Tuesday, September 16, 2008

တာေတ

“တာေတ… မနက္ျဖန္ စာေမးပဲြကို ခုထိ ေဂၚလီရိုက္ေနတုန္းလား… ခုစာအုပ္ယူျပီး အိမ္လာခဲ့”

ကြ်န္မ အျပင္သြားတုန္း အခြင့္အေရးကို အျပတ္ အသံုးခ်ေနသည့္ တာေတ။ ၈ တန္းေက်ာင္းသားက ၅ တန္း၊ ၆ တန္း ကေလးေတြနဲ ့ေဂၚလီ ရိုိက္ေဖာ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အပူအပင္မရွိ။ ခဏၾကာေတာ့ ျမန္မာစာ စာအုပ္ေတြနွင့္ ေႏွးေနွးေကြးေကြး ၀င္လာသည္။

“ကဲ… ဆို”

ေမးခြန္းတပုဒ္ကို ေမးလို္က္ေတာ့ ကြ်န္မကို ခပ္ငူငူၾကည့္ေနသည္။ မနက္ျဖန္ေျဖရမွာ ခုထိ ငူငူငိုင္ငိုင္။ ကြ်န္မ စိတ္ေတြ ပူလိုိက္တာ မေျပာပါနဲ ့။ ေနာက္တပုဒ္ေမးေတာ့လဲ ဒီအတိုင္း။ သူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး။ ကြ်န္မက ျပာေနျပီ။ မေန ့ကတင္ ကြ်န္မနဲ ့ေႏြွးတုန္းက ရေသးသည္။ ဒီေန ့ေမ့ပစ္သည္။ စာေမးပဲြခန္းထဲေရာက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။

“နင္ ေဂၚလီရုိက္နုိင္တာ ငါအံံံ့ၾသတယ္… ခုျပန္က်က္… တပုဒ္ခ်င္း င့ါဆီျပန္ဆို”

သူ ့ကို ေျပာရင္္း စိတ္ေတြက အရမ္းပူလာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့၀ဲလာမိသည္။ စာက်က္သံမၾကားရ၍ ၾကည့္မိေတာ့ သူမ်က္ႏွာမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြႏွင့္။

“စာက်က္ပါဆို နင္ကဘာလို ့ ငိုေနရျပန္တာလဲ”

“ဆရာမ ငိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ၀မ္းနည္းလို ့ပါ”

စိတ္ထဲမွာ မေကာင္း။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ေဒါသျဖစ္မိသည္။ ေက်ာင္းသားကို စိတ္ဓါတ္ျမွင့္တင္ရမည့္ အစား ကိုယ့္အျပုအမူေၾကာင့္ စိတ္က်သြားနို္င္သည္။ ေခ်ာ့ေမာ့ျပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျပန္သင္ေတာ့ တပုဒ္ျပီး တပုဒ္ ေခ်ာေခ်ာေမြ ့ေမြ ့ျပီးသြားသည္။ ျပီးေတာ့ သူက ေျပာလိုက္ေသးသည္။

