Monday, June 15, 2009

ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုးသံေယာဇဥ္

ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက ေန ့စဥ္ သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့ရတဲ့ အထဲမွာ ကြ်န္မတို ့ လမ္းထဲကို ေန ့တိုင္းလာေရာင္းတတ္တဲ့ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုးေစ်းသည္ေတြလဲ ပါပါတယ္။ တခါတေလ ရံုးပိတ္ရက္ ေန ့လည္ေန ့ခင္းဆို သူတို ့ကို သိပ္လြမ္းတာ။ ဟိုတေလာက အေမလာေတာ့ အေမရယ္ ခုခ်ိန္မ်ား ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ပူပူေလးဆိုတဲ့ အသည္ေလး အိမ္ေရွ ့လာလိုက္ရင္ သိပ္ေပ်ာ္သြားမွာလို ့ ေျပာမိေသးတယ္။ ျမန္မာမုန္ ့အရမ္းၾကိဳက္တဲ့ ကြ်န္မတို ့ေမာင္နွမေတြက အိမ္မွာရွိတဲ့ေန ့ေတြဆို လမ္းမေပၚလာသမွ် အသည္ေတြ အသံကို နားစြင့္ျပီး တမ်ိဳးျပီးတမ်ိဳးေခၚစားတတ္ပါတယ္။ ငယ္တုန္းကေတာ့ မိဘေတြက သြားရည္စာကို ထိန္းခ်ဴပ္ထားေပမယ့္ ၾကီးလာေတာ့ ကိုယ္ရတဲ့ မုန္ ့ဖိုးနဲ ့ အာသီသရွိရာေခၚစားမိတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ထဲလာေနက် မုန္ ့သည္ေတြနဲ ့ လူခ်င္းေတာင္ ရင္းနွီးၾကတာပါ။ ကြ်န္မတို ့ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ဆို တခ်ိဳ ့အသည္ေတြက ျပန္ေတြ ့ရတာ ၀မ္းသာလြန္းလို ့ အလကားအတင္းေကြ်းတဲ့အထိပါပဲ။

စားေနက် ေစ်းသည္ေတြထဲက ယေန ့ထက္ထိ မွတ္မွတ္ရရရွိေနတဲ့ ေစ်းသည္ေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ မနက္မိုးလင္းရင္ သူမ်ားထက္ ၀ိရိယေကာင္းစြာ အေစာၾကီးလာတတ္တဲ့ ပဲျပဳတ္သည္အမၾကီး။ သူ ့ပဲျပဳတ္ေလးေတြက ေဖြးျပီးသန္ ့ေနတာရယ္၊ သူ ့အျပံဳးေလးေတြက ေဖာ္ေရြခ်ိဳျမေနတာရယ္ေၾကာင့္ ေနမထြက္ခင္ ပဲျပဳတ္တေတာင္းက အသာေလးကုန္ပါတယ္။ သူက မနက္အေမကို ကူရင္း ပဲျပဳတ္ေရာင္းေပးတာပါ။ ပဲျပဳတ္ကုန္ျပီးရင္ အိမ္ျပန္ေရမိုိးခ်ိဳး က်စ္ဆံျမီးရွည္ရွည္ေလးနဲ ့ျမန္မာအက်ီၤေလး၀တ္၊ ကခ်င္လြယ္အိတ္ေလးလြယ္ျပီး MScတက္္ေနသူပါ။ ငယ္က စာက်က္ပ်င္းတဲ့ ကြ်န္မတို ့ကို ေဖေဖတို ့ေမေမတို ့က အဲဒီအမၾကီး ဥပမာေပးျပီး သူ ့လုိ ၾကိဳးစားဖို ့ ဆံုးမေလ့ရွိပါတယ္။ ခုေတာ့ သူက တကၠသိုလ္မွာ ဆရာမျဖစ္ေနျပီလို ့ၾကားပါတယ္။ သူ ့ကိုေရာ သူ ့ပဲျပဳတ္ေလးကိုေရာ လြမ္းမိတာအမွန္ပါပဲ။

