Saturday, December 7, 2013

ကြ်န္မနဲ ့ေတာင္တက္ျခင္း



အျမင့္ေၾကာက္္တတ္တဲ့ကြ်န္မက ေတာင္တန္းေတြကို ပင္လယ္ထက္ပိုလို ့ျမတ္နိုးတတ္တယ္…။ စိမ္းလန္းစိုေျပတဲ့ ေတာင္တန္းၾကီးေတြရွိတဲ့အရပ္မွာ ေနခ်င္ေပမယ့္ အဲဒီေတာင္တန္းၾကီးေတြကို အေရာက္သြားဖို ့ေတာ့ ကြ်န္မက ေၾကာက္ေနတတ္ျပန္တယ္…။ ခရီးသြားၾကမယ္ဆိုလဲ ေတာင္တန္းေတြဆီသာ အာသီသပိုေနျပန္တာ အခက္ေပါ့…။

တရားမရွိတဲ့ကြ်န္မက ၾကီးေလေၾကာက္တတ္ေလ…။ ငယ္ငယ္က ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ ရွမ္းျပည္ ကေလာ၊ ေတာင္ၾကီးျမိဳ ့ေလးေတြ သြားရင္ တေျဖးေျဖးျမင့္တက္လာတဲ့ ရွဳခင္းေတြကို ကားျပဴတင္းကေငးရင္း လြတ္လပ္စြာေပ်ာ္ေနတတ္တာ…။ ေတာင္တက္လမ္းနဲ ့ ပတ္သက္လို ့ ဘာမွမစဥ္းစားမိ… ဘာမွမပူပန္မိ…။ ထင္းရူးပင္ေတြ… အေလ့က်ပြင့္ေနတဲ့ ပန္း၀ါ၀ါေတြ… လိေမၼာ္ပင္ေတြက ကြ်န္မကို ဆဲြေဆာင္လြန္းေနတာလဲ ပါမွာေပါ့…။ ငယ္တုန္းကအေတြးေတြကလဲ ရဲရင့္လြတ္လပ္ေနခဲ့တယ္ မဟုတ္လား…။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄နွစ္ေလာက္က သားနဲ ့အတူ အဲဒီလမ္းကို သြားေတာ့ ကြ်န္မေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တဲ့ အျမင့္ေၾကာက္ေရာဂါက စိုးရိမ္မွဳနဲ ့ေရာေထြးေရာက္လာခဲ့တယ္…။ လမ္းေလးေတြက တခ်ိဳ ့ေနရာမွာ အေတာ္က်ဥ္းျပီး ကားဘီေလးတ၀က္သာ နင္းမိတယ္လုိ ့ စိတ္ထင္မိတဲ့အခါလဲရွိ…. အခ်ိဴးအေကြ ့ေတြမ်ားတဲ့ လမ္းေတြေရာက္တဲ့အခါ သားရင္ဘတ္ေလးကို အသာဖိလို ့ ဘုရားစာေတြ အခါခါ ရြတ္မိတဲ့အခါလဲရွိ… ေတာင္တန္းေတြခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာက္ ရွဳခင္းေတြၾကားမွာ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ နစ္ေမ်ာသြားတာလဲရွိနဲ ့… ကြ်န္မစိတ္ေတြဟာ တေတာင္ဆင္း တေတာင္တက္ ေတာင္တန္းေတြလို တက္လုိက္က်လိုက္နဲ ့ေလ…။ မျမင္ဘူးတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြနဲ ့ လြတ္လပ္စြာေပ်ာ္ေနတဲ့သားေလးကို ျမင္ရေတာ့ ကြ်န္မေၾကာက္စိတ္ေတြက ေ၀းေ၀းလြင့္လို ့ေပါ့…။ အဲဒီနွစ္က သားကို ေတာင္တန္းေတြနဲ ့စမိတ္ဆက္ေပးခဲ့တဲ့နွစ္…။

