ဟိုးငယ္ငယ္တုန္းက ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရင္ တမိသားစုလုံး အေဖနဲ ့အေမဇာတိျမို ့ေလးကို ျပန္ေနက်။ ေဆြမ်ိဳးနဲနဲသာရွိတဲ့ ရန္ကုန္မွာထက္ ေဆြမ်ိဳးေတြေပါလြန္းတဲ့ အညာျမို ့ေလးကို ပိုခ်စ္မိတယ္။ ေလသံခပ္ေလးေလးနဲ ့ အားရပါးရေျပာတတ္တဲ့ အညာေလသံကိုမွ နားေထာင္လို ့ အားရျမဲ။ ေစာင္းကားခ်ဥ္၊ ဆူးပုတ္ၾကီး၊ မက်ည္းရြက္နဲ ့သနတ္ရြက္၊ ပုန္းရည္ၾကီးနဲ ့လက္ပန္ေခါက္၊ ပဒတ္ေက်ာ္၊ ႏြားႏို ့ခဲခ်က္ စတဲ့ အညာစာေတြကို ျမိန္ျမိန္စား၊ စက္ဘီးတစီးနဲ ့ ေနပူထဲေလ်ွာက္လည္၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေတာမွာ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ ့ ၀ါဆြတ္၊ပဲဆြတ္၊ တလံုမက်ည္းသီးခူးနဲ ့…ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္က တိုလြန္းတယ္လို ့ခံစား။ အခိ်န္တန္အိမ္ျပန္ခါနီး ၾကားေနက်က တဦးတည္းေသာသမီးအေမက အသက္ရလာတဲ့
သူ ့အေဖနဲ ့အေမကို ရန္ကုန္မွာ လာေနဖို ့ေခၚ၊ ကိုယ့္ဇာတိမွာ ေခါင္းခ်ခ်င္တဲ့ အဖိုးနဲ ့အဖြားက ေခါင္းခါျမဲ။ အဲဒီတုန္းက အဖိုးနဲ ့အဖြားကို လူငယ္ပီပီ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ျပီး နားမလည္တတ္ခဲ့။
**************************************
ထြက္လာခါစကေတာ့ အလြန္ဆုံး ၅ ႏွစ္ေပါ့။ ခုထိလည္း အနီေရာင္စာအုပ္ေလးကို သံေယာဇဥ္ၾကီးစြာ တြယ္ဖက္ရင္း အခ်ိန္တန္္ရင္အိမ္ျပန္မွာလုိ ့ ေျပာေနဆဲ။ ဘယ္ေတာ့ အခ်ိန္တန္မွာလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းကေတာ…့။ ငယ္တုန္းက ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရင္ အညာျပန္သလုိ ရက္ရွည္ခြင့္ရရင္ အိမ္ျပန္။ အေဖအေမ့ရင္ခြင္မွာ ခဏခေလးျပန္လုပ္။ ဘ၀အေမာေတြ ေမ့ခ်င္ဟန္ေဆာင္လုိ ့။ ေျမးနဲ ့ေပ်ာ္ေနတဲ့ အေဖကို ့ေတြ ့ေတာ့ ခြင့္ကုန္ခါနီးေလ ငိုခ်င္ေလ။ အဲဒီအခါတိုင္း အေဖတေယာက္လို သံေယာဇဥ္ၾကီးရတဲ့ ဆရာၾကီး စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္ျပီး ေနာင္တတခ်ိဳ ့နဲ ့။ မိဘေတြကို လုပ္ေက်ြူးခ်င္လုိ ့ ဆရာမ မလုပ္ျဖစ္ပဲ ႏိုင္ငံျခားသြားမယ့္ ကိုယ့္ကို ဆရာၾကီးက ေျပာခဲ့တယ္။ ပိုက္ဆံရွာေပးတာကပဲ လုပ္ေက်ြူးတာမဟုတ္ မိဘေပ်ာ္ရြွင္ေအာင္ထားျပီး၊ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပုစုျခင္းကလဲ လုပ္ေက်ြးရာ ေရာက္သည္တဲ့။ ျပန္ခါနီးတိုင္း အေဖသိေနလွ်က္ႏွင့္ ကြာဟခ်က္တခ်ိဳ ့ေထာက္ျပျပီး ကိုယ္မေပ်ာ္သည့္အရပ္ကို အေဖကိုေခၚမိျပန္။ ဒီတခါေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို သံေယာဇဥ္ၾကီးသည့္ အေဖ့ကို အားမလိုအားမရ မျဖစ္မိေတာ့။ တြန္းအားလဲ မေပးမိေတာ့။
**************************************
သားေလးကေရာ ဘယ္အရပ္မွာ ေပ်ာ္မွာလဲ။ သူအရမ္းကံေကာင္းခဲ့ရင္ေတာ့
ေတာ္ရာနဲ ့ေပ်ာ္ရာ တထပ္ထဲက်မေပါ့။ ကိုယ္ကေရာ သူေပ်ာ္သည့္ အရပ္မွာ ေပ်ာ္မည္ေလာ။ အသက္ေတြၾကီးလာတာနဲ ့အမွ် ကိုယ့္ေရ၊ ကိုယ့္ေျမ မဟုတ္တဲ့ အရပ္မွာ မေနခ်င္။ တတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ မိဘေတြရယ္၊ သားရယ္…ျပီးေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ရယ္ အားလုံးေပ်ာ္တဲ့ အရပ္ေလး ေတာ္ေစခ်င္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တာ၊ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ… ျဖစ္သင့္တာ၊မျဖစ္္သင့္တာေတြ…ျဖစ္ခ်င္္တာ၊မျဖစ္ခ်င္တာေတြနဲ ့ လုံးလည္လိုက္ျပီး မျပတ္သားတဲ့ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ကိုယ့္လုိ ဘ၀မ်ိဳးေတာ့ သားေလးကို မရေစခ်င္။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ သဘာ၀တရားဆိုတာၾကီးကို ပုံခ်ျပီး သတၱိနဲစြာ ထြက္ေပါက္ယူရျမဲ…….။
တန္ခူး
09-Jun-2008 2:08pm
သူ ့အေဖနဲ ့အေမကို ရန္ကုန္မွာ လာေနဖို ့ေခၚ၊ ကိုယ့္ဇာတိမွာ ေခါင္းခ်ခ်င္တဲ့ အဖိုးနဲ ့အဖြားက ေခါင္းခါျမဲ။ အဲဒီတုန္းက အဖိုးနဲ ့အဖြားကို လူငယ္ပီပီ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ျပီး နားမလည္တတ္ခဲ့။
**************************************
ထြက္လာခါစကေတာ့ အလြန္ဆုံး ၅ ႏွစ္ေပါ့။ ခုထိလည္း အနီေရာင္စာအုပ္ေလးကို သံေယာဇဥ္ၾကီးစြာ တြယ္ဖက္ရင္း အခ်ိန္တန္္ရင္အိမ္ျပန္မွာလုိ ့ ေျပာေနဆဲ။ ဘယ္ေတာ့ အခ်ိန္တန္မွာလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းကေတာ…့။ ငယ္တုန္းက ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရင္ အညာျပန္သလုိ ရက္ရွည္ခြင့္ရရင္ အိမ္ျပန္။ အေဖအေမ့ရင္ခြင္မွာ ခဏခေလးျပန္လုပ္။ ဘ၀အေမာေတြ ေမ့ခ်င္ဟန္ေဆာင္လုိ ့။ ေျမးနဲ ့ေပ်ာ္ေနတဲ့ အေဖကို ့ေတြ ့ေတာ့ ခြင့္ကုန္ခါနီးေလ ငိုခ်င္ေလ။ အဲဒီအခါတိုင္း အေဖတေယာက္လို သံေယာဇဥ္ၾကီးရတဲ့ ဆရာၾကီး စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္ျပီး