သဇင္နဲ ့ျပန္လည္ဆံုေတြ ့ျခင္း

ျမက္ရိုင္းေတြၾကား
ငါခ်စ္တဲ့သဇင့္အား
အရွင္လတ္လတ္ ျမွပ္နွံထားတယ္။

သဇင္ကေတာ့
ငါ့ကိုေပြ ့ဖက္
ငိုေၾကြးရင္း
နွ ုတ္ဆက္တယ္။

သဇင့့္ရင္ခြင္ကိုဖြင့္အျပ
ငါ့နွလံုးသားေတြ
တစစီက်ိဳးက်ကုန္တယ္။

သင္းပ်ံ ့ထံုေမြွး
သနပ္ခါးနံ ့ေလးေတြရယ္…
ေဖြးဆြတ္ျဖဴစင္
ရယ္သံလြင္လြင္ေလးေတြရယ္…
ရင္ခုန္လိွ ုက္ဖို
ဂီတာသံခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြရယ္…
မျပတ္မသား
မွ ုန္၀ါး၀ါးေျခရာေလးေတြရယ္…
အေအးျမဆံုး
သဇင္သူအျပံဳးေလးေတြရယ္…
……..
……..ေတြရယ္….
……..
……..ေတြရယ္….
……..
……..ေတြရယ္….
ျမက္ရိုင္းေတြၾကား
အရွင္လတ္လတ္ ျမွပ္ခံထားတဲ့
သဇင့္ရင္ထဲ
ေၾကေၾကကြဲကြဲ
ယေန ့ထက္တုိင္
သိမ္းထားတယ္။

တန္ခူး
3:47pm 26-May-2009
(ဒီတေခါက္ျပန္တုန္းက ျမက္ရိုင္းေတြၾကားေတြ ့ခဲ့ရတဲ့ သဇင္ေဆာင္ေလးရဲ့ ပံုရိပ္ကို အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုေလးရိုက္ရင္း ျဖစ္ေပၚခဲ့ရတဲ့ ေၾကကြဲမွ ုကို ခ်ေရးမိျခင္းပါ)

သားရွင္

သားရွင္ ဆိုိလို ့ တမ်ိဳးမထင္လိုက္ပါနဲ ့ေနာ္။ ေခါင္းစဥ္ျမင္လုိက္တာနဲ ့ သမီးရွင္ေတြက မ်က္ခံုးပင့္သြားမွာမို ့ ၾကိဳတင္ေျပာထားရတာပါ။ သားတေယာက္ျပျပီး သမီးရွင္ေတြကို အနိုင္နဲ ့ပိုင္းမလို ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥသွ်စ္တတင္း၊ နွမ္းတတင္းဆိုတဲ့ ဥပမာကုိ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သိပ္မုန္းခဲ့တာ။ ေယာက်ၤားေတြရွား မိန္းမေတြေပါလို ့ သိပ္မူမေနနဲ ့ ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မက သမီးရွင္ေတြနဲ ့ဆို အျမဲ စကားကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေျပာပါတယ္။

