Tuesday, February 5, 2008

စြယ္ေတာ္ေဝးေဝး


အဲဒီေန႔က စြယ္ေတာ္ေတြ ခ်ဳံးပြဲခ်ငိုၾကတယ္။ ေဆာက္တည္ရာမရေတာ့ ေျခလွမ္းေတြက ဦးတည္ရာမဲ့။ အားလံုးရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြက လြမ္းရိပ္သန္းလို႕။ တိုင္လံုးႀကီးေတြကိုဖက္ျပီး ပက္ပက္စက္စက္ငိုေနတဲ႔ အတန္းထဲကေကာင္ေလးကိုေတြ႕ေတာ႕ ခါတိုင္းလို မႃပံုးျဖစ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က မ်က္ရည္ဝဲ။ ေႂကြက်လာတဲ႕ စကားပန္းႁဖူႁဖူေလးေတြ တျမတ္တနုိးေကာက္ေနမိေတာ့ နွစ္ငယ္တန္းကေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕ နားမလည္သလို ေငးသြားၾကတယ္။ ကားပတ္ကင္မွာေတာ႔ အေျဖမရမက ေတာင္းခံေနရပံုရတဲ႕ ေကာင္မေလး။ အ႐ူးအမူးစြဲလန္းေနတဲ႕ မ်က္ဝန္းတစံုေအာက္မွာ ႐ွက္ေသြးေတြျဖာလို႕။ ေလနုေအးကေနာ႔ေတာ့ ကိုယ္ဆံပင္႐ွည္ေတြက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျမက္႐ုိင္းေတြနဲ႕အႃပိုင္ အထိန္းအကြပ္မဲ႕။ ခေရပန္းရနံ႕ေလးကသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕။ ခေရပင္ေလးေတြ စီစီရီရီနဲ႕ ခ်စ္သူလမ္းၾကားေလးမွာ တြဲလက္ေတြ။ ဘဝထဲဝင္ဖို႕ အားယူေနၾကရဲ႕။ ခ်ိဳင္႕ဝွမ္းေလးထဲက စာသင္ေဆာင္ေတြမွာ ပထမနွစ္က ေျခရာေတြ႐ွာေဖြမိေသး။ တီေပတံတကားကား၊ ပံုဆြဲစကၠဴလိပ္ကို႔႐ုိ့ကားယားနဲ႔ ဆံပင္တိုတိုေကာင္မေလးတေယာက္ပံုရိပ္က မျပတ္မသား။ စြယ္ေတာ္ေတြက အဲဒီနားတဝိုက္မွာ အေဖာ္အသင္းနဲ႔။ ဟိုးကမိုးပ်ံတံတားေပၚမွာ ေခ်ာ္လဲခဲ႔တုန္းက ဝိုင္းလက္ခုပ္တီးခဲ႔တဲ႔ အစုတ္ပလုတ္ေတြကို ခုေတာ့လြမ္းခ်င္ခ်င္။ မၾကာေသးခင္ကမွ ေလာေလာလတ္လတ္ ေမတၱာမၽွသြားတဲ့ ဆရာနဲ႕ဆရာမကို ေတြ႕ေတာ့အားက်မိသလိုလို။ ဒီအရိပ္ေအာက္က သူတို႕ဘဝက ၿငိမ္းခ်မ္းပါဘိ။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အနာဂတ္လမ္းက ေဝေဝဝါးဝါး။ လက္ခုပ္သံတခ်ိဳ႕ေၾကာင္႕ ေငးၾကည့္မိေတာ႔ ေမဂ်ာမတူ၊ နွစ္တူတဲ့ေက်ာင္းသားတေယာက္ ၾသဘာလမ္းမွာ အမွတ္တရေျခရာေတြ ေႁခြခ်။ Lေဆာင္ေတြေ႐ွ႔က ေလွကားထစ္ေတြမွာ ခဏမွီေငး။ စိန္ပန္းပင္ေတြက ကနြဲ႕ကလ်နဲ႔။ ဆင္းရဲသားဂိတ္ကေလးက စည္စည္ကားကား။ ငုဝါပင္ကေလးေတြက ထီးမပါ။ ABCD ညီအကိုေတြက ညေနမေစာင္းခင္ မူးေနၾကၿပီ။ တစ္တစ္ခြခြဆဲသံတခ်ိဳ႕ကပဲ လြမ္းစရာ။ ဒီေလွကားထစ္ကေလးရဲ႕ေအာက္မွာ ခင္ေမာင္တိုးနဲ႕ လြမ္းေနၾကသူတခ်ိဳ႕။ ေနြးေအးကို နွုတ္ဆက္အနန္းေပးေနတုန္း အေဆာင္သူယဥ္ယဥ္ေလးက AUTOေပၚကို အမွတ္တရေတြ အန္ခ်ခိုင္းတယ္။ AUTOေပၚက ကိုယ္႕ဓာတ္ပံုနံေဘးမွာ စကားလံုးေတြ ဖြဲ႕သီေပး။ လွူပ္လွီလွူပ္လွဲ႕ ယဥ္စစအလွဘုရင္မေလးရဲ႕ ေျခလွမ္းကို ခံစားေနၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသားတစုက နံေဘးမွာ။ အခ်ိန္မတန္ခင္ ယစ္မူးေပါက္ကြဲေနတဲ႔သူတခ်ိဳ႕ကို စာနာမိေသး။ ေလအေဝွ႔မွာ ပိေတာက္ပင္ေတြ႐ွိူက္သံ။ ဆည္းဆာမွာ ဂ်ီေဟာကႀကိတ္ႀကိတ္ငို။ အေဆာင္သူေတြအလြမ္း ဘယ္ေျပလိမ္႔။ အေဆာင္တံခါးေခါက္ အလည္ေရာက္ေတာ့ မ်က္ဝန္းေတြနီနီရဲ။ ျပန္ဆံုနိုင္မွာလား။ အခုလို ဆယ္စုနွစ္ေတြၾကာေအာင္။ သံေယာဇဥ္ေတြက ထပ္ထပ္ရစ္ေနွာင္။ အႁဖူေရာင္ဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရက္။ အလြမ္းေတြနစ္ႁမုပ္ေနတဲ႔ ဂ်ီေဟာည။ အေဆာင္ေ႐ွ႕က ေတးသံေတြက ငိုေႂကြးေနဆဲ။ မနက္ျဖန္ဆို ငါဟာေက်ာင္းသားမဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ႔။ ႐ွူး...မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႕ မေအာ္နဲ႕ကြာ။ အဲဒီအမွန္တရား ငါမၾကားခ်င္ဆံုးပဲ။
တန္ခူး
5:30PM 05-Feb-2008

