Monday, June 24, 2013

ဘ၀ခ်ိဳခ်ိဳအခ်စ္ခါးခါး





“အရင္တုန္းက ဒီလမ္းေလးက ခ်စ္သူလာရာလမ္းေလးေပါ့… ဟိုးကန္တင္းဘက္က ခ်စ္သူပံုရိပ္ေလးမ်ား ခပ္ေရးေရးေတြ ့ရျပီဆို ငါ့ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္လာတာ… ခ်စ္သူအနားေရာက္လာေတာ့ မျပတ္သားတဲ့ခ်စ္သူ ့အၾကည့္တခ်က္နဲ ့တင္ ငါ့ေန ့ရက္ေတြအသက္၀င္သြားျပန္ေရာ… ရူးခဲ့တဲ့အခိ်န္ေတြေပါ့ေနာ္… ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အဲဒီခံစားမွဳေလးေတြ လြမ္းစရာေတာ့ေကာင္းသား… အရပ္ရွည္လြန္းလို ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ခပ္ကိုင္းကိုင္းေလးျဖစ္ေနတာကိုက ရင္ခုန္မိေနတာ”

ခံစားခ်က္သမားမြန္က ဟုိးတုန္းကလို သူ ့ခံစားခ်က္ေတြကို ကဗ်ာတပုဒ္ရြတ္သလုိ ရြတ္ျပေနေတာ့ ကိုယ္တို ့အားလံုး အသက္ေတြ ထက္၀က္ေလာက္ငယ္သလို ခံစားသြားရတယ္။ မြန္မို ့ အဲလိုေလးေတြေျပာေနျပီဆို စာေရး၀ါသနာပါတဲ့ကိုယ္က မြန္ ့မ်က္လံုးေလးေတြကိုေငးျပီး စိတ္ကူးနဲ ့၀တၳဳတပုဒ္ျဖစ္ေရာ။ ဒီလုိပါပဲ မြန္ရဲ့တိတ္တခုိးခ်စ္သူနဲ ့မြန္ ့ဇာတ္လမ္းက ဒီေနရာတင္ရပ္တန္ ့လို ့ ေရွ ့လည္းမတုိး ေနာက္လဲမဆုတ္နဲ ့ဇာတ္တငံ့ငံ့ျဖစ္ခဲ့တာ ေနာက္ဆံုးနွစ္အထိပါပဲ။ တခါတေလ စိတ္မရွည္လို ့မြန္ ့ခ်စ္သူဆိုတဲ့သူကို မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္သာေမးလိုက္ခ်င္ရဲ့။

“မြန္အဲလိုေတြခုထိေျပာေနတုန္းဆိုေတာ့ နင့္ေယာက်ၤားက သ၀န္မတိုဘူးလား”

“နင္တုိ ့နဲ ့လဲေတြ ့ ေက်ာင္းၾကီးလဲျပန္ေရာက္မို ့ စျမံဳ့ျပန္ရံုသက္သက္ပါဟာ… ငါ့မယ္ တေန ့တေန ့ကေလးသံုးေယာက္နဲ ့လံုးလည္လုိက္ေနတာ… ခ်စ္သူဆိုတာ ဘယ္ေခ်ာင္ေရာက္ေနမွန္းမသိပါဘူး… ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္မ်ား သူနဲ ့ေတြ ့ရင္ ၀ိုင္းစုသီခ်င္းထဲကလုိ ေမးေတာ့ေမးခ်င္သား… ခ်စ္ခဲ့ဖူးသလားေျဖပါလို ့”

၄ဂဏာန္းladyေတြလို မဟုတ္ပဲ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရယ္မိၾကတယ္…။

“မြန္.. တကယ္ေမးမွာလား… ဟိုမွာနင့္ခ်စ္သူမဟုတ္လား.. အဲေလာက္၀ေနတာေတာင္ လူကကိုင္းေနတုန္း"

