Tuesday, March 11, 2008

ဗီဇ

ကၽြန္မ မွတ္ပံုတင္ကို ျပန္ၾကည့္မိတိုင္း 'တူးမာ'ကို သတိရမိသည္။ ကိုယ္၌ထင္႐ွားေသာအမွတ္အသားတြင္ ယာဘက္ပါး၌အမာ႐ြတ္႐ွိတဲ့။ ငယ္ငယ္က တူးမာ ကုတ္ဆြဲခဲ့ေသာ ဒဏ္ရာ။ တူးမာက ကၽြန္မငယ္ငယ္က ကစားေဖာ္။ သူငယ္ခ်င္းေတာ့ မဟုတ္။ အဆဲသန္၊ စ႐ုိက္ၾကမ္းေသာ တူးမာကို ကၽြန္မတို႕အိမ္က မေပါင္းခိုင္း။ ဒီၾကားထဲ ကေလးအခ်င္းခ်င္း လက္ပါတတ္ေတာ့ ပိုဆိုးသည္။ ေမ်ာက္႐ွူံးေအာင္ေဆာ့ခ်င္သည့္ ကၽြန္မက အိမ္မွာ အိုးပုတ္နဲ႕ေဆာ့ရတာ ၾကာေတာ့ ၿငီးေငြ႕သည္။ အိမ္ေ႐ွ႕က ထုထ္ဆီးတိုးပြဲမွာ ေမြွ႕ခ်င္သည္။ 'ဒီ'ဟု အဆက္မျပတ္ေအာ္ၿပီး ေျပးခ်င္သည္။ ႐ုပ္႐ွင္ဖြက္တမ္းတြင္ ေခါင္သူႀကီးလုပ္ခ်င္သည္။ ဒီေတာ့ အိမ္က မသိေအာင္ သြားကစားသည္။ ခက္တာက တူးမာနဲ႕ ေ႐ွာင္လို႕မရ။ ကစားနည္းေပါင္းစံုကို တူးမာက ကၽြမ္းက်င္သည္။ တူးမာ ေခါင္းၿငိမ့္မွ ပါခြင့္႐ွိသည္။ တူးမာက အခုထြက္ဆို ထြက္ရသည္။ တူးမာက ကၽြန္မကို ႀကီးက်ယ္တယ္ ဆိုကာ သိပ္ၾကည့္မရ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မက ႀကီးက်ယ္တာမဟုတ္။ ကစားခ်ိန္မွလြဲရင္ လမ္းမွာေတြ႕ရင္ေတာင္ မရယ္ျပ။ အဆဲသန္စ႐ုိက္ၾကမ္းေသာ သူ႕ကို စိတ္ထဲမွ တကယ္မခင္မိ။ ကစားခ်င္မွ အတူသြားကစားတတ္ျခင္းကို တူးမာ သိပ္လက္မခံခ်င္။ ဒါေပမယ့္ သူနီးနီး ကစားေတာ္ေသာ ကၽြန္မကို သူဘယ္ေတာ့မွ မျငင္းခဲ့။ ဘက္တူခ်င္းက ပိုကစားရ ေကာင္းသည္ေလ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္မနဲ႕သူက အသင္းတဘက္ဆီက ေခါင္သူႀကီးေတြ။ ကၽြန္မက ကစားေတာ္ေပမယ့္ တူးမာလို အျငင္းမေတာ္။ အညစ္မေတာ္။ ထုတ္ဆီးတိုးလၽွင္ ေသေသခ်ာခ်ာႀကီး မိလိုက္တာကို မမိဘူးလို႕ ေျပာင္ျငင္းတတ္သည္။ ႐ုပ္႐ွင္ဖြက္လၽွင္ သူ႕လူေတြကို လ်ိဳ႕ဝွက္ အခ်က္ျပတတ္သည္။ အဲဒီလို မမွန္မကန္ေတြလုပ္လာလၽွင္ ကၽြန္မ အေတာ္စိတ္တိုမိသည္။ ကၽြန္မဘက္မွ လူတခ်ိဳ႕က တူးမာနည္းေတြ အတိုင္း တူးမာကို ျပန္ညစ္ေစခ်င္သည္။ ကၽြန္မက မလုပ္ေတာ့ တခ်ိဳ႕က ထြက္ကုန္သည္။ အဲဒီအခါ ကၽြန္မ တူးမာနဲ႕ ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ရသည္။ အဆံုးမွာေတာ့ တူးမာ၏ မိုးမြွန္ေအာင္ဆဲသံေတြ ေၾကာခိုင္းၿပီး အိမ္ျပန္ရသည္။ တူးမာရဲ႕ မတရားအနုိင္က်င္႕မွူေတြကို သည္းမခံနုိင္သည့္ ေန႕တေန႕မွာ သူနာက်င္ေလာက္မည့္ စကားတခ်ိဳ႕ျဖင္႔ ကၽြန္မ ျပန္ေျပာခဲ႔သည္။ ဘယ္ကေလးမွ တူးမာကို ျပန္ေျပာရဲတဲ႔ ရာဇဝင္မ႐ွိပါ။ ကၽြန္မ ႐ုတ္ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာ စကားမသံုးပါပဲ အမွန္တရားေတြကို မခံနုိင္တဲ႔ အဆံုး တူးမာရဲ႕လက္သည္း ႐ွည္႐ွည္ေတြနဲ႕ ကၽြန္မမ်က္နွာကို ကုတ္ဆြဲခဲ႔ပါသည္။ ကၽြန္မ ျပန္မလုပ္တတ္ေတာ႔ အိမ္ကိုျပန္ခဲ႔သည္။ ေသြးထြက္ေနေသာ ဒဏ္ရာကို ေဆးမထည့္ေပးခင္ ကၽြန္မ မိဘေတြက ႐ုိက္ပါသည္။ ထိုေန႔မွစ၍ တူးမာနွင္႔ မကစားေတာ့ပါ။ အိမ္ကိုေၾကာက္တာလဲပါသည္။ တူးမာရဲ႕ မတရား အနုိင္က်င္႕တတ္သည့္ အက်င္႔ကုိ မုန္းတာလဲပါသည္။ အဲဒီလမ္းေလးထဲက ေျပာင္းလာၿပီး တူးမာနွင္႔ သိပ္မေတြ႕ျဖစ္ေတာ႔ပါ။ အသက္ေလးနဲနဲရလာေတာ႔ ထုတ္ဆီးတိုးျခင္းထက္ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြ ပိုစိတ္ဝင္စားတာလဲ ပါသည္။ အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ႔ တူးမာက လမ္းမွာေတြ႔ရင္ မဝံ့မရဲ ႃပံုးျပတတ္သည္။ သူ႕အမွားအတြက္ သူမဝံ့မရဲ ျဖစ္ေနတာလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မသူ႕ကို ျပန္ႃပံုးျပပါသည္။ ေက်ာင္းတဘက္၊ က်ဴ႐ွင္တဘက္ အလုပ္႐ွူပ္ရင္း တူးမာနွင့္ တရပ္ကြက္ထဲ ေနတာကိုပင္ေမ႔ေနမိသည္။ တရက္ လမ္းမွာေတြ႔ မွ ႐ွစ္တန္းမွာ ရပ္တန္႔ေနေၾကာင္း သိရေတာ႔ ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းခဲ႔။ သူ႕ခမ်ာ ငယ္ကဆိုး႐ွာေပမယ္႕ အခုေတာ့ သနားစရာဟု ဂ႐ုဏာပင္ သက္မိေသးသည္။ ကၽြန္မေမေမကေတာ႔ ဗီဇ ဆိုတာ ေပ်ာက္ခဲသည္တဲ့။ ေမေမေျပာသည့္ ဗီဇကို မနွစ္က ျမန္မာျပည္ျပန္မွ ကၽြန္မေတြ႔ခဲ႔ရသည္။ ကၽြန္မရဲ႕ ကစားေဖာ္ တူးမာ။ ကၽြန္မ အတြက္ တသက္လံုး မေမ႔ရက္စရာ အမာ႐ြတ္ေလးေပးခဲ႔ေသာ တူးမာ။ ကၽြန္မေမေမနဲ႔အတူ ေစ်းလိုက္သြားရင္း ေျမျပင္ေပၚမွာ ပလပ္စတစ္ေလး ခင္းၿပီး ေစ်းေရာင္းေနေသာ တူးမာကို ေတြ႕ခဲ႕ရသည္။ သူ႔ေဘးမွာ ေစ်းကူေရာင္းေပးေနတဲ႔ ၅နွစ္အ႐ြယ္ ကေလးေလး။ ကၽြန္မကို ဝမ္းသာအားရ နွွူတ္ဆက္ေတာ႔ နင္႔သမီးေလးလားေမးမိသည္။ သူက ႃပံုးၿပီးေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ ေမေမက ကၽြန္မဆက္ေလေၾကာ႐ွည္ေနမည္ဆိုး၍ လက္တို႕သည္။ တူးမာ ဘယ္သူနဲ႔အိမ္ေထာင္က်သလဲအေမ ဆိုတဲ႔အေမးကို ေမေမေျဖေတာ႔ ကၽြန္မအေတာ္ေလးအံ့ၾသ သြားမိသည္။ တူးမာ သူ႔အမေယာၤက်ားနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်ခဲ႔သည္တဲ႕။ အိမ္ေထာင္ေရး ကစားပြဲမွာ မတရားအနုိင္ယူခဲ႔ျပန္ၿပီ။ သူ႔အမခမ်ာ တူးမာအိမ္ေဖၚမွကန္ခ်၍ ကေလး၃ေယာက္နဲ႕ ဒုကၡေရာက္ေနသည္တဲ႔။ ေဖ်ာက္ရခက္သည့္ဗီဇကို တူးမာနဲ႔က်မွ ကၽြန္မ အံ့ၾသတႀကီး ယံုလိုက္မိေတာ့သည္။

