Monday, December 15, 2008

ၾကီးၾကီး

ကြ်န္မခုတေလာ အလုပ္ကလဲရွုပ္၊ stressကလဲမ်ား၊ အိမ္က အမ်ိဳးသားကလဲ အလုပ္ကိစၥနဲ ့ ခရီးရွည္ထြက္နဲ ့ သံေယာဇဥ္ၾကီးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဘက္ကို လွည့္ဖို ့ အခ်ိန္မရျဖစ္ေနပါတယ္။ သတင္းစကားမွာ ဘေလာ့ဂ္မွ ခဏခြင့္ယူပါမယ္လို ့ေျပာခ်င္ေပမယ္ ့ စိတ္ကမျပတ္ပါဘူး။ အခ်ိန္ရရင္ေရးမယ္ဆိုျပီး ေတးေတးထား မေရးျဖစ္နဲ ့ ခ်စ္တဲ့မိတ္ေဆြေလးေတြနဲ ့ အေတာ္ကို ေ၀းေနသလို ခံစားရပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ၾကိုၾကားၾကိုၾကား လည္ျဖစ္ေပမယ့္ ရံုးမွာ အေတာ္ကိုေနွးေနတာမို ့ တခ်ိဳ ့ဆို ဖတ္လို ့ကိုမရ၊ တခ်ိဳ ့ဆို ေကာ္မန္ ့တင္လို ့မရနဲ ့ အဲဒီဒုကၡကလဲ တမ်ိဳး။ တခုခုေတာ့ တင္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုျပီး ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က စိတ္ထဲရွိတာေလးတင္ျပီး ျပန္ဖတ္မိေတာ့ အားမလို အားမရျဖစ္ရပါတယ္။ ကြ်န္မတင္ျပပံု အေတာ္ညံ့လို ့ ဆိုလိုခ်င္တာကို ပီပီျပင္ျပင္ မေဖာ္ျပနိုင္ခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မဆိုလိုခ်င္တာ တေျဖးေျဖးနဲ ့ တေယာက္နဲ ့တေယာက္ၾကား ယံုၾကည္မွ ုေတြ ပ်က္ျပားလာေအာင္ မလံုျခံုေတာ့တဲ့ ကမာၻၾကီးအေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မတင္ျပပံု ည့့့ံဖ်င္းမွ ုေၾကာင့္ အသက္ၾကီးသူနဲ ့ ေဂးေတြရဲ့ လူ ့အခြင့္အေရးကို ထိခိုက္သလို ျဖစ္သြားတာ အထူးေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက ကြ်န္မရဲ့ ပို ့စ္ေတြမွာ ကြ်န္မအေဒၚလုိ ့ သံုးနွံ ုးခဲ့တဲ့ ကြ်န္မရဲ့ ေက်းဇူးရွင္၊ ကြ်န္မဘ၀ရဲ့ အေရးပါဆံုးသူတေယာက္က ေဂးျဖစ္ေနေတာ့ ကြ်န္မ ဒီပို ့စ္ျပန္ဖတ္ျပီး အေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ခုေတာ့ ေရးမယ္ေရးမယ္လို ့အားခဲထားတဲ့ ကြ်န္မရဲ့ အေဒၚ (သို ့) ဦးေလးအေၾကာင္းကို ေရးရင္း ညံ့ဖ်င္းသြားတဲ့ အရင္ပို ့စ္အတြက္ အေလ်ာ္ေပးပါရေစ။ နားလည္ေပးသူ၊ ေကာ္မန္ ့ေလးမ်ားနဲ ့ အားေပးသူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္လ်က္ပါ။

*****************************
ၾကီးၾကီး

ကြ်န္မ ၁နွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အရြယ္မွာ ၾကီးၾကီးကို အေမက အညာက ေခၚလာခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ၾကီးၾကီးက ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္။ ဆံရစ္၀ိုင္းေလးနဲ ့ ပုဆိုးေလးကို ထမီလို ၀တ္တဲ့ ခပ္ႏြဲ ့ႏြဲ ့ေကာင္ေလးက အေဖရဲ့ တ၀မ္းကြဲညီငယ္ေလးပါ။ တမ်ိဳးလံုးမွာ သူမွ ထူးထူးျခားျခား မိန္းခေလးစိတ္ေပါက္ေနခဲ့တာမို ့ ေယာက်ၤားေလးေပါတဲ့ အေဖတို ့ အမ်ိဳးေတြထဲမွာ သူ ့ကို ညီအကိုေတြက အားမလို အားမရျဖစ္ခဲ့ျပီး တခ်ိဳ ့အကိုေတြ၊ညီေတြ ဆို မေခၚမေျပာပဲေတာင္ ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အေမကေတာ့ သနားစရာ အဲဒီေကာင္ေလးကို ကြ်န္မကို ထိန္းေပးဖို ့ အိမ္မွာ ကူညီဖို ့ေခၚလာခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္မလူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္က်ေတာ့ ၾကီးၾကီးက ဂ်ဴးလိယက္လို ခါးေလာက္ရွိတဲ့ ဆံပင္စင္းစင္းရွည္ရွည္ၾကီးနဲ ့ အဲဒီေခတ္က ၀ါ၀ါ၀င္းေရြွတို ့ ခင္သန္းနုတို ့၀တ္သလို လည္ပင္းမွာ စတစ္ေကာ္လံျမင့္ျမင့္ၾကီးေတြကို ဖက္ရွင္က်က် ၀တ္တတ္တဲ့ ကြ်န္မစိတ္ထဲ ဦးေလးလို ့ ဘယ္လိုမွ သေဘာထားလို ့မရတဲ့ ကြ်န္မ အေဒၚျဖစ္လာခဲ့ပါျပီ။ အေမက သူ ့ကိုခ်စ္ေတာ့ ဆင္ေပးရင္း ျပင္ေပးရင္းနဲ ့ တကယ္ မိန္းခေလး တေယာက္နဲ ့ ခြဲမရေအာင္တူသြားေတာ့ အေဖကေတာ့ အေမဖ်က္ဆီးတယ္ဆိုျပီး တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ ့ပါ။ တကယ္ေတာ့ ၀ဋ္ေၾကြးပါသူမို ့ သူ ့စိတ္က ဘယ္လိုမွ ျပင္လို ့မရပါဘူး။

