Tuesday, November 25, 2008

ေမာင္ေလး

စႏၵာပံုဆံပင္ကို ဆီေတြ ရြဲေနေအာင္လိမ္းျပီး ေဘးခြဲ တိတိက်က်ေလးခြဲကာ အေဖကိုယ္တိုင္ေခါင္းျဖီးေပးထားတဲ့ ရွပ္အက်ီီီၤနဲ ့ ေဘာင္းဘီတို အ၀တ္မ်ားတဲ့ ကြ်န္မကို ငယ္ငယ္က ေယာက်ၤားေလးလားလို ့ ေမးရင္ အေဖက ျပံုးေနတတ္တယ္။ သားဦး ေယာက်ၤားေလး လိုခ်င္ခဲ့တဲ့ အေဖ့ဆႏၵ မျပည့္ခဲ့ေတာ့ ကြ်န္မကို ေယာက်ၤားေလး တေယာက္လုိ ဆင္ေပးခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ေနာက္တေယာက္ဟာ ေယာက်ၤားေလး ေသခ်ာတာမို ့ ကြ်န္မအ၀တ္ေလးေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းရေအာင္တဲ့။ အေဆာ့အကစားသန္တဲ့ ကြ်န္မကေတာ့ ဂါ၀န္ေလးေတြ မ၀တ္ရလဲ လြတ္လပ္စြာေဆာ့ေနရရင္ကို ေက်နပ္ေနသူ။

အေဖ့ဆႏၵေတြ တကယ္ျပည့္၀ခဲ့ပါတယ္။ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းၾကီးေတြ ပါးေဖာင္းေဖာင္းၾကီးေတြနဲ ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေမာင္ေလးေမြးေတာ့ အေဖ့အေပ်ာ္မ်က္နွာ ကြ်န္မ မေမ့ဘူး။ ငယ္တုန္းက အရပ္ပုပုေလးနဲ ့ ၀တုတ္ေမာင္ေလးကို တရပ္ကြက္လံုးက ၀ိုင္းခ်စ္ၾကတာ။ သေဘာေကာင္းတဲ့ သူကလဲ ဘယ္သူခ်ီခ်ီလိုက္။ နာမည္ေတြကလဲ စံုလို ့။ အညာသားေလး၊ တာတီဖိုး…။ အခြင့္ထူးခံေကာင္ေလးေပါ့။ အစားကလဲပုပ္။ ကစားစရာဆိုလဲ အထူးအဆန္း ေစ်းၾကီးတာမွ။ အေဖကလဲ အကုန္၀ယ္ေပးတယ္။ ဥာဏ္ေကာင္းသေလာက္ စာကပ်င္း။ ေက်ာင္းေနတဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ အေမနဲ ့ကြ်န္မ စာ၀ိုင္းသင္ေပးရတာ ဖတ္ဖတ္ေမာ။ ေလးတန္းစာေမးပြဲတုန္းက တေန ့၂ဘာသာမို ့ စာေမးပြဲခန္းေစာင့္ခဲ့ရတာ မွတ္မိေသးတယ္။ တဘာသာျပီးသြားရင္ ဘာေျဖခဲ့သလဲ မေျပာပဲ မုန္ ့ဟင္းခါး ၂ပြဲ၊ အေအး ၂ခြက္ အရင္ေသာက္။ သင္လိုက္တာက ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္း.. ေျဖလာတာက မ်က္လံုး။ အဲဒီလိုတလြဲေတြ လုပ္တတ္တာ။

ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ လြယ္အိတ္ပဲေတြ ့ျပီး လူက အျမဲေပ်ာက္ေနတတ္တယ္။ အရပ္ကေလးက ပုပုေလးနဲ ့ ေဘာလံုးကန္ေတာ္လို ့ ကြင္းထဲမွာ လူေတြ အားေပးရင္း ရလာတဲ့ နာမည္က ဂ်ပုတဲ့။ မနက္က ျဖူေဖြးေဖြး ေက်ာင္းအက်ီၤေလးက ညေနက် ဂ်ီးလက္ေလးသစ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လို ့ စာက်က္ခိုင္းရင္ ဗိုက္ဆာျပီ၊ အိမ္သာတက္ခ်င္ျပီနဲ ့ သူ ့လက္ထဲေရာက္မွ ပ်င္းရိျခင္းေတြ အသစ္အသစ္တိုးလာတာေလ။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ စာၾကည့္ရင္ တီဗီြဆီပဲ မ်က္စိေရာက္ေနလို ့ ေဖေဖ့ရံုးခန္းထဲ သြားၾကည့္ခိုင္းေတာ့ ရံုးခန္းထဲက မွန္ဘီရိုုၾကီးက တဆင့္ျမင္ရတဲ့ တီဗီြကို ၾကည့္ျပန္ေရာ။ ေနာက္ဆံုး အဲဒီဘီရိုၾကီးကို ေစာင္ၾကီးအုပ္ထားရတာ။

ကြ်န္မကိုဆို သခ်ၤာအမွတ္ ၁၀၀ မျပည့္ခဲ့ရင္ အိိမ္ေတာင္မေရာက္ေသးဘူး တေဒါက္ေဒါက္နဲ ့ ေခါက္ခဲ့တဲ့ အေဖ ေမာင္ေလးအလွည့္က်ေတာ့ ဂရိတ္ေတြ ေလ်ာ့ခ်ပစ္ရတယ္။ ၈၀ ေလာက္ဆို ေက်နပ္ျပီေပါ့။ သကၤန္းေတာင္ မနုိင္ေသးခင္ အေဖတို ့ အဖိုးအဖြားတို ့က
လွ ူခဲ့ေတာ့ ျမင္းပုပုေလး စီးခ်င္တယ္ဆိုလို ့ အေတာ္ရွာယူရတာ။ ဖိုးသူေတာ္ေလးေပါ့။ အဲဒီ ဖိုးသူေတာ္ေလးက ၾကီးလာေတာ့ ကိုရင္ ခဏခဏ ၀တ္ျပီး တရားအေတာ္ထိုင္တာ။ ကုိရင္တခါ ၀တ္ျပီးတာနဲ ့ ထြက္လာလိုက္တဲ့ အရပ္ၾကီးေၾကာင့္ ဂ်ပုဆိုတဲ့ နာမည္လဲေပ်ာက္ေရာ။ သူက ကြ်န္မထက္ ၅ နွစ္ငယ္သူ။ သူတို ့ေခတ္မွာ ဂိုက္ဆိုတာ ေခတ္မစားေသး။ ဒါေပမယ့္ ဆယ္တန္းမွာ ကြ်န္မေရာ ေမေမပါ မနိုင္လို ့ ေဆးေက်ာင္းက ေကာင္ေလးတေယာက္ကို ဂိုက္သေဘာမိ်ဳးငွားခဲ့ရတယ္။ ေမေမက အျမဲေျပာတယ္…ဂိုက္ဆိုတာ သူ ့သားက စခဲ့တာတဲ့။

သေဘာေကာင္းျပီး အလွ ူအတန္းကလဲ ရက္ေရာ။ သနားတတ္ျပီး စိတ္ကႏူးညံ့လြန္ေနေတာ့ ေယာက်ၤားေလး ျဖစ္ျပိီး တခ်ိဳ ့ကိစၥေတြမွာ မ်က္ရည္ေလး ၀ဲခ်င္ျပီ။ အပ်ိဳျဖစ္ကတည္းက အိမ္ျပင္ထြက္ခဲတဲ့ ကြ်န္မတို ့ညီမ ၂ ေယာက္ကိုေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက မာနၾကီးသည္တဲ့။ ေမာင္ေလးက်ေတာ့ အေတာ္လူခ်စ္လူခင္ေပါတာ လမ္းထိပ္က ၀က္သားကင္ ဒုတ္ထိုးသည္ အစ၊ တိုရွည္ေရာင္းတဲ့ ကုလားမၾကီး အလည္၊ ဓမၼာရံုက အဘိုးၾကီးေတြ အဆံုး သူနဲ ့မသိတာ မခင္တာ မရွိ။ စားပြဲထိုးေလးေတြကေတာ့ ေဘာင္းဘီ တကားကားနဲ ့ သူ ့ကို နာမည္ေပးထားတာ ကိုမင္းသားတဲ့။ တေန ့တေန ့ လာလိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက တဖြဲဖြဲ။ ၾကာေတာ့ ကိုယ္လဲ မမွတ္မိေတာ့။ တခုေကာင္းတာက သူက ဘယ္ေတာ့မွ ရန္မျဖစ္တတ္။ သူနားေနတဲ့ သူေတြ အျမဲျပံုးေနရေအာင္ အာ၀ဇြန္း ရြွင္သူ။ သူအိမ္မွာကပ္ရင္ ကြ်န္မတို ့ ညီမ ၂ ေယာက္နဲ ့ ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္တည့္လိုက္။ ျပန္တည့္သြားရင္ေတာ့ ေပါက္ကရေတြ ဆက္တိုက္္ေျပာ တ၀ါး၀ါး ပြဲက်ေနရတာ။

ငယ္တုန္းက ေယာက်ၤားေလးမွ ဆိုတဲ့ ေဖေဖက ၾကီးေတာ့ သူနဲ ့မတည့္ေတာ့။ သူက ေခတ္လြန္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြမွ ၾကိုက္သူ။ ေဖေဖက စာအုပ္ၾကီးသမား။ ရွပ္အက်ီီီၤကို ၾကယ္သီးေစ့တပ္ျပီး ၀တ္မွ ၾကိုက္တဲ့ေဖေဖနဲ ့ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ျပူးျပူးျပဲျပဲ အရုပ္ၾကီးေတြ ပါတဲ့ တီရွပ္ေတြမွ ႏွစ္သက္တဲ့ သူနဲ ့က တက်က္က်က္။ ဗိုေကေလး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ အေဖက ထားေစခ်င္ သူက ဆံပင္ရွည္ေခတ္တုန္းက ဆံပင္ရွည္၊ ဒီဘက္ပိုင္း ေခါင္းတုန္းဆံပင္ေပါက္ ပံုစံေခတ္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီပုံစံ။ တခါတေလ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ နီရဲရဲၾကီးနဲ ့ ထြက္ရင္ထြက္လာတတ္တာ။ တခါက သူက အရုပ္ၾကီးလ်ာထြက္ေနတဲ့ ေဘာင္းဘီတိုၾကီးနဲ ့ အိပ္ရာက ထလာေတာ့ အညာက ဦးေလးက ရွက္ျပီး မၾကည့္ရဲလုိ ့တဲ့။