ေနာင္တတခ်ိဳ ့နဲ ့။ မိဘေတြကို လုပ္ေက်ြူးခ်င္လုိ ့ ဆရာမ မလုပ္ျဖစ္ပဲ ႏိုင္ငံျခားသြားမယ့္ ကိုယ့္ကို ဆရာၾကီးက ေျပာခဲ့တယ္။ ပိုက္ဆံရွာေပးတာကပဲ လုပ္ေက်ြူးတာမဟုတ္ မိဘေပ်ာ္ရြွင္ေအာင္ထားျပီး၊ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပုစုျခင္းကလဲ လုပ္ေက်ြးရာ ေရာက္သည္တဲ့။ ျပန္ခါနီးတိုင္း အေဖသိေနလွ်က္ႏွင့္ ကြာဟခ်က္တခ်ိဳ ့ေထာက္ျပျပီး ကိုယ္မေပ်ာ္သည့္အရပ္ကို အေဖကိုေခၚမိျပန္။ ဒီတခါေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို သံေယာဇဥ္ၾကီးသည့္ အေဖ့ကို အားမလိုအားမရ မျဖစ္မိေတာ့။ တြန္းအားလဲ မေပးမိေတာ့။
**************************************
သားေလးကေရာ ဘယ္အရပ္မွာ ေပ်ာ္မွာလဲ။ သူအရမ္းကံေကာင္းခဲ့ရင္ေတာ့
ေတာ္ရာနဲ ့ေပ်ာ္ရာ တထပ္ထဲက်မေပါ့။ ကိုယ္ကေရာ သူေပ်ာ္သည့္ အရပ္မွာ ေပ်ာ္မည္ေလာ။ အသက္ေတြၾကီးလာတာနဲ ့အမွ် ကိုယ့္ေရ၊ ကိုယ့္ေျမ မဟုတ္တဲ့ အရပ္မွာ မေနခ်င္။ တတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ မိဘေတြရယ္၊ သားရယ္…ျပီးေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ရယ္ အားလုံးေပ်ာ္တဲ့ အရပ္ေလး ေတာ္ေစခ်င္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တာ၊ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ… ျဖစ္သင့္တာ၊မျဖစ္္သင့္တာေတြ…ျဖစ္ခ်င္္တာ၊မျဖစ္ခ်င္တာေတြနဲ ့ လုံးလည္လိုက္ျပီး မျပတ္သားတဲ့ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ကိုယ့္လုိ ဘ၀မ်ိဳးေတာ့ သားေလးကို မရေစခ်င္။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ သဘာ၀တရားဆိုတာၾကီးကို ပုံခ်ျပီး သတၱိနဲစြာ ထြက္ေပါက္ယူရျမဲ…….။
တန္ခူး
09-Jun-2008 2:08pm
9 comments:
အဲဒီလုိ ကို္ယ့္ေရကုိယ့္ေျမကုိ ျပန္ခ်င္တဲ့စိတ္၊ ေအးေအးလူလူေနခ်င္တဲ့ အေတြးက က်ေနာ့္ေခါင္းထဲလည္း မၾကာခဏ ေရာက္တယ္တန္ခူးေရ။
ဘယ္ေလာက္အထိမ်ားလဲဆုိရင္ မုန္းေခ်ာင္းမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲမွာျဖစ္ျဖစ္ ဟုိဘက္ကမ္းနဲ႔ ဒီဘက္ကမ္း ေလွပုိ႕စားတဲ့ လူေတာင္ျပန္လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ မၾကာခဏ ျဖစ္တယ္။ ေလွေကာင္းေကာင္းတစင္း၀ယ္ဘုိ႔ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ စုေငြ အလုံအေလာက္ရွိပါတယ္။ သင္ထားတဲ့ ပညာေတြမွ အားမနာလုိ႔ ေျပာၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕။
