္းရင္းနွီးတဲ့ သူ ့ကို ျပန္အေတြ ့ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ ့လို ့မကုန္။ အနာဂတ္အေၾကာင္းေတြလဲ ေျပာျဖစ္ၾကေသးရဲ့။ ခပ္၀ါး၀ါး အနာဂတ္လမ္းတခုေပၚ ကိုယ္တုိ ့ စမ္းတ၀ါး၀ါး ေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္။

တစံုတခုေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ သူနဲ ့ကိုယ္ မၾကာခဏ ျပန္ဆံုမိခဲ့တယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ညေနရံုးကျပန္ေရာက္ခ်ိန္ဆို သူ ့ဖုန္းသံကို ကိုယ္က ေမွ်ာ္တတ္လာတယ္။ ကိုယ္တကယ္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိတာ။ အရင္က သူဘာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို ့ သတိမရပဲ ခုမွ ေန ့တိုင္းလုိလို ဖုန္းေတြ ဆက္ေနခဲ့ရတာလဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဖုန္းဆက္သူက နားေထာင္သူျဖစ္ျပီး… ကိုယ္က ကိုယ့္အက်င့္အတိုင္း စကားေတြေဖာင္ဖြဲ ့ ေနတတ္တာ။ သူ ့ဖုန္းသံေတြ စိတ္လာေတာ့ ေမေမက သံသယစကား တခြန္းေျပာခဲ့တယ္။ သံသယ…. ကိုယ္တုိ ့နွစ္ေယာက္ၾကားက အျဖဴေရာင္နံရံတခု ပါးသထက္ပါးလ်လာတာ ကိုယ္တကယ္ သတိမထားမိခဲ့တာပါ လူၾကီးေရ။

*****************************

အျဖဴေရာင္ ဗလာစာရြက္ေပၚမွာ ခပ္ရွင္းရွင္းေရးထားတဲ့ ကဗ်ာသိပ္မဆန္လွတဲ့ စာတေစာင္ကို အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ အလြတ္ရတဲ့ အထိ ကိုယ္ဖတ္ေနမိခဲ့တယ္။ ဘယ္အရာတခုက ကိုယ္တို ့နွစ္ေယာက္ၾကားကို ခပ္ဆိတ္ဆိတ္၀င္လာျပီး ပါးလ်ေနတဲ့ နံရံပါးပါးကို ျဖိဳခ်ခဲ့သလဲ။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ေမးခြန္းေတြ ေမးလိုက္။ အေျဖေတြေျဖလိုက္။ သံေယာဇဥ္ေတြကို ေရလုိက္နဲ ့။ တေယာက္ထဲ ရူးခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ။

ကိုယ့္နာမည္ကို တိုးတိုးေလးတလံုးထဲ သူေခၚတဲ့အခါ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ သူ ့ကို ေပးဖို ့အေျဖတခု ဘာေၾကာင့္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့သလဲ။ ထူးဆန္းလိုက္တာ လူၾကီးေရ။ ဆယ္နွစ္လံုးလံုး ကိုယ့္နံေဘးမွာ သူရွိေနတုန္းက ဘယ္မွာ သြားေရာက္ခိုပုန္းေနခဲ့တဲ့ အဲဒီအရာက ခုက်မွ ဘာေၾကာင့္ ကိုယ္တို ့နွစ္ေယာက္ၾကားကို ရုတ္တရက္ ေရာက္လာခဲ့သလဲ။ သူေပးခဲ့တဲ့ အေကာင္ေလးတေကာင္နဲ ့တူတဲ့ ေဘာပင္ လိေမၼာ္ေရာင္ေလးကို မသံုးရက္ပဲ တိတ္တိတ္သိမ္းထားမိခဲ့တာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ကိုယ္တကယ္မသိေတာ့ဘူးေလ။

*****************************

ကိုယ္က ေစာင့္ဆို သူက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ကိုယ္က လာဆိုမွ သူလွမ္းလာခဲ့တယ္။ သူမ်ား သမီးရီးစားေတြလို ေပ်ာ္ရြွင္လြတ္လပ္မွ ု မရွိတဲ့ ကိုယ္ေပးတဲ့ဘ၀မွာ သူေနသားက်ေအာင္ ေနေပးခဲ့တယ္။ ကိုယ္က ေနရစ္ခဲ့ဥိီး ဆုိေတာ့လဲ သူမတားရက္ပဲ တေယာက္ထဲ ေနခဲ့တယ္။

တကယ္ဆို ထားရစ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ္ကပဲ ရူးမတတ္လြမ္းခဲ့တာ။ ကိုယ္တုိ ့ နွစ္ေယာက္ဆံုေနက် အင္းလ်ားကန္နံေဘးက သစ္ပင္ေလးကို ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ ထိုင္ခံုေလး။ အင္းလ်ားကန္နံေဘးဆိုလို ့ ကဗ်ာဆန္ဆန္ေလးမွ မဟုတ္တာ။ ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ လူသူရွ ုပ္ေထြးတဲ့ ကိုယ္တို ့ရံုး အ၀င္၀က ခုံတန္းေလးေပါ့။ သူနဲ ့ျပန္ဆံုရဦးမွာလား… ျပန္မဆံုရေတာ့ဘူးလား… ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြေနာက္ ေလာဘတၾကီးလုိက္ခဲ့တဲ့ ကိုယ္က တကိုယ္ေကာင္းဆန္သူပါ ခ်စ္သူေရ။ တခါတခါ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို လြွင့္ပစ္ျပီး ကုိယ့္လက္ေလးကို ဖြဖြဆုတ္ကိုင္တတ္တဲ့ သူ ့ဆီသာ ထြက္ေျပးလုိက္ခ်င္မိတယ္။ လြမ္းတယ္ေမာင္။

*****************************

သူက ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားကို တဖြဖြမဆိုတတ္ေပမယ့္ အခက္အခဲေတြနဲ ့ရင္ဆိုင္ရရင္ မတည္မျငိမ္ေသြးပ်က္တတ္တဲ့ ကိုယ့္ကို တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ လူၾကီးဆန္လာေအာင္ မသိမသာ ပံုသြင္းေပးခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားမိတဲ့အခါ… သူ ့ကို ကုိယ္အတန္တန္ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ သူက ဒါလုပ္လုိ ့ ကိုယ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ အမိန္ ့ မေပးခဲ့ေပမယ့္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေတြကို ပါးနပ္စြာ ခ်ျပေပးခဲ့တာ ကုိယ္ေတာင္ မရိပ္မိလုိက္ပဲ… ရိပ္မိသိရွိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က သူခ်ျပေပးခဲ့တဲ့ လမ္းေပၚမွာ အေတာ္ေတာင္ ခရီးေရာက္ခဲ့ျပီေလ။

သူ ့ဆီက ရင္ခုန္လိွ ုက္ေမာစရာ ကဗ်ာဆန္ဆန္လက္ေဆာင္ဘာတခုမွ မရခဲ့ဘူးေပမယ့္… သူ ့အေတြ ့အၾကံဳေလးေတြ ေ၀မွ်ရင္း… သူ ့အေတြးအေခၚေလးေတြ ျဖန္ ့ေ၀ရင္း… ေလာကၾကီးကို ရင္ဆိုင္တတ္ဖို ့ သူေပးခဲ့တဲ့အင္အားတခုဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အဖိုးမျဖတ္နိုင္တဲ့ လက္ေဆာင္တခုပါပဲ။ သူေပးခဲ့တဲ့ သူေပးေနဆဲျဖစ္တဲ့ သူေပးေနဦးမယ့္ အိမ္ေထာင္တခုရဲ့ အဆီအနွစ္ျဖစ္တဲ့ လွပတဲ့ သစၥာတရားနဲ ့ ေအးျမတဲ့ေမတၱာတရား လက္ေဆာင္ေလးေတြထက္ ကိုယ္က ဘာမ်ားလိုအပ္ဦးမွာလဲ။

ဖခင္နဲ ့တူေသာခင္ပြန္း…
အကိုနဲ ့တူေသာခင္ပြန္း…
သူငယ္ခ်င္းနဲ ့တူေသာခင္ပြန္း…
ကိုယ့္ရဲ့ ခ်စ္ေသာေမာင္… ဒီေမြးေန ့မွသည္ ခ်စ္တဲ့ မိသားစုေလးနဲ ့အတူ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာစြာ ျငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ ့ ေမြးေနေပါင္း ရာေထာင္ေသာင္းတိုင္ပါေစလုိ ့…။

(25-Oct-2009 မွာ က်ေရာက္တဲ့ ခ်စ္ေသာခင္ပြန္းေမြးေန ့အမွတ္တရ)

တန္ခူး
10:26pm 26-Oct-2009

Thursday, October 15, 2009

တ for တန္ခူး

ခ်စ္မမၾကီး မခင္မင္းေဇာ္က တက္ဂ္ထားတာေလးပါ။ အမွတ္တမဲ့ၾကည့္ရင္ လြယ္တယ္ထင္ရေပမယ့္ တကယ္ေရးၾကည့္မွ အေတာ္ ဦးေနွာက္စားရပါတယ္။ အမွတ္တရတက္ဂ္ေပးတာ ေက်းဇူးပါ ခ်စ္မမေရ။

T for Takhu…

1. What is your name : Takhu (တန္ခူးလမွာ ေမြးသူမို ့ေလ…)

2. A four Letter Word : Time (အခ်ိန္နဲ ့ဒီေရသည္ လူကို မေစာင့္တဲ့…)

3. A boy's Name : Twitpi (ေဟာ္လီ၀ုဒ္မင္းသား မဟုတ္ပါဘူး… ျမန္မာျပည္က နာမည္ေက်ာ္ တြတ္ပီ)

4. A girl's Name : Tabitha Nauser (Singapore Idol 2009 contestant ပါ… အသက္ ၁၇နွစ္ထဲ ရွိေသးတဲ့ လွလဲလွ ခ်စ္စရာလဲေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလး… ဒါေပမယ့္ လူၾကိဳက္နဲတာ အံ့ၾသစရာ… ကိုယ္ကေတာ့ ၾကိဳက္တယ္ေလ…)

5. An occupation : Teacher (လုပ္ခ်င္ျပီး မလုပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္…)

6. A color : Tomato (သားရဲ့ အၾကိဳက္ဆံုးအေရာင္ေလ…)

7. Something you'll wear : Tree Bulk (ေန ့တုိင္း သနပ္ခါးမလိမ္းရရင္ မေနနုုိုင္ပါဘူး…)

8. A food : Tea leaf salad (အၾကိဳက္ဆံုး… ဘယ္အခ်ိန္ထေမးေမး စားခ်င္တယ္… ဒါေပမယ့္ က်န္းမာေရး အေျခအေနေၾကာင့္ ေ၀းခဲ့ရတာၾကာေပါ့ေလ…)

9. Something found in the bathroom : Towel ( တဘက္က ေရခ်ိဳးရင္ မရွိမျဖစ္ေလ…)

10. A place : Toa Payoh Buddhist temple ( ဘုရားတရားမေမ့တတ္သူပါ…)

11. A reason for being late : Traffic jam (ျဖစ္ေနက်… မိုးရြာတဲ့ေန ့ဆုိ ပိုဆိုးေသး…)

12. Something you'd shout : Tell me the truth (လိမ္လြန္းလို ့… သည္းမခံနုိင္ဘူး…ဘယ္သူ ့ေျပာလဲ သေဘာေပါက္တယ္မိုလား…)

13. A movie title : The Princess Diaries (မင္းသမီးေလးကလဲလွ ဇာတ္ကားေလးကလဲ ျမဴးျမဴးေလးမို ့ တီဗီြမွာ လာတိုင္းၾကည့္ျဖစ္တယ္… ဘုရင္မၾကီးကိုလဲၾကိဳက္တယ္…)

14. Something you drink : tea (Myanmar) (ေရေႏြးၾကမ္းကို ဆိုလိုတာပါ…)

15. A musical group : The eagles (ျမန္မာသီခ်င္းေတြအမ်ားၾကီး ေကာ္ပီလုပ္ထားလို ့လား မသိဘူး… ၾကိဳက္တယ္… ရင္းနွီးတယ္…)

16. An animal : Tiger (တနၤလာက်ားေလ… ကိုယ့္ေန ့နံေပါ့…)

17. A street name : TPE (ဘာလို ့လဲ မသိဘူး… အေရာက္အေပါက္နဲ လုိ ့ထင္တယ္… အဲဒီ express way ကသြားရတာေပ်ာ္တယ္…)

18. A type of car : Trolly (အျမင့္ၾကီးမမွန္းရဲပါဘူး… ကိုယ္ဟာ ဘ၀သမားပါ…)

19. The title of a song : Take me home ( ကာရာအိုေကမွာ အဂၤလိပ္သီခ်င္းဆိုခိုင္းရင္ ဒါပဲရလို ့ ဆိုရတာလဲ လြယ္လို ့ ဆုိေနက်…)

20. A verb : Try (တေန ့တလံ ပုဂံဘယ္ေရြ ့မလဲတဲ့… အားမေလ်ာ့နဲ ့… ၾကိဳးစားၾကပါစို ့ေနာ္…)

**************
တ for တန္ခူး

1. What is your name : တန္ခူး (တ တမာပင္ ရြာအ၀င္…ဟုတ္ပါဘူး…တ တန္ခူး ဘေလာ့ရူး… ဟိဟိ…)

2. A four Letter Word : ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ (ေကာင္းေကာင္းေျပာပါ…အဲလိုေတြ ေလ်ွာက္မေျပာနဲ ့… မၾကိဳက္ဘူး…)

3. A boy's Name : တြတ္ပီ (သိပ္ေပၚျပဴလာျဖစ္တဲ့ေကာင္ကေလး…)

4. A girl's Name : တင္ဇာေမာ္ (girl ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး… အၾကိဳက္ဆံုးအဆိုေတာ္ထဲက တေယာက္…)

5. An occupation : တူရိယာပညာရွင္( တကယ္ေတာ့ ၀ါးလက္ခုပ္ေတာင္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မတီးတတ္ပါဘူး… စႏၵယားေလးတီးျပီး မာမာေအး သီခ်င္းေလးေတြ ညည္းခ်င္ရံုသက္သက္ပါ…)

6. A color : ေတာက္ေတာက္ခါးခါး ( ထင္ေပၚေအာင္လို ့ေလ… မယံုပါနဲ ့… တထည္မွ မရွိပါဘူး…)

7. Something you'll wear : တရုတ္ပိတ္ (RIT ပထမနွစ္၊ ဒုတိယနွစ္တုန္းက သိပ္ေပၚျပဴလာျဖစ္ခဲ့တာေပါ့… အဆင္နုတ္နုတ္ေလးေတြဆို ခုထိခ်စ္တုန္း…)

8. A food : တို ့ဘူးသုတ္ (အထမ္းသည္တို ့ ေမွာင္ေမွာင္သည္တို ့ေရာင္းတာဆို ပိုၾကိဳက္တယ္…)

9. Something found in the bathroom : တစ္ရွ ုးေပပါ (အိမ္သာနဲ ့ေရခ်ိဴးခန္းတြဲလ်က္မို ့ပါ…)

10. A place : ေတာင္ၾကီး (ဒီတေခါက္ျပန္ရင္သြားခ်င္တာ… မေရာက္တာၾကာျပီေလ…)

11. A reason for being late : တိုးရၾကိတ္ရ(saleဆိုသြားလိုက္တာ တိုးေနၾကိတ္ေနတာနဲ ့ အိမ္ျပန္ေနာက္က်သြားတယ္… မဆူနဲ ့ေနာ္…)

12. Something you'd shout : ေတာ္တန္တိတ္ (ဆက္မေျပာပါနဲ ့ေတာ့… နားေထာင္ဖို ့ စြမ္းအားကို မရွိလုိ ့ပါ… ဘယ္သူ ့ကို ေျပာတာလဲ…သေဘာေပါက္)

13. A movie title : တခါကတဘ၀(ခင္သီတာထြန္း ဆံပင္စင္းစင္းေလးနဲ ့သိပ္လွတဲ့ကား… ၾကည့္ဖူးလား…)

14. Something you drink : တြင္းေရ (အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ တြင္းေရေလးေသာက္လုိက္ရတာကိုက အရသာတမ်ိဴး… ေရကို အနံ ့အရသာမရွိဘူးလို ့ဘယ္သူေျပာလဲ… တြင္းေရေလးက ေအးျပီးခ်ိဴျမေနတာ…)

15. A musical group : တေယာကိုတင္ရီ (ဟိဟိ… တ၀မ္းပူနဲ ့ စတာ ဒါပဲ စဥ္းစားလို ့ရတယ္… အမွန္ေျပာရရင္ တေယာကို သိပ္မခံစားတတ္ဘူး)

16. An animal : ေတာက္တဲ့…ဟုတ္ပါဘူး… တစ္တီတူး…ဒါလဲမေကာင္းဖူး… တီေကာင္… ဟင္း…ပိုေတာင္ဆိုးေသး (ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့…)

17. A street name : တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း (ရင္ထဲ အျမဲရွိတဲ့ လမ္းကေလးပါ…)

18. A type of car : တက္စီ (အခ်ိန္လုရတဲ့အခါ နွေမ်ာေမ်ာနဲ ့စီးရတဲ့ ကားေပါ့…)

19. The title of a song : တကၠသိုလ္ေက်ာင္းက ေငြလမင္း (ခ်ိဳျပံဳးဆိုတာ အၾကိဳက္ဆံုး… ဘာလို ့လဲ မသိဘူး နားေထာင္မိတိုင္း ငိုခ်င္တယ္…)