ကြ်န္မေမာင္ေလး ငယ္ငယ္က တေန ့မစားရ မေနနိုင္တဲ့ မုန္ ့က မုန္ ့ေပါက္စီပါ။ စြတ္က်ယ္အျဖဴေရာင္နဲ ့ပုဆိုးတိုတို အျမဲ၀တ္တဲ့ တရုတ္လူမ်ိဳးလို ့ထင္ရတဲ့ အဖိုးၾကီးက “မုန္ ့ေပါက္စီ၊ဘိန္းမုန္ ့” လို ့ ခပ္၀ဲ၀ဲေလး ေအာ္လုိက္ပလားဆို ကြ်န္မေမာင္ေလးက လြတ္သြားမွာ စိုးလို ့ အိမ္ထဲက တန္းေျပးျပီး အသံျဗဲၾကီးနဲ ့ ေခၚေတာ့တာပဲ။ ပဲခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ အစာသြတ္ထားတဲ့ မုန္ ့ေပါက္စီေဖြးေဖြးေလးကို ကြ်န္မက တခါတေလမွ စားပါတယ္။ နွမ္းျဖဴျဖဴေလးေတြခဲေနေအာင္ ျဖဴးထားတဲ့ ဘိန္းမုန္ ့ ေမြွးေမြွးေလးကို ကြ်န္မက ပိုစားေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ခုေဖေဖတို ့ အရြယ္ မုန္ ့ေပါက္စီသည္ၾကီး မိုးသည္းသည္းရြာတဲ့ေန ့ေတြလဲ စိုစိုရြွဲရြွဲနဲ ့ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ေရာင္းေနတာကို ကြ်န္မတို ့ ေမာင္နွမေတြ သနားလြန္းလို ့ မိုးရြာတဲ့ေန ့ဆို ပို၀ယ္စားျဖစ္ပါတယ္။ သူျမန္ျမန္ကုန္ျပီး အိမ္ျပန္ရေအာင္ပါ။ ကြ်န္မေမာင္ေလး လူပ်ိဳေပါက္ျဖစ္လာေတာ့ ပဲေပါက္စီသည္ အဖိုးၾကီးလဲ မေတြ ့ေတာ့ပါဘူး။ သူက်န္းက်န္းမာမာရွိရဲ့လားလို ့ တခါတေလေတြးျပီး စိတ္ပူမိပါေသးတယ္။

“ေကာက္လိွ ုင္းတီမုန္ ့၊ထန္းသီးမုန္ ့” လို ့ အသံသာသာေလးနဲ ့ ေအာ္တတ္တဲ့ အမၾကီးက ေန ့လည္ ထမင္းစားျပီး အခိ်ဳတည္းမယ့္ အခ်ိန္ေလာက္ဆို ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ခရမ္းရင့္ေရာင္ ကေတာ့ပံု ေကာက္လိွ ုင္းတီမုန္ ့ေလးေတြကို ဖက္ထဲကထုတ္၊ ကတ္ေၾကးေလးနဲ ့ကိုက္၊ အုန္းသီးနိုင္နုိင္ေလးျဖဴး၊ နွမ္းေထာင္ေလးနဲ ့… ေျပာရင္းေတာင္ စားခ်င္သြားပါတယ္။ ကြ်န္မအၾကိဳက္ဆံုးျမန္မာမုန္ ့ထဲက တမ်ိဳးပါပဲ။ သနပ္ခါးေတြ ေဖြးေနေအာင္ လိမ္းထားတတ္တဲ့ သန္ ့သန္ ့ျပန္ ့ျပန္ ့ အမၾကီးက သူကိုယ္တုိင္လုပ္၊ သူကိုယ္တုိင္ေရာင္းတာပါ။ ယေန ့ထက္ထိ ကြ်န္မတို ့ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေရာင္းေနတုန္းပါပဲ။ သူမ်ားေတြလို ေဖာက္သည္ယူေရာင္းတာ မဟုတ္ေတာ့ သူ ့မုန္ ့ေလးက ပုိစားလို ့ေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္မျပန္ေရာက္ရင္ ေန ့တိုင္းတေန ့မျပတ္ စားတတ္ပါတယ္။ ေစ်းသည္ အမၾကီးက ငယ္ခ်စ္ေတြမို ့ အဆစ္ေတြ အမ်ားၾကီး ထည့္ေပးတတ္ပါတယ္။

မုန္ ့စိမ္းေပါင္းနဲ ့မုန္ ့ဗိုင္းေတာင့္သည္္ေတြကေတာ့ ခဏခဏေျပာင္းတတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မက မုန္ ့စိမ္းေပါင္းကို အျဖဴပိုၾကိဳက္သူမို ့ အျဖဴေတြအမ်ားၾကီး ထည့္ေပးတတ္တဲ့သူဆီ အျမဲ၀ယ္စားျဖစ္ပါတယ္။ ေရြွေျခက်င္းၾကီးေတြေလာက္ၾကီးတဲ့ မုန္ ့လက္ေကာက္ ၀ိုင္း၀ို္င္းၾကီးေတြက ကြ်န္မၾကီးၾကီးရဲ့ အၾကိဳက္ဆံုးပါ၊ ကိုယ္တုိင္ထန္းလ်က္ရည္ၾကိဳေရာင္းတဲ့ အညာသူၾကီးက ကြ်န္မတို ့အိမ္ေရာက္ရင္ ၾကီးၾကီးနဲ ့ အညာအေၾကာင္းေတြ အလြမ္းေျပေျပာရင္း ေစ်းေရာင္းဖို ့ေတာင္ေမ့ေနတတ္ပါတယ္။

ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ဆို ခပ္ေစးေစးေလးမွ ၾကိဳက္တဲ့ ကြ်န္မက ရပ္ကြက္ထဲက အေဒၚၾကီးေရာင္းတဲ့ အညိဳေရာင္ရွမ္းေျပာင္းေစးေစးဆို ထမင္းလြတ္ေတာင္ စားပစ္တတ္ပါတယ္။ ပဲဆီေမြွးေမြွးေလးသုတ္၊ ဆားေလးသုတ္ျပီး ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ေလးစား၊ ရုပ္ရွင္ေလးၾကည့္တတ္တဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေန ့လည္ခင္းေတြကို လြမ္းမိပါတယ္။ အေငြ ့တေထာင္းေထာင္းတေနတဲ့ အညာထန္ေလ်ာ္ေတာင္းထဲက အ၀တ္ျဖဴျဖဴေအာက္္က ေျပာင္းဖူးေမြွးေမြွးေလးေတြကို ခုသာေျပး၀ယ္စားခ်င္မိေတာ့တယ္။

ေႏြေန ့လည္ေတြမွာ အိမ္ေရွ ့ကေန ခပ္တိုးတိုးေလး ေအာ္သြားတတ္တဲ့ ကူးဖီးလ္ရမယ္ ကူးဖီးလ္ဆိုတဲ့ ဘာဘူၾကီးအသံကို ကြ်န္မက အျမဲနားစြင့္ေနတတ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကဆို အေမမ၀ယ္ေကြ်းမွာစိုးလို ့ ဘာဘူၾကီးကို အရင္ေခၚထားျပီးမွ အေမေရ အိမ္ေရွ ့မွာ ေရာက္ေနျပီလို ့ အပိုင္လုပ္တတ္တာ ကြ်န္မပါ။ ခုေတာ့ ငယ္က ဘာဘူၾကီးပဲလား၊ ဘာဘူၾကီးသားလားမသိတဲ့ ကူးဖီးလ္သည္ၾကီးက တခါတခါမွ လာတတ္ပါေတာ့တယ္။ ကူးဖီးလ္ၾကိဳက္တဲ့ ကြ်န္မက ေရြွပုဇြန္မွာ ဘာဘူၾကီးကူးလ္ဖီးလ္ အလြမ္းေျပ ၀ယ္စားေလ့ရွိပါတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ အေခါက္အိမ္ျပန္ေတာ့ စက္ဘီးေလးနဲ ့ ဘာဘူၾကီးကို ေတြ ့ရေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ ့။

လွည္းကေလးမွာ ေမာင္းေသးေသးေလးေတြတပ္ထားတဲ့ အသည္ကို ကြ်န္မတို ့က ေမွာင္ေမွာင္သည္လို ့ ေခၚပါတယ္။ ရာသီေပၚ သရက္၊ဇီး၊မာလကာ၊ သစ္ေတာ္၊နာနတ္၊ေဂြးသီးေတြကို လွီး ငရုတ္သီးမွ ုန္ ့၊ မဆလာ၊ ဆား ေရာနယ္ထားတဲ့ အမွ ုန္ ့ေလးျဖဴး… အတိုင္းအဆမရွိ စားခဲ့ဘူးတာေၾကာင့္ ငရုတ္သီးကို ရာသက္ပန္ ေရွာင္ရတ့ဲ အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတဲ့ ကြ်န္မပါ။ ခုစားမလားေမးရင္ သြားရည္ေတြၾကိတ္က်ျပီး စားခ်င္စိတ္ကို ျမိဳသိပ္ထားရတာပါ။ တို ့ဖူးသုတ္၊ ေလွ်ာက္သီးသုတ္ ေမွာင္ေမွာင္သည္ကေတာ့ ခံတြင္းမ်ားပ်က္ေနရင္ အေတာ္ခံတြင္းလိုက္တာပါ။ ပုဇြန္ေျခာက္ပါေလကာေလးနဲ ့ သုတ္တတ္တဲ့ သူတို ့လက္ရာက အေတာ္ကို အ့ံၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေကာင္းလြန္းပါတယ္။ အိမ္မွာ ဘယ္ေလာက္ ကိုယ့္ဘာသာသုတ္သုတ္ သူတို ့လက္ရာမွီဖို ့ မလြယ္ပါဘူး။

“မုန္ ့လက္ေဆာင္း ခ်ိဳခ်ိဳေအးေအးေလး” ဆိုတဲ့ အထမ္းနဲ ့ေရာင္းတဲ့ အကိုၾကီးက ကြ်န္မတို ့ ဟိုဘက္လမ္းတုန္းက တလမ္းထဲေနခဲ့တာေပါ့။ အာ၀ဇြန္းကလဲရြွင္ေတာ့ တေနရာမွာ သူ ့အထမ္းသာခ်လိုက္ ေဖာက္သည္ေတြကို ၀ို္င္း၀ိုင္းလည္လို ့။ အုန္းနို ့ေလးထပ္ထည့္ေပးပါဦး၊ အခ်ိဳေပါ့ေနလို ့ ထန္းလ်က္ရည္ေလးထည့္ေပးပါဦးဆုိ သူမ်ားေတြလို မတိုေတာင္းပဲ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေပးတတ္သူပါ။ ခုထိ စိတ္ပါရင္ အထမ္းဆြဲျပီး ျပန္ေရာင္းတတ္ေသးတယ္လုိ ့ အိမ္ကသူေတြက ေျပာပါတယ္။