ငယ္ငယ္က က်ိဳက္ထီးရိုးရာသီဆို သူမ်ားေတြသြားက်ရင္ အရမ္းသြားခ်င္ခဲ့တာ…။ အိမ္ကခြင့္ျပဳလို ့ သြားခြင့္ရခဲ့တာ အာအိုင္တီဒုတိယနွစ္မွာပါ…။ တန္ခုိးၾကီးလြန္းတဲ့ ဆံေတာ္ရွင္က်ိဳက္ထီးရီုးဘုရားကို ဖူူးခ်င္လြန္းတာေၾကာင့္ အျမင့္ေၾကာက္တဲ့ကြ်န္မ ေတာင္ေတြ တခုျပီးတခု ေက်ာ္ျဖတ္မိခဲ့တာကို သတိေတာင္ မထားမိခဲ့တဲ့အထိ ေပ်ာ္ရြွင္ခဲ့တာ…။ မနက္ေစာေစာ ေနေတာင္မျမင္ရခင္ မီးထုတ္ေတြကိုင္ျပီး တက္ခဲ့တာ ကြ်န္မတို ့အုပ္စုထဲမွာ ကြ်န္မနဲ ့အမတေယာက္က အျမန္ဆံုး…။ ခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲနဲ ့ အေကာင္ဘေလာင္ေတြ ဘာလုိ ့မ်ား မေတြးမိေအာင္ ငယ္တုန္းက ရဲရင့္ခဲ့ပါလိမ့္ဆို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္အံ့ၾသမိတဲ့အထိ…။ ဟုိးအေ၀းက မွဳန္ျပျပ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားကို ဖူးေမွ်ာ္လိုက္ရတဲ့ ၾကည္နူးမွဳက ေျပာျပလို ့မရနိင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ…။ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚအေရာက္မွာေတာ့ ေရြွေရာင္၀င္းေနတဲ့ အံ့ဖြယ္က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားကို ၾကည္ၾကည္ညိဳညိဳဖူးေမ်ွာ္ရင္း အေ၀းက ကြ်န္မျဖတ္ေက်ာ္လာရတဲ့ ေတာင္တန္းေတြကို ခ်စ္ျမတ္နိုးစြာေငးၾကည့္ရင္း ရပ္ကြက္ထဲက ဘုရားပြဲက ရဟတ္ေလးစီးရတာကို မ်က္ရည္က်ေအာင္ ေသြးပ်က္ခဲ့တာကို ျပန္ေတြးျပံဳးမိတယ္…။ အဲဒီတုန္းက ေတာင္တန္းေတြကို ခ်စ္တဲ့စိတ္က အျမင့္ေၾကာက္တဲ့စိတ္ကို အနိုင္ပုိင္းခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေပါ့…။ အဲဒီေတာင္တန္းေတြဆီကို သားကို ေခၚသြားဖို ့ ကြ်န္မစိတ္ေတြ မရဲရင့္ေသးေတာ့ သားေလးခမ်ာ ခုထိမေရာက္ဖူးေသးရွာဘူးေလ။

အညာသူကြ်န္မ အညာကိုခ်စ္ေတာ့ အညာက သိပ္မစိမ္းစိုတဲ့ေတာင္တန္းေတြကိုလဲ ခ်စ္မိတာ သိပ္ေတာ့မဆန္းပါ…။ ကြ်န္မတို ့ျမင္းျခံျမိဳ ့ေလးေရာက္ဖို ့ ျဖတ္ေက်ာ္သြားရတဲ့ ေတာင္သာေတာင္တန္းေတြက သိပ္မျမင့္လြန္းတာမို ့ ကြ်န္မအတြက္ အေတာ္သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိလွပါတယ္…။ အိမ္ေထာင္မက်ခင္က ခဏခဏေရာက္ခဲ့တဲ့ မန္းစက္ေတာ္ရာအသြားလမ္းက ေတာင္ေတြကလဲ ရွမ္းျပည္ကေတာင္ေတြေလာက္ ကြ်န္မကို ေၾကာက္စိတ္သိပ္မေပးခဲ့တာမို ့ ခုခ်ိန္မွာ သားနဲ ့အတူသြားဖို ့ ၀န္မေလးေပမယ့္ သားေက်ာင္းပိတ္ရက္မဟုတ္တာေၾကာင့္ အခြင့္မရေသး…။

