ကိုယ္ေရးရာဇဝင္တဲ့
ဒီစကားလံုးတြင္ေအာင္
ဘယ္သူမ်ားထြင္ခဲ့ပါလိမ့္
တကယ္ေတာ့...ဒါဟာ
ဦးေနွာက္အငွားေလၽွာက္လြွာ
အဓိကက အသျပာပါပဲ...၊
အင္တာဗ်ဳးဆိုတာ
အသင့္ခူးစားဖို႕
ကိုယ္႕ဦးေနွာက္ကိုဖြင့္
ျမည္းခြင့္ေပးရတဲ႔ေနရာ...၊
ဦးေနွာက္အရသာ
ခ်ိဳသလား၊ခါးသလား
ေဖာက္စားသူေတြမွ
သိလိမ့္မယ္...၊
ဦးေနွာက္သာအပိုင္ေရာင္း
တသက္လံုးေပါင္းခြင့္ေပးမတဲ့
ငွားသူနဲ႕ေရာင္းသူ
တန္းတူမျဖစ္ရေအာင္
စည္းေဘာင္ေတြအသစ္ထုတ္
ဟုတ္လဲဟုတ္ၾကသူေတြ...၊
ဝမ္းနည္းစရာက
အဲဒီလမ္းခြဲမွာပဲ
အနာဂတ္ေတြမွူန္ဝါးဝါးမို႕
တခ်ိဳ႕ေတြ
ဦးေနွာက္ကိုအျပီးေရာင္းလိုက္ၾကတယ္...။
တန္ခူး
3:35pm 28-Jan-2008
Monday, January 28, 2008
Saturday, January 26, 2008
ပြဲေစ်းတန္း
ပြဲလန္းသဘင္ ႐ွားပါးေသာ ဒီနုိင္ငံမွာ အခုလို တ႐ုတ္နွစ္ကူးပြဲ ေရာက္ခါနီးခ်ိန္ တခ်ိဳ႕ရပ္ကြက္ေတြမွာ လမ္းေဘး ပြဲေစ်းတန္းေလးေတြ လုပ္ေလ့႐ွိပါတယ္။ shopping center ေတြမွာ ေစ်းဝယ္ထြက္တာနဲ႔ မတူတဲ့ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္တဲ႔ အရသာကုိ ဒီလိုပြဲေစ်းတန္းေလးမွာမွ ခံစားရပါတယ္။ ကၽြန္မေရာက္ခဲ့တဲ႔ ပြဲေစ်းတန္းေလးကို မၽွေဝခံစားၾကပါဦး။ ႐ြာက ပြဲေစ်းတန္း အလြမ္းေျပေပါ့ေနာ္။ (ဓာတ္ပံု႐ုိက္တာ သိပ္မကၽြမ္းက်င္လို႔ အရည္အေသြး သိပ္မေကာင္းတဲ႔ ဓာတ္ပံုေလးေတြကို သည္းခံေပးပါေနာ္)
နွစ္သစ္ကူးမွာ အိမ္အလွဆင္ဖို႔ ပစၥည္းေလးေတြ ေရာင္းတဲ့ နီနီရဲရဲ ဆိုင္ကေလးေတြက စည္စည္ကားကား။
ဒီနွစ္က တ႐ုတ္လို ႂကြက္နွစ္မို႔ ခ်စ္စရာ ၾကြက္႐ုပ္ေလးေတြက ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ။ (ကၽြန္မသားကေတာ့ သူ႕အခ်စ္ေတာ္ Micky Mouse နဲ႔ အေပါင္းပါ ေလးေတြပါတဲ့ ပံုကေလးကို အတင္းပူဆာလို႔ ဝယ္ေပးလိုက္ရပါတယ္)
ဘုရားကန္ေတာ့၊ နတ္ကန္ေတာ့ဖို႕ ကၽြဲေကာသီးေတြက ႁမိုင္ႁမိုင္ဆိုင္ဆိုင္။
အဖံုးနီနီနဲ႕ ဗူးေလးေတြထဲမွာေတာ့ နွစ္ကူးမုန္႔မ်ဳိးစံု။ ကၽြန္မ နွစ္သက္ဆံုး နွစ္ကူးမုန္႔ကေတာ့ နာနတ္ယိုအစာသြတ္မုန္႔ပါ။
ဒီက ပြဲေစ်းတန္းေရာက္ရင္ မစားရ မေနနုိင္တဲ့ မုန္႔ေပါင္းပူပူ ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္။ တက်ပ္ဖိုး ၃ခု။ တန္မွတန္။
ဒီရာသီစာကေတာ႔ စားလို႔လဲေကာင္း၊ ေစ်းလဲၾကီးတဲ႔ ဝက္သားေျခာက္ကင္၊ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ကင္။ နာမည္ အရမ္းၾကီးတဲ့ဆိုင္မ်ားဆို တန္းစီရတာ အ႐ွည္ၾကီး။
ပိုက္ဆံအိတ္ အေရာင္စံု၊ ပံုစံစံု။ shopping center သြားစရာမလို။ ဒီမွာ အကုန္ရ။
ဒီလို လက္ေတြ႔ သ႐ုပ္ျပ ေရာင္းတဲ႔သူေတြလဲ ႐ွိတယ္။
အိမ္႐ွင္မေတြအတြက္ တ႐ုတ္ေႂကြပန္းကန္မ်ဳိးစံု။
ေနာက္ဆံုးဝင္ခဲ႔တာေတာ့ ကၽြန္မအႂကိုက္ ေရာင္စံုပန္းေလးေတြ ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္ပါ။ ပန္းဆီေရာင္ ပိတ္ပန္းေလးတပင္ရယ္၊ ေျမၾကီးတထုတ္ရယ္ ဝယ္ျပီး ပြဲေစ်းတန္းေလးထဲက ျပန္ခဲ႔ပါတယ္။ ပြဲေစ်းတန္းေလးကေတာ့ တ႐ုတ္နွစ္ကူးသီခ်င္းသံေတြၾကားထဲ ႁမူးႁမူးႂကြႂကြ စည္စည္ကားကားနွင္႔ က်န္ေနရစ္တယ္။
တန္ခူး
7:20pm 26-Jan-2008
နွစ္သစ္ကူးမွာ အိမ္အလွဆင္ဖို႔ ပစၥည္းေလးေတြ ေရာင္းတဲ့ နီနီရဲရဲ ဆိုင္ကေလးေတြက စည္စည္ကားကား။
ဒီနွစ္က တ႐ုတ္လို ႂကြက္နွစ္မို႔ ခ်စ္စရာ ၾကြက္႐ုပ္ေလးေတြက ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ။ (ကၽြန္မသားကေတာ့ သူ႕အခ်စ္ေတာ္ Micky Mouse နဲ႔ အေပါင္းပါ ေလးေတြပါတဲ့ ပံုကေလးကို အတင္းပူဆာလို႔ ဝယ္ေပးလိုက္ရပါတယ္)
ဘုရားကန္ေတာ့၊ နတ္ကန္ေတာ့ဖို႕ ကၽြဲေကာသီးေတြက ႁမိုင္ႁမိုင္ဆိုင္ဆိုင္။
အဖံုးနီနီနဲ႕ ဗူးေလးေတြထဲမွာေတာ့ နွစ္ကူးမုန္႔မ်ဳိးစံု။ ကၽြန္မ နွစ္သက္ဆံုး နွစ္ကူးမုန္႔ကေတာ့ နာနတ္ယိုအစာသြတ္မုန္႔ပါ။
ဒီက ပြဲေစ်းတန္းေရာက္ရင္ မစားရ မေနနုိင္တဲ့ မုန္႔ေပါင္းပူပူ ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္။ တက်ပ္ဖိုး ၃ခု။ တန္မွတန္။
ဒီရာသီစာကေတာ႔ စားလို႔လဲေကာင္း၊ ေစ်းလဲၾကီးတဲ႔ ဝက္သားေျခာက္ကင္၊ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ကင္။ နာမည္ အရမ္းၾကီးတဲ့ဆိုင္မ်ားဆို တန္းစီရတာ အ႐ွည္ၾကီး။
ပိုက္ဆံအိတ္ အေရာင္စံု၊ ပံုစံစံု။ shopping center သြားစရာမလို။ ဒီမွာ အကုန္ရ။
ဒီလို လက္ေတြ႔ သ႐ုပ္ျပ ေရာင္းတဲ႔သူေတြလဲ ႐ွိတယ္။
အိမ္႐ွင္မေတြအတြက္ တ႐ုတ္ေႂကြပန္းကန္မ်ဳိးစံု။
ေနာက္ဆံုးဝင္ခဲ႔တာေတာ့ ကၽြန္မအႂကိုက္ ေရာင္စံုပန္းေလးေတြ ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္ပါ။ ပန္းဆီေရာင္ ပိတ္ပန္းေလးတပင္ရယ္၊ ေျမၾကီးတထုတ္ရယ္ ဝယ္ျပီး ပြဲေစ်းတန္းေလးထဲက ျပန္ခဲ႔ပါတယ္။ ပြဲေစ်းတန္းေလးကေတာ့ တ႐ုတ္နွစ္ကူးသီခ်င္းသံေတြၾကားထဲ ႁမူးႁမူးႂကြႂကြ စည္စည္ကားကားနွင္႔ က်န္ေနရစ္တယ္။
တန္ခူး7:20pm 26-Jan-2008
