ကြ်န္မျမင္ဖူးေသာ စာေရးဆရာမ်ား

စာေရးဆရာလို ့ အသံၾကားလိုက္တာနဲ ့ မ်က္လံုးေတြ အေရာင္ေတာက္ျပီး အထင္ၾကီး ေလးစားစိတ္က အလိုအေလွ်ာက္ ေပၚလာတတ္တဲ့ ကြ်န္မကို အေမက အိမ္ေထာင္မက်ခင္က အျမဲေျပာေလ့ရိွသည္။ “ညည္း စာေရးဆရာေတာ့ ယူမလာပါနဲ ့ေအ” တဲ့။ အဲဒီအခါတိုင္း ကြ်န္မက အေမ့ကို အျမဲျပန္ေနာက္ေလ့ရွိတဲ့ စကားက “စာေရးဆရာကပဲ သမီးကို ၾကိုက္ပါေစဦး အေမရယ္” လို ့ပါ။

အေမက စာေရး စာဖတ္ ၀ါသနာ မပါလွ။ ဒီေနရာမွာ ကြ်န္မက အေဖ့ေသြး အေတာ္ပါသည္။ အေဖငယ္ငယ္က စာတုိေပစေလးေတြ ေရးသည္။ အေဖသိမ္းဆည္းထားေသာ ပံုနွိပ္ေဖာ္ျပခံရသည့္ အေဖေရးသည့္ ေဆာင္းပါးေလးမ်ားကို ကြ်န္မက ငယ္ကတည္းက ျမတ္ျမတ္နုိးနိုး ဖတ္တတ္ခဲ့သည္။ အေဖ့တြင္ စာေရးဆရာ မိတ္ေဆြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိသည္။ တခ်ိဳ ့က အေဖနွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္၊ တခ်ိဳ ့က တရပ္ကြက္ထဲေန၊ တခ်ိဳ ့က တနယ္ထဲ… တခ်ိဳ ့ကေတာ့ အေဖၾကိုက္လြန္းလို ့ သူ ့ဘာသာ သြားမိတ္ဆက္ျပီး သိသြားသည္။ အေဖက စာဖတ္အလြန္သန္သလို မွတ္ဥာဏ္ကလည္း အလြန္ေကာင္းသည္။ သူသြားမိတ္ဆက္သည့္ စာေရးဆရာရဲ့ လက္ရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေဆြးေႏြးနို္င္သည္။ ဒီေတာ့ စာေရးဆရာကလဲ သူ ့ပရိသတ္ စစ္စစ္မွန္း သိကာ ထိုမွ အစျပု၍ ခင္မင္သြားၾကသည္။ အေမကေတာ့ အေဖ အဲဒီလို မသိပဲနဲ ့ သြားမိတ္ဆက္တုိင္း ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ႏွင့္။ ကြ်န္မကေတာ့ အေဖ့ေဘးမွာ မေယာင္မလဲ ပါျမဲ။ အေဖက သူတို ့နယ္က စာေရးဆရာၾကီးမ်ား အေၾကာင္းဆို ဂုဏ္ယူစြာနဲ ့ အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ေျပာတတ္သည္။ “ဆရာဦးတင္မိုးတို ့ ေတာ္ခ်က္ကေတာ့ဗ်ာ… အညာသားလို ့မေျပာရဘူး…”။ “ဆရာမခင္ခင္ထူး လက္ကလဲ သြက္ခ်က္ကေတာ့ တကယ့္၀ါရင့္ေတြနဲ ့အျပိုင္ဗ်ာ” ဆိုတာမ်ိဳးေတြ အေဖ့ဆီက ခဏခဏၾကားရျမဲ။

စာေပေဟာေျပာပြဲ ေခတ္တုန္းက အေဖက ကြ်န္မတို ့ ရပ္ကြက္ရဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ ျဖစ္ေျမာက္ေရး ေကာ္မတီ မွာ အျမဲပါေနက်။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မအတြက္ အခြင့္အေရးေကာင္း။ စာေပေဟာေျပာပြဲ မစမွီ စာေရးဆရာေတြ ဧည့္ခံသည့္ အိမ္မွာ ကြ်န္မက ေမာ့ေတာ့ေတာ့။ ဆရာေအာင္သင္း၊ ဆရာခ်စ္ဦးညို၊ ဆရာလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္၊ ဆရာမမိုးမိုးအင္းလ်ား၊ ဆရာမသာယာ၀တီစန္းစန္းႏြဲ ့၊ ဆရာမေရြွကူေမနွင္း…. အားလံုးဟန္ အားလံုးမာန္ကို ကြ်န္မ ခုထိ အလြတ္ရေနသည္။ ခုနွစ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀ထဲကစခဲ့တဲ့ ပိုးပါ။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ မနက္ေ၀လီေ၀လင္း ဆရာေအာင္သင္းျပီးမွ အိမ္ျပန္ခဲ့ရတဲ့ ေန ့ေတြ အခုထိ လြမ္းမိေနတုန္း။

