အခ်ိန္အဆိပ္

စုႃပံုက်လာတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးစံုကို ဥေပကၡာႁပုရင္း မ်က္လံုးေထာင့္မွ ေရးေရးေလးျမင္လိုက္ရတဲ့ နင့္အၾကည့္က ငါ့မနက္ခင္းေလးကို အဓိပၸါယ္႐ွိသြားေစတယ္။ ခဏေလးပါပဲ။ ၃ စဣန္႕ ေလာက္အၾကည့္ေလးၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေ႐ွ႕တည့္တည့္က စာအုပ္ဆီ အၾကည့္ျပန္ေရာက္သြားတယ္။

ရင္ထဲမွာ နာနာက်င္က်င္။ အဲဒီစာအုပ္ေတြကိုပဲ တသက္လံုးအေဖာ္လုပ္သြားေတာ့မွာလား။ တခါတေလ ပံုစံခြက္ထဲက ခဏထြက္ၿပီး လြတ္လပ္ျခင္းအရသာကို ခံစားၾကည့္ပါလားဇြဲရယ္။ စာအုပ္တအုပ္ကို စိတ္မပါစြာၾကည့္ရင္း တခုခုကို သိေနသလို ခံစားရတာေၾကာင္႕ ေနာက္တန္းက သူငယ္ခ်င္းကို ႐ုတ္တရက္ လွည့္စကားေျပာလိုက္တယ္။ ေဟာ...မိၿပီ။ ခိုးၾကည့္တာ လူမိသြားေတာ့ နွူတ္ခမ္းေလးကိုက္ၿပီး ႃပံုးစိစိ။ အႁဖူဆြတ္ဆြတ္ေပၚမွာ အျပာေရာင္ကြမ္း႐ုိးစင္း ႐ွပ္လက္တိုေလးက နင့္ကို ပို႐ွင္းသန္႕သြားေစတယ္။ နဲနဲ႐ွည္ေနတဲ့ ဆံပင္က ခါတိုင္းလို စာဂ်ပိုးပံုစံမေပါက္ပဲ လူဆိုးေလးပံုနဲ႕ စြဲမက္စရာ။ ဒီညေတာ့ ငါ့ဒိုင္ယာရီေလးထဲမွာ အၾကည့္သူခိုးေလးတေယာက္ မင္းမူဦးမွာေပါ့။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

သူ႕အႃပံုးေတြက ခ်ိဳတယ္။ သူ႕မ်က္လံုးေတြမွာ ကိုယ္႕ကို႐ူးသြပ္မွူေတြ။ သူ႕စကားေတြက ယံုၾကည္မွူအျပည့္။ သူ႕ကတိေတြက တည္တည္ၾကည္ၾကည္။ သူ႕နွလံုးသားက ႐ုိးသားမွူ အျပည့္နဲ႕။ ဒါနဲ႕မ်ား ငါဘာေၾကာင့္ မျပတ္သားနိုင္ရတာလဲကြယ္။ သူ႕ကို တျခားသူေတြထက္ ပိုအခြင့္အေရးေပး ဆက္ဆံခဲ့ေပမယ့္ သူလိုခ်င္တဲ့ အေျဖတခုကိုေတာ့ မေပးနိုင္ေသး။ ဘာေၾကာင့္လဲတဲ့။

အေဆာင္အဝင္ဝကို အၾကည့္တို႕အေရာက္ ရင္ထဲမွာေနြးကနဲ။ အဝါေရာင္႐ွပ္လက္တိုေလးနဲ႕ လက္ထဲမွာ စာအုပ္တအုပ္။ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းနဲ႕ တခုခုေျပာၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္ေမာေနတာ ရင္ခုန္စရာ။ သူတို႕သူငယ္ခ်င္းမေလးနဲ႕ စကားေျပာၿပီး ခဏအၾကာ သူကိုယ့္တို႕၂ေယာက္ကိုျမင္သြားတယ္။ မသိမသာ႐ွူံသြားတဲ႕မ်က္ခံုးနွစ္ဘက္။ ရယ္ခ်င္လိုက္တာ။ သူေျပာေနတဲ့စကားေတြ ၾကားတခ်က္ မၾကားတခ်က္။ ခဲလံုးေလးကို ေျခေထာက္နဲ႕ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ကန္လိုက္တာကို မၾကည့္ပဲျမင္ေနရတယ္။ အဲဒါ မနာလိုတာလားဇြဲရယ္။ ငါလိုရာဆြဲေတြးၿပီး အိပ္မက္ေတြထဲအထိ။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္းေဖာ္မ႐ွိတုန္း အဝါေရာင္ဒိုင္ယာရီေလးေပၚမွာ ခံစားခ်က္ေတြသီကံုး။
"ဒီေန႕ ခ်စ္သူက နဲနဲသတၱိ႐ွိလာတာလားကြယ္xxxxxကိုယ္လက္ေတြ႕လုပ္တဲ့ အခန္းေ႐ွ႕ေယာင္လည္လည္နဲ႕xxxxxလိုင္ဘရီမွာ ကိုယ္စာဖတ္ေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးခံုမွာ ေကာင္ေလးတေယာက္ သူ႕အၾကည့္ေတြကို စာအုပ္ထူႀကီးနဲ႕ မလံုမလဲကာလို႕xxxx"

