ကြ်န္မေဖေဖနဲ ့ ေမေမက အထက္အညာေဒသက ျမိဳ ့ကေလးတျမိဳ ့မွာ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းခဲ့သူ…။ အေဖနဲ ့အေမဇာတိျမိဳ ့ကေလးက ကြ်န္မနဲ ့ငယ္ငယ္ကတည္းက လက္ပြန္းတတီး…။ ဘယ္ေလာက္ထိလဲဆို ကြ်န္မကိုကြ်န္မ အဲဒီျမိဳ ့ကေလးသူလို ့ကို သတ္မွတ္ခံယူထားတဲ့ အထိ…။ အဲဒီျမိဳ ့ကေလးမွာ အေမၾကီးခဲ့တယ္…။ အဲဒီျမိဳ ့ကေလးမွာ ကြ်န္မအေဒၚေတြၾကီးခဲ့တယ္…။ အဲဒီျမိဳ ့ကေလးမွာ ကြ်န္မညီမေတြၾကီးခဲ့တယ္…။ ဒီတေခါက္ အဲဒီျမိဳ ့ေလး ကြ်န္မေရာက္ေတာ့ အေမတို ့ေခတ္… အေဒၚတို ့ေခတ္နဲ ့မတူတာ တခုသြားသတိထားမိတယ္…။ ကြ်န္မညီမေတြေခတ္မွာ ျမိဳ ့ကေလးသူေတြက အရင္ေခတ္ကနဲ ့မတူ ပို၀ေနၾကတာကိုပါ…။ တေန ့တေန ့ တိုးတိုးလာတဲ့ ကြ်န္မရဲ့ အေလးခ်ိန္ကို တေနကုန္ထိုင္ရတဲ့ လုပ္ငန္းေၾကာင့္လို ့ ရိုးမယ္ဖြဲ ့ေနတတ္တဲ့ကြ်န္မ… ကြ်န္မစံခ်ိန္ခ်ိဳးတဲ့ ညီမေတြ အေတြ ့မွာ ဘာကိုမ်ား ရိုးမယ္ဖြဲ ့ရပါ့လို ့ အေတာ္ကို ေခါင္းပူေအာင္ စဥ္းစားေနမိတယ္…။
အေမတို ့ေခတ္က ျမိဳ ့ကေလးသူေတြရဲ့ဖက္ရွင္က အထက္အညာေဒသရဲ့ အပူဒဏ္ကို ခံနိုင္ေအာင္ ျမန္မာအက်ီၤရင္ဖုန္းလက္ျပတ္ကေလးေတြနဲ ့ ပြင့္ရိုက္ခ်ည္ထမီအဆင္စိတ္စိတ္ေလးေတြကို ၀တ္ၾကတယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့ ေျခမ်က္စိအထိရွည္တဲ့ ဆံပင္တေပြ ့တပုိက္ၾကီးကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ က်စ္ဆံျမီးတေခ်ာင္းထဲ က်စ္ထားျပီး တခါတေလ အညာၾကက္ရုံးေတြ ေ၀ေနေအာင္ ပန္ထားတတ္တယ္တဲ့…။ ျမန္မာအက်ီၤေလးေတြကို ခ်စ္တဲ့ကြ်န္မက အဲဒီေခတ္က ဖက္ရွင္ေလးကို ေက်ာင္းသူဘ၀ကေတာင္ ျပန္၀တ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္…။ အဲဒီေခတ္က ျမိဳ ့ကေလးသူေတြရဲ့ ဖက္ရွင္တခုက စက္ဘီးေလးေတြပါပဲ…။ သိပ္မက်ယ္လွတဲ့ ျမိဳ ့ကေလးမွာ စက္ဘီးကိုသာ အဓိကထား အသံုးျပဳသြားလာၾကတယ္…။ တအိမ္မွာ စက္ဘီးတစီးေတာ့ ရွိၾကတယ္…။ ေခတ္စားတဲ့ စက္ဘီးအမ်ိဳးအစားက ရေလးစက္ဘီးေတြပါ…။ ေမေမအပ်ိဳတုန္းက စီးတဲ့စက္ဘီးေလးက ကြ်န္မတို ့အသက္ၾကီးတဲ့အထိ စီးလို ့ရေနပါေသးတယ္…။ မနက္ဆိုလဲ အဲဒီစက္ဘီးေလးနဲ ့ေက်ာင္းသြားၾကတဲ့ျမိဳ ့ကေလးသူေလးေတြ ညေနဆို