တိမ္ျပာျပာေန႕တေန႕Sundayမွာကြယ္

ဟိုတယ္ထဲဝင္ေတာ့ ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာက အခမ္းအနားအျပင္အဆင္ေလးၾကည့္ပါဦးဆိုလို႕ ခန္္းမထဲဝင္ၾကည့္ၾကသည္။ စင္ေပၚက ေနာက္ခံေျပာင္ေျပာင္အစမွာ ေမာင့္နာမည္နဲ႕ကိုယ့္နာမည္၊ ၿပီးေတာ့႐ွိသမၽွအၿမီးေတြ။ ျပန္မလာခင္ မဂၤလာဖိတ္စာကို႐ုံးမွာျပေတာ့ ဘာလို႕နင္႕တို႕ရတဲ႕ဘြဲ႕ေတြ ဖိတ္စာထဲထည့္႐ုိက္တာလဲလို႕ေမးေတာ့ အေတာ္ေျဖရခက္တာကို သြားသတိရမိသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၿဖီးလံုးေတြနွင့္ ငါတို႕႐ုိးရာလို႕မလံုမလဲေျဖခဲ့ရသည္။ တကယ္ေတာ့ အႂကြားထူတာပဲေလ။

မိတ္ကပ္ျပင္တဲ့အခန္းထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ အလွဖန္တီး႐ွင္က ေရာက္မလာေသး။ အခ်ိန္ေတြတေျဖးေျဖးနီးကပ္လာေတာ့ စိတ္ေတြပူၿပီး ႐ုပ္ကပိုအိုစာလာသလို။ မျဖစ္မျဖစ္...စိတ္ကိုေလ်ာ့...ဒီေန႕ကအလွဆံုးျဖစ္ရမယ္မိုလား။ ဗီြဒီယိုသမားက ႐ုိက္ဖို႕တျပင္ျပင္။ အခ်ိန္တိက်သည့္ ပန္းအလွျပင္အမႀကီးကို ေက်းဇူးတင္မိေသး။ အရမ္းလွေနသည့္လက္ကိုင္ပန္းေလးကိုေတြ႕ေတာ့ တကူးတကဝယ္ေပးသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေရာ၊ အပင္ပန္းခံသယ္ေပးသည့္သူငယ္ခ်င္းပါေက်းဇူးတင္မိသည္။

ေဟာ...ေရာက္ပါၿပီ။ အလွဖန္တီး႐ွင္နဲ့အဖြဲ႕။ လက္ကေလးခါခါနဲ႕ ေနာက္က်ရတဲ့အေၾကာင္း႐ွင္းျပေတာ့ မခ်ိႃပံုးနွင့္ၿငိမ္ေနရသည္။ ခဏေန သူႁပုသမၽွနုရေတာ့မယ္ေလ။ သူတို႕စိတ္မၾကည္လၽွင္ ကိုယ့္႐ုပ္က အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္း ဘီလူးသရဲလိုျဖစ္သြားနုိင္သည္။ ေအာက္ခံမိတ္ကပ္လိမ္း၊ ဆံပင္ေလးလိပ္ၿပီးကာ႐ွိေသး သတို႕သားက ႃပံုးၿဖီးၿဖီးနဲ႕ဝတ္စံုျပည့္ဝင္လာသည္။ ဟင္း...မနာလိုလိုက္တာ။ သူတို႕ဘဝက လြတ္လပ္လိုက္ပါဘိ။ ေမာင္က မ်က္မွန္နဲ႕ေခါင္းေပါင္းနဲ႕ ေတာင္႐ွည္နဲ႕ဆိုေတာ့ ေျပာင္စပ္စပ္ လူ႐ြွင္ေတာ္လိုလို။ လာဘ္ျမင္သည့္ဓာတ္ပံုဆရာက သတို႕သားခ်ည္း ဓာတ္ပံုစ႐ိုက္ေတာ့သည္။ ေသခ်ာၿပီ...ကိုယ့္ပံုေတြေတာ့ နဲေတာ့မည္။

မိတ္ကပ္လိမ္းေနစဥ္ မာမီ့တပည့္ထုတ္လိုက္တဲ့ ဆံတံုးထံုးဖို႕ ဆံတုေတြ႔လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ေျပာထားသည့္ပံုမဟုတ္။ ဒုကၡ...အခ်ိန္မွီတံုးမသိမသာသတိေပးလိုက္ရသည္။ ကၽြန္မဘီးဆံထံုးေနာ္ ဆိုေတာ့မသိမသာျပာသြားသည္။ ေနာက္မွ ဘန္းစကားနဲ႕သူ႕တပည့္ကို ဆံတုေျပးယူခိုင္းသည္။ ဒီၾကားထဲ သူ႕ပင္တိုင္႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီးက ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ေခၚေတာ့ မ်က္ခံုးမ်ားတြန္႕သြားမလား၊ မ်က္လံုးမ်ားမညီျဖစ္မလားပူရေသးသည္။

သတို႕သားေနာက္တႀကိမ္ အခန္းထဲဝင္လာေတာ့ ကံေကာင္းစြာ အကုန္ၿပီးသြားသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဗီြဒီယိုသမားက အသဲအသန္႐ုိက္ရၿပီ။ ေအာက္မွာလူစံုၿပီး ပြဲေလၽွာက္ဖို႕အခ်ိန္တန္ၿပီတဲ့။ အားနာစရာ။ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ျဖစ္ညွစ္ၿပီး ဗီြဒီယိုသမားေစခိုင္းသမၽွ အကုန္လုပ္ရသည္။ ေဆြမ်ိဳးေတြၾကားထဲ အဲဒီလို္ကလက္တက္တက္ေတြ လုပ္ရတာသိပ္မလြယ္လွ။ ခဏခဏရယ္မိေတာ့ ခဏခဏအစကျပန္႐ုိက္ရသည္။ အေရးထဲ ဗီြဒီယိုသမားကမ်က္မွန္ေလးကိုင္လိုက္လို႕ ကိုယ့္ကိုေျပာတာကို ေမာင္ကသူေျပာတာထင္ၿပီး သူ႕မ်က္မွန္သူကိုင္လိုက္ေတာ့ အားလံုးပြဲက်သြားသည္။ အခမ္းအနားမွူးလာေခၚမွ သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္ တန္းစီရသည္။
သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ သတို႕သားအရံက ကိုယ္တို႕နွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီးႃပံုးၿဖီးၿဖီးလုပ္ေတာ့ ငါတို့ဘာပံုႀကီးေတြမ်ားေပါက္ေနလဲလို႕ စိုးရိမ္ရေသးသည္။ ဆံထံုးကလဲခပ္ေလးေလး၊ အက်ၤီကလဲ ယားက်ိက်ိနွင့္ အေတာ္မသက္မသာ။

အခါေတာ္ေပးၿပီ။ တသက္လံုးခပ္ျမန္ျမန္လမ္းေလၽွာက္တတ္တဲ့ ေမာင္နဲ႕ကိုယ္အတြက္ အဲဒီမလွ ုပ္တလွ ုပ္ေလၽွာက္ရတာေလာက္ ပင္ပန္းတာမ႐ွိ။ ေျခလွမ္းေတြမညီလို႕ မသိမသာျပန္ညိွရေသးသည္။ အားလံုးဝိုင္းၾကည့္ေနေတာ့ အေတာ္ကို ရယ္ခ်င္မိသည္။ ေမာင္က ထမီနားေတြကိုခဏခဏတက္နင္းေတာ့ ေခ်ာ္လဲမွာေၾကာက္ရေသးတာက တမ်ိဳး။ စင္နားေရာက္မွ လူကဟင္းခ်နိုင္သည္။ ေအာ္...သူမ်ားမဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ အေတာ္ၾကည့္ေကာင္းသည့္ အခါေတာ္ေပးက အေတာ္ပင္ပန္းမွန္း ခုမွကိုယ္ေတြ႕ႄကံုသည္။

အခမ္းအနားမွ ူးေျပာေနတာေတြ ၾကားတခ်က္၊ မၾကားတခ်က္။ ၾကည့္ပါဦး...မာမီ့တပည့္ေတြ ေမေမ့ကိုျပင္ေပးထားတာ မိတ္ကပ္ေတြထူပိန္းပိန္း။ ကိုယ့္ဖာသာျပင္တာမွဟုတ္ေသး။ မေနတတ္မထိုင္တတ္နဲ႕ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနေသာ ေတာကေဆြမ်ိဳးမ်ားက သနားစရာ။ ဟင္...ကိုယ့္မဂၤလာေဆာင္သာဆိုတယ္ ကိုယ္နဲ႕မသိတဲ့ မ်က္နွာစိမ္းစိမ္းေတြက အမ်ားသား။ ေမာင္လက္တို႕သတိေပးမွ ထၿပီးနွစ္ဘက္မိဘေတြကို လက္အုပ္ခ်ီဂါရဝႁပုရသည္။ စပ္စုေန၍
အခမ္းအနားမွ ူးေျပာေနတာမၾကားလိုက္။ မျဖစ္ဖူး။ နားစြင့္မွ။ သူငယ္ခ်င္းအေဖနဲ႕အေမကို ပန္းကံုးစြပ္ဖို႕အကူအညီေတာင္းမိလို႕ ေတာ္ေသးသည္။ အျပင္မွာ တခါမွ မျမင္မေတြ႕ဖူးေသာသူေတြ ပန္းကံုးစြပ္တာကိုေတာ့ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးမခံခ်င္။ ခုေတာ့ ရင္းရင္းနွီးနွီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စကားေလးတခြန္း၊ နွစ္ခြန္းေတာင္ဆိုလို႕ရေသး။

စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားသံုးေဆာင္လို႕ရၿပီလို႕ အခမ္းအနားမွ ူးက ေၾကျငာေတာ့ စိတ္ကအေတာ္ေပါ့သြားသည္။ ၿပီးခါနီးေလစိတ္ေတြေပါ့ေလ။ ေခါက္႐ုိးက်ိဳးေနသည့္ မဲျပာပုဆိုး အစီအစဥ္အတိုင္း မဂၤလာကိတ္မုန္႕ အျပန္အလွန္ေကၽြး၊ ေရခဲမုန္႕ အျပန္အလွန္ေကၽြး။ ပါးစပ္ကို သိပ္႐ုပ္မဆိုးေအာင္ ခပ္ဟဟေလးပဲဖြင့္။ ဒါေတြက သူမ်ားမဂၤလာေဆာင္ေတြ၊ ႐ုပ္႐ွင္၊ ဗီြဒီယိုေတြမွာ ေတြ႕ေနက်ဆိုေတာ့ ကၽြမ္းေနၿပီ။
အခမ္းအနားမွ ူးကို နွ ူတ္ဆက္ၿပီး ဧည့္သည္တခ်ိဳ႕ဝိုင္းေတြလိုက္နွ ူတ္ဆက္ေတာ႕ ထိုင္မသိမ္းနဲ႕တဘက္ႀကီးေမ႕ၿပီး တလြွားလြွားသြားမိေတာ့ ကံေကာင္းလို႕ ေခ်ာ္မလဲ။ အင္း...ေျခတလွမ္း ကုေဋတသန္းဆိုတာ အေတာ္ခက္သည့္အလုပ္ပဲ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ခ်ိဳႃပံုးနဲ႕ဓာတ္ပံု႐ုိက္ဖို႕ တန္းစီေနတဲ့ေဆြမ်ိဳးေတြေတြ႕ေတာ့ တေယာက္ထဲႀကိတ္ႃပံုးမိေသးသည္။

ခန္္းမအေပါက္ဝမွာ ဧည့္သည္ေတြနွ ူတ္ဆက္ဖို႕ အသင့္ေနရာယူရေတာ့ ဇက္ေၾကာေတြ အေတာ္တက္ၿပီး လူက႐ြဲေနၿပီ။ လာသမၽွဧည့္သည္ရဲ႕ ထက္ဝက္ေလာက္သာ ကိုယ္သိၿပီး က်န္ဧည့္သည္ေတြကို ရမ္းသမ္းၿပီးရယ္ျပသည္။ ဒီေနရာမွာ နွစ္ဘက္မိဘေတြက
စီစီညံညံနွ ူတ္ဆက္ၾကသည္။ သူတို႕မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းက အမ်ားစု။ ၾကာလာေတာ့ ပါးေတြေညာင္းလာသည္။ အႃပံုးေတြ သိပ္အသက္မပါေတာ့။

