ဖိုးေရြွလိပ္ကေလး

သားက ေပါင္ခ်ိန္စက္ေပၚ ဟန္က်က် တက္ျပီး လူၾကီးေတြ ခ်ိန္သလို ဒိုင္ခြက္ကို ငံု ့ၾကည့္သည္။ ဒီအထိ ကြ်န္မေရာ သူ ့အေဖပါ သူဘာလုပ္မလဲ စိတ္၀င္စားစြာ ေစာင့္ၾကည့္မိသည္။ ျပီးမွ သူထေမးလိုက္တဲ့ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ေမးခြန္းေၾကာင့္ ကြ်န္မတို ့ရယ္မိၾကသည္။ ဒိုင္ခြက္ကို ၾကည့္ျပီး ေမးသည့္ ေမးခြန္းက “ေမေမ ့ ဘယ္ႏွစ္နာရီ ထိုးျပီလဲ” တဲ့။ လက္တံပါသည့္ ဒိုင္ခြက္မွန္ သမွ်က နာရီတမ်ိဳးထဲ မဟုတ္ေၾကာင္း ရွင္းျပေတာ့ မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ ့နားေတာ့ ေထာင္သည္။ နားလည္သလားေတာ့မသိ။

သားက သူနဲ ့ ရြယ္တူကေလးေတြနဲ ့ စာရင္ ပတ္၀န္းက်င္ ေလ့လာမွ ု ေနွးေကြးသည္။ သူစိတ္၀င္စားတာကို တစိုက္မက္မက္ လုပ္ေနျပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္တာက သူ ့အေဖအတိုင္း။ ပထမေတာ့ ကြ်န္မတို ့စိတ္ပူမိေသးသည္။ ေမးခြန္းေမးလဲ သူေျဖခ်င္မွ ေျဖတတ္သည္။ ေယာက်ၤားေလး သဘာ၀က ဒီလိုပဲ ဆိုမွ စိတ္ပူသက္သာရသည္။ သူ ့နဲ ့ႏွစ္တူေမြးသည့္ မိန္းကေလးေတြက “ေဖေဖနဲ ့ေမေမ ဘယ္သူ ့ပိုခ်စ္လဲ” ဆို အေဖေရွ ့က် ေဖေဖ၊ အေမေရွ ့က် အေမလုိ ့ ခြ်ဲတတ္နားလည္တတ္ေနခ်ိန္မွာ သားကို အဲဒီေမးခြန္းေမးရင္ “ေဖေဖခ်စ္ခ်စ္၊ ေမေမခ်စ္ခ်စ္” လို ့ပဲ ေျဖတတ္သည္။ အဲေလာက္ ေနွးေကြးသည့္ ဖိုးေရြွလိပ္ေလးပါ။

ခုေတာ့ ဖိုးေရြွလိပ္ေလး အိပဲ့အိပဲ့ နဲ ့ ခရီးအေတာ္ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ အေၾကာင္းနဲ ့အက်ိဳး၊ အေပးနဲ ့အယူေတြ ေျဖးေျဖးခ်င္း နားလည္လာေတာ့ ကြ်န္မတို ့ နဲနဲသက္သာလာသည္။ ဆိုဖါေပၚက ခုန္ခုန္ခ်ျပီး ကစားတတ္သည့္ သူ ့ကို “ဆိုဖာေပၚက ခုန္ခ်ရင္ သားသြားေတြ ကိ်ဳးကုန္မွာေပါ့” လိုု ့ ကြ်န္မေျခာက္တာ ေၾကာက္တတ္လာခဲ့ျပီ။ ေနာက္တခါ ေမ့ေတ့ေတ့ရိွရင္ “သား ဆိုဖာေပၚက ခုန္ခ်ရင္ ဘာျဖစ္မလဲ” လို ့ သတိေပးလိုက္ ကြ်န္မေဘးကို ျငိမ္ျငိမ္ေလး လာထိုင္ျပီး “ဆိုဖာေပၚက ခုန္ခ်ေတာ့ဘူး… သားသား သြားေတြ က်ိဳးလိမ့္မယ္” လို ့ ျပန္ရွင္းျပတတ္သည္။ တခါေျပာလွ်င္ အျမဲစြဲေအာင္ မွတ္ထားသည့္ ဥာဏ္ကေတာ့ အလြန္ေကာင္းသည္။

တခုခု စိတ္၀င္စားမိလွ်င္ အသဲအမဲ လုပ္တတ္သည့္ သားက အီးအီးပါ၊ ရွ ုးေပါက္ဖို ့အလြန္ပ်င္းတတ္သည္။ ဘယ္လို သင္ေပးေပး မရေတာ့ ကြ်န္မတို ့ အခက္ေတြ ့ရသည္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မနဲ ့ခင္ပြန္း နည္းလမ္းရွာရေတာ့သည္။ သားက အသန္ ့အျပန္ ့အလြန္ၾကိုက္သည္။ သူ ့ကိုယ္ေပၚမွာ တခုခု ေပက်ံသြားတာနဲ ့ တစ္ရွ ုးနဲ ့ သုတ္မယ္လို ့ ေအာ္ေနတတ္သည္။ ေရခ်ိဳးဖို ့ပ်င္းရိေနလွ်င္ “ဟင္… သားသား တကိုယ္လံုး မဲတူးခ်ိတ္ေနတာပဲ” လို ့သာေျပာလိုက္ ခ်က္ခ်င္းထျပီး “သားသား အသားေရာင္ျဖစ္ေအာင္ ေရခ်ိဳးမယ္” ျဖစ္ေရာ။ ဒီေတာ့ ဒီနည္းကို ပဲ ျပန္သံုးဖို ့ၾကိုးစားတာ ေအာင္ျမင္သြားသည္။ သူ ့အေဖက “သားသား အီးအီးပါပဲ ေအာင့္ထားရင္ သြားၾကီးေတြ နွ ုတ္ခမ္းၾကီးေတြ မဲမဲၾကီးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္” ဆိုေတာ့ သူယံုသြားသည္။ “ေမေမ သားသား ရွ ုးေပါက္မယ္… သားသား ရွ ုးေတြ ေအာင့္ထားရင္ သြားၾကီးမဲမဲျဖစ္” လို ့အီးပါ ရွ ုးေပါက္တုိင္း ေျပာတတ္ေတာ့ ကြ်န္မတို ့ နွစ္ေယာက္ သူမျမင္ေအာင္ လက္မေထာင္မိသည္။ ေအာင္ျမင္တယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ခံမလဲေတာ့ မသိ။

ဟုိတခါ အိပ္ဖုိ ့ကို ေကာင္းကင္အေရာင္နဲ ့ သိပ္တဲ့နည္းကေတာ့ သိပ္မခံလိုက္။ ခုဆို ညေရာက္လို ့ အိပ္ဖို ့ ေျပာမရရင္ “သားသားေရ… ေကာင္းကင္ၾကီးဘာေရာင္” လို ့ ေမးလိုက္ “အျပာေရာင္” လုိ ့ လူလည္က်ျပီး ေျပာတတ္လာသည္။ သားက ေႏွးေတာ့ သူ ့တိုးတက္လာသည့္ ေျခလွမ္းေလးေတြက ျမင္သာသည္။ ဒီေျခလွမ္းေလးေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ရတာပဲ ၾကည္ႏူးျခင္း တမ်ိဳးပင္။

အေပးအယူက အေတာ္ေလး သေဘာေပါက္လာသည္။ ညဖက္သိပ္ရင္ သူ ့ဘက္ကို အေဖေရာ အေမေရာ လွည့္ေနမွ ၾကိုက္သည္။ ေခါင္းၾကီးကို အတင္းဆြဲဆြဲ လွည့္တဲ့ အမူအရာကို ျပင္ခ်င္ေတာ့ “ေမေမ ဒီဘက္ကို လွည့္ပါ ခင္ဗ်” လို ့ ေျပာမွ လွည့္မယ္လို ့ အေပးအယူ လုပ္ရသည္။ ခုဆို ညၾကီးသန္းေခါင္ တေရးနိုးလို ့ အေဖအေမက တဘက္လွည့္အိပ္ရင္ေတာင္ “ေဖေဖ ဒီဘက္လွည့္ပါ ခင္ဗ်” လို ့ ထထေတာင္းဆိုတတ္လို ့ ကြ်န္မတို ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ ့ တခြိခြိ ရယ္မိသည္။ ကြန္ျပူတာကစားေနလို ့ တခုခု အကူအညီလိုရင္လဲ “ေဖေဖ လာပါ ခင္ဗ်” လို ့ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေခၚခိုင္းေတာ့ အေတာ္ကို ဟုတ္ေနသည္။ ခါတိုင္းက အေဖကို ခ်ီခ်ီခိုင္းတတ္တာလဲ ေပ်ာက္ျပီ။ “သားခ်ီခိုင္းရင္ အိမ္မွာေနခဲ့ မလိုက္ခဲ့နဲ ့” ဆို နားလည္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္သည္။

အေဖ၊အေမနဲ ့က ပိတ္ရက္နဲ ့ ညေနပိုင္းမွ ေတြ ့ရေတာ့ ေတြ ့ရခ်ိန္ေလး အေဖ၊အေမ ေပ်ာက္သြားမွာ အလြန္ေၾကာက္တတ္တာ သနားစရာေကာင္းသည္။ တခါတေလ သူ ့အေဖက ပိတ္ရက္ေတြ အေရးေပၚ အလုပ္ရွိလုိ ့သြားရလွ်င္ မ်က္နွာမေကာင္း။ ဒီေတာ့ သူ အိပ္ရာနိုးျပီး သူ ့အေဖ မနုိးေသးလွ်င္ အိပ္ခန္းတံခါးကို သြားသြားေခ်ာင္းရသည္။ သူမသိေအာင္ သူ ့အေဖ ထြက္သြားမွာ စိုးလုိ ့။ ကြ်န္မတို ့ကလဲ ဒီအခြင့္အေရးေလး အသံုးခ်ျပီး သူ ့ကို ဆံုးမရသည္။ “သားသား အဲလို ဆိုးရင္ ေဖေဖရံုးသြားမွာေနာ္” ဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္း လိမၼာသြားတတ္သည္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလ ေလာက္က စာေရးပ်င္းတဲ့ သားေၾကာင့္ ကြ်န္မ အေတာ္ ဦးေနွာက္ေျခာက္ခဲ့ရသည္။ မိဘဆရာေတြ ့ဆုံပြဲမွာ ဆရာမက သားစာေရးတဲ့ စာအုပ္ျပေတာ့ ငိုေတာင္ငိုခ်င္သြားသည္။ နံပါတ္ ၀မ္း ေရးတဲ့ အကြက္မွာ ၀မ္းမေရးပဲ သူ ့စိတ္ၾကိုက္ လက္စြမ္းျပထားသည့္ Merlion ပံုေတြ။ ဆရာမက အိမ္မွာ က်င့္ေပးဖို ့ ေျပာေတာ့ ကြ်န္မေရာ၊ သူ ့အေဒၚပါ က်င့္လိုက္ရတာ။ သူက A ေရးဆိုလဲ Merlion၊ 1 ေရးဆိုလဲ Merlion။ (သား Merlion ပံု တကယ္ဆြဲတတ္တာပါ။ ပန္းခ်ီ ၀ါသနာ ပါလြန္းျပီး သူ ့အေတြးနဲ ့ဆြဲထားတဲ့ ပံုေလးေတြ ကို ကြ်န္မပို ့စ္တခု အေနနဲ ့ တင္ပါဦးမယ္) သုူ ့အေဖကေတာ့ တို ့ေတြလဲ ဒီအခ်ိန္တုန္းက စာစေရးေသးတာမွာ မဟုတ္တာလို ့ စိတ္ကိုေလ်ာ့ခိုင္းသည္။ သားက သူစိတ္မပါလွ်င္ ဘယ္လို လုပ္ခိုင္းခိုင္းမရ။ တကယ္ေတာ့ သူ ့ေခါင္းထဲမွာ ABC, 123 ေတြက ရွိျပီးသား။ သူစိတ္ပါလာလွ်င္ မသင္ရေသးတာေတာင္ သူ ့စိတ္ထဲရွိတဲ့ အတိုင္း ခ်ေရးျပတတ္ေတာ့ အံ့ၾသစရာ။ အဲဒီ ေလးလအတြင္း စာေရးလာခ်င္သည့္ စိတ္ေလးက ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္ခဲ့သည္မသိ။ သူစိတ္ပါေတာ့လဲ ေခ်ာလို ့။ ဟိုတေန ့က ကြ်န္မသူ ့ဆရာမနဲ ့ေတြ ့ေတာ့ 1 to 10 ထိေရးတတ္ျပီ။ သိပ္လိမၼာတာတဲ့။ ေတာ္ေသးရဲ့။

သားက ပန္းတိမ္မတတ္ခင္ ေရြွပိုးကလဲ သင္ခ်င္သူ။ Sunday School မွာ ၀လံုးေလာက္ကို ရင္မခုန္ေတာ့။ လက္ေရးေလးေတြ ၀ိုင္းေစခ်င္လို ့ ၀လံုးကို ထပ္ခါထပ္ခါေရးခိုင္းလွ်င္ စိတ္သိိပ္မရွည္။ သူတတ္ျပီးသားေပါ့။ ခုဆို ကၾကီး၊ ခေခြး အဆင့္ေလာက္ေတာင္ မဟုတ္ပဲ အဘ၊အမ၊ဆရာမ… ဒီလို စာလံုးေလးေတြကို လွမ္းခ်င္သူ။ စာလံုးေပါင္းေတြလဲ ကကာကားေလာက္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ အေဖ၊အေမ၊အဘုိး၊အဘြား နာမည္ေတြ ကိုေပါင္းခ်င္သူ။ သူ ့နာမည္နဲ ့ ကြ်န္မနာမည္ကို ျမန္မာလို ေကာင္းေကာင္း ေပါင္းဖတ္တတ္္ေနျပီေလ။

သားလို ေနွးေနွးေကြးေကြးေလးေတာင္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သူ ့အတိုင္းအတာနဲ ့သူ ခရီးေပါက္တာမို ့ ကြ်န္မ(အရင္က)လို စိုးရိမ္ပူပန္ေနတဲ့ မိဘေတြမ်ားရိွရင္ မစိုးရိမ္ဖို ့ ဒီပို ့စ္ေလး ေရးရတာပါ။ သူ ့အခ်ိန္ေရာက္ရင္ အားလံုးက အဆင္ေျပသြားမွာမို ့ စိတ္၀င္စားစရာ ေျခလွမ္းေလးေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္ခုန္ၾကပါစို ့….။

(စာၾကြင္း- ကြ်န္မက သားကို ခ်စ္လြန္းလို ့ သားအေၾကာင္းေလးေတြ ေ၀မွ် ေပးရာကေန ဒီဘေလာ့ဂ္ေပၚကို လာလည္သူ တခ်ိဳ ့မွာ သားပရိသတ္ေလးေတြလဲ ပါေနတာ သတိထားမိေတာ့ အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာမိပါတယ္… သားအေၾကာင္းပို ့စ္ေလးေတြ မဖတ္ရတာ ၾကာလို ့လြမ္းေနသူေတြ အတြက္ ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ ဒီပို ့စ္ေလးကို တင္လိုက္ပါတယ္ေနာ္… သားတို ့ေက်ာင္းမွာ ငါးေလးကို အလွျခယ္ေနတဲ့ သားပံုေလးကိုလဲ ဒီပို ့စ္မွာ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္…)