သနပ္ခါးေဖြးေနေအာင္ လိမ္းျပီး တေယာက္လက္ေတာင္ တေယာက္တဲြ စက္ဘီးစီးၾကတယ္ဆိုပဲ…။ ပိုးပန္းခ်င္တဲ့ ျမိဳ ့ကေလးသားေတြကလဲ ေနာက္ကတေကာက္ေကာက္ စက္ဘီးနဲ ့လိုက္… တခ်ိဳ ့က စက္ဘီးနင္းရင္း ခ်စ္ေရးဆိုသြားတတ္ၾကသလုိ… တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ေရာင္စံုစာလွလွေလးကို စက္ဘီးေရွ ့ကျခင္းကေလးထဲ ထည့္ေပးသြားၾကတာတဲ့…။ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ျမိဳ ့ကေလးသူဆိုရင္ စက္ဘီးေရွ ့ကျခင္းေလးက စာတိုက္ပံုးေလးျဖစ္လို ့ေပါ့…။ အဲဒီေခတ္က ခင္သန္းနု၊ တင္တင္ညိဳတို ့ေခတ္ဆိုေတာ့ ျမိဳ ့ကေလးသူေလးေတြကလဲ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ လွလွပပနဲ ့ ယဥ္တကုိယ္မယ္ေလးေတြတဲ့ေလ….။
ကြ်န္မအေဒၚတို ့ေခတ္က ျမိဳ ့ကေလးသူေတြကေတာ့ တခါတေလ ရွပ္အက်ီံအကြက္က်ဲ ပြပြၾကီးေတြ ၀တ္တတ္သလို တခါတေလ အထက္ေအာက္ ေျပာင္၀မ္းဆက္ေလးေတြ ၀တ္တတ္ၾကတယ္…။ ဆံပင္ရွည္ေတြကို ဖါးလ်ားခ်ျပီး စိတ္ကူးေပါက္ရင္ စံပယ္ကုန္းေလးေတြကို သရဖူေလးလိုပန္ထားၾကတာ ခ်စ္စရာပါ…။ အေမတို ့ေခတ္ကလုိ စက္ဘီးကို ကႏြဲ ့ကလ်မနင္းေတာ့ပဲ ခပ္သြက္သြက္နင္းတတ္တဲ့ သူတို ့စတိုင္ကလဲ စြဲမက္စရာ…။ အဲဒီေခတ္က ေခတ္စားတာကေတာ့ အေရာင္စံုတဲ့ ပန္းျမိဳ ့ေတာ္စက္ဘီးေလးေတြပါ…။ နဂိုက အေရာင္စံုတဲ့ စက္ဘီးေလးေတြကို ဘီးမွာ ထိုင္ခံုမွာ ျခင္းေလးမွာ အလွဆင္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြတတ္တာ ေခတ္စားေတာ့ စက္ဘီးေလးေတြ လုိက္ေငးရတာနဲ ့တင္ အပ်င္းအေတာ္ေျပပါတယ္…။ အေရာင္စံုစက္ဘီးေလးေတြနဲ ့ အေရာင္စံုျမိဳ ့ကေလးသူေလးေတြ သိပ္ကို ပနံရလြန္းလွတယ္…။ သူငယ္ခ်င္းေတြ စက္ဘီးေလးစီး စကားေလးတေျပာေျပာနဲ ့ တခါတေလ လက္ေတာင္ လြွတ္စီးတဲ့အထိ ကြ်မ္းက်င္ၾကသူပါ…။ စက္ဘီးဘဲလ္နဲ ့ အခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးတတ္ၾကတဲ့ ကာလသားေတြေၾကာင့္ ဘဲလ္သံၾကားရင္ အိမ္ေရွ ့ထြက္ျပီး မွဳန္ေတေတနဲ ့ၾကည့္တတ္တဲ့ ကြ်န္မဦးေလးေတြေၾကာက္လို ့ ထြက္ေျပးတတ္တဲ့ စက္ဘီးေတြကလဲ အမ်ားသား…။ အေဒၚတို ့ေခတ္က ခင္သီတာထြန္း၊ ျမေၾကးမွံဳတို ့ေခတ္မုိ ့ ျမိဳ ့ကေလးသူေတြက ပိုျပီးသြယ္လ်လာၾကတယ္…။
