မွန္ထဲမွ ကိုယ့္ပုံရိပ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို ့ ပိုျပတ္သားသြားသည္။ ခဏၾကာရင္ ေသြးစေတြနဲ ့ နဖူးျပင္ကို ေမာင္ကိုယ္တို္င္ပဲ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏိုး နမ္းလိမ့္မည္။ ျပီးေတာ့ တယုတယ ေဆးထည့္ေပးမည္။ ခိ်ဳသာႏူးညံ့ မူးယစ္ေစတတ္ေသာ ခ်စ္စကားကို တဖြဖြရြတ္ဆိုရင္းေပါ့။ အဲဒီ အခါ ကြ်န္မရဲ ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ အရည္ေပ်ာ္ အေငြ ့ပ်ံျပီး ဟိုးေ၀းေ၀းကို လြင့္ေမ်ာသြားၾကမည္။ ဟင့္အင္း… ဒီတခါေတာ့ ရုန္းထြက္မွျဖစ္မည္။ ေမာင့္ေျခသံကို ၾကားရေတာ့ အသင့့္ျပင္ထားသည့္ အ၀တ္အိတ္ကို ယူရင္း ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ခြင့္လြွတ္ပါေမာင္…။ နာက်င္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားဟာ ေမာင့္ဆီက ေနာက္ထပ္နာက်င္မွ ုေတြကို လက္မခံႏို္င္ေတာ့အထိ ပန္းလ်ေနျပီေလ။
**********
ကြ်န္မရဲ့ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးေတြကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ဖီးေပးတတ္သူ၊ ကြ်န္မ လက္သည္းေလးေတြကို ယုယုယယ ညွပ္ေပးတတ္သူ၊ ကြ်န္မႏွစ္သက္တဲ့ အစားအစာေတြကို ကိုယ္တိုင္ စိတ္ရွည္၊လက္ရွည္ ခ်က္ျပုတ္ေကြ်းတတ္သူ၊ ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ ေတးသီခ်င္းေလးေတြကို စနၵရားေလးတီးျပီး ညင္သာစြာ ဆိုျပတတ္သူ၊ ကြ်န္မ မ်က္၀န္းေတြထဲ ေငးေမာျပီး အိပ္မက္ထဲက သူတေယာက္လို ခ်စ္စကားေတြ ေရရြတ္တတ္သူ … ေမာင္ဟာ ကြ်န္မ အသိုင္းအ၀ိုင္းက လက္ဖ်ားခါေလာက္တဲ့ အထိ ခ်စ္တတ္လြန္းသူပါ… ။
ေမာင္မို ့ ကြ်န္မဆီေရာက္လာရင္ ကြ်န္မႏွလံုးသားကို ဆြဲေဆာင္ယူငင္သြားမယ့္ အံ့ၾသစရာတခုက အျမဲပါလာျမဲ။ ကြ်န္မ ရူးသြပ္သည့္ ပန္းေတြ တေပြ ့ၾကီးနဲ ့… ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္မ ျမတ္ႏိုးသည့္ စာအုပ္တအုပ္နဲ ့… ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္မဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ လက္ေဆာင္တမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့… ေမာင္က ကြ်န္မကို ဂရုစိုက္လြန္းသူ။ ကြ်န္မ လံုး၀ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္တဲ့ ေမာင္က ကြ်န္မကို စျပီးခ်စ္တဲ့ေန ့၊ ဖြင့္ေျပာတဲ့ေန ့၊ ခ်စ္သူျဖစ္တဲ့ေန ့… အမွတ္တရေန ့ေပါင္းမ်ားစြာကို္ တိ္တ္ဆိတ္ျငိမ္သက္တဲ့ ဆိုင္ေလးတဆို္င္မွာ အျမဲမေမ့မေလ်ာ့ က်င္းပတတ္တာလဲ ေမာင္ပါပဲ။
အဲဒီလို အေသးစိတ္ေလးက အစ ဂရုစိ္ုက္ခ်စ္တတ္လြန္းလို ့လဲ ေမာင္နဲ ့လက္ထပ္ဖုိ ့ကို မွန္းထားတာထက္ ေစာစီးစြာ လက္ခံမိလိုက္တာ ကြ်န္မ အတြက္ ၾကီးစြာေသာ အမွားဆိုတာ နဲနဲေလးမွ မရိပ္မိခဲ့ပါေမာင္…။
**********
ေမာင္ရဲ့ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့ အၾကည့္ေတြကို ကြ်န္မ အေတာ္အံ့ၾသသြားမိသည္။ ဒါဟာ မေတာ္တဆ ဆိုတာ ကြ်န္မရွင္းျပစရာ မလို ေမာင္သိသင့္သည္။ ကြ်န္မေၾကာင့္ စြန္းထင္းသြားေသာ ေမာင့္အက်ီၤေလးကို ဖြတ္ေလွ်ာ္ၾကည့္ရန္ ၾကယ္သီးျဖုတ္ေပးဖို ့ လုပ္ေတာ့ “မထိနဲ ့” ဆိုသည့္ ေမာင့္အသံနွင့္မတူေသာ ၾကမ္းတမ္းသည့္အသံ။
