Friday, August 15, 2008

ကြ်န္မျမင္ဖူးေသာ စာေရးဆရာမ်ား

စာေရးဆရာလို ့ အသံၾကားလိုက္တာနဲ ့ မ်က္လံုးေတြ အေရာင္ေတာက္ျပီး အထင္ၾကီး ေလးစားစိတ္က အလိုအေလွ်ာက္ ေပၚလာတတ္တဲ့ ကြ်န္မကို အေမက အိမ္ေထာင္မက်ခင္က အျမဲေျပာေလ့ရိွသည္။ “ညည္း စာေရးဆရာေတာ့ ယူမလာပါနဲ ့ေအ” တဲ့။ အဲဒီအခါတိုင္း ကြ်န္မက အေမ့ကို အျမဲျပန္ေနာက္ေလ့ရွိတဲ့ စကားက “စာေရးဆရာကပဲ သမီးကို ၾကိုက္ပါေစဦး အေမရယ္” လို ့ပါ။

အေမက စာေရး စာဖတ္ ၀ါသနာ မပါလွ။ ဒီေနရာမွာ ကြ်န္မက အေဖ့ေသြး အေတာ္ပါသည္။ အေဖငယ္ငယ္က စာတုိေပစေလးေတြ ေရးသည္။ အေဖသိမ္းဆည္းထားေသာ ပံုနွိပ္ေဖာ္ျပခံရသည့္ အေဖေရးသည့္ ေဆာင္းပါးေလးမ်ားကို ကြ်န္မက ငယ္ကတည္းက ျမတ္ျမတ္နုိးနိုး ဖတ္တတ္ခဲ့သည္။ အေဖ့တြင္ စာေရးဆရာ မိတ္ေဆြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိသည္။ တခ်ိဳ ့က အေဖနွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္၊ တခ်ိဳ ့က တရပ္ကြက္ထဲေန၊ တခ်ိဳ ့က တနယ္ထဲ… တခ်ိဳ ့ကေတာ့ အေဖၾကိုက္လြန္းလို ့ သူ ့ဘာသာ သြားမိတ္ဆက္ျပီး သိသြားသည္။ အေဖက စာဖတ္အလြန္သန္သလို မွတ္ဥာဏ္ကလည္း အလြန္ေကာင္းသည္။ သူသြားမိတ္ဆက္သည့္ စာေရးဆရာရဲ့ လက္ရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေဆြးေႏြးနို္င္သည္။ ဒီေတာ့ စာေရးဆရာကလဲ သူ ့ပရိသတ္ စစ္စစ္မွန္း သိကာ ထိုမွ အစျပု၍ ခင္မင္သြားၾကသည္။ အေမကေတာ့ အေဖ အဲဒီလို မသိပဲနဲ ့ သြားမိတ္ဆက္တုိင္း ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ႏွင့္။ ကြ်န္မကေတာ့ အေဖ့ေဘးမွာ မေယာင္မလဲ ပါျမဲ။ အေဖက သူတို ့နယ္က စာေရးဆရာၾကီးမ်ား အေၾကာင္းဆို ဂုဏ္ယူစြာနဲ ့ အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ေျပာတတ္သည္။ “ဆရာဦးတင္မိုးတို ့ ေတာ္ခ်က္ကေတာ့ဗ်ာ… အညာသားလို ့မေျပာရဘူး…”။ “ဆရာမခင္ခင္ထူး လက္ကလဲ သြက္ခ်က္ကေတာ့ တကယ့္၀ါရင့္ေတြနဲ ့အျပိုင္ဗ်ာ” ဆိုတာမ်ိဳးေတြ အေဖ့ဆီက ခဏခဏၾကားရျမဲ။

စာေပေဟာေျပာပြဲ ေခတ္တုန္းက အေဖက ကြ်န္မတို ့ ရပ္ကြက္ရဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ ျဖစ္ေျမာက္ေရး ေကာ္မတီ မွာ အျမဲပါေနက်။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မအတြက္ အခြင့္အေရးေကာင္း။ စာေပေဟာေျပာပြဲ မစမွီ စာေရးဆရာေတြ ဧည့္ခံသည့္ အိမ္မွာ ကြ်န္မက ေမာ့ေတာ့ေတာ့။ ဆရာေအာင္သင္း၊ ဆရာခ်စ္ဦးညို၊ ဆရာလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္၊ ဆရာမမိုးမိုးအင္းလ်ား၊ ဆရာမသာယာ၀တီစန္းစန္းႏြဲ ့၊ ဆရာမေရြွကူေမနွင္း…. အားလံုးဟန္ အားလံုးမာန္ကို ကြ်န္မ ခုထိ အလြတ္ရေနသည္။ ခုနွစ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀ထဲကစခဲ့တဲ့ ပိုးပါ။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ မနက္ေ၀လီေ၀လင္း ဆရာေအာင္သင္းျပီးမွ အိမ္ျပန္ခဲ့ရတဲ့ ေန ့ေတြ အခုထိ လြမ္းမိေနတုန္း။