သားေလးက ပုစိေလးရွိေသး ဘာေၾကာင့္ သားရွင္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လာရသလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ဒီလုိပါ။ သားရဲ့ တိုးတက္မွ ုကို ဂရပ္ဆြဲရရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ လက စျပီး ဂရပ္က သိသိသာသာ ေထာင္တက္လာတာေတြ ့ရပါတယ္။ အရင္က သူ ့ဂရပ္က ေျဖးေျဖးခ်င္းတက္ျပီး တဆင့္နဲ ့တဆင့္ သိပ္ကို သိသာထင္ရွားပါတယ္။ ေႏွးလြန္းလုိ ့ေလ။ ခုေတာ့ ေနကုန္ေက်ာင္းေၾကာင့္လား၊ အသက္ေၾကာင့္လား မသိပါဘူး… လူေတြနဲ ့ဆက္ဆံေရး၊ စကားအေျပာအဆို အေတာ္ကို တိုးတက္လာတာပါ။ တိုးတက္လာတဲ့ အထဲမွာ အတုျမင္၊အတတ္သင္ ဆိုသလို ေကာင္းတာေတြေရာ၊ မေကာင္းတာေတြေရာ ေပါ့။ သားက ရယ္စရာေတြကို သိပ္သေဘာက်တတ္သလို သူက သူမ်ားကို ရယ္စရာေျပာလုိ ့ သူမ်ားေတြ သေဘာက်တာကိုလဲ သိပ္ၾကိဳက္ပါတယ္။ သူ ့အၾကိဳက္ကာတြန္း ဇာတ္ေကာင္ေတြက ရယ္စရာဇာတ္ေကာင္ (သို ့) စြန္ ့စားတဲ့ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ. Micky Mouse ထဲက Goofy ၾကီးကို သူက သိပ္ၾကိဳက္ပါတယ္။ ဟိုတေလာက Micky Mouse Show လိုက္ျပေတာ့ Goofy ထြက္လာရင္ သူက ရင္ေတြခုန္ေနေရာ။ cartoon network က pink panther ဆိုတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ပန္းေရာင္ျခေသၤ့ဆို သိပ္သေဘာက်။ Mr Bean ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့ ၾကည့္ၾကည့္ အျမဲတမ္း ပါးစပ္မပိတ္ပါဘူး။