ျပီးေတာ့… ကြ်န္မလံုး၀မေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ ပါးျပင္က စပ္ဖ်င္းဖ်င္းခံစားမွ ု။ အဲဒီတဒဂၤမွာ… ကြ်န္မက ေမာင့္လက္ထဲက အရုပ္တရုပ္။ ေရတြက္လို ့မရသည့္ အခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာ ဘယ္ျပန္ညာျပန္။ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္မႏွ ုတ္ခမ္းမွာ ေသြးေတြစိုစြတ္မွ… ေမာင္သတိျပန္၀င္လာသည္။
ကြ်န္မ လက္ရွိအျဖစ္ကို ဘယ္လိုမွ ယံုၾကည္လို ့မရ။ ကြ်န္မကို ရူးသြပ္စြာစြဲလန္းသည့္ေမာင္က ဒီလိုၾကမ္းတမ္းစြာ ရုိ္က္ရက္သည္တဲ့လား။ ေမာင္က ကြ်န္မႏွ ုတ္ခမ္းမွ ဒဏ္ရာကို ယူက်ံဳးမရစြာ ထိၾကည့္ျပီး ျပာျပာသလဲ ေဆးထည့္ေပးသည္။ ကြ်န္မေခါင္းေလးကို ပြတ္ျပီး မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ေနသည့္ မ်က္လုံးေတြနဲ ့ ခြင့္လြွတ္ဖို ့ေတာင္းပန္ေနသည္။ ခုနကတင္.. စိတ္ရွိလက္ရွိ ရုိက္ခဲ့ေသာ ပါးျပင္ကို ခပ္ဖြဖြနမ္းျပန္သည္။ ဆန္ ့က်င္ဘက္ အမူအရာႏွစ္ခုကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ ့လိုက္ရေတာ့ ဘာစကားမွ မဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကြ်န္မ ႏွလံုးသားေတြ ထံုက်င္ေနခဲ့သည္။
**********
ကြ်န္မအိမ္ေရွ ့အေရာက္မွာ ေသြးသံရဲရဲနဲ ့ ေမာင့္အခ်စ္ေတာ္ေခြးေလးကို ေမာင္ျပုစုေနသည္။ ကြ်န္မကိုပါ ေမာင္အကူအညီေတာင္းရင္း ျပာယာခတ္ေနသည့္ ေမာင့္အမူအရာကိုေတြ ့ေတာ့ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ဘ၀တူေခြးေလးကို ၾကည့္ရင္းရင္ထဲမွာမခ်ိ။
ခဏၾကာေတာ့ ေခြးေလးေမာင့္လက္ေပၚမွာ အသက္ဆံုးသြားသည္။
ရွိ ုက္ၾကီးတငင္ငင္ငိုေၾကြးေနေသာ ေမာင့္ကို ေဖးမဖို ့စကားလံုးမ်ားက ရွားပါးကုန္သည္။ ေမာင့္လက္ဖ၀ါးနုနုေတြကို ဆုပ္ကိုင္အားေပးရင္း ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ကြ်န္မဟာ ေခြးေလးလို ရုန္းထြက္သြားႏိ္ုင္မလဲ စဥ္းစားေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့.. ေခြးေလး
လြတ္ေျမာက္သြားတာပါေမာင္… ။
**********
နာက်င္ေသာကိုယ္… နာက်င္ေသာႏွလုံးသားႏွင့္ ေမာင္ျပန္လည္တည္ျငိမ္လာမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနမိသည္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္သူကိုမွ အျပစ္ပံုမခ်လိုေတာ့။ ဝဋ္ေၾကြးဟုသာ ခံယူမိေတာ့သည္။ ကြ်န္မကိုယ္ေပၚမွာ ေသြးစြန္းထင္းသြားမွ ေမာင့္ရဲ့ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာေသြးတို ့ ျငိမ္သက္သြားတတ္္သည္။ ေမာင့္ေတာင္းပန္သံ တိုးညွင္းညွင္း… ဒဏ္ရာကို ညင္ညင္သာသာျပုစု… ဒါေတြကို ခုေတာ့အလြတ္ရေနျပီ။
ေမာင့္ကို ေဆးခန္းျပဖုိ ့ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိ တိုက္တြန္းမိျပန္သည္။ ဒီတခါက ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ျဖစ္ဖို ့ ေသခ်ာေနသည္။ ကိုယ့္ကို အရူးလို ့ေျပာရက္္တာလားတဲ့။ တခါတခါေမာင္သည္ သနားစရာ အလြန္ေကာင္းေနတတ္ျပန္သည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေမာင့္အနားက ထြက္ေျပးဖို ့ ၾကိုးစားရင္း အၾကိမ္ၾကိမ္ က်ဆံုးရျမဲ။ အသင့္ျပင္ထားေသာ ကြာရွင္းစာခ်ဴပ္ကို ေရြးမလား… ဒါမွမဟုတ္ ဆရာ၀န္နဲ ့ေဆြးေႏြးမလား…။ တခုခုေတာ့ ေမာင္ေရြးရလိမ့္မည္။ ေမာင္က မ်က္ရည္ေတြနဲ ့ ခြဲဖို ့ေျပာရက္တယ္ဟု တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ရင္း ကြ်န္မေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ ခုလုိ တိတ္တဆိတ္ေလး ျငိမ္သက္ေနပါေတာ့လား ေမာင္ရယ္… ။ ဒါဆို ကြ်န္မေမာင့္နားက ေျခတဖ၀ါးမွ ခြါျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး….။