မနက္စာစားရင္ ထမင္းၾကမ္းခဲနဲ႔ ငပိဖုတ္။ က်န္တဲ့ ထမင္းဟင္းကလည္း အသီးအရြက္ ႁပြမ္းတဲ့ ထမင္းဟင္း။ ငယ္ငယ္ကလည္း ဒီလုိစားလာခဲ့တာဘဲ။
အခုလက္ရွိဘ၀က ၀င္ေငြပုံမွန္နဲ႔ အစားအေသာက္ေကာင္းေကာင္းေန႔တုိင္းစားႏုိင္ၿပီး လူတန္းေစ့ ေနႏုိင္တဲ့ဘ၀ေတာ့ မွန္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ အႏွစ္သာရ (Quality of life) က အေပၚကေျပာခဲ့တဲ့ ေလွသမားရဲ႕ ဘ၀ေလာက္ ေကာင္းပါ႔မလားလုိ႔ ေတြးေနမိတယ္။
မနက္ျဖန္ေတြကုိ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း စဥ္းစားမေနဘူး။ လက္ရွိဘ၀မွာဘဲ ေနထုိင္တယ္။ ေလေကာင္းေလသန္႔ရမယ္။ အသီးအရြက္ေတြ လတ္ဆတ္တယ္။ ေလွေလွာ္ေနတဲ့အတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ၿပီးသားျဖစ္ေတာ့ က်စ္လစ္သန္မာေနမယ္။
က်ေနာ့္မိန္းမက ေလွဆိပ္မွာ အေၾကာ္ေရာင္းမယ္…(မဒမ္ေပၚ အေၾကာ္ဆုိင္ေပါ႔)။ သမီးက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေလွေပၚမွာလုိက္ၿပီး ေလွစီးခ ေကာက္မယ္။ ေရပက္ခြက္ကုိင္ၿပီး ေရပက္ေပးမယ္။
က်ေနာ္ငယ္ငယ္က မုန္းေခ်ာင္းမွာ ေရသြားေဆာ့ရင္ အဲသလုိဘဲ ေလွသမားႀကီးဆီက ခြင့္ေတာင္းၿပီး လူေတြကုိ ႀကဳိပုိ႕လုပ္ေပးရာ ေပ်ာ္စရာအရမ္းေကာင္းတယ္။ ေလတုိက္တဲ့အခါဆုိ ရြက္ကေလးဖြင့္ၿပီး ပဲ့ကုိင္လုိက္သြား႐ုံဘဲ။ လႈိင္းေတြက ေလွဦးကုိ တဗ်တ္ဗ်တ္လာ႐ုိက္ေနသံကုိ စည္းခ်က္မွန္မွန္ၾကားရတယ္။
ဧရာ၀တီျမစ္ျပင္မွာဆုိ ျမစ္ျပင္က ျဖတ္တုိက္လာတဲ့ ေလကေလးဟာ အရမ္းကုိ ေအးျမၿပီး လတ္ဆတ္တာဘဲ။
နအဖ ျပဳတ္တာနဲ႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေတာ့မယ္ စိတ္ကူးတယ္။ ေလွသမားမဟုတ္ေတာင္ တျခားတခုခု လုပ္ကုိင္စားေသာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ ေနခ်င္ေတာ့တယ္။
ေပ်ာ္ေအာင္ဘဲေနပါတန္ခူးရယ္...ေတာ္ရာနဲ ့ေပ်ာ္ရာ တထပ္ထဲက်ေနတယ္လို့ဘဲစိတ္မွာမွတ္ရင္း ခ်စ္တဲ့သားေလးနဲ့တန္ခူးခ်စ္တဲ့ေမာင္..အားလုံးေပ်ာ္တဲ့ အရပ္ေလး ေတာ္ေအာင္ၾကိုးစားပါ.....
This is life, ama.
Life is so tight.
Everyone wants all good things. However, everyone got undesired things.
But, we can find good things and satisfy our life .
This is the best way for life I think.
Please be satisfy our life even bad things we got.