ၾကီးၾကီးက ေတာမွာေမြး ေတာမွာၾကီးခဲ့တာမို ့ အတန္းပညာကို ၈တန္းေအာင္တဲ့ အထိသင္ျပီး ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဥာဏ္ရည္ထက္ျမက္ျပီး ပတ္၀န္းက်င္ေလ့လာမွ ု အားေကာင္းပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အက၊ ပန္းခ်ီ၊ မိတ္ကပ္၊ ဇာထိုး၊ ပန္းထိုး၊ ပန္းအလွျပင္ စတာေတြကို စနစ္တက် သင္တန္းမတက္ရပဲ စာအုပ္ေတြဖတ္၊ ေလ့လာတာ အေတာ္ကို ကြ်မ္းက်င္ပါတယ္။ သူေရာက္လာျပီး ခဏၾကာမွာ ကြ်န္မကို ပိန္ေညွာင္ေညွာင္ေလးကေန ၀တုတ္တုတ္ ေကာင္မေလး ဘ၀ေရာက္သြားေအာင္ စိတ္ရွည္ျပုစုတတ္သူပါ။ အေမလက္လြွဲရတဲ့ အထိ ဟင္းအမယ္မ်ိဳးစံုကို အရသာထူးေအာင္ ခ်က္တတ္ပါတယ္။ စကားေျပာေကာင္းသူမိို ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက ဘာဟင္းခ်က္သလဲ ေမးရင္ သူေျပာတာနဲ ့တင္ စားခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတတ္ပါတယ္။

မနက္ဖက္ ကြ်န္မ မိဘေတြ ရံုးသြားရင္ သူက ခ်က္ျပုတ္ျပီးစီးျပီး ကြ်န္မကို မနက္စာေကြ်း ေရမိုးခ်ိဳး သနပ္ခါးေလး ေဖြးေနေအာင္လိမ္းေပးျပီး အိပ္ခါနီးမွာ ပံုေျပာျပတတ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့အသံကလာတဲ့ ပံုျပင္လက္ေဆာင္ထဲကလို အသံေနအသံထားနဲ ့ စိိတ္၀င္စားေအာင္ ေျပာတတ္သူမို ့ သူပံုေျပာတာကို ကြ်န္မတို ့ေမာင္ႏွမ ၃ ေယာက္လံုး နွစ္သက္ၾကပါတယ္။ ထူးျခားတာက သူ ့အသံက ေယာက်ၤားတေယာက္ အသံနဲ ့လံုး၀ မတူပါဘူး။ မာမာေအး၊ တင္တင္ျမ၊ ခ်ိဳျပံုး၊ ခင္ညြန္ ့ရီ၊ ရီရီသန္ ့ သီခ်င္းေတြကို အေတာ္တူေအာင္ ဆိုနိုင္ပါတယ္။ အရွိ ုက္အငင္က အစေပါ့။ ကြ်န္မကေတာ့ မာမာေအးသီခ်င္းနဲ ့မွ အ္ိပ္တတ္သူပါ။ ညေနဘက္ ေဖေဖတို ့ ေမေမတို ့ျပန္မလာခင္ ေျခလက္သန္ ့စင္ျပီး အက်ီၤီအသစ္လဲေပးျပီး အိမ္ေရွ ့မွာ ေဖတို ့ေမတို ့ ျပန္အလာကို ၾကိုေစပါတယ္။ တအိမ္လံုးကို သန္ ့ရွင္းျပီး ဧည့္ခန္း စားပြဲမွာ ျခံထဲက ပန္းေတြနဲ ့ ပန္းအိုးလွလွ တလံုးထိုးထားတတ္ပါတယ္။ သူ ့မွာ အနုပညာမ်က္စိရွိေတာ့ ဂမုန္းရြက္ေလးေတြကအစ ပြင့္တူရြက္တူပန္းေလးေတြ အဆံုး ျမင္သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထိုးတတ္ပါတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲက ဆက္တီခံုေလးေတြက ကုလားထိုင္စြတ္ေလးေတြမွာ သူ ့လက္ရာ အ၀တ္စေလးေတြနဲ ့ပံုေဖာ္ထိုးထားတဲ့ ဂ်ပန္မရုပ္ေလးေတြဆို တခ်ိဳ ့ဧည့္သည္ေတြေတာင္ အပ္ခ်င္လာတဲ့ အထိ လက္ရာေျမာက္လွပါတယ္။

