ေမာင္နဲ ့ကြ်န္မ

ဂ်င္း၊ၾကက္သြန္ျဖူနံ ့့ေလးေမြွးေနတဲ့ ပုရစ္ေၾကာ္ၾကြပ္ရြရြေလးမ်ား ကြ်န္မအားရပါးရ တၾကြပ္ၾကြပ္၀ါးေနျပီဆိုရင္ ေမာင္က ၾကက္သီးေတြထျပီး မ်က္ႏွာလြွဲတတ္တယ္။ ဂဏန္းလက္မထဲက အသားကို စိတ္ရွည္ရွည္ထုတ္စားျပီဆို ေမာင္က မ်က္ႏွာေတြရွံ ု ့မဲ့ျပီး သားစားက်ဴးတဲ့ ဘီလူးတေယာက္လို ကြ်န္မကို ၾကည့္ေရာ။ ၾကက္ေျခေထာက္ဟင္းခ်ိဳခ်က္ရင္ ဟင္းခ်ိဳခြက္ထဲက ေျခေထာက္ေတြ ကြ်န္မပန္းကန္ထဲ ထည့္မွ ေမာင္က စိတ္ခ်လက္ခ်ေသာက္တယ္။ ကြ်န္မမို ့ မဆလာနံ ့ေမြွးေမြွးေလးနဲ ့ ဆိတ္ဦးေႏွာက္ဟင္းကို ျမိန္ေရလွ်က္ေရစားရင္ ေမာင္က ရက္စက္လိုက္တာလို ့ ပါးစပ္ကေတာင္ ထုတ္ေျပာတတ္တယ္။ အစားအေသာက္ဆို အဲဒီလို ေပါက္ကရေတြ စားရတာႏွစ္သက္တဲ့ ကြ်န္မနဲ ့ အရုိးႏူးေအာင္ေပါင္းထားတဲ့ ငါးသေလာက္ေပါင္းထဲက ႏူးေနတဲ့ အရိုးေတြကိုေတာင္ ႏြွင္စားတတ္တဲ့ ေမာင္နဲ ့က ဘယ္ေလာက္ထိ ေရွ ့သြားေနာက္လိုက္ညီလိုက္ပါသလဲ။

ေမ်ာက္ရွံ ူးေအာင္ေဆာ့သည့္ သားကိုေတြ ့ေတာ့ ေမာင္တို ့ဘက္က ေဆြမ်ိဳးေတြက ေမာင္ငယ္ငယ္ကနဲ ့ တျခားဆီပဲဆိုတဲ့ ေလသံတသံထဲ ထြက္ၾကေတာ့ ကြ်န္မ
ခပ္တည္တည္နဲ ့ ျငိမ္ေနရတယ္။ ေမာင္ငယ္ငယ္က ၾကမ္းေပါက္ေတာင္ မေက်ာ္ရဲေလာက္ေအာင္ ေအးေဆးျငိမ္သက္တယ္လို ့ ေမာင့္ေမေမက ခ်ီးက်ဴးရင္ ငယ္ဘ၀ရ့ဲ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ အေတြ ့အၾကံုေတြ ဆံုးရံွ ုးခဲ့တဲ႕ ေမာင့္ကို သနားမိတယ္။ ကြ်န္မ ငယ္ငယ္က အိမ္ေဘးအိမ္က အဆင္သင့္ ခူးျပီးသား မာလကာသီးကို ဘယ္ေတာ့မွ၀ယ္မစားပဲ အပင္ေပၚကိုယ္တိုင္တက္ခူးမွ ေက်နပ္တတ္တာကိုေတာ့ ထိပ္တန္းလ်ိဳ ့၀ွက္ခ်က္ အေနႏွင့္ ေမာင့္ေမေမကို မေျပာျဖစ္။ ေမာင့္ေမေမက ေမာင့္ကို အိမ္ေရွ ့မွာ ကစားစရာ တခုေပးထားရင္ ျငိမ္ျငိမ္ေလးေဆာ့ေနေရာတဲ့။ ေမာင့္ငိုသံမ်ားၾကားရင္ ဧည့္သည္တေယာက္ေယာက္လာတာ ေသခ်ာတယ္တဲ့။ အဲဒီအခါတိုင္း ငယ္တုန္းက အညာမွာ အေဖာ္ေကာင္းလို အိမ္ကမသိေအာင္ တမတ္တန္းက ရုပ္ရွင္ခိုးၾကည့္္္တဲ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေတြးျပီး ၾကိတ္ျပံုးမိတယ္။

ဒီလို ရာဇ၀င္ေတြ ရိွတဲ့ေမာင္က ခုထိ ဧည့္သည္လာရင္ သားကို အေၾကာင္းျပျပီး အခန္းထဲ ၀င္ေရွာင္ေနတတ္တယ္။ ကြ်န္မသာ လာသမွ်ဧည့္သည္ေတြကို ဒို္င္ခံဧည့္ခံရျမဲ။ နဂိုကလဲ စကားမ်ားတတ္သူဆိုေတာ့ ဧည့္သည္လာရင္ ကြ်န္မအသံနဲ ့ညံေရာ။ အလွ ူအတန္းမ်ားရွိရင္ ေမာင္က မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ တကုတ္ကုတ္လုပ္ ကြ်န္မက ဧည့္ခံနဲ ့ ေနာက္တေန ့က်ေတာ့ အသံေတြ၀င္တဲ့ အထိ။ ယုတ္စြအဆံုး ဖုန္းလာရင္ေတာင္ ကြ်န္မကို ထိုးေပးတတ္တဲ့အထိ ေမာင္က စကားေျပာရမွာ အလြန္ေၾကာက္။ ကြ်န္မကေတာ့ တခါတေလ မဆက္သြယ္တာၾကာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆို ေနမထိထိုင္မသာနဲ ့ အဆက္အသြယ္လုပ္
သူ ့အေၾကာင္းကိုယ့္အေၾကာင္း ေ၀မွ်။ ခုမွေတြ ့ဖူး၊ ျမင္ဖူးသူေတြက ခဏၾကာရင္ ငယ္ေပါင္းေတြလို စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ ့တတ္တဲ့ ကြ်န္မကို ေမာင္က လက္ဖ်ားတခါခါ။

သဘာ၀လြန္ ရုပ္ရွင္ကားမွာမ်ား ေမာင္နစ္ေမ်ာေနလွ်င္ အနားမွာဆင္ေအာ္ေနေတာင္ မၾကားေတာ့။ ကာတြန္းကားေတြကိုေတာ့ သားထက္ေတာင္ ႏွစ္ျခိုက္တတ္ေသး။ အခ်စ္ကားႏုနုေလးေတြ ၾကည့္ျပီး စကားတခြန္း၊ မ်က္ေတာင္တခတ္မွအစ အေသးစိတ္ ခံစားတတ္ေသာ ကြ်န္မကို ေမာင္က ဟာသလုပ္တတ္တယ္။ ကြ်န္မမ်ား ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာရင္ သားကို အေဖာ္လုပ္ျပီး ရယ္ေမာလို ့မဆံုး။

အားလပ္ခ်ိန္ေတြဆို ေမာင္က တီဗီြေရွ ့မွာ အားကစားလုိင္းကို မလြတ္တမ္းၾကည့္ျပီး အပန္းေျဖ။ ကြ်န္မကေတာ့ စာအုပ္တအုပ္ကို အသဲအသန္ဖတ္၊ မဖတ္ရင္ Blog ထဲ စုန္းစုန္းျမုပ္။ ေမာင္က ေဘာလံုးသမား တေယာက္ေယာက္ရဲ့ ကစားပံုကို မခ်င့္မရဲ ေျပာလိုက္ရင္ ကြ်န္မက ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးနဲ ့ေထာက္ခံရသလို ေမာင္ရယ ္ဒီcomment ေလးက ေတာ္ေတာ္ရယ္ရတယ္ ဖတ္ၾကည့္ပါဦးဆိုရင္ ကြ်န္မစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေမာင္က ဖတ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေပးရတယ္။ အဲဒီေလာက္ ၀ါသနာေတြ ကာရံညီလြန္းတဲ့ ေမာင္နဲ ့ကြ်န္မပါ။

ေမာင္နဲ ့ကြ်န္မ ရွားရွားပါးပါး တူတာဆိုလို ့ သီခ်င္းေလးေတြ ခ်စ္တတ္တာပဲ ရွိတယ္။ ေမာင္ၾကိုက္တဲ့ အဆိုေတာ္ေတြနဲ ့ ကြ်န္မၾကိုက္တဲ့ အဆိုေတာ္ေတြကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား တထပ္ထဲ။ ေမာင္ျမတ္ျမတ္ႏိုးနိုးဆိုညည္းတတ္တဲ့ သီခ်င္းေတြက ကြ်န္မရူးသြပ္သည့္ သီခ်င္းေတြ။ ေမာင္ ဂီတာတီးတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆိုရင္ ထူးျပီး အေဖာ္စပ္စရာမလို ကြ်န္မက အနားေရာက္ျပီးသား။

ေမာင္နဲ ့လက္မထပ္ခင္က သူမ်ားေတြ ေျပာတဲ့ ရုပ္ခ်င္းတူရင္ ဖူးစာဆံုတတ္တယ္ ဆိုတာၾကီးကို စိတ္ပူျပီး ေမာင္နဲ ့ဘယ္ေနရာမ်ား တူလဲဆိုတာ ညွိၾကည့္ရတာအေမာ။ ေမာင္ကျဖူ၊ ကြ်န္မကညို… ေမာင္က မ်က္အိမ္က်ဥ္း၊ ကြ်န္မက မ်က္အိမ္က်ယ္…
ေမာင္က ႏွ ုတ္ခမ္းပါး၊ ကြ်န္မက ႏွ ုတ္ခမ္းထူ… ေမာင္က နွာေခါင္းခြ်န္၊ ကြ်န္မက ႏွာေခါင္းလံုး… ဘယ္ေနရာမွ တူတာ ရွာမေတြ ့တဲ့အခါ ရုပ္ခ်င္းတျခားစီိနဲ ့ ခ်စ္ခင္စြာ ေပါင္းသင္းေနၾကသူေတြကို ေတြ ့ရမွ စိတ္သက္သာရာ ရသည္ေလ။

အဲဒီလို ရုပ္ခ်င္းေရာ အၾကိုက္ခ်င္းပါ တြင္တြင္ၾကီး ကြဲေနၾကတဲ့ ကြ်န္မနဲ ့ေမာင္ရဲ့ ႏွစ္ေယာက္တဘ၀… ခု ဆုိ သားေလးနဲ ့သံုးေယာက္တဘ၀ေလး သာယာခိုင္ျမဲေနျခင္းရဲ့
လ်ိဳ ့၀ွက္ခ်က္မွာ နားလည္မွ ုနဲ ့ ခ်စ္ျခင္းတရားကလြဲလုိ ့ ဘာမ်ားျဖစ္နိုင္ဦးမွာလဲ။

တန္ခူး
9:10pm 29-Jul-2008

က ကာ ကား

“ကၾကီးေရ က ကၾကီးေရးခ်ာ ကာ ကၾကီးေရးခ်ာ၀စ္စႏွစ္လုံးေပါက္ ကား”
“က ကာ ကား”
ခုတေလာ သားဆီက ဒီအသံေတြပဲ ၾကားေနရသည္။ ညအိပ္ရာ၀င္ရင္ေတာင္ ခါတို္င္းလို ပုရြက္ဆိတ္နဲ ့ႏွံေကာင္ပံုျပင္၊ ယုန္နဲ ့လိပ္ပံုျပင္ေတြ မေတာင္းဆိုပဲ ေမေမ “ကု ကူ ကူး” ဆိုမယ္လို ့ ပူဆာတတ္သည္။ “က ကာ ကား” ကို အေတာ္ေလးရေနတာမို ့ “ကု ကူ ကူး”တဆင့္တက္ခ်င္သည္။ လက္ထဲကလဲ သင္ပုန္းၾကီးကို မခ်။ လက္တဘက္အုပ္ထားေသာ ခ်င္း၀တ္စံုကိုလဲ အေတာ္ေလး သေဘာက်ကာ ခ်င္းလူမ်ိဳးပုံပဲဆြဲခို္င္းသည္။ သားသားဗမာလူမ်ိဳးလုပ္မယ္ဆိုပူဆာလို ့ သူ ့အေဖပုဆိုးကို ေခါက္ျပီး ၀တ္ေပးေတာ့ ျပံုးျဖီးျဖီးႏွင့္။