တူးျပတာကို ကိုယ္တို ့အားလံုး၀ိုင္းၾကည့္မိျပီး ဘာစကားမွ မဆုိနို္င္။ မြန္ ့ခ်စ္သူက ငယ္ငယ္ကလုိ ပိန္ပိန္မဟုတ္။ လူ၀ၾကီးအၾကီးၾကီးျဖစ္ေနတယ္…။ သူ ့ဇနီးလို ့ထင္ရတဲ့ သူကလဲ သူနဲ ့ဆုိက္တူဂိုက္တူ။ ျပီးေတာ့ ကေလးေလး၃ေယာက္ကလဲ အၾကီးၾကီး။ ကားၾကီးအၾကီးၾကီးေပၚက ဆင္းလာၾကတာ ယိမ္းကတဲ့အတုိင္း။

"ဘုရားေရ… တကယ္ၾကီးပါလား”

မြန္ခမ်ာ အသံေတာင္ေသးေသးေလးက်န္ေတာ့တာ။

“ခ်စ္သူလာရာလမ္းကေန ခ်စ္သူတကယ္လာေနပါေရာလား မြန္ေရ… ခ်စ္ခဲ့ဖူးသလားေျဖပါ..ေမးဦးမလား”

“ေတာ္ျပီ… ဒီဇာတ္လမ္းဒီမွာဇာတ္သိမ္းၾကစို ့”

မြန္ ့ရဲ့လက္ကေလးတခါခါနဲ ့ျငင္းလိုက္တာေၾကာင့္ ကိုယ္တို ့အားလံုး အားရပါးရရယ္မိေတာ့တယ္။ ဘ၀အေမာေတြေတာင္ လြင့္စင္သြားသလားထင္ရဲ့။

******************************************************************

“မွတ္မိလား ထက္… ငါတို ့ေနွာက္ဆံုးနွစ္က ဒီေနရာေလးမွာပဲထိုင္ျပီး အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာခဲ့ၾကတာ… အဲဒီတုန္းက ငါ့မွာေျပာစရာကို မရွိေအာင္ အခ်စ္နဲ ့က သူစိမ္းသက္သက္”

“သိပ္မွတ္မိတာေပါ့… အဲဒီတုန္းက တို ့အားလံုးက နင့္ကို အပ်ိဳၾကီးျဖစ္ဖို ့၈၀%ေလာက္လို ့ တျပိဳင္နက္ထဲ ထင္ေၾကးေပးၾကတာ… ”

တူးက သူ ့ပါးခ်ိဳင့္ခြက္ေလးေတြေပၚေအာင္ ျပံဳးတယ္…။ တုိင္းလံုးၾကီးေတြနဲ ့ Main Buidling ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလးရယ္ တရုတ္စကားပင္ကေလးရယ္… ျပီးေတာ့ ABCDအေဆာင္ေတြရယ္ ေက်ာင္းအ၀င္ကားလမး္ေလးရယ္နဲ ့ ဒီျမင္ကြင္းေလးကို အားလံုးက ၾကိဳက္လြန္းလို ့ ဒီေနရာေလးမွာ လူရွင္းခ်ိန္ဆုိ အတူဆံုအတူထုိင္ခဲ့ၾကတာ…။ အဲဒီတုန္းက စာေရးဖို ့ဇာတ္လမ္းရွာတတ္တဲ့ ကိုယ့္အသံက ညံတတ္သေလာက္ ေယာက်ၤားေလးေတြကို စကားေျပာရမွာကို ေၾကာက္တတ္တဲ့ တူး အသံက အတိတ္ဆံုး။ ခုေတာ့လဲ တူးကခ်စ္စရာ၀၀ကစ္လသားသားေလးနဲ ့ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ဂရုစုိက္တတ္တဲ့ ခင္ပြန္းနဲ ့။

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နင့္အမ်ိဳးသားက နင့္ကို အရမ္းဂရုစိုက္တာေနာ္…ကေလးကိုလည္းခ်စ္လုိက္တာတုန္လို ့… နင္ကံေကာင္းပါတယ္တူးရယ္”