သူက အေဖ့ဥပေဒပညာလဲ အမွတ္တမဲ့ မေနဘဲ ေလ့လာလိုက္ေသးတာ။ ညေနဘက္ အေဖအမွ ုသည္ေတြ လာျပီဆို အေဖျပန္မလာေသးခင္ သူက ေကာင္းေကာင္း ဧည့္ခံတတ္ပါတယ္။ တရားမအမွ ုက ဘယ္လို၊ ရာဇ၀တ္မွ ုက ဘယ္လိုနဲ ့ တကယ့္အားကိုးရတဲ့ Marketing Manager တေယာက္လိုပါပဲ။ သူ ့ကိုယ္သူလဲ ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ ေက်ာ့ေမာ့ေနေတာ့ တခ်ိဳ ့သိပ္မသိတဲ့ အမွ ုသည္ေတြဆို ဆရာကေတာ္လို ့ ေခၚမိတဲ့အထိပါပဲ။ အဲဒီအခါ သူက တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ ့ ကြ်န္မက ဆရာ့ညီမပါလို ့ ျပန္ရွင္းျပတတ္ေသးတယ္။ ဆရာနဲ ့မေတြ ့လို ့ ဆရာကေတာ္ဆီမွာခ့ဲတယ္လို ့ အေဖကို သြားေျပာရင္ အေဖက ေဒါသေတြ ထြက္ေနေရာ။ အေမနဲ ့ကြ်န္မတို ့ ေမာင္ႏွမေတြက ေတာ့ ၾကိတ္ရယ္ေပါ့။

သူ ဘယ္ေလာက္ နာမည္ၾကီးသလဲဆို ကြ်န္မတို ့ ရပ္ကြက္ တရပ္ကြက္လံုးသာမက ရပ္ကြက္နီးခ်င္းေတြကပါ သူ ့ကို သိၾကပါတယ္။ သူမို ့ မနက္ဖက္ ေစ်း၀ယ္ထြက္ရင္ တခါတေလက်ေတာ့ ျမန္မာဆန္ဆန္ ေျခမ်က္စိထိရွည္တဲ့ က်စ္ဆံျမီးနဲ ့ ရင္ဖံုးအက်ီ္္ၤလက္ရွည္ေလးနဲ ့ အေၾကာင္းမသိတဲ့ အဖြားၾကီးေတြဆို မိန္းခေလး အစစ္ ထင္ျပီး ခ်ီးက်ဴး သေဘာက်လို ့မဆံုး။ တခါတေလက်ေတာ့ အလိပ္ၾကီးၾကီးေတြ ေကာက္ထားတဲ့ stepေတြနဲ ့ ဆံပင္နဲ ့ လိုက္ဖက္စြာ ရွပ္အက်ီၤ အကြက္ၾကီးၾကီးကို ထမီတိုတိုနဲ ့ ၀တ္ထားျပန္ေတာ့ ခ်ာလီရဲ့ နတ္မိမယ္ အလား။ တခါတေလက်ေတာ့ ဆံထံုးေလးထံုးျပီး နွင္းဆီေလး တပြင့္ ကဗ်ာဆန္ဆန္ပန္ထားျပီး ေျခတလွမ္း ကုေဋတသန္းလို ခပ္ဖြဖြေလးေလွ်ာက္ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလးျပံုး။ ဖက္ရွင္ထြင္တတ္တဲ့ ေနရာမွာ အေတာ္ကို ေတာ္လြန္းလို ့ အေျခအေနသာေပးရင္ ခုေခတ္ဒီဇိုင္နာေတြထက္ေတာင္ ေအာင္ျမင္နိုင္ပါတယ္။

ရပ္ကြက္ထဲက မဂၤလာေဆာင္၊ အလွ ူဆို အပ်ိဳေလးေတြ အိမ္မွာ တန္းစီေနၾကတာ။ မိတ္ကပ္၊ ဆံပင္ ေမတၱာနဲ ့ ျပင္ေပးတာေလ။ သီတင္းကြ်တ္၊ တန္ေဆာင္တိုင္ဆိုရင္ေတာ့ စင္ေပၚတက္မယ့္ သူေတြအတြက္ လက္မလည္ေအာင္ ျပင္ေပးရတယ္။ ဒီၾကားထဲ ျပဇာတ္ထဲက ရုပ္ဖ်က္သရုပ္ေဆာင္ရမယ့္ မိတ္ကပ္လဲျဖစ္ေသး။ ကြ်န္မေမာင္ေလး ရွင္ျပုေတာ့ အညာရြာေလးမွာ လုပ္တာ ဘယ္မိတ္ကပ္ျပင္ဆရာမွ မေခၚပဲ တမ်ိဳးလံုး သူနဲ ့ခ်ည္းျပီးသြားတာ။ ေျပာရရင္ ကြ်န္မ မဂၤလာေဆာင္မွာ အညာက ကြ်န္မေဆြမ်ိဳးေတြ အားလံုး မိတ္ကပ္၊ဆံပင္ သူပဲျပင္ေပးတာ။ သူျပင္ေပးထားတာက နာမည္ေက်ာ္ မိတ္ကပ္ဆရာေတြ ျပင္တာထက္ေတာင္ ၾကည့္ေကာင္းေနေသးတယ္။ ကြ်န္မ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ ကြ်န္မရဲ့ ဒီဇိုင္နာက သူပါပဲ။ ဂုတ္၀ဲ ဆံပင္ေလးေတာင္ ဆံထံုးလွလွေလး ျဖစ္ေအာင္ ထံုးတတ္တ့ဲ ကြ်န္မကို သူငယ္ခ်င္းေတြက အ့့့ံၾသၾကတာ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မရဲ့ လ်ိဳ ့၀ွက္ခ်က္ကို သူတို ့မွ မသိပဲ။ ခပ္စိမ္းစိမ္းေလး ေနပ့ါမယ္ထဲက မို ့မို ့ျမင့္ေအာင္လို က်စ္ဆံျမီးေလး တေစာင္းက်စ္ ျခံထဲက စံပယ္ေတြ ေ၀ေနေအာင္ ပန္ေပးတတ္တာလဲ သူ ့လက္ခ်က္ပါပဲ။

