လူၾကီးေလး

သားက ခုတေလာ လူၾကီး သိပ္လုပ္ခ်င္လာတယ္။ အရင္က ရင္ခြင္ထဲေပြ ့ျပီး အူ၀ဲလို ့ေအာ္ပါဦးဆို ကေလးေသးေသးေလးလို အသံေလးညွစ္ျပီး အူ၀ဲလို ့ေအာ္ျပတတ္တယ္။ ခုေတာ့ ကြ်န္မေရာ၊ သူ ့အေဖပါ အဲဒီလို လုပ္ခိုင္းရင္ သူက မ်က္နွာေလးတည္တည္နဲ ့ ျပန္ေျပာတတ္တယ္။ “သားသားက ကေလးေလး မဟုတ္ဘူး” တဲ့။ ဟုိတေန ့က သူ ့အကို၀မ္းကြဲေလးက ကေလး တလျပည့္က ရတဲ့ ေခ်ာကလက္ေလး လက္ေဆာင္ေပးတယ္။ အေပၚမွာ တလျပည့္တဲ့ ကေလးေလးရဲ့ ဓာတ္ပံုနဲ ့နာမည္ေလးပါပါတယ္။ သားက အဲဒီေခ်ာကလက္ေလးကို မစားဘူး။ သူ ့အေဖက အခံြျဖည္ျပီး ေသခ်ာေကြ်းေတာ့ သူက အေၾကာက္အကန္ျငင္းတယ္။ “အဲဒါကေလးေလးေတြ စားတဲ့ဟာ” တဲ့။ ေခ်ာကလက္ေပၚက ပံုေလးၾကည့္ျပီး သူ ့ဘာသာ မွတ္ခ်က္ခ်တာေၾကာင့္ ကြ်န္မတို ့နွစ္ေယာက္ ရယ္မိၾကပါတယ္။ အရင္က ပိတ္ရက္ အိပ္ယာနိုးကာစ အခ်ိန္ရရင္ သူ ့ကိုယ္ေလးကုိ ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္း ခြေခါင္းအံုးေလးလို ခြ… ျပီးရင္ ကလိထိုးဆို သူက သိပ္ေပ်ာ္။ ခုေတာ့… အေဖျဖစ္ျဖစ္ အေမျဖစ္ျဖစ္ အဲလို ခြရင္ သူက “သားသားက ခြမဟုတ္ဘူး” တဲ့။ (သူက ခြေခါင္းအံုးကို ခြလို ့ပဲေခၚတယ္)။ လူေလးက ေသးေသးေလးနဲ ့ လူၾကီးမလုပ္တတ္လုပ္တတ္ လူၾကီးလုပ္ခ်င္ေနတဲ့ သူ ့ပံုေလးက အေတာ္ကို ရယ္စရာေကာင္းပါတယ္။

ကြ်န္မက ခုထိ စကားမပီေသးတဲ့၊ ကေလးေလးလို စကားေျပာေနတုန္းျဖစ္တဲ့ သူ ့ကို စကားပိုတတ္ေအာင္ဆို သူ ့ထက္ၾကီးတဲ့ကေလးေတြနဲ ့ ပိုျပီး အေနနီးစပ္ေအာင္ ထားခဲ့ရာက သူရဲ့ လူၾကီးျဖစ္ခ်င္တဲ့ ေရာဂါစခဲ့တာပါ။ TVမွာ အရင္က Disney Channel ကိုၾကိုက္ရာက အခု Cartoon Networkကို ပိုစိတ္၀င္စားလာပါျပီ။ Cartoon Networkက Ben 10 ကို အသဲအသန္ကို စြဲလန္းလာပါတယ္။ သူ ့နာမည္ေခၚရင္ေတာင္ နာမည္အစား Ben 10 လို ့ေခၚခိုင္းတဲ့အထိပါ။ အဲဒီ Ben 10 ဇာတ္ေကာင္ေလး ၀တ္တဲ့ T-Shirt မွ ၀တ္ခ်င္လာတယ္။ Ben 10 ဇာတ္ေကာင္ေလးက လတ္ပတ္၀တ္ရင္ အင္အားရွိတဲ့၊ ပါ၀ါရွိတဲ့ စက္ရုပ္လို အေကာင္မ်ိဳးစံုျဖစ္ျဖစ္သြားတာကို အားက်ျပီး ဘယ္သြားသြား သူ ့အဖိုး၀ယ္ေပးတဲ့ Ben 10 ကစားစရာ လက္ပတ္နဲ ့မွ။ ခုေတာ့ သူ ့ကို စည္းကမ္းလုပ္ခ်င္ရင္ Ben 10 နည္းကို သံုးျပီး လုပ္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသြားပ်င္းရင္ “ေက်ာင္းမတက္ရင္ Ben 10 မဟုတ္ေတာ့ဘူး” လို ့သာ ေျပာလိုက္ ေငါက္ကနဲ ထ ေက်ာင္းသြားဖို ့ ျပင္ေရာ။ ေဆးေသာက္ခိုင္းလို ့ မေသာက္ရင္ “ေဆးမေသာက္ရင္ Ben 10 လို Energy ေတြရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ” လို ့သာ ေျပာလိုက္ ခါးတဲ့ေဆးေတာင္ ဇြတ္မွိတ္ျမုိခ်ေတာ့တာပဲ။ ကြ်န္မျဖင့္ Ben 10 ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ ့ေတာ့။

ထူးဆန္းတာေတြက္ို ပိုစိတ္၀င္စားလာတ့ဲ သားက ျမန္မာျပည္ အလည္သြားေတာ့ ေတြ ့ခဲ့တဲ့ ထူးဆန္းတဲ့အရာေတြကို ဒီျပန္ေရာက္တဲ့အထိ ေျပာလို ့မဆံုးေတာ့ပါဘူး။ မႏၱေလးေတာင္ေပၚက ေခါင္းတလံုး ကိုယ္နွစ္ခုနဲ ့ ျခၤေသ့ရုပ္ၾကီးကို သူ ့အေဖေျပာျပထားတဲ့ အတိုင္း မနုသီဟ၊ မနုသီဟနဲ ့ ထူးဆန္းအံ့ၾသေနတာ သူ ့ပန္းခ်ီထဲအထိေတာင္ ပါလိုက္ေသးတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ က်ိဳကၠဆံဘုရားနားက လိပ္ကန္မွာ မင္းသားေခါင္းနဲ ့ ့ ျခၤေသ့ကိုယ္နွစ္ခုလဲေတြ ့ေရာ ၀မ္းသာအားရ မနုသီဟ ဆိုထေအာ္ေရာ။ သူ ့အေဒၚကေတာ့ သားေလးဟိုျပန္ေရာက္ရင္ ဆရာမကို ျခၤေသ့ၾကီးက ကိုယ္နွစ္ခုရွိတယ္လို ့ သြားမေျပာနဲ ့ေနာ္… သားကို ေဂါက္သြားျပီထင္လိမ့္မယ္တဲ့… စိုးရိမ္တၾကီး မွာရွာတယ္။ မႏၱေလး ဘုရားၾကီးက ေစ်းတန္းကို ပတ္ေတာ့ ကြ်န္မက ရံုးကလူေတြ လက္ေဆာင္ေပးဖို ့ ပစၥည္းေလးေတြ ၀ယ္ေနတုန္း သူတို ့သားအဖနွစ္ေယာက္က ဘီလူးေခါင္းၾကီးကိုင္ျပီး အနားေရာက္လာေရာ။ နတ္ကနားေတြမွာ ေခါင္းမွာစြတ္ကရတဲ့ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ဘီလူးေခါင္းၾကီးကို သားက အထူးအဆန္းျဖစ္ျပီး လိုခ်င္တာေၾကာင့္ သူ ့အေဖကလဲ ၀ယ္ေပးခဲ့တယ္တဲ့။ ကြ်န္မကေတာ့ အ၀င္ေတာ္မွန္းမသိ၊ မေတာ္မွန္းမသိ စိတ္ေတြပူလို ့။ ပိုက္ဆံျပန္မယူပဲ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို အလကားျပန္ေပးခဲ့ဆိုေတာ့ သားက လက္ကမခ်။ အစားေတြ ေပါက္ကရစားျပီး ညက်ေတာ့ သား၀မ္းေတြသြားေတာ့ ကြ်န္မမ်က္စိထဲ ကားထဲမွာ က်န္ေနတဲ့ ဘီလူးေခါင္းၾကီးပဲ ေျပးျမင္တယ္။ လင္မယား ၂ေယာက္ ရန္ေတြျဖစ္ၾကေရာ။ သူကေတာ့ ကြ်န္မကို ေခတ္ပညာတတ္မဟုတ္တဲ့ အတိုင္း ဒီလို အေတြးအေခၚေတြရွိရမလား ဆို ဆူ။ ေနာက္ဆံုး ေဖေဖက ကြ်န္မစိတ္ရွင္းေအာင္ အဲဒီညပဲ ဘီလူးေခါင္းၾကီးကုိ လြွင့္ပစ္ေပးပါတယ္။ ေရြွတိဂံုဘုရားေပၚေရာက္ေတာ့ ေခါင္း ၃လံုးနဲ ့ ဆင္ျဖူၾကီးကိုလဲ သူပဲ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြ ့ျပီး “ေမေမ ဆင္ၾကီးက ေခါင္း ၃ လံုးနဲ ့” ဆိုျပီး အထူးအဆန္းျပပါတယ္။ သူ ့အေဒၚကလဲ “သားေရ… ဆင္တိုင္း ေခါင္း ၃ လံုး မရွိဘူးေနာ္… အဲဒါ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ဒ႑ာရီ ထဲက ဆင္” လို ့ ရွင္းျပေပါ့။

