ရြက္စိမ္းေၾကြ

ေဇာ္ေဇာ္ ဆံုးသြားျပီတဲ့။ အမွတ္တမဲ့ ၾကားလိုက္ရတဲ့သတင္းတခုေၾကာင့္ ကြ်န္မရင္ထဲ ဆို ့နင့္ေၾကကြဲ။ ဘာေၾကာင့္ဆံုးသြားလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင့္ ပိုလို ့ပင္ ၀မ္းနည္းမိသြားသည္။ ပိုက္ဆံမရွိလို ့ေဆးမကုႏိုင္လို ့တဲ့။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ၾကားဖူးေနေပမယ့္ ကိုယ္နဲ ့ရင္းႏီွးေနတဲ့သူတေယာက္ အေနနဲ ့ပထမဆံုးအၾကိမ္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အေတာ္ယူက်ံဳးမရ။

ေဇာ္ေဇာ္မွာ တျခားမဟုတ္။ ကြ်န္မပထမအလုပ္တြင္ ကြ်န္မလက္ေအာက္မွာ ဖိုမင္ရာထူးျဖင့္္ လုပ္ခဲ့သည့္ ေကာင္ေလးတေယာက္ပင္။ အလြန္ လိမၼာယဥ္ေက်းေသာ၊ အလုပ္ၾကိုးစားေသာ၊ သစၥာရိွေသာ၊ လုပ္ငန္းကြ်မ္းက်င္ေသာ ကြ်န္မအလြန္အားကိုးရသည့္ ၀န္ထမ္းတေယာက္ျဖစ္သည္။ ရုပ္ရည္သန္ ့ျပန္ ့ျပီး မ်က္ႏွာခ်ိဳသည္။ စိတ္ရွည္သည္းခံတတ္၍ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အားလံုးက သူ ့ကိုခ်စ္ၾကသည္။

ကြ်န္မႏွင့္ ကြ်န္မ၀န္ထမ္းမ်ားမွာ ေမာင္ႏွမေတြလို ရင္းႏွီးေသာေၾကာင့္ သူတို ့ဘ၀ ေတြကို တစိတ္တပိုင္း သိခြင့္ရသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မေျပလည္ၾကေသာ သူတို ့ဘ၀ေတြက သနားစရာ ေကာင္းလွသည္။ တခ်ိဳ ့က အလုပ္လုပ္ရင္း အေ၀းသင္တက္ၾက။ တခ်ိဳ ့က မိသားစုတခုလံုးကို လုပ္ေကြ်းရ။ တနည္းမဟုတ္ တနည္းနွင့္ ရုန္းကန္ေနၾကရသူေလးေတြ။ ဆင္းရဲသူနွင္ ့ပိုဆင္းရဲသူုသာကြာၾကသည္။ ဒီထဲမွာမွ ေဇာ္ေဇာ္က ေတာ္ေတာ္ မေျပလည္သူထဲမွာ ပါသည္။

သူက ညဆို္င္း အလွည့္က် ဆင္းရ၍ တျခားကေလးေတြနဲ ့စာလွ်င္ ကြ်န္မနဲ ့ေတြ ့ခ်ိန္နည္းလွသည္။ ညေနဘက္ ကြ်န္မတို ့ေန ့ဆိုင္းဆီက တာ၀န္လြွဲယူသည့္ အခ်ိန္မွေတြ ့ရသည္။ တေန ့မွာေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္ဘ၀ တစိတ္တေဒသက္ို သိခြင့္ရခဲ့သည္။ ကြ်န္မအခန္းမွ ကေလးေတြ သူတို ့ထမင္းဘူးေလးထဲက အသန္ ့ခ်န္ထားေသာ ဟင္းေလးေတြကို ပလပ္စတစ္အိတ္ေလးထဲက ထမင္းၾကမ္းခဲေလးေပၚ ၀ိ္ုင္းပံုေပးေနၾကေတာ့ ကြ်န္မစပ္စုမိသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ညဆိုင္းဆင္းလွ်င္စားဖို ့တဲ့။ သူ ့ခမ်ာ သူမ်ားေတြလို ထမင္းနဲ ့ဟင္း မတတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ထမင္းၾကမ္းခဲေလးပဲ ယူလာနိုင္သည္ေလ။ ကြ်န္မရင္ထဲမွာ ဆို ့နင့္သြားလိုက္တာ။ အဲဒီကစလို ့ ကြ်န္မလဲ ေဇာ္ေဇာ္အတြက္ ဟင္းထည့္ေပးသူထဲမွာပါခဲ့သည္။ တခ်ိဳ ့ရက္ေတြမွာေတာ့ ညဆိုင္းဆင္းသူေတြ အားလံုးအတြက္ ညစာစိုစိုေျပေျပစားႏိုင္ဖို ့ မုန္ ့ဖိုးသေဘာမ်ိဳးေပးျဖစ္ခဲ့သည္။