Thursday, January 24, 2008
ဒီႁပူတင္းနံေဘးမွာ
ကိုယ့္ေန႔တေန႕ရဲ႕ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒီႁပူတင္းနံေဘးမွာ။ ဒီႁပူတင္းမွာ စိတ္ကူးထဲကလို ခန္းစီးစ ႁဖူလြလြေလးေတြ ရွိမေနဘူး။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ျမတ္ႏုိးတဲ့ ေလႏုေအး လာရာလမ္းကို မွန္တခ်ပ္နဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္ ကာထားေသးရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုဣိရြက္ေလးေတြ ယိမ္းႏြဲ႕ကခုန္တာ ျမင္ရတိုင္း၊ ငွက္ကေလးေတြ စီးေမ်ာပ်ံသန္းတာ ေတြ႕ရတိုင္း ကိုယ္ဟာ သဘာ၀တရားရဲ႕ ဖ်ားေယာင္းမွူေတြေအာက္မွာ တဒဂၤဘ၀ကို ေမ့ေမ်ာလို႕။ ဒီႁပူတင္း ေပၚမွာ ေကာင္းကင္ၾကီးက ျပာတလွည့္၊ ညုိတခါ မာယာေတြ မ်ားလိုက္ပါဘိ။ ေကာင္းကင္ျပာမွာ တိမ္ပန္းခ်ီေတြ ေရးတဲ႔ေန႔ဆို ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိ ကိုယ္႔စိတ္ေတြ ပန္းနုေရာင္ ကုဣိပန္းေလးေတြလို ေပါ့ပါး လန္းဆန္းလို႔။ နုပ်ိဳလတ္ဆတ္လုိ႕။ မၾကာခဏ ဝဲပ်ံသြားတဲ႔ ေလယာဥ္နဲ႔ အတူ ကိုယ့္စိတ္ေတြက တြဲခိုလြင္႔ေမ်ာ သြားတတ္ေသး။ တခါတခါ အေမ႔အိမ္ဆီိ၊ တခါတခါ စြယ္ေတာ္ေတြဆီ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေလးေထာင္႔စပ္စပ္ လမ္းေလးေတြမွာ L plateေတြနဲ႔ သင္ေမာင္း ကားႁဖူႁဖူေလးေတြက ေနွးေနွးေကြးေကြး။ ဆိုယ္ကယ္ေလးေတြက ပု႐ြက္ဆိတ္တန္းလို စီစီညီညီ။ ပ်င္းရိျငီးေငြ႔ဖြယ္ ေန႕လည္တခ်ိဳ႕ဆို ဇရက္ကေလးေတြက ဒီႁပူတင္းမွာ ခိုနားျပီး ကိုယ့္ကို အေဖာ္လုပ္ေပးၾကတယ္။ ငယ္ကလို ဇရက္ေလးေတြ ေရတြက္ျပီး အတိတ္ မေကာက္တတ္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာခဲ႔ျပီ။ အႁငိုးၾကီးၾကီးနဲ႔ မိုးသည္းထန္တဲ႔ေန႔ေတြဆုိ စို႐ႇြဲခ်မ္းတုန္ျပီး ကိုယ္႐ွိရာကို အားကိုးတၾကီး လွမ္းေငးတတ္တဲ႔ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြ ေတြ႕ရင္ ငိုခ်င္တယ္။ ခြင္႔လြတ္ပါ ဇရက္ကေလးေတြရယ္။ ကိုယ္ဟာ ပိတ္ထားတဲ့ ႁပူတင္းနံေဘးမွာမို႔။ ႁပူတင္းရဲ႕ ဒီဘက္ျခမ္းမွာေတာ႔ သဘာဝတရားကို ေမ့ေလ်ာ႔ေနတဲ႔လူတခ်ဳိ႕။ ဘဝ အဓိပၸါယ္ဆိုတာ ပိုက္ဆံ႐ွာျခင္း၊ ေစ်းဝယ္ထြက္ျခင္း၊ စားေသာက္ျခင္း လို႕သူတို႕က ဆိုၾကတယ္။ သူတို႕အတြက္ ပန္းဆိုတာ ဆိုင္ကပြင္႔တာ၊ အသီးဆိုတာ ဆိုင္ကသီးတာ။ ဘာသာစကားကြဲတဲ႔ ရယ္ေမာသံေတြၾကားမွာ ေနြးေထြးမွူေတြက ေပ်ာက္ဆံုးဆဲ။ ဒီေတာ႔ လူေတြအမ်ားၾကီးၾကားမွာ ပိတ္ထားတဲ႔ ႁပူတင္းနံေဘးက အထီးက်န္ ကိုယ္႔ဘဝ။ ဘဝဆိုတာ ကိုယ္ေရးေနတဲ႔ program တပုဒ္လို အေျဖထုတ္ရလြယ္ရင္ ဒီႁပူတင္းနံေဘးက အျမန္ဆံုးေျပးထြက္ခ်င္ရဲ႕။ ေရေနာက္ေတြ ေသာက္ခ်င္ေသာက္ရ ျမက္ေျခာက္ေတြ ဝါးခ်င္ဝါးရ။ မရည္႐ြယ္ဘဲ ဒီႁပူတင္းနံေဘးမွာ ႐ြက္ေျခာက္ေတြ အခါခါေႂကြလို႕ ႐ြက္သစ္ေတြ အလီလီေဝခဲ႔ေပါ႔။ ဆနၵနဲ႔ဘဝ၊ ျဖစ္ခ်င္တာ နဲ႔ ျဖစ္သင္႔တာ၊ ေပ်ာ္ရာနဲ႔ေတာ္ရာ ညီမ်ွျခင္းေတြ ဆြဲရင္း လြဲျပီးရင္း လြဲေနေတာ႔။ အခ်ိန္တန္ရင္ ဒီႁပူတင္းနံေဘးမွာပဲ...။
တန္ခူး
5:22pm 24-Jan-2008
Monday, January 21, 2008
ငယ္ဘ၀
အဲဒီတုန္းက ငါဟာ အႃပံူးတုေတြ ေပးတတ္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ကံေကာင္းစြာ မေတြ႕ခဲ့ တာလား...ဒါမွမဟုတ္ ငါကိုယ္တိုင္ကပဲ အႃပံူးစစ္ေတြလို႔ ႏုံအစြာ ယံုၾကည္ေနခဲ့တာလား...။
အဲဒီတုန္းက ငါက လူေတြကို မ်က္စိ မိွတ္ျပီး ယံုၾကည္ ခဲ့တာလား...ဒါမွမဟုတ္ အ့ံၾသစရာ ေကာင္းစြာ ယံုၾကည္ရတဲ့ လူေတြနဲ႔ တကယ္ဆံုခဲ့တာလား...။
အဲဒီတုန္းက ငါဟာ ကတိစကားမွန္လ်ွင္ တည္ရျမဲလို႔ ႐ူးသြပ္စြာ ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ တာလား...ဒါမွမဟုတ္ ထူးဆန္းစြာ ကတိတည္တတ္တဲ့ လူေတြနဲ႔သာ ေတြ႕ခဲ့တာလား...။
အဲဒီတုန္းက ငါခ်စ္တဲ့သူေတြက ငါ့အနားမွာ အျမဲ႐ွိေနခဲ့တာလား...ဒါမွမဟုတ္ ငါက ငါခ်စ္တဲ့သူေတြဆီက ဘယ္ေတာ့မွေ၀းေ၀း မသြားခဲ့့တာလား...။
အဲဒီတုန္းက ငါဟာ ေပ်ာ္႐ြွင္စရာ ေတြကိုသာ အျမဲ႐ွာေဖြ ေနခဲ့ တာလား...ဒါမွမဟုတ္ ေပ်ာ္႐ြွင္စရာေတြက သေဘာေကာင္းစြာ ငါ့ဆီ ေရာက္လာတတ္တာလား...။
အဲဒီတုန္းက ငါဟာ အိပ္မက္ခ်ိဳခ်ိဳေတြကို ေ႐ြးမက္ခဲ့ တာလား...ဒါမွမဟုတ္ ငါ့အိပ္မက္ေတြရဲ႕ အရသာကိုက ခ်ိဳျမေနတာလား...။
အဲဒီတုန္းက ငါ့ရဲ႕ညေတြမွာ လအၿမဲသာ ေနခဲ့တာလား...ဒါမွမဟုတ္ လသာတဲ့ညေတြမွပဲ ငါႏုိးထခဲ့တာလား...။
အဲဒီတုန္းက ငါေလ်ွာက္တဲ့ လမ္းတိုင္းက ေျဖာင့္ႁဖူး ေနခဲ့တာလား...ဒါမွမဟုတ္ လမ္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ေတြကို ငါေ႐ြးေလ်ွာက္ခဲ့တာလား...။
အဲဒီတုန္းက ငါကိုယ္တိုင္က အႁဖူေရာင္လား...ဒါမွမဟုတ္ အႁဖူေရာင္ေတြၾကားထဲက ငါလား...။
အဲဒီတုန္းက ငါ့ကဗ်ာေတြက ပ်ိဳမ်စ္ေနခဲ့တာလား...ဒါမွမဟုတ္ ပ်ိဳမ်စ္ေနတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားက ေရးခဲ့လို႔လား...။