**********
မွန္ထဲမွ ကိုယ့္ပုံရိပ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို ့ ပိုျပတ္သားသြားသည္။ ခဏၾကာရင္ ေသြးစေတြနဲ ့ နဖူးျပင္ကို ေမာင္ကိုယ္တို္င္ပဲ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏိုး နမ္းလိမ့္မည္။ ျပီးေတာ့ တယုတယ ေဆးထည့္ေပးမည္။ ခိ်ဳသာႏူးညံ့ မူးယစ္ေစတတ္ေသာ ခ်စ္စကားကို တဖြဖြရြတ္ဆိုရင္းေပါ့။ အဲဒီ အခါ ကြ်န္မရဲ ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ အရည္ေပ်ာ္ အေငြ ့ပ်ံျပီး ဟိုးေ၀းေ၀းကို လြင့္ေမ်ာသြားၾကမည္။ ဟင့္အင္း… ဒီတခါေတာ့ ရုန္းထြက္မွျဖစ္မည္။ ေမာင့္ေျခသံကို ၾကားရေတာ့ အသင့့္ျပင္ထားသည့္ အ၀တ္အိတ္ကို ယူရင္း ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ခြင့္လြွတ္ပါေမာင္…။ နာက်င္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားဟာ ေမာင့္ဆီက ေနာက္ထပ္နာက်င္မွ ုေတြကို လက္မခံႏို္င္ေတာ့အထိ ပန္းလ်ေနျပီေလ။
ေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္တတ္လြန္းသူလို ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့… ကြ်န္မကို ကံေကာင္းသူလို ့ အားက်ၾကတဲ့… ခ်စ္ျခင္းသက္သက္ျဖင့္သာ လြွမ္းျခံုထားတဲ့ ႏွစ္ေယာက္တဘ၀လုိ ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့… ပတ္၀န္းက်င္နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို ့့… သိပ္ခ်စ္တတ္လြန္းသူတေယာက္ဟာ တခ်ိန္ထဲမွာ သိပ္ရက္စက္တတ္သူ ျဖစ္ေနတတ္တယ္ဆိုတာ သူတို ့ယံုၾကည္ေအာင္ ကြ်န္မဘယ္လို ေျပာရပါ့မလဲေမာင္… ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မဟာ အခ်စ္ရဲ့ ပိရိစြာ ဖ်ားေယာင္းမွ ုေအာက္မွာ က်ဆံုးျပိုလဲခဲ့သူပါေလ။
**********
ကြ်န္မရဲ့ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးေတြကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ဖီးေပးတတ္သူ၊ ကြ်န္မ လက္သည္းေလးေတြကို ယုယုယယ ညွပ္ေပးတတ္သူ၊ ကြ်န္မႏွစ္သက္တဲ့ အစားအစာေတြကို ကိုယ္တိုင္ စိတ္ရွည္၊လက္ရွည္ ခ်က္ျပုတ္ေကြ်းတတ္သူ၊ ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ ေတးသီခ်င္းေလးေတြကို စနၵရားေလးတီးျပီး ညင္သာစြာ ဆိုျပတတ္သူ၊ ကြ်န္မ မ်က္၀န္းေတြထဲ ေငးေမာျပီး အိပ္မက္ထဲက သူတေယာက္လို ခ်စ္စကားေတြ ေရရြတ္တတ္သူ … ေမာင္ဟာ ကြ်န္မ အသိုင္းအ၀ိုင္းက လက္ဖ်ားခါေလာက္တဲ့ အထိ ခ်စ္တတ္လြန္းသူပါ… ။
ေမာင္မို ့ ကြ်န္မဆီေရာက္လာရင္ ကြ်န္မႏွလံုးသားကို ဆြဲေဆာင္ယူငင္သြားမယ့္ အံ့ၾသစရာတခုက အျမဲပါလာျမဲ။ ကြ်န္မ ရူးသြပ္သည့္ ပန္းေတြ တေပြ ့ၾကီးနဲ ့… ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္မ ျမတ္ႏိုးသည့္ စာအုပ္တအုပ္နဲ ့… ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္မဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ လက္ေဆာင္တမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့… ေမာင္က ကြ်န္မကို ဂရုစိုက္လြန္းသူ။ ကြ်န္မ လံုး၀ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္တဲ့ ေမာင္က ကြ်န္မကို စျပီးခ်စ္တဲ့ေန ့၊ ဖြင့္ေျပာတဲ့ေန ့၊ ခ်စ္သူျဖစ္တဲ့ေန ့… အမွတ္တရေန ့ေပါင္းမ်ားစြာကို္ တိ္တ္ဆိတ္ျငိမ္သက္တဲ့ ဆိုင္ေလးတဆို္င္မွာ အျမဲမေမ့မေလ်ာ့ က်င္းပတတ္တာလဲ ေမာင္ပါပဲ။
