ပထမႏွစ္
LCR(မိန္းခေလးမ်ားနားေနခန္း) ကေန တက္ရမယ့္ အခန္းကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္လန္ ့သြားသည္။ ေကာ္ရစ္ဒါ ဟိုဘက္ဒီဘက္မွာ ၾကိတ္ၾကိတ္္တိုး စည္ကားေနသည့္ ေယာက်ၤားေလးေတြ။ RITမွာ ေယာက်ၤားေလးဒီေလာက္ေပါတယ္ဆိုတာ ခုမွတကယ္ ယံုေတာ့သည္။ တခ်ိဳ ့က ျပံုးျပံုး၊ တခိ်ဳ ့ကသြားအျဖဲသား၊ တခ်ိဳ ့က်ျပန္ေတာ့ အိုက္တင္အျပည့္နဲ ့ ခပ္တည္တည္၊ တခ်ိဳ ့က ကဗ်ာသမား စာသမားလို ေၾကေၾကကြဲကြဲ။ ဒီလူအုပ္ၾကားထဲကေန အတန္းရွိရာသြားဖုိ ့ အားလံုးက ေျခရြံ ့ေနၾကသည္။
အေဆာင္သူ အခ်ိဴ ့က ငိုမဲ့မဲ့။ DAYေက်ာင္းသူေတြလဲ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြႏွင့္။ အခ်ိန္ေစာေရာက္မွ ေရွ ့ဆံုးတန္းက ေနရာရမည္။ ဒီေတာ့ ေၾကာက္ေနလို ့မျဖစ္။ အားလံုးမ်က္ႏွာက အတင္းအားတင္းျပီး ေျခလွမ္းျပင္သည္။ ကႏြဲ ့ကလ် လွမ္းေနလို ့ကေတာ့ ပိုစေနာက္စရာျဖစ္မည္။ ဒီေတာ့ ခပ္သြက္သြက္လွမ္း။ မ်က္ေတာင္ေလးခ် ေၾကာက္ရံြ ့ေနျပ
လို ့ကေတာ့ အနီးကပ္စဣဴျမားပစ္မွတ္။ ဒီေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ ့ ေရွ ့တူရူၾကည့္။ မ၀င့္မရဲ မခို ့တရို ့လုပ္ေနလို ့ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္ေပေတာ့။ နင္လဲလူ၊ ငါလဲလူ ေယာက်ၤား၊မိ္္န္းမ ေဘးခ်ိတ္။ အဲဒီလို စိတ္က ခုလို ပထမႏွစ္မွာပဲ မျဖစ္မေနေမြးခဲ့ရသည္။
ေရွ ့က မ်က္မွန္ထူထူနဲ ့အတန္းတူ မိန္းခေလးကို ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္မွန္္နဲ ့လူက စာလိုက္ေပးေနသည္။ ေဘးက အားေပးသံေတြက ဆူဆူညံညံ။ အဲဒီလူပဲ ဟိုတေန ့က ကားပတ္ကင္မွာ နာမည္ၾကီးသည့္ မ်က္မွန္ႏွင့္ ေကာင္မေလးကို အသဲအသန္ေၾကြျပေနခဲ့သည္။ သက္သက္ သူနဲ ့ပံုစံတူ မ်က္မွန္ေလးေတြကို ေရြးေနာက္သည္။ မ်က္မွန္နဲ ့မိန္းခေလးက ေျခလွမ္းမပ်က္။ မရယ္မျပံုး။ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းလဲ မျဖစ္။ ဒါမွRITေက်ာင္းသူအစစ္။
Tေပတံနဲ ့ ဟိုေျပးဒီေျပး အတန္းေျပာင္းေတာ့ ေရွ ့ဆုံးတန္းမွာ No Lady first. အရင္ေရာက္၊ အရင္ထုိင္။ တခါတေလေတာ့ ေရမ်ားေရႏိုင္။ မီးမ်ားမီးႏိုင္။ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကေတာ့ မိန္းခေလးေတြ မတိုင္ပင္ပဲ ပညာေပးေတာ့ အစြန္ဆုံးထိုင္ေနတဲ့ gentlemenေတြ ခံုေပၚကျပုတ္က်။ ဟုတ္ကဲ့။ ဘ၀ေပး အေျခအေန အရ ပထမႏွစ္မွာပဲ ေယာက်ၤားေလးေတြ
နဲ ့ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ခဲ့ရတာ RITေက်ာင္းသူပါ…။
****************************************
ဒုတိယႏွစ္
“ရွင္ဘယ္လို ျဖစ္ေနလဲ…ေမာ္ကြန္းထိန္းတိုင္လိုက္ရမလား”
“ရပါတယ္…ညီမရက္စက္ႏိုင္ရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေမာ္ကြန္းထိန္းဆီ လိုက္ပို ့ေပးမယ္”
“ကဲ..ဒါဆိုလာ…ေမာ္ကြန္းထိန္းဆီ ခုသြားမယ္”
“ဟဲဟဲ…ေနာက္ေန ့မွေနာ္…ကိုဒီေန ့ projectကိစၥအေရးၾကီးေနလို ့”
ဒီလို ေသြးတိုးစမ္းသူေတြနဲ ့က်ေတာ့ ဒုတိယႏွစ္မွာ ပိုအေရထူလာသည္။
“ဟဲ့…မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္…သူက စည္သူတဲ့..နင္တို ့RITကပဲ…သူကေတာ့နင့္ကို မသိဘူးတဲ့...ယံုပါတယ္…တခ်ိန္လုံးတို ့ေက်ာင္းပဲ လာေနတာ”
Rollခ်င္းကပ္၊ LABလဲတူ၊ Drawingလဲတခန္းထဲ…ဒါနဲ ့ေတာင္ မသိဘူးလို ့
ေျဗာင္လိမ္တတ္ျပီး “ေတြ ့ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္” ဆိုတဲ့သူေတြကိုလဲ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့
အေတာ္အထာနပ္လာသည္။
ပထမႏွစ္က သိပ္မသြားရဲသည့္ ကန္တင္းကို ဒုတိယႏွစ္က်ေတာ့ ေျခလွမ္းစိတ္လာသည္။ အေဆာင္သူေလးေတြ Dinnerမွာ သီခ်င္းဆိုရုံတင္မက တခ်ိဳ ့က လူရွြင္ေတာ္ေတာင္ လုပ္လာသည္။ တခ်ိဳ ့ကာတြန္းပညာရွင္ မိန္းခေလးေတြ ကာတြန္းBOXမွာ လက္စြမ္းျပလာသည္။ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြမွာ မိန္းခေလးကေလာင္သစ္ေလးေတြ
တုိးလာသည္။
Rollလုပြဲေတြ ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေက်ာင္းသူေတြ စာေမးပြဲနီးလ်ွင္ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးမတင္အား။ Library၊ Workshop၊ Drawing ခန္း ဟိုေျပးဒီေျပးနဲ ့ ေဒါက္ဖိနပ္ေတြက ဖိနပ္စင္ေပၚမွာ လုံးလုံးအနားရသြားသည္။ ေမဂ်ာခြဲမယ့္ႏွစ္ဆိုေတာ့ အားလုံးစာအုပ္ေတြထဲ က်ြမ္းပစ္ရသည့္ ဒုတိယႏွစ္။
****************************************
တတိယႏွစ္
ေမဂ်ာခ်င္းတူေတာ့ ေယာက်ၤား၊မိ္္န္းမေတြေမ့။ ေမဂ်ာေသြးက စကားေျပာလာသည္။ အထူးသျဖင့္ ေမဂ်ာ ေဘာလံုးပြဲေတြမွာ။ ကိုယ့္ေမဂ်ာအတြက္ အားေပးရင္း အသံေတြျပာ။ လက္ေတြနာ။ ကမာၻ႕ဖလားထက္ ရင္ပိုခုန္သည္။ အတန္းထဲက မိန္းမအဆန္ဆံုးQueenေလးပင္ RITေက်ာင္းသူဇာတိျပကာ ေအာ္ဟစ္အားေပး။ ကိုယ့္ေမဂ်ာ ႏိုင္ေတာ့ ေမာ့ေမာ့။ ကိုယ့္ေမဂ်ာရွုံးေတာ့ အႏိုင္ရေမဂ်ာအတန္းေရွ ့က မျဖတ္။
ေပေပေတေတ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ ့ ဖဲရွံုးလို ့ ပိုက္ဆံေခ်းရသည္။ ၾကိတ္ေၾကြသူငယ္ခ်င္း
