ဟိုတယ္ထဲဝင္ေတာ့ ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာက အခမ္းအနားအျပင္အဆင္ေလးၾကည့္ပါဦးဆိုလို႕ ခန္္းမထဲဝင္ၾကည့္ၾကသည္။ စင္ေပၚက ေနာက္ခံေျပာင္ေျပာင္အစမွာ ေမာင့္နာမည္နဲ႕ကိုယ့္နာမည္၊ ၿပီးေတာ့႐ွိသမၽွအၿမီးေတြ။ ျပန္မလာခင္ မဂၤလာဖိတ္စာကို႐ုံးမွာျပေတာ့ ဘာလို႕နင္႕တို႕ရတဲ႕ဘြဲ႕ေတြ ဖိတ္စာထဲထည့္႐ုိက္တာလဲလို႕ေမးေတာ့ အေတာ္ေျဖရခက္တာကို သြားသတိရမိသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၿဖီးလံုးေတြနွင့္ ငါတို႕႐ုိးရာလို႕မလံုမလဲေျဖခဲ့ရသည္။ တကယ္ေတာ့ အႂကြားထူတာပဲေလ။
မိတ္ကပ္ျပင္တဲ့အခန္းထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ အလွဖန္တီး႐ွင္က ေရာက္မလာေသး။ အခ်ိန္ေတြတေျဖးေျဖးနီးကပ္လာေတာ့ စိတ္ေတြပူၿပီး ႐ုပ္ကပိုအိုစာလာသလို။ မျဖစ္မျဖစ္...စိတ္ကိုေလ်ာ့...ဒီေန႕ကအလွဆံုးျဖစ္ရမယ္မိုလား။ ဗီြဒီယိုသမားက ႐ုိက္ဖို႕တျပင္ျပင္။ အခ်ိန္တိက်သည့္ ပန္းအလွျပင္အမႀကီးကို ေက်းဇူးတင္မိေသး။ အရမ္းလွေနသည့္လက္ကိုင္ပန္းေလးကိုေတြ႕ေတာ့ တကူးတကဝယ္ေပးသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေရာ၊ အပင္ပန္းခံသယ္ေပးသည့္သူငယ္ခ်င္းပါေက်းဇူးတင္မိသည္။
ေဟာ...ေရာက္ပါၿပီ။ အလွဖန္တီး႐ွင္နဲ့အဖြဲ႕။ လက္ကေလးခါခါနဲ႕ ေနာက္က်ရတဲ့အေၾကာင္း႐ွင္းျပေတာ့ မခ်ိႃပံုးနွင့္ၿငိမ္ေနရသည္။ ခဏေန သူႁပုသမၽွနုရေတာ့မယ္ေလ။ သူတို႕စိတ္မၾကည္လၽွင္ ကိုယ့္႐ုပ္က အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္း ဘီလူးသရဲလိုျဖစ္သြားနုိင္သည္။ ေအာက္ခံမိတ္ကပ္လိမ္း၊ ဆံပင္ေလးလိပ္ၿပီးကာ႐ွိေသး သတို႕သားက ႃပံုးၿဖီးၿဖီးနဲ႕ဝတ္စံုျပည့္ဝင္လာသည္။ ဟင္း...မနာလိုလိုက္တာ။ သူတို႕ဘဝက လြတ္လပ္လိုက္ပါဘိ။ ေမာင္က မ်က္မွန္နဲ႕ေခါင္းေပါင္းနဲ႕ ေတာင္႐ွည္နဲ႕ဆိုေတာ့ ေျပာင္စပ္စပ္ လူ႐ြွင္ေတာ္လိုလို။ လာဘ္ျမင္သည့္ဓာတ္ပံုဆရာက သတို႕သားခ်ည္း ဓာတ္ပံုစ႐ိုက္ေတာ့သည္။ ေသခ်ာၿပီ...ကိုယ့္ပံုေတြေတာ့ နဲေတာ့မည္။
မိတ္ကပ္လိမ္းေနစဥ္ မာမီ့တပည့္ထုတ္လိုက္တဲ့ ဆံတံုးထံုးဖို႕ ဆံတုေတြ႔လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ေျပာထားသည့္ပံုမဟုတ္။ ဒုကၡ...အခ်ိန္မွီတံုးမသိမသာသတိေပးလိုက္ရသည္။ ကၽြန္မဘီးဆံထံုးေနာ္ ဆိုေတာ့မသိမသာျပာသြားသည္။ ေနာက္မွ ဘန္းစကားနဲ႕သူ႕တပည့္ကို ဆံတုေျပးယူခိုင္းသည္။ ဒီၾကားထဲ သူ႕ပင္တိုင္႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီးက ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ေခၚေတာ့ မ်က္ခံုးမ်ားတြန္႕သြားမလား၊ မ်က္လံုးမ်ားမညီျဖစ္မလားပူရေသးသည္။