ဒီေတာ့ အေဖနဲ ့သူ တက်က္က်က္ မျဖစ္ရေအာင္ ေမေမရယ္ ကြ်န္မတို ့ ညီမ ၂ ေယာက္ရယ္က ညိွေပးရတယ္။ သိပ္ၾကီးလဲ ေခတ္ေရွ ့မေျပးလြန္း သိပ္ၾကီးလဲ လူၾကီးမဆန္လြန္းတဲ့ အ၀တ္ေတြ ၀တ္ခိုင္း။ သူက ခဏပါ။ အိမ္က ထြက္သြားေတာ့ ရိုးရိုးေလး ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ သူအိပ္ထဲက နားကြင္းေတြ၊ ဆြဲၾကိုးေတြနဲ ့ သူ ့စိတ္ၾကိုက္ပံုျဖစ္သြားေရာ။ ညေန ေဖေဖလာၾကိုခါနီးက်ေတာ့ ေဖေဖ့အၾကိုက္ပံုေလးေပါ့။ အဲဒီလို ထူးျခားတဲ့ သူ ့ပံုေၾကာင့္ သူ ့နဲ ့ေက်ာင္းေနဖက္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သူ ့ကို သိၾကတယ္။ သူရဲ့ လည္ရွည္ဖိနပ္ၾကီးေတြနဲ ့ တြဲလို ့ေပါ့။ ကြ်န္မ ဒီေရာက္ကာစက သူမွာလို ့ Queensway က လမ္းသရဲေလးေတြ က်က္စားတဲ့ ေနရာ လည္ရွည္ဖိနပ္ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရေသးတယ္။

သူက ငယ္ငယ္က အဆိုေတာ္ရူး။ တခါတခါ စိတ္ရူးေပါက္ရင္ Guns and Roses သီခ်င္းဖြင့္ အိမ္က တံျမက္စည္းကို မိုက္လုပ္၊ ဂီတာလြယ္ျပီး အိမ္ေရွ ့ေျပးလိုက္ အိမ္ေနာက္ေျပးလိုက္နဲ ့ အိမ္ကို စတိတ္စင္လို သေဘာထား ကဲေနေတာ့တာ။ လမ္းမက ျဖတ္သြားတဲ့သူေတြဆို ရပ္ၾကည့္ရတဲ့အထိ။ ေပါက္ကြဲဆူညံတဲ့ သီခ်င္းေတြၾကိုက္တဲ့သူက မ်ိဳးေက်ာ့ျမိုင္သီခ်င္း ေအးေအးေလးေတြဆိုရင္ အေတာ္နားေထာင္လို ့ေကာင္းတယ္။ ကြ်န္မ ေရးတဲ့စာေတြဆို အျမဲရွ ံ ့ခ်တယ္။ ကေလးဆန္လို ့တဲ့။ သူက တာရာမင္းေ၀တို ့ နီကိုရဲတို ့ဆို အသဲအမဲ။ ကြ်န္မ ဘေလာ့ဂ္ေရးေတာ့ အရွက္မရွိ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ လိုက္ေျပာေနလို ့တဲ့ ဆူေသးတယ္။ ခု သူ ့အေၾကာင္းေတြ ေတြ ့ရင္ ကြ်န္မကို ဘာလုပ္မလဲမသိ။

သူတျခားနိုင္ငံသြားေတာ့ အိမ္ၾကီးက အေတာ္ေသြ ့ေျခာက္ က်န္ေနခဲ့တယ္တဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ျဖစ္။ သၾကၤန္ဆို သူက ဦးေဆာင္လုပ္ေနက်ဆိုေတာ့ သူမရွိတဲ့ သၾကၤန္က အေတာ္ အထီးက်န္တယ္ဆိုပဲ။ သူဟုိကို ေရာက္ေတာ့ အိ္မ္ကိုလြမ္းလို ့ တရွံ ု ့ရံွ ု ့ငို။ ကြ်န္မနဲ ့က ဖုန္းနဲ ့ ေပါေပါသီသီ ေျပာနိုင္တာမို ့ အားေပးရတယ္။ ဟိုမွာ ေနတာၾကာတဲ့ အခါ သူအမ်ားၾကီး လူၾကီးဆန္လာတာေတြ ့မွ ၾကိတ္ျပီး ၀မ္းသာမိတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ အေခါက္ ျမန္မာျပည္မျပန္ခင္ ကြ်န္မဆီ ၀င္လာေတာ့ အရင္ကလို ေၾကာင္ေၾကာင္ၾကားၾကားေတြ မ၀တ္ေတာ့။ Country Shirt အပြင့္နုတ္နုတ္ေလးေတြနဲ ့ ဂ်င္းေလးေတြ လူၾကီးဆန္ဆန္ ၀တ္လာတယ္။ ကြ်န္မတို ့ညီအမမွာ နားေပါက္မရွိေပမယ့္ သူကေတာ့ ဟိုေရာက္မွ ေဖာက္လိုက္တဲ့ နားေပါက္နဲ ့။ စိန္နားကပ္ၾကီးကို ကြ်န္မအမ်ိဳးသားက ေဖေဖအျမင္မေတာ္မွာ ေၾကာက္လို ့ ခြ်တ္သြားခိုင္းတယ္။ ကြ်န္မမ်က္စိထဲေတာ့ နဲနဲယဥ္ေနျပီေလ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမ်ားနဲ ့မတူတဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေမာင္ေလး တေယာက္ရထားတာ တခါတခါ စိတ္လဲညစ္မိသလို၊ ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္မိပါတယ္။ ေခတ္လြန္ဖက္ရွင္ေတြ ၾကိုက္ေပမယ္ ့ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္းမရွိ မိဘကို ဒုကၡမေပးတဲ့ အျပင္ မိဘကိုပါ လုပ္ေကြ်းေနတဲ့ ေမာင္ေလး တေယာက္ ၃၃နွစ္ေျမာက္ ေမြးေန ့မွ သည္ ေနာင္နွစ္ေပါင္း ရာေက်ာ္တိုင္ေအာင္ ေပ်ာ္ရြွင္စိတ္ခ်မ္းေျမ ့ဖြယ္ ေမြးေန ့ေပါင္းမ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္နုိင္ပါေစလို ့ ဆုေတာင္းေပးမိပါတယ္။

(အေ၀းေရာက္ ေမာင္ေလးရဲ့ ေမြးေန ့အမွတ္တရ)

တန္ခူး
3:20pm 25-Nov-2008

Thursday, November 20, 2008

အဲဒီေနရာေလးမွာ…


ဘာနဲ ့တူသလဲဆိုေတာ့…
သီခ်င္းေအးေအးေလးေတြနဲ ့ ဧည့္ခံတတ္တဲ့ လမ္းထိပ္က လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ခံုပုပုေလးေပၚ ထုိင္ရင္း နင္ရယ္.. ငါရယ္… သူရယ္… ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို အားရပါးရ အတူေ၀မွ်ၾကသလိုပဲ… တခါတခါ ခံစားခ်က္ေတြ ကာရံညီၾကတာလဲ ရိွရဲ့… တခါတခါ ခံစားခ်က္ေတြ အေရာင္ညွိမရတာလဲ ရွိရဲ့… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္… ငါ့နံေဘးမွာ နင္ရွိတဲ့… နင္နံေဘးမွာ သူရွိတဲ့…သူ ့နံေဘးမွာ ငါရွိတဲ့… အထီးက်န္ျခင္းေတြကို ကန္ထုတ္ပစ္တတ္တဲ့… အဲဒီေနရာေလးကို ငါက ခ်စ္တယ္…

ဘာနဲ ့တူသလဲဆိုေတာ့…
ေက်ာင္းေရွ ့ စကားပင္ေလးနားက တို္င္လံုးၾကီးေတြ နံေဘးမွာ ဆံပင္ရွည္ေတြ ေလထဲ ကဗ်ာဆန္ဆန္ လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ရဲ့ အရိပ္ေလးကို သူ မျမင္ေအာင္ တေယာက္ထဲ ခံစားရသလိုပဲ… အခ်စ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးေပၚမွာ ေမ့ေမ့ေမ်ာေမ်ာ စီးေမ်ာေနမိျပန္တယ္… ရင္ခုန္သံေတြ အသစ္ျပန္ျပန္ ျဖစ္ျပီး အသက္အရြယ္နဲ ့မလိုက္ဖက္တဲ့ စကားလံုးနုနုေလးေတြ စီကာခ်… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္…ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလး တေယာက္လို ရင္ခုန္သံေတြ လတ္ဆတ္ေနလို ့ ရတဲ့ အဲဒီေနရာေလးကို ငါက ခ်စ္တယ္…

ဘာနဲ ့တူသလဲဆိုေတာ့…
မ်က္စိတဆံုး ျမစိမ္းေရာင္ေတြ လြွမ္းေနတဲ့ လြတ္လပ္က်ယ္၀န္းတဲ့ လယ္ကြင္းျပင္ၾကီးထဲ ငါရင္ထဲက မြန္းၾကပ္မွ ုေတြကို စိတ္ရွိလက္ရွိ ေပါက္ကြဲပစ္ရသလိုပဲ… တာ၀န္… ၀တၱရား… လူမွ ုေရး…စည္းမ်ဥ္း… ငါ့ကို တုတ္ေနွာင္ထားတဲ့ ၾကိုးေတြကို တစစီျဖည္ခ်ရင္း… ရင္ထဲက အတားအဆီးမရွိ ထြက္က်လာတဲ့ အေရာင္မဲ့သံစဥ္ေတြေပၚမွာ ကခုန္ရင္း… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္… ဟန္ေဆာင္ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း ဆိုတဲ့ ပူပူေလာင္ေလာင္ ၀တ္ရံုၾကိီးကို စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ခြ်တ္ခ်ပစ္လို ့ရတဲ့ အဲဒီေနရာေလးကို ငါကခ်စ္တယ္…

ဘာနဲ ့တူသလဲဆိုေတာ့…
စိတ္ကူးလွလွေလး တခုကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ စုတ္တံေလးကိုင္ျပီး ျပီးျပည့္စံုတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလး ျဖစ္ေအာင္ ေရးဆြဲေနရသလုိပဲ… အျပင္မွာ စိတ္တိုင္းမက်တဲ့ အေရာင္ေတြကို သဘာ၀က်က် မက်က် ငါ့စိတ္တိုင္းက် အေရာင္လွလွေတြနဲ ့ ျပင္ဆင္လို ့ရတယ္… အျပင္မွာ အက်ည္းတန္တဲ့ ဆင္းရဲနံုခ်ာျခင္းေတြကို ငါက အားရပါးရ ၾကီးျမတ္ခ်မ္းသာျခင္းေတြနဲ ့ အစားထိုးလို ့ရတယ္… အျပင္မွာ သည္းခံလို ့မရတဲ့ တရားမမွ်ေအာင္ စူးရွလြန္းတ့ဲ အေရာင္ေတြကို ငါက ေအးျမျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အျဖူေရာင္ေတြ မ်ားမ်ား ဖုန္းပစ္လို ့ရတယ္… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္… ငါ့စိတ္ကူးေတြ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္တတ္တဲ့ အဲဒီေနရာေလးကို ငါကခ်စ္တယ္…