အေဖက စာေပေဟာေျပာပြဲကို အလိုလိုက္ေခၚေပမယ့္ ကြ်န္မ အျပင္စာ ဖတ္ျခင္းကိုေတာ့ တားျမစ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းစာ ေနာက္က်မည္စိုး၍တဲ့။ ကြ်န္မကလဲ အေဖ့စကား နားေထာင္ကာ ခိုးဖတ္ခဲ့ပါသည္။ ဒီကစလို ့ ကေလာင္တေခ်ာင္းႏွင့္ နွလံုးသားေတြကို ဆြဲေဆာင္နိုင္ေသာ၊ လူေတြရဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို ျပုျပင္နုိင္ေသာ၊ ေခတ္စနစ္ကို ထင္ဟပ္နုိင္ေသာ၊ ငိုက္မ်ဥ္းသူေတြကို နုိးထနိုင္ေသာ၊ ၾကမ္းတမ္းသူေတြကို ႏူးညံ့နိုင္ေသာ… ထူးဆန္းလြန္းသည့္ စာေရးျခင္းအတတ္ႏွင့္ စာေရးဆရာေတြကို အထင္ၾကီးေလးစားမိခဲ့သည္။

ကြ်န္မက စပ္စပ္စုစု ရွိလွသူ ဆိုေတာ့ စာေရးဆရာေတြ ့လွ်င္ သူတို ့ေနဟန္၊ ေျပာဟန္ ေတြကအစ စိတ္၀င္စားတတ္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲက စာေရးဆရာအိမ္ေရွ ့က ျဖတ္သြားလွ်င္ အားမနာလွ်ာမက်ိဳး အေသအခ်ာ စပ္စုေသာေၾကာင့္ အေမက ဆူတတ္သည္။ စာေရးဆရာၾကီးမ်ား စာေရးေနတာေတြ ့ရလွ်င္ ဘာလို ့မွန္းမသိ။ ေပ်ာ္သြားတတ္သည္။ ေက်ာင္းေရာက္လွ်င္ ငါစာေရးဆရာXXX စာေရးေနတာေတြ ့ခဲ့ရတယ္ လို ့ ျပန္ၾကြားျမဲ။ အဲဒီ အခါတိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒါေလးမ်ား ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ ့ ၀ိုင္းၾကည့္ျမဲ။

ကြ်န္မ စာစေရးျပီး မဂၢဇင္းတို္က္ေတြ စာမူပို ့ေတာ့ အျမဲ မ်က္လံုးေတြက က်ီးကန္းေတာက္ေမွာက္။ ကိုယ္ၾကိုက္သည့္ ဘယ္စာေရးဆရာမ်ား ေတြ ့ရမလဲလုိ ့ ရင္တခုန္ခုန္။ တခါတေလ ကိုယ္အရမ္းၾကိုက္သည့္ စာေရးဆရာ တေယာက္က ကိုယ့္ေရွ ့တည့္တည့္ ေရာက္ျပီး မသိလိုက္ရ။ ကြ်န္မ ရင္ခုန္ပြင့္မွာ ပထမဆံုး ၀တၳဳတိုေလးပါလို ့ စာမူခ သြားထုတ္ေတာ့ ဆရာေန၀င္းျမင့္နဲ ့ စကားနဲနဲ ေျပာခြင့္ရျပီး ဆရာမွန္းမသိခဲ့။ စာေရးဆရာ တေယာက္ေယာက္မွန္း သိေပမယ့္ ကြ်န္မၾကိုက္သည့္ ဆရာမွန္းမသိခဲ့ရတာကို ေနာက္မွ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

တခါက ရင္ခုန္ပြင့္မွာပဲ ဆရာေအာင္ေ၀းနဲ ့ ဆုံခဲ့ဖူးသည္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာခြန္ဂ်ာမွိ ုင္းက ဆရာေအာင္ေ၀းနဲ ့ မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ကြ်န္မ ဘာစကားမွ မဆိုနိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသ၀မ္းသာ ေနခဲ့သည္။ ကြ်န္မရဲ့ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ အခ်စ္၀တၳဳေလးတပုဒ္ကို ဆရာေအာင္ေ၀းက ေသခ်ာဖတ္ျပီး ေဆြးေႏြးသြန္သင္ေပးခဲ့တာကို ခုထိ အမွတ္ရ ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။