ဒီလုိ အမူအရာေတြေျပာင္းလာတာ ျမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ Sunday Schoolပို ့ျပီးထဲက ျဖစ္သည္။ ခုဆို ဘုရားရွိခုိးတာ အခ်ိဳးက်လာသည္။ ဘုန္းဘုန္းေတြနွင့္္ ပိုရင္းႏွီးလာသည္။ တနည္းအားျဖင့္ ဘာသာတရားႏွင့္ ပိုရင္းႏွီးမွ ုရလာျပီး ျမန္မာယဥ္ေက်းမွ ုကို ပိုစိတ္၀င္စားလာသည္။ ျမန္မာလို ပိုေျပာလာေသာေၾကာင့္ ဘာသာစကားနွင့္ ဆက္ဆံေရး တိုးတက္လာသည္။ ဒိီလို အက်ိဳးထူးေတြ ယူေဆာင္လာေပးေသာ Sunday Schoolကို မသိေသးသည့္ မိဘေတြအတြက္ နဲနဲ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္သည္။

Sunday School က Toa Payoh ေက်ာင္းဟု ျမန္မာအမ်ားစု သိထားသည့္ Burmese Buddhist Temple Singapore မွာျဖစ္သည္။ ကြ်န္မသိရသေလာက္ တျခားျမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ မွာလဲရိိွသည္ဟု သိရသည္။ Tiong Bahru ျမန္မာေက်ာင္းမွာေတာ့ ရ ႏွစ္အထက္ ကေလးမ်ားသာ လက္ခံသည္ဟု သိရသည္။

Toa Payohေက်ာင္း Sunday School က မူလတန္းအရြယ္ကေလးေတြ လက္ခံသည္။ ျမန္မာစာ ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္သည့္ အဆင့္ကို လိုက္ျပီး အတန္းခြဲထားသည္။ သားတို ့လုိ ျမန္မာစာ အဦးအစသင္သူမ်ားက တတန္းသတ္သတ္သင္ရသည္။ အားလပ္ရက္မွာ အနားမယူပဲ ပညာဒါန ေပးေ၀ေနၾကေသာ ဆရာမေလးမ်ား၏ ေစတနာမွာ အေတာ္ျမင့္ျမတ္လွျပီး ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းပါသည္။ အတန္းမစမီွ Sunday School တည္ေထာင္ေသာ ဘုန္းဘုန္းနဲ ့ အတူ ဘုရားရိွခိုးရသည္။ ၾသကာသကန္ေတာ့ ငါးပါးသီလယူရသည္။ အပတ္တိုင္း ရြတ္ဆိုေတာ့ အလြတ္ရလာသည္။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ဂုဏ္ေတာ္ရြတ္ဆို ပူေဇာ္ရသည္။ ထိျခင္းငါးပါးျဖင့္ ဘုရားရွိခိုးပံု မွန္ကန္ရန္ ဘုန္းဘုန္းက စနစ္တက်သင္ေပးသည္။ ေက်ာင္း၀တ္စံု တီရွပ္ဆင္တူေလးမ်ားနွင့္ ညီညီညာညာ ရိွခိုးၾကသည္မွာ အေတာ္ၾကည့္လို ့ေကာင္းပါသည္။

ျပီးမွ ကိုယ့္အတန္းရိွရာကို စနစ္တက်သြားရသည္။ သားတို ့အတန္းမွာ အငယ္ဆံုးအတန္း ျဖစ္ျပီး အသက္ ၂ႏွစ္ အရြယ္ မွ အသက္ ၆ႏွစ္ အရြယ္ထိရိွသည္။ အတန္း စစခ်င္း လက္ကေလးမ်ား ပိုက္ျပီး မဂၤလာပါဆရာမ ဟုနွ ုတ္ဆက္လွ်င္ ကြ်န္မစိတ္ထဲ တြင္ ဟုိးငယ္ငယ္က ကေလးဘ၀ကို ျပန္လြမ္းမိသည္။ စိတ္၀င္စားလာေအာင္ သင္ပုန္းၾကီးမွ ကဗ်ာေလးေတြနွင့္ စသည္။ ဒီက ကေလးေတြက ျမန္မာစကားနားရည္မ၀ေတာ့ ဆရာမက နားလည္ေအာင္ ဥပမာေလးေတြနွင့္ ရွင္းျပရသည္။ ထုိအက်ိဴးေၾကာင့္ ျမန္မာစကား ပိုၾကြယ္၀လာၾကသည္။

တဦးခ်င္းမိတ္ဆက္၊ အေမးအေျဖလုပ္ေပးျခင္းျဖင္ ့ ဘာသာစကားကို က်င့္ေပးသည္။ ယဥ္ေက်းေအာင္ ေနထိုင္တတ္ဖုိ ့ သြန္သင္သည္။ တေယာက္တေပါက္ႏွင့္ ျမန္မာကျပားေျပာရာကေန ျမန္မာစကား စစ္စစ္ တေျဖးေျဖးေျပာတတ္လာသည္မွာ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွသည္။ အဆိုတေက်ာ့ျပီးေတာ့ မျငီးေငြ ့ေအာင္ အေရးဘက္ ေျပာင္းသည္။ ၀လုံးကေလးမွ က၊ခ ေလးေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းေရးတတ္လာသည္။ တခါ စာလံုးေလးေတြ ေပါင္းဆိုတတ္ေအာင္ ဆရာမက ခ်ေပးျပီး တပည့္ေတြက လိုက္ဆိုၾကသည္။ ဒီလို အခါမ်ိဳးမွာ အေရးပ်င္းတဲ့ သားအသံက အက်ယ္ဆံုးထြက္လာတတ္သည္။

အတန္းခ်ိန္ျပီးလွ်င္ အမွ်ေ၀ရန္ တဘက္အခန္းသို ့ ကူးရသည္။ အမွ်မေ၀ခင္ ဘုန္းဘုန္းက
မုန္ ့ေ၀ေတာ့ အားလံုးဘုန္းဘုန္းနား ၀ိုင္းေနၾကသည္။ ႏွစ္ခါ၊ သံုးခါျပန္ယူၾကႏွင့္ ဘုန္းဘုန္းက ဒုတ္အၾကီးၾကီးနဲ ့ ေျခာက္မွ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္ေရာက္ၾကသည္။ အမွ်ေ၀ ဘုရားရွိခိုးျပီး ဘုန္းဘုန္းကို ကန္ေတာ့ျပီးမွ ျပန္ၾကသည္။

Sunday School မွ သားတိုးတက္လာတာကို ေတြ ့ေတာ့ ဘာသာစကား အခက္အခဲေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္ေနေသာ မိဘေတြ၊ ယဥ္ေက်းမွ ုေတြ အတုခိုးမွားမွာ ကို စိုးရိမ္ေနေသာ မိဘေတြ၊ ျမန္မာကေမြးျပီး ျမန္မာလို မေျပာတတ္တာကို လက္မွိ ုင္ခ်ေနရေသာ မိဘေတြ၊ ဘာသာတရားေပ်ာက္မွာ စိုးေၾကာက္ေနေသာ မိဘမ်ားကို လက္တုိ ့တိုက္တြန္းခ်င္ပါသည္။ အရင္က တလေနလို ့တခါမေရာက္ျဖစ္ေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ခုေတာ့ တပတ္တခါေရာက္ျဖစ္ေနေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လဲ ကုသိုလ္ရျငိမ္းခ်မ္းရေသာေၾကာင့္ သားေရွြအိုးထမ္းသည့္ ဒီလို အခြင့္အေရးကို ဘာေၾကာင့္လက္လြွတ္ခံမလဲလို ့ အက်ိဳးေမွ်ာ္၍
ႏွိ ုးေဆာ္လိုက္ပါသည္။

(Sunday School တည္ေထာင္သူ ဘုန္းဘုန္းနွင့္ ပညာကုသိုလ္ေ၀မွ်ေပးေသာ ဆရာမမ်ားအား အထူးေက်းဇူးတင္လ်က္)
တန္ခူး
5:00pm 15-Jul-2008

အစြန္းေရာက္

မွန္ထဲမွ ကိုယ့္ပုံရိပ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို ့ ပိုျပတ္သားသြားသည္။ ခဏၾကာရင္ ေသြးစေတြနဲ ့ နဖူးျပင္ကို ေမာင္ကိုယ္တို္င္ပဲ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏိုး နမ္းလိမ့္မည္။ ျပီးေတာ့ တယုတယ ေဆးထည့္ေပးမည္။ ခိ်ဳသာႏူးညံ့ မူးယစ္ေစတတ္ေသာ ခ်စ္စကားကို တဖြဖြရြတ္ဆိုရင္းေပါ့။ အဲဒီ အခါ ကြ်န္မရဲ ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ အရည္ေပ်ာ္ အေငြ ့ပ်ံျပီး ဟိုးေ၀းေ၀းကို လြင့္ေမ်ာသြားၾကမည္။ ဟင့္အင္း… ဒီတခါေတာ့ ရုန္းထြက္မွျဖစ္မည္။ ေမာင့္ေျခသံကို ၾကားရေတာ့ အသင့့္ျပင္ထားသည့္ အ၀တ္အိတ္ကို ယူရင္း ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ခြင့္လြွတ္ပါေမာင္…။ နာက်င္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားဟာ ေမာင့္ဆီက ေနာက္ထပ္နာက်င္မွ ုေတြကို လက္မခံႏို္င္ေတာ့အထိ ပန္းလ်ေနျပီေလ။

**********

ကြ်န္မရဲ့ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးေတြကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ဖီးေပးတတ္သူ၊ ကြ်န္မ လက္သည္းေလးေတြကို ယုယုယယ ညွပ္ေပးတတ္သူ၊ ကြ်န္မႏွစ္သက္တဲ့ အစားအစာေတြကို ကိုယ္တိုင္ စိတ္ရွည္၊လက္ရွည္ ခ်က္ျပုတ္ေကြ်းတတ္သူ၊ ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ ေတးသီခ်င္းေလးေတြကို စနၵရားေလးတီးျပီး ညင္သာစြာ ဆိုျပတတ္သူ၊ ကြ်န္မ မ်က္၀န္းေတြထဲ ေငးေမာျပီး အိပ္မက္ထဲက သူတေယာက္လို ခ်စ္စကားေတြ ေရရြတ္တတ္သူ … ေမာင္ဟာ ကြ်န္မ အသိုင္းအ၀ိုင္းက လက္ဖ်ားခါေလာက္တဲ့ အထိ ခ်စ္တတ္လြန္းသူပါ… ။