တခ်ိဳ ့ရင္ဖြင့္သံကုိ ကန္တင္းမွာ ထိုင္ရင္းနားေထာင္ေပးရသည္။ မိန္းထဲက အသဲကြဲဇာတ္လမ္းေတြကေတာ့ စာေရး၀ါသနာပါသူေတြ အတြက္ ကုန္ၾကမ္း။ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ အတူထုတ္။ တတိယႏွစ္မွာ RITနဲ ့ တေျဖးေျဖးအသားက်လာေတာ့ မိန္းမဆန္မွ ုေတြက ေလ်ာ့ေလ်ာ့လာ။
****************************************
စတုတၳႏွစ္
သဇင္သူေတြ သဇင္ကို အလြမ္းသယ္ၾကသည့္ႏွစ္။ ပုပၸား၊ဒူးယား၊အင္းေလး၊စည့္ကူ က လူပ်ိဳသိုးေတြ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္သဇင္သူေလးေတြဆီ ေလွ်ာက္ျပန္သံေပးဖို ့ စတုတၳႏွစ္သဇင္သူေတြက ေပါင္းကူး။
ခေရပင္လမ္းေပၚမွာ ကခ်င္လြယ္အိတ္တလုံးနဲ ့ ကဗ်ာတပုဒ္ ကာရံရွာတဲ့အခါရွာ…Libraryထဲမွာ စာတပုဒ္ကို ျငင္းခုန္တဲ့အခါျငင္း….ေႏြးေအးမွာ သီခ်င္းေလးေတြနဲ ့အတူ လြင့္ေမ်ာတဲ့အခါလြင့္ေမ်ာ… ရွပ္အက်ၤီခပ္ပြပြတထည္… ဒါမွမဟုတ္ ဗမာအက်ၤီခပ္ပြပြတထည္၀တ္ထားတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးမရွိတဲ့မိန္းခေလး တေယာက္ေယာက္မ်ားေတြ ့ခဲ့ရင္ အဲဒါ စတုတၳႏွစ္RITေက်ာင္းသူပါပဲ။
LCR(မိန္းခေလးမ်ားနားေနခန္း) ကေန တက္ရမယ့္ အခန္းကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္လန္ ့သြားသည္။ ေကာ္ရစ္ဒါ ဟိုဘက္ဒီဘက္မွာ ၾကိတ္ၾကိတ္္တိုး စည္ကားေနသည့္ ေယာက်ၤားေလးေတြ။ RITမွာ ေယာက်ၤားေလးဒီေလာက္ေပါတယ္ဆိုတာ ခုမွတကယ္ ယံုေတာ့သည္။ တခ်ိဳ ့က ျပံုးျပံုး၊ တခိ်ဳ ့ကသြားအျဖဲသား၊ တခ်ိဳ ့က်ျပန္ေတာ့ အိုက္တင္အျပည့္နဲ ့ ခပ္တည္တည္၊ တခ်ိဳ ့က ကဗ်ာသမား စာသမားလို ေၾကေၾကကြဲကြဲ။ ဒီလူအုပ္ၾကားထဲကေန အတန္းရွိရာသြားဖုိ ့ အားလံုးက ေျခရြံ ့ေနၾကသည္။
အေဆာင္သူ အခ်ိဴ ့က ငိုမဲ့မဲ့။ DAYေက်ာင္းသူေတြလဲ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြႏွင့္။ အခ်ိန္ေစာေရာက္မွ ေရွ ့ဆံုးတန္းက ေနရာရမည္။ ဒီေတာ့ ေၾကာက္ေနလို ့မျဖစ္။ အားလံုးမ်က္ႏွာက အတင္းအားတင္းျပီး ေျခလွမ္းျပင္သည္။ ကႏြဲ ့ကလ် လွမ္းေနလို ့ကေတာ့ ပိုစေနာက္စရာျဖစ္မည္။ ဒီေတာ့ ခပ္သြက္သြက္လွမ္း။ မ်က္ေတာင္ေလးခ် ေၾကာက္ရံြ ့ေနျပ
လို ့ကေတာ့ အနီးကပ္စဣဴျမားပစ္မွတ္။ ဒီေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ ့ ေရွ ့တူရူၾကည့္။ မ၀င့္မရဲ မခို ့တရို ့လုပ္ေနလို ့ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္ေပေတာ့။ နင္လဲလူ၊ ငါလဲလူ ေယာက်ၤား၊မိ္္န္းမ ေဘးခ်ိတ္။ အဲဒီလို စိတ္က ခုလို ပထမႏွစ္မွာပဲ မျဖစ္မေနေမြးခဲ့ရသည္။
ေရွ ့က မ်က္မွန္ထူထူနဲ ့အတန္းတူ မိန္းခေလးကို ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္မွန္္နဲ ့လူက စာလိုက္ေပးေနသည္။ ေဘးက အားေပးသံေတြက ဆူဆူညံညံ။ အဲဒီလူပဲ ဟိုတေန ့က ကားပတ္ကင္မွာ နာမည္ၾကီးသည့္ မ်က္မွန္ႏွင့္ ေကာင္မေလးကို အသဲအသန္ေၾကြျပေနခဲ့သည္။ သက္သက္ သူနဲ ့ပံုစံတူ မ်က္မွန္ေလးေတြကို ေရြးေနာက္သည္။ မ်က္မွန္နဲ ့မိန္းခေလးက ေျခလွမ္းမပ်က္။ မရယ္မျပံုး။ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းလဲ မျဖစ္။ ဒါမွRITေက်ာင္းသူအစစ္။
Tေပတံနဲ ့ ဟိုေျပးဒီေျပး အတန္းေျပာင္းေတာ့ ေရွ ့ဆုံးတန္းမွာ No Lady first. အရင္ေရာက္၊ အရင္ထုိင္။ တခါတေလေတာ့ ေရမ်ားေရႏိုင္။ မီးမ်ားမီးႏိုင္။ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကေတာ့ မိန္းခေလးေတြ မတိုင္ပင္ပဲ ပညာေပးေတာ့ အစြန္ဆုံးထိုင္ေနတဲ့ gentlemenေတြ ခံုေပၚကျပုတ္က်။ ဟုတ္ကဲ့။ ဘ၀ေပး အေျခအေန အရ ပထမႏွစ္မွာပဲ ေယာက်ၤားေလးေတြ
နဲ ့ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ခဲ့ရတာ RITေက်ာင္းသူပါ…။
****************************************
ဒုတိယႏွစ္
“ရွင္ဘယ္လို ျဖစ္ေနလဲ…ေမာ္ကြန္းထိန္းတိုင္လိုက္ရမလား”
“ရပါတယ္…ညီမရက္စက္ႏိုင္ရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေမာ္ကြန္းထိန္းဆီ လိုက္ပို ့ေပးမယ္”
“ကဲ..ဒါဆိုလာ…ေမာ္ကြန္းထိန္းဆီ ခုသြားမယ္”
“ဟဲဟဲ…ေနာက္ေန ့မွေနာ္…ကိုဒီေန ့ projectကိစၥအေရးၾကီးေနလို ့”
ဒီလို ေသြးတိုးစမ္းသူေတြနဲ ့က်ေတာ့ ဒုတိယႏွစ္မွာ ပိုအေရထူလာသည္။
“ဟဲ့…မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္…သူက စည္သူတဲ့..နင္တို ့RITကပဲ…သူကေတာ့နင့္ကို မသိဘူးတဲ့...ယံုပါတယ္…တခ်ိန္လုံးတို ့ေက်ာင္းပဲ လာေနတာ”
Rollခ်င္းကပ္၊ LABလဲတူ၊ Drawingလဲတခန္းထဲ…ဒါနဲ ့ေတာင္ မသိဘူးလို ့
ေျဗာင္လိမ္တတ္ျပီး “ေတြ ့ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္” ဆိုတဲ့သူေတြကိုလဲ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့
အေတာ္အထာနပ္လာသည္။
ပထမႏွစ္က သိပ္မသြားရဲသည့္ ကန္တင္းကို ဒုတိယႏွစ္က်ေတာ့ ေျခလွမ္းစိတ္လာသည္။ အေဆာင္သူေလးေတြ Dinnerမွာ သီခ်င္းဆိုရုံတင္မက တခ်ိဳ ့က လူရွြင္ေတာ္ေတာင္ လုပ္လာသည္။ တခ်ိဳ ့ကာတြန္းပညာရွင္ မိန္းခေလးေတြ ကာတြန္းBOXမွာ လက္စြမ္းျပလာသည္။ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြမွာ မိန္းခေလးကေလာင္သစ္ေလးေတြ