ဧည့္သည္ေတြကုန္ေတာ့ စင္ေပၚကို အသဲအသန္ျပန္တက္ရသည္။ စားပြဲထိုးေတြက ေနာက္တပြဲအတြက္ ျပင္ေနၿပီ။ ရတဲ့အခ်ိန္ နွစ္ဘက္ေဆြမ်ိဳးေတြ သူမက်န္၊ ငါမက်န္ျဖစ္ရေအာင္ စင္ေပၚေခၚၿပီး ဓာတ္ပံု႐ုိက္ရသည္။ စင္ေပၚကေန သတို႕သမီးမပီသစြာ ဟိုလူ႕ေအာ္ေခၚ၊ ဒီလူ႕ေအာ္ေခၚမို႕ ဗီြဒီယိုသမားက သတိေပးရသည္။ ေတာ္ေသးရဲ႕...ရတဲ႕အခ်ိန္တြင္း ေဆြမ်ိဳးတသုတ္ အကုန္ၿပီးသြားသည္။

ခုမွပဲ ဟင္းခ်နိုင္သည္။ ခန္းမထဲက ေမာင့္လက္ကိုတြဲလို႕ ႐ြ႐ြေလး ထြက္ ကားေလးေပၚတက္ၿပီး ဗီြဒီယိုကင္မရာဘက္ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလးႃပံုးျပၿပီး ကားထြက္သြားသည္။ အဲဒီေတာ့မွ တေယာက္မ်က္နွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်မိသည္။ မဂၤလာေဆာင္တာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူးေနာ္လို႕ ေမာင့္ကို ညည္းျပမိေတာ့ မဂၤလာမေဆာင္ခင္က စိတ္ကူးေတြယဥ္၊ ေပ်ာ္႐ြွင္ခဲ့ေသာ ပင္ပန္းနြမ္းနယ္ေနေသာ ကိုယ့္မ်က္နွာကို ၾကည့္ၿပီး ေမာင္က အားရပါးရ ရယ္ေမာပါေတာသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီပကာသနေတြကို ခဏဖယ္ခြာၿပီး နွစ္ေယာက္တဘဝေလး သံေယာဇဥ္ထံုးေနွာင္ခဲ့တဲ့ အဲဒီတိမ္ျပာျပာေနြတေန႕က ဘယ္ေမ့လို႕ရနိုင္မလဲေလ။

တန္ခူး
(29-Apr-2001 အမွတ္တရ)
11:30am 29-Apr-2008

အၾကင္နာအိပ္မက္

ကၽြန္မရဲ႕ဆံခ်ည္မၽွင္ေလးတမၽွင္ ညီ့နာရီမွာၿငိပါသြားသည္။ အဲဒီဆံမၽွင္ေလးျပတ္ေတာက္သြားမွာ စိုးရိမ္စြာျဖင့္ ညီ့ကိုအကူအညီေတာင္းမိေတာ့ အံၾသသြားေသာညီ့အၾကည့္နဲ႕ဆံုသည္။ တေျဖးေျဖးညီ့အၾကည့္ေတြ ရီေဝေဝျဖစ္လာေတာ့ ရင္ေတြခုန္လာမိသည္။ ညီက ဆံမၽွင္ေလးကို သူ႕နာရီမွ ယုယုယယႁဖုတ္ေပးေတာ့ ေက်းဇူးတင္ဝမ္းသာမိသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မၾကား႐ုံေလာက္ ေလသံတိုးတိုးေလးနဲ႕ ေမးခြန္းတခုေမးခဲ့သည္။
"မင္းဆံပင္ေလးေတြကို သိပ္ျမတ္နိုးတာပဲလား"
ကၽြန္မေခါင္းၿငိမ့္အေျဖေပးလိုက္ေတာ့ လိုခ်င္တာရသြားတဲ့ကေလးေလးလို ေလကေလးတခ်က္ခၽြန္၍ လက္ေတြ႕ခန္းထဲမွထြက္သြားသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ ရင္ခုန္လွုိက္ဖိုသြားေသာ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုနားမလည္မိ။
"လက္ဖ်ားေတြ ေအးလို႕ပါလား...သတိေတာ့ထားေနာ္...ညီတို႕ကမိန္းမက်မ္းေက်တယ္"
ကၽြန္မလက္ကိုလာကိုင္ရင္း သူငယ္ခ်င္းကသတိေပးေတာ့ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ႃပံုးမိသည္။ အဲဒီေန႕က ညီနဲ႕ကၽြန္မရဲ႕ နိဒါန္းအစလို႕ နဲနဲေလးမွ မရိပ္မိခဲ့။
***********************************************
"ကၽြန္မရဲ႕ဆံပင္ေလး ႐ွင့္လက္ေကာက္မွာၿငိသြားၿပီ"
"ဟုတ္တယ္ေနာ္...ခဏေလးတို႕ႁဖုတ္ေပးမယ္"
ရင္ထဲမွာႀကိတ္ၿပီးႃပံုးလိုက္မိသည္။ ကိုယ့္လိုဆံပင္ေတြ႐ူးသြပ္သူနွင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ခရီးတခု အတူသြားရမည္။ သူ႕ဆံပင္ေလးမျပတ္ေတာက္ပဲ လက္ေကာက္က ႁပုတ္သြားမွ အႃပံုးခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ႕ရသည္။
"မနၲေလးသြားမွာပဲလား...နံေဘးမွာ႐ြယ္တူမိန္းခေလးဆိုေတာ့ ေပ်ာ္သြားတာပဲ"
ခပ္သြက္သြက္နဲ႕ ေဖာ္ေ႐ြပံုရတဲ႕သူနဲ႕ခဏေလး ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြလို ရင္းနွီးသြားသည္။ သူ႕နာမည္ကကဗ်ာဆန္ဆန္ အၾကင္နာတဲ့။ နံေဘးကအဖြားႀကီးက ညီအမလားေမးေတာ့မွ တေယာက္ကို တေယာက္ၾကည့္ၿပီးရီမိၾကသည္။ သူ႕ မ်က္လံုးနက္နက္ေတြ၊ မ်က္ခံုးထူထူေတြ ေနာက္အညိုေရာင္ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေတြ အားလံုးက ကၽြန္မနဲ႕အေတာ္ဆင္သည္။
***********************************************
"ညက ႐ွင္႕ညီက်ဳပ္ဆီဖုန္းဆက္တာ နားၿငီးေနတာပဲ"
အတန္းေ႐ွ႕က ေကာ္ရစ္တာမွာ ေပၚေပၚထင္ထင္ ေငးၾကည့္ေနေသာ ညီ့အၾကည့္တို႕ကို ဆံပင္႐ွည္ေတြနဲ႕ ဖုန္းကြယ္ဖို႕ ႄကိုးစားရင္း သူငယ္ခ်င္းစကားေၾကာင့္ ရင္ေတြအခုန္ျမန္သြားသည္။
"ပထမနွစ္တနွစ္လံုး ႐ွင့္ကိုသတိမထားမိခဲ့တာ ေနာင္တရတယ္တဲ့...ၿပီးေတာ့ ႐ွင့္မ်က္လံုးေလးနက္နက္ေလးေတြ၊ ႐ွင့္ဆံနြယ္ေလးေတြက သူ႕မ်က္စိထဲက မထြက္ဖူးတဲ့"
သူငယ္ခ်င္းစကားေတြေၾကာင့္ စိတ္ေတြပိုလွုပ္႐ွားသြားသည္။
"ၿပီးေတာ့ ဒီေန႕႐ွင့္ကို ဖြင့္ေျပာမယ္တဲ့"
အတန္းထဲကို ညီလွမ္းလာေတာ့ ေ႐ွ႕ကစာအုပ္ကို ဟန္ေဆာင္ဖတ္ေနမိသည္။ ေ႐ွ႕ကျဖတ္ေလၽွာက္ရင္း ကၽြန္မစာအုပ္ေပၚညီတင္သြားသည့္ စာအိတ္္ႁဖူႁဖူေလးကို ၾကည့္ရင္း အသက္႐ွူေတြရပ္သြားမလားထင္မိသည္။ စာအိတ္ေပၚက ညီ့လက္ေရးေသာ့ေသာ့ေတြနဲ႕ "သာယာ"တဲ့။ ညီ ကၽြန္မကို တကယ္ခ်စ္တာလား။ မေရရာမွူေတြၾကားက တစံုတခုကေတာ့ ေသခ်ာေနသည္။
***********************************************
မတိုင္ပင္ပဲ သိုးေမြွးခ်ည္ခင္ႁဖူႁဖူေလးကို အတူထုတ္မိေတာ့ တိုက္ဆိုင္မွူအတြက္ အံ့ၾသရျပန္သည္။
"အကၤ်ီေလးထိုးေနတာထင္တယ္"
"ဟုတ္တယ္...အၾကင္နာက တဘက္ေလးလား"
"အင္း...ဘယ္သူ႕ဖို႕လဲ...တို႕ကေတာ႕တို႕အတြက္ထိုးတာ"
"သူ႕အတြက္ပါ"
အၾကင္နာႃပံုးစိစိျဖစ္သြားသည္။ ညီအတြက္ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ ဝတ္စကုတ္အႁဖူေလးကို ေမြးေန႕အမီွေပးခ်င္သည္။
"ဒါထက္...ဘာေၾကာင့္အျပာေရာင္မဟုတ္ပဲ အႁဖူေရာင္လဲ"
"အႁဖူေရာင္ႄကိုက္မယ္ထင္လို႕ပါ...သူကတို႕ကိုလက္ေဆာင္ေပးသမၽွ အႁဖူေရာင္ခ်ည္းပဲ...အၾကင္နာကေရာ"
"တို႕ကအႁဖူေရာင္crazy...ဒါေပမယ့္ဖိနပ္ေတာ့ အႁဖူေရာင္မစီးဘူး...ကိုယ္အရမ္းျမတ္နိုးတဲ့အေရာင္ကို ေျခေထာက္ေအာက္မွာ မထားခ်င္လို႕"
ဘာစကားမွမေျပာနိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ အဲဒီလို စကားတခြန္းမ်ိဳးကို တပံုစံထဲၾကားခဲ့ဖူးသည္။ အႁဖူေရာင္သိုးေမြွးခ်ည္ေလးကို စိတ္ဝင္စားစြာထိုးေနသည့္ အႁဖူေရာင္အကၤ်ီေလးနဲ႕အၾကင္နာကို ၾကည့္ရင္း အေျဖ႐ွာမရခဲ႕သည့္ ပုစၧာတပုဒ္အတြက္။
***********************************************

