Monday, August 4, 2008

ရြက္စိမ္းေၾကြ

ေဇာ္ေဇာ္ ဆံုးသြားျပီတဲ့။ အမွတ္တမဲ့ ၾကားလိုက္ရတဲ့သတင္းတခုေၾကာင့္ ကြ်န္မရင္ထဲ ဆို ့နင့္ေၾကကြဲ။ ဘာေၾကာင့္ဆံုးသြားလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင့္ ပိုလို ့ပင္ ၀မ္းနည္းမိသြားသည္။ ပိုက္ဆံမရွိလို ့ေဆးမကုႏိုင္လို ့တဲ့။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ၾကားဖူးေနေပမယ့္ ကိုယ္နဲ ့ရင္းႏီွးေနတဲ့သူတေယာက္ အေနနဲ ့ပထမဆံုးအၾကိမ္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အေတာ္ယူက်ံဳးမရ။

ေဇာ္ေဇာ္မွာ တျခားမဟုတ္။ ကြ်န္မပထမအလုပ္တြင္ ကြ်န္မလက္ေအာက္မွာ ဖိုမင္ရာထူးျဖင့္္ လုပ္ခဲ့သည့္ ေကာင္ေလးတေယာက္ပင္။ အလြန္ လိမၼာယဥ္ေက်းေသာ၊ အလုပ္ၾကိုးစားေသာ၊ သစၥာရိွေသာ၊ လုပ္ငန္းကြ်မ္းက်င္ေသာ ကြ်န္မအလြန္အားကိုးရသည့္ ၀န္ထမ္းတေယာက္ျဖစ္သည္။ ရုပ္ရည္သန္ ့ျပန္ ့ျပီး မ်က္ႏွာခ်ိဳသည္။ စိတ္ရွည္သည္းခံတတ္၍ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အားလံုးက သူ ့ကိုခ်စ္ၾကသည္။

ကြ်န္မႏွင့္ ကြ်န္မ၀န္ထမ္းမ်ားမွာ ေမာင္ႏွမေတြလို ရင္းႏွီးေသာေၾကာင့္ သူတို ့ဘ၀ ေတြကို တစိတ္တပိုင္း သိခြင့္ရသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မေျပလည္ၾကေသာ သူတို ့ဘ၀ေတြက သနားစရာ ေကာင္းလွသည္။ တခ်ိဳ ့က အလုပ္လုပ္ရင္း အေ၀းသင္တက္ၾက။ တခ်ိဳ ့က မိသားစုတခုလံုးကို လုပ္ေကြ်းရ။ တနည္းမဟုတ္ တနည္းနွင့္ ရုန္းကန္ေနၾကရသူေလးေတြ။ ဆင္းရဲသူနွင္ ့ပိုဆင္းရဲသူုသာကြာၾကသည္။ ဒီထဲမွာမွ ေဇာ္ေဇာ္က ေတာ္ေတာ္ မေျပလည္သူထဲမွာ ပါသည္။

သူက ညဆို္င္း အလွည့္က် ဆင္းရ၍ တျခားကေလးေတြနဲ ့စာလွ်င္ ကြ်န္မနဲ ့ေတြ ့ခ်ိန္နည္းလွသည္။ ညေနဘက္ ကြ်န္မတို ့ေန ့ဆိုင္းဆီက တာ၀န္လြွဲယူသည့္ အခ်ိန္မွေတြ ့ရသည္။ တေန ့မွာေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္ဘ၀ တစိတ္တေဒသက္ို သိခြင့္ရခဲ့သည္။ ကြ်န္မအခန္းမွ ကေလးေတြ သူတို ့ထမင္းဘူးေလးထဲက အသန္ ့ခ်န္ထားေသာ ဟင္းေလးေတြကို ပလပ္စတစ္အိတ္ေလးထဲက ထမင္းၾကမ္းခဲေလးေပၚ ၀ိ္ုင္းပံုေပးေနၾကေတာ့ ကြ်န္မစပ္စုမိသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ညဆိုင္းဆင္းလွ်င္စားဖို ့တဲ့။ သူ ့ခမ်ာ သူမ်ားေတြလို ထမင္းနဲ ့ဟင္း မတတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ထမင္းၾကမ္းခဲေလးပဲ ယူလာနိုင္သည္ေလ။ ကြ်န္မရင္ထဲမွာ ဆို ့နင့္သြားလိုက္တာ။ အဲဒီကစလို ့ ကြ်န္မလဲ ေဇာ္ေဇာ္အတြက္ ဟင္းထည့္ေပးသူထဲမွာပါခဲ့သည္။ တခ်ိဳ ့ရက္ေတြမွာေတာ့ ညဆိုင္းဆင္းသူေတြ အားလံုးအတြက္ ညစာစိုစိုေျပေျပစားႏိုင္ဖို ့ မုန္ ့ဖိုးသေဘာမ်ိဳးေပးျဖစ္ခဲ့သည္။