ဘာနဲ ့တူသလဲဆိုေတာ့…
လွ်င္ျမန္တဲ့ အရွိန္နဲ ့ စိတ္သြားတိုငး္ ကိုယ္ပါနိုင္ေအာင္ လိုရာပို ့ေပးေနတဲ့ ယဥ္ပ်ံတခုနဲ ့ စီးနင္းလုိက္ပါ ကမာၻပတ္ရသလိုပဲ… စကၠန္ ့ပိုင္းအတြင္း ကမာၻအေရွ ့ပိုင္းက နင့္ဆီမွာ နင္တည္ခင္းတဲ့ အရသာရွိတဲ့ အစားအစာေတြကို ျမိ္န္လ်က္စြာစား … ကမာၻအေနာက္ပိုင္းက သူ ့ဆီမွာ သူဖန္ဆင္းတဲ့ အနုပညာေတြကို ခံစား… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္… အိပ္မက္တခုထက္ေတာင္ ထူးဆန္း အ့့ံၾသဖြယ္ေကာင္းတဲ့ တေနရာစီမွာ ရွိေနတ့ဲ နင္ရယ္ ငါရယ္ သူရယ္ အျမဲအတူဆံုလို ့ ရေအာင္ လွလွပပ ဆက္သြယ္ေပါင္းကူးေပးထားတဲ့ အဲဒီေနရာေလးကို ငါကခ်စ္တယ္…

ဘာနဲ ့တူသလဲဆိုေတာ့…
ငယ္ငယ္တုန္းက သခ်ၤာဘာသာမွာ ပ်မ္းမွ်ျခင္းတြက္ရ သလိုပဲ… ငါ့မွာ ပန္းသီး ၂လံုး… နင့္မွာ ပန္းသီး ၃လံုး… သူ ့မွာ ပန္းသီး ၄ လံုး… ငါတို ့ေတြ ေပါင္းျပီး ပ်မ္းမွ်ျခင္းခ်လုိက္ေတာ့ တေယာက္ ပန္းသီး ၃ လံုး… ဘယ္ေလာက္ တရားမွ်တတဲ့ သခ်ၤၤာပ်မ္းမွ်ျခင္းလဲေနာ္… အဲဒီလိုပဲ အသက္ ၂၀ ရွိတဲ့ နင္ရယ္ အသက္ ၃၀ရွိတဲ့ သူရယ္ ျပီးေတာ့ အသက္ ၄၀ရွိတဲ့ ငါရယ္ေပါင္း… အသက္ေတြ ပ်မ္းမွ်ျခင္းခ်ေတာ့… ရြယ္တူေတြလုိ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ေတြလို…
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္… တေယာက္နဲ ့တေယာက္ မျမင္မေတြ ့ဖူးတာေတာင္ ပ်မ္းမွ်ျခင္းခ်လိုက္သလို သံေယာဇဥ္ေတြ မတိမ္းမယိမ္းနဲ ့ ေႏြးေထြးတဲ့ အဲဒီေနရာေလးကို ငါကခ်စ္တယ္…

အဲဒီေနရာေလးမွာ ငါရဲ့ေပါက္ကြဲသံေတြကို သည္းခံနားေထာင္ေပးတာ ေက်းဇူးပါ…
အဲဒီေနရာေလးမွာ ငါ့ရဲ့ေပ်ာ္ရြွင္မွ ုေတြကို ေ၀မွ်ခံစားေပးတာ ေက်းဇူူူးပါ…
အဲဒီေနရာေလးမွာ ငါ့ရဲ့မ်က္ရည္ေတြကို ေဖးကူအားေပးတာ ေက်းဇူးပါ…
အဲဒီေနရာေလးမွာ ငါေခၚတဲ့ အတိ္တ္ေန ့ရက္ေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေပးတာ ေက်းဇူးပါ…
အဲဒီေနရာေလးမွာ ငါ့ခံစားမွ ုမွတ္တိုင္ေလးေတြ ၁၀၀ ျပည့္တဲ့အထိ င့ါနံေဘးမွာ နင္ရယ္ သူရယ္ ရွိေနေပးတာ ေက်းဇူးပါ…
အဲဒီေနရာေလးမွာ ငါ့ခံစားမွ ုမွတ္တိုင္ေလးေတြ မေရမတြက္တဲ့အထိ င့ါနံေဘးမွာ နင္ရယ္ သူရယ္ ရွိေနေပးဦးမယ္ဆိုတာ ငါေလးေလးနက္နက္ ယံုေနတယ္…

(ပို ့စ္ ၁၀၀ ျပည့္ အမွတ္တရ)

(စာၾကြင္း- ဘေလာ့ဂ္ အေဖာ္ေတြထဲမွာ ကြ်န္မထက္ အသက္အရြယ္ၾကီးတဲ့ သူေတြ ရွိသလို အသက္အရြယ္ငယ္တဲ့ သူေတြလဲ ပါပါတယ္… နင္ရယ္ ငါရယ္ သူရယ္လုိ ့ အသက္ေတြ ပ်မ္းမွ်ျခင္း ခ်ျပီး ေႏြးေထြးတဲ့ နာမ္စားေတြ သံုးလိုက္တာ အျပစ္ရွိခဲ့ရင္ အခ်စ္ေတြနဲ ့ေက်ေပးလိုက္ပါေနာ္)

တန္ခူး
2:40pm 20-Nov-2008

Tuesday, November 18, 2008

အေလ့က်




အေလ့က် အပင္ေလးပါ
ျပုစုပိ်ဳးေထာင္စရာ မလိုေပမယ့္
အသက္ရွင္ဖို ့ ေျမ၊ေရ၊ေန ေတာ့လိုတယ္။

(ဓာတ္ပံုေလးကို ဒီေနရာမွ ရပါတယ္)

တန္ခူး
1:30pm 18-Nov-2008

Friday, November 14, 2008

ႏြံ

ကတ္

ကတ္နဲ ့ကြ်န္မ ဒီအလုပ္ကို ၀င္ၾကတာ သိပ္မကြာ။ ကတ္က ကြ်န္မထက္ ၂ ပတ္ေစာသည္။ ကြ်န္မနဲ ့ အလုပ္၀င္တာ same batch လို ့ေျပာလို ့ရသည္က မေလးရွားတရုတ္လူမ်ိဳး ကတ္ရယ္၊ စကၤာပူမေလးရွားလူမ်ိဳး ဆန္နီရယ္ေပါ့။ ကတ္က အေတာ္ရုပ္ေျဖာင့့့္ျပီး သေဘာေကာင္းသည္။ ဆန္နီကလဲ အသားေတာ္ေတာ္လတ္ျပီး သြားတက္ေလးေတြနွင့္ မ်က္နွာခိ်ဳသည္။ သူတို ့၂ေယာက္လံုး ကြ်န္မထက္ငယ္ၾကေတာ့ ကြ်န္မေမာင္ေလး ၂ေယာက္ ေကာက္ရသလိုပင္။

ဆန္နီက တခါတေလ ကေလးဆန္ျပီး ကတ္က လူၾကီးဆန္သည္။ အဲဒီတုန္းက ကတ္ေရာ၊ ကြ်န္မေရာ ခ်စ္သူေတြ ကိုယ္စီနွင့္ မၾကာခင္ လက္ထပ္ဖို ့ စီစဥ္ထားၾကသည္။ ကတ္ေကာင္မေလးက ကတ္လို ရုပ္ေလးသန္ ့ျပီး ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ဖို ့ေကာင္းသည္။ အရမ္းလိုက္သည့္ အတြဲပါ။ ကတ္က ကြ်န္မဆရာဆိုလဲ မမွား။ ကြ်န္မ အစိမ္းသက္သက္ ၀င္လာသည့္ နယ္ေျမအသစ္ထဲမွာ သူက ကြ်န္မကို တြဲေခၚခဲ့သူ။ သူလို ့သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးရတာ အရမ္းကံေကာင္းပါသည္။ ျပီးေတာ့ အထာလဲသိပ္မရွိ။ ပြင့္လင္းသည္။ အားနာတတ္သည္။ နိုင္ငံျခားသားျဖစ္ေပမယ့္ ေပါင္းလို ့ေကာင္းသည္။

ကတ္က ကြ်န္မထက္ အရင္မဂၤလာေဆာင္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မက အိမ္ေထာင္ျပုဖို ့ မိဘေတြနွင္ ့အေတာ္ေလး နားလည္မွ ုယူရတာက အစ သူ ့နဲ ့တိုင္ပင္ျဖစ္သည္။ အလုပ္ထဲက အခက္အခဲ၊ ဆက္ဆံေရး အကုန္ ကတ္နဲ ့ကြ်န္မ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း တိုင္ပင္ေဖာ္။ ကြ်န္မက တျခားအုပ္စုေရာက္သြားေတာ့ ကတ္နဲ ့ အရင္ကေလာက္ စကားေျပာဖုိ ့ အခိ်န္မရ။ တခါတေလေတာ့ ထမင္းအတူစားရင္း စကားေတြ ေျပာျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ အိမ္ေထာင္က်ျပီး တနွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကတ္သားဦးေလးေမြးသည္။ ေနာင္ တနွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကြ်န္မက သားဦးေလးေမြးသည္။ ကတ္နဲ ့ကြ်န္မ ကေလးေတြ အေၾကာင္းတိုင္ပင္ျဖစ္ျပန္သည္။ အဲဒီအထိ ကတ္က တာ၀န္ေက်၊ သစၥာရွိေသာ ဖခင္ေကာင္း၊ ခင္ပြန္းေကာင္းျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ၀မ္ဒီဆိုသည့္ မိန္းမတေယာက္ သူ ့ဘ၀ထဲ မ၀င္လာသည္အထိေပါ့။

*********************

၀မ္ဒီ

တကယ္ေတာ့ ၀မ္ဒီက ကြ်န္မတို ့ထက္ ေစာျပီး ဒီအလုပ္မွာရွိေနခဲ့ျပီးသား။ ကြ်န္မ အလုပ္၀င္ကာစ ကတည္းက အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္နဲ ့ နဲနဲဆင္တဲ့ ၀မ္ဒီ့ကို သတိထားခဲ့မိသည္။ သူက အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္ေလာက္ေတာ့ မလွပါ။ သူက သူမ်ားထက္ ဖက္ရွင္က်က် ၀တ္တတ္သည္။ ကတ္လို မေလးရွားတရုတ္လူမ်ိဳးျဖစ္ေပမယ့္ ဒီမွာေပါက္သည့္ စလံုးမေလးအတိုင္း။ စကားေျပာသြက္ျပီး အျမဲျပံုးေနတတ္ေပမယ့္ မရိုးသားတဲ့ မ်က္လံုးေတြရွိလို ့ကြ်န္မသူ ့ကို မခ်စ္ပါ။ အသားနဲနဲျဖူသည့္ အိႏိၵယလူမ်ိဳးမ်ားကိုသာ စကားေျပာတတ္ျပီး အသားမဲသူေတြကို မတူမတန္သလို အဖက္မလုပ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းကုလားမေလးက သူ ့ကို အလြန္မုန္းသည္။

