ၾကီးၾကီး

ကြ်န္မခုတေလာ အလုပ္ကလဲရွုပ္၊ stressကလဲမ်ား၊ အိမ္က အမ်ိဳးသားကလဲ အလုပ္ကိစၥနဲ ့ ခရီးရွည္ထြက္နဲ ့ သံေယာဇဥ္ၾကီးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဘက္ကို လွည့္ဖို ့ အခ်ိန္မရျဖစ္ေနပါတယ္။ သတင္းစကားမွာ ဘေလာ့ဂ္မွ ခဏခြင့္ယူပါမယ္လို ့ေျပာခ်င္ေပမယ္ ့ စိတ္ကမျပတ္ပါဘူး။ အခ်ိန္ရရင္ေရးမယ္ဆိုျပီး ေတးေတးထား မေရးျဖစ္နဲ ့ ခ်စ္တဲ့မိတ္ေဆြေလးေတြနဲ ့ အေတာ္ကို ေ၀းေနသလို ခံစားရပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ၾကိုၾကားၾကိုၾကား လည္ျဖစ္ေပမယ့္ ရံုးမွာ အေတာ္ကိုေနွးေနတာမို ့ တခ်ိဳ ့ဆို ဖတ္လို ့ကိုမရ၊ တခ်ိဳ ့ဆို ေကာ္မန္ ့တင္လို ့မရနဲ ့ အဲဒီဒုကၡကလဲ တမ်ိဳး။ တခုခုေတာ့ တင္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုျပီး ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က စိတ္ထဲရွိတာေလးတင္ျပီး ျပန္ဖတ္မိေတာ့ အားမလို အားမရျဖစ္ရပါတယ္။ ကြ်န္မတင္ျပပံု အေတာ္ညံ့လို ့ ဆိုလိုခ်င္တာကို ပီပီျပင္ျပင္ မေဖာ္ျပနိုင္ခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မဆိုလိုခ်င္တာ တေျဖးေျဖးနဲ ့ တေယာက္နဲ ့တေယာက္ၾကား ယံုၾကည္မွ ုေတြ ပ်က္ျပားလာေအာင္ မလံုျခံုေတာ့တဲ့ ကမာၻၾကီးအေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မတင္ျပပံု ည့့့ံဖ်င္းမွ ုေၾကာင့္ အသက္ၾကီးသူနဲ ့ ေဂးေတြရဲ့ လူ ့အခြင့္အေရးကို ထိခိုက္သလို ျဖစ္သြားတာ အထူးေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက ကြ်န္မရဲ့ ပို ့စ္ေတြမွာ ကြ်န္မအေဒၚလုိ ့ သံုးနွံ ုးခဲ့တဲ့ ကြ်န္မရဲ့ ေက်းဇူးရွင္၊ ကြ်န္မဘ၀ရဲ့ အေရးပါဆံုးသူတေယာက္က ေဂးျဖစ္ေနေတာ့ ကြ်န္မ ဒီပို ့စ္ျပန္ဖတ္ျပီး အေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ခုေတာ့ ေရးမယ္ေရးမယ္လို ့အားခဲထားတဲ့ ကြ်န္မရဲ့ အေဒၚ (သို ့) ဦးေလးအေၾကာင္းကို ေရးရင္း ညံ့ဖ်င္းသြားတဲ့ အရင္ပို ့စ္အတြက္ အေလ်ာ္ေပးပါရေစ။ နားလည္ေပးသူ၊ ေကာ္မန္ ့ေလးမ်ားနဲ ့ အားေပးသူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္လ်က္ပါ။