တန္ခူး
9:00am 29-Sep-2008

ပထမဆံုးမ်ား

ဘေလာ့ဂ္သူငယ္ခ်င္းေလး သက္ေ၀က အမွတ္တရ တက္ဂ္ေပးထားတယ္… ပထမဆံုးမ်ားတဲ့… သက္ေ၀ေရ တို ့ကို သတိရတာ ေက်းဇူးေနာ္… ခက္တာက ငယ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြဆို အျဖစ္အပ်က္သက္သက္ပဲ သတိရျပီး အဲဒီထဲက data ေတြ အကုန္ေမ့… ဒါေပမယ့္ သတိရတဲ့ အထဲက ပထမဆံုးေလးေတြကို ေရးေပးလိုက္တယ္ေနာ္…

ပထမဆံုးတက္ရသည့္ေက်ာင္း

မိသားစုထဲကို ပထမဆံုးရင္ေသြးအျဖစ္ ေရာက္လာလို ့ နဲနဲသိတတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းသြားခ်င္တာ… အိမ္မွာပ်င္းတာကို… ပထမဆံုးတက္ရတဲ့ေက်ာင္းေလးက ေဒၚယုယုမြန္ မူၾကို္(ဟိဟိ… နာမည္မွားရင္မွားေနလိမ့္မယ္)… ခုန္ေပါက္ျပီး ေပ်ာ္ရြွင္စြာနဲ ့သြားခဲ့တာ…

ပထမဆံုးတက္ရသည့္အတန္း

သူငယ္တန္းဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသူၾကီးျဖစ္ျပီဆို ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာနဲ ့ အျဖူအစိမ္းေလး ၀တ္ျပီး ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့နဲ ့ တက္ခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္းက လသာ၂… တက္ခဲ့ရတဲ့ အတန္းက သူငယ္တန္း… တန္းခြဲက ခ လား ဂ လား… ေမ့ေတ့ေတ့…

ပထမဆံုးအတန္းပို္င္ဆရာမ

အင္း… အထက္မွာနိဒါန္းခ်ီခဲ့သလိုပဲ… ဆရာမနာမည္ေတာ့ ေမ့ျပီး ဆရာမ ပံုစံေတာ့ သတိရေနေသးတယ္… မ်က္မွန္နဲ ့… ဆံပင္မွာ လွိ ုင္းတြန္ ့ေလးေတြနဲ ့… နာမည္မွာ ျမင့္ ပါသလိုပဲ… လသာ ၂က ေဘာ္ဒါတို ့ေရ… ကူစဥ္းစားေပးပါဦး…

ပထမဆံုးေသာသူငယ္ခ်င္း(မိန္းကေလး)

သူဇာေမာင္ေမာင္တဲ့… မ်က္မွန္ေလးနဲ ့ဆံပင္တြန္ ့တြန္ ့ေလးနဲ ့… အျမဲျပံုးျပီး သေဘာအရမ္းေကာင္းတာ… သူကေတာ့ မွတ္မိပါဦးမလားမသိ… (ဆရာမနာမည္က်ေတာ့ ေမ့ သူငယ္ခ်င္းနာမည္က်ေတာ့ သတိရတယ္ေနာ္… အရမ္းဆိုးတာ… ငယ္ငယ္တုန္းကေျပာပါတယ္)

ပထမဆံုးေသာသူငယ္ခ်င္း(ေယာက်ၤားေလး)

ငယ္ကတည္းက ရပ္ကြက္ထဲ ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေဆာ့ေနတဲ့သူဆိုေတာ့ ေယာက်ၤားေလး ကစားေဖာ္ေတာ့ ရွိခဲ့တယ္… ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး… အေဖက ေယာက်ၤားေလးေတြနဲ ့ ေ၀းေအာင္ မိန္းကေလးေက်ာင္းေတြမွာပဲ ထားခဲ့တာ… ဆယ္တန္းက်မွ ၀ိုင္းမွာ ေကာင္ေလးတေယာက္ကို သူငယ္ခ်င္း စေတာ္ခဲ့တာ… နာမည္က ေအာင္ တဲ့… နာမည္အစအဆံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး….

ပထမဆံုး ဖတ္ရေသာ စာအုပ္ (ဖတ္မိသမွ်စာအုပ္မ်ားထဲမွ မွတ္မိေသာ)

အေဖက ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းစာက လြဲလို ့ တျခားမဖတ္ရ… အိမ္က အေဒၚဆီက အေဖမသိေအာင္ ခိုးဖတ္တဲ့ ပထမဆံုးေသာစာအုပ္က ဆရာၾကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းနို္င္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းလို ့ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္…ခိုင္

ပထမဆံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဖတ္မိသည့္ ေက်ာင္းစာ (မွတ္မိသမွ်)

ညအခါ
လသာသာ
ကစားမလား
နားမလား
(သားကလဲ အရမ္းၾကိုက္… အေမနဲ ့တူတာေလ)

ပထမဆံုး ရဖူးေသာဆု

ရွက္လုိက္တာ… ၅တန္းထိ စာနဲ ့ပတ္သက္လို ့ ဘာဆုမွ မရဖူးဘူး… ဘယ္ရမလဲ… အေဆာ့မက္ေနတာေလ… ၆တန္းမွ ပညာရည္ခြ်န္ဆု စရတာ… ပထမဆံုးရဘူးတဲ့ဆုက အိမ္ေရွ ့က ကြင္းၾကီးထဲ လြတ္လပ္ေရးကစားပြဲမွာ အေျပးျပိုင္ပြဲ ပထမဆု… အိမ္ကမသိေအာင္ သြားျပိုင္တာ… ေပ်ာက္လို ့လိုက္ရွာျပီး စပီကာထဲက ကိုယ့္နာမည္ၾကီး ဆုရတယ္ဆို ေအာ္မွ အေဖက ဒုတ္နဲ ့လိုက္လာတာ… ဆုေလးေတာင္ မွတ္မိေသး… အစိမ္းေရာင္ပလပ္စတစ္ေရခြက္ေလး….

ပထမဆံုး စီးရေသာ ဘတ္စ္ကား

သူငယ္တန္းတုန္းက ေက်ာင္းအသြားဆို အေဖက လိုက္ပို ့ေပးတယ္… ေက်ာင္းအျပန္က် ဦးေလးနဲ ့အတူ ဘတ္စ္ကား စီးရတာ… နံပါတ္ေတာ့ ေမ့သြားျပီ… အဲဒီ ဘတ္စ္ကားၾကီးေတြ ခုထိရွိတုန္း…

ပထမဆံုး ဆိုခဲ့ေသာ သီခ်င္း

သနားပါတယ္… အားနာတယ္… သက္သက္ညွာညွာ ေျပာလိုက္မယ္ ကြ်န္မမွာခ်စ္သူရိွတယ္….ရွင္ငရဲၾကီးလိမ့္မယ္…အယ္….အယ္…အယ္…..

အေဒၚေခ်ာ့သိပ္ေနက်သီခ်င္းေလ…အဆံုးသတ္နားက် မဆြဲနိုင္လုိ ့အယ္လုိက္တာ… အဲဒါကို မိဘေတြ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုန္းဘုန္းက ခ်စ္စရာေကာင္းလို ့ဆို အျမဲဆိုျပခိုင္းတယ္… သီခ်င္းတခါဆိုျပျပီးရင္ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြ စြန္ ့ေတာ့ ကိုယ္ကလဲ ဘယ္ႏွစ္ခါဆိုခိုင္းဆိုခိုင္း….

ပထမဆံုး ဝယ္ေသာ သီခ်င္းေခြ (ကက္ဆက္ေခြ)

တူးတူးရဲ့ ပထမဆံုးအေခြ… အေခြနာမည္ေတာ့ ေမ့သြားျပီ… သီခ်င္းေတြေတာ့ ခုထိ အလြတ္ရတုန္း…

ပထမဆံုး အၾကိမ္ ဝယ္ေသာ နုိင္ငံၿခား တီးဝုိင္း ဗီဒီယို အေခြ

အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္… ခုထိ တခါမွ မ၀ယ္ဖူးဘူး… အိမ္က အမိ်ဳးသား ၀ယ္တာေတြပဲ ၾကည့္တာ….

ပထမဆံုး ႐ံုမွာ ၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ ႐ုပ္ရွင္

အကယ္၍သာ တဲ့… ေကာ္လိပ္ဂ်င္ေန၀င္း၊ျမတ္မြန္ႏွစ္ကိုယ္ခြဲ… မင္းသမီးေရာ မင္းသားေရာ ဇာတ္လမ္းပါ ၾကိုက္လြန္းလို ့ ခုထိမွတ္မိေနတုန္း…

ပထမဆံုး ရည္းစားထားခဲ့ဖူးေသာႏွစ္

အီစီကလီ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ေတြဖယ္ျပီး ႏွစ္နွစ္ကာကာနဲ ့ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးအတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး ရီးစားထားခဲ့တဲ့ႏွစ္က ေက်ာင္းျပီးမွပါ… (အဲဒီရီးစားနဲ ့ပဲ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တာေပါ့)

ပထမဆံုး ေရးခဲ့ေသာ ရည္းစားစာ

အရွည္ၾကီးပဲ… အေျဖျပန္ေပးတာက နဲနဲ… အဲဒီတုန္းက သူက အလုပ္ထဲ အဆင္မေျပလို ့ စိတ္ညစ္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ အားေပးမိတာမ်ားမ်ား… နဂိုကလဲ စာေရး၀ါသနာပါသူဆိုေတာ့ ပထမဆံုးရီးစားစာဆို အျပတ္ေရးတာ နွစ္မ်က္နွာျဖစ္သြားတယ္…

ပထမဆံုး ကဗ်ာ

ကဗ်ာနာမည္ေလးေတာ့ ေမ့သြားျပီ… တစံုတေယာက္အတြက္ အမွတ္တရ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုထုတ္ခဲ့တာ… တကယ့္ကို အမွတ္တရပါပဲ…

ပထမဆံုးေရာက္ခဲ့ေသာ အျခားျမိဳ႕

ျမင္းျခံ… သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမို ့ေလးေပါ့… တမာပင္ေတြ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းနဲ ့… သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားနဲ ့ ပြင့္လင္းတဲ့ အညာသူေလးေတြရွိတယ္… ျပီးေတာ့…စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ၾကီးရဲ့ ရုပ္ကလာပ္ကို ဖူးေမွ်ာ္လို ့ရတယ္ေလ….

ပထမဆံုးေရာက္ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံရပ္ျခား

စကၤာပူ… သိပ္စိတ္ညစ္ခဲ့တာ… မိဘနဲ ့လဲေ၀း ခ်စ္သူနဲ ့လဲေ၀း… တေန ့တေန ့ငိုလိုက္ရတာ… အေဆာင္ေရွ ့က ပိေတာက္ပင္ၾကီးပြင့္ေတာ့လဲ မ်က္ရည္၀ဲ… အစားအေသာက္ေတြ မစားနိုင္ေတာ့လဲ မ်က္ရည္၀ဲ… အင္း… ခုေတာ့လဲ… ေနသားက်လိုက္ရေတာ့တာေပါ့….

ပထမဆံုး ေသာက္ဖူးေသာ ေဆးလိပ္၊အရက္

မေသာက္ဖူးပါဘူး….

ပထမဆံုး ခ်က္ဖူးေသာ ဟင္း

သီးစံုခ်ဥ္ရည္… အေဒၚက အဲဒီဟင္းနဲ ့ လက္တည့္စမ္းခိုင္းတာ… ေကာင္းတယ္လို ့ခ်ီးက်ဴးခံရတယ္…ဟဲဟဲ… ခုထိလဲ ေကာင္းတုန္း…တကယ္ေျပာတာ…

ပထမဆံုး ပစ္ဖူးေသာ ေသနတ္

စစ္တိုက္တိုင္းကစားတုန္းက လက္ေသနတ္နဲ ့ပစ္တာေလ…

ပထမဆံုး ဘေလာ့ပို႕စ္

သို ့…ေလနုေအး

ပထမဆံုး ေက်ာင္းေျပးၿပီး သြားခဲ့သည့္ ေနရာ

ရုပ္ရွင္ရံု… ရုပ္ရွင္သရဲေလ… တမ်ိဳးမထင္နဲ ့ဦး… သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ပါ….

ပထမဆံုး လည္ပတ္ၾကည့္ရႈခဲ့ဖူးေသာ ဘေလာ့ဂ္

ေမဓာ၀ီ… အေရးအသားေလးေတြ ညက္လြန္းလို ့ ျမန္မာစာေတာ္လြြန္းလို ့ စြြဲသြားတာ… ရံုးေရာက္တာနဲ ့ ပထမဆံုးဖတ္ျဖစ္တာသူပဲ… ခုေတာ့ ခဏနားထားတယ္… (ေျပာရင္းလြမ္းသြားျပီ ေမေရ)

ပထမဆံုး စတင္ရင္းႏွီးခဲ့ရေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ

ကိုေပါ နဲ ့က အရင္က ရင္းႏွီးလက္စ… ဘေလာ့ဂါျဖစ္မွေတာ့ မဟုတ္ဘူး… ဘေလာ့ေပၚမွာ လူခ်င္းမျမင္ဘူးပဲ ပထမဆံုးရင္းနွီးရတာေတာ့ သက္ေ၀ေပါ့… စိတ္ထဲမွာ အျပင္က ကိုယ္ခင္လက္စ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေယာက္လုိ ့ခုထိထင္တုန္း…

ဆက္ တက္ဂ္ခ်င္သူမ်ားကေတာ့

၁) မေမျငိမ္း
၂) ညီမေလးခြန္ျမလွိ ုင္
၃) ညီမေလးအိမ့္ခ်မ္းေျမ့

ေရးေပးၾကပါေနာ္… အလုပ္အားရင္ေပ့ါ…

တန္ခူး
9:25pm 27-Sep-2008

ဘာသိဘာသာ

လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ရက္က ဒီနိုင္ငံရဲ့ ရပ္ကြက္တခုမွာ ၃ ေလာင္းျပိုင္ လူသတ္မွ ုတခု ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ သတ္သည့္သူက ၄ ေယာက္ကို သတ္တာ တေယာက္က ကံေကာင္း၍ မေသခဲ့။ ခုထိေတာ့ ေဆးရံုမွာ။ ေသသူနဲ ့ ဒဏ္ရာရသူ အားလံုး အမိ်ဳးသမီးေတြခ်ည္း။ တအိမ္ထဲေနသူ ေယာက်ၤားသားကို လူသတ္တရားခံ ျဖစ္နိုင္ေျခ အမ်ားဆံုး အေနနဲ ့ ဖမ္းဆီး သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီလူကလဲ မရုန္းမကန္ မျငင္းပဲ ေအးေအးလူလူ အဖမ္းခံခဲ့သည္တဲ့။ ဘာေၾကာင့္ သတ္လဲ၊ ျပႆနာအရင္းခံက ဘာလဲ… ဒါေတြ အားလံုးကို ခုထိ မသိရေသး။ သတင္း အစအနကို အိမ္နီးနားခ်င္းေတြဆီကပဲ ရေသးတယ္။