ေခတ္မွီတဲ့ အေဒၚအပ်ိဳၾကီးနဲ ့ေနရသလို သူနဲ ့ေနရတာ ကြ်န္မသိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္မတန္ပဲ ရီးစားမထားဖို ့ ၾကိတ္ဆံုးမတတ္ေသးပါတယ္။ ေက်ာင္းစာကလြဲလို ့ တျခားစာမဖတ္ရလို ့ ကန္ ့သတ္ထားတ့ဲ အိမ္မွာ ဖတ္သင့္တဲ့ အျပင္စာေတြ ၾကိတ္ဖတ္ခိုင္းခဲ့တာ ၾကီးၾကီးပါ။ သူငယ္ခ်င္းလို ့ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးက စလို ့ ကြ်န္မကို အျပင္စာေတြနဲ ့ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာပါ။ စာဖတ္နာတဲ့ သူညြွန္းတဲ့ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကြ်န္မအတြက္ အဖိုးမျဖတ္နုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္မရဲ့ စာေရးခ်င္တဲ့ ၀ါသနာကို အမ်ားဆံုး ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခဲ့တာလဲ သူပါပဲ။ ကြ်န္မက ၀တၳဳေလးေတြ ၾကိတ္ေရး သူ ့ကိုေပးဖတ္ သူက အယ္ဒီတာလုပ္နဲ ့။ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြကို အိမ္က မသိေအာင္ ပို ့။ အေရြးခံရေတာ့မွ မိဘေတြကို အသိေပးခဲ့တာပါ။ ကြ်န္မစာမေရးေတာ့တာ သိေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္တုိင္း စာျပန္ေရးဖို ့ တိုက္တြန္းတတ္ပါတယ္။

ကြ်န္မကို လူေတြနဲ ့ ဆက္ဆံတတ္ဖို ၊့ ေလာကၾကီးကို အေကာင္းျမင္တဲ့ မ်က္လံုးနဲ ့ ၾကည့္တတ္ဖို ့၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ေအာင္ျမင္ေအာင္ မဆုတ္မနစ္ဇြဲနဲ ့ၾကိုးစားဖို ့ အင္အားေတြ အမ်ားဆံုးေပးခဲ့တဲ့ ကြ်န္မရဲ့ ေက်းဇူးရွင္ပါ။ ကြ်န္မက အရမ္းေၾကာက္တတ္ေတာ့ ဟိုးငယ္ငယ္ေလး ကတည္းကေန တကၠသိုလ္ ပထမနွစ္အထိ ညဘက္ေတြ စာက်က္ရင္ ကြ်န္မနံေဘး စိတ္ရွည္ရွည္နဲ ့ စာအုပ္တအုပ္ ဖတ္ျပီး ေစာင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူ ့ဘ၀ရဲ့ ၀ဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ ဒီဘ၀ေရာက္ေနေပမယ့္ သူမ်ားအေပၚ ကူညီတတ္ျပီး စိတ္ထားအလြန္ေကာင္းတတ္သူမို ့ ေနာင္ဘ၀မွာ ဒီ၀ဋ္က ၾကြတ္မယ္လို ့ ကြ်န္မ ယံုၾကည္မိပါတယ္။ မိဘကို ရိုေသေလးစား သိတတ္တဲ့ ေနရာမွာလဲ အတုယူထိုက္သူပါ။ ကြ်န္မမိဘျပီးရင္ ကြ်န္မဘ၀ရဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ၾကီးၾကီးရဲ့ ေက်းဇူးေတြက ဆပ္လို ့ မကုန္ေအာင္ ၾကီးမားလွပါတယ္။ အတိ္တ္ဘ၀ရဲ့ ၀ဋ္ေၾကြးအရ ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေရာက္ လက္ရွိီဘ၀မွာ မိမိစိတ္ကို တတ္နိုင္သမွ် ျဖူစင္သန္ ့ရွင္းေအာင္ ထားတတ္ဖို ့က အေရးၾကီးဆံုးဆိုတဲ့ ဘ၀ရဲ့ သင္ခန္းစာကို ေပးခဲ့တဲ့ ၾကီးၾကီးကို ဒီပို ့စ္ျဖင့္ ရိုေသစြာကန္ေတာ့ပါတယ္။

တန္ခူး
4:09pm 15-Dec-2008




Friday, December 12, 2008

Confidentialအလြဲ

ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္

အမည္ = ခင္ကလ်ာနုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ခ်စ္ခ်စ္ေခ်ာ
ပညာအရည္အခ်င္း = BSc. MSc. PHD
လုပ္ငန္းအေတြ ့အၾကံု = xxxXXXxxxXXXxxxXXXxxxXXX

ဒါရုိက္တာ: “ခင္ဗ်ား… ဒီCVကုိ ဘယ္လုိ သေဘာရသလဲ… ပညာအရည္အခ်င္းေရာ၊ လုပ္ငန္းအေတြ ့အၾကံုပါ လိုေနတဲ့ ေနရာအတြက္ တထပ္ထဲပဲ”
မန္ေနဂ်ာ: “ဟုတ္တာေပါ့ဆရာ… ဒီလို လူမ်ိဳးမွ ဇကာတင္ထဲ မထည့္ရင္ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးသြားထည့္မလဲ”

ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္

အမည္ = ထိပ္ထင္နန္းစုေခါင္ထြတ္မမေလး
ပညာအရည္အခ်င္း = BSc. MSc. PHD
လုပ္ငန္းအေတြ ့အၾကံု = xxxXXXxxxXXXxxxXXXxxxXXX

ဒါရုိက္တာ: “ဒီတခါေတာ့ က်ဴပ္တို ့ဦးေနွာက္မစားရေတာ့ဘူးဗိ်ဳ ့… တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ… ဒီမွာလဲ ေနာက္တေယာက္… ကဲ.. သူတို ့၂ ေယာက္သာ အင္တာဗ်ဴးေခၚဖို ့ စီစဥ္လိုက္ေတာ့ဗ်ာ”
မန္ေနဂ်ာ: “စိတ္ခ်ဆရာ… မနက္ျဖန္စီစဥ္လိုက္ပါမယ္… နာမည္ေလးေတြ ၾကည့္တာနဲ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ လိုခ်င္တဲ့ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာ ထက္ျမက္တဲ့ မိန္းခေလးေတြ ျဖစ္မွာေသခ်ာတယ္”
*********************