အဲဒီလို အေသးစိတ္ေလးက အစ ဂရုစိ္ုက္ခ်စ္တတ္လြန္းလို ့လဲ ေမာင္နဲ ့လက္ထပ္ဖုိ ့ကို မွန္းထားတာထက္ ေစာစီးစြာ လက္ခံမိလိုက္တာ ကြ်န္မ အတြက္ ၾကီးစြာေသာ အမွားဆိုတာ နဲနဲေလးမွ မရိပ္မိခဲ့ပါေမာင္…။
**********
ေမာင္ရဲ့ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့ အၾကည့္ေတြကို ကြ်န္မ အေတာ္အံ့ၾသသြားမိသည္။ ဒါဟာ မေတာ္တဆ ဆိုတာ ကြ်န္မရွင္းျပစရာ မလို ေမာင္သိသင့္သည္။ ကြ်န္မေၾကာင့္ စြန္းထင္းသြားေသာ ေမာင့္အက်ီၤေလးကို ဖြတ္ေလွ်ာ္ၾကည့္ရန္ ၾကယ္သီးျဖုတ္ေပးဖို ့ လုပ္ေတာ့ “မထိနဲ ့” ဆိုသည့္ ေမာင့္အသံနွင့္မတူေသာ ၾကမ္းတမ္းသည့္အသံ။
ျပီးေတာ့… ကြ်န္မလံုး၀မေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ ပါးျပင္က စပ္ဖ်င္းဖ်င္းခံစားမွ ု။ အဲဒီတဒဂၤမွာ… ကြ်န္မက ေမာင့္လက္ထဲက အရုပ္တရုပ္။ ေရတြက္လို ့မရသည့္ အခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာ ဘယ္ျပန္ညာျပန္။ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္မႏွ ုတ္ခမ္းမွာ ေသြးေတြစိုစြတ္မွ… ေမာင္သတိျပန္၀င္လာသည္။
ကြ်န္မ လက္ရွိအျဖစ္ကို ဘယ္လိုမွ ယံုၾကည္လို ့မရ။ ကြ်န္မကို ရူးသြပ္စြာစြဲလန္းသည့္ေမာင္က ဒီလိုၾကမ္းတမ္းစြာ ရုိ္က္ရက္သည္တဲ့လား။ ေမာင္က ကြ်န္မႏွ ုတ္ခမ္းမွ ဒဏ္ရာကို ယူက်ံဳးမရစြာ ထိၾကည့္ျပီး ျပာျပာသလဲ ေဆးထည့္ေပးသည္။ ကြ်န္မေခါင္းေလးကို ပြတ္ျပီး မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ေနသည့္ မ်က္လုံးေတြနဲ ့ ခြင့္လြွတ္ဖို ့ေတာင္းပန္ေနသည္။ ခုနကတင္.. စိတ္ရွိလက္ရွိ ရုိက္ခဲ့ေသာ ပါးျပင္ကို ခပ္ဖြဖြနမ္းျပန္သည္။ ဆန္ ့က်င္ဘက္ အမူအရာႏွစ္ခုကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ ့လိုက္ရေတာ့ ဘာစကားမွ မဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကြ်န္မ ႏွလံုးသားေတြ ထံုက်င္ေနခဲ့သည္။
**********
ကြ်န္မအိမ္ေရွ ့အေရာက္မွာ ေသြးသံရဲရဲနဲ ့ ေမာင့္အခ်စ္ေတာ္ေခြးေလးကို ေမာင္ျပုစုေနသည္။ ကြ်န္မကိုပါ ေမာင္အကူအညီေတာင္းရင္း ျပာယာခတ္ေနသည့္ ေမာင့္အမူအရာကိုေတြ ့ေတာ့ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ဘ၀တူေခြးေလးကို ၾကည့္ရင္းရင္ထဲမွာမခ်ိ။
ခဏၾကာေတာ့ ေခြးေလးေမာင့္လက္ေပၚမွာ အသက္ဆံုးသြားသည္။
ရွိ ုက္ၾကီးတငင္ငင္ငိုေၾကြးေနေသာ ေမာင့္ကို ေဖးမဖို ့စကားလံုးမ်ားက ရွားပါးကုန္သည္။ ေမာင့္လက္ဖ၀ါးနုနုေတြကို ဆုပ္ကိုင္အားေပးရင္း ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ကြ်န္မဟာ ေခြးေလးလို ရုန္းထြက္သြားႏိ္ုင္မလဲ စဥ္းစားေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့.. ေခြးေလး
လြတ္ေျမာက္သြားတာပါေမာင္… ။
**********
နာက်င္ေသာကိုယ္… နာက်င္ေသာႏွလုံးသားႏွင့္ ေမာင္ျပန္လည္တည္ျငိမ္လာမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနမိသည္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္သူကိုမွ အျပစ္ပံုမခ်လိုေတာ့။ ဝဋ္ေၾကြးဟုသာ ခံယူမိေတာ့သည္။ ကြ်န္မကိုယ္ေပၚမွာ ေသြးစြန္းထင္းသြားမွ ေမာင့္ရဲ့ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာေသြးတို ့ ျငိမ္သက္သြားတတ္္သည္။ ေမာင့္ေတာင္းပန္သံ တိုးညွင္းညွင္း… ဒဏ္ရာကို ညင္ညင္သာသာျပုစု… ဒါေတြကို ခုေတာ့အလြတ္ရေနျပီ။