အဲဒီလုိ ရယ္စရာၾကိဳက္တာက ဇာတ္လမ္း စ တာပါ။ သူ ့ေက်ာင္းမွာ ဆရာမက ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူ တေယာက္ကို သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ တြဲေပးပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္က သူငယ္ခ်င္းနဲ ့မွ်ေ၀ခံစားတတ္ေအာင္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းဆုိတာကို ပိုသိေအာင္လုိ ့ေပါ့။ သားသူငယ္ခ်င္းက စလံုးတရုတ္မေလး Valarie တဲ့။ ဆံပင္ဂုတ္၀ဲေလးနဲ ့ ခ်စ္စရာေလးပါ။ သားတို ့တတန္းလံုးမွာ Queen လို ့ေျပာလို ့ ရတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးနဲ ့ အရမ္းေခ်ာတဲ့ ေကာင္မေလး တေယာက္လဲရိွပါတယ္။ သူ ့နာမည္က angel တဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ တလက သားအိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ “I want to marry Valarie” လို ့ေျပာလိုက္ “I want to marry Angel” လို ့ေျပာလိုက္ ေျပာင္စပ္စပ္နဲ ့ ကြ်န္မနဲ ့သူ ့အေဖမ်က္နွာကို ၾကည့္လုိက္လုပ္လာပါတယ္။ သူ ့ဆီက အဲဒီစကားလံုးထြက္လာေတာ့ ကြ်န္မေရာ သူ ့အေဖပါ မ်က္လံုးျပဴးသြားပါတယ္။ ဘယ္ကမ်ား သိလာပါလိမ့္ေပါ့။ အိမ္ကေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ ့မွ မျဖစ္နိုင္။ ေက်ာင္းက တေယာက္ေယာက္ဆီက ရလာတာျဖစ္မယ္လုိ ့ ၾကိတ္ေျပာမိၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သားအဲဒီလုိေျပာရင္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနလုိက္ပါတယ္။ သူ ့အလုိလိုမ်ား ေပ်ာက္သြားမလားလို ့ပါ။ မရပါဘူး။ တခါတေလ ကြ်န္မမ်က္နွာကို တည့္တည့္ၾကည့္ျပီး အဲဒီစကားေျပာလာေတာ့ ကြ်န္မတခုခု တုန္ ့ျပန္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။ ကြ်န္မက သားကို marry ဆိုတာ ဘာလဲသားလို ့ ျပန္ေမးၾကည့္ပါတယ္။ သူက marry ဆိုတာ love တဲ့။ အဲဒီက်မွ ေတာ္ပါေသးရဲ့လို ့ ဟင္းခ် နိုင္ပါတယ္။ အနက္ကို မသိပဲ သူမ်ားေျပာလို ့ လိုက္ေျပာတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ ကြ်န္မရွင္းျပရပါတယ္။ သားသူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို ခ်စ္တယ္လုိ ့ေျပာခ်င္ရင္ Love လို ့သံုးရတယ္။ marry ဆိုတာ သားအရြယ္နဲ ့ မေျပာသင့္တဲ့၊ မယဥ္ေက်းတဲ့ စကားလံုးလို ့။ ျပီးေတာ့ သူ ့ကို ေျပာခိုင္းၾကည့္ပါတယ္။ “I love Valarie” မိ္န္းခေလးေတြတင္မကပဲ “I love Abel” ေယာက်ၤားေလးေတြကိုပါ ေျပာခိုင္းရပါတယ္။ သူက လြယ္လြယ္ကူကူ လက္ခံသြားလို ့ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ ေနာက္ သူ ့ဆရာမနဲ ့ ေတြ ့ေတာ့မွ ဇာတ္လမ္းကုိ ေရလည္ပါေတာ့တယ္။ သူတုိ ့အတန္းထဲက ေကာင္ေလးတေယာက္က အဲဒီစကားလံုးကို သယ္လာတာတဲ့။ အဲဒီေကာင္ေလးက အဲဒီလုိ ေျပာရင္ က်န္တဲ့ကေလးေတြက ရယ္ၾကေရာ။ အဲဒါကို သားက ရယ္စရာအေနနဲ ့ သေဘာက်ျပီး အတုခ်က္ခ်င္းခုိးတာတဲ့။ သူပါအဲဒီလုိ လုိက္ေျပာ တျခားသူေတြ ရယ္ရင္ သေဘာေတြက်ေနေရာေတာ့။ သူ ့ဆရာမကလဲ အပ်ိဳေလးဆိုေတာ့ ဘယ္လုိရွင္းျပရမွန္း အခက္ေတြ ့ေနတာဆုိပဲ။ ကြ်န္မကလဲ အိမ္မွာ ကြ်န္မရွင္းျပတာကို သူ ့ဆရာမကို ျပန္ေျပာျပရပါတယ္။ ကြ်န္မအေတြးေတြက အဲဒီကဆန္ ့သြားတာပါ။