အခင္းျဖစ္သည့္ ညက ရန္ျဖစ္သံ၊ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္သံ၊ ေျပးလြွားသံ၊ ေကာင္မေလးေတြရဲ့ မလုပ္ပါနဲ ့မလုပ္ပါနဲ ့လို ့ ေအာ္သံေတြကို အိမ္နီးခ်င္းေတြ ၾကားရသတဲ့။ လူေျခတိတ္တဲ့ ညအခ်ိန္မွာမို ့ အသံေတြက အေတာ္ကို သိသာထင္ရွားမွာ အမွန္ပါ။ ေနာက္ဆံုး ပက္ပက္စက္စက္ သတ္ခံရတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ ေကာင္မေလး အိမ္ေနာက္ေဖး ျပူတင္းေပါက္က ျပုတ္က်လာမွ ရဲတိုင္ျပီး လွ ုပ္လွ ုပ္ရွားရွား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ရဲေရာက္လာလို ့ ေျခရာခံလိုက္ေတာ့ ၂ ေယာက္က ေသျပီး တေယာက္က ေသြးအိုင္ထဲမွာ ေသလုေသခ်င္။ ဒီလို လူသတ္မွ ုေတြဆိုတာ နိုင္ငံတိုင္းမွာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မ သြားေတြးမိတာက တကယ္လို ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက အခ်ိန္မွီသာ ရဲကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္နုိင္ရင္ ၃ ေယာက္ထိ အသက္မဆံုးသြားနိုင္ဘူး ဆိုတာကိုပါ။ အဓိက ျပႆနာက တရားခံ နဲ ့ တရားလိုေတြရဲ့ ျပႆနာ မွန္ေပမယ့္ အဲဒီထဲမွာ ဘာသိဘာသာ ေနတတ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေလးေၾကာင့္လဲ ပါေနတယ္ဆိုတာ သြားေတြးမိတာပါ။ အို… မေျပာရဲပါဘူး… ကိုယ့္လာ အႏၱရာယ္ေပး ဘယ္လိုလုပ္မလဲ… လို ့ ဆင္ေျခေပးရင္ ကိုယ့္အိမ္ကေန ရဲကို ဖုန္းေလး တခ်က္ ေကာက္လွည့္တာ အဲဒီတရားခံက ဘယ္လိုလုပ္ သိမလဲ။ ဟင္းေညွာ္နံ ့ေလးေတာင္ မခံနုိင္လို ့ သဲသဲလွ ုပ္ ရဲအေၾကာင္းၾကားတတ္တဲ့သူေတြက ဒီလို ကိစၥၾကီးမွာ ကိုယ္နဲ ့မဆိုင္သလို ဘာသိဘာသာ ေနတတ္တာ အံ့ၾသစရာပါ။

ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လဲ အံ့ၾသစရာေတာ့ မေကာင္းျပန္ဘူး။ သူ ့သတ္တာ င့ါသတ္တာမွတ္လို ့ ဆိုတဲ့ ဘာသိဘာသာစိတ္က အရင္းခံတာပဲမိုလား။ ေညွာ္နံတာက ငါနံတာေလ… ငါ့ထိခုိက္လို ရဲတိုင္တယ္… င့ါမထိခိုက္ရင္ ငါနဲ ့မဆိုင္… အတၱအေတြးေတြေၾကာင့္က လြဲလို ့ ဘာမ်ားျဖစ္နုိ္င္မလဲ။ ဒီနိုင္ငံမွာက နိုင္ငံက အရမ္းက်ဥ္းေတာ့ တိုက္ခန္းေတြနဲ ့ေနၾကရတာ မ်ားပါတယ္။ တိုက္ခန္းပံုစံအရ အက်ယ္အ၀န္း ကြာေပမယ့္ ျခံနဲ ့၀န္းနဲ ့ ေနရတာထက္ စာရင္ တအိမ္က ျဖစ္ပ်က္ေနတာ တခ်ိဳ ့တ၀က္ကို အိမ္နီးခ်င္းေတြက ပိုသိနိုင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ အိပ္ခန္း ၂ ခန္း ပါတဲ ့ တိုက္ခန္းေတြဆို အိမ္ေဘးအိမ္က ေခ်ာင္းဟန္ ့သံေတာင္ ၾကားနိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္… အခန္းထဲမွာ လူမသိသူမသိ ေသေနၾကတာ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိတဲ့ အျဖစ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားရပါတယ္။ အဓိကက တေယာက္နဲ ့တေယာက္ ေႏြးေထြးရင္းနွီးမွ ု မရွိပဲ ဘာသိဘာသာ ေနၾကလို ့ပါပဲ။ တခ်ိဳ ့ဆို အိမ္ခ်င္းကပ္လ်က္ေနျပီး ဓာတ္ေလွကားထဲ ေတြ ့လို ့ေတာင္ ျပံုးျပ မႏွ ုတ္ဆက္ၾကပါဘူး။ မေတြ ့တာၾကာျပီေနာ္… ေနေကာင္းရဲ့လား ဆိုတဲ့ နွ ုတ္ဆက္စကား တခြန္းနွစ္ခြန္းမ်ားဆိုလိုက္ရင္ င့ါကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ လာေမးေနတာ စပ္စပ္စုစု… ႏိုင္ငံၾကီးသား မပီသလိုက္တာ ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ ့ ရင္ဆိုင္ၾကရပါတယ္။ ဒီနိုင္ငံသူ ကြ်န္မ အရာရွိ ကိုယ္တိုင္ သူ ့အိမ္နီးခ်င္းေတြရဲ့ သူစိမ္းဆန္မွ ုကို မခ်င့္မရဲ ျငီးညူတတ္ပါတယ္။

မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ အလုပ္ထဲမွာမို ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြ ဘာေတြ စိတ္၀င္စားဖို ့ အခ်ိန္မရဘူးလုိ ့ ဆိုတတ္ၾကပါတယ္။ ၂၄ နာရီလုံး အလုပ္လုပ္ေနရတာ မဟုတ္ေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ေလးနဲ ့ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို ဘာသိဘာသာ သာမေနရင္ ေႏြးေထြးရင္းနွီးဖို ့ အခ်ိန္ရိွပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို မနက္ေစာေစာ ေအးတိေအးစက္ မ်က္ႏွာေသတခု ေတြ ့ရတာထက္စာရင္ ေႏြးေထြးတဲ့ အျပံုးေလး တခုကို ပိုျမင္ခ်င္မွာ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒီလို ရင္းႏွီးမွ ုေတြက တဆင့္ တေယာက္ အခက္အခဲ တေယာက္ကူညီလာတတ္တဲ့ သံေယာဇဥ္ေလး ျဖစ္တည္လာမွာပါ။ အဲဒီ သံေယာဇဥ္ကမွ တေယာက္ ဒုကၡေရာက္ေနရင္ တေယာက္က ကယ္တင္ဖို ့ ေစတနာေလး ေမြးဖြားလာမွာေပါ့။

ကြ်န္မကေတာ့ ကိုယ့္နိုင္ငံရဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ အက်င့္ေလးကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းပါတယ္။ တခါတေလ ကိုယ္ကစတာကို ေစာင့္ေနတတ္တဲ့သူေတြလဲ ရိွတယ္မိုလား။ သူမွ မျပံုးတာ ငါကဘာလို ့ ျပံုးမွာလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္တာေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ကိုယ္ကပဲ စျပီး နွ ုတ္ဆက္ပါတယ္။ ၾကာလာေတာ့ သူကစ ကိုယ္ကစေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အတူတူ ရင္းရင္းႏွီးနွီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျဖစ္လာၾကတာပါပဲ။ ကြ်န္မသားဆို အိမ္ေဘးနားက အန္တီနဲ ့အန္ကယ္ေတြ ့ရင္ လိုက္လုိက္နွ ုတ္ဆက္တတ္လို ့ အန္တီ၊အန္ကယ္တို ့ရဲ့ မ်က္ႏွာမွာ အျပံုးေလးေတြ စိတ္ခ်မ္းသာမွ ုေလးေတြ ေတြ ့ရပါတယ္။ ကြ်န္မခင္ပြန္းက နဂိုက စကားနည္းတဲ့အျပင္ ဒီလိုနိုင္ငံေရာက္လာေတာ့ ပိုျပီး စကားလံုးေတြ ရွားပါးကုန္လို ့ ဆြဲဆြဲေခၚရပါတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းအသစ္ေရာက္လာရရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခရီးသြားလို ့ မျမင္တာ ၾကာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္မက လမ္းမွာေတြ ့လို ့ နွ ုတ္ဆက္ေမးရင္ ကြ်န္မခင္ပြန္းက ဟန္ ့တတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ ဒီနိုင္ငံရဲ့ ဘာသိဘာသာစိတ္ၾကီး သူ ့ဆီကူးသြားမွာ စိုးလို ့ သူ ့ကိုပါ အတင္း စကား၀ိုင္းထဲ ဆြဲေခၚတတ္ပါတယ္။

ဘာသိဘာသာ စိတ္ၾကီးက ဘယ္အခ်ိန္မွာ အသိသာဆံုးလဲ ဆို ျမန္မာျပည္အလည္ျပန္ျပီး ျပန္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိိန္ဆို ပိုသိသာပါတယ္။ ဟိုမွာက ေဆြမေတာ္ မ်ိဳးမေတာ္ ဘတ္စ္ကားေပၚေတြ ့တာေတာင္ ကူညီတတ္ၾက ေဖာ္ေရြတတ္ၾက။ ဒီေရာက္ေတာ့ ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးေတြလို မ်က္ႏွာေသၾကီးေတြနဲ ့ ေတြ ့ရ။ အဲဒီ အကူးအေျပာင္း ကာလေလးက အေနရအေတာ္ခက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ သားေလးေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာဆို ကေလးေလးေတြ ေတြ ့ရင္ ကိုယ္နဲ ့သိသိ မသိသိ ျမူလိုက္ ျပံုးျပလိုက္ ပါးေလးေတာင္ဆြဲတတ္ၾကေသး။ ဒီေတာ့ ကေလးေလးေတြက ေမတၱာေတြရေတာ့ ေပ်ာ္။ သားက အဲဒီအက်င့္ပါလာျပီး ဒီေရာက္ေတာ့ ဟုိလူ ့ေတြ ့ရယ္ျပ၊ ဒီလူ ့ေတြ ့ ရယ္ျပ… သူျပန္ရတာက မ်က္နွာေသၾကီးေတြ ဆိုေတာ့ သူ ့ၾကည့္ျပီး ကိုယ္က ၀မ္းနည္းမိတယ္။ တခ်ိဳ ့ဆို ကေလးက မေတာ္တဆေလး ထိမိတာက အစ စားေတာ့၀ါးေတာ့မလို ၾကည့္တတ္တယ္။

တနိုင္ငံလံုး အဲဒီလို ျဖစ္ေနတဲ့လုိ ့ မဆိုလိုေပမယ့္ အမ်ားစုက အဲဒီလို ဆိုတာ မျငင္းနိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ေႏြးေထြးမွ ုေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မအထက္က နိဒါန္းခ်ီတဲ့ အျဖစ္ဆိုးေတြက လူမသိ သူမသိ ကယ္တင္မယ့္ ပတ္၀န္းက်င္မရွိပဲ ျပီးဆံုးသြားရပါတယ္။ ဒီနိုင္ငံမွာ ခဏလာေနသူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေျခခ်ေနမယ့္သူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္… အဲဒီေၾကာက္စရာ သူစိမ္းဆန္လြန္းတဲ့ ေအးစက္စက္ ဘာသိဘာသာ စိတ္ဓါတ္ၾကီးကို မကူးစက္ပါေစနဲ ့လို ့ သတိေပးပါရေစ။

တန္ခူး
12:30pm 22-Sep-2008

အလြမ္းကုန္စိမ္းဆိုင္

ေဂ်ညီညီက ခ်စ္သူကို လြမ္းလိို ့ ခ်စ္သူနဲ ့ ထိုင္ေနက် ကေဖးဆိုင္ေလးဆီ ေန ့တိုင္းသြားထိုင္သတဲ့။ အလြမ္းကေဖး။ ကြ်န္မက ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းေတာ့ ျမန္မာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ေရာင္းတဲ့ အဲဒီ ကုန္စိမ္းဆိုင္ေလးကို ပိတ္ရက္တိုင္း သြားတယ္။ အလြမ္းကုန္စိမ္းဆို္င္။ ကဗ်ာေတာ့ သိပ္မဆန္ဘူးေနာ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဆိုင္ေလးက ျမန္မာေတာ့ ဆန္တယ္။ ေရာင္းတဲ့ လူၾကီးက သူကိုယ္တိုင္ ျမန္မာ မဟုတ္ေပမယ့္ ျမန္မာလူမ်ိဳး ၀ယ္သူလာရင္ မဂၤလာပါတဲ့။ ကဲ… ဒီထက္ ျမန္မာဆန္ဦးမလား။ ျပီးရင္ ျမန္မာလို ေျပာျပီး ၀ယ္လို္က္ရံုပဲ။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္၊ ေပါက္ပန္းျဖူ၊ ဒန္ ့သလြန္ရြက္၊ ဒညင္းသီး က အစ နံနံပင္၊ ငရုတ္သီးစိမ္း အဆံုး ေရာင္းသူက ျမန္မာလို ေမးတယ္။ ၀ယ္သူကလဲ ျမန္မာလို ေျပာလို္က္ရံုပဲ။ ဒီနိုင္ငံမွာေတြ ့ရခဲတဲ့ ၀န္ေဆာင္မွ ုေပါ့။ ကုလားလူမ်ိဳးေတြ လာ၀ယ္ရင္ ကုလားလိုေျပာ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြ လာ၀ယ္ရင္ တရုတ္လိုေျပာ မေလးလူမ်ိဳးေတြ လာ၀ယ္ရင္ မေလးလို ေျပာ။ ဘာသာစကား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေလ့လာထားတဲ့ ဆိုင္ပိုင္ရွင္က စကၤာပူ တရုတ္လူမ်ိဳးပါ။



ဇီးျဖူသီးၾကီးေတြ လွမွလွ။ ဇီးျဖူသီးေလးေထာင္းစားမလား။ ဒါမွမဟုတ္… လုလု ခ်က္နည္းေလး အတိုင္း ငါးျမင္းဇီးျဖူသီးခ်က္ေလး ခ်က္စားမလား။



ကင္းပံုသီးေလးေတြကို မွ်စ္ေလးနဲ ့ ပုဇြန္ေျခာက္ေလးနဲ ့ ေၾကာ္စားလဲ ထမင္းျမိန္သား။ ဒန္ ့ဒလြန္သီးကေတာ့ ငါးဖယ္နဲ ့ ဆီလည္ေရလည္ေလး ခ်က္လဲေကာင္း၊ သီးစံုခ်ဥ္ရည္ေလး ခ်က္လဲ ေကာင္း၊ ပဲကုလားဟင္းေလး ခ်က္လဲေကာင္းမို ့ ကြ်န္မက အပတ္တိုင္း ၀ယ္ျဖစ္တယ္။



