ကြ်န္မမုန္းတဲ့ထိုဧည့္သည္

ကြ်န္မ ပို ့စ္အသစ္မတင္ျဖစ္တာ တပတ္ေက်ာ္သြားခဲ့ပါျပီ။ စိတ္ပူေနၾကမွာ စိုးလို ့ သတင္းစကားေလး ကဗ်ာကရာခ်န္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မ ဆီိကို အီးေမးလ္ေလးေတြပို ့ သတင္းေမးၾကသူေတြေရာ ေကာ္မန္ ့ေလးခ်န္ သတင္းေမးၾကသူေတြေရာ ပို ့စ္အသစ္မတင္ျဖစ္ေပမယ့္ လာလည္ၾကသူမ်ားအားလံုးကို အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အားလံုးရဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာနဲ ့ ၾကီးမားတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြအတြက္လဲ ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။

ကြ်န္မ ပို ့စ္အသစ္မတင္ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္မတို ့အိမ္ကို ကြ်န္မမုန္းတဲ့ ဧည့္သည္ လာေရာက္ေမႊေႏွာက္သြားလို ့ပါ။ ခုအဲဒီ ဧည့္သည္က ျပန္ေတာ့မယ့္ အရိပ္အေယာင္ျပေနလို ့ ဟင္းခ်နိုင္ပါတယ္။ သူကေတာ့ တျခားမဟုတ္ပါဘူး ကြ်န္မတို ့ မိသားစု ၃ ေယာက္လံုးဆီကို မဖိတ္ေခၚပဲ ၀င္လာတဲ့ virus တမိ်ဳးေပါ့။ ပထမဆံုး သားေလးဆီကို လာျပီး သားေလးဆီကတဆင့္ ကြ်န္မ၊ ကြ်န္မဆီက တဆင့္ သူ ့အေဖဆီ ျပန္ ့နွံ ့သြားခဲ့တာပါ။ အခ်ိန္ကလဲ တကမာၻလံုးမွာ H1N1 virus ေၾကာင့္ တုန္လွ ုပ္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မလဲ သားအတြက္ အေတာ္ စိုးရိမ္မိတာပါ။

ကြ်န္းေသးေသးေလးမွာ ေနရတာ ပ်င္းလွခ်ည္ရဲ့ဆို မေလးရွားသြားဖို ့ လက္မွတ္၀ယ္ျပီးမွ H1N1 သတင္းက စၾကားေတာ့ ခ်ီတုန္ခ်တုန္နဲ ့ ေနာက္ဆံုး ပိုက္ဆံေလးနွေမ်ာျပီး risk ယူသြားလိုက္မိတာပါ။ ျပန္ေရာက္ျပီး ေနာက္တရက္ည သားကိုယ္ေတြပူေတာ့ ကိုယ့္အပူေတြကလဲ ငယ္ထိပ္ေရာက္သြားပါတယ္။ မေလးရွား ဘက္က ကုန္းလမ္းအ၀င္ကို ကိုယ္အပူခ်ိ္န္တိုင္း စစ္ေဆးတာ ဘာမွလဲ မလုပ္ေတာ့ ပိုေၾကာက္တာေပါ့။ ေနာက္တေန ့ ဆရာ၀န္ဆီသြားေတာ့ virus ေၾကာင့္ လည္ပင္းနာ အဖ်ားၾကီးတယ္တဲ့။ သားခမ်ာ တေန ့ကုန္ ေဆးေတြ လွည့္ေသာက္ေနရရွာပါတယ္။ အဖ်ားကလဲ ပံုမွန္ ျပန္ျပန္လာျပီး ၂ရက္ေျမာက္ေတာ့ အဲဒီဧည့္သည္က ကြ်န္မဆီ နယ္ခဲ် ့လာပါတယ္။ သားအဖ်ားမက်ေတာ့ စိတ္ပူျပီး ဆရာ၀န္ဆီ ထပ္သြား ေသြးစစ္၊ ဓာတ္မွန္ရိုက္လုပ္ရပါေသးတယ္။ ဓာတ္မွန္ရိုက္ျပီးမွ သိရတဲ့ အသစ္တခုက အဆုတ္ေလျပြန္ေရာင္တာပါ ျဖစ္ေသးတယ္တဲ့။ ေဆးခန္းက စက္ငွားျပီး အဆုတ္ထဲကို ေဆးေတြ စက္နဲ ့ရွ ူသြင္းရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၂ ရက္ၾကာေတာ့ သားအေဖဆီ ထပ္နယ္ခ်ဲ ့ျပန္ပါေရာ။ ကြ်န္မတို ့က လူၾကီးေတြမို ့ အဖ်ားမရွိေပမယ့္ ေခ်ာင္းဆိုး၊ လည္ေခ်ာင္းနာ၊ တကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲနဲ ့ အေတာ္ ေနရခက္ပါတယ္။ သားအဖ်ားက ညဖက္ေတြ တက္တတ္တာမို ့ ညကို ဂ်ဴတီခြဲျပီး သားကို ေစာင့္ရပါတယ္။