*****************************
ၾကီးၾကီး

ကြ်န္မ ၁နွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အရြယ္မွာ ၾကီးၾကီးကို အေမက အညာက ေခၚလာခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ၾကီးၾကီးက ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္။ ဆံရစ္၀ိုင္းေလးနဲ ့ ပုဆိုးေလးကို ထမီလို ၀တ္တဲ့ ခပ္ႏြဲ ့ႏြဲ ့ေကာင္ေလးက အေဖရဲ့ တ၀မ္းကြဲညီငယ္ေလးပါ။ တမ်ိဳးလံုးမွာ သူမွ ထူးထူးျခားျခား မိန္းခေလးစိတ္ေပါက္ေနခဲ့တာမို ့ ေယာက်ၤားေလးေပါတဲ့ အေဖတို ့ အမ်ိဳးေတြထဲမွာ သူ ့ကို ညီအကိုေတြက အားမလို အားမရျဖစ္ခဲ့ျပီး တခ်ိဳ ့အကိုေတြ၊ညီေတြ ဆို မေခၚမေျပာပဲေတာင္ ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အေမကေတာ့ သနားစရာ အဲဒီေကာင္ေလးကို ကြ်န္မကို ထိန္းေပးဖို ့ အိမ္မွာ ကူညီဖို ့ေခၚလာခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္မလူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္က်ေတာ့ ၾကီးၾကီးက ဂ်ဴးလိယက္လို ခါးေလာက္ရွိတဲ့ ဆံပင္စင္းစင္းရွည္ရွည္ၾကီးနဲ ့ အဲဒီေခတ္က ၀ါ၀ါ၀င္းေရြွတို ့ ခင္သန္းနုတို ့၀တ္သလို လည္ပင္းမွာ စတစ္ေကာ္လံျမင့္ျမင့္ၾကီးေတြကို ဖက္ရွင္က်က် ၀တ္တတ္တဲ့ ကြ်န္မစိတ္ထဲ ဦးေလးလို ့ ဘယ္လိုမွ သေဘာထားလို ့မရတဲ့ ကြ်န္မ အေဒၚျဖစ္လာခဲ့ပါျပီ။ အေမက သူ ့ကိုခ်စ္ေတာ့ ဆင္ေပးရင္း ျပင္ေပးရင္းနဲ ့ တကယ္ မိန္းခေလး တေယာက္နဲ ့ ခြဲမရေအာင္တူသြားေတာ့ အေဖကေတာ့ အေမဖ်က္ဆီးတယ္ဆိုျပီး တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ ့ပါ။ တကယ္ေတာ့ ၀ဋ္ေၾကြးပါသူမို ့ သူ ့စိတ္က ဘယ္လိုမွ ျပင္လို ့မရပါဘူး။

ၾကီးၾကီးက ေတာမွာေမြး ေတာမွာၾကီးခဲ့တာမို ့ အတန္းပညာကို ၈တန္းေအာင္တဲ့ အထိသင္ျပီး ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဥာဏ္ရည္ထက္ျမက္ျပီး ပတ္၀န္းက်င္ေလ့လာမွ ု အားေကာင္းပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အက၊ ပန္းခ်ီ၊ မိတ္ကပ္၊ ဇာထိုး၊ ပန္းထိုး၊ ပန္းအလွျပင္ စတာေတြကို စနစ္တက် သင္တန္းမတက္ရပဲ စာအုပ္ေတြဖတ္၊ ေလ့လာတာ အေတာ္ကို ကြ်မ္းက်င္ပါတယ္။ သူေရာက္လာျပီး ခဏၾကာမွာ ကြ်န္မကို ပိန္ေညွာင္ေညွာင္ေလးကေန ၀တုတ္တုတ္ ေကာင္မေလး ဘ၀ေရာက္သြားေအာင္ စိတ္ရွည္ျပုစုတတ္သူပါ။ အေမလက္လြွဲရတဲ့ အထိ ဟင္းအမယ္မ်ိဳးစံုကို အရသာထူးေအာင္ ခ်က္တတ္ပါတယ္။ စကားေျပာေကာင္းသူမိို ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက ဘာဟင္းခ်က္သလဲ ေမးရင္ သူေျပာတာနဲ ့တင္ စားခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတတ္ပါတယ္။