လမ္းလည္ေခါင္မွာ ဖိနပ္ျပတ္တာေလာက္ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတာ မ႐ွိ။ ကံေကာင္း၍ ဖိနပ္ဆိုင္က မနီးမေဝးမွာ။ သိပ္ဂ႐ုစိုက္တတ္သည့္ခ်စ္သူက ကၽြန္မအတြက္ ဖိနပ္တရံေ႐ြးေပးေနသည္။ အႁဖူေရာင္ဖိနပ္တရံျဖစ္ဖို႕မ်ားသည္။ ခ်စ္သူစျဖစ္သည္႕ေန႕မွ ယေန႕ထိ ညီေပးသမၽွလက္ေဆာင္ေလးေတြက အႁဖူေရာင္ေလးေတြ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ဝယ္လၽွင္ အေပမခံသည့္ အႁဖူေရာင္ဘယ္ေတာ့မွမဝယ္ျဖစ္။ ဘယ္အေရာင္ရယ္လို႕ စြဲစြဲလန္းလန္း မဟုတ္ပဲ မ်က္စိထဲလွတဲ့အေရာင္သာ ဝယ္ျဖစ္သည္။
"ဒါေလးစီးၾကည့္ပါလားသာယာ"
ညီလက္ထဲက ဖိနပ္ေလးက ကိုယ္ထင္သလို အႁဖူေရာင္ျဖစ္မေနခဲ့ေတာ့ အံ့ၾသသြားမိသည္။
"ညီ...ဘာလို႕အႁဖူေရာင္ဖိနပ္ေလးမေ႐ြးတာလဲ"
ညီမ်က္နွာ အလိုမက်စြာနဲ႕ ကၽြန္မနားမလည္နိုင္သည့္စကားတခြန္းဆိုသည္။
"သာယာ...ကိုယ္ျမတ္နိုးတဲ့အေရာင္ကို ေျခေထာက္ေအာက္မွာ ထားမလို႕လား"
ရင္ထဲက ေမးခြန္းေတြ။ ညီျမတ္နိးတာလား။ ကၽြန္မျမတ္နိးတာလား။ ေသခ်ာတာက အႁဖူေရာင္ကို ကၽြန္မျမတ္နိးပါတယ္လို႕ ညီ့ကိုတခါမွမေျပာခဲ့။ တစံုတခုက ပိရိစြာ မွားယြင္းေနခဲ့ၿပီ။
***********************************************
"ေဟး...သိုးေမြွးကိုအဲလို ဆက္တိုက္မထိုးရဘူးေလ...မ်က္စိပ်က္မွာေပါ့...ပတ္ဝန္းက်င္႐ွူခင္းေတြလဲေငးဦး"
အၾကင္နာေပးတ့ဲ လဘက္သုတ္ဗူးေလးကို လွမ္းယူရင္းႁပူတင္းေပါက္မွ စိမ္းလန္းေသာ႐ွူခင္းေတြ အတူေငးၾကသည္။
"ေတာပန္းေလးေတြလွတယ္ေနာ္"
"အၾကင္နာက ပန္းေတြခ်စ္တတ္လား"
"ခ်စ္တာေပါ့...ပန္းဆိုရင္အကုန္ခ်စ္...ျမက္ပန္းေလးေတြကအစ"
"တို႕ကပန္းေတြသိပ္မသိဘူး...စံပယ္၊နွင္းဆီေလာက္ပဲ"
"သာယာရယ္...ဒီေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ပန္းေလးေတြကိုစိတ္မဝင္စားတာ အံ့ၾသေရာ...တို႕က ျမင္ရေတြ႕ရခဲတဲ့ပန္းေလးေတြဆို ပိုေတာင္ခ်စ္ေသး...ဥပမာ..ကရမက္ပန္းတို႕ေသာ္ကပန္းတို႕ေလ"
"ေသာ္ကပန္း.."
"သာယာ ေသာ္ကပန္းကိုသိလား...အပင္အႀကီးႀကီးကေန ငုပန္းလို ကဗ်ာဆန္ဆန္တြဲက်ၿပီးပြင့္တဲ့ ပန္းနီနီေလးေတြေလ...အနံ႕ေလးက တကယ့္ေဖ်ာ့သင္းသင္းေလး...တို႕သိပ္ခ်စ္တာ"
ထူးဆန္းလိုက္တဲ့ တိုက္ဆိုင္မွူေတြ။ ညီနဲ႕ကၽြန္မၾကားက ေခ်ာေမြ႕ေျပျပစ္တဲ့ အခ်စ္လမ္းေလးမွာ အဲဒီေသာ္ကပန္းေတြက သံသယဆိုတဲ့ ဆူးေညွာင့္ခလုတ္ကို သယ္္ေဆာင္လာခဲ့ဖူးသည္။
***********************************************
"သာယာ...ဒီမွာၾကည့္စမ္း...သာယာ့အတြက္"
ညီ့လက္ထဲက အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ ပန္းနီနီေတြ။ ပန္းသိပ္မခ်စ္တတ္ေပမယ့္ ခ်စ္သူကေပးတဲ့ လက္ေဆာင္မို႕ တယုတယယူမိသည္။
"လွလိုက္တာေနာ္...သာယာတခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး...ဒါဘာပန္းလဲညီ"
"ဟင္...သာယာမသိဘူး...ညီကသာယာသိမယ္ထင္တာ...ဒီပန္းေတြေတြ႕ရင္သာယာ အရမ္းကိုေပ်ာ္႐ြွင္စိတ္လွူပ္႐ွားသြားမယ္ ထင္တာ"
ညီက ပန္းကေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး တစံုတခုကို ဆံုး႐ွုံးလိုက္ရသလို ေငးငိုင္သြားသည္။ ကၽြန္မရင္ထဲမွာလဲ တစံုတခုဆံုး႐ွူံးသြားခဲ့သည္။
"ညီ့ကို ဒီပန္းေတြနဲ႕ဘယ္သူက စမိတ္ဆက္ေပးခဲ့သလဲဟင္"
မေမးခ်င္ဆံုး ေမးခြန္းတခုက သူ႕အလိုလိုႃပိုက်လာသည္။ ညီက အေဝးတေနရာကိုေငးရင္း အိပ္မက္ထဲကလူတေယာက္လို ေျဖသည္။
"ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ပါ"
***********************************************
"ဟယ္ခုမွသတိထားမိတယ္...သာယာဆြဲႄကိုးေလးနဲ႕ တို႕ဆြဲႄကိုးေလးက တပံုစံထဲ"
အလံုးလံုးေလးေတြ ခပ္က်ဲက်ဲပါေသာ အၾကင္နာဆြဲႄကိုးေလးကို အေတြ႕ နွလံုးေသြးေတြ ခဏရပ္တန္႕သြားသည္။ အဲဒီ တခုၿပီးတခု တိုက္ဆိုင္မွူေတြကပဲ နွလံုးသားကို ဓားခၽြွန္ခၽြွန္ျဖင့္ေမြွေနွာက္ေနသလို။
"အၾကင္နာကို ဘယ္သူဝယ္ေပးတာလဲ"
"ေဖေဖဝယ္ေပးတာ...ၾကာလွၿပီ ၈ တန္းထဲက...သာယာဆြဲႄကိုးေလးကေတာ့ သစ္ေနတာပဲ...ဝယ္တာမၾကာေသးဘူးထင္တယ္"
"ဟုတ္တယ္...တို႕ခ်စ္သူကေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေပးထားတာ"
အဲဒီဒီဇိုင္းေလးကို ညီကိုယ္တိုင္ ပံုဆြဲၿပီး ပန္းတိမ္ဆိုင္မွာ သြားအပ္ေတာ့ ညီရဲ႕အေလးအနက္ထားမွူအတြက္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ၾကည္နူးမွူေတြ ဒီေနရာမွာကုန္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။
"သာယာခ်စ္သူက သာယာကိုအေတာ္ခ်စ္ပံုပဲေနာ္"
ကၽြန္မလဲ သံသယတခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ အၾကင္နာနဲ႕မေတြ႕ခင္ အခ်ိန္ထိ အဲဒီလို ထင္ေနခဲ့သည္ေလ။
"အၾကင္နာ့မွာ ခ်စ္သူ႐ွိလား"
"ခ်စ္သူ..ဟားဟား..႐ွိခဲ့ဘူးတယ္...ကေလးတုန္းက...not seriousပါ"
အၾကင္နာက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။ အေလးအနက္မထားခဲ့ေၾကာင့္ပဲ ကြဲကြာသြားခဲ့တာလား။
"ဘာလို႕ကြဲခဲ့ၾကတာလဲဟင္"
"တကယ္မခ်စ္လို႕ေပါ့သာယာရယ္"
အၾကင္နာ့အတြက္ အတိတ္ဟာ အဲဒီေလာက္ ေမ့ေပ်ာက္လြယ္သလား။
"အပန္းမႀကီးရင္ တို႕ကိုအၾကင္နာ့ခ်စ္သူရဲ႕ နာမည္ေလးေျပာျပပါလား"
"ဒါေလးမ်ားသာယာရယ္...သူ႕နာမည္ကတလံုးထဲ....xxxx"
မၾကားေတာ့။ အၾကင္နာဘာေတြ ဆက္ေျပာေနလဲမၾကားေတာ့။ အေျဖထြက္သြားေသာ ပုစာၦတပုဒ္အတြက္ ေၾကကြဲသြားေသာ နွလံုးသား။ လုပ္ရက္လိုက္တာညီ။
***********************************************
နား႐ြက္ေနာက္ဖက္နားက တိုကပ္ေနေသာဆံပင္ေတြကို နားမလည္နိုင္ေသာ၊ ေနာက္အနည္းငယ္ေဆြးေျမ႕ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ညီၾကည့္ေနေတာ့ ေက်နပ္စြာႃပံုးမိသည္။
"ဆံပင္ေတြနွေမ်ာဖို႕ေကာင္းေပမယ့္ သာယာကဒီလို ပံုေလးနဲ႕လဲလိုက္တာပဲ"
တကယ္လားညီ။ ဟန္ေဆာင္ေနတာလား။
"ဒီမွာၾကည့္ညီ...ဒီဆြဲႄကိုးေလးလွလားဟင္...ညီလုပ္ေပးတဲ့ ဆြဲႄကိုးေလးကိုပဲ ဖ်က္ၿပီးျပန္လုပ္လိုက္တာ"
"လွပါတယ္...အဲဒီတုန္းကတည္းကမႄကိုက္ရင္ ေျပာခဲ့ေရာေပါ့သာယာရယ္"
ညီ့အသံေတြ အနည္းငယ္တုန္ရင္ေနသလို။ ထူးဆန္းတဲ့ ကၽြန္မအႁပုအမူေတြအတြက္ တစံုတခုကို ရိပ္မိေနသလို။
"ညီ့ကို သာယာတခုေမးခ်င္တယ္"
ဒါဟာ ကၽြန္မရဲ႕ေနာက္ဆံုးေကာက္႐ုိးတမၽွင္ပါညီ။
"ေမးေလသာယာ"
"ညီ သာယာ့ကိုဘာလို႕ခ်စ္တာလဲ"
ေျဖေတာ့ညီ။ ကၽြန္မနွလံုးသားကို အေသမသတ္မယ့္ အေျဖတခု။ ကၽြန္မမာနေတြကို နင္းဖ်က္မေျခတဲ့ အေျဖတခု။ ေက်းဇူးႁပုၿပီး။
"ဒီေမးခြန္းမေျဖခင္ ညီတခုဝန္ခံ.."
"ဟင့္အင္း...တျခားဘာမွ မေျပာနဲ႕...ဒီေမးခြန္းပဲေျဖပါ"
အ႐ွူံးေတြကို ထပ္မၾကားရပါေစနဲ႕။ ဝန္ခံစရာေတြက ကၽြန္မအတြက္ေတာ့အ႐ွူံး။
"သာယာရဲ႕ ႐ုိးသားတဲ့နွလံုးသားေလးကို ခ်စ္တာ...သာယာရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းတ့ဲစိတ္ဓါတ္ေလးကိုခ်စ္တာ...သာယာရဲ႕ဟန္ေဆာင္မွူကင္းတဲ့ႁဖူစင္ျခင္းေလးကိုခ်စ္တာ...သာယာကသာယာမိုလို႕ခ်စ္တာပါ"
အို...။ေက်းဇူးတင္လိုက္တာညီ။ ညီမ်က္ဝန္းထဲက အတိတ္ေတြကင္းစင္ ေလးနက္မွူေတြ။ ညီ့အေျဖထဲက ယံုၾကည္ရတဲ့အင္အားေတြ ကၽြန္မနွလံုးသားထဲကို စိမ့္ဝင္စီးဆင္းသြားၾကေပါ့။ ညီ့ပုခံုးေလးေပၚ ေခါင္းတင္ရင္း ပါးျပင္ေပၚက်လာတဲ့ မ်က္ရည္တုိ႕ကို မတားဆီးမိ။
ညီကကၽြန္မလက္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး တိုးတိုးေလးဆိုသည္။
"ညီ အၾကင္နာအိပ္မက္က နိုးထခဲ့တာၾကာခဲ့ပါၿပီ သာယာရယ္...ညီ့ဘဝရဲ႕လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ ေလးေလးနက္နက္ခ်စ္မိသူဟာ သာယာတေယာက္ထဲပါ"
အဲဒီညီ့စကား တခြန္းနဲ႕တင္ ေနာင္အခါ သာယာတဲ႕ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ဘဝေလးထဲကို သံသယဆိုတာ ႁမူတမွူန္မၽွမေပက်ံရလို႕ ကၽြန္မယံုၾကည္စြာ သစၥာဆိုမိသည္။

(ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ေလးကို ႄကိုက္လြန္း၍ postေခါင္းစဥ္အျဖစ္ ယူသံုးပါသည္)
တန္ခူး
12:55pm 24-Apr-2008

ဟာမိုနီ

"ၾကားလားဟင္"
"ဘာကိုလဲ"
"ငွက္ကေလးေတးဆိုေနတာေလ"
"သတိမထားမိဘူး"
"အဲဒါငွက္ကေလးကခ်ိဳးငွက္ေလးေလ...တကူကူးကူလို႕ ေတးအၿမဲဆိုေနက်"
"ငွက္ေတြသိပ္စိတ္မဝင္စားဘူး...တို႕ေတာ့ငွက္ေအာ္သံ အားလံုးအတူတူပဲလို႕ထင္တယ္"
"မတူပါဘူး...မင္းသတိထားနားေထာင္ရင္ ကြဲလိမ့္မယ္"
"အဲဒါဘာလုပ္တာလဲ"
"တို႕ကိုအေဖာ္လုပ္ သီခ်င္းဆိုျပတဲ့ငွက္ကေလးကို အမွတ္တရသိမ္းထားခ်င္လို႕ ဓာတ္ပံု႐ုိက္တာပါ"
"အိုး...႐ူးလဲ႐ူးပါ့ကြယ္"

**************************************

"ဟယ္...က့ံေကာ္ေတြ...က့ံေကာ္ေတြ"
"ဘာျဖစ္တာလဲ...ဘာေတြ႕လို႕လဲ"
"ဟိုမွာေလ...တပင္လံုးညြွတ္ေနေအာင္ ပြင့္ေနတဲ့ပန္းႁဖူႁဖူေတြ"
"ဘုရားေရ...ပန္းေလးေတြ႕တာကို Bonusရသလို စိတ္လွူပ္႐ွားတယ္"
"တို႕အႄကိုက္ဆံုးပန္းထဲမွာပါတယ္...သူ႕အနံ႕ေလးကလဲသင္းေနတာပဲ"


"ခဏေနာ္...တို႕သြားခူးခ်င္လို႕"
"တဆိတ္ကေလးေနပါဦး...သူကအဆိပ္႐ွိတဲ့အပင္ျဖစ္ေနဦးမယ္"
"သူကဘယ္သူ႕ကိုမွဒုကၡမေပးတဲ့ သဘာဝကေပးတဲ့လက္ေဆာင္ပါ"
"တို႕ယံုၾကည္တာ နွင္းဆီနဲ႕သစ္ခြပဲ...ဟိတ္ေနဦးေလ...ေအာ္...ကားေတြတိုက္ေနဦးမယ္"
-----
-----
----

"ဒီမွာေတြ႕လား...သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႕ပန္းကေလးေတြ...တို႕နိုင္ငံမွာဆို သူ႕အ႐ြက္ခၽြန္ခြန္ေလးေတြကအစ နာမည္ႀကီးတယ္"
"သက္မဲ့ပန္းကိုေတာင္ စိတ္လွူပ္႐ွားလြယ္တဲ႕လူမ်ိဳးေတြပဲ"
"သဘာဝတရားကို ခ်စ္တတ္တာလို႕ေခၚတယ္"
"ဒါထက္...ဓာတ္ပံုေတြအမ်ားႀကီး႐ုိက္ေနတာကို ကားေပၚကလူေတြက အ႐ူးတေယာက္လိုၾကည့္သြားၾကတယ္... ဘာလုပ္မလို႕လဲ"
"တို႕လိုကံ့ေကာ္ခ်စ္တတ္သူေတြ ေဝမၽွမလို႕ေလ"

တန္ခူး
1:55pm 23-Apr-2008

ျမန္မာတခ်ိဳ႕နဲ႕ အလုပ္အင္တာဗ်ဴး

ေခါင္းစဥ္ႀကီးက နဲနဲေတာ့ႀကီးသြားသည္။ တျခားေခါင္းစဥ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး စဥ္းစားေတာ့ ေခါင္းထဲကထြက္မလာ။ ကၽြန္မပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ႄကံုေတြ႕ေနရသည့္ အေၾကာင္းအရာ႐ုိး႐ုိးေလးမ်ားကို အလုပ္႐ွာလာၾကေသာ လူငယ္ေလးမ်ားအား ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အႀကံေပးလိုျခင္းသက္သက္ျဖင့္ ဒီpostေလးကို ဖန္တီးမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဆရာလုပ္တာမဟုတ္ေၾကာင္း ႄကိုတင္ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။ တစံုတရာ အမွားအယြင္းပါ႐ွိပါက သည္းခံခြင့္လြွတ္ ႁပုျပင္ေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ပါသည္။

ခုတေလာ ဒီနုိင္ငံကို အလုပ္လာ႐ွာေသာ ျမန္မာေတြ အေတာ္မ်ားလာပံုရသည္။ အသိေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းလဲ အလုပ္ၾကားရင္ ေျပာပါဦး၊ ဘယ္သူေတာ့အလုပ္႐ွာေနလို႕ဟု ေျပာသံေတြ စိတ္လာသည္။ တခ်ိဳ႕က အလုပ္အေတြ႕အႄကံု႐ွိၿပီးသား၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ခုမွေက်ာင္းၿပီးကာစ ပူပူေနြးေနြး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္႐ွာျခင္း၏ အေျခခံလုပ္စဥ္ကေတာ့ အားလံုးတူတူပင္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ အေတြ႕အႄကံုေရာ၊ ကၽြန္မပတ္ဝန္းက်င္မွ အေတြ႕အႄကံုမ်ားေပါင္း၍ အလုပ္႐ွာေနသူ ညီအကိုေမာင္နွမမ်ားအတြက္ အေထာက္အပံ့ရလိုရျငား ေအာက္ပါအခ်က္အလက္ေလးမ်ားကို စုစည္းတင္ျပလိုက္ပါသည္။

*ကိုယ္ေရးရာဇဝင္(CV/Resume) နွင့္ Cover Letter

အလုပ္ေလၽွာက္လၽွင္ CV႐ွိရမည္ဆိုတာ လူတိုင္းသိၾကေပမယ့္ အင္တာဗ်ဴးရဖို႕ အလုပ္႐ွင္အား ဆြဲေဆာင္နိုင္မည့္ CVျဖစ္ဖို႕ အေရးႀကီးပါသည္။ တခ်ိဳ႕အလုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေလၽွာက္လဲ
အင္တာဗ်ဴးမရျခင္း၏ အဓိကအေၾကာင္းမွာ CVေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ CVသည္ မေဖာင္းပြလြန္း၊ မတိုေတာင္းလြန္းပဲ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းနွင့္ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းေပၚလြင္ေအာင္ေရးသင့္သည္။ Cover Letterကေတာ့ ေလၽွာက္မည့္အလုပ္နွင့္ ကိုယ့္အေတြ႕အႄကံု၊ပညာ ကိုက္ညီအံဝင္ေၾကာင္း အဓိကပါသင့္သည္။ အႀကံေပးလိုသည္မွာ internetမွ CV နွင့္ Cover Letter ေရးပံုေရးနည္း၊ နမူနာCV နွင့္ Cover Letter မ်ားကို ေလ့လာၿပီး အတုယူေရးသင့္သည္။

*အလုပ္ေလၽွာက္ျခင္း

အလုပ္႐ွာရန္ေနရာမ်ားကေတာ့ job websiteမ်ား၊ သတင္းစာ နဲ႕ တခ်ိဳ႕company home page ေတြပဲျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ Employerေတြက job responsibilities နဲ႕ requirements ေတြကို ေလာဘတႀကီး အမ်ားႀကီးေရးထားတတ္သည္။ အားလံုးကိုယ္နဲ႕ကိုက္ညီရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေပမယ့္ အားလံုးနဲ႕ကိုက္ညီမွ ထိုအလုပ္ေလၽွာက္လို႕ရသည္ဟု မဆိုလိုပါ။ ဥပမာ...၅ခ်က္႐ွိတဲ့အထဲက ၃ခ်က္ေလာက္ ကိုက္ညီလၽွင္ ေလၽွာက္ၾကည့္သင့္သည္။ ခုမွဘြဲ႕ရခါစ အေတြ႕အႄကံုမ႐ွိေသးသူမ်ားကေတာ့ ကိုယ့္ပညာ၊ကိုယ့္project၊ ကိုယ့္Thesisနဲ႕ ကိုက္ညီေနလၽွင္ေလၽွာက္ၾကည့္သင့္သည္။ အင္တာဗ်ဴးေခၚတာမေခၚတာ Employerအလုပ္ ေလၽွာက္ၾကည့္ရမွာ ကိုယ့္အလုပ္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ေလၽွာက္ထားသည့္ အလုပ္ကို soft copyနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္၊ hard copyနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ စာရင္းႁပုထားသင့္သည္။ အလုပ္အက်ဥ္းခ်ဳပ္ပါစာရင္းထဲ ထည့္သြင္းသင့္သည္။ ဒါမွ အင္တာဗ်ဴးေခၚခဲ့လၽွင္ ႄကိုတင္ျပင္ဆင္လို႕ရမည္။

*ေနခြင့္သက္တမ္း(stay)

ဒီနိုင္ငံမွာ အဓိကျပႆနာက ေနခြင့္သက္တမ္း(stay)ပဲျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၂လ မွ ၃လထိ stayေပးေလ့႐ွိသည္။ တခါေပးလၽွင္ ၂ပတ္ မွ ၁လ ထိေပးတတ္သည္။ အလုပ္တခု သတင္းစာမွ ေၾကျငာတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ job websiteေတြက ေၾကျငာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္ေလၽွာက္ၿပီး ၂ပတ္ မွ ၁လထိၾကာမွ အင္တာဗ်ဴးရမရ သိရသည္။ တခ်ိဳ႕က ဒီေရာက္မွ အလုပ္႐ွာၾကသည္။ ပထမstay ၁လက အလုပ္ေလၽွာက္တာနွင့္ ကုန္သြားသည္။ အခန္႕မသင့္လို႕ ပထမတသုတ္ေလၽွာက္တာက အင္တာဗ်ဴးမရခဲ႕လၽွင္ ေနာက္တသုတ္ေစာင့္ရင္းstayကုန္ၿပီး အလုပ္မရပဲ ျပန္သြားရသူေတြႄကံုဖူးသည္။ ကၽြန္မ အႀကံေပးလိုသည္မွာ ဒီမလာခင္ ၁လေလာက္အလို job websiteေတြမွ တဆင့္ အလုပ္ႄကို႐ွာထားဖို႕ပင္။ ဒီမွာ ေဆြမ်ိဳးအသိမိတ္ေဆြ႐ွိခဲ့ရင္ေတာ့ သတင္းစာမွ ေၾကျငာေသာအလုပ္မ်ားကို္ႄကို႐ွာထားနိုင္လၽွင္ ပိုအဆင္ေျပသည္။ ဒီေရာက္လၽွင္ အင္တာဗ်ဴးထိုင္ေစာင့္ခ်ိန္ သက္သာသြားၿပီး stayလဲ အလဟႆ မျဖစ္ေတာ့။ တခ်ိဳ႕ဆို အင္တာဗ်ဴး ၃၊၄ ခုေလာက္ရထားၾကၿပီး ေရာက္တာနွင့္ တန္းေျဖ႐ုံပင္။