အေဖက စာေပေဟာေျပာပြဲကို အလိုလိုက္ေခၚေပမယ့္ ကြ်န္မ အျပင္စာ ဖတ္ျခင္းကိုေတာ့ တားျမစ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းစာ ေနာက္က်မည္စိုး၍တဲ့။ ကြ်န္မကလဲ အေဖ့စကား နားေထာင္ကာ ခိုးဖတ္ခဲ့ပါသည္။ ဒီကစလို ့ ကေလာင္တေခ်ာင္းႏွင့္ နွလံုးသားေတြကို ဆြဲေဆာင္နိုင္ေသာ၊ လူေတြရဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို ျပုျပင္နုိင္ေသာ၊ ေခတ္စနစ္ကို ထင္ဟပ္နုိင္ေသာ၊ ငိုက္မ်ဥ္းသူေတြကို နုိးထနိုင္ေသာ၊ ၾကမ္းတမ္းသူေတြကို ႏူးညံ့နိုင္ေသာ… ထူးဆန္းလြန္းသည့္ စာေရးျခင္းအတတ္ႏွင့္ စာေရးဆရာေတြကို အထင္ၾကီးေလးစားမိခဲ့သည္။

ကြ်န္မက စပ္စပ္စုစု ရွိလွသူ ဆိုေတာ့ စာေရးဆရာေတြ ့လွ်င္ သူတို ့ေနဟန္၊ ေျပာဟန္ ေတြကအစ စိတ္၀င္စားတတ္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲက စာေရးဆရာအိမ္ေရွ ့က ျဖတ္သြားလွ်င္ အားမနာလွ်ာမက်ိဳး အေသအခ်ာ စပ္စုေသာေၾကာင့္ အေမက ဆူတတ္သည္။ စာေရးဆရာၾကီးမ်ား စာေရးေနတာေတြ ့ရလွ်င္ ဘာလို ့မွန္းမသိ။ ေပ်ာ္သြားတတ္သည္။ ေက်ာင္းေရာက္လွ်င္ ငါစာေရးဆရာXXX စာေရးေနတာေတြ ့ခဲ့ရတယ္ လို ့ ျပန္ၾကြားျမဲ။ အဲဒီ အခါတိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒါေလးမ်ား ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ ့ ၀ိုင္းၾကည့္ျမဲ။

ကြ်န္မ စာစေရးျပီး မဂၢဇင္းတို္က္ေတြ စာမူပို ့ေတာ့ အျမဲ မ်က္လံုးေတြက က်ီးကန္းေတာက္ေမွာက္။ ကိုယ္ၾကိုက္သည့္ ဘယ္စာေရးဆရာမ်ား ေတြ ့ရမလဲလုိ ့ ရင္တခုန္ခုန္။ တခါတေလ ကိုယ္အရမ္းၾကိုက္သည့္ စာေရးဆရာ တေယာက္က ကိုယ့္ေရွ ့တည့္တည့္ ေရာက္ျပီး မသိလိုက္ရ။ ကြ်န္မ ရင္ခုန္ပြင့္မွာ ပထမဆံုး ၀တၳဳတိုေလးပါလို ့ စာမူခ သြားထုတ္ေတာ့ ဆရာေန၀င္းျမင့္နဲ ့ စကားနဲနဲ ေျပာခြင့္ရျပီး ဆရာမွန္းမသိခဲ့။ စာေရးဆရာ တေယာက္ေယာက္မွန္း သိေပမယ့္ ကြ်န္မၾကိုက္သည့္ ဆရာမွန္းမသိခဲ့ရတာကို ေနာက္မွ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