“ခုထိေပါ့ဟယ္… အနာဂတ္ဆုိတာ ၾကိဳျမင္နုိင္တာမွမဟုတ္တာ… ရယ္စရာေကာင္းတာက မိန္းမတေယာက္ အသက္၄၀ေက်ာ္မွ သင့္ေတာ္တဲ့လူပ်ိဳလူလြတ္တေယာက္နဲ ့ အိမ္ေထာင္ျပဳတာကို ကဲ့ရဲ့တတ္ၾကျပီး ေပၚတင္ကိုအိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္လာတဲ့ယဥ္ေက်းမွဳပ်က္ယြင္းမွဳက်ေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ယဥ္ပါးေနၾကတာ… ငါ့မွာ ဘာကိုယ္က်င့္တရားမွ မေဖာက္ျပန္ပဲ ကိုယ္နဲ ့သင့္ေတာင္တဲ့သူနဲ ့အိမ္ေထာင္ျပဳတာကို အေတာ္ကဲ့ရဲ့ခံလိုက္ရတာ… ရယ္စရာမေကာင္းဘူးလား”

အျမဲေအးေအးေနတတ္တဲ့ တူးဆီက အဲဒီလို ၾကားရေတာ့ အျပဳသေဘာနဲ ့ျမင္ရမယ့္ ကိစၥကို အပ်က္သေဘာနဲ ့ျမင္တတ္တဲ့ လူတခ်ိဳ ့ကို ကိုယ္အားမလုိအားမရမခ်င့္မရဲျဖစ္မိတယ္…။ ဟုတ္ပါရဲ့…။ ခုနေလးတင္ သူငယ္ခ်င္းေယာက်ၤားေလးတေယာက္ကို ၀ိုင္းေနာက္ေနတာၾကားလိုက္မိတယ္…။ ေဟ့ေကာင္… မင္းဘယ္နွစ္ေယာက္ရွိျပီလဲတဲ့…။ ဒီလုိ စကားမ်ိဳးကို စေနာက္လာတဲ့အထိ ယဥ္ပါးလာၾကတာေလ။

“တူးေရ… ငါကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္တန္ဖုိးျဖတ္မွဳကို သိပ္ဂရုမစုိက္ဘူး… ကိုယ့္ဘာသာပဲတန္ဖိုးျဖတ္တယ္… ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ကိုယ္ဆန္းစစ္တယ္.. စိတ္ဓါတ္အဆင့္အတန္းျမင့္ေအာင္ၾကိဳးစားတယ္…”

ထက္ေျပာတာကို အျပည့္အ၀ေထာက္ခံမိတယ္..။ ထက္က နာမည္နဲ ့လိုက္ေအာင္ အေတြးထက္အလုပ္ထက္သူ…။ ထက္လြန္းလို ့တစံုတေယာက္က သူ ့ကို ခ်န္ထားခဲ့သည္တဲ့…။ အဲဒီတုန္းက ထက္ရယ္သံကို ခုထိအလြတ္ရတုန္း…။

******************************************************************

“ကုိ ့… ထီးၾကီးက ဖြင့္လို ့မရဘူး… က်ပ္ေနတယ္… ဒီေလာက္ေနပူၾကီးထဲမွာ မီးလမ္းမေလ်ွာက္ဖူး.. အသားေတြမဲကုန္လိမ့္မယ္… ကားဆီေရာက္ေအာင္ ထီးဖြင့္ေပး”

“ဖြင့္ေပးမွာေပါ့ကေလးရဲ့… ကဲ..ဒီမွာရျပီ”

ခုေခတ္စားေနတဲ့ မင္းသမီး၀တ္မွံဳေရြွရည္လုိ အသံကြဲအက္အက္ေလးခ်ြဲခြွ်ဲေလးေၾကာင့္ ကိုယ္တို ့အားလံုးတိုင္ပင္စရာမလုိ အသံလာရာဆီ စပ္စုမိၾကတယ္…။

