ရထားစီးၾကသူမ်ား

ရထားလာရန္ ၂ မိနစ္သာလိုေတာ့သည္ ဆိုေတာ့ စက္ေလွကားေပၚ အေျပးတက္မိသည္။ ဒီရထားမွီမွ။ ေနာက္ရထားက ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး။ စက္ေလွကားေပၚမွာ တခ်ိဳ ့ကႏုိင္ငံၾကီးသား ပီသစြာ ဘယ္ကပ္ရပ္သည္။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့မရပ္။ ဒီေတာ့ အလွ်င္လိုသူ ကိုယ့္လိုလူအတြက္ လမ္းမရွင္း။ ရထားေတာ့ လြတ္ေတာ့မည္။ ကြ်နု္ပ္ကို ခြင့္ျပုပါဆိုတာကို အၾကိမ္ၾကိမ္သံုးျပီး ေက်ာ္ခြသြားရသည္။

ေတာ္ေသးရဲ့။ ရထားအေရာက္ ကိုယ္အေရာက္။ ဆင္းသူေတြ ဦးစားေပးရန္ တက္သူေတြက အ၀ါေရာင္အေစာင္းလိုင္း ေနာက္မွာရပ္ရသည္။ သားသားနားနား၀တ္ထားသည့္ အရာရွိပံုေပါက္သည့္ နိုင္ငံၾကီးသား အန္တီၾကီးကေတာ့ ဆင္းရမယ့္သူေတြ အေပါက္၀တည့္တည့္ ကန္ ့လန္ ့ၾကီး။ သူ ့ေၾကာင့္ပဲ အားလံုးရွ ုပ္ကုန္သည္။ တီတီတီ လို ့အေပါက္ပိတ္ရန္ အခ်က္ေပးေနေပမယ့္ တခ်ိဳ ့က ခုထိမ၀င္ရေသး။ ျပီးေတာ့ သူက နဲနဲေခ်ာင္သည့္ အထဲဘက္ကို မ၀င္။ အေပါက္၀မွာ ေက်ာက္ခ်ထားသည္။ မတတ္နိုင္။ ကိုယ္က အေ၀းၾကီးစီးရမယ့္သူ။ သူရဲေလးေကာင္ထဲက ပိုးျဖူေျပာသလို “အလယ္ေခါင္မွာ ဆင္နွစ္ေကာင္ xxေထာင္ကလို ့ ရတယ္ရတယ္” သာ ေအာ္လိုက္ခ်င္သည္။ ဒီလိုအခါေတြမွာျမန္မာျပည္က စပယ္ယာေလးမ်ားေတာင္ လြမ္းမိေသး။ ထုံးစံအတိုင္း ကြ်နု္ပ္ကို ခြင့္ျပုပါရသည္။ အလယ္ေရာက္မွ သက္ျပင္းခ်ရသည္။

ရထားက နဲနဲလွ ုပ္ေတာ့ ေရွ ့က ညေနပိုင္းသတင္းစာဖတ္ေနသည့္မိန္းမရဲ့ သတင္းစာကို ထိမိသြားသည္။ ၀မ္းနည္းပါတယ္လို ့အေျပာမဆံုးေသး နိုင္ငံၾကီးသားမိန္းမရဲ့ မ်က္ေစာင္းမွန္သြားသည္။ ၀ါသနာအတိုင္း အနားကလူေတြကို အပ်င္းေျပ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ မ်က္လံုးကစား။ ေထာင့္စြန္းခံုက အတြဲကေတာ့ ရထားစင္းလံုးငွားထားသလုိ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေမ့ေနသည္။ ေကာင္ေလးက ခ်မ္းတတ္ပံုရသည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအရွည္ႏွင့္။ ေကာင္မေလးက အိုက္တတ္ပံုရသည္။ တထြာေလာက္သာရွိမည့္ေဘာင္းဘီတိုနွင့္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေကာင္မေလးေတြ ပိုပို အိုက္တတ္လာလဲလုိ ့ စဥ္းစားေနမိသည္။

