ေတာ္ရာက ေပ်ာ္ရာကို သြားခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္းေတြ သြက္သေလာက္
ေပ်ာ္ရာက ေတာ္ရာကို ျပန္ခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္းေတြက အရမ္းေႏွးေကြးေနတယ္…
သိလိုက္ရတာက ကိုယ္သာ ေတာ္ရာျပန္ေရာက္ခဲ့ျပီး စိတ္ေတြက ေပ်ာ္ရာမွာ က်န္ေနခဲ့တုန္း…
အသြားတုန္းက အေပ်ာ္မ်က္နွာေတြက အျပန္လမ္းမွာ အလြမ္းမ်က္နွာေတြ အျဖစ္ေျပာင္း..
ေၾသာ္… ခ်စ္ေသာသူေတြနဲ ့ ခ်စ္ေသာ အရပ္နဲ ့ ေကြကြင္းရျခင္း ဒုကၡ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ လြတ္ေျမာက္နိုင္ပါ့မလဲ…
အိမ္မဟုတ္တဲ့ အိမ္မွာ ဆယ္စုနွစ္ေတြၾကာတဲ့အထိ ေနသားမက်ေသးတာေတာ့… ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က အစြဲအလန္းၾကီးလြန္းလို ့လား…
ရုပ္၀တၳဳေတြ ခ်ိဳ ့တဲ့တဲ့ အဲဒီေနရာမွာ ေႏြးေထြးမွ ုေတြ ခ်မ္းသာေနတုန္းပါ…
သနားစရာေကာင္းေအာင္ ေရာင့္ရဲတတ္ျခင္းကပဲ အေၾကာင္းရင္းလားလို ့ ေတြးေနမိတယ္…
ဒါမွမဟုတ္ ေရာင့္ရဲျခင္းမွာ ေနသားက်သြားတာလား…
သူတို ့ အိုဘားမားကို စိတ္မ၀င္စားဘူး… သူတို ့ economic crisis ကို ေတြးမပူဘူး… သူတို ့ climate change ကို မေၾကာက္အားဘူး…
ကိုယ္ေနခဲ့ဘူးတယ္… ကိုယ္ျပန္ေနၾကည့္ခဲ့တယ္… အဲဒီဘ၀ကို… သတင္းနားမေထာင္ခဲ့ဘူး… အင္တာနက္ မသံုးခဲ့ဘူး… ေလနုေအးနဲ ့ေတာင္ အေတာ္ေ၀းေနခဲ့တာသာၾကည့္…
အေတာ္ျငိမ္းခ်မ္းတာပဲလို ့ ဆိုေတာ့ အေမက ေျပာတယ္… ညည္းအိတ္ထဲမွာ သံုးစရာ ပိုက္ဆံရွိေနသ၍ေပါ့တဲ့…
အညာက ေဆြမ်ိဳးေတြ ၾကက္သြန္ေစ်းက်လို ့ စီးပြားေရး မေျပလည္တာေတြ ့ေတာ့ ဘာမ်ားလုပ္ေပးနိုင္မလဲလို ့ စဥ္းစားရင္းခ်ာခ်ာလည္… ကိုယ့္ကန္ေတာ့ေငြေလးက ဘယ္ေလာက္ အသံုးခံမွာမို ့လဲ…
အစာအိမ္ကင္ဆာျဖစ္တာ ေဆးကုဖို ့ ပိုက္ဆံမရွိလို ့ အိမ္အသဲအသန္ လိုက္ေပါင္ေနရတဲ့ လူနာအေၾကာင္းၾကားေတာ့ ညီမေလးက တဆင့္ ေဆးကုသစရိတ္လွ ူခဲ့တယ္…
လူနာက မ်က္ရည္ေတြ၀ဲတဲ့ အထိေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္တဲ့… လူဆင္းရဲေဆးရံုက ညီမေလးက ေျပာတယ္ ပို္က္ဆံက အသက္တဲ့… ရင္ထဲမွာ ဆို ့နင့္နင့္ၾကီး…
မႏ ၱေလးက စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ လူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးသလို ေတာင္းရမ္းသူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တုိးလာတာ အေတာ္သိသိသာသာ… လဘက္ရည္ဆိုင္တခုမွာ လူေတြ အမွိ ုက္ပစ္တာေတြကို လိုက္ေကာက္ဖို ့ ဆိုင္က ခန္ ့ထားတဲ့ ကေလးရဲ့ လစာကို ေမးၾကည့္မိေတာ့ တလ တေသာင္းခြဲတဲ့… အဲဒီကေလးက ရွိလွမွ ၁၀နွစ္ေပါ့… ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေတာင္းရမ္းေနသူေလးကလဲ သူနဲ ့ မတိမ္းမယိမ္း… မလိုက္သင့္တဲ့ ျဖတ္လမ္း လိုက္မိေနတာမ်ားလား…
