ေငြေပး၍လည္းမရႏိုင္…

ညက ပိန္းပိိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနသည္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘာအလင္းေရာင္မွ မရွိ။ လမ္းတဘက္ တခ်က္မွာ လယ္ကြင္းေတြပဲ ျဖစ္မည္။ ရြာဆိုလွ်င္ အလင္းေရာင္ေလး လူသံေလး ဒါမွမဟုတ္ ေခြးေဟာင္သံေလးေတာ့ ၾကားရနုိင္ေသးသည္။ ခုေတာ့ ေခြးတေကာင္ ေၾကာင္တျမီးမွ မေတြ ့။ အခ်ိန္က ၈နာရီ ဆိုေပမယ့္ အညာေဆာင္းက ေနအ၀င္ အေတာ္ေစာသည္။ ပါသြားသည့္ GSM ၂ လုံးလံုး ဘာsignal မွ မျပ။ လိုင္းျပတ္သည့္ေနရာ မွာမွ ကားက ပ်က္သည္။ ေၾကာက္္စိတ္၊ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ေတြနွင့္ ဆိုေနသည့္ ဘုရားစာက ဟုိေရာက္ ဒီေရာက္။ ငယ္ငယ္ကဆို သရဲေၾကာက္မိမွာ။ ခုေတာ့ သူခိုး၊ ဓားျပကို ပိုေၾကာက္မိသည္။ ျပီးေတာ့ ေျမြပါး၊ ကင္းပါး။

အေဖက ေနာက္တေခါက္ေလာက္ တြန္းၾကည့္ပါဦးဆိုေတာ့ ေမာင္နွင္ ့ ညီမေလးက ေဟာဟဲ၊ေဟာဟဲ နွင့္ တေၾကာ့တြန္းရျပန္သည္။ ဒိုင္နမိုေၾကာင္၍ ျမစ္သားက ၀ပ္ေရွာ့ အေသးေလးမွာ သြားျပင္မိကာမွ ဒိုင္နမိုက ဘက္ထရီကို လံုးလံုး charging မလုပ္ေတာ့တဲ့။ အေမက အေဖ့ကို လမ္းကို ျမင္ေအာင္ ဓာတ္မီးထိုး၊ ကြ်န္မက အိပ္ေနတဲ့သားေပၚက အေဖ့ကို လမ္းေျပာရသည္။ ကားအသြားအလာကလဲ ျပတ္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ ့။ ေဟာ… နားထဲမွာ စပီကာသံလိုလို ၾကားရသည္။ ဒါဆို ရြာတရြာနဲ ့ နီးလာတာေပါ့။ ငယ္ငယ္က ၾကီးၾကီးေျပာျပတတ္တဲ့ သရဲေၾကာင္းထဲက ၾကပ္ဆိုတဲ့ သရဲေတြ အေၾကာင္း သြားသတိရမိေသးသည္။ ၾကပ္ေတြက ရြာပံုဖန္ဆင္းျပီး အံုနဲ ့က်င္းနဲ ့ ေျခာက္တတ္ၾကသည္တဲ့။ မနက္က်ေတာ့ သခၤီ်ဳင္းကုန္းၾကီးျဖစ္ေနေရာတဲ့။ ခုဟာကေတာ့ တကယ့္ စပီကာသံစစ္စစ္ ျဖစ္နိုင္သည္။ ကားက နဲနဲေရြ ့လာေလ ပိုပို က်ယ္လာေလ။
ေမာင္နဲ ့ ညီမေလးက အေမာဆို ့ေနျပီ။ အေဖနဲ ့ ေမာင္က နည္းလမ္းေလးရွာ ဟိုႏွိ ုက္ ဒီႏိွ ုက္ လုပ္ၾကည့္ၾကျပန္သည္။

“ဟယ္… ဟိုမွာ မီးေရာင္ေလးေတြ… လူသံေတြလဲ ၾကားသလိုပဲ”