“ပလုတ္တုတ္”

ထက္ရဲ့အံ့ၾသသံေလး တိုးတုိးေလးထြက္လာတယ္…။ ေကာင္မေလးပုခံုးေလးကိုဖက္ ထီးေလးမိုးေပးေနတဲ့ လူတေယာက္…။ မသိရင္ေတာ့ လူမင္းနဲ ့၀တ္မွဳန္ေရြွရည္အခ်စ္ကားေလးရိုက္ေနတယ့္ပံု။ အဲဒီေျခလွမ္း.. အဲဒီဟန္.. အဲဒီအသံၾကားလုိက္ျမင္လုိက္တာနဲ ့ ကုိယ္တို ့အားလံုးအလြတ္ရေလာက္ေအာင္ ရင္းနွီးခဲ့တဲ့ ကိုယ္တို ့ရဲ့သူငယ္ခ်င္းအရင္း ေခါက္ေခါက္ၾကီးပါ။ ျပီးေတာ့ ထက္ကို ထက္လို ့ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ ့ ခ်န္ထားခဲ့တာလို ့ေျပာတတ္သူ။

“ထက္… ကိုယ့္ထီးကို ကိုယ့္ဘာသာဖြင့္ေနသမွ် နင္တသက္ ေယာက်ၤားမရဘူးမွတ္”

“ဟား….ဟား…ဟား…. ေယာက်ၤားမရရင္ေနပါ… ထီးေလးဖြင့္ဖို ့အတြက္သက္သက္နဲ ့လဲ ဘယ္ေယာက်ၤားမွ လက္မထပ္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာမပါဟ”

တကယ္ေတာ့… ထက္က ခပ္ထက္ထက္ဆိုတာ သူတင္မဟုတ္ လူတိုင္းသိတာပဲ။ ခပ္ထက္ထက္ မိန္းမတေယာက္ကို မလြွဲသာမေရွာင္သာ ခ်စ္မိျပီး အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ေရြးခ်ယ္လို ့ မသင့္ေတာ္ဘူးဆို တေယာက္ထဲအဆိုသြင္း တေယာက္ထဲျငင္းခ်က္ထုတ္ပစ္ခဲ့သူ။ အဲဒီတုန္းက ထက္က ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ရယ္ျပီး နင္ကေရြးခ်ယ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ငါကလက္ခံမလားဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားဦးလို ့ ခပ္ရဲရဲကို ေျပာျဖစ္ခဲ့တာ။ သူတိုင္းတဲ့ေပတံနဲ ့တုိင္းျပီး ေယာက်ၤားတေယာက္ရဲ့ အိမ္ေထာင္ဖက္ေရြးခ်ယ္မွဳဟာ ကိုယ္ေျပာသမွ်ယံု ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္တာပဲနာခံ အေသးအဖြဲကအစ ကိုယ့္သာအားကိုးမွ ဇနီးေကာင္းလို ့ သတ္မွတ္ရင္ေတာ့ ေနရာတကာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ကိုယ့္ဘာသာျဖန္ ့က်က္ေတြး ကိုယ့္ဘာသာေလ့လာတတ္ဖို ့ ေလ့က်င့္ေပးလာတဲ့ ကိုယ္တို ့လိုအင္ဂ်င္နီယာမေတြက ဇနီးေကာင္းမျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိုယ္တို ့အားလံုး မတုိင္ပင္ပဲ ၀ါးလံုးကြဲရယ္မိၾကတယ္။

******************************************************************

“တကယ္လုိ ့မ်ား… အဲဒီညေနက သူ ့မ်က္ရည္ေတြဆီမွာ ငါမေပ်ာ္၀င္ခဲ့ရင္… ျပီးေတာ့ ဥေပကၡာျပဳနိုင္တဲ့ အင္အားေတြရွိေနခဲ့ရင္ ဒီအခိ်န္မွာ ဒီလိုခါးသီးမွဳေတြ မရွိပဲ နင္တို ့လို ့ ေပ့ါေပါ့ပါးပါး ရယ္ေမာနိုင္မလားပဲေနာ္”