တန္ခူး
အဲဒီတုန္းက ငါက လူေတြကို မ်က္စိ မိွတ္ျပီး ယံုၾကည္ ခဲ့တာလား...ဒါမွမဟုတ္ အ့ံၾသစရာ ေကာင္းစြာ ယံုၾကည္ရတဲ့ လူေတြနဲ႔ တကယ္ဆံုခဲ့တာလား...။
အဲဒီတုန္းက ငါဟာ ကတိစကားမွန္လ်ွင္ တည္ရျမဲလို႔ ႐ူးသြပ္စြာ ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ တာလား...ဒါမွမဟုတ္ ထူးဆန္းစြာ ကတိတည္တတ္တဲ့ လူေတြနဲ႔သာ ေတြ႕ခဲ့တာလား...။
အဲဒီတုန္းက ငါခ်စ္တဲ့သူေတြက ငါ့အနားမွာ အျမဲ႐ွိေနခဲ့တာလား...ဒါမွမဟုတ္ ငါက ငါခ်စ္တဲ့သူေတြဆီက ဘယ္ေတာ့မွေ၀းေ၀း မသြားခဲ့့တာလား...။
အဲဒီတုန္းက ငါဟာ ေပ်ာ္႐ြွင္စရာ ေတြကိုသာ အျမဲ႐ွာေဖြ ေနခဲ့ တာလား...ဒါမွမဟုတ္ ေပ်ာ္႐ြွင္စရာေတြက သေဘာေကာင္းစြာ ငါ့ဆီ ေရာက္လာတတ္တာလား...။
အဲဒီတုန္းက ငါဟာ အိပ္မက္ခ်ိဳခ်ိဳေတြကို ေ႐ြးမက္ခဲ့ တာလား...ဒါမွမဟုတ္ ငါ့အိပ္မက္ေတြရဲ႕ အရသာကိုက ခ်ိဳျမေနတာလား...။
အဲဒီတုန္းက ငါ့ရဲ႕ညေတြမွာ လအၿမဲသာ ေနခဲ့တာလား...ဒါမွမဟုတ္ လသာတဲ့ညေတြမွပဲ ငါႏုိးထခဲ့တာလား...။
အဲဒီတုန္းက ငါေလ်ွာက္တဲ့ လမ္းတိုင္းက ေျဖာင့္ႁဖူး ေနခဲ့တာလား...ဒါမွမဟုတ္ လမ္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ေတြကို ငါေ႐ြးေလ်ွာက္ခဲ့တာလား...။
အဲဒီတုန္းက ငါကိုယ္တိုင္က အႁဖူေရာင္လား...ဒါမွမဟုတ္ အႁဖူေရာင္ေတြၾကားထဲက ငါလား...။
အဲဒီတုန္းက ငါ့ကဗ်ာေတြက ပ်ိဳမ်စ္ေနခဲ့တာလား...ဒါမွမဟုတ္ ပ်ိဳမ်စ္ေနတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားက ေရးခဲ့လို႔လား...။
တန္ခူး
5:30PM 21-Jan-2008
Tuesday, January 15, 2008
ျမတ္နုိးရတဲ႔ေမာင္...
ကဗ်ာမဆန္
ကာရန္မလွေပမယ္႕
အနြံတာခံနားလည္ေပးတတ္သူမို႕
မေပးဖူးတဲ႔ပန္းတပြင္႔အတြက္
အျပစ္မတင္ရက္ပါေမာင္...။
ဝါသနာ
အရာရာကြဲျပားေပမယ္႔
စာနာစြာညိွယူေပးတတ္သူမို႔
မဖတ္ဖူးတဲ႔ကဗ်ာတပုဒ္အတြက္
ရန္မလုပ္ရက္ပါေမာင္...။
အၾကင္နာ
လူတကာျမင္ေအာင္မျပတတ္ေပမယ္႔
ေစတနာရင္မွာအျပည့္နဲ႔သူမို႔
မာယာကင္းတဲ႔႐ုိးသားျခင္းေတြအတြက္
ေလးစားလ်ွက္ပါေမာင္...။
တြယ္တာ တာေတြ
သာယာစြာေတးမဆိုတတ္ေပမယ္႔
ေဝဒနာဘယ္အခါမွမေပးတတ္သူမို႔
မဖြဲ႔နြဲ႔တဲ႔သစၥာတရားေတြအတြက္
အခ်စ္ေတြတိုး
ျမတ္နုိးလ်ွက္ပါေမာင္...။
တန္ခူး
11:35PM 15-Jan-2008
Saturday, January 12, 2008
က်ြန္မေရးတဲ႔ ပန္းခ်ီ
က်ြန္မက ပန္းခ်ီ အေတာ္ညံ့သူ။ ငယ္ငယ္က ျမန္မာျပည္ေျမပံု ေတာင္ အခ်ိဳးက်ေအာင္ မဆြဲတတ္။ က်ြန္မ ျမန္မာျပည္ေျမပံုက တခါတခါ ဗိုက္ပူေနျပီး တခါတခါ ေခါင္း႐ြဲ႕ ေနတတ္သည္။ သိပၸံံ ဘာသာက လက္ပံု ပါေသာ ပံုေတြဆို အေတာ္ ဒုကၡ ေရာက္သည္။ က်ြန္မ ဆြဲသည့္ လက္ေတြက လက္နဲ႔ မတူ။ က်ြန္မလက္ရာေတြက အသက္ပင္ ၾကီးလာေသာ္လည္း မူလတန္း အဆင္႔ကမတက္။ အဲဒီေလာက္ ညံ့ေသာ က်ြန္မ ပန္းခ်ီ ေတြကို ၾကိဳက္နွစ္သက္သည့္ ပရိသတ္္ နွစ္ေယာက္ေတာ့့ ႐ွိသည္။ တျခားေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ က်ြန္မရဲ႔ ညီမေလး နွင္႔ က်ြန္မရဲ႔ သားေလးတို႕ပင္။
က်ြန္မညီမေလးက အငယ္ဆံုးမို႔ မိဘေတြက ေနာက္ဆက္ခံမည့္သူ မ႐ွိ၍ အဝတ္အစား၊ ကစားစရာ သိပ္မဆင္ျဖစ္ခဲ႔။ ညီမေလးကို သနား၍ အျဖဴေရာင္ ကတ္ထူ ေပၚတြင္ ေကာင္မေလး႐ုပ္ကေလးမ်ား ဆြဲေပးျပီး ေရာင္စံု စကၠဴအက်ၤီေလးေတြ ခ်ဴပ္ေပးသည္။ အဲဒီ ေျခကားကား လက္ကားကားနဲ႔ သိပ္အခ်ိဴးမက်လွသည့္ က်ြန္မလက္ရာ အ႐ုပ္ေလးမ်ားကို မိဘေတြ တခါတေလ ဝယ္ေပးသည့္ အ႐ုပ္ေလးမ်ားထက္ ညီမေလးက ပိုနွစ္သက္တတ္သည္။ ကတ္ထူဗူးကေလးမ်ားနွင့္ တယုတယ သိမ္းထားတတ္သည္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား နွစ္သက္လဲ ဆိုရင္ ဘြဲ႔ရတဲ႔ထိ အဲဒီ အ႐ုပ္ေလးမ်ား၏ နာမည္ေလးမ်ား မေမ႔။
က်ြန္မသားေလးကေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္မလား မသိ။ ဟိုးငယ္ငယ္ေလးထဲက ကစားစရာမ်ားထက္ အဲဒီေပၚက ႐ုပ္ပံုေလးမ်ားကို ပိုစိတ္ဝင္စား တတ္သည္။ ဓာတ္ပံုမ်ားထက္ ပန္းခ်ီပံုေလးမ်ားကို ပိုနွစ္သက္တတ္သည္။ အျမဲလို တက္ၾကြေနေသာသူ ျငိမ္ေနျပီဆို ပန္းခ်ီစာအုပ္ တအုပ္အုပ္ ၾကည့္ေနတာ ေသခ်ာသည္။ သူအနွစ္သက္ဆံုး ကေတာ့ က်ြန္မ ကိုယ္တိုင္ ဆြဲေပးသည့္ ပန္းခ်ီမမည္ေသာ ပံုေလး မ်ားပင္။ သူ႔ကို လုပ္ေစခ်င္တာ တခုခု ႐ွိလ်ွင္ ပံုကေလးေပၚ လုပ္ျပ လိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္း လိုက္လုပ္တတ္သည္။ ေက်ာင္းမထားခင္က ေက်ာင္းဆိုတာ နားလည္ေအာင္ ပံုေလးေတြဆြဲျပီး ႐ွင္းျပရသည္။ ေအာက္က ပံုေလးကေတာ့့ သားေက်ာင္းသြားခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္နိုင္ခဲ႔သည့္ က်ြန္မရဲ႕ ခပ္ညံ့ညံ႔ပံုေလးပါ။
လမ္းေလ်ွာက္ပ်င္းသည့္ သားေလးကို မိသားစု လမ္းေလ်ွာက္သည့္ပံုနွင့္ လမ္းေလ်ွာက္ေစသည္။ ပထမဆံုး သားကို ျမန္မာျပည္ အလည္ေခၚစဥ္က ေလယာဥ္ မေၾကာက္ေအာင္ က်ြန္မဆြဲသည့္ ေလယာဥ္ကို အရင္စီးခိုင္း ရသည္။