ေလထန္ကုန္း လိုေနရာမ်ိဳးဆို ကြ်န္မက သိပ္အၾကိုက္ေတြ ့တတ္သည္။ နေဘးမွာ အေဖ့မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာ အသိတေယာက္ေယာက္မ်ား ပါလာရင္ ပိုလို ့ သေဘာေခြ ့ေရာ… အဲဒါ ဆရာမရာသက္ပန္၊ ဟိုမွာ ဆရာမမိုခ်ာ့… ။ RIT မွာတုန္းကေတာ့ ဆရာမ ေမျငိမ္းေနသည္ဆိုေသာ အိမ္ေရွ ့ေရာက္တိုင္း ေငးရတာ အေမာ။ ဆရာမကို တခါမွေတြ ့ခြင့္ မရခဲ့။ ကလ်ာ၊ လံုမေလး မဂၢဇင္းတို္က္ေတြ ေရာက္လွ်င္ ဆရာမၾကီးမ်ားကို အျမဲရွာျဖစ္သည္။

RIT မွ စာေရးဆရာေတြကိုေတာ့ တေက်ာင္းထဲမို ့ ပိုသံေယာဇဥ္ၾကီးမိသည္။ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း) ၊ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္း တို ့ကို မျမင္ဘူးခင္ထဲက ရင္းနွီးေနမိသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း) ေရြွသမင္မွာ အယ္ဒီတာ လုပ္တုန္းက ကြ်န္မ၀တၳဳတိုေလး တပုဒ္ ပုံႏွိပ္ျပီးမွ စာေပစီစစ္ေရးက ပယ္ပစ္ခဲ့သည္။ ထုတ္ေ၀ခါနီးမွ အကုန္ဆုတ္ျဖဲခံရသည္လို ့ ၾကားရေတာ့ ကြ်န္မငိုမိခဲ့သည္။ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)က ကြ်န္မအေမ ေက်ာင္းေရွ ့မွာ ေရြွသမင္စာအုပ္ေလးနွင့္ ဆုတ္ျဖဲထားသည့္ ကြ်န္မ၀တၳဳတိုေလးေပးျပိီး အားေပးစကားေျပာခဲ့တာကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့နိုင္ခဲ့။

ဟိုတေခါက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ လွည္းတန္းက မုန္ ့ဟင္းခါးဆိုင္မွာ အေဖက လူတေယာက္ႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးနွီး စကားလက္ဆံုက်ေနခဲ့သည္။ ဆရာစာမေရးျဖစ္ေတာ့ဘူးလားလို ့ ေမးသံၾကားေတာ့ ကြ်န္မ ေခါင္းေတြ ေထာင္လာခဲ့သည္။ အေဖက အလိုက္သိစြာ သမီးဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းေလလို ့ မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ကြ်န္မအရမ္းကို အံံ့ၾသ၀မ္းသာသြားမိသည္။ ဒီလုိပါပဲ ျပီးခဲ့တဲ့တေခါက္ျပန္ေတာ့ အေဖက အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ကားရပ္ျပီး ေလးေလးစားစား နွ ုတ္ဆက္ေနသည္။ ကြ်န္မစိတ္ထဲ ဒီအမ်ိဳးသမီးက စာေရးဆရာ တေယာက္ေယာက္မ်ားလားလိ္ု ့ သံသယ၀င္ေနတုန္း အေဖက “’သမီးေရ..ဒါဆရာမေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ေလ” လို ့မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာမကို အရမ္းျမင္ေတြ ့ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္နဲ ့ကိုက္ေနေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း။

ဆရာတကၠသိုလ္တင္ျမင့္၊ ဆရာမခင္မာသစ္၊ ဆရာမဆုမိလဲ့(စိန္ဂြ်န္းမာေလး) တို ့က တရပ္ကြက္ထဲေနျပီး ကြ်န္မႏွင့္ ရင္းနွီးၾကေသာေၾကာင့္ သူတို ့စာအုပ္ အသစ္ထြက္တိုင္း ကြ်န္မကို လက္မွတ္ေလးထုိးျပီး အမွတ္တရေပးၾကသည္။ ထို ့အတူ အေဖ့သူငယ္ခ်င္း ဆရာမင္းသစ္၊ ဆရာလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ တို ့စာအုပ္ေလးေတြလဲ ၾကံုရင္ၾကုံသလို ကြ်န္မ လက္ေဆာင္ရတတ္သည္။ ဆရာမင္းသစ္က ပီျပင္ထိရွေသာ ၀တၳဳတိုေလးမ်ား ဖန္တီးခဲ့သူ။ ကြ်န္မ စာေရးစဥ္က ကေလာင္နာမည္ေလးကို သူေရြးေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ကြ်န္မတို ့ ရပ္ကြက္နွင့္ မနီးမေ၀းက ဆရာသုေမာင္တို ့ ညီအကို တေတြဆုိ ကြ်န္မ အကုန္ၾကိုက္သည္။ “ၾကည့္ပါဦးအေမရယ္ စာေရးဆရာျဖစ္ဖို ့ ေမြးလာသလို သူတို ့ဥပဓိိရုပ္ေတြက တကယ့္စာေရးဆရာစစ္စစ္ရုပ္ေတြ” လို ့အေမ့ကို ေျပာရင္ “
ဒီရုပ္ဆိုးၾကီးေတြမ်ား” လို ့မွတ္ခ်က္ခ်တတ္သည္။