သတို႕သားေနာက္တႀကိမ္ အခန္းထဲဝင္လာေတာ့ ကံေကာင္းစြာ အကုန္ၿပီးသြားသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဗီြဒီယိုသမားက အသဲအသန္႐ုိက္ရၿပီ။ ေအာက္မွာလူစံုၿပီး ပြဲေလၽွာက္ဖို႕အခ်ိန္တန္ၿပီတဲ့။ အားနာစရာ။ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ျဖစ္ညွစ္ၿပီး ဗီြဒီယိုသမားေစခိုင္းသမၽွ အကုန္လုပ္ရသည္။ ေဆြမ်ိဳးေတြၾကားထဲ အဲဒီလို္ကလက္တက္တက္ေတြ လုပ္ရတာသိပ္မလြယ္လွ။ ခဏခဏရယ္မိေတာ့ ခဏခဏအစကျပန္႐ုိက္ရသည္။ အေရးထဲ ဗီြဒီယိုသမားကမ်က္မွန္ေလးကိုင္လိုက္လို႕ ကိုယ့္ကိုေျပာတာကို ေမာင္ကသူေျပာတာထင္ၿပီး သူ႕မ်က္မွန္သူကိုင္လိုက္ေတာ့ အားလံုးပြဲက်သြားသည္။ အခမ္းအနားမွူးလာေခၚမွ သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္ တန္းစီရသည္။
သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ သတို႕သားအရံက ကိုယ္တို႕နွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီးႃပံုးၿဖီးၿဖီးလုပ္ေတာ့ ငါတို့ဘာပံုႀကီးေတြမ်ားေပါက္ေနလဲလို႕ စိုးရိမ္ရေသးသည္။ ဆံထံုးကလဲခပ္ေလးေလး၊ အက်ၤီကလဲ ယားက်ိက်ိနွင့္ အေတာ္မသက္မသာ။
အခါေတာ္ေပးၿပီ။ တသက္လံုးခပ္ျမန္ျမန္လမ္းေလၽွာက္တတ္တဲ့ ေမာင္နဲ႕ကိုယ္အတြက္ အဲဒီမလွ ုပ္တလွ ုပ္ေလၽွာက္ရတာေလာက္ ပင္ပန္းတာမ႐ွိ။ ေျခလွမ္းေတြမညီလို႕ မသိမသာျပန္ညိွရေသးသည္။ အားလံုးဝိုင္းၾကည့္ေနေတာ့ အေတာ္ကို ရယ္ခ်င္မိသည္။ ေမာင္က ထမီနားေတြကိုခဏခဏတက္နင္းေတာ့ ေခ်ာ္လဲမွာေၾကာက္ရေသးတာက တမ်ိဳး။ စင္နားေရာက္မွ လူကဟင္းခ်နိုင္သည္။ ေအာ္...သူမ်ားမဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ အေတာ္ၾကည့္ေကာင္းသည့္ အခါေတာ္ေပးက အေတာ္ပင္ပန္းမွန္း ခုမွကိုယ္ေတြ႕ႄကံုသည္။
အခမ္းအနားမွ ူးေျပာေနတာေတြ ၾကားတခ်က္၊ မၾကားတခ်က္။ ၾကည့္ပါဦး...မာမီ့တပည့္ေတြ ေမေမ့ကိုျပင္ေပးထားတာ မိတ္ကပ္ေတြထူပိန္းပိန္း။ ကိုယ့္ဖာသာျပင္တာမွဟုတ္ေသး။ မေနတတ္မထိုင္တတ္နဲ႕ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနေသာ ေတာကေဆြမ်ိဳးမ်ားက သနားစရာ။ ဟင္...ကိုယ့္မဂၤလာေဆာင္သာဆိုတယ္ ကိုယ္နဲ႕မသိတဲ့ မ်က္နွာစိမ္းစိမ္းေတြက အမ်ားသား။ ေမာင္လက္တို႕သတိေပးမွ ထၿပီးနွစ္ဘက္မိဘေတြကို လက္အုပ္ခ်ီဂါရဝႁပုရသည္။ စပ္စုေန၍
အခမ္းအနားမွ ူးေျပာေနတာမၾကားလိုက္။ မျဖစ္ဖူး။ နားစြင့္မွ။ သူငယ္ခ်င္းအေဖနဲ႕အေမကို ပန္းကံုးစြပ္ဖို႕အကူအညီေတာင္းမိလို႕ ေတာ္ေသးသည္။ အျပင္မွာ တခါမွ မျမင္မေတြ႕ဖူးေသာသူေတြ ပန္းကံုးစြပ္တာကိုေတာ့ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးမခံခ်င္။ ခုေတာ့ ရင္းရင္းနွီးနွီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စကားေလးတခြန္း၊ နွစ္ခြန္းေတာင္ဆိုလို႕ရေသး။
စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားသံုးေဆာင္လို႕ရၿပီလို႕ အခမ္းအနားမွ ူးက ေၾကျငာေတာ့ စိတ္ကအေတာ္ေပါ့သြားသည္။ ၿပီးခါနီးေလစိတ္ေတြေပါ့ေလ။ ေခါက္႐ုိးက်ိဳးေနသည့္ မဲျပာပုဆိုး အစီအစဥ္အတိုင္း မဂၤလာကိတ္မုန္႕ အျပန္အလွန္ေကၽြး၊ ေရခဲမုန္႕ အျပန္အလွန္ေကၽြး။ ပါးစပ္ကို သိပ္႐ုပ္မဆိုးေအာင္ ခပ္ဟဟေလးပဲဖြင့္။ ဒါေတြက သူမ်ားမဂၤလာေဆာင္ေတြ၊ ႐ုပ္႐ွင္၊ ဗီြဒီယိုေတြမွာ ေတြ႕ေနက်ဆိုေတာ့ ကၽြမ္းေနၿပီ။
အခမ္းအနားမွ ူးကို နွ ူတ္ဆက္ၿပီး ဧည့္သည္တခ်ိဳ႕ဝိုင္းေတြလိုက္နွ ူတ္ဆက္ေတာ႕ ထိုင္မသိမ္းနဲ႕တဘက္ႀကီးေမ႕ၿပီး တလြွားလြွားသြားမိေတာ့ ကံေကာင္းလို႕ ေခ်ာ္မလဲ။ အင္း...ေျခတလွမ္း ကုေဋတသန္းဆိုတာ အေတာ္ခက္သည့္အလုပ္ပဲ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ခ်ိဳႃပံုးနဲ႕ဓာတ္ပံု႐ုိက္ဖို႕ တန္းစီေနတဲ့ေဆြမ်ိဳးေတြေတြ႕ေတာ့ တေယာက္ထဲႀကိတ္ႃပံုးမိေသးသည္။
ခန္္းမအေပါက္ဝမွာ ဧည့္သည္ေတြနွ ူတ္ဆက္ဖို႕ အသင့္ေနရာယူရေတာ့ ဇက္ေၾကာေတြ အေတာ္တက္ၿပီး လူက႐ြဲေနၿပီ။ လာသမၽွဧည့္သည္ရဲ႕ ထက္ဝက္ေလာက္သာ ကိုယ္သိၿပီး က်န္ဧည့္သည္ေတြကို ရမ္းသမ္းၿပီးရယ္ျပသည္။ ဒီေနရာမွာ နွစ္ဘက္မိဘေတြက
စီစီညံညံနွ ူတ္ဆက္ၾကသည္။ သူတို႕မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းက အမ်ားစု။ ၾကာလာေတာ့ ပါးေတြေညာင္းလာသည္။ အႃပံုးေတြ သိပ္အသက္မပါေတာ့။
ဧည့္သည္ေတြကုန္ေတာ့ စင္ေပၚကို အသဲအသန္ျပန္တက္ရသည္။ စားပြဲထိုးေတြက ေနာက္တပြဲအတြက္ ျပင္ေနၿပီ။ ရတဲ့အခ်ိန္ နွစ္ဘက္ေဆြမ်ိဳးေတြ သူမက်န္၊ ငါမက်န္ျဖစ္ရေအာင္ စင္ေပၚေခၚၿပီး ဓာတ္ပံု႐ုိက္ရသည္။ စင္ေပၚကေန သတို႕သမီးမပီသစြာ ဟိုလူ႕ေအာ္ေခၚ၊ ဒီလူ႕ေအာ္ေခၚမို႕ ဗီြဒီယိုသမားက သတိေပးရသည္။ ေတာ္ေသးရဲ႕...ရတဲ႕အခ်ိန္တြင္း ေဆြမ်ိဳးတသုတ္ အကုန္ၿပီးသြားသည္။
ခုမွပဲ ဟင္းခ်နိုင္သည္။ ခန္းမထဲက ေမာင့္လက္ကိုတြဲလို႕ ႐ြ႐ြေလး ထြက္ ကားေလးေပၚတက္ၿပီး ဗီြဒီယိုကင္မရာဘက္ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလးႃပံုးျပၿပီး ကားထြက္သြားသည္။ အဲဒီေတာ့မွ တေယာက္မ်က္နွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်မိသည္။ မဂၤလာေဆာင္တာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူးေနာ္လို႕ ေမာင့္ကို ညည္းျပမိေတာ့ မဂၤလာမေဆာင္ခင္က စိတ္ကူးေတြယဥ္၊ ေပ်ာ္႐ြွင္ခဲ့ေသာ ပင္ပန္းနြမ္းနယ္ေနေသာ ကိုယ့္မ်က္နွာကို ၾကည့္ၿပီး ေမာင္က အားရပါးရ ရယ္ေမာပါေတာသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီပကာသနေတြကို ခဏဖယ္ခြာၿပီး နွစ္ေယာက္တဘဝေလး သံေယာဇဥ္ထံုးေနွာင္ခဲ့တဲ့ အဲဒီတိမ္ျပာျပာေနြတေန႕က ဘယ္ေမ့လို႕ရနိုင္မလဲေလ။