20. A verb : တိုးတက္ေအာင္ၾကံေဆာင္ (အဟဲ…အဆံုးပိတ္ေလးကို တည္တည္တံ့တံ့နဲ ့ ပိတ္လိုက္တာ…)

ဆက္တက္ဂ္ခ်င္သူမ်ားကေတာ့

၁) ညီမေလး ေက ( ကၾကီးက ေရးလို ့ေကာင္းမယ္ ထင္လုိ ့ပါ… တက္ဂ္တာ တက္ဂ္ရတာ စိန္ပန္းနဲ ့ကံ့ေကာ္ အဆက္ျပတ္သြားရင္ ဒုကၡ… နွစ္မ်ိဳးလံုးျပိဳင္တူေရးေနာ္… နွိပ္စက္တာ ဟုတ္ဘူးေနာ္)
၂) ညီမေလး မိုမိခ်ီ ( ဒီနာမည္အသစ္ေလးနဲ ့ တခါမွ မတက္ဂ္ဖူးလို ့)
၃) ညီမေလး ခြန္ျမလိွ ုင္ ( ပိုၾကဴးေလးအတြက္ ဖတ္စာေလးကို ၾကိဳက္သြားလို ့လိွ ုင္ေရ)
၄) ေမာင္ေလး ရြာသားေလး (Y က ခက္မယ္ဆိုတာေတာ့ သိပါတယ္… နွိပ္စက္တယ္လုိ ့ မထင္ပါနဲ ့ေနာ္)
၅) ေမာင္ေလးပုလုေကြး ( Pကလဲ လြယ္မယ္… ပ ကလဲ လြယ္မယ္… တခါမွ မတက္ဂ္ဘူးလို ့ လြယ္လြယ္ေလးနဲ ့ စတက္ဂ္လိုက္တယ္ ပုလုေရ)

ေပ်ာ္စရာေလးမို ့ ေရးေပးၾကပါေနာ္… ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

တန္ခူး
9:50am 15-Oct-2009

Tuesday, October 13, 2009

ပိႏၷဲေစ့ဟင္း

ပိတ္ရက္ ေစ်းသြားရင္ သမားရိုးက်ဟင္းေတြ ခ်က္ရတာ ျငီးေငြ ့လို ့ ဘာေလးမ်ား ထူးထူးဆန္းဆန္း ရွိမလဲလို ့ မ်က္စိကစားတတ္တာ ကြ်န္မအက်င့္။ ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ေစ်းေရာက္ေတာ့ ပိႏၷဲမြွာ အၾကီးၾကီးေတြ ေတြ ့တာနဲ ့ ပိႏၷဲေစ့ဟင္း ခ်က္စားဖို ့ သြားသတိရပါတယ္။ ထမင္းျမိန္တဲ့ ဟင္းတခြက္ျဖစ္တဲ့ အျပင္ သက္သက္လြတ္စားသူမ်ား အတြက္လဲ သက္သက္လြတ္ခ်က္လို ့ ရတာမို ့ ဘေလာ့ေရာင္းရင္းတို ့အတြက္ ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။

ပိႏၷဲေစ့ဟင္းကို ကြ်န္မကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာ RITတုန္းက တြဲခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ရခိုင္မေလးပါ။ သူတို ့အိမ္မွာ ထမင္းသြားစားရင္းနဲ ့ ပိႏၷဲေစ့ဟင္းကို အစဲြၾကီးစြဲခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ခုလို အစာအိမ္ေရာဂါမရွိေသးေတာ့ ပိႏၷဲေစ့ဟင္းခပ္ျပင္းျပင္းေလးကို ငရုတ္သီးငါးေျခာက္ေက်ာ္ စပ္စပ္ေလးနဲ ့ တရွ ုးရွ ုူး တရွဲရွဲ ျဖစ္ေအာင္ စားရတာမ်ား ခုျပန္ေတြးေတာင္ အရသာရွိတုန္း။ ခုေတာ့ ပိႏၷဲေစ့ဟင္းစားခ်င္ရင္ အခ်ိဳခ်က္ပဲ ခ်က္စားျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ သိပ္မစားတတ္တဲ့ ကြ်န္မခင္ပြန္းေတာင္ ခံတြင္းေတြ ့တဲ့ဟင္းမို ့ ဘေလာ့ေရာင္းရင္းတို ့လဲ နွစ္သက္လိမ့္မယ္လို ့ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ပိႏၷဲေစ့ဟင္းက သာမာန္ဟင္းေတြလိုပဲ လြယ္လြယ္ကူကူ ခ်က္လို ့ရတဲ့ ဟင္းပါ။ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကေတာ့ ပိႏၷဲမြွာ၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ဆီ၊ ဆား (သက္သက္လြတ္အတြက္ ဆား၊ အခ်ိဳခ်က္အတြက္ ငံျပာရည္၊ အစပ္ခ်က္အတြက္ ငါးပိ)၊ နွမ္း၊ အစပ္ခ်က္အတြက္ ငရုတ္သီးစိမ္း ၄ ၅ ေတာင့္ပါပဲ။

ပိႏၷဲမြွာထဲက ပိႏၷဲေစ့ေလးေတြ ထုတ္ျပီး ေရစင္ေအာင္ ေဆးပါ။ ျပီးေတာ့ ဆားအနည္းငယ္ထည့္ျပီး နူးသည္အထိျပဳတ္ပါ။ အရမ္းေပ်ာ့ေအာင္ မထားရပါဘူး။ ႏူးတဲ့အခါ အခြံၾကည္ေလးေတြ ႏြြွာျပီး နွစ္ျခမ္းခြဲပါ။



အသင့္ေထာင္းထားတဲ့ ၾကက္သြန္ျဖဴနီကို ထံုးစံအတုိင္း နႏြင္းမွ ုန္ ့၊ အေရာင္တင္မွ ုန္ ့ထည့္ျပီး ဆီသတ္ပါ၊ အစပ္ခ်က္အတြက္ဆို အသင့္ေထာင္းထားတဲ့ ငရုတ္သီးစိမ္းေလးေတြပါ ထည့္ဆီသတ္ရပါမယ္။ ၾကက္သြန္ညိွးျပီး ေမြွးလာတဲ့အခါ ငံျပာရည္(သို ့) ဆားအနည္းငယ္ (အစပ္ခ်က္အတြက္ဆို ငါးပိ) ထည့္ေပးျပီး ခဏေမြွပါ။ ျပီးတဲ့အခါ ပိႏၷဲေစ့ေလးေတြ ထည့္ျပီး လံုးပါ၊ ၅မိနစ္ေလာက္လံုးျပီး ေရအနည္းငယ္ထည့္ျပီး ေရခမ္းခါနီးအထိ ပြက္ပါေစ။





ေရခမ္းခါနီးမွာ နွမ္းေလးေတြ ျဖဴးထည့္ရပါမယ္။ ျပီးေတာ့ နွမ္းေလးေတြ နံွ ့သြားေအာင္ ေမြွေပးပါ။ နွမ္းနဲ ့ ပိႏၷဲေစ့ေလးေတြ ခပ္ေထြးေထြးျဖစ္သြားတဲ့အခါ ခ်လို ့ရပါျပီ။ အစပ္ခ်က္အတြက္ဆို ဆီသတ္တုန္းက ဆီေလ်ွာ့ထည့္ျပီး အရည္စပ္စပ္ေလးနဲ ့ခ်ရင္ ပိုစားေကာင္းပါတယ္။








တြဲဖက္စားလို ့ေကာင္းတဲ့ဟင္းကေတာ့ အာျဗဲေျခာက္ေက်ာ္ ၾကြတ္ၾကြတ္ေလးနဲ ့ေပါ့။ ပိႏၷဲသီးမ်ား လြယ္လြယ္ကူကူ ၀ယ္လို ့ရခဲ့ရင္ စမ္းၾကည့္ပါလားမိတ္ေဆြ။ ထမင္းျမိန္မွာ အာမခံတယ္ဗ်ိဳ ့။

တန္ခူး
9:38pm 13-Oct-2009

Wednesday, October 7, 2009

ေမ့တတ္သူ

သားတို ့ေက်ာင္းက lost and found ေကာင္တာေလးမွာ ေျခအိတ္ေသးေသးေလးေတြ၊ ေဘာင္းဘီေသးေသးေလးေတြ၊ ကလစ္ေလးေတြ ေတြ ့ေတာ့ ကြ်န္မျပံဳးမိပါတယ္။ ကေလးေလးေတြဆိုေတာ့ ဘယ္ကိုယ့္ပစၥည္းကို ေသခ်ာ ထိန္းသိမ္းတတ္ဦးမလဲ။ ကြ်န္မဆို အသက္ေတာ္ေတာ္ၾကီး တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အထိ ေပ်ာက္လို ့ေကာင္းေနတုန္းေလ။

ကြ်န္မငယ္ငယ္ မွတ္မွတ္ရရ ၃တန္းတုန္းကေပါ့။ အေမက ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက ေအာက္က ဘေလာက္စ္အျဖဴေလး၀တ္၊ ျပီးရင္ အေပၚက အစိမ္းေရာင္ ဂါ၀န္လက္ျပတ္ေလး ထပ္၀တ္… အဲဒါမ်ိဳးေလးဆင္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို ့ေခတ္တုန္းက ဘယ္၀တ္စံုဘယ္လုိပံုဆို သတ္မွတ္မထားပါဘူး။ အျဖဴအစိမ္းျဖစ္ရင္ျပီးေရာ… ၆တန္းေရာက္မွ ရင္ဖုန္းနဲ ့ထမီ၀တ္ရတာပါ။ ၃ တန္းေရာက္ေတာ့ သူမ်ားေတြ စကတ္၀တ္တာ အားက်တာနဲ ့ အေမ့ကို ပူဆာပါတယ္။ အေမကလဲ အျဖဴေရာင္လက္ေဖာင္းအက်ီၤေလးနဲ ့ စကတ္ကားကားအစိမ္းေရာင္ေလး ၀ယ္ေပးတယ္။ တခါမွ စကတ္မ၀တ္ဖူးေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္ရြွင္စြာနဲ ့ ၀တ္သြားတာေပါ့။ ျပႆနာက ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ စတာပါ။ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆို ငု၀ါပင္ၾကီးေအာက္ လြယ္အိတ္ကို ပစ္ခ်၊ အိမ္က လာမၾကိဳမခ်င္း ေဆာ့တတ္တဲ့ ကြ်န္မ… စကတ္ၾကီး တခါမွ မ၀တ္ဖူးေတာ့ စိတ္ထဲ ေျပးရလြွားရတာ မလြတ္လပ္ဖူးဆိုျပီး စကတ္ကိုခြ်တ္ လြယ္အိတ္ေပၚတင္၊ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးနဲ ့အက်ီၤအျဖဴေလးနဲ ့ အားရပါးရေျပးလြွားေဆာ့ေတာ့တာပါပဲ။ ဦးေလးလာၾကိဳေတာ့ လြယ္အိတ္ေလးလြယ္ ခပ္တည္တည္နဲ ့ လိုက္မလို ့ လုပ္တုန္း ဦးေလးက စကတ္္ဘယ္မွာလဲဆိုမွ သတိရပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္မစကတ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီပံုစံေလးအတုိင္း အိမ္ေရာက္ေအာင္ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ စကတ္္ဗလာနဲ ့ကြ်န္မကို အေမက ဆူျပီး ဒဏ္ေပးတဲ့ အေနနဲ ့ ၅တန္းအထိ စကတ္လံုး၀ ၀ယ္မေပးေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအျဖစ္ကေတာ့ ေမ့တတ္တဲ့ ကြ်န္မရာဇ၀င္တြင္တဲ့ အျဖစ္မို ့ ဒီေန ့ထက္ထိ သတိရတုိင္း အေမက ျပန္ေျပာျပတတ္ပါတယ္။

သူမ်ားေတြမ်ား ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက ပစၥည္းေလးေတြ ထိန္းသိမ္းတတ္လုိက္ၾကတာ။ ကြ်န္မညီမေလးက အစပါ။ ကြ်န္မကေတာ့ ေမာ့ေမာ့ ေမာ့ေမာ့နဲ ့။ လသာ၂တုန္းက ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ မဟာေလွခါးက က်ပ္က်ပ္သပ္သပ္ ဆင္းတဲ့အခါ ခဏခဏ ေပ်ာက္တတ္ပါတယ္။ နွစ္ထပ္ကြန္ဗာဘူးလွလွေလး ၀ယ္ေပးလိုက္ တေန ့မခံပါဘူး။ မနက္ကယူသြား ညေနျပန္ပါမလာေတာ့ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားေတြလို စာေရးကိရိယာ လွလွေလးေတြ ကြ်န္မဆိီမွာ မရွိပါဘူး။ မေပ်ာက္တဲ့ သံကြန္ဗာဘူးပဲ ကိုင္ရပါတယ္။ အေရာင္စံုတဲ့ ထီးလွလွေလးလဲ တပတ္ေလာက္သာခံျပီး ေပ်ာက္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ မိုးကာအက်ီ္နဲ ့ စခန္းသြားရေတာ့တာေပ့ါ။

မ်က္မွန္စတပ္ရေတာ့ မ်က္မွန္နဲ ့မလိုက္တဲ့ ကိုယ့္ရုပ္ၾကီး စိတ္ပ်က္လြန္းလို ့ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက စာၾကည့္ခိ်န္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ မတပ္ပါဘူး။ အေဖက အျမဲမတပ္ရင္ ပါ၀ါတုိးမယ္ေျပာလဲ အေဖ့ေရွ ့တပ္ျပီး ကြယ္ရာမွာ ျဖဳတ္ထားတတ္ပါတယ္။ ရ တန္း စာေမးပဲြ သခ်ၤာေျဖျပီးေတာ့ မ်က္မွန္ၾကီး စာသင္ခုံထဲေမ့က်န္ခဲ့ေတာ့ မ်က္မွန္မတပ္ပဲေနတာ မိပါေလေရာ။ စာေမးပဲြတြင္းၾကီး ခ်က္ခ်င္းမ်က္မွန္ေျပးလုပ္ရတာမို ့ အေဖအေတာ္ေဒါသထြက္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီလို ခဏခဏေပ်ာက္လဲ ကြ်န္မက အမွတ္သညာနဲတုန္းပါပဲ။ RIT ေရာက္ေတာ့လဲ ေပ်ာက္ေကာင္းတုန္း။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူမ်ားေတြ ေက်ာင္းသားကဒ္ျဖဴျဖဴေလးကိုင္ေနခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ ေက်ာင္းသားကဒ္က အညိဳေရာင္စာရြက္ၾကီးပါ။ ပထမတခါ ေပ်ာက္တုန္းက အျဖဴေရာင္ေလးျပန္ေပးေပမယ့္ ဒုတိယတၾကိမ္က်ေတာ့ ေက်ာင္းသားေရးရာက ေမ့တတ္လြန္းတဲ့ ကြ်န္မကို အညိဳေရာင္ စာရြက္ၾကီးနဲ ့သာ တန္တယ္လို ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီး ဒဏ္ခတ္ခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီအညိဳေရာင္ စာရြက္ၾကီးေတာင္ ထပ္ေပ်ာက္ေတာ့… အင္း… သူတို ့ဆံုးျဖတ္တာမွန္ပါသည္ေပါ့။

တခါမ်က္မွန္ေပ်ာက္တာလဲ မမွတ္ပါဘူး။ ဒုတိယနွစ္စာေမးပြဲတြင္းၾကီး မ်က္မွန္္တခါထပ္ေပ်ာက္ပါေသးတယ္။ သတိရတဲ့အခ်ိန္က ညၾကီးမွ။ ဘယ္လိုမွ မ်က္မွန္ျပန္လုပ္ဖို ့ အခ်ိန္မရေတာ့တာမို ့ ညၾကီးမင္းၾကီး RITကို ျပန္သြားရပါတယ္။ အေစာင့္ဦးေလးၾကီးကို ရွင္းျပျပီး စာေမးပြဲခန္းထဲ မ်က္မွန္ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရပါတယ္။ ကံေကာင္းေတာ့ မ်က္မွန္ေလးက ဘယ္မွေလွ်ာက္မသြားပဲ သူ ့သခင္လာေခၚတာကို ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ့ ေမ့တတ္တဲ့ ဇာတ္လမ္း အဲဒီမွာ တခန္းရပ္ခဲ့တာပါ။ အေဖဆံုးမတဲ့ စကားကို တသက္လံုးစဲြေအာင္ မွတ္ခဲ့လို ့ပါပဲ။ “ခဏခဏျပန္ျပန္ျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတာ အမွတ္သညာ မထားလို ့… ကိုယ္ကေမ့တတ္ရင္ ထ သြား ျပန္ ၾကည့္ အက်င့္ကိုလုပ္… က်င့္ခါစေတာ့ ေပ်ာက္ေနဦးမွာပဲ… ေနာက္ပိုင္း အက်င့္ပါသြားေတာ့ အားစိုက္စရာမလို သူ ့အလိုလို သတိထားမိသြားတာပဲ… ဒီအသက္အရြယ္အထိ သတိတရားမရွိတာ ရွက္ဖို ့ေကာင္းတယ္…” ။ အဲဒီေန ့က ေမ့တတ္ေပ်ာက္တတ္တာနဲ ့ ပတ္သက္ျပီး စရွက္တတ္တဲ့ေန ့ပါ။ ျပီးေတာ့ စာက်က္ရမယ့္အခ်ိန္မွာ ေပါ့ဆမွ ုေၾကာင့္ အခိ်န္ေတြ ဆံုးရွံ ုးသြားတာလဲ ယူက်ံဴးမရ နွေမ်ာမိခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကြ်န္မပစၥည္းမေပ်ာက္ေတာ့ပါဘူး။