ထိုမွစ၍ ေဇာ္ေဇာ့္္ဘ၀ကို သတိထားမိခဲ့သည္။ ေဇာ္ေဇာ့္ေမေမက ေဇာ္ေဇာ့္ညီမေလးငယ္ငယ္တည္းက ထားပစ္ခဲ့သည္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေဇာ္ေဇာ့္ေဖေဖ အရက္သမားလံုးလံုး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေဇာ္ေဇာ္တို ့ေမာင္ႏွမနွစ္ေယာက္ ကိုယ့္စရိတ္ကိုယ္ရွာ ကိုယ့္၀မ္းကိုယ္ေက်ာင္း ကိုယ့္ပညာကိုယ္ရွာခဲ့ရသည္။ သို ့ေပမယ့္ ေဇာ္ေဇာ္အားမေလွ်ာ့။ သူ ့မ်က္လံုးေတြက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေရာင္ျဖင့္ အျမဲေတာက္ပေနခဲ့သည္။ သူ ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ အတြက္ သူၾကိုးစားသည္။ အေ၀းသင္ တက္သည္။ အားလပ္ရက္ေတြမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအခမဲ့ ဘာသာစကား သင္တန္းေတြတက္သည္။

အဲဒီလို ေတာက္ပေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲခဲ့ ရတဲ့ေန ့ကေတာ့ သူ ့အေဖဆံုးတဲ့ေန ့ပင္။ အားေပးစကားေျပာရမည့္ ကြ်န္မပင္ သူ ့က်မွ ျဖစ္ရေလတယ္လို ့ေၾကကြဲမိေနခဲ့သည္။ တပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္မွာစိုး၍ နာေရးစရိတ္ကို ကြ်န္မတတ္နိုင္သေလာက္ ကုသိုလ္လုပ္ရန္ ေနာက္ သူ ့အပူေ၀မွ်ရန္ ေဇာ္ေဇာ့္အိမ္သို ့ သြားခဲ့သည္။(အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက နာေရးကူညီမွ ုအသင္းမေပၚေသးပါ) ကြ်န္မ ၀တၳဳေတြထဲမွာသာ ဖတ္ဖူးေသာ၊ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာသာ ၾကည့္ဖူးေသာ အိမ္လို ့ေခၚရခက္သည့္ အိမ္ေလး အေတြ ့မွာ ကြ်န္မမ်က္ရည္စ၀ဲျပီ။ ၀ါးျခမ္းျပားေလးေတြ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ကြ်န္မလွမ္းတက္ရံုနွင့္ ညြွတ္သြားေသာ လူသံုးေယာက္တထိုင္စာသာ က်ယ္၀န္းေသာ အိမ္ကေလး။ အိမ္အတြင္းမွာ ေရအိုးစင္တလံုးႏွင့္ ဖ်ာလိပ္တလိပ္သာရွိသည္။ ေဇာ္ေဇာ္က ကြ်န္မေရာက္လာမယ္ မထင္ပဲ ေရာက္လာေတာ့ အမတေယာက္ကို ေတြ ့လိုက္ရသလို အားကိုးတၾကီး ငိုေကြ်းသည္။ အားေပးမည့္ ကြ်န္မလဲ မ်က္ရည္ေတြစိုရြွဲ။ လမ္းေပၚမွာ အရက္မူးလြန္ေသဆံုးခဲ့သည့္ သူ ့အေဖအျဖစ္ကို ျပန္ေျပာေတာ့ ၾကမ္းလြန္းသည့္ဘ၀ကို ဂရုဏာသက္မိသည္။