ခုမွ ျမို ့ေတြကို နားလည္လာျပီး ဘယ္ျမို ့မွာ ဘယ္အမ်ိဳးရွိတယ္လို ့ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနပါျပီ။ စိတ္ကူးေပါက္တိုင္း “ေမေမရန္ကုန္သြားရေအာင္” လို ့ထထေျပာရင္ ကြ်န္မ အေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ ့အဖိုးကို လြမ္းေနတတ္လို ့ သူ ့အဖိုး ဒီခ်ိန္ဆိုဘာလုပ္ေနမလဲလို ့ အျမဲေမးတတ္ပါတယ္။ မႏွစ္က ေက်ာင္းအေဟာင္းမွာ ေက်ာင္းကပြဲကို အစမ္းေလ့က်င့္ ကတည္းက ဆရာမက ဒါလုပ္ဆို သူက ဟိုဟာလုပ္… မျငိမ္လြန္းလို ့ ဆရာမကို အားနာျပီး ထုတ္လိုက္ပါေတာ့လို ့ ကိုယ္က စေျပာရတယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာေတာ့ လူၾကီးလုပ္ခ်င္တဲ့သူကေလးက အေတာ္ဟုတ္ေနပါျပီ။ ဟိုတေန ့က တရုတ္နွစ္ကူး သူတို ့အတန္း ေဖ်ာ္ေျဖမယ္ဆို သြားအားေပးေတာ့ ပရိသတ္ဘက္လွည့္ျပီး တရုတ္သီခ်င္းကို ျပံုးျပံုးေလးဆိုျပေနတဲ့ သူ ့ကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္မမ်က္ရည္၀ိုင္းတဲ့ အထိ ၾကည္နူးမိပါတယ္။ ကေလးဘ၀ရဲ့ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရြွင္ျခင္း ျဖူစင္ရိုးသားျခင္းေတြက ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရနိုင္တဲ့အတြက္ သားရယ္ လူၾကီးေလး မျဖစ္ခ်င္္ေသးနဲ ့ဦးဆိုတဲ့ စကားကိုေတာ့ ရင္ထဲ ၾကိတ္ျမိုသိပ္မိပါေတာ့တယ္။

တန္ခူး
12:48pm 29-Jan-2009

ေစာင့္ေနတယ္ေမာင္….

(ဒီပံုေလးကို ဒီေနရာက ယူပါတယ္။)

အဲဒီတုန္းက အခ်စ္နဲ ့နုိးထျပီး အခ်စ္နဲ ့အိပ္ရာ၀င္တတ္တဲ့ အရြယ္။ အခ်စ္သီခ်င္းေတြခံစား အခ်စ္၀တၳဳေတြမွာ ေမ်ာပါတတ္တဲ့ အရြယ္။ ပန္းကေလး ပြင့္တာ၊ သစ္ရြက္ေလး လွ ုပ္တာ၊ ခန္းစီးစေလး လြင့္တာက အစ ရင္ခုန္သံေတြ ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တဲ့ အရြယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၇နွစ္က ပထမဆံုး ပံုနွိပ္ေဖာ္ျပခံခဲ့ရတဲ့ ရင္ခုန္ပြင့္က ကြ်န္မရဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ။ အိမ္ျပန္ေတာ့ စာအုပ္စင္ကို ေမြွေနွာက္ရင္း ျပန္ေတြ ့ခဲ့လို ့ အမွတ္တရ အေနနဲ ့ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ ့ေတြ ့တဲ့ အခါ အေတာ္ အခ်ိဳးေျပသြားတ့ဲ ပတ္၀န္းက်င္က လူေပြေလးတေယာက္ အေၾကာင္းကို ခ်ေရးမိခဲ့တာပါ။ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ငါေရးတာ အေတာ္ကို ကေလးဆန္တာပဲလို ့ ျပံုးမိပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ့ လူငယ္ဘ၀က ကေလးဆန္တဲ့ လက္ရာေလး မွ်ေ၀ခံစားၾကည့္ပါဦး။

************************
ေမာင္… ေမာင္ သိပ္မွားေနျပီ။

ေမာင့္ရဲ့ မိန္းခေလး တဦးေပၚ ျမင္တဲ့ ေခတ္ေနာက္က်လြန္းတဲ့ ေဟာင္းႏြမ္းတဲ့ အျမင္ၾကီးကို ျပုျပင္ လိုက္စမ္းပါ။ အားမနာတမ္း ေျပာရရင္ေတာ့ မိန္းခေလးေတြရဲ့ အသည္းကို လမ္းခင္းေလွ်ာက္ေနသူလို ့ နာမည္ၾကီးေနတဲ့ ေမာင့္ပညာေတြ သိပ္နုေသးတယ္…ေမာင္။

ဘယ္နဲ ့ေမာင္ရယ္…။ မိန္းခေလး တေယာက္ကို သူ ့ရဲ့ ျပင္ပ အမူအရာတင္ ၾကည့္ျပီး စိတ္ဓာတ္လည္း တထပ္တည္း ျဖစ္မယ္လို ့ ခန္ ့မွန္းရနုိင္မယ္တဲ့လား။ ေမာင့္ကို ဘယ္သူကမ်ား ဒီအယူအဆၾကီးကို နားသြင္းေပးခဲ့လဲ။ အဲဒီယူဆခ်က္ၾကီးဟာ ကြ်န္မနဲ ့က်မွ အလြဲၾကီး လြဲသြားတာကိုမ်ား ေမာင္ ယူက်ံဴးမရ ျဖစ္ေနလား။

သိမ္ေမြ ့ေျဖးညွင္းစြာ လမ္းေလ်ာက္တတ္ေသာ၊ ႏူးညံ့ေသာ စကားေတြကိုသာ ဆိုတတ္ေသာ၊ ပန္းပြင့္ေတြကို မပန္ရက္နိုင္ေအာင္ ခ်စ္ျမတ္နိုးတတ္ေသာ၊ ရွ ုပ္ေထြးေသာ လူအုပ္ၾကီးထဲမွာ လမ္းမေလွ်ာက္ရဲေသာ၊ ျမတ္နုိးေသာ အရာမ်ားကို အစြဲလမ္းလြန္ေသာ… ကြ်န္မကို ေမာင္ဟာ သာမာန္ မိန္းခေလး တေယာက္လုိ ထင္လိုက္တယ္ေလ။ ေမာင္ဟာ ကြ်န္မကို ေပ်ာ့ည့ံတဲ့ နွလံုးသားပိုင္ရွင္လို ့ တထစ္ခ်ၾကီး တြက္ခဲ့တာကိုး။ ေမာင့္ရဲ့ ကြ်န္္မမွာ မာနတရားေတြ ေရာေနွာေနတဲ့ ခပ္မာမာနွလံုးသားတခုကို ပိုင္ဆိုင္ထားတာ ေမာင္မွ အကဲမခတ္နိုင္ပဲ။

ကြ်န္မပိုင္နုိင္စြာ ေျပာနိုင္ေသးတာ တခုရွိတယ္။ ဒါဟာ ကြ်န္မကိုေမာင္ တကယ္ ခ်စ္မိသြားခဲ့တယ္ ဆိုတာ။ မျငင္းနဲ ့ေမာင္။ ကြ်န္မတို ့ မိန္းခေလးေတြမွာ ေမာင္မသိေသးတဲ့ ကြ်မ္းက်င္မွ ုေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနတယ္။ ကြ်န္မလား။ ကြ်န္မလဲ ေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာပဲေပါ့။ ေမာင္ဟာ ကြ်န္မရဲ့ ဦးဆံုးခ်စ္သူပဲ။ ရူးရူးမူးမူးကို အစြဲလမ္းၾကီးစြာ ခ်စ္တာ။ ေမာင္ ေမးဦးမလား။ ဒါျဖင့္ ဘာလို ့ေမာင္ေက်ာခိုင္းသြားခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္တစက္မက်ခဲ့လဲလို ့။ ေျပာျပီးပါေရာလား။ ကြ်န္မမွာ မာနနွလံုးသားရွိတယ္ေလ။ သစၥာမဲ့တဲ့ အခ်စ္တခု အတြက္ ကြ်န္မ နွေမ်ာတသ လြမ္းေနလဲ အပိုပဲေပါ့ေမာင္။ ေမာင္ဟာ သစၥာတရားကို နားလည္လာတဲ့ေန ့ ကြ်န္မဆီ ျပန္လာမွာပဲ ဆိုတာ ယံုၾကည္ေနတယ္ေလ။

