ညိဳ

ေမွ်ာ္လင့္ေနမယ္ ကိုယ့္ရင္မွာနားပါကြယ္…
သြားမယ္ဆို ေနရစ္မယ္ ေတာင္းဆုအျမဲတမ္းျပုပါတယ္…
တခါက ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကို တန္ဖိုးထားမယ္…
ျပန္ဆံုခ်ိန္ထိ ပင္ယံေပၚမွာ ပန္းေလးလန္းပါေစ…

“ညိဳတကယ္ဆံုးျဖတ္ျပီးျပီလား”

စကားပန္းျဖူျဖူေလး နားၾကားမွာ ပန္ထားသည့္ ျမတ္နိုးစရာညိဳ ့့မ်က္နွာေလးကို ၾကည့္ျပီး မေမးခ်င္ဆံုးေမးခြန္းကို ေမးလိုက္မိသည္။ ညိဳ ့ထံမွ သက္ျပင္းခ်သံတိုးတိုးေလး ၾကားရသည္။ ေတြေ၀လိုက္ပါညိဳရယ္။ ျပီးေတာ့... ေမာင္မရွိပဲညိဳေနနိုင္မလား… ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေနာ္။ ေမာင္ကေတာ့ ညိဳမရွိတဲ့ ေန ့ရက္ေတြကို မေတြး၀ံ့ေအာင္ ေပ်ာ့ည့့့ံသူပါ။

“ညိဳဆံုးျဖတ္ျပိီးျပီေမာင္… ညိဳသြားေတာ့မယ္… ေမေမ့ကို မလြန္ဆန္နုိင္တာလဲ ပါသလို ညိဳကိုယ္တိုင္လဲ ဒီတိုင္းထိုင္ေစာင့္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးေလ”

ညိဳ ့့အသံ တိုးညွင္းညွင္းေလးက ႏွလံုးသားကို တစစီျဖစ္ေအာင္ နင္းေျခပစ္လုိက္သည္။ ဆံုးျဖတျ္ပီးျပင္ေလ့ မရွိသည့္ ျပတ္သားသည့္ ညိဳ ့့စိတ္ကို သိထားေတာ့လည္း…။ လက္ဖမိုးေပၚကို မ်က္ရည္တစက္က်လာသည္။ ညိဳ ့့လက္ သြယ္လ်လ်ေတြက ေမာင့္လက္ေတြကို ေဖးမဆုတ္ကိုင္ေပးသည္။ ေနရာတကာ စိတ္မာတဲ့ေမာင္က ညိဳနဲ ့ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ထိလြယ္ရွလြယ္တယ္ဆိုတာ ညိဳ ပဲ အသိဆံုးျဖစ္မွာပါ။

“ညိဳလဲ ေမာင္နဲ ့ဘယ္ခြဲခ်င္ပါ့မလဲ ေမာင္ရယ္… ခဏခြဲေနရတာပဲ… ေနာင္ညိဳတို ့ ျပန္ဆံုၾကမွာေပါ့… ဒါကလဲ ညိဳတို ့ ျမန္ျမန္နီးရဖို ့ပဲ မဟုတ္လား”

ျမန္ျမန္နီးရဖို ့… ဟုတ္ပါ့မလား ညိဳေရ။ ေမာင္ကေတာ့ မတည္ျမဲတဲ့ ဘ၀ေတြအတြက္ စိတ္ေမာတယ္။ မနက္ျဖန္ေတြက ခန္ ့မွန္းရခက္လုိ ့ တတ္နိုင္ရင္ ညိဳ ့့လက္ေလးေတြကို မလြွတ္တမ္း ဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္တယ္။

“ေမာင္… မ်က္လံုးေတြေတာင္ အေတာ္ရဲေနျပီ… တခုခုေျပာဦးေလ… အဲဒီလိုၾကီးေနေနရင္ ညိဳက ဘယ္လိုလုပ္ စိတ္ေျဖာင့္ပါ့မလဲ… ညိဳလဲဲ ေမာင့္ကို အရမ္းလြမ္းေနမွာ…”