ေမာင့္ကို ေဆးခန္းျပဖုိ ့ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိ တိုက္တြန္းမိျပန္သည္။ ဒီတခါက ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ျဖစ္ဖို ့ ေသခ်ာေနသည္။ ကိုယ့္ကို အရူးလို ့ေျပာရက္္တာလားတဲ့။ တခါတခါေမာင္သည္ သနားစရာ အလြန္ေကာင္းေနတတ္ျပန္သည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေမာင့္အနားက ထြက္ေျပးဖို ့ ၾကိုးစားရင္း အၾကိမ္ၾကိမ္ က်ဆံုးရျမဲ။ အသင့္ျပင္ထားေသာ ကြာရွင္းစာခ်ဴပ္ကို ေရြးမလား… ဒါမွမဟုတ္ ဆရာ၀န္နဲ ့ေဆြးေႏြးမလား…။ တခုခုေတာ့ ေမာင္ေရြးရလိမ့္မည္။ ေမာင္က မ်က္ရည္ေတြနဲ ့ ခြဲဖို ့ေျပာရက္တယ္ဟု တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ရင္း ကြ်န္မေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ ခုလုိ တိတ္တဆိတ္ေလး ျငိမ္သက္ေနပါေတာ့လား ေမာင္ရယ္… ။ ဒါဆို ကြ်န္မေမာင့္နားက ေျခတဖ၀ါးမွ ခြါျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး….။
**********
မွန္ထဲမွ ကိုယ့္ပုံရိပ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို ့ ပိုျပတ္သားသြားသည္။ ခဏၾကာရင္ ေသြးစေတြနဲ ့ နဖူးျပင္ကို ေမာင္ကိုယ္တို္င္ပဲ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏိုး နမ္းလိမ့္မည္။ ျပီးေတာ့ တယုတယ ေဆးထည့္ေပးမည္။ ခိ်ဳသာႏူးညံ့ မူးယစ္ေစတတ္ေသာ ခ်စ္စကားကို တဖြဖြရြတ္ဆိုရင္းေပါ့။ အဲဒီ အခါ ကြ်န္မရဲ ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ အရည္ေပ်ာ္ အေငြ ့ပ်ံျပီး ဟိုးေ၀းေ၀းကို လြင့္ေမ်ာသြားၾကမည္။ ဟင့္အင္း… ဒီတခါေတာ့ ရုန္းထြက္မွျဖစ္မည္။ ေမာင့္ေျခသံကို ၾကားရေတာ့ အသင့့္ျပင္ထားသည့္ အ၀တ္အိတ္ကို ယူရင္း ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ခြင့္လြွတ္ပါေမာင္…။ နာက်င္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားဟာ ေမာင့္ဆီက ေနာက္ထပ္နာက်င္မွ ုေတြကို လက္မခံႏို္င္ေတာ့အထိ ပန္းလ်ေနျပီေလ။
ေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္တတ္လြန္းသူလို ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့… ကြ်န္မကို ကံေကာင္းသူလို ့ အားက်ၾကတဲ့… ခ်စ္ျခင္းသက္သက္ျဖင့္သာ လြွမ္းျခံုထားတဲ့ ႏွစ္ေယာက္တဘ၀လုိ ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့… ပတ္၀န္းက်င္နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို ့့… သိပ္ခ်စ္တတ္လြန္းသူတေယာက္ဟာ တခ်ိန္ထဲမွာ သိပ္ရက္စက္တတ္သူ ျဖစ္ေနတတ္တယ္ဆိုတာ သူတို ့ယံုၾကည္ေအာင္ ကြ်န္မဘယ္လို ေျပာရပါ့မလဲေမာင္… ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မဟာ အခ်စ္ရဲ့ ပိရိစြာ ဖ်ားေယာင္းမွ ုေအာက္မွာ က်ဆံုးျပိုလဲခဲ့သူပါေလ။
(ကာယကံရွင္ကိုယ္တို္င္ ရင္ဖြင့္ခဲ့ေသာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္တခုကို အေျခခံျပီး ဖန္တီးပါသည္)
တန္ခူး
10:30pm 21-Jun-2008
12 comments:
လူတစ္ခ်ိဳ႕မွာ ဒီလိုပဲ စရိုက္ႏွစ္မ်ိဳးရွိတတ္သတဲ့။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာေပါ့ေနာ္။ လူေတြမွာလို႔ပဲ ေျပာရမလား။ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ဒီလိုသာ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳရမယ္ဆိုရင္ မေတြးတတ္ေအာင္ပါ။
ဖန္တီးထားတာေလးကို သေဘာက်တယ္။