ဒီနုိင္ငံမွာ တခ်ိဳ ့ကေလးေတြ အလယ္တန္းေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ဘ၀ထဲက အတြဲေလးေတြနဲ ့။ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးနဲ ့အတြဲေလးေတြ ေတြ ့ရင္ ကြ်န္မ ၾကိတ္ၾကိတ္ သက္ျပင္းခ်မိပါတယ္။ ငါ့သားေလးမ်ားျဖစ္ေနရင္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ ့ပါ။ သားကို အခ်ိန္တန္ ခ်စ္သူရွာ အခ်ိန္တန္ အိမ္ေထာင္ျပဳတာ နားလည္ေပးဖို ့ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားေပမယ့္ အခ်ိန္မတန္ပဲ စိတ္ကစားျပီး ေလွ်ာက္လုပ္မွာ အလြန္စိုးရိမ္မိပါတယ္။ ဘယ္လုိမ်ား နားလည္ေအာင္ ေျပာျပဆံုးမရမလဲဆုိတာလဲ အျမဲစဥ္းစားမိတယ္။ ေနာက္ျပီး… သားရဲ့ခ်စ္သူ အိမ္ေထာင္ဘက္ မိန္းခေလးေလး ကြ်န္မေခြ်းမေလးကို ျမန္မာမိန္းခေလးတေယာက္ပဲ ျဖစ္ေစခ်င္မိတယ္။ ကြ်န္မအမ်ိဳးသားကေတာ့ ျဖစ္နိုင္ဖို ့ အလားအလာနည္းလုိ ့ ခုကတည္းက စိ္တ္ေလ်ာ့ထားဖို ့ သတိေပးပါတယ္။ ဘာသာတူေလာက္ဆို ေတာ္ေရာေပါ့တဲ့။ ကြ်န္မကေတာ့ (ေလာဘၾကီးတယ္ပဲဆိုဆို) ကြ်န္မပတ္၀န္းက်င္က ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းသမီး ျမန္မာမေလးေတြနဲ ့ ခုကတည္းက ရင္းရင္းနွီးနွီးေနေစပါတယ္။ (သမီးရွင္ေတြကေတာ့… ေၾသာ္… တန္ခူးတေယာက္ ငါ့တို ့အိမ္ ခဏခဏလာေနတာ ဒါေၾကာင့္ကိုးလုိ ့ ခုမွ သေဘာေပါက္သြားၾကမယ္ ထင္ပါရဲ့… အဲဒါတခုထဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး…ညည္းတို ့ကိုလဲ ခင္လုိ ့ပါေအ) ျမန္မာကေလး အမ်ားစုရွိမယ့္ေနရာကိုလဲ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ေခၚသြားတတ္ပါတယ္။ အရြယ္ေလးနဲနဲရလာရင္ သူတို ့အခ်င္းခ်င္းေတြ ခဏခဏဆံုေစဖို ့ ဘာပဲြညာပဲြေလးေတြ လုပ္ေပးမယ္လို ့ စဥ္းစားထားပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ အဲဒီလုိ ဖန္တီးယူလို ့မွ မရတာပဲေနာ္။ သားဖူးစာရွင္ဟာ သားကိုယ္တိုင္ နွစ္သက္ျမတ္နိုးတဲ့သူပဲ ျဖစ္သင့္တာေပါ့။ အဲဒါမွ သားစိတ္ခ်မ္းသာရမယ္ မဟုတ္လား။ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ဘာသာတူမွ၊ လူမ်ိဳးတူမွ ဆိုတဲ့ စည္းမ်ဥ္းေဘာင္ေတြထက္ အခ်စ္နဲ ့နားလည္မွ ု ျပီးေတာ့ သစၥာတရားက ပိုအေရးၾကီးတာ မဟုတ္လား။ ကြ်န္မကိုယ္တုိင္လဲ ကြ်န္မခ်စ္တဲ့သူကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ သားရဲ့ နွလံုးသားကို ကြ်န္မလုိသလို ပံုသြင္းမယ္လုိ ့ မတရားသျဖင့္ မစဥ္းစားပါဘူး။ တခုပါပဲေလ။ ကြ်န္မရဲ့ ေရွးက်တဲ့၊ သိပ္ေခတ္မမွီတဲ့၊ အစဲြအလန္းၾကီးတဲ့ လမ္းေလးတခု သားကို ညြွန္ေပးတာပါ။ သားကလဲ အဲဒီလမ္းေပၚ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေလွ်ာက္ခ်င္ရင္ ကြ်န္မ၀မ္းသာရမွာေပါ့။ သားက တျခားလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရင္လဲ နားလည္ေပးဖို ့ ခုကတည္းက အားေမြးေနမိပါတယ္။