ေမာင္မို ့ ကြ်န္မဆီေရာက္လာရင္ ကြ်န္မႏွလံုးသားကို ဆြဲေဆာင္ယူငင္သြားမယ့္ အံ့ၾသစရာတခုက အျမဲပါလာျမဲ။ ကြ်န္မ ရူးသြပ္သည့္ ပန္းေတြ တေပြ ့ၾကီးနဲ ့… ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္မ ျမတ္ႏိုးသည့္ စာအုပ္တအုပ္နဲ ့… ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္မဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ လက္ေဆာင္တမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့… ေမာင္က ကြ်န္မကို ဂရုစိုက္လြန္းသူ။ ကြ်န္မ လံုး၀ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္တဲ့ ေမာင္က ကြ်န္မကို စျပီးခ်စ္တဲ့ေန ့၊ ဖြင့္ေျပာတဲ့ေန ့၊ ခ်စ္သူျဖစ္တဲ့ေန ့… အမွတ္တရေန ့ေပါင္းမ်ားစြာကို္ တိ္တ္ဆိတ္ျငိမ္သက္တဲ့ ဆိုင္ေလးတဆို္င္မွာ အျမဲမေမ့မေလ်ာ့ က်င္းပတတ္တာလဲ ေမာင္ပါပဲ။

အဲဒီလို အေသးစိတ္ေလးက အစ ဂရုစိ္ုက္ခ်စ္တတ္လြန္းလို ့လဲ ေမာင္နဲ ့လက္ထပ္ဖုိ ့ကို မွန္းထားတာထက္ ေစာစီးစြာ လက္ခံမိလိုက္တာ ကြ်န္မ အတြက္ ၾကီးစြာေသာ အမွားဆိုတာ နဲနဲေလးမွ မရိပ္မိခဲ့ပါေမာင္…။

**********
ေမာင္ရဲ့ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့ အၾကည့္ေတြကို ကြ်န္မ အေတာ္အံ့ၾသသြားမိသည္။ ဒါဟာ မေတာ္တဆ ဆိုတာ ကြ်န္မရွင္းျပစရာ မလို ေမာင္သိသင့္သည္။ ကြ်န္မေၾကာင့္ စြန္းထင္းသြားေသာ ေမာင့္အက်ီၤေလးကို ဖြတ္ေလွ်ာ္ၾကည့္ရန္ ၾကယ္သီးျဖုတ္ေပးဖို ့ လုပ္ေတာ့ “မထိနဲ ့” ဆိုသည့္ ေမာင့္အသံနွင့္မတူေသာ ၾကမ္းတမ္းသည့္အသံ။

ျပီးေတာ့… ကြ်န္မလံုး၀မေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ ပါးျပင္က စပ္ဖ်င္းဖ်င္းခံစားမွ ု။ အဲဒီတဒဂၤမွာ… ကြ်န္မက ေမာင့္လက္ထဲက အရုပ္တရုပ္။ ေရတြက္လို ့မရသည့္ အခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာ ဘယ္ျပန္ညာျပန္။ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္မႏွ ုတ္ခမ္းမွာ ေသြးေတြစိုစြတ္မွ… ေမာင္သတိျပန္၀င္လာသည္။

ကြ်န္မ လက္ရွိအျဖစ္ကို ဘယ္လိုမွ ယံုၾကည္လို ့မရ။ ကြ်န္မကို ရူးသြပ္စြာစြဲလန္းသည့္ေမာင္က ဒီလိုၾကမ္းတမ္းစြာ ရုိ္က္ရက္သည္တဲ့လား။ ေမာင္က ကြ်န္မႏွ ုတ္ခမ္းမွ ဒဏ္ရာကို ယူက်ံဳးမရစြာ ထိၾကည့္ျပီး ျပာျပာသလဲ ေဆးထည့္ေပးသည္။ ကြ်န္မေခါင္းေလးကို ပြတ္ျပီး မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ေနသည့္ မ်က္လုံးေတြနဲ ့ ခြင့္လြွတ္ဖို ့ေတာင္းပန္ေနသည္။ ခုနကတင္.. စိတ္ရွိလက္ရွိ ရုိက္ခဲ့ေသာ ပါးျပင္ကို ခပ္ဖြဖြနမ္းျပန္သည္။ ဆန္ ့က်င္ဘက္ အမူအရာႏွစ္ခုကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ ့လိုက္ရေတာ့ ဘာစကားမွ မဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကြ်န္မ ႏွလံုးသားေတြ ထံုက်င္ေနခဲ့သည္။

**********

ကြ်န္မအိမ္ေရွ ့အေရာက္မွာ ေသြးသံရဲရဲနဲ ့ ေမာင့္အခ်စ္ေတာ္ေခြးေလးကို ေမာင္ျပုစုေနသည္။ ကြ်န္မကိုပါ ေမာင္အကူအညီေတာင္းရင္း ျပာယာခတ္ေနသည့္ ေမာင့္အမူအရာကိုေတြ ့ေတာ့ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ဘ၀တူေခြးေလးကို ၾကည့္ရင္းရင္ထဲမွာမခ်ိ။

ခဏၾကာေတာ့ ေခြးေလးေမာင့္လက္ေပၚမွာ အသက္ဆံုးသြားသည္။
ရွိ ုက္ၾကီးတငင္ငင္ငိုေၾကြးေနေသာ ေမာင့္ကို ေဖးမဖို ့စကားလံုးမ်ားက ရွားပါးကုန္သည္။ ေမာင့္လက္ဖ၀ါးနုနုေတြကို ဆုပ္ကိုင္အားေပးရင္း ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ကြ်န္မဟာ ေခြးေလးလို ရုန္းထြက္သြားႏိ္ုင္မလဲ စဥ္းစားေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့.. ေခြးေလး
လြတ္ေျမာက္သြားတာပါေမာင္… ။

**********

နာက်င္ေသာကိုယ္… နာက်င္ေသာႏွလုံးသားႏွင့္ ေမာင္ျပန္လည္တည္ျငိမ္လာမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနမိသည္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္သူကိုမွ အျပစ္ပံုမခ်လိုေတာ့။ ဝဋ္ေၾကြးဟုသာ ခံယူမိေတာ့သည္။ ကြ်န္မကိုယ္ေပၚမွာ ေသြးစြန္းထင္းသြားမွ ေမာင့္ရဲ့ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာေသြးတို ့ ျငိမ္သက္သြားတတ္္သည္။ ေမာင့္ေတာင္းပန္သံ တိုးညွင္းညွင္း… ဒဏ္ရာကို ညင္ညင္သာသာျပုစု… ဒါေတြကို ခုေတာ့အလြတ္ရေနျပီ။

ေမာင့္ကို ေဆးခန္းျပဖုိ ့ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိ တိုက္တြန္းမိျပန္သည္။ ဒီတခါက ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ျဖစ္ဖို ့ ေသခ်ာေနသည္။ ကိုယ့္ကို အရူးလို ့ေျပာရက္္တာလားတဲ့။ တခါတခါေမာင္သည္ သနားစရာ အလြန္ေကာင္းေနတတ္ျပန္သည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေမာင့္အနားက ထြက္ေျပးဖို ့ ၾကိုးစားရင္း အၾကိမ္ၾကိမ္ က်ဆံုးရျမဲ။ အသင့္ျပင္ထားေသာ ကြာရွင္းစာခ်ဴပ္ကို ေရြးမလား… ဒါမွမဟုတ္ ဆရာ၀န္နဲ ့ေဆြးေႏြးမလား…။ တခုခုေတာ့ ေမာင္ေရြးရလိမ့္မည္။ ေမာင္က မ်က္ရည္ေတြနဲ ့ ခြဲဖို ့ေျပာရက္တယ္ဟု တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ရင္း ကြ်န္မေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ ခုလုိ တိတ္တဆိတ္ေလး ျငိမ္သက္ေနပါေတာ့လား ေမာင္ရယ္… ။ ဒါဆို ကြ်န္မေမာင့္နားက ေျခတဖ၀ါးမွ ခြါျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး….။

**********

မွန္ထဲမွ ကိုယ့္ပုံရိပ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို ့ ပိုျပတ္သားသြားသည္။ ခဏၾကာရင္ ေသြးစေတြနဲ ့ နဖူးျပင္ကို ေမာင္ကိုယ္တို္င္ပဲ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏိုး နမ္းလိမ့္မည္။ ျပီးေတာ့ တယုတယ ေဆးထည့္ေပးမည္။ ခိ်ဳသာႏူးညံ့ မူးယစ္ေစတတ္ေသာ ခ်စ္စကားကို တဖြဖြရြတ္ဆိုရင္းေပါ့။ အဲဒီ အခါ ကြ်န္မရဲ ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ အရည္ေပ်ာ္ အေငြ ့ပ်ံျပီး ဟိုးေ၀းေ၀းကို လြင့္ေမ်ာသြားၾကမည္။ ဟင့္အင္း… ဒီတခါေတာ့ ရုန္းထြက္မွျဖစ္မည္။ ေမာင့္ေျခသံကို ၾကားရေတာ့ အသင့့္ျပင္ထားသည့္ အ၀တ္အိတ္ကို ယူရင္း ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ခြင့္လြွတ္ပါေမာင္…။ နာက်င္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားဟာ ေမာင့္ဆီက ေနာက္ထပ္နာက်င္မွ ုေတြကို လက္မခံႏို္င္ေတာ့အထိ ပန္းလ်ေနျပီေလ။

ေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္တတ္လြန္းသူလို ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့… ကြ်န္မကို ကံေကာင္းသူလို ့ အားက်ၾကတဲ့… ခ်စ္ျခင္းသက္သက္ျဖင့္သာ လြွမ္းျခံုထားတဲ့ ႏွစ္ေယာက္တဘ၀လုိ ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့… ပတ္၀န္းက်င္နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို ့့… သိပ္ခ်စ္တတ္လြန္းသူတေယာက္ဟာ တခ်ိန္ထဲမွာ သိပ္ရက္စက္တတ္သူ ျဖစ္ေနတတ္တယ္ဆိုတာ သူတို ့ယံုၾကည္ေအာင္ ကြ်န္မဘယ္လို ေျပာရပါ့မလဲေမာင္… ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မဟာ အခ်စ္ရဲ့ ပိရိစြာ ဖ်ားေယာင္းမွ ုေအာက္မွာ က်ဆံုးျပိုလဲခဲ့သူပါေလ။

(ကာယကံရွင္ကိုယ္တို္င္ ရင္ဖြင့္ခဲ့ေသာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္တခုကို အေျခခံျပီး ဖန္တီးပါသည္)
တန္ခူး
10:30pm 21-Jun-2008

ဒီႏိုင္ငံက သက္ၾကီးရြယ္အို

“အနနၱဂိုဏ္း၀င္ ေက်းဇူးရွင္”၊ “ၾကီးသူကို ရိုေသ၊ ငယ္သူကို သနား၊ ရြယ္တူကို ေလးစား” …စတဲ့ အဆံုးအမေတြနဲ ့ ၾကီးျပင္းခဲ့ရသူ၊ လိုက္နာခဲ့ရသူ ကြ်န္မလို ျမန္မာလူမ်ိဳး တေယာက္ အတြက္ ဒီိိိႏိုင္ငံက သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြရဲ့ ဘ၀ကို ေတြ ့တိုင္း၊ ျမင္တိုင္း၊ ၾကားတိုင္း ရင္ထဲမွာ နင့္နင့္သီးသီး ဆို ့ဆို ့နင့္နင့္ ခံစားရျမဲ။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမွ ုေတြၾကား ဘယ္အရာကမ်ား လစ္ဟင္းေပ်ာက္ကြယ္ေနလဲလို ့ မဆံုးနိုင္ေမးခြန္းေတြနဲ ့လုံးလည္လိုက္စျမဲ။