ငယ္ငယ္က ၀ရန္တာမွာ စာထြက္က်က္ရင္း ညေမွာင္ေမွာင္မွာ အထမ္းၾကီးပိုးေရာင္းတတ္တဲ့ မုန္ ့ဖက္ထုတ္သည္ အဖိုးၾကီးကို ေမ်ွာ္တတ္ပါတယ္။ ပူူပူေႏြးေႏြးမုန္ ့ဖက္ထုတ္ေလးေတြကုိ ေဆာင္းညေတြမွာ ပိုစားတတ္ပါတယ္။ တခါတခါက်ေတာ့ ခါခ်ဥ္လ်က္ဆားေရာင္းတဲ့ အဖိုးၾကီးနဲ ့မုန္ ့ဖက္ထုတ္အဖိုးၾကီး ခ်ိန္းထားသလား ထင္ရေအာင္ အခ်ိန္ခ်င္းတူေန တတ္ျပန္ပါတယ္။ ခုေတာ့ သူတို ့ကို မေတြ ့ရတာေတာင္ အေတာ္ၾကာပါျပီေကာ။

ဟိုတေခါက္ျပန္ေတာ့ သားက အဲဒီလုိ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုး ေစ်းသည္ေတြကို တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းလယ္လာျပီး ကြ်န္မတို ့ ငယ္ငယ္ကလုိ အေမမေမးပဲ မုန္ ့သည္ကို ေခၚလာတတ္လို ့ ကြ်န္မတို ့မွာ လာသမွ်မုန္ ့သည္မေခၚဖို ့ တားရပါတယ္။ အေမကေတာ့ ညည္း၀ဋ္လည္တာတဲ့။ ဒါေပမယ္ ့ကြ်န္မလဲ သားနဲ ့မထူးပါဘူးေလ။ အသက္သာၾကီးသြားတယ္ လမ္းေပၚက အသံေလးေတြ နားစြင့္ျပီး ေခၚခ်င္ေနတုန္းပါပဲ။ သံေယာဇဥ္… ငယ္က အခ်စ္ အနွစ္တရာ မေမ့သာတဲ့။ တကယ္ေတာ့ သူတို ့ေရာင္းတဲ့မုန္ ့ေလးေတြက ကြ်န္မရဲ့ ငယ္ခ်စ္ေလးေတြမိုလား။

(ညီမေလးမီယာရဲ့ စံုစီနဖာရန္ကုန္ဖတ္ရင္း ဒီပို ့စ္ေလးအတြက္ အေတြးရသြားတာပါ)

တန္ခူး
4:57pm 15-Jun-2009

20 comments:

Moe Cho Thinn said...

ခ်ိဳသင္းလဲ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုး ေစ်းသည္ေလးေတြကို သိပ္ႀကိဳက္လို႔ ငယ္ခ်စ္ကေလးေတြကို အမနဲ႔အတူ လြမ္းသြားၿပီ။

Anonymous said...

အျမဲလြမ္းေအာင္လုပ္တယ္ဗ်ာ။ ဒီတပတ္ အဲ့မုန္႕ေတြ အကုန္လုပ္ေကြ်းရမယ္။

P.Ti said...

ျမန္မာမုန္႔ေတြကစားလို႔လည္းေကာင္း လြမ္းစရာလည္းေကာင္း။ ငယ္ငယ္ကဆုိ လမ္းတဲ့လာတဲ့အသည္ေတြက ပံုမွန္ပဲေလ။

တခါကဆုိ မုန္႔သည္ကိုေခၚၿပီးခါမွ အေမလည္း အိမ္မွာမရွိ၊ ပိုက္ဆံုလည္း မရွိလုိ႔ ပုန္းေနရေသးတယ္။

ျမန္မာမုန္႔ေတြ လုပ္တတ္တဲ့လူေတြေတာင္ ရွားသြားၿပီး။ မုန္႔လုပ္နည္းေတြကိုေတာင္ စုစည္းထားရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္။

PAUK said...

