တို ့ေက်ာင္း

သူငယ္တန္းမွ ၅ တန္းထိ လသာ၂မွာ ၆ႏွစ္တိတိ ေနခဲ့ျပီး မိဘေတြက အသက္နဲနဲရလာတဲ့ ကြ်န္မကို အေမ့မ်က္စိေရွ ့မွာ ေနသင့္တယ္ဆိုကာ အေမရွိတဲ့ေက်ာင္းကို ေျပာင္းေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကေတာ့ ေအာင္ဆန္းကြင္းေရွ ့၊ အထက ၄ မဂၤလာေတာင္ညြန္ ့နဲ ့ ယခင္ ကူးစက္ေရာဂါ ေဆးရံုၾကားက အထက ၃ မဂၤလာေတာင္ညြန္ ့ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အေမက အဲဒီေက်ာင္းမွာ ဆရာမလုပ္ေတာ့ ေက်ာင္းၾကီးကို ရင္းနွီးေနေပမယ့္ က်ယ္၀န္းျပီး ကစားကြင္းမ်ားစြာရွိတဲ့ လသာ၂မွာ ၆နွစ္ေလာက္ ေနသားက်လာေတာ့ ေျပာင္းကာစက ကြ်န္မ မေပ်ာ္ခဲ့ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြနဲ ့ ခြဲျပီး ပတ္၀န္းက်င္အသစ္မွာ ေျပာင္းေနရတာရယ္… ျပီးေတာ့ ဆရာမသမီးဆိုျပီး ဆရာမေတြကေရာ၊ ေက်ာင္းသူေတြကပါ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေတာ့ အစပိိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၃ လေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုယ့္ငယ္ေမြးျခံေပါက္ေက်ာင္းလို စရင္းနွီးျပီး ေပ်ာ္လာခဲ့ပါတယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ ့ သံေယာဇဥ္ေတြတြယ္လာတာရယ္… ပိုသိတတ္တဲ့အရြယ္မွ အဲဒီေက်ာင္းကို ေရာက္သြားတာရယ္ေၾကာင့္ ခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္မက လသာ၂ထက္ ေတာင္ညြန္ ့၃ ေက်ာင္းၾကီးကို ပိုလြမ္းတတ္တယ္ဆို သိပ္မ်ား မတရားရာ က်သြားမလားပဲ။

ကြ်န္မတို ့ ၆ တန္းနွစ္က လမ္းမနဲ ့ကပ္ေနတဲ့ အျဖူေရာင္စာသင္ေဆာင္ၾကီးမွာ တက္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီစာသင္ေဆာင္ၾကီးရဲ့ အလယ္ထပ္မွာ ဆုေပးပြဲလုပ္ေနက် စတိတ္ၾကီးရွိပါတယ္။ ေအာက္ဆံုးထပ္Hall ၾကီးကေတာ့ မနက္တိုင္း စုေ၀းျပီး ကြ်န္ုပ္တို ့၏ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ ့ ကမာၻမေၾကဆိုေနက်ေနရာျဖစ္သလို ညေနပိုင္းကာယလုပ္ေနက်… တခါတေလ မ်က္လွည့္ပြဲတို ့ ကာယဗလျပပြဲတို ့လုပ္ေနက် ေနရာလဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီေဘးက ကစားကြင္းကေတာ့ ကြ်န္မတို ့ ထုတ္ဆီးအၾကီးအက်ယ္တိုးခဲ့တဲ့ ေနရာေပါ့။ အျမင့္ပိုင္း စာၾကည့္တိုက္ကို စတိတ္လို သေဘာထားျပီး အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲေတြ လုပ္ခဲ့တဲ့ ေနရာလဲျဖစ္တယ္။

ေတာင္ညြန္ ့၃ မွာ ကြ်န္မ အလြမ္းဆံုးကေတာ့ ယခင္က ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေလး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေလးရယ္ စာၾကည့္တို္က္ေရွ ့က ေခါင္းေလာင္းေလးရယ္… ျပီးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ေနာက္က ေဂြးပင္ၾကီးရယ္ေပါ့။ စာၾကည့္တုိက္ ဖြဲ ့စည္းမွ ုရယ္၊ ဆိတ္ျငိမ္မွ ုရယ္ ၊ စာၾကည့္တိုက္ နံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းက ေမြးထုတ္ေပးလို္က္တဲ့ လူရည္ခြ်န္အမၾကီးေတြရဲ့ ပံုရယ္ စာၾကည့္တိုက္မွ ုး အမပက္ထရစ္ရွာရဲ့ ဆက္ဆံေရးေကာင္းမွ ုေၾကာင့္ ေက်ာင္းသူအမ်ားက စာၾကည့္တိုက္ကို ခ်စ္ၾက ၀င္ၾက ထြက္ၾကပါတယ္။ ကြ်န္မတို ့ကေတာ့ ညေနေက်ာင္းဆင္းခါနီး ေက်ာင္းေရွ ့က အလံတို္င္ သိမ္းဖို ့တာ၀န္က်ရင္ ေငြသြားၾကီးေတြ ေပၚ္ေအာင္ အျမဲျပံုးေနတတ္တဲ့ ေက်ာင္းေစာင့္ၾကီး ဦးဟန္စိန္ သေဘာေကာင္းတာကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး စာၾကည့္တိုက္ေရွ ့က ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းကို ၃ မိနစ္ေလာက္ၾကိုၾကို သြားတီးတတ္ပါတယ္။ ဆရာမေတြ ေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ ဦးဟန္စိ္န္ၾကီး ေစာတီးတယ္ထင္ေနတာေပါ့။