ပုဂံမွာ ဘုရားသမိုင္းေျပာရင္း အသက္ေမြးတဲ့ ကေလးေတြ ဘုရားသမိုင္း မေျပာလဲ မုန္ ့ဖိုးေတာင္းေနတာ ေတြ ့ေတာ့ အေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္…
ဒါေပမယ့္လဲ… သူတို ့ဆီမွာ ေငြနဲ ့ ၀ယ္လို ့ မရတဲ့ လိွ ုက္လွဲျခင္းေတြ ရွိတယ္…
သည္းခံခြင့္လြွတ္တတ္တဲ့ ေမတၱာတရားေတြ ရွိတယ္… ကူညီေဖးမတတ္တဲ့ ေႏြးေထြးျခင္းေတြ ရွိတယ္…
ခံစားခ်က္ေတြနဲ ့လူပီသတဲ့ မ်က္နွာေတြၾကားထဲမွာ သားက ေပ်ာ္ေနပံုမ်ား… ျပန္မလိုက္ေတာ့ဘူးတဲ့… ဖိုးဖိုးဖြားဖြားနဲ ့ ေနခဲ့မယ္တဲ့….
သားနွလံုးသား ပုစိေလးလဲ ခံစားတတ္ရွာတာပဲေလ…
လူေတြ အေပၚယံုၾကည္စိတ္ခ်ျခင္းေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ားခံမလဲ…
စက္ရုပ္မ်က္နွာေတြနဲ ့ မေတာ္တဆထိမိတာေတာင္ သည္းညည္းမခံနိုင္တဲ့ မသိနားမလည္တဲ့ ကေလးကိုေတာင္ ခြင့္မလြွတ္နုိင္တဲ့ အရပ္က ကိုယ့္အတြက္ေတာ္ရာတဲ့…
ထံုးစံအတိုင္း ကုိယ္က ဘာကို လိုခ်င္တာလဲ… ကိုယ္က ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ… လိုခ်င္တာေတြေရာ ရျပီလား… ျဖစ္ခ်င္တာေတြေရာ ျဖစ္ခြင့္ရျပီလား… သားကို ျခင္မကိုက္ ယင္မနား ေလေအးစက္နဲ ့ ထားခ်င္ေသာ္ျငားလဲ သူေပ်ာ္ရဲ့လား… သူလိုခ်င္တာဒါလား… မိဘေတြကို လုပ္ေကြ်းျပုစုျခင္းဆိုတာ ေငြတခုထဲလား… ကို္ယ္ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး…. ျပီးေတာ့ လူကလဲ မေပ်ာ္ဘူး…
(စာၾကြင္း- မေျပာမဆိုနဲ ့ ျပန္သြားရတာက ျပန္ခါနီးနဲ ့ျပန္မယ့္ရက္ေတြမွာ သားေရာ သူ ့အေဖပါ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာနဲ ့ လုပ္စရာရွိတာေတြ တေယာက္ထဲလုပ္ျပီး နွ ုတ္ဆက္ဖို ့အခ်ိန္မရျဖစ္သြားရတာပါ။ လာလည္နွ ုတ္ဆက္သူေတြ၊ နွစ္သစ္ဆုေတာင္းေပးသူေတြ အားလံုးကို အရမ္းကို ေက်းဇုူးတင္ပါတယ္။ အားလံုးကို အရမ္းသတိရလြမ္းေနမိတာ အမွန္ပါပဲ။ ေပ်ာ္ရြွင္ျငိမ္းခ်မ္းဖြယ္ နွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစလို ့ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္။)
တန္ခူး
11:50am 12-Jan-2009
24 comments:
ေတာ္ရာမွာ မေပ်ာ္ပဲေနရသူခ်င္းမို႕ ခံစားနားလည္ပါတယ္ အစ္မေရ့။ ျမန္မာ့ပုံရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္း ျမင္ေယာင္လာေအာင္ေရးနိုင္ျပီး ထပ္တူရင္ေမာသြားတယ္။ သူတို႕အတြက္ေတာ့ ဒီအျဖစ္ေတြက ေနသားတက်ပဲျဖစ္ေနျပီးထင္တယ္။ သူ႕တို႔ေလးေတြ စိတ္မေလွ်ာ့ပဲ ဘ၀ကိုရင္ဆိုင္ေနတာေတြ႔ေတာ့ ခဏခဏစိတ္ညစ္တက္တဲ့ ကိုယ္တိုင္ျပန္ရွက္မိတယ္။ သားသားက ျမန္မာ့ေသြးၾကြေတာ့ ေပ်ာ္ေနတယ္ထင္ပါ့ သြားျဖစ္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြ ေ၇းပါအံုးဗ် ဓာတ္ပံုေတြလည္းၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ ။
အမေရ စက္ရံုဘ၀ထဲက ၾကိဳဆိုပါတယ္ခင္ဗ်ာ
post အတင္က်ဲေနတာ ၿပန္သြားလို.ကိုး။လာလည္ ပါတယ္။
မတန္ခူးေရ- ျပန္လာပီလား
အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြ ေမွ်ာ္ေနတယ္။ ခုေတာင္ အျမည္းနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ ျပည့္ ( စိတ္မေကာင္း) ျဖစ္သြားပီ။
မမ စာျပန္ေရးၿပီ၊ ၀မ္းသာလိုက္တာ။
ေပ်ာ္ရာက ျပန္လာသူတိုင္း ဒီလို ခံစားၾကတာ သိရတိုင္း ဆို႔နင္႔နင္႔ႀကီး.. ဒီကလူေတြရဲ႔ အသည္းႏွလုံးေတြကို ဟိုမွာ ထားခဲ႔ၾကရၿပီ။
သနားစရာေကာင္းေအာင္ ေရာင့္ရဲတတ္ျခင္းကပဲ အေၾကာင္းရင္းလားလို ့ မမနဲ႔အတူ ေတြးေနမိတယ္…
တန္ခူးေရ.. က်ိဳက္ထီးရိုးေရာ ေရာက္ခဲ႔သလား။ ဟုတ္တယ္.. ျမန္မာျပည္မွာေနရတာ ကိုယ့္အိတ္ထဲ ပိုက္ဆံရွိေနသေရြ.ေတာ့ မပူရပါဘူး။ အုိဘားမားကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားနုိင္ၾကဘူး။ ရာသီဥတုေျပာင္းလဲ ပ်က္စီးေနတာကိုလည္း ကရုမစိုက္နုိင္ဘူး။ စီးပြားေရးcrisis ကိုလည္း မသိၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ.ရင္ဆုိင္ေနရတဲ႔ ျပႆနာေတြကိုပဲ လက္ေတြ႔က်က် ေျဖရွင္းဖုိ႔က အဓိက ျဖစ္ေနတာကိုး။
တန္ခူး ေပ်ာ္တဲ႔ေနရာနဲ႔ ေတာ္တဲ႔ေနရာ တစ္ေနရာထဲ ျဖစ္လာပါေစဖုိ႔ ဆုေတာင္းရင္း....
အစ္မေရ ျပန္လာျပီလား။ နည္းနည္းေတာင္ စိတ္ပူေနတာ...။ ဘေလာက္ကမာၻက ႀကိဳဆုိ ပါတယ္။ ဒီလုိပါပဲေလ... လူဆုိတာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေတာ္ရာမွာ ေနေနရတာ။ တခါတေလ စိတ္ကုန္စရာပါ။
I THINK U DONT HAVE GOOD FRIEND IN HERE. I HATE MYANMAR PPL. EVERY TIME THEY COMPARE EVERYTHING. A PAW YAN TWE A YAN MYA TAE. MA NAR LO TAT BU. MU DI TAR MA PWA NAING BU. SINGAPOREAN IS NOT LIKE THAT. THEY DONT CARE WHO U R?