ဒီေန ့ေတာ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္နဲ ့ မွ်စ္ေလးကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလးနဲ ့ ေတာခ်က္ခ်ဥ္ရည္ဟင္းေလး ခ်က္ဖို ့ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေလးလဲ ၀ယ္။ ကုလားေအာ္ ငရုတ္သီးေထာင္းေလးနဲ ့ဆို ခပ္ျပင္းျပင္းေလးနဲ ့ ထမင္းအလြန္၀င္။ (အိမ္က လူေတြ အတြက္ပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ အစာအိမ္ သမားမို ့ ငရုတ္သီးနား မကပ္နို္င္တာ ၾကာေပါ့)

ဒညင္းသီးၾကီးေတြက အလံုးထြားမွထြား။ ဒညင္းသီး ေစးေစးေလးကို ခပ္ျပားျပားေလးထု အုန္းနို ့ခ်က္ေလးမ်ား ဆမ္းစားလုိက္ရလို ့ကေတာ့။

ခရမ္းသီး၊ သရက္သီး၊ ပူဒီနံ၊ ေပါက္ပန္းျဖူ၊ သခြားသီး… အတို ့အျမုပ္ကလဲ စံုပါ့။ အသိျမန္မာ တေယာက္ကေတာ့ ငွက္ေပ်ာအူေတြ ၀ယ္သြားေလရဲ့။ အင္း… အိမ္လည္သြားလို ့ကေတာ့ မုန္ ့ဟင္းခါး စားရမွာ ေသခ်ာတယ္။

ဗူးသီးေလးေတြက နုနုခ်ိဳခ်ိဳ။ အိမ္က အမ်ိဳးသားက ၾကက္သား ကာလသဟင္းၾကိုက္တာမို ့ ဗူးသီး တလံုးလဲ ၀ယ္ျဖစ္တယ္။

နံနံပင္ ငါးမူးဖိုး လို ့ျမန္မာလုိ ေျပာ၀ယ္လုိက္ေတာ့ အားေတာ့ရသား။ ပ်ဥ္းေတာ္သိမ္ရြက္ကေတာ့ ၀ယ္စရာမလို ေဖာက္သည္မုိ ့ အျမဲအဆစ္ရတယ္။ တခါတေလ ျမင္းခြာရြက္ေတြ၊ ပဲလင္းေျမြသီးေတြေတာင္ အဆစ္ေပးတတ္ေသး။ အေမနဲ ့ မနက္ေစ်းအတူ ၀ယ္ေနက် မနက္ခင္းေတြ လြမ္းတိုင္း ဒီကုန္စိမ္းဆိုင္ေလးကို ေရာက္ျဖစ္တယ္။

တန္ခူး

12:30am 21-Sep-2008

အဆိပ္နုိ ့ရည္

လသားအရြယ္ကေလးငယ္တို ့ရဲ့ အဓိက အစာက နို ့ရည္ပဲျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ အဲဒီနို ့ရည္က ကေလးေလးေတြရဲ့ ေက်ာက္ကပ္ကို ဖ်က္ဆီးပစ္တတ္သည့္ အဆိပ္ရည္ေတြ ျဖစ္ေနသတဲ့။ အျပစ္မဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ေလး ၃ ေယာက္ေတာင္ အသက္ဆံုးရွံ ုးရျပီ။ ေဆးရံုမွာ ေက်ာက္ကပ္ပ်က္စီးေနသည့္ ကေလးငယ္ေတြ ေ၀ဒနာ အလူးအလဲ ခံစားေနရသည့္ ကေလးငယ္ေတြ အေျမာက္အျမား။

မနွစ္ကပဲ အဲဒီနိုင္ငံက ထြက္တဲ့ တိရိစာၦန္ အစားအစာေတြ ေၾကာင့္ တိရိစာၦန္ အေတာ္မ်ားမ်ား ေသဆံုးခဲ့ရသည္။ ေနရာတကာ နိုင္ငံတကာ ေပါလိုက္တဲ့ တရုတ္ျဖစ္ေတြ။ ေစ်းကလဲေပါ၊ ပစၥည္းကလဲေပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ လူေတြက ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး အားေပးၾကသည္။ ခုေတာ့ ေစ်းေပါရျခင္းရဲ့ ဇစ္ျမစ္ေတြက ဗူးေပၚသလိုေပၚျပီ။ စီးပြားေရးသမားေတြ အျမတ္ရဖို ့ အဓိက ဆိုတာ နားလည္ေပးလို ့ ရေပမယ့္ လူသတၱ၀ါတို ့ရဲ့ အသက္အႏၱရာယ္ ထိိခုိ္က္ေလာက္သည္ အထိေတာ့ မရက္စက္သင့္။ တေန ့တေန ့ ထြက္တဲ့ ကုန္ပစၥည္းေတြကို တကမာၻလံုး တင္သြင္းဖို ့ပဲ စိတ္၀င္စားျပီး အရည္အေသြးထိန္းသိမ္းဖို ့ လ်စ္လ်ဴရွ ုထားသည့္ ျဖတ္လမ္းလုိက္ တိုးတက္ေနေသာ နိုင္ငံၾကီးရဲ့ အတၱၾကီးမွ ုကေတာ့ အေတာ္ကို ရုပ္ဆိုးလြန္းသည္။ ဒါေၾကာင့့္လဲ… ေရွ ့ကဖုန္း… ေနာက္ကေပၚ… သိကၡာေတြ က်လိုက္ …ကုန္းကုန္းေကာက္လုိက္နွင့္။

သတင္းဖတ္လိုက္မိေတာ့ အဲဒီနို ့မွ ုန္ ့ေတြကို ကြ်န္မတို ့ျမန္မာနိုင္ငံကိုလဲ တင္သြင္းသတဲ့။ ခ်ိဳ ့တဲ့သူမိသားစုက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ကေလးငယ္ ဘယ္နွစ္ေယာက္မ်ား ထိခိုက္သြားျပီလဲ။ သူတို ့ဒီသတင္းေရာ ၾကားသိၾကပါသလား။ စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ပူပန္သြားမိသည္။ တကယ္လို ့မ်ား မသိေသးတဲ့သူမ်ားရိွရင္ ေအာက္က ပံုေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး သက္ဆို္င္ရာ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိေပးေပးၾကပါ။ နို ့မုန္ ့တံဆိပ္နာမည္က Sanlu ပါ။ ျဖစ္နုိင္ရင္ေတာ့ တရုတ္ကလာတဲ့ နို ့နဲ ့နို ့ထြက္ ပစၥည္းေတြ အားလံုး မသံုးပဲေနတာ ပိုစိတ္ခ်ရပါလိမ့္မယ္။



ဒီအေၾကာင္းအရာေလးနဲ ့ ဆက္စပ္ျပီး ကြ်န္မသြားေတြးမိတာေလးကေတာ့ မိခင္နို ့ တိုက္ေကြ်းခံရတဲ့ ကေလးေတြက အႏၱရာယ္ကင္းကင္းနဲ ့ က်န္းမာေနၾကမွာကိုပါပဲ။ မိခင္နို ့က ကိုယ္ခံရည္ အေကာင္းဆံုး က်န္းမာဆံုး ျပီးေတာ့ ေစ်းသက္သာဆံုးေလ။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္တိုင္း ကိုယ့္ရဲ့ ရင္ေသြးတိုင္းကို မိခင္နို ့ရည္ တိုက္ေကြ်းဖို ့တိုက္တြန္း ပါရေစ။ သဘာ၀တရားက ေပးထားတဲ့ အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္ေလးကို ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ ့မ်ား ကိုယ့္ရင္ေသြးကို ေပးဖို ့ ျငင္းဆိုမလဲ။ မိခင္နို ့ရည္ တိုက္ေကြ်းျခင္းအားျဖင့္ ရင္ေသြးနဲ ့မိခင္ ပိုျပီး ရင္းနွီးေႏြးေထြးမွ ုလဲ ရေစပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘယ္ေနရာသြားသြား နို ့ဗူးသယ္ရျခင္း၊ ေရေႏြးသယ္ရျခင္း စတဲ့ ဒုကၡေတြလဲကင္းတယ္။ ေနာက္တခုက… နို ့ခ်ိဳတိုက္ေကြ်းတဲ့ မိခင္ေတြက အဆီက်လြယ္ျပီး အပ်ိဳဘ၀ကလို ျပန္လွေစပါတယ္။

အလုပ္လုပ္တဲ့ မိခင္မ်ားက မိခင္နို ့တိုက္ေကြ်းရတာ အခက္အခဲ အနည္းငယ္ေတာ့ ရင္ဆိုင္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ လွပစိတ္ခ်မ္းသာဘြယ္ ေကာင္းက်ိဳးေတြ အတြက္ ဒီေလာက္ရင္းနွီးမွ ုက ထို္က္တန္ပါတယ္။ တခ်ိဳ ့က အပင္ပန္းမခံနုိင္လို ့လို ့ အေၾကာင္းျပၾကပါတယ္။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ ညဘက္ ကေလးဗိုက္ဆာလို ့ နို ့ထေဖ်ာ္ရတာကေတာင္ ပိုပင္ပန္းပါေသးတယ္။ စမ္းၾကည့္ဖို ့ တိုက္တြန္းပါရေစ။ ထင္သေလာက္ၾကီး မပင္ပန္းလွပါဘူး။ တခ်ိဳ ့က နို ့မထြက္လို ့လုိ ့ အေၾကာင္းျပၾကတယ္။ သိပ္အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက တိုက္ေလ ထြက္ေလ၊ မိခင္နဲ ့ရင္ေသြးၾကားက မျမင္ရတဲ့ ဆက္သြယ္မွ ု။ ရင္ေသြးဗိုက္ဆာေနျပီ ဆိုတဲ့ အသိ မိခင္ဆီ ေရာက္သြားတာနဲ ့ သူ ့အလိုလို သဘာ၀က ထုတ္လုပ္ေပးတာပါ။ ကြ်န္မတုန္းက သားကို မိခင္နုိ ့ရည္ အျပည့္အ၀ (ေဖာ္ျမူလာနို ့မွ ုန္ ့မေရာပဲ) တိုက္ခ်င္တာေၾကာင့္ အလုပ္ခိ်န္မွာ ရံုးက ခြင့္ေတာင္းျပီး နို ့ညွစ္ျပီး ေရခဲဗူးေလးထဲ ထည့္သိမ္းရပါတယ္။ ဒီက အလုပ္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက မိခင္နုိ ့ရည္ တိုက္ေကြ်းဖို ့ အားေပးတာေၾကာင့္ တခ်ိဳ ့အလုပ္ေတြမွာ ကေလးငယ္ရွိတဲ့ မိခင္ေတြ အတြက္ အခန္းတခန္းေတာင္ စီစဥ္ေပးထားတတ္ပါတယ္။ ထူးျခားတာက သားေလး ဗိုက္ဆာေနခ်ိန္ေရာက္ျပီလို ့ စိတ္ထဲေတြးလိုက္တာနဲ ့ နို ့ေတြ အမ်ားၾကီး ထြက္လာတတ္တာပါပဲ။ မိခင္ေမတၱာေပါ့ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ နို ့မထြက္ရင္ မ်ားမ်ားတိုက္ၾကည့္ပါ။ က်ိန္းေသေပါက္ ထြက္ပါလိိမ့္မယ္။ စိတ္ရွည္ဖုိ ့နဲ ့ စိတ္ရိွဖို ့ေတာ့ လိုတာေပါ့ေလ။ အစထဲက အဲေလာက္ၾကီး စိတ္အားမထက္သန္ရင္ ရည္ရွည္ဇြဲနဲ ့ တိုက္နိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

နို ့မွ ုန္ ့တိုင္းကို စိတ္မခ်ရဘူးလို ့ေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး။ ရာႏွ ုန္းျပည့္ စိတ္ခ်လုိ ့ေတာ့ မရတာ ေသခ်ာပါတယ္။ အနည္းေလး ၀မ္းခ်ဳပ္တဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတာ့ ခံရလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ဆီမွ ရာႏွ ုန္းျပည့္ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ရတဲ့ သဘာ၀တရားရဲ့ လက္ေဆာင္တခု ရိွေနမွေတာ့ ဘာလို ့မ်ား အဲဒီ အခြင့္အေရးကို လက္လြွတ္ခံပါ့မလဲ။ ကိုယ့္ရင္ေသြးေလးဟာ ကိုယ့္ရဲ့ ေရြးခ်ယ္မွ ုနဲ ့ ရွင္သန္ရမွာ ျဖစ္လို ့ မသိနားမလည္ေသးတဲ့ သူတုိ ့အတြက္ ကိုယ့္အတၱေတြ ခဏေမ့ထားလို ့ အေကာင္းဆံုးေရြးခ်ယ္မွ ုေလး ေပးၾကဖို ့တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။

(ပံုမ်ားကို ဒီေနရာ နဲ ့ ဒီေနရာက ယူပါတယ္ )

တန္ခူး
11:30am 18-Sep-2008

တာေတ

“တာေတ… မနက္ျဖန္ စာေမးပဲြကို ခုထိ ေဂၚလီရိုက္ေနတုန္းလား… ခုစာအုပ္ယူျပီး အိမ္လာခဲ့”

ကြ်န္မ အျပင္သြားတုန္း အခြင့္အေရးကို အျပတ္ အသံုးခ်ေနသည့္ တာေတ။ ၈ တန္းေက်ာင္းသားက ၅ တန္း၊ ၆ တန္း ကေလးေတြနဲ ့ေဂၚလီ ရိုိက္ေဖာ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အပူအပင္မရွိ။ ခဏၾကာေတာ့ ျမန္မာစာ စာအုပ္ေတြနွင့္ ေႏွးေနွးေကြးေကြး ၀င္လာသည္။

“ကဲ… ဆို”

ေမးခြန္းတပုဒ္ကို ေမးလို္က္ေတာ့ ကြ်န္မကို ခပ္ငူငူၾကည့္ေနသည္။ မနက္ျဖန္ေျဖရမွာ ခုထိ ငူငူငိုင္ငိုင္။ ကြ်န္မ စိတ္ေတြ ပူလိုိက္တာ မေျပာပါနဲ ့။ ေနာက္တပုဒ္ေမးေတာ့လဲ ဒီအတိုင္း။ သူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး။ ကြ်န္မက ျပာေနျပီ။ မေန ့ကတင္ ကြ်န္မနဲ ့ေႏြွးတုန္းက ရေသးသည္။ ဒီေန ့ေမ့ပစ္သည္။ စာေမးပဲြခန္းထဲေရာက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။

“နင္ ေဂၚလီရုိက္နုိင္တာ ငါအံံံ့ၾသတယ္… ခုျပန္က်က္… တပုဒ္ခ်င္း င့ါဆီျပန္ဆို”

သူ ့ကို ေျပာရင္္း စိတ္ေတြက အရမ္းပူလာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့၀ဲလာမိသည္။ စာက်က္သံမၾကားရ၍ ၾကည့္မိေတာ့ သူမ်က္ႏွာမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြႏွင့္။

“စာက်က္ပါဆို နင္ကဘာလို ့ ငိုေနရျပန္တာလဲ”

“ဆရာမ ငိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ၀မ္းနည္းလို ့ပါ”