“ဆရာမကို အားနာလို ့ စာက်က္တာ… နို ့မို ့ေဂၚလီဆက္ရိုက္ခ်င္တာ” တဲ့။

*****************
“တာေတ… ေျဖနိုင္လား”
“ဟုတ္ကဲ့… ဆရာမ”
“အေျဖေတြ မွတ္လာခဲ့လား”
“ဟုတ္ကဲ့… ဆရာမ”

မ်က္ေတာင္ေတြ ေမွးစင္းျပီး ေမးသမွ်ေမးခြန္းကိို အိပ္ခ်င္မူးတူး အသံနဲ ့ေျဖေနေသာ ကိုေတာ္ေခ်ာကိုတာေတသည္ ခုမွ ၈ တန္း စာေမးပြဲခန္းထဲက ထြက္လာတာနဲ ့မတူ။ အေတာ္ကို ေသြးေအးလြန္းလွသည္။ ကိုယ္သာ သခ်ၤာအားနည္းသည့္ သူ ့အတြက္ စိတ္ေတြပူေနရသည္။ မွတ္လာသည့္ အေျဖေတြက အကုန္တလြဲ။ ဒုကၡ။ ဒီပံုစံဆို တာေတေတာ့ ဗုန္းကနဲက်ျပီ။ ေ၀့၀ဲလာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို ဘယ္လိုမွထိန္းလို ့မရ။ တျခားဘာသာေတြ က်န္ေသးတာမို ့ သူ ့ကို မေျပာရက္။

“ကဲကဲ… လာေနာက္ဘာသာေတြ က်က္ရေအာင္”

ကိုယ့္ကို ၾကည့္ျပီး သူပါ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာေတာ့ အ့ံၾသတၾကီး ေမးမိသည္။ သူလိုလူက စာေမးပဲြက်တာေလာက္ေတာ့ အေရထူျပီးသား။

“ဟဲ့… နင္က ဘာလို ့ ငိုေနတာလဲ”

“ဆရာမ ငိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ၀မ္းနည္းလို ့ပါ”

သူဆီက မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အေျဖၾကားရေတာ့ ကိုယ္လဲ အေတာ္ ၀မ္းနည္းသြားမိသည္။ ဘာမွ စာဆက္မသင္နိုင္ပဲ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ငုိပြဲ ဆင္ႏြွဲေနေတာ့ အေမက မေနနိုင္။ ေျပာေနက် စကား တခြန္း ၀င္ေျပာသည္။

“အဲေလာက္ စိတ္နုေနရင္ ညည္း စာဆက္သင္ရင္ေတာ့ နွလံုးေရာဂါရမွာပဲ” တဲ့။

*****************

“ဆရာမ… ဆရာမ ကြ်န္ေတာ္ စာေမးပြဲ ေအာင္တယ္”

မနက္ေစာေစာ မဂၤလာသတင္းၾကားလိုက္ရေတာ့ အေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာသြားသည္။ ၾကားရတဲ့သူက ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ေအာင္မယ္မထင္ထားတဲ့ တာေတဆီက။ ဥာဏ္ရည္ သိပ္မထက္ျမက္သည့္အျပင္ မၾကိုးစားတာေၾကာင့္ သူ ့ကို က်ဴရွင္ျပရတာ သူမ်ားထက္ ပိုပင္ပန္းသည္။ သူ ့စာေမးပြဲ တေလွ်ာက္လံုး ကိုယ္ပါအိပ္ေရးေတြပ်က္။ တခါတခါ ကို္ယ္က ေရွ ့က အားၾကိုးမာန္တက္ သင္ေနသည္။ သူက အိပ္ေတြငိုက္လို ့။ ခုေတာ့ သူေအာင္သြားျပီတဲ့။ အဲဒီၾကည္ႏူးမွ ုက ဘာနဲ ့မွမတူ။ ထံုးစံအတိုင္း မ်က္ရည္ေတြက ေ၀့၀ဲလာျပန္သည္။

“ဟဲ့ တာေတ… စာေမးပဲြေအာင္တာ နင္က ဘာလို ့ ငိုေနတာလဲ”

ေမေမ့အသံၾကားမွ သူငိုေနတာ သတိထားမိသြားသည္။

“ဆရာမ ငိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ၀မ္းနည္းလို ့ပါ”

ဒီတခါေတာ့ ကြ်န္မ မ်က္ရည္ေတြ ၾကားထဲက ရယ္မိသည္။

*****************
ဟိုတေခါက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ အေမက ကြ်န္မ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ သတင္းတခုေျပာျပခဲ့သည္။

“တာေတ ဆံုးသြားျပီေအ”

“အေမရယ္… ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ…”

“ရင္က်ပ္ေရာဂါလို ့ေျပာတာပဲ”

အေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိသည္။ အရင္အေခါက္ေတြ ျပန္တုန္းက ေမာ္ေတာ္ပီကယ္လုပ္ေနသည့္ တာေတကို ကားနဲ ့ျဖတ္သြားတိုင္း နွ ုတ္ဆက္မိသည္။ အလုပ္အကိုင္ အတည္တက်နဲ ့ မိဘလုပ္ေကြ်းေနတာေတြ ့ရေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာမိသည္။ ခုေတာ့… အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ ့ ဆံုးပါးသြားရွာျပီ။ မ်က္ရည္တို ့ ေ၀့၀ဲလာသည္။

အေမက ကြ်န္မကို ၾကည့္ျပီး ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္ႏွင့္ ဆိုသည္။

“ခုေတာ့… ဆရာမ ငိုလို ့ လိုက္ငိုမယ့္သူမရိွေတာ့ဘူးေပါ့ေအ” တဲ့။

(ေက်ာင္း ၃ နွစ္ပိတ္လိုက္တုန္းက ကြ်န္မ စာသင္ေပးခဲ့ရသည့္ အသက္တိုရွာသည့္ တပည့္ေဟာင္းေလး တေယာက္အေၾကာင္းပါ)

တန္ခူး
10:31am 16-Sep-2008

20 comments:

Taungoo said...

စာေတာ္ျပီးသားသူ အမွတ္ေကာင္းရတာထက္ ေအာင္ဖို႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နည္းတဲ့သူ ေအာင္သြားတာက ဆရာေတြအဖို႔ ပိုေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ေျပာရမယ္ အမၾကီးေရ


ေမတၱာျဖင့္

စူး said...

ဟင္...
ဖတ္ပီးေတာ့..ဘာမ်ားဆက္ျဖစ္မလဲလို႔..ေသတာၾကီး..
သနားပါတယ္ေနာ္..:(

အမလဲေနာ္..အခုတေလာ.. ခနခနၾကံဳေနရတယ္..။ေဇာ္ေဇာ္ေလးေသရတာနဲ့ အခုတခါ တာေတ ေသျပန္ပီ..။
ငယ္ငယ္ေလးေတြ အေသေစာေနၾကတာ ႏွေမ်ာမိပါရဲ့..။
ေအာ္ ..ေသျခင္းတရားးးး...ေသျခင္းတရားးး..

တရားသံနဲ့ ေျပာပီးသကာလ .. အားကစားရံုကို သြားေတာ့မယ္..တာတာ့

tinkyawoo said...

ေျပာပံုက၊ အညင္ကို ကတ္တယ္ . ဟင္း.... ျမတ္ႏိုးကို ေက်ာ၇ာေနာ္ မေလႏုကို ဟုတ္၀ူး :D

Moe Cho Thinn said...

လူငယ္ေလးေတြ ေၾကြလိုက္ၾကတာ..။
ရင္က်ပ္ေရာဂါတဲ႔လား။ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္တာေလးနဲ႔ေနာ္။

Anonymous said...

ငယ္ငယ္က ေဆာ္ပေလာ္တီးခဲ့တဲ့ ၾဆာမေတြကို လြမ္းလိုက္တာ ...

Anonymous said...

မမခ်ရာမေလး မငိုပါနဲ႔ေနာ္။
တပည့္ေလးေတြကိုလည္း ခ်စ္၊ သားသားေလးကိုလည္းခ်စ္၊
ဒီဆရာမေလးကလည္း ခ်စ္စရာေလးေနမွာပါ

ကုိေပါ said...

တာေတ…စေနသား….ေရတက္ေနတက္မွာ ေမြးတာလား။ း-)

Anonymous said...

အစ္မ ကေတာ႔ ဂရုဏာ ေဒါသေၾကာင့္ မ်က္ရည္
က်တာ, ကၽြန္ေတာ္ ၾကေတာ့ အားမလို အားမရ ျဖစ္
ၿပီး ဆူလိုက္ ေငါက္လိုက္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စာသင္
မွာ သူတို႔ အလြန္ ေၾကာက္..... ဟီးဟီး
ကိုယ္သက္သာ တာေပါ့ ေနာ္။

Anonymous said...