ထန္းသီးမုန္႔ ၾကိဳက္တယ္...
မုန္႔ကြ်ဲသဲ ေရာ မၾကိဳက္ဘူလား..
မုန္႔လက္ေကာက္လဲ ထန္းလ်က္ရည္ပ်စ္ပ်စ္ေလးနဲ႔
စားခ်င္တယ္..အညိဳကိုပိုၾကိဳက္တယ္
က်ေနာ္က ေဆာင္းတြင္းျပန္ေနက်ဆိုေတာ့..
ပဲျမစ္ေရာင္းတဲ့ အေဒၚၾကီး(ေဒၚသန္းပိုတဲ့)
က အလကားေကြ်းေနက် ..အိမ္ကိုပဲလာလာ..
ေစ်းမွာပဲေတြ႔ေတြ႔...
ဒီနွစ္ေတာ့ အဲ့ဒီအေဒၚၾကီး ေနမေကာင္းလို႔ပဲျမစ္မေရာငး္နိုင္ေတာ့ဘူး...
ဒညင္းသီးျပဳပ္ဆိုရင္လဲ က်ေနာ္တို႔ တအိမ္လံုး
သူျပဳပ္တာပဲ ၀ယ္စားျဖစ္တယ္..
ေစးလည္းေစးတယ္..ခ်ိဳလဲ ခ်ိဳလို႔..
က်ေနာ္ အိမ္ျပန္တယ္ၾကားတိုင္း
က်ေနာ့္ကိုလာၾကည့္ရင္း ပဲျမစ္ေတြ အလကား
ေကြ်းတတ္တယ္..

ခင္မင္းေဇာ္ said...

တန္ခူးေရးထားတာေတြ အကုန္ႀကိဳက္တယ္။
ေနာက္ အမသိပ္ႀကိဳက္တာ တခုရွိေသးတယ္။
မုန္႕ၾကာေစ့လို႕လဲေခၚတယ္ မုန္႕ပိႏၷဲေစ့လဲ ေခၚတဲ့ မုန္႕ေလ ။ အဲဒီအသည္ကိုေတာ့ ေန႕လည္ဘက္ေတြမွာ ေခၚစားတတ္တယ္။ သူက အဲဒါနဲ႕တြဲၿပီး ထန္းလ်က္နဲ႕သာကူလဲ ပါတယ္။ တခါတေလ ၂ မ်ိဳးကိုေပါင္းထည့္ၿပီး ေသာက္တယ္ေလ။ ခု ဒီပို႕စ္လာဖတ္ရင္း အဲဒီအဖြားႀကီးကို သတိရတယ္။
အမတို႕ဆီမွာ ေန႕လည္ေရာင္းတဲ့အထဲ မုန္႕ဗိုင္းေတာင့္လဲ ပါတယ္။ အဲဒါလဲ ႀကိဳက္တာပဲ။

Anonymous said...

အစ္မေရးတာဖတ္ၿပီး..ဒိန္ခ်ဥ္သည္ႀကီးလဲသတိရ..
တုိ႔ဟူးသုပ္ဦးေလးႀကီးကိုလည္းလြမ္း..သာကူသည္အစ္မႀကီးကုိ
လည္း ျမင္ေယာင္.. ႏို႔ထမင္းေရာင္းတဲ႔ အဘြားႀကီးကိုလမ္း
တမ္းတ...သြားတယ္...မိုးေအးေအးမွာ အဲဒါေတြ..စားခ်င္လုိက္တာ။
mm

tg.nwai said...

ဟုတ္တယ္ တန္ခူးေရ..တုိ႔ေတြ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း အိမ္ေရွ႕မွာ ေစ်းသည္ေတြတန္းစီလုိ႔ရယ္...တန္ခူးတုိ႔ လမ္းေလးက အစားအေသာက္စံုတယ္ထင္ရဲ႕။

တုိ႔ေတြဆီလာတဲ႔ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုးေစ်းသည္ေတြဆီက သိပ္မစားျဖစ္ဘူး။ မေကာင္းတာမ်ားလုိ႔..။ ေျပာင္းဖူးဆုိလည္း ေဆးသၾကားေတြနဲ႔..ပဲျပဳတ္ဆိုလည္း ဆတ္ေတာက္ေတာက္..မုန္႔လက္ေဆာင္းဆုိလည္း ခါးသက္သက္..ဟဲဟဲ

တကယ္ဆို ျမန္မာ႔ရုိးရာမုန္႔ေတြက အာဟာရလည္း ျပည္႔..ဗိုက္လည္း ျပည္႔ေနာ္.. ထန္းသီးမုန္႔၊ မုန္႔စိမ္းေပါင္း၊ မုန္႔ကြ်ဲသဲ၊ ေကာက္လိႈင္းတီမုန္႔လည္း ၾကိဳက္တယ္..။

ျမန္မာမုန္႔ေလးေတြ အလြမ္းေျပစားခ်င္ရင္ေတာ႔ ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာလမ္းထဲက feel နဲ႔ ocean (north point) မွာ ၀ယ္စားတတ္တယ္။ လမ္းသြားရင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေစ်းသည္ေတြ႔ရင္ေတာ႔ ၀ယ္စားျဖစ္တယ္...။

အဲ...တန္ခူးေရ..တက္ဂ္ထားတဲ႔ အႏွစ္နွစ္ဆယ္ ေရးဖုိ႔ အေၾကြးက်န္ေသးတာ တခါတည္း ေတာင္းပန္ရဦးမယ္..ဟဲဟဲ။ တကယ္ဆုိ ေရးရခက္ေနတာ..ခုေတာ႔ တန္ခူးမုန္းတဲ႔ ဧည္႔သည္က အိမ္ေရာက္ေနတာနဲ႔ လံုးခ်ာလည္ေနလုိ႔...ခဏေလးေနာ္..:)))

Anonymous said...