ပခုံးေပၚမီွႏဲြ ့လာေသာ ညိဳ ့အတြက္ ေမာင္တခုခုေျပာသင့္တယ္ေနာ္။ ညိဳေပ်ာ္ေနရင္ ေမာင္စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ၾကိုးစားေနပါ့မယ္။ ဒါဟာ တကယ္ပဲ ညိဳလိုခ်င္တဲ့ ဘ၀ဆိုရင္ေပါ့။

“ညိဳ ့ကို ေမာင္ေစာင့္ေနမယ္… ညိဳ ့ကိုပဲ ေမာင္လက္ထပ္မယ္…”

ဒီတခါေတာ့ ညိဳ ရွိုက္ၾကီးတငင္ငင္ငိုေတာ့သည္။ ညိဳငိုေတာ့လဲ ေမာင္မေနတတ္ျပန္ဘူး။ ညိဳေရ ေမာင္တို ့ကို ကံၾကမၼာက ဘာေၾကာင့္ခြဲရက္သလဲေလ။

“ညိဳမရွိလဲ ညိဳ ့အတြက္ စကားပန္းေလးေတြ တေန ့တပြင့္ ေမာင္သိမ္းထားမွာပါ… ညိဳနဲ ့့ဆံုရင္ ပန္းေျခာက္ေလးေတြကို ေမာင္ျပမယ္ေနာ္… ညိဳ ့ကို အရမ္းခ်စ္တယ္”

တေယာက္လက္ကို တေယာက္ တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။ ခြဲရမယ့္ မနက္ျဖန္ေတြကို ဘယ္လုိ အင္အားေတြနဲ ့တားျမစ္ရမလဲ ညိဳရယ္။

***************************
ပန္းဆုိတာလဲ ေၾကြတတ္တယ္ အခ်စ္ေလးရယ္…
မင္းကုိေလ ရည္စူးထားလဲ မေျခြရက္ပါ…
ထိုက္တန္ရင္ေတာ့ တေန ့မွာ ပိုင္ဆိုင္မယ္
တကယ္အၾကင္နာမွန္ရင္ ျပန္လာကြယ္…

ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ျပီညိဳ။ မျဖစ္နိုင္မွန္းသိလ်က္နဲ ့ ညိဳျပန္လာမလားလို ့ ေမ်ွာ္လင့္ေနမိတယ္။ ဟိုးအရင္ ညိဳ ့ကို စေတြ ့တဲ့ေန ့တုန္းကလို စကားပန္းျဖူျဖူေလး နားၾကားမွာပန္ထားတဲ့ အက်ီၤျဖူဆြတ္ဆြတ္ေလးနဲ ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို မေတြ ့နိုင္မွန္းသိလ်က္နဲ ့ အီကိုမွာ ေမာင္သြားရွာေနမိတယ္။ နားၾကားထဲကပန္းေလး ျပုတ္က်သြားတာကို ေကာက္ေပးခဲ့တဲ့ေမာင့္ကို သြားတက္ေလးေတြ ေပၚေအာင္ျပံုးျပတဲ့ အျပံုးေလး။ ခုထိရူးသြပ္စြာ စြဲလန္းေနတုန္းပဲ ညိဳရယ္။

ခုဆို ေမာင့္မွာ စကားပန္းေျခာက္ဗူးေလးေတြ အမ်ားၾကီးျဖစ္ေနျပီညိဳ။ ညိဳမရွိတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ညိဳရွိဟန္နဲ ့ ေမာင့္အခန္းနံရံေတြမွာလဲ ညိဳပံုေတြနဲ ့ ျပည့္ေနခဲ့ျပီ။

ေမာင့္ကားထဲမွာေတာ့ ညိဳလက္ေရြးစင္သြင္းေပးထားတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြနဲ ့… ညိဳက အျမဲေမာင့္နားမွာ။ ေမာင့္္အိတ္ေလးထဲမွာလဲ ညိဳရွိတယ္္… ေမာင့္ကားထဲမွာလဲ ညိဳရွိတယ္… ေမာင့္အခန္းထဲမွာလဲ ညိဳရွိတယ္။ စာသင္ခန္းထဲမွာေတာင္ စာရြက္ေတြေပၚမွာ ညိဳ…ညိဳ…ညိဳ။