*အင္တာဗ်ဴး

အင္တာဗ်ဴးေခၚခံရလၽွင္ အင္တာဗ်ဴးအခ်ိန္၊ေန႕ရက္၊ေနရာ တို႕ကို အေသအခ်ာမွတ္သင့္သည္။ ဖုန္းျဖင့္အင္တာဗ်ဴးေခၚလၽွင္ ဖုန္းေခၚသူနာမည္နွင့္ အင္တာဗ်ဴးမည့္သူနာမည္၊ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေသခ်ာမွတ္သားထားသင့္သည္။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အင္တာဗ်ဴးရၿပီးမွ ဖုန္းနံပါတ္မမွတ္မိ၊ companyနာမည္ေမ့နွင့္ လက္လြွတ္ဆံုး႐ွူံးရဖူးသည္။ အင္တာဗ်ဴးအခ်ိန္သည္ ႐ုံးတက္၊႐ံုးဆင္းခ်ိန္(peak hour)မ်ားျဖစ္လၽွင္ အိမ္မွေစာစီးစြာ ႄကိုထြက္သင့္သည္။

အင္တာဗ်ဴးမတိုင္ခင္ ေမးတတ္သည့္ေမးခြန္းမ်ားကို ခ်ေရးၿပီး ပါးစပ္မွ အသံထြက္ေလ့က်င့္သင့္သည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အဂၤလိပ္စာ ကြၽမ္းက်င္ပါေစ ကိုယ္ပိုင္ဘာသာစကားမဟုတ္၍ ေလ့က်င့္သင့္သည္။ Employer Company အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းေလ့လာ သြားသင့္သည္။ အဓိက ကေတာ့ ကိုယ့္အရည္အခ်င္း၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ယံုၾကည္ခ်က္ အျပည့္အဝနွင့္ ေျပာနိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင့္သည္။

အင္တာဗ်ဴးေန႕တြင္ အထက္ကေျပာသည့္အတိုင္း အခ်ိန္နာရီဝက္၊ တနာရီ ႄကုိထြက္သင့္သည္။ ဆံပင္နွင့္ အဝတ္အစားကို အထူးသပ္ရပ္ေအာင္ ျပင္ဆင္သင့္သည္။ စိတ္ကို လမ္းဆန္းၾကည္လင္ေအာင္ထား၍ ကိုယ့္အတြက္ သက္သက္သာသာသြားနိုင္မည့္ ခရီးလမ္း၊ယဥ္ကို ေ႐ြးသင့္သည္။

အင္တာဗ်ဴးအခ်ိန္သည္ အေရးႀကီးဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႕လူမ်ိဳးယဥ္ေက်းမွူက ႀကီးသူကို႐ုိေသ၊ ငယ္သူကို ေလးစားရသည္။ ကိုယ့္ထက္အသက္အ႐ြယ္ႀကီးသူ၊ ရာထူးႀကီးသူတို႕ေ႐ွ႕ ေခါင္းငံု႕ေလၽွာက္ရသည္။ ယဥ္ေက်းေသာ၊ ေလးစားေသာ အသံုးအနုန္းကိုသာ သံုးရသည္။ အဲဒီ့ ယဥ္ေက်းမွူေလးေတြကို အင္တာဗ်ဴးအခ်ိန္အတြင္း ခဏေဖ်ာက္ထားသင့္သည္။ မယဥ္ေက်းရဘူးလို႕ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ပါ။ ကိုယ့္ကို အင္တာဗ်ဴးေသာသူကို ေခါင္းငံု႕အ႐ုိအေသေပးျခင္း၊ ေမးသမၽွေမးခြန္းေတြကို ခ်ိဳသာယဥ္ေက်းစြာ မ်က္လြွာေလးခ်ေျဖျခင္းမ်ားကို ဒီနိုင္ငံက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွူနဲသည္ဟုသတ္မွတ္ၾကသည္။ အင္တာဗ်ဴးသူကို နွူတ္ဆက္ၿပီး ခပ္မတ္မတ္ထိုင္၍ ေမးသမၽွေမးခြန္းမ်ားကုိ ထိုသူနွင့္မ်က္လံုးခ်င္းဆံုၿပီး ရဲရဲဝင့္ဝင့္ ေျဖသင့္သည္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေမးခြန္းမ်ားကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေျဖသင့္သည္။ ဒါမွ ဘယ္လို အခက္အခဲမ်ိဳးကိုမဆို ရင္ဆိုင္ရဲသည့္ စိတ္ဓါတ္႐ွိသူဟု ယံုၾကည္လိမ့္မည္။ ေမးစရာေမးခြန္း႐ွိလဲ သြက္သြက္လက္လက္ ေမးခ်တာကို သူတို႕က ႄကုိက္သည္။

ကိုယ့္မွာ အားငယ္တတ္၊ ေၾကာက္တတ္သည့္အက်င့္႐ွိလၽွင္ အင္တာဗ်ဴးအခ်ိန္၌ ခဏေမ့ထားပါ။ အိမ္မွာ အငယ္ဆံုးျဖစ္လဲ ကေလးလိုေျပာတတ္သည့္အက်င့္ကို တတ္နိုင္သမၽွျပင္ပါ။ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားနွင့္ခြဲ၍ တိုင္းတပါးမွာ ကုိယ့္ဘဝကို ႐င္ဆိုင္ဖို႕ လမ္းေ႐ြးၿပီးမွ တတ္နိုင္သမၽွသတၱိေမြးသင့္သည္။ အဲဒီသတၱိက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွူအသြင္ေျပာင္း၍ အေတြ႕အႄကံုမ႐ွိသူတို႕ပင္ စိတ္ဓါတ္အင္အားႄကိုက္ၿပီး အလုပ္ခန္႕ထားခံရသည့္ ဥပမာမ်ားေတြ႕ဖူးသည္။

ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ထက္ျမက္ၾကသည္။ မည္သည့္လုပ္ငန္းခြင္ကိုမဆို ခဏေလးနွင့္ကၽြမ္းက်င္စြာ လုပ္နိုင္သည္။ ျပႆနာကို ေျဖ႐ွင္းသည့္ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ေကာင္းသည္။ ႐ွိသည့္ကုန္ၾကမ္းနွင့္ အလုပ္ျဖင္ေအာင္လုပ္နိုင္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကို ေပၚလြင္ေအာင္ေဖာ္ျပနိုင္ရန္ ေလ့က်င့္ႄကိုးစားလၽွင္ ဤအင္တာဗ်ဴးက ကိုယ့္လက္ထဲက ေျပးမလြတ္ေတာ့ေပ။

အလုပ္႐ွာေနသူ ျမန္မာအေပါင္း အခက္အခဲအဖုအထစ္မ႐ွိ ေကာင္းမြန္ေသာ အလုပ္မ်ားရနိုင္ၾကပါေစ။

တန္ခူး
2:00pm 21-Apr-2008

ဒီဧပရယ္

ဒီဧပရယ္က အမွတ္တရမ်ားစြာကို သယ္ေဆာင္လာေနက်ဆိုေတာ့ အားလံုးထဲမွာ ဒီဧပရယ္ကို အတြယ္တာဆံုး...။

႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲကလိုေပါ့။ နယ္ႃမို႕ေလးတႃမို႕က ခ်မ္းသာတဲ့တဦးတည္းေသာသမီးေခ်ာေလးေမေမနဲ႕ ဆင္းရဲထက္ျမက္တဲ႕ေဖေဖတို႕ တဣသိုလ္ေျမမွာ ေတြ႕ခဲ့ၾကတယ္။ ဘဝဆိုတာ႐ုန္းကန္ျခင္းဆိုတဲ့ေဖေဖနဲ႕ ဘဝဆိုတာလိုတရျခင္းဆိုတဲ့ေမေမတို႕ဘဝကို ညီမၽွျခင္းခ်ေပးလိုက္တာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ။ အဲဒီထူထပ္ၿမဲၿမံတဲ့ ခ်စ္ျခင္းကို ပကာသနေတြက မႃဖိုခြဲနိုင္ခဲ့ေတာ့ ဒီဧပရယ္မွာ ဘဝနွစ္ခုေပါင္းစည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္ မဂၤလာပြဲေလးက်င္းပခဲ့တယ္။

ဆင္းရဲတာကို အေၾကာင္းျပလို႕ ညိုညင္ခံခဲ့ရတဲ႕ မာနႀကီးတဲ့ေဖေဖက သုညကစလို႕ သူ႕အရည္အခ်င္းနဲ႕ မိသားစုဘဝေလးထူေထာင္ခဲ့ရာက ဒီဧပရယ္မွာပဲ သူ႕ဘဝရဲ႕ေမၽွာ္လင့္ခ်က္အလင္းေရာင္ေလး ကၽြန္မကို ေမေမကေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ဂ်စ္ကန္ကန္ေခါင္းမာတဲ့၊ သူ႕ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေတြမျဖည့္ဆီးနိုင္တဲ့ ကၽြန္မကို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖကအခ်စ္ဆံုး။

ေနာင္နွစ္ေပါင္းဆယ္နွစ္ၾကာေတာ့ အလြန္လိမၼာတဲ့ ခ်စ္စရာညီမေလးကို ဒီဧပရယ္မွာပဲ ေမေမကေမြးဖြားေပးခဲ့ျပန္တယ္။ အဲဒီညီမေလးက အငယ္ဆံုးေလး မပီသစြာ လူႀကီးဆန္႐ုိးသားၿပီး ဘယ္ေတာ့မွဒုကၡမေပးတတ္သူေလးေပါ့။ ေဖေဖရဲ႕ အနွစ္နွစ္အလလက ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ကၽြန္မ မျဖည့္ဆီးနိုင္ခဲ့ေပမယ့္ သူျဖည့္ဆီးေပးနိုင္ခဲ႕တယ္။ သူ႕ရဲ႕အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းအလုပ္ကို ဝါသနာတင္မက၊ ေစတနာေတြနဲ႕ လုပ္သူမို႕ သူ႕အတြက္ အၿမဲဂုဏ္ယူရတယ္။ ကၽြန္မတို႕ အႀကီးနွစ္ေယာက္ထက္ အတၱနဲၿပီး မိဘအတြက္ ဘဝကို ျမွပ္နွံထားသူေလး။

ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း၊ ကၽြန္မခ်စ္သူ ေမာင့္ကို ကၽြန္မရဲ႕ခင္ပြန္းအျဖစ္ ရာထူးတိုးတဲ့ ကၽြန္မတို႕မဂၤလာပြဲေလးကလဲ ဒီဧပရယ္မွာပဲေပါ့။ ဒီနွစ္ဆို မဂၤလာနွစ္ပတ္လည္ ခုနွစ္နွစ္တင္းတင္းျပည့္လို႕ ခ်စ္စရာသားကေလးေတာင္ တီတီတာတာ စကားဆိုတတ္ခဲ့ေပါ့။

အဲဒီ အမွတ္တရေတြနဲ႕ဧပရယ္ကို အ႐ူးအမူးတြယ္တာ မိတာဆန္းသလား႐ွင္။

တန္ခူး
10:30am 18-Apr-2008

အမွတ္တရသႀကၤန္

ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေဒသ၊ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္အ႐ြယ္ေရာက္ေရာက္ သႀကၤန္ေရာက္ၿပီဆို ရင္ခုန္ရၿမဲ။
ရင္ခုန္သံေတြ ေဖ်ာ့ေတာ့ပါးလ်ခဲ့ေပမယ့္ သႀကၤန္ေတးေတြကို ခံုမင္ဆဲ။ တန္ခူးေလနုေအးနဲ႕အတူ ပိေတာက္ရနံ႕ေတြ ႐ွာေဖြမိဆဲ။ ေမၽွာ္လင့္ျခင္းေတြ ျပန္နုိးထလို႕ နွစ္ေဟာင္းက မေကာင္းတဲ့ကံေတြကို သႀကၤန္ေရနဲ႕ သန္႕စင္ခ်င္ၿမဲ။