အဲဒီိလို သူတို ့စာသာမက သူတို ့ဘ၀ကိုပါ စိတ္၀င္စားတတ္ေသာ ကြ်န္မblog ေရးေတာ့လဲ bloggerေတြရဲ့စာတြင္ မက ဘ၀ပါ စိတ္၀င္စားတတ္သည္။ bloggerမ်ားသည္လဲ စာေရးဆရာမ်ားပင္ မဟုတ္ လား။ “ေမာင္… အဲဒါလင္းလက္ၾကယ္စင္ေလ” “ဟိုတေယာက္က ပန္ဒိုရာလားမသိဘူး… သူ ့blogမွာတင္ထားတဲ့ ကယ္ရီေရးခ်ား ပံုနဲ ့ခပ္ဆင္ဆင္” “WE SHE ME က ကိုအန္ဒီကို အရမ္းျမင္ဖူးတယ္… ေက်ာင္းမွာဆံုခဲ့ဖူးသလားမသိ” “ေမဓာ၀ီ စာေရးေကာင္းတာမေျပာနဲ ့ တကယ့္စာေရးဆရာမ ရုပ္ကေလး” “အိမ့္ခ်မ္းေျမ့က ေခ်ာေခ်ာေလး…သိလား” “သက္ေ၀ကို အရမ္းရင္းႏွီးေနသလိုပဲ… သူငယ္ခ်င္းထဲကမ်ား ျဖစ္ေနမလားေတာင္မသိဘူး” “ကိုေစးထူးက စာလဲေရး သီခ်င္းလဲဆိုတတ္တယ္”
“ခြန္ျမလိွ ုင္တို ့ ျမတ္နိုးတို ့ကလဲ ေက်ာင္းကပဲ…သိလားေမာင္” “ေမာင္မ်ိဳးဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးလဲ ေနမေကာင္းဘူးတဲ့”…အဲဒီလိို bloggerေတြကို အျပင္က သူငယ္ခ်င္းေတြလို နာမည္ေတြတတ္ျပီး ေျပာရင္ ကြ်န္မခင္ပြန္းက တခါတခါ အသိထဲမလဲ ဒီနာမည္ မၾကားဖူးပါဘူးလို ့ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး။ သူသိတဲ့သူဆိုိုလို ့ ကိုေပါတေယာက္ထဲရိွတာကို။ နားျငီးေအာင္ ေျပာတတ္တဲ့ ကြ်န္မကို စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့အခါ အေမ့အစား မွတ္ခ်က္ခ်တတ္ပါတယ္။ “စာပဲဖတ္ ျပီးေရာ… ဘာလုိ ့လူေတြပါ စိတ္၀င္စားေနလဲ” တဲ့။ အဲဒီအခါတုိင္း ကြ်န္မျပန္ေျပာတတ္တဲ့ စကားကေတာ့ “ကြ်န္မက စာဖတ္ရင္း လူေတြပါခင္ခင္သြားတတ္လုိ ့ပါ… အက်င့္ပါေနလုိ ့” ပါတဲ့။

တန္ခူး
15-Jul-2008 10:30am

23 comments:

Andy Myint said...

လူမွားလို႔ ျဖစ္မွာပါ.. ဟီးဟီး… RIT ေတာ့ လာတယ္။ ေဘာ္ေဘာ္ေတြက RIT က မ်ားတယ္။ :-)

ကုိေပါ said...

ကုိေပါဆုိတဲ့ေကာင္ေလးကဟယ္… သူ႔႐ုပ္သူ႔ရည္နဲ႔ စာေရးခ်င္ရတယ္လုိ႔။ တကယ္က ႐ုပ္ရွင္မင္းသားလုပ္ရင္ အရမ္းေအာင္ျမင္မွာ…. လုိ႔မ်ား ကြယ္ရာမွာ ေျပာမိေသးလားဟင္…ခြိခြိ။

စာေရးဆရာေတြနဲ႔ အဲသည္ေလာက္ဆုံခြင့္ရတာ အင္မတန္ ကံထူးပါတယ္……

Anonymous said...

I am interested you also. Because of your very nice posts.

Anonymous said...

ကိုဧရာ စိတ္ေကာက္ေနတယ္။ စာေရးဆရာ စာရင္းမွာေရာ၊ Blogger စာရင္းမွာပါ မပါလို႔တဲ့။
(မသီတာ ခၽြန္တာ)

Anonymous said...

I m interested u also . because of your very nice posts.

Anonymous said...