ထိုမွစ၍ ေဇာ္ေဇာ့္္ဘ၀ကို သတိထားမိခဲ့သည္။ ေဇာ္ေဇာ့္ေမေမက ေဇာ္ေဇာ့္ညီမေလးငယ္ငယ္တည္းက ထားပစ္ခဲ့သည္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေဇာ္ေဇာ့္ေဖေဖ အရက္သမားလံုးလံုး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေဇာ္ေဇာ္တို ့ေမာင္ႏွမနွစ္ေယာက္ ကိုယ့္စရိတ္ကိုယ္ရွာ ကိုယ့္၀မ္းကိုယ္ေက်ာင္း ကိုယ့္ပညာကိုယ္ရွာခဲ့ရသည္။ သို ့ေပမယ့္ ေဇာ္ေဇာ္အားမေလွ်ာ့။ သူ ့မ်က္လံုးေတြက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေရာင္ျဖင့္ အျမဲေတာက္ပေနခဲ့သည္။ သူ ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ အတြက္ သူၾကိုးစားသည္။ အေ၀းသင္ တက္သည္။ အားလပ္ရက္ေတြမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအခမဲ့ ဘာသာစကား သင္တန္းေတြတက္သည္။

အဲဒီလို ေတာက္ပေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲခဲ့ ရတဲ့ေန ့ကေတာ့ သူ ့အေဖဆံုးတဲ့ေန ့ပင္။ အားေပးစကားေျပာရမည့္ ကြ်န္မပင္ သူ ့က်မွ ျဖစ္ရေလတယ္လို ့ေၾကကြဲမိေနခဲ့သည္။ တပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္မွာစိုး၍ နာေရးစရိတ္ကို ကြ်န္မတတ္နိုင္သေလာက္ ကုသိုလ္လုပ္ရန္ ေနာက္ သူ ့အပူေ၀မွ်ရန္ ေဇာ္ေဇာ့္အိမ္သို ့ သြားခဲ့သည္။(အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက နာေရးကူညီမွ ုအသင္းမေပၚေသးပါ) ကြ်န္မ ၀တၳဳေတြထဲမွာသာ ဖတ္ဖူးေသာ၊ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာသာ ၾကည့္ဖူးေသာ အိမ္လို ့ေခၚရခက္သည့္ အိမ္ေလး အေတြ ့မွာ ကြ်န္မမ်က္ရည္စ၀ဲျပီ။ ၀ါးျခမ္းျပားေလးေတြ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ကြ်န္မလွမ္းတက္ရံုနွင့္ ညြွတ္သြားေသာ လူသံုးေယာက္တထိုင္စာသာ က်ယ္၀န္းေသာ အိမ္ကေလး။ အိမ္အတြင္းမွာ ေရအိုးစင္တလံုးႏွင့္ ဖ်ာလိပ္တလိပ္သာရွိသည္။ ေဇာ္ေဇာ္က ကြ်န္မေရာက္လာမယ္ မထင္ပဲ ေရာက္လာေတာ့ အမတေယာက္ကို ေတြ ့လိုက္ရသလို အားကိုးတၾကီး ငိုေကြ်းသည္။ အားေပးမည့္ ကြ်န္မလဲ မ်က္ရည္ေတြစိုရြွဲ။ လမ္းေပၚမွာ အရက္မူးလြန္ေသဆံုးခဲ့သည့္ သူ ့အေဖအျဖစ္ကို ျပန္ေျပာေတာ့ ၾကမ္းလြန္းသည့္ဘ၀ကို ဂရုဏာသက္မိသည္။