တန္ခူး
10:00am 21-May-2009

အေျဖ

ခုတေလာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနလို ့ ဘာစာမွ မေရးခ်င္ပါဘူး။ ေရးဖို ့ၾကိဳးစားပါတယ္။ တပိုဒ္ေလာက္ေရးလိုက္ ျပန္ဖ်က္လိုက္နဲ ့ စာရြက္ေတြသာဆို စာရြက္ျခင္းၾကီးျပည့္သြားမလားပဲ။ ထိုင္ထိုင္ေတြးလိုက္… ေငးလိုက္ အဲဒီလိုေလး ေနေနခ်င္တယ္။ ျပီးေတာ့… မွန္လဲမၾကည့္ခ်င္ဘူး။ အတၱအခိုးအေငြ ့ေတြေအာက္က ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ထြက္ေပါက္ရွာေနတတ္တဲ့ ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြ ကိုယ္မုန္းလြန္းလို ့။ ဘယ္သူနဲ ့မွ သိပ္စကားမေျပာျဖစ္ေအာင္ေနတယ္။ စကား… စကားေတြပဲ ထိုင္ထိုင္ေျပာေနတတ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒဏ္ခတ္ၾကည့္တာပါ။ ငယ္ငယ္က သခ်ၤာတပုဒ္ စဥ္းစားရင္ ေနာက္ဘက္က ျပန္စဥ္းစားသလို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးကိုယ္က အရင္းအျမစ္ျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ စဥ္းစားစရာ သိပ္မလိုပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မညွာမတာ ေ၀ဖန္ရရင္ စဥ္းစားေနတာကိုက ကိုယ့္ထြက္ေပါက္ကိုယ္ရွာေနတာပဲမိုလား။ ဟုတ္ကဲ့။ ခုတေလာ… စာမေရးျဖစ္တဲ့ အဓိကအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ၾကည့္မရျဖစ္ေနလို ့ပါရွင္။

အဲဒီလို ဘာမွ သိပ္အျဖစ္မရွိလွတဲ့ ကိုယ္က အေရမရ၊ အဖတ္မရေတြ စဥ္းစားရင္း ဟိုတေလာက သားကို အဂၤလိပ္စာ အဖတ္သြက္ေအာင္ ငွားေပးတဲ့ စာၾကည့္တိုက္က စာအုပ္ပါးပါးေလးတခုကို သြားသတိရမိလို ့ပါ။ ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။ တခါတေလက်ေတာ့ ရွ ုပ္တာေတြ စဥ္းစားရင္း ရွင္းတာေလးက ကိုယ့္အေျဖျဖစ္ေနတတ္တယ္မိုလား။ စာအုပ္ေလးက…

“တပည့္တို ့ေရ… ၁ ကေန ၁၀ ထိကို ၁စကၠန္ ့အတြင္း ေရတြက္နုိင္တဲ့သူ ဒီအတန္းထဲမွာ ရွိသလား” လို ့ဆရာမက ေမးတယ္။

“ကြ်န္ေတာ္ ေရတြက္နုိင္ပါတယ္ ဆရာမ”

“ေကာင္းပါျပီကြယ္… ကဲ…ဆရာမက နာရီေလးၾကည့္ထားမယ္… စေတာ့”

“ ၁ ၂ ၃ ၄ ၅”

“အခ်ိန္ျပည့္ျပီကြဲ ့”

အဲဒီလုိပဲ တေယာက္ျပီးတေယာက္ၾကိဳးစားၾကေပမယ့္ အခ်ိ္န္သာျပည့္သြားတယ္။ မေအာင္ျမင္ၾကပါဘူး။

“ကဲ… အရွံ ုးေပးၾကျပီလား… ၾကိဳးစားၾကည့္ဦးမလား”

“ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုးေပါင္းျပီး ၾကိဳးစားၾကည့္ဦးမယ္ ဆရာမ”

“သိပ္ေကာင္းတဲ့အစီအစဥ္ပါကြယ္” ဆရာမ မ်က္နွာက ျပံဳးရြွင္သြားပါတယ္။

ခဏၾကာေတာ့…

“ဆရာမေရ… ကြ်န္ေတာ္တို ့အားလံုး တၾကိမ္ၾကိဳးစားၾကည့္ပါမယ္”

“ဟုတ္ပါျပီကြယ္… ကဲ… ဆရာမ အခ်ိန္ေလးၾကည့္မယ္.. စေတာ့”