ရယ္ေတာ့ ရယ္ရတယ္ေမာင္။ လူေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိိမ္ေနၾကတာကို မသိမသာ ေနေနၾကတာေလ။ အဲဒီလူေတြထဲမွာ ေမာင္ဟာ ထိပ္ဆံုးကပဲ။ မိန္းခေလး တေယာက္ကို လပိုင္းေလာက္သာ တြဲတယ္ဆိုတဲ့ ေမာင့္ရဲ့ အထင္မၾကီးေလာက္တဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ၾကီးတခုကို ဘာလို ့မ်ား လက္လြွတ္ ဆံုးရံွ ုးရမွာ ေၾကာက္ေနလဲ။ ဘာမ်ား မက္စရာရွိလို ့လဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ရည္းစားမ်ားသူလို ့ လက္မေထာင္ေနတဲ့ ေမာင့္အက်င့္ဆိုးတခုက ေမာင့္နွလံုးသားကို နွိပ္စက္လိမ့္မယ္။

ေမာင္…. တျခားသူေတြတုန္းကလို သံေယာဇဥ္ကင္းစြာ ကြ်န္မကို ျပတ္ေတာက္လိုက္ပါလား။ ဘာလို ့မ်ား ကြ်န္မ မသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ ယူထားတဲ့ ဓာတ္ပံုကို ေမာင္ျပန္မေပးသလဲ။ ဘာလို ့ ကြ်န္မရဲ့ မ်က္စိနဲ ့ ျမင္သာတဲ့ ေနရာေတြမွာ ကြ်န္မ မဟုတ္တဲ့ တျခားမိန္းခေလး တေယာက္နဲ ့ ျမူးတူးျပေနသလဲ။ ဒါဟာ သံေယာဇဥ္ မကုန္တဲ့ အမူအရာလို ့ ကြ်န္မယူဆတယ္။ ေမာင့္အျပံုးေတြ ေမာင့္အေပ်ာ္ေတြဟာ ဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ အတုအပေတြပါလို ့ ကြ်န္မ စြတ္စြဲတယ္။ ေမာင္ ဘာလို ့ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ အျပံုးတုေတြကို ပင္ပန္းခဲယဥ္းစြာ ဖန္တီးေနလဲ။ သူလဲ သြားတာပါပဲကြာ ဆိုတဲ့ စကားကို ေျပာေနခ်ိန္မွာ ေမာင့္အသံဟာ အနည္းငယ္ေတာ့ တုန္ေနရမယ္။ သံုးလဆိုတဲ့ အလြန္တိုေတာင္းတဲ့ ကာလေလး တခုမွာပဲ ေမာင့္အမူအရာ ေမာင့္လွ ုပ္ရွားမွ ု ေမာင့္ခံစားမွ ုေတြက္ု တက္နုိင္သမွ် ေလ့လာျပီး အကဲခတ္နိုင္ေအာင္ ၾကိုးစားခဲ့တယ္။ ေမာင္ဟာ ကြ်န္မထက္စာရင္ အကဲခတ္ရလြယ္တဲ့ လူတေယာက္ပဲ။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ ေမာင္ဟန္မေဆာင္တတ္ဘူး။

ေမာင္ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္း ျဖစ္မလာတဲ့ အတြက္ အေတာ္ခံျပင္းမွာပဲေနာ္။ တစံုတရာ အရိပ္အေငြ ့ကို ၾကိုတင္မျပပဲ ရုတ္တရက္ၾကီး ေကာင္မေလး တေယာက္ကို တြဲလာျပီး ဒါတို ့ခ်စ္သူေလးဆိုျပီး ကြ်န္မကို မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ ေမာင့္အမူအရာက သိပ္ကေလးဆန္ လြန္းပါတယ္။ ေမာင္ ေမ့လြယ္တာလား။ ကြ်န္မေမာင့္ကို အေျဖေပးခဲ့တဲ့ ေန ့တုန္းကလဲ ေမာင္က ကြ်န္မလက္ကိုတြဲျပီး ကြ်န္မထက္ အသက္ၾကီးမယ့္ အမၾကီး တေယာက္ေရွ ့မွာ ဒါကိုယ့္ခ်စ္သူေလးလို ့ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ အဲဒီတုန္းက အမၾကီးရဲ့ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စို ့ေနတာကို ေတြ ့မိေသးတယ္။ တေယာက္သံုးျပီးသားနည္းကို ထပ္သံုးလိုက္တာဟာ သိပ္ကို ေပ့ါေလ်ာ့လြန္းပါတယ္။ ဒီနည္းနဲ ့ပဲ နွစ္ခါမိတ္ဆက္ခံရဖူးတဲ့ ကြ်န္မကေတာ့ ေမာင့္ရဲ့ လွည့္ကြက္ ႏွစ္ခုမွာတင္ ေမာင့္ကို သိပ္သနားသြားမိတယ္။ ေမာင္ သိပ္ကို မတည္မျငိမ္ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ အဲဒီေန ့က ေမာင္ဟာ အခ်စ္ကို တန္ဖိုး မထားတတ္သူ၊ သစၥာကင္းမဲ့သူဆိုတာ သိလုိက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မမ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ ေမာင္သိပ္နွစ္သက္တဲ့ အျပံုးတခု ဖုံးအုပ္လို ့ ထားတယ္ေလ။ ကြ်န္မရင္ဘတ္မွာ ထိုးထားတဲ့ ရင္ထိုးေသးေသးေလးဟာ ေမာင္အျမတ္တနိုး ၀ယ္ေပးထားတာ။ အဲဒီရင္ထိုးေလးကိုပဲ ေမာင့္ခ်စ္သူ အသစ္ေလးကို လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္တယ္။ ေမာင့္မ်က္နွာ အပ်က္ၾကီးပ်က္ျပီး လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတာ ကြ်န္မျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ပါေသးတယ္။ ေမာင္ထင္ထားတဲ့ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ အမူအရာတခုမွ ကြ်န္မဆီမွာ ျငိစြန္းမေနတာ ေတြ ့လိုက္ရေတာ့ ေမာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ား အခံရခက္သြားလားဟင္။

ေမာင္ရယ္… ေမာင္က သိ္ပ္စိတ္ေပ်ာ့လြန္းတဲ့ မိန္းခေလးလို ့ အထင္ၾကီးထင္တားခဲ့တဲ့ ကြ်န္မစိတ္ဟာ သိပ္ကို မာေနပါေရာလား။ “ေ၀နုက သိပ္စိတ္ေပ်ာ့တဲ့ မိန္းခေလးပါ.. မယံုရင္ၾကည့္.. သူငါ့ဆီကို အသနား ခံလာမွာ”… ဆိုတဲ့ စကားတခြန္းကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ကြ်န္မဆီ ေရာက္ေအာင္ဆိုတဲ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ ့ ေမာင္ေျပာခဲ့သလဲ။ ဒါဟာ ေမာင္ျဖစ္ေစခ်င္ေနတဲ့ ဆႏၵတခုလို ့ ကြ်န္မ ေ၀ဖန္တယ္။ ဒီစကားကို ကြ်န္မျပန္ၾကားခ်ိန္မွာ ေမာင္ဟာ မိန္းခေလး တေယာက္ရဲ့ မာနကို ထိပါးတဲ့ စကားေတြမ်ိဳးလဲ သံုးနွ ုန္းတတ္တဲ့ လူတေယာက္ပါလားလို ့ အံ့ၾသမိရံု အျပင္ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိခဲ့ဘူး။

ေမာင္သိထားစမ္းပါ။ ခုေခတ္မိန္းခေလးေတြဟာ အခ်စ္ကို ဘ၀လို ့ မသတ္မွတ္ၾကေတာ့ဘူး။ အခ်စ္တခုထဲနဲ ့ ဘ၀ကို မို္က္မဲစြာ ေရစုန္မေမွ်ာတတ္ၾကဘူး။ အခ်စ္ေၾကာင့္ မိန္းမ မာနကို မပ်က္ျပားေစၾကဘူူး။ နွလံုးသားကြဲအက္ခဲ့ဘူးသူေတြကလဲ ေ၀ဒနာကို လ်စ္လ်ဴရွ ုျပီး ဘ၀ကို မခံခ်င္စိတ္နဲ ့ ရဲရဲၾကီး ဆန္တက္ၾကတယ္ အခ်စ္ဆိုတဲ့ တခုထဲမွာတင္ ဘ၀ကို ႏွစ္ျမုပ္ မထားပဲ တိုးတက္မွ ုကို ရွာၾကတယ္။ အခ်စ္ကို တန္ဖိုးထားေပမယ့္ အခ်စ္ေၾကာင့္ေတာ့ ေအာက္က်မခံဘူး ေမာင္။ အဲဒီလို မိန္းမမ်ိဳးထဲမွာ ေ၀နုပါတယ္။ ေမာင္ စြပ္စြဲပါဦးလား။ မင္းတို ့ တကယ္ မခ်စ္တတ္ၾကေသးလို ့ပါကြာလုိ ့။ ခ်စ္တတ္တာေပါ့ေမာင္ရယ္။ ဘယ္သူ တဦးတေယာက္ကိုမွ ခ်စ္မလာနိုင္ေတာ့တဲ့အထိ ေမာင့္အေပၚမွာ အခ်စ္ေတြပံုျပီး ခ်စ္ခဲ့တယ္။ အခုခ်ိန္ထိလဲ ခ်စ္ေနတုန္း။ အနာဂတ္မွာလဲ ခ်စ္ေနဦးမွာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်စ္အတြက္နဲ ့ ေတြေ၀တတ္တဲ့ ေမာင့္အပါးမွာ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ဖို ့ဆိုတာ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မထည့္ခဲ့မိဘူး။ ယုံ…ေမာင္…။ ကြ်န္မက မာန အၾကီးသား ေမာင္ရဲ့။