ညီမေလးရဲ့ အားတက္သေရာ ေျပာသံေၾကာင့္ အားလံုး ၀မ္းသာအားရ ၾကည့္မိၾကသည္။ ဟုတ္ပါရဲ့။ လူေလးေတြ တန္းစီလာေနပံုပါပဲ။ လက္ထဲမွာ ဓာတ္မီးေလးေတြလား မွန္အိမ္ေလးေတြလား မသိ။ လူေတြကို ထိုင္ေစာင့္ၾကသည္။ နီးလာေတာ့ ကားေလးနဲနဲတြန္းေပးဖို ့ အကူအညီေတာင္းရသည္။ ပထမတအုပ္က မိန္းမေတြခ်ည္း။
အလွ ူအိမ္က အၾကိုည တရားနာျပီး ျပန္လာၾကတာတဲ့။ မိန္းမေတြဆိုေတာ့ အားနာလွသည္။ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုျပီး ေနာက္တသုတ္ ေယာက်ၤားေတြကို ေစာင့္ၾကသည္။ လူငယ္၊ လူၾကီးေတြ စံုလင္စြာနွင့္ အလွ ူအိမ္ထိ အားၾကိုးမာန္တက္ တြန္းေပးၾကသည္။ ေတြ ့ပါျပီ။ ခန္ ့ညားလြန္းသည့္ အလွ ူမ႑ာပ္ၾကီး။ မီးစက္ထြန္းထားသည့္ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ေရြွေရာင္တ၀င္း၀င္းနဲ ့။ အလွ ူအိမ္ေရွ ့မွာ ကားကို ရပ္လိုက္တာနဲ ့ မ႑ာပ္ထဲကလူေတြ ျပာျပာသလဲ ထြက္လာသည္။ ကားတြန္းေပးသူေတြကလဲ ဘာမ်ားထပ္လုပ္ေပးရမလဲဆို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေပးေနၾကသည္။ ခုနက မိသားစုတခုထဲ အားငယ္ေနရသည့္ ဘ၀က ခုေတာ့ ေဘးမွာ အားတက္သေရာ ကူညီသည့္ လူအုပ္ၾကီးနဲ ့ဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အားေတြ ျပန္တက္လာသည္။

ေခါင္းေပါင္းၾကီးနဲ ့ အလွ ူရွင္က အေတာ့္ကို ေဖာ္ေရြလြန္းသည္။ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ ့ ကြ်န္မတို ့ကို ဘာမွ မစိုးရိမ္ဖို ့ အားေပးေနေသးသည္။ ဒီရြာနာမည္က “ေရွာ္ျဖူ” ျဖစ္ျပီး ျမင္းျခံနွင့္ ၁၆မိုင္ ေ၀းေသးသည္တဲ့။ ၾကိုးဖုန္းက ၉နာရီထိ သံုးလို ့ရေသးတာမို ့
အလွ ူရွင္ၾကီးက အေဖ့ပုခံုးဖက္ျပီး ၾကိုးဖုန္းဆီ လိုက္ပို ့ေပးသည္။ အေဖျမင္းျခံနွင့္ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ ရျပီး စိတ္ခ်သြားရမွ ကားတြန္းေပးသူေတြ ျပန္သြားၾကသည္။ ဘယ္ေလာက္ ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ တာ၀န္ေက်ရံု မဟုတ္တဲ့ နွလံုးသားထဲက ေစတနာစစ္စစ္ေတြ။ တမိသားစုလံုး ေေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္ေျပာၾကသည္။ ေနရာတကာ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ကြ်န္မကေတာ့ သားက ေပါင္ေပၚမွာ အိပ္ေနတာမို ့ ကားေပၚက လွမ္းျပီး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာရသည္။
ႏွလံုးသားျဖူသူတို ့ရဲ့ မီးေရာင္ေလးေတြက တေျဖးေျဖးနဲ ့ေ၀းသြားသည္။ အဲဒါကြ်န္မ ခ်စ္တဲ့ အညာသူ အညာသားေတြေပါ့။

ျမင္းျခံမွ ေဆြမ်ိဳးေတြ အလာကို ကားထဲမွာ ထိုင္ေစာင့္ၾကသည္။ အလွ ူရွင္ၾကီးေရာ ရြာမွ လူၾကီးတခ်ိဳ ့ထြက္လာျပီး မ႑ာပ္ထဲမွ ေရေႏြးေသာက္ရင္း ေစာင့္ရန္ လိွ ုက္လိွ ုက္လွဲလွဲ ဖိတ္ေခၚၾကေပမယ့္ အားနာလို ့ အေဖနဲ ့ ေမာင္သာ သြားျပီး ကြ်န္မတို ့ေတြက ကားထဲမွာပဲ ေစာင့္ၾကသည္။ သားကို ညီမေလးေပၚ ခဏတင္ျပီး ကားအျပင္ထြက္ေတာ့ အညာေဆာင္းက အရိုးစိမ့္ေအာင္ ေအးလွသည္။ ရြာထဲမွာ အလွ ူအိမ္မွ လြဲျပီး တျခားအိမ္ေတြက မီးေမွာင္ေနသည္။ အလွ ူအိမ္ကေတာ့ မီးစက္နွင့္ လင္းထိန္ေနျပီး စပီကာမွ ဆိုင္း၀ိုင္းသံကလဲ ျမိုင္ျမိုင္ဆိုင္ဆိုင္။ ဆိုင္းေနာက္ထေတြရဲ့ ျပက္လံုးကလဲ ျမူးစရာ။ အေဖ့ကို လဲေလ်ာင္းနားဖို ့ အိပ္ယာအိပ္ခင္း စီစဥ္ေပးတာ ေတြ ့ရေတာ့ လိုေလေသး မရွိေအာင္ ေဖာ္ေရြမွ ုအတြက္ အံ့ၾသရသည္။ အေဖက ၾကာၾကာမလွဲနိုင္ပဲ ကားကို ထြက္ေမွ်ာ္လိုက္ ျပန္၀င္သြားလိုက္နွင့္။ သားကေတာ့ လူၾကီးေတြ ဘာျဖစ္လို ့ ျဖစ္မွန္းေတာင္ မသိ အိပ္ေမာက်ေနေလရဲ့။