သူစိမ္းေတြၾကားမွာ ညိဳအေတာ္ ေနသားက်သြားခဲ့ျပီေနာ္။ ဖုန္းဆက္ၾကဲလာတဲ့ ညိဳ ့ကို ေမာင္နားလည္ေအာင္ ၾကိုးစားပါတယ္။ ညိဳေျပာသလို အဲဒီမွာ အခ်ိန္က ေရြွထက္ ရွားတယ္ မိုလား။ ညိဳ ့ကို ယံုေပမယ့္… ေမာင္ စိုးရိမ္မိတယ္ ညိဳရယ္။ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ညိဳ ့ကို တစံုတေယာက္ကမ်ား ခ်စ္သြားခဲ့ရင္။ ပန္းကေလး တပြင့္လို ႏူးည့့့့ံလွပတဲ့ ညိဳ ့ကို မတို ့ရက္ မထိရက္ေအာင္ ေမာင္က ျမတ္နိုးခဲ့ေတာ့… သူစိမ္းေတြၾကားမွာ ေမာင့္ပန္းေလးေၾကြသြားမွာ စိုးမိတယ္။ ေမာင့္ပန္းေလးက ေမာင့္အတြက္ပဲျဖစ္ရမယ္လို ့ ေမာင္ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲပါညိဳ။ ျပန္လာေတာ့ညိဳေရ။

***************************

ညေတြမွာ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ ေၾကြလြင့္ေန…
ဘ၀ဆိုတာ မတည္ျမဲဘူးတဲ့ စိတ္ေမာတယ္…
မင္းလိုခ်င္ေသာဘ၀မိ်ဳးမွာ ေပ်ာ္နိုင္မလား…
တခ်ိန္က်ရင္ ကိုယ့္ရဲ့အခ်စ္နားလည္…

ညိဳ ့့စကားအဆံုးမွာ ေမာင့္ကမာၻေမွာင္အတိ က်သြားခဲ့ျပီ။ ညိဳ ့ရွိ ုက္သံသဲ့သဲ့ကို ဖုန္းထဲက ၾကားရသည္။ ေမာင့္ေခါင္းအံုးေပၚက မ်က္ရည္စက္ေတြေတာ့ ညိဳဘယ္ျမင္နိုင္မလဲေလ။ ေမာင္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ တန္ဖိုးထားခဲ့တဲ့ ပန္းေလးကို တစံုတေယာက္က ခူးေျခြသြားသတဲ့လား။ ကံၾကမၼာကိုပဲ အျပစ္ပံုခ်ပါရေစညိဳရယ္။ ညိဳ ့ကို ေမာင္ဘယ္ေတာ့မွ အျပစ္မတင္ရက္ပါဘူး။

ညိဳ ့ေျဖရွင္းခ်က္ေတြက ရွိ ုက္သံေတြနဲ ့ ပလံုးပေထြး။ ဒီလိုအျဖစ္ေတြသာ ၾကိုသိခဲ့ရင္ ေမာင္ေလ ညိဳ ့ကို အဲဒီအေ၀းၾကီးကို လြွတ္ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ ညိဳေပ်ာ္မယ္ထင္လို ့ပါ။
မနက္က ညိဳ ့့အတြက္ ရည္စူးခူးထားခ့ဲသည့္ စကားပန္းေလးက စားပဲြေပၚမွာ လန္းေနတုန္း။

အေၾကြပန္းေလးေတြ မေပးရက္လို ့ အပင္ေပၚက ပန္းေလးေတြကို အျမဲခူးေပးခ့ဲတာ ညိဳမေမ့ေလာက္ေသးဘူးေနာ္။ ညိဳေရ… ေမာင္ရူးျပီကြယ္။ ဟိုးနံရံေပၚက ညိဳ ့ေမြးေန ့မွာ ငါးလြွတ္ေနတဲ့ ပံုေလး။ ေမာင္… တိတ္တိတ္ခိုးရိုက္ခဲ့တာ။ စကားပန္းေလးရယ္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးေတြရယ္နဲ ့ အနားသတ္ထားတ့ဲ ခ်စ္စရာမ်က္နွာေလး။ တန္ဖိုးထားလြန္းလို ့ ရင္ထဲကပဲ ခိုးခိုးနမ္းခဲ့ရတဲ့ ညိဳ ့ပါးနုနုေလး။ ခုေတာ့… ညိဳက သူစိမ္းတေယာက္ရဲ့ ရင္ခြင္မွာ။