အေဆာင္ေ႐ွ႕မွာ တစံုတေယာက္က ကိုယ့္နာမည္တပ္ၿပီး သီခ်င္းတပုဒ္ဆို။ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ စိမ္းရက္ေလအားတဲ့။ နင္ကေတာ့ ခုခ်ိန္ဆို သိပ္မလုိေတာ့တဲ့ စာေမးပြဲအတြက္ ထိပ္ဆံုးကေအာင္ဖို႕ အသဲအသန္ႄကိုးစားေနမွာေပါ့။ ေခါင္းေလးနဲနဲပူလာရင္ ငါ့ကိုနဲနဲမ်ားလြမ္းေနမလားပဲ။ အခန္းေဖာ္ျပန္ဝင္လာေတာ့ ဒိုင္ယာရီေလး ခဏအနားရသြားတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ့္အတြက္ သတင္းတခုနဲ႕။ အားလံုးက ကိုယ္သူ႕ကိုပဲေ႐ြးမွာလို႕ ထင္ေၾကးေပးေနၾကတယ္တဲ့။ ကဲ...ငါဘာလုပ္ရမလဲဇြဲရယ္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ဒီလမ္းေလးမွာ ခုလိုတေယာက္ထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လမ္းေလၽွာက္ရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ႕မွမတူ။ ခြဲခြါရေတာ့မယ့္ ေက်ာင္းႀကီးကို အလြမ္းသယ္ရင္း။ ၿပီးေတာ့ တစံုတေယာက္ကိုလဲ တမ္းတရင္းေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ေဝးၾကရမယ္ဆိုရင္လဲ ကံတရားေပါ့ေလ။ ေမၽွာ္လင့္ျခင္းေတြကလြဲလို႕ အားကိုးရာမဲ့။
ဘုရားေရ။ ေနာက္နားက ကိုယ့္နာမည္ေခၚလိုက္သံ။ စြဲလန္းမွူေၾကာင့္လား။ ကိုယ့္နားထဲေတာ့ သူပါပဲ။ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ မယံုနိုင္စရာ။ ရီေဝေဝအၾကည့္ေတြနဲ႕ဇြဲ။

"စကားေလးနဲနဲေျပာခ်င္လို႕ အခ်ိန္ေပးနုိင္မလား"

နင့္အသံေတြ မဆိုစေလာက္တုန္ခါေနတယ္။ ခ်က္ခ်င္းေခါင္းၿငိမ့္လိုက္မိတယ္။ ထပ္မေဝးခ်င္ဘူးေလ။

"ကၽြန္ေတာ္ မြန္႕ကို...ဒီစကားေျပာၿပီးရင္မြန္စိတ္မဆိုးပါနဲ႕ေနာ္"
ရင္ထဲမွာေနြးေနြးေလး။ ေစာင့္စားေမၽွာ္လင့္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္။

"ကၽြန္ေတာ္ မြန္႕ကိုခ်စ္တယ္"
စိတ္လွူပ္႐ွားေနတဲ႕ခ်စ္သူကို အႃပံုးခ်ိဳခိ်ဳေလးနဲ႕တိတ္တိတ္ေလး အားေပးမိတယ္။

"မြန္ စိတ္မဆိုးပါဘူးေနာ္"
"ဟင့္အင္း...စိတ္မဆိုးပါဘူး"
"ဒါဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို..."
"စဥ္းစားမယ္ေလ"
တကယ္ေတာ့ ငါဆီမွာအေျဖက႐ွိနွင့္ၿပီးသား။ ဒါေပမယ့္ မိန္းခေလးပီပီ နဲနဲေတာ့ အခ်ိန္ယူပါရေစဇြဲရယ္။

"ဘယ္ေတာ့ေလာက္..."
စာေမးပြဲက၂လေလာက္လိုေသးတယ္ဆိုေတာ့...။ ဇြဲစာေမးပြဲေျဖာင့္ေျဖာင့္ေျဖနိုင္ေအာင္…။

"တတ္နုိင္ရင္ ၂ပတ္ျပည့္ရင္ အေျဖေပးပါေနာ္"
ဘယ္လို။ ေမၽွာ္လင့္မထားသည့္ အခ်ိန္သတ္မွတ္မွူကနင့္ဆီက။
အ႐ူးအမူးအေျဖလိုခ်င္ေနလို႕ေတာ့မဟုတ္နိုင္။ ဒီအခ်ိန္သတ္မွတ္ဖို႕ႄကိုတင္ျပင္ဆင္လာပံု။ တခုခုေတာ့မွားေနၿပီ။