အသက္အရြယ္ငယ္လို ့ မထိန္းသိမ္းတတ္တာနဲ ့ အသက္အရြယ္ၾကီးလို ့ ေမ့တတ္တာက လြဲရင္.. ၾကားအရြယ္ေမ့တတ္တဲ့ ေရာဂါက ကုစားလို ့ရတာ ကိုယ္ေတြ ့ပါ။ ပ်က္အစဥ္ျပင္ခဏဆိုသလို ျပင္လိုက္တဲ့ေန ့က မပ်က္ေတာ့တဲ့ ေန ့ပါပဲ။ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာက လြဲလို ့ေပါ့ေနာ္။

(စာၾကြင္း: ခုတေလာ ဘေလာ့ေပၚအေရာက္အေပါက္နဲေနတာ ခြင့္လြွတ္ပါေနာ္… ေမ့ေနလို ့မဟုတ္ပါဘူး… ရင္ထဲမွာ အျမဲရွိေနပါတယ္… အထူးသျဖင့္ ဖတ္ေနက် ဘေလာ့ေလးေတြကို အရမ္းလြမ္းမိတယ္… မိတ္ေဆြအသစ္ေလးေတြ လာလည္တာေတြ ့ရေတာ့ ၀မ္းသာမိတယ္… သူတို ့အိမ္ေလးေတြလဲ သြားလည္ျဖစ္ေအာင္ လည္ပါမယ္… ခု ရံုးမွာ ပေရာဂ်က္အသစ္ျပီးသြားေတာ့ နဲနဲအသက္ရွ ုျပန္ေခ်ာင္ေနပါျပီ။ ပံုမွန္ျပန္ေရးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါမယ္… ျပီးေတာ့… အိမ္ေျပာင္းသြားတဲ့မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြရဲ့ ဘေလာ့လိပ္စာအသစ္ေတြနဲ ့ မိတ္ေဆြသစ္ေတြရဲ့ ဘေလာ့လိပ္စာေလးေတြလဲ တင္ပါ့မယ္… နဲနဲေဟာင္းေနတဲ့ အက်ၤီေလးလဲ လဲပါဦးမယ္… လာလည္ၾကသူမ်ားအားလံုး ေက်းဇူးပါ)

တန္ခူး
10:37am 7-Oct-2009

Friday, September 25, 2009

ကြ်န္မနဲ ့အားကစား

မေန ့က ကြ်န္မတို ့ရံုးက မိခင္ရံုးနဲ ့ ေအရိုးဗစ္ျပိဳင္ပြဲ လုပ္ျဖစ္တယ္။ ပထမေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေကာင္ေလးက လူမရွိလုိ ့ ငိုမလို ရယ္မလို အတင္းဆြဲေခၚတာနဲ ့ မလုပ္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာတဲ့ ေအရိုးဗစ္ကို တရက္ေလာက့္ ျပန္ျမည္းစမ္းၾကည့္ဦးမွဆို ပါသြားခဲ့တာပါ။ ေနာက္မွ ဒီျပိဳင္ပြဲက ေရရွည္ ပံုမွန္ျပိဳင္ပြဲဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့ ဆက္လုပ္ရမလို ထြက္ရမလိုနဲ ့ အပ်င္းေရခိ်န္ေတြ ျမင့္သထက္ျမင့္လာပါတယ္။ ကြ်န္မနဲ ့ အားကစား… သူစိမ္းျပင္ျပင္ ရွိခဲ့တာ ၾကာခဲ့ျပီေလ။

ငယ္ငယ္တုန္းက ျငိမ္ျငိမ္ေနရရင္ ေခါင္းကိုက္တဲ့ အထဲပါခဲ့တာမို ့ အားကစားရယ္လို ့ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မဟုတ္ေပမယ့္ ေျပးလြွားလွ ုပ္ရွား ေဆာ့ကစားတဲ့ အခ်ိန္က ေန ့တိုင္းပံုမွန္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ဆို တေနေတာင္ကုန္ေရာ။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာကစားနည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ လွ ုပ္ရွားမွ ုေတြ အမ်ားသား။ ထုတ္ဆီးတိုး၊ စိန္ေျပးတမ္း၊ ခုိ၊ ေက်ာက္ရုပ္ေက်ာက္ပ်က္၊ ဒီ၊ ကုန္းလားေရလား… မ်ားေသာအားျဖင့္ ေျပးလြွားလွ ုပ္ရွားရတဲ့ ကစားနည္းေတြမိုလား။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူ ့အလိုလို က်န္းမာေရးနဲ ့ညီညြတ္ျပီး ေဆးခန္း၊ေဆးရံု အေရာက္အေပါက္နည္းခဲ့တာ ထင္ပါတယ္။ အနည္းဆံုး ကိုယ့္ျခံေလးထဲကိုယ္ ဆင္းေဆာ့ဦး လွ ုပ္ရွားမွ ုကေတာ့ ရွိတာပါပဲ။ တခါတခါ ကိုယ္ငယ္ငယ္ကနဲ ့ သားေလးကို ယွဥ္ေတြးမိရင္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ လွ ုပ္ရွားမွ ုနည္းနည္းဲနဲ ့ သက္မဲ့ အရုပ္ေတြနဲ ့သာ အေဖာ္ျပဳေနရတာမိုလား။ ကစားကြင္းသြားလုိ ့ရေပမယ့္လဲ ကြ်န္မတို ့ ငယ္ငယ္ကလို အိမ္ေရွ ့ထြက္တာနဲ ့ ကစားျဖစ္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီကကေလးေတြ ခဏခဏေနမေကာင္းျဖစ္ၾကတာ ထင္ပါရဲ့။

ငယ္ငယ္က အေဆာ့သန္တဲ့ ကြ်န္မ အားကစားရယ္လို ့ ထူးျပီးေလ့က်င့္စရာမလို သူ ့အလိုလို အေျပးေတြက သန္ေနတတ္ပါတယ္။ နိုင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြလဲ ပါတာေပါ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ထဲက လြတ္လပ္ေရးပြဲဆို ဆုေတြဘာေတြ ရရလာတတ္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အေျပးျပိဳင္ပဲြေတြမွာပါ။ လူရည္ခြ်န္ေျဖရေတာ့မွ အားကစားကို စနစ္တက် လုပ္တတ္လာခဲ့ပါတယ္။ သူမ်ားေတြ ေစာေစာစီးစီးေကြးလို ့ေကာင္းေနတဲ့ ေဆာင္းမနက္ေတြမွာ အေျပးေလ့က်င့္လုိက္ရတာ။ ရပ္ကြက္လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမား အကိုၾကီးက တာတိုေျပးရင္ဘယ္လို၊ တာရွည္ေျပးရင္ ဘယ္လို အနီးကပ္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေမေမကေတာ့ သိုးေမြွးဦးထုပ္ေလး၀တ္၊ အေႏြးထည္ေပၚက ေလ်ွာတဘက္တထပ္ျခံဳနဲ ့ လက္မွာ နာရီေလးကိုင္ျပီး ကြ်န္မ စံခ်ိန္ကို မွတ္ေပးတတ္သူပါ။ အေျပးေလ့က်င့္ျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ ့ ကုတင္ေျခရင္းက တန္းမွာ ေျခေထာက္ကို အေဖ့ပုဆိုးနဲ ့ ခ်ည္ျပီး အိပ္ထမတင္ ေလ့က်င့္ရပါတယ္။ အိပ္ထမတင္က လုပ္ေနမက်ရင္ ေျခေထာက္ၾကီး မိုးေပၚျပန္တတ္တာမို ့ပါ။ ျပီးရင္ ကုတင္ကို လက္ေထာက္ ဒိုက္ထိုးက်င့္ရပါေသးတယ္။ လူရည္ခြ်န္ေျဖတာ ဗဟုသုတက်က္ရင္ အပ်င္းၾကီးတဲ့ကြ်န္မ အားကစားဆို ဘယ္ေတာ့မွ မျငီးတတ္ပါဘူး။ ရ တန္းကေန ၁၀ တန္းထိ အားကစားရယ္လို ့ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေလ့က်င့္ျဖစ္ခဲ့တာ လူရည္ခြ်န္ စာေမးပြဲနားနီးခ်ိန္ေတြပဲ ရွိပါတယ္။

တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ အေဖမၾကိဳက္တဲ့ တကၠသိုလ္မို ့ ဘာလွ ုပ္ရွားမွ ုမွာမွ ပါခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားကစားေလ့က်င့္ၾကရင္ ပါးစပ္ေလးအေဟာင္းသားနဲ ့ ေငးရံုပါပဲ။ လူက အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အရင္ကလို ရပ္ကြက္ထဲလဲ ေျပးလြွားေဆာ့လို ့ မသင့္ေတာ္။ တခါတေလ ၾကက္ေတာင္ေလးရိုက္တာ လြဲလို ့ အားကစားက ဟိုးအေ၀းမွာပါ။ အေရးအခင္း ၃နွစ္ပိတ္ေတာ့ အားကစားက ကြ်န္မဆီ အလည္တေခါက္ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါေရာ။ ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ ရွိသမွ်သင္တန္းေတြ စံုေနေအာင္ တက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီအထဲ ေအရိုးဗစ္ကလဲ ပါတာေပ့ါ။ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ။ တီးလံုးေလးနဲ ့ ခပ္သြက္သြက္ေလး ကစားရတာမို ့ ကြ်န္မက သိပ္သေဘာက်။ သင္တန္းတက္ရံုတင္ မကပဲ အိမ္မွာ သင္တန္းျပန္ေပးျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ အိမ္မွာ အားေနၾကတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္မေလးေတြ စုရပ္က ကြ်န္မတို ့အိမ္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မဆီမွာ သိုးေမြွးထိုး လာသင္ၾက၊ ေအရိုးဗစ္လာသင္ၾကနဲ ့ မိန္းခေလးအုပ္ၾကီး အိမ္မွာ တရံုးရံုး။ မုန္ ့ေတြ အမ်ိဳးမိ်ဳးလုပ္စားၾက၊ ဖ်ာလိပ္နတ္ေမးၾက၊ အလွဓာတ္ပံုေတြ စုရိုက္ၾကနဲ ့… အေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက ကြ်န္မရဲ့ သင္တန္းသူေတြထဲမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္က ေခတ္ေပၚေအရိုးဗစ္ကို ျမည္းစမ္းခ်င္သူေတြျဖစ္ေပမယ့္ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ တကယ့္ကို ၀ိတ္က်ခ်င္လို ့ ေလးေလးနက္နက္ လာကစားသူေတြ ရွိပါတယ္။ ကြ်န္မသင္တန္းခ်ိန္က အေပ်ာ္ကစားခ်င္သူနဲ ့ အေလးအနက္ ေသခ်ာကစားခ်င္သူဆို ၂ခိ်န္ခြဲသင္ခဲ့ပါတယ္။ တကၠသိုလ္က ဆရာမတေယာက္ကေတာ့ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဟာကနဲ ျဖစ္သြားေအာင္ သူ ့ရဲ့မလိုအပ္တဲ့အဆီေတြ ကုန္ေနေအာင္ ခ်ပစ္ခ်င္ပါသတဲ့။ ဆရာမျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီအဆီေတြေၾကာင့္ ျမန္မာအက်ီၤခါးတိုလွလွေလးေတြ ၀တ္မရတာလဲ အေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသူပါ။ သူ ့စိတ္က ျပင္းထန္တာေၾကာင့္ ၾကိဳးၾကိဳးစားစားေလ့က်င့္တာ တလအတြင္း ၀ိတ္က သိသိသာသာ က်သြားခဲ့ပါတယ္။ ေအရိုးဗစ္ဆရာမ ကြ်န္မကေတာ့ တေန ့ကို သင္တန္း ၃ၾကိမ္ ၁လခြဲေလာက္ ကစားျပီး အားေတြ အရမ္းနည္းတာေၾကာင့္ ဒရစ္ေတြဘာေတြ သြင္းရတဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ လိုတာထက္ပုိျပီး ကစားတာေၾကာင့္ပါ။ အေဖက ဆက္ခြင့္မျပဳတာေၾကာင့္ သင္တန္းေတြလဲ ရပ္လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ ၃ ၄ လေလာက္မွာ ကြ်န္မသင္တန္းသူ ဆရာမကို ျပန္ေတြ ့ေတာ့ ကြ်န္မေတာင္ မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ အရမ္းလွပတဲ့ ကိုယ္လံုးေလးနဲ ့ျဖစ္ေနပါျပီ။ အိမ္မွာ ပံုမွန္ဆက္လုပ္ျဖစ္တာတဲ့။ ျပီးရင္ ကြ်န္မကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေတြေျပာျပီး သူ၀တ္ထားတဲ့ ျမန္မာအက်ၤီခါးတိုေလးကို ၀မ္းသာအားရျပပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးလဲေနာ္။ က်န္းမာေရးနဲ ့လဲညီညြတ္ လွလဲလွ။ ဒါေတြသိေပမယ့္လဲ ဟိုအေၾကာင္းျပ ဒီအေၾကာင္းျပနဲ ့ အဲဒီကစလို ့ အားကစားက ကြ်န္မနဲ ့ေ၀းသြားခဲ့တာ မေန ့ကအထိပါပဲ။

လူကလဲ အဆီေတြ တရစ္ျပီးတရစ္တက္ အက်ီၤလွလွေလးေတြနဲ ့လဲ ေ၀းသထက္ေ၀းလို ့ေပါ့။ အားကစားလုပ္ဖို ့ တိုက္တြန္းလာရင္ ထြက္ေပါက္ေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေပးျပီး အလွ ုပ္အရွားေတြနဲလာခဲ့တာပါ။ အိမ္နားေလးက ေစ်းလမ္းေလွ်ာက္သြားဖို ့ေတာင္ အခ်ိန္က တန္ဖိုးရွိပါတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးနဲ ့ ဘတ္စကားကို ထိုင္ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ ကြ်န္မပါ။ သားေလးေမြးျပီးေတာ့ အားကစားဆိုတာ ဟိုေခ်ာင္ထဲကို ပိုေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ရံုးမွာ အဆင့္သင့္သြားကစားလို ့ရတ့ဲ ေနရာရွိတာေတာင္ ရံုးဆင္းရင္ အိမ္အျမန္ျပန္ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ဖို ့ပဲ ပိုစိတ္၀င္စားလာခဲ့တာပါ။ ဒီေတာ့လဲ ေပါင္ခ်ိန္စက္ကို တမင္ေမ့ထားတာ ဘာဆန္းသလဲေနာ္။

တကယ္ေတာ့ လွဖို ့ပဖို ့ထက္ က်န္းမာေရးအတြက္ အားကစားတခုခုက ပံုမွန္လုပ္သင့္တာ အမွန္ပါပဲ။ ကြ်န္မအေဖဆို မနက္တိုင္း ပံုမွန္လမ္းေလွ်ာက္တတ္သူပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေဖေဖ ဒီကို လာလည္လို ့ ေရွာပင္းထြက္ၾကရင္ ကြ်န္မတုိ ့ကသာ ေမာမယ္ သူက မေမာပါဘူး။ ခုေတာ့ အားကစားက ကြ်န္မဆီ တံခါးလာေခါက္ေနပါျပီ။ မေန ့က တနာရီဆက္တိုက္ ေအရိုးဗစ္ကစားလိုက္ရတာ ကြ်န္မအတြက္ မဟာစြန္ ့စားခန္းၾကီးလို ပင္ပန္းလြန္းလွပါတယ္။ ဒီပံုအတိုင္းသာ ဆက္သြားရင္ အားကစားဆိုတဲ့ အသံၾကားတာနဲ ့ ထြက္ေျပးေတာ့မယ့္ အေျခအေနျဖစ္လာေတာ့မွာမို ့ အားကစားကို ၾကိဳဆိုလက္ခံဖို ့ အားေမြးေနမိပါေတာ့တယ္။


