ျမို ့ျပနဲ ့ ဗိုင္းရပ္စ္

ကြ်န္မ ခုတေလာ ခဏေပ်ာက္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္မသားေလး ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေဆးရံုတင္လိုက္ရလို ့ပါ။ အျမဲသန္ ့ရွင္းျပီး အင္းဆက္ေတြ ေတြ ့ရခဲတဲ့ ဒီနိုင္ငံမွာ စိုထိုင္းတဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ေလထုထဲမွာ မ်က္စိနဲ ့မျမင္နိုင္တဲ့ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြ ဘက္တီးရီးယားကေတာ့ အေတာ္ကို မ်ားပါတယ္။ အဲဒီ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြ ဘက္တီးရီးယားေတြ ဒဏ္အခံရဆံုးကေတာ့ ကေလးငယ္ေတြ ပါပဲ။ ကြ်န္မသားဆို ေက်ာင္းပို ့စက ၂ ပတ္တခါေလာက္ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး ခုေတာ့ တလတခါေလာက္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာလို ရိုးရိုး အေအးပတ္ ဖ်ားတာမ်ိဳးက ဒီနိုင္ငံမွာ မရွိသေလာက္ပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ရိုးရိုးေလး ေတြးလို ့မရပါဘူး။ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြကလဲ တနွစ္နဲ ့တနွစ္ေတာင္မတူ အသစ္အသစ္ေတြ ေပၚေပၚလာတာ အေတာ္မုန္းစရာေကာင္းပါတယ္။ Flu ကာကြယ္ေဆးထိုးထားလဲ အဲဒီ ကာကြယ္ေဆးက အသစ္ေပၚလာတဲ့ ဗိုင္းရပ္စ္ကို မသတ္နိုင္ျပန္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ ေသြးလြန္တုန္ေကြး၊ ေတာ္ၾကာ Hand Foot Mouth… တမ်ိဳးျပီး တမ်ိဳး မရိုးရပါဘူး။ ၾကာလာေတာ့ ကေလးကို လူရွ ုပ္ရွ ုပ္ေခၚဖို ့ေတာင္ ေၾကာက္ေၾကာက္လာတယ္။

ဒီတေခါက္ သားဆီ ေရာက္လာတာက ဘက္တီးရီးယားတဲ့။ ကြ်န္မက လူျပိန္းလို နားလည္ထားတာ ဘက္တီးရီးယားဆိုတာ ညစ္ပတ္မွ ျဖစ္တယ္ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘက္တီးရီးယားက ဗိုင္းရပ္စ္ေလာက္ အကူးမျမန္ေပမယ့္ ကစားကြင္းတို ့ ေက်ာင္းတို ့က တဆင့္ကူးနိုင္ပါတယ္။ ဗိုင္းရပ္စ္ထက္ အေကာင္ၾကီးျပီး အေတာ္ခံရပါတယ္။ သားရဲ့ ေသြးျဖူဥေတြ မ်ားေအာင္ လုပ္ပစ္လိုက္ေတာ့ သားခမ်ာ အေတာ္ကို အင္အားကုန္ခမ္း ေဖ်ာ့ေတာ့ သြားပါတယ္။ သူကုိယ္ထဲကို ဒရစ္အျမန္သြင္း ဘက္တီးရီးယားသတ္ေဆး အျမန္သြင္းမွ ျပန္ေထာင္လာပါတယ္။