“ျဖစ္လာမွေတာ့ ဘာတတ္နိုင္ေတာ့မွာလဲညိဳရယ္… စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနေနာ္…က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္… လုိအပ္တာရွိရင္ ေမာင့္ကိုေျပာပါ… ေမာင္ကူညီဖို ့ အသင့္ပါ”

စကားသံတို ့ တုန္ခါမသြားေအာင္ သတိထားရင္း ညိဳ ့့ကိုအားေပးမွ ညိဳက ပိုငိုေတာ့သည္။ တကယ္ေတာ့… ေမာင္ကိုယ္တိုင္လဲ အားအင္ေတြ ကုန္ခမ္းကုန္ပါျပီညို။ ညိဳက နွ ုတ္မဆက္ပဲ တိတ္တိတ္ဖုန္းခ်သြားေတာ့ ရင္ထဲမွာ လစ္ဟာက်န္ေနခဲ့သည္။ ညိဳအဆင္ေျပပါေစေလ။

***************************

တခါက ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကို တန္ဖိုးထားမယ္…
ျပန္ဆံုခ်ိန္က် ေျမမွာေၾကြလဲ ေကာက္ယူမယ္…

စကားပြင့္ေလး။ တေယာက္ေယာက္က်က်န္ေနခဲ့တာ ျဖစ္မယ္။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ႏွလံုးသားထဲမွာ စကားပြင့္ေလးေတြ ရွိေနဆဲပါညိဳ။

“အဲဒါ သမီးပန္းပြင့္ေလးပါဦးဦး”

၅နွစ္အရြယ္ေလာက္ရွိမယ့္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးနဲ ့ ခ်စ္စရာကေလးေလး။ စကားပန္းေလးက သူ ့ပန္းေလးတဲ့ ညိဳရယ္။

“သမီးပန္းေလးကို သူမ်ားနင္းသြားမွာ စိုးလို ့ ဦးက ေကာက္ေပးတာပါသမီးရယ္… ေရာ့… သမီးပန္းေလး… သမီးနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ”

“သမီးနာမည္က စကားပြင့္ ပါဦး… ေဟာေမေမလာျပီ… ေမေမ ဒီဦးဦးက သမီးပန္းေလး ေကာက္ေပးထားတာ”

သြက္လက္ခ်က္ခ်ာေသာ သမီးေလးက စကားပန္းေလးကို နားၾကားထဲ ပန္လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ တစံုတခု…။ သမီးေမေမကို နွ ုတ္ဆက္မလို ့ျပင္လိုက္ေတာ့… ။ ညိဳ။ ရင္ထဲမွာ အျမဲအလြတ္ရေနတဲ့ ပုံရိပ္ေလး။ နဲနဲျပည့္လာျပီး ေမာင္ျမတ္နိုးတဲ့ ဆံပင္ရွည္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္မွ လြဲျပီး ညိဳက ဟိုးအရင္ ၁၀နွစ္ေလာက္က အတိုင္းပါပဲ။

“ေမာင္”

တိုးညွင္းညွင္းေခၚသံေလးေပမယ့္ ေမာင္ၾကားတယ္ ညိဳ။ ေၾသာ္… ညိဳ ့မွာ ခ်စ္စရာ သမီးေလးတေယာက္ေတာင္ ရွိခဲ့ေပါ့ေနာ္။
“ညိဳ ျမန္မာျပည္ကို အလည္ျပန္လာတာလား… ညိဳ ့အမိ်ဳးသားေရာ”

ညိဳသြားတဲ့ ညိဳ ့မ်က္နွာကိုအေတြ ့ မဆင္မျခင္ေမးမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္မိေတာ့တယ္။ ညိဳက နွ ုတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ျပီး သမီးေလးဆံပင္ေလးေတြကို ခပ္ဖြဖြသပ္ေပးေနတယ္။

“ညိဳ ဒီမွာျပန္ေနတာ ၾကာျပီ ကိုxxx… ညိဳနဲ ့ညိဳ ့အမိ်ဳးသားက သမီးေလးတနွစ္အရြယ္ထဲက ျပတ္စဲသြားတာပါ”

“အို”