ဒီတေခါက္ေတာ့ သားကို အညာအိုေအစစ္လုိ ့ေခၚလုိ ့ရတဲ့ စိမ္းလန္းတဲ့ ပုုုပၸားေတာင္ဆီကို ေခၚသြားခဲ့တယ္...။ မီးေတာင္ေတြအေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားတဲ့သားက မီးေတာင္ေဟာင္းၾကီးရွိတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ခဲ့တာမို ့ အေတာ္ကို စိတ္လွဳပ္ရွားခဲ့တာ...။ အရမ္းလွတဲ့ေတာင္မၾကီးေတာင္ တက္ပါမယ္ ပူဆာေနလို ့ ကြ်န္မတို ့မနဲရွင္းျပရေသးတာ...။ ငယ္စိတ္နဲ ့ရဲရင့္ခဲ့တဲ့ကြ်န္မက မတ္လြန္းတဲ့ ပုုုပၸားေတာင္ကလပ္တက္ရတာကိုေတာ့ သိပ္မရဲရင့္ခဲ့...။ ငယ္ကတည္းက ေတာင္ထိပ္သာ ေရာက္တယ္ မ်က္ရည္ေတြ ေၾကာက္စိတ္ေတြနဲ ့... တကယ့္သဲထိတ္ရင္ဖိုပါ...။ လက္ရမ္းမရွိတဲ့ သံေလွခါးထစ္ေတြကလဲ ကြ်န္မကို အေတာ္ကို စိတ္ဒုကၡေပးတတ္ေသးပါတယ္...။ အရမ္းေဆာ့တဲ့ေမ်ာက္ေတြကလဲ တခါတေလ ေျခာက္လွန္ ့တတ္ေသးရဲ့...။ အဲဒီလို ရာဇ၀င္ရွိတဲ့ ပုုုပၸားေတာင္ကလပ္ကို သားက တက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုမွေတာ့ သားကို ေရာက္ဖူးေစခ်င္တ့ဲ ကြ်န္မ အားေမြးလို ့ တက္ရပါေတာ့တယ္...။

အေဖနဲ ့အေမက ကြ်န္မအေၾကာင္းသိသူမို ့ ျဖစ္ပါ့မလားတဲ့...။ အသက္ ၆၇ရွိျပီျဖစ္တဲ့အေဖက ကြ်န္မကို ခုထိကေလးေလးလို ထင္ေနတာမို ့ စိတ္မခ်လို ့ လိုက္လာမလုိ ့လုပ္ေတာ့ တားရပါေသးတယ္...။ သားကို သူ ့အေဖနဲ ့လြွတ္လုိက္လုိ ့ရေပမယ့္ အျမဲစိုးရိမ္လြန္တတ္တဲ့ ကြ်န္မ စိတ္မခ်နုိင္ပါဘူး။ ေနာက္တခုက သားရဲ့ ပထမဆုံးအေတြ ့အၾကံဳ သားေျခေထာက္နဲ ့ ေတာင္တက္ျခင္းကို သားဘယ္လိုမ်ား ခံစားရလဲဆိုတာ ကြ်န္မကျမင္ခ်င္သူ...။ ဒီေတာ့ မိခင္တေယာက္ရဲ့ စိတ္သက္သက္နဲ ့ သားနဲ ့အတူ ေတာင္တက္ခဲ့ပါတယ္...။ ေျခလွမ္းတုန္တုန္ေတြနဲ ့ အသက္ ရ၀ ေက်ာ္ အဘြားၾကီးလို တက္ေနတဲ့ ကြ်န္မကို သားနဲ ့သူ ့အေဖက သေဘာက်လို ့မဆံုး...။ ဒီၾကားထဲ ေျခရာထပ္ေအာင္ လုိက္တတ္တဲ့ ေမ်ာက္ေတြကလဲ ေၾကာက္ရေသး...။ ေလွခါးထစ္ေတြကို မၾကည့္ပဲ တက္တတ္တဲ့ သားကို စိုးရိမ္ရေသးနဲ ့... ကြ်န္မအျဖစ္က ျမင္ရသူကို အေတာ္ မအီမသာ ျဖစ္ေစပါတယ္...။ မတ္ေစာက္တဲ့ ေလွခါးထစ္ေတြကို အေျပးအလြွားတက္သြားတဲ့ နုိင္ငံျခားသားေတြက ကြ်န္မကို ျပံဳးစိစိနဲ ့...။ အရင္က ကြ်န္မကို ေသြးပ်က္ေစခဲ့တဲ့ သံေလွခါးေတြမွာ စတီးလက္ရမ္းေလးေတြ တပ္ထားေပးလို ့ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္...။