အမေရ ... ဒါဖတ္ျပီး မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္ ။

သစ္နက္ဆူး said...

မတန္ခူး...
ရွားရွားပါးပါး ဆရာမေတြထဲမွာ မတန္ခူးပါေနတာသိရေတာ့....ေလးစားတယ္
ေနာက္ျပီး ကိုယ္ ့စိတ္ထဲ က ကိုယ့္ဘာသာ တိတ္တိတ္
ေလး သတ္မွတ္ထားတဲ ့မိတ္ေဆြက...
ဒီလိုစိတ္ဓါတ္ေလးဆိုေတာ့..ပီတိျဖစ္တာေပါ့ဗ်ာ..။

Anonymous said...

အမေရ အရာရာအတိုင္းအတြက္ တကယ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ

PAUK said...

မတန္ခူးေရ..
ကြ်န္ေတာ့္ဆီလာလည္တဲ့အတြက္ေက်းဇူးပါ..
တာေတ..ကိုဖတ္ျပီး..
၅တန္းတုန္းကသခ်ၤာဆရာမေဒၚခင္ခင္ေအး ကိုသတိရတယ္..

nu-san said...

မတန္ခူးေရ.. ဆရာမက ငုိတယ္ဆုိလုိ႔ သမီးလည္း ငိုခ်င္လာျပီ.. အမ က ဆရာမလည္း လုပ္ဖူးတယ္ေနာ္.. တာေတအေပၚ ထားတဲ့ သံေယာဇဥ္ေလးကုိ ဖတ္ျပီး ၾကည္ႏူးမိတယ္ မေရ.. ဖတ္ျပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္... နဂုိအခံကလည္း မ်က္ရည္လြယ္တယ္... တခုခုျဖစ္ျပီဆုိရင္ မ်က္ရည္က အရင္ဆုံးက်လာျပီ။ မေကာင္းဘူးဆုိတာ သိေပမယ့္ ျပင္မရဘူး.. အဟီး.. အခုဒီပုိ႔စ္ကုိ မဖတ္ခင္ကေလးပဲ ငုိျပီးသြားတာ.. :P

သက္ေဝ said...

တန္ခူးေရ..
ခုဘဲ ခ်ိဳသင္းဆီက ျပန္လာတာ..
သူေရးထားတာဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရင္း...
တာေတ အေၾကာင္း ဖတ္ရျပန္ေတာ့...
ဟင္း... ငိုခ်င္တာဘဲ သိေတာ့တယ္..။

Anonymous said...

ဒီပို ့စ္ေလးဖတ္ျပီး က်ေနာ္ပါငိုခ်င္သြားတယ္။ တကယ္ပဲ ေလာကၾကီးက ေျမနိ္ပ္ရာ လွံစိုက္တက္ပါလားေနာ္............................။

ကလိုေစးထူး said...

ဒီပို႔စ္က တကယ္ေတာ့ မတန္ခူးရဲ့ အမွတ္ရရ အျဖစ္ေတြထဲက တခုကုိ စာျပန္ဖြဲ႔ထားတာေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးအပုိဒ္မွာ ေရးထားတဲ့ အမယ္ႀကီးေျပာသြားတဲ့စကား “ခုေတာ့… ဆရာမ ငိုလို ့ လိုက္ငိုမယ့္သူမရိွေတာ့ဘူးေပါ့ေအ” ဆိုတဲ့ စကားက ေတာ္ေတာ္ ရင္နင့္စရာေကာင္းတယ္။ တကယ္ေတာ့ ရင္က်ပ္တာဟာ ေသေလာက္တဲ့ ေရာဂါထဲမွာ မပါပါဘူး ဆိုၿပီး အေတြးေတြ ျဖန္႔မိေနေသးတယ္။

တန္ခူး said...