ခ်င္းတြင္းမွာေရးခဲ့ဖူးတာေလးပါအမ

တမ္းတမိေသာ အသံမ်ား

ဒီေန႕ ရံုးပိတ္ရက္။ အိမ္တံခါးေတြဖြင့္ထားေပမယ့္ ဘာသံမွမၾကားရ။ က်ေနာ္ေမွ်ာ္ေလတဲ့ အသံေတြက……

ငယ္တုန္းက မံုရြာမွာေပါ့။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ မုန္႕သည္ ဘာသည္ေအာ္သလဲ ေအာ္တဲ့ အသည္မွန္သမွ်ဆီက ၀ယ္စားခ်င္ေနမိတယ္။ မိုးလင္းတာနဲ႕ အိမ္က မနက္စာ ထမင္းေၾကာ္ ျပီးေတာ့ ေစ်းေဟာင္းနားက မက္ခြ်ဲေၾကာ္ရယ္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ရယ္က စားျပီးေနျပီ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ အသုတ္စားရတတ္ပါတယ္။ အသုတ္ကလည္းနာမည္ၾကီး တန္းစီေစာင့္ရေလတဲ့ အသုတ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ၾကိဳက္္တာက ဇရပ္၀ိုင္းနားက ဦးတင္ျမင့္ အထမ္းမုန္႕ဟင္းခါး။ သူကေလာဘမၾကီးပဲ အထမ္းကုန္ရင္ရပ္သြားေတာ့ အိပ္ရာထေနာက္က်တဲ့ က်ေနာ္က အျမဲငတ္ေနက်။ ၾကက္သားနဲ႕ခ်က္တာပါဆိုတဲ့ အဲဒီမုန္႕ဟင္းခါးကို အီၾကာေကြးေလးေတြထည့္ျပီး စားတတ္ျပန္တယ္။ တခါတေလေတာ့ ဘူတာနားက နံျပား (ေဆာ္ဒါမ်ားတဲ့အခါလည္းမ်ားပါတယ္)။ အခ်ိန္ရရင္ေတာ့ နာရီစင္နားက ျမီးရွည္ေပါ့။

ေနေလးထြက္ျပီဆို ႏြားႏို႕စစ္ဆုိျပီးၾကားရျပန္ေရာ။ ျပီးရင္ေတာ့ အုန္းထညက္ ဇီးထညက္ ထမင္းစားျပီး အခ်ိဳတည္းလို႕ေကာင္းမွေကာင္း။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ရႊီဆိုျပီး ၀ီစီမွုတ္ေလတဲ့ ကပ္စီးနဲ။ တျခားအရပ္ေတြမွာ အဲလို ကပ္စီးနဲကို အုန္းသီးနဲ႕ပတ္စားရေကာင္းမယ္မသိဘူးဗ်။ က်န္ေနတာက အုန္းမွန္ကၠဴ မုန္႕ဗံုးေလးေထာင့္ေတြရဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ဖက္မွာ မွန္တပ္ထားျပီး အစီအရီထပ္ေနတဲ့ အုန္းမွန္ကၠဴေလးေတြကို ျမင္တာနဲ႕စားခ်င္စရာ။

ေန႕လည္ကူးရင္ေတာ့ ငွက္ေပ်ာ္သီးေၾကာ္အုန္းေပါင္း။ တကယ့္ကိုႏွစ္ျခိဳက္လြန္းလို႕ ၾကံဳေလတဲ့အေခါက္တိုင္းမွာ စားျဖစ္ေအာင္စားပါတယ္။ ျပီးေတာ့လူတကာၾကားရင္ သူတို႕ေအာ္တာ ဘာမွန္းမသိေလတဲ့ (ဂ်ံဳယိုနံသာပုဆိုလားဘာဆိုလား) ဂ်ဳံယုိသည္ေတြလည္းရွိပါေသးတယ္။ ဒီအညာမွာပဲဂ်ံဳယိုက ရွိေတာ့တာလားမသိ။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္မွာ ဂ်ံဳဦးထုပ္ေလးေတြေဆာင္းၾကတာလဲ အညာမွာပဲေကာ။ တေမာင္ေမာင္နဲ႕ ေမာင္းထုေရာင္းေလတဲ့ ေမာင္ေမာင္သည္(က်ေနာ္တို႕အေခၚ) ကလည္းေန႕လည္ေန႕ခင္း မအိပ္ငိုက္ေအာင္ကူညီေပးတတ္ျပန္ပါေသးတယ္။