"ဘာလို႕၂ပတ္လို႕ေျပာတာလဲဟင္"
မြန္႕ကိုသိပ္ခ်စ္လို႕။ မြန္နဲ႕ခ်စ္သူျမန္ျမန္ျဖစ္ခ်င္လို႕။ ဒါမွမဟုတ္ သူမ်ားလက္ထဲပါသြားမွာစိုးလို႕...။ဒီထဲက တခုခုေတာ့ေျဖေနာ္။

"စာေမးပြဲက၂လလုိေတာ့တာေလ...မြန္လက္ခံလက္ခံ၊ မြန္ျငင္းျငင္း ႄကိုတင္ျပင္ဆင္ဖို႕အခ်ိန္ရတာေပါ့...စာေမးပြဲနီးမွဆိုစာေမးပြဲထိခိုက္မွာေၾကာက္လုိ႕"
ေသလိုက္။ ခုနကအေပ်ာ္ေတြက တစဆီျပန္႕ႀကဲ။ အဲဒီလို အခ်ိန္ေတြ စနစ္က်က်တြက္ရင္ မနွစ္ကဖြင့္ေျပာလိုက္ပါလား။ ငါလိုခ်င္တာက ဆြတ္ပ်ံဖြယ္အခ်စ္။ အဲဒီလို အခ်ိန္ဇယားေတြထဲက တာဝန္ဆန္တဲ့အခ်စ္မဟုတ္။

"ေကာင္းၿပီေလ...နင္လိုခ်င္တဲ့အေျဖ၂ပတ္ၾကာရင္ေပးမယ္"
"ေက်းဇူးပါမြန္ရယ္...ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြစာျပဖို႕ခ်ိန္းထားလို႕...သြားမယ္ေနာ္"
လမ္းေလးထဲက ကြယ္ေပ်ာက္သြားတဲ့ အျပာေရာင္အရိပ္တခု။ ငါက နင့္အတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးပါလဲဇြဲ။ ၿပီးေတာ့ ငါကနင့္ဦးစားေပးနံပါတ္ဘယ္ေလာက္မွာလဲ။ ေဝ့ဝဲလာတဲ့မ်က္ရည္တို႕ တားဆီးခ်ိန္မရလိုက္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

သူဆီက အေပ်ာ္ေတြက ကိုယ့္ဆီနဲနဲေတာ့ကူးစက္လာသလို။ သူ႕ရဲ႕ေလးနက္မွူေတြ၊ တန္ဖုိးထားျမတ္နုိးမွူေတြ၊ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမွူေတြက ကိုယ့္အေျဖနဲ႕ ထိုက္တန္ပါတယ္။ သူ႕ခမ်ာ အနွစ္နွစ္အလလ ေစာင့္ခဲ့ရ႐ွာတာ။

ေဟာ..ဟိုးအေဝးက အႁဖူေရာင္အရိပ္တခု။ တေျဖးေျဖးနဲ႕နီးလာတယ္။ လက္ထဲမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းစာအုပ္တအုပ္။ ကိုယ့္အေတြးေတြ၊ အိပ္မက္ေတြမွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ လြွမ္းမိုးခဲ့သူ။ သူကိုယ္တို႕နွစ္ေယာက္ေ႐ွ႕ ေရာက္လာခ်ိန္က ကိုယ္ခ်ိန္းထားသည့္အတိုင္း တိတိက်က်။

"သိၿပီးသားေတြေပမယ့္ ထပ္မိတ္ဆက္ေပးပါရေစ...ဒါကၽြန္မရဲ႕ခ်စ္သူကိုမိ်ဳးပါ"

ဇြဲက နာနာက်င္က်င္ႃပံုးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူပုခံုးကိုပုတ္ၿပီး မေမၽွာ္လင့္တဲ့စကားနဲ႕ နွူတ္ဆက္သြားတယ္။
"ဝမ္းသာပါတယ္ဗ်ာ...ခင္ဗ်ားအခ်ိန္ေပးရက်ဳိးနပ္တာေပါ့"တဲ့။

တန္ခူး

4:00pm 04-Apr-2008

(ဓာတ္ပံုမ်ားကို သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီမွ forwarded emailျဖင့္ ရပါသည္)

(ေနာက္ဆံုးနွစ္က ဒဏာရီလိုလုိ၊ ပံုျပင္လိုလုိ နာမည္ႀကီးသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက့္ရဲ႕ ေကာလဟာလ ဇာတ္လမ္းေလးကို စိတ္ကူးေလးနဲ႕ ခ်ဲ႕ကားေရးထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္...တကယ္မဟုတ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဝတၳဳတပုဒ္ေပါ့ေနာ္...)