13 comments:

ကုိေပါ said...

အဲဒါနဲ႔ဘဲ တာ၀န္ေက်လြန္းတဲ့ စားပြဲတင္နာရီတလုံးကုိ ႐ုိက္ခြဲပစ္လုိက္ေရာတဲ့လား။

မွတ္မွတ္ရရ။ အဲသည္တုန္းက ကဗ်ာဆရာမတေယာက္ရဲ႕ (ဗုဒၶဘာသာမိသားစုကထုတ္ေ၀တဲ့) အမွတ္တရ ေအာ္တုိစာအုပ္မွာ ေဟာသည္လုိ ေရးေပးမိခဲ့။

၀ုိင္အုိင္တီတြင္
ဆုံစဥ္ခဏ
ေမ့မရလုိ႕
ေန႔ညဘယ္ခါ
နာရီစကၠန္႔
ေျပာင္းတုံအံ့လည္း
အလန္႔တၾကား
ႏွလုံးသား၀ယ္ လြမ္းသြားမယ္....တဲ့။

သည္အေၾကာင္းေတြကုိေရးေတာ့ ကဗ်ာဆရာမရဲ႕ (အေ၀းဆုံးခရီးကုိ ထြက္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့) သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကုိပါ တဆက္တည္း သတိရမိေသးတယ္။

Anonymous said...

ဒို့လဲသစ္ပုတ္ပင္ၾကီးေအာက္ကအလြမ္းေၿခရာေတြရယ္, အဓိပဓိလမ္းကမ်က္ရည္ေတြရယ္, ဂ်ပ္ဆင္အိုၾကီးနံေဘးကရိွဳက္သံေတြရယ္, ပုဂံလမ္းကရယ္သံလြင္ခ်ိဳခ်ိဳေတြရယ္,,,,,,ကို....

Anonymous said...

.........
..........
ခေရေတြရဲ႕ငို႐ွုိက္သံသဲ့သဲ့
ခပ္လွမ္းလွမ္းကပင္ၾကားလိုက္မိရဲ႕..
အေျပးသြားမိျပန္ေတာ့
ျမက္႐ိုင္း႐ွည္ေတြ ကိုယ့္ကိုေပြ႔ဖက္
နွုတ္အဆက္မွာ
ခေရေတြနဲ႔အတူ ကိုယ္ငိုေနခဲ့မိတယ္။

ကလိုေစးထူး said...

က်ေနာ္ တကယ္ မေရးတတ္ဘူးဗ်ာ။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ၀ါက်တိုေလးေတြနဲ႔ သ႐ုပ္ေဖာ္တာမ်ိဳးကုိ…။ အတုယူတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေလးငါးေခါက္ေလာက္ ဖတ္ျဖစ္လုိက္တယ္ တန္ခူးေရ…။

pandora said...

ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ေရေရလည္လည္ ခံစားရတဲ့ အရသာ စြယ္ေတာ္နဲ႕ ကံ႕ေကာ္ အတူတူပါ။

thamudayanwe said...

hi, I remember YIT, i'll link you on later.
Thanks for sharing,
By the way, which batch you are?
I think Ko paw also i'll be know, i'm not sure.
I loke your writing.
Carry on!!
Thanks for this post.

သက္ေဝ said...

စြယ္ေတာ္ရယ္... L ေတြရယ္...
Lover's Lane ရယ္... Building 6, 7, 8 ရယ္... ေႏြးေအးရယ္...
ေက်ာင္းကိုလြမ္းတယ္...

Anonymous said...

ဒီကဗ်ာ ကုိ သတိ ရမိတယ္


ကသစ္လၫ္းနီ လက္ပံနီခ်ိန္္
မ်က္ရၫ္လၫ္းစို ရင္ထဲငိုေပါ႕
လိွုက္ဖိုခံခက္ ေျပာမထြက္မို႔
နွုတ္ဆက္ခဲ႕တယ္ ေရာင္းရင္းရယ္

တန္ခူး said...

ကိုေပါေရ...အဲဒီကဗ်ာေလးကို ဗုဒၶဘာသာမိသားစုက အႁဖူေရာင္သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႕အတူ သတိရေနပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕အေ၀းဆုံးခရီးကုိ ထြက္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ ခ်စ္တဲ႕သူငယ္ခ်င္းတေယာက္အေၾကာင္းကိုpostတခုေရးဖို႕႐ွိပါတယ္။

နွင္းပန္းေရ...အၿမဲမက္တတ္တဲ႕အတိတ္အိပ္မက္ခ်ိဳေတြေပါ႔။

ျမက္႐ိုင္း႐ွည္ေတြတဲ့လားထေနာင္းရယ္။ ဟုတ္တယ္...ျမက္႐ိုင္းေတြလဲအေတာ္႐ွည္လွေပါ႔၊ ခေရေတြလဲမ်က္ရည္စို႐ြွဲ၊ စြယ္ေတာ္ေတြေရာ႐ုိင္းမ်ား႐ုိင္းကုန္ၿပီလားကြယ္။

ကိုေစးထူးရဲ႕commentေလးကေနာက္postေတြေရးဖို႕အင္အားပါ။

ဟုတ္ပါတယ္ပန္ရယ္...ေက်ာင္းကိုလြမ္းတဲ့အလြမ္းက အားလံုးတူၾကမွာပါ။

နြယ္ေရ...အားေပးတာေက်းဇူးပါ။ နြယ့္blogေလးကိုလဲ ကၽြန္မနွစ္သက္ပါတယ္။ ကၽြန္မကနြယ့္ထက္ႀကီးမွာေသခ်ာတယ္။
ေမဂ်ာကElectronicsပါ။ နြယ္ကCivilထင္တယ္။ ကိုေပါနဲ႕ကေမဂ်ာတူေပမယ့္ ကၽြန္မကအတန္းႀကီးပါတယ္။ ညီအမေတြျပန္ေတြ႕ရသလိုပါပဲ။ Linkေပးမယ္ဆိုတာေက်းဇူးပါ။ ေနာက္လဲလာလည္ဖို႕ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ နြယ္႔ဆီလဲခဏခဏလာလည္မယ္ေနာ္။

သက္ေဝေရ...ရင္ခုန္သံေတြတူတူပဲေပါ့ေနာ္။

Anonymousေရ...

စြယ္ေတာ္လဲေဝ ခေရေႂကြခ်ိန္
မ်က္ရၫ္လၫ္းစို ရင္ထဲငိုေပါ႕
လိွုက္ဖိုခံခက္ ေျပာမထြက္မို႔
နွုတ္ဆက္ခဲ႕တယ္ သူငယ္ခ်င္းရင္းရယ္။

Kaung Kin Ko said...

စြယ္ေတာ္ေဝးေဝးကို ခံစားသြားပါတယ္ဗ်ာ။ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ ့ပံုကိုျမင္ေတာ့ ႏွစ္လေလာက္ တက္ခဲ့ရတဲ့ ဘဝကို သတိရမိပါတယ္။

တန္ခူး said...

ေက်းဇူးပါေကာင္းကင္ကို။

Anonymous said...

မ.. ဒီပို္စ္ ပရင္႔ထုတ္ သိမ္းထားလိုက္တယ္

တန္ခူး said...

အိမ္႔ေရ...ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ကိုဝမ္းသာမိပါတယ္။