ျမင္ကြင္း(၁)
လူစည္ကားေသာ ဘူတာရုံေတြမွာ အဖိုးအိုကိုေတြ ့ရတတ္သည္။ အက်ၤီဗလာ ေဘာင္းဘီတိုနဲ ့ဘာဂ်ာကို အဆက္မျပတ္မွ ုတ္ ေဘာလံုးေလးကစားျပရင္း ထမင္းတလုတ္အတြက္ ပိုက္ဆံရွာရသူ။ အသက္ ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ အရြယ္ ဘယ္ေလာက္က်န္းမာသည္ ေျပာေျပာ ခုလုိ ပင္ပင္ပန္းပန္း ဘယ္ရုန္းကန္ခ်င္ပါ့မလဲ။ သူကို ့ေတြလွ်င္ လူေတြက သူေဖ်ာ္ေျဖတာကို ျပံူးျပီး ပိုက္ဆံထည့္ၾကသည္။ ကြ်န္မကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မျပံုးႏိုင္ပါ။ ပိုက္ဆံလွ ူဒါန္းတိုင္း ေခြ်းေတြျပန္ေနေအာင္ ပင္ပန္းေနသည့္ သူ ့ကို ၾကည့္ျပီး မ်က္ရည္၀ဲရျမဲ။ ခုေတာ့ သူ ့ကို မေတြ ့ရတာ ၾကာျပီ။ တခုခုမ်ားျဖစ္သြားလားလို ့ ေတြးျပီးစိတ္ပူမိေသးသည္။
*****

ျမင္ကြင္း(၂)
ရုံးက သူငယ္ခ်င္းနဲ ့ စကားေျပာရင္း အမွတ္တမဲ့ သိလိုက္ရသည္။ သူ ့အေမက ရုံးတရံုးမွာ သန္ ့ရွင္းေရး အလုပ္လုပ္သည္တဲ့။ ကြ်န္မ အေတာ္အံံၾသသြားသည္။ ရုံးမွာ သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္သည္ဆိုသည္မွာ ဖုန္စုပ္၊ ၾကမ္းတိုက္၊ အိမ္သာေဆးတဲ့ အထိ။ Brandေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္တတ္ေသာ၊ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုမွ အစားအစာေပါင္းစံုကို ရူးသြပ္ေသာ သူက အေမ့ကို ဒီအလုပ္မ်ိဳးလုပ္တာ လက္ပိုက္ၾကည့္္ေနေလာက္ေအာင္
မခ်ိဳ ့တဲ့တာ ေသခ်ာသည္။ အေမက အသက္ဘယ္ႏွႏွစ္လဲဆိုေတာ့ ၆၅ တဲ့။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ အေမအလုပ္မလုပ္ရင္ အေမ့အိမ္စရိတ္ ဘယ္သူေပးမလဲတဲ့။ ကြ်န္မမွာ စကားလံုးေတြ ရွားပါးကုန္သည္။
*****

ျမင္ကြင္း(၃)
အဖြားအိုက အဖိုးအိုကို တြဲေနက်။ တုန္ခိ်ခိ်ေျခလွမ္းမ်ားကို လူရွ ုပ္ေသာ စားေသာက္ဆိုင္က အခ်ိန္ဆင္းရဲသည့္ လူငယ္တခ်ိဳ ့က စိတ္မရွည္။ ျပည့္ေနေသာအမွိ ုက္ပံုးကို ေတြ ့ေတာ့ အဖုိးအို၊အဖြားအိုရဲ့ မြဲေျခာက္ေျခာက္ မ်က္လုံးေလးေတြ အေရာင္လက္သြားသည္။ အဖိုးက အမွိ ုက္ပံုးထဲမွ အေအးသံဗူး၊ သတင္းစာအေဟာင္းေတြကို ရွာ၊ အဖြားက အဖိုးကမ္းေပးေသာ သံဗူးေလးေတြကို ေျခေထာက္နဲ ့ဖိျပားျပီး သူတို ့ရဲ့ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္းအိတ္ထဲကို ထည့္သည္။ ဒီျမင္ကြင္းေၾကာင့္ စားလက္စ ထမင္းေတြ မ်ိဳမက်။ ဒီနုိင္ငံမွာ ေတြ ့ေနက်ျမင္ကြင္းေပမယ့္ ကြ်န္မရင္ထဲက ဆုိ ့နင့္မွ ုက အျမဲအသစ္ျဖစ္တတ္သည္။ ခဏေနေတာ့ သူတို ့လက္ထဲမွာ ညစာအတြက္ ေငြစေလးေတြ။ တကယ္လို ့မ်ား ညစာအတြက္ မလံုေလာက္ေသာညေတြ ဆိုရင္…။
*****

ျမင္ကြင္း(၄)
အသက္ ၈၀ေက်ာ္ ေယာကၡမၾကီးကို မက်န္းမာလို ့ လူအိုရုံပို ့လုိက္ျပီလို ့ ကြ်န္မ အရာရွိက လာေျပာေတာ့ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္စြာ မ်က္လုံးျပူးသြားမိသည္။ သူ ့ေယာကၡမၾကီး ေနမေကာင္းေနတာ ၾကာလွျပီ။ ခုေတာ့ လူအိုရုံတဲ့။ လူအိုရုံမွာက အျမဲ ေစာင့္ေရွာက္မဲ့သူ ရွိေတာ့ ပိုအဆင္ေျပသည္တဲ့။ အရင္က သူတို ့တအိမ္လံုးကို ေယာကၡမၾကီးက ခ်က္ျပုတ္ေကြ်းခဲ့သည္။ လုိတုန္းကေတာ့ တမ်ိဳး… မလိုေတာ့စြန္ ့ပစ္ျပီ။ ကြန္ဒိုမွာေနျပီး တႏွစ္တခါ ကမာၻပတ္ေနသူေတြက အေမကို ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ ့ မစြမ္းသာေတာ့ဘူးလား။
သူ ့ကိုေန ့တိုင္းေတာ့ သြားေတြ ့မွာေပါ့ေနာ္လို ့ လွ်ာရွည္မိေတာ့ အခ်ိ္န္ဘယ္မွာလဲတဲ့။ အလြန္ဆုံးတလ တခါေပါ့တဲ့။ လူအိုရုံထဲက သားသမီးေတြ၊ ေျမးေတြ အလာကို ေမွ်ာ္ေနမယ့္ ေမတၱာငတ္တဲ့မ်က္၀န္းတစံုကေတာ့။
*****

ျမင္ကြင္း(၅)
ပိတ္ထားေသာတံခါးေနာက္ကြယ္မွ…။ တုန္ခ်ိခိ်အေမအိုၾကီးကို အခိုင္းအေစလို စကားေျပာေနသည့္ သမီး။ အေမေရခ်ိဳးတာ ၾကာလို ့ဆိုကာ ေရဖိုးကုန္မွာ ေၾကာက္၍ အျပင္ကေန ေရကို ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။ ဆပ္ျပာေတြနဲ ့အေမထြက္ေမးေတာ့ အေမကို သင္ခန္းစာေပးသည့္ သမီးမ်က္ႏွာက ရုိက္ခ်င္စရာ။ အေမကေတာ့ မရုိက္ရက္။ မ်က္ရည္ေ၀့သီေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားနဲ ့ ေငးၾကည့္လို။ ဒါတကယ့္ အျဖစ္အပ်က္တဲ့။ ဒီနုိင္ငံက ပိတ္ထားေသာတံခါးေနာက္ကြယ္မွ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြ။ ကြ်န္မ TVမ်က္ႏွာျပင္ကို ေၾကာခိုင္းလိုက္သည္။ အဲဒီေလာက္ အသဲမမာပါ။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေၾကေၾကကြဲကဲြ။
*****

ျမင္ကြင္း(၆)
အိမ္ေဘးအိမ္မွာ အ၀တ္လာေလွ်ာ္ေနက် အေဒၚၾကီးကို မုန္ ့ဟင္းခါးဆိုင္မွာ ေတြ ့ေတာ့ အေမက ႏွ ုတ္ဆက္သည္။ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ မနဲစားေနရသည့္ သူ ့ကို မုန္ ့ဟင္းခါးဆိုင္မွာ ေတြ ့တာ အေတာ္ထူးဆန္းသည္ကို။ အေမအိုၾကီးမုန္ ့ဟင္းခါးစားခ်င္တယ္ဆုိလို ့ ရွိတဲ့ပိုက္ဆံေလးနဲ ့လာ၀ယ္တာတဲ့။ ျမန္မာျပည္ အလည္ျပန္တုန္း ေတြ ့လိုက္ရတဲ့ ဒီအျဖစ္ေလးက ရင္မွအနာကို သက္သာေစသည္။ သူ ့ေစတနာက သူ ့ကို လက္ငင္း အက်ိဳးေပးပါသည္။ အေမက တအိမ္လုံးအတြက္ မုန္ ့ဟင္းခါးကုသိုလ္လုပ္လုိက္ေတာ့ သူ ့မွာ ၀မ္းသာလို ့။ မုန္ ့ဟင္းခါးမစားရတာ ႏွစ္နဲ ့ခ်ီေနျပီတဲ့။ လူမဲြေသာ္လည္း ေစတနာ၊ေမတၱာခ်မ္းသာသူ။
*****

ကုန္ဆံုးခါနီး ဘ၀ေန ့ရက္ေတြမွာ အသက္ရွင္ ေနထုိင္ဖို ့အတြက္ ရုန္းကန္ေနၾကရသည့္… ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ေၾကကြဲေသာ အထီးက်န္ေန ့ရက္မ်ားျဖင့္သာ ျပီးဆံုးသြားရသည့္ သူတို ့၏ ဘ၀မ်ားကို ေတြ ့ရေတာ့ မိခင္၊ ဖခင္ကို အိမ္ဦးခန္းမွာထားျပီး ေကြ်းေမြးျပုစုတတ္သည့္ ကြ်န္မတို ့ႏိုင္ငံ၏ ျမင့္ျမတ္ေသာ ယဥ္ေက်းမွ ု အတြက္ ဂုဏ္ယူမိသည္။

(ဘယ္ႏို္င္ငံမွာမဆုိ လူတဦးခ်င္းဆီေပၚမူတည္သည္ မွန္ေသာ္လည္း ဒီနိုင္ငံကေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒါမ်ိဳးအျဖစ္ေတြ ေတြ ့ရလြန္း၍ ရင္ဖြင့္မိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မ၏ ပုပၸလိက ခံစားခ်က္သက္သက္သာ ျဖစ္၍ အမွားပါလွ်င္ ခြင့္လြွတ္ၾကပါရန္)

တန္ခူး
3:45pm 17-Jul-2008

Nickname

အသက္အရြယ္ရလာသည္ႏွင့္ ေမ့တတ္လာသည္ျဖစ္ရာ တခါတခါ မေတြ ့ျဖစ္တာ ၾကာျပီျဖစ္သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ အသိမိတ္ေဆြမ်ား နာမည္ကို စဥ္းစားမရ။ ထူးဆန္းသည္မွာ နာမည္အရင္းမ်ားကို စဥ္းစားမရေသာ္လဲ နာမည္ေျပာင္(Nickname) မ်ားကေတာ့ စဥ္းစားစရာမလို သူ ့အလိုလို ထြက္လာတတ္သည္။ တခါတရံ ကာယကံရွင္ပင္ မသိသည့္ Nicknameကို ေခၚမိမလို ျဖစ္သြားျပီး အျမန္ဘရိတ္အုပ္ရသည္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြ ျပန္ေတြ ့လွ်င္ နာမည္ရင္းေတြ မသံုးပဲ Nicknameေတြႏွင့္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာေတာ့ေဘးလူေတြ မ်က္စိလည္ကုန္သည္။ ကြ်န္မက Nicknameေပးရျခင္းကို ၀ါသနာပါလွျပီး Nicknameမ်ားကိုလဲ စိတ္၀င္စားလွသည္။ လူတဘက္သား ထိခိုက္ေလာက္သည့္ Nicknameေတာ့ မေပးပါ။