ညီမ ၈ တန္းေက်ာင္းပိတ္ရက္ကလည္း ဆရာလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္နဲ႔ ဆရာေအာင္သင္း စာေပေဟာေျပာပြဲကို သြားခဲ့တာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘယ္သူမွ စိတ္မ၀င္စားၾကဘူး အစ္မရဲ႕။ ညီမကေတာ့ စာအုပ္နဲ႔ ဆရာလယ္တြင္းစားေစာခ်စ္ရဲ႔ စကားတိုင္းကို လိုက္မွတ္တယ္။
ရန္ကုန္မ်ားေရာက္လို႔ကေတာ့ ေလထန္ကုန္းကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားခ်င္လိုက္တာလို႔ ေအာက္ေမ့ဖူးေပမယ့္ ခုထိ မေရာက္ဖူးဘူးအစ္မေရ။
စာေရးဆရာေတြကို စာခင္မိရင္ လူပါျမင္ဖူးခ်င္တယ္။ ေလးစားမိေနေတာ့တာ။
လူတိုင္းကိုေတာ့ မခင္ဘူးအစ္မေရ လူေရြးတယ္၊ စာေရြးတယ္ဗ်။ ဆရာမဂ်ဴးကိုေတာ့ စဥ့္ကူေဆာင္မွာလာတုန္းက ျမင္ဖူးလိုက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူ႔အေမနဲ႔ ဂ်ဴးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ မ်က္လံုးေတြ အေရာင္ေတာက္လာတယ္။ သူ႔ဆီမွာလည္း ဂ်ဴးလက္မွတ္နဲ႔ စာအုပ္ေလးေတြ အမ်ားႀကီး ယူယူၾကည့္ရတာဗ်။
ဘေလာ့ဂ္ကလူေတြကိုခင္ေနတာ အစ္မနဲ႔ တူေနၿပီ။

Moe Cho Thinn said...

ညီမ တန္ခူးေရ
တို႔လဲ ညီမ လိုပဲ။ အိမ္ကိုလာလည္တဲ႔ စာေရးဆရာေတြဆို စိတ္ထဲက ခင္ေန၊ ရင္းႏွီးေနေရာ။ စာေရးဆရာေတြခ်ည္း အမွတ္တရ ရုိက္ထားတဲ႔ ဓာတ္ပုံ အယ္လ္ဘမ္ သပ္သပ္ ထားထားတာ။ တန္ဖိုးထားလို႔ေလ။

Anonymous said...

မ…

ပန္းသီးငပိခ်က္လာပို႕တာ..
ေခ်ာတယ္ေျပာလို႕ …
အမ္…
(ေရညွိတက္ေနလို႕မ်ားလားမသိေနာ္)

Anonymous said...

အစ္မက စာေရးဆရာေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ ့ ဆံုတာပဲ ေကာင္းလိုက္တာ က်ေနာ္လည္း အစ္ကိုေျပာသလို စာပဲဖတ္တာ ေနာက္မွ ဘေလာ့ေပၚကသူငယ္ခ်င္းေတြကို အရမ္းကိုခင္သြားတယ္ း) ျဖစ္နိုင္ရင္ ဘေလာ့ဂါေတြနဲ ့ဆံု ျပီးေတာ့စာေပအေၾကာင္းေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပို ့စ္ေတြအေၾကာင္းျပန္ေျပာ ေပ်ာ္စရာၾကီးေနမွာပဲ ။ ဒါနဲ ့ က်ေနာ္ေနေကာင္းျပီး အစ္မ ရ ပို ့စ္ထဲ ထည့္ေရးထားေပးလို ့ ေက်းဇူးး က်ေနာ္လည္းကိုေစးထူးလို သီခ်င္းလည္းဆိုတက္တယ္ ဟီးး ဒါေပမယ့္ ၾကားရတဲ့သူေတြက ျပိတၱာျငီးေနသလိုပဲလို ့ေျပာၾကတယ္ဗ် :P ( အဲ့ေလာက္ကို အသံကေကာင္းတာ )

Kaung Kin Ko said...

အားက်တယ္ဗ်ာ

Anonymous said...

အမစာေတြကို ဖတ္ရင္လည္း အမကို ခင္မင္လ်က္ း)

nu-san said...