တခါတေလ စိတ္အလိုမက်လို႕ ငိုယိုစိတ္ေကာက္ေနလ်ွင္ သူအၾကိဳက္ဆံုး ABC ရထားပံုဆြဲ၍ ေခ်ာ႔ေမာ႔ ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ြန္မေရးေသာ ခပ္ညံ့ညံ့ ပန္းခ်ီေလးမ်ားက က်ြန္မနဲ႔သားၾကားက ေပါင္ကူးတံတားေလးမ်ား ျဖစ္ေနျခင္းကို က်ြန္မ ေက်နပ္မိပါသည္။
တန္ခူး
2:07AM 13-Jan-2007
Wednesday, January 9, 2008
Blog Flu
သူမ်ားေတြ BLogကိုက္တယ္၊ BLogနာက်တယ္...စတဲ႔ BLogနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ ေရာဂါ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖတ္ခဲ႔ဘူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ Blogger မဟုတ္ေတာ႔ ဒီေလာက္ နားမလည္တတ္ေသးဘူး။ ခုေတာ႔ ခံစားေနရျပီ။ သူမ်ားေတြက Blog ထဲက မထြက္နုိင္လို႕ ရတဲ႔ ေရာဂါ။ ကိုယ္က Blogထဲ မဝင္နုိင္လို႔ ရတဲ႔ေရာဂါ။ အခုမွွ Blog သက္တမ္း (၁)လ ေတာင္ မျပည္႔ေသးေတာ႔ post ေလးေတြြ ပံုမွန္္ တင္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အေျခအေနက မေပးေတာ႔ Blog ဆံတင္းျပီး ဘာမွ လုပ္ရကိုင္ရတာ မေျဖာင္႔။ နွာေစး ခ်င္သလိုလို၊ ေခ်ာင္းဆိုး ခ်င္သလိုလိုနဲ႔။ ဒီနိုင္ငံမွာ အျဖစ္မ်ားတဲ႔ Flu နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္။
႐ုံးမွာကလဲ ခုတေလာ အလုပ္ကမ်ား။ Project အသစ္က Deadline ေရာက္ေနျပီး Bug ေတြက ဖမ္းလို႔ မျပီးနိုင္။ ဒီ program စေရးေတာ႔ Blog တလံုး၊ program တလံုး ေရးခဲ႔ေတာ႔ Bug ေတြြ ေသာင္းက်န္း တာလဲ မဆန္း။ ဒီေတာ႔ ႐ုံးမွာလဲ Blog လို႔မရ။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ခုမွ mouse နဲ႔ keyboard ကို နားလည္လာတဲ႔ ၃နွစ္ေက်ာ္ သားေလးက game ကိုစြဲျပီး computer ေ႐ွ႔ကမထ။ သားအိပ္တဲ႔ အခ်ိန္ေစာင္႔ေတာ႔ ညဥ္႔အေတာ္ နက္ေနျပီ။ Blog ထဲဝင္၊ စာ႐ြက္ေပၚ ခ်ေရး ထားတာေတြ ႐ုိက္႐င္း ေခါင္းေတြကကိုက္။ post တန္းလန္းၾကီးနဲ႔ အိပ္ရာဝင္။ မနက္ေစာေစာ ထေတာ႔ လူက ေနမေကာင္းခ်င္ သလိုလို။ MC ယူဖို႔႔ စဥ္းစားေတာ႔ ဆရာဝန္ ေမးရင္ ဘာေျဖ ရပါ႔မလဲ။ Flu ေတာ႔ FLu။ ဒါေပမယ္႔ Blog Flu။ ဒီေရာဂါ MC မေပးမွာ ေသခ်ာေတာ႔ အခ်ိန္တန္ အိတ္ေလးဆြဲျပီး ႐ုံးေျပးရတာပဲ။
စေန၊ တနဂၤေနြ ေရာက္ျပန္ေတာ႔ အိမ္မွူကိစၥေတြ၊ လူမွူေရးကိစၥ ေတြနဲ႔ Blog နားမကပ္နိုင္။ သူမ်ား Blog လွလွေလးေတြ အားက် မိေပမယ္႔ ကိုယ္႔အျဖစ္က ကေလးကငို၊ ေသးကစို။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္နဲ႔ ကိုယ္႕ post ေလးေတြ blog ေပၚျမင္ရေတာ႔ ႐ုန္းရင္း၊ ကန္ရင္းနဲ႔ post အသစ္ေရးဖို႔ အင္အားေတြ ျဖစ္ထြန္း ျပန္ေရာ။ အဲဒီလို blogစင္ မမွီေသးတဲ႔ က်ြန္မ Blog ကို လာလည္ၾကတဲ႔၊ comment ေလးေတြ ေရးေပးၾကတဲ႔ ဧည္႕သည္အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ comment ေလးေတြဟာ က်ြန္မရဲ႕ Blog Flu ေရာဂါ ေပ်ာက္ေစမယ္႔ ေဆးလံုးေလးေတြ ပါပဲ။
တန္ခူး
11:30PM 09-Jan-2008
႐ုံးမွာကလဲ ခုတေလာ အလုပ္ကမ်ား။ Project အသစ္က Deadline ေရာက္ေနျပီး Bug ေတြက ဖမ္းလို႔ မျပီးနိုင္။ ဒီ program စေရးေတာ႔ Blog တလံုး၊ program တလံုး ေရးခဲ႔ေတာ႔ Bug ေတြြ ေသာင္းက်န္း တာလဲ မဆန္း။ ဒီေတာ႔ ႐ုံးမွာလဲ Blog လို႔မရ။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ခုမွ mouse နဲ႔ keyboard ကို နားလည္လာတဲ႔ ၃နွစ္ေက်ာ္ သားေလးက game ကိုစြဲျပီး computer ေ႐ွ႔ကမထ။ သားအိပ္တဲ႔ အခ်ိန္ေစာင္႔ေတာ႔ ညဥ္႔အေတာ္ နက္ေနျပီ။ Blog ထဲဝင္၊ စာ႐ြက္ေပၚ ခ်ေရး ထားတာေတြ ႐ုိက္႐င္း ေခါင္းေတြကကိုက္။ post တန္းလန္းၾကီးနဲ႔ အိပ္ရာဝင္။ မနက္ေစာေစာ ထေတာ႔ လူက ေနမေကာင္းခ်င္ သလိုလို။ MC ယူဖို႔႔ စဥ္းစားေတာ႔ ဆရာဝန္ ေမးရင္ ဘာေျဖ ရပါ႔မလဲ။ Flu ေတာ႔ FLu။ ဒါေပမယ္႔ Blog Flu။ ဒီေရာဂါ MC မေပးမွာ ေသခ်ာေတာ႔ အခ်ိန္တန္ အိတ္ေလးဆြဲျပီး ႐ုံးေျပးရတာပဲ။
စေန၊ တနဂၤေနြ ေရာက္ျပန္ေတာ႔ အိမ္မွူကိစၥေတြ၊ လူမွူေရးကိစၥ ေတြနဲ႔ Blog နားမကပ္နိုင္။ သူမ်ား Blog လွလွေလးေတြ အားက် မိေပမယ္႔ ကိုယ္႔အျဖစ္က ကေလးကငို၊ ေသးကစို။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္နဲ႔ ကိုယ္႕ post ေလးေတြ blog ေပၚျမင္ရေတာ႔ ႐ုန္းရင္း၊ ကန္ရင္းနဲ႔ post အသစ္ေရးဖို႔ အင္အားေတြ ျဖစ္ထြန္း ျပန္ေရာ။ အဲဒီလို blogစင္ မမွီေသးတဲ႔ က်ြန္မ Blog ကို လာလည္ၾကတဲ႔၊ comment ေလးေတြ ေရးေပးၾကတဲ႔ ဧည္႕သည္အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ comment ေလးေတြဟာ က်ြန္မရဲ႕ Blog Flu ေရာဂါ ေပ်ာက္ေစမယ္႔ ေဆးလံုးေလးေတြ ပါပဲ။
တန္ခူး
11:30PM 09-Jan-2008
Monday, January 7, 2008
ပီတိသက္သက္စားသံုးသူ