Antibiotic ေသာက္ေနတဲ့ ၾကားထဲက အဖ်ားက ျပန္ျပန္ၾကီးေတာ့ အနာတျခား ေဆးတျခားျဖစ္ေနမလားလို ့ စိတ္ပူမိေသးတယ္။ ဆရာ၀န္ကို H1N1 ျဖစ္မွာ ေၾကာက္တယ္ေျပာေတာ့ ေသြးေနာက္တခါ စစ္ခုိင္းျပန္တယ္။ ဒီတခါေသြးရလာဒ္က အကုန္ေကာင္းသြားတယ္။ H1N1မဟုတ္ပါတဲ့။ ေတာ္ေသးရဲ့။ အဲဒီvirus ရဲ့ သဘာ၀ကိုက အေနၾကာတတ္တယ္ဆုိပဲ။ ဒုကၡ။ အိမ္ရွင္ေတြ မလုိခ်င္ပဲ အလို္က္မသိ အတင္းကုတ္ကပ္ေနတဲ့ သူ ့ကို ကြ်န္မမုန္းလိုက္တာ။ သားေလးမ်က္နွာ ေခ်ာင္က်သြားတာေတြ ့ေတာ့ ငိုေတာင္ငိုခ်င္တယ္။ ကြ်န္မေရာ သူ ့အေဖပါ တပတ္ေလာက္ အိပ္ေရးေတြ ဆက္တုိက္ပ်က္ စိတ္ပန္း၊ လူပန္းဆိုေတာ့ လမ္းေတာင္ မတ္မတ္ မေလ်ွာက္နုိင္။ ေဂါက္ေတာက္ေတာက္ျဖစ္။ သားအေဖဆို ကားေမာင္းေနရင္း သီခ်င္းေတြ ေအာ္ေအာ္ဆိုေနရပါတယ္။ အိပ္ငိုက္ငိုက္သြားလို ့တဲ့။ ကြ်န္မတို ့ လူၾကီးေတြေတာင္ ပါးစပ္ပ်က္ျပီး ဘာမွ မစားခ်င္တာ သားဆို ပုိဆိုးပါတယ္။ သူ ့ခမ်ာ ေဆးေတြ တမ်ိဳးျပီးတမိ်ဳး မျငီးမညဴ ေသာက္ရွာပါတယ္။ သူမစားခ်င္ရင္ သားေလးေသးေသးေလးျဖစ္သြားမယ္၊ ပါ၀ါေတြမရွိေတာ့ဘူးျဖစ္သြားမယ္ ဆုိျပီး ေခ်ာ့ေကြ်းရပါတယ္။

ခုေတာ့ ထိုဧည့္သည္ ျပန္ေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။ မေန ့ကညေနကတည္းက သားအဖ်ား ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး။ သူ ့ေျခရာေလးေတြေတာ့ ခ်န္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ကြ်န္မတို ့၃ေယာက္လံုး ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္နဲ ့ေပါ့။ အဲဒီဧည့္သည္ သူမ်ားေတြဆီ အလည္သြားေနမွာ စိုးလို ့ ကြ်န္မတို ့ သားမိသားဖ ၃ေယာက္ ဘယ္မွမသြား အိမ္ထဲမွာ ေနၾကပါတယ္။ ေစ်းေတာင္ မသြားပါဘူး။ အိမ္နားက ညီအမအရင္းလို အားကိုးရတဲ့ တေက်ာင္းထဲထြက္ ညီမေလးတို ့ မိသားစု ေက်းဇူူူးေၾကာင့္ သားကို ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ေလးတို္က္နုိင္ပါတယ္။ ဘုရားပန္းေလးေတြလဲ မညွိးေတာ့ပါဘူး။ ခင္ရာေဆြမ်ိဳးပါပဲ။ ေဆြမ်ိဳးမရွိတဲ့ ဒီနုိင္ငံမွာ အဲဒီလို အားကိုးစရာ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိေနလို ့ ေနေပ်ာ္တာပါ။ သားကို စိတ္ပူလို ့ တပူပူျဖစ္သမွ်ကို တိုင္ပင္ေဖာ္ရတဲ့ ဆရာ၀န္သူငယ္ခ်င္းညီမေလး၊ အလုပ္ေတြ ရွ ုပ္ေနတဲ့ၾကားထဲက လာၾကည့္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအမ်ိဳးသားဆရာ၀န္တို ့ကိုလဲ အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ ့ ပတ္သက္ရင္ ကိုယ္က ဘာမွ နားမလည္ေတာ့ သူတို ့ အားကိုးစရာရွိလို ့ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ လူခ်င္းမေတြ ့ရေပမယ့္ အေ၀းကေန စိုးရိမ္ပူပန္ေပး အၾကံေပး ဆုေတာင္းေပးၾကတဲ့ ကြ်န္မရဲ့ ဘေလာ့ေရာင္းရင္းေတြကိုလဲ အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ခု အားလံုးပို ့သတဲ့ ေမတၱာေၾကာင့္ ကြ်န္မတို ့ မိသားစုျပန္ေနေကာင္းစျပဳလာပါျပီ။ ပို ့စ္အသစ္ေလးေတြ ျပန္ေရးပါေတာ့မယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္တံခါးေလးေတြလဲ ဖြင့္ထားၾကေနာ္။ အလြမ္းေတြ အတိုးခ် လာလည္မလုိ ့ပါ။

တန္ခူး
10:20am 11-May-2009