တရက္မွာေတာ့ မနက္ေစာေစာ စက္ရုံထဲက စမ္းသတ္သည့္ ေအာက္စက္တလံုးေပ်ာက္သည့္ သတင္းက ကြ်န္မကို ဆီးၾကိုေနခဲ့သည္။ ညဆိုင္းဆင္းသူဆိုလို ့ ကြ်န္မအခန္းက ၀န္ထမ္းေတြသာရွိတာမုိ ့ ကြ်န္မေတာ္ေတာ္ေလး ေခါင္းေျခာက္သြားသည္။ ကြ်န္မထက္ ေခါင္းေျခာက္သူက ေဇာ္ေဇာ္။ သူက ညဆိုင္းရဲ့ ေခါင္းေဆာင္။ မ်က္ႏွာေလး ဇီးရြက္ေလာက္သာရွိေတာ့သည္။ ကြ်န္မတို ့တာ၀န္ရွိသည့္ အင္ဂ်င္နီယာေတြ အေရးတၾကီး အစည္းအေ၀းေခၚျပီး တိုင္ပင္ၾကသည္။ ဒီေပ်ာက္ဆံုးမွ ုမွာ ေဇာ္ေဇာ္က တာ၀န္ရွိသည္မွန္ေသာ္လည္း သံသယျဖစ္ဖြယ္မရွွိဆိုတာ အားလံုးက ေထာက္ခံသည္။ တရားခံအစစ္ကို ေတြ ့မွ ေဇာ္ေဇာ္ သက္ျပင္းခ်ႏို္င္ခဲ့သည္။ ေဇာ္ေဇာ္သည္ အူမ မေတာင့္ေသာ္လည္း သီလေစာင့္ႏိုင္သူပင္။

ကြ်န္မ ဒီကို ထြက္ကာစက အားလံုးနဲ ့ အဆက္အသြယ္ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ တခ်ိဳ ့သူေတြနွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ့သည္။ ကြ်န္မလုပ္ခဲ့သည့္ Company ပ်က္သြားျပီးေနာက္ပုိင္း ၀န္ထမ္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒုကၡေရာက္ၾကသည္ဟု ၾကားရသည္။ ဒီထဲမွာ ေဇာ္ေဇာ္တို ့ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္လဲ ပါခဲ့သည္တဲ့။ အတူလုပ္ခဲ့သည့္ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းနဲ ့ ျပန္ေတြ ့ေတာ့ ကေလးေတြကို အမွတ္တရေမးမိသည္။ အဲဒီမွာပဲ ေဇာ္ေဇာ္ အျဖစ္ကို ရင္နင့္စြာ သိရသည္။

ေဇာ္ေဇာ္ တီဘီေရာဂါျဖစ္ျပီး ေဆးမကုႏိုင္၍ ေသဆံုးခဲ့ရသည္တဲ့။ ဘယ္ေလာက္ႏွေမ်ာစရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ တက္ၾကြဖ်တ္လတ္ရမည့္အရြယ္၊ လူအင္အားစိတ္အင္အားေတြ ျပည့္စံုရမည့္အရြယ္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ ့ေပ်ာ္ရြွင္ရမယ့္အရြယ္ အဲဒီအရြယ္မွာ ေစာစီးစြာေၾကြလြင့္ခဲ့ရသည့္ လူငယ္ေလးတေယာက္။ သူ အရက္မေသာက္တတ္ပါ၊ သူ ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ပါ၊ သူ ေလာင္းကစား မလုပ္တတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ ့ဘ၀ရွင္သန္ေနထိုင္ဖို ့အတြက္ လံုေလာက္တဲ့ပုိက္ဆံမရွိ၍ မေသသင့္ပဲ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။
တကယ္လို ့ကြ်န္မသာ သူနဲ ့အဆက္အသြယ္ရွိခဲ့လွ်င္ သူ ့အသက္ကယ္ႏိုင္ခဲ့မွာပဲ လို ့ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္မိသည္။

တကယ္ေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္အသက္အရြယ္က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္။ ေဇာ္ေဇာ့္ေရာဂါကလည္း ေဆးရွိသည္။ ရြက္စိမ္းဖန္ ့ဖန္ ့မို ့ မေၾကြသင့္ေသး။ သူ ့ပတ္၀န္းက်င္ကို အရိပ္ေပးႏို္င္ေသးသည္။ ကြ်န္မတို ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အဲဒီလို ရြက္စိမ္းေလးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေၾကြခဲ့ျပီလဲ။ ေၾကြဦးမွာလဲ။ ရင္ထဲက ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာကေတာ့ အေျဖမဲ့။
(ရိုးသားတဲ့ေဇာ္ေဇာ္တေယာက္ ေကာင္းရာဘုံဘ၀ေရာက္ပါေစလို ့)

တန္ခူး
12:19pm 04-Aug-2008

19 comments:

Anonymous said...