ကြ်န္မနဲ ့သူ အုပ္စုတူသြားေတာ့ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းရသည္။ အဲဒီေတာ့မွ သူ ့အေၾကာင္းကို ေသခ်ာသိရသည္။ တလလွ်င္ ေဒၚလာေသာင္းေက်ာ္၀င္ေသာ ခင္ပြန္းနွင့္ ပိုက္ဆံအလြန္ရွိေသာ ေယာကၡမၾကီးက သူ ့ကို အလြန္အလိုလိုက္သည္။ သန္းခ်ီတန္ေသာ အိမ္မွာ အေျခြအရံေတြနွင့္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္ခြင္မွာ တခါတေလ တရားလက္လြတ္ စကားေျပာတတ္သည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ အမ်ားစုက သူ ့ကို မခ်စ္ၾက။ သားေလးေမြးျပီးေနာက္မွ သူ ့၀တ္စားဆင္ယင္ပံုက နဲနဲ လြန္လာသည္။ လည္ပင္းဟုိက္လြန္းေသာ အက်ီီီၤ၊ တိုလြန္းေသာစကပ္ေတြနွင့္ သူ ့ကို အေနာက္တိုင္းဆန္သည့္ ဌါနကအၾကီးဆံုးက ဌါနရဲ့ ကြင္းဘြဲ ့ေတာင္ ေပးလိုက္ေသးသည္။

သူက လည္သည္။ အထက္ဖား ေအာက္ဖိတတ္သည္။ စကားေတြ အေရာင္ေျပာင္းတတ္သည္။ ကြ်န္မေရာ စကၤာပူလူမ်ိဳး ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္ပါ သူ ့ကို အေတာ္သတိထားရသည္။ ကြ်န္မတို ့ ကိုယ့္အလုပ္နဲ ့ကိုယ္ ရွ ုပ္ေနခ်ိန္မွာ ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္လို သူက ကတ္နွင့္ အေတာ္ရင္းနွီးသြားသည္ မသိလိုက္။ ကတ္မိန္းမ ဒုတိယကိုယ္၀န္ရွိျပီး မေအာင္ျမင္ေတာ့ ကြ်န္မကတ္ကို အားေပးရင္း ကတ္အနားမွာ ကလက္တက္တက္ အျပံူးနဲ ့ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနတတ္တဲ့ ၀မ္ဒီ့ကို သတိထားမိခဲ့သည္။ စိတ္ထဲမွာ တခုခုကို စိုးရိမ္မိေပမယ့္ မျဖစ္နိုင္ပါဘူးလို ့ ျပန္ေျဖေတြးေတြးခဲ့သည္။

*********************
ကတ္+၀မ္ဒီ

ကတ္အမ်ိဳးသမီး ေနာက္ထပ္ကိုယ္၀န္ရွိျပီး ဒီတခါကိုယ္၀န္ကို ဂရုစိုက္ခ်င္လို ့ ကိုယ္၀န္ ၆ လနဲ ့မေလးရွား ျပန္သြားျပီး မေလးရွားမွာ ေမြးတဲ့ထိေနမယ္လို ့ ကတ္လာေျပာေတာ့ နင္ပါခြင့္ယူျပီးလိုက္သြားပါလားလို ့ ကြ်န္မက မ်က္စိမွိတ္ျပီး တိုက္တြန္းခဲ့ေသးသည္။ အဲဒီလို မလုပ္သင့္မွန္းသိသိနဲ ့ေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ကတ္စားပြဲနံေဘးမွာ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ခဏခဏေတြ ့ရတတ္တဲ့ ၀မ္ဒီေၾကာင့္ပါ။ မိန္းမမရွိတာနဲ ့ အလြယ္တကူ ေဖာက္ျပန္တတ္သူထဲ ကတ္မပါနိုင္ဘူးလို ့ ကြ်န္မက ကတ္ကို အထင္ၾကီးမိခဲ့တာ။ တကယ္ေတာ့ သူတို ့နွစ္ေယာက္တူတူတက္ခဲ့တဲ့ မာစတာတန္းကလဲ အားေပးအားေျမွာက္ျပုတဲ့ အေၾကာင္းရင္းပဲ ထင္ပါ့။

မူမမွန္တဲ့ ဆက္ဆံေရးကို ကြ်န္မရိပ္မိလာေတာ့ ကတ္ကို ျမန္မာဆန္ဆန္ သြယ္၀ိုက္ေသာ နည္းအားျဖင့္ သတိေပးမိပါတယ္။ ကတ္က ကြ်န္မရိပ္မိေနတာ သိေတာ့ ကြ်န္မေရွ ့မွာ တတ္နုိင္သမွ် အေနအထိုင္ ဆင္ျခင္ေပမယ့္ ၀မ္ဒီကေတာ့ တဆိတ္ကဲလြန္းပါတယ္။ တခါတေလ ကြ်န္မက ကတ္နဲ ့ အရင္လုိ စကားေျပာရင္ေတာင္ သူက မေက်နပ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ ့ လွမ္းလွမ္းၾကည့္တဲ့ အခါ ကြ်န္မ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္တဲ့ အထိ ေဒါသထြက္ရပါတယ္။

ကတ္က မနက္တိုင္း ၀မ္ဒီ့္အတြက္ မနက္စာ၀ယ္လာ၊ တခါတေလ ကတ္ကားမယူလာပဲ ၀မ္ဒီနဲ ့အတူလာတာ ေတြ ့တဲ့အခါ ကိုယ္၀န္ၾကီးနဲ ့ ေယာက်ၤားကုိ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ မေလးရွားမွာရိွေနတဲ့ ကတ္အမိ်ဳးသမီးေလး အေၾကာင္းေတြးျပီး ကြ်န္မ အေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။ တဌါနအတူတူ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ အခ်ိဳ ့ကလဲ သူတို ့ဇာတ္လမ္းကို ရိပ္မိလာတဲ့အထိပါပဲ။ ဒီဇာတ္လမ္းကို ၀မ္ဒီစခဲ့တာ ဆိုတာ ကြ်န္မေကာင္းေကာင္းၾကိီး သေဘာေပါက္ခဲ့ေပမယ့္ ဟုိးငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက ခ်စ္လာတဲ့ ကိုယ့္ဇနီးမရွိခင္ ၄ ၅ ၆လေလာက္ကေလးမွာ စိတ္မနိုင္ ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့ ကတ္ကို ကြ်န္မ အေတာ္ကို အထင္ေသးသြားမိပါတယ္။ စိတ္တိုလို ့ စကားေကာင္းေကာင္းေတာင္ မေျပာခဲ့ပါဘူး။

၀မ္ဒီကေတာ့ အေတာ္ကြ်မ္းက်င္ပါတယ္။ သူ ့ေယာက်ၤားကိုယ္တိုင္ ဆင္ေပးတဲ့ အဖိုးတန္အက်ီီၤေတြ ၀တ္ျပီး ကတ္နဲ ့ေလွ်ာက္လည္တတ္ေသးတယ္။ ေန ့လည္ဘက္ဆို ေယာကၡမဆီ အသံခ်ိဳခိ်ဳေလးနဲ ့ခြွဲ်။ သူ ့အသံနားေထာင္ျပီး ဒုတ္ကေလးနဲ ့ ခပ္စပ္စပ္သာ ရို္က္ခ်င္ေတာ့တာ။ မိန္းမေမြးေတာ့ ကတ္ မေလးရွားျပန္သြားတာ ကြ်န္မျဖင့္ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ။ အဲဒီအခိ်န္ေရာက္ပါေစလို ့ ဆုေတာင္းေနရတာေလ။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မိန္းမေလးနဲ ့ ျပန္ေတြ ့ရင္ ကတ္ ဆင္ျခင္ေကာင္းပါရဲ့ေပါ့။

*********************
ႏြံ


ေနာက္ပိုင္းမွာ ကတ္ကို ၾကည့္ရတာ ထိုင္းထိုင္းမွိ ုင္းမိွ ုင္း။ အလုပ္ထဲလဲ သိပ္စိတ္မပါေတာ့ သူ ့အရာရွိနဲ ့လဲ အဆင္မေျပ။ တကယ္ဆို သူက သိပ္ေတာ္တဲ့သူပါ။ မ်က္နွာၾကီးက သုန္သုန္မွ ုန္မွ ုန္နဲ ့။ မရုန္းနိုင္တဲ့ ႏြံထဲမွာ အေတာ္ပိတ္မိျပီး မြန္းၾကပ္ေနသလို။ မာစတာတန္းလဲ က်။ သူ ့ပံုစံက လူတကာ ရိပ္မိစရာ။ ဟိုဘက္မွာလဲ အေဖရယ္၊အေမရယ္၊သားရယ္ မိသားစုကေလး… ဒီဘက္မွာလဲ အေဖရယ္၊အေမရယ္၊ကေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္ မိသားစုေလး… ဘာမွမဟုတ္တဲ့ လူနွစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္သာယာမွ ုလိုက္ၾကတာနဲ ့ အျပစ္မရွိတဲ့ မိသားစုေလး၂ခု မျပိုကြဲေစခ်င္ပါ။

အဲဒီကိစၥျဖစ္ျပီး ကတည္းက လမ္းမွာေတြ ့့ရင္ အျပံုးေလ်ာ့ေလ်ာ့ တခုသာ တုန္ ့ျပန္ျဖစ္ျပီး အရင္ကလို စကားမေျပာျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မကို ကတ္က တိုင္ပင္စရာရွိလို ့လို ့ဆိုလာပါတယ္။ သူအလုပ္ထြက္ေတာ့မယ္တဲ့။ သူ ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ၾကားလိုက္တာ ကြ်န္မ အေတာ္၀မ္းသာသြားပါတယ္။ ဒီအလုပ္္မွာ ဆက္ေနရင္ ဒီႏြံမွာ ဆက္နစ္ဖို ့ပဲ ရွိတာမို ့ကြ်န္မက သူ ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အျပည့္အ၀ ေထာက္ခံမိပါတယ္။ သူအလုပ္ရွာေနခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ သူ ့ကို အရင္ကလို ျပန္ေခၚေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ရုန္းထြက္ဖို ့အလင္းေရာင္ေလးဆီ သြားခဲ့တဲ့သူ ့ကို စိတ္ဓါတ္အင္အားေပးတဲ့ သေဘာပါ။ကတ္ တကယ္ပဲရုန္းထြက္နုိင္ခဲ့ပါတယ္။ သူအလုပ္ရျပီးထြက္ေတာ့မယ့္ ေနာက္ဆံုးေန ့က ကြ်န္မ ငိုမိပါတယ္။ သူဟာ ကြ်န္မအတြက္ အစစ ကူညီခဲ့တ့ဲ စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးပါ။