Nicknameမ်ားေအာက္တြင္ အမ်ိဳးအစား အမ်ိဳးမိ်ဳးခြဲျခား၍ရသည္။ လူပံုပန္းအလိုက္ေပးေသာ Nickname၊ စိတ္အလိုက္ေပးေသာ Nickname၊ အက်င့္အလိုက္ေပးေသာ Nickname၊ အၾကိုက္ အလိုက္ေပးေသာ Nickname၊ ခံစားခ်က္အလိုက္ေပးေသာ Nickname၊ အစဥ္အလာအရ ေပးေသာ Nickname၊ အျဖစ္အပ်က္ေပၚ လိုက္၍ ေပးေသာ Nickname… စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲျပားေပမယ့္ Nicknameအမ်ားစုမွာ ကိုယ့္ကို သူတပါးက ေပးေသာ နာမည္သာျဖစ္သည္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေပးေသာ Nickname လဲရွိတတ္ပါသည္။

လူပံုပန္းအလိုက္ေပးေသာ Nickname ကေတာ့ Nicknameၾကားတာနဲ ့ ဒီလူဘာပံုလဲ ဆိုတာ ခန္ ့မွန္းၾကည့္လို ့ရသည္။ မင္းသမီးႏွင့္တူသူက မင္းသမီးနာမည္ေလးရသလို၊ လူရြွင္ေတာ္ႏွင့္ တူသူကလဲ လူရွြင္ေတာ္နာမည္ရၾကသည္။ ဆိုဖီႏွင့္တူေသာ သူငယ္ခ်င္းေလးကို နာမည္ၾကားတာႏွင့္ စိတ္၀င္စားၾကသလုိ ေဗလု၀လို ့ေပးခံရေသာသူကေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္။ ထိပ္ေျပာင္သူကို ေျပာင္ၾကီး၊ အရပ္ပုသူကို ဂ်ပု(သို ့) ေခြးပု၊ အရပ္ရွည္သူကို အရွည္ၾကီး၊ အသားညိုသူကို ညိုၾကီး(သို ့) မဲၾကီး၊ အသားျဖူသူကို တရုတ္ၾကီး…ဒီလို Nicknameေတြက ဘယ္ေနရာမဆုိ ေတြ ့ရတတ္သည္။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ တိရိစာၧန္ရုပ္ႏွင့္ ဆင္သည္ဆိုကာ ကံမေကာင္းအေၾကာင္း မလွစြာ ဘဲၾကီး၊ ၀က္ၾကီး၊ ႏြားၾကီး၊ ျမင္းၾကီး၊ ပိုးဟပ္ျဖူ၊ ပုရြက္ဆိတ္၊ ဖား…စသျဖင့္ အေမေပးေသာ နာမည္ေပ်ာက္သြားတတ္သည္။ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းကို သူ ့အဖြားက ျမတ္ႏိုးစြာ နာမည္ႏုႏုေလးေပးထားသည္ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက တိရိစာၧန္နာမည္ေခၚၾကေတာ့ သူ ့အဖြား ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္သြားသည္တဲ့။ ထုိ ့အတူ ရီးစားအသစ္စက္စက္ေလးႏွင့္ ၾကည္ႏူးေနေသာ သူငယ္ခ်င္းကို “ေဟ့ေကာင္..ႏြားၾကီး” လို ့ေခၚေတာ့ ေကာင္မေလးမ်က္ေစာင္းက မိုးၾကိုးသြားအလား။

စိတ္အလိုက္ေပးေသာ Nickname၊ အက်င့္အလိုက္ေပးေသာ Nickname ေတြကေတာ့ တခါတရံ ကာယကံရွင္ကို ေပးသိလို ့ရသကဲ့သို ့ တခါတရံလ်ိဳ ့၀ွက္ထားရသည္။ ေနရာတကာ အတိအက်လုပ္ရမွ ၾကိုက္သူကို စာအုပ္ၾကီး၊ ဆရာလုပ္ရမွ ေက်နပ္သူကို ဆရာၾကီး၊ ဟိုေနရာစပ္စပ္ ဒီေနရာစပ္စပ္ပါသူကို ပြၾကီး၊ ေၾကာင္ရဲသူကို ေၾကာင္ၾကီး၊ ညစ္ပတ္သူကို ဂီ်းထူ၊ ဘယ္ေလာက္ေသာက္ေသာက္ မမူးသူကို ၾကြက္တြင္း ။ အၾကိုက္ အလိုက္ေပးေသာ Nicknameကေတာ့ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္၊ အဆိုေတာ္၊ ရုပ္ရွင္မင္းသား နာမည္စံုလင္လွသည္။ တြတ္ပီ၊ ဗိုက္ကေလး၊ ကိုိကိုေၾကာင္၊ ေညာင္ရမ္းဂြတို…မွအစ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္၊ဦးစံရွားအလယ္… ထူးအိမ္သင္၊ စိုင္းစိုင္း၊ ျဖူျဖူေက်ာ္သိန္းထိရွိသည္။ ထို ့အျပင္ ေခါက္ဆဲြအလြန္အကြ်ံ ၾကိုက္ေသာသူကို ေခါက္ဆြဲ၊ အသုပ္စံုၾကိုက္ေသာသူကို အသုတ္… စသျဖင့္ အစားအေသာက္ အၾကိုက္လိုက္ျပီး နာမည္ေပးသည္လဲ ရွိသည္။

ဖြင့္မေျပာရဲပဲ ၾကိတ္ၾကိုက္ေနသူတို ့ရဲ ့ ၾကိတ္ေၾကြဆိုတဲ့ Nickname ကေတာ့ ခံစားခ်က္အလိုက္ေပးေသာ Nickname အတြက္ အေကာင္းဆံုး ဥပမာပင္။ ကြၽန္မတို ့
စက္မွ ုတဣသိုလ္တြင္ ကြင္းသာႏွစ္စဥ္ မေရြးရင္ေနမည္။ ရွင္ဂြမ္းဂြိကေတာ့ တႏွစ္တေယာက္ ေရြးေလ့ရွိသည္။ ဒါကေတာ့ အစဥ္အလာအရေပးသည့္ Nicknameပင္။ အျဖစ္အပ်က္ေပၚ လိုက္၍ ေပးေသာ Nickname ကေတာ့ ရာဇ၀င္သိမွ အဓိပၸါယ္ နားလည္ႏို္င္သည္။ ဥပမာ. ခ်မ္းသာလာကတဲ့ ညက မိ္န္းမခိုးေျပးသူက ခ်မ္းသာလို ့အမည္တြင္သလို၊ “သရဲသရဲ”ဟုေယာင္တတ္ေသာ သူက သရဲဟုအမည္တြင္တတ္သည္မ်ိဳး။ ဒီ့အျပင္ တျခားNicknameမ်ားကေတာ့ ကိုယ္ေနတဲ့ျမို ့အလိုက္၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးအလိုက္ ရွိေသးသည္။ ဘိတ္ၾကီး၊ ရခိုင္ၾကီး၊ မြန္ၾကီး၊ ကရင္မ၊ ခ်င္းခ်င္း…. ။

တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ကိုယ့္Nicknameကို နာမည္အရင္းထက္ပင္ ျမတ္ႏိုးၾကသည္။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ ႏွ ုတ္က်ိဳးေနလို ့သာ လက္ခံရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္တရ
တခ်ိဳ ့ကို ေဖာ္ေဆာင္ေသာ၊ ရင္းႏီွးမွ ုကို ျပသေသာ Nicknameေလးမ်ားသည္
လူ ့မွ ုဆက္ဆံေရးႏွင့္ ေႏြးေထြးစြာ ပတ္သက္ေနသည့္ အမည္နာမေလးမ်ားပင္။

တန္ခူး
4:30pm 14-Jul-2008

ရာျဖတ္

“ဟယ္ဖိတ္စာေလးက လွလိုက္တာ”

တကယ့္ဇာစျဖူျဖူေလးသံုးထားေသာ ထူးဆန္းလွပသည့္ ဖိတ္စာေလးကိုၾကည့္ျပီး ကြ်န္မမွတ္ခ်က္ခ်ေတာ့ မူယာက ဂုဏ္ယူတဲ့ အျပံုးႏွင့္။ ရင္ထဲမွာ တခုခုကို ရိပ္မိလိုက္ျပီး
သတို ့သားနာမည္ကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့…။

“နင္ အဲဒီလူၾကီးကိုေရြးလိုက္တယ္… သူကလူပ်ိဳလဲမဟုတ္ဘူး… နင့္ထက္လဲ အသက္အမ်ားၾကီး ၾကီးတယ္… ျပီးေတာ့”

“ျပီးေတာ့ မိန္းမေတြကလဲအမ်ားၾကီးပဲ… သိျပီးသားေတြျပန္ေျပာမေနနဲ ့ေတာ့…
သူ ့မွာလုပ္ငန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိတယ္… ဒီမွာေရာ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာေရာ… ျပီးေတာ့သူက အ၀င္အထြက္တတ္တယ္… ငါနဲ ့လက္ထပ္ျပီးရင္ ငါ့ကိုcompanyတခုလွြဲေပးမယ္… ငါ့ဘ၀ခိုင္သြားျပီ… ”

“သူ ့လက္ရွိမိန္းမေတြကေရာ”

“ဒါကသူ ့အပိုင္း… သူႏိုင္လို ့သူလုပ္တာေပါ့… ငါစိတ္မ၀င္စားဘူး… ေသခ်ာတာက
သူ ့မိန္းမေတြထဲမွာ ငါကအသက္အငယ္ဆံုး… အသစ္ဆံုး…”

Branded ပိုက္ဆံအိတ္၊ လက္ကိုင္ဖုန္း၊ ေရွြျဖူနဲ ့စိန္ေတြသီးျပီး ေလာကၾကီးကို ေက်နပ္ေနေသာ မူယာကို ၾကည့္ျပီး သက္ျပင္းၾကိတ္ခ်မိသည္။

“Sedona မွာေနာ္… လာျဖစ္ေအာင္လာခဲ့… ၀တ္စံုက စကၤာပူကမွာထားတာ…ဟန္နီးမြန္းက Europe”

“လာျဖစ္ေအာင္ ၾကိုးစားမယ္ေလ”

“OK… bye”

အိမ္ေရွ ့မွာ ရပ္ေစာင့္ေနေသာ ကြ်န္မ အမ်ိဳးအမည္မသိသည့္ ကားအသစ္ၾကီးထဲကို ၾကြၾကြရြရြ တက္သြားေသာ မူယာကို စိတ္မေကာင္းစြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ မသြားျဖစ္မွာ ေသခ်ာသည့္ သူ ့မဂၤလာေဆာင္ အတြက္ေတာ့ စိတ္ထဲကၾကိတ္ျပီးေတာင္းပန္္မိသည္။ အဲဒီလို အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ မဂၤလာမရွိေသာ မဂၤလာေဆာင္တခုက ကြ်န္မရဲ ့အခ်ိ္န္ေတြကို ဖဲ့ေျခြေပးရေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုး မရွိပါ။

*****************************************

ယဥ္စစႏွင့္ က်က္သေရရွိစြာလွေနေသာ ျဖူျပာ့ကို ၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူးမိသည္။ အျပစ္ကင္းလိုက္သည့္ သတို ့သမီးေလး။ ဓာတ္ပံုရိုက္တိုင္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ေနေသာ သတို ့သားက တကယ့္ရိုးသားမွ ုအျပည့္။ သူ ့မွာ ေဒၚလာမရွိပါ၊ သူ ့မွာ လက္ကိုင္ဖုန္းမရွိပါ၊ ထို ့အတူ သူ ့မွာ မိန္းမ မရွိပါ။ သူ ့မွာ ျဖူျပာ့ကို တန္ဖိုးထားသည့္ ႏွလုံးသားတခုရိွသည္။ သမာအာဇီ၀ အလုပ္တခုရွိသည္။ ျဖူျပာ့ဘ၀ကို လုံျခံုမွ ုေပးႏိုင္သည့္ လွပသည့္သစၥာတရားရွိသည္။