ျမင့္လာေလေလ ေလေတြက ၾကမ္းလာေလေလမို ့ ေလွခါးလက္ရမ္းေတြကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္မိျပီး ေျခလွမ္းေတြက ပိုေနွးျပန္တယ္...။ ေအာ္... ငါနဲ ့ဂ်ဴး၀တၴဳဖတ္တုန္းက ခ်င္းေတာင္ေတြဆီ အေရာက္သြားဦးမယ္လို ့ စိတ္ကူးမိတာ အံ့ပါရဲ့လုိ ့ ကိုယ့္ကိုယ္ေတြးျပံဳးမိေသးတယ္...။ ဟုိးေတာင္ထိပ္ေရာက္တဲ့အခါမွ ေတာင္တန္းေတြခ်စ္တဲ့စိတ္က အျမင့္ေၾကာက္စိတ္ကို အနုိင္ယူသြားေတာ့တယ္...။ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္မၾကီးကို အေတြ ့မွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ေလထဲလြင့္ျပီး ဓာတ္ပံုရုိက္ဖို ့ သတိရပါေတာ့တယ္...။ အိတ္ထဲက ဖုန္းေလးထုတ္ျပီး ဓာတ္ပံုရုိက္မလုိ ့ အလုပ္မွာ ကြ်န္မ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခု ရုတ္တရက္ၾကီးျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္...။

ေတာင္တန္းၾကီးေတြကို ျမင္ျပီး ကြ်န္မေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တဲ့ ကိုေရြွေမ်ာက္ကေလး တေကာင္က ကြ်န္မအိတ္ထဲက ပလပ္စတစ္အိတ္ေလးကို ျဖတ္ခနဲ လုသြားတာပါပဲ...။ သူက အစာအိတ္လုိ ့ ထင္လုိ ့ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္...။ ခက္တာက အဲဒီပလပ္စတစ္အိတ္ေလးထဲမွာ ကြ်န္မပိုက္ဆံအထုတ္လုိက္ ပါသြားတာပါပဲ...။ ဘာမွ မသိတဲ့သားကေတာ့ ေမ်ာက္လည္ေလးရဲ့ လုပ္ရပ္ကို အူတက္ေအာင္ ရယ္ေနလို ့ သူ ့အမ၀မ္းကဲြေလးက တားပါတယ္...။ ကြ်န္မမတ္ေလးက ေမ်ာက္ကို ျပန္ေခ်ာက္ေတာ့ ေမ်ာက္က ျပန္ရန္ေထာင္ရင္း ပလပ္စတစ္အိတ္ကေလးကို လြွတ္ခ်လုိက္မိသြားပါတယ္...။ သြားျပီ.. ဟိုးေတာင္ေတြေအာက္ကို က်ျပီလုိ ထင္တာ မွားသြားပါတယ္...။ ကံေကာင္းစြာ ေတာင္ေစာင္းေလးမွာ တင္ေနတာမုိ ့ ကြ်န္မဇာတ္လုိက္ေက်ာ္ ခင္ပြန္းက ၀မ္းလ်ားေမွာက္ယူေပးေတာ့ ကြ်န္မပိုက္ဆံထုတ္ေလး ျပန္ရပါတယ္...။ သဲထိတ္ရင္ဖုိ ဇာတ္လမ္းမွာ သားကေတာ့ ေပ်ာ္ရြွင္ေနေလရဲ့...။ အဲဒီေမ်ာက္ေလးပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလုိပါ... ကြ်န္မေတာင္အဆင္းလမ္းမွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြေတာင္ ခပ္ေမ့ေမ့။