ယေန ့ထက္ထိ ကတ္နဲ ့ကြ်န္မ အဆက္အသြယ္ရွိဆဲ သူ ့မိသားစု ကိုယ့္မိသားစု အေတြ ့အၾကံု ဖလွယ္ၾကဆဲ ပါ။ ကတ္မွာ ခုဆို ေနာက္ထပ္ သမီးေလး တေယာက္ေတာင္ ရျပိီး ကေလး ၃ေယာက္ရဲ့ ေဖေဖၾကီးျဖစ္ေနပါျပီ။ တကယ္လို ့သာ စိတ္အလိုလုိက္ျပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမွားသာ ခ်လိုက္ရင္ အျပစ္မဲ့တ့ဲ ကေလးေလးေတြ အေဖတကြဲ အေမတကဲြ ေနရေတာ့မွာေလ။ ခုေတာ့ သူ ့ရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္ကန္မွ ု ရလာဒ္ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းကို သူကိုယ္တိုင္ ခံစားေနရျပီေလ။

တကယ္ေတာ့ မိန္းမျဖစ္ျဖစ္ ေယာက်ၤားျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ေထာင္ျပုျပီးတဲ့အခါ ကိုယ့္အတၱ ကိုယ့္သာယာမွ ုထက္ အိမ္ေထာင္တည္ျမဲမွ ုကို ပိုအေလးထားသင့္ပါတယ္။ ကေလးေလးေတြ ရွိလာျပီဆိုရင္ေတာ့ ပိုလို ့ေတာင္ သတိထားရမွာပါ။ မိဘေတြ ေရြးခ်ယ္တဲ့လမ္းမွာ ရွင္သန္ခြင့္ရမယ္ ့ ကေလးေတြရဲ့ ႏွလံုးသားနုနုေလးေတြ အနာတရ မျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္အတၱေတြကို မီးရွိ ု ့ပစ္ရမွာပါ။ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္တခုဟာ ကိုယ့္မိသားစုကို ဘယ္ေလာက္ထိ နစ္နာထိခိုက္သြားနိုင္လဲ ဆိုတာ အရင္စဥ္းစားဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။ မိသားစုတိုင္း ျငိမ္းခ်မ္းသာယာ ခိုင္ျမဲၾကပါေစ။

တန္ခူး
11:20am 14-Nov-2008


Tuesday, November 11, 2008

တို ့ေက်ာင္း

သူငယ္တန္းမွ ၅ တန္းထိ လသာ၂မွာ ၆ႏွစ္တိတိ ေနခဲ့ျပီး မိဘေတြက အသက္နဲနဲရလာတဲ့ ကြ်န္မကို အေမ့မ်က္စိေရွ ့မွာ ေနသင့္တယ္ဆိုကာ အေမရွိတဲ့ေက်ာင္းကို ေျပာင္းေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကေတာ့ ေအာင္ဆန္းကြင္းေရွ ့၊ အထက ၄ မဂၤလာေတာင္ညြန္ ့နဲ ့ ယခင္ ကူးစက္ေရာဂါ ေဆးရံုၾကားက အထက ၃ မဂၤလာေတာင္ညြန္ ့ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အေမက အဲဒီေက်ာင္းမွာ ဆရာမလုပ္ေတာ့ ေက်ာင္းၾကီးကို ရင္းနွီးေနေပမယ့္ က်ယ္၀န္းျပီး ကစားကြင္းမ်ားစြာရွိတဲ့ လသာ၂မွာ ၆နွစ္ေလာက္ ေနသားက်လာေတာ့ ေျပာင္းကာစက ကြ်န္မ မေပ်ာ္ခဲ့ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြနဲ ့ ခြဲျပီး ပတ္၀န္းက်င္အသစ္မွာ ေျပာင္းေနရတာရယ္… ျပီးေတာ့ ဆရာမသမီးဆိုျပီး ဆရာမေတြကေရာ၊ ေက်ာင္းသူေတြကပါ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေတာ့ အစပိိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၃ လေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုယ့္ငယ္ေမြးျခံေပါက္ေက်ာင္းလို စရင္းနွီးျပီး ေပ်ာ္လာခဲ့ပါတယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ ့ သံေယာဇဥ္ေတြတြယ္လာတာရယ္… ပိုသိတတ္တဲ့အရြယ္မွ အဲဒီေက်ာင္းကို ေရာက္သြားတာရယ္ေၾကာင့္ ခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္မက လသာ၂ထက္ ေတာင္ညြန္ ့၃ ေက်ာင္းၾကီးကို ပိုလြမ္းတတ္တယ္ဆို သိပ္မ်ား မတရားရာ က်သြားမလားပဲ။

ကြ်န္မတို ့ ၆ တန္းနွစ္က လမ္းမနဲ ့ကပ္ေနတဲ့ အျဖူေရာင္စာသင္ေဆာင္ၾကီးမွာ တက္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီစာသင္ေဆာင္ၾကီးရဲ့ အလယ္ထပ္မွာ ဆုေပးပြဲလုပ္ေနက် စတိတ္ၾကီးရွိပါတယ္။ ေအာက္ဆံုးထပ္Hall ၾကီးကေတာ့ မနက္တိုင္း စုေ၀းျပီး ကြ်န္ုပ္တို ့၏ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ ့ ကမာၻမေၾကဆိုေနက်ေနရာျဖစ္သလို ညေနပိုင္းကာယလုပ္ေနက်… တခါတေလ မ်က္လွည့္ပြဲတို ့ ကာယဗလျပပြဲတို ့လုပ္ေနက် ေနရာလဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီေဘးက ကစားကြင္းကေတာ့ ကြ်န္မတို ့ ထုတ္ဆီးအၾကီးအက်ယ္တိုးခဲ့တဲ့ ေနရာေပါ့။ အျမင့္ပိုင္း စာၾကည့္တိုက္ကို စတိတ္လို သေဘာထားျပီး အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲေတြ လုပ္ခဲ့တဲ့ ေနရာလဲျဖစ္တယ္။

ေတာင္ညြန္ ့၃ မွာ ကြ်န္မ အလြမ္းဆံုးကေတာ့ ယခင္က ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေလး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေလးရယ္ စာၾကည့္တို္က္ေရွ ့က ေခါင္းေလာင္းေလးရယ္… ျပီးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ေနာက္က ေဂြးပင္ၾကီးရယ္ေပါ့။ စာၾကည့္တုိက္ ဖြဲ ့စည္းမွ ုရယ္၊ ဆိတ္ျငိမ္မွ ုရယ္ ၊ စာၾကည့္တိုက္ နံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းက ေမြးထုတ္ေပးလို္က္တဲ့ လူရည္ခြ်န္အမၾကီးေတြရဲ့ ပံုရယ္ စာၾကည့္တိုက္မွ ုး အမပက္ထရစ္ရွာရဲ့ ဆက္ဆံေရးေကာင္းမွ ုေၾကာင့္ ေက်ာင္းသူအမ်ားက စာၾကည့္တိုက္ကို ခ်စ္ၾက ၀င္ၾက ထြက္ၾကပါတယ္။ ကြ်န္မတို ့ကေတာ့ ညေနေက်ာင္းဆင္းခါနီး ေက်ာင္းေရွ ့က အလံတို္င္ သိမ္းဖို ့တာ၀န္က်ရင္ ေငြသြားၾကီးေတြ ေပၚ္ေအာင္ အျမဲျပံုးေနတတ္တဲ့ ေက်ာင္းေစာင့္ၾကီး ဦးဟန္စိန္ သေဘာေကာင္းတာကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး စာၾကည့္တိုက္ေရွ ့က ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းကို ၃ မိနစ္ေလာက္ၾကိုၾကို သြားတီးတတ္ပါတယ္။ ဆရာမေတြ ေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ ဦးဟန္စိ္န္ၾကီး ေစာတီးတယ္ထင္ေနတာေပါ့။

စာၾကည့္တိုက္ထက္ ပိုျမင့္မားတဲ့ ေဂြးပင္ၾကီးက တေက်ာင္းလံုး စားနိုင္တဲ့ ေဂြးသီးေတြ သီးေပးတယ္ ဆိုရင္ အံ့ၾသသြားၾကမလား။ ကြ်န္မ အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ ႏွစ္စဥ္ ပထမအစမ္း စာေမးပြဲ ေျဖခ်ိန္ဆို ေဂြးပင္ၾကီးသီးတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဆရာမေတြက ေမးခြန္းစာရြက္ေတြ ေ၀ျပီး မၾကာခင္ ေက်ာင္းသူတလံုးကို ေဂြးသီးတလံုးက် ေ၀ေပးတတ္တာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ တလံုးထဲစားရလို ့လားမသိ အရမ္းခ်ိဳျမတဲ့ ေဂြးသီးပါ။ ခုေတာ့ အဲဒီေဂြးပင္ၾကီးလဲ ေသသြားရွာျပီတဲ့။ လသာ၂က စိန္ပန္းျပာပင္ၾကီးကို လြမ္းသလို ေတာင္ညြန္ ့၃ စာၾကည့္တိုက္ေရွ ့က သနပ္ခါးပင္နဲ ့ ယုဇနပင္ေတြကိုလဲ ခဏခဏ လြမ္းတတ္ပါတယ္။