စာၾကည့္တိုက္ထက္ ပိုျမင့္မားတဲ့ ေဂြးပင္ၾကီးက တေက်ာင္းလံုး စားနိုင္တဲ့ ေဂြးသီးေတြ သီးေပးတယ္ ဆိုရင္ အံ့ၾသသြားၾကမလား။ ကြ်န္မ အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ ႏွစ္စဥ္ ပထမအစမ္း စာေမးပြဲ ေျဖခ်ိန္ဆို ေဂြးပင္ၾကီးသီးတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဆရာမေတြက ေမးခြန္းစာရြက္ေတြ ေ၀ျပီး မၾကာခင္ ေက်ာင္းသူတလံုးကို ေဂြးသီးတလံုးက် ေ၀ေပးတတ္တာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ တလံုးထဲစားရလို ့လားမသိ အရမ္းခ်ိဳျမတဲ့ ေဂြးသီးပါ။ ခုေတာ့ အဲဒီေဂြးပင္ၾကီးလဲ ေသသြားရွာျပီတဲ့။ လသာ၂က စိန္ပန္းျပာပင္ၾကီးကို လြမ္းသလို ေတာင္ညြန္ ့၃ စာၾကည့္တိုက္ေရွ ့က သနပ္ခါးပင္နဲ ့ ယုဇနပင္ေတြကိုလဲ ခဏခဏ လြမ္းတတ္ပါတယ္။

စာၾကည့္တိုက္ေရွ ့က ေက်ာင္းရဲ့ ပင္မအေဆာက္အဦး အုတ္နီေရာင္။ ဆရာမၾကီး ရံုးခန္းက ေအာက္ထပ္မွာ ရွိတယ္။ ကြ်န္မတို ့ ေခတ္က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ ဂီတဆရာေစာဘြဲ ့မွ ုးရဲ့ အမၾကီး ေဒၚေနာ္မာစီၾကီးျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာမၾကီးက သေဘာေကာင္းသလ္ို စည္းကမ္းလဲၾကီးတဲ့ ကရင္လူမ်ိဳး အပ်ိဳၾကီးပါ။ သူရဲ့ စည္းကမ္းေကာင္းမွ ုေၾကာင့္ ေအာင္ခ်က္ေတြ ေကာင္းတဲ့အျပင္ ျမန္မာတနိုင္ငံလံုး ၁ မွ ၁၀ ေက်ာင္းသူေတြ လူရည္ခြ်န္ေတြ ဆရာ၀န္ အင္ဂ်င္နီယာေတြ အျပင္ အားကစားသမားေကာင္းေတြ အနုပညာသမားေတြ အမ်ားၾကီး ေမြးထုတ္ေပးနိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဆရာမၾကီး အခန္းနဲ ့ကပ္လ်က္က ဘင္ခရာခန္း။ အတြင္းဘက္ အစြန္ဆံုးက ကြ်န္မတို ့ ၁၀တန္းA။ စစ္ေဆးေရးလာရင္ အရင္ဆံုး၀င္တဲ့ အခန္း။ ကူးစက္ေဆးရံုနဲ ့ကပ္ေနတာမို ့ ၁၀တန္းႏွစ္မွာ တခ်ိဳ ့ေက်ာင္းသူေတြ ခဲတံထဲ သရဲ၀င္ပူးျပီး ခဲတံနတ္ဆို ေမးၾကတာလဲ ဒီအခန္းထဲမွာပဲ။ အတန္းေခါင္းေဆာင္ မေဆြေဆြလြင္က အတန္းကို ေကာင္းေကာင္းနိုင္တယ္။ သူ ့ေနရာက ေကာ္ရစ္ဒါကို လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ေနရာ။ ဆရာမ မလာခင္ေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခြင့္ေပးထားတယ္။ ဆရာမလာတာျမင္လိုက္တာနဲ ့ တတန္းလံုးကို လွမ္းေအာ္လိုက္တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို စာဂ်ပိုးေတြရဲ့ စာေအာ္ဆိုသံေတြလဲရပ္၊ အခ်စ္ေတာ္စာ ခိုးေရးေနသူေတြလဲ စာေတြဖြက္၊ မုန္ ့ခိုးစားေနသူေတြက မုန္ ့ေတြြဖြက္နဲ ့ ၅မိနစ္အတြင္း ျငိမ္သက္စည္းကမ္းရွိတဲ့ Aတန္းျဖစ္သြားေရာ။ အဲဒီလိုဆိုလုိ ့ တကယ္ မလိမၼာဘူး မထင္နဲ ့ေနာ္။