ေနာက္တဘူတာ ေရာက္ေတာ့ မိသားတစု တိုးၾကိတ္ျပီး အလယ္ေရာက္လာသည္။ အိုး…ေမြးနိုင္လိုက္တာ။ လမ္းေလွ်ာက္နုိင္သည့္ အရြယ္က ႏွစ္ေယာက္။ အေဖေပၚမွာ တေယာက္။ အေမေပၚမွာတေယာက္။ ဟင္… အေမ့ဗိုက္ထဲမွာလဲ တေယာက္။ မေလးရွားလူမ်ိဳးေတြြ။ ေရွ ့မွာထိုင္ေနေသာသူေတြ အားလံုး ေနာက္ဘက္က ထိုင္ခံုေနရာဦးစားေပးရမည့္ ဆိုင္းဘုတ္ကို လ်စ္လ်ဳရွ ုထားပံုရသည္။ ခုနသတင္းစာမမေတာင္ ဘယ္အခ်ိန္က ေကာက္ကာငင္ကာ အိပ္လိုက္သည္မသိ။ ကိုယ္က နေဘးကေနျပီး မဗိုက္ကို အားနာလာသည္။ သူ ့ခမ်ာ ကေလးကလဲ ခ်ီထားရေသး။ တကယ္အိပ္ေပ်ာ္ေနပံုရသည့္ အန္တီၾကီးတေယာက္ နိုးလာျပီး ပ်ာပ်ာသလဲေနရာေပးမွ ကိုယ္ပါသက္ျပင္းခ်နုိင္သည္။

စပီကာ စပယ္ယာက ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္ လူေတြက အေပါက္နားကို ၾကိုက္ၾကသည္။ ေအးေလ…စပီကာက စပီကာ။ လူစပယ္ယာမွမဟုတ္တာ။ စံုတြဲဆင္းသြားျပီး အဲဒီေနရာကို ဦးထုပ္ခပ္ငိုက္ငိုက္ေစာင္းထားေသာ လူတေယာက္၀င္ထိုင္သည္။ ျမတ္စြာဘုရား…ျမင္ေနရသည့္ မ်က္ႏွာတစိတ္တပိုင္းက ဟိုတေလာက ေပ်ာက္သြားသည့္ အစိုးရအလိုရွိေနသည့္ အၾကမ္းဖက္္သမား ဆာလမတ္နဲ ့တူသလိုလို။ ဟိုတေန ့ကပဲ သူ ့ကိုရွာနိုင္သူအတြက္ ဆုေငြတိုးေပးထားသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူက နဲနဲ ပုိ၀သလားလို ့။ ဦးထုပ္ကို ေရွ ့ပိုဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ သံသယပိုျဖစ္သြားသည္။ သူ ့ေရွ ့တည့္တည့္ရပ္ေနသည့္ အန္တီၾကီးကလဲ ကိုယ့္လို သံသယမ်က္လံုးေတြနဲ ့။ ဖုန္းကို ကစားေနတာကို မ်က္ေျခမျပတ္ၾကည့္မိသည္။ သူ ့ဖုန္းက ဗံုးတလံုးမျဖစ္နုိင္ဘူးလို ့မေျပာနိုင္။ ကံတရားဆိုတာ ေျပာလို ့မရ။ သူမ်ားကို စပ္စုမေနနဲ ့။ ဘုရားစာရြတ္ဖို ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိေပးရသည္။ စပီကာက သံသယရိွသူေတြ ့ရင္ အေၾကာင္းၾကားဖို ့ေအာ္ေနသည္။ ဒီလူဦးထုတ္ခြ်တ္လွ်င္ ကိစၥက ျပတ္ျပီ။ သူ ့ေက်ာပိုးအိတ္ဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ေရာ အန္တီၾကီးပါ နဲနဲပ်ာသြားသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ နေဘးက မဗိုက္ခ်ီထားသည့္ ကေလးက ကိုယ္တို ့ဆႏၵအတိုင္း ဒီလူ ့ဦးထုတ္ကို ဆြဲခြ်တ္ပစ္လိုက္သည္။ အိုး…ေတာ္ပါေသးရဲ့ ဆာလမတ္မဟုတ္။ မဗိုက္က ဒီလူကို ေတာင္းပန္ေနေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ စိတ္ထဲက ကေလးကို ၾကိတ္ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ အန္တီၾကီးက ကိုယ့္ကို အထာႏွင့္ လွမ္းျပုံးျပသည္။

