ဘာသိဘာသာ

လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ရက္က ဒီနိုင္ငံရဲ့ ရပ္ကြက္တခုမွာ ၃ ေလာင္းျပိုင္ လူသတ္မွ ုတခု ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ သတ္သည့္သူက ၄ ေယာက္ကို သတ္တာ တေယာက္က ကံေကာင္း၍ မေသခဲ့။ ခုထိေတာ့ ေဆးရံုမွာ။ ေသသူနဲ ့ ဒဏ္ရာရသူ အားလံုး အမိ်ဳးသမီးေတြခ်ည္း။ တအိမ္ထဲေနသူ ေယာက်ၤားသားကို လူသတ္တရားခံ ျဖစ္နိုင္ေျခ အမ်ားဆံုး အေနနဲ ့ ဖမ္းဆီး သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီလူကလဲ မရုန္းမကန္ မျငင္းပဲ ေအးေအးလူလူ အဖမ္းခံခဲ့သည္တဲ့။ ဘာေၾကာင့္ သတ္လဲ၊ ျပႆနာအရင္းခံက ဘာလဲ… ဒါေတြ အားလံုးကို ခုထိ မသိရေသး။ သတင္း အစအနကို အိမ္နီးနားခ်င္းေတြဆီကပဲ ရေသးတယ္။

အခင္းျဖစ္သည့္ ညက ရန္ျဖစ္သံ၊ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္သံ၊ ေျပးလြွားသံ၊ ေကာင္မေလးေတြရဲ့ မလုပ္ပါနဲ ့မလုပ္ပါနဲ ့လို ့ ေအာ္သံေတြကို အိမ္နီးခ်င္းေတြ ၾကားရသတဲ့။ လူေျခတိတ္တဲ့ ညအခ်ိန္မွာမို ့ အသံေတြက အေတာ္ကို သိသာထင္ရွားမွာ အမွန္ပါ။ ေနာက္ဆံုး ပက္ပက္စက္စက္ သတ္ခံရတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ ေကာင္မေလး အိမ္ေနာက္ေဖး ျပူတင္းေပါက္က ျပုတ္က်လာမွ ရဲတိုင္ျပီး လွ ုပ္လွ ုပ္ရွားရွား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ရဲေရာက္လာလို ့ ေျခရာခံလိုက္ေတာ့ ၂ ေယာက္က ေသျပီး တေယာက္က ေသြးအိုင္ထဲမွာ ေသလုေသခ်င္။ ဒီလို လူသတ္မွ ုေတြဆိုတာ နိုင္ငံတိုင္းမွာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မ သြားေတြးမိတာက တကယ္လို ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက အခ်ိန္မွီသာ ရဲကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္နုိင္ရင္ ၃ ေယာက္ထိ အသက္မဆံုးသြားနိုင္ဘူး ဆိုတာကိုပါ။ အဓိက ျပႆနာက တရားခံ နဲ ့ တရားလိုေတြရဲ့ ျပႆနာ မွန္ေပမယ့္ အဲဒီထဲမွာ ဘာသိဘာသာ ေနတတ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေလးေၾကာင့္လဲ ပါေနတယ္ဆိုတာ သြားေတြးမိတာပါ။ အို… မေျပာရဲပါဘူး… ကိုယ့္လာ အႏၱရာယ္ေပး ဘယ္လိုလုပ္မလဲ… လို ့ ဆင္ေျခေပးရင္ ကိုယ့္အိမ္ကေန ရဲကို ဖုန္းေလး တခ်က္ ေကာက္လွည့္တာ အဲဒီတရားခံက ဘယ္လိုလုပ္ သိမလဲ။ ဟင္းေညွာ္နံ ့ေလးေတာင္ မခံနုိင္လို ့ သဲသဲလွ ုပ္ ရဲအေၾကာင္းၾကားတတ္တဲ့သူေတြက ဒီလို ကိစၥၾကီးမွာ ကိုယ္နဲ ့မဆိုင္သလို ဘာသိဘာသာ ေနတတ္တာ အံ့ၾသစရာပါ။

ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လဲ အံ့ၾသစရာေတာ့ မေကာင္းျပန္ဘူး။ သူ ့သတ္တာ င့ါသတ္တာမွတ္လို ့ ဆိုတဲ့ ဘာသိဘာသာစိတ္က အရင္းခံတာပဲမိုလား။ ေညွာ္နံတာက ငါနံတာေလ… ငါ့ထိခုိက္လို ရဲတိုင္တယ္… င့ါမထိခိုက္ရင္ ငါနဲ ့မဆိုင္… အတၱအေတြးေတြေၾကာင့္က လြဲလို ့ ဘာမ်ားျဖစ္နုိ္င္မလဲ။ ဒီနိုင္ငံမွာက နိုင္ငံက အရမ္းက်ဥ္းေတာ့ တိုက္ခန္းေတြနဲ ့ေနၾကရတာ မ်ားပါတယ္။ တိုက္ခန္းပံုစံအရ အက်ယ္အ၀န္း ကြာေပမယ့္ ျခံနဲ ့၀န္းနဲ ့ ေနရတာထက္ စာရင္ တအိမ္က ျဖစ္ပ်က္ေနတာ တခ်ိဳ ့တ၀က္ကို အိမ္နီးခ်င္းေတြက ပိုသိနိုင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ အိပ္ခန္း ၂ ခန္း ပါတဲ ့ တိုက္ခန္းေတြဆို အိမ္ေဘးအိမ္က ေခ်ာင္းဟန္ ့သံေတာင္ ၾကားနိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္… အခန္းထဲမွာ လူမသိသူမသိ ေသေနၾကတာ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိတဲ့ အျဖစ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားရပါတယ္။ အဓိကက တေယာက္နဲ ့တေယာက္ ေႏြးေထြးရင္းနွီးမွ ု မရွိပဲ ဘာသိဘာသာ ေနၾကလို ့ပါပဲ။ တခ်ိဳ ့ဆို အိမ္ခ်င္းကပ္လ်က္ေနျပီး ဓာတ္ေလွကားထဲ ေတြ ့လို ့ေတာင္ ျပံုးျပ မႏွ ုတ္ဆက္ၾကပါဘူး။ မေတြ ့တာၾကာျပီေနာ္… ေနေကာင္းရဲ့လား ဆိုတဲ့ နွ ုတ္ဆက္စကား တခြန္းနွစ္ခြန္းမ်ားဆိုလိုက္ရင္ င့ါကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ လာေမးေနတာ စပ္စပ္စုစု… ႏိုင္ငံၾကီးသား မပီသလိုက္တာ ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ ့ ရင္ဆိုင္ၾကရပါတယ္။ ဒီနိုင္ငံသူ ကြ်န္မ အရာရွိ ကိုယ္တိုင္ သူ ့အိမ္နီးခ်င္းေတြရဲ့ သူစိမ္းဆန္မွ ုကို မခ်င့္မရဲ ျငီးညူတတ္ပါတယ္။

မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ အလုပ္ထဲမွာမို ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြ ဘာေတြ စိတ္၀င္စားဖို ့ အခ်ိန္မရဘူးလုိ ့ ဆိုတတ္ၾကပါတယ္။ ၂၄ နာရီလုံး အလုပ္လုပ္ေနရတာ မဟုတ္ေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ေလးနဲ ့ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို ဘာသိဘာသာ သာမေနရင္ ေႏြးေထြးရင္းနွီးဖို ့ အခ်ိန္ရိွပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို မနက္ေစာေစာ ေအးတိေအးစက္ မ်က္ႏွာေသတခု ေတြ ့ရတာထက္စာရင္ ေႏြးေထြးတဲ့ အျပံုးေလး တခုကို ပိုျမင္ခ်င္မွာ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒီလို ရင္းႏွီးမွ ုေတြက တဆင့္ တေယာက္ အခက္အခဲ တေယာက္ကူညီလာတတ္တဲ့ သံေယာဇဥ္ေလး ျဖစ္တည္လာမွာပါ။ အဲဒီ သံေယာဇဥ္ကမွ တေယာက္ ဒုကၡေရာက္ေနရင္ တေယာက္က ကယ္တင္ဖို ့ ေစတနာေလး ေမြးဖြားလာမွာေပါ့။