သူ႔ကို ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕မိဘေတြက ေလးစား႐ုိေသၾကတယ္။ သူမို႕လမ္းေလ်ွာက္ထြက္ရင္ ကေလး၊လူငယ္၊လူလတ္၊လူၾကီး အကုန္ဝိုင္းျပီး ႐ို႐ုိေသေသ နွုတ္ဆက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါ သူ႕နွုတ္ခမ္းေတြ၊သူ႕မ်က္လံုးေတြမွာ ပီတိေတြ ဖုန္းလို႕။ သူ႕အရပ္က အေတာ္ျမင္႕ျပီး၊သူ႕အသားက ျမန္မာပီသစြာ ညိုတယ္။ သူ႕အသံက နူးညံ႕သိမ္ေမြ႕တယ္။ သူက နာမည္ၾကီး ရဲဝန္ေထာက္ေဟာင္းတဦး။ ဗိုလ္ခ်ဴပ္နဲ႕အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ေတြ လုပ္ၾကံခံရတဲ႕အမွုရဲ႕ စံုစမ္းေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႕မွာ သူပါဝင္ခဲ႕တယ္လို႕ ၾကားဘူးတယ္။ တခါတခါ စိတ္လိုလက္ရ႐ွိရင္ သူငယ္ငယ္က က်ြမ္းက်င္ပိုင္နုိင္စြာ တီးခတ္ေလ႔႐ွိတဲ႔ ေစာင္းၾကီးကိုု တျမတ္တနုိးတီးခတ္တဲ႔အခါ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ျငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ခံစားၾကတယ္။ ျမန္မာ႔လက္ေ႐ြးစင္္ တငး္နစ္ခ်ံပီယံတေယာက္ျဖစ္ခဲ႔ဘူးတဲ႔သူက အသက္အ႐ြယ္ရတဲ႔အထိ လူငယ္ေလးတေယာက္လို ကစားတုန္း။ သူရဲ႕အလုပ္ေၾကာင္႕၊ သူရဲ႕ အားကစားထူးခ်ြန္မုွေၾကာင္႕၊ သူ႕ရဲ႕ေစာင္းတီးပညာေၾကာင္႕ နိုင္ငံျခားကို အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရာက္ခဲ႔ဘူးတယ္။
သူ႕မွာအရင္က ေပ်ာ္႐ြွင္ခ်မ္းေျမ႕တဲ႕ မိသားစုကေလးတစု ပိုင္ဆိုင္ခဲ႕ဘူးတယ္။ သူ႕အမ်ိဳးသမီးက သူနဲ႕လိုက္ဖက္တဲ႔ ပညာတတ္မိန္းမတဦး။ ထက္ျမက္တဲ႔ မိဘနွစ္ဦးကေပါက္ဖြားလာတဲ႔ သားနဲ႕သမီးက ပညာအလြန္ေတာ္တယ္။ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းစြာ သူ႕အမ်ဳိးသမီး၊သူ႕သား၊သူ႕သမီးတို႕ အလြန္ေစာစီးစြာ တနွစ္ျပီးတနွစ္ ေလာကၾကီးထဲက စြန္႕ခြါျပီး သူ႕ကိုတေယာက္ထဲ ထားပစ္ခဲ႔တယ္။ ဆရာဝန္ေတာင္္ျဖစ္ခြင္႕မရဘဲ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနရင္း ဘဝတပါးကုိ ကူးေျပာင္းသြားတဲ႔ သမီးေလးအျဖစ္ကို သူအလြန္ယူက်ဳံးမရျဖစ္ခဲ႔တယ္။ အရင္ဘဝက ပညာဒါနနဲခဲ႔လို႕ ဒီဘဝမွာ ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးေတြ ၾကံဳရတယ္ဆိုျပီး အဲဒီကစလို႕ သူ႕ရဲ႕ပညာဒါန မ်ဳိးေစ႔ခ်ဖို႕ နိဒါန္းစခဲ႔တယ္။
အိမ္ေ႐ွ႕မ်က္နွာစာမွာ သံဇကာကြက္ေတြ အျပည္႕ကာထားတဲ႕ သူေနတဲ႔ တထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ၾကီးၾကီးကို 'ဘဘၾကီးက်ဳ႐ွင္' လို႔အမ်ားကသိၾကတယ္။ သူ႕ကို ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြအျပင္ မိဘေတြကပါ 'ဘဘၾကီး'လို႕ နွုတ္က်ိဳးေနၾကတယ္။ သူက အဂၤလိပ္စာဘာသာတခုထဲကို အသက္အ႐ြယ္မေ႐ြး အဖိုးအခမယူပဲ ပညာဒါနေပးလွူတယ္။ 'ဘဘၾကီးက်ဴ႐ွင္'ရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ ယဥ္ေက်းမွုက က်ဴ႐ွင္ျပန္ခ်ိန္ဆို ဘဘၾကီးကိုကန္ေတာ႔ျပီးမွ ျပန္ေလ႔႐ွိတယ္။ 'ဘဘၾကီးက်ဴ႐ွင္'က တျခားက်ဴ႐ွင္ေတြလို ခုံတန္းလ်ားေတြနဲ႔ တတန္းျပီးတတန္း မသင္ဘူး။ ကိုယ္အဆင္ေျပတဲ႔အခ်ိန္ လာသင္ျပီး ၾကိဳက္သေလာက္ေနလို႕ရတယ္။ ၾကမ္းေပၚမွာထိုင္လို႕ရတဲ႕ စားပြဲဝိုင္းေလးေတြ အမ်ားၾကီးေထာင္ထားရာ ကိုယ္အဆင္ေျပတဲ႔ေနရာမွာ ကိုယ္႔ဘာသာ ခံုဝိုင္းေလးခ်ျပီး စာလုပ္ရတယ္။ စာအုပ္စင္ေတြမွာ သူ႕လက္ေရးနဲ႔ အစီအစဥ္တက် ျပင္ဆင္ေပးထားတဲ႔ အတန္းလိုက္သင္ခန္းစာေတြက စနစ္တက်။ Grammer သင္ခန္းစာေတြကလဲ စီစီညီညီ။ သူက အတန္းတူရာတူရာ နာမည္ေတြေခၚတဲ႔အခါ သူ႕ေဘးမွာ ဝိုင္းထိုင္ျပီး သူသင္ၾကားတာနာယူၾကတယ္။ မူၾကိဳအ႐ြယ္ကေလးကေန ဘြဲ႕ရအလည္ လုပ္ငန္းခြင္ကလူေတြအဆံုး အသက္အ႐ြယ္မ်ဳိးစံု လာၾကတယ္။ သူေမြးထုတ္ေပးခဲ႔တဲ႔ အဂၤလိပ္စာဂုဏ္ထူး႐ွင္ေပါင္းက မေ႐မတြက္နုိင္။
က်ြန္မတို႕ငယ္ငယ္ကေတာ႔႔ အဂၤလိပ္စာအေျခခံေကာင္းေအာင္္ မိဘေတြက ေနြေက်ာင္းပိတ္ရင္္ ဘဘၾကီးဆီီ တေနကုန္ပို႔ထားတတ္တယ္။ အပ်င္းၾကီးတဲ႔ ေမာင္ေလးက တခါတေလ ေန႔ခင္းဘက္အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္္ ဘဘၾကီးကျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေခါင္းအံုးေလးလာေပးတတ္တယ္။ ေမာင္ေလး ေက်ာင္းေပ်ာ္ေအာင္္ တင္းနစ္ေဘာလံုးဝါဝါေလးေတြေပးျပီး စိတ္႐ွည္႐ွည္္နဲ႕ စာသင္ေပးတတ္တဲ႔႔ ဘဘၾကီးပါ။ သူ႔အိမ္မွာေန႔တိုင္းေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ စည္ကားေနျမဲ။ အထီးက်န္လြန္းတဲ႔ သူ႔ဘဝ၊ သူ႕အခ်ိန္ေတြကို စာသင္ျခင္းအလုပ္နဲ႕သာ ကုန္ဆံုးေစတယ္။