ဒီလူ ့စိတ္၀င္စားေနရတာႏွင့္ ဘူတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေက်ာ္သြားသည္။ ခုထိလဲ ထိုင္စရာ ေနရာမရေသး။ ခုမွ သတိထားမိသည္။ အျပာေရာင္တီရွပ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးက တေယာက္ထဲျပံူးလိုက္၊ စကားတိုးတိုးေလး ေျပာလုိက္ႏွင့္။ သူ ့လက္ထဲမွာဖုန္းလဲမရွိ။ သူ ့နားထဲမွာလဲ ဘလူးတုလဲမရွိ။ ေသခ်ာျပီ။ ယဥ္ယဥ္ေလး…။ ရုပ္ကေလးက ေခ်ာေခ်ာေလး။ အသက္ကလဲ ကိုယ့္ထက္ငယ္မယ့္ပုံ။ အလုပ္လဲ လုပ္ပံုရသည္။ ဒီလိုပါပဲ။ ဒီနိုင္ငံမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ မၾကာမၾကာေတြ ့ရတတ္သည္။ အလုပ္ဖိစီးမွ ုေၾကာင့္လား… မိသားစုျပႆနာေၾကာင့္လား… ရွယ္ယာရံွ ုးလို ့လား…။

“အေမလား… ၾကားရလား..အေမ…ၾကားရလား”။ ျမန္မာသံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေၾကာင့္ အသံလာရာဘက္ ၾကည့္မိသည္။ နိုင္ငံၾကီးသားတို ့ကလဲ မ်က္ေမွာင္ေတြ
က်ံဴ ့ျပီးၾကည့္ၾကသည္။ သူ ့ဖုန္းကဒ္ကေတာ့ ၾကားရလားနွင့္ ကုန္ေတာ့မည္။ “အေမ..ေနေကာင္းလား..ေနေကာင္းလား…ၾကားရလားအေမ…”။ ၾကည့္ရတာ ေရာက္တာၾကာေသးပံုမေပၚ။ ဘာမွေတာင္မေျပာရေသး။ ဖုန္းက ျပတ္သြားသည္။ အက်ၤီေတာင့္ေတာင့္၊ ေဘာင္းဘီေတာင့္ေတာင့္၊ လက္ထဲမလဲ ဖုိင္တထပ္ႏွင့္။ အင္တာဗ်ဳးက ျပန္လာပံုရသည္။ ခုတေလာ ျမန္မာေတြ ပိုပိုမ်ားလာသည္။ ပနင္းဆုိးလားက ျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္ေတြ ပိုပိုစည္ကားလာသည္။

သတင္းစာမမ ပစၥည္းေတြ သိမ္းျပီး ကိုယ္ကို ခပ္မတ္မတ္ထုိင္ေနျပီ။ ဆင္းေတာ့မည္ထင္သည္။ ခုမွပဲ ေနရာရေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လူေတြကို စပ္စုမိျပန္သည္။ ေတြ ့ေနက်မ်က္နွာတခ်ိဳ ့။ အံမယ္… ဟိုအမ်ိဳးသမီးက ပိုလွလာတယ္ထင္တာ … ဆံပင္ေတြေျဖာင့္လိုက္တာကိုး။ သူ ့နေဘးက ေကာင္မေလး၀တ္ထားတဲ့ စကပ္ေလးက ဟိုတေန ့ေစ်းခ်လို ့၀ယ္ထားတဲ့စကပ္ေလးနဲ ့ပံုစံတူ၊ အေရာက္ပဲကြဲသည္။ ဟိုတေယာက္က ခ်ိန္းထားပံုရသည္။ မွန္ၾကည့္ျပီး မိတ္ကပ္ဖို ့လို ့။ မ်က္ေတာင္အတုက အၾကီးၾကီးနဲ ့ျပုတ္က်သြား အခက္။ ဒီဘက္ကအန္တီၾကီးက ေမေမနဲ ့ရြယ္တူေလာက္ရွိမွာ။ ေမေမ့မ်ား အဲဒီလို ဆံပင္နီနီရဲဆိုးခိုင္းရင္ အဆူခံရမွာ ေသခ်ာတယ္။

လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီး တက္လာၾကသည့္ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးေတြႏွင့္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသား စံုတြဲကို ေတြ ့ေတာ့ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ကိုယ့္သားသမီးသာဆိုတဲ့ အေတြးက အလိုအေလွ်ာက္၀င္လာသည္။ ခ်စ္သူရီးစားထားဖို ့သိပ္ငယ္လြန္းသည့္အရြယ္။ အမွားအမွန္ ဆံုးျဖတ္နိုင္ဖို ့ သိပ္ငယ္လြန္းသည့္အရြယ္။ ကုိယ္အဲဒီအရြယ္တုန္းက ထုတ္ဆီးတိုးလို ့ေကာင္းတုန္း။ အိုးပုတ္တမ္းေဆာ့တုန္း။ သားကို ဒီလို မျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုဆံုးမရပါ့။

အရမ္းပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ေနပံုရသည့္ ေဖေဖတို ့အရြယ္ ဦးေလးၾကီးကို ေနရာထေပးလိုက္သည္။ သူ ့ခမ်ာ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရပံု ရသည္။ ရာဘာလည္ရွည္ ဖိနပ္မွာ ရြံ ့ေတြနဲ ့။ တေန ့လံုးေနပူထဲမွာ ေနရလို ့ထင္သည္။ အသားေတြ ေနေလာင္ေနသည္။ ခုနက ကိုယ့္နေဘးမွာ ထိုင္ျပီး ဖုန္းတလံုးနဲ ့အလုပ္ရွ ုပ္ေနသည့္ ဆံပင္ေတြမိုးေပၚေထာင္သည့္ ပံုစံႏွင့္လူက နုိင္ငံၾကီးသား ပီသစြာ အဖိုးၾကီးကို နွာေခါင္းရံွ ု ့ၾကည့္ျပီး ေနရာမွထသြားျပီး အေပါက္၀နားမွာ သြားရပ္သည္။ ကိုယ္က ၾကားထဲမွ အားနာသြားမိျပန္သည္။

ဆင္းကာနီး တဘူတာ အလုိမွာ သားစံခ်ိန္တင္သည့္ ေမ်ာက္လို ေဆာ့သည့္ ကေလးနွင့္ သူ ့အေဖတက္လာသည္။ ကေလးဆိုေတာ့ ကေလးသဘာ၀ေဆာ့ရွာမည္ေပါ့။ လက္ကိုင္သည့္ ကြင္းေတြကို ဘားတန္းလို ခို၊ စတီးတိုင္ကို ေလွ်ာတိုင္လိုတက္။ သူဘာသာသူေဆာ့ေနတာ ဘယ္သူကိုမွ မေႏွာင့္ယွက္။ ဒါေပမယ့္ နိုင္ငံၾကီးသား တခ်ိဳ ့က ကေလးကို နုိင္ငံၾကီးသား မပီသရေကာင္းလားဆို မ်က္ေစာင္းထုိးသူထိုး၊ ကြ်တ္သတ္သူသတ္နဲ ့။

ေရာက္ပါျပီ။ လိုရာကို။ ရထားၾကိီးက တက္တုန္းကနဲ ့မတူ။ ဂိတ္ဆံုးခါနီးေတာ့ လူက်ိဳးတိုးက်ဲတဲ။ ၄၅ မိနစ္ဆိုတဲ့ ခရီးတခုမွာ ခရီးသြားေဖာ္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး။ ဒီလိုဆို သူတို ့ကေရာ ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုျမင္မွာပါလိမ့္။ စပ္စပ္စုစုနဲ ့ နိုင္ငံၾကီးသားမပီသတဲ့မိန္းမ ဆိုတာက လြဲျပီး တျခားျမင္စရာ မရွိ။

တန္ခူး
11am 07-Aug-2008