တကယ္တမ္းေရးမလို ့ အခ်စ္အေၾကာင္းျပန္ေတြး… အခ်စ္စာမ်က္နွာေတြျပန္လွန္… ျပန္ခ်စ္ၾကည့္ေတာ့… သိပ္မေအာင္ျမင္…။ ေၾသာ္… ငါနဲ ့မနွစ္ကမွ ခ်စ္တတ္ေသး… ဒီနွစ္သိပ္မခ်စ္တတ္ေတာ့ေအာင္ အသက္ေတြ အေတာ္ၾကီးလာပါလားလို ့တရားက်မိတယ္။ ဒီေတာ့… ခ်စ္တတ္တုန္းက (ဘယ္ေလာက္မ်ားခ်စ္တတ္သလဲဆို သူမ်ားဇာတ္လမ္းေတြ ပူး၀င္ခံစား စာထဲမွာခ်စ္… ကဗ်ာထဲမွာခ်စ္) ေရးထားခဲ့တဲ့ ၁၉၉၄ခုနွစ္က လံုမေလးမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရတဲ့ ၀တၳဳတိုေလး တပုဒ္ကို ျပန္လည္ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္…။
ဒီ၀တၳဳတိုထဲက အေၾကာင္းအရာေတြက ကြ်န္မရဲ့အေဖအရင္းတေယာက္လိုခ်စ္ရတဲ့ ဆရာၾကီး နဲ ့ အျမဲျငိမ္းခ်မ္းျပီးခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ကြ်န္မဆရာမတို ့ရဲ့ သူမ်ားေတြေျပာၾကတဲ့ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ကို ပူူး၀င္ခံစားျပီးေရးခဲ့တာပါ။ အခ်စ္ဆိုတာ ေပးဆပ္ျခင္းလုိ ့ခံယူထားသူတေယာက္… အခ်စ္ေၾကာင့္ကိုယ့္ခ်စ္သူ အပူေတြမခံစားေစခ်င္သူတေယာက္မွ ခ်စ္မိတဲ့ မိန္းခေလးတေယာက္ေျပာျပတဲ့ အခ်စ္အေၾကာင္းေပါ့။ အဲဒီအရြယ္က ခ်စ္ၾကသူတိုင္းေပါင္းေစခ်င္တဲ့ ကြ်န္မရဲ့ကေလးဆန္တဲ့အတၱေလးနဲ ့ေရးခဲ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့… ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ဆရာၾကီးက သူ ့ခ်စ္သူတင္မက တေလာကလံုးကို ေပးဆပ္ျခင္းနဲ ့ ျငိမ္းခ်မ္းေအးျမတဲ့ေမတၱာတရားေတြ ေဖာေဖာသီသီေပးသြားခဲ့တာပါ။ ဒီစာေလးကို ျပန္တင္ရင္း ကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မဆရာၾကီးကို လြမ္းဆြတ္မ်က္ရည္၀ဲမိပါတယ္။
**********************
နွလံုးသားနွင့္ ရင္းနီွး၍…
ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို ့ ပီျပင္ခိုင္မာလာခ်ိန္မွာ ကြ်န္မနွလံုးသာဟာ ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကြဲအက္ေၾကမြေနခဲ့ျပီ။ အနည္းငယ္ ယိုယြင္းေနခဲ့တဲ့ မာနတရားတို ့ကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ရင္း အကိုၾကီးေရွ ့မွာ အခ်ိဳသာဆံုးျပံဳးနုိင္ဖို ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေလ့က်င့္ေနမိေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးအျဖစ္ အကိုၾကီးကို ကြ်န္မအနုိင္ယူပါရေစ။ ေနာင္တတရားေတြရဲ ့ ဖိနွိပ္မွဳေအာက္က မ်က္နွာတခုကို ေက်နပ္စြာ ၾကည့္ပါရေစ။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္နည္းပါးတဲ့ မိန္းမတေယာက္ရဲ့ အရံွဳးကိုေတာ့ အကိုၾကီးမျမင္ေစရ။ အရွက္သိကၡာ၊ မာနတရား၊ နွလံုးသားစတဲ့ ၾကီးမားတဲ့ အရင္းအနွီးေတြနဲ ့ လွလွပပ ရွံဳးနိမ့္ခဲ့သူက ကြ်န္မပါအကိုၾကီး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မတဦးတည္းသာေနတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲက စိုရြွဲေနတဲ့ ေခါင္းအံုးတလံုးကို အကိုၾကီး ဘယ္ေတြ ့နုိင္မလဲ။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညမ်ားစြာမွာ ကြ်န္မရင္ဖြင့္ခ်က္ေတြကို မညည္းမညူ နားေထာင္ေပးတတ္တဲ့ ဒိုင္ယာရီေလးကလဲ သိပ္သိစၥာရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မရဲ့အရွံဳးကို အကိုၾကီးဘယ္ေတာ့မွ ျမင္ရမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။
ဟန္ေဆာင္မွဳေတြကို လြွမ္းျခံဳျပီး ခပ္ေထ့ေထ့အျပဳံးနဲ ့ အကိုၾကီးကို နွဳတ္ဆက္ခ်င္ပါတယ္။ ေမြွးၾကိဳင္ေဖြးဆြတ္တဲ့ ဖိတ္စာတေစာင္ကို ပကတိျငိမ္သက္စြာ အကိုၾကီးလက္ထဲကို ေပးခ်င္ပါတယ္။တဆိတ္ အကိုၾကီးရယ္… အဲဒီအခ်ိန္က်မွ အဓိပါယ္ မရွိစြာ အသံတုန္တုန္ေတြနဲ ့ ကြ်န္မအေတာင့္တ အေမွ်ာ္လင့္ဆံုး စကားတခြန္းကိုေတာ့ မေျပာနဲ ့ေတာ့ေနာ္။ အဲဒီအခါ ကြ်န္မ မ်က္ရည္ေတြနဲ ့ ေအာ္ရယ္မိမွာ ေသခ်ာပါတယ္ေလ။ အရာရာကို ထိန္းခ်ဴပ္နုိင္စြမ္းၾကီးတဲ့ အကိုၾကီးနွဳတ္ကလဲ မထူးေတာ့တဲ့ အေျခအေနတခုမွာ ဒီစကားကို ေျပာဖို ့ အစြမ္းကုန္ ထိန္းခ်ဴပ္ေနဦးမယ္ဆိုတာ။ အတူရွိခဲ့စဥ္ အခ်ိန္ေလးေတြက ၾကည္ႏူးမွဳေလးေတြကို တသသ တမ္းတရင္း ဆံုးရွံဳးမွဳတခုကို ရင္မွာပိုက္လို ့ အခံရခက္တဲ့ ေ၀ဒနာဆိုးတခုကို အကိုၾကီးခံစားေနရင္ပဲ ကြ်န္မေက်နပ္ပါျပီ။
ဖိတ္စာေပၚက သတို ့သားနာမည္ကို ဖတ္ျပီးတုိင္း လူေတြက တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါဟာ မ်က္လွည့္ျပကြက္တခုလားတဲ့။ အကိုၾကီးနဲ ့ကြ်န္မ ဘာဆိုင္လုိ ့လဲလုိ ့ နာက်င္စြာ အေျဖ ျပန္ေပးမိေသးတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္။ အရာရွိတေယာက္နဲ ့ သာမာန္ရံုးစာေရးမတေယာက္တို ့ရဲ့ခင္မင္မွဳ။ သိပ္ကို သူစိမ္းဆန္လြန္းတဲ ့ပတ္သက္မွဳ။ ဒါပဲေလ။ ဒီ့အျပင္ ဘာမ်ား ထူးျခားဦးမွာလဲ။
အကိုၾကီးရဲ့ ဂရုစိုက္မွဳ၊ ေႏြးေထြးလွိဳက္လွဲမွဳ၊ စိုးရိမ္ပူပန္မွဳေတြကို ေပါေပါသီသီရေနတဲ့ ကြ်န္မကို သူတို ့အျမင္မွာ တခိ်န္မွာ အကိုၾကီးရဲ့ ဇနီးေလာင္းအျဖစ္ ပံုေသမွတ္ယူထားၾကတာ တကယ္ေတာ့လည္း မဆန္းပါဘူးေလ။ ကြ်န္မကိုယ္တုိင္ေတာင္ ဒီဘ၀ကို ေမ်ွာ္လင့္ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးသူပဲ။ အကိုၾကီးနဲ ့ကြ်န္မ ထမင္းလက္ဆံု အတူတူစားတာ၊ ရံုးဆင္းခ်ိန္မွာ အတူျပန္တတ္ၾကတာ၊ အလွဴမဂၤလာေဆာင္မွာ ယွဥ္တြဲသြားတတ္တာ၊ အကိုၾကီး အိမ္နဲ ့ ကြ်န္မအိမ္ နွစ္အိမ္တအိမ္လို ခင္မင္ရင္းနွီးလာၾကတာေတြက စျပီး ကြ်န္မေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အေျခခုိင္ လာခဲ့တာ။ အကိုၾကီးအတြက္ အ၀တ္အစားကအစ ေရြးျခယ္ ၀ယ္ေပးခြင့္ေတြရလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ကြ်န္မအိပ္မက္ေတြဟာ ခ်ိဳျမလာခဲ့တယ္။ တခါတခါ အေရးၾကီးကိစၥေၾကာင့္ အကိုၾကီးရံုးမတတ္နိုင္ရင္ ေနမထိထိုင္မထိနဲ ့ အေပါင္းအသင္းေတြၾကားမွာ ရယ္ေမာဖုိ ့ေတာင္ ေမ ့ေလ်ာ့မိခဲ့တယ္။ ၾကင္နာနူးညံ့စြာ ေငးစိုက္ၾကည့္တတ္တဲ့ အကိုၾကီးမ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြဟာ ကြ်န္မရင္ခုန္သံေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ တခါတေလ အကိုၾကီးကို ကေလးဆန္ဆန္ စိတ္ေကာက္ျပရင္း မေခ်ာ့တတ္၊ ေခ်ာ့တတ္နဲ ့ အကိုၾကီး ပ်ာပ်ာသလဲေခ်ာ့ရင္ ပီတေတြျဖာျပီး ေက်နပ္ေနမိတယ္။ ကြ်န္မဘ၀ရဲ့ လိုအပ္ခ်က္ဟာ အကိုၾကီးပဲလို ့ ေလးေလးနက္နက္ ယံုၾကည္လာမိတဲ့အခါ အကိုၾကီးဘ၀မွာလဲ ကြ်န္မရွိမွ ျပည့္စံုနုိင္ေအာင္ အရာရာကို အလုိက္တသိနဲ ့ ဂရုစိုက္မိခဲ့တယ္။
ေရွ ့ဆက္မယ့္ခရီးအတြက္ အေတြးေတြဟာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို လွပေနခဲ့တယ္။ အကိုၾကီးနဲ ့ကြ်န္မ အလြန္လွပတဲ့ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ ေသးေသးေလးထဲမွာ အတူေနၾကမယ္။ ျခံ၀န္းေလးထဲမွာ စံပယ္နံ ့ေလးေတြနဲ ့ သင္းထံုေနေအာင္ စံပယ္ရံုေလးေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ စိုက္ထားမယ္။ အိမ္ျပတင္းေလးေတြမွာေတာ့ အကိုၾကီးၾကိဳက္တဲ့ အျဖဴေရာက္ ခန္းဆီးစေလးေတြ တပ္ထားမယ္။ အကိုၾကီးနွစ္သက္တဲ ့ အုန္းနို ့ေခါက္ဆဲြကို ခဏခဏ ခ်က္ေကြ်းမယ္။ အကိုၾကီးအတြက္ အနာဂတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးေတြျဖစ္တဲ့ သားေလးျဖစ္ျဖစ္၊ သမီးေလးျဖစ္ျဖစ္ ေမြးေပးခ်င္ေသးတယ္ေလ။ သားေလးကိုေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ပညာထူးခြ်န္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေပးရမယ္။ သမီးေလး ဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္မလို အိမ္ေထာင္မွဳ အထိန္းအသိမ္း နုိင္နင္းေအာင္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ျပဳျပင္ေပးရမယ္။ သိပ္လွပမက္ေမာစရာ မိသားစုဘ၀ေလးကို အကိုၾကီးလဲ ေတာင့္တေနမွာပါ။