Ma Tha Ku,
Happy for your donation and ur good trip....
pls write more post
အမ ေလနုေအးေပးထားတဲ႕ ေခါင္းစဥ္ေလးကိုက မေလးတို႕ လူသားေတြရဲ႕ စိတ္ထက္ ရုပ္ကို ပုိျပီးဦးစားေပးတတ္မႈကို သိပ္ေပၚလြင္ေစပါတယ္္။
မေလးလဲ ျပန္လာျပီးကတည္းက စိတ္က ဒီမွာကို မရွိပါဘူး။ မေလးတစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ၊ စာေပ၊ စကားရွိတဲ႕ လူေတြသန္းငါးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ကိုယ္ပိုင္ တိုင္းျပည္ၾကီးကို ပစ္ျပီး မေလး ဒီနိုင္ငံမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ပညာရွာတယ္၊၊ ေငြရွာတယ္၊ စေတးတပ္စ္ ရွာတယ္၊ ကိုယ္႕ရဲ႕ေနာက္လာေနာက္သားေတြရဲ႕ ေရွ႕ေရးဆိုတဲ႕ ကိုယ္႕ကိုကုိယ္ ျပန္လည္လွဲ႕စားမႈေတြကို ထမ္းပိုးလို႕...
မေလး ေလ... အနွစ္နွစ္ဆယ္နားကို တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ကပ္လာပါေပါ႕
မတန္ခူး ျပန္သြားတာမသိလိုက္ဘူး
မမေရ.. အခ်ိန္အားတိုင္း .. laynuaye.blogspot.com ကို ဖြင့္ၾကည့္ရတာလဲ အေမာပါဘဲ..
အားေပးေနတယ္ေနာ္...
ေပ်ာ္ရာအရပ္ကုိ ေတာ္ရာအရပ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ၀ုိင္း၀န္း အားထုတ္ၾကစုိ႔ တန္ခူးေရ…. ကုိယ့္လက္ထက္မွာ မေျပာင္းႏုိင္ခဲ့ေတာင္ ကုိယ့္ သားေျမးျမစ္ေတြက်ရင္ ကုိယ့္လုိအျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ မႀကဳံၾကရေလေအာင္ အခုကတည္းက စၿပီး ႀကဳိးစားၾကတာေပါ႔။
အမေရ.. ေလႏုေအးနဲ႔ မတန္ခူးကုိ သတိရေနတာ.. စာမေရးတာၾကာေတာ့ အမ ရန္ကုန္ျပန္ေနတယ္လုိ႔ေတာ့ ေတြးမိတယ္.. တရုတ္ႏွစ္ကူးျပီးမွေတာင္ ျပန္လာမယ္ထင္တာ.. :)
ဒီလုိပါပဲ အမရယ္.. ေပ်ာ္တဲ့ေနရာမွာ အားလုံးေနခ်င္ၾကတာေပါ့.. မတတ္သာလုိ႔ ေတာ္တဲ့ေနရာ ေနၾကရတာ.. ေတြးမိရင္ ရင္နာတယ္.. မ်ားမ်ားေတြးမိရင္ ေဒါသထြက္ရတယ္..
အမဆီက အေတြ႕အၾကံဳအသစ္ေတြ အမ်ားၾကီး ေစာင့္ဖတ္ေနမယ္...
ေဟာ... တန္ခူး ျပန္လာၿပီ...
ေမွ်ာ္ေနတာ... သိလား..
အင္း... တန္ခူးေရးထားတာဖတ္ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ရာနဲ ့ ေတာ္ရာ အေၾကာင္းကို ဆက္စဥ္းစားေနမိတယ္... ကိုေပါေျပာသလိုပဲ ေပ်ာ္ရာအရပ္ကုိ ေတာ္ရာအရပ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ၾကိဳးစားၾကည့္ၾကတာေပါ့ေနာ္...
ပိုစ့္အသစ္ေပါင္း မ်ားစြာ မ်ားစြာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္...
U r absolutely right. Thanks sis..
မတန္ခူးေရ..
ျပန္လာျပီလား..
ေမျမိဳ႔ေရာက္ခဲ့ေသးလား..