ဒီတေခါက္ ျမိဳ ့ကေလးေရာက္ေတာ့ ျမင္ကြင္းေတြက ပိုမွဳန္၀ါးလာတယ္…။ စက္ဘီးဘဲလ္သံ ကလင္ကလင္နဲ ့ ၾကည္နူးစရာေကာင္းတဲ့ လမ္းမထက္မွာ ဆိုင္ကယ္သံ တေ၀ါေ၀ါေတြက ေနရာယူလာတယ္…။ ဆိုင္ကယ္ကထြက္တဲ့ မီးခိုးေတြနဲ ့ ျမင္ကြင္းေတြက မွဳန္၀ါးလာသလို အနံ ့ေတြကလဲ မလတ္ဆတ္ေတာ့ဘူး…။ အရင္က တမာနံ ့သင္းသင္းေလးေတြထဲမွာ မီးခို္းနံ ့ေတြေရာေထြးလာေတာ့ အသက္ရွဳရေတာင္ သိပ္မ၀သလို…။ ျမိဳ ့ကေလးနဲ ့အတူတြဲေတြ ့ရတတ္တဲ့ စက္ဘီးေလးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ့္…။ တစီး… နွစ္စီး…။ ေရတြက္လို ့ရတဲ့အထိ နည္းပါးလာတယ္…။ အသိသာဆံုးက ကြ်န္မညီမ ျမိဳ ့ကေလးသူေတြ…။ ခ်ည္ထည္ေပၚပန္းေတြေဖာက္ထားတဲ့ ခပ္ပြပြအက်ီေတြနဲ ့ ပါတိတ္လံုခ်ည္တြဲဖက္ျပီး ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ခြစီးတဲ့ ဖက္ရွင္ကေတာ့ ကြ်န္မမ်က္စိထဲ သိပ္မလုိက္ဖက္လွဘူး…။ အသက္ငယ္ငယ္ေလးေတြနဲ ့၀ ေနၾကေတာ့ နဂိုရွိတဲ့ အသက္ထက္ေတာင္ ပိုၾကီးသြားသလို… ။ သူတို ့တင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္…။ အရင္က ေတြ ့ဖူးခဲ့တဲ့ ျမိဳ ့ကေလးသူေတြ အေမတို ့ အေဒၚတို ့ေခတ္က ျမိဳ ့ကေလးသူေတြလို မဟုတ္ေတာ့တဲ့ ခႏၶာကိုယ္မွာ အဆီေတြ ဘာေၾကာင့္တိုးလာသလဲ…။ ျမိဳ ့ကေလးသူတိုင္းကို ေတာ့ မဆိုလိုပါ…။ ကြ်န္မပတ္၀န္းက်င္က ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဲလိုေတြ ့ေတြ ့ရေတာ့ စဥ္းစားစရာ…။ ဘယ္သူမ်ား တရားခံလဲေပါ့…။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အိမ္တုိင္းအိမ္တုိင္းေရွ ့မွာ ရပ္ထားတဲ့ ခပ္မဲမဲအဲဒီအရာၾကီးေတြက တရားခံဆိုတာ ကြ်န္မသြားေတြ ့ပါတယ္…။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ လိုရာခရီးကို အားသိပ္စိုက္စရာမလုိ ေရာက္ေအာင္ပို ့နိုင္တဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြပါပဲ…။ အေမတုိ ့ အေဒၚတို ့ေခတ္က အထူးေလ့က်င့္ခန္းလုပ္စရာမလုိ ေန ့တိုင္း သြားစရာလာစရာကို စက္ဘီးေလးအားစိုက္နင္းေတာ့ ခႏၶာကိုယ္က အဆီေတြ ဘယ္ခံနုိင္လိမ့္မလဲ…။ က်န္းမာေရးလဲေကာင္း… လူလဲလွ... လိုရာခရီးလဲေရာက္ တခ်က္ခုတ္သံုးခ်က္ေလာက္ ျပတ္တာ…။ ကြ်န္မအဖိုးဆို အသက္ရွစ္ဆယ္အထိ အဲဒီျမိဳ ့ကေလးထဲမွာ စက္ဘီးတစီးနဲ ့သြားလာ လွဳပ္ရွားခဲ့တာ..