ဟိုးအေ၀းက မွဳန္ျပျပေက်ာင္းအ၀င္ကားလမ္းေလးကို ေငးျပီး ျငိမ္းက တိုးတိုးေလးညည္းေတာ့ ကိုယ္တုိ ့ရင္ထဲမွာ ျငိမ္းမျငိမ္းနိုင္သလို ထပ္တူပါပဲ…။ အဲဒီတုန္းက ျငိမ္းအျငင္းကို ေၾကကဲြေပါက္ကြဲေနခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္။ ရွပ္အျဖဴေလးအျမဲ၀တ္တတ္တဲ့ သူ ့ရဲ့ရိုးသားတဲ့ပံုရိပ္ေလးရယ္ ေခါင္းေလးငံု ့ျပီး ျငိမ္းအရိပ္လို ျငိမ္းေနာက္သာ တေကာက္ေကာက္လုိက္တတ္တာရယ္… ျငိမ္းမ်ား ညဴစူလုိက္ရင္ ေနစရာမရွိသလို မ်က္နွာေလးငယ္သြားတတ္တာရယ္… အဲဒါေတြ အကုန္လုံုးဟာ အခ်စ္လုိ ့ ကိုယ္တို ့အတူတူေထာက္ခံခဲ့ၾကတာ…။ ျငိမ္းအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ ့ ျငိမ္းျငိဳျငင္မွာအျမဲစိုးေနတတ္တာမို ့… ျငိမ္းကိုဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ဂရုစိုက္မယ့္သူပါပဲလို ့ ကိုယ္တို ့အားလံုးျငိမ္းကို တိုက္တြန္းခဲ့ၾကတာ…။ တကယ္ေတာ့ ျငိမ္းနွလံုးသားထဲမွာ သူအေသအခ်ာကို စိုးမိုးေနျပီဆိုတာ ကိုယ္တို ့အားလံုးကလဲ ျငိမ္းနဲ ့ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ေတြမို ့ ရိပ္မိသိရွိတာကလဲ အဓိကေပါ့ေလ…။

“ဟုတ္ပါတယ္ျငိမ္းရယ္… နာမည္ေလးနဲ ့လုိက္ေအာင္ ဘ၀ကိုလဲ အျမဲျငိမ္းျငိမ္းေလး ေနခ်င္တဲ့ျငိမ္း… ခ်စ္လ်က္နဲ ့ေတာင္ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ မယံုရဲလို ့ ျငင္းလြွတ္ခဲ့တုန္းက တိုက္တြန္းမိခဲ့တာမို ့ တို ့အျပစ္ေတြလဲ ပါတာေပါ့ဟာ”

ျငိမ္းက နာနာက်င္က်င္ျပံဳးတယ္…။

“တကယ္ေတာ့ ငါကိုယ္တုိင္က စိတ္ပါလက္ပါကို ခ်စ္မိခဲ့လို ့ပါ… အတိတ္ဘ၀က ကုသိုလ္ကံေတြနဲ ့သာ ဆုိင္တာပါေလ”

ကိုယ္တို ့ရဲ့ အတိတ္ကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ အလည္သြားေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးကို ကန္တင္းဘက္က ျပန္လာတဲ့ သူတို ့အသံေတြက ဖ်က္စီးပလိုက္တယ္…။ အရင္ကလုိ ရွပ္အျဖဴေလးနဲ ့လူတေယာက္…။ ဒါေပမယ့္ အရင္ကလုိ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတာ့ မဟုတ္။ လက္ညိွးညြွန္ရာ ေရျဖစ္ျပီး အတိတ္ေမ့ေရာဂါျဖစ္ေနသူ…။ သူ ့မ်က္နွာကေတာ့ ျငိမ္းနဲ ့ဆန္ ့က်င္စြာ ရြွင္လန္းတက္ၾကြလို ့…။ နင့္ကိုမုန္းလုိက္တာ ျပီးေတာ့ ေအာ္ဂလီဆန္လုိက္တာ။