တုိးလာသည္။
Rollလုပြဲေတြ ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေက်ာင္းသူေတြ စာေမးပြဲနီးလ်ွင္ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးမတင္အား။ Library၊ Workshop၊ Drawing ခန္း ဟိုေျပးဒီေျပးနဲ ့ ေဒါက္ဖိနပ္ေတြက ဖိနပ္စင္ေပၚမွာ လုံးလုံးအနားရသြားသည္။ ေမဂ်ာခြဲမယ့္ႏွစ္ဆိုေတာ့ အားလုံးစာအုပ္ေတြထဲ က်ြမ္းပစ္ရသည့္ ဒုတိယႏွစ္။
****************************************
တတိယႏွစ္
ေမဂ်ာခ်င္းတူေတာ့ ေယာက်ၤား၊မိ္္န္းမေတြေမ့။ ေမဂ်ာေသြးက စကားေျပာလာသည္။ အထူးသျဖင့္ ေမဂ်ာ ေဘာလံုးပြဲေတြမွာ။ ကိုယ့္ေမဂ်ာအတြက္ အားေပးရင္း အသံေတြျပာ။ လက္ေတြနာ။ ကမာၻ႕ဖလားထက္ ရင္ပိုခုန္သည္။ အတန္းထဲက မိန္းမအဆန္ဆံုးQueenေလးပင္ RITေက်ာင္းသူဇာတိျပကာ ေအာ္ဟစ္အားေပး။ ကိုယ့္ေမဂ်ာ ႏိုင္ေတာ့ ေမာ့ေမာ့။ ကိုယ့္ေမဂ်ာရွုံးေတာ့ အႏိုင္ရေမဂ်ာအတန္းေရွ ့က မျဖတ္။
ေပေပေတေတ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ ့ ဖဲရွံုးလို ့ ပိုက္ဆံေခ်းရသည္။ ၾကိတ္ေၾကြသူငယ္ခ်င္း
တခ်ိဳ ့ရင္ဖြင့္သံကုိ ကန္တင္းမွာ ထိုင္ရင္းနားေထာင္ေပးရသည္။ မိန္းထဲက အသဲကြဲဇာတ္လမ္းေတြကေတာ့ စာေရး၀ါသနာပါသူေတြ အတြက္ ကုန္ၾကမ္း။ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ အတူထုတ္။ တတိယႏွစ္မွာ RITနဲ ့ တေျဖးေျဖးအသားက်လာေတာ့ မိန္းမဆန္မွ ုေတြက ေလ်ာ့ေလ်ာ့လာ။
****************************************
စတုတၳႏွစ္
သဇင္သူေတြ သဇင္ကို အလြမ္းသယ္ၾကသည့္ႏွစ္။ ပုပၸား၊ဒူးယား၊အင္းေလး၊စည့္ကူ က လူပ်ိဳသိုးေတြ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္သဇင္သူေလးေတြဆီ ေလွ်ာက္ျပန္သံေပးဖို ့ စတုတၳႏွစ္သဇင္သူေတြက ေပါင္းကူး။
ခေရပင္လမ္းေပၚမွာ ကခ်င္လြယ္အိတ္တလုံးနဲ ့ ကဗ်ာတပုဒ္ ကာရံရွာတဲ့အခါရွာ…Libraryထဲမွာ စာတပုဒ္ကို ျငင္းခုန္တဲ့အခါျငင္း….ေႏြးေအးမွာ သီခ်င္းေလးေတြနဲ ့အတူ လြင့္ေမ်ာတဲ့အခါလြင့္ေမ်ာ… ရွပ္အက်ၤီခပ္ပြပြတထည္… ဒါမွမဟုတ္ ဗမာအက်ၤီခပ္ပြပြတထည္၀တ္ထားတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးမရွိတဲ့မိန္းခေလး တေယာက္ေယာက္မ်ားေတြ ့ခဲ့ရင္ အဲဒါ စတုတၳႏွစ္RITေက်ာင္းသူပါပဲ။
အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဒီေလာက္ႏွစ္အၾကာၾကီး ရင္းႏွီးလာေတာ့ အမလို… ညီမလုိ… ေမာင္လို… အကိုလို… ေက်ာင္းကို ေဆြမ်ိဴးေတြ အမ်ားၾကီးနဲ ့ေနရတဲ့ အိမ္လို ရင္းႏီွးလာတဲ့ စတုတၳႏွစ္။ တေန ့တျခား ခက္ခဲလာတဲ့ စာေတြၾကားထဲမွာ စာအုပ္ကို တေနကုန္ ထိုင္ျပီး တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရတဲ့ စတုတၳႏွစ္။
****************************************
ပဥၥမႏွစ္
မစနၵာရဲ ့ ဂ်ီေဟာသူ။ ကဗ်ာမဆန္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြ… ဟန္ေဆာင္မွ ုကင္းတဲ့ ရယ္ေမာသံေတြ… ေဆးေရာင္မျခယ္တဲ့ သဘာ၀မ်က္ႏွာ… မာယာကင္းတဲ့ မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြနဲ ့… … ျပီးျပည့္စံုတဲ့ ဂီ်ေဟာသူအလွ။
ပကာသနအလွကိုသာ ခံစားျပီး သဘာ၀တရားကို ေမ့ေလ်ာ့ေနသူတခ်ိဳ ့က ရက္ရက္စက္စက္ နာမည္ေပးရက္တယ္ “ဘီလူးက်ြန္း”တဲ့။ RITေက်ာင္းသူေတြ အရုပ္ဆိုးၾကတယ္တဲ့။ ႏူးည့ံတဲ့ေျခလွမ္းေတြ… မခို ့တရုိ ့အၾကည့္ေတြ… မပြင့္တပြင့္အျပံုးေတြ… တိုးညွင္းညွင္းစကားသံေတြ… ရွက္ကိုးရွက္ကန္းအမူအရာေတြ…ဒါေတြဟာ
မိန္းမတေယာက္ရဲ ့အလွတရားလုိ ့ သတ္မွတ္ခဲ့ရင္ေတာ့…RITေက်ာင္းသူေတြ ရုပ္ဆိုးပါသည္။
ပြင့္လင္းရိုးသားမွ ုေတြကို ့အလွတရားလုိ ့ သတ္မွတ္ခဲ့ရင္ေတာ့… RITေက်ာင္းသူေတြ အေတာ္လွပါသည္။
“အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး… ေက်ာင္းျပီးဖို ့ တႏွစ္ပဲလိုေတာ့တယ္…ငါ့ကို အေျဖေပးေတာ့ဟာ”
“ဘယ္လိုမွမေအာင့္ေမ့ပါနဲ ့ဟာ… ငါနင့္ကို နဲနဲေလးမွစိတ္၀င္စားလို ့ မရလို ့ပါ… ငါဘယ္ႏွစ္ခါေျပာရမလဲ”
အဲဒီလို ပြင့္လင္းစြာ ရဲရဲတင္းတင္း ျငင္းတတ္ၾကသလို…။
“နင္ ဖဲဘယ္ေလာက္ရုိက္သလဲ ငါသိတယ္… နင္ အရက္ဘယ္ေလာက္ေသာက္သလဲ ငါသိတယ္… ငါနဲ ့ ခ်စ္သူျဖစ္ရင္ေတာ့ ဆက္လုပ္ရဲလုပ္ၾကည့္… ”
အဲဒီလို ဘုေဘာက္နဲ ့ ကဗ်ာမဆန္စြာ အေျဖေပးတတ္ၾကသည္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ တခ်ိဳ ့က “ဘယ္လိုမွ ရင္ခုန္လို ့ မရဘူး…သူတို ့နဲ ့စကားေျပာရင္
သူတို ့မိန္းခေလး ဆိုတာေတာင္ ေမ့ေနတယ္…ေယာက်ၤားေတြလိုပဲ” တဲ့။
****************************************
ဆဌမနွစ္(သို ့) ေနာက္ဆုံးႏွစ္
အျမဲလို တက္ၾကြေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြက ေႏွးေကြးသြားသည္။ ဆြဲဆန္ ့လို ့ မရတဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ရဲ ့ေနာက္ဆုံးေန ့ရက္ေတြ။ အရင္က ၾကည့္မရတဲ့သူေတြနဲ ့ေတာင္ ဆက္ဆံေရးေတြ ေကာင္းမြန္။ RITေက်ာင္းသူတေယာက္ရဲ ့ အႏူးည့ံဆုံးႏွစ္…။