စိတ္ထဲမွာ မေကာင္း။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ေဒါသျဖစ္မိသည္။ ေက်ာင္းသားကို စိတ္ဓါတ္ျမွင့္တင္ရမည့္ အစား ကိုယ့္အျပုအမူေၾကာင့္ စိတ္က်သြားနို္င္သည္။ ေခ်ာ့ေမာ့ျပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျပန္သင္ေတာ့ တပုဒ္ျပီး တပုဒ္ ေခ်ာေခ်ာေမြ ့ေမြ ့ျပီးသြားသည္။ ျပီးေတာ့ သူက ေျပာလိုက္ေသးသည္။

“ဆရာမကို အားနာလို ့ စာက်က္တာ… နို ့မို ့ေဂၚလီဆက္ရိုက္ခ်င္တာ” တဲ့။

*****************
“တာေတ… ေျဖနိုင္လား”
“ဟုတ္ကဲ့… ဆရာမ”
“အေျဖေတြ မွတ္လာခဲ့လား”
“ဟုတ္ကဲ့… ဆရာမ”

မ်က္ေတာင္ေတြ ေမွးစင္းျပီး ေမးသမွ်ေမးခြန္းကိို အိပ္ခ်င္မူးတူး အသံနဲ ့ေျဖေနေသာ ကိုေတာ္ေခ်ာကိုတာေတသည္ ခုမွ ၈ တန္း စာေမးပြဲခန္းထဲက ထြက္လာတာနဲ ့မတူ။ အေတာ္ကို ေသြးေအးလြန္းလွသည္။ ကိုယ္သာ သခ်ၤာအားနည္းသည့္ သူ ့အတြက္ စိတ္ေတြပူေနရသည္။ မွတ္လာသည့္ အေျဖေတြက အကုန္တလြဲ။ ဒုကၡ။ ဒီပံုစံဆို တာေတေတာ့ ဗုန္းကနဲက်ျပီ။ ေ၀့၀ဲလာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို ဘယ္လိုမွထိန္းလို ့မရ။ တျခားဘာသာေတြ က်န္ေသးတာမို ့ သူ ့ကို မေျပာရက္။

“ကဲကဲ… လာေနာက္ဘာသာေတြ က်က္ရေအာင္”

ကိုယ့္ကို ၾကည့္ျပီး သူပါ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာေတာ့ အ့ံၾသတၾကီး ေမးမိသည္။ သူလိုလူက စာေမးပဲြက်တာေလာက္ေတာ့ အေရထူျပီးသား။

“ဟဲ့… နင္က ဘာလို ့ ငိုေနတာလဲ”

“ဆရာမ ငိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ၀မ္းနည္းလို ့ပါ”

သူဆီက မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အေျဖၾကားရေတာ့ ကိုယ္လဲ အေတာ္ ၀မ္းနည္းသြားမိသည္။ ဘာမွ စာဆက္မသင္နိုင္ပဲ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ငုိပြဲ ဆင္ႏြွဲေနေတာ့ အေမက မေနနိုင္။ ေျပာေနက် စကား တခြန္း ၀င္ေျပာသည္။

“အဲေလာက္ စိတ္နုေနရင္ ညည္း စာဆက္သင္ရင္ေတာ့ နွလံုးေရာဂါရမွာပဲ” တဲ့။

*****************

“ဆရာမ… ဆရာမ ကြ်န္ေတာ္ စာေမးပြဲ ေအာင္တယ္”

မနက္ေစာေစာ မဂၤလာသတင္းၾကားလိုက္ရေတာ့ အေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာသြားသည္။ ၾကားရတဲ့သူက ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ေအာင္မယ္မထင္ထားတဲ့ တာေတဆီက။ ဥာဏ္ရည္ သိပ္မထက္ျမက္သည့္အျပင္ မၾကိုးစားတာေၾကာင့္ သူ ့ကို က်ဴရွင္ျပရတာ သူမ်ားထက္ ပိုပင္ပန္းသည္။ သူ ့စာေမးပြဲ တေလွ်ာက္လံုး ကိုယ္ပါအိပ္ေရးေတြပ်က္။ တခါတခါ ကို္ယ္က ေရွ ့က အားၾကိုးမာန္တက္ သင္ေနသည္။ သူက အိပ္ေတြငိုက္လို ့။ ခုေတာ့ သူေအာင္သြားျပီတဲ့။ အဲဒီၾကည္ႏူးမွ ုက ဘာနဲ ့မွမတူ။ ထံုးစံအတိုင္း မ်က္ရည္ေတြက ေ၀့၀ဲလာျပန္သည္။

“ဟဲ့ တာေတ… စာေမးပဲြေအာင္တာ နင္က ဘာလို ့ ငိုေနတာလဲ”

ေမေမ့အသံၾကားမွ သူငိုေနတာ သတိထားမိသြားသည္။

“ဆရာမ ငိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ၀မ္းနည္းလို ့ပါ”

ဒီတခါေတာ့ ကြ်န္မ မ်က္ရည္ေတြ ၾကားထဲက ရယ္မိသည္။

*****************
ဟိုတေခါက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ အေမက ကြ်န္မ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ သတင္းတခုေျပာျပခဲ့သည္။

“တာေတ ဆံုးသြားျပီေအ”

“အေမရယ္… ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ…”

“ရင္က်ပ္ေရာဂါလို ့ေျပာတာပဲ”

အေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိသည္။ အရင္အေခါက္ေတြ ျပန္တုန္းက ေမာ္ေတာ္ပီကယ္လုပ္ေနသည့္ တာေတကို ကားနဲ ့ျဖတ္သြားတိုင္း နွ ုတ္ဆက္မိသည္။ အလုပ္အကိုင္ အတည္တက်နဲ ့ မိဘလုပ္ေကြ်းေနတာေတြ ့ရေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာမိသည္။ ခုေတာ့… အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ ့ ဆံုးပါးသြားရွာျပီ။ မ်က္ရည္တို ့ ေ၀့၀ဲလာသည္။

အေမက ကြ်န္မကို ၾကည့္ျပီး ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္ႏွင့္ ဆိုသည္။

“ခုေတာ့… ဆရာမ ငိုလို ့ လိုက္ငိုမယ့္သူမရိွေတာ့ဘူးေပါ့ေအ” တဲ့။

(ေက်ာင္း ၃ နွစ္ပိတ္လိုက္တုန္းက ကြ်န္မ စာသင္ေပးခဲ့ရသည့္ အသက္တိုရွာသည့္ တပည့္ေဟာင္းေလး တေယာက္အေၾကာင္းပါ)

တန္ခူး
10:31am 16-Sep-2008

ပဲေထာပတ္ထမင္းေလး လုပ္စားရေအာင္

တခါလာလဲ ထမင္းျဖူ၊ တခါလာလဲ ထမင္းျဖူမို ့ ျငီးေငြ ့လာရင္ လြယ္လဲလြယ္ကူ အခ်ိန္ကုန္လဲ သက္သာတဲ့ ပဲေထာပတ္ထမင္းေလး လုပ္စားၾကည့္ပါလား။ တေျပာင္းတလဲမို ့ စားလို ့ျမိန္တာ အမွန္ပဲ။ ခုလို ပိတ္ရက္တင္မက ရံုးဖြင့္ရက္ေတာင္ ျမန္ျမန္ေလး ကဗ်ာကရာ ခ်က္လိုက္လို ့ရေအာင္ကို လုပ္ရတာ အေတာ္လြယ္ပါတယ္။

လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းနဲ ့လုပ္နည္းေလးကေတာ့….

Rice Cookerနဲ ့ ထမင္းေလးလံုးခ်က္အတြက္
၁) ကုလားပဲ လက္တဆုုပ္
၂) GHEE ေထာပတ္
၃) သစ္ဂ်ပိုး၊ ကုလားေပြးရြက္၊ နာနတ္ပြင့္ အနည္းငယ္
၄) ၾကက္သြန္နီဥၾကီးတလံုး
၅) သီဟိုေစ့၊ နာနတ္သီးေျခာက္ …တို ့ပါပဲ… အားလံုးက အိမ္နားေလးက ဆိုင္ေလးေတြမွာ အလြယ္တကူ ေျပး၀ယ္လို ့ရပါတယ္…

ပထမဦးစြာ ကုလားပဲေလးကို ေရျမုပ္္ရံုထည့္ျပီး Microwave ထဲ ထည့္ျပုတ္လိုက္ပါ။ Microwave က်ေတာ့ အႏူးျမန္ပါတယ္။ သိပ္ၾကီး မႏူးေအာင္ ျပုတ္ပါ။ အရမ္းႏူးသြားရင္ ထမင္းထဲမွာ ပဲပံုပ်က္သြားမွာပါ။

ေထာပတ္ ထမင္းစားဇြန္း ၃ ဇြန္းေလာက္ကို ဒယ္အိုးထဲထည့္ျပီး ေထာပတ္ဆီ ျဖစ္တဲ့ အထိ ပူေအာင္တည္ပါ။ ဆီပူလာလွ်င္ ၾကက္သြန္နီဥၾကီးကို ၈ စိတ္ခြဲ အဖတ္ၾကီးေလးေတြ ရေအာင္ခြာထားတာရယ္၊ သစ္ဂ်ပိုး၊ ကုလားေပြးရြက္၊ နာနတ္ပြင့္ ေရာထားတာရယ္ ေပါင္းျပီး ဆီသတ္ပါ။ ၾကက္သြန္နီဖတ္ အနည္းငယ္ႏြမ္းလာလွ်င္ ျပုတ္ထားေသာပဲပါေရာ၍ ဆီသတ္ပါ။ သၾကား ထမင္းစားဇြန္း ၂ ဇြန္း၊ ဆားသင့္ရံုထည့္ပါ။ ၾကက္သြန္နီဖတ္ေလးေတြြ အနည္းငယ္ ၀ါေရာက္သမ္းလွ်င္ မီးပိတ္ပါ။ ၾကက္သြန္နီက သာမာန္ဟင္းခ်က္သေလာက္ မနီရပါ။

ဆန္အဆင္သင့္ ေဆးထားသည့္အိုးထဲသို ့ ၾကက္သြန္ပဲေရာဆီသတ္ထားတာရယ္၊ သီဟိုေစ့၊ နာနတ္သီးေျခာက္ရယ္ ထည့္ျပီး သမေအာင္ ေရာေမြွ၍ ေရကို ပံုမွန္ထမင္းခ်က္တာထက္ မဆိုစေလာက္ ေလ်ာ့ထည့္ျပီး သာမာန္ထမင္းခ်က္နည္းအတိုင္း Rice Cookerနဲ ့ထည့္ခ်က္ပါ။ ထမင္းပြက္လွ်င္ ႏွစ္ခါသံုးခါေလာက္ ေမွြေမြြွေပးပါ။ Rice Cooker မီးပိတ္သြားလွ်င္ ပဲေထာပတ္ထမင္းေမြွးေမြွးေလး အသင့္သံုးေဆာင္နိုင္ျပီေပ့ါ။

ကြ်န္မက ၾကက္သားအာလူးဆီျပန္၊ မက်ီးသီးစိမ္းငါးပိခ်က္၊ ဒညင္း၀ွက္ေၾကာ္၊ ျပီးေတာ့ အရည္ေသာက္ခ်က္ရမွာပ်င္းသြား၍ အလြယ္တကူ စြန္တန္ဟင္းခ်ိဳေလးနွင့္ အတူစားလုိက္ေတာ့ တပြဲမက နွစ္ပြဲေလာက္ထိ စား၀င္သြားသည္။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ဟင္းခ်ိဳ (မဇနိေျပာတဲ့ ေယာင္ရိပ္ျမင္ ဟင္းခ်ိဳေလး)နဲ ့လဲ အလြန္လိုက္ဖက္ပါသည္။

ပိတ္ရက္မွာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ားျမိန္လွ်က္စြာ စားသံုးနိုင္ၾကပါေစ။


တန္ခူး
8:30am 13-Sep-2008

(သင္ျပေပးေသာ ခ်စ္ညီမေလးအား ေက်းဇူးတင္လွ်က္)

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေမာ္ေတာ္ကားနဲ ့

ျပန္ဖုိ ့ရက္ကို ခြင့္တင္ျပီးေၾကာင္း အေမ့ကို ေျပာသည့္ေန ့မွစ၍ အေမက ခရီးသြားဖိ္ု ့ အစီအစဥ္ စဆြဲေနျပီ။ အေမနဲ ့ဖုန္းေျပာတိုင္း ဒီတခါ ဘယ္သြားရေအာင္လို ့ တိုင္ပင္လို ့ မျပီးေတာ့။ “ညည္းတို ့ ခြင့္ေလး နွစ္ရက္ တပိုင္းနဲ ့ ဟိုလဲ သြားခ်င္ ဒီလဲ သြားခ်င္ မလုပ္နဲ ့” တဲ့။ တတ္နုိင္ရင္ အေမက တႏွစ္ကို ေလးငါးခါ ျပန္လာေစခ်င္တာ။ ကိုယ္ကလဲ ျပန္ခ်င္တာေပါ့။ အဲဒီလို ျပန္ေနလို ့ ကေတာ့ အလုပ္ျပုတ္မွာ ေသခ်ာသည္။ ေရြွစက္ေတာ္ပြဲေတာ္ ရာသီေလးမို ့၊ ေတာင္ၾကီး တန္ေဆာင္တိုင္ အခိ်န္ေလးမို ့၊ မေကြးျမသလြန္ ပြဲေတာ္ခါေလးမို ့၊ ျမင္းျခံနွစ္ကိ်ပ္ရွစ္ဆူ အခါမို ့… အေမလာေစခ်င္သည့္ အခ်ိန္ေတြက အမ်ားသား။ တကယ္ေတာ့… အဲဒါေတြ အားလံုးရဲ့ ျမစ္ဖ်ားခံတာ ခရီးသြားျခင္း ၀ါသနာပင္။