တန္ခူး
5:00pm 11-Mar-2008

7 comments:

Anonymous said...

တကယ္ေတာ္တဲ့ Author တန္ခူးဘဲ...post တိုင္းကိုစိတ္ဝင္စားစြာလာဖတ္တယ္ေနာ္္,,,အိမ္ေထာင္ေရး ကစားပြဲမွာ မတရားအနုိင္ယူခဲ႔ တဲ့တူးမာ ရဲ့ ေဖ်ာက္ရခက္သည့္ဗီဇကို တူးမာ ေနာင္တရတဲ့အခ်ိန္က်မွ.......

စူး said...

အမ.. အမဆီကေနေတြးစရာရယ္ ေရးစရာရယ္ရသြားတယ္.. အမ..တခုေတာ့ တင္ျပခ်င္တယ္အမ.. ဇာတ္လမ္းအစကို ဖန္တီးတာေတာ့ ကေလး၃ေယာက္အေဖျဖစ္မယ္ထင္တယ္ေနာ္ အမ..
ဗီဇေၾကာင့္ဆိုပီး တူးမာတေယာက္တည္းကိုေတာ့ အျပစ္ပံုခ်ရင္ သိပ္ေတာ့ မတရားရာေရာက္မလားလို့ပါ..ေဆြးေႏြးၾကည့္တာေနာ္အမ..
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၂ေယာက္စလံုးမေကာင္းၾကတာေတာ့အမွန္ပဲေနာ္အမ..
ဗီဇဆိုတာ ေဖ်ာက္လို့မရေပမဲ့ သူမ်ားအိမ္ေထာင္ေရး ကိုယ့္ေၾကာင့္ပ်က္သြားတာေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲေနာ္.. ဒါေပမဲ့အမရယ္ တခါတေလ ေလာကၾကီးမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြက ၀တၱဳေတြထက္ေတာင္ဆနး္
ၾကယ္ပါေသးတယ္အမ.. ျမတ္ႏိုးမွာ ေရးစရာေတြရသြားတယ္။ အမလိုေတာ့ စာေရးမေကာင္းဘူး ပညာေပးေလးျဖစ္မယ္ထင္တာပါပဲ..သင္ခန္းစာယူစရာေပါ့..
ပညာတတ္ေတြလဲျဖစ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းတခုလံုး က လက္မိွုင္ခ်တဲ့ အထိ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးေတြေပါ့..ဒါေပမဲ့ တခါတေလေတာ့လဲ
၀ဋ္ေၾကြးပဲ ဆိုပီး ေျဖသိမ့္လိုက္ရတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကို သြားသတိရလာလိုက္မိတယ္..အားရင္ေတာ့..ေရးမယ္.
အမကို အားက်လို့..

wai lin tun said...