စာအုပ္ေရွ ့ခ်ျပီး ခပ္ေငါင္ေငါင္္ျဖစ္တဲ့အခါ ျဖစ္…။ Projectနဲ ့ ဦးေႏွာက္စားရင္းကပဲ ကဗ်ာတပိုင္းတစကို ခ်ခ်ေရး…။ လြမ္းတတ္တာက သဘာ၀ပဲေလ။
ဂ်ီေဟာေရွ ့မွာ… ခေရပင္လမ္းမွာ… Lေဆာင္နံေဘးမွာ… ကားပတ္ကင္မွာ… ေႏြးေအးမွာ… ေနာက္ဆုံးနွစ္ေက်ာင္းသူတခိ်ဳ ့ လက္တြဲေဖၚခ်စ္သူနဲ ့ စာတပုဒ္ကို ေဆြးေႏြးတဲ့အခါေဆြးေႏြး… ဘ၀ေရွးေရးကို တိုင္ပင္တဲ့အခါတိုင္ပင္… ခ်ိန္ခြင္ညွာျငိွ။ ၾကိတ္ေၾကြတို ့အသဲကြဲသံကို လက္ဘက္ရည္တခြက္ ေအးစက္စက္ျဖစ္တဲ့အထိ ေဘာ္ဒါအရင္းၾကီးေတြမို ့ ဒုကၡခံနားေထာင္ေပးရတာလဲရွိ။ စာရွင္းေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ကြမ္းတယာ လာဘ္ထုိးျပီး စာရွင္းခိုင္း။ အရက္နာက်ျပီး မရွုႏိုင္မကယ္ႏိိုင္သူေတြကို လြတ္သြားတဲ့စာေတြ
ျပန္ရွင္းျပ။ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြကိုင္ျပီး ဟိုအတန္းေရွ ့မေယာင္မလည္
ဒီအတန္းေရွ ့မေယာင္မလည္နဲ ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေရာင္းနဲ ့…ခါတိုင္းႏွစ္ေတြထက္ ပိုအလုပ္ရွုပ္တဲ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္RITေက်ာင္းသူ။
ဆရာမလာေသးခင္ အတန္းထဲမွာ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ေဆြးေႏြး။ ဟိုးအေ၀းႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ
ဘြဲ ့လြန္ယူႏိုင္ဖို ့ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္နဲ ့ အိပ္စက္ဖို ့ေမ့ေလ်ာ့ေနသူ… ဆရာမျပန္လုပ္မယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ ့ Noteေကာင္းေကာင္းေလးေတြ စုေစာင္းေနသူ… လူအမ်ားၾကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာၾကီးျဖစ္ဖို ့ ေလ့လာၾကိုးစားေနသူ… ကြန္ျပူတာပညာရွင္ အရူးအမူးျဖစ္ခ်င္သူ… တေယာက္ရည္မွန္းခ်က္ တမိ်ဳးနဲ ့ ဘ၀ထဲတာထြက္ဖို ့ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္RITေက်ာင္းသူ။
အသစ္သစ္ေရာက္လာတဲ့ RITေက်ာင္းသူ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြက အခ်ိန္စီမံခန္ ့ခြဲမွ ု အေတာ္က်ြမ္းပံုရသည္။ စာေမးပြဲနီးတဲ့အထိ လွလွပပ ၾကြၾကြရြရြ။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မမေတြ ျပန္ပညာယူခ်င္လာတဲ့ အထိ။ သူတို ့ေလးေတြရဲ ့ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ျခင္းေတြကိုေတြ ့ေတာ့ ပထမႏွစ္က ထမီတိုတိုနဲ ့ အတန္းေျပာင္းရသည့္ မအူမလည္ဘ၀ေတြ လြမ္းသည္။
တကယ္ေတာ့ RITေက်ာင္းသူေတြက စြယ္ေတာ္ပန္းေလးေတြႏွင့္တူသည္။ ေလဒဏ္ မိုးဒဏ္ ၾကံ့ၾက့ံခံႏိုင္ေသာ ေတာရုိင္းစြယ္ေတာ္လို… သူ ့အဆင္း သူ ့ရနံ ့ႏွင့္ သူ ့ပတ္၀န္းက်င္ကို အလွဆင္ေနသည့္ ပန္းတပြင့္…တကူးတက ယုယျပုစုစရာမလို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးလို ့ ငြားငြားစြင့္စြင့္ ပြင့္လန္းတတ္သည့္ ပန္းတပြင့္… ပန္းမဆန္စြာ အၾကမ္းခံသည့္ ပန္းတပြင့္… အဲဒီလို ပန္းတပြင့္ ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဘ၀ကို အျမဲလြမ္းဆြတ္ ေက်နပ္ေနဦးေတာ့မည္။
တန္ခူး
10:30am 03-Jul-2008
****************************************
ပဥၥမႏွစ္
မစနၵာရဲ ့ ဂ်ီေဟာသူ။ ကဗ်ာမဆန္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြ… ဟန္ေဆာင္မွ ုကင္းတဲ့ ရယ္ေမာသံေတြ… ေဆးေရာင္မျခယ္တဲ့ သဘာ၀မ်က္ႏွာ… မာယာကင္းတဲ့ မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြနဲ ့… … ျပီးျပည့္စံုတဲ့ ဂီ်ေဟာသူအလွ။
ပကာသနအလွကိုသာ ခံစားျပီး သဘာ၀တရားကို ေမ့ေလ်ာ့ေနသူတခ်ိဳ ့က ရက္ရက္စက္စက္ နာမည္ေပးရက္တယ္ “ဘီလူးက်ြန္း”တဲ့။ RITေက်ာင္းသူေတြ အရုပ္ဆိုးၾကတယ္တဲ့။ ႏူးည့ံတဲ့ေျခလွမ္းေတြ… မခို ့တရုိ ့အၾကည့္ေတြ… မပြင့္တပြင့္အျပံုးေတြ… တိုးညွင္းညွင္းစကားသံေတြ… ရွက္ကိုးရွက္ကန္းအမူအရာေတြ…ဒါေတြဟာ
မိန္းမတေယာက္ရဲ ့အလွတရားလုိ ့ သတ္မွတ္ခဲ့ရင္ေတာ့…RITေက်ာင္းသူေတြ ရုပ္ဆိုးပါသည္။
ပြင့္လင္းရိုးသားမွ ုေတြကို ့အလွတရားလုိ ့ သတ္မွတ္ခဲ့ရင္ေတာ့… RITေက်ာင္းသူေတြ အေတာ္လွပါသည္။
“အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး… ေက်ာင္းျပီးဖို ့ တႏွစ္ပဲလိုေတာ့တယ္…ငါ့ကို အေျဖေပးေတာ့ဟာ”
“ဘယ္လိုမွမေအာင့္ေမ့ပါနဲ ့ဟာ… ငါနင့္ကို နဲနဲေလးမွစိတ္၀င္စားလို ့ မရလို ့ပါ… ငါဘယ္ႏွစ္ခါေျပာရမလဲ”
အဲဒီလို ပြင့္လင္းစြာ ရဲရဲတင္းတင္း ျငင္းတတ္ၾကသလို…။
“နင္ ဖဲဘယ္ေလာက္ရုိက္သလဲ ငါသိတယ္… နင္ အရက္ဘယ္ေလာက္ေသာက္သလဲ ငါသိတယ္… ငါနဲ ့ ခ်စ္သူျဖစ္ရင္ေတာ့ ဆက္လုပ္ရဲလုပ္ၾကည့္… ”
အဲဒီလို ဘုေဘာက္နဲ ့ ကဗ်ာမဆန္စြာ အေျဖေပးတတ္ၾကသည္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ တခ်ိဳ ့က “ဘယ္လိုမွ ရင္ခုန္လို ့ မရဘူး…သူတို ့နဲ ့စကားေျပာရင္
သူတို ့မိန္းခေလး ဆိုတာေတာင္ ေမ့ေနတယ္…ေယာက်ၤားေတြလိုပဲ” တဲ့။
****************************************
ဆဌမနွစ္(သို ့) ေနာက္ဆုံးႏွစ္