က်ြန္မ ဘဘၾကီးက်ဳ႐ွင္စတက္္ေတာ႔ ငါးတန္း၊၊ ဘဘၾကီးအသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္။ က်ြန္မ တဣသိုလ္ေရာက္ေတာ႔ က်န္းမာေရးေကာင္းေသးတဲ႔ ဘဘၾကီးက ေသဖို႔အတြက္ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္တဲ႔အခါ က်ြန္မငယ္ေသးေတာ႔ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ သူခနၶာကိုယ္ကို ၾကိဳတင္လွဴဒါန္းျခင္း၊ သူ႔ပိုင္ဆိုင္မွူေတြအားလံုးၾကိဳတင္လွဴဒါန္းျခင္းေတြကို စတင္ျပင္ဆင္ပါတယ္။ အားကစားသမားတဦးျဖစ္လို႕ ဘဘၾကီးအသက္ေတြ အ႐ွည္ၾကီး ေနရဦးမယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနမိခဲ႔တယ္။ ဘဘၾကီးေနမေကာင္းျဖစ္ရင္္ ျပဳစုမယ္လို႕စိတ္ကူးထားတဲ႔က်ြန္မ ဘဘၾကီးတကယ္ေဆး႐ုံတက္ရေတာ႔ စာေမးပြဲၾကီးနဲ႔မို႕ ေဆး႐ုံကိုခဏပဲ ေရာက္ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ဘဘၾကီးရဲ႔ၾကည္လင္ေနတဲ႔ မ်က္နွာေၾကာင္႔ ဘဘၾကီးဘာမွမျဖစ္နုိင္ေသးဘူးလို႕ ယံုၾကည္ေနခဲ႔မိတယ္။ စာေမးပြဲျပီးရင္္ ဘဘၾကီးဆီ အၾကာၾကီးသြားျပီး ျပဳစုမယ္လို႔ အားခဲခဲ႔ေပမယ္႕ ဘဘၾကီးကေလာကၾကီးကစြန္႔ခြါ သြားခဲ႕ပါတယ္။
အသက္႐ွင္တုန္းက ေက်းဇူးဆပ္ခြင္႔ နဲနဲေလးေတာင္မရလိုက္တဲ႔အတြက္ က်ြန္မ အေတာ္ယူက်ံဳးမရျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ သူ႕ေက်းဇူးေတြေၾကာင္႕ အဂၤလိပ္စာဘာသာရပ္မွာ အခက္အခဲမ႐ိွ ယေန႔ထိ ရပ္တည္နိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီေက်းဇူးေတြကိုုျပန္သတိရမိတိုင္း သက္႐ွိထင္႐ွား႐ွိေနတဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမေတြကို တတ္နိင္သေလာက္ ေက်းဇူးဆပ္ေနမိတဲ႔ က်ြန္မကို ဘဘၾကီး ေကာင္းရာဘံုဘဝမွ သာဓုေခၚေနလိမ္႔မယ္လို႔ ေမ်ွာ္လင္႔ေနမိပါတယ္။
သူ႕မွာအရင္က ေပ်ာ္႐ြွင္ခ်မ္းေျမ႕တဲ႕ မိသားစုကေလးတစု ပိုင္ဆိုင္ခဲ႕ဘူးတယ္။ သူ႕အမ်ိဳးသမီးက သူနဲ႕လိုက္ဖက္တဲ႔ ပညာတတ္မိန္းမတဦး။ ထက္ျမက္တဲ႔ မိဘနွစ္ဦးကေပါက္ဖြားလာတဲ႔ သားနဲ႕သမီးက ပညာအလြန္ေတာ္တယ္။ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းစြာ သူ႕အမ်ဳိးသမီး၊သူ႕သား၊သူ႕သမီးတို႕ အလြန္ေစာစီးစြာ တနွစ္ျပီးတနွစ္ ေလာကၾကီးထဲက စြန္႕ခြါျပီး သူ႕ကိုတေယာက္ထဲ ထားပစ္ခဲ႔တယ္။ ဆရာဝန္ေတာင္္ျဖစ္ခြင္႕မရဘဲ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနရင္း ဘဝတပါးကုိ ကူးေျပာင္းသြားတဲ႔ သမီးေလးအျဖစ္ကို သူအလြန္ယူက်ဳံးမရျဖစ္ခဲ႔တယ္။ အရင္ဘဝက ပညာဒါနနဲခဲ႔လို႕ ဒီဘဝမွာ ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးေတြ ၾကံဳရတယ္ဆိုျပီး အဲဒီကစလို႕ သူ႕ရဲ႕ပညာဒါန မ်ဳိးေစ႔ခ်ဖို႕ နိဒါန္းစခဲ႔တယ္။
အိမ္ေ႐ွ႕မ်က္နွာစာမွာ သံဇကာကြက္ေတြ အျပည္႕ကာထားတဲ႕ သူေနတဲ႔ တထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ၾကီးၾကီးကို 'ဘဘၾကီးက်ဳ႐ွင္' လို႔အမ်ားကသိၾကတယ္။ သူ႕ကို ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြအျပင္ မိဘေတြကပါ 'ဘဘၾကီး'လို႕ နွုတ္က်ိဳးေနၾကတယ္။ သူက အဂၤလိပ္စာဘာသာတခုထဲကို အသက္အ႐ြယ္မေ႐ြး အဖိုးအခမယူပဲ ပညာဒါနေပးလွူတယ္။ 'ဘဘၾကီးက်ဴ႐ွင္'ရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ ယဥ္ေက်းမွုက က်ဴ႐ွင္ျပန္ခ်ိန္ဆို ဘဘၾကီးကိုကန္ေတာ႔ျပီးမွ ျပန္ေလ႔႐ွိတယ္။ 'ဘဘၾကီးက်ဴ႐ွင္'က တျခားက်ဴ႐ွင္ေတြလို ခုံတန္းလ်ားေတြနဲ႔ တတန္းျပီးတတန္း မသင္ဘူး။ ကိုယ္အဆင္ေျပတဲ႔အခ်ိန္ လာသင္ျပီး ၾကိဳက္သေလာက္ေနလို႕ရတယ္။ ၾကမ္းေပၚမွာထိုင္လို႕ရတဲ႕ စားပြဲဝိုင္းေလးေတြ အမ်ားၾကီးေထာင္ထားရာ ကိုယ္အဆင္ေျပတဲ႔ေနရာမွာ ကိုယ္႔ဘာသာ ခံုဝိုင္းေလးခ်ျပီး စာလုပ္ရတယ္။ စာအုပ္စင္ေတြမွာ သူ႕လက္ေရးနဲ႔ အစီအစဥ္တက် ျပင္ဆင္ေပးထားတဲ႔ အတန္းလိုက္သင္ခန္းစာေတြက စနစ္တက်။ Grammer သင္ခန္းစာေတြကလဲ စီစီညီညီ။ သူက အတန္းတူရာတူရာ နာမည္ေတြေခၚတဲ႔အခါ သူ႕ေဘးမွာ ဝိုင္းထိုင္ျပီး သူသင္ၾကားတာနာယူၾကတယ္။ မူၾကိဳအ႐ြယ္ကေလးကေန ဘြဲ႕ရအလည္ လုပ္ငန္းခြင္ကလူေတြအဆံုး အသက္အ႐ြယ္မ်ဳိးစံု လာၾကတယ္။ သူေမြးထုတ္ေပးခဲ႔တဲ႔ အဂၤလိပ္စာဂုဏ္ထူး႐ွင္ေပါင္းက မေ႐မတြက္နုိင္။
က်ြန္မတို႕ငယ္ငယ္ကေတာ႔႔ အဂၤလိပ္စာအေျခခံေကာင္းေအာင္္ မိဘေတြက ေနြေက်ာင္းပိတ္ရင္္ ဘဘၾကီးဆီီ တေနကုန္ပို႔ထားတတ္တယ္။ အပ်င္းၾကီးတဲ႔ ေမာင္ေလးက တခါတေလ ေန႔ခင္းဘက္အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္္ ဘဘၾကီးကျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေခါင္းအံုးေလးလာေပးတတ္တယ္။ ေမာင္ေလး ေက်ာင္းေပ်ာ္ေအာင္္ တင္းနစ္ေဘာလံုးဝါဝါေလးေတြေပးျပီး စိတ္႐ွည္႐ွည္္နဲ႕ စာသင္ေပးတတ္တဲ႔႔ ဘဘၾကီးပါ။ သူ႔အိမ္မွာေန႔တိုင္းေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ စည္ကားေနျမဲ။ အထီးက်န္လြန္းတဲ႔ သူ႔ဘဝ၊ သူ႕အခ်ိန္ေတြကို စာသင္ျခင္းအလုပ္နဲ႕သာ ကုန္ဆံုးေစတယ္။