“ျငိမ္း… ျပန္ရေအာင္… ကိုယ္သိပ္အၾကာၾကီးေနဖို ့အခ်ိန္မရွိဘူး…”

ေဘးက ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအရင္းၾကီးေတြေတာင္ အားမနာနိုင္။ ျငိမ္းမျပန္ခ်င္ေသး။ ခုနတင္ျငိမ္းကိုယ္တို ့ကိုေျပာခဲ့ေသးတယ္။ အိမ္မွာေနရတာ ငရဲပဲတဲ့။ တကယ္လို ့သာ ျငိမ္းခ်စ္တဲ့ သားေလး၂ေယာက္သာ မရွိခဲ့ရင္ ျငိမ္းအဲဒီငရဲမွာ နဲနဲေလးမွ မေနခ်င္ပါတဲ့။ တုန္ ့ျပန္လြယ္တဲ့ ကိုယ္ကပဲ ျငိမ္းအစား ေျပာဖုိ ့ျပင္လုိက္တယ္။

“နင့္ဟာနင္ျပန္နွင့္… ဒီလိုေတြ ့ဖို ့ဆိုတာ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး… ငါတို ့ျငိမ္းကို လိုက္ပို ့လို ့ရတယ္”

“ေအး… ျပီးတာပဲ…”

ျငိမ္းကိုေတာင္ နွဳတ္မဆက္ပဲ ကားေပၚေပါ့ေပါ့ပါးပါးတက္ ေမာင္းထြက္သြားတဲ့ ျငိမ္းခင္ပြန္းကို ၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ကို ခံျပင္းမိတယ္။ ျငိမ္းနဲ ့အတူ ဟိုးသုညဘ၀ကစခဲ့ၾကတဲ့ စီးပြားေရးေအာင္ျမင္မွဳကို သူ ့ေအာင္ျမင္မွဳသက္သက္လို ခံစားျပီး ကိုယ္ေသမတတ္ခ်စ္လို ့ယူထားပါတဲ့ဆိုတဲ့ ဇနီးကို ပစ္လုိ ့ အသစ္ရွာေပ်ာ္ပါး ေလာကစည္းစိမ္ခံစားေနတဲ့သူ…။ ေယာက်ၤားတေယာက္ရဲ့မ်က္ရည္ေတြနဲ ့ မိန္းမတေယာက္ဘ၀နဲ ့နွလံုးသားကို အဆံုးစီရင္ဖို ့နိဒါန္းပ်ိဳးခဲ့သူ…။ သစၥာတရားကို ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မွဳေအာက္မွာ ခ်နင္းခဲ့သူ…။ ထက္က နာက်ည္းစြာအသံက်ယ္ၾကီးနဲ ့ေျပာလိုက္တယ္..။

“ျငိမ္းေရ… ငါလူသတ္ခ်င္တယ္”

******************************************************************

“ဘယ္လိုလဲခိုင္… ဘ၀ဆုိတာ နင္ငယ္ငယ္ကေရးခဲ့တဲ့ အခ်စ္၀တၳဳေတြလို ခ်ိဳျမိန္သလား… ဇာတ္ေကာင္ေတြကေရာ အၾကြင္းမဲ့ခ်စ္တတ္ၾကသလား… ျပီးေတာ့ အခ်စ္က ဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္အေရးပါသလဲ”

ထက္ရဲ့ ေမးခြန္းေတြက လက္ေတြ ့က်ျပီး လွတယ္။ ကိုယ့္မွာ အဲဒီလို ခပ္ထက္ထက္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိတာကို ကိုယ္က အျမဲေက်နပ္ေနတတ္သူ။