အျမဲလို တက္ၾကြေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြက ေႏွးေကြးသြားသည္။ ဆြဲဆန္ ့လို ့ မရတဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ရဲ ့ေနာက္ဆုံးေန ့ရက္ေတြ။ အရင္က ၾကည့္မရတဲ့သူေတြနဲ ့ေတာင္ ဆက္ဆံေရးေတြ ေကာင္းမြန္။ RITေက်ာင္းသူတေယာက္ရဲ ့ အႏူးည့ံဆုံးႏွစ္…။
စာအုပ္ေရွ ့ခ်ျပီး ခပ္ေငါင္ေငါင္္ျဖစ္တဲ့အခါ ျဖစ္…။ Projectနဲ ့ ဦးေႏွာက္စားရင္းကပဲ ကဗ်ာတပိုင္းတစကို ခ်ခ်ေရး…။ လြမ္းတတ္တာက သဘာ၀ပဲေလ။
ဂ်ီေဟာေရွ ့မွာ… ခေရပင္လမ္းမွာ… Lေဆာင္နံေဘးမွာ… ကားပတ္ကင္မွာ… ေႏြးေအးမွာ… ေနာက္ဆုံးနွစ္ေက်ာင္းသူတခိ်ဳ ့ လက္တြဲေဖၚခ်စ္သူနဲ ့ စာတပုဒ္ကို ေဆြးေႏြးတဲ့အခါေဆြးေႏြး… ဘ၀ေရွးေရးကို တိုင္ပင္တဲ့အခါတိုင္ပင္… ခ်ိန္ခြင္ညွာျငိွ။ ၾကိတ္ေၾကြတို ့အသဲကြဲသံကို လက္ဘက္ရည္တခြက္ ေအးစက္စက္ျဖစ္တဲ့အထိ ေဘာ္ဒါအရင္းၾကီးေတြမို ့ ဒုကၡခံနားေထာင္ေပးရတာလဲရွိ။ စာရွင္းေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ကြမ္းတယာ လာဘ္ထုိးျပီး စာရွင္းခိုင္း။ အရက္နာက်ျပီး မရွုႏိုင္မကယ္ႏိိုင္သူေတြကို လြတ္သြားတဲ့စာေတြ
ျပန္ရွင္းျပ။ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြကိုင္ျပီး ဟိုအတန္းေရွ ့မေယာင္မလည္
ဒီအတန္းေရွ ့မေယာင္မလည္နဲ ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေရာင္းနဲ ့…ခါတိုင္းႏွစ္ေတြထက္ ပိုအလုပ္ရွုပ္တဲ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္RITေက်ာင္းသူ။
ဆရာမလာေသးခင္ အတန္းထဲမွာ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ေဆြးေႏြး။ ဟိုးအေ၀းႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ
ဘြဲ ့လြန္ယူႏိုင္ဖို ့ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္နဲ ့ အိပ္စက္ဖို ့ေမ့ေလ်ာ့ေနသူ… ဆရာမျပန္လုပ္မယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ ့ Noteေကာင္းေကာင္းေလးေတြ စုေစာင္းေနသူ… လူအမ်ားၾကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာၾကီးျဖစ္ဖို ့ ေလ့လာၾကိုးစားေနသူ… ကြန္ျပူတာပညာရွင္ အရူးအမူးျဖစ္ခ်င္သူ… တေယာက္ရည္မွန္းခ်က္ တမိ်ဳးနဲ ့ ဘ၀ထဲတာထြက္ဖို ့ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္RITေက်ာင္းသူ။
အသစ္သစ္ေရာက္လာတဲ့ RITေက်ာင္းသူ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြက အခ်ိန္စီမံခန္ ့ခြဲမွ ု အေတာ္က်ြမ္းပံုရသည္။ စာေမးပြဲနီးတဲ့အထိ လွလွပပ ၾကြၾကြရြရြ။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မမေတြ ျပန္ပညာယူခ်င္လာတဲ့ အထိ။ သူတို ့ေလးေတြရဲ ့ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ျခင္းေတြကိုေတြ ့ေတာ့ ပထမႏွစ္က ထမီတိုတိုနဲ ့ အတန္းေျပာင္းရသည့္ မအူမလည္ဘ၀ေတြ လြမ္းသည္။
တကယ္ေတာ့ RITေက်ာင္းသူေတြက စြယ္ေတာ္ပန္းေလးေတြႏွင့္တူသည္။ ေလဒဏ္ မိုးဒဏ္ ၾကံ့ၾက့ံခံႏိုင္ေသာ ေတာရုိင္းစြယ္ေတာ္လို… သူ ့အဆင္း သူ ့ရနံ ့ႏွင့္ သူ ့ပတ္၀န္းက်င္ကို အလွဆင္ေနသည့္ ပန္းတပြင့္…တကူးတက ယုယျပုစုစရာမလို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးလို ့ ငြားငြားစြင့္စြင့္ ပြင့္လန္းတတ္သည့္ ပန္းတပြင့္… ပန္းမဆန္စြာ အၾကမ္းခံသည့္ ပန္းတပြင့္… အဲဒီလို ပန္းတပြင့္ ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဘ၀ကို အျမဲလြမ္းဆြတ္ ေက်နပ္ေနဦးေတာ့မည္။
တန္ခူး
10:30am 03-Jul-2008
41 comments:
“အလွကိုယ္စီ ရွိႀကသည္” လို႔ နားလည္ထားတဲ့ စြယ္ေတာ္ဟာ ေလာကကို အလွဆင္ၾကတဲ့ ပန္းေတြ အလယ္မွာ သူလဲေလ ပန္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္ခြင့္ရလို အားရေက်နပ္စြာ...
Good to Read to Remember Old-SchoolDays, Freedom, Youth & Friends, Love & Freshness of Soft-Romantic Mind..!!!
Anyway, It's Gone and Struggling @ Ongoing- practical Life is Not That Bad also...?
တန္ခူးေရ...
အေတြး စိတ္ကူးေလး ေကာင္းသလို ေရးထားတာလဲ ေကာင္းလိုက္တာ...။
တကယ္ပါ... အရမ္းကို ေကာင္းတာပါဘဲ...။ ပန္းမဆန္စြာ အၾကမ္းခံသည့္ ပန္းပြင့္ခ်င္း အတူတူမို ့
အားလံုးကို တန္ခူးနဲ ့ တထပ္တည္း ခံစားလို ့ရတယ္..
လြမ္းစရာ.. ေနာ္။
သက္ေ၀ကေတာ့ အားလံုးထဲမွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ျပည္ကို Short Trip ေလး (ေလ့လာေရးခရီး) သြားခဲ့ရတာကို အလြမ္းဆံုးပါဘဲ...။
အဲဒီအေၾကာင္းေလးကိုလဲ ေရးအံုးမယ္လို ့ ေတြးထားတယ္။
ေက်ာင္းသားဘ၀ကိုလြမ္းသြားပါတယ္။ တကယ္႔ကို လြမ္းေမာဖြယ္ရာ တကၠသိုလ္ေႏြညမ်ားပါပဲ။
အရမ္းလြမ္းတယ္... သိပ္ေတာ့မဆင္လွေပမဲ့ လြမ္းတယ္...
ဟီးးးး အေနာ္တို့လက္ထက္က စပီး လွလာၾကတယ္ေလ...
လသာ၂ က ဆူးဆလပ္ေတြ အမ်ားၾကီးရယ္...။
ဆ႒မ ႏွစ္မွာမွ မနူးညံ႕လို႕လည္းမၿဖစ္ေတာ့ဘူးေလ။ ဒီႏွစ္မွာ မွ မႏူးညံ႕ရင္လည္း အပ်ိဳၾကီးၿဖစ္ဖို႕က ၇၀ % ေလ။ :)
ဖတ္လို႔ အေတာ္ကေကာင္းပါတယ္..
