ခုတေလာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနလို ့ ဘာစာမွ မေရးခ်င္ပါဘူး။ ေရးဖို ့ၾကိဳးစားပါတယ္။ တပိုဒ္ေလာက္ေရးလိုက္ ျပန္ဖ်က္လိုက္နဲ ့ စာရြက္ေတြသာဆို စာရြက္ျခင္းၾကီးျပည့္သြားမလားပဲ။ ထိုင္ထိုင္ေတြးလိုက္… ေငးလိုက္ အဲဒီလိုေလး ေနေနခ်င္တယ္။ ျပီးေတာ့… မွန္လဲမၾကည့္ခ်င္ဘူး။ အတၱအခိုးအေငြ ့ေတြေအာက္က ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ထြက္ေပါက္ရွာေနတတ္တဲ့ ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြ ကိုယ္မုန္းလြန္းလို ့။ ဘယ္သူနဲ ့မွ သိပ္စကားမေျပာျဖစ္ေအာင္ေနတယ္။ စကား… စကားေတြပဲ ထိုင္ထိုင္ေျပာေနတတ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒဏ္ခတ္ၾကည့္တာပါ။ ငယ္ငယ္က သခ်ၤာတပုဒ္ စဥ္းစားရင္ ေနာက္ဘက္က ျပန္စဥ္းစားသလို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးကိုယ္က အရင္းအျမစ္ျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ စဥ္းစားစရာ သိပ္မလိုပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မညွာမတာ ေ၀ဖန္ရရင္ စဥ္းစားေနတာကိုက ကိုယ့္ထြက္ေပါက္ကိုယ္ရွာေနတာပဲမိုလား။ ဟုတ္ကဲ့။ ခုတေလာ… စာမေရးျဖစ္တဲ့ အဓိကအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ၾကည့္မရျဖစ္ေနလို ့ပါရွင္။
အဲဒီလို ဘာမွ သိပ္အျဖစ္မရွိလွတဲ့ ကိုယ္က အေရမရ၊ အဖတ္မရေတြ စဥ္းစားရင္း ဟိုတေလာက သားကို အဂၤလိပ္စာ အဖတ္သြက္ေအာင္ ငွားေပးတဲ့ စာၾကည့္တိုက္က စာအုပ္ပါးပါးေလးတခုကို သြားသတိရမိလို ့ပါ။ ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။ တခါတေလက်ေတာ့ ရွ ုပ္တာေတြ စဥ္းစားရင္း ရွင္းတာေလးက ကိုယ့္အေျဖျဖစ္ေနတတ္တယ္မိုလား။ စာအုပ္ေလးက…
“တပည့္တို ့ေရ… ၁ ကေန ၁၀ ထိကို ၁စကၠန္ ့အတြင္း ေရတြက္နုိင္တဲ့သူ ဒီအတန္းထဲမွာ ရွိသလား” လို ့ဆရာမက ေမးတယ္။
“ကြ်န္ေတာ္ ေရတြက္နုိင္ပါတယ္ ဆရာမ”
“ေကာင္းပါျပီကြယ္… ကဲ…ဆရာမက နာရီေလးၾကည့္ထားမယ္… စေတာ့”
“ ၁ ၂ ၃ ၄ ၅”
“အခ်ိန္ျပည့္ျပီကြဲ ့”
အဲဒီလုိပဲ တေယာက္ျပီးတေယာက္ၾကိဳးစားၾကေပမယ့္ အခ်ိ္န္သာျပည့္သြားတယ္။ မေအာင္ျမင္ၾကပါဘူး။
“ကဲ… အရွံ ုးေပးၾကျပီလား… ၾကိဳးစားၾကည့္ဦးမလား”
“ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုးေပါင္းျပီး ၾကိဳးစားၾကည့္ဦးမယ္ ဆရာမ”