ေျပာရရင္ေတာ့ အိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္မႈေပါ႔။ ဒီမွာေတာ့ အဲလုိကိစၥေတြအတြက္ တုိင္ပင္ညႇိႏႈိင္းစရာ ေနရာေတြ ရွိတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေဒါသတက္လြယ္ က်လြယ္လူေတြမွာျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဓိကက ေဒါသျဖစ္ေစမယ့္ ကိစၥေတြနဲ႔ သတိထားေရွာင္၊ အာ႐ုံလႊဲ။ Anger Management အေၾကာင္းေတြ၊ Stress နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကုိ အင္တာနက္ကေနတဆင့္ ရွာေဖြဖတ္႐ႈရင္ အက်ဳိးရွိမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
လူ႔စိတ္ေလ ေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုသူေတြေတာင္ ေျခာက္ျပစ္ မကင္းဘူး။
ေဆးေသာက္ေနရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဆို ဆရာ၀န္ျပၿပီး ေဆးအသစ္တစ္မ်ိဳး ေျပာင္းေသာက္ရတိုင္း "side effect ေတြလာေတာ့မယ္ေနာ္၊ ငါ့ကို ၀ိုင္းထိမ္းၾကဦး" လို႔ ေျပာေနဆိုေနရင္းက ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲေတြ ျဖစ္ျပန္ေရာ။ သူ႔ဇနီးကို သိလ်က္နဲ႔ ကိုယ္ခ်စ္လို႔ယူထားတာ ေရာဂါေပ်ာက္မဲ့ တစ္ေန႔ကို ရည္သန္ၿပီး အတတ္ႏိုင္ဆံုး သည္းခံပါလို႔ဘဲ အၾကံေပးရေတာ့တယ္။
မတန္ခူးေရ.. တခါတေလလည္း တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြက ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ထက္ ပုိဆန္းၾကယ္တယ္ေနာ္.. တခ်ိဳ႔လည္း အရက္အရမ္းမူးလာျပီဆုိရင္ အိမ္ကဇနီးကုိ ရုိက္ႏွက္ၾကတယ္တဲ့။ မနက္ဆုိ သူမဟုတ္သလုိပဲ အေကာင္းပဲတဲ့.. အဲဒီလိုမ်ိဳးေတာ့ စာအုပ္ေတြထဲ ဖတ္ဖူးတယ္.. ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ.. ၀ဋ္ေၾကြးရွိရင္လည္း အျမန္ဆုံး ေက်ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္..
ကာယကံရွင္ တစ္ေယာက္ ကိုယ္စား ေၾကာက္လိုက္တာ တန္ခူးရယ္..
အခုတေလာ.. ဘေလာ့ဂ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ပိုစ့္အသစ္ေတြ ဖတ္ရတာ နဲနဲျပင္းထန္လာၾကသလိုဘဲ..။
သိပ္နားလည္လြန္းလို ့ ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတာကို ေျပာျပတာပါ..။
အမရာ .. ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာင္သိေတာ့ဘူး
ကေလး မရိွဘူးဆိုရင္ကြာ ပစ္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ ထင္တယ္ေနာ္..။
ေရာဂါ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး...။
စိတ္မထိန္းတာ...။
ေဒါသ ျဖစ္တိုင္း ေပါက္ကြဲ ထြက္တယ္ဆိုရင္ သူ့အသား သူလုပ္ေပါ့..သူ ဆင္ျခင္ေပါ့..။ သူမ်ားသားသမီးယူထားပီး ဗလ အားကိုးနဲ့ အႏိုင္က်င္တဲ့သူေတြကို လံုး၀ ရံွဳခ်တယ္..။
အမ.. ခုတေလာ အေရးစိတ္တယ္ေနာ္..။
ဖတ္လို့ေကာင္းတယ္..။ အလုပ္ရွုပ္ေနလို့ ေကာ္မန့္က မေရးအားတာ..။ ျမတ္ႏိုးရဲ့ ငိုခ်င္းေလး လာဖတ္ပါလား အမေရ...။
မေတြ့ တာေတာင္ၾကာပီေနာ္..။
ေနေကာင္းပါေစ..။ ဒီအပတ္ေတာ့ အမ အညာေခါက္ဆြဲေလးစားမလားလို့ ဟီး.။
ႏွစ္ေယာက္စလံုး သနားစရာပဲေနာ္။ ေယာက်ာၤးက စိတ္ေရာဂါျဖစ္ေနတာ ထင္ပါတယ္။ စိတ္ေဝဒနာရွင္ကို ကြာရွင္းမပစ္ပဲနဲ ့ ခြဲေနျပီး အေဝးကေန တတ္နုိင္သေလာက္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ္ဆို ပိုေကာင္းမယ္ ထင္တယ္။ ဆရာဝန္နဲ ့ေတာ့ လံုးဝကို ျပသင့္တာေပါ့ဗ်ာ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အမွန္တရားကို ရင္ဆိုင္ဖို ့လိုတယ္ေလ။
အစ္မေရးထားတာ အရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ဝတၳဳအဆံုးထိ ဆြဲေခၚသြားတယ္။
မတန္ခူးေရ..