အင္ဂ်င္နီယာစီနီယာႀကီးေတြကို ေလးစားပါတယ္ဗ်ာ
မစႏၵာရဲ့ ဂ်ီေဟာသူ စာအုပ္ကို အၾကိဳက္ဆံုးစာအုပ္တအုပ္အေနနဲ့ အျမဲ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္ ။ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသူဘ၀ကို အာအိုင္တီမွာ မရရွိခဲ့ေပမယ့္ ၊ ဘယ္နိုင္ငံမွာျဖစ္ျဖစ္ ပံုစံခ်င္းေတာ့ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ ။ အာအိုင္တီရဲ့ ၆နွစ္ဘ၀ကိုဖတ္ျပီး ျပံဳးလိုက္မိတယ္ ။
အမတန္ခူးေရ
ဖတ္လို႔အရမ္းေကာင္းတာပါပဲ။
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုသတိရလိုက္တာအမရယ္
ကြ်န္မလဲfirst yearတံုးကcanteenဆင္းဖို႔အေတာ္ရြံ႕ခဲ့တာ။
သဇင္ေဆာင္နဲ႔မမေဌးကိုလဲလြမ္းပါတယ္။
အမရဲ႕Postကိုထပ္တူခံစားရင္း....ေက်းဇူးတင္စြာၿဖင္႔
မတန္ခူးေရ.. YIT ေက်ာင္းအေၾကာင္းေရးထားတာ အရမး္ဖတ္လုိ႔ေကာင္းတယ္။ တကၠသုိလ္တက္တုန္းက YIT ကုိ သြားမလည္ျဖစ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တခ်ိဳ႕က YIT ၀င္ခြင့္ရသြားတယ္။ ၉၂ ေအာင္ေတြေလ။ ဒါေပမယ့္ အဆက္အသြယ္မရွိတာ ၁၀ တန္းမေျဖခင္ကတည္းပဲ။ ဒီပုိ႔စ္ေလး ဖတ္ျပီးေတာ့ YIT ေက်ာင္းသူမဟုတ္ေပမယ့္ တက္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းကုိေတာင္ လြမး္သြားျပီ။ (ဘာမွလည္း ဆုိင္ဘူးေနာ္.. အဟီး.. :D ) မစႏၵာရဲ႕ ဂ်ီေဟာသူေတာ့ဖတ္ခ်င္တယ္.. မတန္ခူးဆီမွာရွိရင္ ရွယ္ေပးပါေနာ.္. :)
I appreciate RIT only for cheap tuition and the calibre of friends (that brought peer competition). I appreciate some professors who are benevolent enough to constantly update the syallbus, curriculum, facilities and texts, laboratories and technologies. But I still recount a bad experience which I had with the RIT blocks hostel cafe near the main entrance. I wanted to watch CNN but morons there told me that news are not allowed to watch because dick head registerar Thein Sein ordered so. What a shame. So to be honest, if you remove the high calibre and competitive students and a few comitted students, YIT is nothing but an empty shell, outdated syallbus in some aspects, shoddy lecture halls, substandard lab equipment. In a nut shell, it is an engineering college in a third world country. Its graduates do perform because they were good before they come to YIT, but its graduates may not perform well if such constant supply of outstanding students choose to get college education elsewhere (or if they were offered by overseas institutions). I simply wished the officials and educators at my alma mator will change its complacency and will try hard to educate as the calibre of the intake may be lower than bad old days of mine.
I mean
"So to be honest, if you remove the high calibre and competitive students and a few comitted professors"
sis lay..RIT-ian pop!
hee.thanks for writing uni life in mm..!
တန္ခူးက ေက်ာင္းသူဘ၀ကုိ ျပန္တမ္းတေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း ေက်ာင္းႀကီးကုိ ျပန္လြမ္းမိတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္က ေက်ာင္းကုိ တေခါက္ျပန္ေရာက္သြားေတာ့ မဒမ္ေပါ ကြန္ျပဴတာခန္းထဲ ၀င္ေနတုန္း၊ က်ေနာ္တေယာက္တည္း အခန္းေရွ႕က ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ရပ္ၿပီး ေက်ာင္းႀကီးကုိ မ်က္စိတဆုံး ျမင္ရသေလာက္ ေငးေမာၾကည့္႐ႈေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့ (ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ အင္မတန္စာေတာ္တဲ့၊ စာအသင္အျပေကာင္းတဲ့) က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ဆရာက ကြန္ျပဴတာခန္းထဲက ထြက္လာၿပီး့ က်ေနာ့္ေဘးမွာ အသာလာရပ္တယ္။
ဆရာက ပင္မအေဆာက္အဦႀကီးရဲ႕ ေခါင္မုိးေပၚက ေလးေထာင့္ အုတ္အေဆာက္အဦးငယ္ေလးေတြကုိ လက္ညႇဳိးထုိးျပၿပီး “ၾကည့္စမ္းပါဦးကြာ။ ငါတုိ႔ ေက်ာင္းႀကီးက တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုိ လွတာပါ….” လုိ႔ ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ ေျပာရွာတယ္။ သူညႊန္ျပရာကုိ မ်က္လုံးက လုိက္လံၾကည့္႐ႈရင္း က်ေနာ္ ဆရာကုိ ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သူ႕ခံစားခ်က္ကုိ က်ေနာ္ နားလည္သလုိ က်ေနာ့္ခံစားခ်က္ကုိလည္း ဆရာနားလည္မွာဘဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးရဲ႕ ခံစားခ်က္က အတူတူဘဲ။ အဲဒီမွာ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ စကားမေျပာျဖစ္ဘဲ အေတြးကုိယ္စီနဲ႔ ၿငိမ္သက္ေနမိခဲ့ၾကတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္…..တန္ခူးရယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းႀကီးက ေတာ္ေတာ္ကုိ လွခဲ့တာပါ…..။
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ႏွစ္လနီးပါးပဲ တက္လိုက္ရတယ္။ အမ္အိုင္တီကို ေရာက္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ကစျပီး ေနာက္ဆံုးအသုတ္အထိ ဒုတိယႏွစ္အျပီးမွာ ေမဂ်ာကို အမွတ္နဲ ့မခြဲေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ယူလို ့ရတယ္။ စာလည္း သိပ္ဖတ္ဖို ့မလိုေတာ့ဘူး။ စာေမးပြဲက်ရင္ ဆပ္ပလီရွိတယ္။ စာသိပ္မၾကိဳးစားရေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာလည္းမေကာင္းဘူး။ စိတ္ညစ္ဖုိ ့ပဲေကာင္းတယ္။
ကဗ်ာသမား စာသမားေတြက ဘာလို႕ေၾကကြဲေနတာမ်ားလဲမသိဘူးေနာ္..
R.I.T. က သူငယ္ခ်င္းမ ေတြေျပာတာေတာ႕ ေျခလွမ္းမပ်က္။ မရယ္မျပံုး။ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းလဲ မျဖစ္။ RITေက်ာင္းသူအစစ္ လိုဟန္ေဆာင္ေနတာဆိုတာ.. တစ္ကယ္ေတာ႕ ဒူးတုန္ေနတာမ်ားတယ္တဲ႕… ဟုတ္လားဟင္.. မ :P
ဟုတ္တယ္ေနာ္… ငယ္ငယ္တုန္းက ကုန္ၾကမ္းပိုေပါတယ္..
ဘီလူးကၽြန္းက မိန္းကေလးေတြ က တစိမ္႕စိမ္႕ၾကည္႕ေလ ပိုလွေလပါ….
ေက်ာင္းေတြပိတ္ခ်ိန္ ညေနေစာင္းေတြမွာ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနတဲ႕၊ နွစ္ဆိုင္သုံးဆိုင္ေလာက္ပဲ ဖြင္႕တတ္တဲ႕ ကင္တင္းေတြမွာ မိသားစုနဲ႕ ညေနစာ စားခဲ႕တဲ႕ ေန႕ေတြကို လြမ္းတယ္..။
ေနာက္ျပီး…………..
ခေရပင္တန္း ကိုလြမ္းတယ္…
“ေႏြးေအး” ကို လြမ္းတယ္…
တန္ခူးေရ...
ေႏြးေထြး လွပတဲ့ ခင္မင္မႈအတြက္ရယ္...
Link ကေလး အတြက္ရယ္... ေက်းဇူးအထူး ဆိုတာထက္ ပိုပါတယ္။
Have a nice Weekend with FAMILY...!!!
RIT, YIT , YTU the name was changed.....
But the spirits are the same...
RIT never die...............
RIT never die.
I miss ...miss...
anyway, ama yay.. thanks for ur link.
I cannot type Myanmar font now.
I bought new computer.
အစ္မေရ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္နဲ ့ တစ္ႏွစ္ရဲရင့္လာတဲ့ အာအိုင္တီ ေက်ာင္းသူေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ေလးစားပါတယ္ဗ်ာ အာအိုင္တီေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ T , Drawing paper ေတြ နဲ ့ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ဖူးေတာ့ ခံစားလို ့ရတယ္ ေက်ာင္းသားအေနနဲဲ ့ေနာ့္ ။ အခုေတာ့လည္း ေက်ာင္းၾကီးကိုေလ က်ေနာ္ လြမ္းတယ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို က်ေနာ္ လြမ္းတယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းထဲကလို အားလံုးက လြမ္းစရာအျဖစ္က်န္ခဲ့တာပါပဲ ။
ၾသဘာလမ္းကို လြမ္းမိတယ္။
ဂ်ီေဟာေဆာင္ကို လြမ္းမိတယ္။
စြယ္ေတာ္ရြက္ကို လြမ္းမိတယ္။
ဦးလူေပါဂိတ္ႀကီးကို လြမ္းမိတယ္။
ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို လြမ္းမိတယ္။
ေႏြေအး ေမတၱာေပါင္းကူးကို လြမ္းမိတယ္။
ဘ၀မွာ အမွတ္တရေန႕စြဲေလးေတြ အေနနဲ႕ အၿမဲအမွတ္ရေနမယ့္....
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ RIT >> YIT>> YTU...
ဒါပဲေလ... RIT ဆိုတာ
ဘယ္ေသာခါမွ မေသဆံုးဘူး....