အျဖူေရာင္နဲ ့ေမာင့္ကို ဘယ္သူ ့ကို ပိုခ်စ္သလဲလို ့ ေမာင္ေမးခဲ့တုန္းက ကြ်န္မ အေျဖမေပးပဲ ရယ္ေမာေနခဲ့တယ္ေနာ္။ သက္မဲ့တခု ျဖစ္တဲ့ အျဖူေရာင္နဲ ့ေတာင္ အခ်စ္ျပိုင္ေနလို ့ ေမာင့္ကို ကြ်န္မ ေက်နပ္ခဲ့ရေသးတယ္။ ကြ်န္မကလဲ ကြ်န္မပဲေလ။ ကြ်န္မရဲ့ အ၀တ္အစား၊ အသံုးအေဆာင္ေတြ အကုန္လံုးမွာ အျဖူေရာင္ေတြခ်ည္း ေနရာယူထားတာကိုး။ ကြ်န္မ အျဖူေရာင္ကို အစြဲအလမ္း လြန္ေပမယ့္ ေျခညွပ္ဖိနပ္ကိုေတာ့ အျဖူေရာင္ မစီခဲ့ဘူး။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္မနွစ္သက္လြန္းတဲ့ အရာကို ေျခေထာက္ေအာက္မွာ မထားခ်င္လို ့ေလ။ ေမာင္ကေတာ့ ကြ်န္မအေၾကာင္းျပခ်က္ကို သေဘာက်ျပီး ရယ္ေမာပါေလေရာ။ ခ်စ္သူတေယာက္ကိို ဒီလိုစြဲျမဲစြာ ခ်စ္ေနခ်င္တာေပါ့ ေမာင္ရယ္။ ေမာင့္မွာ သစၥာတရား တခုသာ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရင္ အသက္ထက္ဆံုး ေမာင့္လက္ကို မျဖုတ္တမ္း တြဲထားမွာပါ။ ေမာင္ဟာ လူတေယာက္ကို တကယ္ခ်စ္မိသြားျပီလို ့ ၀န္ခံဖို ့ ဘာလို ့ဆြံ ့အေနလဲ။ အခ်စ္ဟာ သတၱိိကို ျဖစ္ေပၚေစတယ္ေလ။ ေမာင့္ဆီမွာ သတၱိေတြ ရွိလာနိုင္မွာပါ။ တခ်ိန္က်ေတာ့ ေက်ာခိုင္းသြားတဲ့ ေမာင္ကပဲ ကြ်န္မဆီကို ကြ်န္မရဲ့ ဖိတ္ေခၚမွ ုမရွိပဲ အေျပးေရာက္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေမာင္ ကြ်န္မအေပၚ ခ်စ္ေနတဲ့ အခ်စ္ေတြ ထုထည္ၾကီးမား ေပါက္ကြဲလာမယ့္ တေန ့။ အဲဒီေန ့ကို ေမ်ွာ္ေနမိတယ္။

ေမာင့္စိတ္ဓာတ္ေတြ မျပတ္သားတာ၊ ေမာင့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ မွားေနတာဟာ ေမာင့္ရဲ့ ေခ်ာေမာလြန္းတဲ့ ရုပ္ရည္ေၾကာင့္လားလို ့ အဆက္အစပ္မရွိ ေလွ်ာက္ေတြးမိေသးတယ္။ ေယာက်ၤားအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ေငးေလာက္တဲ့ ေမာင့္ရုပ္ရည္ကို ကြ်န္မသိပ္မနွစ္သက္ဘူး။ ေယာက်ၤားေလး တေယာက္မွာ ၾကမ္းတမ္းမွ ု အနည္းငယ္ေတာ့ ရွိရမယ္ေလ။ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ ့လြန္းေနတဲ့ ေမာင့္ရုပ္ကို ကြ်န္မ တကယ့္ကို မနွစ္သက္ခဲ့တာ။ ဘာလဲ… ေမာင္က ကြ်န္မကို ညာေနတယ္ ထင္လို ့လား။ ကြ်န္မေမာင့္ကို ခ်စ္မိသြားတာဟာ ဒီရုပ္ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူ ့ဘာသာ ခ်စ္ခ်င္လုိ ့ ခ်စ္သြားတာ။ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုေပၚလာမွန္းမသိတဲ့ ခို္င္ျမဲတဲ့ အခ်စ္တခုနဲ ့ခ်စ္သြားတာ။ ေမာင္နားလည္လား… ေမာင့္ရုပ္ရည္တခုေၾကာင့္ ေမာင့္အနားကို ကြ်န္မ အရွက္နည္းစြာ ေရာက္လာဦးမယ္ မထင္နဲ ့။


ေမာင္… မျပတ္သားနိုင္ပဲ ျပတ္သားလို္က္တဲ့ ပံုစံနဲ ့ ေမာင္ဟာ ကြ်န္မဆီကို ဘာေၾကာင့္ စတင္ဆက္သြယ္ခ်င္ရတာလဲ။ ေမာင့္ကိုေမာင္ေရာ ဆန္းစစ္ၾကည့္မိရ့ဲလား။ ဆက္သြယ္ခ်င္လဲ ေပၚေပၚထင္ထင္ေပါ့ ေမာင္ရယ္။ ေယာက်ၤားပီပီ သတၱိရွိရွိ ဆက္သြယ္လိုက္ပါလား။ အခုေတာ့ “ဟယ္လို” ဆိုတဲ့ ကြ်န္မအသံေလးကို ၾကားခ်င္ရံုသက္သက္နဲ ့ ဘာအသံမွ မတုန္ ့ျပန္ပဲ ဖုန္းခ်ပစ္တတ္တဲ့ ေမာင့္အက်င့္ကို ကြ်န္မသိေနျပီေလ။ ေမာင္က ေမာင္မွန္းမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ေနလဲ အဲဒီလူဟာ ေမာင္ပါပဲလို ့ ကြ်န္မေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာနိုင္တယ္။ ေမာင္ ကြ်န္မနဲ ့ နီးကပ္စြာ ရိွေနခဲ့စဥ္ အခ်ိန္ေတြက ဘာစကားမွ မေျပာပဲ ေတြေ၀ေနခိ်န္ဆို ေမာင့္အသက္ရွ ုသံဟာ ျပင္းေနတတ္တယ္။ ေမာင္ဟာေလ… ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာလို ့မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ ဒုကၡေပးခ်င္ေနရတာလဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မက ေမာင့္လို အေပါင္းအသင္းေတြ ထဲမွာ ဂုဏ္မယူသင့္တာကို ဂုဏ္ယူျပီး မေျပာတတ္ဘူး။ ေမာင္ ေ၀နုဆီ ဖုန္းဆက္တာ ၄ ခါရွိျပီးလို ့ ေျပာမိခဲ့ရင္ ဒီစကားဟာ ေမာင့္ဆီျပန္ေရာက္ျပီး ေမာင္သတၱိနဲစြာနဲ ့ ျငင္းေနဦးမွာ ကြ်န္မသိေနတယ္။

ေမာင္သတိထားမိလား….ေမာင္ ကြ်န္မအေပၚမွာ ၾကိုတင္ျမင္ထားတ့ဲ အမူအရာေတြဟာ ကြ်န္မဆီမွာ မရွိပဲ ေမာင့္ဆီကို ေရာက္ေနျပီေလ။ ေယာက်ၤားေတြဟာ မိန္းမေတြထက္ ထိန္းခ်ဴပ္မွ ု အားနည္းတယ္ေမာင္ရဲ့။ ကြ်န္မတို ့ မိန္းခေလးေတြဟာ လူ ့ဘ၀ကို ထိန္းခ်ဴပ္မွ ုေတြနဲ ့အတူ ေရာက္ရိွလာခဲ့လို ့ ေတာ္ရံုတန္ရုံ ခံစားရတာဆိုရင္ အသားက်ေနျပီ။ ေမာင္ဘာလုိ ့မ်ား ေအာင့္အည္းထိန္းခ်ဴပ္လို ့မရတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာကို ဖံုးဖိေနလဲ။ ေမာင့္အမူအရာေတြဟာ ေမာင့္အတြင္းစိတ္ကို ဖြင့္လွစ္ျပလိုက္သလိုပါပဲ။ ေမာင္ကြ်န္မအတန္းေရွ ့မွာ ကြ်န္မသိပ္နွစ္သက္တယ္လို ့ ေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ ကုတ္အက်ီၤ ရွည္ရွည္ၾကီးကို ၀တ္ျပီး ကြ်န္မကို ဂရုမစိုက္သလိုနဲ ့ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာျပီး ဘာလို ့ လာေနရတာလဲ။ တခ်က္တခ်က္ အလစ္ဖမ္းျပီး ခိုးၾကည့္တတ္တဲ့ ေမာင့္အၾကည့္ေတြကို ကြ်န္မသိသြားရင္ေတာ့ နွ ုတ္ခမ္းၾကီး ဖိကိုက္ျပီး မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္ေလ။ ဒီအခိ်န္မွာ ကြ်န္မဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ ရယ္စရာတခုကို အလ်င္အျမန္ ၾကံဖန္ရွာျပီး ရယ္ပစ္လိုက္ရတယ္။