တန္ခူး
10:16am 25-Sep-2009

Monday, August 31, 2009

ဟိုဟိုဒီဒီ

ဒီေန ့မနက္ “ယေန” ့သတင္းစာမွာ လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ေယာက်ၤားတေယာက္ ေနွာက္ယွက္တာ ခံလိုက္ရတဲ့ မိန္းမတေယာက္က သူ ့ကို ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြ ဘယ္သူမွ မကူညီၾကတာကို ရင္ဖြင့္ထားတယ္။ ဒါနဲ ့ဆက္စပ္ျပီး ဟိုတေလာက သတင္းစာေပၚမွာ ဒီနိုင္ငံရဲ့ ေဖာ္ေရြမွ ုနဲ ့ ပတ္သက္ျပီး စစ္တမ္းေတြေကာက္ၾက ေရးၾကတာကို သြားသတိရတယ္။ ခက္တာက ကူညီဖို ့ ဆိုတာကလဲ ကူညီခ်င္စိတ္ရင္းခံရွိမွ၊ ေဖာ္ေရြဖို ့ဆိုတာကလဲ ေဖာ္ေရြတဲ့ နွလံုးသားတခု ပိုင္ဆိုင္မွ။ ဒါကို အလုပ္ၾကီးတခု အေနနဲ ့ တိုက္တြန္းေနရတယ္ ဆိုကတည္းက တခုခုက မွားယြင္းေနျပီ။ ရထားေပၚမွာ နိုင္ငံေက်ာ္တီဗီြမင္းသား ဂါးမက္စင္းက သူ ့ရဲ့နာမည္ေက်ာ္ ဇာတ္ေကာင္ ပိုခ်ဴးကန္္ပံုနဲ ့ လိုအပ္တဲ့သူေတြကို ထိုင္ခံုေနရာေပးဖို ့ ျပဴးျပဴးၾကီး ေက်ာ္ျငာထားတယ္။ သားနဲ ့ရထားစီး အိမ္ျပန္ေတာ့ ေမေမ အဲဒီဦးဦးက ဘာေျပာေနတာလဲတဲ့ လို ့ စပ္စပ္စုစုေမးေရာ။ သားက တကယ္ကို မသိရွာလို ့ ေမးတာပါ။ သားက အဂၤလိပ္လို ေမးတာဆိုေတာ့ သားေရွ ့က ထိုင္ေနတဲ့ မိတ္ကပ္အေဖြးသားနဲ ့ ဒီနိုင္ငံသူက သားကို မ်က္ေစာင္းထိုးတယ္။ သူ ့ေနရာလုခ်င္လို ့ ကေလးက သက္သက္ေမးတယ္လုိ ့ ထင္ေနပံုပဲ။ ပထမေတာ့ သားကို ျမန္မာလို ျပန္ရွင္းျပမလို ့ပါပဲ။ ကေလးကို ေနရာမေပးပဲ မ်က္ေစာင္းလာေပးတဲ့ တေယာက္ကို ခ်ဥ္ခ်ဥ္ရွိတာနဲ ့ အဂၤလိပ္လို ရွင္းျပလိုက္တယ္။ သားက ကိုယ္ေျပာတာကို နားေထာင္လိုက္… ေရွ ့က မိန္းမကို ၾကည့္လိုက္နဲ ့ အေတာ္ကို ရွ ုပ္ေထြးသြားပံုပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ… သူက ကိုယ္၀န္သည္မဟုတ္… မသန္မစြမ္းမဟုတ္… ျပီးေတာ့ အသက္က ကိုယ့္ထက္ေတာင္ ငယ္ဦးမယ္။ ျပဴးျပဴးျပဲျပဲ ပိုခ်ဴးကန္ေတာင္ အားနာမိရဲ့။

ဒီရံုးကို ေျပာင္းလာေတာ့ ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးေတြလုိ securityလူၾကီးေတြ ၾကည့္ျပီး ပ်င္းလိုက္တာ။ ျမင္ပါမ်ားလို ့ ျပံဳးမိတာေတာင္ ျပံဳးရမွာေမ့ေနတဲ့ပံု။ တပါတည္း အရင္ရံုးက ေဖာ္ေရြတဲ့ securityလူၾကီးေတြလဲ လြမ္းမိေသးတယ္။ အမ်ိဳးသားက ရွင္းျပတယ္။ သူတို ့လုပ္ငန္းသဘာ၀က အဲဒီလုိပဲတဲ့။ securityအလုပ္ဆုိတာ လူေတြနဲ ့ မရင္းနွီးေလ ပိုလံုျခံဳေလတဲ့။ သိပ္ၾကီးမေက်နပ္ေသးဘူး။ ျပီးခဲ့တဲ့လက ဒီရံုးကို securityလူၾကီး အသစ္တေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ လံုျခံဳေရးကို မ်က္ေျခမျပတ္တဲ့ အျပင္ လူေတြကို ျပိဳင္တူကူညီတတ္တာ ခ်ီးက်ဴးစရာ။ ဓာတ္ေလွကားနားမွာ တာ၀န္က်ရင္ က်န္တဲ့သူေတြလို ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးလို ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး ရပ္မေနဘူး။ မနက္ ရံုးတက္ခိ်န္လူေတြ အေပၚထပ္တက္မွာ မ်ားတာမို ့ ဓာတ္ေလွကားအျမဲေခၚေပးထားတာ။ ေက်ာင္းပို ့ရမယ့္ ကေလးေတြနဲ ့အေမေတြဆုိ တံခါးကို ေျပးဖြင့္ေပးေသးတယ္။ အဓိကက ေစတနာေပ့ါေနာ္။ သူ ့ကိုေတြ ့လုိက္ရရင္ အျမဲျပံဳးျပီး စိတ္ခ်မ္းသာေနသလုိပဲ။ အေပၚက ေျပာခဲ့သလိုေပါ့။ ဒါမ်ိဳးဆိုတာ တြန္းလို ့မရဘူး။ နွလံုးသားက အရင္းခံတာေလ။


ရံုးမွာ သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္တဲ့ အန္တီၾကီး ဟိုတေလာက ေပ်ာက္ေနေတာ့ ကိုယ့္မွာ စိတ္ပူလုိက္ရတာ။ အစားထိုး အန္တီ့ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ေဆးရံုတက္ရတယ္တဲ့။ H1N1 ကလဲ ဟိုေတြ ့ဒီေတြ ့။ ဟိုလူရဲ့အသိကျဖစ္ေနလို ့… ရံုးက ဖယ္ရီေမာင္းတဲ့ ဒရိုင္ဘာၾကီး ျဖစ္ေနလို ့နဲ ့… ။ အေတာ္ကို မ်ားေနေတာ့ အန္တီအတြက္ စိတ္ပူမိတယ္။ အန္တီက နွလံုးကို ကိုယ္ထဲမွာစက္ကေလးထည့္ျပီး ခုန္ေနရသူ။ H1N1ကလဲ ေရာဂါအခံရွိသူ ( ေသြးတိုးအစ… အ၀လြန္သူအဆံုး) ဆိုေၾကာက္ရတယ္လို ့ ဆိုတာကိုး။ ကိုယ္ကလဲ က်န္းမာေရးဆို ကိုယ့္နယ္ပယ္ မဟုတ္ေတာ့ မကြ်မ္းက်င္ဘူးေလ။ သတင္းစာမွာ H1N1ေၾကာင့္ တေယာက္ေသရင္ ေဘးမွာ အျမီးေလးနဲ ့ ဘာေရာဂါအခံရွိ (သိုု ့) အ၀လြန္ … ဒါမ်ိဳးေလးေတြက ပါတတ္ေတာ့...။ အန္တီ့အတြက္ စိတ္ပူမိတာ ဆန္းလား။ အန္တီက ရံုးမွာ သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ရင္ သူ ့အိမ္မွာ လုပ္ေနသလိုပဲ။ ေစတနာသိပ္ပါျပီး၊ သိပ္သပ္ရပ္တာ။ ျပီးရင္ သူ ့မ်က္နွာေလးက ခ်ိဳေနတာပဲ။ ျမန္မာျပည္က ျပန္လာေတာ့ သူ ့ဖို ့ ေက်ာက္စိမ္းလက္ေကာက္ေလး လက္ေဆာင္ေပးတာ သူအရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ သူက ကိုယ့္အတြက္ သူ ့အိမ္က အပင္ပုပုေလးနဲ ့ သားအတြက္ ေရဗူးေလး လက္ေဆာင္ျပန္ေပးတယ္။ အေနၾကာလာေတာ့ ကုိယ့္အေဒၚလို ခံစားလာရတာေလ။ ေနာက္တပတ္ အန္တီျပန္လာေတာ့မွ အေၾကာင္းစံုသိရတယ္။ မူးလဲလို ့တဲ့။ သူ ့ခင္မ်ာ ခြင့္မရွိလို ့ တပတ္ပဲ နားရတယ္။ ရင္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး။

ရံုးမွာ လူေတြတုိးလာလို ့ ေနရာအေျပာင္းအလဲေတြ လုပ္ေတာ့ ကိုယ့္ျပဴတင္းေလးနဲ ့ ကိုယ္ေ၀းသြားတယ္။ ကိုယ့္ေနရာၾကီးက လမ္းဆံုလမ္းခြ ကြန္ျပဴတာၾကီး ခ်ျပထားသလို ထင္းထင္းၾကီး။ စိတ္ေတြညစ္သာ။ ေနရာေတြ ခ်ေတာ့ ကိုယ့္အရာရွိက ေနရာစီစဥ္သူ။ ဘာလို ့လဲ မသိဘူး အသားနဲနဲညိဳတဲ့ ဒီနိုင္ငံသူ Indiaလူမ်ိဳးနဲ ့ India နုိင္ငံသား နွစ္ေယာက္က ဟိုဘက္ ကပ္ရပ္အျခမ္း ေရာက္သြားတယ္။ အသားနဲနဲလတ္တဲ့ Indiaသူေလးကိုေတာ့ ဒီဘက္မွာပဲ ထားတယ္။ မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ သီခ်င္းသြားသတိရတယ္။ ကိုယ္ေလ ဒါေၾကာင့္ မ်က္နွာသစ္လဲ whitening၊ သြားတိုက္လဲ whitening၊ ေရခ်ိဳးလဲ whitening ဆပ္ျပာနဲ ့ပဲ။ ကိုယ္က အညာသူမိုလား။

ခုတေလာ အသိ ျမန္မာကေလးေလးေတြ အတန္းထဲမွာ ထိပ္ဆုံးက ေနရာရေနတာ ဆက္တုိက္ၾကားေနရေတာ့ ၀မ္းသာလုိက္တာ။ ဘေလာ့ဂါေဘာ္ဒါၾကီးကိုေပါ သမီးေလးက သူတို ့အတန္းမွာ (prefect)ဘက္စံုစံျပေက်ာင္းသူတဲ့။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းသားေလးက PSLE အမွတ္ေကာင္းလို ့ အတန္းခုန္တက္ရတဲ့ ေက်ာင္းကို ရသြားတယ္တဲ့။ အမ်ိဳးသားရဲ့တူေလးနဲ ့ အဆင့္တစ္လုေနရတဲ့ ေကာင္မေလးကလဲ ျမန္မာမေလးဆုိပဲ။ ကိုယ့္ဆရာမသမီးေလးဆို ေတာ္လြန္းလို ့ တတန္းလံုးက ဒီနုိင္ငံကသူေတြက ၀ိုင္းမနာလိုတာ ခံရတဲ့အထိပဲတဲ့။ ကေလးေတြက မ်က္နွာေလးေမာ့ျပီး ငါကျမန္မာလို ့ ဂုဏ္ယူတတ္ၾကျပီ။

ကဲ… ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ… ဟုတ္ပါဘူး။ ဒီတြင္ ဟိုိဟိုဒီဒီ ျပီးပါျပီ။ စကားမစပ္… တခုက်န္တာေသးတာက….ဒီနုိင္ငံထုတ္ ျမန္မာမဂၢဇင္းေလးေတြ ထြက္လာတာ ၀မ္းသာစရာ။ မ်က္နွာဖံုးရွင္ေလးေတြကလဲ လွလိုက္တာ။ အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္ရင္ နိုင္ငံျခားမင္းသမီးေလးေတြအတုိင္း။ တခုပဲ စိုးရိမ္မိတယ္။ ဒီကေရွ ့ေလ်ွာက္ Flu Seasonဆုိေတာ့ သူတို ့ အေအးမိမွာကိုပါ။

တန္ခူး
4:12pm 31-Aug-2009

Thursday, August 27, 2009

ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္ေသာ ပန္းပြင့္ေလးမ်ားအေၾကာင္း



ပံုကို ဒီေနရာမွယူပါတယ္

ေတြ ့လိုက္တုိင္း ရင္ထဲကို ဆြတ္ပ်ံ ့ညြွတ္ႏူးသြားေအာင္ တတ္နိုင္လြန္းတဲ့ ပန္းကေလးေတြ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အမ်ားၾကီး ပြင့္ခဲ့ဖူးတယ္ဆို ပိုလြန္းရာမ်ားက်မလား…
တကယ္ေတာ့ အဲဒီပန္းေလးေတြကို မတို ့ရက္..မထိရက္… ဟိုေ၀းေ၀းကသာ ေငးခဲ့ရတာမို ့… ပန္းေလးေတြေတာင္ သိပါ့မလားပဲ…
ပန္းေလးေတြကို အိပ္မက္မက္ခဲ့ဖူးတယ္…
ပန္းေလးေတြက ကာရံခ်ိဳခ်ိဳကဗ်ာေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္…
ပန္းေလးေတြေၾကာင့္ပဲ စြယ္ေတာ္ေျမက ကြ်န္ေတာ့္ေန ့ရက္ေတြ အေရာင္စံု စိုေျပလွပခဲ့တာ…
ခုခ်ိန္ထိ… တမ္းတမိေနတုန္း… လြမ္းမိေနတုန္း… ရနံ ့သင္းပ်ံ ့ေနတုန္း… ဆြတ္ပ်ံ ့ညြွတ္နူးေနတုန္း…

*************

စံပယ္တပြင္ ့ (သို ့) မေနွာင္းခင္ခင္

ေျပာလက္စ စကားေတြ ရပ္တန္ ့သြားေအာင္… အသက္ခဏရွ ုဖို ့ေမ့ေလ်ာ့သြားေအာင္… ေလာကၾကီးမွာ သူတေယာက္ပဲ ရွိတယ္လုိ ့ ထင္မွတ္မွားေလာက္ေအာင္… စေတြ ့တဲ့ေန ့ကပဲ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖမ္းစားခဲ့တာပါ… သူ ့ကိုစေတြ ့ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အခန္းနံရံ ေနရာမ်ားမ်ားမွာ ေနရာယူထားတဲ့ ပိုစတာမင္းသမီးေလး ဖိုဘီကိတ္ ရန္ကုန္စက္မွ ုတကၠသိုလ္မွာ လာမ်ားတက္ေနတာလားလို ့ သံသယျဖစ္ေလာက္ေအာင္ သူရဲ့ မ်က္၀န္းနက္နက္ေလးေတြကအစ မ်က္နွာျဖဴသြယ္သြယ္ေလး အလယ္ ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးအဆံုး အားလံုးတူေနေတာ့တာ… လွတယ္ဆိုတာထက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္… ရင္ကိုေအးျမေစတယ္… အျခယ္အသကင္းတဲ့မ်က္နွာေလးက ဘာလို ့မ်ား ဒီေလာက္စြဲမက္စရာ ေကာင္းေနပါသလဲကြယ္… သူေလးနဲ ့လိုက္ဖက္ေအာင္ သူ ့မိဘေတြေပးတတ္လြန္းတဲ့ နာမည္ေလးက မေနွာင္းခင္ခင္တဲ့… ခ်စ္တယ္… နာမည္ေလးကအစ… ေတြ ့လုိက္တုိင္း ကြ်န္ေတာ့္ရင္ကို ေအးျမျငိမ္းခ်မ္းေစလို ့ ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို တိတ္တိ္တ္ေလးေခၚတဲ့ နာမည္ေလးက စပယ္တဲ့… စပယ့္ကိုေတြ ့ရင္ သတိလက္လြတ္ေငးတတ္လြန္းလို ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက စ ၾကတဲ့အထိ… ဒါေပမယ့္ ကံၾကမၼာက ရက္စက္တယ္… ဘာေၾကာင့္မ်ား စပယ့္ကို ေငးၾကည့္ခြင့္ေလး တနွစ္သာေပးခဲ့ရသလဲ… စပယ္ေက်ာင္းျပီးသြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရင္ထဲ ဟာတာတာၾကီး… အဲဒီဟာတာတာၾကီးက ယေန ့ထက္ထိဆို စပယ္ ဘာမ်ားမွတ္ခ်က္ေပးဦးမလဲ… အေရာင္ေလ်ာ့ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ပိုစတာေတြက ကြ်န္ေတာ့္ အခန္းနံရံမွာ ခုထိရွိေနတုန္းပါ… လြမ္းတယ္…မေႏွာင္းခင္ခင္ရယ္

*************

နွင္းဆီနီနီ (သို ့) မေအမာမ်ိဳးသိန္း

သူ ့ဆံပင္ေတြကတဆင့္ သူ ့ကို စ သတိထားမိခဲ့တာ… အဲဒီေလာက္လွတဲ့ ဆံပင္ေတြ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀မွာ တခါပဲေတြ ့ခဲ့ဖူးတယ္… အဲဒီဆံပင္ရွည္ရွည္ထူထူေတြနဲ ့လိုက္ဖက္တဲ့ မ်က္နွာေလးကို သူက ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္… သူ ့အလွက အေနာက္တုိင္းဆန္တယ္… အျပံဳးအရယ္နဲတဲ့ သူ ့မ်က္နွာေလးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ယစ္မူးေစတယ္… ကြ်န္ေတာ္ေလ အိပ္မက္ထဲမွာ သူ ့ဆံပင္ေတြ ခုိးနမ္းဖူးတယ္…သူက နွင္းဆီနီနီတပြင့္လို လွေသြးၾကြယ္လြန္းသူ…သူမို ့လွမ္းလာရင္ ကြ်န္ေတာ္ေျခလွမ္းေတြ ဦးတည္ရာမဲ့သလို မတည္မျငိမ္နဲ ့… သူ ့နံေဘး သူ ့ကို ေငးၾကတဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ ့ ကြ်န္ေတာ္က ခဏခဏ ခလုပ္တိုက္မိတယ္… သတင္းၾကီးတဲ့နွင္းဆီနီနီေလးနာမည္က ေအမာမ်ိဳးသိန္းတဲ့… မလွမ္း၀ံ့တဲ့ ေျခရာတစံုကို နွင္းဆီနီနီေလးကေတာ့ ရိပ္မိမယ္ မထင္ပါဘူး… ကြ်န္ေတာ္ေလ သူ သံုးေနက် အျဖဴေရာင္ဘီးေလးျဖစ္ရရင္ ေတာ္ပါျပီ… နွင္းဆီနီနီေလးက နွ ုတ္မဆက္ပဲ ဟိုးအေ၀းကို ထြက္ခြာသြားတယ္… ေပ်ာက္လို ့ အရူးအမူးရွာလုိက္ရတာဗ်ာ… သူငယ္ခ်င္းေတြကေျပာတယ္… သူနုိင္ငံျခားကို ထြက္သြားတာတဲ့… ကြ်န္ေတာ္ သူ ့အတြက္ တိတ္တိတ္၀ယ္ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ဘီးေလး တစစီက်ိဳးသြားတယ္… ဆံပင္ရွည္ရွည္ ေကာင္မေလးေတြ ေတြ ့ရင္ သူမ်ားလားလို ့ လုိက္ေငးမိတုန္းပါ မေအမာမ်ိဳးသိန္းရယ္