မနက္ဖက္ ကြ်န္မ မိဘေတြ ရံုးသြားရင္ သူက ခ်က္ျပုတ္ျပီးစီးျပီး ကြ်န္မကို မနက္စာေကြ်း ေရမိုးခ်ိဳး သနပ္ခါးေလး ေဖြးေနေအာင္လိမ္းေပးျပီး အိပ္ခါနီးမွာ ပံုေျပာျပတတ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့အသံကလာတဲ့ ပံုျပင္လက္ေဆာင္ထဲကလို အသံေနအသံထားနဲ ့ စိိတ္၀င္စားေအာင္ ေျပာတတ္သူမို ့ သူပံုေျပာတာကို ကြ်န္မတို ့ေမာင္ႏွမ ၃ ေယာက္လံုး နွစ္သက္ၾကပါတယ္။ ထူးျခားတာက သူ ့အသံက ေယာက်ၤားတေယာက္ အသံနဲ ့လံုး၀ မတူပါဘူး။ မာမာေအး၊ တင္တင္ျမ၊ ခ်ိဳျပံုး၊ ခင္ညြန္ ့ရီ၊ ရီရီသန္ ့ သီခ်င္းေတြကို အေတာ္တူေအာင္ ဆိုနိုင္ပါတယ္။ အရွိ ုက္အငင္က အစေပါ့။ ကြ်န္မကေတာ့ မာမာေအးသီခ်င္းနဲ ့မွ အ္ိပ္တတ္သူပါ။ ညေနဘက္ ေဖေဖတို ့ ေမေမတို ့ျပန္မလာခင္ ေျခလက္သန္ ့စင္ျပီး အက်ီၤီအသစ္လဲေပးျပီး အိမ္ေရွ ့မွာ ေဖတို ့ေမတို ့ ျပန္အလာကို ၾကိုေစပါတယ္။ တအိမ္လံုးကို သန္ ့ရွင္းျပီး ဧည့္ခန္း စားပြဲမွာ ျခံထဲက ပန္းေတြနဲ ့ ပန္းအိုးလွလွ တလံုးထိုးထားတတ္ပါတယ္။ သူ ့မွာ အနုပညာမ်က္စိရွိေတာ့ ဂမုန္းရြက္ေလးေတြကအစ ပြင့္တူရြက္တူပန္းေလးေတြ အဆံုး ျမင္သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထိုးတတ္ပါတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲက ဆက္တီခံုေလးေတြက ကုလားထိုင္စြတ္ေလးေတြမွာ သူ ့လက္ရာ အ၀တ္စေလးေတြနဲ ့ပံုေဖာ္ထိုးထားတဲ့ ဂ်ပန္မရုပ္ေလးေတြဆို တခ်ိဳ ့ဧည့္သည္ေတြေတာင္ အပ္ခ်င္လာတဲ့ အထိ လက္ရာေျမာက္လွပါတယ္။

သူက အေဖ့ဥပေဒပညာလဲ အမွတ္တမဲ့ မေနဘဲ ေလ့လာလိုက္ေသးတာ။ ညေနဘက္ အေဖအမွ ုသည္ေတြ လာျပီဆို အေဖျပန္မလာေသးခင္ သူက ေကာင္းေကာင္း ဧည့္ခံတတ္ပါတယ္။ တရားမအမွ ုက ဘယ္လို၊ ရာဇ၀တ္မွ ုက ဘယ္လိုနဲ ့ တကယ့္အားကိုးရတဲ့ Marketing Manager တေယာက္လိုပါပဲ။ သူ ့ကိုယ္သူလဲ ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ ေက်ာ့ေမာ့ေနေတာ့ တခ်ိဳ ့သိပ္မသိတဲ့ အမွ ုသည္ေတြဆို ဆရာကေတာ္လို ့ ေခၚမိတဲ့အထိပါပဲ။ အဲဒီအခါ သူက တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ ့ ကြ်န္မက ဆရာ့ညီမပါလို ့ ျပန္ရွင္းျပတတ္ေသးတယ္။ ဆရာနဲ ့မေတြ ့လို ့ ဆရာကေတာ္ဆီမွာခ့ဲတယ္လို ့ အေဖကို သြားေျပာရင္ အေဖက ေဒါသေတြ ထြက္ေနေရာ။ အေမနဲ ့ကြ်န္မတို ့ ေမာင္ႏွမေတြက ေတာ့ ၾကိတ္ရယ္ေပါ့။