တမိသားစုလံုးက ခရီးသြားဖို ့ဆို သိပ္အေဖာ္စပ္ စရာ မလို။ အားလံုးျငင္းမယ့္သူမရွိ။ တက္ညီလက္ညီ။ ဟိုးငယ္ငယ္ကေတာ့ မီးရထားနွင့္ ခရီးသြားေလ့ ရွိခဲ့သည္။ တဘူတာဆိိုက္တိုင္း ေစ်းသည္မ်ိဳးစံုကို ျပူတင္းေပါက္မွ ေငးရသည့္ အရသာက ဘာနဲ ့မွမတူ။ “ေရရမယ္ ေရ” “ဆီထမင္း အမဲေၾကာ္ ၾကက္ေၾကာ္” “ထမင္းထုပ္ရမယ္ ထမင္းထုပ္”။ အဲဒီလို စံုလင္လွတဲ့ အသည္ေတြကို အစားမက္တဲ့ ေမာင္ေလး အေမလစ္တုန္း ေခၚျပီး အတင္း ၀ယ္လုိ ့ တေဒါက္ေဒါက္ အေခါက္ခံရသည္။ အေဖကေတာ့ ဘယ္ဘူတာ ေရာက္ေရာက္ ဆင္းရမွ။ တခါတေလ ရထားက ထြက္ျပီ အေဖက ကိုယ့္တြဲ ေပၚ မေရာက္ေသး။ ေနာက္ေတာ့မွ ဘယ္တြဲေပၚက ကူူးလာသည္မသိ ခပ္တည္တည္နဲ ့ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ပ်ဥ္းမနား သာစည္လို အၾကာၾကီး ရပ္သည့္ ဘူတာမ်ိဴးဆို အေဖက ေရေတြ ဘာေတြေတာင္ သြားခ်ိဳးလုိက္ေသးသည္။ တခါတေလ ရထားေပၚက “ခရီးသြား လုပ္သားျပည္သူမ်ား ခမ်ာ…” အစခီ်တဲ့ ေစ်းသည္ တေယာက္ေယာက္ တက္လာရင္ ကြ်န္မတို ့ ေမာင္ႏွမေတြ က ဇာတ္လိုက္မင္းသားၾကည့္ သလို သူေဖ်ာ္ေျဖတာ နားေထာင္ၾကသည္။ ရထားျပူတင္းမွ ရွ ုခင္းမ်ိဳးစံုကို ၾကည့္ရတာ စိတ္ကိုလန္းဆန္းေစတဲ့ အျပင္ ရထားသံ ဂ်ံဴးဂ်က္ဂ်က္က အိပ္လို ့ အလြန္ေကာင္းတာေၾကာင့္ ရထားစီးျပီး ခရီးသြားျခင္းကို အလြန္နွစ္သက္မိသည္။ အခုေတာ့ မီးရထားမစီးျဖစ္သည္မွာ ႏွစ္ နွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေတာ့မည္။

ခုေနာက္ပို္င္းမွာ ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ သြားျဖစ္တာမ်ားသည္။ မသြားခင္ တရက္အလိုမွာ အေဖက ကားကို အဆင္သင့္ျပင္၊ အေမက အစားအေသာက္ေတြ ေၾကာ္ေလွာ္။ ကြ်န္မတို ့ ေမာင္ႏွမေတြက အ၀တ္အစားထုတ္ျပင္။ ကြ်န္မတုိ ့ ကေလးဘ၀ကေတာ့ အေမက ဆန္၊ဆီ၊ ငါးေျခာက္၊ပဲ နွင့္ အိုးခြက္ပန္းကန္ ေလမီးဖိုေလးပါ ကားေပၚတင္လာသည္။ ေရာက္ရာေနရာမွာ ေလမီးဖိုေလးေမြွး ခ်က္စားလိုက္ရံုပင္။ ေရြွစက္ေတာ္လို ေနရာမ်ိဴးဆို မနက္ေတာေစ်းေလးပတ္ ေဒသထြက္ သားငါးသီးနွံေလးေတြ ၀ယ္ျပီး ေခ်ာင္းနံေဘး ပူပူေႏြးေႏြး ခ်က္ျပုတ္စားရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ ့မွမတူ၊ အေတာ္ ျမိန္လွ်က္လွသည္။ ကြ်န္မေမာင္ေလး အရြယ္ရလာေတာ့ အဲဒီလို ကားေပၚမွာ အိုးေတြခြက္ေတြ သယ္တာကို “မမုိက္ပါဘူး ေအာက္တယ္” ဒါမ်ိဳးေတြလုပ္လာေတာ့ အေမက သူ ့တဦးတည္းေသာ သားေလးအလိုက် မယူေတာ့။ ကြ်န္မကေတာ့ အဲဒီလို ခ်က္ျပုတ္စားရတာကို လြမ္းေနတုန္းေလ။

အေဖကေတာ့ စနစ္ၾကီးသူပီပီ ခရီးသြားplan စာအုပ္ႏွင့္။ ဘယ္ျမို ့ကို ခန္ ့မွန္းေျခ ဘယ္ႏွစ္နာရီေရာက္မွ။ ဘယ္ျမို ့မွာ လည္ခ်ိန္က ဘယ္ေလာက္။ အဲလိုၾကီး သတ္မွတ္ထားေတာ့ အေမနဲ ့က မရ။ အေမက ေရာက္ရာ ေနရာမွာ ေအးေအးေဆးေဆး လည္ခ်င္။ လမ္းမွာ ေတြ ့တဲ့ ဆိုင္ေလးဆိုလဲ ရပ္ေပးပါဦးဆို စိတ္ထဲရွိသမွ် ၀ယ္လာတတ္သူ။
ေတာင္ၾကီး၊ ကေလာ၊ ေမျမို ့လို ပန္းေပါတဲ့ အရပ္ဆို လမ္းေဘးက အေလ့က် ပန္းမ်ိဳးေလးေတာင္ သယ္လာတတ္တာ။ စစ္ကိုင္းေကာင္းမွ ုေတာ္လို ေနရာက ေက်ာက္ေကာင္းသည္ဆိုကာ ငရုပ္ဆံု၊ ေက်ာက္ပ်ဥ္… ပုဂံေညာင္ဦးမွာေတာ့ စစ္စီးအစစ္သုတ္ထားတဲ့ စေကာ၊ ဗန္း… မေကြးမွာ သံထည္ေကာင္းသည္ ဆိုကာ ကတ္ေက်း၊ ဓား။ အျပန္လမ္းက် ကားေပၚမွာ ေရအိုးေတြ၊ စဥ့္အိုးေသးေသးေလးေတြ၊ စေကာေတြ၊ ဇကာေတြ… ငရုပ္ဆံု၊ ေက်ာက္ပ်ဥ္၊ ထပလက္ကုလားထိုင္ (ထန္းပက္လက္ ကုလားထိုင္) ကအစ စံုစီနဖာ ပါလာတတ္သည္။

ကြ်န္မတို ့ညီမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အလွအပနဲ ့ စားစရာဆို မလြတ္တမ္း။ မႏၱေလး၊ ေတာင္ၾကီး၊ အင္းေလးလို ေနရာမ်ိဳးက ျမန္မာခ်ည္လံုခ်ည္ လွလွေလးေတြ၊ ပုဂံေညာင္ဦးက ေရြွခ်ည္ထိုးအိတ္ေလးေတြ၊ ျမက္အိတ္ၾကီးၾကီးေတြ… ျပီးေတာ့ စလင္းၾကယ္သီးေလးေတြ… ဘယ္နွစ္ခါ ေရာက္ေရာက္ ၀ယ္ျမဲ။ မႏၱေလးက ရည္မြန္လဘက္၊ ဂ်င္း၊ ဘုရားၾကီးက ခ်ဥ္ေပါင္း၊ မစီမာ ဇီးေပါင္း.. ပုဂံက ဇီးသီးလံုးေပါင္းနဲ ့ဂ်င္းဇီးျပား… အင္း… ေျပာရင္း သြားရည္က်လာျပီ။ ေနာက္ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ဓာတ္ပံုကလဲ အေျပးရုိက္ရေသးသည္။ ဒီေတာ့ စာအုပ္ၾကီး ေဖေဖရဲ့ အခ်ိန္ဇယားနဲ ့ ကြ်န္မတို ့က လြဲျပီးရင္းလြဲေတာ့သည္။

အေဖနဲ ့ညိွလို ့ရတာဆိုလို ့ တခုပဲရွိသည္။ ေရာက္ရာျမို ့က ေဒသထြက္ နာမည္ၾကီး အစားအစာကို ကားရပ္ စားဖို ့ေပါ့။ ဟိုတခါ ေရနံေခ်ာင္းမွာ လမ္းေဘးက မုန္ ့ပစ္သလက္ နဲ ့ အေၾကာ္စံု ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေလးကို ကားထိုးရပ္ျပီး သားအဖတေတြ စားလိုက္ၾကတာ ျမို ့ခံလူေတြေတာင္ အ့ံၾသယူရတယ္။ တခါတခါ အေ၀းေျပးလမ္းမ နေဘးက ထန္းေတာေလးေတြက ဖြင့္တဲ့ ငါးေၾကာ္၊ အမဲေၾကာ္ေလးေတြက လွ်ာလည္တယ္။ ေကာင္းလြန္းလို ့။ အေဖက ထန္းတဲေလးထဲမွာ ထန္းလ်က္နဲ ့ေရေႏြးနဲ ့ျမည္း၊ ေမာင္ေလးကေတာ့ ထန္းရည္ခ်ိဳေသာက္ (မိဘေရွ ့မိ္ု ့…တကယ္တမ္း ခါးခ်င္တာ)။ မႏၱေလးေရာက္ရင္ေတာ့ ျမီးရွည္ကို ဘုရားၾကီးနားက အထမ္းသည္ေရာ၊ ဗထူးကြင္းဆိုင္အထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သြားစားၾကတာ။ ေခ်ာင္းသာလိုေနရာမ်ိဳးက်ေတာ့ ရခိုင္ခ်က္စားခ်င္လို ့ ေတာသည္ေတြကို ကိုယ့္ၾကိုက္တဲ့ ဟင္းစပ္ေျပာျပီး ခ်က္ခိုင္းတာ ျမိန္သလား မေမးနဲ ့။ အေဖက သူ ့အခ်ိန္ဇယားထဲမွာ အဲဒီ အခ်ိန္ေတြ ထည့္တြက္ျပီးသား။

လမ္းခရီး ကားေပၚမွာ ကက္ဆက္ေလး နားေထာင္လိုက္ အေမ့စတီးခ်ိဳင့္ထဲက လဘက္သုတ္၊ ၾကက္သားေၾကာ္၊ ဘဲဥျပုတ္ေလး စားလိုက္။ ေနၾကာေစ့ေလး ၀ါးလုိက္နဲ ့ အခ်ိန္ဘယ္လိုကုန္လို ့ ကုန္သြားမွန္းမသိ။ ကြ်န္မက သာယာေသာ ျပည္လမ္းကို ပိုႏွစ္ျခိုက္သည္။ ဧရာ၀တီက ကိုယ့္နေဘးမွာ… ဘယ္ေလာက္ၾကည္ႏူူးစရာ ေကာင္းလိုက္ ပါသလဲ။ ဆြမ္းမဦးသည့္ မေကြးျမသလြန္မွာ အာရံုဆြမ္းကပ္ရတဲ့ ၾကည္ႏူးျငိမ္းေအးမွ ုက စာဖြဲ ့လို ့မရ။ အေဖကေတာ့ သမိုင္းရာဇ၀င္ ေက်ညက္သူပီပီ ေရာက္ရာ အရပ္ေဒသရဲ့ ေရွးေဟာင္း ဘုရားေတြရဲ့ ရာဇ၀င္ကို ရွင္းျပေလ့ရွိသည္။ စစ္ကိုင္း၊ အင္း၀ က်ေတာ့ ဧရာ၀တီက တကယ့္သတို ့သမီး။ ဧရာ၀တီရဲ့ ဖ်ားေယာင္းမွ ုေၾကာင့္ မသြားရ မေနနိုင္။ စစ္ကိုင္းတံတား နဲ ့ ဦးပိန္တံတားကို ေဆြလိုမ်ိဳးလို ခ်စ္မိတာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ ပုဂံေရာက္ရင္ အရင္ဘ၀က ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာလို ခံစားေနရတာလဲ ခပ္ဆန္းဆန္း။ ေရြွစက္ေတာ္ အထက္စက္ေတာ္ရာမွာ မနက္လူေျခတိတ္ခ်ိန္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ ေျခေတာ္ရာကို ပူေဇာ္ရင္း ပုတီးစိတ္ တရားထိုင္ရသည္ကလဲ အေတာ္ကို ျငိမ္းခ်မ္းလွသည္။ ေခ်ာင္းသာ၊ စက္စဲရဲ့ ပင္လယ္အလွက ကိုယ့္နိုင္ငံမိုလား မသိ ရင္းရင္းနွီးႏွီး ခံစားလို ့ရသည္။ ကမ္းမျမင္ရတဲ့ အင္းေလေရျပင္ၾကီးေပၚက လြတ္လပ္မွ ုက ဘာနဲ ့မွမတူ။ ေဟာဟဲ… ေဟာဟဲ နွင့္ ေတာင္ေတြ အထပ္ထပ္တက္ျပီး ဘြားကနဲဖူးေျမွာ္လိုက္ရတဲ့ ဆံေတာ္ရွင္က်ိဳက္ထီးရုိးေစတီရဲ့ ၾကည္ညိုစရာေကာင္းမွ ု။ ကြ်န္မတို ့နိုင္ငံရဲ့ သဘာ၀အလွကို ခရီးေတြသြားျခင္းမွ ပိုခံစားတတ္ခဲ့သည္။ ပိုသံေယာဇဥ္တြယ္တတ္ခဲ့သည္။

ဒီတခါ ဘယ္သြားရပါ့။ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို စဥ္းစားေနမိသည္။ ေခါင္းေလာင္းၾကီးေတြ ၾကိုက္သည့္သားကို မင္းကြန္းေခါင္းေလာင္းၾကီးလဲ ျပခ်င္သည္။ အညာသူနဲ ့လက္ထပ္ျပီး အညာမေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ခင္ပြန္းကို အညာအလွလဲျပခ်င္သည္။ နီးနီးနားနား ေခ်ာင္းသားေလးလဲ ေျပးလိုက္ခ်င္သည္။ မနီးမေ၀း ကိ်ဳက္ထီးရိုးဘုရားလဲ ဖူးလိုက္ခ်င္သည္။ ဟင္း… ဘယ္လုိိလုပ္ရပါ့။ အေမေျပာသလို ခြင့္ေလးႏွစ္ရက္တပိုင္းနဲ ့ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြ။ တတ္နိုင္ရင္ တျပည္လံုး အနွံ ့ပတ္လိုက္ခ်င္သည္။ ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ ျမန္မာျပည္မွာေပါ့။

တန္ခူး
12:45 pm 11-Sep-2008

ကြ်န္မအသက္

ဘေလာ့ဂ္ေပၚက အသက္မွန္းရတဲ့ ျပႆနာကို အခု ကြ်န္မၾကံုေတြ ့ရျပီ။ ကိုယ့္ထက္ ငယ္သည့္ ညီမေလးမိုးခ်ိဳသင္းကို ၾကီးမည္ အထင္နွင့္ မ ေတြဘာေတြ သြားလုပ္ျပီး ေကာ္မန္ ့ေပးမိတာ သိေတာ့ အေတာ္ကို အားနာ သြားမိသည္။ ခ်ိဳသင္း ခမ်ာလဲ ကြ်န္မက မ ေတာ့ သူက ညီမေလး ရသည္။ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ အားေတြ နာေန ရတာ အဓိကက ကြ်န္မ တရားခံ။ ခုေတာ့ အေခၚအေ၀ၚေတြ ေျပာင္းျပန္ ျပန္ျဖစ္သြားတာ တခ်ိဳ ့ကြ်န္မတို ့ ေကာ္မန္ ့ေတြ သတိထားမိသူ မ်က္စိလည္သြားနိုင္သည္။ ကိုကလိုေစးထူးကလဲ တန္ခူးလို ့ေခၚမိတာ အားေတြ နာေၾကာင္း ေကာ္မန္ ့ေပးသြားေတာ့ ကြ်န္မအသက္ကို ေၾကာ္ျငာဖို ့ လိုျပီဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားသည္။