အမေရ..သတိရေနတာ
ေမ်ွာ္ေနတာ လည္ပင္းရွည္လွပီ။ မအားေပမဲ့ လာေခ်ာင္းေနက်...အမွန္က reader ကအျမဲဖတ္ေနတာ။ ဒါေပမဲ့ သတင္းစကားမွာဘာမ်ား ေတြ့ရမလဲဆိုပီး လာလာေခ်ာင္းရတာအေမာ။ ေနာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ့ေပၚမလာေတာ့ ေနမ်ားမေကာင္းဘူးလားေပါ့..စိတ္ပူေနတာ။
ဒီေန့ေက်ာင္းကျပန္လာမွ အသစ္ေတြ့ပီး ေတာ္ရာမွာေနတဲ့ဘဝကိုလာဖတ္သြားတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမရဲ့စာေတြကို ေမ်ွာ္မိေနတယ္အမေရ..။ ေနေကာင္းပါေစ။
ျမတ္ႏိုး
ဒီလိုပါပဲ.. တခါျပန္တိုင္း..။
ပုိ႔စ္အသစ္ေတြ ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ အမေရ။ စိတ္ၾကည္လင္တဲ့ အခါ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ေရးပါဦး။
ဘ ၀ ဆို တာ ဒီ လို ပါ ဘ ဲ လို ့ ေၿဖ လည္းးး.....
ဟို မွာ တစ္ ကယ္ ကို ဘဲ ဘ ၀ ေတြ ကို ရက္ ရက္ စက္ စက္ ကိုယ္ က်ိဳး မ ဖက္ , ဘ၀ စြန္ ့, အ မ်ား အ တြက္ , ကိုယ္ ့ နိုင္ ငံ အတြက္ , လက္ ေတြ ့ က် က် မေတြ ေ၀ ၿက ဘဲ ေပး ဆပ္ ေန ၿက သူ အ တြက္ ....
အ ၿပင္ မွာ ဒီ လို ဘ ဲ စု ေပါင္ း ၿငီး တြား ၿက ၿပီး..
ေနာက္ ဆံုး ေတာ ့ သာ ယာ ေန ၿက တာ ဟာ ...
တစ္ ကယ္ တမ္း က အ ၿမင္ ရွိ ရင္ ...
ကိုယ့္ ကို ကိုယ္ ၿမင္ သင္ ့ တဲ ့ အ ရြ ယ္ ေ၇ာက္ ေန ၿက ပါ ပီ....
ရွိ ေန ေသး တဲ့ အခိ်န္ ေတြ ကို အ သံုး ခ် ၿပီ း ...
လက္ ေတြ ့ က် က် ဘ ၀ ကို ၿမင္ ၿက ပါ အံုး.....
ဘယ္ လို ဘဲ ၿဖစ္ ၿဖစ္ ...
ေပ်ာ္ နိုင္ ၿက ပါ ေစ.....
အမတန္ခူး မေန႔ကတည္းက ေရာက္ျဖစ္တယ္။ အျပင္သြားေနလို႔ ကြန္းမန္႔ခုမွေရးရတာ။
အမေရ သားေလးေရာ ေပ်ာ္ရာအရပ္မွာ ေနတတ္လား။
သူေပ်ာ္ေနလား။
အညာကိုလည္း ျပန္ျဖစ္တယ္ေပါ့။
ခဏေပ်ာ္ခဲ့တယ္ဆိုလည္း စိတ္အပမ္းေျပတာေပါ့ေနာ္။
မိသားစုအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ
ခင္မင္စြာ
နိနိ
ေမာင္မ်ိဳးေရ… တို ့တေတြက တကယ္ သူစိမ္းေတြၾကားမွာပါ… ဟုတ္တယ္ေနာ္… သားေလးကိုယ္ထဲက ျမန္မာေသြးေတြ ၾကြလာတာ အမွန္ပဲ… ခုထိ ရန္ကုန္ျပန္မယ္ေျပာေနတုန္း… ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဆိုေတာ့ နဲနဲmoodပ်က္ေနလို ့… ဓာတ္ပံုေတြ ခုထိမစီျဖစ္ေသးဘူး… ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြ အေၾကာင္းေရးမယ္ စိတ္ခ်… ေရးစရာေတြ ျပည့္ေနလို ့ ဘယ္က စ ေရးရမွန္းမသိဘူး…
ရြာသားေလးေရ… chargingျပန္လုပ္ဖို ့သြားတာ မျပည့္ပဲ ျပန္လာရသလို ျဖစ္ေနတယ္…