စာၾကည့္တိုက္ေရွ ့က ေက်ာင္းရဲ့ ပင္မအေဆာက္အဦး အုတ္နီေရာင္။ ဆရာမၾကီး ရံုးခန္းက ေအာက္ထပ္မွာ ရွိတယ္။ ကြ်န္မတို ့ ေခတ္က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ ဂီတဆရာေစာဘြဲ ့မွ ုးရဲ့ အမၾကီး ေဒၚေနာ္မာစီၾကီးျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာမၾကီးက သေဘာေကာင္းသလ္ို စည္းကမ္းလဲၾကီးတဲ့ ကရင္လူမ်ိဳး အပ်ိဳၾကီးပါ။ သူရဲ့ စည္းကမ္းေကာင္းမွ ုေၾကာင့္ ေအာင္ခ်က္ေတြ ေကာင္းတဲ့အျပင္ ျမန္မာတနိုင္ငံလံုး ၁ မွ ၁၀ ေက်ာင္းသူေတြ လူရည္ခြ်န္ေတြ ဆရာ၀န္ အင္ဂ်င္နီယာေတြ အျပင္ အားကစားသမားေကာင္းေတြ အနုပညာသမားေတြ အမ်ားၾကီး ေမြးထုတ္ေပးနိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဆရာမၾကီး အခန္းနဲ ့ကပ္လ်က္က ဘင္ခရာခန္း။ အတြင္းဘက္ အစြန္ဆံုးက ကြ်န္မတို ့ ၁၀တန္းA။ စစ္ေဆးေရးလာရင္ အရင္ဆံုး၀င္တဲ့ အခန္း။ ကူးစက္ေဆးရံုနဲ ့ကပ္ေနတာမို ့ ၁၀တန္းႏွစ္မွာ တခ်ိဳ ့ေက်ာင္းသူေတြ ခဲတံထဲ သရဲ၀င္ပူးျပီး ခဲတံနတ္ဆို ေမးၾကတာလဲ ဒီအခန္းထဲမွာပဲ။ အတန္းေခါင္းေဆာင္ မေဆြေဆြလြင္က အတန္းကို ေကာင္းေကာင္းနိုင္တယ္။ သူ ့ေနရာက ေကာ္ရစ္ဒါကို လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ေနရာ။ ဆရာမ မလာခင္ေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခြင့္ေပးထားတယ္။ ဆရာမလာတာျမင္လိုက္တာနဲ ့ တတန္းလံုးကို လွမ္းေအာ္လိုက္တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို စာဂ်ပိုးေတြရဲ့ စာေအာ္ဆိုသံေတြလဲရပ္၊ အခ်စ္ေတာ္စာ ခိုးေရးေနသူေတြလဲ စာေတြဖြက္၊ မုန္ ့ခိုးစားေနသူေတြက မုန္ ့ေတြြဖြက္နဲ ့ ၅မိနစ္အတြင္း ျငိမ္သက္စည္းကမ္းရွိတဲ့ Aတန္းျဖစ္သြားေရာ။ အဲဒီလိုဆိုလုိ ့ တကယ္ မလိမၼာဘူး မထင္နဲ ့ေနာ္။

အေပၚထပ္မွာ ဘုရားခန္းရွိတယ္။ ကထိန္နဲ ့၀ါဆိုပန္းကပ္တဲ့ အခ်ိန္ဆို သိပ္ေပ်ာ္ဖို ့ေကာင္းတာ။ တေက်ာင္းလံုးက ယူလာတဲ့ ၀ါဆိုပန္းေတြကို ေရြွတိဂံုဘုရားမွာ သြားကပ္ရတာရယ္ ရပ္ကြက္ထဲကို အျဖူအစိမ္းေလးေတြ ၀တ္ျပီး ကထိန္လွည့္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆို ျမူးတူးတက္ၾကြ။ အဲဒီလိုေန ့ဆို အျဖူအစိမ္း အကီီၤ်အသစ္ေလး၀တ္၊ သနပ္ခါးေတြ ခါတို္င္းထက္ ေဖြးေနေအာင္လိမ္းလို ့ေလ။ ပင္မအေဆာက္အဦးၾကီးက ရတန္း ၊ ၉ တန္း၊ ၁၀ တန္း ၃နွစ္ေတာင္ ေနခဲ့ရတာမို ့ ပိုသံေယာဇဥ္ရွိမိပါတယ္။ အခ်စ္ေတာ္နဲ ့ခိ်န္းေတြ ့ခဲ့တဲ့ သစ္သားေလွကားထစ္ေတြ၊ အခ်စ္ေတာ္ကို စိတ္ဆိုးျပီး သူေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေလးကို ကူးစက္ေရာဂါေဆးရံုထဲ လြွင့္ပစ္ခဲ့တာေတြ ခုထိသတိရမိေနတုန္း။ ခုခ်ိန္ေလာက္ဆို ကြ်န္မ အခ်စ္ေတာ္ မိိမိႏြယ္လဲ ကေလး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ရေနျပီလဲ မသိဘူး။

၈ တန္းနွစ္က ဆရာမ မလာခင္ ခံုေနာက္မွာ ဇယ္ခုပ္တုိင္း ကစားၾကလို ့ Aတန္းျဖစ္ျပီး စည္းကမ္းပ်က္ရမလားဆို ဆရာမေဒၚခင္ျမေမ တတန္းလံုး ၾကိမ္လံုးနဲ ့တီးခဲ့တာ မွတ္မိပါေသးတယ္။ တိုးခ်ဲ ့ေဆာင္ ၈ တန္းေဆာင္ရဲ့ေရွ ့ ဗန္ဒါပင္ၾကီးက အသီးေတြ ထုျပီးစားခဲ့တာလဲ လြမ္းမိေသးပါတယ္။ မုန္ ့ေစ်းတန္းမွာေတာ့ ကြ်န္မအရမ္းၾကိုက္တဲ့ အရည္က်ဲက်ဲ မုန္ ့ဟင္းခါးရွိတယ္။ တပြဲငါးမူး။ လူေတြက အျမဲၾကိတ္ၾကိတ္တိုး။ သရက္သီးကို ေပါက္ျပီး ငရုတ္သီးမွ ုန္ ့၊ မဆလာ၊ ငံျပာရည္နဲ ့နယ္ထားတာ တမတ္ဖိုးဆို သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းစားလို ့ရတယ္။ ေျပာင္းဖူးျပုတ္၊ ေျမပဲျပုတ္ကို ခံုေအာက္ထဲထည့္ ခိုးစားခဲ့တဲ့ အရသာက ဘာနဲ ့မွ မတူဘူး။

အလယ္တန္းနဲ ့ အထက္တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀ေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဒီေက်ာင္းမွာ အမွတ္တရေတြက အမ်ားသား။ ဘယ္ေလာက္ေက်ာင္းကို ခ်စ္သလဲဆို ၁၀တန္းေအာင္ျပီး ေက်ာင္းနဲ ့မခြဲနိုင္လို ့ လုပ္အားျပန္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္မတက္ခဲ့ရတဲ့ ၅ တန္းေဆာင္မွာ အဂၤလိပ္စာ လုပ္အားေပး ဆရာမ ျပန္လုပ္ခဲ့တာပါ။ မျဖစ္စေလာက္ ဆ ံပင္ေလးကို စီးျပီး လက္ေဆာင္ရတဲ့ ပန္းေလးေတြ ပန္ျပီး ဆရာမ ခဏလုပ္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀က အေတာ္ျငိမ္းခ်မ္းပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းနဲ ့ ေ၀းခဲ့ေပမယ့္ အေမနဲ ့ ညီမေလး ေက်ာင္းမွာရွိေနတုန္းက ကြ်န္မ မၾကာမၾကာေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေမနဲ ့ညီမေလး ေက်ာင္းမွာ မရွိေတာ့ ကြ်န္မလဲ ဒီကို ေရာက္ေနေတာ့ ေက်ာင္းနဲ ့အေတာ္ေလး အလွမ္းေ၀းခဲ့ပါတယ္။

ဆရာမေဟာင္းေတြ ကန္ေတာ့ပြဲကို နွစ္စဥ္နွစ္တိုင္း ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ေန ့မွာ က်င္းပေလ့ ရွိပါတယ္။ ကြ်န္မျပန္တဲ့ အခ်ိန္နဲ ့ တိုက္ဆိုင္လို ့ရွိရင္ မျပတ္မကြက္ တက္ေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဆရာမေတြ ေရွ ့မွာ လက္ေလးပိုက္ျပီး မဂၤလာပါဆရာမ လို ့ ႏွ ုတ္ဆက္ရတာ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ ျပန္ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။ ကြ်န္မတို ့ကို သင္ေပးခ့ဲတဲ့ ဆရာမေဟာင္းေတြ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပင္စင္ယူလိုက္ၾကပါျပီ။ တခ်ိဳ ့က်န္းမာေရး အေတာ္ခ်ိဳ ့တဲၾကပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေငြေၾကးမျပည့္စံုၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ ့ဆရာမေတြေတာ့ ဆံုးသြားရွာပါျပီ။ ကြ်န္မ သတိထားမိတာ တခုက ႏွစ္အဆက္ဆက္ ဒီေက်ာင္းက ေမြးထုတ္ေပးလို္က္တဲ့ ပညာတတ္ေတြ အေတာ္မ်ားပါလ်က္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ လာသူဦးေရက အေတာ္ကို နည္းပါတယ္။ ဆရာမေတြ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ တပည့္အမ်ားစုက အနားမွာ မရွိတာေတြ ့ျပီး အေတာ္၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ ဟိုတနွစ္က ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ သြားေတာ့ ကြ်န္မတို ့နွစ္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့မ်ား ေတြ ့မလားလို ့ လိုက္ရွာလိုက္ရတာ တေယာက္ပဲေတြ ့ပါတယ္။ ကြ်န္မညီမေလးနွစ္ကလဲ တေယာက္စ နွစ္ေယာက္စ။ မ်ားေသာအားျဖင့္္ တကယ့္ ေက်ာင္းသူေဟာင္း အၾကီးေတြပါ။ ဒီႏွစ္ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ နီးျပန္ပါျပီ။ ဆရာမေဟာင္းေတြကို ဟုိုးငယ္တုန္းက Assembly Hall ထဲမွာ လူအျပည့္လို တပည့္ေတြ အျပည့္ကန္ေတာ့ ေစခ်င္ပါတယ္။ သူတို ့ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကည္ႏူးလိုက္ၾကမလဲေနာ္။ တကယ္လို ့ ဒီပို ့စ္ကို ဖတ္မိသူေတြထဲမွာ အထက ၃ ေတာင္ညြန္ ့က ေက်ာင္းသူေဟာင္းေတြမ်ား ပါခဲ့ရင္၊ ဆရာမေတြကို ကန္ေတာ့ဖို ့ စိတ္အားထက္သန္ခဲ့ရင္ ကြ်န္မဆီ အီးေမးလဲနဲ ့ ဆက္သြယ္နိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္မ အီးေမးက cmyayt@gmail.com ပါ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ကြ်န္မနာမည္အရင္း ကြ်န္မအေမနာမည္နဲ ့ ကြ်န္မဘယ္နွစ္က ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ အေသးစိတ္ေျပာျပပါမယ္။ ဆရာ့ေက်းဇူးကို ဆပ္ခြင့္ရတုန္း တတ္နိုင္သမွ် အတူ ဆပ္ၾကစို ့လား။