“၂ ၄ ၆ ၈ ၁၀” အားလံုးျပိဳင္တူ ခပ္သြက္သြက္ အခ်ိန္အတိုင္းအတာအတြင္းမွာ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေျပာနိုင္သြားသည္။

“အိုး… သိပ္ေတာ္တဲ့ ငါ့တပည့္ေတြပဲ… ဒါဆရာမလိုခ်င္တဲ့ အသင္းအဖြဲ ့နဲ ့စုေပါင္း လုပ္ကိုင္ျခင္း ရလာဒ္ေပါ့… ”

စာအုပ္ေလးက ဒီေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ေလးကို ရွင္းျပတုန္းက သားက မ်က္လံုးေလး ကလည္ကလည္နဲ ့ သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ ခု ျပန္ေတြးၾကည့္မွ…သားက ဘယ္နားလည္ပါ့မလဲေလ။ ရွင္းျပတဲ့ ကြ်န္မကိုယ္တုိင္က သိပ္မွ နားမလည္တာဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။

တန္ခူး
10:10am 19-May-2009

ကြ်န္မမုန္းတဲ့ထိုဧည့္သည္

ကြ်န္မ ပို ့စ္အသစ္မတင္ျဖစ္တာ တပတ္ေက်ာ္သြားခဲ့ပါျပီ။ စိတ္ပူေနၾကမွာ စိုးလို ့ သတင္းစကားေလး ကဗ်ာကရာခ်န္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မ ဆီိကို အီးေမးလ္ေလးေတြပို ့ သတင္းေမးၾကသူေတြေရာ ေကာ္မန္ ့ေလးခ်န္ သတင္းေမးၾကသူေတြေရာ ပို ့စ္အသစ္မတင္ျဖစ္ေပမယ့္ လာလည္ၾကသူမ်ားအားလံုးကို အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အားလံုးရဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာနဲ ့ ၾကီးမားတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြအတြက္လဲ ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။

ကြ်န္မ ပို ့စ္အသစ္မတင္ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္မတို ့အိမ္ကို ကြ်န္မမုန္းတဲ့ ဧည့္သည္ လာေရာက္ေမႊေႏွာက္သြားလို ့ပါ။ ခုအဲဒီ ဧည့္သည္က ျပန္ေတာ့မယ့္ အရိပ္အေယာင္ျပေနလို ့ ဟင္းခ်နိုင္ပါတယ္။ သူကေတာ့ တျခားမဟုတ္ပါဘူး ကြ်န္မတို ့ မိသားစု ၃ ေယာက္လံုးဆီကို မဖိတ္ေခၚပဲ ၀င္လာတဲ့ virus တမိ်ဳးေပါ့။ ပထမဆံုး သားေလးဆီကို လာျပီး သားေလးဆီကတဆင့္ ကြ်န္မ၊ ကြ်န္မဆီက တဆင့္ သူ ့အေဖဆီ ျပန္ ့နွံ ့သြားခဲ့တာပါ။ အခ်ိန္ကလဲ တကမာၻလံုးမွာ H1N1 virus ေၾကာင့္ တုန္လွ ုပ္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မလဲ သားအတြက္ အေတာ္ စိုးရိမ္မိတာပါ။

