နာမည္စီးေၾကာင္း

ခုေခတ္မွာ နာမည္လွလွဆန္းဆန္းေလးေတြ အေတာ္ကို ေခတ္စားလာတာေတြ ့ရတယ္။ ေပးတဲ့သူေတြကလဲ ေပးတတ္လိုက္ၾကတာ။ ကေလးေမြးရင္ ေဗဒင္ဆရာဆီမွာ နာမည္ေပးဖို ့ သတ္သတ္ ပိုက္ဆံေပးရတယ္ဆိုပဲ။ ကြ်န္မပတ္၀န္းက်င္က ကေလးေလးေတြဆို ရုပ္ကေလးေတြကလဲ တကယ့္ဖူးဖူးေခ်ာေခ်ာေလးေတြ၊ နာမည္ေလးေတြကလဲ ကဗ်ာဆန္လိုက္တာ… သက္နွင္းခင္ခင္တဲ့… ၾကာငံုခင္ခင္တဲ့… ၾကည္ႏူးခင္ခင္တဲ့… ညွင္းေလေျပတဲ့… ေဒါင္းမဒီတဲ့… မင္းယမံုတဲ့။ ကိုယ္မိိန္းခေလးေမြးရင္လဲ အဲဒီလို နာမည္ေလးေတြ ေပးမယ္လို ့အားခဲခဲ့တာ ေယာက်ၤားေလးဆိုေတာ့ ေဗဒင္မေမးပဲ ကြ်န္မရယ္၊ ကြ်န္္မအမ်ိဳးသားရယ္၊ ေမေမရယ္ တညထဲ စဥ္းစားျပီး သားနာမည္ေလးကို ကတိုက္ကရိုက္ ေပးခဲ့ၾကတာပါ။

တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မတို ့ ေခတ္ေလာက္ကတည္းက နာမည္ေလးေတြ အေတာ္ဆန္းလာခဲ့တာပါ။ ေနႏြယ္ဇင္ျမင့္…လမင္းမိုမိုတို ့ ၀တၳဳထဲက နာမည္မ်ိဳးေလးေတြ။ ငယ္တုန္းက သူမ်ားေတြ နာမည္လွလွဆန္းဆန္းေလးေတြ သိရရင္ ကိုယ့္နာမည္ရိုးရိုးၾကီးကို ျပင္ခ်င္သလိုလို၊ ကိုယ္လဲ နာမည္လွလွေလး တခုေလာက္ ပိုင္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္မိခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္နာမည္ကလဲ ဘယ္ေလာက္ရိုးသလဲဆို အထက္တန္းေက်ာင္းမွာလဲ အထက္တန္းေက်ာင္းမို ့၊ RITေရာက္ေတာ့လဲ RITမို ့ အနည္းဆံုး နာမည္တူ တေယာက္ကေတာ့ ရွိျပီးသား။ အဖြားက ေျမးဦးဆိုျပီး အျမတ္တနိုးေပးခဲ့တဲ့ နာမည္ေလးဆိုေတာ့လဲ အဲဒီနာမည္ရိုးရုိးေလးကိုပဲ အဖြားေပးတဲ့ အေမြအျဖစ္ တေျဖးေျဖးနဲ ့ျမတ္န္ိုးသြားမိပါတယ္။