ေမွာင္ေမွာင္မဲေနေသာ ကားလမ္းမမွာ တခါတခါ ဆိုင္ကယ္ေလး တစင္းတေလ ျဖတ္သြားတာက လြဲလို ့ ျငိမ္သက္ေနသည္။ အလွ ူ ့ရွင္ၾကီးက မုန္ ့ဆီေၾကာ္ပန္းကန္ၾကီးနဲ ့ ကားေပၚက ကြ်န္မတို ့ကို ဧည့္ခံေတာ့ အေတာ္အားနာမိသည္။ ဒီအခိ်န္ဆို ဆာေနေရာေပါ့တဲ့။ မစားရတာၾကာသည့္ အညာမုန္ ့ဆီေၾကာ္ေလးက ခ်ိဳလိုက္ပါဘိ။ ေစတနာေတြ အမ်ားၾကီးနဲ ့မို ့ ပိုခ်ိဳသလား ထင္မိတယ္။ မနက္ျဖန္ အလွ ူၾကီးေန ့မွာ ဆိုင္း၀ိုင္းနဲ ့ပါ ေဖ်ာ္ေျဖမည္တဲ့။ ဒီရာသီမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အလွ ူေပးၾကသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ အလွ ူ၄ ၅ ခု ထက္မနဲ ေတြ ့ခဲ့ရသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ မီးစက္ပိတ္နားေတာ့မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကြ်န္မတို ့အတြက္ မီးစက္ဆက္ဖြင့္ေပးထားျပီး သူတို ့ပါ ဆက္ေစာင့္ေပးေနတာ သိရေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေႏြးေထြးလံုျခံု သြားမိသည္။

၁ နာရီေက်ာ္ေစာင့္တဲ့အထိ ျမင္းျခံက ကားအရိပ္အေယာင္ မေတြ ့ရေတာ့ စိတ္ေတြက နဲနဲျပန္ပူလာျပန္သည္။ ရြာလူၾကီးမ်ားကေတာ့ ဆြဲဖို ့ကား ငွါးခ်င္လဲ ရြာထဲမွာရွိေၾကာင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘက္ထရီျပင္တတ္သူလဲ ရွိေၾကာင္း အမ်ိဳးမိ်ဳး နည္းလမ္းရွာေပးၾကသည္။ တကယ္လို ့ ဒီရြာမွာပဲ အိပ္ဖို ့ စီစဥ္ခ်င္လဲ ဘာမွ မပူရေၾကာင္းအထိ အားေပးၾကသည္။ ကြ်န္မတို ့မွာ ေက်းဇူးတင္ျပီးရင္း တင္မိရင္းပါ။ ေဟာ… ကားမီးေရာင္ေတြ ့ရျပီ။ အခ်ိန္ကလဲ ၁၁ နာရီရွိျပီ။ ဘုရား တရား မ လို ့ ျမင္းျခံက ကားျဖစ္ပါေစလို ့ ဆုေတာင္းရသည္။ ဓာတ္မီးေရာင္ျဖင့္ ပ်က္ေနသည့္ကားကို ျမင္သာေအာင္ ျပၾကသည္။ အမွန္ပါပဲ။ ကားက ကြ်န္မတို ့ကားနံေဘးထိုးရပ္သည္။ ကားေပၚက ဆင္းလာၾကတာက ကြ်န္မရဲ့ နို ့ညွာဦးေလး၊ အငယ္ဆုံးဦးေလး၊ ကြ်န္မ၀မ္းကြဲညီမရဲ့ အမ်ိဳးသား၊ ကြ်န္မရဲ့ တ၀မ္းကြဲညီမနွစ္ေယာက္။ တအုပ္ၾကီးပါ။ အေတာ္ကို အားရွိ၀မ္းသာသြားသည္။ ကြ်န္မတို ့အတြက္ ေစာင္ေတြ ေခါင္းစြပ္ေတြ အေႏြးထည္ေတြပါ သယ္လာၾကသည္။