“ျဖူျပာ ဘာေၾကာင့္ ဒီအူေၾကာင္ၾကားကို ေရြးလိုက္လဲ စဥ္းစားမရဘူး… သူ ့Bossကသူကို အရူးအမူး…”

“ေအးေလ… ငါလဲအံ့ၾသေနတာ… ငါတို ့အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ဒီလိုဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ မဂၤလာေဆာင္တာက ခပ္ရွားရွားေလ… အန္ကယ္ၾကီးသာေရြးလိုက္ရင္ Sedona လား Tradersလားပဲ… ျဖူျပာတို ့က တကယ့္stupid”

ေဘး၀ိုင္းက ျမန္မာမွန္းမသိရတဲ့ ေခတ္လြန္ အ၀တ္အစားေတြနဲ ့မိန္းမတအုပ္က ျဖူျပာ့မဂၤလာေဆာင္ကို တန္ဘိုးျဖတ္ေနၾကသည္။

“ဟဲ့..ဟိုမွာအန္ကယ္ၾကီးလာျပီ… သနားပါတယ္ဟယ္…မ်က္ႏွာလဲမေကာင္းဘူး”

“ေဘးက သူ ့ပြဲတက္မယားၾကီးေလ… သူ ့နားကပ္က ဘယ္ႏွရတီေလာက္မ်ားရိွမလဲ… ဒီကေတာင္ မ်က္စိက်ိန္းတယ္”

သူတို ့ေျပာတဲ့ အန္ကယ္ၾကီးကို ကြ်န္မၾကည့္လိုက္မိသည္။ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံု၀တ္ထားသည့္ ျဖူျပာ့အေဖထက္ အသက္ၾကီးပုံရတဲ့ လူၾကီး။ ျဖူျပာရဲ ့
သူ ့ဘ၀ကို တန္ဖိုးျဖတ္မွ ုအတြက္ ကြ်န္မဂုဏ္ယူမိသည္။ ဘ၀ကို ျဖတ္လမ္း မလိုက္တတ္သည့္ ျဖူျပာအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းမွ ုေတြက အသင့္ေစာင့္ၾကိုေနလိမ့္မည္။

*****************************************

“နင္ ငါ့ကို မမွတ္မိဘူးလား”

ရင္းႏွီးသလိုလိုရွိသည့္မ်က္ႏွာကို အေတာ္ကိုပုံေဖာ္ၾကည့္လိုက္မွ….။

“မူယာ မိုလားဟင္…မူယာဟုတ္ပါတယ္ေနာ္”

မေတြ ့ရတဲ့ တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း သိသိသာသာ ပိန္္ခ်ံဴးက်သြားေသာ သူ ့ကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္မ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ သူက မ်က္ရည္ရစ္၀ဲျပီး ကြ်န္မကို ေခါင္းျငိမ့္ျပသည္။

“ညီမေလးက ဒီေဆးရုံမွာ ဂ်ဴတီက်လို ့ လာၾကိုတာေလ… မူယာကေရာ”

“ေနမေကာင္းလို ့ေလ… ေရာဂါေတြက အမ်ားၾကီး… ”

စကားေျပာလွ်င္ နားနားျပီးေျပာရတဲ့ အထိေမာေနသည္။

“လိုတာရွိေျပာေလ… တို ့ညီမေလးကို အကူအညီေတာင္းလဲရတယ္… တေယာက္ထဲလား… အမ်ိဳးသားမပါဘူးလား”

ပ်က္ယြင္းသြားေသာ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီး မဆင္မျခင္ ေမးလိုက္ မိသည့္ အျဖစ္ကို ေနာင္တရသြားသည္။

“ကြဲသြားတာ လက္ထပ္ျပီး ၆လေလာက္ထဲက… ေနမေကာင္းစျဖစ္ထဲကဆုိပါေတာ့”

“စိတ္မေကာင္းလိုက္တာမူယာရယ္… ”

“ကိုယ့္အျပစ္နဲ ့ကိုယ္ပဲေပါ့… ကိုယ့္ကိုတကယ္ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူကို ပစ္ျပီး ေငြေနာက္လိုက္ခဲ့တာကိုး”

ဘ၀တခုလံုးနဲ ့ရင္းျပီးမွ ရလိုက္တဲ့ေနာင္တ။ တကယ့္ေမတၱာစစ္နဲ ့ခ်စ္သူဆို ခုလို ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခိ်န္မွာ အနားကေနေဖးမေပးလိမ့္မည္။

“ေလာကၾကီးမွာ ေငြထက္အေရးၾကီးတဲ့ အရာေတြ အမ်ားၾကီးဆိုတာ ငါေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားပါျပီ သူငယ္ခ်င္းရယ္”

“ျဖစ္ျပီးတာေတြကို ေမ့ႏိုင္ေအာင္ၾကိုးစားပါ မူယာ… လိုတဲ့အခါင့ါကို ဆက္သြယ္ေနာ္… ဒီမွာငါ့ဖုန္းနံပါတ္”

သူ ့နာမည္ေခၚေနျပီမို ့ စကားျဖတ္လိုက္ရသည္။ လူနာခန္းထဲသို ့ ေႏွးေကြးစြာ ၀င္သြားေသာ မူယာကို ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်မိျပန္သည္။ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္းဟာ သူထင္သလို
မေခ်ာေမြ ့ခဲ့။

*****************************************

“ဆရာမမ်ားအတြက္ ေနာက္အလွ ူရွင္တဦးကေတာ့ ေက်ာင္းသူေဟာင္းမျဖူျပာနဲ ့မိသားစုပဲ ျဖစ္ပါတယ္”

ကြ်န္မတို ့ႏွစ္က သူငယ္ခ်င္းျဖူျပာလား သိိခ်င္ေဇာႏွင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသားေတြျဖူ၀င္းျပီး လွေနတဲ့ ျဖူျပာက သူ ့အမ်ိဳးသား နဲ ့ သမီးေလးႏွစ္ေယာက္နဲ ့အတူ ဆရာမေတြကို ကန္ေတာ့ေငြ လွ ူဒါန္းေနတာ ေတြ ့ရသည္။ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္မိသည္။

ဆရာမေဟာင္းေတြကို ေက်ာင္းသူေဟာင္းေတြက ဂါ၀ရျပုကန္ေတာ့ပြဲကို ကြ်န္မတို ့ အထက္တန္းေက်ာင္းက ႏွစ္စဥ္က်င္းပေလ့ရွိသည္။ အခန္းအနား အစီအစဥ္ျပီးေတာ့ ျဖူျပာဆီသြား ႏွဳတ္ဆက္ျဖစ္သည္။

“သူငယ္ခ်င္းရယ္… မေတြ ့ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာျပီေနာ္”

ျဖူျပာက အရင္ကအတိုင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း။

“ျဖူျပာအမ်ိဳးသားကို သူ ့အလုပ္က ၾကိုက္လို ့ဆိုျပီး စကၤာပူရံုးခ်ဴပ္ကို ပို ့လိုက္တာ…
ျဖူျပာတို ့လဲလိုက္ေနရတာေပါ့… ဒီႏွစ္ေတာ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ လာခ်င္လို ့ အမ်ိဳးသားကို ပူဆာျပီး ျပန္လာတာ ”

“ျပန္ဆုံရတာ ၀မ္းသာလိုက္တာ ျဖူျပာရယ္… နင္အဆင္ေျပေနတာေတြ ့ရတာ ငါအရမ္းကုိ ေပ်ာ္မိတယ္”

“ကိုယ့္ေစတနာ ကိုယ့္အက်ိဳးေပးတယ္ပဲ ေျပာရမွာေပါ့ဟယ္… ယူတုန္းက ဒီေလာက္ႏုံအတဲ့ ေယာက်ၤား ယူရမလားဆို ေဆြမ်ိဳးေတြကေတာင္ ၀ိုင္းကဲ့ရဲ့တာ… ကိုယ္ကလဲခ်စ္တာရယ္… ရုိးဂုဏ္ေလးရွိတာရယ္ေၾကာင့္ ဇြတ္တိုးခဲ့တာ… ဒီေလာက္ အဆင္ေျပသြားလိမ္မယ္လို ့ မေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ပါဘူးဟယ္”

ျဖူျပာ့ရဲ့ရုိးသားတဲ့ ကိုယ္ေတြ ့စကားေလးက မွတ္သားစရာ။ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ မိသားစုေလးကို ၾကည့္ျပီး သူတို ့ရဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းမွ ုေတြက ကြ်န္မဆိီပါ ကူးျပီး ေပ်ာ္ရြွင္၀မ္းသာမိသည္။

*****************************************

ပတ္၀န္းက်င္က အိမ္ေထာင္ေရးသုခ၊ ဒုကၡေတြ ျမင္ရၾကားရတိ္ုင္း မူယာနဲ ့ျဖူျပာက ကြ်န္မ အေတြးထဲ ေရာက္ေရာက္လာတတ္သည္။ အိမ္ေထာင္ေရး ဆိုသည္မွာ ထီထိုးသည္နဲ ့တူသည္ဟု ေျပာေလ့ရွိၾကသည္။ မျမင္ရတဲ့ ကံတရားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ေပမယ့္ ေလာဘ အဓိပၸါယ္ပါသည့္ ထိုဥပမာကို ကြ်န္မ မႏွစ္သက္လွပါ။ အိမ္ေထာင္ဘက္ေရြးခ်ယ္ျခင္းသည္ သက္မဲ့ပစၥည္းမ်ားကို ရာျဖတ္သကဲ့သို ့ ၾကိုတင္တြက္ခ်က္လို ့မရ။ ေစတနာမွန္လ်ွင္ အက်ိဳးေပးမည္ဆုိသည့္ ျဖူျပာ ကိုယ္ေတြ ့စကားေလးက ပိ္ုလို ့လက္ေတြ ့က် မွန္ကန္လိမ့္မည္။ ေကာင္းမြန္ေသာ အိမ္ေထာင္ဘက္ကို မွန္ကန္သည့္ ေစတနာတရားႏွင့္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ၾကပါေစ။


တန္ခူး
4:45pm 09-Jul-2008

အညာေခါက္ဆြဲ

ရုံးဖြင့္ရက္တိုင္း မနက္စာကို ျဖစ္သလို စားရသည္မို ့ ခုလို ရုံးပိတ္ရက္ဆို ျမန္မာအစားအစာ တခုခုလုပ္စားေလ့ရွိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မုန္ ့ဟင္းခါး၊ ျမီးရွည္၊ နန္းၾကီးသုတ္ လုပ္စားတတ္ေပမယ့္ တခါတခါ ကိုယ့္အညာစာေလးေတြ လြမ္းမိလွ်င္ လုပ္စားေလ့ရွိသည့္ အညာေခါက္ဆြဲခ်က္နည္းေလးကို ေ၀မွ်ေပးလိုက္ပါသည္။

ကြ်န္မတို ့ ေတာင္သာ၊ျမင္းျခံနယ္မွာ နာမည္ၾကီးေပမယ့္ တျခားေနရာေတြမွာ လူသိနဲသည္မို္ ့ မၾကားဘူး၊ မစားဘူးသူ အေတာ္မ်ားပါသည္။ လုပ္ရလဲ လြယ္ကူ၊ က်န္းမာေရးနဲ ့လဲညီညြတ္၊ စားလို ့လဲေကာင္းသည့္ အစားအစာတမ်ိဳးပင္။