။ ဆိုင္ကယ္ေတြ ေခတ္စားလာတဲ့အခါ ေလ့က်င့္ခန္းမလုပ္ျဖစ္သူေတြအတြက္ အဆီထပ္ထပ္တက္စရာ အေၾကာင္းဖန္လာတာပါပဲ…။ ပတ္၀န္းက်င္ေလကလဲ ပိုလို ့ညစ္ညမ္း… ျပီးေတာ့ အႏၲရာယ္ကလဲ အမ်ားသား…။ တကယ္လို ့မ်ား ျမိဳ ့ကေလးသူေလးေတြ အရင္ကလို စက္ဘီးေလးေတြ ျပန္စီးၾကရင္ ၀ျခင္း ဒုကၡမွ ကင္းေ၀နိုင္တဲ့အျပင္ တေန ့တျခားပူေႏြးလာတဲ့ ကမာၻၾကီးကိုလဲ တဖက္တလမ္းက ကယ္တင္ရာေရာက္မလားလို ့ ေတြးမိေနမိေတာ့တယ္...။
တန္ခူး
14-Jan-2014 4:53pm
5 comments:
အိမ္က ကား ေရာင္းေတာ့မလား အမ :P
နယ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆိုင္ကယ္ကိုအားကိုးေနၾကျပီေလ... ေတာ္တန္ရံုဝင္ေငြရွိတဲ့အိမ္မွန္သမွ် ဆိုင္ကယ္တစ္စီးေတာ့ ရွိၾကတယ္... သူက ပိုက္ဆံလဲသိပ္မကုန္ ခရီးလဲခ်ံဳ႔ႏိုင္ လူလဲသက္သာတာကို္းေနာ္...
မန္းေလးမွာဆိုလည္း ဆိုင္ကယ္ေတြဆိုတာ တင္းက်မ္းပဲ.. သူတို႔ရဲ႔ကၽြမ္းက်င္မႈနဲ႔ အရဲကိုးမႈကေတာ့ လန္႔စရာ... လက္ဖ်ားခါခ်င္စရာ... မင္းကြန္းသြားတဲ့လမ္းမွာ အေကြ႔ၾကီးတစ္ခုရွိတယ္... ခဏခဏေမွာက္လို႔ ေသလိုက္ၾကတာအရမ္းပဲ...တဲ့...
သယ္ရင္းေျပာသလို အရင္ေခတ္က စက္ဘီးေလးေတြကို လြမ္းမိပါရဲ႕... ေနာ္... အန္တီ့ပံုေလးေတာင္ မ်က္လံုးထဲျမင္ေယာင္လာတယ္... ခ်စ္စရာတအားေကာင္းမွာ... :)
သူမ်ားေတြ ၀ တဲ့အေၾကာင္းစိတ္ကုန္စြာေရးၾကရရင္ က်ေနာ္ကေတာ့ ျပံဳးစိစိနဲ႕ ဘာမွကိုမလုပ္ပဲ ဘယ္လိုမွက္ို မ၀လာပဲ ဒီတိုင္းကိုျဖစ္ေနေတာ့တာ ။
အစ္မေရးတဲ့စာေလးက ခ်စ္စရာ ေခတ္ပံုရိပ္ကေလးေတြနဲ႕ ။
မတန္ခူး ေျပာမွ..ျမေၾကးမံုု.. ကိုု ျပန္သတိရမိ..။ လြမ္းစရာေတြခ်ည္းပါပဲေလ.. ဘ၀ ဆိုုတာခ်ည္းကိုုက.. း)
္စက္ဘီးကေလးစီးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို သတိရမိ။
စင္ကာပူမွာ fit ျဖစ္ေအာင္ ေနမယ္ဆိုၿပီး ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တဲ့ မေရြ႕ႏိုင္တဲ့ စက္ဘီးဝယ္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သိပ္မလုပ္ျဖစ္ပဲ အဝတ္တင္တဲ့တန္းလိုလို ျဖစ္သြားေလတယ္။ :)
Post a Comment