ကြ်န္မဦးေလးေတြနွင့္ အေဖ၊ ေမာင္ တို ့က ကားျပင္ဖို ့ လုပ္ၾကသည္။ သူတို ့ယူလာသည့္ ဘက္ထရီက အၾကီးၾကီးျဖစ္ေနေတာ့ နည္းလမ္းရွာရျပန္သည္။ အလွ ူမ႑ာပ္ထဲက သူေတြ အကုန္လံုး ကားျပင္တဲ့ နားမွာ ပြဲၾကည့္သလို ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထိုင္ျပီး ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဘက္ထရီအၾကီးနဲ ့ဆက္ျပီး နွိ ုးလို ့ရေပမယ့္ ဘက္ထရီအၾကီးကို ဘယ္လို ဆက္မလဲ။ အေတာ္ ၾကိုးစားၾကည့္ၾကသည္။ ခက္တာက ၾကိူးကလဲ အလံုအေလာက္မပါ။ တနာရီေလာက္ ၾကာတဲ့အထိ သိပ္မထူးေတာ့ ကားကို ဆြဲဖို ့စဥ္းစားၾကသည္။ ေအာ္တိုကားဆိုေတာ့ ဆြဲဖို ့ ထင္သေလာက္ မလြယ္တဲ့။ လူေတြလဲ အေတာ္ပင္ပန္းေနေတာ့ ဦးေလး၂ေယာက္ ေနခဲ့ျပီး ဘက္ထရီဆိုက္တူတာ ျမင္းျခံျပန္ယူရင္း ဟုိဘက္ကားနဲ ့ ကြ်န္မတို ့ကို ျပန္ပို ့ဖို ့ စီစဥ္ၾကသည္။ ေစတနာေကာင္းမြန္ ရိုးသားကူညီတတ္ေသာ ႏွလံုးျဖူသည့္ အလွ ူ ့ရွင္ၾကီးနဲ ့တကြ ရြာသားေတြကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ အိမ္မွာတည္းနိုင္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္ေျပာျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ေရွာ္ျဖူရြာေလးမွ ထြက္ခဲ့သည္။

ျမင္းျခံေရာက္ေတာ့ ခ်မ္းလြန္းသည့္ အညာေဆာင္းမွာ ေစာင္ပုံၾကီးေတြၾကား တခ်ိဳးတည္း အိပ္လုိက္တာ မနက္မွနုိးသည္။ ကားက မနက္၅နာရီမွ ျမင္းျခံေရာက္သည္တဲ့။ က်န္ခဲ့သည့္ ဦးေလး ၂ေယာက္ဆီမွ ေရွာ္ျဖူရြာရဲ့ ခ်စ္စရာ ေဖာ္ေရြမွ ုကို ၾကားရျပန္သည္။ အခ်မ္းေျပေအာင္ မီးလံွ ုဖို ့ မီးေတာင္ေမြွးေပးေသးသည္။ ေရေႏြးၾကမ္း၊ မုန္ ့ဆီေၾကာ္နဲ ့ မီးစက္ၾကီး တညလံုးဖြင့္ေပးထားသည္တဲ့။ ၾကားရသမွ် ရင္ထဲေႏြးေထြး ၾကည္နူးမိသည္။ တာ၀န္ေက်ရံု သက္သက္ မဟုတ္ပဲ နွလံုးသားထဲက လာသည့္ အရိုးခံေစတနာ။ ေငြေပး၀ယ္ယူလို ့ မရတဲ့ ရိုင္းပင္းကူညီမွ ု။ ေရွာ္ျဖူရြာရြာသားေတြရဲ့ ေက်းဇူးကို တေန ့ေန ့မွာ တနည္းနည္းနဲ ့ ျပန္ဆပ္ဖို ့ ေတြးရင္း သူတို ့ရဲ့ ေစတနာ၊ ေမတၱာေတြကို ဒီပို ့စ္ေလးနဲ ့ မွတ္တမ္းတင္ အပ္ပါတယ္။

တန္ခူး
12:11pm 15-Jan-2009