တရက္မွာေတာ့ မနက္ေစာေစာ စက္ရုံထဲက စမ္းသတ္သည့္ ေအာက္စက္တလံုးေပ်ာက္သည့္ သတင္းက ကြ်န္မကို ဆီးၾကိုေနခဲ့သည္။ ညဆိုင္းဆင္းသူဆိုလို ့ ကြ်န္မအခန္းက ၀န္ထမ္းေတြသာရွိတာမုိ ့ ကြ်န္မေတာ္ေတာ္ေလး ေခါင္းေျခာက္သြားသည္။ ကြ်န္မထက္ ေခါင္းေျခာက္သူက ေဇာ္ေဇာ္။ သူက ညဆိုင္းရဲ့ ေခါင္းေဆာင္။ မ်က္ႏွာေလး ဇီးရြက္ေလာက္သာရွိေတာ့သည္။ ကြ်န္မတို ့တာ၀န္ရွိသည့္ အင္ဂ်င္နီယာေတြ အေရးတၾကီး အစည္းအေ၀းေခၚျပီး တိုင္ပင္ၾကသည္။ ဒီေပ်ာက္ဆံုးမွ ုမွာ ေဇာ္ေဇာ္က တာ၀န္ရွိသည္မွန္ေသာ္လည္း သံသယျဖစ္ဖြယ္မရွွိဆိုတာ အားလံုးက ေထာက္ခံသည္။ တရားခံအစစ္ကို ေတြ ့မွ ေဇာ္ေဇာ္ သက္ျပင္းခ်ႏို္င္ခဲ့သည္။ ေဇာ္ေဇာ္သည္ အူမ မေတာင့္ေသာ္လည္း သီလေစာင့္ႏိုင္သူပင္။

ကြ်န္မ ဒီကို ထြက္ကာစက အားလံုးနဲ ့ အဆက္အသြယ္ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ တခ်ိဳ ့သူေတြနွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ့သည္။ ကြ်န္မလုပ္ခဲ့သည့္ Company ပ်က္သြားျပီးေနာက္ပုိင္း ၀န္ထမ္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒုကၡေရာက္ၾကသည္ဟု ၾကားရသည္။ ဒီထဲမွာ ေဇာ္ေဇာ္တို ့ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္လဲ ပါခဲ့သည္တဲ့။ အတူလုပ္ခဲ့သည့္ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းနဲ ့ ျပန္ေတြ ့ေတာ့ ကေလးေတြကို အမွတ္တရေမးမိသည္။ အဲဒီမွာပဲ ေဇာ္ေဇာ္ အျဖစ္ကို ရင္နင့္စြာ သိရသည္။

ေဇာ္ေဇာ္ တီဘီေရာဂါျဖစ္ျပီး ေဆးမကုႏိုင္၍ ေသဆံုးခဲ့ရသည္တဲ့။ ဘယ္ေလာက္ႏွေမ်ာစရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ တက္ၾကြဖ်တ္လတ္ရမည့္အရြယ္၊ လူအင္အားစိတ္အင္အားေတြ ျပည့္စံုရမည့္အရြယ္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ ့ေပ်ာ္ရြွင္ရမယ့္အရြယ္ အဲဒီအရြယ္မွာ ေစာစီးစြာေၾကြလြင့္ခဲ့ရသည့္ လူငယ္ေလးတေယာက္။ သူ အရက္မေသာက္တတ္ပါ၊ သူ ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ပါ၊ သူ ေလာင္းကစား မလုပ္တတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ ့ဘ၀ရွင္သန္ေနထိုင္ဖို ့အတြက္ လံုေလာက္တဲ့ပုိက္ဆံမရွိ၍ မေသသင့္ပဲ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။
တကယ္လို ့ကြ်န္မသာ သူနဲ ့အဆက္အသြယ္ရွိခဲ့လွ်င္ သူ ့အသက္ကယ္ႏိုင္ခဲ့မွာပဲ လို ့ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္မိသည္။

တကယ္ေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္အသက္အရြယ္က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္။ ေဇာ္ေဇာ့္ေရာဂါကလည္း ေဆးရွိသည္။ ရြက္စိမ္းဖန္ ့ဖန္ ့မို ့ မေၾကြသင့္ေသး။ သူ ့ပတ္၀န္းက်င္ကို အရိပ္ေပးႏို္င္ေသးသည္။ ကြ်န္မတို ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အဲဒီလို ရြက္စိမ္းေလးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေၾကြခဲ့ျပီလဲ။ ေၾကြဦးမွာလဲ။ ရင္ထဲက ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာကေတာ့ အေျဖမဲ့။
(ရိုးသားတဲ့ေဇာ္ေဇာ္တေယာက္ ေကာင္းရာဘုံဘ၀ေရာက္ပါေစလို ့)

တန္ခူး
12:19pm 04-Aug-2008