ဟုိတေလာကပဲ ကိုျငိမ္းေ၀က ဒီအေၾကာင္းေလးကို ပို ့စ္တခုတင္ေတာ့ ကြ်န္မေတာင္ သြားေနာက္လိုက္ေသးသည္။ ကြ်န္မတို ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ၾကီးသူကို ရိုေသ၊ ငယ္သူကို သနား၊ ရြယ္တူကို ေလးစားဆိုတဲ့ ခ်စ္စရာ ယဥ္ေက်းမွ ုေလးနဲ ့ ၾကီးျပင္းရသူဆိုေတာ့ ဘေလာ့ဂ္လည္ပတ္ျပီး ေကာ္မန္ ့ေပးရမည့္ အခ်ိန္တိုင္း နဲနဲေတာ့ ဦးေနွာက္စားရသည္။ တခ်ိဳ ့က profileထဲမွာ အသက္ကို ေဖာ္ျပထားေတာ့ ေခၚရလြယ္သည္။ တခ်ိဳ ့က် ေမြးေန ့ပို ့စ္ေတြက တဆင့္ သိနိုင္သည္။ တခ်ိဳ ့က်ေတာ့ ေရးသည့္အေၾကာင္းအရာ ေပၚမူတည္ျပီး ခန္ ့မွန္းရသည္။ တခ်ိဳ ့က် ကိုယ့္ကို အမလို ့ေခၚရင္ သူကိုယ့္ထက္ ငယ္မွာပဲလို ့ ယူဆကာ ညီမလိုက္ရသည္။ ေယာက်ၤားေလးအမ်ားစုကိုေတာ့ ကြ်န္မက ကို တတ္ေခၚေလ့ရွိသည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကိုေစးထူးက တန္ခူးလို ့ ေခၚတာျဖစ္မည္။ မိန္းခေလးက်ေတာ့ အခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ ပိုရင္းႏွီးတာေၾကာင့္ပါ။

တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မက အျပင္မွာ အသက္လ်ိဳ ့၀ွက္တတ္သူထဲ မပါပါ။ အသက္လာေမးလွ်င္ အမွန္အတိုင္း ေျပာတတ္ပါသည္။ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ အသက္အတိအက် မေျပာမိျခင္းရဲ့ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က ကြ်န္မဘယ္သူလဲ ဆိုတာ ရိပ္မိသိရွိသြားမွာ ေၾကာက္လို ့ပါ။ ကြ်န္မ အခုေနတဲ့ နုိင္ငံက အရမ္းေသးတဲ ့ အျပင္ အင္ဂ်င္နီယာ အသိုင္းအ၀ိုင္းကလဲ တဦးနဲ ့တဦး အရမ္းရင္းႏွီးၾကေတာ့ အလြယ္တကူ သိသြားနိုင္တာမို ့ပါ။ သိသြားေတာ့ ကြ်န္မေရးရတာ ထိန္းခ်ဳပ္ေနရတာေပါ့ေနာ္။ ကြ်န္မက ဘေလာ့ဂ္ရဲ့ လြတ္လပ္မွ ုကို အျပည့္အ၀ ခံစားခ်င္တာပါ။ ကြ်န္မ ပတ္၀န္းက်င္က အေၾကာင္းေတြလဲ ေရးရတာ အေတာ္ခက္သြားမယ္ ထင္လို ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ အရင္က စာေရးခဲ့တဲ့ ကေလာင္နာမည္ကို တမင္ မသံုးပဲ တန္ခူးဆိုတဲ့ အမည္ေလးနဲ ့လြတ္လပ္စြာ လွ ုပ္ရွားၾကည့္တာပါ။

ကြ်န္မ နဂိုပံုစံက မလ်ိဳ ့၀ွက္တတ္သူဆိုေတာ့ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ RITေက်ာင္းသူဆိုတဲ့ ပို ့စ္ေလးေနာက္မွာ ကြ်န္မဘယ္သူဆိုတာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိပ္မိကုန္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ လ်ိဳ ့၀ွက္၀ွက္ ကြ်န္မေရးဟန္ကို တခ်ိဳ ့က ရိပ္မိေနေတာ့ ဗူးေပၚသလိုေပၚကုန္တာပါပဲ။ တန္ခူးက နင္မိုလားလို ့ ေပၚတင္ၾကီးလာေမးရင္ လိမ္ရတာ ေအာင့္သီးေအာင့္သက္။ SONATA-CANTATA က မသီတာက xxxx က ဘေလာ့ဂ္ေရးလားလို ့ ေမးလာေတာ့ အမလိုလဲ ခင္ျပန္ ကိုယ့္ဆရာကေတာ္လဲ ျဖစ္ျပန္ သူကိုယ္တုိင္ကလဲ ဘေလာ့ဂါျဖစ္ေနျပန္ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး အမွန္ေျပာလိုက္ရပါတယ္။ ဒီဘေလာ့ဂ္ေၾကာင့္ပဲ ငါးပါးသီလေတြ က်ိဳး။ ၾကာလာေတာ့ အိမ္က အမ်ိဳးသားက လိမ္တတ္တာလဲ မဟုတ္ပဲနဲ ့ လိမ္မေနနဲ ့ ေျပာလိုက္ေတာ့လို ့ စိတ္မရွည္တဲ့ ေလသံနဲ ့ေျပာလာပါတယ္။

အကုန္လံုးေတာ့ မေျပာပါရေစနဲ ့ဦးေလ။ ခု အသက္ေလးက စေျပာမယ္ေနာ္။ ကြ်န္မ အသက္က Hollywood Superstar Catherine Zeta Jon တို ့ Jennifer Aniston တို ့ထက္ ေယာင္ေယာင္ေလးေတာင္ ငယ္ေသးတယ္။ ျမန္မာရုပ္ရွင္မင္းသမီး စိုးျမတ္သူဇာတို ့ ထက္ထက္မိုးဦးတို ့က ကြ်န္မထက္ ေယာင္ေယာင္ေလး ငယ္တဲ ့ မတိမ္္းမယိမ္းေပ့ါ။ ဟဲ..ဟဲ.. အဖြားၾကီးလို ့ အေျပာခံရမွာ ေၾကာက္္လို ့ ဒီလို နိဒါန္းခ်ီေနတာပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့… ကြ်န္မ အသက္ ၃၈… ခစ္… ခစ္…ခစ္။ အင္း…. ၃၈နဲ ့ ခစ္ခစ္ခစ္ က မလိုက္ဘက္လိုက္ပံုမ်ား။ ဒီေလာက္ဆို ကြ်န္မဘေလာ့ဂ္ ေရာင္းရင္းတို ့ ေခၚရေျပာရတာ အခက္အခဲ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ အရမ္းငယ္တဲ့ ကေလးေတြကို ၾကိုေျပာထားရဦးမယ္။ ဒီအမၾကီး အသက္အရမ္းၾကီးေတာ့ ဒိတ္ေအာက္ေနျပီဆိုျပီး လာမလည္ပဲ မေနနဲ ့ေနာ္။ တို ့နဲ ့ စိုင္းစိုင္း အေၾကာင္းလဲ ေဆြးေႏြးလို ့ရတယ္။ ရဲေလး ဆိုလဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း။ ျဖူျဖူေက်ာ္သိန္းလဲျဖစ္တယ္။ မိုးေဟကိုလဲရတယ္ေနာ္။

ကြ်န္မ ဘေလာ့ဂ္ေရာင္းရင္းတို ့ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစလို ့…။
(စာၾကြင္း- ကြ်န္မကို ဘယ္လို ေခၚေခၚ ရပါတယ္… လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရင္းရင္းႏွီးနွီးေပါ့)
တန္ခူး
09:30 am 9-Sep-2008

လတ္တေလာ ကိုယ့္ရဲ့ အႀကိဳက္၊ ဆႏၵ၊ ခံယူခ်က္၊ ျဖစ္တည္မႈ...

မ (မေမျငိမ္း) tag ထားတာေလး ေရးလိုက္ပါတယ္…( မ ေရ အမွတ္တရ tag ေပးတာ ေက်းဇူးပါ…) ဟိုးငယ္ငယ္ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀က အဲဒီလို ဆန္ဆန္ ေအာ္တိုေလးေတြ ေရးတာ လြမ္းသြားတယ္။ စာမ်က္ႏွာတိုင္းမွာ ေခါင္းစဥ္လွလွေလးေတြနဲ ့ တေယာက္ကို တေၾကာင္းေရးရတာေလ... ေခါင္းစဥ္ေလးေတြ မွတ္မိေနေသးတယ္… “မိေပး ဖေပး နာမည္ေလး” “မိမိမုိက္မိုက္ သူငယ္ခ်င္း တသိုက္” “ခင္ဆံုး မင္ဆံုး အခ်စ္ဆံုး”… အဲဒီလို ေခါင္းစဥ္ေလးေတြနဲ ့… ။ tag ခံထားသူေတြ ေရးထားေတြ လိုက္ဖတ္ေတာ့ ငယ္ငယ္က ေအာ္တိုေလး ျပန္ဖတ္ရတဲ ့ ခံစားခ်က္နဲ ့ ခပ္ဆင္ဆင္။ အင္း…ကိုယ့္ ကြမ္းထုတ္ ကို္ယ္ေျဖ ရရင္ေတာ့….

ကိုယ့္ရဲ့နာမည္ - အေမေပးထားတဲ့ နာမည္ကေတာ့ တခုထဲပါ… ကိုယ့္ဘာသာ ဟိုေလွ်ာက္ေရး ဒီေလွ်ာက္ေရးဖို ့ေပးထားတဲ့ နာမည္ေတြကေတာ့ ေလးခုေတာင္… ဒီထဲမွာ တန္ခူး ဆိုတာက တခုေပ့ါ။

ကိုယ့္ကိုသူငယ္ခ်င္းေတြက ဒီလိုေခၚတယ္ - နာမည္ရင္းကို ေခၚၾကတာမ်ားပါတယ္။ အင္း… ကြယ္ရာမွာေတာ့ Nickname ေခၚၾကတယ္တဲ့…။

ကိုယ္ဒီမွာေနတယ္ - ကြ်န္းေသးေသးေလးေပၚက မီးျခစ္ဆံဗူးေလးထဲမွာ…။

ကိုယ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္ - စကားေျပာရတာ ၀ါသနာပါတဲ့သူဆိုေတာ့... အိပ္ခ်ိန္ကလြဲ က်န္တဲ့ အခိ်န္ ဘယ္ခိ်န္ေခၚေခၚ။

အေရာင္ဆိုရင္ - အျဖူက ပထမ၊ အနက္က ဒုတိယ…။

အ၀တ္အစားဆိုရင္ - ျမန္မာရင္ဖံုးအက်ီီခပ္ပြပြ နဲ ့ ျမန္မာခ်ည္ထမီေလးေတြ…။

အစားအစာဆိုရင္ - မုန္ ့ဟင္းခါး၊ လဘက္သုတ္…ျပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္က လမ္းေဘးစာေတြ အကုန္ၾကိုက္။

ပစၥည္းဆိုရင္ - ကလစ္လွလွေလးေတြ… နားဆြဲလွလွေလးေတြ။

သီခ်င္းဆိုရင္ - နန္းေတာ္ေရွ ့သီခ်င္းေတြ… ေရွးက အျငိမ့္သီခ်င္းေတြ… မာမာေအးသီခ်င္းေတြ…ဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းက တူးတူး၊ ေဟမာ၊ ေမခလာ… ဒီဘက္ပိုင္းေရာက္ေတာ့… ထူးအိမ္သင္၊ ေဇာ္၀င္းထြဋ္၊ ခင္ေမာင္တိုး၊ မြန္းေအာင္၊ IC တဖြဲ ့လံုး….ထြန္းအိႏၵာဗိုနဲ ့တင္ဇာေမာ္…။

စာေရးဆရာ - ေရးလိုက္ရင္ အေတာ္ရွည္သြားမွာ…။ ၾကိုက္တဲ့သူေတြ အေတာ္မ်ားလို ့ပါ။

စာအုပ္ - အေပၚနဲ ့တူတူပဲ။

Life style - ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းမွာေပ်ာ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း ခုံမင္တယ္။ လူမွ ုေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ရတာလဲ ႏွစ္ျခိုက္တယ္။ ခရီးသြားျခင္းကို ခံုမင္တာက မိဘေတြ ဆီက အေမြ။

ကိုယ့္ရဲ့၀ါသနာ - စိတ္ထဲရွိတာ ေလွ်ာက္ေရးတတ္တဲ့ စာေရးျခင္း။

အလိုခ်င္ဆံုးလက္ေဆာင္ - အိမ္လွလွေလးတလံုး။

ကိုယ့္ရဲ့အခ်စ္ဆံုးသူက - သားေလး၊ မိဘႏွစ္ပါး၊ ခင္ပြန္း။

ကိုယ့္ရဲ့အေလးစားဆံုးသူက - ျမတ္ဗုဒၶ။

ကိုယ့္ရဲ့အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက - ကိုယ့္ေပၚ အျမဲေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလး။

ကိုယ့္ကို အမ်ားဆံုးနားလည္မွ ုေပးနိုင္သူက - မိဘႏွစ္ပါး နဲ ့ ခင္ပြန္း။ ျပီးေတာ့… ညီမေထြးေလး။

ကိုယ့္ရဲ့အမုန္းဆံုးသူက - ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ကင္းမဲ့တဲ့သူ။

ရင္အခုန္ဆံုးအခိ်န္ - သားေလးကို ခြဲခန္းထဲမွာ ပထမဆံုးေတြ ့လိုက္တဲ့ အခိ်န္…။

အေၾကာက္ဆံုးအခ်ိန္ - ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ ့ ေ၀းေနရမယ့္ အခ်ိန္…။

အမွတ္တရေန ့ - သားေလးေမြးတဲ့ေန ့။

ဆုေတာင္းတိုင္းသာ ျပည့္မယ္ဆိုရင္ ေတာင္းမဲ့ဆု - စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါ ပါေစ…။

အခ်စ္ဆိုတာ - တခါတေလက်ေတာ့ ဆြတ္ပ်ံ ့ၾကည္ႏူးဘြယ္… တခါတေလက်ေတာ့ ရူးေလာက္ေအာင္ ပူေလာင္ရတယ္…။

အမုန္းဆိုတာ - မီးတစ။

အလြမ္းဆိုတာ - စားလဲဒီစိတ္၊ သြားလဲဒီစိတ္။

သံေယာဇဥ္ဆိုတာ - ႏွလံုးသားခ်င္း ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ ့အရမ္းခို္င္ခန္ ့တဲ့ ၾကိုးတေခ်ာင္း။

ဘ၀ဆိုတာ - ေနတတ္ရင္ေတာ့ ေက်နပ္စရာ။

သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ - ဆံုုးရွံ ုးမွ ုေတြနဲ ့ေတြ ့ရင္ ေႏြးေထြးစြာ ေဖးမျပီး ေအာင္ျမင္မွ ုေတြကိုလဲ မုဒိတာ ပြားနိုင္တဲ့သူ။

ခ်စ္သူဆိုတာ - ကိုယ့္ရဲ့ႏွလံုးသားတခု ပံုအပ္ရေလာက္ေအာင္ ရင္ခုန္ျမတ္နုိးတန္ဖိုးထားမိသူ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒီလိုထင္တယ္ - စိတ္ထဲရွိတဲ့ အတိုင္း ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒိုင္း ေျပာတတ္သူ။ စိတ္တိုရင္ အျမင့္ဆံုးထိတိုျပီး ခ်က္ခ်င္းဘုန္းကနဲ ျပန္က်တတ္သူ။ သံေယာဇဥ္ျဖတ္ခဲသူ။