ကြ်န္းေသးေသးေလးမွာ ေနရတာ ပ်င္းလွခ်ည္ရဲ့ဆို မေလးရွားသြားဖို ့ လက္မွတ္၀ယ္ျပီးမွ H1N1 သတင္းက စၾကားေတာ့ ခ်ီတုန္ခ်တုန္နဲ ့ ေနာက္ဆံုး ပိုက္ဆံေလးနွေမ်ာျပီး risk ယူသြားလိုက္မိတာပါ။ ျပန္ေရာက္ျပီး ေနာက္တရက္ည သားကိုယ္ေတြပူေတာ့ ကိုယ့္အပူေတြကလဲ ငယ္ထိပ္ေရာက္သြားပါတယ္။ မေလးရွား ဘက္က ကုန္းလမ္းအ၀င္ကို ကိုယ္အပူခ်ိ္န္တိုင္း စစ္ေဆးတာ ဘာမွလဲ မလုပ္ေတာ့ ပိုေၾကာက္တာေပါ့။ ေနာက္တေန ့ ဆရာ၀န္ဆီသြားေတာ့ virus ေၾကာင့္ လည္ပင္းနာ အဖ်ားၾကီးတယ္တဲ့။ သားခမ်ာ တေန ့ကုန္ ေဆးေတြ လွည့္ေသာက္ေနရရွာပါတယ္။ အဖ်ားကလဲ ပံုမွန္ ျပန္ျပန္လာျပီး ၂ရက္ေျမာက္ေတာ့ အဲဒီဧည့္သည္က ကြ်န္မဆီ နယ္ခဲ် ့လာပါတယ္။ သားအဖ်ားမက်ေတာ့ စိတ္ပူျပီး ဆရာ၀န္ဆီ ထပ္သြား ေသြးစစ္၊ ဓာတ္မွန္ရိုက္လုပ္ရပါေသးတယ္။ ဓာတ္မွန္ရိုက္ျပီးမွ သိရတဲ့ အသစ္တခုက အဆုတ္ေလျပြန္ေရာင္တာပါ ျဖစ္ေသးတယ္တဲ့။ ေဆးခန္းက စက္ငွားျပီး အဆုတ္ထဲကို ေဆးေတြ စက္နဲ ့ရွ ူသြင္းရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၂ ရက္ၾကာေတာ့ သားအေဖဆီ ထပ္နယ္ခ်ဲ ့ျပန္ပါေရာ။ ကြ်န္မတို ့က လူၾကီးေတြမို ့ အဖ်ားမရွိေပမယ့္ ေခ်ာင္းဆိုး၊ လည္ေခ်ာင္းနာ၊ တကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲနဲ ့ အေတာ္ ေနရခက္ပါတယ္။ သားအဖ်ားက ညဖက္ေတြ တက္တတ္တာမို ့ ညကို ဂ်ဴတီခြဲျပီး သားကို ေစာင့္ရပါတယ္။

Antibiotic ေသာက္ေနတဲ့ ၾကားထဲက အဖ်ားက ျပန္ျပန္ၾကီးေတာ့ အနာတျခား ေဆးတျခားျဖစ္ေနမလားလို ့ စိတ္ပူမိေသးတယ္။ ဆရာ၀န္ကို H1N1 ျဖစ္မွာ ေၾကာက္တယ္ေျပာေတာ့ ေသြးေနာက္တခါ စစ္ခုိင္းျပန္တယ္။ ဒီတခါေသြးရလာဒ္က အကုန္ေကာင္းသြားတယ္။ H1N1မဟုတ္ပါတဲ့။ ေတာ္ေသးရဲ့။ အဲဒီvirus ရဲ့ သဘာ၀ကိုက အေနၾကာတတ္တယ္ဆုိပဲ။ ဒုကၡ။ အိမ္ရွင္ေတြ မလုိခ်င္ပဲ အလို္က္မသိ အတင္းကုတ္ကပ္ေနတဲ့ သူ ့ကို ကြ်န္မမုန္းလိုက္တာ။ သားေလးမ်က္နွာ ေခ်ာင္က်သြားတာေတြ ့ေတာ့ ငိုေတာင္ငိုခ်င္တယ္။ ကြ်န္မေရာ သူ ့အေဖပါ တပတ္ေလာက္ အိပ္ေရးေတြ ဆက္တုိက္ပ်က္ စိတ္ပန္း၊ လူပန္းဆိုေတာ့ လမ္းေတာင္ မတ္မတ္ မေလ်ွာက္နုိင္။ ေဂါက္ေတာက္ေတာက္ျဖစ္။ သားအေဖဆို ကားေမာင္းေနရင္း သီခ်င္းေတြ ေအာ္ေအာ္ဆိုေနရပါတယ္။ အိပ္ငိုက္ငိုက္သြားလို ့တဲ့။ ကြ်န္မတို ့ လူၾကီးေတြေတာင္ ပါးစပ္ပ်က္ျပီး ဘာမွ မစားခ်င္တာ သားဆို ပုိဆိုးပါတယ္။ သူ ့ခမ်ာ ေဆးေတြ တမ်ိဳးျပီးတမိ်ဳး မျငီးမညဴ ေသာက္ရွာပါတယ္။ သူမစားခ်င္ရင္ သားေလးေသးေသးေလးျဖစ္သြားမယ္၊ ပါ၀ါေတြမရွိေတာ့ဘူးျဖစ္သြားမယ္ ဆုိျပီး ေခ်ာ့ေကြ်းရပါတယ္။