*************

ကံေကာ္ပြင့္ေလး (သို ့) မခ်ိဳႏြယ္ထြန္း

ေႏြးေအးမွာ ထိုင္ေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အရမ္းလွတဲ့ ကံေကာ္တပြင့္ကို လွမ္းျပခဲ့တာ… ေယာင္ယမ္းျပီး လဘက္ရည္ပူပူေတြ ပါးစပ္ထဲ ေလာင္းခ်မိတဲ့အထိ သူ ့အလွက ထူးျခားလြန္းတယ္… လွတယ္… ေခ်ာတယ္… ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္… ယဥ္တယ္… ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္တတ္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြေနာက္မွာ ကြ်န္ေတာ့္နွလံုးသား တြယ္ျငိပါသြားတယ္… မ်က္နွာေလးက မျပံဳးလဲ ခ်ိဳေနတယ္… နာမည္နဲ ့လုိက္ပါဘိ မခ်ိဳႏြယ္ထြန္းရယ္… ဒ႑ာရီလိုလို ပံုျပင္လိုလို ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ ၾကားဖူးတယ္… ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေက်ာင္းက နာမည္ၾကီးအဆိုေတာ္ တေယာက္ေတာင္ သူျငင္းပစ္ခဲ့လို ့ အသဲကြဲဖူးတယ္တဲ့… လွခ်င္တုိင္းလွရက္ေနတဲ့ ဟိုးထိပ္ဖ်ားမွာ ပြင့္ေနတဲ့ က့ံံေကာ္တပြင့္လုိုပါပဲ… ကံံ့ေကာ္ပြင့္ဖတ္ေလးလို သူ ့ပါးေလးေတြက ျဖဴနုေနတယ္… သူ ့ေဘးနားက ျဖတ္သြားရင္ေတာင္ က့ံေကာ္ရနံ ့ေလး ရလိုက္သလုိပါပဲ… ညညဂီတာတီးေတာ့ စိတ္ကူးထဲမွာ အရပ္ျမင့္ျမင့္နဲ ့ သူေလး… ဒီလိုနဲ ့ ေငးလိုက္…ေဆြးလိုုက္…လြမ္းလိုက္နဲ ့ တိတ္တိတ္ေလး ေၾကြရတဲ့ ဘ၀က ရာထူးမတက္ခင္ ကြ်န္ေတာ့္ကံ့ေကာ္ေလး ေက်ာင္းျပီးသြားတယ္… ကြ်န္ေတာ့္ဒိုင္ယာရီၾကားထဲက ကံ့ေကာ္တပြင့္ ခုထိ မညိွးေျခာက္ေသးဘူးဆို အ့့ံၾသသြားမလား မခ်ိဳႏြယ္ထြန္းရယ္

*************

ဇလပ္ျဖဴ (သို ့) မၾကည္ျမင့္သြင္

သူ ့ကို ေတြ ့တိုင္း ယဥ္တကိုယ္မယ္ သီခ်င္းကို တိုးတိုးညည္းမိတယ္… ေကာင္းျခင္းငါးျဖာနဲ ့ ျပည့္စံုလြန္းတဲ့ အလွပိုင္ရွင္က ျမိဳ ့ျပက ကြင္းတဲ့… ေမဂ်ာေတာင္ ေျပာင္းခ်င္တဲ့အထိ ကြ်န္ေတာ္ ရူးသြပ္သြားတယ္… ထမီရွည္ရွည္၀တ္တတ္တဲ့ သူ ့စတိုင္ေလးက တမ်ိဳးခ်စ္ဖို ့ေကာင္းတယ္… သူ ့အသားေလးက ဇလပ္ပန္းေလးေတြလို ျဖဴစို၀င္းမြတ္လြန္းလို ့ ကြ်န္ေတာ့္ ကဗ်ာထဲမွာ ဇလပ္ျဖဴလုို ့ သူ ့ကို နာမည္ေပးခဲ့တယ္… သူထိုင္ေနက် ထိုင္ခံုေလးေပၚမွာ ကဗ်ာေလးေတြ တိတ္တိတ္သြားေရးခဲ့ဖူးတယ္…သူသတိထားမိခ့ဲသလား…ျပန္ေတြ ့ခဲ့ရင္ ေမးၾကည့္ခ်င္ပါရဲ့ ဇလပ္ျဖဴ… သူနဲ ့ပတ္သက္ရင္ လိွ ုင္းတြန္ ့ေလးေတြ အနဲငယ္ပါတဲ့ ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြရယ္… ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းတဲ့ နွ ုတ္ခမ္းပါးပါးေလးေတြရယ္…ေျခဖမိုးျဖဴျဖဴနုနုေလးေတြကအစ ယေန ့ထိ ေမ့လို ့မရေသးပါ… စကၠဴျမွားေပၚ ကဗ်ာေလးေတြေရး သူလြယ္ေနက် ကခ်င္လြယ္အိတ္ေလးထဲကို ထည့္ဖို ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး ဇလပ္ျဖဴရယ္…အတန္းမတက္ပဲ ျမိဳ ့ျပအတန္းကို လွမ္းျမင္ရမယ့္ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ေက်ာက္ခ်ထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆဲယူရတဲ့အထိပါပဲ… ထံုးစံအတုိင္း သတၱိနဲတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အေျဖကို သူကိုယ္တိုင္ေပးခဲ့တယ္… ေနနဲ ့လ… ေရြွနဲ ့ျမ ကြ်န္ေတာ့္ ခ်စ္သူရဲ့ ခ်စ္သူကို ကြ်န္ေတာ္က အားက်စြာ ေငးေနရံုမွအပ… ဘာမ်ားတတ္နုိင္ဦးမလဲေလ… မရွက္တမ္း၀န္ခံရရင္ ေတြ ့ခ်င္ေသးတယ္ မၾကည္ျမင့္သြင္…

*************

Kiss me Quick (သို ့) မ၀င္းေရြွေသြး

မိုးပ်ံတံတားေပၚမွာ ေနာက္နားက ကပ္ပါလာတ့ဲ ေဒါက္ဖိနပ္သံေလးေၾကာင့္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိတဲ့ တခဏ ကြ်န္ေတာ္ အျပင္းအထန္ေရာဂါ ရသြားခဲ့တာပါ…သူ ့ေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့သူေတာင္ သူ ့လုိခ်စ္စရာေကာင္းမယ္ မထင္ပါဘူး… နားၾကားထဲမွာ ပန္ထားတဲ့ ပန္းေသးေသးေလးကို ကြ်န္ေတာ္ မနာလိုလိုက္တာ… ကေလးေလး တေယာက္လို ဆတ္ေတာက္ ဆတ္ေတာက္ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္ေလးကိုက သိပ္ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနေတာ့တာ… ကြ်န္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြက အားစိုက္စရာမလို သူ ့ေနာက္ကို အလုိလုို လိုက္ပါသြားတာ… ခေရပင္လမ္းကို ေရာက္ေတာ့ အရုပ္ကေလးတရုပ္လုိ ကေလးေလးတေယာက္လုိ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သူ ့လက္ကေလးသာ ကိုင္တြဲ အတူေလွ်ာက္လွမ္းလိုက္ခ်င္တယ္… သူ ့သူငယ္ခ်င္းမေလးက သူ ့ကို လွမ္းနွ ုတ္ဆက္လုိက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့နုိင္တဲ့ နာမည္တခု ရင္ထဲမွာ စြဲသြားတယ္… မ၀င္းေရြွေသြးတဲ့… မ်က္နွာနုနုေလးနဲ ့ လိုက္ဖက္လုိက္တဲ့ နာမည္ေလးေနာ္… ကားပတ္ကင္ေရာက္ေတာ့ သူ ့ေျခလွမ္းေတြ ရပ္သြားတယ္… ေနာက္ကလိုက္လာတဲ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ေစာင့္သလိုလို မေယာင္မလည္ လုပ္မိတယ္… ကန္တင္းသြားဖို ့ သူ ့သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနတယ္ ထင္တယ္… ေဘးေစာင္းျမင္ေနရတဲ့ မ်က္နွာေလးကို ခိိုးၾကည့္လုိ ့မွ မ၀ေသး ခ်ိဳျမသြားတဲ့ သူ ့အျပံဳးေလးေၾကာင့္ သူေစာင့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီ ကြ်န္ေတာ္ပါ အၾကည့္ေရာက္သြားတယ္… ကြ်န္ေတာ္ ထင္သလို မိန္းခေလးတေယာက္ ဟုတ္မေနခဲ့ပါ… ကြ်န္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက ဟိုးျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ… လက္ကေလး ယုယုယယ တြဲျပီး ကန္တင္းဘက္ထြက္သြားတဲ့ သူတို ့ကို ၾကည့္ျပီး မစခင္ ဆံုးသြားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ဇာတ္လမ္းေလး အတြက္ ေၾကေၾကကြဲကြဲ… အိုး… ခုနက သူ ့နားၾကားထဲမွာ ပန္ထားတဲ့ ပန္းေသးေသးေလး က်ေနခဲ့ပါေရာလား… ပန္းေရာင္ပန္းေသးေသးေလးကို တျမတ္တန္ိး ေကာက္ယူမိလုိက္တယ္… ပန္းေလးနာမည္က အျမန္နမ္းပါ… kiss me quick တဲ့… တုိးတိုးသြားတဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္သံေလးနဲ ့အတူ… အဲဒီအလြမ္းေတြ ခဏခဏ အသစ္ျပန္ျပန္ျဖစ္တတ္္တယ္ မ၀င္းေရြွေသြးေရ…

*************

တကယ္ေတာ့ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲ ပန္းေတြ အမ်ားၾကီး ထပ္ပြင့္ခဲ့ေသးတာပါ… ေနာက္ၾကံဳမွ ဆက္ေျပာတာေပါ့ဗ်ာ… ခုေလာေလာဆယ္ ဒီပန္း ၅ပြင့္ကို ခဏလြမ္းပါရေစဦးဗ်ာ…

*************
ေမာင္ေလး ရြာသားေလးက တက္ဂ္တာ ပန္း ၁ ပြင့္ထဲပါ… ကြ်န္မက ပန္း၅ပြင့္ေရးလိုက္တာပါ… ကဲ… ရြာသားေလးေရ… အမမွာ ပန္းပြင့္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္ဆိုတာ ယံုျပီလား… ဒါေတာင္ ရင္းနွီးတဲ့ ပန္းပြင့္ေတြ ေခါင္းေခါက္ခံရမွာ စိုးလို ့ ခ်န္ထားတာ…တက္ဂ္ဖို ့ သတိတရရွိတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါေနာ္… RITမွာတုန္းက ကြ်န္မေငးေမာခဲ့ရတဲ့ အရမ္းလွတဲ့ အမၾကီးေတြကို နာမည္အရင္းေတြ ယူျပီး ပန္းပြင့္ေလးအျဖစ္ဖန္ဆင္းထားတာပါ… ကြ်န္ေတာ္ဆိုတဲ့ ေယာက်ၤားေလးဇာတ္ေကာင္က အျပင္မွာ တကယ္မရွိပဲ ကြ်န္မ ပူး၀င္ခံစားဖို ့ ဖန္တီးထားျခင္းပါ… ေတာ္ၾကာ ခ်စ္မမေတြရဲ့ အကိုၾကီးေတြက ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေကာင္လဲ ဆို သတ္ခ်င္ေနမွာမိုလို ့ ၾကိဳေျပာထားတာပါ… ကြ်န္မရဲ့ ခ်စ္ေသာ ပန္း၅ပြင့္လံုးကို ၾကိဳတင္ခြင့္မေတာင္းပဲ (သူတို ့ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းကို မသိတာပါ) နာမည္ရင္းေတြ ယူေရးမိတာကို စိတ္ဆိုးခဲ့ရင္ ကိုယ့္ညီမေလးက ခ်စ္လြန္းလို ့ ေရးတာလို ့ ခြင့္လြွတ္လိုက္ပါေနာ္…

တက္ဂ္ဂိမ္းတို ့ ထံုးစံ ထပ္တက္ေနက်ေပမယ့္ ကိုယ္ေတာင္ အေတာ္ ဦးေနွာက္စားရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေရြးခ်ယ္မွ ုမွားသြားရင္ အိမ္ကလူနဲ ့ ျပႆနာတက္ကိန္းရွိတဲ့ ဒီတက္ဂ္ဂိမ္းကို ဘယ္သူ ့မွ ဆက္မတက္ဂ္ေတာ့ပါဘူး… ရြာသားေလးေရ… ေနာက္တခါ အဲလို ခက္ခက္ၾကီးွွဆို တို ့ကို ေရွာင္သြားေနာ္…

တန္ခူး
12:39pm 27-Aug-2009

Tuesday, August 25, 2009

သားနဲ ့Birthday Theme


သား ဦးေလး ကြ်န္မေမာင္ေလး ငယ္ငယ္က သၾကၤန္ျဖစ္ျဖစ္၊ သီတင္းကြ်တ္ျဖစ္ျဖစ္ ထူူးထူးဆန္းဆန္း ေရကစားစရာ၊ မီးထြန္းစရာ တနွစ္နဲ ့တနွစ္မတူေအာင္ ပူဆာတတ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ေလးနဲ ့ ဒီနွစ္ေတာ့ သေဘၤာပံု မီးပံုးတြန္းခ်င္တယ္၊ ဒီနွစ္ေတာ့ ေသနတ္ပံုေရျပြတ္အၾကီးၾကီးေဆာ့ခ်င္တယ္ ဒါမ်ိဳးပူဆာတိုင္း အေဖနဲ ့အေမက ၀ယ္ေပးေနၾကပါ။ သူ ့ကစားစရာဆို အားလံုးက ေငးရရင္ သူက ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြနဲ ့ ေပ်ာ္ေနတတ္တာမ်ိဳး။ ဒီေနရာမွာ သားက သူ ့ဦးေလးနဲ ့တူတယ္ဆိုရပါမယ္။ သူ ့ေမြးေန ့အတြက္ ကိတ္မုန္ ့ကို သူကိုယ္တုိင္ စဥ္းစားတတ္ပါတယ္။ တနွစ္နဲ ့တနွစ္ မတူတဲ့ ကိတ္မုန္ ့ျဖစ္မွပါ။ ကြ်န္မတို ့က သူ ့ကို စမ္းခ်င္တာနဲ ့ အရင္နွစ္ကနဲ ့ ဆင္တူျပရင္ သူက မွတ္မိပါတယ္။

သားစကားစေျပာတတ္ခါစက စေျပာတဲ့စကားက အေဖလဲမဟုတ္၊ အေမလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ train train တဲ့။ ဟိုးငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက ရထားေလးေတြ ခ်စ္တတ္သူပါ။ သူ ့ေမြးေန ့ကိတ္၊ သူ ့ေမြးေန ့အက်ီၤကလဲ ရထားပါမွ။ Thomas က သူရဲ့ အသည္းစြဲေပါ့။ Thomas ကိတ္ကို တနွစ္နဲ ့တနွစ္ ဒီဇိုင္းမတူမွ ၾကိဳက္ပါတယ္။ အိမ္မွာလဲ ရထားကစားစရာေတြက တျခားကစားစရာထက္ ပိုမ်ားပါတယ္။ မနွစ္ကအထိ သူ ့ birthday themeက ရထားပါပဲ။

ဒီနွစ္ နွစ္စပိုင္း ကတည္းက သူ ့ေမြးေန ့ကိတ္မုန္ ့ကို စဥ္းစားရတာ အေမာပါ။ ရထားလိုခ်င္လား ေမးရင္ မလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူူး။ Ben 10 ေရာဂါထတုန္းက Ben 10 cake။ ကြ်န္မမယ္ အေတာ္ ဦးေနွာက္စားရပါတယ္။ ဘယ္ကိတ္မုန္ ့ဆိုင္မွာမွ Ben 10 မရွိေတာ့ ဒီမွာရွိတဲ့ ကိုယ့္ဘာသာ ပံုေဖာ္လို ့ရတဲ့ ကိတ္မုန္ ့ဆိုင္မွာ Ben 10 ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလး ေရးေပးမယ္လို ့ စိတ္ကူးထားရပါတယ္။ နွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အခြွ်န္အတက္ေတြနဲ ့ ပံုဆိုးပန္းဆိုး Bionical Robot အရုပ္ေတြကို အသဲအသန္ၾကိဳက္ျပန္ေတာ့ ကိတ္မုန္ ့အတြက္ အၾကံအိုက္ရျပန္ပါတယ္။