ဇတ္လမ္းေလးကေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းလြန္းလို ့ ဘာစကားမွထြက္မလာေတာ့ဘူး အစ္မရာ ၀ဋ္ကြ်တ္သြားတယ္လို ့ပဲေျပာရမလားး ..ေကာင္းရာမြန္ရာ ဘ၀ေရာက္ပါေစလို ့ထပ္တူဆုေတာင္းပါတယ္ ...ဘ၀ေတြကဆိုးလိုက္တာ း(

Anonymous said...

အမေရ ... အဲလိုဘ၀ေတြျဖစ္ေနတာ ဘယ္သူ ့ကို အျပစ္တင္ရမလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးရဖန္မ်ားလာေတာ့ ၊ ခုေတာ့ ကိုယ္တတ္နိုင္သေလာက္ပဲ ကူညီေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေျဖတခုကိုပဲ ရွာေတြ ့လိုက္ေတာ့တယ္ ။

ေဇာ္ေဇာ္ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစလို့ ဆုေတာင္းလိုက္တယ္ ။

ဒါေပမယ့္ တကယ္ စဥ္းစားမိရင္ သူ အေသေျဖာင့္မွာ မဟုတ္ ။ သူ ့ညီမေလးကုိ တေယာက္တည္း လူ ့ဘ၀မွာ ထားခဲ့ရတာတြက္ ။ သူ ့ညီမေလးကို ဆက္သြယ္နိုင္မလား အမ ။

ေဇာ္၂့အတြက္ ဘာမွ မလုပ္ေပးနိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ၊ က်န္ခဲ့တဲ့ သူ ့ညီမေလးအတြက္ က်မတို့ တခုခု လုပ္ေပးနိုင္မယ္ ထင္တယ္ ။

P.Ti said...

မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ အျဖစ္ေတြ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ႏွစ္ေလာက္ကထည္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အညာျမိဳ႕က လက္လုပ္လက္စား မိသားစုထဲမွာ ေနမေကာင္းျဖစ္ အိပ္ယာထဲလဲတာနဲ႔ သိပ္မၾကာမွာပဲ ဆံုးပါးသြားပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ဆရာ၀န္ျပဖုိ႔ ပိုက္ဆံမရွိတာနဲ႔ တေန႔လုပ္စာတေန႔စားရတယ္လူေတြဆုိေတာ့ လူမမာျဖစ္တာနဲ႔ အာဟာျဖစ္လုိ႔ အစာစားဖုိ႔ ပိုက္ဆံမရွိၾကေတာ့လုိ႔ပါပဲ။
ဂ်စ္တူးေျပာသလုိ အကုန္လံုးလုပ္မေပးႏိုင္ေတာ့ တႏိုင္ေလးကူညီရတာေပါ့။

စူး said...

အမရယ္..
ဖတ္ရင္း စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ.. အဲလိုဘ၀မ်ိဳးေတြ.. ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားေနပီလဲ...
ျမတ္ႏိုးဆိုလဲ တခါတုန္းက ေဆးရံုျပခ်ိန္မွာ ေပးလိုက္တဲ့ ေဆးစာရြက္ေတြကို ၾကည့္ပီး... ဘယ္၂ေယာက္မ်ား ေဆးရံုမွာ ေဆးမ၀ယ္ႏိုင္တဲ့သူေတြ ရိွေနပီလဲ မသိဘူးလို့ ေတြးမိတယ္။
အဲဒီလို အိမ္လို့ မေခၚႏိုင္တဲ့ အိမ္ေတြကို လဲ မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ့ဖူးတယ္ မ၀င္ရဲလို့ မ၀င္ခဲ့မိဘူး...အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမတ္ႏိုးရဲ့ ၀င္ေငြအကုန္လံုးနီးပါးကို အဲဒီလူေတြ အတြက္ အျမဲ ေခြ်ေနမိတယ္..။ အမရယ္.. ဆင္း၇ဲလို့ ငတ္ေသသလို ကုစရာေဆးဖိုးမရိွလို့ ေသသြားရတဲ့လူေတြ မ်ားေနပါပီ..။
တကယ္ဆို တီဗြီက ေဆးစားေဆးထိုး ၆ လနဲ့ ေပ်ာက္ပါတယ္..။ ဟင္းးးးး
ေဇာ္ေဇာ္ဆိုတဲ့ ေမာင္ေလး ေနာင္ဘ၀ဆိုတာ ရိွခဲ့ရင္... ျမန္မာျပည္လုိေနရာမ်ိုးနဲ့ တျခားဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ လူမျဖစ္ပါေစနဲ့လို့ ပဲ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္..။