နာမည္လွလွေလးေတြအေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း နာမည္ဆိုးဆိုး(ဒီေနရာမွာ ဆိုးတယ္ဆိုတာ မလွတာကို ဆိုလိုခ်င္တာပါ) ေတြကို သြားသြားသတိရမိပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ့ အညာက ေဆြမ်ိဳးတခ်ိဳ ့မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့လြယ္တဲ့ ေမြးနာမည္ၾကီးေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားၾကပါတယ္။ ကုိယ့္သားသမီးေတြကို ေကာင္းေပ့၊ ညြန္ ့ေပ့ နာမည္ေတြ ေပးဖို ့ေလာက္ေအာင္ မစဥ္းစားမိတ့ဲ အထိ ရိုးသားၾကသူေတြပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တို္က္ဆိုင္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခုရွိရင္ မွတ္မိလြယ္ေအာင္ ေကာက္ေပးတတ္ၾကတာမိ်ဳး။ ကြ်န္မ ဦးေလး၀မ္းကြဲ နွစ္ေယာက္နာမည္ဆို ၀ဲဘုိ နဲ ့ ၀ဲခ်ိဳ တဲ့။ သူမ်ားၾကားရင္ ၀ဲေပါက္တဲ့ေနရာမွာ ဗိုလ္ဆြဲလို ့လို ့ ထင္စရာ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီနာမည္ေပးခဲ့သလဲဆိုေတာ့ အဖြားက မမွတ္မိေတာ့။ သူမွတ္မိတာ အငယ္ကို အလြယ္ကာရံညီေအာင္ ၀ဲခ်ိဳလို ့ေပးခဲ့တာပဲတဲ့။ အဲဒီဦးေလးေတြ ျမို ့မွာေနေတာ့ နာမည္ၾကားရင္ လူေတြက ျပံုးၾကပါတယ္။ ေခတ္မွီတဲ့ ကြ်န္မအဖိုးက ၀ဲဘို ကေန လွ၀င္းလို ့ ေျပာင္းေပးခဲ့တာ ခုဆို သူ ့နာမည္ ၀ဲဘုိဆိုတာ ေတာကသူေတြသာ သိေတာ့ပါတယ္။ အငယ္ဦးေလးကေတာ့ ဘယ္သူေျပာင္းေပးမွ မေစာင့္ပဲ ၀ဲခ်ိဳကေန ၀င္းခ်ိဳလို ့ သူ ့ဘာသာ ေျပာင္းယူလို္က္ေရာ။ ေခတ္မွီတဲ့ ကြ်န္မအဖိုးက သူ ့သားအရင္းက်ေတာ့ ေက်ာက္ခဲလို ့ ေပးတာ အ့့့ံၾသစရာပါ။ ကြ်န္မဦးေလးကေတာ့ ရန္ကုန္လဲ ေက်ာင္းလာေနေရာ ခင္ကို ဆိုတဲ့ မိန္းခေလးေတြ က်မယ့္ နာမည္လွလွေလး သူ ့ဘာသာေျပာင္းယူခဲ့တယ္ေလ။ ကြ်န္မရဲ့ ေနာက္ဦးေလးတေယာက္ကေတာ့ အေဖေပးထားခဲ့တဲ့ ဘိုသိုးဆိုတဲ့ နာမည္ေလးနဲ ့အရိုးထုတ္လာတာ ခုေတာ့ ရြာမ်က္နွာဖံုး ဦးဘိုသိုးေပါ့။ ဦးေခြးသိုးဆိုတဲ့ ေနာက္ဦးေလးတေယာက္ က်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနာက္လြန္းလို ့ ဦးေဌး၀င္းလုိ ့ ေျပာင္းခဲ့ရပါတယ္။ ကြ်န္မဦးေလးေတြက အလ်ိဳအလိ်ဳနာမည္ေျပာင္းၾကေပမယ့္ အေဒၚေတြကေတာ့ နာမည္ေျပာင္းရေကာင္းမွန္းကို မသိေအာင္ရိုးၾကသူေတြပါ။ မဆိုး၊ ညိုတုတ္၊ မထူ၊ မဗ်ားတုတ္၊ ရွပ္ေတး… တဲ့။ မဆိုးဆိုတဲ့ အေဒၚက ရုပ္ဆိုးလြန္းလို ့ဆို သူ ့အေမက အဲဒီလိုေပးခဲ့သတဲ့။ ခုဆို သားက ဖြားဆိုး… ဖြားဆိုးနဲ ့ခ်စ္စနိုးေခၚရင္ ေက်နပ္ေနတတ္တဲ့ စိတ္ေလးအေတာ္လွတဲ့ ကြ်န္မအေဒၚအပိ်ဳၾကိီးေပါ့။

အဲဒါက ဟိုဘက္ေခတ္က နာမည္ေတြပါ။ ဒီဘက္ေခတ္ေရာက္လာေတာ့ အညာက ကြ်န္မ၀မ္းကြဲ ညီအကိုေမာင္ႏွမ၊ တူ၊တူမေတြ နာမည္က ျမို ့ဆန္ရံုမက ျမို ့ထက္ေတာင္သာေနတာေတြ ့ရေတာ့ ကြ်န္မျပံုးမိပါတယ္။ တက္ေန၀င္းတဲ့…က်န္စစ္၀င္းတဲ့… ေမစုနိုင္တဲ့… ဟန္နီဇင္တဲ့… ၀င့္အိမ္ျခယ္တဲ့။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအရွိန္က ဟိုးတုန္းကနဲ ့မတူ ျမန္ဆန္လာတယ္ဆိုတာ အဲဒီနာမည္ေလးေတြက သက္ေသခံေနသလိုပါပဲ။

တန္ခူး
12:15pm 09-Feb-2009