“သိပ္ေကာင္းတဲ့အစီအစဥ္ပါကြယ္” ဆရာမ မ်က္နွာက ျပံဳးရြွင္သြားပါတယ္။
ခဏၾကာေတာ့…
“ဆရာမေရ… ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုး တၾကိမ္ၾကိဳးစားၾကည့္ပါမယ္”
“ဟုတ္ပါျပီကြယ္… ကဲ… ဆရာမ အခ်ိန္ေလးၾကည့္မယ္.. စေတာ့”
“၂ ၄ ၆ ၈ ၁၀” အားလံုးျပိဳင္တူ ခပ္သြက္သြက္ အခ်ိန္အတိုင္းအတာအတြင္းမွာ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေျပာနိုင္သြားသည္။
“အိုး… သိပ္ေတာ္တဲ့ ငါ့တပည့္ေတြပဲ… ဒါဆရာမလိုခ်င္တဲ့ အသင္းအဖြဲ ့နဲ ့စုေပါင္း လုပ္ကိုင္ျခင္း ရလာဒ္ေပါ့… ”
စာအုပ္ေလးက ဒီေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ေလးကို ရွင္းျပတုန္းက သားက မ်က္လံုးေလး ကလည္ကလည္နဲ ့ သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ ခု ျပန္ေတြးၾကည့္မွ…သားက ဘယ္နားလည္ပါ့မလဲေလ။ ရွင္းျပတဲ့ ကြ်န္မကိုယ္တုိင္က သိပ္မွ နားမလည္တာဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။
တန္ခူး
10:10am 19-May-2009
13 comments:
Ama yay,
I know the answer now. Your are right. I am also sort of people who wants to show our ability only and forgets to work with others together.
It is not too late now but I am afraid it is late. Lets do together.
နဂါးေခါင္းၾကီးက ဘကုန္းရြာသူရြာသားေတြဘက္ လွည့္လာလားမသိပါဘူး က်ေနာ္လည္း မေျပဘူး အပူေငြ႕ေတြရိုက္ေနတယ္ ။
အေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ အေမေရ
အင္း...ျပိဳင္တူတြန္းရင္ ေရႊ႕ႏိုင္ပါသည္ဆုိတာကိုး
ၿပဳိင္တူတြန္းလွ်င္ ေရြ႕ႏုိင္သည္ဆုိျငား လားရာမတူသည့္ဘက္မ်ားသုိ႔ အၿပဳိင္အဆုိင္တြန္းၾကသျဖင့္ လွည္းဘီးသည္ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္သည္လည္းရွိ၏။ လားရာတူေအာင္၊ ရပ္တည္ေနေသာေျမႀကီးခုိင္မာေအာင္ ဂ႐ုစုိက္သင့္ၾကေသးသည္ မဟုတ္တုံေလာ။