“ထက္… ဟိုးငယ္ငယ္က နွလံုးသားေတြက လတ္ဆတ္တယ္… ျဖဴစင္တယ္… ျပီးေတာ့ ေနရာလပ္ေတြမ်ားတယ္… အေရာင္မရွိဘူး… ဒါေၾကာင့္အခ်စ္ေတြက ျပည့္ေနေအာင္ ထည့္လို ့ရတယ္…လိုသလိုစိတ္ကူးယဥ္လုိ ့ရတယ္… လုိသလိုေဆးေရာင္ျခယ္လုိ ့ရတယ္… ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မုန္းတာထက္ေကာင္းေတာ့ ငယ္တုန္းက ခ်စ္ရတာကို ေပ်ာ္ခဲ့တာ… အဲဒါဟာ ဘ၀ကို မျမင္ဖူးေသးတဲ့ လူငယ္တေယာက္ရဲ့ လြတ္လပ္တဲ့နွလံုးသားေပ့ါဟာ… အဲဒီလိုေတြးခဲ့ အဲဒီလုိေရးခဲ့တာကို ငါေနာင္တမရပါဘူး”

ထက္က သူ ့ထံုးစံအတုိင္း မ်က္လံုးေလးေတြ အေရာင္ေတာက္ေနေအာင္ ကိုယ့္ကိုၾကည့္ျပီး နွဳတ္ခမ္းေလးတြန္ ့ရံုျပံဳးတယ္။

“ အခ်စ္ဆိုတာ ဘ၀မဟုတ္ဘူးလို ့ အၾကမ္းဖ်င္းေျပာလို ့ရေပမယ့္ အရင္တုန္းက ငါတို ့အေရးပါတယ္ထင္ခဲ့တာ တခ်ိဳ က ဘ၀မွာ သိပ္အေရးမပါေတာ့တာ နင္ေရာငါတို ့ေရာ ေတြ ့ေနရတာပဲမဟုတ္လား… ဒီထဲမွာ အခ်စ္က တခုေပါ့… ေျပာတတ္သလိုေျပာရရင္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာထက္ တဦးအေပၚတဦး ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ေမတၱာတရားထားဖို ့က အဓိကပဲလို ့ ငါထင္မိတာပဲ… ဘယ္ဆက္ဆံေရးမွာျဖစ္ျဖစ္ပါ… မိဘနဲ ့သားသမီး… ေမာင္နွမသားခ်င္း… ခင္ပြန္းနဲ ့ဇနီး… သူငယ္ခ်င္းေတြၾကား… ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ ့ေမတၱာတရားသာရွိၾကရင္ ဘ၀က ငါငယ္ငယ္ကေရးတဲ့ အခ်စ္၀တၳဳေတြထက္ေတာင္ ခ်ိဳျမိန္ပါတယ္ဟာ ”

ကိုယ့္စကားကို နားေထာင္ရင္း အားလံုးခဏတိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ဒီေနရာေလးမွာ အတိတ္နဲ ့ ပစၥဳပန္ကို ေပါင္းကူးစဥ္းစားရင္း လက္ရွိဘ၀ဆီ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။

“အမွန္ပါပဲခုိင္ရယ္… ငါတို ့လက္ရွိရေနတဲ့ဘ၀မွာ ေပ်ာ္တတ္ေအာင္ ေနေပ်ာ္ေအာင္ ေနတတ္ရင္… ျပီးေတာ့ အေကာင္းျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္ရင္ ဘ၀ဆိုတာ ေက်နပ္စရာပါပဲ… ငါလဲ အဲဒီလိုေနတတ္ဖို ့ၾကိဳးစားပါမယ္…”

ျငိမ္းစကားက ရင္ကို ထိရွနာက်င္ေစေပမယ့္ ျငိမ္းလက္ကေလးကို ကိုယ္တို ့အားလံုးဆုပ္ကိုင္ အားေပးမိၾကတယ္။ လက္ကေလးထဲက တဆင့္ ကိုယ္တို ့ရဲ့ေမတၱာေတြ ျငိမ္းဆီကူးလုိ ့ျငိမ္းခ်မး္ပါေစျငိမ္းေရ။ ဘ၀မွာ ပုခံုးတဘက္အျမဲအဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ နင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိေနပါေသးလားဆိုတဲ့ အသိကိုက ေရွ ့ဆက္ဖို ့အားအင္ေတြျဖစ္ေစတယ္။