အျမဲတမ္း ခုန္ေပါက္ေျပးလြွား တက္ၾကြေနတဲ့သားေလး ဒရစ္ပိုက္တန္းလန္းနဲ ့ ၃ ရက္ေလာက္ေနရတာ ၾကည့္ျပီး ကြ်န္မေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ ပထမတရက္ကေတာ့ ေရကုန္ရင္ျဖူတ္ရမယ္လို ့ သူ ့ကိုေျပာျပထားေတာ့ ပုလင္းေလးပဲ တၾကည့္ၾကည့္။ ေနာက္ ပုလင္းအသစ္ေတြ ထပ္ထပ္ခ်ိတ္ေတာ့ သူေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ျပီး မမွိ ုင္စဖူး မွိ ုင္ေတြလို ့။ သားတခုခုျဖစ္ရင္ ကြ်န္မပါခံစားရတာ အေတာ္ ထူးဆန္းတဲ့ ဆက္သြယ္မွ ုပါ။ သားက ဗိုုက္ေအာင့္တယ္ဆို သားေလး ခံစားရတာၾကည့္ျပီး ကြ်န္မ ဗိိုက္ေတြပါ ေအာင့္လာတတ္တယ္။ သားက ေမာတယ္ဆို ကြ်န္မလဲ အသက္ရွ ုမ၀သလို။ ုသားေလး မိွ ုင္ေတြေနေတာ့ ကြ်န္မလဲ မေပ်ာ္ရြွင္ေတာ့ပါဘူး။ (မိခင္ေမတၱာကို ပိုသေဘာေပါက္လာမိပါတယ္)။ သားက တအီအီနဲ ့မိဘစိတ္မခ်မ္းသာေအာင္ မလုပ္တတ္လို ့ေတာ္ေသးပါတယ္။

မနွစ္က ျမန္မာျပည္ တလျပန္ေတာ့ ဖုန္ထဲသဲထဲ ကြ်မ္းပစ္ေဆာ့ျပီး ေဒါင္ေဒါင္္ျမည္ေနတဲ့ သားကို ကြ်န္မေတာင္ အံ့ၾသရပါတယ္။ ျခင္ကိုက္ဖုေတြ အမ်ားၾကီးနဲ ့ ေသြးလြန္တုတ္ေကြး ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္တဲ့ ကြ်န္မကို ကြ်န္မအေမက ပိုရန္ေကာဆို မ်က္ေစာင္း တထိုးထိုး။ တကယ္ေတာ့ ဒီနိုင္ငံမွာ အေနၾကာလာျပီး အဲဒီဖိုးဘီးယား ရလာတာပါ။ ဒီမွာက အသန္ ့ရွင္းလြန္ျပီး တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေနတာၾကာေတာ့ ကေလးေတြ ခုခံအား သိပ္မေကာင္းၾကပါဘူး။ ကြ်န္မတို ့ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ျခံ၀င္းက်ယ္က်ယ္ထဲ ေျမၾကီးေပၚ ေျပးလွြားေဆာ့ သစ္ပင္တက္နဲ ့ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ခဲ့တယ္မိုလား။

ဒီလုိနဲ ့ပဲ ျမို ့ျပရဲ့ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြကို တိုက္ရင္း ခိုက္ရင္း အရြယ္ေရာက္ခဲ့ရတာ ဒီက ကေလးေတြ ဘ၀ပါ။ ကြ်န္မကေတာ့ သားေလးကို လယ္ကြင္းထဲက ျဖတ္လာတဲ့ သန္ ့ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ ေလေတြကို တ၀ၾကီး ရွ ုေစခ်င္သလို၊ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေပၚတက္လိုက္ သစ္ပင္ေအာက္က ေျမတလင္းျပင္ထဲ ေျပးလြွားေဆာ့လိုက္… ျပီးေတာ့ ေလေကာင္းေလသန္ ့ရတဲ့ ျခံ၀င္းထဲက အိမ္ေလးမွာ မိခင္ဘာသာစကားကို တ၀ၾကီးေျပာျပီး ေဆြမ်ိဳးတသုိက္နဲ ့ ေပ်ာ္ရွြင္ေႏြးေထြးရတဲ့ ဘ၀ေလးကို ရေစခ်င္မိတယ္။ ကြ်န္မ စိတ္မေလ်ာ့ေသးပါဘူး။ တေန ့ေန ့ေပါ့ေလ။

(စာၾကြင္း- ဒီေန ့ေတာ့ ေဆးရံုေပၚကဆင္းလာတဲ့ လူမမာ နလန္ထေလး ေဆာ့လြန္းလို ့ လူမမာလာေမးတဲ့ သူေတြေတာင္ မယံုနိုင္ေအာင္ပါပဲ။ သူကေလး ျပန္ေနေကာင္းလာလုိ ့လဲ ကြ်န္မ ဘေလာ့ဂ္ေပၚ ျပန္လာနိုင္တာေပါ့)

တန္ခူး
11:40 am 03-Nov-2008