အင္တာဗ်ဴဳးခန္းထဲ ၀င္လာသည့္ မ်က္မွန္ထူထူနွင့္ အသက္ ၅၀ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမည္ ခန္ ့မွန္းရသည့္ အေဒၚၾကီးကို ၾကည့္ျပီး ဒါရိုက္တာနွင့္ မန္ေနဂ်ာမ်က္လံုးျပူးသြားသည္။

ဒါရိုက္တာ: “ထို္င္ပါအန္တီ”
မန္ေနဂ်ာ: “အန္တီက ခင္ကလ်ာနုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ခ်စ္ခ်စ္ေခ်ာ နဲ ့ ဘယ္လိုမ်ား ပတ္သက္ပါသလဲ… မဟုတ္မွလြဲေရာ မိန္းခေလးေနမေကာင္းလို ့ မလာျဖစ္ဘူး လာေျပာတာ ထင္တယ္… လူကိုယ္တိုင္ လာရတယ္လို ့… ဖုန္းဆက္လိုက္ေရာေပါ့အန္တီရယ္”
အန္တီ: “ရွင္တို ့ ဘာေတြေျပာေနၾကတာလဲရွင္… ကြ်န္မက ခင္ကလ်ာနုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ခ်စ္ခ်စ္ေခ်ာ ပါ… ကြ်န္မကို အင္တာဗ်ဳဴးဖိတ္လို ့လာတာပါ… ရွင္တို ့လိုခ်င္တဲ့ ပညာအရည္အခ်င္းေရာ… လုပ္ငန္းအေတြ ့အၾကံုပါ အကုန္ရွိပါတယ္… လုပ္ငန္းပိုင္းနဲ ့ ပတ္သက္လို ့ ၾကိုက္သလိုေမးပါ… ကြ်န္မေျဖဖို ့အဆင္သင့္ပါပဲ”
ဒါရိုက္တာ:……………………
မန္ေနဂ်ာ:……………………
အန္တီ: ???????????????
ဒါရိုက္တာ: “ခင္ဗ်ားေမးခ်င္တာေမးေလ မန္ေနဂ်ာ… ”
မန္ေနဂ်ာ: “အင္းးးးးးးးး… ကြ်န္ေတာ္လဲ ေမးစရာ အေထြအထူးေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး… CVထဲမွာလဲ အကုန္စံုေနတာပဲ… ဟုတ္ကဲ့… အန္တ့ီကို ေရြးျဖစ္ရင္ ျပန္ဆက္သြယ္လိုက္ပါမယ္”
အန္တီ: ေက်းဇူးပါရွင္… ခြင့္ျပုပါ…

(အန္တီ အခန္းအျပင္ေရာက္သြားေသာအခါ)

ဒါရိုက္တာ: “ေဟ့လူ… CVထဲမွာ အသက္ရွာမေတြ ့ပါလား”
မန္ေနဂ်ာ: “ဆရာ… ဒီနိုင္ငံမွာ အသက္က Confidential ေလ”
ဒါရိုက္တာ: “ေတာက္… ဒီအခ်က္ကို က်ဴပ္တို ့ဘာေၾကာင့္ေမ့ေနခဲ့လဲ… ေနာက္တခါ ျပည့္စံုရမည့္ အရည္အခ်င္းထဲမွာ အသက္ ကန္ ့သတ္ခ်က္ထည့္ဗ်ာ… ကဲ… ေနာက္တေယာက္ေခၚ”

*********************
နာမည္က နန္းဆန္ေပမယ့္ အေတာ္ေခတ္မွီမီွ ၀တ္စားဆင္ယင္ထားသည့္ မိန္းမငယ္၀င္လာေတာ့ ဒါရုိက္တာက ဒီတခါေတာ့ မလြဲေလာက္ပါဘူးဆိုသည့္ အၾကည့္နဲ ့ မန္ေနဂ်ာကို ၾကည့္သည္။ မန္ေနဂ်ာက လည္ပင္းမွာ ပု၀ါေလးေတာင္ ပတ္ထားလို္က္ေသးသည့္ ဖက္ရွင္က်က် ၀တ္ထားသည့္ မိန္းခေလးကို ေရြးခ်ယ္ျဖစ္ဖို ့ေတာင္ စိတ္ကူးမိေနေသးသည္။

မန္ေနဂ်ာ: “ထိုင္ပါ ထိပ္ထင္နန္းစုေခါင္ထြတ္မမေလး ”

မခို ့တရို ့ေလးျပံုးျပျပီး ထိုင္လိုက္သည့္ မိန္းခေလးကို ဒါရို္က္တာက အကဲခတ္ျပီး ပထမဆံုးေမးခြန္းအတြက္ ျပင္ဆင္လိုက္သည္။

ဒါရိုက္တာ: “ဒီေနရာကို ရွာရတာ အဆင္ေျပရဲ့လား”
ထိပ္ထင္ : “ဟုတ္ကဲ့ဆရာ… ထိပ္အခက္အခဲမရွိပါဘူး”

ရုပ္ရည္ေလးနဲ ့မလိုက္ဖက္စြာ ထြက္လာတဲ့ ေယာက်ၤားသံၾသၾသၾကီးေၾကာင့္ ဒါရိုု္က္တာေရာ မန္ေနဂ်ာပါ အံ့ၾသသြားသည္။ ဘာမ်ားမွားယြင္းေနလဲ။ အသံ၀င္ေနတာေတာ့ မျဖစ္နိုင္။ ေနာက္ေမးခြန္းတခုနဲ ့ စမ္းၾကည့္သည္။