မဂၤလာပါ ၊ C Box မေတြလို. ဒီေနရာမွာေရးခဲ့ပါတယ္ ၊၊ လူရည္ခႊ်န္ေခတ္ကိုမွီတယ္ ဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အကုိ အစ္မေတြ အရြယ္ေနမွာပါ ၊၊ အစ္မေျပာသလို တခါမွမထင္ခဲ့ဘူးဖူး၊၊ တကယ္ကုိ မွန္ကန္တယ္လို. ယံုၾကည္ေနခဲ့တာ ၊၊ အစ္ကုိ အၾကီးဆံုးက ၂ ထပ္ကြမ္း ၊ အစ္မက ၃ ထပ္ကြမ္း ၊ အစ္ကုိ က ၄ ထပ္ကြမ္း ၊ အခု အားလံုးဆရာ၀န္ၾကီးေတြခ်ည္းပါ ၊၊ ကြ်န္ေတာ္ က အင္ဂ်င္နီယာပါ ၊၊ ပညာနဲ့အသက္ေမြးတဲ့ ေဆြမ်ိဳးစုပါ ၊၊ ေက်ာင္းဆရာအကုိၾကီးဆုိ ေနာက္ႏွစ္ပင္စင္ယူပါျပီ၊၊ အစ္မေျပာသလုိလုပ္လို. ရတယ္လို. အဲဒီေခတ္မွာ မရွိခဲ့ဘူးထင္တယ္ ၊၊ တကယ္ မေတာ္ရင္ေတာ့ မရဘူးေနာ္ ၊၊ အခု အစ္မက ဘာနဲ.မ်ား အသက္ေမြး ေနလဲမသိဘူး ၊၊ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ၊၊ အစ္မေရးထား တာေလး က မထင္မွတ္ထားတာေလးမုိ.ပါ ၊၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊၊
အခ်ိန္က တစကၠန္႔ဆိုေတာ႔ ေပးထားတာ နည္းလြန္းလို႔ ရေအာင္မွ ဆိုႏိုင္ပါ႔မလား ထင္မိတာ။ အားလုံးေပါင္းၿပီး ဆိုေတာ႔ ရသြားတယ္ဆိုလို႔ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ စာထဲမွာေတာ႔ ရအုံးမွပဲ မမေရ။
အျပင္မွာလဲ အတူဆိုၾကည္႔ခ်င္ပါတယ္။
လာဖတ္တယ္။ၿဖည္းၿဖည္းေပါ႕
မီးမီးလည္း သားသားနဲ႔တူတူ သြက္သြက္ႀကီး ဆိုခ်လိုက္မယ္...
ညီမေ၀ေရ… ေနာက္မက်ေသးေလာက္ပါဘူးကြယ္… အေကာင္းဆံုးအေျဖတခုကို အတူတူေဖာ္ထုတ္လို ့မရနိုင္ဘူးလုိ ့ ဘယ္သူျငင္းမလဲေနာ္…
ေမာင္မ်ိဳးေရ… ပူလို္က္တာ မေျပာပါနဲ ့ေတာ့… ရင္ေတြပူတယ္… နွလံုးသားေတြပူတယ္… ဒီအပူေတြ ဘယ္ေတာ့ ျငိမ္းမလဲေနာ္…
ေပးတဲ့ဆုနဲ ့ျပည့္ပါေစ ညီမေႏြးေရ…
နည္းလမ္းမွန္မွန္ကန္ကန္နဲ ့ ျပိဳင္တူတြန္းၾကည့္ရေအာင္လား ရြာသားေလးေရ…
ကိုေပါေရ… အမွန္ပါပဲ… လွပတဲ့အနာဂတ္တခုအတြက္ လားရာေလးေတြ ညိွၾကဖို ့လုိျပီထင္တယ္ေနာ္…
ေမာင္ေလး Anonymous ေရ… အမ ေကာ္မန္ ့ထဲမွာ လူရည္ခြ်န္တိုင္းကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးလို ့ ေရးခဲ့ပါတယ္… အမနဲ ့ခင္တဲ့ အကိုၾကီးေတြ၊ အမၾကီးေတြ၊ အမသူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ေတြ တကယ့္အရည္အခ်င္း အစစ္အမွန္နဲ ့ရတဲ့ လူရည္ခြ်န္ေတြ အမ်ားၾကီးပါ… ဟုတ္ပါတယ္… လူရည္ခြ်န္ဆိုတာ မေတာ္ရင္ မရပါဘူး… ထပ္ျဖည့္ေျပာရရင္ စာတခုထဲေတာ္ရံုနဲ ့မရပါဘူး… ဘက္စံုေတာ္မွပါ…ဒါေၾကာင့္လဲ စာသာေတာ္ျပီး တျခားဘက္ေတြ မေတာ္လို ့ လူရည္ခြ်န္နဲ ့လြဲခဲ့ရသူေတြရွိပါတယ္… အမအသိအမၾကီးတေယာက္ဆို တနိုင္ငံလံုးမွာ ဒုတိယရခဲ့ေပမယ့္ လူရည္ခြ်န္တခါမွ မရခဲ့ပါဘူး… အားကစားအားနည္းလို ့ပါ… အမလဲအဲဒီလုိ ခါးသက္တဲ့အေတြ ့အၾကံဳမေတြ ေသးခင္အထိ ကိုယ္အရည္အခ်င္းျပည့္၀ရင္ တကယ္ေတာ္္ရင္ လူရည္ခြ်န္ရတယ္လို ့ ျဖဴစင္စြာ ယံုၾကည္ခဲ့ဘူးတယ္… တရားမပ်က္ပဲ မွန္ကန္တဲ့သူေတြရွိသလို တရားပ်က္မမွန္ကန္တဲ့သူေတြလဲ တခိ်န္တည္းမွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို ကိုယ္ေတြ ့အရ သိခဲ့ရတာပါ… အမက ၁၉၇၀က ေမြးတာပါ… ေမာင္ေလး အကိုေတြ အမေတြနဲ ့ေခတ္ခ်င္းတူသလားေတာ့ မသိဘူး… အမက ေမာင္ေလးနဲ ့အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အတူတူပဲေပါ့… အင္ဂ်င္နီယာပါ… အလုပ္ကေတာ့ ကြန္ျပဴတာနဲ ့ပတ္သက္တဲ့အလုပ္ေပါ့… ဒီအေၾကာင္းေတြ အေသးစိတ္သိခ်င္ေသးရင္ cmyayt@gmail.comကို အီးေမးလ္ပို ့လို ့ရပါတယ္… ခုလို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေကာ္မန္ ့ေပးတာ ေက်းဇူးပါေနာ္…
ခ်ိဳသင္းေရ… ဆရာမက ၁ ကေန ၁၀ ဆုိေပမယ့္ ဘယ္လို ေရရမယ္လို ့ စည္းကမ္း မသတ္မွတ္ထားဘူးေလ… ဒါေၾကာင့္ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ သူတို ့က ၂ ၄ ၆ ၈ ၁၀ ဆို ေရလုိက္ၾကတာေပါ့… နုိ ့မို ့ ဘယ္လိုမွ အခ်ိန္မွီမျပီးနိုင္ဘူး… အျပင္မွာ အတူတူဆုိခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ ့ ဒီပို ့စ္ကို ေရးမိတာပါ…
မမေရ….. စိတ္ေတြေလာမိေနတာလား… စိုးရိမ္မိတယ္….
အတူတူဆိုၾကပါစို ့လား မ ေရ…
အစ္မဆိုလုိတာကို နားလည္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း....
စကားမစပ္။၁နဲ႔ ၁၀ဆို..ဘန္လတ္ေပါ႔ေနာ္။ ၁၀ဘန္ဆို ကုလားဘန္ကိုႏုိင္တယ္။ သန္ရာသန္ရာ..
mm
အင္း..ဖတ္ၿပီးေတြးသြားပါတယ္..တုိ႔ေတြးလုိက္မိတာကေတာ႔ တမ်ိဳး..။ အုပ္စုခဲြၿပီး တအုပ္စုက (၁ ၃ ၅ ၇ ၉) လုိ႔ ဆုိတဲ႔ တခ်ိန္တည္း ေနာက္ တအုပ္စုကေတာ႔ (၂ ၄ ၆ ၈ ၁၀) ဆိုလုိက္ရင္ေရာ..။ ခဲြျခားလုပ္ကိုင္ျခင္းေပါ႔.. လူမ်ားၿပီး ပဲြမစည္တာထက္စာရင္ ဦးတည္ခ်က္ျခင္းတူၿပီး ကိုယ္႔အလုပ္ ကိုယ္ပီျပင္ေအာင္ အေကာင္းဆံုးလုပ္ၾကရင္ ေနာက္ဆံုးရလဒ္ေကာင္းမယ္ ထင္တာပဲ..။
အသင္းအဖြဲ ့နဲ ့စုေပါင္း လုပ္ကိုင္ျခင္း ရလာဒ္ တဲ့...
အဲဒီစကားရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းကိုပဲ စဥ္းစားေနမိတာပါ...
ေမာတယ္ တန္ခူးရယ္...
ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး...
Post a Comment