က ကာ ကား

“ကၾကီးေရ က ကၾကီးေရးခ်ာ ကာ ကၾကီးေရးခ်ာ၀စ္စႏွစ္လုံးေပါက္ ကား”
“က ကာ ကား”
ခုတေလာ သားဆီက ဒီအသံေတြပဲ ၾကားေနရသည္။ ညအိပ္ရာ၀င္ရင္ေတာင္ ခါတို္င္းလို ပုရြက္ဆိတ္နဲ ့ႏွံေကာင္ပံုျပင္၊ ယုန္နဲ ့လိပ္ပံုျပင္ေတြ မေတာင္းဆိုပဲ ေမေမ “ကု ကူ ကူး” ဆိုမယ္လို ့ ပူဆာတတ္သည္။ “က ကာ ကား” ကို အေတာ္ေလးရေနတာမို ့ “ကု ကူ ကူး”တဆင့္တက္ခ်င္သည္။ လက္ထဲကလဲ သင္ပုန္းၾကီးကို မခ်။ လက္တဘက္အုပ္ထားေသာ ခ်င္း၀တ္စံုကိုလဲ အေတာ္ေလး သေဘာက်ကာ ခ်င္းလူမ်ိဳးပုံပဲဆြဲခို္င္းသည္။ သားသားဗမာလူမ်ိဳးလုပ္မယ္ဆိုပူဆာလို ့ သူ ့အေဖပုဆိုးကို ေခါက္ျပီး ၀တ္ေပးေတာ့ ျပံုးျဖီးျဖီးႏွင့္။

ဒီလုိ အမူအရာေတြေျပာင္းလာတာ ျမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ Sunday Schoolပို ့ျပီးထဲက ျဖစ္သည္။ ခုဆို ဘုရားရွိခုိးတာ အခ်ိဳးက်လာသည္။ ဘုန္းဘုန္းေတြနွင့္္ ပိုရင္းႏွီးလာသည္။ တနည္းအားျဖင့္ ဘာသာတရားႏွင့္ ပိုရင္းႏွီးမွ ုရလာျပီး ျမန္မာယဥ္ေက်းမွ ုကို ပိုစိတ္၀င္စားလာသည္။ ျမန္မာလို ပိုေျပာလာေသာေၾကာင့္ ဘာသာစကားနွင့္ ဆက္ဆံေရး တိုးတက္လာသည္။ ဒိီလို အက်ိဳးထူးေတြ ယူေဆာင္လာေပးေသာ Sunday Schoolကို မသိေသးသည့္ မိဘေတြအတြက္ နဲနဲ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္သည္။

Sunday School က Toa Payoh ေက်ာင္းဟု ျမန္မာအမ်ားစု သိထားသည့္ Burmese Buddhist Temple Singapore မွာျဖစ္သည္။ ကြ်န္မသိရသေလာက္ တျခားျမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ မွာလဲရိိွသည္ဟု သိရသည္။ Tiong Bahru ျမန္မာေက်ာင္းမွာေတာ့ ရ ႏွစ္အထက္ ကေလးမ်ားသာ လက္ခံသည္ဟု သိရသည္။

Toa Payohေက်ာင္း Sunday School က မူလတန္းအရြယ္ကေလးေတြ လက္ခံသည္။ ျမန္မာစာ ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္သည့္ အဆင့္ကို လိုက္ျပီး အတန္းခြဲထားသည္။ သားတို ့လုိ ျမန္မာစာ အဦးအစသင္သူမ်ားက တတန္းသတ္သတ္သင္ရသည္။ အားလပ္ရက္မွာ အနားမယူပဲ ပညာဒါန ေပးေ၀ေနၾကေသာ ဆရာမေလးမ်ား၏ ေစတနာမွာ အေတာ္ျမင့္ျမတ္လွျပီး ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းပါသည္။ အတန္းမစမီွ Sunday School တည္ေထာင္ေသာ ဘုန္းဘုန္းနဲ ့ အတူ ဘုရားရိွခိုးရသည္။ ၾသကာသကန္ေတာ့ ငါးပါးသီလယူရသည္။ အပတ္တိုင္း ရြတ္ဆိုေတာ့ အလြတ္ရလာသည္။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ဂုဏ္ေတာ္ရြတ္ဆို ပူေဇာ္ရသည္။ ထိျခင္းငါးပါးျဖင့္ ဘုရားရွိခိုးပံု မွန္ကန္ရန္ ဘုန္းဘုန္းက စနစ္တက်သင္ေပးသည္။ ေက်ာင္း၀တ္စံု တီရွပ္ဆင္တူေလးမ်ားနွင့္ ညီညီညာညာ ရိွခိုးၾကသည္မွာ အေတာ္ၾကည့္လို ့ေကာင္းပါသည္။