ေဆးလိပ္ေသာက္က်င့္ မရွိတဲ့ ေမာင္ဟာ သုခိတာ ေဆးေပါ့လိပ္ၾကီးကို မကြ်မ္းက်င္စြာ
ဖြာရွိ ုက္ျပီး ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးေနတာကေရာ။ ေမာင့္ရ့ဲ မတည္ျငိမ္တဲ့ စိတ္ကို ေဆးလိပ္နဲ ့ဖံုးဖိဖို ့ ၾကိုးစားေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ကြ်န္မသိပ္ၾကိုက္တဲ့ ရုပ္ရွင္ကားတကား ရံုတင္တာနဲ ့ ရုပ္ရွင္လက္မွတ္ ၃ ေစာင္ဟာ ကြ်န္မလြယ္အိတ္ထဲ ေရာက္ေရာက္ ေနတတ္တာေရာ ေမာင့္လက္ခ်က္ပဲမိုလား။ လြယ္အိတ္ကို ဂရုတစိုက္ အေသအခ်ာ မထားတတ္တဲ့ ကြ်န္မအက်င့္ကို ေမာင္သိထားတယ္ေလ။ ကြ်န္မဆီကုိ စာတိုက္ကေန လက္နွိပ္စက္စာလံုးနဲ ့ ကဗ်ာေတြ ေရးေပးေနတာေရာ။ ေမာင္ရယ္… ကြ်န္မ ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)ရဲ့ ကဗ်ာေတြ သိပ္ၾကိုက္နွစ္သက္တယ္ ဆိုတာ ေမာင္ကလြဲလို ့ ဘယ္သူ ့ကိုမွ မေျပာမိေသးဘူး။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ကြ်န္မအိမ္က ကားလာမၾကိုမခ်င္း ဆိုင္ကယ္အသစ္စက္စက္ၾကီးကို ျပင္ေနသလိုလို၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ စကားေျပာေနသလိုလို… ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းမွာ စာက်က္က်င့္ မရွိတဲ့ ေမာင္က စာအုပ္တအုပ္ကို သဲၾကီးမဲၾကီး ဖတ္ေနသလိုလိုနဲ ့ အလုပ္ေတြ ၾကံဖန္ရွ ုပ္ေနတတ္တာေရာ။ မိန္းခေလးေတြကို အထင္ေသးတတ္တဲ့… ေနာက္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ အထင္ၾကီးလြန္းတဲ့ ေမာင္ဟာ အခုေတာ့ ကြ်န္မဆိုတဲ့ ေ၀နုကို တကယ္ခ်စ္မိသြားျပီး အၾကီးအက်ယ္ ခံစားေနရျပီ မဟုတ္လား။ စိတ္မေကာင္းပါဘူးေမာင္ရယ္။ ေမာင့္ကို အခ်စ္က ျပုျပင္ေပးသြား ပါလိမ့္မယ္။

ေမာင္ ေကာင္မေလးေတြနဲ ့ လံုး၀မတြဲေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ သတင္းက ကြ်န္မဆီကို ေမြွးပ်ံ ့စြာ ေရာက္လာတယ္။ ေမာင္ရယ္… ဒါနဲ ့မ်ား ကို္ယ့္ကိုယ္ကို နွိပ္စက္ေနရေသးတယ္။ ေမာင္ရဲ့ မာနၾကီးတဲ့ ခ်စ္သူဟာ ေမာင္ရွိရာကို ဘယ္ေတာ့မွ လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္မဟာ အျပစ္ရွိသူ တေယာက္မွ မဟုတ္တာ။ အျပစ္ရွိသူေမာင္ကသာ ကြ်န္မရွိရာလာျပီး ကြ်န္မကို ေတာင္းပန္ရမွာေပါ့။ ကြ်န္မကလဲ ေမာင့္ရဲ့ ေတာင္းပန္စကား တခြန္းနွစ္ခြန္းေလာက္နဲ ့တင္ ေက်ေအးလိုက္မွာပါ။ ေမာင့္နွ ုတ္က ေတာင္းပန္စကား ထြက္လာမယ့္ေန ့ကို ကြ်န္မစိတ္ရွည္စြာ ေစာင့္ေနပါတယ္။ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ခုပဲၾကည့္ေလ။ ကြ်န္မ ပရယ္တီကယ္လုပ္တာကို အရင္တုန္းကလို ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ မဟုတ္ပဲ မ်က္ေတာင္မခတ္ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ေမာင့္မွာ သတၱိေတြ ရွိလာျပီေလ။ ေမာင္ ကြ်န္မနား ေရာက္လာေတာ့မွာပါ။ ကြ်န္မကေတာ့ မိန္းခေလးေတြ ထားသင့္တဲ့ မာနတခုနဲ ့ ခြင့္လြွတ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ စကားတခြန္းကို ေျပာဖို ့ ေစာင့္ေနပါတယ္…ေမာင္။

************************
(စာၾကြင္း။ ဒီထဲက ေမာင္က အျပင္က ကြ်န္မရဲ့ ေမာင္မဟုတ္ပါေၾကာင္း)

တန္ခူး
11:00pm 24-Jan-2009

ဘီလူးကို ရွိခိုးၾကသူမ်ား

စိန္နားကပ္ ျပူးျပူးၾကီးေတြနွင့္ မိန္းမၾကီးနွစ္ေယာက္ လွပေသာ အုန္းပြဲ၊ငွက္ေပ်ာပြဲၾကီး ကိုင္ျပီး အဲဒီဘက္ထဲ ၀င္သြားသည္။ လက္ကိုင္ဖုန္း ပုဆိုးမွာထိုးထားသည့္ ရွပ္အျဖူလက္ရွည္နွင့္ လူလတ္ပိုင္း အရြယ္ အမိ်ဳးသားတေယာက္နွင့္ ပိုးပု၀ါပါးေလး မခို ့တရို ့ပတ္ထားသည့္ အမ်ိဳးသမီး လက္ထဲမွာေတာ့ ပု၀ါပါးပါးအသစ္တစံုနဲ ့ အဲဒီဘက္ထဲ ၀င္သြားျပန္သည္။ သနပ္ခါးေတြ ေဖြးေနေအာင္ လိမ္းထားျပီး ေရြွေတြ ညြွတ္ေနေအာင္ ၀တ္ထားသည့္ ပါတိတ္၀မ္းဆက္ အဆင္ၾကီးၾကီးနွင့္ ပံုစံတူ အန္တီၾကီးတို ့ အုပ္စုလက္ထဲမွာေတာ့ သာသနာပြဲအျပင္ ဦးထုတ္လို စြတ္ရသည့္ ဘီလူးေခါင္းေလးပါ ယူလာျပီး အဲဒီဘက္ထဲ ၀င္သြားေတာ့ သိခ်င္စိတ္ ေတြက ပိုလို ့မ်ားသြားသည္။

မ်ားေသာအားျဖင့္ ၀င္သြားသူေတြက ဘုရားဆီ အရင္မသြားပဲ အဲဒီဘက္ထဲ ၀င္၀င္သြားၾကေတာ့ သူတို ့လာတာ ေရြွတိဂံုဘုရားဆီမွ ဟုတ္ပါရဲ့လားလို ့ သံသယ၀င္သြားမိသည္။ တခိ်ဳ ့က ဘုရားရွိခိုးျပီးျပီလားေတာ့ မသိ။ အဲဒီဘက္ထဲက ထြက္လာျပီး သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ ့ ေလွကားမွ ျပန္ဆင္းသြားၾကသည္။ အဲဒီဘက္ထဲမွာ ေရွးေဟာင္း တန္ခုိးၾကီးဘုရား တဆူဆူမ်ား ရွိေနေလ်ာ့သလား။ ေသခ်ာတာက ေရြွတိဂံုဘုရားကို အေခါက္ေပါင္း မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ ေရာက္ဖူးသည့္ ကိုယ္မသိေသးသည့္ ေနရာတခုပါပဲ။