အမဆီမယ္ ေကာ္မန့္ေတြ အမ်ားၾကီးေတာ့ ...
လြမ္းစရာေတြ မ်ားသားေနာ္..
အမေရ.. link လို့ေက်းဇူးပါ
‘မ’ေရ… ဟုတ္တယ္ေနာ္… စြယ္ေတာ္လဲပန္းတပြင့္မုိ ့ ပန္းအလွေတာ့ရွိတာေပါ့…
အပူအပင္ကင္းတဲ့ ဘ၀ရဲ ့ေရြွေရာင္ေန ့ရက္ေတြေပါ့ KK SNH ေရ…
သက္ေ၀ေရ…အားေပးတာ အားေတြရွိသြားတယ္… ျပည္Short Trip ေလးအေၾကာင္းေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္…
မလြမ္းဘယ္သူရွိမလဲ စကားပန္းေရ… ခုလိုလာလည္တာေက်းဇူးပါ… ေနာင္လဲလာလည္ေနာ္…
Anonymousေရ… ဟုတ္တယ္… ေနာက္ပိ္ုင္းကေလးေတြ အရမ္းလွလာၾကတာ…
ေအးျငိမ္းေ၀ေရ… အင္း…ဒီအေၾကာင္းသက္သက္ေၾကာင့္ေတာ့ ႏူးညံ့တာမဟုတ္ဘူးထင္တယ္… ေက်ာင္းကိုခြဲရမွာစိုးလို ့…သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ခြဲရမွာစိုးလုိ ့ဆို ပိုမွန္မလားပဲ… ခုလိုလာလည္တာေက်းဇူးပါ… ေနာင္လဲလာလည္ေနာ္…
ေက်းဇူးပါဇနိေရ… စီနီယာ၊ဂ်ဴနီယာ အမ်ိဳးေတြေပါ့… ေနာင္လဲလာလည္ေနာ္…
ဟုတ္ပါတယ္ဂ်စ္ေရ… အင္ဂ်င္နီယာဆိုမွ same categoryေပါ့ေနာ္…
ေနာင္လဲလာလည္ဖို ့ဖိတ္ေခၚပါတယ္…
ေက်ာ့ေရ… သဇင္က သေဘာေကာင္းတဲ့ မမေဌးကို သဇင္သူေတြတိုင္း လြမ္းၾကမွာပါ… ေက်ာင္းၾကီးကေတာ့ အျမဲအိပ္မက္ထဲမွာ… ေနာင္လဲလာေနာ္… ညီမblog urlကဘာလဲဟင္… profile accessလုပ္လို ့မရဘူးျဖစ္ေနတယ္…
ႏုေရ… မစႏၵာရဲ႕ ဂ်ီေဟာသူက ရန္ကုန္အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တယ္… ျပန္မွာျပီးတင္ၾကည့္ေပးမယ္ေနာ္…
Anonymousေရ…ခုလိုလာလည္တာ ေက်းဇူးပါ…
ေက်းဇူးပါdilo bearေရ…
ကိုေပါေရ… က်ြန္မတို ့ေက်ာင္းၾကီးက တကယ့္ကို လွတာပါ… ေက်ာင္းၾကီးကို သံေယာဇဥ္ၾကီးတဲ့ ဆရာ ေက်ာင္းနဲ ့ခြဲေနရတာ ေတြးမိတိုင္း ငိုခ်င္တယ္…
ေကာင္းကင္ကိုေရ…တဣသိုလ္အရသာေတြ ေပါ့ပ်က္သြားတဲ့အခါ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ခပ္ပါးပါးပါပဲ…
အိမ့္ေရ… ပထမႏွစ္ကေတာ့ ဒူးတုန္တုန္နဲ ့ေပါ့… ေနာက္ေတာ့လဲ က်င့္သားရသြားေရာ…
တို ့လဲ ေက်ာင္းျပီးတဲ့အထိ မိသားစုနဲ ့ကန္သာယာ(သို ့) ေအာင္သိပၸံမွာ သြားသြားစားတယ္
…ေမတို ့ေဖတို ့က တို ့ဒီထြက္လာတဲ့အထိ သြားတုန္း… သူတို ့ပါေက်ာင္းကိုခ်စ္သြားၾကတာေလ…
သက္ေ၀ေရ… လူရင္းၾကီးေတြမို ့ေက်းဇူးမတင္ေၾကးေလ….
ေနာင္ေလးေရ… ဟုတ္ပါတယ္… တအူတုန္ဆင္း ညီအကိုေမာင္ႏွမ အရင္းေတြပါပဲ…
Anonymousေရ…RITက တို ့အားလုံးႏွလံုးသားမွာအျမဲရွင္သန္ေနမွာပါ…
ေမာင္မ်ိဳးေရ… စာေမးပြဲေျဖရတာကလြဲရင္ တသက္လုံးေက်ာင္းတက္ေနခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေက်ာင္းသားဘ၀က ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္…
JulyDreamေရ…အလြမ္းေတြထပ္္တူက်တယ္… ခုလိုလာလည္တာေက်းဇူးပါ… ေနာင္လဲလာလည္ေနာ္…
ျမတ္ႏိုးေရ… ဘယ္ေတာ့မွမေသဆုံးတဲ့ တို ့ေက်ာင္းၾကီးနဲ ့တို ့ၾကားက သံေယာဇဥ္ေတြေပါ့…
ဒီဘက္ကို မေရာက္ျဖစ္တာ ေလးငါးရက္ရိွတဲ့အက်ိဳး၊ အခုေတာ့ စာေကာင္းတပုဒ္ကို ေနာက္က်မွ ဖတ္ရၿပီ။ တခါတေလက်ေတာ့လဲ ဘေလာ့ဂ္ေတြလိုက္ဖတ္ရင္းနဲ႔ ဟုိကေနဒီေရာက္၊ ဒီကေန ဟိုေရာက္နဲ႔ ကုိယ္ဖတ္ေနၾက ဘေလာ့ဂ္ဆီကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး တန္ခူးေရ…။
က်ေနာ္ ေမေမက လုပ္သားေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ…။ ညေနခင္းဆိုရင္ အဲဒီေကာလိပ္ကို သြားသြားတက္ေတာ့ တခါတေလက်ရင္ သူတို႔ေက်ာင္းမဂၢဇင္းေတြ အိမ္ကိုပါလာတတ္တယ္။ စာဖတ္တာ ၀ါသနာပါတဲ့ က်ေနာ္က အဲဒီမဂၢဇင္းေတြကုိ အၿမဲလုိလို ယူယူဖတ္တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ကုိယ္မတက္ဖူးေပမယ့္ အဲဒီေကာလိပ္ေက်ာင္းကို တကယ္ပဲ သြားတက္ေနရသလိုလို ခံစားတတ္လာတယ္။ အခုလဲ တန္ခူးစာကုိ ဖတ္ရတာ အဲဒီလို မဂၢဇင္းထဲက စာတပုဒ္ကို ဖတ္ရသလိုပါပဲ။ ကုိယ္တုိင္သြားတက္ခြင့္ မႀကဳံခဲ့ရေပမယ့္ စာဖတ္ေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာေတာ့ က်ေနာ္လဲ အာအုိင္တီေက်ာင္းသား ခဏျဖစ္သြားတယ္။
အမတန္ခူးေရ
ကြ်န္မရဲ႕ gmail accountနဲ႔အမဆီမွာcommentဝင္ေရးတာပါ။
ကြ်န္မလဲကိုယ္ပိုင္အိမ္ကေလးလုပ္ေနတာ
မၿပီးနိဳင္ဘူးၿဖစ္ေနတယ္အမေရ။
အိမ္ၿပီးသြားရင္ကြ်န္မရဲ႕အိမ္သစ္ကို
လာလည္ပါလို႔ၾကိဳဖိတ္ထားမယ္ေနာ္.....အမတန္ခူးေရ။
အေရးအသားအရမ္း
ေကာငး္တဲ႔အမရဲ႕လက္ရာအသစ္ေတြကိုလဲ
ေစာင္႔ေမ်ွာ္ေနပါတယ္။
မတန္ခူးေရ ေရးတက္လိုက္တာ ဘယ္Tutionတက္ထားလဲမသိဘူးေနာ္။က်ြန္ေတာ္post အသစ္ ေတြေစာင့္ဖတ္လိုက္ရတာအေမာပါပဲ။
ေက်ာင္းၾကီးကို သတိရတယ္.ကန္သာယာမွာ ထမင္းစာခ်င္တယ္။ ေက်ာင္းအေႀကာင္း အလြမ္းေျပ ဆက္ေရးပါအုံးမမေရ။ အားေပးေနတယ္။ ဒါနဲ႔ မမ ပို႔ေလး မမဘေလာ့နာမည္ မပါပဲနဲ႔ က်ေတာ္တို႔ၾကားထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးပ်ံေနတယ္ဗ်ာ။ pdf file အေနနဲ႔ေပါ. အနည္းဆုံးေတာ့ ဖန္တီးသူနာမည္ေလးပါသင္တယ္လို႔က်ေတာ္ထင္တယ္
ကိုေစးထူးေရ… အားတက္ေစတဲ့commentေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါ…
ေက်ာ့ေရ… ညီမအိမ္ေလးျပီးသြားရင္ လက္တို ့လိုက္ေနာ္… လာလည္လြန္းလို ့ ေခ်ာင္းေပါက္ေနမွာ…
ေက်းဇူးပါ bsfေရ… ကြ်န္မpostအသစ္ေတြ ေစာင့္ဖတ္တယ္ဆိုတာ သိရလို ့ေက်းဇူးႏွစ္ထပ္ပါ… ေနာင္လဲ အျမဲလာလည္ဖို ့ဖိတ္ေခၚပါတယ္…
ေက်းဇူးပါ ပုလုေကြးေရ…ကြ်န္မက ေက်ာင္းကို အလြန္အကြ်ံ သံေယာဇဥ္ၾကီးတတ္သူဆိုေတာ့ ေက်ာင္းအေၾကာင္းေတြ အလ်င္းသင့္သလို ေရးျဖစ္ေနဦးမွာပါ… ကြ်န္မpostေလးကို ျဖန္ ့ေ၀ေပးသူေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္… အလြမ္းေျပေပါ့ေလ… ေနာင္လဲ အျမဲလာလည္ဖို ့ဖိတ္ေခၚပါတယ္…
Hi sister,
I like your post, RIT Student. Really good post and can describe the RIT girls' lives clearly.I miss my school time after reading ur post cos I also Engineering Student from MIT. So let me describe ur post in our forum of www.chintwin.com with credit of your blog address. I hope you will give permit to copy of you post.