တန္ခူး
(29-Apr-2001 အမွတ္တရ)
11:30am 29-Apr-2008
မိတ္ကပ္ျပင္တဲ့အခန္းထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ အလွဖန္တီး႐ွင္က ေရာက္မလာေသး။ အခ်ိန္ေတြတေျဖးေျဖးနီးကပ္လာေတာ့ စိတ္ေတြပူၿပီး ႐ုပ္ကပိုအိုစာလာသလို။ မျဖစ္မျဖစ္...စိတ္ကိုေလ်ာ့...ဒီေန႕ကအလွဆံုးျဖစ္ရမယ္မိုလား။ ဗီြဒီယိုသမားက ႐ုိက္ဖို႕တျပင္ျပင္။ အခ်ိန္တိက်သည့္ ပန္းအလွျပင္အမႀကီးကို ေက်းဇူးတင္မိေသး။ အရမ္းလွေနသည့္လက္ကိုင္ပန္းေလးကိုေတြ႕ေတာ့ တကူးတကဝယ္ေပးသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေရာ၊ အပင္ပန္းခံသယ္ေပးသည့္သူငယ္ခ်င္းပါေက်းဇူးတင္မိသည္။
ေဟာ...ေရာက္ပါၿပီ။ အလွဖန္တီး႐ွင္နဲ့အဖြဲ႕။ လက္ကေလးခါခါနဲ႕ ေနာက္က်ရတဲ့အေၾကာင္း႐ွင္းျပေတာ့ မခ်ိႃပံုးနွင့္ၿငိမ္ေနရသည္။ ခဏေန သူႁပုသမၽွနုရေတာ့မယ္ေလ။ သူတို႕စိတ္မၾကည္လၽွင္ ကိုယ့္႐ုပ္က အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္း ဘီလူးသရဲလိုျဖစ္သြားနုိင္သည္။ ေအာက္ခံမိတ္ကပ္လိမ္း၊ ဆံပင္ေလးလိပ္ၿပီးကာ႐ွိေသး သတို႕သားက ႃပံုးၿဖီးၿဖီးနဲ႕ဝတ္စံုျပည့္ဝင္လာသည္။ ဟင္း...မနာလိုလိုက္တာ။ သူတို႕ဘဝက လြတ္လပ္လိုက္ပါဘိ။ ေမာင္က မ်က္မွန္နဲ႕ေခါင္းေပါင္းနဲ႕ ေတာင္႐ွည္နဲ႕ဆိုေတာ့ ေျပာင္စပ္စပ္ လူ႐ြွင္ေတာ္လိုလို။ လာဘ္ျမင္သည့္ဓာတ္ပံုဆရာက သတို႕သားခ်ည္း ဓာတ္ပံုစ႐ိုက္ေတာ့သည္။ ေသခ်ာၿပီ...ကိုယ့္ပံုေတြေတာ့ နဲေတာ့မည္။
မိတ္ကပ္လိမ္းေနစဥ္ မာမီ့တပည့္ထုတ္လိုက္တဲ့ ဆံတံုးထံုးဖို႕ ဆံတုေတြ႔လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ေျပာထားသည့္ပံုမဟုတ္။ ဒုကၡ...အခ်ိန္မွီတံုးမသိမသာသတိေပးလိုက္ရသည္။ ကၽြန္မဘီးဆံထံုးေနာ္ ဆိုေတာ့မသိမသာျပာသြားသည္။ ေနာက္မွ ဘန္းစကားနဲ႕သူ႕တပည့္ကို ဆံတုေျပးယူခိုင္းသည္။ ဒီၾကားထဲ သူ႕ပင္တိုင္႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီးက ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ေခၚေတာ့ မ်က္ခံုးမ်ားတြန္႕သြားမလား၊ မ်က္လံုးမ်ားမညီျဖစ္မလားပူရေသးသည္။