သႀကၤန္အမွတ္တရေတြ တူးေဖာ္ရင္း ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္နွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္က သႀကၤန္ေတးသံေတြၾကားထဲက တန္ခူးရဲ႕ပံုရိပ္ေတြကို မၽွေဝခံစားေစဖို႕။ ေတးသံၾကားရင္ ႁမူးတူးကခုန္ဖို႕သာနားလည္တတ္တဲ့ အဲဒီအ႐ြယ္ရဲ႕ အပူအပင္ကင္းမွူေတြကို ခဏေလာက္ေတာ့ ျပန္လိုခ်င္ေသးေတာ့။ ေမၽွာ္လင့္တိုင္း ၿပီးျပည့္စံုတယ္လို႕ထင္မွတ္မွားတဲ့ အဲဒီအ႐ြယ္ရဲ႕ ႁဖူစင္တဲ့မရင့္က်က္မွူေတြကို တမ္းတမိေသးေတာ့။


တန္ခူးရဲ႕ Blogမိတ္ေဆြေရာင္းရင္းတို႕ နွစ္သစ္မွာ ကိုယ္စိတ္နွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။ အတာကူးတဲ့ သႀကၤန္ပြဲေတာ္ကို ကိုယ္ခ်စ္တဲ့တိုင္းျပည္မွာ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႕ အျမန္ဆံုးအတူဆင္နြွဲနုိင္ပါေစ။ နွစ္ေဟာင္းက မေကာင္းေသာကံေတြ ေဆးေၾကာေပးဖို႕ အားလံုးကို သႀကၤန္ေရေအးေအးေလး ေလာင္းလိုက္ၿပီေနာ္။ ေအးျမ႐ြွင္လန္းၾကပါေစ။

တန္ခူး
9:40am 14-Apr-2008
(သႀကၤန္အၾကတ္ေန႕)

ကၽြန္မနဲ႕ေကာင္မေလး

ကၽြန္မနဲ႕ေကာင္မေလးၾကား ထူးျခားဆန္းက်ယ္တဲ့ စိတ္ဆက္သြယ္မွူတခု ႐ွိေနသလို အၿမဲခံစားရတယ္။ ကၽြန္မ တခုခုကုိ ခံျပင္းေဒါသထြက္ေနခ်ိန္ ေကာင္မေလးက ဖုန္းဆက္ေပါက္ကြဲျပရင္ တိုက္ဆိုင္မွူအတြက္ အံ့ၾသရၿမဲ။ ကၽြန္မ တခုခုကို အျမင္မေတာ္ေထာ္ေလာ္ကန္႕လန္႕ျဖစ္ၿပီး ေကာင္မေလးဆီemailပို႕ရင္ တူညီတဲ့ခံစားမွူအတြက္ သူလဲအံ့ၾသရၿမဲ။ ၾကာလာေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြဟိုးေအာက္ဆံုးထိ ဗုန္းကနဲက်ေနရင္ ေကာင္မေလးမ်ားျဖစ္ေနၿပီလားလို႕ စိုးရိမ္မိတယ္။ ကၽြန္မေပ်ာ္႐ြွင္လန္းဆန္းေနရင္ သူလဲေပ်ာ္ေနမယ္ဆို ၾကည္နူးမိတယ္။

ခ်စ္သူအတြက္ အေသးစိတ္ခံစားတာေရာ၊ လူေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း စိတ္ထဲ႐ွိတဲ့အတိုင္း ေျပာခ်တတ္တာေရာ၊ ကိုယ္က်င့္တရားတန္ဖိုးျဖတ္မွူေရာ အေတာ္ေလးနီးစပ္တယ္။ ကၽြန္မ Heroေတြနဲ႕ ေကာင္မေလးHeroေတြ တထပ္ထဲပဲ။ ကၽြန္မ ေလးစားလို႕မရတဲ႕လူတခ်ိဳ႕ကို သူကလဲမေလးစား။ ကၽြန္မလက္ခံလို႕မရတဲ့အယူအဆေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေကာင္မေလးလဲလက္မခံ။ ေကာင္မေလးေလၽွာက္ခ်င္တဲ့လမ္းကကၽြန္မနဲ႕လားရာတူ။

ေကာင္မေလးက ခံစားခ်က္ေတြမၽွေဝခံစားေပးနိုင္မယ့္ အေဖာ္ျဖစ္လာတယ္။ သူရဲ႕မြန္းၾကပ္မွူေတြကို ကၽြန္မဆီမွာေပါက္ကြဲသလို ကၽြန္မရဲ႕ႃမိုသိပ္ျခင္းေတြ သူ႕ဆီမွာဖြင့္အံခ်။ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးခ်တတ္တာတူေတာ့ တခါတခါကဗ်ာတစနဲ႕ သူနဲ႕ဆက္သြယ္။

ကိုယ္က်င့္တရား တန္ဖိုးျဖတ္မွူေတြၾကားကပဋိပကၡေတြ ျမင္ရၾကားရေတာ့ ေကာင္မေလးက ကိုယ့္ဆီကဗ်ာတပုဒ္နဲ႕ မခ်င္႕မရဲ ရင္ဖြင့္ခဲ့ဖူးတယ္။

ေကာင္မေလး>>
မဟူရာ နဲ႔ အနက္
အေမွာင္ နဲ႔ အမဲ
ဘယ္ဟာက ပိုလင္းသလဲ....လို႔
ေရြးခ်ယ္ေနၾကသူေတြၾကားထဲ
ငါ့ရဲ႕ အႁဖူေရာင္အလင္းတစ
မွိန္ေဖ်ာ့လို႔ သြားခဲ့ရဖူးတယ္။ ။

အမွန္တရားဆိုတာ အတၱနဲ႕အေရာင္ဆိုးလို႕ရတတ္သလား...ေကာင္မေလးနဲ႕ထပ္တူခံစားေပးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာမပီတဲ့ ကိုယ့္ခံစားခ်က္။

ကၽြန္မ>>
အေမွာင္ကလင္းသတဲ့
အလင္းကေမွာင္သတဲ့
အႁဖူကမဲသတဲ့
အမဲကႁဖူသတဲ့
အတၱဖုန္းလြွမ္းေတာ့
ေလာကနိယာမေတြေတာင္လြဲမွား
ဘယ္မွာလဲ...အမွန္တရား။

ေမၽွာင္လင့္ျခင္းေတြ မွူန္ဝါးလာတဲ့အခါ၊ အနာဂတ္ေတြ မျပတ္သားတဲ့အခါ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ပါးလ်လာတဲ့အခါ စိတ္ေတြက ဟိုးေအာက္ဆံုးထိ ထိုးက်သြားတတ္တယ္။ ေကာင္မေလးက သူ့႕ရဲ႕စိတ္ကို ကဗ်ာတပုဒ္နဲ႕copyကူး ကၽြန္မဆီပို႕လြွတ္ဘူးတယ္။

ေကာင္မေလး>>
တခါတရံမွာ အစိုးမရ
တခါတရံမွာေတာ့ အနက္ဆံုးထိက်။

တခါတရံမွာ ဦးေနွာက္နဲ႔ေစခိုင္းလို႔မရ
တခါတရံမွာေတာ့ အခ်စ္ေတြနဲ႔ၾကည္ရြွင္ပ်။

တခါတရံမွာ အတၱနဲ႔အက်ဥ္းက်
တခါတရံမွာေတာ့ အမွန္တရားေနာက္လိုက္ခဲ့ရ။

တခါတရံမွာ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ပဋိပကၡ
ဒါဟာ..မလြန္ဆန္နိုင္တဲ့ သဘာဝ။...

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီေန႕က ေအာက္ႁပုတ္က်ေနတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ေတြ ကဗ်ာထဲထည့္ ေကာင္မေလးဆီပို႕ျဖစ္တယ္။

ကၽြန္မ>>
စိတ္ဆိုတာ
ေသတၱာတခုထဲထည့္
ေသာ့ခတ္ထားလို႕လဲမရ

စိတ္ဆိုတာ
တိုင္တခုနဲ႕တြဲ
ခ်ည္ေနွာင္ထားလဲမရ

စိတ္ဆိုတာ
ပင္လယ္ေရထဲနွစ္
ေမၽွာပစ္လို႕လဲမရ

အဲဒီစိတ္က
တခါတခါကိုယ္နားကေပ်ာက္
တခါတခါေကာင္းကင္ကိုေရာက္
တခါတခါေျမျပင္ေအာက္
ေမြွလိုေမြွ ေနွာက္လိုေနွာက္
စိတ္ေျခရာေတြေကာက္ရင္း
ငါလဲ...လမ္းေတြေပ်ာက္။

အဲဒီသတင္းၾကားေတာ့ အားငယ္ဝမ္းနည္း ႃပိုယိုင္လဲမတတ္ပဲ။ သတင္းအမွားျဖစ္ပါေစလို႕ဆုေတာင္းရင္း မျပည့္တဲ့အခါ အစားထိုးမရတဲ့ဆံုး႐ွူံးမွူအတြက္ အေမမာ့ကိုတမ္းတရင္း ေကာင္မေလးနဲ႕ ကၽြန္မ ကဗ်ာေတြနဲ႕ငိုေႂကြးၾကတယ္။

ေကာင္မေလး>>
ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ ဘဝေတြရဲ့
မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္အတြက္
ယံုၾကည္ရင္း ေ႐ွ့ဆက္ဖို႔
အလင္းအားေပးမယ့္....
ၾကယ္ေတြ...ေႂကြလြန္းတယ္္။ ။

ကၽြန္မ>>
ဒီတခါၾကယ္တစင္း
တျပည္လံုးလင္းေစသူမို႕
တတ္နိုင္ရင္...
မေႂကြေအာင္တား
ေကာင္းကင္ေပၚျပန္ထားလိုက္ခ်င္တယ္။

ကၽြန္မနဲ႕ေကာင္မေလးၾကား ထူးျခားဆန္းက်ယ္တဲ့ စိတ္ဆက္သြယ္မွူတခု ႐ွိေန တာေသခ်ာတယ္။

တန္ခူး
6:00pm 09-Apr-2008
(ေကာင္မေလးအတြက္ အမွတ္တရ)

April ေနြရယ္ တန္ခူးရယ္

ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္၃၀ေက်ာ္ ဒီလိုေန႕မွာ မၾကာခင္က်ေရာက္လာမယ့္ သႀကၤန္အႄကိုေတးေတြ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ေလနုေအးနဲ႕အတူ ေနြကိုခ်စ္ေသာ၊ တန္ခူးကိုခ်စ္ေသာ ကေလးေလးတေယာက္ ေလာကႀကီးထဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သႀကၤန္အႄကိုေန႕ေဆး႐ုံကဆင္းေတာ့ အနွီးႁဖူႁဖူေလးထဲကေန သႀကၤန္႐ွူခင္းကို မ်က္လံုးႁပူးႁပူးေလးနဲ႕ ေငးေမာေနခဲ့တယ္တဲ့။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီေန႕က သႀကၤန္အႄကိုပိေတာက္ေတြ လွူိင္လွူိင္ပြင့္ၾကတယ္ဆိုပဲ။

မိခင္ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ကတည္းကေရာ၊ အေမ့နို႕စို႕ခ်ိန္ထိ ဗူး႐ြက္ပဲေသြးေတာင္းခဲ့လို႕ မလွမပ "ဗူး႐ြက္"ဆိုတဲ့ ငယ္နာမည္ေလး ရခဲ့တယ္။ (ခုထိလဲ သူ႕အေမက ဗူး႐ြက္အရမ္းႄကိုက္တဲ့ံသမီးအတြက္ လူႄကံု႐ွိတိုင္း ပို႕ေပးေနရတာ မဆန္းပါဘူးေနာ္) အဲဒီကေလးေလးက ဘယ္ေလာက္အအိပ္မက္သလဲဆို ပုခက္ေပၚကလိမ့္က်တာေတာင္ မငိုပဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးဆက္အိပ္ေနတတ္တယ္တဲ့။