မန္ေနဂ်ာ : “ဘယ္ႏွစ္က PHDျပီးပါသလဲ”
ထိပ္ထင္ : “ထိပ္ ၂၀၀၀က ျပီးပါတယ္ဆရာ… ျပီးျပီးခ်င္း ခုထြက္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ကို ၀င္ခဲ့တာပါ”

ေသခ်ာသြားျပီ။ ဒါမိန္းမတေယာက္ရဲ့ အသံမဟုတ္။ ဒါရိုက္တာက မန္ေနဂ်ာကို အၾကည့္နဲ ့အခ်က္ေပးသည္။ အျပင္ပန္းၾကည့္လွ်င္ တကယ့္မိန္းခေလးစစ္စစ္။ လြဲေနတာက အသံေလးတင္။ မန္ေနဂ်ာသံသယတို ့က လည္ပင္းက ပု၀ါေလးဆီအေရာက္ ကံေကာင္းစြာ ပိုးပု၀ါေလးက ေလ်ာကနဲ က်သြားသည္။ ထိပ္ထင္က ကဗ်ာကရာ ျပန္ပတ္လုိက္ေပမယ့္ မန္ေနဂ်ာက ထိုခဏမွာ တစံုတခုကို အေျဖေပၚသြားသည္။

မန္ေနဂ်ာ : “ေကာင္းပါျပီ ထိပ္တင္… တကယ္လို ့ေရြးျဖစ္ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အေၾကာင္းျပန္ပါမယ္”
ထိပ္တင္ : “ေက်းဇူးပါဆရာ… သတင္းေကာင္းၾကားရမယ္လို ့ ေမွ်ာ္လင့္လ်က္ပါ”

ကႏြဲ ့ကလ်နွင့္ ထြက္သြားေသာ ထိပ္တင္ကို ၾကည့္ျပီး နွစ္ေယာက္လံုး သက္ျပင္းခ်… ျပီးေတာ့ ရယ္မိၾကသည္။

ဒါရိုက္တာ: “အင္းးးး နွစ္ထပ္ရွိမွ မွတ္မိဆိုတာမ်ိဳးေပါ့… … ဒီနိုင္ငံမွာ က်ား၊မ ဆိုတဲ့ Gender ကလဲ Confidential ဆိုေတာ့… ၾကံုမွၾကံုတတ္ပေလေပါ့ ”
မန္ေနဂ်ာ : “ဟုတ္ပါ့ဆရာရယ္… က်ားဆိုက်ား မ ဆို မ ကေတာ္ေသး… ခုလိုမ်ိဳးၾကီးက်ေတာ့… ကြ်န္ေတာ္တို ့အတြက္ Confidential က အေတာ္ဒုကၡေရာက္တာပဲဗ်ိဳ ့ … ေနာက္ထပ္မ်ား ဘာေတြ Confidential ထပ္ျဖစ္ဦးမလဲ မသိဘူးေနာ္”
ဒါရိုက္တာ: “က်ဴပ္သာ စာေရးတတ္ရင္ Confidentialအလြဲဆိုျပီး ၀တၳဳေလး တပုဒ္သာ ေရးလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ”
*********************
(စာၾကြင္း: ေၾသာ္စီမွာ အသက္နဲ ့က်ား၊မ ကို အစိုးရက Confidential အေနနဲ ့သတ္မွတ္ထားေတာ့ ရံုးမွာ HR reportေတြလုပ္ရတာ အေတာ္ဒုကၡေရာက္သြားတာေၾကာင့္ အင္တာဗ်ဴဳးတဲ့ သူေတြဆို ပိုဒုကၡေရာက္မွာ ေတြးမိျပီး ေရးျဖစ္သြားတာပါ… ဒီမွာေတာင္ NRIC နံပါတ္ ေနာက္ဆံုးေလးလံုးကလြဲရင္ က်န္တာ Confidential ျဖစ္ကုန္ပါျပီ… ကမာၻၾကီးက အဲေလာက္ေတာင္ လ်ိဳ ့၀ွက္ရေလာက္ေအာင္ မလံုျခံုေတာ့ဘူးလား…)

တန္ခူး
10:36am 12-Dec-2008

Wednesday, December 3, 2008

သားအေၾကာင္း ဟုိတစ ဒီတစ

ပထမဆံုး ကြ်န္မ ပို ့စ္အတင္က်ဲေနတာနဲ ့ အိမ္လည္မလာနိုင္တာကို ေတာင္းပန္ပါရေစ…။ လြမ္းတာအရမ္းပါပဲ…။ အထူးသျဖင့္ လည္ေနက်အိမ္ေလးေတြ မလည္နိုင္တာကိုေပါ့။ အသစ္ကေလးေတြ ဖတ္ခ်င္လိုက္တာ…။ ကြ်န္မ ေပ်ာက္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းက သားက ကြ်န္မအခိိ်န္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သိမ္းပိို္က္ထားလို ့ပါ။ သားကို အရင္က ၃ နာရီေက်ာင္းကေန တေနကုန္ေက်ာင္းကို ေျပာင္းတဲ့ကာလ မို ့ပါ။ ေက်ာင္းကလဲ ကြ်န္မရံုးထဲမွာဆိုေတာ့ ကြ်န္မမွာ မနက္စာလဲ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မစားရ၊ ေန ့လည္စာလဲ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မစားရ၊ ခါတိုင္း ေန ့လည္အားခ်ိန္လို ခ်စ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါသူငယ္ခ်င္းေတြဆီလဲ မလည္ရ။ အေတာ္ကို စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းပါပဲ။ ပိတ္ရက္က်ေတာ့လည္း ျပန္ခါနီးျပီမို ့ shopping ထြက္ရတာနဲ ့ အခ်ိန္ကုန္။ ဟုတ္ကဲ့… ဆင္ေျခေတြ သိပ္မ်ားေနျပီလား မသိဘူးေနာ္။ ပို ့စ္အသစ္ေရးဖို ့က ေခါင္းထဲ ဘာမွ မထြက္ဘူး။ ေတြးလိုက္သမွ် သားအေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ဒီေတာ့ သားအေၾကာင္းေလးနဲ ့ အင္ဂ်င္ျပန္နွိ ုးပါရေစ(ခ်ိဳသင္းကို အားက်လို ့)။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ မ်ားေနရင္ ခြင့္လြွတ္ပါေနာ္။ ေနာက္ပို ့စ္မွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ မေရးဖို ့ ကတိေပးပါတယ္။