သားကေတာ့ တိရိစာၧန္ေလးေတြခ်စ္တတ္သူမို ့ ေမ်ာက္ေလးေတြ ဘာလုပ္လုပ္ခ်စ္ေနတတ္ပါတယ္...။ ေတာင္ေအာက္ေရာက္ခါနီးမွ သူအစာေကြ်းခ်င္တယ္ဆုိလို ့ အစာေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးဆီက ၀ယ္ျပီး သူ ့ကိုပဲ ေက်ြးခိုင္းလုိက္ပါတယ္...။ သူတို ့က အထာသိသူေတြမိုလား...။ ေမ်ာက္ေတြလည္လိုက္ပံုက အစာထုတ္ကို တထုတ္ခ်င္းမစားပဲ လက္ထဲမွာ နုိင္သေလာက္သယ္ျပီးမွ တေနရာယူျပီး စားၾကတာ...။ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ သားေဇာနဲ ့ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေအာင္ တက္သြားတဲ့ ကြ်န္မကို အေဖနဲ ့အေမက အံ့ၾသလုိ ့။ မိခင္ေမတၱာေပးတဲ့ အင္အားေတြ ရဲရင့္ျခင္းေတြနဲ ့ တက္ခဲ့တဲ့ ေတာင္တက္ျခင္းပါပဲ...။

သဘာ၀တရားရဲ့ အလွအပနဲ ့ နဲနဲေ၀းတဲ့ ျမိဳ ့ျပမွာ ေနရတဲ့ သားကို သဘာ၀တရားကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ ေတာင္တန္းေတြခ်စ္တဲ့ အျမင့္ေၾကာက္တဲ့ ကြ်န္မ ေတာင္တန္းေတြဆီ အေရာက္ပို ့ေပးေနဦးမွာပါ...။ ေတာင္တန္းေတြခ်မ္းသာတဲ့ ကြ်န္မတို ့ တုိင္းျပည္ကေတာင္တန္းေတြဆီကို မိခင္ေမတၱာကေပးတဲ့ ရဲရင့္ျခင္းေတြနဲ ့ သားနဲ ့အတူသြားဦးမွာပါ...။ ဘ၀မွာ ဘယ္အခက္အခဲမဆို ရင္ဆိုင္တတ္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္တန္းေတြ ျမင့္ပါေစ တုိ ့ေတြတက္နိုင္တယ္ဆိုတဲ့ “ေတာင္ၾကီးဖ၀ါးေအာက္” ဆိုတဲ့ ေတာင္တက္ျခင္းက ရတဲ့အင္အားေတြကို သားေသြးသားေတြထဲ စီး၀င္ေစဦးမွာပါ…။

တန္ခူး

7-Dec-2013 11:36pm

6 comments:

Anonymous said...

ေတာင္တက္ျခင္းျဖင့္ အရည္ေပ်ာ္ဆင္းလာျပီျဖစ္ေသာ ျမစ္တစင္း၏ လွိဳင္းယဥ္သာမ်ားထဲတြင္ အသားစီးေမ်ာသြားခဲ့ပါေတာ့သည္

ျမတ္ပန္းႏြယ္ (Myat Pan Nwe) said...