ဟုတ္ပါတယ္ JuneOneေရ… ျပန္ခါနီး ၀ရုန္းသုန္းကားမို ့ နွ ုတ္ဆက္မသြားရတာ ခြင့္လြွတ္ပါ… လာလည္တာ ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္…
ေကေရ… ျပန္လာျပီ… ေပ်ာ္စရာေလးေတြလဲ ေ၀မွ်ဦးမယ္ေနာ္…
ခ်ိဳသင္းေရ… ဟုတ္ပါရဲ့ေနာ္… နွလံုးသားမပါတဲ့ စက္ရုပ္ဘ၀နဲ ့ အလုပ္လုပ္ေနရသလိုပဲ… ခုလဲ ဖုန္တက္ေနတဲ့ နွလံုးသားေလးကို ဖုန္သြားသုတ္တာေလ… ျပန္လာေတာ့လဲ ထားေနက်ေနရာေလးမွာ ျပန္ထားခဲ့ရတာေပါ့ ညီမရယ္…
မ ေရ… က်ိဴက္ထီးရိုး မေရာက္ျဖစ္လိုက္ဘူး မ ရယ္… သားနဲ ့ဆိုေတာ့ ေတာင္တက္ခရီးမို ့ မသြားျဖစ္ဘူး… မ တို ့ ဘ၀ကို အားက်မိတယ္… အားလဲယူၾကည့္ေနတယ္…
ပံုရိပ္ေရ… မွန္လိုက္တာ ညီမရယ္… အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ေပါ့ေနာ္… အမလဲ အေတာ္ကို စိတ္ကုန္မိတယ္…
Anonymousေရ… ကြ်န္မရဲ့ ျမန္မာ သူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီကို ေရာက္ေနၾကတာမို ့ ကြ်န္မမွာ ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ… ဒါေၾကာင့္မို ့လဲ ဒီနိုင္ငံမွာ ဒီေလာက္ၾကာၾကာ ေနနိုင္တာေပါ့… ကြ်န္မ အေတြ ့အၾကံုအရ ျမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တေယာက္နဲ ့တေယာက္ ေဖးမကူညီၾကပါတယ္… ကြ်န္မဆိုလိုခ်င္တာက ဒီကလူေတြ ေယဘူယ် အားျဖင့္ မေႏြးေထြးၾကတာကိုပါ…
တကူးတက လာလည္တာေရာ အားေပးတာအတြက္ပါ ေက်းဇူးပါLife is for successေရ…
အိမ့္ေရ… အဲဒီေမးခြန္းေတြနဲ ့ အိ္ပ္ပ်က္ရတာ မ်ားေပါ့ညီမရယ္… ထမ္းပိုးထားတဲ့
လွည့္စားမွ ုေတြကို ဟိုးအေ၀းပစ္ခ်လိုက္ခ်င္ျပီညီမရယ္… အႏွစ္နွစ္ဆယ္ဆိုေတာ့ ဒီဒုကၡကို ခံစားရတာ တို ့ထက္ ၁၀နွစ္ပိုတာေပါ့ေနာ္…
sin dan lar ေရ… ျပန္ခါနီးျပာေနလို ့ ႏွ ုတ္ဆက္မသြားမိတာ ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္…
မေရြွမိေလးေရ… အခိ်န္အားတိုင္း အားေပးေနတယ္ဆိုတာ သိရလို ့ ေက်းဇူးပါညီမေရ…
ကိုေပါေရ… ခုလုိ အားေပးတာ ေက်းဇူးပါ… အားထုတ္ၾကပါစို ့ေနာ္…
နုေရ… တတ္နိုင္ရင္ နွစ္ကူးျပီးမွ ျပန္လာခ်င္တာ… အလုပ္ျပုတ္မွာ စိုးလို ့…
သက္ေ၀ေရ… ျပန္လာျပီေလ… ေက်ာင္းထဲေတာ့ မေရာက္ခဲ့ဘူး… ေက်ာင္းေဘးက ျဖတ္ျပီး အျပန္မွ ၀င္မယ္ဆို အျပန္မိုးခ်ဴပ္လို ့ မ၀င္ျဖစ္ခဲ့ဘူး… ၀င္မိရင္ ငိုမိမယ္ထင္တယ္ သက္ေ၀ရယ္… ဘာနဲ ့တူသလဲဆိုေတာ့ အိုမင္းရင့္ေရာ္ နာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ အဘုိးအိုတေယာက္လိုပဲ….