တခါက ရင္ခုန္ပြင့္မွာပဲ ဆရာေအာင္ေ၀းနဲ ့ ဆုံခဲ့ဖူးသည္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာခြန္ဂ်ာမွိ ုင္းက ဆရာေအာင္ေ၀းနဲ ့ မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ကြ်န္မ ဘာစကားမွ မဆိုနိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသ၀မ္းသာ ေနခဲ့သည္။ ကြ်န္မရဲ့ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ အခ်စ္၀တၳဳေလးတပုဒ္ကို ဆရာေအာင္ေ၀းက ေသခ်ာဖတ္ျပီး ေဆြးေႏြးသြန္သင္ေပးခဲ့တာကို ခုထိ အမွတ္ရ ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။

ေလထန္ကုန္း လိုေနရာမ်ိဳးဆို ကြ်န္မက သိပ္အၾကိုက္ေတြ ့တတ္သည္။ နေဘးမွာ အေဖ့မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာ အသိတေယာက္ေယာက္မ်ား ပါလာရင္ ပိုလို ့ သေဘာေခြ ့ေရာ… အဲဒါ ဆရာမရာသက္ပန္၊ ဟိုမွာ ဆရာမမိုခ်ာ့… ။ RIT မွာတုန္းကေတာ့ ဆရာမ ေမျငိမ္းေနသည္ဆိုေသာ အိမ္ေရွ ့ေရာက္တိုင္း ေငးရတာ အေမာ။ ဆရာမကို တခါမွေတြ ့ခြင့္ မရခဲ့။ ကလ်ာ၊ လံုမေလး မဂၢဇင္းတို္က္ေတြ ေရာက္လွ်င္ ဆရာမၾကီးမ်ားကို အျမဲရွာျဖစ္သည္။

RIT မွ စာေရးဆရာေတြကိုေတာ့ တေက်ာင္းထဲမို ့ ပိုသံေယာဇဥ္ၾကီးမိသည္။ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း) ၊ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္း တို ့ကို မျမင္ဘူးခင္ထဲက ရင္းနွီးေနမိသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း) ေရြွသမင္မွာ အယ္ဒီတာ လုပ္တုန္းက ကြ်န္မ၀တၳဳတိုေလး တပုဒ္ ပုံႏွိပ္ျပီးမွ စာေပစီစစ္ေရးက ပယ္ပစ္ခဲ့သည္။ ထုတ္ေ၀ခါနီးမွ အကုန္ဆုတ္ျဖဲခံရသည္လို ့ ၾကားရေတာ့ ကြ်န္မငိုမိခဲ့သည္။ ဆရာေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)က ကြ်န္မအေမ ေက်ာင္းေရွ ့မွာ ေရြွသမင္စာအုပ္ေလးနွင့္ ဆုတ္ျဖဲထားသည့္ ကြ်န္မ၀တၳဳတိုေလးေပးျပိီး အားေပးစကားေျပာခဲ့တာကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့နိုင္ခဲ့။

ဟိုတေခါက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ လွည္းတန္းက မုန္ ့ဟင္းခါးဆိုင္မွာ အေဖက လူတေယာက္ႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးနွီး စကားလက္ဆံုက်ေနခဲ့သည္။ ဆရာစာမေရးျဖစ္ေတာ့ဘူးလားလို ့ ေမးသံၾကားေတာ့ ကြ်န္မ ေခါင္းေတြ ေထာင္လာခဲ့သည္။ အေဖက အလိုက္သိစြာ သမီးဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းေလလို ့ မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ကြ်န္မအရမ္းကို အံံ့ၾသ၀မ္းသာသြားမိသည္။ ဒီလုိပါပဲ ျပီးခဲ့တဲ့တေခါက္ျပန္ေတာ့ အေဖက အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ကားရပ္ျပီး ေလးေလးစားစား နွ ုတ္ဆက္ေနသည္။ ကြ်န္မစိတ္ထဲ ဒီအမ်ိဳးသမီးက စာေရးဆရာ တေယာက္ေယာက္မ်ားလားလိ္ု ့ သံသယ၀င္ေနတုန္း အေဖက “’သမီးေရ..ဒါဆရာမေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ေလ” လို ့မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာမကို အရမ္းျမင္ေတြ ့ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္နဲ ့ကိုက္ေနေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း။