သူ ဘယ္ေလာက္ နာမည္ၾကီးသလဲဆို ကြ်န္မတို ့ ရပ္ကြက္ တရပ္ကြက္လံုးသာမက ရပ္ကြက္နီးခ်င္းေတြကပါ သူ ့ကို သိၾကပါတယ္။ သူမို ့ မနက္ဖက္ ေစ်း၀ယ္ထြက္ရင္ တခါတေလက်ေတာ့ ျမန္မာဆန္ဆန္ ေျခမ်က္စိထိရွည္တဲ့ က်စ္ဆံျမီးနဲ ့ ရင္ဖံုးအက်ီ္္ၤလက္ရွည္ေလးနဲ ့ အေၾကာင္းမသိတဲ့ အဖြားၾကီးေတြဆို မိန္းခေလး အစစ္ ထင္ျပီး ခ်ီးက်ဴး သေဘာက်လို ့မဆံုး။ တခါတေလက်ေတာ့ အလိပ္ၾကီးၾကီးေတြ ေကာက္ထားတဲ့ stepေတြနဲ ့ ဆံပင္နဲ ့ လိုက္ဖက္စြာ ရွပ္အက်ီၤ အကြက္ၾကီးၾကီးကို ထမီတိုတိုနဲ ့ ၀တ္ထားျပန္ေတာ့ ခ်ာလီရဲ့ နတ္မိမယ္ အလား။ တခါတေလက်ေတာ့ ဆံထံုးေလးထံုးျပီး နွင္းဆီေလး တပြင့္ ကဗ်ာဆန္ဆန္ပန္ထားျပီး ေျခတလွမ္း ကုေဋတသန္းလို ခပ္ဖြဖြေလးေလွ်ာက္ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလးျပံုး။ ဖက္ရွင္ထြင္တတ္တဲ့ ေနရာမွာ အေတာ္ကို ေတာ္လြန္းလို ့ အေျခအေနသာေပးရင္ ခုေခတ္ဒီဇိုင္နာေတြထက္ေတာင္ ေအာင္ျမင္နိုင္ပါတယ္။

ရပ္ကြက္ထဲက မဂၤလာေဆာင္၊ အလွ ူဆို အပ်ိဳေလးေတြ အိမ္မွာ တန္းစီေနၾကတာ။ မိတ္ကပ္၊ ဆံပင္ ေမတၱာနဲ ့ ျပင္ေပးတာေလ။ သီတင္းကြ်တ္၊ တန္ေဆာင္တိုင္ဆိုရင္ေတာ့ စင္ေပၚတက္မယ့္ သူေတြအတြက္ လက္မလည္ေအာင္ ျပင္ေပးရတယ္။ ဒီၾကားထဲ ျပဇာတ္ထဲက ရုပ္ဖ်က္သရုပ္ေဆာင္ရမယ့္ မိတ္ကပ္လဲျဖစ္ေသး။ ကြ်န္မေမာင္ေလး ရွင္ျပုေတာ့ အညာရြာေလးမွာ လုပ္တာ ဘယ္မိတ္ကပ္ျပင္ဆရာမွ မေခၚပဲ တမ်ိဳးလံုး သူနဲ ့ခ်ည္းျပီးသြားတာ။ ေျပာရရင္ ကြ်န္မ မဂၤလာေဆာင္မွာ အညာက ကြ်န္မေဆြမ်ိဳးေတြ အားလံုး မိတ္ကပ္၊ဆံပင္ သူပဲျပင္ေပးတာ။ သူျပင္ေပးထားတာက နာမည္ေက်ာ္ မိတ္ကပ္ဆရာေတြ ျပင္တာထက္ေတာင္ ၾကည့္ေကာင္းေနေသးတယ္။ ကြ်န္မ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ ကြ်န္မရဲ့ ဒီဇိုင္နာက သူပါပဲ။ ဂုတ္၀ဲ ဆံပင္ေလးေတာင္ ဆံထံုးလွလွေလး ျဖစ္ေအာင္ ထံုးတတ္တ့ဲ ကြ်န္မကို သူငယ္ခ်င္းေတြက အ့့့ံၾသၾကတာ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မရဲ့ လ်ိဳ ့၀ွက္ခ်က္ကို သူတို ့မွ မသိပဲ။ ခပ္စိမ္းစိမ္းေလး ေနပ့ါမယ္ထဲက မို ့မို ့ျမင့္ေအာင္လို က်စ္ဆံျမီးေလး တေစာင္းက်စ္ ျခံထဲက စံပယ္ေတြ ေ၀ေနေအာင္ ပန္ေပးတတ္တာလဲ သူ ့လက္ခ်က္ပါပဲ။