အဲဒီ Domestic violence ကို အမ အမ်းၾကီးေလ့လာဖူးတယ္။ ခုမတန္ခူးေရးတာမွာ ေခြးကေလးပါ ပါေတာ့ ဒီအမ်ိဳးသားက စိတ္ေရာဂါလို႔ ထင္တာပဲ။ မိန္းမကို အႏိုင္က်င့္တာ သက္သက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ (မတန္ခူးက တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ကို ေရးတာဆိုလို႔ စဥ္းစားတာပါ)။ တကယ္ေတာ့ မိန္းမလုပ္သူက ဆရာ၀န္နဲ႔ တိုင္ပင္တာမ်ိဳး ရဲနဲ႔ ေဆြးေႏြးတာမ်ိဳး လုပ္သင့္တယ္။ သူ႔ကို ဒီတိုင္းပစ္ထားခဲ့ရင္ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ေတာင္ ပိုဆိုးသြားႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီသူ႔မိန္းမကိုပါ ဒုကၡေပးမွာ စိုးမိတယ္။ ခုကို ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္း။ အမ တပုဒ္ေရးဖူးေသးတယ္..(တေလာက ဘေလာ့မွာတင္ျဖစ္ေသးတယ္.. မမြန္မြန္ အိပ္မက္လြင္ျပင္ေလ)။ အဲဒါလည္း တကယ့္အျဖစ္ပါပဲ။ ဒါောကာင့္ တခုခုေျဖရွင္းရမယ္ထင္တာပါ။
ကိုတားျမစ္ထားေသာေရ… ေက်းဇူးပါ…ဆန္ ့က်င္ဘက္စရုိက္ႏွစ္မိ်ဳးဆိုရင္ ပိုဆိုးသြားတတ္ေနာ္…
ကိုေပါေရ… ဒီမွာမဟုတ္ပါဘူး… ျမန္မာႏိုင္ငံမွာပါ… ကြ်န္မအထင္ေတာ့ ေဒါသအဆင့္ကို ေက်ာ္လြန္တဲ့ စိတ္မက်န္းမာတဲ့ အဆင့္ေရာက္သြားတာပါ… အေကာင္းဆံုးေျဖရွင္းနည္းကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္နိုင္ေအာင္ တရားထို္င္တဲ့နည္းပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္… အဲဒီအဆင့္မေရာက္ရင္ေတာင္ ကိုေပါေျပာတာနဲ ့ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ ၾကားလူတေယာက္ေယာက္ကိို ညိွႏိွ ုင္းတိုင္ပင္ရင္ဖြင့္သင့္တာေပါ့ေနာ္… ဒါမွမဟုတ္ ဆရာ၀န္နဲ ့ေပါ့…
မ ေရ… ဟုတ္ပါတယ္… သိပ္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ လူ ့စိတ္ပါ… သူ ့အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ သူနဲ ့ေ၀းရာကို တကယ္ကို ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္… တရား ဓမၼနဲ ့ေမြ ့ေလ်ာ္ျပီး သူ ့ဘ၀က အေတာ္ေလးျငိမ္းခ်မ္းေနပါတယ္….