ရင္ထဲမွာ ဆို ့နင့္သြားတယ္။ ေမာင့္ပန္းေလးမွ ဒီအျဖစ္ဆိုးေတြနဲ ့ ၾကံုရတယ္လို ့။ ေမာင့္နာမည္ အရင္းကို သိသိသာသာ ေျပာင္းေခၚလိုက္ျပီး ညိဳက စည္းတခုကို တားလိုက္တာလား။

“ၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ ညိဳရယ္… ဆို္င္တဆိုင္သြားျပီး ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာရေအာင္လား… သမီးေလးလဲ ဆာေနေရာေပါ့”

“ညိဳ အခ်ိန္မရလို ့ပါ… ခြင့္ျပုပါဦး”

ညိဳက သမီးလက္ကို ဆြဲျပီး ခပ္သြက္သြက္ ေျခလွမ္းျပင္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ မေကာင္း။
သူစိမ္းေတြမွ မဟုတ္တာညိဳရယ္။ ညိဳ ့ရင္ထဲ အေနွာက္အယွက္တခုလို သေဘာထားရင္ ေမာင္ေနရစ္ပါ့မယ္။ ဘယ္တုန္းကမ်ား ညိဳ စိတ္မခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ရက္ခဲ့လဲ။ တခုေတာ့ ရွိတယ္… ညိဳ ့ေသာကေတြကို ေ၀မွ်ခံစားဖို ့ အျမဲအသင့္ရွိေနတယ္ဆိုတာေတာ့ ညိဳမေမ့နဲ ့ေနာ္။

ေျပာမထြက္တဲ့ စကားေတြနဲ ့ ေ၀းေ၀းသြားတဲ့ ညိဳ ့အရိပ္ေလးကို ေငးေနရင္းမွ သတိ၀င္လာတယ္။ ကားရပ္ထားတဲ့ ေနရာကို အေျပးသြားျပီး ညိဳ ့ကားေနာက္က အသာေလး လိုက္ခဲ့မိတယ္။ ခြင့္လြွတ္ပါညိဳ။

***************************

ျမတ္နိုးမွ ုနဲ ့ အနားမွာ လာေစာင့္ေရွာက္မယ္…
ျပန္ဆံုခ်ိန္က် ေၾကြကာေနလဲ ေကာက္ယူမယ္…

လက္ထဲက ပစၥည္းေတြ တေပြ ့တပိုက္နဲ ့မုိ ့ ဘဲလ္ကို မနဲတီးရသည္။ ခါတိုင္းလို သမီးေလးရဲ့ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလး မၾကားရ။ ဘဲလ္ကို ထပ္ခါထပ္ခါနွိပ္လဲ အိမ္ထဲက ဘာသံမွ တုန္ ့ျပန္သံ မၾကားရ။ ေသာ့ၾကီးခတ္လို ့ပါလား။ ညိဳတို ့အျပင္ထြက္သြားတယ္တူတယ္။ ဟင္… ဒီမွာလဲ စာတေစာင္။ ပစၥည္းေတြကို အိမ္ေရွ ့က ဒန္းေလးေပၚ အသာခ်ရင္း စာေလးကို ဖြင့္ဖတ္မိသည္။

ေမာင္…
ေမာင့္ကို ၾကိုအသိမေပးပဲ ေမာင့္ဆီက ဒုတိယအၾကိမ္ ထြက္ေျပးသြားမိတာ ခြင့္လြွတ္ပါေမာင္…
ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာကို ဦးစားေပးရမွာမို ့… ညိဳ ့ဘ၀ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း မေျပာင္းလဲတဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ ့ ခ်စ္တတ္တဲ့ ေမာင့္ကို ညိဳအရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္…
ဒါေပမယ့္ ေမာင္ရယ္… ညိဳဘ၀ထဲကို ေမာင့္ကို ဆြဲမေခၚရက္ဘူး…
ညိဳသိပ္အတၱၾကီးသြားလိမ့္မယ္… ေမာင့္မိဘ၊ ေမာင့္အသိုင္းအ၀ိုင္း ကိုစြန္ ့ျပီးမွ ညိဳနဲ ့ေမာင္ ေပါင္းခြင့္ရမွာမို ့ ညိဳမလုပ္ရက္ဘူး…
သမီးေလးကို ဖခင္ရင္းတေယာက္လို ဂရုစိုက္ခဲ့တာေတြ အတြက္ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ၀မ္းသာမိပါတယ္…
ဒီတခါေတာ့ လိုက္မရွာပါနဲ ့ေတာ့ေမာင္…
ညိဳဆိုတဲ့ မိန္းခေလးကို ေမ့နိုင္ေအာင္ ေမ့လိုက္ေတာ့ေနာ္…
ဒီတခါေမာင့္ဆီက ထြက္သြားမိတာ ေမာင့္အတြက္မို ့ ေမာင္ခြင့္လြွတ္နားလည္နုိင္ေကာင္းပါရဲ့…
ေမာင့္ရဲ့
ညိဳ