အေသးစိတ္ခ်က္နည္းကေတာ့……

ၾကက္သား အရုိးအသားထဲကို ဂ်င္း၊ၾကက္သြန္ျဖူေထာင္းျပီး အေရညွစ္ပါ။ ငံျပာရည္ထည့္္၍ ဆုပ္နယ္ပါ။ (ၾကက္အဖီသားကို အတုံးၾကီးၾကီး ျပုတ္လွ်င္ ပိုေကာင္းပါသည္)

ေရထည့္ျပီး ၾကက္သား အသားႏူးသည္အထိျပုတ္ပါ။ ၾကက္သား အသားႏူးသည့္အခါ အုိးထဲမွဆယ္ယူ၍ အသားႏွြင္ပါ။ အရုိးကို ဆက္ျပုတ္ထားပါ။

ပဲမွ ုန္ ့အစိမ္းမွ ုန္ ့ ကို ေရေရာ၍ လက္ျဖင့္ ေဖ်ာ္ပါ။ ျပီးလ်ွင္ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာ ၾကက္သားအိုးထဲသို ့ ပဲမွ ုန္္္ ့ေဖ်ာ္ရည္ကို ေလာင္းခ်ျပီး ပဲမွ ုန္္္ ့မခဲသြားေအာင္ မၾကာခဏ ေမွြေပးပါ။

ေခါက္ဆြဲကို ျပုတ္ထားပါ။ ဒီႏိုင္ငံက ေခါက္ဆြဲအစိုေတြက ေဆာ္ဒါမ်ားျပီးမာေသာေၾကာင့္ ကြ်န္မကေတာ့ ပံုတြင္ျပထားသည့္ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ကို သံုးပါသည္။ ကြ်န္မတို ့ အညာမွာေတာ့ ပလာတာႏွင့္လဲ စားသံုးေလ့ရွိပါသည္။

ဟင္းရည္အုိးျပန္ဆူပြက္လာလွ်င္ ငံျပာရည္၊ဆား အေပါ့အငံ လိုသေလာက္ထည့္ပါ။ ေဂၚဖီကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလွီး၊ ၾကက္သြန္နီ နုတ္နုတ္လီွး၊ နံနံပင္နုတ္နုတ္လီွးထားပါ။ ၾကက္သြန္ျဖူဆီခ်က္ေလးခ်က္ပါ။

ဟင္းရည္က်လ်ွင္ အသင့္စားသံုးႏိုင္ပါျပိၤ။
ေခါက္ဆြဲ၊ လွီးထားသည့္ ေဂၚဖီ၊ ၾကက္သြန္နီ၊ နံနံပင္၊ မွ်င္ထားသည့္ၾကက္သားႏွင့္ ဟင္းရည္ေရာသံုးစားသံုးလိုက္လွ်င္ အရသာထူးကဲသည့္ အညာေခါက္ဆြဲ တပဲြျဖစ္ေပသည္။ အခ်ဥ္ၾကိုက္သူမ်ားက သံပုရာသီးညွစ္၊ ငရုတ္သီးမွ ုန္းထည့္၍ ခပ္ျပင္းျပင္းစားသံုးၾကသလို
တုိ ့ဟူးေၾကာ္၊ မပဲေၾကာ္ႏွင့္လဲ အလြန္လိုက္ဘက္ပါသည္။ အမွတ္တမဲ့ဆိုလွ်င္
အုန္းႏို ့ေခါက္ဆြဲနဲ ့ ခပ္ဆင္ဆင္တူသလိုရွိေပမယ့္ အရသာခ်င္းက အေတာ္ကြာပါသည္။

ရုံးပိတ္ရက္မွာ ဘာလုပ္စားရမလဲ ဦးေႏွာက္စားေနသူမ်ား အတြက္ တခါေလာက္လုပ္စားၾကည့္ဖို ့တိုက္တြန္းခ်င္ပါသည္။

တန္ခူး
6-Jul-2008 11:30pm

RITေက်ာင္းသူ

ပထမႏွစ္

LCR(မိန္းခေလးမ်ားနားေနခန္း) ကေန တက္ရမယ့္ အခန္းကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္လန္ ့သြားသည္။ ေကာ္ရစ္ဒါ ဟိုဘက္ဒီဘက္မွာ ၾကိတ္ၾကိတ္္တိုး စည္ကားေနသည့္ ေယာက်ၤားေလးေတြ။ RITမွာ ေယာက်ၤားေလးဒီေလာက္ေပါတယ္ဆိုတာ ခုမွတကယ္ ယံုေတာ့သည္။ တခ်ိဳ ့က ျပံုးျပံုး၊ တခိ်ဳ ့ကသြားအျဖဲသား၊ တခ်ိဳ ့က်ျပန္ေတာ့ အိုက္တင္အျပည့္နဲ ့ ခပ္တည္တည္၊ တခ်ိဳ ့က ကဗ်ာသမား စာသမားလို ေၾကေၾကကြဲကြဲ။ ဒီလူအုပ္ၾကားထဲကေန အတန္းရွိရာသြားဖုိ ့ အားလံုးက ေျခရြံ ့ေနၾကသည္။

အေဆာင္သူ အခ်ိဴ ့က ငိုမဲ့မဲ့။ DAYေက်ာင္းသူေတြလဲ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြႏွင့္။ အခ်ိန္ေစာေရာက္မွ ေရွ ့ဆံုးတန္းက ေနရာရမည္။ ဒီေတာ့ ေၾကာက္ေနလို ့မျဖစ္။ အားလံုးမ်က္ႏွာက အတင္းအားတင္းျပီး ေျခလွမ္းျပင္သည္။ ကႏြဲ ့ကလ် လွမ္းေနလို ့ကေတာ့ ပိုစေနာက္စရာျဖစ္မည္။ ဒီေတာ့ ခပ္သြက္သြက္လွမ္း။ မ်က္ေတာင္ေလးခ် ေၾကာက္ရံြ ့ေနျပ
လို ့ကေတာ့ အနီးကပ္စဣဴျမားပစ္မွတ္။ ဒီေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ ့ ေရွ ့တူရူၾကည့္။ မ၀င့္မရဲ မခို ့တရို ့လုပ္ေနလို ့ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္ေပေတာ့။ နင္လဲလူ၊ ငါလဲလူ ေယာက်ၤား၊မိ္္န္းမ ေဘးခ်ိတ္။ အဲဒီလို စိတ္က ခုလို ပထမႏွစ္မွာပဲ မျဖစ္မေနေမြးခဲ့ရသည္။

ေရွ ့က မ်က္မွန္ထူထူနဲ ့အတန္းတူ မိန္းခေလးကို ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္မွန္္နဲ ့လူက စာလိုက္ေပးေနသည္။ ေဘးက အားေပးသံေတြက ဆူဆူညံညံ။ အဲဒီလူပဲ ဟိုတေန ့က ကားပတ္ကင္မွာ နာမည္ၾကီးသည့္ မ်က္မွန္ႏွင့္ ေကာင္မေလးကို အသဲအသန္ေၾကြျပေနခဲ့သည္။ သက္သက္ သူနဲ ့ပံုစံတူ မ်က္မွန္ေလးေတြကို ေရြးေနာက္သည္။ မ်က္မွန္နဲ ့မိန္းခေလးက ေျခလွမ္းမပ်က္။ မရယ္မျပံုး။ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းလဲ မျဖစ္။ ဒါမွRITေက်ာင္းသူအစစ္။

Tေပတံနဲ ့ ဟိုေျပးဒီေျပး အတန္းေျပာင္းေတာ့ ေရွ ့ဆုံးတန္းမွာ No Lady first. အရင္ေရာက္၊ အရင္ထုိင္။ တခါတေလေတာ့ ေရမ်ားေရႏိုင္။ မီးမ်ားမီးႏိုင္။ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကေတာ့ မိန္းခေလးေတြ မတိုင္ပင္ပဲ ပညာေပးေတာ့ အစြန္ဆုံးထိုင္ေနတဲ့ gentlemenေတြ ခံုေပၚကျပုတ္က်။ ဟုတ္ကဲ့။ ဘ၀ေပး အေျခအေန အရ ပထမႏွစ္မွာပဲ ေယာက်ၤားေလးေတြ
နဲ ့ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ခဲ့ရတာ RITေက်ာင္းသူပါ…။

****************************************
ဒုတိယႏွစ္

“ရွင္ဘယ္လို ျဖစ္ေနလဲ…ေမာ္ကြန္းထိန္းတိုင္လိုက္ရမလား”
“ရပါတယ္…ညီမရက္စက္ႏိုင္ရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေမာ္ကြန္းထိန္းဆီ လိုက္ပို ့ေပးမယ္”
“ကဲ..ဒါဆိုလာ…ေမာ္ကြန္းထိန္းဆီ ခုသြားမယ္”
“ဟဲဟဲ…ေနာက္ေန ့မွေနာ္…ကိုဒီေန ့ projectကိစၥအေရးၾကီးေနလို ့”

ဒီလို ေသြးတိုးစမ္းသူေတြနဲ ့က်ေတာ့ ဒုတိယႏွစ္မွာ ပိုအေရထူလာသည္။

“ဟဲ့…မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္…သူက စည္သူတဲ့..နင္တို ့RITကပဲ…သူကေတာ့နင့္ကို မသိဘူးတဲ့...ယံုပါတယ္…တခ်ိန္လုံးတို ့ေက်ာင္းပဲ လာေနတာ”
Rollခ်င္းကပ္၊ LABလဲတူ၊ Drawingလဲတခန္းထဲ…ဒါနဲ ့ေတာင္ မသိဘူးလို ့
ေျဗာင္လိမ္တတ္ျပီး “ေတြ ့ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္” ဆိုတဲ့သူေတြကိုလဲ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့
အေတာ္အထာနပ္လာသည္။

ပထမႏွစ္က သိပ္မသြားရဲသည့္ ကန္တင္းကို ဒုတိယႏွစ္က်ေတာ့ ေျခလွမ္းစိတ္လာသည္။ အေဆာင္သူေလးေတြ Dinnerမွာ သီခ်င္းဆိုရုံတင္မက တခ်ိဳ ့က လူရွြင္ေတာ္ေတာင္ လုပ္လာသည္။ တခ်ိဳ ့ကာတြန္းပညာရွင္ မိန္းခေလးေတြ ကာတြန္းBOXမွာ လက္စြမ္းျပလာသည္။ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြမွာ မိန္းခေလးကေလာင္သစ္ေလးေတြ
တုိးလာသည္။

Rollလုပြဲေတြ ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေက်ာင္းသူေတြ စာေမးပြဲနီးလ်ွင္ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးမတင္အား။ Library၊ Workshop၊ Drawing ခန္း ဟိုေျပးဒီေျပးနဲ ့ ေဒါက္ဖိနပ္ေတြက ဖိနပ္စင္ေပၚမွာ လုံးလုံးအနားရသြားသည္။ ေမဂ်ာခြဲမယ့္ႏွစ္ဆိုေတာ့ အားလုံးစာအုပ္ေတြထဲ က်ြမ္းပစ္ရသည့္ ဒုတိယႏွစ္။

****************************************
တတိယႏွစ္

ေမဂ်ာခ်င္းတူေတာ့ ေယာက်ၤား၊မိ္္န္းမေတြေမ့။ ေမဂ်ာေသြးက စကားေျပာလာသည္။ အထူးသျဖင့္ ေမဂ်ာ ေဘာလံုးပြဲေတြမွာ။ ကိုယ့္ေမဂ်ာအတြက္ အားေပးရင္း အသံေတြျပာ။ လက္ေတြနာ။ ကမာၻ႕ဖလားထက္ ရင္ပိုခုန္သည္။ အတန္းထဲက မိန္းမအဆန္ဆံုးQueenေလးပင္ RITေက်ာင္းသူဇာတိျပကာ ေအာ္ဟစ္အားေပး။ ကိုယ့္ေမဂ်ာ ႏိုင္ေတာ့ ေမာ့ေမာ့။ ကိုယ့္ေမဂ်ာရွုံးေတာ့ အႏိုင္ရေမဂ်ာအတန္းေရွ ့က မျဖတ္။

