Monday, March 3, 2008

အလြမ္းေျပေဆး

ဒီလို႐ုံးပိတ္ရက္ မနက္ခင္းေတြဆို အေမ့ကိုပိုလြမ္းတယ္။ အိပ္ရာထဲမွာ နုိးတဝက္ အပ်င္းထူေနတဲ့အခ်ိန္ဆို အေမက ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္ေနၿပီ။ မ်က္နွာမသစ္ျဖစ္ေသးပဲ ဖုန္းကဒ္တကဒ္ကိုျခစ္ၿပီး အလြတ္ရေနတဲ့ နံပါတ္ေတြနွိပ္။ ၾကားရၿပီအေမ့အသံ။ နံေဘးမွာ႐ွိေနသလို ခုမွအိပ္ရာထတဲ့ကိုယ့္ကို အေမကဆူတယ္။ အဲဒီဆူသံေလးေၾကာင့္ အလြမ္းေတြ နဲနဲေတာ့သက္သာသလို။ တပတ္အတြင္း ဘာေတြျဖစ္သလဲ(အေဖနဲ႕စိတ္ေကာက္တာကအစ) စီကာပတ္ကံုး အေမေျပာ။ တခါတေလ အေဖက ဟိုဘက္ဖုန္းတလံုးကေန "သမီးႀကီး breakfast ဘာစားလဲ" လို႕တခြန္းစဝင္ေမးရင္ ပိုလြမ္းျပန္ေရာ။ ေစ်းထဲက ငခ်ိတ္ေပါင္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကန္ေတာ္ေလးက မုန္႕ဟင္းခါးေလးျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္တိုင္းက်က ဆိတ္soupနံျပားေလးျဖစ္ျဖစ္ စားခ်င္လိုက္တာ။ ေဖေဖလိုက္ပို႕ေပးေပါ႕လို႕ ကေလးတေယာက္လို ဖုန္းထဲကပူဆာမလို႕လုပ္တုန္း ဖုန္းကဒ္ကကုန္။ မ်က္နွာသစ္ၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲက စံျပေဒၚၾကည္ထုတ္ကို အသဲအသန္ထုတ္ၿပီးခ်က္။ ဘုရားဆြမ္းေတာ္တင္ၿပီး ကန္ေတာ္ေလးက မုန္႕ဟင္းခါးေလးအမွတ္နဲ႕စား။ ခုခ်ိန္ဆို အေမကေစ်းသြားေလာက္ၿပီ။ ကိုယ္႐ွိေနရင္ ျခင္းေတာင္းေလးဆြဲၿပီး အေမနဲ႕ေစ်းလိုက္ေနက်။ ေပါက္ကရေတြ စားခ်င္တဲ႔ကိုယ္႕ကို အေမက အေနာက္ရန္ကင္းေစ်းကိုေခၚတတ္တယ္။ အဲဒီမွာ တခါတေလ င႐ုတ္သီးစိမ္းေလးေတြ၊ ေ႐ွာက္႐ြက္ေလးေတြပံုထားတဲ့ နွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ေမြွးေမြွးေလး ရနုိင္သလို၊ သေဘၤာသီးစိမ္းျခစ္ေဖြးေဖြးေလးနဲ႕ ေရညွိစိမ္းစိမ္းေလးေတြလဲ ရတတ္ေသး။ ႐ွား႐ွားပါးပါး ငံုးေကာင္ေလးေတြလဲ႐ိွတတ္သလို၊ ငရံ႕အူကေတာ့ အၿမဲလိုရတတ္တယ္။ နာရီၾကည့္မိေတာ့ ၁၀နာရီ။ အိတ္ကေလးဆြဲၿပီး အီမ္နားကwet marketကို ရန္ကင္းေစ်းသေဘာနဲ႕ပတ္။ ျမန္မာလိုေျပာတတ္တဲ႔ ကုန္စိမ္းသည္ဆီမွာ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ဒန္႔ဒလြန္၊ ၾကက္ဟင္းခါး အကုန္ရ။ ငွက္ေပ်ာအူ၊ ကင္းပံုသီးကအစ ရတဲ႔ အဲဒီဆိုင္ေလးက ပ်ဥ္းေတာ္သိမ္ နဲ႔ င႐ုတ္သီးစိမ္းေတာင္ အဆစ္္ေပးတတ္ေသး။ ဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္ပဲ ေရာက္ေနသလို။ ပင္လယ္ငါးေတြေတြ႕ရမွ လက္႐ွိဘဝ ျပန္သတိရမိတယ္။ တံုခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ တ႐ုတ္တီးဝိုင္းကား ျဖတ္သြားေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက အိုးစည္ဝုိင္းကို လြမ္းမိေသး။ ပိုးအိစံသီခ်င္းေတြ အက်ယ္ႀကီးဖြင္႔တဲ့ စက္ဘီးထီဆိုင္ေတြ လြမ္းမိတတ္သလို၊ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႕ ဒီကBusေတြစီးရင္း ျမန္မာျပည္က စပယ္ယာေတြ လြမ္းတတ္တဲ့ ကိုယ့္ကို ေမာင္ကေတာ့ ေပါက္ေပါက္႐ွာ႐ွာ လြမ္းတတ္သူတဲ့။ တကယ္ဆို သူလဲ အတူတူ။ ခ်က္ႁပုတ္စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႕ လမ္းထိပ္က ကြမ္းယာဆိုင္ နဲ႔ လဘက္ရည္ဆိုင္ အလြမ္းေျပ ပနင္းဆိုးလားကို သြားဖို႕ေျခလွမ္းစေရာ။ ေမာ္လႃမိုင္က ကြမ္းယာစားၿပီး၊ ရဲရင္႕က လဘက္ရည္နဲ႕ အလြမ္းေျဖေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကေတာ့ လမ္းျပၾကယ္ကို လမ္းထိပ္ကစာအုပ္ငွားဆိုင္ေလးလို ေမြုေနွာက္။ ဝင္းျမန္မာက အေၾကာ္စံုနဲ႕ ေရေနြးၾကမ္းေလးေမာ႔လို႕ေပါ့။ အလြမ္းေတြ ေလ်ာ့လိုေလ်ာ႕ျငားေလ။ ဝရန္တာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးက ကိုယ့္ဥယ်ာဥ္ေလးက သီးပင္၊ စားပင္၊ ပန္းပင္စံုတဲ့ အေမ့လက္ရာ ဥယ်ာဥ္ေလးကို မမွီေပမယ့္ ႁဖူဆြတ္ဆြတ္ စံပယ္ပန္းေလးေတြနဲ႕၊ သနပ္ခါးပန္းရနံ႕ သင္းသင္းေလးေတြ ေၾကာင္႕ တခါတခါ အေမ႔ဥယ်ာဥ္ေလးထဲ ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစားရတယ္။ ေမာင္ကေတာ့ လဘက္သုတ္ကေလးကို၊ ေရေနြးၾကမ္းနဲ႕ျမည္းရင္း အိမ္ေ႐ွ႕က ျဖတ္ျဖတ္သြားေနတဲ႕ MRTသံကို မီးရထားသံအမွတ္နဲ႕ သူ႔ေမေမ႐ွိတဲ့ နယ္ႃမို႕ေလးဆီ စိတ္ကူးနဲ႕ ခရီးနွင္လို႔။ တခ်ိဳ႕ညေနေတြမွာေတာ႔ ေမာင္႕ဂီတာသံေတြမွာ လြင္႕ေမ်ာရင္း စက္႐ုပ္ျပန္ျဖစ္မယ့္ မနက္ျဖန္ကို မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္။ ညေရာက္ေတာ့ ျမန္မာ႐ုပ္႐ွင္ေလးေတြ internetကေန ၾကည့္ုလို႕ ေနၾကာစိေလးေတြဝါးရင္း နဝေဒး႐ုံထဲမွာပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနသလိုလို။ သားက သူ႕ကိုဂ႐ုမစိုက္လို႕ computerကို ႐ုတ္တရက္လာပိတ္တတ္တာက လြဲလို႕ေပါ႔။ အဲဒီလို အစားထိုးစရာေလးေတြ႐ွိေနတာကပဲ မြန္းၾကပ္ေနတဲ့စိတ္ကို နဲနဲေတာ့သက္ေတာင့္သက္သာ႐ွိေစပါရဲ႕။ ဒါေပမယ္႔ အစားထိုးလို႕မရတဲ႕ လစ္ဟာခ်က္ေတြက အမ်ားသားဆိုေတာ့ အခ်ိန္တန္ရင္ ျပကၡဒိန္ေလးၾကည့္ ျပန္ဖို႕ရက္ကို လက္ခ်ိဳးေရေနမိတယ္။