ျပီးမွ ကိုယ့္အတန္းရိွရာကို စနစ္တက်သြားရသည္။ သားတို ့အတန္းမွာ အငယ္ဆံုးအတန္း ျဖစ္ျပီး အသက္ ၂ႏွစ္ အရြယ္ မွ အသက္ ၆ႏွစ္ အရြယ္ထိရိွသည္။ အတန္း စစခ်င္း လက္ကေလးမ်ား ပိုက္ျပီး မဂၤလာပါဆရာမ ဟုနွ ုတ္ဆက္လွ်င္ ကြ်န္မစိတ္ထဲ တြင္ ဟုိးငယ္ငယ္က ကေလးဘ၀ကို ျပန္လြမ္းမိသည္။ စိတ္၀င္စားလာေအာင္ သင္ပုန္းၾကီးမွ ကဗ်ာေလးေတြနွင့္ စသည္။ ဒီက ကေလးေတြက ျမန္မာစကားနားရည္မ၀ေတာ့ ဆရာမက နားလည္ေအာင္ ဥပမာေလးေတြနွင့္ ရွင္းျပရသည္။ ထုိအက်ိဴးေၾကာင့္ ျမန္မာစကား ပိုၾကြယ္၀လာၾကသည္။

တဦးခ်င္းမိတ္ဆက္၊ အေမးအေျဖလုပ္ေပးျခင္းျဖင္ ့ ဘာသာစကားကို က်င့္ေပးသည္။ ယဥ္ေက်းေအာင္ ေနထိုင္တတ္ဖုိ ့ သြန္သင္သည္။ တေယာက္တေပါက္ႏွင့္ ျမန္မာကျပားေျပာရာကေန ျမန္မာစကား စစ္စစ္ တေျဖးေျဖးေျပာတတ္လာသည္မွာ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွသည္။ အဆိုတေက်ာ့ျပီးေတာ့ မျငီးေငြ ့ေအာင္ အေရးဘက္ ေျပာင္းသည္။ ၀လုံးကေလးမွ က၊ခ ေလးေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းေရးတတ္လာသည္။ တခါ စာလံုးေလးေတြ ေပါင္းဆိုတတ္ေအာင္ ဆရာမက ခ်ေပးျပီး တပည့္ေတြက လိုက္ဆိုၾကသည္။ ဒီလို အခါမ်ိဳးမွာ အေရးပ်င္းတဲ့ သားအသံက အက်ယ္ဆံုးထြက္လာတတ္သည္။

အတန္းခ်ိန္ျပီးလွ်င္ အမွ်ေ၀ရန္ တဘက္အခန္းသို ့ ကူးရသည္။ အမွ်မေ၀ခင္ ဘုန္းဘုန္းက
မုန္ ့ေ၀ေတာ့ အားလံုးဘုန္းဘုန္းနား ၀ိုင္းေနၾကသည္။ ႏွစ္ခါ၊ သံုးခါျပန္ယူၾကႏွင့္ ဘုန္းဘုန္းက ဒုတ္အၾကီးၾကီးနဲ ့ ေျခာက္မွ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္ေရာက္ၾကသည္။ အမွ်ေ၀ ဘုရားရွိခိုးျပီး ဘုန္းဘုန္းကို ကန္ေတာ့ျပီးမွ ျပန္ၾကသည္။

Sunday School မွ သားတိုးတက္လာတာကို ေတြ ့ေတာ့ ဘာသာစကား အခက္အခဲေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္ေနေသာ မိဘေတြ၊ ယဥ္ေက်းမွ ုေတြ အတုခိုးမွားမွာ ကို စိုးရိမ္ေနေသာ မိဘေတြ၊ ျမန္မာကေမြးျပီး ျမန္မာလို မေျပာတတ္တာကို လက္မွိ ုင္ခ်ေနရေသာ မိဘေတြ၊ ဘာသာတရားေပ်ာက္မွာ စိုးေၾကာက္ေနေသာ မိဘမ်ားကို လက္တုိ ့တိုက္တြန္းခ်င္ပါသည္။ အရင္က တလေနလို ့တခါမေရာက္ျဖစ္ေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ခုေတာ့ တပတ္တခါေရာက္ျဖစ္ေနေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လဲ ကုသိုလ္ရျငိမ္းခ်မ္းရေသာေၾကာင့္ သားေရွြအိုးထမ္းသည့္ ဒီလို အခြင့္အေရးကို ဘာေၾကာင့္လက္လြွတ္ခံမလဲလို ့ အက်ိဳးေမွ်ာ္၍
ႏွိ ုးေဆာ္လိုက္ပါသည္။

(Sunday School တည္ေထာင္သူ ဘုန္းဘုန္းနွင့္ ပညာကုသိုလ္ေ၀မွ်ေပးေသာ ဆရာမမ်ားအား အထူးေက်းဇူးတင္လ်က္)
တန္ခူး
5:00pm 15-Jul-2008