လူေတြ ၀င္လိုက္ ထြက္လိုက္နွင့္ အေတာ္စည္ကားေနေတာ့ ေနာက္ဆံုးမေနနိုင္။ အဲဒီဘက္ထဲဆီ သြားစပ္စုမိသည္။ ဘုရား…ဘုရား။ အားလံုးက သာသနာပဲြၾကီး၊ ပြဲငယ္နွင့္ တရိုတေသ ရွိခိုးေနၾကသည္မွာ ျမတ္စြာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္လဲ မဟုတ္၊ ေစတီတဆူလဲ မဟုတ္။ အစြယ္ျပူးျပူးနဲ ့ ဘီးလူးရုပ္ထုၾကီးပါလား။ ေရြွေရာင္တ၀င္း၀င္းနွင့္ အလြန္ၾကည္ညိုစရာေကာင္းလွေသာ၊ ျမန္မာတင္မက ကမာၻက သိေအာင္ တန္ခိုးၾကီးလွသည့္ သမိုင္း၀င္ ဆံေတာ္ရွင္ ေလးဆူဓာတ္ပံု ျမတ္ေရြွတိဂံံုေစတီၾကီးကို ေမ့ေလ်ာ့ျပီး ဘီလူးၾကီးကို ယံုၾကည္သက္၀င္ ရွိခိုးေနသူမ်ား ၾကည့္ျပီး ဘာစကားဆိုရမွန္း မသိေအာင္ ရင္ထဲမွာ အေတာ္၀မ္းနည္းမိသြားသည္။ စစ္မွန္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစလို ့ ဆုေတာင္းေပးရံုမွလြဲ၍....။

တန္ခူး
10:50am 20-Jan-2009

ေငြေပး၍လည္းမရႏိုင္…

ညက ပိန္းပိိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနသည္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘာအလင္းေရာင္မွ မရွိ။ လမ္းတဘက္ တခ်က္မွာ လယ္ကြင္းေတြပဲ ျဖစ္မည္။ ရြာဆိုလွ်င္ အလင္းေရာင္ေလး လူသံေလး ဒါမွမဟုတ္ ေခြးေဟာင္သံေလးေတာ့ ၾကားရနုိင္ေသးသည္။ ခုေတာ့ ေခြးတေကာင္ ေၾကာင္တျမီးမွ မေတြ ့။ အခ်ိန္က ၈နာရီ ဆိုေပမယ့္ အညာေဆာင္းက ေနအ၀င္ အေတာ္ေစာသည္။ ပါသြားသည့္ GSM ၂ လုံးလံုး ဘာsignal မွ မျပ။ လိုင္းျပတ္သည့္ေနရာ မွာမွ ကားက ပ်က္သည္။ ေၾကာက္္စိတ္၊ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ေတြနွင့္ ဆိုေနသည့္ ဘုရားစာက ဟုိေရာက္ ဒီေရာက္။ ငယ္ငယ္ကဆို သရဲေၾကာက္မိမွာ။ ခုေတာ့ သူခိုး၊ ဓားျပကို ပိုေၾကာက္မိသည္။ ျပီးေတာ့ ေျမြပါး၊ ကင္းပါး။

အေဖက ေနာက္တေခါက္ေလာက္ တြန္းၾကည့္ပါဦးဆိုေတာ့ ေမာင္နွင္ ့ ညီမေလးက ေဟာဟဲ၊ေဟာဟဲ နွင့္ တေၾကာ့တြန္းရျပန္သည္။ ဒိုင္နမိုေၾကာင္၍ ျမစ္သားက ၀ပ္ေရွာ့ အေသးေလးမွာ သြားျပင္မိကာမွ ဒိုင္နမိုက ဘက္ထရီကို လံုးလံုး charging မလုပ္ေတာ့တဲ့။ အေမက အေဖ့ကို လမ္းကို ျမင္ေအာင္ ဓာတ္မီးထိုး၊ ကြ်န္မက အိပ္ေနတဲ့သားေပၚက အေဖ့ကို လမ္းေျပာရသည္။ ကားအသြားအလာကလဲ ျပတ္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ ့။ ေဟာ… နားထဲမွာ စပီကာသံလိုလို ၾကားရသည္။ ဒါဆို ရြာတရြာနဲ ့ နီးလာတာေပါ့။ ငယ္ငယ္က ၾကီးၾကီးေျပာျပတတ္တဲ့ သရဲေၾကာင္းထဲက ၾကပ္ဆိုတဲ့ သရဲေတြ အေၾကာင္း သြားသတိရမိေသးသည္။ ၾကပ္ေတြက ရြာပံုဖန္ဆင္းျပီး အံုနဲ ့က်င္းနဲ ့ ေျခာက္တတ္ၾကသည္တဲ့။ မနက္က်ေတာ့ သခၤီ်ဳင္းကုန္းၾကီးျဖစ္ေနေရာတဲ့။ ခုဟာကေတာ့ တကယ့္ စပီကာသံစစ္စစ္ ျဖစ္နိုင္သည္။ ကားက နဲနဲေရြ ့လာေလ ပိုပို က်ယ္လာေလ။
ေမာင္နဲ ့ ညီမေလးက အေမာဆို ့ေနျပီ။ အေဖနဲ ့ ေမာင္က နည္းလမ္းေလးရွာ ဟိုႏွိ ုက္ ဒီႏိွ ုက္ လုပ္ၾကည့္ၾကျပန္သည္။

“ဟယ္… ဟိုမွာ မီးေရာင္ေလးေတြ… လူသံေတြလဲ ၾကားသလိုပဲ”

ညီမေလးရဲ့ အားတက္သေရာ ေျပာသံေၾကာင့္ အားလံုး ၀မ္းသာအားရ ၾကည့္မိၾကသည္။ ဟုတ္ပါရဲ့။ လူေလးေတြ တန္းစီလာေနပံုပါပဲ။ လက္ထဲမွာ ဓာတ္မီးေလးေတြလား မွန္အိမ္ေလးေတြလား မသိ။ လူေတြကို ထိုင္ေစာင့္ၾကသည္။ နီးလာေတာ့ ကားေလးနဲနဲတြန္းေပးဖို ့ အကူအညီေတာင္းရသည္။ ပထမတအုပ္က မိန္းမေတြခ်ည္း။
အလွ ူအိမ္က အၾကိုည တရားနာျပီး ျပန္လာၾကတာတဲ့။ မိန္းမေတြဆိုေတာ့ အားနာလွသည္။ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုျပီး ေနာက္တသုတ္ ေယာက်ၤားေတြကို ေစာင့္ၾကသည္။ လူငယ္၊ လူၾကီးေတြ စံုလင္စြာနွင့္ အလွ ူအိမ္ထိ အားၾကိုးမာန္တက္ တြန္းေပးၾကသည္။ ေတြ ့ပါျပီ။ ခန္ ့ညားလြန္းသည့္ အလွ ူမ႑ာပ္ၾကီး။ မီးစက္ထြန္းထားသည့္ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ေရြွေရာင္တ၀င္း၀င္းနဲ ့။ အလွ ူအိမ္ေရွ ့မွာ ကားကို ရပ္လိုက္တာနဲ ့ မ႑ာပ္ထဲကလူေတြ ျပာျပာသလဲ ထြက္လာသည္။ ကားတြန္းေပးသူေတြကလဲ ဘာမ်ားထပ္လုပ္ေပးရမလဲဆို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေပးေနၾကသည္။ ခုနက မိသားစုတခုထဲ အားငယ္ေနရသည့္ ဘ၀က ခုေတာ့ ေဘးမွာ အားတက္သေရာ ကူညီသည့္ လူအုပ္ၾကီးနဲ ့ဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အားေတြ ျပန္တက္လာသည္။

ေခါင္းေပါင္းၾကီးနဲ ့ အလွ ူရွင္က အေတာ့္ကို ေဖာ္ေရြလြန္းသည္။ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ ့ ကြ်န္မတို ့ကို ဘာမွ မစိုးရိမ္ဖို ့ အားေပးေနေသးသည္။ ဒီရြာနာမည္က “ေရွာ္ျဖူ” ျဖစ္ျပီး ျမင္းျခံနွင့္ ၁၆မိုင္ ေ၀းေသးသည္တဲ့။ ၾကိုးဖုန္းက ၉နာရီထိ သံုးလို ့ရေသးတာမို ့
အလွ ူရွင္ၾကီးက အေဖ့ပုခံုးဖက္ျပီး ၾကိုးဖုန္းဆီ လိုက္ပို ့ေပးသည္။ အေဖျမင္းျခံနွင့္ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ ရျပီး စိတ္ခ်သြားရမွ ကားတြန္းေပးသူေတြ ျပန္သြားၾကသည္။ ဘယ္ေလာက္ ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ တာ၀န္ေက်ရံု မဟုတ္တဲ့ နွလံုးသားထဲက ေစတနာစစ္စစ္ေတြ။ တမိသားစုလံုး ေေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္ေျပာၾကသည္။ ေနရာတကာ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ကြ်န္မကေတာ့ သားက ေပါင္ေပၚမွာ အိပ္ေနတာမို ့ ကားေပၚက လွမ္းျပီး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာရသည္။
ႏွလံုးသားျဖူသူတို ့ရဲ့ မီးေရာင္ေလးေတြက တေျဖးေျဖးနဲ ့ေ၀းသြားသည္။ အဲဒါကြ်န္မ ခ်စ္တဲ့ အညာသူ အညာသားေတြေပါ့။