ဆရာတကၠသိုလ္တင္ျမင့္၊ ဆရာမခင္မာသစ္၊ ဆရာမဆုမိလဲ့(စိန္ဂြ်န္းမာေလး) တို ့က တရပ္ကြက္ထဲေနျပီး ကြ်န္မႏွင့္ ရင္းနွီးၾကေသာေၾကာင့္ သူတို ့စာအုပ္ အသစ္ထြက္တိုင္း ကြ်န္မကို လက္မွတ္ေလးထုိးျပီး အမွတ္တရေပးၾကသည္။ ထို ့အတူ အေဖ့သူငယ္ခ်င္း ဆရာမင္းသစ္၊ ဆရာလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ တို ့စာအုပ္ေလးေတြလဲ ၾကံုရင္ၾကုံသလို ကြ်န္မ လက္ေဆာင္ရတတ္သည္။ ဆရာမင္းသစ္က ပီျပင္ထိရွေသာ ၀တၳဳတိုေလးမ်ား ဖန္တီးခဲ့သူ။ ကြ်န္မ စာေရးစဥ္က ကေလာင္နာမည္ေလးကို သူေရြးေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ကြ်န္မတို ့ ရပ္ကြက္နွင့္ မနီးမေ၀းက ဆရာသုေမာင္တို ့ ညီအကို တေတြဆုိ ကြ်န္မ အကုန္ၾကိုက္သည္။ “ၾကည့္ပါဦးအေမရယ္ စာေရးဆရာျဖစ္ဖို ့ ေမြးလာသလို သူတို ့ဥပဓိိရုပ္ေတြက တကယ့္စာေရးဆရာစစ္စစ္ရုပ္ေတြ” လို ့အေမ့ကို ေျပာရင္ “
ဒီရုပ္ဆိုးၾကီးေတြမ်ား” လို ့မွတ္ခ်က္ခ်တတ္သည္။

အဲဒီိလို သူတို ့စာသာမက သူတို ့ဘ၀ကိုပါ စိတ္၀င္စားတတ္ေသာ ကြ်န္မblog ေရးေတာ့လဲ bloggerေတြရဲ့စာတြင္ မက ဘ၀ပါ စိတ္၀င္စားတတ္သည္။ bloggerမ်ားသည္လဲ စာေရးဆရာမ်ားပင္ မဟုတ္ လား။ “ေမာင္… အဲဒါလင္းလက္ၾကယ္စင္ေလ” “ဟိုတေယာက္က ပန္ဒိုရာလားမသိဘူး… သူ ့blogမွာတင္ထားတဲ့ ကယ္ရီေရးခ်ား ပံုနဲ ့ခပ္ဆင္ဆင္” “WE SHE ME က ကိုအန္ဒီကို အရမ္းျမင္ဖူးတယ္… ေက်ာင္းမွာဆံုခဲ့ဖူးသလားမသိ” “ေမဓာ၀ီ စာေရးေကာင္းတာမေျပာနဲ ့ တကယ့္စာေရးဆရာမ ရုပ္ကေလး” “အိမ့္ခ်မ္းေျမ့က ေခ်ာေခ်ာေလး…သိလား” “သက္ေ၀ကို အရမ္းရင္းႏွီးေနသလိုပဲ… သူငယ္ခ်င္းထဲကမ်ား ျဖစ္ေနမလားေတာင္မသိဘူး” “ကိုေစးထူးက စာလဲေရး သီခ်င္းလဲဆိုတတ္တယ္”
“ခြန္ျမလိွ ုင္တို ့ ျမတ္နိုးတို ့ကလဲ ေက်ာင္းကပဲ…သိလားေမာင္” “ေမာင္မ်ိဳးဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးလဲ ေနမေကာင္းဘူးတဲ့”…အဲဒီလိို bloggerေတြကို အျပင္က သူငယ္ခ်င္းေတြလို နာမည္ေတြတတ္ျပီး ေျပာရင္ ကြ်န္မခင္ပြန္းက တခါတခါ အသိထဲမလဲ ဒီနာမည္ မၾကားဖူးပါဘူးလို ့ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး။ သူသိတဲ့သူဆိုိုလို ့ ကိုေပါတေယာက္ထဲရိွတာကို။ နားျငီးေအာင္ ေျပာတတ္တဲ့ ကြ်န္မကို စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့အခါ အေမ့အစား မွတ္ခ်က္ခ်တတ္ပါတယ္။ “စာပဲဖတ္ ျပီးေရာ… ဘာလုိ ့လူေတြပါ စိတ္၀င္စားေနလဲ” တဲ့။ အဲဒီအခါတုိင္း ကြ်န္မျပန္ေျပာတတ္တဲ့ စကားကေတာ့ “ကြ်န္မက စာဖတ္ရင္း လူေတြပါခင္ခင္သြားတတ္လုိ ့ပါ… အက်င့္ပါေနလုိ ့” ပါတဲ့။

တန္ခူး
15-Jul-2008 10:30am