နုေရ… မူးလို ့ရမ္းတာလဲ မေကာင္းဘူး…ခုလုိ မမူးပဲ ရမ္းတာလဲ မေကာင္းဘူးေနာ္… သူ ့အမ်ိဳးသမီးက သူ ့ဆီက လြတ္ေျမာက္ျပီး ၀ဋ္ေၾကြးေက်သြားပါျပီ…
သက္ေ၀ေရ… ဒီေလာက္ခ်စ္တတ္၊ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ခင္ပြန္းေလးရွိေနတာ ဘာေၾကာက္စရာလိုလဲ… ေနာက္postမွာေပ်ာ္စရာေလးေရးမယ္ေနာ္…
ျမတ္ႏိုးေရ… ကေလးမရိွလို ့ပဲ ဒီလို ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာထင္တယ္… ကေလးရွိရင္ အေတာ္ဆိုးမယ္ေနာ္… သူက တကယ္ကို စိတ္မက်န္းမာတာပါ…
ေကာင္းကင္ကုိေရ… ဟုတ္ပါတယ္… ႏွစ္ေယာက္လံုးသနားစရာပါ… သူ ့အမ်ိဳးသမီးက သူ ့မ်က္ကြယ္ကို ထြက္သြားခဲ့ေပမယ့္ သူ ့ကိုျပုစုေစာင့္ေရွာက္ဖို ့ အားလံုးကို ၾကိုတင္ျပင္ဆင္ျပီးမွ ထြက္သြားခဲ့တာပါ… သူကေတာ့ ယေန ့ထက္တိုင္ အမွန္တရားကို ရင္မဆိုင္ေသးပါဘူး…
မ ေရ… ဟုတ္ပါတယ္… သူ ့က စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ပါ… ေခြးေလးကိုလဲ ေသေစတဲ့
ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ ့ လုပ္ခဲ့ပံုမရပါဘူး… သူလက္လြန္သြားတာပါ… သူ ့မိန္းမဆိုလဲ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ ့ အေတာ္ခ်စ္တာ ကြ်န္မတို ့မ်က္စိေရွ ့ပါ… သူ ့မိန္းမက သူမသိေအာင္ ဆရာ၀န္နဲ ့တို္င္ပင္ခဲ့ဘူးပါတယ္… ဒါေပမယ့္ သူက ကုသဖို ့ အျမဲျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္… ကြ်န္မpost အရမ္းရွည္သြားမွာမို ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္လုံးမေရးျဖစ္တာပါ… ရဲနဲ ့ေတာ့ မတို္င္ခဲ့ပါဘူး… သူကေဘးလူ အျမင္မွာ တကယ့္ ပညာတတ္လူယဥ္ေက်း တေယာက္ပါ…
သူ ့မိန္းမက သူတို ့ကို ခ်က္ျပုတ္ေကြ်းေနတဲ့ အေဒၚလို ရင္းႏွီးေနတဲ့ ကရင္မၾကီးကို ေသခ်ာမွာျပီးမွထြက္သြားခဲ့တာပါ… သူ ့မိန္းမက သူမရွာနို္င္မယ့္ တျခားျမို ့ရြာကို ေရွာင္ပုန္းျပီး တရား ဓမၼကို အေတာ္ေလးလုပ္ခဲ့ပါတယ္… မ ေရ… သူ ့မိန္းမေပ်ာက္ကာစက
သူ ့ကိုၾကည့္ရတာ အရူးတပိုင္းေပမယ့္ ခုေတာ့လဲ ေတာ္ေတာ္တည္ျငိမ္သြားတယ္… အဲဒီ ကရင္မၾကီးနဲ ့အတူေနတုန္းပဲ… သူေရာဂါက ေသြးျမင္မွ ျပန္ျပန္ျငိမ္သြားတာ… မ ရဲ့ မမြန္မြန္ အိပ္မက္လြင္ျပင္ကို ဖတ္တုန္းက ကြ်န္မသူ ့ကို သြားသတိရတယ္… ဒါေၾကာင့္လဲ မမြန္မြန္ တရားရိပ္ကိုသာ စဥ္းစားမိခဲ့ရင္ ဒီလိုရင္နာစရာနဲ ့ အဆံုးသတ္မွာမဟုတ္ဘူးလို ့ ေတြးျဖစ္ခဲ့တာပါ… သူ ့အမ်ိဴးသမီးကေတာ့ တရား ဓမၼနဲ ့ ေမြ ့ေလ်ာ္ျပီး အေတာ္ေလးျငိမ္းခ်မ္းေနပါတယ္ မ ေရ… ပါရမီေၾကာင့္ပဲေျပာရမလားမသိဘူး….
အစ္မက စာေရးေကာင္းလိုက္တာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာဖူးသလိုပဲ ၀ိုင္တီယူ ေက်ာင္းဆင္းေတြက စာေရးဆ၇ာေတြက်ေနတာပဲတဲ့ ဒီပို ့စ္ေလးဖတ္ရတာ လြန္းထားထား ၀တၳဳေတြဖတ္ခဲ့ရသလိုပဲ ငယ္ငယ္တုန္းကေျပာတာပါ အခုေတာ့မဖတ္ေတာ့ဘူး :)
The behaviour of the man seems like he is sadist who has sexual pleasure by beating or hurting to bleed a partner ;in this case it's a wife.This kind of abnormal sexual pleasure is called sadism. I am of course not sure ,but it looks that way.
ေက်းဇူးပါေမာင္မ်ိဳးေရ… ခုလိုအားေပးတာ ေနာင္postေတြ အတြက္ အင္အားပါ…
Anonymousေရ… ကြ်န္မက အျဖစ္အပ်က္ကိုပဲ သိျပီး သူစိတ္ေ၀ဒနာ detail ကိုေတာ့ မသိပါဘူး… အမ်ိဳးမိ်ဳးေတြးလို ့ရတာပါတယ္…ေက်းဇူးပါ…
Post a Comment