ျမင္းျခံမွ ေဆြမ်ိဳးေတြ အလာကို ကားထဲမွာ ထိုင္ေစာင့္ၾကသည္။ အလွ ူရွင္ၾကီးေရာ ရြာမွ လူၾကီးတခ်ိဳ ့ထြက္လာျပီး မ႑ာပ္ထဲမွ ေရေႏြးေသာက္ရင္း ေစာင့္ရန္ လိွ ုက္လိွ ုက္လွဲလွဲ ဖိတ္ေခၚၾကေပမယ့္ အားနာလို ့ အေဖနဲ ့ ေမာင္သာ သြားျပီး ကြ်န္မတို ့ေတြက ကားထဲမွာပဲ ေစာင့္ၾကသည္။ သားကို ညီမေလးေပၚ ခဏတင္ျပီး ကားအျပင္ထြက္ေတာ့ အညာေဆာင္းက အရိုးစိမ့္ေအာင္ ေအးလွသည္။ ရြာထဲမွာ အလွ ူအိမ္မွ လြဲျပီး တျခားအိမ္ေတြက မီးေမွာင္ေနသည္။ အလွ ူအိမ္ကေတာ့ မီးစက္နွင့္ လင္းထိန္ေနျပီး စပီကာမွ ဆိုင္း၀ိုင္းသံကလဲ ျမိုင္ျမိုင္ဆိုင္ဆိုင္။ ဆိုင္းေနာက္ထေတြရဲ့ ျပက္လံုးကလဲ ျမူးစရာ။ အေဖ့ကို လဲေလ်ာင္းနားဖို ့ အိပ္ယာအိပ္ခင္း စီစဥ္ေပးတာ ေတြ ့ရေတာ့ လိုေလေသး မရွိေအာင္ ေဖာ္ေရြမွ ုအတြက္ အံ့ၾသရသည္။ အေဖက ၾကာၾကာမလွဲနိုင္ပဲ ကားကို ထြက္ေမွ်ာ္လိုက္ ျပန္၀င္သြားလိုက္နွင့္။ သားကေတာ့ လူၾကီးေတြ ဘာျဖစ္လို ့ ျဖစ္မွန္းေတာင္ မသိ အိပ္ေမာက်ေနေလရဲ့။

ေမွာင္ေမွာင္မဲေနေသာ ကားလမ္းမမွာ တခါတခါ ဆိုင္ကယ္ေလး တစင္းတေလ ျဖတ္သြားတာက လြဲလို ့ ျငိမ္သက္ေနသည္။ အလွ ူ ့ရွင္ၾကီးက မုန္ ့ဆီေၾကာ္ပန္းကန္ၾကီးနဲ ့ ကားေပၚက ကြ်န္မတို ့ကို ဧည့္ခံေတာ့ အေတာ္အားနာမိသည္။ ဒီအခိ်န္ဆို ဆာေနေရာေပါ့တဲ့။ မစားရတာၾကာသည့္ အညာမုန္ ့ဆီေၾကာ္ေလးက ခ်ိဳလိုက္ပါဘိ။ ေစတနာေတြ အမ်ားၾကီးနဲ ့မို ့ ပိုခ်ိဳသလား ထင္မိတယ္။ မနက္ျဖန္ အလွ ူၾကီးေန ့မွာ ဆိုင္း၀ိုင္းနဲ ့ပါ ေဖ်ာ္ေျဖမည္တဲ့။ ဒီရာသီမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အလွ ူေပးၾကသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ အလွ ူ၄ ၅ ခု ထက္မနဲ ေတြ ့ခဲ့ရသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ မီးစက္ပိတ္နားေတာ့မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကြ်န္မတို ့အတြက္ မီးစက္ဆက္ဖြင့္ေပးထားျပီး သူတို ့ပါ ဆက္ေစာင့္ေပးေနတာ သိရေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေႏြးေထြးလံုျခံု သြားမိသည္။

၁ နာရီေက်ာ္ေစာင့္တဲ့အထိ ျမင္းျခံက ကားအရိပ္အေယာင္ မေတြ ့ရေတာ့ စိတ္ေတြက နဲနဲျပန္ပူလာျပန္သည္။ ရြာလူၾကီးမ်ားကေတာ့ ဆြဲဖို ့ကား ငွါးခ်င္လဲ ရြာထဲမွာရွိေၾကာင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘက္ထရီျပင္တတ္သူလဲ ရွိေၾကာင္း အမ်ိဳးမိ်ဳး နည္းလမ္းရွာေပးၾကသည္။ တကယ္လို ့ ဒီရြာမွာပဲ အိပ္ဖို ့ စီစဥ္ခ်င္လဲ ဘာမွ မပူရေၾကာင္းအထိ အားေပးၾကသည္။ ကြ်န္မတို ့မွာ ေက်းဇူးတင္ျပီးရင္း တင္မိရင္းပါ။ ေဟာ… ကားမီးေရာင္ေတြ ့ရျပီ။ အခ်ိန္ကလဲ ၁၁ နာရီရွိျပီ။ ဘုရား တရား မ လို ့ ျမင္းျခံက ကားျဖစ္ပါေစလို ့ ဆုေတာင္းရသည္။ ဓာတ္မီးေရာင္ျဖင့္ ပ်က္ေနသည့္ကားကို ျမင္သာေအာင္ ျပၾကသည္။ အမွန္ပါပဲ။ ကားက ကြ်န္မတို ့ကားနံေဘးထိုးရပ္သည္။ ကားေပၚက ဆင္းလာၾကတာက ကြ်န္မရဲ့ နို ့ညွာဦးေလး၊ အငယ္ဆုံးဦးေလး၊ ကြ်န္မ၀မ္းကြဲညီမရဲ့ အမ်ိဳးသား၊ ကြ်န္မရဲ့ တ၀မ္းကြဲညီမနွစ္ေယာက္။ တအုပ္ၾကီးပါ။ အေတာ္ကို အားရွိ၀မ္းသာသြားသည္။ ကြ်န္မတို ့အတြက္ ေစာင္ေတြ ေခါင္းစြပ္ေတြ အေႏြးထည္ေတြပါ သယ္လာၾကသည္။

ကြ်န္မဦးေလးေတြနွင့္ အေဖ၊ ေမာင္ တို ့က ကားျပင္ဖို ့ လုပ္ၾကသည္။ သူတို ့ယူလာသည့္ ဘက္ထရီက အၾကီးၾကီးျဖစ္ေနေတာ့ နည္းလမ္းရွာရျပန္သည္။ အလွ ူမ႑ာပ္ထဲက သူေတြ အကုန္လံုး ကားျပင္တဲ့ နားမွာ ပြဲၾကည့္သလို ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထိုင္ျပီး ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဘက္ထရီအၾကီးနဲ ့ဆက္ျပီး နွိ ုးလို ့ရေပမယ့္ ဘက္ထရီအၾကီးကို ဘယ္လို ဆက္မလဲ။ အေတာ္ ၾကိုးစားၾကည့္ၾကသည္။ ခက္တာက ၾကိူးကလဲ အလံုအေလာက္မပါ။ တနာရီေလာက္ ၾကာတဲ့အထိ သိပ္မထူးေတာ့ ကားကို ဆြဲဖို ့စဥ္းစားၾကသည္။ ေအာ္တိုကားဆိုေတာ့ ဆြဲဖို ့ ထင္သေလာက္ မလြယ္တဲ့။ လူေတြလဲ အေတာ္ပင္ပန္းေနေတာ့ ဦးေလး၂ေယာက္ ေနခဲ့ျပီး ဘက္ထရီဆိုက္တူတာ ျမင္းျခံျပန္ယူရင္း ဟုိဘက္ကားနဲ ့ ကြ်န္မတို ့ကို ျပန္ပို ့ဖို ့ စီစဥ္ၾကသည္။ ေစတနာေကာင္းမြန္ ရိုးသားကူညီတတ္ေသာ ႏွလံုးျဖူသည့္ အလွ ူ ့ရွင္ၾကီးနဲ ့တကြ ရြာသားေတြကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ အိမ္မွာတည္းနိုင္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္ေျပာျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ေရွာ္ျဖူရြာေလးမွ ထြက္ခဲ့သည္။

ျမင္းျခံေရာက္ေတာ့ ခ်မ္းလြန္းသည့္ အညာေဆာင္းမွာ ေစာင္ပုံၾကီးေတြၾကား တခ်ိဳးတည္း အိပ္လုိက္တာ မနက္မွနုိးသည္။ ကားက မနက္၅နာရီမွ ျမင္းျခံေရာက္သည္တဲ့။ က်န္ခဲ့သည့္ ဦးေလး ၂ေယာက္ဆီမွ ေရွာ္ျဖူရြာရဲ့ ခ်စ္စရာ ေဖာ္ေရြမွ ုကို ၾကားရျပန္သည္။ အခ်မ္းေျပေအာင္ မီးလံွ ုဖို ့ မီးေတာင္ေမြွးေပးေသးသည္။ ေရေႏြးၾကမ္း၊ မုန္ ့ဆီေၾကာ္နဲ ့ မီးစက္ၾကီး တညလံုးဖြင့္ေပးထားသည္တဲ့။ ၾကားရသမွ် ရင္ထဲေႏြးေထြး ၾကည္နူးမိသည္။ တာ၀န္ေက်ရံု သက္သက္ မဟုတ္ပဲ နွလံုးသားထဲက လာသည့္ အရိုးခံေစတနာ။ ေငြေပး၀ယ္ယူလို ့ မရတဲ့ ရိုင္းပင္းကူညီမွ ု။ ေရွာ္ျဖူရြာရြာသားေတြရဲ့ ေက်းဇူးကို တေန ့ေန ့မွာ တနည္းနည္းနဲ ့ ျပန္ဆပ္ဖို ့ ေတြးရင္း သူတို ့ရဲ့ ေစတနာ၊ ေမတၱာေတြကို ဒီပို ့စ္ေလးနဲ ့ မွတ္တမ္းတင္ အပ္ပါတယ္။