က်ြန္မ ဘဘၾကီးက်ဳ႐ွင္စတက္္ေတာ႔ ငါးတန္း၊၊ ဘဘၾကီးအသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္။ က်ြန္မ တဣသိုလ္ေရာက္ေတာ႔ က်န္းမာေရးေကာင္းေသးတဲ႔ ဘဘၾကီးက ေသဖို႔အတြက္ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္တဲ႔အခါ က်ြန္မငယ္ေသးေတာ႔ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ သူခနၶာကိုယ္ကို ၾကိဳတင္လွဴဒါန္းျခင္း၊ သူ႔ပိုင္ဆိုင္မွူေတြအားလံုးၾကိဳတင္လွဴဒါန္းျခင္းေတြကို စတင္ျပင္ဆင္ပါတယ္။ အားကစားသမားတဦးျဖစ္လို႕ ဘဘၾကီးအသက္ေတြ အ႐ွည္ၾကီး ေနရဦးမယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနမိခဲ႔တယ္။ ဘဘၾကီးေနမေကာင္းျဖစ္ရင္္ ျပဳစုမယ္လို႕စိတ္ကူးထားတဲ႔က်ြန္မ ဘဘၾကီးတကယ္ေဆး႐ုံတက္ရေတာ႔ စာေမးပြဲၾကီးနဲ႔မို႕ ေဆး႐ုံကိုခဏပဲ ေရာက္ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ဘဘၾကီးရဲ႔ၾကည္လင္ေနတဲ႔ မ်က္နွာေၾကာင္႔ ဘဘၾကီးဘာမွမျဖစ္နုိင္ေသးဘူးလို႕ ယံုၾကည္ေနခဲ႔မိတယ္။ စာေမးပြဲျပီးရင္္ ဘဘၾကီးဆီ အၾကာၾကီးသြားျပီး ျပဳစုမယ္လို႔ အားခဲခဲ႔ေပမယ္႕ ဘဘၾကီးကေလာကၾကီးကစြန္႔ခြါ သြားခဲ႕ပါတယ္။
အသက္႐ွင္တုန္းက ေက်းဇူးဆပ္ခြင္႔ နဲနဲေလးေတာင္မရလိုက္တဲ႔အတြက္ က်ြန္မ အေတာ္ယူက်ံဳးမရျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ သူ႕ေက်းဇူးေတြေၾကာင္႕ အဂၤလိပ္စာဘာသာရပ္မွာ အခက္အခဲမ႐ိွ ယေန႔ထိ ရပ္တည္နိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီေက်းဇူးေတြကိုုျပန္သတိရမိတိုင္း သက္႐ွိထင္႐ွား႐ွိေနတဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမေတြကို တတ္နိင္သေလာက္ ေက်းဇူးဆပ္ေနမိတဲ႔ က်ြန္မကို ဘဘၾကီး ေကာင္းရာဘံုဘဝမွ သာဓုေခၚေနလိမ္႔မယ္လို႔ ေမ်ွာ္လင္႔ေနမိပါတယ္။
(ေက်းဇူး႐ွင္ဘဘၾကီးအား ဒီpostေလးျဖင္႔ ႐ုိေသစြာ ဦးညြွတ္ကန္ေတာ႔ပါ၏။)
တန္ခူး 11:45PM 08-Jan-2008
Saturday, January 5, 2008
တတိယလူ
ူ "အခ်စ္ဆိုတာ လွပစြာလြဲမွားျခင္း" လို႕ မ်က္လံုးကိုမွိတ္၊နားကိုပိတ္ျပီး ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးတေယာက္လိုု မဆိုလိုက္ပါနဲ႕လား သူငယ္ခ်င္းရယ္...။ အဲဒီစကားလံုးလွလွေတြရဲ႕ေနာက္မွာ သန္႕႐ွင္းျဖဴစင္တဲ႕အခ်စ္တခု တည္႐ွိေနတယ္လို႕ ငါဘယ္လိုမွ ယံုၾကည္ေပးလို႕မရဘူး...။ ငါလဲနင္႕လို အနုပညာသမားေပမယ္႔ ကိုယ္က်င္႔တရားကို ႐ူးသြပ္စြာအေလးထားတယ္...။ ပိုင္ဆိုင္သူကိုယ္စီ႐ွိလ်က္နဲ႕ စိတ္သာယာမွူေနာက္ကိုလိုက္တဲ႔႔ အဲဒီလို ညစ္ေထးေထးခံစားမွူေတြ နင္႔ဆီမွာေရာဂါပိုးတခုလို ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ား ဝင္ေရာက္ေနွာက္ယွက္လိုက္ပါလိမ္႔...။ ကိုယ္ကိုတိုင္ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႔ ခ်စ္ခင္သက္ဝင္လို႕ ေ႐ြးခ်ယ္ထားခဲ႕သူတေယာက္က အခုေတာ႔ နင္နဲ႕languageခ်င္း မတူေတာ႔ဘူးတဲ႕လား...။ နင္႕ကဗ်ာေတြ၊နင္႕စာေတြက ခံစားနားလည္ေပးတတ္လြန္းသူတေယာက္လက္ထဲက်မွ အသက္ဝင္လွူပ္႐ွားသတဲ႕လား...။ ရင္ခုန္သံေတြ ကာရန္ညီမွ အိပ္မက္ေတြခ်ဳိျမတယ္ဟာလို႕ အိပ္မက္ထဲက နုိးထသူတေယာက္လို ေယာင္ယမ္းေနတဲ႔နင္႔ကိုၾကည့္ျပီး ငါယူက်ဳံးမရ ျဖစ္မိတယ္...။ သူငယ္ခ်င္း...အရာအားလံုးက အစီအစဥ္တက် ေနသားက်ေနခဲ႔ျပီးမွ ဘာေၾကာင္႔ျဖိဳခြဲဖ်က္ဆီးပစ္ခ်င္ရတာလဲ...။
စိတ္ခံစားမွူေနာက္ကိုလိုက္တယ္ဆိုရာမွာ စည္း၊ေဘာင္ေတြ႐ွိသင္႔တယ္...။ ဘာသာတရား၊ယဥ္ေက်းမွူ၊ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာေတြကို ေမ႔ပစ္ရေလာက္ေအာင္ မမိုက္မဲသင္႔ဘူး...။ နင္႔အတၱေၾကာင္႔က်တဲ႔ မ်က္ရည္ေတြကို ငါမုန္းတယ္...။ နင္႔ရဲ႕အဆိပ္ျပင္းတဲ႔ ျငီးျငဴသံေတြက ခါးသက္တယ္...။တဆိတ္သူငယ္ခ်င္းရယ္...ငါက 3rd Party ကိုမုန္းတတ္တယ္...။ ခ်ားလ္မင္းသားနဲ႔ကယ္မီလာရဲ႕ ကမာၻေက်ာ္ေဖာက္ျပန္မွူကို ငါနဲနဲေလးမွ နားလည္ေပးလို႕မရသလို၊ ဘရက္ပစ္နဲ႕ဂ်ဳိလီရဲ႕ ပတ္သက္မွူကိုလဲ ဘယ္လိုမွ လက္ခံေပးလို႕မရဘူး...။
"အနုပညာကို မခံစားတတ္တဲ႔ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕လက္ထဲက သူ႕ဘဝက ငါ႕ဘဝလိုပဲ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕နုိင္လွတယ္" ဆိုတဲ႕နင္႔စကားက ခ်မ္းေျမ႕ေနတဲ႔ မိသားစုနွစ္ခုကို ဓားခ်ြွန္ခ်ြွန္နဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္ ေမြွေနွာက္ေစတဲ႔စကား၊ လူမသိသူမသိ ေဖာက္ျပန္တတ္သူတို႕ရဲ႕ဆင္ေျခလို႕ ငါေျပာရင္နင္စိတ္ဆိုးမွာလား...။ ဒါ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီးစာေရးဆရာမတေယာက္ရဲ႕ ေပါ႕ပ်က္ပ်က္ဝတၳဳတပုဒ္ မဟုတ္ဘူး...။ ဘဝစစ္စစ္ေတြ...။ ငါကေတာ႔ အမ်ဳိးေကာင္းသားသမီးေလးေတြ အဆိပ္အေတာက္ျဖစ္ေစမယ့္ အဲဒီလိုေဖာက္ျပန္မွူမ်ဳိး ဝတၳဳထဲမွာေတာင္ အားမေပးဘူး...။ အနုပညာကို ခုတံုးလုပ္ျပီး ခံစားလြယ္တဲ႔နွလံုးသားကို လြဲမွားစြာ အသံုးမခ်သင္႔ဘူးေနာ္...။ ေစတနာမ်ဳိးေစ႔မွန္မွ အပင္သန္မယ္...။ ကိုယ္ကိုတိုင္က မသန္႕႐ွင္းမစင္ၾကယ္ရင္ ကိုယ္ဖန္တီးတဲ႔အနုပညာက ဘယ္လိုမ်ားမြန္ျမတ္နုိင္မလဲ...။ ခ်စ္တဲ႕သူငယ္ခ်င္း...အနွစ္နွစ္အလလက ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ႔ရတဲ႕ မိသားစုဘဝေလးဟာ ဘာမဟုတ္တဲ႔ အမိွူက္ကေလးတစေၾကာင္႔ ျပာမက်သင္႔ဘူးေနာ္...။ ေလ်ာ႔ရဲရဲတြဲထားတဲ႔လက္ေတြ ျပန္ျပင္ျပီး ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲ တြဲလိုက္ပါ သူငယ္ခ်င္း...။ နင္႔နံေဘးက ဘဝလက္တြဲေဖာ္စစ္စစ္က ကဗ်ာေတြ၊စာေတြမဖြဲ႕တတ္ရင္သာေနမယ္၊ သစၥာေမတၱာနဲ႕ နင္႕ဘဝကို တသက္လံုး လံုျခံဳမွုေပးမယ္႕သူဆိုတာ သံသယကင္းကင္းနဲ႕ ယံုလိုက္ပါေနာ္...။