မတန္ခူးေရ.. စာေရးဆရာေတြနဲ႔ အျပင္မွာဆုံဖူးတယ္ဆုိလုိ႔ အားက်ပါ့။ ဆရာလယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္ရဲ႕ သမီးနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔က မဂၤလာဒုံမွာ ၄ တန္းကေန ၉ တနး္အထိေက်ာင္းအတူတက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၁၀ တန္းေရာက္ေတာ့ ကြဲသြားၾကတာ အခုထိပဲဆုိပါေတာ့။ ဆရာ့သမီးနဲ႔ သားေရာ YIT ေက်ာင္းကပါ။ အမတုိ႔ သိရင္ေတာင္ သိေနဦးမယ္။

ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕ စာေတြလည္း သေဘာက်တယ္။ တျခားစာေရးဆရာေတြနဲ႔ေတာ့ အျပင္မွာ မဆုံဖူးဘူး။ အရင္တုန္းကဆုိ ရပ္ကြက္မွာ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္ရင္ အျမဲတမ္း နားေထာင္ေနက်။ အခုေတာ့ အဲဒီလုိပြဲေတြနဲ႔ ကင္းေ၀းတာလည္း ၾကာခဲ့ပါျပီ။ အမက မဂၢဇင္းေတြေရာ စာမူပုိ႔ဖူးတာကုိး။ ဒါေၾကာင့္ အမရဲ႕ စာေရးဟန္ေတြ အေတြးအေရးေတြက တကယ္ ေကာင္းတာ။

မတန္ခူးေရ.. အခုတေလာေတာ့ ေပ်ာက္ေနဦးမယ္။ ဘေလာ့ခ္ကုိေတာ့ အားရင္ အားသလုိ လည္ေနဦးမယ္မ ေရ။

pandora said...

အင္း ပန္ဒိုရာလည္း ျမင္ဖူးတဲ့ စာေရးဆရာေတြ အေၾကာင္း ေရးခ်င္သြားတယ္ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ေသးဘူး

ဒါနဲ႕ ဒီကၽြန္းမွာ ပန္ဒိုရာကို အဲဒီ ကယ္ရီေကးခ်ားပံုတူနဲ႕ ရွာလို႕ကေတာ့ … ဟဲဟဲ

မတန္ခူးကိုလည္း ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနေသးတယ္။

kay said...

အာ- ဒါဆို..စာေရးဆရာမ တန္ခူး လည္း..စာေပလုပ္သား အဖြဲ႕၀င္လို႕ ရျပီ။ း)

ခင္မင္လ်က္-

shin said...

စာဖတ္ရင္း လူေတြပါခင္ခင္သြားတတ္လုိ ့ပါ...So true!

puluque said...

အစ္မေရ
မဂၢဇင္းေတြမွာ စာေရးေတာ့ေကာ တန္းခူ ကေလာင္နဲပဲလား. က်ေတာ္မသိလို႔ေမးတာပါ။ က်ေတာ္ေတာ့ မဖက္ဖူးေသးဘူး။ ဘာကေလာင္နာမည္နဲလဲ။

ကလိုေစးထူး said...

တန္ခူးက ေတာ္ေတာ္ကုသိုလ္ကံေကာင္းတာပဲ။ စာေရးဆရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ဆုံဖူးတယ္။ က်ေနာ္ျဖင့္ အဲဒီလို အခြင့္အေရးကို မရခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဆရာ ေမာင္သာရနဲ႔ပဲ ဘတ္ဖလိုၿမိဳ႔ကို အလည္သြားတုန္းက ဆုံခဲ့ဖူးတယ္။ က်ေနာ္ ျမင္ဖူးခ်င္တဲ့ စာေရးဆရာက ဆရာနႏၵစုိး(ဆင္ျဖဴကၽြန္း) နဲ႔ ဆရာမင္းလူ...။ ေျပာရင္ေတာ့ ရယ္ခ်င္မယ္။ အဲဒီဆရာေတြစာကို ဖတ္ၿပီးရင္ လူက ညစ္ေနတာေတြ ေတာ္ေတာ္ေပါ့သြားလို႔...။ ၿပီးေတာ့ စာလုံးေတြနဲ႔ လူေတြရဲ့ စိတ္ကို ေပါ့ပါးေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အဲဒီလူေတြရဲ့ ပုံသ႑ာန္ဟာ အျပင္မွာ ဘယ္လုိေနပါလိမ့္လို႔လဲ သိခ်င္တာပါတယ္။ စကားမစပ္ ေျပာရရင္ စာလုံးေတြနဲ႔ လူေတြကို စိတ္ေပါ့ပါးမႈေတြ ေပးေနတဲ့ ဘေလာ့ဂါ အသစ္ စာေရးဆရာမ အေဟာင္း မမိုးခ်ိဳသင္းကိုေတာ့ ျမင္ဖူးတယ္ဗ်ိဳ႔။ အျပင္မွာလုိ႔ေတာ့ မထင္လိုက္နဲ႔...။ :D ဆရာႀကီး ဦးတင္မိုးရဲ့ အမွတ္တရ ရုပ္သံမွတ္တမ္းတခုမွာလို႔ ေျပာတာ။ :D ၿပီးေတာ့ ကုိေပါတုိ႔... ပန္ဒိုရာတို႔ကိုလဲ ျမင္ဖူးေသးတယ္...။ :P မထင္ရဘူးဗ်ာ... တကယ္ပါပဲ။ :P

စူး said...