ေမြးေန ့ေရာက္ဖို ့ ၃လေလာက္ အလိုမွ ဒီနွစ္ birthday themeက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ က်ပါေတာ့တယ္။ Transformer ပါတဲ့။ Transformer မွာေတာင္ သူအၾကိဳက္ဆံုး Optimus Prime မွ။ ေမြးေန ့မေရာက္ခင္ ကိတ္မုန္ ့ဆုိုင္မွာ Transformer ကိတ္မုန္ ့မွာလို ့ရတယ္ဆိုမွ ေတာ္ေသးရဲ့ေပါ့။ အက်ီ္ၤလဲ Optimus Primeဆိုေတာ့ အေတာ္ရွာယူရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ျပည့္စံုသြားမွ သူ ့ဆႏၵအတိုင္း လုပ္ေပးလို ့ရျပီဆို ၀မ္းသာမိပါတယ္။ Optimus Prime သားသားကို သူ ့အေဖက ေပးတဲ့ ေမြးေန ့လက္ေဆာင္ကလဲ Optimus Prime အရုပ္ပါပဲ။ သူ ့birthday themeအတုိင္း အိမ္မွာေရာ၊ ေက်ာင္းမွာပါ ေမြးေန ့ပြဲဆင္ႏြဲွရေတာ့ ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ ့အေပ်ာ္ေတြက ကိုယ့္ဆီပါကူးစက္ပါတယ္။

ေနာင္နွစ္က်ေတာ့ ဘာ birthday theme ျဖစ္မယ္မသိပါဘူး။ အရင္အလုပ္က ကြ်န္မေဘာ့စ္ေျပာတဲ့ စကားေလးကို ျပန္ၾကားေယာင္မိပါတယ္။ primary 3 ေရာက္တဲ့အထိ ေက်ာင္းကျပန္လာရင္ ခ်ိဳဘူးၾကီးနဲ ့နုိ ့စို ့ေနတဲ့ သူ ့သားေလးကို ခ်စ္လုိ ့မ၀လို ့ ခ်ိဳဘူးၾကီး မျဖတ္ပါဘူးတဲ့။ ကြ်န္မကလဲ ခု Optimus Prime နဲ ့ ေမြးေန ့ပဲြဆင္ႏြဲွေနတဲ့ သားကို ၾကည့္ျပီး ရထားေလးေတြခ်စ္တတ္တဲ့ ၄နွစ္သား သားပံုရိပ္ေလးကို လြမ္းမိျပန္တယ္။ အျမန္လူလားေျမာက္ခ်င္ေပမယ့္လဲ ရင္ခြင္ထဲ ေထြးေပြ ့ခ်စ္လို ့ရေသးတဲ့ ကေလးေလးဘ၀ကိုလဲ တြယ္တာမိျပန္တယ္ေလ။ အိမ္ျပန္တုိင္း ကြ်န္မသြားခ်င္တဲ့ေနရာကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လိုက္ပို ့တတ္တဲ့၊ ကြ်န္မစားခ်င္တဲ့ အစားကို မညီးမညူ ၀ယ္ေကြ်းတတ္တဲ့၊ ကြ်န္မအတြက္ ခုထိ အက်ီၤေလးေတြ လိုက္ေရြးေပး၊ အုန္းဆီလိမ္းေပး ကေလးလို ျပဳစုတတ္တဲ့ အေဖ့ကိုလဲ လြမ္းမိပါတယ္။

(19-Aug-2009 က ၅နွစ္ျပည့္သြားတဲ့ သားေလးေမြးေန ့အမွတ္တရ)
တန္္ခူး
9:25pm 25-Aug-2009

Friday, August 14, 2009

ႏြယ္လိုလူ


ပံုကို ဒီေနရာမွယူပါတယ္။

“နီးစပ္ရာကို မွီတြယ္အျမစ္တြယ္္တတ္တဲ့ ႏြယ္ပင္ေလးေတြကို ငါက ခ်စ္ေပမယ့္ နီးစပ္ရာကို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ မွီတြယ္အျမစ္တြယ္တတ္တဲ့ ႏြယ္နဲ ့တူတဲ့လူေတြေတာ့ ငါသိပ္မုန္းတယ္”

**************************
ေႏြ

ကံ့ေကာ္ေတြ တေပြ ့ၾကီးနဲ ့ ကားေပၚက ဆင္းလာတဲ့ လူတေယာက္ကို အေတြ ့မွာ နင္ကံမေကာင္းဘူးေႏြရယ္လို ့ ငါတေယာက္ထဲ ညည္းမိတယ္ေႏြ။ ကံ့ေကာ္ေတြကို ငါခ်စ္ေပမယ့္ ငါမျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္တယ္။ တဆက္တည္း နံေဘးက သူသူ ့ကို တားမလုိ ့လုပ္ေတာ့…။

“ဟယ္… ကံ့ေကာ္ေတြ… ကံ့ေကာ္ေတြ… ရာဇာ အဲဒါဘယ္သူ ့အတြက္လဲဟင္”

ေဆာရီးပါေႏြ။ ငါ သူသူ ့ကို အခ်ိ္န္မွီ မတားလိုက္နိုင္တာအတြက္။ ကိုယ့္ရီးစား ေက်ာင္းမလာမွာ အေသအခ်ာသိပါလ်က္နဲ ့ ဒီကံ့ေကာ္ပန္းေတြကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ယူလာရတာလဲဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကို ငါ ရူးရူးမိုက္မိုက္ မေမးသင့္ဘူးေနာ္။ ျပီးေတာ့ နင္မနက္က ငါ့ကို ဖုန္းဆက္ေျပာတဲ့ စကားေတြ သတိရမိတယ္။

(“ညက ရာဇာ အေဆာင္ေရွ ့မွာ သီခ်င္းလာဆိုတယ္ခိုင္… ထူးထူးျခားျခား တပုဒ္ထဲဆုိျပီး သူျပန္သြားတယ္… ဘာသီခ်င္းျဖစ္မယ္လို ့နင္ထင္လဲဟင္… အခါလြန္မိုးတဲ့… ဘာမွမဆိုင္ဘူးေနာ္…ငါ့အတြက္လာဆိုတာလုိ ့ထင္ရေလာက္ေအာင္ ငါကမရူးေသးဘူးဟာ… ခဏၾကာေတာ့ သူသူ ့ဆီက ရွိ ုက္သံၾကားတယ္…တကယ္ေတာ့ရာဇာက နင္ေျပာေနက် ႏြယ္လုိလူပဲဟ…ဒီေန ့ငါေက်ာင္းမလာဘူးလို ့သူ ့ကို ၾကိဳေျပာထားတယ္…ဘာေတြျဖစ္မလဲ… နင္ေစာင့္ၾကည့္ခုိင္…အဲလိုလူမ်ိဳး မလြမ္းတတ္ေအာင္ က်င့္လိုက္ဦးမယ္ဟာ”)

“နင္တို ့အတြက္ေပါ့ဟ… ခိုင္ ဘယ္လိုလဲ နင္က ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးက်ေနတာပဲ”

“အဲဒီပန္းေတြ အကုန္ငါ့ကိုေပး…မနက္ျဖန္ထိခံေအာင္ အရိုးေလးေတြ ေရစိမ္ထားလိုက္မယ္…ျပီးေတာ့မနက္ျဖန္က် ေႏြ ့ကိုေပးလုိက္မယ္”

နွစ္ေယာက္လံုး အသံတိတ္သြားေတာ့ ငါရယ္ခ်င္သြားတယ္ေႏြ။ ရာဇာရဲ့ ရီေ၀ေ၀အၾကည့္ေတြ ေအာက္မွာ သူသူက ေၾကေၾကကြဲကြဲ။ ငါမုန္းလိုက္တာႏြယ္ရယ္။ ငါနဲ ့နင္ လွည္းတန္းက်ဴရွင္ေနာက္ တေကာက္ေကာက္လုိက္ျပီး နင္ေၾကြေအာင္ ငိုျပတတ္တဲ့ ရုပ္ကေလးကို ငါကၾကားထဲက သနားျပီး ေထာက္ခံမိခဲ့တာေတြ ျပန္ေတြးျပီး ယူက်ံဳးမရျဖစ္မိတယ္။ ငါရယ္၊ နင္ရယ္… ျပီးေတာ့သူသူရယ္… အဲဒီကတည္းက သူငယ္ခ်င္းအရင္းၾကီးေတြ။ တကယ္ပဲ သူသူ ့ကို စိတ္၀င္စားခဲ့ရက္နဲ ့ နင့္ကို ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တာဆိုရင္ သူက သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးေနျပီဟ။

“ငါဗိုက္ဆာတယ္… ကန္တင္းသြားရေအာင္ဟာ”

“အိုေက… ဘာစားခ်င္လဲေျပာ”

“နင္တုိ ့ပဲသြားေတာ့… ငါေတာ့မဆာဘူး”

ေပ်ာ္သြားၾကတဲ့ မ်က္နွာေတြနဲ ့ သြက္လက္တဲ့ေျခလွမ္းေတြကို ငါမ်က္နွာလြွဲလိုက္တယ္။ ဒီညနင္ဖုန္းဆက္ရင္ေတာ့ နင္ကစလို ့ ခပ္ရွ ုပ္ရွ ပ္ႏြယ္ပင္ေတြ ျဖတ္ပစ္လုိက္ေတာ့လုိ ့ ငါေျပာျဖစ္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ့ဟယ္။

**************************
ေ၀

“နင္ကႏြယ္လိုလူလား… သူကႏြယ္လုိလူလား… ဒါကေတာ့ နင္တို ့၂ေယာက္ပဲ သိမေပါ့ေ၀…”
“သူ ့ဘ၀က သနားစရာပါခိုင္ရယ္…ရွင္လ်က္နဲ ့ေသေနရသလိုပဲ…သူ ့အမ်ိဳးသမီးရဲ့ေမာက္မာမွ ုေတြကို သူ ့ခမ်ာလည္စင္းခံေနရတာပါ”

“အင္း…နင့္ေရာဂါက အေတာ္ၾကီးေနျပီေ၀… အရာရွိနဲ ့အတြင္းေရးမွ ူး ေနာက္ဆံုးက် ျငိၾကေလသတည္းဆိုတဲ့ အေနနီးစပ္မွ ုဒဏ္ကို မလြန္ဆန္နိုင္တဲ့ ခပ္ည့့့ံည့ံသူေတြထဲ နင္ပါသြားတာ ငါျဖင့္ ၀မ္းနည္းလုိက္တာဟာ”

“ငါတို ့ရဲ့ ေလးနက္တဲ့အခ်စ္ကို အေနနီးစပ္မွ ုလို ့ေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ နာမည္မတပ္လုိက္ပါနဲ ့ခုိင္…တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္ပါပဲ…သူနဲ ့ငါေနာက္က်မွေတြ ့ခဲ့ၾကလုိ ့ပါ…ကံၾကမၼာက တကယ္နားလည္နုိင္တဲ့ ခ်စ္သူ၂ေယာက္ကို ရက္ရက္စက္စက္ ေနာက္က်မွ ေတြ ့ေစခဲ့တာ”

ေ၀ရယ္။ ငါနင့္ကို မကယ္နိုင္ေတာ့ဘူးလား။ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးနဲ ့နင့္မ်က္နွာနုနုေလး။ ဘာေၾကာင့္မ်ား သူမ်ားမိသားစုကို ဖ်က္ဆီးတတ္တဲ့ႏြယ္တပင္ျဖစ္ခ်င္ရတာလဲ။ နင့္္ကို တစ္ရွူးထုတ္လွမ္းေပးရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြွင္ရြွင္နဲ ့ ဆိုင္ထဲ၀င္လာတဲ့ မိသားစုဆီ အၾကည့္ေရာက္ေတာ့ ငါ့အသက္ရွ ုေတာင္ ခဏရပ္သြားတယ္ေ၀။ အိုေက… နင္အဲလို ေခါင္းေလးငံု ့ ဆံပင္ေတြ အုပ္ျပီး ငိုေနပါဦးေနာ္။ သူတို ့ ငါတို ့နဲ ့မနီးမေ၀းေနရာယူေတာ့ ငါ့ရင္ထဲ ၾကိ္တ္ဆုေတာင္းတဲ့အတုိင္း နင့္ဇာတ္လုိက္ၾကီးက ငါတုိ ့စားပြဲကို ေက်ာခုိင္းလို ့။

“ကဲ…၀ေအာင္ ငိုလိုက္ေ၀…ဟင္း…ဇာတ္လမ္းကျပီးခါနီးပါျပီ…ငါ့မယ္ စိတ္ပူလိုက္ရတာဟယ္…ငါ့သူငယ္ခ်င္းေရတိမ္မ်ားနစ္ေတာ့မလားလုိ ့”

“ဘာေတြေျပာေနတာလဲခိုင္”

“ရွ ူး…ဘယ္မွမၾကည့္နဲ ့… နင္လုပ္ရမယ့္အလုပ္က ေနာက္နားေလးက မိသားစု စကားေျပာတာ နားေထာင္ေနရံုပဲ…”

(“သက္ေလး… ပါးစပ္ပ်က္ေနတယ္ဆိုလုိ ့ ဒီေခၚလာတာ ဘာစားမလဲၾကည့္ေနာ္”)

အံ့ၾသသြားလားေ၀။ အဲဒီအသံကိုေတာ့ နင္ဘယ္ေရာက္ေရာက္ မွတ္မိေနတယ္မုိလား။ နင္လွည့္ၾကည့္မယ္ဆိုတာ ငါသိျပီးသားမို ့ နင့္ဆရာ ေၾကာခိုင္းေနတာပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္းေနာ္။

(“သားက ဖါလူဒါ”)

(“မီးမီးက ကိုဖီးလ္”)

(“ဟုတ္ျပီ… မွာေပးမွာေပါ့… ေမေမၾကီးလဲ ဘာစားခ်င္လဲ ေမးၾကဦးေလ”)

(“ေမာင္ၾကိဳက္တာသာ မွာပါေတာ့ ေမာင္ရယ္…”)

(“သက္ကလဲေလ…ေလသံေလးကေပ်ာ့လုိက္တာ…ဒါပထမဆံုးကိုယ္၀န္လဲမဟုတ္ပဲနဲ ့… ကေလး၂ေယာက္ေတာင္ ေမြးဖူးထားတာကို… အစာေတာ့ အဟာရျပည့္ေအာင္စားရမွာေပါ့ မိ္န္းမရဲ့… အိမ္ထဲမွာေန… ကေလးေတြ ေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ ကိုယ့္ ေ၀ယ်ာ၀စၥနဲ ့ ကိုယ့္ဖို ့ကိုယ္လဲ ထည့္စဥ္းစားပါဦး မိန္းမရယ္”)

အိုး.. ေ၀ရယ္။ နင့္ေခါင္းေတြ ခါယမ္းျပီး နင့္နွ ုတ္ခမ္းေတြ ျပတ္လုမတတ္ ဖိကိုက္ နာက်င္ ေၾကကြဲေနရျပီေနာ္။ ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္ေလးနဲ ့ ရွိသမွ်ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ပံုရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးကိုမ်ား ေမာက္မာတယ္လို ့ သူမို ့ေျပာရက္ပေလ။ အဲဒါဟာ အကြက္ခ်လိိမ္လည္မွ ုတခုေပါ့။

“ျပန္ရေအာင္ခိုင္…ငါဆက္မၾကားနိုင္ေတာ့ဖူး”

“ခဏေ၀…ဒါက စကၤာပူမွာေက်ာင္းေလွ်ာက္ဖုိ ့ေလွ်ာက္လွွြာ…နင္ကစာေတာ္တာမို ့ စေကာ္လာရဖို ့ေသခ်ာတယ္…အလုပ္ထြက္…ေက်ာင္းတက္ဖို ့အတြက္ျပင္ဆင္ေတာ့”

“ေက်းဇူးပါခိုင္…ဒီေန ့ကစလို ့ ငါဟာႏြယ္လိုလူ မျဖစ္ေစရေတာ့ပါဘူး… ကတိေပးတယ္ဟာ”

**************************
ေဆြ

“နီးစပ္ရာကို မွီတြယ္အျမစ္တြယ္္တတ္တဲ့ ႏြယ္ပင္ေလးေတြကို ငါက ခ်စ္ေပမယ့္ နီးစပ္ရာကို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ မွီတြယ္အျမစ္တြယ္တတ္တဲ့ ႏြယ္နဲ ့တူတဲ့လူေတြေတာ့ ငါသိပ္မုန္းတယ္”

“ဘယ္လိုေဆြ…ႏြယ္လုိလူဟုတ္လား…တုိက္ဆုိ္င္လုိက္တာ သူငယ္ခ်င္းရယ္…ငါလဲအဲလိုေတြးမိတယ္သိလား”

“တီတီတီ”

“လာျပီခုိင္… ငါစပီကာဖြင့္ထားမယ္…နင္နားေထာင္ၾကည့္…ႏြယ္လိုလူတေယာက္ကို ငါဘယ္လို ပညာေပးမလဲဆိုတာ”

“အိုး…စိတ္၀င္စားစရာပါလားေဆြေရ…ကဲ… ဖုန္းကိုင္လုိက္ပါဦး”

“ဟယ္လို”

“ေဆြ”

“ေအးေျပာ…ဘာကိစၥလဲ”

“နင္နဲ ့ငါက ကိစၥရွိမွပဲ ဆက္ရေတာ့မွာလားေဆြရယ္…သတိရလုိ ့ပါ”