အကိုၾကီးနဲ ့ ကြ်န္မၾကားထဲက မျမင္ရတဲ့ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြ အထပ္ထပ္ ခ်ည္ေနွာင္မိလာတဲ့အခါ အကိုၾကီးဆီက ရင္ဖြင့္စကားတခြန္းကို ကြ်န္မတရွိဳက္မက္မက္ ေတာင့္တလာမိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ဖြင့္ေျပာေလမလဲဆိုတဲ့ ေမွ်ာင္လင့္ခ်က္တခုနဲ ့ ရူးသြပ္ရင္ခုန္ေနမိခဲ့တယ္။ အကိုၾကီးရဲ့ ရင္ဖြင့္စကားဟာ ကေလးဆန္ဆန္ သိပ္ခ်စ္တယ္လုိ ့မ်ား ေျပာေလမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေဆြ ့ကို ကုိယ္ျမတ္နိုးေနျပီကြာလို ့ နူးညံ့တဲ့ အသံေတြနဲ ့ ဖြင့္အံေနမွာလား။ ကိုယ္တုိ ့လက္ထပ္ၾကရေအာင္ကြာလို ့ ရွင္းရွင္းၾကီးေျပာရင္ေတာ့ ကြ်န္မ နည္းနည္းျပံဳးမိမွာ။ အကိုၾကီးရွက္သြားမွာစိုးလို ့ ကြ်န္မခ်က္ခ်င္း ေခါင္းညိတ္အေျဖေပးမိခ်င္ ေပးမိမွာ။ အဲဒီအခါ အကိုၾကီးမ်က္နွာဟာ သိပ္ကို၀င္းပေပ်ာ္ရြွင္သြားမွာပဲေနာ္။
ကိုယ္တို ့က ဖြင့္ေျပာဖို ့ မလိုတဲ ့နွလုံးသားခ်င္း နားလည္ေနၾကတဲ့ခ်စ္သူေတြေလလို ့ အကိုၾကီးသူငယ္ခ်င္းကို ခပ္တိုးတိုးေျပာျပေနတာကို ကြ်န္မၾကားရေတာ့ ရင္မွာ သိမ့္ခနဲ ေနေအာင္ ခံစားရတယ္။ ဒါေပမယ့္…. နားလည္မွဳ…အဲဒီနားလည္မွဳဆိုတာၾကီးကို ၾကာလာေတာ့ ကြ်န္မခါးသက္လာတယ္။ အကိုၾကီးနဲ ့ ကြ်န္မရဲ့ တရားမ၀င္ခ်စ္သူဘ၀ေလးကို ခံုခံုမင္မင္ တြယ္တာ ေနရာကေန အခ်ိန္ေတြၾကာေညာင္းလာတဲ့အခါ တိုးတက္မွဳမရွိတဲ့ အေျခအေနကို မခ်င့္မရဲျဖစ္လာတယ္။ ဘယ္အရာကမ်ား အဟန္ ့အတားျဖစ္ေနလို ့ အကိုၾကီးဖြင့္မေျပာတာလဲလို ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ စဥ္းစားေနမိတယ္။ မျပတ္သားတာလား။ ေတြေ၀တာလား။ အကိုၾကီးကို နားမလည္နိုင္စြာနဲ ့ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက တစတစ ပါးလ်ားလာတယ္။
အကိုၾကီး ဖြင့္ေျပာရမွာမ်ား ရွက္ေနလို ့လားဆိုတဲ ့အေတြးနဲ ့ကြ်န္မကစလုိ ့ လမ္းဖြင့္စကားဆိုခဲ့ေပါင္းလဲမ်ားျပီ။ အကိုၾကီးကေတာ့ ဘာမွမရိပ္မိသလို မွင္ေသေသနဲ ့ ဆက္ေနနိုင္ေသးတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ အကိုၾကီး… အကိုၾကီးဆီက ရင္ဖြင့္စကား တစံုတရာကို လက္ခံမရရွိပဲ ကြ်န္မတို ့ ဘယ္လုိမ်ား ခ်စ္သူဘ၀ကို အတိအလင္း ေရာက္နုိင္မလဲ။ အဲဒီဘ၀ေလးကို အကိုၾကီး တကယ္ပဲ မမက္ေမာတာလားဆိုတဲ့ သံသယေတြေတာင္ ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့တယ္။ ကြ်န္မနဲ ့အဆင့္တူ ရံုး၀န္ထမ္းတေယာက္နဲ ့ တြဲျပလည္း အကိုၾကီးက မေပါက္ကြဲတဲ့အျပင္ လူၾကီးဆန္ဆန္ ဟန္မပ်က္ ေနခဲ့ေသးတယ္။ ဘာေတြကို ဘယ္လို နားလည္ရမလဲ။