Thanks a lot for your post and kindness.
Best Regards,
Kyaw Kyaw.
ေက်ာ္ေက်ာ္ေရ… RIT,YIT,MIT,YTU,……..xxxTU အားလံုး အမ်ိဳးေတြေပါ့ေနာ္… ဒီpostေလးကတဆင့္ အင္ဂ်င္နီယာ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို ခင္ခြင့္ရတာ အရမ္း၀မ္းသာပါတယ္… ကြ်န္မpostနဲ ့blog addressကို chintwinမွာသံုးပါ… ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ အညာသူတေယာက္မို ့ အညာသူအညာသားတို ့ ဆုံဆည္းရာ ခ်င္းတြင္းမွာ ပတ္သက္ခြင့္ရတာ ေက်းဇူးပါ… အခြင့္သာရင္ ခ်င္းတြင္းကို လာခဲ့ပါမယ္… ေနာင္လဲ ကြ်န္မဆီ လာဖုိ ့ဖိတ္ေခၚပါတယ္….
Dear Sister,
Good day!
Really good writing.
One of my friend share it from SG.
Let me memories back our student life clearly.
Looking forward to see your next good one.
SZM
(from TW)
ခုလိုအားေပးတာ ေက်းဇူးပါ SZMေရ…
မွန္လိုက္ေလ အမရယ္။
ေက်ာင္းကိုေတာင္ အေတာ္ေလး ျပန္ျမင္ေယာင္မိတယ္။ အမက စာေရးေတာ္ေကာင္းတာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း R.I.T (Y.I.T) ကပါ။ 95 batch ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အၿပီး ေနာက္ ၂ ႏွစ္လည္းၾကေရာ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးလည္း ပ်က္စီးတာပါပဲ။
လြမ္းတယ္... ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရယ္...
ဟဲဟဲ ေျပာရအံုးမယ္
first year တုန္းကေပါ့။ ေရွ႕ဆံုး တန္းလုရကေန တစ္ခါေတာ့ ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္လွတာ ကဲကြာ ဆိုၿပီး ေရွ႕ဆံုးတန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ ေပကပ္ကပ္နဲ႔ မိန္းမေတြၾကား ခတ္တည္တည္ပဲ ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ သူတို႕က မရွက္ဘူးလား တဲ့ အေနာက္တန္းေျပာင္းတဲ့။ ဘယ္ရမလည္း ရွက္ဘူးလို႕ နင့္ဘာနင္ထိုင္ ငါလည္းငါ့ဘာငါ ပဲလို႕။ ၿပီးေရာ :D
အမေရ-
အမကို ဒီ RIT ေက်ာင္းသူနဲ ့စျပီးသိပါတယ္။
ခံစားခ်က္ျခင္း တူတာမ်ားလို ့အမနဲ ့ အတန္းသိပ္မကြာဘူးလို ့ယူဆမိပါတယ္။
အမွတ္တရ ပံု၇ိပ္မ်ားကို ဖတ္၇တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။
ေကာင္းတယ္ဗ်ိဳ႕။ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကိုလြမ္းထားတာ။
ျပန္မွ်ေ၀လုိက္ပါတယ္။
http://naylwanthu3.blogspot.com/2008/09/blog-post_26.html
ဖတ္လုိ့ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ၊လြမ္း၀၇ာေကာင္းတာပဲ၊
အစ္မေ၇းထားတာကို ဖတ္ၿပီး ေက်ာင္းသား ဘ၀ကို ၿပန္အမွတ္၇လို. လြမ္းမိပါတယ္.... အစ္မ၇ဲ. စာ အေ၇းအသား ေကာင္းတယ္ သိလား....
၇န္ကုန္မွာ ရွိတုန္းကေတာ. ေက်ာင္းၿပီးသြားေပ မယ္.လည္း ပိတ္၇က္ေတြနဲ. အားတဲ. အခ်ိန္ေတြဆို သူငယ္ခ်င္းေတြ ခ်ိန္းၿပီး ေႏြးေအးမွာ ဆံုၿဖစ္ၾကတယ္.... ခုေတာ. .....
ကဲေက်ာင္းျပန္ခၤင္.ပါျပီ
ဆဌမ ႏွစ္ကေန ပထမႏွစ္ ကို ေျပာင္းျပန္ ေအာက္ကေန အေပၚ ဖတ္သြားလိုက္တာ ပိုေတာင္းဖတ္လို႕ ေကာင္းေနသလိုပဲ....
မာလိုလို ဘိုလိုလို စီးကရက္ အစ...
ေရႊႏွင္းဆီ နဲ႕ ဂ်ိဳးသိန္း အလယ္...
လပ္ကီးစထရိုက္ မြန္ထရီနဲ႕ အဆံုး...
သံဗူးေလး ကိုေသာက္...
စိုးျမင့္ေၾကာ္ တလွည့္ ေခါက္ဆြဲၾကြပ္ေၾကာ္ တလွည့္....
ဦးေလးႀကီးပံုမွန္ တစ္ခါ...
လဖက္ထမင္းနဲ႕ ၾကက္သြန္ျဖဴကိုခဲ....
ပဲထမင္းနဲ႕ ၾကက္ဥေၾကာ္လည္း သတိရလြန္းလို႕ အိမ္မွာ ကိုယ္တိုင္ေၾကာ္စားတာ မမီွေသး...
တစ္ပြဲ တစ္ရာ ႀကိဳက္ရာဟင္းနဲ႕ ထမင္းစားေဆာင္ ထဲမွာလည္း စားေကာင္းခဲ့တာပဲ....
ထမင္းပန္းကန္ထဲ ဟင္းေရ(ေက်ာင္း ေရာက္ခါစက ပန္ကန္ေဆး ေရဟုပင္ ထင္မိ) ေလာင္းထဲ့ၿပီး အသားဟင္းႏုတ္ႏုတ္စင္း ကိုလည္း တပ္မက္မႈ မပါေသာ နည္းနဲ႕ စားခဲ့ေသးတာပဲ...
ကုတင္ေသးေသးေလးမွာ (၃)ေယာက္ အိပ္ခဲ့တာ ဘယ္လိုပါလိမ့္ ဆိုတာ ခုေတာ့ စဥ္းစား စရာေပါ့...
ဘတ္စကား တြယ္စီး အၿပီး လိုရာေရာက္ေတာ့ ေအာင္ႏိုင္စြာေသာ အၿပံဳးမ်ိဳး ကို ၿပံဳးလိုက္ခ်င္ပါေသးသည္ေလ...
Post a Comment