စာအဆံုးမွာ လူက ေပ်ာ့ေခြယို္င္နဲ ့သြားသည္။ မျဖစ္နိုင္ဘူးညိဳ။ ဒီတခါေတာ့ ေ၀းလုိ ့ဘယ္နည္းနဲ ့မွ မျဖစ္နိုင္ဘူး။ ညိဳဘယ္ေရာက္ေရာက္ ေမာင္ လိုက္ရွာမယ္။ ေမာင့္ဘ၀ရဲ့ လက္တဲြေဖာ္က ညိဳပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ေမာင့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ေမာင္ဘယ္ေတာ့မွ မျပင္ေတာ့ဘူး။ ညိဳ… ညိဳ ဘယ္မွာလဲ။
အိမ္ေရွ ့က ဒန္းေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္ခ်မိလိုက္သည္။ အနားပတ္၀န္းက်င္မွာလဲ လူအရိပ္အေယာင္ မေတြ ့ရ။ ေတြ ့ခဲ့ရင္ ဒီအိမ္ကလူေတြ ဘယ္ေျပာင္းသြားသလဲ…

လမ္းစေလးေတာ့ ရနိုင္ေသးသည္။ ၾကည့္ပါဦးညိဳရယ္… ညိဳမရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ တေန ့မပ်က္ ေမာင္သိမ္းထားခဲ့တဲ့ စကားပန္းေလးေတြ။ ဒီေန ့ ညိဳ ့့ကို ျပမလို ့ဆို ေမာင္ယူလာခဲ့တာ။ ခုေတာ့ ညိဳက ေမာင့္ကို ထားခဲ့ရက္ျပန္ျပီေနာ္။

ဒန္းေပၚမွာ ေစာင့္ေနတာ တနာရီေလာက္ၾကာတဲ့ အထိ လူရိပ္လူေယာင္ မေတြ ့ရေတာ့ ဘူတာရံု၊ ေလဆိပ္နဲ ့ကားဂိတ္ေတြမွာ ရွာဖို ့ သတိရသည္။ ျပန္မလို ့ျပင္ေတာ့…။

“ေမေမ… ဦးဦးသနားပါတယ္ ေမေမရယ္… ဦးဦးနဲ ့မခြဲနိုင္ဘူး… မလုပ္ပါနဲ ့ေနာ္”

ဟင္… သမီးေလး အသံပါ့လား။ ရင္ထဲမွာ အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာသြားမိသည္။ ဒါဆို ညိဳတို ့ အေ၀းၾကီးမွာ မဟုတ္ေသးဘူးေပါ့။ အသံလာရာကို နားစြင့္မိေတာ့ တံခါးပိတ္ထားတဲ့ ညိဳတို ့ အိမ္ရဲ့ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္အိမ္က။

“ညိဳတံခါးဖြင့္ေပးပါေနာ္… အားလံုးစိတ္ဆင္းရဲရမယ့္ ညိဳ ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ျပင္လုိက္ပါ”

“ေမေမ… ဦးဦးကို တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ပါ”

ခဏၾကာေတာ့ တံခါးပြင့္လာသည္။ တံခါးပြင့္လာတာနဲ ့သမီးေလးက အေျပးဆီးၾကိုသည္။ ညိဳက ညက တေရးမွ အိပ္မေပ်ာ္ထားသည့္ပံု။ ပင္ပန္းႏြမ္းရိလို ့။ ျပီးေတာ့… အရုပ္ၾကိုးျပတ္ ထိုင္ခံုေပၚကို ထိုင္ျပီး ညိဳငိုသည္။