ကိုယ့္ရဲ့လက္ဆြဲေဆာင္ပုဒ္က - ဘယ္ေနရာမဆို ေစတနာမွန္ရင္ အက်ိဳးေပးတယ္…။

အေျပာခ်င္ဆံုးစကားတခြန္း - ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေလး ထားၾကပါ။

ဆက္tagခ်င္သူမ်ားကေတာ့
၁) ကိုေပါ
၂) တျပည္သူအိမ့္ခ်မ္းေျမ့
၃) သက္ေ၀
၄) ႏုစံ
၅) ျမတ္နိုး
၆) SONATA-CANTATA

ေရးေပးၾကေနာ္…။ ေမွ်ာ္ေနမယ္။

တန္ခူး
3:12am 7-Sep-2008

အညာစကား

“က်ဴက်ဴ၀ါလားေလး စားခ်င္သာ”

အဲဒီလို ကြ်န္မက ဆိုရင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘာၾကီးမ်ား စားခ်င္ေနတာလဲဲ ဆိုျပီး နားလည္နိုင္မွာ မဟုတ္။ တေက်ာင္း တဂါထာ၊ တရြာ တပုဒ္ဆန္းတဲ့။ အထက္အညာေဒသက ျမန္မာလူမ်ိဳးစစ္စစ္မ်ား ေျပာသည့္ တခ်ိဳ ့ေ၀ါဟာရေတြကို ျမန္မာလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းပင္ နားမလည္နုိင္။ က်ဴက်ဴ၀ါလားဆိုတာ ကြ်န္မတို ့ေတာင္သာ၊ျမင္းျခံနယ္မွာ စာေလးေခြကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္အဲဒီလို ေခၚလဲေတာ့ ကြ်န္မလဲ မသိ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္၀င္စားစရာေတာ့ အေကာင္းသားေနာ္။

ကြ်န္မက ရန္ကုန္မွာေမြးတဲ့ အညာသူ။ ရန္ကုန္လို ေနရာမွာ ေလယူေလသိမ္း ခပ္ေလးေလးနဲ ့ အားရပါးရ ေျပာတတ္တဲ့ အညာသူ အညာသားေတြ မၾကာခဏ ေတြ ့ရတတ္သည္။ အဲဒီအခါတိုင္း ကြ်န္မေရာ ကြ်န္မအေဖေရာက မေနနိုင္။ စိတ္ထဲက အရမ္းရင္းႏွီးျပီး အညာက မိုလားလို ့ စမိတ္ဆက္တတ္သည္။ “က်ဴပ္ေတာ့ နို၀င္ဘာ ခြင္ ေလာက္ ျပန္မယ္စိတ္ကူူးသာပဲ”။ ေသခ်ာျပီ။ ဒီလူ အညာသား။ “ခုနွစ္” ကို “ခြင္” လို ့ဆိုတတ္သလို “တာ” ကို “သာ”လို ့သာ သံုးတတ္သည္မွာ အညာသူအညာသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပင္။

ကြ်န္မက အညာေလသံ အရမ္း မေပါက္ေပမယ့္ တခ်ိဳ ့ အညာအသံုးအႏွ ုန္းမ်ားကို ၾကားရမွ သူငယ္ခ်င္းေတြက အထူးအဆန္းျဖစ္ၾကသည္။ “ငါ့အက်ီၤၾကည္သီးျပုတ္သြားလို ့” ဆိုလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ိုင္းရယ္ၾကသည္။ ျပီးလွ်င္ မွားေနတယ္ ၾကယ္သီးလို ့ ျပန္ျပင္ေျပာလို ့ သင္ေပးၾကလဲ အခ်ိန္တန္ ၾကည္သီး ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ “ဘြဲ ့ယူတုန္းက ဂ်ိတ္လုံခ်ည္ အ၀ါေလး၀တ္တာ” လို ့ဆိုလွ်င္ ကြ်န္မ ပါးစပ္ထဲမွ ခ်ိတ္ကေန ဂ်ိတ္ျဖစ္သြားသည္ဆို ပြဲက်လို ့မဆံုး။ “ဂယ္လယ္ပဲဟင္း” ကိုေတာ့ ကြ်န္မအမ်ိဳးသားက “ကလယ္ပဲ”(ကုလားပဲ) ဘယ္ေလာက္ျပင္ေပးေပး မရ။ အက်င့္ပါျပီး ေဖ်ာက္ရခက္တာက တေၾကာင္း ကြ်န္မကိုယ္တိုင္က အဲဒီလို ေျပာရဆိုရတာကို ျမတ္နုိးအားရသည္က တေၾကာင္းေပါ့။

ကြ်န္မ ေဆြမ်ိဳးေတြက အညာမွာေန အညာမွာၾကီးသူေတြ ဆိုေတာ့ တကယ့္အညာစကား စစ္စစ္ေတြသာ ေျပာၾကသည္။ “င့ါကို ဒုတ္ခေညာင္းေလးရွာေပးစမ္းပါေအ… မီးေမြွးခ်င္လို ့” ဆိုတဲ့ ကြ်န္မ အေဒၚစကားကို ကြ်န္မက နားလည္စြာ ဒုတ္ေခ်ာင္းေလးရွာေပးရသည္။ “ဟဲ ့… ပိန္ေညွာင္ၾကီး… ဟိုမယ္.. ပိန္ေညွာင္ၾကီး”… တလြဲမထင္ပါနဲ ့။ ပိန္ေညွာင္ေညွာင္လူကို ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္။ မ်က္ႏွာက်က္က အိမ္ေျမွာင္ကို ဆိုလိုျခင္းပါ။ “ညည္း အိတ္ေထာင္ထဲ အေၾကြမရွိဘူးလား”… ေထာင္ေနတဲ့အိတ္မဟုတ္ပါ။ အက်ီီီၤအိတ္ကပ္ပါ။ “ညည္းတို ့ဆီက ခ်ဥ္ေစာ္ကား မ်ားအားမရပါ့ေအ… စားရတာဖြယ္တယ္တယ္ၾကီး”… တို ့ဘူး ကို
ခ်ဥ္ေစာ္ကားလို ့သာ ေခၚတတ္ၾကသည္။ “ကြ်န္ေတာ္္တို ့က မန္းေလးကို ဗိုရင္ ေရာက္သာေတာ့… ခင္ဗ်ားတို ့ေနာက္က်ခ်က္ရက္စက္သယ္… ဘိတ္ဆံုးပဲ ”… အရင္ဆံုးကို ဗိုရင္၊ ေနာက္ဆံုးကို ဘိတ္တဲ့။ မႏ ၱေလးကို မန္းေလးလို ့သာ ႏွ ုတ္စြဲသည္။

ဟိုတေန ့က ကြ်န္မညီမက “ဟယ္…ဟိုမယ္.. အေၾကာ္ပန္းေတြ လွခ်က္ေတာ့” လို ့ဆိုေတာ့ ေဘးက ရန္ကုန္သူ မ်က္စိလည္သြားသည္။ ဘယ္နွယ့္.. အေၾကာ္က ပန္းျဖစ္ရတယ္ေပါ့။ တရုတ္စကားပန္းေလးေတြက အေၾကာ္ပန္းလို ့အညာမွာ နာမည္တြင္သည္ေလ။ “မီးပူတိုက္” သည္ကို “မီးအိုးထိုး” လို ့ အားရပါးရဆိုတတ္တာက အမွတ္တမဲ့ဆို ေၾကာက္စရာ။ “ဟိုေကာင့္ၾကည့္ပါဦး… ဂိုက္ေပးၾကမ္းသာ”… ရန္ကုန္လို ဘာသာျပန္ရင္ ဟိုေကာင္… ပဲမ်ားလုိက္တာေပါ့။

အဲဒီလို အားရပါးရ ေျပာတတ္ ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲတတ္သည့္ အညာစကား၊ အညာေလသံေလးေတြကို ကြ်န္မ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ ေမ့လို ့မရပါ။ ဆိုင္တခုခုမွာ ထိုင္ျဖစ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အလွ ူတခုခုမွာ ေတြ ့ရတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္မ ရင္းႏွီးေနသည့္ ဒီေလယူေလသိမ္း ဒီအသံုးအႏွ ုန္းေလးမ်ား ၾကားလိုက္ရရင္ ေ၀းေနတာ ၾကာေနတဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြ ျပန္ေတြ ့ရသလို မေနနိုင္မထိုင္နုိင္ အတင္းလိုက္ မိတ္ဆက္… အနည္းဆံုး အညာက ထင္တယ္ေနာ္လို ့ တခြန္းေလာက္ေျပာလိုက္ရမွ ေက်နပ္တာ ကြ်န္မကိုယ္ထဲမွာ စီးဆင္းေနတဲ့ အညာေသြးေတြ ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ့ေနာ္။

တန္ခူး
1:45pm 4-Sep-2008

အခ်ိဳမၾကိုက္တဲ့ငါ

ငါက သၾကားလံုးေလးေတြ အလကားေပးတိုင္း မယူတတ္တာ အခ်ိဳမၾကိုက္လို ့ပါ…ငါက လွ်ာဖ်ားက အရသာခိ်ဳခိ်ဳထက္ ရင္ထဲက ႏွလံုးသားခ်ိဳခိ်ဳေတြကို တရိွ ုက္မက္မက္ ေတာင့္တတတ္သူ…သကာလူးထားတဲ့ စကားလံုးေတြ ေနာက္က မရုိးသားျခင္းထက္ အရုိးခံရင္ထဲက စကားတခ်ိဳ ့ကို ခံုမင္တတ္သူ…

ငါ့ရင္ထဲက နွလံုးသားကို အကာအကြယ္မရွိ တိုးယိုေပါက္ျမင္နိုင္ေအာင္ ငါက နုံခ်ာသူ…
အဲဒီနုံခ်ာမွ ုအတြက္… ငါဆံုးရံွ ုးခဲ့ရေပါင္းလဲ မ်ားေပါ့…လမ္းမွားမွာ မူးမိုက္ေနသူ တေယာက္ကို သူ ့အၾကိုက္လိုက္ျပီး အတူမမူးမိတာနဲ ့ပဲ ေစတနာေတြက အရာမထင္ခဲ့တဲ့ ဥပမာေတြ ခဏခဏေတြ ့လဲ ငါက ေခါင္းမာေနတုန္းပဲ…

ခ်စ္သူေရ… ဒီတခုေတာ့ ခြင့္လြတ္ပါကြယ္… ငါဟာ ခ်စ္သူ ့ကို ညြွတ္ႏူးေစေအာင္ အေျပာအဆို မတတ္တဲ့ ခပ္အအ မိန္းမတေယာက္ပါ… ငါဟာ ရင္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း ဖြင့္ဖြင့္ခ်တတ္တဲ့ စကားလံုးခ်ိဳခ်ိဳေတြ ဆင္းရဲသူတေယာက္ပါ… ငါ့ႏွလံုးသားတခုလံုး မင္းကို ပံုေပးျပီးမွေတာ့ က်န္တာေတြ ဘာအေရးၾကီးလို ့လဲလို ့ အေတြးေခါင္တဲ့ မိန္းမတေယာက္ပါ… မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာမနမ္းတတ္သူမို ့ မင္းအတြက္ ငါ့အနမ္းမွန္သမွ်က စစ္မွန္ေနတယ္ဆိုတာေတာ့ ငါကိ်န္ဆိုရဲပါတယ္…

ခင္မိသူူတိုင္းကို ေဆြလိုမ်ိဳးလို ေအာင့္ေမ့မိတဲ့ ငါက ဒဏ္ရာတခုခု ရလို ့ ငိုမိတိုင္း အေမက စည္းမျခားတတ္သူတဲ့… ငါကလဲငါ… ေပးမိတာေတြ မ်ားမ်ားသြားေတာ့ င့့့ါဆီက ေမွ်ာ္လင့္တာေတြ မ်ားမ်ားလာ… အေျခအေနတခုေၾကာင့္ ငါက မေပးနိုင္ေတာ့တဲ့အခါ အရင္က ေပးခဲ့တာေတြ အလကားျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တယ္.. အေမေျပာတဲ့ စည္းေပါ့… ဒါလဲ အမွတ္မရွိစြာ ထပ္ထပ္မွားေနတတ္ေတာ့ င့ါနွလံုးသားမွာ ဒဏ္ရာေတြ ဗလပြ…

တဆိတ္ မိတ္ေဆြရယ္္… ငါက လုပ္ယူထားတဲ့ အရာေတြကို မႏွစ္သက္တတ္ဖူးကြယ္… ခ်စ္ရင္ခ်စ္တယ္ မုန္းရင္မုန္းတယ္ ေပါ့…ဖန္တီးယူထားတဲ့အရာေတြကို မႏွစ္သက္တတ္ဖူး… မင္းႏွလံုးသားထဲက ျပိုက်လာတာျဖစ္ပေစ မလွမပလဲ ငါက တန္ဖိုးထားေနမွာ… ျဖစ္နိုင္ရင္ အတြင္းနဲ ့အျပင္ ထပ္တူက်တဲ့ စစ္မွန္မွ ုေတြကိုပဲ င့ါကို ေပးေနာ္…သိပ္မ်ား ေလာဘၾကီးသြားသလား… ငါ့ကို ရင္ထဲကမုန္းမုန္းနဲ ့ဟန္ေဆာင္ျပံုးျပေနတာနဲ ့စာရင္ ဆဲလိုက္တာမွ ခံသာဦးမယ္ေလ…

သူငယ္ခ်င္းေရ…ေရွ ့မွာ ခ်ီးမြမ္းစကားေတြဆိုျပီး ေနာက္ကြယ္မွာ သူမ်ားအားနည္းခ်က္ကို ေထာက္ျပ ရယ္ေမာတတ္သူေတြထဲ ငါမပါတာကိုေတာ့ နင္နားလည္ေပးေနာ္… နင္တခုခု လြဲေခ်ာ္ေနတယ္ထင္ရင္ ငါက မေကြ ့မ၀ုိက္ပဲ ေထာက္ျပမိမွာပဲ… တခါတခါ ဇလုိက္ဇေရာဆိုတာ ငါနဲ ့သူစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနရင္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္… မတရားတဲ့ အရာရွိကို ရာထူးတိုးဖို ့တခုထဲနဲ ့ ေခါင္းငံု ့မခံတတ္တဲ့ ငါက လိမၼာပါးနပ္သူ မဟုတ္တာ အမွန္ပဲ… အဲဒီလို မိုးခါးေရေတြ မၾကိုက္တတ္တဲ့ မိုက္မိုက္မဲမဲ င့ါလိုလူကို နင္ ယေန ့ထက္ထိ ခင္္ေနတာ ေက်းဇူးပါဟာ…

ေလာကၾကီးက ခ်ိဳျမတဲ့အရသာဆိုျပီး င့့့့့ါကို လက္ေဆာင္ေပးတယ္… ငါေလ မိုက္လိုက္ပံုမ်ား… ေခါင္းတြင္တြင္ခါျပီး ျငင္းေနေတာ့တာ…

တန္ခူး
10:30am 02-Sep-2008