တန္ခူး
12:30 pm 11-Nov-2008

Thursday, November 6, 2008

ျပိုင္ဘက္ != ရန္သူ

တရားလိုဘက္က ေရွ ့ေနက တရားခံမ်က္ႏွာကို ခဏစိုက္ၾကည့္တယ္။ တရားခံက စိတ္လွ ုပ္ရွားတဲ့ မ်က္နွာနဲ ့ မ်က္လြွာခ်လုိက္တယ္။ အပ္က်သံေတာင္ မၾကားရေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနတုန္း တရားလိုေရွ ့ေနရဲ့ ျပတ္သားတဲ့ ေမးခြန္းက တရားခံဆီကို တည့္တည့္သြားမွန္တယ္။ နီရဲေသြးပ်က္သြားတဲ့ တရားခံမ်က္နွာ။ ျပီးေတာ့ ဗလံုးဗေထြးနဲ ့ေျဖလုိက္တဲ့ အေျဖက သူ ့ၾကိုးကြင္းသူ စြပ္္တဲ့အေျဖ။

(ဟာ… လွလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းကြာ) ေနာက္နားက ပရိသတ္ေတြက တရားလိုေရွ ့ေနကို ၾကိတ္ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။ ကိုယ္တို ့လို ျပူတင္းေပါက္ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့ ပရိသတ္ကမနဲ။ ဒီလို ျမို ့နယ္ရံုးေတြမွာ ျပူတင္းေပါက္ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္လုိ ့ရတယ္။

ျဗုန္းဆို တရားခံေရွ ့ေနက ထျပီး တရားလိုေရွ ့ေနေမးခြန္းကို ခ်က္က်လက္က် ကန္ ့ကြက္တယ္။ တရားသူၾကီးက ေသခ်ာနားေထာင္ျပီး ကန္ ့ကြက္တာကို လက္မခံေတာ့ ေနာက္က ပရိသတ္ဆီက အသံေတြ ထြက္လာျပန္တယ္။ တခ်ိဳ ့က ေက်နပ္သံ၊ တခ်ိဳ ့က မေက်နပ္သံ။

တရားလိုေရွ ့ေနက ေနာက္ေမးခြန္းတခု မေမးခင္ သူ ့ထံုးစံအတိုင္း တရားခံရဲ့ ဟိုးနွလံံုးသားထဲထိ ေဖာက္ထြင္းတဲ့ အၾကည့္နဲ ့ၾကည့္ျပန္တယ္။ ဒီတခါေတာ့ တရားခံက တရားလိုေရွ ့ေနကို မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္။ အရွိ ုက္ထိတဲ့ ေနာက္ေမးခြန္းတခုကို သတိအေနထားမွာရိွေနတဲ့ တရားခံေရွ ့ေနက တရားခံမေျဖခင္ ထကန္ ့ကြက္ျပန္တယ္။ ဒီတခါေတာ့ တရားသူၾကီးက ကန္ ့ကြက္တာကို ေထာက္ခံလိုက္တယ္။

(ဒီေရွ ့ေန ၂ေယာက္ေတြ ့ရင္ ပြဲက လွတယ္ဗ်ာ)။ တရားလို တရားခံနဲ ့ဘာမွ ပတ္သက္ပံုမရပဲ ၀ါသနာအရ လာအားေပးေနပံုရတဲ့ အဖိုးၾကီးကို ၾကည့္ျပီး ကိုယ္တို ့ေတြ ၾကိတ္ျပံုးၾကတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ တရားခံေရွ ့ေနၾကီးက ဘီလူးၾကီးနဲ ့တူလိုက္၊ ျဗီလိန္ၾကီးနဲ ့တူလိုက္ေပါ့။ တခါတခါ သူရဲ့ မခိုးမခန္ ့စတိုင္ကို အနားမွာရွိတဲ့ ခဲလံုးနဲ ့သာ ေကာက္ေပါက္ပစ္ခ်င္တာ။ တကယ့္ကို ေရွ ့ေနနွစ္ေယာက္ ပညာျပိုင္တဲ့ တရားခြင္ပါ။

တရားခြင္ျပီးဆံုးသြားေတာ့ ကိုယ္တို ့အေဖ(တရားလိုေရွ ့ေန) က တရားခံေရွ ့ေနနဲ ့ ပုခံုးဖက္ျပီး ထြက္လာေတာ့ စိတ္ထဲ ကလိကလိ။ ရယ္ေမာေျပာဆိုျပီး ေဖေဖကားေပၚေရာက္မွ ကိုယ္တို ့ေမာင္ႏွမေတြက ေဖေဖကို အားမလိုအားမရ၀ို္င္းေျပာၾကတယ္။ ေဖေဖနဲ ့တရားခြင္မွာ အေျခအတင္ျငင္းခုန္ ပညာျပိုင္လာတဲ့ လူၾကီးကို ဘာလို ့ဖက္လဲတကင္ စကားေျပာရတာလဲ၊ ရုပ္ၾကီးကိုက စိတ္ပုတ္မယ့္ရုပ္ၾကီး စသျဖင့္ ေျပာေတာ့ ေဖေဖ ျပန္ေျပာတဲ့ စကား ဒီေန ့ထက္ထိ မွတ္မိေနပါတယ္။

“အေဖတို ့က အမွ ုတမွ ု တရားသျဖင့္ျပီးဆံုးသြားဖို ့ အလုပ္အတူလုပ္ေနတာ…
သူနဲ ့အေဖ တဘက္ဆီမွာ ရွိေပမယ့္ သူလဲသူ ့အလုပ္လုပ္ ကိုယ္လဲကိုယ့္အလုပ္လုပ္… ရန္သူေတြမွ မဟုတ္တာ… အလုပ္ခြင္အရ ျငင္းခုန္ရ အျပိုင္ေျပာဆိုရေပမယ္ ့ ဒါပုဂၢိဳလ္ေရးနဲ ့ မဆိုင္ဘူးေလ” တဲဲ့။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေဖေဖလို သေဘာထားၾကီးတတ္ေအာင္ ေမြးျမူျပီး အိမ္လာလည္တဲ့ ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္း ေရွ ့ေနေတြကို အရင္ကလို မဟုတ္ပဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံပါတယ္။

********************************************
ခါတိုင္းက ေက်ာင္းေရာက္လို ့ ေစာေသးရင္ LCRသြားေနက်ေပမယ့္ ဒီေန ့ေတာ့ တမင္ေရွာင္တယ္။ အနို္င္ရသူေတြ ပါးစပ္အရသာခံဖို ့ ကိုယ္က ဘာလုိ ့သြားရမလဲ။

အတန္းရွိရာကို ခါတိုင္းလို Civilအတန္းေရွ ့က ျဖတ္မသြားေတာ့။ ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္သူေတြက ေခ်ာင္းေနရင္ အခက္။ အတန္းထဲေရာက္ေတာ့ တတန္းလံုး မေန ့က ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္းပဲ။ ထပ္မေျပာနဲ ့။ အရံွ ုးကို မၾကားခ်င္။

ခဏေနေတာ့ Civilက မမေတြ ေခါင္းေမာ့ေမာ့နဲ ့ အတန္းေရွ ့က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ တမင္ကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ ဟန္မပ်က္ရယ္ေမာေနလိုက္ေရာ။ သူတို ့အနိုင္ရသြားတာ သြားခ်ီးက်ဴးစကားေျပာဖို ့ ေတာ့ ေ၀လာေ၀း။ သူတို ့ကလဲ နင္တို ့ရံွ ုးသြားတာ စိတ္မေကာင္းဘူးလို ့ တစက္ကေလးမွ အားေပးစကား မေျပာ။

ေနာက္တပတ္ေလာက္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ရွိေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း LCR ထဲ ျပန္ေရာက္။ ေမဂ်ာစြဲေတြ ေပ်ာက္ျပီး ဟီးဟီးဟားဟား ျပန္ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီေဘာလံုးပြဲက ၾကံုရင္ၾကံုသလို စကားထဲမွာ အနိုင္နဲ ့ အပိုင္းခံရတုန္း။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖေျပာတဲ့ စကားကို တကယ္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ပါတယ္။ ကိုေပါတို ့ကိုနဗနတို ့ ျမတ္နိုးတို ့ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း ေရးၾကတဲ့အထိ အရံွုးက ရင္ကို တစစ္စစ္နာတုန္း။ မရင့္က်က္လိုက္ပံုမ်ား။

********************************************
တင္းနစ္ခ်ံပီယံ Federer နဲ ့ Nadal ပြဲေတြဆို မလြတ္တမ္း အားေပးတာ။ ကြ်ဲလို ႏြားလို သန္မာတဲ့ Nadal ကုိ ေသြးေအးေအးနဲ ့ အနိုင္ရေအာင္ ရို္က္တတ္တဲ့ Federer ကို ကိုယ္ကသိပ္သေဘာက်။ Federer ဗိုလ္စြဲသြားရင္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သူ ့အက်င့္က အနုိင္ရသူမာန္မာန မရွိဘူး။ ျပိုင္ဘက္ Nadal ကို ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာ အားေပးျပီးမွ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ ့အမူအက်င့္နဲ ့စိတ္ဓါတ္ေလးလဲေနာ္။ အရံွ ုးသမား Nadal ကလဲ Federerကို ၀မ္းသာေၾကာင္းေျပာျပီးမွ
ေက်းဇူးတင္စကားေျပာေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို Federer ပရိသတ္ ကိုယ္က ခပ္ျပံုးျပံုးနဲ ့ေပ့ါ။

ဒီနွစ္အတြင္းမွာ Nadalက လက္တက္လာျပီး Federer ရွံ ုးတဲ့ပြဲေတြ မ်ားလာတယ္။ အသက္အရြယ္ကလဲ စကားေျပာလာတာေပါ့။ ပထမတပြဲ Federer ရံွ ုးထဲက ခါတုိင္းလို မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။ Nadalၾကီးကလဲ ရုပ္ၾကီးပိုဆိုးလာသလို သူဘာသာမွန္မွန္ကန္ကန္ ကစားေနပါလ်က္ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ညစ္ကစားေနသလိုလို ခံစားလာရတယ္။ ဆုေပးပဲြကိုလဲ ခါတိုင္းလို ျပံုးျပုံုးမၾကည့္နိုင္ပဲ Federerအတြက္ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။ ေနာက္ဆံုး world No 1 က Nadal ျဖစ္သြားေတာ့ ရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ကို ခံစားလိုက္ရတာ။ အိမ္က အမ်ိဳးသားက ေျပာတယ္… Federer နဲ ့ Nadal ကဘာမွ မျဖစ္ပဲ ကိုယ္က အကုသိုလ္မ်ားျပီး ့ Nadalကို အမုန္းၾကိီးမုန္းေနတယ္တဲ့။ ၾကိတ္ခံေနလိုက္ပါတယ္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ခုထိ သူတို ့နွစ္ေယာက္ပြဲ ျပန္မၾကည့္ျဖစ္ေသးဘူး။ သေဘာထားမၾကီးလို္က္ပံုမ်ား။
********************************************
အိုဘားမားနိုင္သြားျပီတဲ့။ ဒီပြဲမွာေတာ့ ကုိယ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္စတိုင္နဲ ့ အင္အားရွိတဲ့ အိုဘားမားကိုလဲ နွစ္သက္မိသလို ပါးေဖာင္းေဖာင္းၾကီးနဲ ့သေဘာေကာင္းပံုရတဲ့ ရင့္က်က္တဲ့ အေတြ ့အၾကံုရွိတဲ့ မက္ကိန္းကိုလဲ ကိုယ့္အဘိုးလို ခ်စ္မိေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္သူနိုင္နုိင္ေပါ့။ အိုဘားမားနိုင္သြားတာကို မုဒိတာပြား ၀မ္းသာနိုင္သလို မက္ကိန္းအရွံု းအတြက္လဲ ဂရုဏာသက္မိတယ္။ ဘယ္သူ ့ဘက္မွ မရွိေတာ့ ေဘးလူအေနနဲ ့ ျမင္လို ့ရတယ္။