“ကြ်န္မက ညိဳ ့့သူငယ္ခ်င္းပါ… ေအးေအးေဆးေဆး ေဆြးေႏြးၾကပါ… ညိဳရယ္… သိပ္ေခါင္းမမာပါနဲ ့ဟာ”

အိမ္ရွင္ျဖစ္ပံုရသည့္ ညိဳ ့သူငယ္ခ်င္းက ျခံထဲဆင္းသြားသည္။ ညိဳ ့လက္ေလးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း အားေပးမိသည္။

“မွတ္မိလားညိဳ… ပထမတေခါက္ ညိဳအေ၀းကို ထြက္သြားခါနီး ေမာင္ေပးတ့ဲ ကတိေလ… ညိဳ ့ကို ပဲ ေမာင္လက္ထပ္မယ္… လက္ထပ္ခြင့္ျပုပါညိဳ…”

ညိဳ ့အတြက္ ရည္စူးထားတဲ့ လက္စြပ္ေလးကို ညိဳ ့လက္မွာ အသာစြပ္ေပးေတာ့ ညိဳမရုန္းေတာ့။ ခုနက ငိုေနသည့္ သမီးေလး မ်က္နွာလဲ ျပံုးလာသည္။

“ေမာင့္ကို ညိဳဘယ္လို အင္အားေတြနဲ ့ ျငင္းနိုင္ေတာ့မလဲ”

ညိဳက ေမာင့္ပုခံုးေပၚ မွီႏြဲ ့လာသည္။ သမီးေလးက ညိဳ ့မ်က္ရည္ေတြကို တယုတယ သုတ္ေပးရင္း… ခ်စ္စရာ စကားတခြန္းဆိုသည္။

“ေဖေဖရယ္… ေမေမရယ္… မီးမီးရယ္… ခ်စ္စရာမိသားစုေလး ခုမွ လူစံုသြားျပီေနာ္ ေမေမ… ေနာ္ေဖေဖ”

ေဖေဖတဲ့လားသမီးရယ္။ ရင္ထဲမွာ ၾကည္နူးေႏြးေထြးျခင္းေတြနဲ ့။ ေဟာ… မျမင္ရတာၾကာတဲ့ သြားတက္ေလးေတြနဲ ့ ညိဳ ့အျပံုးေလး။ ရည္ရြယ္ခူးလာတဲ့ စကားပြင့္ေလး ၂ပြင့္ကို ညိဳ ့ နားၾကားမွာ တပြင့္ ၊ သမီးေလးနားၾကားမွာ တပြင့္ ပန္ေပးလိုက္ေတာ့ ခိ်ဳလြင္ေသာ ရယ္သံေလးေတြ ညံသြားေတာ့သည္။

***************************

(စာၾကြင္း။၀တၳဳေတြ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာသာ အမ်ားဆံုးေတြ ့ရတဲ့ စြန္ ့လြတ္အနစ္နာခံ ေပးဆပ္ခ်စ္တတ္တဲ့ အခ်စ္ကို ကြ်န္မပတ္၀န္းက်င္က မိသားစုေလးမွာ ေတြ ့လိုက္ရတဲ့အခါ သူတို ့ရဲ့ ၾကည္နူးေႏြးေထြးမွ ုေတြက ကိုယ့္ဆီကူးစက္ျပီး ဒီပို ့စ္ေလးကို ဖန္တီးမိျခင္းပါ။ ဇာတ္လမ္းေၾကာရိုးကိုသာ ယူထားျခင္းျဖစ္ျပီး ၀တၳဳတပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္ကူးခ်ဲ ့ထြင္ထားျခင္းမုိ ့ အမွားအယြင္းမ်ား ပါခဲ့ရင္ ကြ်န္မရဲ့ ေပါ့ေလ်ာ့မွ ုသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ဇာတ္လမ္းေလးနဲ ့ အရမ္းလိုက္ဖက္တဲ့ Rဇာနည္ရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ေနမယ္ သီခ်င္းေလးကို ဇာတ္၀င္ေတးအေနနဲ ့ ယူသံုးထားပါတယ္။)

တန္ခူး
1:30pm 19-Feb-2009