သတို႕သားေနာက္တႀကိမ္ အခန္းထဲဝင္လာေတာ့ ကံေကာင္းစြာ အကုန္ၿပီးသြားသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဗီြဒီယိုသမားက အသဲအသန္႐ုိက္ရၿပီ။ ေအာက္မွာလူစံုၿပီး ပြဲေလၽွာက္ဖို႕အခ်ိန္တန္ၿပီတဲ့။ အားနာစရာ။ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ျဖစ္ညွစ္ၿပီး ဗီြဒီယိုသမားေစခိုင္းသမၽွ အကုန္လုပ္ရသည္။ ေဆြမ်ိဳးေတြၾကားထဲ အဲဒီလို္ကလက္တက္တက္ေတြ လုပ္ရတာသိပ္မလြယ္လွ။ ခဏခဏရယ္မိေတာ့ ခဏခဏအစကျပန္႐ုိက္ရသည္။ အေရးထဲ ဗီြဒီယိုသမားကမ်က္မွန္ေလးကိုင္လိုက္လို႕ ကိုယ့္ကိုေျပာတာကို ေမာင္ကသူေျပာတာထင္ၿပီး သူ႕မ်က္မွန္သူကိုင္လိုက္ေတာ့ အားလံုးပြဲက်သြားသည္။ အခမ္းအနားမွူးလာေခၚမွ သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္ တန္းစီရသည္။
သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ သတို႕သားအရံက ကိုယ္တို႕နွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီးႃပံုးၿဖီးၿဖီးလုပ္ေတာ့ ငါတို့ဘာပံုႀကီးေတြမ်ားေပါက္ေနလဲလို႕ စိုးရိမ္ရေသးသည္။ ဆံထံုးကလဲခပ္ေလးေလး၊ အက်ၤီကလဲ ယားက်ိက်ိနွင့္ အေတာ္မသက္မသာ။
အခါေတာ္ေပးၿပီ။ တသက္လံုးခပ္ျမန္ျမန္လမ္းေလၽွာက္တတ္တဲ့ ေမာင္နဲ႕ကိုယ္အတြက္ အဲဒီမလွ ုပ္တလွ ုပ္ေလၽွာက္ရတာေလာက္ ပင္ပန္းတာမ႐ွိ။ ေျခလွမ္းေတြမညီလို႕ မသိမသာျပန္ညိွရေသးသည္။ အားလံုးဝိုင္းၾကည့္ေနေတာ့ အေတာ္ကို ရယ္ခ်င္မိသည္။ ေမာင္က ထမီနားေတြကိုခဏခဏတက္နင္းေတာ့ ေခ်ာ္လဲမွာေၾကာက္ရေသးတာက တမ်ိဳး။ စင္နားေရာက္မွ လူကဟင္းခ်နိုင္သည္။ ေအာ္...သူမ်ားမဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ အေတာ္ၾကည့္ေကာင္းသည့္ အခါေတာ္ေပးက အေတာ္ပင္ပန္းမွန္း ခုမွကိုယ္ေတြ႕ႄကံုသည္။
အခမ္းအနားမွ ူးေျပာေနတာေတြ ၾကားတခ်က္၊ မၾကားတခ်က္။ ၾကည့္ပါဦး...မာမီ့တပည့္ေတြ ေမေမ့ကိုျပင္ေပးထားတာ မိတ္ကပ္ေတြထူပိန္းပိန္း။ ကိုယ့္ဖာသာျပင္တာမွဟုတ္ေသး။ မေနတတ္မထိုင္တတ္နဲ႕ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနေသာ ေတာကေဆြမ်ိဳးမ်ားက သနားစရာ။ ဟင္...ကိုယ့္မဂၤလာေဆာင္သာဆိုတယ္ ကိုယ္နဲ႕မသိတဲ့ မ်က္နွာစိမ္းစိမ္းေတြက အမ်ားသား။ ေမာင္လက္တို႕သတိေပးမွ ထၿပီးနွစ္ဘက္မိဘေတြကို လက္အုပ္ခ်ီဂါရဝႁပုရသည္။ စပ္စုေန၍
အခမ္းအနားမွ ူးေျပာေနတာမၾကားလိုက္။ မျဖစ္ဖူး။ နားစြင့္မွ။ သူငယ္ခ်င္းအေဖနဲ႕အေမကို ပန္းကံုးစြပ္ဖို႕အကူအညီေတာင္းမိလို႕ ေတာ္ေသးသည္။ အျပင္မွာ တခါမွ မျမင္မေတြ႕ဖူးေသာသူေတြ ပန္းကံုးစြပ္တာကိုေတာ့ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးမခံခ်င္။ ခုေတာ့ ရင္းရင္းနွီးနွီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စကားေလးတခြန္း၊ နွစ္ခြန္းေတာင္ဆိုလို႕ရေသး။
စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားသံုးေဆာင္လို႕ရၿပီလို႕ အခမ္းအနားမွ ူးက ေၾကျငာေတာ့ စိတ္ကအေတာ္ေပါ့သြားသည္။ ၿပီးခါနီးေလစိတ္ေတြေပါ့ေလ။ ေခါက္႐ုိးက်ိဳးေနသည့္ မဲျပာပုဆိုး အစီအစဥ္အတိုင္း မဂၤလာကိတ္မုန္႕ အျပန္အလွန္ေကၽြး၊ ေရခဲမုန္႕ အျပန္အလွန္ေကၽြး။ ပါးစပ္ကို သိပ္႐ုပ္မဆိုးေအာင္ ခပ္ဟဟေလးပဲဖြင့္။ ဒါေတြက သူမ်ားမဂၤလာေဆာင္ေတြ၊ ႐ုပ္႐ွင္၊ ဗီြဒီယိုေတြမွာ ေတြ႕ေနက်ဆိုေတာ့ ကၽြမ္းေနၿပီ။
အခမ္းအနားမွ ူးကို နွ ူတ္ဆက္ၿပီး ဧည့္သည္တခ်ိဳ႕ဝိုင္းေတြလိုက္နွ ူတ္ဆက္ေတာ႕ ထိုင္မသိမ္းနဲ႕တဘက္ႀကီးေမ႕ၿပီး တလြွားလြွားသြားမိေတာ့ ကံေကာင္းလို႕ ေခ်ာ္မလဲ။ အင္း...ေျခတလွမ္း ကုေဋတသန္းဆိုတာ အေတာ္ခက္သည့္အလုပ္ပဲ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ခ်ိဳႃပံုးနဲ႕ဓာတ္ပံု႐ုိက္ဖို႕ တန္းစီေနတဲ့ေဆြမ်ိဳးေတြေတြ႕ေတာ့ တေယာက္ထဲႀကိတ္ႃပံုးမိေသးသည္။
ခန္္းမအေပါက္ဝမွာ ဧည့္သည္ေတြနွ ူတ္ဆက္ဖို႕ အသင့္ေနရာယူရေတာ့ ဇက္ေၾကာေတြ အေတာ္တက္ၿပီး လူက႐ြဲေနၿပီ။ လာသမၽွဧည့္သည္ရဲ႕ ထက္ဝက္ေလာက္သာ ကိုယ္သိၿပီး က်န္ဧည့္သည္ေတြကို ရမ္းသမ္းၿပီးရယ္ျပသည္။ ဒီေနရာမွာ နွစ္ဘက္မိဘေတြက
စီစီညံညံနွ ူတ္ဆက္ၾကသည္။ သူတို႕မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းက အမ်ားစု။ ၾကာလာေတာ့ ပါးေတြေညာင္းလာသည္။ အႃပံုးေတြ သိပ္အသက္မပါေတာ့။
ဧည့္သည္ေတြကုန္ေတာ့ စင္ေပၚကို အသဲအသန္ျပန္တက္ရသည္။ စားပြဲထိုးေတြက ေနာက္တပြဲအတြက္ ျပင္ေနၿပီ။ ရတဲ့အခ်ိန္ နွစ္ဘက္ေဆြမ်ိဳးေတြ သူမက်န္၊ ငါမက်န္ျဖစ္ရေအာင္ စင္ေပၚေခၚၿပီး ဓာတ္ပံု႐ုိက္ရသည္။ စင္ေပၚကေန သတို႕သမီးမပီသစြာ ဟိုလူ႕ေအာ္ေခၚ၊ ဒီလူ႕ေအာ္ေခၚမို႕ ဗီြဒီယိုသမားက သတိေပးရသည္။ ေတာ္ေသးရဲ႕...ရတဲ႕အခ်ိန္တြင္း ေဆြမ်ိဳးတသုတ္ အကုန္ၿပီးသြားသည္။
ခုမွပဲ ဟင္းခ်နိုင္သည္။ ခန္းမထဲက ေမာင့္လက္ကိုတြဲလို႕ ႐ြ႐ြေလး ထြက္ ကားေလးေပၚတက္ၿပီး ဗီြဒီယိုကင္မရာဘက္ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလးႃပံုးျပၿပီး ကားထြက္သြားသည္။ အဲဒီေတာ့မွ တေယာက္မ်က္နွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်မိသည္။ မဂၤလာေဆာင္တာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူးေနာ္လို႕ ေမာင့္ကို ညည္းျပမိေတာ့ မဂၤလာမေဆာင္ခင္က စိတ္ကူးေတြယဥ္၊ ေပ်ာ္႐ြွင္ခဲ့ေသာ ပင္ပန္းနြမ္းနယ္ေနေသာ ကိုယ့္မ်က္နွာကို ၾကည့္ၿပီး ေမာင္က အားရပါးရ ရယ္ေမာပါေတာသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီပကာသနေတြကို ခဏဖယ္ခြာၿပီး နွစ္ေယာက္တဘဝေလး သံေယာဇဥ္ထံုးေနွာင္ခဲ့တဲ့ အဲဒီတိမ္ျပာျပာေနြတေန႕က ဘယ္ေမ့လို႕ရနိုင္မလဲေလ။
တန္ခူး
(29-Apr-2001 အမွတ္တရ)
11:30am 29-Apr-2008
11 comments:
တန္ခူးေရ...
လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဆုေတာင္းေပးခ်င္ပါတယ္။
"Happy 7th Anniversary" ပါ...
တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ Copper Anniversary ေပါ့...
ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ အခ်ိန္ေတြကို ခ်စ္ေသာ ေမာင္၊ ခ်စ္ေသာ သားေလး တို ့နဲ ့အတူတူ အႏွစ္တစ္ရာတိုင္ ကုန္လြန္ႏိုင္ပါေစ...
တန္ခူးေရးထားတာ အစအဆံုး တျပံဳးျပံဳးဖတ္ရင္း မဂၤလာေဆာင္မွာ ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ အကုန္လံုး ထပ္တူညီေနတာ ေတြ ့ရျပန္တယ္... တကယ့္ကို ခြ်တ္စြပ္ပါဘဲ တန္ခူးေရ...
သက္ေ၀တံုးကေတာ့ ဗိုက္ေအာင့္ေနလို ့လြယ္လြယ္ကူကူ ေသာက္လို ့ရတဲ့ ေဆးတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ရွာထားေပးပါလို ့စင္ေပၚကေနတဆင့္ လွမ္းေျပာထားတာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စကားေတြ လက္ဆင့္ကမ္း မွာၾကားရင္း ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့ ဗိုက္ေအာင့္တာ ဘယ္သူမွန္းလဲ မသိၾကေတာ့... ေဆးကလဲ ကိုယ့္လက္ထဲကို မေရာက္လာ... ဗိုက္ေအာင့္လ်က္သားနဲ ့ဧည့္သည္ေတြ အျပန္မွာ ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့ လူကမခ်ိျပံဳးေတာင္ ျပန္ျပံဳးျပဖို ့အႏိုင္ႏိုင္...
ဒီလိုနဲ ့ဘဲ... ဒီလိုနဲ ့ဘဲ... အခ်ိန္ကုန္ေအာင္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ျပံဳးခဲ့ရပါတယ္။
အဲသည္တုန္းက တန္ခူးတုိ႔ မဂၤလာေဆာင္ကုိ လာတက္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြထဲမွာ အညာသားေခ်ာေခ်ာေလးတေယာက္ရယ္၊ သူ႕ဇနီးကေလးရယ္၊ သူဇနီးဗုိက္ထဲက သမီးေလးရယ္ သုံးေယာက္ပါတယ္ေနာ္။ ေကာင္ေလးက ပန္းေတြ သယ္ေပးခဲ့ရေပမယ့္ မေလးပါဘူးတဲ့။ အခုလုိ အမွတ္တရ ျပန္ဖတ္ရေတာ့ ပုိသတိရစရာေပါ႔။
မွတ္မိေသးတယ္။ ရန္ကုန္ကုိ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဆုိသလုိ ဆရာႀကီးအိမ္သြားလည္ေတာ့ ဆရာႀကီးက သူ႔သမီးတန္ခူးရဲ႕ မဂၤလာသတင္းအေၾကာင္းကုိ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ ေဖာက္သည္ခ်ေလရဲ႕။ ဘာတဲ့…သူေျပာတဲ့အထဲမွာ လူႀကီးစုံရာနဲ႔ စကားေျပာၾကေတာ့ အဲဒီထဲမွာ စကားေျပာေပးတဲ့ တေယာက္က နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာ “ေတာတြင္းသားေလး ဖုိးညဳိဆုိလား ဘာဆုိလား” ေျပာလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ရယ္ၾကရေသးတယ္။
ေၾသာ…အတိတ္အေၾကာင္းကုိ အားပါးတရ ေျပာလုိက္တာနဲ႔ ဆုေတာင္းေပးဘုိ႔ က်န္သြားတယ္။ ဧပရယ္လ္မွာ ထူးျခားမႈေတြႀကဳံႀကဳိက္တတ္တဲ့ တန္ခူးအတြက္ ယခု မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ကစလုိ႔ ဘ၀မွာ အစစ ကုိယ့္အေပၚအႏြံတာခံေသာ ဟုိလူႀကီးႏွင့္ ခ်စ္စရာသားကေလးႏွင့္ အၿမဲ မိသားစုမခြဲမခြာ ႏွစ္ေတြမ်ားစြာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။