မနက္က ဒီလိုအခ်ိန္ေပါ႔။ ပုုုပၸားေတာင္ကလပ္ကို ေဖေဖ၊ေမေမ၊ေမာင္ေလး၊ညီမေလးေတြနဲ႔အတူတူ တက္ခဲ႔တာ။ မွတ္မွတ္ရရ တန္ေဆာင္းမုန္းလျပည္႔ေန႔ႀကီး။ ေတာင္ေပၚက အဆင္း သူတို႔ေတြက အသုပ္စံုေတြ ဝယ္စားၾကတယ္။ ဝမ္းေလ ွ်ာမွာစိုးတဲ႔ ျမတ္က ဝယ္မစားဘဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ ၾကည္႔တယ္။ ေနာက္ မေနႏိုင္လို႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီက တစ္ဇြန္းစီ ႏိႈက္စားတယ္။ ဟဲဟဲ.. ညလည္းေရာက္ေရာ သူတို႔ ဘာမွ မျဖစ္ဘဲ ျမတ္ပဲ ျမတ္ပန္းႏြယ္ အစစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဟီးဟီး.. အဲသည္လိုမွန္းသိရင္ အသုပ္တစ္ပန္းကန္လံုး ဝယ္စားပါတယ္လို႔။ ဒါမွ ပုုုပၸားေတာင္ကလပ္မွာ ေမ်ာက္ေတြကို တဟဲ႔ဟဲ႔လုပ္ရင္း အသုပ္စားခဲ႔တာကြ လို႔ ၾကြားလို႔ရမွာ။ :D

ဒါနဲ႔.. ပိုက္ဆံအိတ္ေလး ဝမ္းလ်ားေမွာက္ယူေပးတဲ႔ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ခင္ပြန္းကို ဘရာဗိုလ္ပါလို႔.. :)

ေမဓာ၀ီ said...

မ-ေရ ...
ေမလဲ ေတာင္တန္းေတြကု ခ်စ္တယ္။ မ-နဲ႔ တူတူ ေတာင္တက္ရင္း ပိုက္ဆံအိတ္ ေမ်ာက္ဆြဲသြားတဲ့ ေနရာမွာ အေတာ္ အသည္းယားမိတယ္။ ျပန္မွ ရပါ့မလားလို႔ ... ။
ေတာ္ေသးတယ္ေနာ္ ... သားသား ေဖေဖ ဟီး႐ိုးႀကီး ကယ္ေပလို႔ပဲ။ :)

Lorem Ipsum said...

မတန္ခူးပိုစ္႔အသစ္တက္တာနဲ႔လြမ္းလို႔လာဖတ္တာ း) ပုုုပၸားေတာင္ကိုတစ္ခါမွမေရာက္ဖူးဘူး ေတာင္တန္းၾကီးေတြကိုခ်စ္လို႔ ရိုးမေတာင္ကိုျဖတ္ျပီးကားနဲ႔သြားဖူးတယ္။ လမ္းဆုိးခ်က္.. အလွအပကိုမခံစားလိုက္ရဘူး..။ သတိရေနပါတယ္ မတန္ခူးရယ္..။

ဆုျမတ္

Anonymous said...

ပိုက္ဆံအိတ္ျပဳတ္က်တဲ့အခန္းက စိတ္ပို၀င္စားစရာေကာင္းတယ္..အမ.

ငယ္ငယ္က ခနခနေရာက္တာေပါ့....အဲ့ဒီေနရာေတြ..
ေမ်ာက္ေတြေၾကာက္ေပမဲ့ ေလွကားေတြ ယိုင္နဲ့ေပမဲ့...မၾကာမၾကာတက္ျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္။


အမစာေတြျပန္ဖတ္ရတာ အရမ္းေက်နပ္တယ္။


ျမတ္ႏိုး

AMK said...

စိမ္းစိုေနတဲ ့ေနရာေလး ဆိုတာ အမွန္ပဲအစ္မေရ..စကားမစပ္ ေတာင္ကလပ္ က ေမ်ာက္စာေရာင္းတဲ ့ သူေတြနဲ ့ပန္းေရာင္းတဲ့သူေတြ ကိုေတာ့ စိတ္ကုန္ပါတယ္..အတင္းပဲလိုက္ကပ္ေရာင္းေနက်တာပဲ.သူတို ့ကိုရွင္းေနရတာနဲ ့ေမ်ာက္ေတြေတာင္ဓါတ္္ပံုမ၇ိုက္ခဲ ့၇ဘူး..