တန္ခူးေရ.. ေရျခားေျမျခားေရာက္ေနတဲ့သူတုိင္း အခုလုိအျဖစ္မ်ိဳးၾကံဳေနရတယ္ေနာ္။ ကုိယ္တုိင္လည္းအဲဒီလုိပဲ ခံစားရတာမုိ႔ အိမ္ျပန္ေျပးခ်င္စိတ္ခဏခဏျဖစ္မိတယ္။ ကုိယ္ခ်င္းစာတယ္။
ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာကလည္း ေပ်ာ္စရာမေကာင္းဘူးဗ်ာ။
တန္ခူးပုိ႔စ္ကို ဖတ္ၿပီး ငိုင္သြားၿပီ။
ထြက္လာခါစကေတာ့ အလြန္ဆုံး ၅ ႏွစ္ေပါ့။
ခုထိလည္း အနီေရာင္စာအုပ္ေလးကို သံေယာဇဥ္ၾကီးစြာ တြယ္ဖက္ရင္း အခ်ိန္တန္္ရင္ အိမ္ျပန္မွာလုိ ့ ေျပာေနဆဲ။
ဘယ္ေတာ့ အခ်ိန္တန္မွာလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းအတြက္ ကေတာ့ အေျဖမရွိေသး...။
ေမာတယ္ တန္ခူးရယ္...
ဒီတစ္သက္ေတာ့ ျပန္ျဖစ္ၾကပါေတာ့မလားဟင္...
ျပန္ခ်င္တယ္။ အခုအခ်ိန္အထိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တဲတဲေလးနဲ႕ အားတင္းထားရတုန္း။
ကိုေပါေရ…ကြ်န္မေရးခဲ့ဘူးတဲ့ “စိတ္ကူးထဲက အိမ္ကေလး” postလိုပါပဲ…တခါတခါ ေလာဘနည္းတဲ့ ရိုးစင္းတဲ့ဘ၀ေလးဆီ သြားခ်င္တယ္…ဘာမွမသိျခင္းကလဲ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းတမ်ိဳးေပါ့…အဲဒီအခါက် မဒမ္ေပါအေၾကာ္ေလးနဲ ့ ထမင္းၾကမ္းေလးစားရင္း ကိုေပါေလွကေလးစီးျပီး မုန္းေခ်ာင္းထဲေလွ်ာက္လည္…သမီးေလးကို တန္ခူးရဲ ့ေမာင္ဖြင့္တဲ့ အခမဲ့က်ဳရွင္ကို လာတတ္ခိုင္းေနာ္..တန္ခူးျခံေလးထဲက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေလးေတြလဲ အားေပးဦး…
ႏွင္းပန္းေရ…ေတာ္တဲ့အရပ္မွာေပ်ာ္ဖို ့ၾကိုးစားခဲ့တာလဲ ၾကာေပါ့…ေပ်ာ္တဲ့အရပ္ေတာ္ဖုိ ့ ၾကိုးစားခဲ့တာလဲ ၾကာေပါ့….
ဟုတ္ပါတယ္ျမတ္ႏိုးရယ္…ဒါဘ၀ဆိုျပီး အျမဲအားတင္းပါတယ္….
ႏုေရ…ဘ၀တူေတြမုိ ့စာနာနားလည္ေပးတာ ေက်းဇူးပါ…
ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာၾကီးက တခါတခါ ရူးခ်င္စရာေတာင္ေကာင္းေသးတယ္ ေကာင္းကင္ကုိေရ…
ကိုေစးထူးေရ…အပူေတြမွ်ေ၀ေပးသလို ျဖစ္ရင္sorryေနာ္…
သက္ေ၀ေရ…အေျဖမရွိတဲ့ေမးခြန္းေတြ အေတာ္မ်ားလာတယ္ေနာ္….
ပန္ေရ..ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တဲတဲေလးကို ျပတ္ထြက္မသြားေအာင္ အားထုတ္ရတာ လက္ပန္းေတြလဲက်လို ့……
Post a Comment