႐ုပ္ဆိုးဆိုး အညာသားေလးေဘးက ပန္းေရာင္အက်ၤီေလးနဲ႔လွေနတဲ့ ( ဟဲ ဟဲ ) မဗိုက္ကိုလဲသတိရမယ္ထင္ပါရဲ႔။
ဘာလိုလိုနဲ႔ ခုနစ္နွစ္ေတာင္႐ွိပါေပါ့။
၂၀၀၁ ေအပရယ္ မွ ေအပရယ္ အယ္နီဗာစရီ ေပါင္း မ်ားစြာကို တန္ခူး နဲ႔ ေမာင္ တို႔နွစ္ေယာက္ သားသား မီးမီး ေျမးေျမး ျမစ္ျမစ္ ေတြနဲ႔အတူဆင္နြွဲနိုင္ေစေၾကာင္း လွုိက္လွုိက္လွဲလွဲဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
တန္္ခူးေရ လာျပီး ဆုေတာင္းေပးသြားပါတယ္ ။ ထာ၀ရ ေရႊလက္တြဲလို႕ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲ ၾကင္နာႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ ။
ဟီးဟီး.. ေပ်ာ္စရာအတိတ္ပါ..။
မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္မွသည္.. ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာတိုင္..ေရႊလက္တြဲလို့ သံသရာခရီးကို တူတူ ျဖတ္ေက်ာ္ႏီုင္ပါေစ..။
မတန္ခူးေရ.. Happy Anniversary ပါေနာ္.. (ဟဲ..ဟဲ.. ပုိ႔စ္ထဲမွာ ဖတ္တုန္းကေတာ့ ၇ ႏွစ္ေျမာက္ဆုိတာ သိဘူး။ အခု မသက္ေ၀ေျပာျပေတာ့ သိသြားျပီ။) မဂၤလာေဆာင္အေၾကာင္းဖတ္ရတာ ကုိယ္တုိင္ ခန္းမထဲေရာက္သြားသလုိပဲ။
ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မိသားစုနဲ႔ အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ဘ၀ခရီးကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းရပါေစ.. မေရ..
ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းတဲ့ တိမ္ျပာျပာေန ့တေန ့Sunday ေန ့အေၾကာင္းကို ဖတ္သြားပါတယ္
တိမ္ေတြအၿမဲတမ္းျပာေနဦးမွာပါ
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာ သားတစ္ရာ ေျမးတစ္ဖ်ာနဲ႕ (လိုခ်င္တယ္ ဟုတ္) ဘ၀ခရီးမွာ လက္တြဲရင္း ေရွ႕ဆက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
အားက်၏ ကၽြန္ေတာ္ က ဒီႏွစ္ထဲ ၆ ႏွစ္ ျပည့္မွာ :P
မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ မ်က္မွန္ ခၽြတ္ထားတယ္ အဟိ :P
အခုတေလာ မုန္တိုင္းသတင္းေတြနဲ ့ စိတ္ရွ ူပ္ျပီး လာလည္တဲ ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္ႏွ ူတ္မဆက္ႏုိင္တာ ခြင့္လြွတ္ပါလို ့
ေပးတဲ့ဆုနဲ ့ျပည့္ပါေစ သက္ေ၀ေရ… သက္ေ၀တံုးကေတာ့ ဗိုက္ေအာင့္ေနေတာ့ ပိုဆိုးမွာေပါ့ေနာ္….
ကိုေပါ+ညီမေလးေရ… အညာသားေခ်ာေခ်ာေလးရယ္၊ သူ႕ဇနီးေခ်ာေခ်ာေလးရယ္၊ သူဇနီးဗုိက္ထဲက သမီးေလးရယ္ တက္ညီလက္ညီ ခ်ီးျမွင့္တာ ဘယ္ေမ့ပါ့မလဲ…ဆရာႀကီးကို လြမ္းလိုက္တာ……
ခုလို ဆုေတာင္းေပးတာ ေက်းဇူးပါကိုတာတူးေရ…
ခုလို ဆုေတာင္းေပးတာ ေက်းဇူးပါျမတ္ႏုိးေရ…
ဆုေတာင္းေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါႏုေရ…
လာေရာက္ဖတ္ရွ ူသြားတာ ေက်းဇူးပါေကာင္းကင္ကို…..
သားတစ္ရာ ေျမးတစ္ဖ်ာ….ဟင့္အင္း..မလိုခ်င္ဘူး…သားတေကာင္နဲ ့ပဲျပာေနျပီ ပန္ေရ…ဆုေတာင္းေပးတာ ေက်းဇူးပါ
မ်က္မွန္ခ်ြတ္ထားေတာ့ သတို ့သမီးကို ေကာင္းေကာင္းျမင္ရရဲ ့လား ကိုစိုးထက္ေရ…ေနာက္တာေနာ္….
Post a Comment