ခြွဲ်ပ်စ္ပ်စ္ ေစးထန္းထန္းအသံေၾကာင့္ နင့္မ်က္နွာ တခုလံုး ရွံ ု့မဲ့သြားတာ ငါၾကိတ္ရယ္မိတယ္။

“ငါကေတာ့ နင့္ေလာက္မအားဘူးစည္သူ…ေအး နင့္မိန္းမဆက္ခုိင္းတာဆုိရင္ေတာ့ နင္နဲ ့ေျပာစရာမလိုဘူး…သူ ့သာဖုန္းေပးလိုက္”

“သူမရွိပါဘူးေဆြရယ္…သူခရီးထြက္သြားတယ္…နင္အဲလို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတတ္တာေလးေတြကို ငါက ခင္ေနရတာ…ငါ့မိန္းမနင့္သူငယ္ခ်င္းဟန္နီက ျမံဳစိစိနဲ ့… ျပီးေတာ့ အနုပညာလဲမခံစားတတ္…တခါတခါ ငါစက္ရုပ္တေယာက္နဲ ့အတူေနရသလိုပဲသိလား”

ျမတ္စြာဘုရား။ မိန္းမခရီးသြားေနတုန္း မိန္းမအတင္းေျပာျပီး မိန္းမသူငယ္ခ်င္းကို ဟိုလိုလုိ ဒီလုိုလို ႏြယ္လိုျငိခ်င္သူပါလား။

“ဟဲ့…စည္သူ…နင္ခ်စ္လို ့ယူထားတဲ့ နင့္မိန္းမအရင္းေခါက္ေခါက္ကို နင္မို ့ဒီလိုေျပာရက္တယ္…အဲလိုလူမ်ိဳးငါက အထင္ေသးတယ္သိလား…ေနာက္ျပီး တခါထဲ ေျပာလိုက္မယ္…ငါနဲ ့နင္ ဖုန္းေျပာေလာက္စရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူး... ေနာက္တခါနင္ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ ဖုန္းမဆက္ပါနဲ ့…ဟန္နီဖုန္းပဲ ငါကို္င္မယ္…နင့္ဖုန္းဆို ငါဘယ္ေတာ့မွ မကိုင္ဖူး…ကိုယ့္သိကၡာမငဲ့ေတာင္ သူမ်ားသိကၡာေတာ့ငဲ့သင့္တယ္…နင္ဟာလူလိုသိတဲ့လူဆိုရင္ေပါ့”

ဖုန္းခ်ျပီးေတာ့ ေဆြျပတဲ့ အမိွ ုက္ပံုးထဲက နွင္းဆီအျဖဴတစီးကို အေတြ ့ ဇာတ္လမ္းကို ပိုေရလည္သြားတယ္။

“သူက ရာရာစစ ငါ့ေမြးေန ့ကို ပန္းစည္းပို ့တယ္တဲ့ခုိင္…ျပီးေတာ့ ကဒ္ျပားေပၚမွာ ဟိုလိုဒီလုိ ေရးထားေသးတယ္…သူ ့နာမည္မေရးထားေပမယ့္ သူလုပ္တာ ငါသိတယ္…ဒီအေၾကာင္းကို စကားစ အီခ်င္လုိ ့ဖုန္းေခၚတာေလ…ပထမေတာ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းမ်က္နွာနဲ ့ သည္းခံေနေသးတယ္…ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိပ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး ထင္တာ…ထင္တဲ့အတုိင္းပဲေလ…ရြံလုိက္တာခုိင္ရယ္”

“ဟုတ္တာေပါ့ေဆြရယ္… နင့္ေနရာမွာ စိတ္ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ အားနာတတ္ မႏူးမနပ္ေကာင္မေလး တေယာက္ဆို ဘာေတြဆက္ျဖစ္မလဲ”

“လာခိုင္…ျခံထဲဆင္းရေအာင္”

“ဟယ္…ေဆြရယ္… ဟုိတခါက ေဆာင္ေတာ္ကူးရံုၾကီး အၾကီးၾကီးပါ…ခုေတာ့ နင္အကုန္ရွင္းပစ္လုိက္တာလား”

“ေဆာင္ေတာ္ကူးပန္းေတြကုိ ငါကသိပ္ခ်စ္ပါတယ္…ဒါေပမယ့္ ႏြယ္ေတြက အထိန္းအသိမ္း မရွိတက္ေတာ့ ဒီဘက္က သနပ္ခါးပင္ေလးခမ်ာ အားေတြတိတ္ေတာ့တာေပါ့… ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားအေနွာက္အယွက္ေပးတဲ့ သူ ့ႏြယ္ေတြကို ရွင္းပစ္လုိက္တာ…အပင္ေလးေတြမွာ သူမ်ားကို အေနွာက္အယွက္ျဖစ္တာကို ဥယ်ာဥ္မွ ူုးက ရွင္းေပးလို ့ရေပမယ့္ အသိဥာဏ္ရွိတဲ့လူေတြမွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွင္းမွ ရမွာေပါ့ဟယ္… မဟုတ္ရင္ နစ္သထက္နစ္ ႏြယ္ၾကားထဲ ရံုးမထြက္နုိုင္ ဘ၀ဆံုးရမွာေပါ့”

ႏြယ္ပင္ေလးေတြခ်စ္တတ္ေပမယ့္ ႏြယ္လို နီးစပ္ရာ မတြယ္ျငိတတ္တဲ့၊ စိတ္တည္ျငိမ္ေလးနက္ျပီး ဂုဏ္သိကၡာကို တန္ဖိုးထားတဲ့ ေဆြလိုလူခ်ည္းသာ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့ ငါဆုေတာင္းမိတယ္ေႏြ၊ေ၀ နဲ ့ ေဆြတို ့ရယ္။

**************************
တန္ခူး
1:14pm 14-Aug-2009

Sunday, August 9, 2009

ကြ်န္မရဲ့ အိမ္နီးခ်င္းကေလး

ပံုကို ဒီေနရာမွ ယူပါတယ္။

သူ ့အေၾကာင္းေရးခ်င္ေနတာ ကြ်န္မဆီမွာ ဘေလာ့ဂ္တခုမရွိေသးခင္ ကတည္းကပါ။ ဒီနိုင္ငံမွာ တခ်ိဳ ့ေတြ အိမ္နီးခ်င္း ဒုကၡေတြ ခံၾကရတာ ၾကားဖူးတာမို ့ ကြ်န္မကို ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္အေနွာက္အယွက္ မေပးတဲ့ ကြ်န္မရဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ကြ်န္မအိမ္ရဲ့ ဘယ္ဘက္အျခမ္းက အိမ္နီးခ်င္းက မေလးမိသားစုျဖစ္ပါတယ္။ မေလးမိသားစုေတြဆို မေလးေတြ တရံုးရံုး ကေလးေတြက ၀ရန္တာေပၚ ဆူဆူညံညံေဆာ့၊ ကာရာအိုေကေတြ အက်ယ္ၾကီးဆိုၾက ဒါမ်ိဳးေတြၾကားဖူးေပမယ့္ ကြ်န္မ အိမ္နီးခ်င္းေတြကေတာ့ အေတာ္ကို အေနေအးတဲ့ မေလးမိသားစုပါ။ ေယာက်ၤားက ေဆာက္လုပ္ေရးဘက္မွာ လုပ္ပံုရျပီး မိန္းမကေတာ့ မူၾကိဳေက်ာင္းဆရာမပါ။ သားသမီး ၃ေယာက္ရွိေပမယ့္ အားလံုး စည္းကမ္းရွိရွိေလးေတြပါ။

ကြ်န္မ ညာဘက္အျခမ္းက အိမ္နီးခ်င္းမိသားစုက စကၤာပူ တရုတ္မိသားစု ျဖစ္ပါတယ္။ အန္ကယ္ေရာ အန္တီပါအလုပ္လုပ္ၾကျပီး အျမဲတျပံဳးျပံဳးနဲ ့ အလြန္ေအးေဆးၾကပါတယ္။ သူ ့တို ့မွာ သားသမီး ၂ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ တေယာက္က NUS မွာ တက္ေနတဲ့ ပါးခ်ိဳင့္ေလးနဲ ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးျဖစ္ျပီး တေယာက္ကေတာ့ အခု ကြ်န္မရဲ့ ဒီပို ့စ္ ဇာတ္လို္က္ေလးေပါ့။ သူ ့ အဲဒီအိမ္မွာ ေနတယ္လုိ ့ စ သတိိထားမိတာ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားပါ။ လမ္းသြားရင္ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးလြယ္ ဒုတ္ကေလး တေခ်ာင္းနဲ ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သြားတတ္တဲ့ သူ ့ကို ကြ်န္မက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ ့ မ်က္စိမျမင္ရွာတဲ့ ေကာင္ေလး တေယာက္အျဖစ္သာ သိထားခဲ့တာပါ။ တေန ့ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားက ကြ်န္မတို ့အိမ္နားက ဘူတာရံုမွာ သူသီခ်င္းဆိုတာကို ၃ပုဒ္တိတိ နားေထာင္ခဲ့ရတယ္ေျပာမွ ကြ်န္မလဲ အံ့ၾသခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူက တရုတ္လုိ ဆိုတာပါ။ ဂီတ၀ါသနာပါတဲ ့ ကြ်န္မအမ်ိဳးသားက တရုတ္လို နားမလည္ေပမယ့္ နားေထာင္ေကာင္းလြန္းတဲ ့သူ ့အသံေၾကာင့္ အၾကာၾကီးနားေထာင္ျပီး ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီး လွ ူုခဲ့တယ္ဆိုပါတယ္။ သူက သူ ့အနုပညာနဲ ့ ေဖ်ာ္ေျဖ စီးပြားရွာသူတဦးပါ။ တခါတခါ သူ ့ညီမ၀မ္းကြဲေကာင္မေလးက ေဘာက္စ္ေလးသယ္ သူတို ့ေမာင္နွမနွစ္ေယာက္ ဘူတာရံုေတြမွာ ေဖ်ာ္ေျဖဖို ့ သြားတာမ်ိဳးကို ျဖတ္ကနဲ လွမ္းေတြ ့တတ္ေပမယ့္ ကြ်န္မ သူ ့အသံကို တခါမွ နားမေထာင္ဖူးခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီေန ့ကေတာ့ ရံုးမွာ လူေျပာမ်ားတဲ့ တီဗီြအစီအစဥ္တခုကို ကြ်န္မေရာ၊ ကြ်န္မအမ်ိဳးသားပါ ၾကည့္မိၾကပါတယ္။ Project Super Star Final ေရြးပြဲပါ။ တရုတ္အစီအစဥ္က အဆိုေတာ္ ျပိဳင္ပဲြေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ဖိုင္နယ္တက္သြားတဲ့ ၂ေယာက္ထဲမွာ တေယာက္က ခ်စ္စရာေလယာဥ္မယ္ေလးျဖစ္ျပီး ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္မရဲ့ အိမ္နီးခ်င္း မ်က္မျမင္ေကာင္ေလးပါ။ ကြ်န္မတို ့ ၂ေယာက္လံုး အံ့ၾသ၀မ္းသာျဖစ္သြားၾကျပီး ဒီရိွ ုးကို အစက မၾကည့္မိေလခဲ့ျခင္းလို ့ ေနာင္တရမိပါတယ္။ အဲဒီေန ့ကမွ သူ ့အဆို သူ ့အနုပညာကို ကြ်န္မ ခံစားမိခဲ့ရပါတယ္။ ဘာတလံုးမွ နားမလည္ေပမယ့္ သူ ့အသံနဲ ့ သူ ့soul ဆြဲေခၚရာေနာက္ကို ကြ်န္မတို ့ ၂ေယာက္လံုး လိုက္ပါနစ္ေမ်ာသြားၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းဆိုတဲ့ သံေယာဇဥ္ကလဲ မေသးဘူးမိုလား။ အဲဒီေန ့က project super star ဘြဲ ့ကို သူမ်က္ရည္ေတြၾကားထဲက ဆြတ္ခူးရသြားပါတယ္။ အားနည္းခ်က္နဲ ့ သူ ့ဘ၀ေလး ေန ့ခ်င္းညခ်င္း ေျပာင္းလဲသြားတာကို ကြ်န္မ အရမ္း၀မ္းသာသြားျပီး သူမ်က္စိမျမင္တာ သိေပမယ့္လဲ အဲဒီညတြင္းခ်င္း စာရြက္ေပၚမွာ မင္းရဲ့အိမ္နီးခ်င္းတေယာက္ျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူလို ့မဆံုးပါဘူးလို ့ ေရးျပီး သူ ့အိမ္ေရွ ့တံခါးမွာ သြားကပ္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ေန ့ရံုးမွာ သူ ့အေၾကာင္းပဲ တေျပာေျပာ။ ကြ်န္မက ကြ်န္မရဲ့အိမ္နီးခ်င္းပါလို ့ေျပာေတာ့ ကြ်န္မအရာရွိကအစ ကြ်န္မအိမ္လိုက္လည္ခ်င္တယ္ ခ်က္ခ်င္းျဖစ္ပါေရာ။ သူတို ့အိိမ္လာလည္ၾကရင္ အိမ္ေဘးအိမ္ပဲ တၾကည့္ၾကည့္ပါ။ အဲဒီကစလို ့ သာမာန္ ဘူတာရံုက ေဖ်ာ္ေျဖသူေလးတေယာက္က ေနရာတိုင္းမွာ သူ ့ဓာတ္ပံု၊ တီဗီ္္ိိြမွာလဲ သူ ့ပံုရိပ္ေတြနဲ ့ အရမ္းကို နာမည္ၾကီးခဲ့ပါတယ္။ သူ project super star ျဖစ္ခါစမွာ သူ ့အိမ္ကို ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာ ၃ေယာက္ေလာက္ လာလာေစာင့္ သူသြားရာေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္တာေတြ ့ရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ ့အေခြေတြက ထိုင္၀မ္အထိ ေအာင္ျမင္တယ္ ၾကားရပါတယ္။ သူတုိ ့အိမ္ရဲ့ နံရံမွာ သူ ့အေခြ တခုအသစ္ထြက္တိုင္း ပိုစတာ တခုကပ္ထားတာ ေတြ ့ရတာမို ့ ပိုစတာ ၃ ခုဆိုေတာ့ အေခြ ၃ ေခြထုတ္ျပီးျပီလုိ ့ ခန္ ့မွန္းရပါတယ္။ ကြ်န္မတို ့ကလဲ တရုတ္သီခ်င္းေလာကနဲ ့ အလွမ္းေ၀းသူမို ့ သူ ဘယ္ေလာက္ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတာ မသိပါဘူး။ သူက နာမည္ၾကီး တေယာက္ျဖစ္လာျပီမို ့ သူ ့သြားေတြ၊ သူ ့အေရျပားေတြကို ပိုမို ေခ်ာေမြ ့ညီညာေအာင္ ျပဳျပင္ေပးထားတာေတြ ့ရေတာ့ သူ ့ပံုစံေလးက ေခတ္မွီမွီလူေခ်ာေလးျဖစ္သြားပါတယ္။ ကြ်န္မဒီအလုပ္ေျပာင္းျပီး အေတာ္ၾကာမွ ကြ်န္မေဘာ့စ္က သူ ့ကို အေတာ္ကို ၾကိဳက္နွစ္သက္တာ သိခဲ့ရပါတယ္။ သူ ့အေခြအားလံုး ၀ယ္ယူထားတယ္ဆုိပဲ။

ဘ၀ကို အားငယ္အရံွ ုးမေပးပဲ သူ ့မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ ့အနုပညာကို ဇြဲမေလ်ာ့ပဲ ၾကိဳးစားခဲ့လို ့ ေအာင္ျမင္တဲ့ အနုပညာသမား တေယာက္ဘ၀ ရခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။ သူက တခါတေလ အဆင္မေျပမွ ုေတြေတြ ့ရင္ စိတ္ပ်က္အားငယ္တတ္တဲ့ ကြ်န္မကို အားေပးေနသလိုပါပဲ။ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းကို အကိ်ဳးရွိစြာ အသံုးခ်တတ္ရင္ အားနည္းခ်က္ေတြရွိေနေတာင္ ေအာင္ျမင္မွ ုက လက္တကမ္းမွာပါ။ သူကေတာ့ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေန ့ ကြ်န္မထက္ ငါးနွစ္ၾကီးတဲ့ ေနာင္ေတာင္ စကၤာပူနိုင္ငံရဲ့ အမ်ိဳးသားေန ့ အခမ္းအနားမွာ အနုပညာ၀မ္းစာ ျပည့္၀စြာ ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့တဲ့ အျဖဴေရာင္ ၀တ္စံုေလးနဲ ့project super star Kelvin Tan Wei Lian ပါပဲ။ ဂုဏ္ယူပါတယ္ အိမ္နီးခ်င္းေလးေရ။

တန္ခူး
10:14pm 9-Jul-2009

Friday, August 7, 2009

ပစၥဳပၸန္မွာ(အခုတေလာ...)…

ခ်စ္တဲ့ညီမေလးေမဓာ၀ီ နဲ ့ ခ်စ္တဲ ့သူငယ္ခ်င္းသက္ေ၀တို ့ အတူတက္ဂ္ထားတာေလး ေရးေပးလိုက္တယ္ေနာ္… ေနမေကာင္းေနလို ့ နဲနဲေနာက္က်သြားတာခြင့္လြွတ္ပါ… တက္ဂ္ဖို ့သတိရတဲ့ ခ်စ္ညီမေလးေမနဲ ့ ခ်စ္ေဘာ္ဒါသက္ေ၀တို ့ကို ေက်းဇူးပါေနာ္…