အရင္က ဘယ္ေတာ့မွ သင္ခန္းစာ မရခဲ့တဲ့ ကိုယ္ ဒီပြဲမွာေတာ့ သင္ခန္းစာရလိုက္တယ္။ အနိုင္ရသြားတဲ့ အိုဘားမားက အရွံုးသမား မက္ကိန္းရဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို အသိအမွတ္ျပုသလို၊ ရွံ ုးသြားတဲ့ မက္ကိန္းကလဲ အနုိင္ရသြားတဲ ့အိုဘားမားကို ေကာင္းခ်ီးၾသဘာေပးျပီး နိုင္ငံအတြက္ ပူးေပါင္းလုပ္ဖို ့ေျပာသြားတယ္။ သိပ္လွတဲ့ ဆက္ဆံေရးပါ။ ျပိုင္ပြဲကာလတုန္းက ကိုယ့္ပါတီအနိုင္ရေရး အေျခအတင္ေျပာဆို မဲဆြယ္ၾကေပမယ့္ ျပိုင္ပဲြျပီးဆံုးသြားေတာ့ အနိုင္၊အရွံ ုးဆိုတာေပၚမွာ စိတ္ထားတတ္တာ၊ သေဘာထားၾကီးတာ သိပ္အတုယူစရာေကာင္းပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျပိုင္ဘက္ဆိုတာ ရန္သူေတြမွ မဟုတ္တာ။
********************************************
တန္ခူး
12:45pm 06-Nov-2008

Monday, November 3, 2008

ျမို ့ျပနဲ ့ ဗိုင္းရပ္စ္

ကြ်န္မ ခုတေလာ ခဏေပ်ာက္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္မသားေလး ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေဆးရံုတင္လိုက္ရလို ့ပါ။ အျမဲသန္ ့ရွင္းျပီး အင္းဆက္ေတြ ေတြ ့ရခဲတဲ့ ဒီနိုင္ငံမွာ စိုထိုင္းတဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ေလထုထဲမွာ မ်က္စိနဲ ့မျမင္နိုင္တဲ့ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြ ဘက္တီးရီးယားကေတာ့ အေတာ္ကို မ်ားပါတယ္။ အဲဒီ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြ ဘက္တီးရီးယားေတြ ဒဏ္အခံရဆံုးကေတာ့ ကေလးငယ္ေတြ ပါပဲ။ ကြ်န္မသားဆို ေက်ာင္းပို ့စက ၂ ပတ္တခါေလာက္ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး ခုေတာ့ တလတခါေလာက္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာလို ရိုးရိုး အေအးပတ္ ဖ်ားတာမ်ိဳးက ဒီနိုင္ငံမွာ မရွိသေလာက္ပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ရိုးရိုးေလး ေတြးလို ့မရပါဘူး။ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြကလဲ တနွစ္နဲ ့တနွစ္ေတာင္မတူ အသစ္အသစ္ေတြ ေပၚေပၚလာတာ အေတာ္မုန္းစရာေကာင္းပါတယ္။ Flu ကာကြယ္ေဆးထိုးထားလဲ အဲဒီ ကာကြယ္ေဆးက အသစ္ေပၚလာတဲ့ ဗိုင္းရပ္စ္ကို မသတ္နိုင္ျပန္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ ေသြးလြန္တုန္ေကြး၊ ေတာ္ၾကာ Hand Foot Mouth… တမ်ိဳးျပီး တမ်ိဳး မရိုးရပါဘူး။ ၾကာလာေတာ့ ကေလးကို လူရွ ုပ္ရွ ုပ္ေခၚဖို ့ေတာင္ ေၾကာက္ေၾကာက္လာတယ္။

ဒီတေခါက္ သားဆီ ေရာက္လာတာက ဘက္တီးရီးယားတဲ့။ ကြ်န္မက လူျပိန္းလို နားလည္ထားတာ ဘက္တီးရီးယားဆိုတာ ညစ္ပတ္မွ ျဖစ္တယ္ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘက္တီးရီးယားက ဗိုင္းရပ္စ္ေလာက္ အကူးမျမန္ေပမယ့္ ကစားကြင္းတို ့ ေက်ာင္းတို ့က တဆင့္ကူးနိုင္ပါတယ္။ ဗိုင္းရပ္စ္ထက္ အေကာင္ၾကီးျပီး အေတာ္ခံရပါတယ္။ သားရဲ့ ေသြးျဖူဥေတြ မ်ားေအာင္ လုပ္ပစ္လိုက္ေတာ့ သားခမ်ာ အေတာ္ကို အင္အားကုန္ခမ္း ေဖ်ာ့ေတာ့ သြားပါတယ္။ သူကုိယ္ထဲကို ဒရစ္အျမန္သြင္း ဘက္တီးရီးယားသတ္ေဆး အျမန္သြင္းမွ ျပန္ေထာင္လာပါတယ္။

အျမဲတမ္း ခုန္ေပါက္ေျပးလြွား တက္ၾကြေနတဲ့သားေလး ဒရစ္ပိုက္တန္းလန္းနဲ ့ ၃ ရက္ေလာက္ေနရတာ ၾကည့္ျပီး ကြ်န္မေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ ပထမတရက္ကေတာ့ ေရကုန္ရင္ျဖူတ္ရမယ္လို ့ သူ ့ကိုေျပာျပထားေတာ့ ပုလင္းေလးပဲ တၾကည့္ၾကည့္။ ေနာက္ ပုလင္းအသစ္ေတြ ထပ္ထပ္ခ်ိတ္ေတာ့ သူေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ျပီး မမွိ ုင္စဖူး မွိ ုင္ေတြလို ့။ သားတခုခုျဖစ္ရင္ ကြ်န္မပါခံစားရတာ အေတာ္ ထူးဆန္းတဲ့ ဆက္သြယ္မွ ုပါ။ သားက ဗိုုက္ေအာင့္တယ္ဆို သားေလး ခံစားရတာၾကည့္ျပီး ကြ်န္မ ဗိိုက္ေတြပါ ေအာင့္လာတတ္တယ္။ သားက ေမာတယ္ဆို ကြ်န္မလဲ အသက္ရွ ုမ၀သလို။ ုသားေလး မိွ ုင္ေတြေနေတာ့ ကြ်န္မလဲ မေပ်ာ္ရြွင္ေတာ့ပါဘူး။ (မိခင္ေမတၱာကို ပိုသေဘာေပါက္လာမိပါတယ္)။ သားက တအီအီနဲ ့မိဘစိတ္မခ်မ္းသာေအာင္ မလုပ္တတ္လို ့ေတာ္ေသးပါတယ္။

မနွစ္က ျမန္မာျပည္ တလျပန္ေတာ့ ဖုန္ထဲသဲထဲ ကြ်မ္းပစ္ေဆာ့ျပီး ေဒါင္ေဒါင္္ျမည္ေနတဲ့ သားကို ကြ်န္မေတာင္ အံ့ၾသရပါတယ္။ ျခင္ကိုက္ဖုေတြ အမ်ားၾကီးနဲ ့ ေသြးလြန္တုတ္ေကြး ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္တဲ့ ကြ်န္မကို ကြ်န္မအေမက ပိုရန္ေကာဆို မ်က္ေစာင္း တထိုးထိုး။ တကယ္ေတာ့ ဒီနိုင္ငံမွာ အေနၾကာလာျပီး အဲဒီဖိုးဘီးယား ရလာတာပါ။ ဒီမွာက အသန္ ့ရွင္းလြန္ျပီး တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေနတာၾကာေတာ့ ကေလးေတြ ခုခံအား သိပ္မေကာင္းၾကပါဘူး။ ကြ်န္မတို ့ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ျခံ၀င္းက်ယ္က်ယ္ထဲ ေျမၾကီးေပၚ ေျပးလွြားေဆာ့ သစ္ပင္တက္နဲ ့ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ခဲ့တယ္မိုလား။

ဒီလုိနဲ ့ပဲ ျမို ့ျပရဲ့ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြကို တိုက္ရင္း ခိုက္ရင္း အရြယ္ေရာက္ခဲ့ရတာ ဒီက ကေလးေတြ ဘ၀ပါ။ ကြ်န္မကေတာ့ သားေလးကို လယ္ကြင္းထဲက ျဖတ္လာတဲ့ သန္ ့ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ ေလေတြကို တ၀ၾကီး ရွ ုေစခ်င္သလို၊ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေပၚတက္လိုက္ သစ္ပင္ေအာက္က ေျမတလင္းျပင္ထဲ ေျပးလြွားေဆာ့လိုက္… ျပီးေတာ့ ေလေကာင္းေလသန္ ့ရတဲ့ ျခံ၀င္းထဲက အိမ္ေလးမွာ မိခင္ဘာသာစကားကို တ၀ၾကီးေျပာျပီး ေဆြမ်ိဳးတသုိက္နဲ ့ ေပ်ာ္ရွြင္ေႏြးေထြးရတဲ့ ဘ၀ေလးကို ရေစခ်င္မိတယ္။ ကြ်န္မ စိတ္မေလ်ာ့ေသးပါဘူး။ တေန ့ေန ့ေပါ့ေလ။

(စာၾကြင္း- ဒီေန ့ေတာ့ ေဆးရံုေပၚကဆင္းလာတဲ့ လူမမာ နလန္ထေလး ေဆာ့လြန္းလို ့ လူမမာလာေမးတဲ့ သူေတြေတာင္ မယံုနိုင္ေအာင္ပါပဲ။ သူကေလး ျပန္ေနေကာင္းလာလုိ ့လဲ ကြ်န္မ ဘေလာ့ဂ္ေပၚ ျပန္လာနိုင္တာေပါ့)

တန္ခူး
11:40 am 03-Nov-2008