ေနာက္တခါ က်ေနာ္ေမွ်ာ္ရေလတဲ့ ေရခဲပလုပ္တုပ္သည္။ သူကထူးဆန္းဆန္းအသည္။ ထူးဆန္းတယ္ဆိုတာက က်ေနာ္တို႕လက္ညိွဳးထုိးတဲ့ အရုပ္ေတြအတိုင္း ေရခဲပလုပ္တုပ္လုပ္ေပးတတ္တယ္။ ျပီေတာ့ အုန္းသီးနဲ႕ ေက်ာက္ေက်ာအမဲကို အလည္မွာညွပ္ေပးေသးတယ္။ အခ်ိဳရည္နဲ႕ႏို႕ဆီကိုေတာ့ သူမေရႊ႕မခ်င္း ၾကိဳက္သေလာက္ဆမ္း။ သူမျပန္မခ်င္းဆိုင္ေဘးနားကမခြာေတာ့။

ညဘက္ဆုိရင္ေတာ့ ျမစႏၵာရံုနားက အေၾကာ္။ ဘူးသီးေပါက္ေခ်ာင္းေၾကာ္ေလးကို ဆလပ္ရြက္ေလးနဲ႕ စားလိုက္ရတဲ့ အရသာက ဘယ္အရာနဲ႕မွမလဲႏိုင္။ တကူးတကန္႕ကိုထြက္သြားစားေတာ့တာ။ အေဒၚေတြၾကိဳက္တဲ့ေလတဲ့ သဟာရရဲ့ ခ်စ္ခ်စ္လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ အားရပါးရနယ္ေလတဲ့ အသုတ္ေတြလည္း စားတတ္ပါေသးတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္နားလက္ဖက္ရည္ဆိုင္က နန္းၾကီးသုတ္၊ ရာျပည့္တိုက္တန္းက ဆန္ျပား တို႕ကိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလစားတတ္ပါတယ္။ ေႏြအခါပူတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ အရင္တုန္းကေမၺာဇ ေနာက္ေတာ့ ေရခဲေတာင္ေပါ့။ အခုေတာ့ ဆိုင္ေတြတိုးျပီလားမသိ။

စားစရာေတြဘယ္ေလာက္ပဲ အမ်ိဳးအစားေကာင္းေကာင္း။ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီလံုး လိုခ်င္တာရႏုိင္တယ္ပဲဆိုဆို။ က်ေနာ္ေမွ်ာ္ေနမိတာက ေဟာဒီဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးေပါက္ေတြၾကားကေန တိုးေ၀ွ႕၀င္လာမယ့္ ေစ်းသည္ေတြရဲ့ အသံေတြေပါ့……

ပုံရိပ္ said...

မတန္ခူးေရ အဲဒီေမွာင္ေမွာင္သည္ဆီက မခ်စ္စု သရက္သီးစိမ္းေတြ၊ ေရွာက္ခ်ဳိသီးေတြကုိ မဆလာ ငရုတ္သီးနဲ႔ နယ္ၿပီး အားပါးတရ ထုိင္စားခ်င္တယ္။ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ပူပူေလးနဲ႔ မုန္႔ဖက္ထုပ္လည္း စားခ်င္တယ္။

Sonata Cantata said...

သံေယာဇဥ္ ...စကားေလး သံုးခြန္း...
ဟီး..ေရွ႕ဆက္မဆိုတတ္ေတာ့ဘူး...

ေမာင္ said...

မုန္ ့ေတြအားလုံး ေတာ့ စားခ်င္ပါတယ္...
ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ ့က အ၇မ္း ညစ္ပစ္တယ္...

Su said...

မ်က္ေရေတာက္ေတာက္က်မတတ္လြမ္းသြားပါတယ္

Rita said...

မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ထမင္းေျပးစားမွ။
(မစားခင္ လာဖတ္ေနမိတာ)
:D

khin oo may said...

လြမ္းေနၿပီလား။

မြန္ said...

ေခါင္းရြက္သည္ေတြဆီကစားရင္ မသန္႕ဘူးေျပာတဲ႕သူဆို မြန္ေတာ႕အားႀကီးစိတ္ဆိုးတယ္..ဟီး
အခ်စ္ေတြကိုေစာ္ကားရပါမလားဆိုပိး
ပူပူေႏြးေႏြး အဝတ္သန္႕သန္႕ေဇးေဖြးေလးေအာက္က အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းနဲ႕ ေလြးလိုက္ရရင္ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ
ျမန္မာျပည္ကေစ်းသည္ေတြ ညစ္ပတ္တယ္လို႕ နွာေခါင္းရံႈ႕က်ရင္ သူတို႕အထင္ႀကီးတဲ႕ ဘိုဘိုသန္႕ႀကီးမ်ား အဂၤလန္မွာ ကေလးပါးစပ္က ခ်ိဳလိမ္ လမ္းေပၚျပဳတ္က်လဲ ဒီတိုင္းျပန္ေကာက္ ပါးစ္ထဲထည္႕ေပး လုပ္ေနၾကတာေတြ မျမင္ဘူးလားလို႕ ေမးလိုက္ခ်င္တယ္

မီယာ said...