“ကဲလာ… အပူေတြ စိတ္ဖိစီးမွဳေတြ ခ်နင္းရင္း ငယ္အေတြးငယ္အင္အားေတြ ျဖည့္ဖို ့ ေႏြးေအးကို ခ်ီတက္ၾကစို ့”

သူငယ္ခ်င္းေတြလက္အတူတြဲရင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရယ္ေမာရင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာဆိုရင္း ဘ၀အေမာေတြ တခဏေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘ၀ဆိုတာ အေမာေတြသက္သက္မွ မဟုတ္သလို… အခါးေတြသက္သက္လဲ မဟုတ္တာေနာ္…။

(ခ်စ္ေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ ့ဆံုခဲ့တဲ့ မနွစ္ကဆရာကန္ေတာ့ပြဲ အမွတ္တရ… ဇာတ္ေကာင္မ်ားမွာ စိိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္ေကာင္မ်ားသက္သက္သာျဖစ္ပါတယ္… တုိက္ဆုိင္မွဳရွိရင္ခြင့္လြွတ္ပါ)

တန္ခူး

2:30pm 24-Jun-2013

5 comments:

Anonymous said...

မြန္ဆိုတဲ႔တစ္ေယာက္နဲ႔ နာမည္ေရာ..အျဖစ္ပ်က္ေရာ တည္႔တည္႔ၾကီးမွန္သြားပါေရာလား ဟားဟား
Thu Hnin See

Lorem Ipsum said...

ၾကိဳက္တယ္ အမတန္ခူးရယ္

… ဟိုးငယ္ငယ္က နွလံုးသားေတြက လတ္ဆတ္တယ္… ျဖဴစင္တယ္… ျပီးေတာ့ ေနရာလပ္ေတြမ်ားတယ္… အေရာင္မရွိဘူး… ဒါေၾကာင့္အခ်စ္ေတြက ျပည့္ေနေအာင္ ထည့္လို ့ရတယ္…လိုသလိုစိတ္ကူးယဥ္လုိ ့ရတယ္… လုိသလိုေဆးေရာင္ျခယ္လုိ ့ရတယ္… ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မုန္းတာထက္ေကာင္းေတာ့ ငယ္တုန္းက ခ်စ္ရတာကို ေပ်ာ္ခဲ့တာ… အဲဒါဟာ ဘ၀ကို မျမင္ဖူးေသးတဲ့ လူငယ္တေယာက္ရဲ့ လြတ္လပ္တဲ့နွလံုးသားေပ့ါဟာ… အဲဒီလိုေတြးခဲ့ အဲဒီလုိေရးခဲ့တာကို ငါေနာင္တမရပါဘူး


အဲဒီစာသားေလးေတြကိုအရမ္းၾကိဳက္တာပဲ း) ငယ္ဘ၀အိပ္မက္ေတြက ျပန္လည္မရႏုိင္ေတာ႔ဘူးေနာ္အမ

kay said...

Love comes and goes. Kindness will remains. ( ASSK)

ဇြန္မုိးစက္ said...

အစ္မတန္ခူးေရ... ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ အမွတ္တရ၀တၳဳတုိေလးကုိ သေဘာက်ႏွစ္သက္စြာနဲ႔ ဖတ္သြားေၾကာင္းပါ။ ၀တၳဳတုိအသစ္မ်ားကုိလည္း ဖတ္ရဖုိ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္ရွိပါတယ္။ း)

စံပယ္ခ်ိဳ said...

အေရးအသားေလးေတြခံစားလုိ႔ေကာင္းလုိက္တာ
ငယ္ဘ၀ေတြကုိလဲအမွတ္ရမိပါရဲ့ေနာ္