အေပါင္းအသင္းေတြက ဘယ္ေတာ့လက္ထပ္ၾကမလဲလို ့ေမးရင္ ရွက္ရြံ ့စြာနဲ ့ အျပဳံးေလ်ာ့ေလ်ာ့ တခုသာ တံု ့ျပန္နုိင္တဲ ့ ကြ်န္မအျဖစ္ကို အကိုၾကီး နည္းနည္းေလးေတာင္ မရိပ္မိေတာ့ဘူးလား။ အကိုၾကီးကို ဒီလုိေမးခြန္းမ်ိဳးမ်ား ေမးရင္ ဘယ္လိုမ်ားေျဖမလဲ။ အကိုၾကီးရဲ့ဆက္ဆံမွဳေတြဟာ အမွန္တကယ္ပဲ ရိုးသားေနလို ့လားလုိ ့ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေပါင္းလဲမ်ားျပီ။ ဖြင့္မေျပာတာကလဲြရင္ အရာရာ လုိက္ေလ်ာ ဆက္ဆံေနတဲ့ အကိုၾကီးဆီမွာ ကြ်န္မနဲ ့ပတ္သက္ရင္ ရိုးသားသန္ ့စင္တဲ့ ခံစားမွဳထက္ ပုိတယ္ဆိုတာေတာ့ ကြ်န္မေလာင္းရဲတယ္။
ကြ်န္မအသက္သံုးဆယ့့္ငါးနွစ္ဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္တဲ့အရြယ္ ေရာက္ျပီလို ့ အေမက သတိေပးသလိုလို ေျပာတဲ့အခါ ကြ်န္မအနည္းငယ္ေတာ့ တုန္လွဳပ္မိခဲ့တယ္။ ေမာင္ေက်ာ္တင့္နဲ ့ဆို ဘာမွ သေဘာမတူစရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူးလုိ ့ အေမကေျပာေတာ့ ကြ်န္မ အေနရသိပ္က်ပ္သြားမိတယ္။ ၾကည့္စမ္း… အေမတို ့ေတာင္ ကြ်န္မနဲ ့ အကိုၾကီးကို ခ်စ္သူေတြလို ့ အလြယ္တကူ သတ္မွတ္ထားၾကတာ။ ကြ်န္မ အိမ္ေထာင္ဖက္ဟာ အကိုၾကီးမျဖစ္နုိင္မွန္း ေသခ်ာသထက္ ေသခ်ာလာခ်ိန္မွာ ကြ်န္မအသက္ရွုင္ေနမွဳဟာ အဓိပါယ္ မရိွေတာ့သလိုပဲ။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ငုပ္လ်ိဳးေနခဲ့တဲ့ မာနေတြက ျပန္လည္ေနရာယူလာျပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို ပီပီျပင္ျပင္ ခ်လိုက္တယ္။ အရင္းအနွီးက ကြ်န္မနွလံုးသား၊ အကိုၾကီးနွလံုးသားတစိတ္တေဒသေတာ့ ပါနုိင္တာေပါ့ေလ။
ကြ်န္မေစ့စပ္ေတာ့မယ္လို ့ အကိုၾကီးကို ၾကိဳအသိေပးခဲ့ျခင္းဟာ ကြ်န္မအတြက္ ေနာက္ဆံုးေကာက္ရိုးတမွ်င္ အျဖစ္ပါပဲ။ ၾကြင္းက်န္ေနေသးတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေသးစားေလးေတြရဲ့ လွံဳ ့ေဆာ္မွဳေၾကာင့္ ယိုင္နဲ ့နဲ ့ေျခလွမ္းေတြနဲ ့ အကိုၾကီးဆီ ကြ်န္မအေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ စကားမေျပာပဲ ေခါင္းငံု ့ျငိမ္သက္ေနခဲ့ျပီးမွ မဂၤလာေဆာင္အတြက္ လိုတဲ့အကူအညီရွိရင္ ေျပာေလဆိုတဲ ့ အကိုၾကီးရဲ့ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ကို ၾကားလုိက္ရတယ္။ ဒီတင္ပဲ ကြ်န္မရင္ခုန္သံေတြရပ္ျပီး ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္မခုံမင္စြာ ေငးစိုက္ၾကည့္ဖူးတဲ ့အကိုၾကီးရဲ့မ်က္နွာကိုေတာ့ ရင္ထဲက ဆက္ခါဆက္ခါ ရိုက္ေနမိတယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ဘာလို ့ယူေဆာင္လာခဲ့လဲ အကိုၾကီး။ ၾကင္နာမွဳ၊ ဂရုစုိက္မွဳေတြနဲ ့ ဘာလို ့ အရူးလုပ္ခဲ့သလဲ။ ေတြေ၀လြန္းတဲ့ သတၱိနည္းတဲ့ ေယာက်ၤားတေယာက္လို ့ တကမာၻလံုးၾကားေအာင္ ေအာ္ဟစ္ေနလဲ အကိုၾကီးကေတာ့ ကိုယ္နဲ ့မဆိုင္သလို ေအးစက္ျပေနဦးမယ္မိုလား။
နင့္ေစ့စပ္ပြဲအျပီး တပတ္ေလာက္အထိ ရံုးမတက္ဘူး။ ရံုးျပန္တက္ေတာ့လဲ ပိန္ခ်ံဳးေနတာပဲဟာ လုိ ့သိပ္မရင္းနွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမက ကြ်န္မကိုပဲ ရက္စက္လြန္းတဲ့ မိန္းမတေယာက္လို ေျပာျပေနေတာ့ ေျခာက္ကပ္စြာ ရယ္ေမာမိခဲ့တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က ကြ်န္မကို လူၾကမ္းၾကီးတေယာက္လို ၾကည့္ၾကတယ္… သစၥာမဲ့တဲ့မိန္းမလို ့ စြတ္စြဲၾကတယ္။ လွည့္စားရက္တဲ့မိန္းမလို ့ လက္ညိွဳးထိုးၾကတယ္… ေငြသိပ္မက္တာပဲလို ့ တီးတိုးအတင္းခ်ၾကတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ ခံနုိင္ရည္ရွိတယ္… ျပတ္သားတယ္… ဒီလုပ္ရပ္မွာ ကြ်န္မဟာ အျပစ္ရွိသူ မဟုတ္ဘူးလို ့ယံုၾကည္တယ္။ ဘယ္လိုလဲ အကိုၾကီး… ျငင္းဦးမွာလား။
မဂၤလာကိစၥအတြက္ အပူတျပင္း တက္တက္ၾကြၾကြ စီစဥ္ေနတဲ ့သတို ့သားေလာင္းမ်က္နွာကို ကြ်န္မေသေသခ်ာခ်ာေတာင္ မၾကည့္မိဘူး။ မၾကာခင္က်ေရာက္လာမယ့္ လက္ထပ္မဂၤလာေန ့အတြက္လည္း နည္းနည္းေလးမွ ရင္မခုန္ဘူး…။ ေရွ ့ဆက္ရမယ့္ ဘ၀ခရီး… ရတယ္ေလ… ၾကံဳသလုိပဲ။ ကြ်န္မေမ်ွာ္လင့္ရမယ့္အလုပ္ကို စက္ဆုပ္သြားျပီ။ ကြ်န္မမဂၤလာပြဲကို အကိုၾကီးလာျဖစ္ေအာင္လာမယ္ဆိုတာ သိေနတယ္။ ဒီအခိ်န္မွာ ကြ်န္မ ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ဖူးတဲ့ သတို ့သားမ်က္နွာကို တျမတ္တနုိး ေငးစိုက္ၾကည့္ျပီး အကိုၾကီးကို ေလးေလးစားစား မိတ္ဆက္ေပးလိုက္မယ္။ အကိုၾကီးမ်က္နွာ တခ်က္ပ်က္သြားခဲ့ရင္ ကြ်န္မမဂၤလာပြဲက သိပ္အဓိပါယ္ရွိသြားမွာ။ အကိုၾကီးမ်က္ရည္မ်ား၀ဲေနခဲ့ဦးမယ္ ဆိုရင္ ကြ်န္မအမွန္တကယ္နိုင္ျပီေပါ့။
တန္ခူး
10:49PM April 3 2011
…
10 comments:
အစ္ကိုၾကီး က ခ်စ္လွ်က္ နဲ႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မေျပာပါလိမ့္ .....ဒီပို႔စ္ေလးမွာ က်ေနာ္ စိတ္အ၀င္စားဆံုးအခ်က္က အဲ့တာပဲ ။
အစ္မ....စာျပန္ေရးလို႕ ၀မ္းသာပါတယ္ း)
ဘာလို႔မ်ား မပြင့္လင္းျဖစ္ၾကတာလဲလို႔ ေတြးေနမိတယ္...