ေခတ္မွီတဲ့ အေဒၚအပ်ိဳၾကီးနဲ ့ေနရသလို သူနဲ ့ေနရတာ ကြ်န္မသိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္မတန္ပဲ ရီးစားမထားဖို ့ ၾကိတ္ဆံုးမတတ္ေသးပါတယ္။ ေက်ာင္းစာကလြဲလို ့ တျခားစာမဖတ္ရလို ့ ကန္ ့သတ္ထားတ့ဲ အိမ္မွာ ဖတ္သင့္တဲ့ အျပင္စာေတြ ၾကိတ္ဖတ္ခိုင္းခဲ့တာ ၾကီးၾကီးပါ။ သူငယ္ခ်င္းလို ့ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးက စလို ့ ကြ်န္မကို အျပင္စာေတြနဲ ့ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာပါ။ စာဖတ္နာတဲ့ သူညြွန္းတဲ့ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကြ်န္မအတြက္ အဖိုးမျဖတ္နုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္မရဲ့ စာေရးခ်င္တဲ့ ၀ါသနာကို အမ်ားဆံုး ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခဲ့တာလဲ သူပါပဲ။ ကြ်န္မက ၀တၳဳေလးေတြ ၾကိတ္ေရး သူ ့ကိုေပးဖတ္ သူက အယ္ဒီတာလုပ္နဲ ့။ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြကို အိမ္က မသိေအာင္ ပို ့။ အေရြးခံရေတာ့မွ မိဘေတြကို အသိေပးခဲ့တာပါ။ ကြ်န္မစာမေရးေတာ့တာ သိေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္တုိင္း စာျပန္ေရးဖို ့ တိုက္တြန္းတတ္ပါတယ္။

ကြ်န္မကို လူေတြနဲ ့ ဆက္ဆံတတ္ဖို ၊့ ေလာကၾကီးကို အေကာင္းျမင္တဲ့ မ်က္လံုးနဲ ့ ၾကည့္တတ္ဖို ့၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ေအာင္ျမင္ေအာင္ မဆုတ္မနစ္ဇြဲနဲ ့ၾကိုးစားဖို ့ အင္အားေတြ အမ်ားဆံုးေပးခဲ့တဲ့ ကြ်န္မရဲ့ ေက်းဇူးရွင္ပါ။ ကြ်န္မက အရမ္းေၾကာက္တတ္ေတာ့ ဟိုးငယ္ငယ္ေလး ကတည္းကေန တကၠသိုလ္ ပထမနွစ္အထိ ညဘက္ေတြ စာက်က္ရင္ ကြ်န္မနံေဘး စိတ္ရွည္ရွည္နဲ ့ စာအုပ္တအုပ္ ဖတ္ျပီး ေစာင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူ ့ဘ၀ရဲ့ ၀ဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ ဒီဘ၀ေရာက္ေနေပမယ့္ သူမ်ားအေပၚ ကူညီတတ္ျပီး စိတ္ထားအလြန္ေကာင္းတတ္သူမို ့ ေနာင္ဘ၀မွာ ဒီ၀ဋ္က ၾကြတ္မယ္လို ့ ကြ်န္မ ယံုၾကည္မိပါတယ္။ မိဘကို ရိုေသေလးစား သိတတ္တဲ့ ေနရာမွာလဲ အတုယူထိုက္သူပါ။ ကြ်န္မမိဘျပီးရင္ ကြ်န္မဘ၀ရဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ၾကီးၾကီးရဲ့ ေက်းဇူးေတြက ဆပ္လို ့ မကုန္ေအာင္ ၾကီးမားလွပါတယ္။ အတိ္တ္ဘ၀ရဲ့ ၀ဋ္ေၾကြးအရ ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေရာက္ လက္ရွိီဘ၀မွာ မိမိစိတ္ကို တတ္နိုင္သမွ် ျဖူစင္သန္ ့ရွင္းေအာင္ ထားတတ္ဖို ့က အေရးၾကီးဆံုးဆိုတဲ့ ဘ၀ရဲ့ သင္ခန္းစာကို ေပးခဲ့တဲ့ ၾကီးၾကီးကို ဒီပို ့စ္ျဖင့္ ရိုေသစြာကန္ေတာ့ပါတယ္။

တန္ခူး
4:09pm 15-Dec-2008