မတန္ခူးေရ အခုမွ အေျပးလာဖတ္ရတာ။ မုန္႔ေတြအားလုံး စုံစိေအာင္ လြမ္းထားတာပဲ။ အခုေတာ့ လမ္းထဲ လုိက္ေရာင္းတဲ့ မုန္႔သည္ေတြ သိပ္မရွိေတာ့ သလုိပဲ။ မုန္႔စိမ္းေပါင္း ၁၅ျပားဖုိး ၀ယ္စားလုိ႔ရတဲ့ ေခတ္ကုိ မီလုိက္ေသးတယ္ အမေရ။

nu-san said...

အမေရ.. မုန္႔နာမည္ေတြ ဖတ္ရင္း မုန္႔အားလုံး စားခ်င္လာျပီ။ ဒီတေခါက္ျပန္ေတာ့ သရက္သီးေပၚခ်ိန္နဲ႔ တုိးလုိ႔ မခ်စ္စုသရက္သီးကုိ ငံျပာရည္နဲ႔ နယ္ထားတာ ၀ယ္စားခဲ့ေသးတယ္.. တစ္ထုပ္ ၂၀၀ ေပးရတယ္.. ၅ ခ်ပ္ေလာက္ေတာ့ ပါမယ္ ထင္တယ္.. ျပီးေတာ့ တုိဖူးသုပ္လည္း စားခဲ့တယ္.. မုန္႔စိမ္းေပါင္းေတာ့ မစားခဲ့ရဘူး.. မုန္႔ၾကာေစ့လည္း မစားခဲ့ရဘူး.. က်ေနာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လိုက္ေရာင္းတဲ့ မုန္႔ၾကာေစ့အသည္က အရမ္းေကာင္းတယ္.. သန္႔လည္း သန္႔တယ္.. သေဘာလည္းေကာင္းတယ္.. ဒီတေခါက္ သူ႕ကုိ မေတြ႕ခဲ့ရဘူး.. မေရာင္းေတာ့တာလား မသိဘူး.. အဲဒီ အန္တီ့ကုိေတာင္ လြမ္းသြားျပီ..:)

သက္ေဝ said...

တန္ခူးေရ...
အေမ့အိမ္မွာ စားစရာေတြက စံုလိုက္တာေနာ္...
ျမန္မာပီပီ ျမန္မာမုန္႕ေတြကို ႏွစ္သက္ပါတယ္...
အမွန္က ကိုယ္တိုင္လုပ္တတ္ခ်င္တာပါ...
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာမုန္႕ေတြက စားလို႕ေကာင္းသေလာက္ လုပ္ရတာလဲ ေတာ္ေတာ္လက္ဝင္တာကလား...
ဒီေတာ့ မျဖစ္ေျမာက္မယ့္အတူတူ မၾကိဳးစားေတာ့ပါဘူးေလ လို႕ေတြးၿပီး စိတ္ကိုေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္..
(ကိုရြာသားက တန္ခူးကို လြမ္းေအာင္လုပ္တယ္လို႕ ေျပာၿပီး သူကိုယ္တိုင္က်ေတာ့ ေရးသြားလိုက္တာ စံုလို႕..)
ဒါပဲေနာ္.. ႏွစ္ေယာက္စလံုး အဲဒီ့မုန္႕ေတြ အားလံုး ရေအာင္ ရွာၿပီး ဝယ္ေကြ်းရမယ္...

T T Sweet said...

တန္ခူးေရ ... အလုပ္ေတြရွဳတ္ေနလို႔ ... လည္လည္ေတြေတာင္ မေရာက္ၿဖစ္တာ ... မုန္႔သည္ေတြဆီက မုန္႔ေတြ အကုန္လံုး ေလာဘတၾကီး စားသြားပါတယ္။

စူး said...

ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထိုး တဲ့..အမတိုၽြမ်ား ကံေကာင္းလိုက္တာေနာ္.. ျမတ္ႏိုးတို႔က သိပ္ဝယ္စားခြင့္မရဘူး။ ဟိုဟာမစားရဘူးဒီဟာမစားရဘူးနဲ့ ၾကီးလာေတာ့လဲ အက်င့္ပါသြားေတာ့ အမတို႔ စားသလိုမ်ိဳး သိပ္မစားခဲ့ရပါဘူးအမရာ။

ဒါေပမဲ့ သရက္သီးေနာင္ေနာင္သယ္ေတာ့ ၾကိဳက္တယ္။ အရမ္းလဲမစားရပါဘူး။ ဗိုက္ေအာင့္လို႔။ အိမ္က limit နဲ့ပဲေကြ်းတယ္။