အဲဒီေကာင္မေလးက ေလးနွစ္မျပည့္ခင္ထိ စကားသြက္သြက္ မေျပာတတ္ခဲ့ေပမယ့္ ေလးနွစ္ေက်ာ္ေတာ့ စကားမ်ားလြန္းလို႕ နားေတာင္ၿငီးယူရတယ္တဲ့။ သိတတ္လာတဲ့ အ႐ြယ္ငယ္ငယ္ေလးထဲက မွန္တယ္ထင္ရင္ ေခါင္းမာတတ္လြန္းလို႕ စိတ္ႀကီးတဲ့အေဖရဲ႕ ႐ုိက္နွက္ျခင္းကို မၾကာမၾကာခံရေလ့႐ွိခဲ့တယ္။ အသားနာတာေတာင္ မ်က္ရည္တစက္မက်တဲ့အထိ ေခါင္းမာသူက တခါတခါ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့အေဖရဲ႕စကားတခြန္းနဲ႕တင္ ထိ႐ွနာက်င္မ်က္ရည္က်တတ္ျပန္ေရာ။

ေမ်ာက္႐ွူံးေအာင္ကစားသန္သူ၊ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ကစားသန္သူလဲျဖစ္တယ္။ သိပ္ခ်စ္၊ သိပ္စိုးရိမ္လြန္တဲ့အေဖေၾကာင့္ ေရမကူးတတ္၊ စက္ဘီးမနင္းတတ္ေပမယ့္ သစ္ပင္တက္ေတာ့ အေတာ္ကၽြမ္းတယ္။ အဲဒီလို သစ္ပင္တက္ေကာင္းမွူေၾကာင့္ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႕ ေခြးကိုက္ခံရတာ။ အေဆာ့အကစားမက္ေတာ့ လက္က်ိဳးတာေတာင္ ေက်ာက္ပတ္တီးနဲ႕ ေဆာ့ေကာင္းတုန္း။ မုန္႕ဖိုးရတဲ့တမတ္နဲ႕ အေဖာ္ေကာင္းလို႕ အိမ္ကမသိေအာင္ ႐ုပ္႐ွင္ခိုးၾကည့္ေတာ့ အဖိုး႐ုပ္႐ွင္႐ုံထဲ ဒုတ္နဲ႕လိုက္။ လြတ္လပ္ေရးပြဲဆို ေဝလီေဝလင္းထဲက အိမ္ေ႐ွ႕ကကြင္းထဲေရာက္၊ ညေနေစာင္းက်မွ အားကစားႃပိုင္တာကဆုရတဲ့ ပလပ္စတစ္ခြက္မိ်ဳးစံုနဲ႕အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။ မိန္းခေလးနဲ႕မတူ ေျပာင္းဆန္ေအာင္ေဆာ့သူမို႕ အဲဒီအ႐ြယ္က ဥာဏ္ေကာင္းေပမယ့္ အဆင့္က ဘယ္ေတာ့မွထိပ္ဆံုးမေရာက္ခဲ့။

အ႐ြယ္နဲနဲရလာေတာ့ စာလိုခ်င္စိတ္ေလးေတာ့ ပို႐ွိလာခဲ့ေပမယ့္ သူမ်ားေတြ ကာတြန္းဖတ္ေနတုန္း ဝတၳဳေတြခိုးဖတ္။ စာေရးခ်င္တဲ့ပိုးေလးစရလာခဲ့ေတာ့ ေက်ာင္းကစာစီစာကံုးႃပိုင္ပြဲဆို မလြတ္တမ္း။ စာေရးတဲ့အေဖက ဒါေတာ့အားေပးခဲ့ေပမယ့္ အျပင္စာေတာ့မဖတ္ခိုင္းခဲ့။ စိတ္ကူးေတြစယဥ္တတ္ေတာ့ အေဖရဲ႕စည္းကမ္းေတြနဲ႕စၿပီး ပဋိပကၡျဖစ္။ အဲဒီတုန္းက လြတ္လပ္မွူေတြကိုုအငမ္းမရ မက္ေမာၿပီး ေလွာင္အိမ္ထဲကဘဝဆိုၿပီး နာက်ည္းခ်က္ေတြကို ကဗ်ာမျဖစ္တျဖစ္ေရး။ အေဖရည္႐ြယ္ခ်က္ဆနၵေတြလား၊ ကိုယ့္ပန္းတိုင္လား မေသခ်ာတဲ့ေဝဝါးမွူေတြနဲ႕ ပံုစံခြက္ထဲက မိန္းခေလးတေယာက္။ အေဖ့ဆနၵေတြကို မျဖည့္ဆီးနိုင္ခဲ့ျခင္းအတြက္ အခ်ိန္ေတြကုန္မွေနာင္တေတြရ။

ေလာကႀကီးမွာ အေဖကကိုယ့္ကိုအခ်စ္ဆံုးဆိုတာ ခံစားလို႕ရခဲ့ေပမယ့္ အခ်စ္လြန္မွူေတြကို ခ်ဴပ္ခ်ယ္မွူေတြလို႕ လူငယ္လိုဘာသာျပန္။ အေဖမုန္းတဲ့ ေယာက်ာၤးေလးေပါလြန္းတဲ့ တဣသိုလ္မွာ ဆယ္စုနွစ္ေတြၾကာတဲ့အထိ ေယာက်ားၤေလးသူငယ္ခ်င္းက လက္ခ်ိဴးေရလို႕ရေအာင္နဲပါး။ လြတ္လပ္မွူကိုခိုးယူၿပီး ဝါသနာအရ စာသင္ခ်ိန္ေတြဖ်က္ၿပီး Magazineတိုက္ေတြ တတိုက္ဝင္တတိုက္ထြက္။ စာတို၊စာစေတြ အေဖမိသြားလို႕ မီး႐ွူိ႕ပစ္ေတာ႕ နွလံုးသားေတြေလာင္ကၽြမ္းလို႕ေပါ့။ ပထမဆံုးပံုနွိပ္ေဖာ္ျပခံရမွ တားမရတဲ့ဝါသနာ အေဖနားလည္လာၿပီး အားေပးခဲ့ေတာ့ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ စာေရးသူေပါက္စ။ တကယ္ေတာ့ ဟိုေနရာစပ္စပ္၊ ဒီေနရစပ္စပ္ လူမွူေရးအလုပ္ေတြလုပ္ခ်င္တာ၊ စာေရးဝါသနာပါတာ၊ လူေတြနဲ႕ရင္းနွီးလြယ္တာေတြ အားလံုးက အေဖ့အေမြ။ မွန္တယ္ထင္ရင္ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္း ေျပာခ်တတ္တဲ့အေမ့အေမြနဲ႕ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သိပ္ခင္စရာေကာင္းသူတဲ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သိပ္စြာၿပီးမာနႀကီးသူတဲ့။

ရင္ခုန္တတ္တဲ့နွလံုးသားကေတာ့ အိပ္ေထာင္မႁပုရဆိုတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္တခုနဲ႕ တြင္တြင္ႀကီးဆန္႕က်င္လို႕။ သံေယာဇဥ္ေတြ အထပ္ထပ္ရစ္ေနွာင္ခဲ့ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဘဝမွ ခ်စ္သူ။ ကံေကာင္းတာေတာ့ မႁငူစူတတ္တဲ့ခ်စ္သူေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြယူလို႕ရခဲ့တယ္။ နားလည္ေစာင့္ဆိုင္းေပးခဲ့တဲ့ခ်စ္သူေၾကာင့္ ႐ုန္းကန္မွူေတြက နဲနဲေတာ့သက္သာခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ သဘာဝတရားနဲ႕ ေနသားက်သြားခဲ့တဲ့အခါ အေဖကိုယ္တိုင္ေ႐ြးခ်ယ္ေပးတဲ့ မဂၤလာဝတ္စံုနဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘဝနိဒါန္းစခဲ့သူ။

အဲဒီေခါင္းမာတတ္ခဲ့တဲ့မိန္းမတေယာက္ကို မိဘေမတၱာအျပည့္အဝ နားလည္လာေစတာကေတာ့ အဲဒီမိန္းမနဲ႔ ေခါင္းမာတာကလြဲလို႕တျခားဘာတခုမွမတူတဲ့ သားေလးတေယာက္။ ယုၾကည္ရာကို တစြတ္ထိုးမလုပ္ျဖစ္ေအာင္ တားျမစ္နုိင္ခဲ့သူ၊ ဖေယာင္းေလးလိုေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ဘဝကို ပံုသြင္းတဲ့အနုပညာတခုကို တတ္ေျမာက္ေစခဲ့သူ၊ ေလာကႀကီးနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ တြန္းအားေပးခဲ့သူကေတာ့ သားကေလး။

အနွစ္သံုးဆယ္ အေတာ္စြန္းသြားတဲ့အခါ အရင္ကအေရးႀကီးခဲ့တဲ႕အရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ ေနာက္ဆံုးေရာက္ခ်င္ေရာက္၊ ယံုၾကည္ရာေတြလဲ မွူန္ဝါးဝါးနဲ႕၊ ငယ္ကစိတ္ကူးယဥ္တဲ႕ဘဝတခုတေတာ့ ေဆးျပယ္သြားတဲ့ ပန္းခ်ီတခ်ပ္လို။ လိုခ်င္တာေတြရခဲ့ၿပီလား၊ ေရာက္ေနတဲ့ဘဝမွာ ေက်နပ္ရဲ႕လား၊ ဘယ္သူ႕အတြက္ ဘယ္ေလာက္ေပးဆပ္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ....မဆံုးနိုင္တဲ့ေမးခြန္းေတြနဲ႕ အသက္တနွစ္တိုးလို႕ ေမြးေန႕တခုကိုေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ျပန္ေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငယ္ကလို ပိေတာက္ရနံ႕ေတာ့ရင္ခုန္ဆဲ၊ သႀကၤန္ေတးသံမွာ လြင့္ေမ်ာဆဲ၊ Aprilေနြကို ျမတ္နုိးဆဲ။

တန္ခူး
11:42pm 06-Apr-2008

အခ်ိန္အဆိပ္

စုႃပံုက်လာတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးစံုကို ဥေပကၡာႁပုရင္း မ်က္လံုးေထာင့္မွ ေရးေရးေလးျမင္လိုက္ရတဲ့ နင့္အၾကည့္က ငါ့မနက္ခင္းေလးကို အဓိပၸါယ္႐ွိသြားေစတယ္။ ခဏေလးပါပဲ။ ၃ စဣန္႕ ေလာက္အၾကည့္ေလးၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေ႐ွ႕တည့္တည့္က စာအုပ္ဆီ အၾကည့္ျပန္ေရာက္သြားတယ္။

ရင္ထဲမွာ နာနာက်င္က်င္။ အဲဒီစာအုပ္ေတြကိုပဲ တသက္လံုးအေဖာ္လုပ္သြားေတာ့မွာလား။ တခါတေလ ပံုစံခြက္ထဲက ခဏထြက္ၿပီး လြတ္လပ္ျခင္းအရသာကို ခံစားၾကည့္ပါလားဇြဲရယ္။ စာအုပ္တအုပ္ကို စိတ္မပါစြာၾကည့္ရင္း တခုခုကို သိေနသလို ခံစားရတာေၾကာင္႕ ေနာက္တန္းက သူငယ္ခ်င္းကို ႐ုတ္တရက္ လွည့္စကားေျပာလိုက္တယ္။ ေဟာ...မိၿပီ။ ခိုးၾကည့္တာ လူမိသြားေတာ့ နွူတ္ခမ္းေလးကိုက္ၿပီး ႃပံုးစိစိ။ အႁဖူဆြတ္ဆြတ္ေပၚမွာ အျပာေရာင္ကြမ္း႐ုိးစင္း ႐ွပ္လက္တိုေလးက နင့္ကို ပို႐ွင္းသန္႕သြားေစတယ္။ နဲနဲ႐ွည္ေနတဲ့ ဆံပင္က ခါတိုင္းလို စာဂ်ပိုးပံုစံမေပါက္ပဲ လူဆိုးေလးပံုနဲ႕ စြဲမက္စရာ။ ဒီညေတာ့ ငါ့ဒိုင္ယာရီေလးထဲမွာ အၾကည့္သူခိုးေလးတေယာက္ မင္းမူဦးမွာေပါ့။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