**********

သားနဲ ့ဂီတ

“ေမေမ ဦးဦးRဇာနည္ ဖြင့္ပါ”
“ေမေမ ငါေတာ့ ေမ့လို ့မရေတာ့ဘူး ၾကည့္မယ္”
“ေမေမ ဦးဦးစိုင္းစိုင္း နဲ ့ကမယ္”

အရင္က Barney… Hi5… Micky Mouse စတာေတြ ပူဆာတဲ့ သားက ခုေတာ့ အဲဒီလို အသစ္ေတြ ပူဆာတတ္လာလို ့ ကြ်န္မ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ သူ ့အေဒၚ ကြ်န္မ၀မ္းကြဲညီမက သူၾကိုက္တဲ့ သီခ်င္းေခြေတြကို သားနဲ ့အေဖာ္စပ္ရင္း ခုေတာ့ သားလဲ စြဲေနျပီေပါ့။ Rဇာနည္ သီခ်င္းလိုက္ဆိုျပီး “အဆင္ေျပရင္ လက္ခုပ္တီးေပးၾကပါလား” ဆိိုတဲ့ ေနရာက အစလိုက္ေအာ္ အလြတ္ရေနေတာ့တာ။ ဖိုးခ်စ္နဲ ့သားစိုး ဆိုတဲ့ ေရြွအိိုးစည္ သီခ်င္းဆို “ေဟ့… ဖိုးခ်စ္ေရ… ေဟ့…သားစိုးလား” ကအစ “လွ ုပ္လို ့ရျပီ” အဆံုး အစအဆံုး တပုဒ္လံုးကို ဆိုလို္က္ ကလိုက္နဲ ့ အေတာ္ကို နွစ္ျခိုက္ေနတာၾကည့္ျပီး သားနဲ ့ကြ်န္မၾကားက ကြာဟမွ ုကို သတိသြားထားမိပါတယ္။ ကြ်န္မက ဟစ္ေဟာ့ကို ခံစားလို ့မရ။ သားကေတာ့ စိုင္းစိုင္းမွ စို္င္းစိုင္း။ “ဘာလုပ္မွာလဲေျပာ… လာမရွ ုပ္ပါနဲ ့ေတာ့” ဆိုတာမ်ား စိုင္းစိုင္းလို ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာင့္ေအာင့္ တေထရာထဲ ဆိုနိုင္သည္။ ကြ်န္မၾကိုက္သည့္ ခင္ေမာင္တိုး၊ ထူးအိမ္သင္၊ ေဟမာ ဖြင့္လွ်င္ သူက အန္တီျဖူျဖူဖြင့္ပါတဲ့။ အန္တီျဖူျဖူဆိုတာ ျဖူျဖူေက်ာ္သိန္းကို သူက ခ်စ္စနိုးေခၚတာပါ။ ကြ်န္မက ျမို ့မ ဖြင့္လွ်င္ သူက အိုး… ဒီဇင္ဘာဖြင့္ပါတဲ့။ ေတာ္ေသးရဲ့… ICၾကိုက္တာေတာ့ နဲနဲညိွလို ့ရလို ့။ ကြ်န္မကမွ ေခတ္နဲ ့သိပ္အဆက္မျပတ္ခ်င္လို ့ ဟစ္ေဟာ့အေခြေတြ ၾကည့့္ျဖစ္ေသးတယ္။ သားအေဖကေတာ့ ဖြင့္တာနဲ ့နား၀င္ပီယံ မျဖစ္လို ့ ဆို နွာေခါင္းရံွ ့ေတာ့တာပဲ။ တေယာက္မ်က္နွာ တေယာက္ၾကည့္ရင္း သားကို ျမန္မာဂီတကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ ဘယ္လိုသင္ရပါ့လို ့ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ အင္း… သၾကၤန္သီခ်င္း ခပ္ျမူးျမူးေတြက စရမယ္ထင္ပါ့။ ဟိုတေခါက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ သားကို အိုးစည္ေလး ၀ယ္ေပးျပီး ရင္းနွီးေအာင္ လုပ္ခဲ့သည္။ ဒီတေခါက္ေတာ့ ၀ါးလက္ခုပ္ေလး ၀ယ္ေပးမွလို ့ စဥ္းစားထားမိတယ္။ အနည္းဆံုး စည္းေလး ၀ါးေလးက စနားလည္ရင္ မဆိုးေသး။ တေျဖးေျဖး တဆင့္တက္လို ့ ပတၱလား၊ ေစာင္း ေပါ့။ သားေလး စိတ္မ၀င္စားရင္ တြန္းလုပ္ဖို ့ စိတ္မကူးတာေၾကာင့္ သူ ့အလိုလို ျမန္မာဂီတကို ခ်စ္တတ္လာပါေစလို ့ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။

