ပန္းပိ်ဳးလက္

ေညွာင္နာနာ စံပယ္ပင္ေလးကို ၾကည့္ျပီး တအိမ္လံုးေမေမ့ကို ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္္။ ရွင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေမေမ့အပင္ေလးက မနက္ျဖန္ေတာင္ခံပါ့မလား၊ အရြက္ေတြ အေတာ္ေတာင္ ေျခာက္ေနျပီ… စံုေနေအာင္ ၀ိုင္းေျပာေတာ့ ေမေမက ၾကည့္ေန ရွင္ေအာင္စိုက္ျပမယ္လို ့ ယံုၾကည္ခ်က္ အျပည့္နဲ ့ေျပာတယ္္။ ပထမေတာ့ ေမေမ့စံပယ္ပင္ေလး အသက္ေငြ ့ေငြ ့နဲ ့။ မက်န္းမာ။ ကြ်န္မတို ့ တအိမ္လံုးကလဲ စိတ္၀င္တစားေစာင့္ၾကည့္လို ့။ ေမေမကေတာ့ ေရေလာင္းမပ်က္၊ ေပါင္းသင္မပ်က္၊ ေျမဆြမပ်က္။ ဘယ္ေလာက္ အ့့့ံၾသစရာေကာင္းလိုက္သလဲဆို အဲဒီနွစ္ စံပယ္ပြင့္ခိ်န္မွာ အဲဒီေညွာင္နာနာကေန က်န္းမာသန္စြမ္းသြားတဲ့ စံပယ္ပင္ေလးက စံပယ္ေတြ လိွ ုင္ေနေအာင္ ပြင့္ခဲ့တာ။ ခုဆို ကြ်န္မတို ့ ျခံေထာင့္မွာ စံပယ္ရံုၾကီး အၾကီးၾကီး ျဖစ္ေနေပါ့။ စံပယ္ပြင့္ခ်ိန္ဆို ဘုရားကို အမ်ားၾကီးကပ္လို ့ ရတဲ့အျပင္ တအိမ္လံုးက မိန္းခေလးေတြေခါင္းမွာ ေ၀ေနေအာင္ပန္… အိမ္နီးနားခ်င္း ၄ ၅အိမ္အထိ ေ၀လို ့ ရပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက စံပယ္နံ ့သင္းတဲ့ စံပယ္ရံုေအာက္က တန္းလ်ားေလးေပၚထိိုင္ျပီး စာက်က္ရတာ စိတ္ေတြၾကည္ျပီး ပိုရလြယ္သလိုပဲ။ အဲဒီက စလို ့ ေမေမရဲ့ ပန္းပိ်ဳးလက္ကို အ့ံၾသမိခဲ့ပါတယ္။

***********

ကြ်န္မ ေမေမရွိတဲ့ေက်ာင္းကို စေျပာင္းတ့ဲ နွစ္မွာ ေနာက္ထပ္ ပန္းေလးတအိုး ေမေမပိ်ဳးခဲ့တယ္။ အဲဒီပန္းေလးနာမည္က စန္းစန္းဦးတဲ့။ သူ ့မ်က္လံုးေတြက သူ ့ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္ေလးလို အေရာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။ သနပ္ခါးမရွိတဲ့ သူ ့မ်က္နွာေလးက အျမဲပင္ပန္းႏြမ္းရိလို ့။ သူငယ္ခ်င္း မရွိတဲ့ သူ ့ကိုု အစက ကြ်န္မလို ေက်ာင္းသူအသစ္လို ့ ထင္ခဲ့ေသးတာ။ ကြ်န္မျပံဳးျပရင္ တခါတခါမွ ျပန္ျပံဳးျပတတ္တဲ့သူက ေမေမ့စာသင္ခ်ိန္ေတြဆို အျမဲျပံဳးျပီး နားေထာင္တတ္တယ္တဲ့။ ပထမေတာ့ ေမေမက တျခားစိတ္ေရာက္လို ့ ျပံဳးေနတယ္ ထင္ခဲ့တာ။ ေနာက္ပိုင္း သူ ့ပံုစံေလးကို စိတ္၀င္စားျပီး ေမေမက ပန္းအိုးေလးလို ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္မတို ့ ေက်ာင္းေရွ ့မွာ ရာသီေပၚသီးနွံေတြ အထမ္းနဲ ့ေရာင္းတဲ့ ဦးေလးၾကီး သမီးဟာ စန္းစန္းဦးျဖစ္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာ ေမေမေျပာမွ သိခဲ့ရတယ္။ သူ ့ေမေမက အိမ္ကထြက္သြားကတည္းက သူ ့ေဖေဖက သားသမီး ၃ ေယာက္ကို ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ေကြ်းရွာရတယ္တဲ့။ ဘ၀ဟာ ေငြပါပဲလို ့ အထင္ေရာက္ အားငယ္ေနတဲ့ စန္းစန္းဦးရဲ့ မွ ုန္၀ါးေနတဲ့လမ္းကို ကြ်န္မေမေမက အလင္းေရာင္ေပးခဲ့တယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ပါးလ်ေနတဲ့ စန္းစန္းဦးမ်က္လံုးေတြ နွစ္၀က္ေလာက္မွာ အေရာင္ေျပာင္းလာတယ္။ လူတိုင္းကို ရင္းရင္းနွီးနွီး ဆက္ဆံျပီး သြက္လက္တဲ့ အျပံဳးေတြ ျပံဳးတတ္လာတယ္။ အဲဒီနွစ္က ကြ်န္မတို ့အတန္းထဲမွာ ပထ၀ီအမွတ္အမ်ားဆံုးက ဘယ္သူလို ့ထင္သလဲ။ ကြ်န္မေမေမရဲ့ ပန္းကေလး စန္းစန္းဦးပါပဲ။ အဲဒီကစလုိ ့ နွလံုးသားရွိတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြကို ပ်ိဳးေထာင္တတ္တဲ့ ေမေမ့ပန္းပ်ိဳးလက္ကို ႏွစ္သက္အားက်မိခဲ့ပါတယ္။