အမေရ.. အမက ဒါေၾကာင့္အေရးအသားေတြ အရမ္းညက္ေနတာကိုး...။
ညီမကေတာ့ ..ဟီး...။
စာေရးဆရာမျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဘူးအမရဲ့ စာေရးခ်င္ယံုသက္သက္မို့ အမတို့လို စာေရး မေကာင္းတာပါ။ စာေပေဟာေျပာပြဲသြားဖိုဆို အိမ္က ဘယ္တုန္းကမွ လိုက္မပို့ေေပးပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ကလဲ မသြားခ်င္ဘူးအမရဲ့။သူတို့ကလဲ ညမွ လုပ္တာေလ..။ စာစီစာကံုးဆုယူတဲ့အခါပဲ စာေပေဟာေျပာပြဲကိုေရာက္တယ္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ YMCA ကက်င္းပတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေပါ့.။ ျမတ္ႏိုးကေတာ့ အိပ္ေနတာမ်ားပါတယ္။ ဆုရတဲ့သူေတြ ေခၚမွ ထတယ္။
တကၠသိုလ္ေရာက္မွ သာ ဂ်ဴးတို့ ကို ျမင္ဘူးတာ.. ဆရာေမာင္စိန္၀င္းတို့ေပါ့။ ေအာ္ပီက်ယ္လဲ ျမင္ဖူးတယ္ က်ဴရွင္မွာ..။တြတ္ပီေရးတဲ့ ဓႏုျဖဴေဆြမင္းလဲ ျမင္ဖူးတယ္။ ခ်စ္စံ၀င္းက ေဖေဖ့တပည့္မို့ အိမ္လာလို့ ေတြ့ဖူးပါတယ္။ ေဖေဖက စာဖတ္ပဲ ၀ါသနာပါလို့ စာအုပ္စုထားေတာ့ ျမတ္ႏိုးတို့က စာဖတ္၀ါသနာပါတာပါ။
အမ စာေရးဆရာမ...
အမကလဲ ခင္ဖို့ေကာင္းပါတယ္..။

သက္ေဝ said...

အင္း... ေရးထားလိုက္တာ စံုေစ့ေနတာဘဲ။
ျမင္ဖူးတဲ့ ဆရာေတြ ဆရာမေတြကလဲ အမ်ားၾကီးဘဲ...။ သက္ေ၀လဲ ငယ္ငယ္တံုးက ေမေမတို ့နဲ ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ အၿမဲလိုက္သြားဖူးတယ္။ နားေထာင္ဖူးသမွ်ထဲမွာ အၾကိဳက္ဆံုး ဆရာကေတာ့ ဆရာ ဦးေအာင္သင္းပါ။

သက္ေ၀လဲ တန္ခူးစာေတြကို ဖတ္ရင္း တန္ခူးကို စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ရင္းႏွီးေနပါတယ္။ R I T တစ္ေက်ာင္းတည္းသားေတြ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ ႏွစ္လဲ မတိမ္းမယိမ္းေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္ လို ့ ခန္ ့မွန္းမိပါတယ္။

ဒါနဲ ့ စကားမစပ္... ကိုေစးထူးကို ေမးေပးပါ။
ကိုေပါတို ့ ပန္ဒိုရာတို ့ကို မထင္ရဘူးဗ်ာ.. ဆိုတာ ဘာလဲလို ့..။ ဘာကို မထင္ရတာလဲ လို ့...။
ဟီဟိ.. စပ္စုတာ...။

တန္ခူး said...

ကိုအန္ဒီေရ…ဒါဆို လူမွားတာပဲ ျဖစ္မယ္…

ကိုေပါေရ… စာေရးဆရာျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူစရာပါ…

ခုလို အားေပးစကားအတြက္ ေက်းဇူးပါ ကိုbsfေရ…

ကိုဧရာက တကယ္စိတ္ေကာက္သြားတယ္ဆို ေတာင္းပန္ပါတယ္… ကိုယ့္ဆရာမို ့ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ပါဘူးလုိ ့ ေျပာေပးပါ မ ေရ…

မဇနိေရ… လြမ္းစရာ စာေပေဟာေျပာပြဲေန ့ေတြေပါ့ေနာ္… ဆရာမဂ်ဴးကို အရမ္းျမင္ဖူးခ်င္ေပမယ့္ တခါမွ မျမင္ဖူးဘူး… မဇနိကို အားက်တယ္…

မ ေရ… မရဲ့စာေတြ ဖတ္ျပီး စာေရးဆရာ မျပတ္တဲ့ မ တို ့အိမ္ေလးေတာင္ ေရာက္ဖူးခ်င္သြားတယ္… မ သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ….