ေပေပေတေတ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ ့ ဖဲရွံုးလို ့ ပိုက္ဆံေခ်းရသည္။ ၾကိတ္ေၾကြသူငယ္ခ်င္း
တခ်ိဳ ့ရင္ဖြင့္သံကုိ ကန္တင္းမွာ ထိုင္ရင္းနားေထာင္ေပးရသည္။ မိန္းထဲက အသဲကြဲဇာတ္လမ္းေတြကေတာ့ စာေရး၀ါသနာပါသူေတြ အတြက္ ကုန္ၾကမ္း။ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ အတူထုတ္။ တတိယႏွစ္မွာ RITနဲ ့ တေျဖးေျဖးအသားက်လာေတာ့ မိန္းမဆန္မွ ုေတြက ေလ်ာ့ေလ်ာ့လာ။

****************************************
စတုတၳႏွစ္

သဇင္သူေတြ သဇင္ကို အလြမ္းသယ္ၾကသည့္ႏွစ္။ ပုပၸား၊ဒူးယား၊အင္းေလး၊စည့္ကူ က လူပ်ိဳသိုးေတြ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္သဇင္သူေလးေတြဆီ ေလွ်ာက္ျပန္သံေပးဖို ့ စတုတၳႏွစ္သဇင္သူေတြက ေပါင္းကူး။

ခေရပင္လမ္းေပၚမွာ ကခ်င္လြယ္အိတ္တလုံးနဲ ့ ကဗ်ာတပုဒ္ ကာရံရွာတဲ့အခါရွာ…Libraryထဲမွာ စာတပုဒ္ကို ျငင္းခုန္တဲ့အခါျငင္း….ေႏြးေအးမွာ သီခ်င္းေလးေတြနဲ ့အတူ လြင့္ေမ်ာတဲ့အခါလြင့္ေမ်ာ… ရွပ္အက်ၤီခပ္ပြပြတထည္… ဒါမွမဟုတ္ ဗမာအက်ၤီခပ္ပြပြတထည္၀တ္ထားတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးမရွိတဲ့မိန္းခေလး တေယာက္ေယာက္မ်ားေတြ ့ခဲ့ရင္ အဲဒါ စတုတၳႏွစ္RITေက်ာင္းသူပါပဲ။

အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဒီေလာက္ႏွစ္အၾကာၾကီး ရင္းႏွီးလာေတာ့ အမလို… ညီမလုိ… ေမာင္လို… အကိုလို… ေက်ာင္းကို ေဆြမ်ိဴးေတြ အမ်ားၾကီးနဲ ့ေနရတဲ့ အိမ္လို ရင္းႏီွးလာတဲ့ စတုတၳႏွစ္။ တေန ့တျခား ခက္ခဲလာတဲ့ စာေတြၾကားထဲမွာ စာအုပ္ကို တေနကုန္ ထိုင္ျပီး တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရတဲ့ စတုတၳႏွစ္။

****************************************
ပဥၥမႏွစ္

မစနၵာရဲ ့ ဂ်ီေဟာသူ။ ကဗ်ာမဆန္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြ… ဟန္ေဆာင္မွ ုကင္းတဲ့ ရယ္ေမာသံေတြ… ေဆးေရာင္မျခယ္တဲ့ သဘာ၀မ်က္ႏွာ… မာယာကင္းတဲ့ မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြနဲ ့… … ျပီးျပည့္စံုတဲ့ ဂီ်ေဟာသူအလွ။

ပကာသနအလွကိုသာ ခံစားျပီး သဘာ၀တရားကို ေမ့ေလ်ာ့ေနသူတခ်ိဳ ့က ရက္ရက္စက္စက္ နာမည္ေပးရက္တယ္ “ဘီလူးက်ြန္း”တဲ့။ RITေက်ာင္းသူေတြ အရုပ္ဆိုးၾကတယ္တဲ့။ ႏူးည့ံတဲ့ေျခလွမ္းေတြ… မခို ့တရုိ ့အၾကည့္ေတြ… မပြင့္တပြင့္အျပံုးေတြ… တိုးညွင္းညွင္းစကားသံေတြ… ရွက္ကိုးရွက္ကန္းအမူအရာေတြ…ဒါေတြဟာ
မိန္းမတေယာက္ရဲ ့အလွတရားလုိ ့ သတ္မွတ္ခဲ့ရင္ေတာ့…RITေက်ာင္းသူေတြ ရုပ္ဆိုးပါသည္။
ပြင့္လင္းရိုးသားမွ ုေတြကို ့အလွတရားလုိ ့ သတ္မွတ္ခဲ့ရင္ေတာ့… RITေက်ာင္းသူေတြ အေတာ္လွပါသည္။

“အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး… ေက်ာင္းျပီးဖို ့ တႏွစ္ပဲလိုေတာ့တယ္…ငါ့ကို အေျဖေပးေတာ့ဟာ”
“ဘယ္လိုမွမေအာင့္ေမ့ပါနဲ ့ဟာ… ငါနင့္ကို နဲနဲေလးမွစိတ္၀င္စားလို ့ မရလို ့ပါ… ငါဘယ္ႏွစ္ခါေျပာရမလဲ”

အဲဒီလို ပြင့္လင္းစြာ ရဲရဲတင္းတင္း ျငင္းတတ္ၾကသလို…။

“နင္ ဖဲဘယ္ေလာက္ရုိက္သလဲ ငါသိတယ္… နင္ အရက္ဘယ္ေလာက္ေသာက္သလဲ ငါသိတယ္… ငါနဲ ့ ခ်စ္သူျဖစ္ရင္ေတာ့ ဆက္လုပ္ရဲလုပ္ၾကည့္… ”

အဲဒီလို ဘုေဘာက္နဲ ့ ကဗ်ာမဆန္စြာ အေျဖေပးတတ္ၾကသည္။

ဒါေၾကာင့္ပဲ တခ်ိဳ ့က “ဘယ္လိုမွ ရင္ခုန္လို ့ မရဘူး…သူတို ့နဲ ့စကားေျပာရင္
သူတို ့မိန္းခေလး ဆိုတာေတာင္ ေမ့ေနတယ္…ေယာက်ၤားေတြလိုပဲ” တဲ့။

****************************************
ဆဌမနွစ္(သို ့) ေနာက္ဆုံးႏွစ္

အျမဲလို တက္ၾကြေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြက ေႏွးေကြးသြားသည္။ ဆြဲဆန္ ့လို ့ မရတဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ရဲ ့ေနာက္ဆုံးေန ့ရက္ေတြ။ အရင္က ၾကည့္မရတဲ့သူေတြနဲ ့ေတာင္ ဆက္ဆံေရးေတြ ေကာင္းမြန္။ RITေက်ာင္းသူတေယာက္ရဲ ့ အႏူးည့ံဆုံးႏွစ္…။
စာအုပ္ေရွ ့ခ်ျပီး ခပ္ေငါင္ေငါင္္ျဖစ္တဲ့အခါ ျဖစ္…။ Projectနဲ ့ ဦးေႏွာက္စားရင္းကပဲ ကဗ်ာတပိုင္းတစကို ခ်ခ်ေရး…။ လြမ္းတတ္တာက သဘာ၀ပဲေလ။

ဂ်ီေဟာေရွ ့မွာ… ခေရပင္လမ္းမွာ… Lေဆာင္နံေဘးမွာ… ကားပတ္ကင္မွာ… ေႏြးေအးမွာ… ေနာက္ဆုံးနွစ္ေက်ာင္းသူတခိ်ဳ ့ လက္တြဲေဖၚခ်စ္သူနဲ ့ စာတပုဒ္ကို ေဆြးေႏြးတဲ့အခါေဆြးေႏြး… ဘ၀ေရွးေရးကို တိုင္ပင္တဲ့အခါတိုင္ပင္… ခ်ိန္ခြင္ညွာျငိွ။ ၾကိတ္ေၾကြတို ့အသဲကြဲသံကို လက္ဘက္ရည္တခြက္ ေအးစက္စက္ျဖစ္တဲ့အထိ ေဘာ္ဒါအရင္းၾကီးေတြမို ့ ဒုကၡခံနားေထာင္ေပးရတာလဲရွိ။ စာရွင္းေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ကြမ္းတယာ လာဘ္ထုိးျပီး စာရွင္းခိုင္း။ အရက္နာက်ျပီး မရွုႏိုင္မကယ္ႏိိုင္သူေတြကို လြတ္သြားတဲ့စာေတြ
ျပန္ရွင္းျပ။ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြကိုင္ျပီး ဟိုအတန္းေရွ ့မေယာင္မလည္
ဒီအတန္းေရွ ့မေယာင္မလည္နဲ ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေရာင္းနဲ ့…ခါတိုင္းႏွစ္ေတြထက္ ပိုအလုပ္ရွုပ္တဲ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္RITေက်ာင္းသူ။

ဆရာမလာေသးခင္ အတန္းထဲမွာ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ေဆြးေႏြး။ ဟိုးအေ၀းႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ
ဘြဲ ့လြန္ယူႏိုင္ဖို ့ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္နဲ ့ အိပ္စက္ဖို ့ေမ့ေလ်ာ့ေနသူ… ဆရာမျပန္လုပ္မယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ ့ Noteေကာင္းေကာင္းေလးေတြ စုေစာင္းေနသူ… လူအမ်ားၾကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာၾကီးျဖစ္ဖို ့ ေလ့လာၾကိုးစားေနသူ… ကြန္ျပူတာပညာရွင္ အရူးအမူးျဖစ္ခ်င္သူ… တေယာက္ရည္မွန္းခ်က္ တမိ်ဳးနဲ ့ ဘ၀ထဲတာထြက္ဖို ့ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္RITေက်ာင္းသူ။

အသစ္သစ္ေရာက္လာတဲ့ RITေက်ာင္းသူ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြက အခ်ိန္စီမံခန္ ့ခြဲမွ ု အေတာ္က်ြမ္းပံုရသည္။ စာေမးပြဲနီးတဲ့အထိ လွလွပပ ၾကြၾကြရြရြ။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မမေတြ ျပန္ပညာယူခ်င္လာတဲ့ အထိ။ သူတို ့ေလးေတြရဲ ့ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ျခင္းေတြကိုေတြ ့ေတာ့ ပထမႏွစ္က ထမီတိုတိုနဲ ့ အတန္းေျပာင္းရသည့္ မအူမလည္ဘ၀ေတြ လြမ္းသည္။

တကယ္ေတာ့ RITေက်ာင္းသူေတြက စြယ္ေတာ္ပန္းေလးေတြႏွင့္တူသည္။ ေလဒဏ္ မိုးဒဏ္ ၾကံ့ၾက့ံခံႏိုင္ေသာ ေတာရုိင္းစြယ္ေတာ္လို… သူ ့အဆင္း သူ ့ရနံ ့ႏွင့္ သူ ့ပတ္၀န္းက်င္ကို အလွဆင္ေနသည့္ ပန္းတပြင့္…တကူးတက ယုယျပုစုစရာမလို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးလို ့ ငြားငြားစြင့္စြင့္ ပြင့္လန္းတတ္သည့္ ပန္းတပြင့္… ပန္းမဆန္စြာ အၾကမ္းခံသည့္ ပန္းတပြင့္… အဲဒီလို ပန္းတပြင့္ ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဘ၀ကို အျမဲလြမ္းဆြတ္ ေက်နပ္ေနဦးေတာ့မည္။

တန္ခူး
10:30am 03-Jul-2008