တန္ခူးရဲ႕စာေလးကုိဖတ္ရင္း မေဟသီက တမ်က္ႏွာ၀တၳဳေလးေတြကုိ သြားသတိရတယ္။ တုိသေလာက္ ေရးရခက္တယ္ေလ။ တကြက္ကာတြန္းလုိ႔ တခ်က္တည္းနဲ႔ ထိေအာင္ပစ္ရတာမဟုတ္လား။ အခက္ဆုံးကေတာ့ အစြမ္းရွိသေလာက္ မွဳန္းခြင့္မရပဲ ကုိယ့္လက္ကုိယ္ ထိန္းရတာပဲ။ ဒီၾကားထဲက ရသေလးပါေအာင္ ထည့္လုိက္ႏုိင္ေသးတာ ခ်ီးက်ဳးပါတယ္။

လူ႔ဘ၀လူ႔အေၾကာင္းကေတာ့ ကုိယ့္ေထာင့္ကကုိယ္ ေရးမကုန္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ စာေတြကုိဖတ္ရင္း နည္းနည္ေတာ့ ေ၀ဖန္လုိက္အုန္းမယ္။ တန္ခူးက က်ေနာ့္ထက္ အသက္ငယ္တယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ရေပမယ့္ အေတြးအေခၚကေတာ့ ကြန္ဆာေဗးတစ္ ျဖစ္ပုံရတယ္။
ကုိယ့္အိမ္ထဲမွာေတာင္ ဆင္ဆာဘုတ္ဖြဲ႔ထားတာၾကည့္။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေပါ့ ေလႏုေအးရယ္။

က်ေနာ္တုိ႔လည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ႏွဳတ္လာဆက္ျဖစ္ေအာင္ စီဗုံးကေလးတပ္ဖုိ႔လည္း အႀကံေပးသြားအုန္းမယ္။ ကြန္မန္႔ဆုိ ေရးရတာ နည္းနည္းေလးနက္သြားသလားလုိ႔ပါ။
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ

ကုိေပါ said...

တန္ခူးရဲ႕ ဗီဇကုိ ဖတ္ရေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုေက်ာ္က ဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ မဂၢဇင္း၀တၳဳတုိေလးကုိ သတိရမိတယ္။ ၀တၳဳနာမည္က “ေရႊဖလားနဲ႔ ၾကက္သားကုိင္” ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီထဲက ဇာတ္ေကာင္ (ေအးေအးခုိင္လား အိအိခုိင္လား မမွတ္မိေတာ့ဘူး)က တန္ခူးရဲ႕ တူးမာနဲ႔ စ႐ုိက္က တေထရာတည္းဘဲ။ ငယ္ငယ္က ညစ္တာ၊ မတရားသျဖင့္ အႏုိင္ယူခ်င္တာက စလုိ႔ေပါ႔။ ညစ္လုိ႔ႏုိင္ၿပီးရင္ေတာင္ “ငါတုိ႔ဘက္က ႏုိင္ႏုိင္ ေရႊဖလားနဲ႔ ၾကက္သားကုိင္၊ နင္တုိ႔ဘက္က ႐ႈံး႐ႈံး ေၾကးဖလားနဲ႔ ၾကက္သားတုံး” လုိ႔ ဖိေအာ္တတ္ေသးတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ တကၠသုိလ္တက္ၾကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ရဲ႕ ခ်စ္သူကုိလည္း မတရားတဲ့ နည္းနဲ႔ လုယူလုိက္ေသးတယ္။ (အဲဒီလူကလည္း အိအိခုိင္အေၾကာင္း ငယ္ငယ္ေလးကစလုိ႔ အေသးစိတ္သိတယ္။) ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူက လက္ေၾကာမတင္းတဲ့ ေဘာ္ေၾကာ့္။ သူတုိ႔လင္မယား ေက်ာင္းတ၀က္တပ်က္နဲ႔ထြက္။ ကေလးေတြနဲ႔ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ျပန္ဆုံရတယ္။ ဟုိက အရာရွိမ ျဖစ္ေနၿပီ၊ လူလြတ္။ ေၾကာ့လုိ႔ေမာ့လုိ႔။ အိအိခုိင္ကေတာ့ ကေလးတြဲေလာင္းနဲ႔ ေပေရလို႔ေပါ႔။ သူငယ္ခ်င္းက အိမ္လာလည္ရာက ျပန္သြားေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူ သိမ္ငယ္ၿပီး က်န္ရစ္ေနတုန္းမွာ သူ႔လင္ေတာ္ေမာင္က “ငါတုိ႔ ၾကက္ဖႏုိင္ႏုိင္၊ ေရႊဖလားနဲ႔ ၾကက္သားကုိင္” ကုိ ရြတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ အိအိခုိင္က အနားက ဗူးနဲ႔ သူ႔ေယာက္်ားကုိ ပစ္ေပါက္ၿပီး “ဘာ ေရႊဖလားလဲ။ အုိးျခမ္းပဲ့နဲ႔ ၾကက္ေခ်းတုံးႀကီး” (စကားလုံး အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိ) ဆုိၿပီး နာနာက်ည္းက်ည္း ေအာ္လုိ္က္တာနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းထားတယ္။