ပန္းသီးငပိခ်က္ အရမ္းေကာင္း… တကယ္ေခ်ာတာပါ အိမ့္ေရ…

ေမာင္မ်ိဳးေရ… bloggerေတြ တေန ့ေန ့ေတာ့ လြတ္လပ္စြာ ဆံုၾကဦးမွာပါ… ကိုေစးထူးလို သီခ်င္းေလးဆိုျပီး blogေပၚတင္ပါ့လား… နားေထာင္ရတာေပါ့…

ေကာင္းကင္ကိုေရ…ထိုင္းမွာ စာေရးဆရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနတယ္ ၾကားတယ္…

စကားလံုးေတြက တဆင့္ ခင္မင္မွ ုေတြ စီးေမ်ာသြားတာေပါ့ ဂ်စ္ေရ…

နုေရ… ဆရာလယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္က ေဖေဖနဲ ့မႏၱေလးတကၠသိုလ္ထဲက ခင္ခဲ့လို ့ ဆရာ့မိသားစုနဲ ့လဲ အေတာ္ရင္းႏွီးပါတယ္… တို ့က မေတာက္တေခါက္ အခ်စ္၀တၳဳေလးေတြ ဟိုနဲနဲ ဒီနဲနဲ ပါဘူးတဲ့ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ စာေရးသူအဆင့္ေလာက္ပါ နုေရ… နုpostအသစ္ေလးေတြ ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္…

ေရးပါပန္ေရ… ပန္ေရးရင္ ဖတ္လို ့အေတာ္ ေကာင္းမွာပါ… တို ့ပံုကို ျမင္ၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လိုၾကီးလဲဟင္…

မေကေရ… ဒါေလးတခုေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါ… ကြ်န္မက စာေရးဆရာ မဟုတ္ပါဘူး… စာေရးဆရာရူး ရူးတဲ့အဆင့္မွာပါ…

ရွင္ေရ… ဟုတ္တယ္ေနာ္… ကေလာင္ကတဆင့္ ႏွလံုးသားေတြ အထိ ေႏြးေထြးခင္မင္သြားတာေလ… ခုလို လာလည္တာ ေက်းဇူးေနာ္.. ေနာင္လဲ လာလည္ပါဦး…

ကိုပုလုေကြးေရ… တန္ခူးနာမည္ကို ဒီblogနဲ ့အတူ ေမြးဖြားတာပါ… ကြ်န္မ စာေရးတုန္းက တျခား ကေလာင္နာမည္နဲ ့ပါ… ကြ်န္မ RITေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းက အခ်စ္၀တၳဳေလးေတြ ဟိုနဲနဲ ဒီနဲနဲ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ပါဘူးတဲ့ အဆင့္ေလာက္ပါ… ေက်ာင္းျပီးထဲက စာဆက္မေရးျဖစ္ေတာ့တာ ဒီblogေရးမွ ျပန္ေရးျဖစ္တာပါ…

ကိုေစးထူးေရ… ဆရာေမာင္သာရကို ျမင္ဖူးတာ ကံေကာင္းတာေပါ့… ကြ်န္မျမင္ဖူးခ်င္ျပီး ျမင္ေတြ ့ခြင့္မရလိုက္တဲ့ စာေရးဆရာႏွစ္ေယာက္က ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းနိုင္နဲ ့ ဆရာမၾကီးဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးတို ့ပါ… ကိုေပါနဲ ့ပန္က ကိုေစးထူး ထင္ထားတာထက္ ပိုေခ်ာေနတယ္မိုလား… သိေနတယ္ေလ……

ျမတ္နိုးေရ…စာေရးဆရာအဆင့္ မဟုတ္ပါဘူးညီမေရ… အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလို စာေရးဆရာရူး ရူးတဲ့အဆင့္မွာပါ… ဆရာခ်စ္စံ၀င္းကိုလဲ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာပဲ ေတြ ့ဖူးတယ္….

သက္ေ၀ေရ… ဆရာေအာင္သင္းကေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာkingလို ့ ေျပာရမလားပဲ…
ကိုေစးထူးေရ… သက္ေ၀ေမးေနတယ္…ေျဖလိုက္ပါဦးေနာ္….

ဂ်ဴနို said...

တန္ခူးက ကံေကာင္းလိုက္တာ
အယ္ဇီ

Anonymous said...

မတန္ခူးရဲ႕ ငယ္ဘ၀ကုိ အားက်ပါရဲ႕။ ပုံရိပ္လည္း စာေရးဆရာေတြဆုိ သိပ္အထင္ၾကီးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကုိယ္ၾကဳိက္တဲ့ သူေတြကုိ ေပါ့။

တန္ခူး said...

ေက်းဇူးပါ မအယ္ဇီေရ… ေနာင္လဲ လာလည္ဖို ့ဖိတ္ေခၚပါတယ္ေနာ္….

ဟုတ္တယ္ေနာ္ ပံုရိပ္ေရ… ၀ါသနာအရင္းခံေၾကာင့္ထင္တယ္… လာလည္တာေက်းဇူးပါ…ေနာင္လဲလာခဲ့ေနာ္….