အေပၚထပ္မွာ ဘုရားခန္းရွိတယ္။ ကထိန္နဲ ့၀ါဆိုပန္းကပ္တဲ့ အခ်ိန္ဆို သိပ္ေပ်ာ္ဖို ့ေကာင္းတာ။ တေက်ာင္းလံုးက ယူလာတဲ့ ၀ါဆိုပန္းေတြကို ေရြွတိဂံုဘုရားမွာ သြားကပ္ရတာရယ္ ရပ္ကြက္ထဲကို အျဖူအစိမ္းေလးေတြ ၀တ္ျပီး ကထိန္လွည့္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆို ျမူးတူးတက္ၾကြ။ အဲဒီလိုေန ့ဆို အျဖူအစိမ္း အကီီၤ်အသစ္ေလး၀တ္၊ သနပ္ခါးေတြ ခါတို္င္းထက္ ေဖြးေနေအာင္လိမ္းလို ့ေလ။ ပင္မအေဆာက္အဦးၾကီးက ရတန္း ၊ ၉ တန္း၊ ၁၀ တန္း ၃နွစ္ေတာင္ ေနခဲ့ရတာမို ့ ပိုသံေယာဇဥ္ရွိမိပါတယ္။ အခ်စ္ေတာ္နဲ ့ခိ်န္းေတြ ့ခဲ့တဲ့ သစ္သားေလွကားထစ္ေတြ၊ အခ်စ္ေတာ္ကို စိတ္ဆိုးျပီး သူေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေလးကို ကူးစက္ေရာဂါေဆးရံုထဲ လြွင့္ပစ္ခဲ့တာေတြ ခုထိသတိရမိေနတုန္း။ ခုခ်ိန္ေလာက္ဆို ကြ်န္မ အခ်စ္ေတာ္ မိိမိႏြယ္လဲ ကေလး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ရေနျပီလဲ မသိဘူး။

၈ တန္းနွစ္က ဆရာမ မလာခင္ ခံုေနာက္မွာ ဇယ္ခုပ္တုိင္း ကစားၾကလို ့ Aတန္းျဖစ္ျပီး စည္းကမ္းပ်က္ရမလားဆို ဆရာမေဒၚခင္ျမေမ တတန္းလံုး ၾကိမ္လံုးနဲ ့တီးခဲ့တာ မွတ္မိပါေသးတယ္။ တိုးခ်ဲ ့ေဆာင္ ၈ တန္းေဆာင္ရဲ့ေရွ ့ ဗန္ဒါပင္ၾကီးက အသီးေတြ ထုျပီးစားခဲ့တာလဲ လြမ္းမိေသးပါတယ္။ မုန္ ့ေစ်းတန္းမွာေတာ့ ကြ်န္မအရမ္းၾကိုက္တဲ့ အရည္က်ဲက်ဲ မုန္ ့ဟင္းခါးရွိတယ္။ တပြဲငါးမူး။ လူေတြက အျမဲၾကိတ္ၾကိတ္တိုး။ သရက္သီးကို ေပါက္ျပီး ငရုတ္သီးမွ ုန္ ့၊ မဆလာ၊ ငံျပာရည္နဲ ့နယ္ထားတာ တမတ္ဖိုးဆို သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းစားလို ့ရတယ္။ ေျပာင္းဖူးျပုတ္၊ ေျမပဲျပုတ္ကို ခံုေအာက္ထဲထည့္ ခိုးစားခဲ့တဲ့ အရသာက ဘာနဲ ့မွ မတူဘူး။