တန္ခူး
2:42AM 5-Jan-2008
စိတ္ခံစားမွူေနာက္ကိုလိုက္တယ္ဆိုရာမွာ စည္း၊ေဘာင္ေတြ႐ွိသင္႔တယ္...။ ဘာသာတရား၊ယဥ္ေက်းမွူ၊ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာေတြကို ေမ႔ပစ္ရေလာက္ေအာင္ မမိုက္မဲသင္႔ဘူး...။ နင္႔အတၱေၾကာင္႔က်တဲ႔ မ်က္ရည္ေတြကို ငါမုန္းတယ္...။ နင္႔ရဲ႕အဆိပ္ျပင္းတဲ႔ ျငီးျငဴသံေတြက ခါးသက္တယ္...။တဆိတ္သူငယ္ခ်င္းရယ္...ငါက 3rd Party ကိုမုန္းတတ္တယ္...။ ခ်ားလ္မင္းသားနဲ႔ကယ္မီလာရဲ႕ ကမာၻေက်ာ္ေဖာက္ျပန္မွူကို ငါနဲနဲေလးမွ နားလည္ေပးလို႕မရသလို၊ ဘရက္ပစ္နဲ႕ဂ်ဳိလီရဲ႕ ပတ္သက္မွူကိုလဲ ဘယ္လိုမွ လက္ခံေပးလို႕မရဘူး...။
"အနုပညာကို မခံစားတတ္တဲ႔ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕လက္ထဲက သူ႕ဘဝက ငါ႕ဘဝလိုပဲ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕နုိင္လွတယ္" ဆိုတဲ႕နင္႔စကားက ခ်မ္းေျမ႕ေနတဲ႔ မိသားစုနွစ္ခုကို ဓားခ်ြွန္ခ်ြွန္နဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္ ေမြွေနွာက္ေစတဲ႔စကား၊ လူမသိသူမသိ ေဖာက္ျပန္တတ္သူတို႕ရဲ႕ဆင္ေျခလို႕ ငါေျပာရင္နင္စိတ္ဆိုးမွာလား...။ ဒါ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီးစာေရးဆရာမတေယာက္ရဲ႕ ေပါ႕ပ်က္ပ်က္ဝတၳဳတပုဒ္ မဟုတ္ဘူး...။ ဘဝစစ္စစ္ေတြ...။ ငါကေတာ႔ အမ်ဳိးေကာင္းသားသမီးေလးေတြ အဆိပ္အေတာက္ျဖစ္ေစမယ့္ အဲဒီလိုေဖာက္ျပန္မွူမ်ဳိး ဝတၳဳထဲမွာေတာင္ အားမေပးဘူး...။ အနုပညာကို ခုတံုးလုပ္ျပီး ခံစားလြယ္တဲ႔နွလံုးသားကို လြဲမွားစြာ အသံုးမခ်သင္႔ဘူးေနာ္...။ ေစတနာမ်ဳိးေစ႔မွန္မွ အပင္သန္မယ္...။ ကိုယ္ကိုတိုင္က မသန္႕႐ွင္းမစင္ၾကယ္ရင္ ကိုယ္ဖန္တီးတဲ႔အနုပညာက ဘယ္လိုမ်ားမြန္ျမတ္နုိင္မလဲ...။ ခ်စ္တဲ႕သူငယ္ခ်င္း...အနွစ္နွစ္အလလက ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ႔ရတဲ႕ မိသားစုဘဝေလးဟာ ဘာမဟုတ္တဲ႔ အမိွူက္ကေလးတစေၾကာင္႔ ျပာမက်သင္႔ဘူးေနာ္...။ ေလ်ာ႔ရဲရဲတြဲထားတဲ႔လက္ေတြ ျပန္ျပင္ျပီး ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲ တြဲလိုက္ပါ သူငယ္ခ်င္း...။ နင္႔နံေဘးက ဘဝလက္တြဲေဖာ္စစ္စစ္က ကဗ်ာေတြ၊စာေတြမဖြဲ႕တတ္ရင္သာေနမယ္၊ သစၥာေမတၱာနဲ႕ နင္႕ဘဝကို တသက္လံုး လံုျခံဳမွုေပးမယ္႕သူဆိုတာ သံသယကင္းကင္းနဲ႕ ယံုလိုက္ပါေနာ္...။
တန္ခူး
2:42AM 5-Jan-2008
Wednesday, January 2, 2008
ၾကိဳဆိုနွစ္သစ္ နွစ္ေထာင္႔႐ွစ္
ေမ်ွာ္လင္႕ခ်က္ေဟာင္းေတြကို
၀တ္စံုသစ္ဆင္ယင္
အသစ္အသြင္ဖန္တီးရင္း...
ႏွစ္ခ်ဳိ႕ရည္မွန္္းခ်က္ေတြကို
တူးဆြအေရာင္တင ္
ေအာင္ျမင္ဖို႕ရင္းႏွီးရင္း...
ခ်ိနဲ႕နဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို
ေရေလာင္းေပါင္းသင္
အားအင္ေတြျဖည္႕ဆီးရင္း...
ေတးသစ္ေတြဆို
ဖြင္႔လွစ္ၾကိဳဆိုပါ၏
မဂၤလာႏွစ္သစ ္
ႏွစ္ေထာင္႔ရွစ္...။
တန္ခူး
1:00 PM 02-Jan-2008
(ဒီpostေလးတင္ျပီးမွ ပန္ဒိုရာ႕Blogကိုသြားလည္ျဖစ္ေတာ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ postနာမည္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္ဆင္ေနတာေၾကာင္႔ "မဂၤလာနွစ္သစ္ နွစ္ေထာင္႔႐ွစ္" မွ "ၾကိဳဆိုနွစ္သစ္ နွစ္ေထာင္႔႐ွစ္" သို႔ postနာမည္ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္)
၀တ္စံုသစ္ဆင္ယင္
အသစ္အသြင္ဖန္တီးရင္း...
ႏွစ္ခ်ဳိ႕ရည္မွန္္းခ်က္ေတြကို
တူးဆြအေရာင္တင ္
ေအာင္ျမင္ဖို႕ရင္းႏွီးရင္း...
ခ်ိနဲ႕နဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို
ေရေလာင္းေပါင္းသင္
အားအင္ေတြျဖည္႕ဆီးရင္း...
ေတးသစ္ေတြဆို
ဖြင္႔လွစ္ၾကိဳဆိုပါ၏
မဂၤလာႏွစ္သစ ္
ႏွစ္ေထာင္႔ရွစ္...။
တန္ခူး
1:00 PM 02-Jan-2008
(ဒီpostေလးတင္ျပီးမွ ပန္ဒိုရာ႕Blogကိုသြားလည္ျဖစ္ေတာ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ postနာမည္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္ဆင္ေနတာေၾကာင္႔ "မဂၤလာနွစ္သစ္ နွစ္ေထာင္႔႐ွစ္" မွ "ၾကိဳဆိုနွစ္သစ္ နွစ္ေထာင္႔႐ွစ္" သို႔ postနာမည္ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္)
Subscribe to:
Posts (Atom)