တန္ခူး
10:00pm 02-Mar-2008

10 comments:

pandora said...

လြမ္းေနရဦးမယ္ မတန္ခူးေရ
ေျပာင္းလဲဖို႕အတြက္က ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္လဲ
ေကာင္းလာဖို႕အတြက္က ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္လဲ
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကိုေတာင္ မသိေတာ့ဘူး..
ေစာင့္ေနဆဲ...

ကုိေပါ said...

ျမန္မာအစားအေသာက္ထဲမွာ အခုေလာေလာဆယ္ စားခ်င္ေနတာ ပုဇြန္ခြက္ေၾကာ္သုပ္။ အားလားလား........ေျပာရင္း...သြားရည္က်လာၿပီ။

စူး said...

အမတန္ခူး
ျမတ္ႏိုးဘေလာ့ လုပ္ထားတာ မပီးေသေပမဲ့ အမရဲ့ စာေတြကိုၾကိဳက္လို့ လင့္ခ်ိတ္ထားခ်င္တယ္ ခြင့္ေပးပါေနာ္။

ကလိုေစးထူး said...

လာဖတ္ျဖစ္တယ္ တန္ခူးေရ။ အေမကို လြမ္းတာျခင္းတူလို႔ ဒီပို႔စ္ကို ေကာင္းေကာင္း ခံစားလုိ႔ရပါတယ္။ တန္ခူးက က်ေနာ္ထက္ တပန္းသာတာက ဖုန္းထဲကေန အသံၾကားခြင့္ေတာ့ ရေနေသးတာပါပဲ။

Kaung Kin Ko said...

အလြမ္းေျပေဆးေလး ဖတ္သြားတယ္ဗ်ာ

wai lin tun said...

လြမ္းစရာေတြရွိၿပီး လြမ္းတတ္ေနေသးတာကုိးက အားက်စရာပါဗ်ာ။ အလြမ္းနဲ႔ အၿမဲေငးရီေနတတ္တဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္ကုိ ေတြ႔ရင္ ေျပာေပးပါ။ သူထားခဲ့တဲ့ လူ႔အေရခြံႀကီးတခုဟာ တေျဖးေျဖးေသြ႔ေျခာက္ မွဳိေစာ္နံလာၿပီ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း..။

Anonymous said...

နဲနဲ ဝင္ၿပီးလြမ္းသြားပါတယ္။မ်ားမ်ား လြမ္းရင္ငိုမိမွာစိုး။ ျပန္ခြင့္ ဆိုတာ ကိုယ့္ အတြက္ႂကံုပါအုန္းမလား ဆိုတာကလဲမေသခ်ာေလေတာ့......

Anonymous said...

ေန့တိုင္း မ်က္ရည္က်ၿပီး လြမ္းေနခဲ့ရတဲ့ ဒို့ရဲ့ခါးသီးတဲ့ အခၽိန္ေတြ,,,ထက္.. ဒီလိုေလးလြမ္းရတာလြမ္းေပ်ာ္ပါတယ္ တန္ခူးရယ္,,,,

သက္ေဝ said...

တန္ခူးရဲ ့ အလြမ္းေျပေဆး ကို ပထမတစ္ေခါက္ ဖတ္ၿပီး ဘယ္လိုနည္းနဲ ့မွ မေျပႏိုင္တဲ့ အလြမ္းေတြနဲ ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ဖတ္ဖို ့ မရဲတာေၾကာင့္ မေရာက္ျဖစ္တာ ရက္အေတာ္ၾကာသြားပါတယ္။

တန္ခူး said...

ပန္ေရ...မဆံုးနုိင္တဲ့အလြမ္းေတြနဲ႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေလးကို ေစာင့္ေမၽွာ္ရင္း...။

ကိုေပါေရ...ပုဇြန္ခြက္ေၾကာ္သုပ္ လုပ္စားျဖစ္ရင္ လက္တို႔လိုက္မယ္...။

ျမတ္နုိးေရ...အားေပးတာေရာ၊ linkေပးတာအတြက္ပါ ေက်းဇူးပါ။ ျမတ္နုိးဆီ အၿမဲလာလည္ပါ့မယ္။

ကိုေစးထူးေရ...ဖုန္းေျပာလို႔ရမယ့္ နည္းလမ္းတခုခု စဥ္းစားၾကည့္ပါလားဟင္။ အလြမ္းေတြ သက္သာတာေတာ့ အမွန္ပဲ...။

လာလည္တာေက်းဇူးပါ...ေကာင္းကင္ကို။

ကိုေဝလင္းေရ...မေတြ႕တာၾကာၿပီေနာ္။ လာလည္တာေက်းဇူးပါ...။

ထေနာင္းေရ...အိမ္ေဝးသူတို႕အလြမ္းကေတာ့ အားလံုးတူမယ္ထင္တယ္။

နွင္းပန္းေရ...ေပ်ာ္ေအာင္လြမ္းတတ္ေတာ့ နဲနဲစိတ္သက္သာမလားပဲ...။

သက္ေဝေရ...အလြမ္းေတြေျပဖို႔...တကယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူးကြယ္...။