**********

သားနဲ ့ စည္းကမ္း

ကြ်န္မ သားကို တေနကုန္ေက်ာင္း ပို ့ျဖစ္တဲ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္းက စည္းကမ္းနဲ ့ ေနေစခ်င္လို ့ပါ။ အိမ္မွာ အကုန္ လိုတရေနတဲ့သားက စည္းကမ္းနဲ ့ တေျဖးေျဖး ေ၀းလာသလိုပါပဲ။ သူ ့အေဒၚက သူ ့ကို ခ်စ္လြန္းလို ့ အလိုလိုက္ေတာ့ ေရကအစ သူမ်ား ခြက္ကိုင္ေပးမွ ေသာက္တဲ့အထိ ငပ်င္းေလး ျဖစ္လာပါတယ္။ မိဘေတြနဲ ့ ေတြ ့ရခ်ိန္ကနဲေတာ့ ကြ်န္မ စည္းကမ္းလုပ္လဲ အရာမထင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ အက်ီီၤလဲ သူမ်ား၀တ္ေပးမွ၊ ဖိနပ္လဲ သူမ်ားစီးေပးမွ ဆိုေတာ့ သူမ်ား အေပၚ မီွခိုလြန္းေနတဲ့ အက်င့္ကို ျပင္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို ့ဆံုးျဖတ္ျပီး သနားနားနဲ ့ပဲ တေနကုန္ေက်ာင္းပို ့ဖို ့ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရတာပါ။

အိမ္မွာ တီဗီြၾကည့္လုိက္ ကစားစရာေတြ စိတ္ၾကုိက္ ကစားလိုက္ ဘ၀ကေန အခ်ိန္မွန္စား၊ အခ်ိန္မွန္အိပ္၊ ကိုယ္တုိင္ေရခ်ိဳး၊ ကိုယ္တိုင္စား ကို္ယ့္အားကိုယ္ကိုး ရတဲ့ ဘ၀ကို ရုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းသြားေတာ့ သူ အေတာ္ေလးကို စိတ္ညစ္ေနပါတယ္။ ဒါေတာင္ ေက်ာင္းက ရံုးမွာမို ့ ေန ့လည္ဘက္ေတြ ကြ်န္မသြားၾကည့္လို ရပါတယ္။ ကို္ယ္အိပ္မယ့္ ေမြွ ့ယာကို ကိုယ္တိုင္ သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္၊ အိပ္ျပီးရင္ ကို္ယ္တိုင္ ျပန္သိမ္း။ ကစားခ်ိန္မွ ကစား။ အဲဒီလို ေနရတာ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ျပီး သူေနခ်င္သလို ေနဖို ့ ၾကိုးစားတတ္ေသးတယ္။ ညေနက် ကြ်န္မက သူ ့အေဖကို တေန ့ျဖစ္တာေတြ ေျပာေနတုန္း ျငိမ္ေနတဲ့သူက ထေျပာပါတယ္။ “ဒုကၡေရာက္ေနတယ္” တဲ့။ သူစကားၾကားျပီး ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ကြ်န္မတို ့ ၂ေယာက္လံုး ရယ္မိပါတယ္။

သူစိမ္းေတြၾကားထဲ ေနရေတာ့ အေမကို အနားမွာ ေနေစခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္မက ေမေမအလုပ္လုပ္ရဦးမယ္၊ သားေက်ာင္းမွာ လိမ္လိမ္မာမာေနလို ့ ေျပာရင္ ေမေမအလုပ္လုပ္ဘူးလို ့ ဂ်ီက်တတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မက ေမေမအလုပ္လုပ္္မွ သားကို အရုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး ၀ယ္ေပးလို ့ရမွာ၊ သားစားခ်င္တဲ့ မုန္ ့ေတြ ေကြ်းလို ့ ရမွာ ဆိုေတာ့ အရုပ္ေတြလဲ မယူေတာ့ဘူး၊ မုန္ ့ေတြလဲ မစားေတာ့ဘူးတဲ့။ ကြ်န္မ မ်က္ရည္၀ဲတဲ့ အထိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ ပါတယ္။ ဟုိတေန ့က သူ ့အေဖသြားၾကိုေတာ့ ေမေမပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီးသြားရွာေနတာလို ့ သူ ့အေဖကို ျပန္ရွင္းျပတယ္တဲ့။

သူ ျမန္ျမန္ ေနသားက်သြားဖို ့ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ စိတ္ဆင္းရဲေနတဲ့ မ်က္နွာ၊ ငိုေနတဲ့ မ်က္နွာကို မၾကည့္ရက္ေပမယ့္ စည္းကမ္းမဲ့၊ သူမ်ားေပၚ အျမဲအားကိုးေနရတဲ့ ကေလးမ်ိဳးေလး မျဖစ္ေစခ်င္လို ့ ရင္နာနာနဲ ့ပဲ ဆက္လွ ုပ္ရွားေနရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သားေရာ ကြ်န္မပါ စိတ္ေရာ လူပါ အေတာ္ ပင္ပန္းေနပါတယ္။ ညေရာက္ရင္ သားအမိ၂ေယာက္ တုံးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေရာ။ ခုေတာ့ မနက္ပို ့ရင္ ခါတိုင္းလို ဂ်ီသိပ္မက်ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ ့ တေျဖးေျဖး တိုးတက္လာမယ္ ထင္ပါရဲ့။ အင္း… ေဆြေတြ မ်ိဳးေတြ အဖိုးအဖြားေတြ ၾကားထဲ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က ေက်ာင္းဆို သူ အဲဒီေလာက္ ခံစားရမွာ မဟုတ္ဘူးလို ့ ထံုးစံအတိုင္း ေတြးမိေနပါေသးတယ္။

**********
တန္ခူး
10:43 am 03-Nov-2008