ပိုပီတိျဖစ္ရတာေပါ့ ကိုေတာင္ငူေရ….

ျမတ္နုိးေရ… ေပ်ာ္စရာေလးေတြ ေရးပါ့မယ္… စိတ္ထဲေရာက္လာတာ ခ်ေရးလိုက္တာပါ… ကိုယ့္ညီမေတာ့ ပိုလွေနမွာ ျမင္ေယာင္ေသး…

Mmgamedevေရ… လာလည္တာ ေက်းဇူးပါေနာ္…

သီးကင္း တျဖုတ္ျဖုတ္ပါပဲ ခ်ိဳသင္းေရ…

ေဆာ္ပေလာ္တီးတာ တကယ္ေတာ့ ခ်စ္လို ့ေပါ့ေကလာရယ္…

မဇနိေရ… ခ်စ္တဲ့သူေတြက ေတာ့ ခ်စ္စရာေလးလို ့ေျပာၾကတယ္…

တာေတက နာမည္အရင္း မဟုတ္ပါဘူူးကိုေပါေရ… ဒီနာမည္မ်ား စီးသြားသလားပဲ…

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ေစခ်င္လို ့ တတ္ေစခ်င္လုိ ့ေလ… ၾကာေတာ့ သူတို ့နားလည္သြားမွာပါ skyblueေရ…

ေရးတုန္းကလဲ မ်က္ရည္၀ဲခဲ့တယ္ ဂ်စ္ရယ္…

ကိုသစ္နက္ဆူးေရ… ကြ်န္မက ဆရာမ အစစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး… စာသင္ဖူးတာေပ့ါေနာ္… ကြ်န္မကို မိတ္ေဆြအျဖစ္သတ္မွတ္တယ္ ဆိုတာ သိရေတာ့ ၀မ္းသာပါတယ္… ကြ်န္မက မိတ္ေဆြေတာ္ႏွင့္ျပီးသားေနာ္…

ရြာသားေလးေရ… ေက်းဇူးပါ…

အဲဒါဆို ဆရာမေဒၚခင္ခင္ေအးအေၾကာင္း ပို ့စ္တခုေရးပါလား ကိုေပါက္ေရ…

အို… ကိုယ့္ညီမေလး ဘာလို ့ငို… ဘယ္သူလုပ္လဲေျပာ… တို ့လဲ ဒီလိုပဲ… မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္းနဲ ့… တူတယ္နုေရ…

သက္ေ၀ေရ… ေပ်ာ္စရာေတြ ျပန္ေရးေပးမယ္ေနာ္… ငိုနဲ ့ေတာ့ တိတ္…

ေမာင္မ်ိဳးေရ… ငိုပါနဲ ့ေမာင္ေလးရယ္…ဒါ ဘ၀ေပါ့….

ဟုတ္တယ္ကိုေစးထူး… ကြ်န္မလဲ အဲဒီအေတြးကို အဲဒီထဲက ျဖန္ ့မိေနတာ… တခ်ိဳ ့ေတြ အသက္သာဆံုးသြားတယ္ ဘာေၾကာင့္ေသလဲ ဆိုတာ ေသခ်ာသိခြင့္ မရၾကဘူး… အဲဒီထဲမွာ ခ်ိဳ ့တဲ့တဲ့ တာေတ ပါသြားတယ္ ထင္တယ္ ကိုေစးထူးေရ…

တားျမစ္ ထားေသာ... said...

သံေယာဇဥ္။
သတိရမိတိုင္း ထိုအတိတ္ကို အျမဲျပန္ေရာက္သြားေစသည္။
ခံစားသြားပါေၾကာင္း။

သုခမိန္(E-Journal)

Anonymous said...

ေကာင္းလိုက္တာ ငိုေတာင္ငိုခ်င္လာျပီ

Unknown said...

တာေတကုိ ဖတ္ၿပီး ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခုေတာ့က်န္ခဲ့သလုိပါပဲ