တန္ခူး
12:11pm 15-Jan-2009

ေပ်ာ္ရာမွ ေတာ္ရာသို ့

ေတာ္ရာက ေပ်ာ္ရာကို သြားခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္းေတြ သြက္သေလာက္
ေပ်ာ္ရာက ေတာ္ရာကို ျပန္ခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္းေတြက အရမ္းေႏွးေကြးေနတယ္…
သိလိုက္ရတာက ကိုယ္သာ ေတာ္ရာျပန္ေရာက္ခဲ့ျပီး စိတ္ေတြက ေပ်ာ္ရာမွာ က်န္ေနခဲ့တုန္း…
အသြားတုန္းက အေပ်ာ္မ်က္နွာေတြက အျပန္လမ္းမွာ အလြမ္းမ်က္နွာေတြ အျဖစ္ေျပာင္း..
ေၾသာ္… ခ်စ္ေသာသူေတြနဲ ့ ခ်စ္ေသာ အရပ္နဲ ့ ေကြကြင္းရျခင္း ဒုကၡ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ လြတ္ေျမာက္နိုင္ပါ့မလဲ…
အိမ္မဟုတ္တဲ့ အိမ္မွာ ဆယ္စုနွစ္ေတြၾကာတဲ့အထိ ေနသားမက်ေသးတာေတာ့… ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က အစြဲအလန္းၾကီးလြန္းလို ့လား…
ရုပ္၀တၳဳေတြ ခ်ိဳ ့တဲ့တဲ့ အဲဒီေနရာမွာ ေႏြးေထြးမွ ုေတြ ခ်မ္းသာေနတုန္းပါ…
သနားစရာေကာင္းေအာင္ ေရာင့္ရဲတတ္ျခင္းကပဲ အေၾကာင္းရင္းလားလို ့ ေတြးေနမိတယ္…
ဒါမွမဟုတ္ ေရာင့္ရဲျခင္းမွာ ေနသားက်သြားတာလား…
သူတို ့ အိုဘားမားကို စိတ္မ၀င္စားဘူး… သူတို ့ economic crisis ကို ေတြးမပူဘူး… သူတို ့ climate change ကို မေၾကာက္အားဘူး…
ကိုယ္ေနခဲ့ဘူးတယ္… ကိုယ္ျပန္ေနၾကည့္ခဲ့တယ္… အဲဒီဘ၀ကို… သတင္းနားမေထာင္ခဲ့ဘူး… အင္တာနက္ မသံုးခဲ့ဘူး… ေလနုေအးနဲ ့ေတာင္ အေတာ္ေ၀းေနခဲ့တာသာၾကည့္…
အေတာ္ျငိမ္းခ်မ္းတာပဲလို ့ ဆိုေတာ့ အေမက ေျပာတယ္… ညည္းအိတ္ထဲမွာ သံုးစရာ ပိုက္ဆံရွိေနသ၍ေပါ့တဲ့…
အညာက ေဆြမ်ိဳးေတြ ၾကက္သြန္ေစ်းက်လို ့ စီးပြားေရး မေျပလည္တာေတြ ့ေတာ့ ဘာမ်ားလုပ္ေပးနိုင္မလဲလို ့ စဥ္းစားရင္းခ်ာခ်ာလည္… ကိုယ့္ကန္ေတာ့ေငြေလးက ဘယ္ေလာက္ အသံုးခံမွာမို ့လဲ…
အစာအိမ္ကင္ဆာျဖစ္တာ ေဆးကုဖို ့ ပိုက္ဆံမရွိလို ့ အိမ္အသဲအသန္ လိုက္ေပါင္ေနရတဲ့ လူနာအေၾကာင္းၾကားေတာ့ ညီမေလးက တဆင့္ ေဆးကုသစရိတ္လွ ူခဲ့တယ္…
လူနာက မ်က္ရည္ေတြ၀ဲတဲ့ အထိေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္တဲ့… လူဆင္းရဲေဆးရံုက ညီမေလးက ေျပာတယ္ ပို္က္ဆံက အသက္တဲ့… ရင္ထဲမွာ ဆို ့နင့္နင့္ၾကီး…
မႏ ၱေလးက စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ လူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးသလို ေတာင္းရမ္းသူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တုိးလာတာ အေတာ္သိသိသာသာ… လဘက္ရည္ဆိုင္တခုမွာ လူေတြ အမွိ ုက္ပစ္တာေတြကို လိုက္ေကာက္ဖို ့ ဆိုင္က ခန္ ့ထားတဲ့ ကေလးရဲ့ လစာကို ေမးၾကည့္မိေတာ့ တလ တေသာင္းခြဲတဲ့… အဲဒီကေလးက ရွိလွမွ ၁၀နွစ္ေပါ့… ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေတာင္းရမ္းေနသူေလးကလဲ သူနဲ ့ မတိမ္းမယိမ္း… မလိုက္သင့္တဲ့ ျဖတ္လမ္း လိုက္မိေနတာမ်ားလား…
ပုဂံမွာ ဘုရားသမိုင္းေျပာရင္း အသက္ေမြးတဲ့ ကေလးေတြ ဘုရားသမိုင္း မေျပာလဲ မုန္ ့ဖိုးေတာင္းေနတာ ေတြ ့ေတာ့ အေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္…
ဒါေပမယ့္လဲ… သူတို ့ဆီမွာ ေငြနဲ ့ ၀ယ္လို ့ မရတဲ့ လိွ ုက္လွဲျခင္းေတြ ရွိတယ္…
သည္းခံခြင့္လြွတ္တတ္တဲ့ ေမတၱာတရားေတြ ရွိတယ္… ကူညီေဖးမတတ္တဲ့ ေႏြးေထြးျခင္းေတြ ရွိတယ္…
ခံစားခ်က္ေတြနဲ ့လူပီသတဲ့ မ်က္နွာေတြၾကားထဲမွာ သားက ေပ်ာ္ေနပံုမ်ား… ျပန္မလိုက္ေတာ့ဘူးတဲ့… ဖိုးဖိုးဖြားဖြားနဲ ့ ေနခဲ့မယ္တဲ့….
သားနွလံုးသား ပုစိေလးလဲ ခံစားတတ္ရွာတာပဲေလ…
လူေတြ အေပၚယံုၾကည္စိတ္ခ်ျခင္းေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ားခံမလဲ…
စက္ရုပ္မ်က္နွာေတြနဲ ့ မေတာ္တဆထိမိတာေတာင္ သည္းညည္းမခံနိုင္တဲ့ မသိနားမလည္တဲ့ ကေလးကိုေတာင္ ခြင့္မလြွတ္နုိင္တဲ့ အရပ္က ကိုယ့္အတြက္ေတာ္ရာတဲ့…
ထံုးစံအတိုင္း ကုိယ္က ဘာကို လိုခ်င္တာလဲ… ကိုယ္က ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ… လိုခ်င္တာေတြေရာ ရျပီလား… ျဖစ္ခ်င္တာေတြေရာ ျဖစ္ခြင့္ရျပီလား… သားကို ျခင္မကိုက္ ယင္မနား ေလေအးစက္နဲ ့ ထားခ်င္ေသာ္ျငားလဲ သူေပ်ာ္ရဲ့လား… သူလိုခ်င္တာဒါလား… မိဘေတြကို လုပ္ေကြ်းျပုစုျခင္းဆိုတာ ေငြတခုထဲလား… ကို္ယ္ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး…. ျပီးေတာ့ လူကလဲ မေပ်ာ္ဘူး…

(စာၾကြင္း- မေျပာမဆိုနဲ ့ ျပန္သြားရတာက ျပန္ခါနီးနဲ ့ျပန္မယ့္ရက္ေတြမွာ သားေရာ သူ ့အေဖပါ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာနဲ ့ လုပ္စရာရွိတာေတြ တေယာက္ထဲလုပ္ျပီး နွ ုတ္ဆက္ဖို ့အခ်ိန္မရျဖစ္သြားရတာပါ။ လာလည္နွ ုတ္ဆက္သူေတြ၊ နွစ္သစ္ဆုေတာင္းေပးသူေတြ အားလံုးကို အရမ္းကို ေက်းဇုူးတင္ပါတယ္။ အားလံုးကို အရမ္းသတိရလြမ္းေနမိတာ အမွန္ပါပဲ။ ေပ်ာ္ရြွင္ျငိမ္းခ်မ္းဖြယ္ နွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစလို ့ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္။)

တန္ခူး
11:50am 12-Jan-2009