ကိုစြမ္း said...

အာ...ေတာ္ေတာ္ေလးကု ေကာင္းတာပဲ အမရယ္..စာအေရးအသား အရမ္းေကာင္းတယ္ ခင္ဗ်ာ . အားေပးေနပါ့မယ္။

Anonymous said...

ရြက္စိမ္းဖန္ ့ဖန္ ့
ေၾကြခ်ိန္္မတန္လဲ
ဒီဖုန္းဆိုးေျမမွာေတာ့
ေလေပြကရိုင္းတာမို ့
စိမ္းဝါမေရြး
သူတို ့ေလးေတြေၾကြခဲ့တယ္....

ကုိေပါ said...

အဲဒီရြက္စိမ္းေလးေတြက က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ ပန္းဥယ်ာဥ္ကုိ တင့္တယ္ေစမယ့္ ရြက္စိမ္္းေလးေတြ။ အဲဒီရြက္စိမ္းေလးေတြကုိ ပန္းေကာင္းအညြန္႔ခ်ဳိးသလုိ အခ်ဳိးခံလုိက္ရ။ ဘယ္သူခ်ဳိးသလဲ….ဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္ခဲ့မိရင္….
အခ်ဳိးမခံရေအာင္ ဘယ္လုိကာကြယ္ၾကမလဲဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္ခဲ့မိရင္….
အဲသည္လုိ အမ်ဳိးမွန္တဲ့ အပင္ေလးေတြ ရွင္သန္ႏုိင္ေအာင္ ဘယ္လုိမ်ဳိးေစ့ခ်ေပးၾကမလဲ လုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ခဲ့မိရင္……..
ဘယ္လုိေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးၾကမလဲလုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ခဲ့မိရင္….

Kaung Kin Ko said...

ႏွေျမာစရာ ရြက္စိမ္းေလးေတြပဲေနာ္

nu-san said...

မေရ.. ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းဘူး.. ငါ့ေမာင္ေလးသာ ဆုိရင္ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔.. မ်က္ရည္ေတာင္၀ဲတယ္... ေကာင္းမြန္ရာ ဘုံဘ၀သုိ႔ေရာက္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္..

Anonymous said...

တကယ္ကုိ စိတ္မေကာင္းဘူး....

pandora said...

အနာသိေသာ္လည္း ေဆးမရွိသေရြ႕ ေဇာ္ေဇာ္ေတြအမ်ားႀကီး ေၾကြၾကရဦးမယ္။

Moe Cho Thinn said...

တန္ခူးေရ
ေဇာ္ေဇာ္ေတြအတြက္ တို႔တေတြ ပိုႀကိဳးစားၾက၊ ပုိညီညြတ္ၾကစို႔။
ဒီပို႔စ္ေလးအတြက္ ေက်းဇူးအထူး။

လင္း said...

ကြ်န္မတို ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အဲဒီလို ရြက္စိမ္းေလးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေၾကြခဲ့ျပီလဲ။ ေၾကြဦးမွာလဲ။ ရင္ထဲက ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာကေတာ့ အေျဖမဲ့။
တကယ္ပါပဲ ကိုယ္ေတြမသိလိုက္တဲ့ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနျပီလဲ

Anonymous said...

အမ တန္ခူးေရ ထပ္တူ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။

သက္ေဝ said...

ဖတ္ရတာ တစ္ကယ္ဘဲ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။
ဖတ္ၿပီးေတာ့ အေျဖမရွိတဲ့ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီး ရင္ထဲကို တိုးေ၀ွ ့၀င္ေရာက္...။

Anonymous said...