အလယ္တန္းနဲ ့ အထက္တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀ေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဒီေက်ာင္းမွာ အမွတ္တရေတြက အမ်ားသား။ ဘယ္ေလာက္ေက်ာင္းကို ခ်စ္သလဲဆို ၁၀တန္းေအာင္ျပီး ေက်ာင္းနဲ ့မခြဲနိုင္လို ့ လုပ္အားျပန္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္မတက္ခဲ့ရတဲ့ ၅ တန္းေဆာင္မွာ အဂၤလိပ္စာ လုပ္အားေပး ဆရာမ ျပန္လုပ္ခဲ့တာပါ။ မျဖစ္စေလာက္ ဆ ံပင္ေလးကို စီးျပီး လက္ေဆာင္ရတဲ့ ပန္းေလးေတြ ပန္ျပီး ဆရာမ ခဏလုပ္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀က အေတာ္ျငိမ္းခ်မ္းပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းနဲ ့ ေ၀းခဲ့ေပမယ့္ အေမနဲ ့ ညီမေလး ေက်ာင္းမွာရွိေနတုန္းက ကြ်န္မ မၾကာမၾကာေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေမနဲ ့ညီမေလး ေက်ာင္းမွာ မရွိေတာ့ ကြ်န္မလဲ ဒီကို ေရာက္ေနေတာ့ ေက်ာင္းနဲ ့အေတာ္ေလး အလွမ္းေ၀းခဲ့ပါတယ္။

ဆရာမေဟာင္းေတြ ကန္ေတာ့ပြဲကို နွစ္စဥ္နွစ္တိုင္း ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ေန ့မွာ က်င္းပေလ့ ရွိပါတယ္။ ကြ်န္မျပန္တဲ့ အခ်ိန္နဲ ့ တိုက္ဆိုင္လို ့ရွိရင္ မျပတ္မကြက္ တက္ေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဆရာမေတြ ေရွ ့မွာ လက္ေလးပိုက္ျပီး မဂၤလာပါဆရာမ လို ့ ႏွ ုတ္ဆက္ရတာ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ ျပန္ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။ ကြ်န္မတို ့ကို သင္ေပးခ့ဲတဲ့ ဆရာမေဟာင္းေတြ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပင္စင္ယူလိုက္ၾကပါျပီ။ တခ်ိဳ ့က်န္းမာေရး အေတာ္ခ်ိဳ ့တဲၾကပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေငြေၾကးမျပည့္စံုၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ ့ဆရာမေတြေတာ့ ဆံုးသြားရွာပါျပီ။ ကြ်န္မ သတိထားမိတာ တခုက ႏွစ္အဆက္ဆက္ ဒီေက်ာင္းက ေမြးထုတ္ေပးလို္က္တဲ့ ပညာတတ္ေတြ အေတာ္မ်ားပါလ်က္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ လာသူဦးေရက အေတာ္ကို နည္းပါတယ္။ ဆရာမေတြ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ တပည့္အမ်ားစုက အနားမွာ မရွိတာေတြ ့ျပီး အေတာ္၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ ဟိုတနွစ္က ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ သြားေတာ့ ကြ်န္မတို ့နွစ္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့မ်ား ေတြ ့မလားလို ့ လိုက္ရွာလိုက္ရတာ တေယာက္ပဲေတြ ့ပါတယ္။ ကြ်န္မညီမေလးနွစ္ကလဲ တေယာက္စ နွစ္ေယာက္စ။ မ်ားေသာအားျဖင့္္ တကယ့္ ေက်ာင္းသူေဟာင္း အၾကီးေတြပါ။ ဒီႏွစ္ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ နီးျပန္ပါျပီ။ ဆရာမေဟာင္းေတြကို ဟုိုးငယ္တုန္းက Assembly Hall ထဲမွာ လူအျပည့္လို တပည့္ေတြ အျပည့္ကန္ေတာ့ ေစခ်င္ပါတယ္။ သူတို ့ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကည္ႏူးလိုက္ၾကမလဲေနာ္။ တကယ္လို ့ ဒီပို ့စ္ကို ဖတ္မိသူေတြထဲမွာ အထက ၃ ေတာင္ညြန္ ့က ေက်ာင္းသူေဟာင္းေတြမ်ား ပါခဲ့ရင္၊ ဆရာမေတြကို ကန္ေတာ့ဖို ့ စိတ္အားထက္သန္ခဲ့ရင္ ကြ်န္မဆီ အီးေမးလဲနဲ ့ ဆက္သြယ္နိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္မ အီးေမးက cmyayt@gmail.com ပါ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ကြ်န္မနာမည္အရင္း ကြ်န္မအေမနာမည္နဲ ့ ကြ်န္မဘယ္နွစ္က ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ အေသးစိတ္ေျပာျပပါမယ္။ ဆရာ့ေက်းဇူးကို ဆပ္ခြင့္ရတုန္း တတ္နိုင္သမွ် အတူ ဆပ္ၾကစို ့လား။

တန္ခူး
12:30 pm 11-Nov-2008