၁၉၉၄ ခုႏွစ္က အေရးအဖြဲ႕ေလးဆိုေပမယ့္ တကယ္ကို ဝါရင့္ ကေလာင္တလက္လို အလြန္လွပၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္... ျပန္ဖတ္ခြင့္ရတာ ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္...
စာေတြ ဆက္ေရးပါ တန္ခူးေရ...
အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပိုစ့္တခု တက္ဂ္ထားပါတယ္... ေရးေပးပါအံုး... း))
http://thet-wai-blog.blogspot.com/2011/04/daily-likes.html
ခ်စ္ေနရရံုု ေပးဆပ္ေနရရံုု ျငိမ္းခ်မ္းေအးျမ ေနရရံုုနဲ႕ ဘ၀ကိုု ေက်နပ္ေနသူေတြကိုု တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေတြက နားလည္ ႏိုုင္တာေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူးေလ။ အမ တန္ခူး ေရးတဲ့ ဆရာၾကီး ဟုုတ္မဟုုတ္ေတာ့ မသိ ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ညီမတိုု႕ ႏွစ္မွာ သင္တဲ့ ဆရာ တေယာက္ မွာလဲ ဒါမ်ိဳးအေတြး ဇာတ္လမ္း ရွိတာ ၾကားရ ဖူးတယ္... ကိုုယ္နဲ႕ပတ္သက္ျပီး ကိုုယ့္ အပူ ေတြ ဟပ္မွာ စိုုးရိမ္မိေလာက္တဲ့ အထိ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္က်ေတာ့ မခ်စ္ရက္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္တတ္ ၾကပါတယ္ အမေရ... ဘ၀ဇာတ္ခံုုေတြက ဒီလိုုပါပဲ ဒီလိုုပါပဲေလ...
မခူးရက္ေအာင္ ျမတ္နိုးမိတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္မို့ ျဖစ္မွာေပါ.။
တန္ခူးေရးထားတာ အန္တီသက္ေ၀ေၿပာသလိုပဲ တကယ္႔၀ါရင္႔ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းရဲ႕ လက္ရာအတိုင္းပဲ။ အဲဒီအရြယ္ကတည္းက အဲလိုေတြ ေရးတတ္ေနၿပီေနာ္။
တန္ခူးအစပိုင္းမွာ ေၿပာသလို ဆရာၾကီးက ေပးဆပ္ၿခင္းနဲ႔ ခ်စ္တာေပါ႔ေနာ္။ အဲလို အၿဖစ္မ်ိဳးေတြလဲ ရွိတတ္ပါတယ္။
တန္ခူးေရ ဆရာႀကီးလို အဲေလ.. အစ္ကိုႀကီးလို ခ်စ္တတ္တဲ့သူေတြက ရွိေတာ့ရွိတယ္ ရွား ဆိုသလိုပါ။
ေျပာမယံု ႀကံဳဖူးမွ သိၾကမွာပါေလ...
မသီတာ့ကြန္မန္႔ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔
ဖတ္ျပီး ေခါင္းကုတ္သြားပါတယ္။
ေပါက္ထံု
စာေရးသူ ကေလာင္နာမည္ေလးေတာ့ သိခြင့္မရဘူးေပါ့ေနာ္. :)
လက္ရာေလးကို ႏွစ္သက္စြာ ဖတ္သြားတယ္။
အတူ ေနခဲ့စဥ္ အရင္းႏွီးဆံုး အခ်ိန္မ်ားမွာ နွလံုးသားခ်င္း နားလည္ပါေသာ္လည္း ...
အစ္မတန္ခူးေ၀မွ်တဲ့ အခ်စ္အေၾကာင္းကုိ...ရင္နင့္စြာနဲ႔ ဖတ္သြားပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူေနလုိ႔ေလ။
မေလး ကေလာင္ရွင္ကို (ဖြက္ထားေသာ ကေလာင္ကို) ေမႊေႏွာက္ ရွာလိုက္ရမလား..
သတိရတယ္..မ..
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစရွင္..
ခ်စ္ခင္လွ်က္...
မေလး
Post a Comment