အမေရ က်ေနာ္ငိုမိတယ္

ကလိုေစးထူး said...

တန္ခူးရဲ့ ေရးဟန္ထဲမွာ အခုလို ပုိ႔စ္ကို က်ေနာ္ေတာ့ ပထမဆုံး ဖတ္မိတယ္ ေျပာရမလားဘဲ။ စာဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းေတာ္ေတာ္ျဖစ္မိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေဇာ္ေဇာ္ေတြ ထပ္မေပၚၾကပါေစနဲ႔လို႔ပဲ ဆုေတာင္းရေတာ့မွာပဲ။

wai lin tun said...

ျမန္မာျပည္မွာ ငတ္လုိ႔ေသတဲ့မသာ မရွိဘူးလုိ႔ တခ်ဳိ႕က ေျပာၾကတယ္။ ဆင္းရဲတာလည္း ေသတတ္တယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ၾကဖုိ႔ ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ။

တန္ခူး said...

ဟုတ္တယ္ေမာင္မ်ိဳးေရ… ကံဆိုးသူသြားရာ မိုးလိုက္လို ့ရြာဆိုသလိုေပါ့…

သူ ့ူညီမေလးကို ဆက္သြယ္ခိုင္းထားပါတယ္ ဂ်စ္ေရ…

တနိုင္ေလးေတြလုပ္ရင္း လူ ့အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကူညီၾကပါစို ့ ပီတိေရ… ခုလို လာလည္တာ ေက်းဇူးပါ… ေနာင္လဲ လာလည္ဖို ့ဖိတ္ေခၚပါတယ္…

ျမတ္္နုိးေရ… တို ့ညီမက ဆင္းရဲသားေဆးရုံမွာ လုပ္ေတာ့ အဲဒီလို သတင္းေတြ ခဏခဏၾကားရတယ္...

ခုလို အားေပးတာ ေက်းဇူးပါကိုစြမ္းေရ… ေနာင္လဲ လာလည္ဖို ့ ဖိတ္ေခၚပါတယ္…

ေကာင္မေလးေရ… စိမ္း၀ါမေရြး ေၾကြတာေတြ ေ၀းေစဖို ့ ၀ို္င္း၀န္းအားထုတ္ၾကပါစို ့ေနာ္…

ကိုေပါေရ… စဥ္းစားၾကည့္ခဲ့မိတိုင္း……

သိပ္ႏွေမ်ာစရာေကာင္းတဲ့ ရြက္စိမ္းေလးေတြပါ ေကာင္းကင္ကိုေရ…

ဟုတ္တယ္ နုေရ… တို ့က ေမာင္ႏွမလို သံေယာဇဥ္ရွိေတာ့ ၾကားရတဲ့ညက အိပ္လို ့ေတာင္ မေပ်ာ္ဘူး….

ေက်းဇူးပါႏွင္းပန္းေရ…

အနာသိ၍ ေဆးအျမန္ရွိေသာေန ့ကို အျမန္ေရာက္ပါေစလုိ ့ ဆုေတာင္းပါတယ္ ပန္ေရ…

ေဇာ္ေဇာ္ေတြကို အတူကယ္တင္ၾကပါစို ့မ ေရ….

လင္းေရ… မေတြ ့တာၾကာျပီေနာ္… တကယ္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးအျဖစ္ေတြ အမ်ားၾကီးပါလင္းေရ…

မဇနိေရ… အပူေတြ ေ၀မွ်မိသြားတယ္….

ဒါေၾကာင့္ တို ့အမ်ိဳးသားက ေျပာတာ… ဒီပို ့စ္ေလးတင္မယ္ဆိုေတာ့ အပူေတြ ေ၀မွ်ဦးမလို ့လားတဲ့သက္ေ၀…

တို ့လဲ ငိုခဲ့ရပါတယ္ ရြာသားေလးေရ…
ကိုေစးထူးဆိုလိုခ်င္တာ ကြ်န္မသေဘာေပါက္တယ္… ဒီတခါေတာ့ ရင္ထဲ အေတာ္စိတ္မေကာင္းလြန္းလို ့ပါ…

ဆင္းရဲလို ့ေသရတယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္ၾကီးက ဘယ္ေလာက္မ်ား လက္လြတ္စပယ္နိုင္လို္က္ပါသလဲ ကိုေ၀လင္းရယ္…