***********

အေဖမၾကိဳက္တဲ့ ေယာက်ၤားေလးေပါတဲ့ RITမွာ တက္ရတဲ့ ပထမနွစ္တနွစ္လုံးက အေတာ္စိတ္ေလခဲ့တယ္။ အေဖက ဦးလူေပါဂိတ္ကေန ေက်ာင္းထဲကို ကား၀င္ေကြ ့လိုက္တာနဲ ့ ဆူတာ ေန ့တိုင္းနီးပါး။ ဒီေက်ာင္းၾကီးျမင္တိုင္း အေဖက ေဒါသထြက္။ ၾကာလာေတာ့ ေက်ာင္းေတာင္ ဆက္မတက္ခ်င္ေတာ့တဲ့ အထိ။ ခဏခဏငိုခဲ့ရတဲ့ ေန ့ေတြေပါ့။ ပထမနွစ္မွာ စိတ္ေတြေလေတာ့ အမွတ္မေကာင္း။ အေဖက တိုးလို ့ဆူ။ အေဖနဲ ့ကြ်န္မၾကား ပဋိပကၡေတြ အေတာ္မ်ားခဲ့တဲ့ အခိ်န္ေပါ့။ ဘာေမဂ်ာရရ အေၾကာင္းမထူးပါဘူးဆို စိ္တ္ေတြ ေအာက္ဆံုးထိ ေလ်ာ့ခ်ထားတာ။ စိတ္ေရာ လူေရာကို ဆြဲတင္ခဲ့တာကေတာ့ ကြ်န္မရဲ့ ေမြးသမိခင္၊ ကြ်န္မရဲ့ဆရာမ ကြ်န္မေမေမပါ။ သူေျပာခဲ့တဲ့ ရိုးလြန္းတဲ့ စကားေလးတခြန္းကို ယေန ့ထက္ထိ မေမ့မေလ်ာ့ လိုက္နာေနဆဲပါ။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ထူးခြ်န္ေအာင္ ၾကိဳးစားရင္ ကိုယ့္ၾကိဳးစားမွ ုက ကိုယ့္ကို ျပန္အက်ိဳးျပဳမွာပဲတဲ့။ မယံုရင္ ဒုတိယနွစ္မွာ ၾကိဳးစားျပလိုက္ အနားမွာရွိေနတဲ့ ေဖေဖ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲသြားမလဲ စမ္းၾကည့္ရေအာင္တဲ့။ ေလေနတဲ့စိတ္ေတြကို စာထဲနွစ္ျပီး ၾကိဳးစားခဲ့တာ အမွတ္အေကာင္းဆံုး ေမဂ်ာကို ရခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မဘာလိုင္းရရ ၆နွစ္လံုးလံုး ဆူေနမယ္လို ့ ကြ်န္မထင္ခဲ့တဲ့ ေဖေဖက ကြ်န္မေအာင္ျမင္မွ ုအတြက္ ေက်နပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကစလို ့ RITကို စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ ့ တက္ခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မက ေမေမ့ပန္းပ်ိဳးလက္ကေလးရဲ့ ဂရုစိုက္မွ ု၊ ပ်ိဳးေထာင္မွ ုကို အျမဲမျပတ္ခံရတဲ့ ကံေကာင္းလြန္းတဲ့ ေမေမ့ရင္ေသြးပန္းကေလး မဟုတ္ပါလား။

(ခ်စ္တဲ့ေမေမရဲ့ March 22 မွာ က်ေရာက္တဲ့ ေမြးေန ့အတြက္ ဒီပို ့စ္ေလးနဲ ့ကန္ေတာ့ပါတယ္)

တန္ခူး
5:24pm 23-Mar-2009