ခုေတာ့ ထိုဧည့္သည္ ျပန္ေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။ မေန ့ကညေနကတည္းက သားအဖ်ား ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး။ သူ ့ေျခရာေလးေတြေတာ့ ခ်န္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ကြ်န္မတို ့၃ေယာက္လံုး ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္နဲ ့ေပါ့။ အဲဒီဧည့္သည္ သူမ်ားေတြဆီ အလည္သြားေနမွာ စိုးလို ့ ကြ်န္မတို ့ သားမိသားဖ ၃ေယာက္ ဘယ္မွမသြား အိမ္ထဲမွာ ေနၾကပါတယ္။ ေစ်းေတာင္ မသြားပါဘူး။ အိမ္နားက ညီအမအရင္းလို အားကိုးရတဲ့ တေက်ာင္းထဲထြက္ ညီမေလးတို ့ မိသားစု ေက်းဇူူူးေၾကာင့္ သားကို ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ေလးတို္က္နုိင္ပါတယ္။ ဘုရားပန္းေလးေတြလဲ မညွိးေတာ့ပါဘူး။ ခင္ရာေဆြမ်ိဳးပါပဲ။ ေဆြမ်ိဳးမရွိတဲ့ ဒီနုိင္ငံမွာ အဲဒီလို အားကိုးစရာ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိေနလို ့ ေနေပ်ာ္တာပါ။ သားကို စိတ္ပူလို ့ တပူပူျဖစ္သမွ်ကို တိုင္ပင္ေဖာ္ရတဲ့ ဆရာ၀န္သူငယ္ခ်င္းညီမေလး၊ အလုပ္ေတြ ရွ ုပ္ေနတဲ့ၾကားထဲက လာၾကည့္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအမ်ိဳးသားဆရာ၀န္တို ့ကိုလဲ အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ ့ ပတ္သက္ရင္ ကိုယ္က ဘာမွ နားမလည္ေတာ့ သူတို ့ အားကိုးစရာရွိလို ့ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ လူခ်င္းမေတြ ့ရေပမယ့္ အေ၀းကေန စိုးရိမ္ပူပန္ေပး အၾကံေပး ဆုေတာင္းေပးၾကတဲ့ ကြ်န္မရဲ့ ဘေလာ့ေရာင္းရင္းေတြကိုလဲ အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ခု အားလံုးပို ့သတဲ့ ေမတၱာေၾကာင့္ ကြ်န္မတို ့ မိသားစုျပန္ေနေကာင္းစျပဳလာပါျပီ။ ပို ့စ္အသစ္ေလးေတြ ျပန္ေရးပါေတာ့မယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္တံခါးေလးေတြလဲ ဖြင့္ထားၾကေနာ္။ အလြမ္းေတြ အတိုးခ် လာလည္မလုိ ့ပါ။

တန္ခူး
10:20am 11-May-2009