**************
ပစၥဳပၸန္မွာ(အခုတေလာ...)…

ေတြးေနမိတာက…
ျမန္ျမန္ျပန္ေနေကာင္းခ်င္ျပီ… သားေလးနဲ ့ျမန္ျမန္ျပန္ေဆာ့ခ်င္ျပီ…

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ဆင္ျခင္မိတာက…
ငါဆိုတဲ့ အတၱၾကီးကို ခင္တြယ္လြန္းေနတဲ ့ တရားမရွိသူ…

က်န္းမာေရး...
ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို ့ ေဆးခြင့္ယူ အိမ္မွာ နားေနတာေလ… ကိုယ္ေလးနဲနဲေငြ ့ေငြ ့ရွိတယ္… လည္ပင္းနာတာေတာ့ ေပ်ာက္သြားျပီ… ျပီးေတာ့ ကိုယ္လက္နာတယ္… ေဆးေတြပိျပီး ပင္ပန္းတယ္… ဒီေန ့ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပါ့လာျပီ… ဒါေၾကာင့္ဒီေပၚေရာက္ေနတာေပါ့…

ဖတ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေတြက…
တအုပ္ထဲပါ…ဦး၀င္းျငိမ္းရဲ့ ေရႊ၆၃

ေရာက္ျဖစ္ေနတာက…
ေနမေကာင္းေတာ့ အိမ္မွာပဲေပါ့…

ေရးျဖစ္ေနတာက…
ခုတက္ဂ္ဂိမ္းေလ…

နားေထာင္ျဖစ္ေနတာက…
ထံုးစံအတိုင္း ေနမေကာင္းရင္ တရားဖက္တယ္… ဟိဟိ… ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက တရားေတြပါ…

ရြတ္ေနမိတဲ့ ကဗ်ာက…
ကဗ်ာမရြတ္ျဖစ္ပါဘူး… ေျပာျပီးပါေရာ… ေနမေကာင္းေတာ့ ပရိတ္ရြတ္တယ္…ပဌန္းရြတ္တယ္… အထင္သိပ္မၾကီးနဲ ့ေနာ္… ေနမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မို ့…
ေနေကာင္းသြားရင္… အမွတ္မရွိတဲ့ ကိုယ္က ဒီလို ကဗ်ာမ်ိဳးရြတ္ခ်င္ရြတ္ေနမွာ…

ေမာင္…
ေနွာင္တြယ္ရစ္ငင္
သံေယာဇဥ္ကို
မအိုမေျပာင္း
ဘ၀ေဟာင္းထိ
ျငိစြဲျမဲခိုင္
ပုိင္ခ်င္တယ္…။

ျဖစ္ခ်င္ေနတာက…
အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ ့ ကိုယ့္တိုင္းကိုယ့္ျပည္မွာ volunteer အလုပ္ေတြ လုပ္ခ်င္တယ္…

စားျဖစ္ေနတတ္တာက…
ဆန္ျပဳတ္…ၾကက္သားစြတ္ျပဳတ္…ပန္းသီး…သေဘၤာသီး…(မစားခ်င္ေသာ္လည္း…)

သနားေနမိတာက…
ကိုယ္ကမွန္ေနပါလ်က္ မ်က္စိနားအတင္းအဓမၼ မတရားအပိတ္ခံထားရသူေတြ

လြမ္းေနမိတာက…
ျမန္မာျပည္က ကိုယ့္မိသားစုေလးေပါ့… သားေလးေျပာသလုိ ေျပာရရင္ အဲဒီအိမ္ကေလး ဒီေရြွ ့ထားခ်င္တယ္… ဒါေပမယ့္… မျဖစ္ေသးပါဘူး… ကိုယ္လြမ္းတဲ့အထဲ ျမန္မာျပည္ၾကီးလဲ ပါသကိုး….

ေမ့ေလ်ာ့ပစ္ေနမိတာက…
ဇရာ…ဟိဟိ… ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာေလ…

ခါးသက္ေနမိတာက…
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကင္းသူေတြ…

တမ္းတေနမိတာက…
RITေက်ာင္းသူဘ၀ေလးေပါ့… ေပ်ာ္စရာေတြ တပံုၾကီး ရခဲ့တဲ့ေနရာ…

ၾကိတ္ျပီးခ်ီးက်ဴးေနမိတာက…
သူမ်ားေတြလိုပါပဲ… ေပၚတင္ပဲ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္… ကိုယ္က်ိဳးစြန္ ့အနစ္နာခံတတ္သူေတြ…

ၾကိတ္ျပီးအထင္ေသးေနမိတာက…
အေပၚကလိုပဲ… ေပၚတင္ပဲ အထင္ေသးမိတယ္ေလ… မိမိေကာင္းစားဖို ့ တျခားသူေတြကို ခ်နင္းဖို ့ ၀န္မေလးသူေတြ…

ဆႏၵမရွိတဲ့ေနရာ…
ကိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ ့ေ၀းရာ… (ကိုေပါေလသံနဲ ့ေျပာရရင္…ဟဲ့တန္ခူး… ရွင့္ဘယ္သူက သြားခိုင္းသလဲ)

ဆႏၵရွိေနတဲ့ကိစၥ…
တရားရက္ရွည္စခန္း၀င္ခ်င္တယ္… ျပီးေတာ့ ကို္ယ့္တိုင္းကိုယ့္ျပည္ အျပီးျပန္နိုင္တဲ့ အေျခအေနတခုကို ေရာက္ခ်င္တယ္…

မုန္းတီးေနမိတာက…
ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမွ ု…

ခ်စ္ေနတာက…
သားကေလးေလ… အခ်စ္ဆံုးပါပဲ…

စိတ္ပ်က္ေနမိတာက…
တခ်ိဳ ့ကိစၥေတြမွာ အဆံုးစြန္ေတြး ေသြးေၾကာင္လြန္းတဲ့ ကိုယ့္အက်င့္…

စြဲလမ္းေနမိတာက…
တိုင္လံုးၾကီးေတြနဲ ့ အျမဲတည္ျငိမ္ခံ့ညားေနတဲ့ စက္မွ ုတကၠသိုလ္… ျပီးေတာ့ စြယ္ေတာ္ပန္းေတြ…

လုိအပ္ေနတာက…
ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာျခင္း… အဲဒီလို မရယ္ရတာၾကာေပါ့…

ေတာင္းေနမိတဲ့ဆု…
စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္ပါနိုင္ၾကပါေစ… ေရာဂါဆိုး ေဘးဆိုး ကပ္ဆိုး ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးမွ ကင္းေ၀းနိုင္ၾကပါေစ…

ထပ္ျပန္တလဲလဲေအာ္ဟစ္ေနမိတာက
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိၾကပါ…

၀န္ခံခ်င္တာက
အတၱၾကီးသူတေယာက္… သတၱိေၾကာင္သူတေယာက္…

**************
အေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ေရးျပီး တက္ဂ္ျပီး ကုန္ၾကျပီဆိုေတာ့ ခ်စ္ေသာညီမေလး ၃ေယာက္ကို တက္ဂ္လိုက္ပါတယ္… သူမ်ားေတြ တက္ဂ္ျပီးျပီလားေတာ့ မသိ။ ခ်စ္ရင္ ေရးေပးေနာ္။
၁) ညီမေလး အိမ့္ခ်မ္းေျမ့
၂) ညီမေလးခြန္ျမလိွ ုင္
၃) ညီမေလးပံုရိပ္

တန္ခူး
3:49pm 7-Aug-2009

Tuesday, August 4, 2009

ေျမွာင္ေျမွာင္တို ့မိသားစု


ပံုကို ဒီေနရာမွ ယူပါသည္။
ရံုးမွာလဲ အလုပ္အေတာ္မ်ား၊ အိမ္မွာလဲ ဧည့္ကမျပတ္၊ ဒီၾကားထဲ ေနမေကာင္းက ျဖစ္လိုက္ေသးေတာ့ ဘေလာ့ေလးပစ္ထားမိတာ အေတာ္ၾကာသြားပါတယ္။ မေရးတာ ၾကာေတာ့ moodကလဲ ပ်က္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ အာသန္ရာ သားအေၾကာင္းေလးနဲ ့ အင္ဂ်င္ျပန္နွိ ုးလိုက္ပါတယ္။ လာလည္သူမ်ား အားလံုးေက်းဇူးပါ။

****************

ကြ်န္မနဲ ့ကြ်န္မေမာင္ေလး ၅နွစ္ကြာတာမို ့ ေမာင္ေလးမေမြးခင္ အိမ္မွာ တေယာက္ထဲ ေဆာ့ကစားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခါ အေမစိုက္ထားတဲ့ ပန္းပင္ေလးေတြကို လူလို သေဘာထား ၾကိမ္လံုးတလံုးနဲ ့ စာသင္တိုင္း ကစားခဲ့ပါတယ္။ စာမရဘူးဆို အပင္ေတြကို ရိုက္ေတာ့ အရြက္နုေတြ ေၾကြရင္ အေမ့ အဆူခံရပါတယ္။ တေယာက္ထဲ ေနရတဲ့အခါ အဲဒီလို သက္မဲ ့ပစၥည္းေတြကို စိတ္ကူးနဲ ့အေဖာ္လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ရခဲ့တာပါ။

သားေလးက်ေတာ့ ကြ်န္မတို ့ငယ္ကလို အိမ္ေဘးက အေဖာ္ေတြလဲ မရွိ။ ဒီေတာ့ သူက သူ ့ခြေခါင္းေလးကို သူ ့ညီေလးလို ့ စိတ္ကူးယဥ္ အေဖာ္လုပ္ပါတယ္။ သူ ့အေဖကလဲ သူနဲ ့ဆင္တူရိုးမွား နာမည္ေလး တခုေတာင္ ေပးထားလို္က္ေသး။ ဟိုတေလာက သမီးေလး တေယာက္ထဲ ရိွတဲ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းနဲ ့ ခရီးအတူသြားေတာ့ သူ ့သမီးေလးမွာလဲ စိတ္ကူးေဖာ္ေလးရိွသတဲ့ေလ။ နာမည္က ေဂ်ဆင္တဲ့။ သူ ့ေမာင္ေလးဆိုပဲ။ သားက သူ ့ညီေလး အေၾကာင္းေျပာ သူကေလး သူ ့ေမာင္ေလးအေၾကာင္းေျပာနဲ ့ သူတို ့ကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္မအေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းဆို သူ ့သမီးရဲ့ စိတ္ကူးေဖာ္ေလး အေၾကာင္းသိျပီး စိတ္ပူလို ့ အင္တာနက္ေပၚမွာ တဦးတည္းေသာကေလးေတြ အဲဒီလို ျဖစ္တတ္တာ ပံုမွန္လားဆိုတာ လိုက္ဖတ္ၾကည့္ရတယ္တဲ့။ ျဖစ္တတ္တဲ့ သဘာ၀တရားဆိုမွ စိတ္မပူပဲ သူ ့တို ့စိတ္ကူးေဖာ္ေလးကို ကိုယ္ပါ အသိအမွတ္ျပဳရပါတယ္။

သားက အခုစိ္တ္ကူးေဖာ္က တဆင့္တက္လို ့ တကယ္ရွိတဲ့ အေဖာ္ေလးေတြ ရေနပါတယ္။ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္မတို ့ အိမ္က အိမ္ေျမွာင္ေလးေတြပါ။ ကြ်န္မတို ့ အိမ္မွာ အိမ္ေျမွာင္ၾကီးၾကီး ၂ေကာင္နဲ ့ အိမ္ေျမွာင္ေသးေသးေလး ၂ ေကာင္ရွိပါတယ္။ အဲဒါေဆြမ်ိဳးေတြ စပ္ျပီး သူတို ့ကို မိသားစုကေလးအျဖစ္ သားကို ေျပာျပေတာ့ သားက သိပ္စိတ္၀င္စားပါတယ္။ အိမ္ေျမွာင္ေဖေဖ၊ ေမေမ နဲ ့ ညီအကို ၂ ေယာက္ေပါ့။ သူတို ့ကို မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြ်န္မတို ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေတြ ့ရေတာ့ သားက သူတို ့အိမ္က ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာလို ့ မွတ္ထားပါတယ္။ သားအတြက္ အေဖာ္သေဘာမ်ိဳးနဲ ့ အိမ္ေျမွာင္မိသားစုကို ကြ်န္မနဲ ့ သူ ့အေဖ နာမည္ေလးေတြ ေပးထားၾကတယ္။ အိမ္ေျမွာင္ေဖေဖနာမည္ကလဲ သားေဖေဖနာမည္နဲ ့ ခပ္ဆင္ဆင္။ ဥပမာ… သားေဖေဖ နာမည္က ဦးေအာင္XXXXXX ဆို အိမ္ေျမွာင္ေဖေဖနာမည္က ဦးေျမွာင္XXXXXX ပါ။ အိမ္ေျမွာင္ ညီအကို ၂ေယာက္က ေျမွာင္ေျမွာင္နဲ ့ေကာင္ေကာင္တဲ့။ သားက အဲဒီနာမည္ေလးေတြ သိပ္သေဘာက်တာ။

ေျမွာင္ေျမွာင္နဲ ့ေကာင္ေကာင္ကို သားက သူ ့အေဖာ္ေတြလို သေဘာထားပါတယ္။ သူအရုပ္အသစ္၀ယ္လာလဲ ၾကြားတတ္ပါေသးတယ္။ တခါတခါ သူ ့ျပိဳင္ဘက္ေတြ ေပါ့။ မနက္မိုးလင္း အိပ္ရာထ ပ်င္းရင္ ကြ်န္မက ဟယ္ ေျမွာင္ေျမွာင္က ပထမ အိပ္ရာအရင္ထေနျပီလို ့ ေျပာလိုက္ သားက မခံခ်င္ျဖစ္ျပီး အိပ္ရာက အသဲအသန္ ထေတာ့တာပါပဲ။ သူက အျမဲပထမရခ်င္သူကို။ ကြ်န္မက အသံတုလုပ္ျပီး အိမ္ေျမွာင္ေလးေတြ အေနနဲ ့ စကားေျပာရင္ သားက စကားအျပန္အလွန္ေျပာတတ္ပါတယ္။ တခါတခါ ကြ်န္မ အလုပ္ရွ ုပ္ေနရင္ သူ ့ဘာသာေတာင္ အသံတုုလုပ္ျပီး အိမ္ေျမွာင္ျဖစ္လိုက္ လူျဖစ္လိုက္ စကားအျပန္အလွန္ေျပာေရာ။ အိမ္ေျမွာင္အငယ္ေကာင္ေလးကို သူက အရုပ္ေတြ ဘာေတြ ၀ယ္ေပးမယ္ေတာင္ ေခ်ာ့တတ္ေသးတယ္။ အိမ္ေျမွာင္ေလးေတြ ဆိုးလို ့ဆို သူ ့အေဖနဲ ့ေတာင္ သြားတိုင္တတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သားက အိမ္ေျမွာင္ေတြ တကယ္ စကားမေျပာတတ္တာလဲ သူသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ့မွာ အိမ္ေျမွာင္မိသားစု အေဖာ္ရွိေနတာကို ကစားနည္းတခုအေနနဲ ့ ေပ်ာ္ေနတာပါ။

သားနဲနဲ အရြယ္ရလာရင္ တိရိစာၦန္ေလးေတြ ခ်စ္တတ္တဲ့ သူ ့အတြက္ petေလး ေမြးေပးမယ္လို ့ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ အရင္က သားက အေဖာ္တေယာက္ အိမ္လာလည္ရင္ ျပန္တဲ့အခါ ငိုေနတတ္လို ့ ကြ်န္မ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ ခုေတာ့ သားက နဲနဲနားလည္လာပါျပီ။ သူ ့တို ့အိမ္သူတို ့ျပန္ရမယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္လာပါျပီ။ ေဆာ့လိုက္တယ္… ျပန္ေတာ့လဲ နွ ုတ္ဆက္လိုက္တာပါပဲ။ ခုတေလာ ကြ်န္မ အိမ္မွာ ဧည့္သည္ေတြ အေတာ္မ်ားေတာ့ သားက ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ တေယာက္ျပန္သြားရင္ သူက They are not Singapore people လို ့ ေျပာတတ္ပါတယ္။ သေဘာက ဧည့္သည္ေတြေပါ့။ ျမန္မာျပည္က သူ ့အမ်ိဳး ၀မ္းကြဲေမာင္နွမ နာမည္ေတြ သူက အျမဲမွတ္မိတတ္ပါတယ္။ သူ ့အက်ီၤေလးငယ္သြားရင္ သူ ့ညီ၀မ္းကြဲေလးကို ေပးမယ္လို ့ ေျပာတတ္ပါတယ္။ သူ ့ကစားေဖာ္က အျမဲတမ္း ၂ ေယာက္ပါပဲ။ ကြ်န္မနဲ ့ သူ ့အေဖေလ။ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ သားအတြက္ ေမာင္နွမေဖာ္ ေမြးဖို ့ သတၱိမရွိတဲ့ ကို္ယ့္ကိုယ္ကို အျမဲ အားမရျဖစ္မိျပီး တာ၀န္တခု လစ္ဟင္းေနသလို ခံစားရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သားက သူ ့ဘ၀ေလးကို ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ေတာ့ ကြ်န္မ နဲနဲစိတ္ခ်မ္းသာရသလို သားေလးကိုလဲ အရမ္း ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

တန္ခူး
9:07 pm 4-Aug-2009