ေက်းဇူးပါ Anonymousေရ…
ေပါက္ေရ… ျပန္တုန္းက ေပါက္ဆီ messageမပို ့လိုက္ရဘူး… ကေလးေရာ သူ ့အေဖပါ ေနမေကာင္း ေတာ္ေတာ္ျဖစ္လိုက္လို ့ေလ… ေမျမို ့တက္မယ့္ မနက္မွာ သားက ၀မ္းေတြသြားလို ့ မတက္ျဖစ္လိုက္ဘူးညီမေရ… မႏၱေလးမွာပဲ ေသာင္တင္သြားတယ္…
ျမတ္နိုးေရ… ႏွ ုတ္မဆက္ျဖစ္လိုက္တာ sorryေနာ္… ဟုိမွာလဲ အင္တာနက္ကို မ၀င္ျဖစ္တာ… ညီမ project ေတြေရာ အဆင္ေျပလား… ေနေရာေကာင္းလား…
ဟုတ္ပါ့ပန္ေရ… တခါျပန္တိုင္း ဒီလိုျဖစ္… ခက္တာက အခါခါျပန္လဲ မရိုးနိုင္ပဲ အသစ္သစ္ျဖစ္…
ေက်းဇူးပါမီယာေရ… ပို ့စ္အသစ္ေတြ ေရးဖို ့အားေပးတာ အားရွိသြားတယ္…
Anonymousေရ… တခ်ိဳ ့ခံစားခ်က္ေတြက်ေတာ့ စကားလံုးအျဖစ္ခ်မေရးလဲ အလိုလို နားလည္ခံစားလို ့ ရတယ္ေနာ္… ျပင္းထန္လြန္းရင္ စကားလံုးေတြ အျဖစ္ စုစည္းလို ့ မရေတာ့ဘူးေလ… ကြ်န္မကို ကြ်န္မ အားမလို အားမရျဖစ္မွ ုေတြ ရိုးသားစြာ မွ်ေ၀မိျခင္းပါ… အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ မတတ္သာလို ့ တျခားနိုင္ငံေရာက္ေနေပမယ္ ့ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြ မရွိတဲ့ အရပ္မွာ ေရာက္တဲ့ ေနကစလို ့ ယေန ့ထက္ထိ တရက္ကေလးမွ သာယာမွ ုကို မခံစားခဲ့ရပါဘူး… ယံုၾကည္တာကေတာ့ ဘယ္သူမွ ျငီးတြားရံု၊ သာယာရံုနဲ ့ ရပ္တန္ ့ေနေလာက္ေအာင္ ေစတနာမြဲၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး… ကိုယ္တတ္နုိင္တဲ့ အတိုင္းအတာနဲ ့ ကူညီျဖည့္ဆည္းေနသူေတြခ်ည္းပါ… ေက်းဇူးပါ…
နိနိေရ… သားက ေပ်ာ္တာေတာ့ မေျပာနဲ ့… အညာဖုန္ထူထူေတြေတာင္ ခ်စ္တတ္ေနတယ္… အညာစာေတြ စားခဲ့တယ္… အညာေလကို ရွ ုခဲ့တယ္… အညာေဆာင္းကို ခံစားခဲ့တယ္ ညီမေရ…
တန္ခူးေရ သိေနတယ္ေလ ျပန္သြားလို႔ပဲ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ... လာႏႈတ္ဆက္တာ ေနာက္က်ေနတယ္... အထိုင္အထ ေလးတယ္ေလ...(ခုဆို ဗိုက္ပူပူႀကီးကပါ ေလးေနလို႔...)
ပို႔စ္ေတြနဲ႔ တြဲေခၚဦး..ဦးေႏွာက္ေတြ..စိတ္ေတြ..ေလၿပီး မေလးေအာင္...
Post a Comment