အိအိခုိင္ကေတာ့ ဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ေပါ႔။ တန္ခူးရဲ႕ တူးမာက အျပင္က တကယ့္လူ။ တူးမာ ရလုိက္တာကေရာ အုိးျခမ္းပဲ့ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ဘယ္သူေျပာႏုိင္မလဲ။

(ဒါထက္စကားမစပ္။ တူးမာ နာမည္ကုိ ဖတ္ရင္း ထုံးစံအတုိင္း ေပြေပြေနာက္ေနာက္ နာမည္တခုက ေခါင္းထဲ၀င္လာေသးတယ္။ “တူး” ေနရာမွာ “one” ကုိထည့္ “မာ” ေနရာမွာ “ေပ်ာ့”ကုိ ထည့္ၾကည့္လုိက္တာ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ နာမည္တခု ထြက္လာတယ္....ဟီး။)

ကလိုေစးထူး said...

ဒိုင္ယာယီ ခပ္ဆန္ဆန္ ပို႔စ္ေလး တပုဒ္လို႔ ခံစားမိပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားေဖာ္တေယာက္ဆိုတာက လူတိုင္းလိုလိုမွာ ရိွတတ္လို႔ ႐ိုးစင္းတဲ့ အေၾကာင္းအရာေပမယ့္ ဖတ္ခ်င္စဖြယ္ ေရးထားလို႔ စိတ္၀င္စားစရာ ပုိေကာင္းသြားပါတယ္။

က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ စေရးခါစတုန္းက မိတ္ေဆြ တေယာက္က က်ေနာ့္ကို အႀကံေပးဖူးတယ္။ `ကိုေစးထူး စာေတြက ဖတ္လို႔ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာပိုဒ္ေလးေတြကို တပုိဒ္စီ ျခားျခားၿပီး ေရးၾကည့္ပါလား´ တဲ့။ သူေျပာတဲ့ အတုိင္း က်ေနာ္ အဲဒီကတည္းကေန အခုထိ လိုက္လုပ္ၾကည့္ေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္လဲ ဖတ္ရတာ ပုိၿပီး အဆင္ေျပသြားသလိုပဲ။ အခုလဲ တန္ခူးကို အဲဒီ အၾကံေပးပါရေစ။

Anonymous said...

ပထမဆံုး လာလည္တဲ့ေန႕မွာ ရွိသမွ် ပို႕စ္ ကုန္ေအာင္ ဖတ္မိတဲ့အထိ ဆြဲေဆာင္မႈ ေကာင္းပါတယ္ အက်ိဳးျပဳ စာေပေတြ အတြက္ ေက်းဇူးပါ

တန္ခူး said...

postတိုင္းကို အားေပးတဲ့နွင္းပန္းကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ျမတ္နုိးေရးတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးလဲ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။

ကိုေဝလင္းေရ...ခုလို အႀကံေပးတာ ေက်းဇူးပါေနာ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြြ ေရးဖို႕ ႄကိုးစားပါမယ္။ cboxေလးကေတာ့ ဧည့္ဝတ္မေက်မွာ ေၾကာက္လို႕ မတင္ျဖစ္တာပါ။

ကိုေပါေရ...ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါကၽြန္မရဲ႕ကိုယ္ေတြ႕ဇာတ္လမ္းပါ။

ကိုေစးထူးအႀကံေပးတဲ့အတိုင္း ေနာက္postေတြ စာပိုဒ္ခြဲၿပီးေရးထားပါတယ္။ ေက်းဇူးပါ။

ခြန္အား႐ွိတဲ့ေရခဲျပင္ထဲမွာ ပြင့္တဲ့ပန္းေလး အလည္ေရာက္လာတာ ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္။ ေနာက္လဲ အၿမဲလာလည္ပါေနာ္။