သူ႕အႃပံုးေတြက ခ်ိဳတယ္။ သူ႕မ်က္လံုးေတြမွာ ကိုယ္႕ကို႐ူးသြပ္မွူေတြ။ သူ႕စကားေတြက ယံုၾကည္မွူအျပည့္။ သူ႕ကတိေတြက တည္တည္ၾကည္ၾကည္။ သူ႕နွလံုးသားက ႐ုိးသားမွူ အျပည့္နဲ႕။ ဒါနဲ႕မ်ား ငါဘာေၾကာင့္ မျပတ္သားနိုင္ရတာလဲကြယ္။ သူ႕ကို တျခားသူေတြထက္ ပိုအခြင့္အေရးေပး ဆက္ဆံခဲ့ေပမယ့္ သူလိုခ်င္တဲ့ အေျဖတခုကိုေတာ့ မေပးနိုင္ေသး။ ဘာေၾကာင့္လဲတဲ့။

အေဆာင္အဝင္ဝကို အၾကည့္တို႕အေရာက္ ရင္ထဲမွာေနြးကနဲ။ အဝါေရာင္႐ွပ္လက္တိုေလးနဲ႕ လက္ထဲမွာ စာအုပ္တအုပ္။ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းနဲ႕ တခုခုေျပာၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္ေမာေနတာ ရင္ခုန္စရာ။ သူတို႕သူငယ္ခ်င္းမေလးနဲ႕ စကားေျပာၿပီး ခဏအၾကာ သူကိုယ့္တို႕၂ေယာက္ကိုျမင္သြားတယ္။ မသိမသာ႐ွူံသြားတဲ႕မ်က္ခံုးနွစ္ဘက္။ ရယ္ခ်င္လိုက္တာ။ သူေျပာေနတဲ့စကားေတြ ၾကားတခ်က္ မၾကားတခ်က္။ ခဲလံုးေလးကို ေျခေထာက္နဲ႕ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ကန္လိုက္တာကို မၾကည့္ပဲျမင္ေနရတယ္။ အဲဒါ မနာလိုတာလားဇြဲရယ္။ ငါလိုရာဆြဲေတြးၿပီး အိပ္မက္ေတြထဲအထိ။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္းေဖာ္မ႐ွိတုန္း အဝါေရာင္ဒိုင္ယာရီေလးေပၚမွာ ခံစားခ်က္ေတြသီကံုး။
"ဒီေန႕ ခ်စ္သူက နဲနဲသတၱိ႐ွိလာတာလားကြယ္xxxxxကိုယ္လက္ေတြ႕လုပ္တဲ့ အခန္းေ႐ွ႕ေယာင္လည္လည္နဲ႕xxxxxလိုင္ဘရီမွာ ကိုယ္စာဖတ္ေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးခံုမွာ ေကာင္ေလးတေယာက္ သူ႕အၾကည့္ေတြကို စာအုပ္ထူႀကီးနဲ႕ မလံုမလဲကာလို႕xxxx"

အေဆာင္ေ႐ွ႕မွာ တစံုတေယာက္က ကိုယ့္နာမည္တပ္ၿပီး သီခ်င္းတပုဒ္ဆို။ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ စိမ္းရက္ေလအားတဲ့။ နင္ကေတာ့ ခုခ်ိန္ဆို သိပ္မလုိေတာ့တဲ့ စာေမးပြဲအတြက္ ထိပ္ဆံုးကေအာင္ဖို႕ အသဲအသန္ႄကိုးစားေနမွာေပါ့။ ေခါင္းေလးနဲနဲပူလာရင္ ငါ့ကိုနဲနဲမ်ားလြမ္းေနမလားပဲ။ အခန္းေဖာ္ျပန္ဝင္လာေတာ့ ဒိုင္ယာရီေလး ခဏအနားရသြားတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ့္အတြက္ သတင္းတခုနဲ႕။ အားလံုးက ကိုယ္သူ႕ကိုပဲေ႐ြးမွာလို႕ ထင္ေၾကးေပးေနၾကတယ္တဲ့။ ကဲ...ငါဘာလုပ္ရမလဲဇြဲရယ္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ဒီလမ္းေလးမွာ ခုလိုတေယာက္ထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လမ္းေလၽွာက္ရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ႕မွမတူ။ ခြဲခြါရေတာ့မယ့္ ေက်ာင္းႀကီးကို အလြမ္းသယ္ရင္း။ ၿပီးေတာ့ တစံုတေယာက္ကိုလဲ တမ္းတရင္းေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ေဝးၾကရမယ္ဆိုရင္လဲ ကံတရားေပါ့ေလ။ ေမၽွာ္လင့္ျခင္းေတြကလြဲလို႕ အားကိုးရာမဲ့။
ဘုရားေရ။ ေနာက္နားက ကိုယ့္နာမည္ေခၚလိုက္သံ။ စြဲလန္းမွူေၾကာင့္လား။ ကိုယ့္နားထဲေတာ့ သူပါပဲ။ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ မယံုနိုင္စရာ။ ရီေဝေဝအၾကည့္ေတြနဲ႕ဇြဲ။

"စကားေလးနဲနဲေျပာခ်င္လို႕ အခ်ိန္ေပးနုိင္မလား"

နင့္အသံေတြ မဆိုစေလာက္တုန္ခါေနတယ္။ ခ်က္ခ်င္းေခါင္းၿငိမ့္လိုက္မိတယ္။ ထပ္မေဝးခ်င္ဘူးေလ။

"ကၽြန္ေတာ္ မြန္႕ကို...ဒီစကားေျပာၿပီးရင္မြန္စိတ္မဆိုးပါနဲ႕ေနာ္"
ရင္ထဲမွာေနြးေနြးေလး။ ေစာင့္စားေမၽွာ္လင့္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္။

"ကၽြန္ေတာ္ မြန္႕ကိုခ်စ္တယ္"
စိတ္လွူပ္႐ွားေနတဲ႕ခ်စ္သူကို အႃပံုးခ်ိဳခိ်ဳေလးနဲ႕တိတ္တိတ္ေလး အားေပးမိတယ္။

"မြန္ စိတ္မဆိုးပါဘူးေနာ္"
"ဟင့္အင္း...စိတ္မဆိုးပါဘူး"
"ဒါဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို..."
"စဥ္းစားမယ္ေလ"
တကယ္ေတာ့ ငါဆီမွာအေျဖက႐ွိနွင့္ၿပီးသား။ ဒါေပမယ့္ မိန္းခေလးပီပီ နဲနဲေတာ့ အခ်ိန္ယူပါရေစဇြဲရယ္။

"ဘယ္ေတာ့ေလာက္..."
စာေမးပြဲက၂လေလာက္လိုေသးတယ္ဆိုေတာ့...။ ဇြဲစာေမးပြဲေျဖာင့္ေျဖာင့္ေျဖနိုင္ေအာင္…။

"တတ္နုိင္ရင္ ၂ပတ္ျပည့္ရင္ အေျဖေပးပါေနာ္"
ဘယ္လို။ ေမၽွာ္လင့္မထားသည့္ အခ်ိန္သတ္မွတ္မွူကနင့္ဆီက။
အ႐ူးအမူးအေျဖလိုခ်င္ေနလို႕ေတာ့မဟုတ္နိုင္။ ဒီအခ်ိန္သတ္မွတ္ဖို႕ႄကိုတင္ျပင္ဆင္လာပံု။ တခုခုေတာ့မွားေနၿပီ။

"ဘာလို႕၂ပတ္လို႕ေျပာတာလဲဟင္"
မြန္႕ကိုသိပ္ခ်စ္လို႕။ မြန္နဲ႕ခ်စ္သူျမန္ျမန္ျဖစ္ခ်င္လို႕။ ဒါမွမဟုတ္ သူမ်ားလက္ထဲပါသြားမွာစိုးလို႕...။ဒီထဲက တခုခုေတာ့ေျဖေနာ္။

"စာေမးပြဲက၂လလုိေတာ့တာေလ...မြန္လက္ခံလက္ခံ၊ မြန္ျငင္းျငင္း ႄကိုတင္ျပင္ဆင္ဖို႕အခ်ိန္ရတာေပါ့...စာေမးပြဲနီးမွဆိုစာေမးပြဲထိခိုက္မွာေၾကာက္လုိ႕"
ေသလိုက္။ ခုနကအေပ်ာ္ေတြက တစဆီျပန္႕ႀကဲ။ အဲဒီလို အခ်ိန္ေတြ စနစ္က်က်တြက္ရင္ မနွစ္ကဖြင့္ေျပာလိုက္ပါလား။ ငါလိုခ်င္တာက ဆြတ္ပ်ံဖြယ္အခ်စ္။ အဲဒီလို အခ်ိန္ဇယားေတြထဲက တာဝန္ဆန္တဲ့အခ်စ္မဟုတ္။

"ေကာင္းၿပီေလ...နင္လိုခ်င္တဲ့အေျဖ၂ပတ္ၾကာရင္ေပးမယ္"
"ေက်းဇူးပါမြန္ရယ္...ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြစာျပဖို႕ခ်ိန္းထားလို႕...သြားမယ္ေနာ္"
လမ္းေလးထဲက ကြယ္ေပ်ာက္သြားတဲ့ အျပာေရာင္အရိပ္တခု။ ငါက နင့္အတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးပါလဲဇြဲ။ ၿပီးေတာ့ ငါကနင့္ဦးစားေပးနံပါတ္ဘယ္ေလာက္မွာလဲ။ ေဝ့ဝဲလာတဲ့မ်က္ရည္တို႕ တားဆီးခ်ိန္မရလိုက္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

သူဆီက အေပ်ာ္ေတြက ကိုယ့္ဆီနဲနဲေတာ့ကူးစက္လာသလို။ သူ႕ရဲ႕ေလးနက္မွူေတြ၊ တန္ဖုိးထားျမတ္နုိးမွူေတြ၊ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမွူေတြက ကိုယ့္အေျဖနဲ႕ ထိုက္တန္ပါတယ္။ သူ႕ခမ်ာ အနွစ္နွစ္အလလ ေစာင့္ခဲ့ရ႐ွာတာ။

ေဟာ..ဟိုးအေဝးက အႁဖူေရာင္အရိပ္တခု။ တေျဖးေျဖးနဲ႕နီးလာတယ္။ လက္ထဲမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းစာအုပ္တအုပ္။ ကိုယ့္အေတြးေတြ၊ အိပ္မက္ေတြမွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ လြွမ္းမိုးခဲ့သူ။ သူကိုယ္တို႕နွစ္ေယာက္ေ႐ွ႕ ေရာက္လာခ်ိန္က ကိုယ္ခ်ိန္းထားသည့္အတိုင္း တိတိက်က်။

"သိၿပီးသားေတြေပမယ့္ ထပ္မိတ္ဆက္ေပးပါရေစ...ဒါကၽြန္မရဲ႕ခ်စ္သူကိုမိ်ဳးပါ"

ဇြဲက နာနာက်င္က်င္ႃပံုးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူပုခံုးကိုပုတ္ၿပီး မေမၽွာ္လင့္တဲ့စကားနဲ႕ နွူတ္ဆက္သြားတယ္။
"ဝမ္းသာပါတယ္ဗ်ာ...ခင္ဗ်ားအခ်ိန္ေပးရက်ဳိးနပ္တာေပါ့"တဲ့။

တန္ခူး

4:00pm 04-Apr-2008

(ဓာတ္ပံုမ်ားကို သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီမွ forwarded emailျဖင့္ ရပါသည္)

(ေနာက္ဆံုးနွစ္က ဒဏာရီလိုလုိ၊ ပံုျပင္လိုလုိ နာမည္ႀကီးသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက့္ရဲ႕ ေကာလဟာလ ဇာတ္လမ္းေလးကို စိတ္ကူးေလးနဲ႕ ခ်ဲ႕ကားေရးထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္...တကယ္မဟုတ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဝတၳဳတပုဒ္ေပါ့ေနာ္...)