ကြ်န္မကေတာ့ ကိုယ့္နိုင္ငံရဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ အက်င့္ေလးကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းပါတယ္။ တခါတေလ ကိုယ္ကစတာကို ေစာင့္ေနတတ္တဲ့သူေတြလဲ ရိွတယ္မိုလား။ သူမွ မျပံုးတာ ငါကဘာလို ့ ျပံုးမွာလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္တာေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ကိုယ္ကပဲ စျပီး နွ ုတ္ဆက္ပါတယ္။ ၾကာလာေတာ့ သူကစ ကိုယ္ကစေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အတူတူ ရင္းရင္းႏွီးနွီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျဖစ္လာၾကတာပါပဲ။ ကြ်န္မသားဆို အိမ္ေဘးနားက အန္တီနဲ ့အန္ကယ္ေတြ ့ရင္ လိုက္လုိက္နွ ုတ္ဆက္တတ္လို ့ အန္တီ၊အန္ကယ္တို ့ရဲ့ မ်က္ႏွာမွာ အျပံုးေလးေတြ စိတ္ခ်မ္းသာမွ ုေလးေတြ ေတြ ့ရပါတယ္။ ကြ်န္မခင္ပြန္းက နဂိုက စကားနည္းတဲ့အျပင္ ဒီလိုနိုင္ငံေရာက္လာေတာ့ ပိုျပီး စကားလံုးေတြ ရွားပါးကုန္လို ့ ဆြဲဆြဲေခၚရပါတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းအသစ္ေရာက္လာရရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခရီးသြားလို ့ မျမင္တာ ၾကာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္မက လမ္းမွာေတြ ့လို ့ နွ ုတ္ဆက္ေမးရင္ ကြ်န္မခင္ပြန္းက ဟန္ ့တတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ ဒီနိုင္ငံရဲ့ ဘာသိဘာသာစိတ္ၾကီး သူ ့ဆီကူးသြားမွာ စိုးလို ့ သူ ့ကိုပါ အတင္း စကား၀ိုင္းထဲ ဆြဲေခၚတတ္ပါတယ္။

ဘာသိဘာသာ စိတ္ၾကီးက ဘယ္အခ်ိန္မွာ အသိသာဆံုးလဲ ဆို ျမန္မာျပည္အလည္ျပန္ျပီး ျပန္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိိန္ဆို ပိုသိသာပါတယ္။ ဟိုမွာက ေဆြမေတာ္ မ်ိဳးမေတာ္ ဘတ္စ္ကားေပၚေတြ ့တာေတာင္ ကူညီတတ္ၾက ေဖာ္ေရြတတ္ၾက။ ဒီေရာက္ေတာ့ ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးေတြလို မ်က္ႏွာေသၾကီးေတြနဲ ့ ေတြ ့ရ။ အဲဒီ အကူးအေျပာင္း ကာလေလးက အေနရအေတာ္ခက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ သားေလးေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာဆို ကေလးေလးေတြ ေတြ ့ရင္ ကိုယ္နဲ ့သိသိ မသိသိ ျမူလိုက္ ျပံုးျပလိုက္ ပါးေလးေတာင္ဆြဲတတ္ၾကေသး။ ဒီေတာ့ ကေလးေလးေတြက ေမတၱာေတြရေတာ့ ေပ်ာ္။ သားက အဲဒီအက်င့္ပါလာျပီး ဒီေရာက္ေတာ့ ဟုိလူ ့ေတြ ့ရယ္ျပ၊ ဒီလူ ့ေတြ ့ ရယ္ျပ… သူျပန္ရတာက မ်က္နွာေသၾကီးေတြ ဆိုေတာ့ သူ ့ၾကည့္ျပီး ကိုယ္က ၀မ္းနည္းမိတယ္။ တခ်ိဳ ့ဆို ကေလးက မေတာ္တဆေလး ထိမိတာက အစ စားေတာ့၀ါးေတာ့မလို ၾကည့္တတ္တယ္။

တနိုင္ငံလံုး အဲဒီလို ျဖစ္ေနတဲ့လုိ ့ မဆိုလိုေပမယ့္ အမ်ားစုက အဲဒီလို ဆိုတာ မျငင္းနိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ေႏြးေထြးမွ ုေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မအထက္က နိဒါန္းခ်ီတဲ့ အျဖစ္ဆိုးေတြက လူမသိ သူမသိ ကယ္တင္မယ့္ ပတ္၀န္းက်င္မရွိပဲ ျပီးဆံုးသြားရပါတယ္။ ဒီနိုင္ငံမွာ ခဏလာေနသူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေျခခ်ေနမယ့္သူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္… အဲဒီေၾကာက္စရာ သူစိမ္းဆန္လြန္းတဲ့ ေအးစက္စက္ ဘာသိဘာသာ စိတ္ဓါတ္ၾကီးကို မကူးစက္ပါေစနဲ ့လို ့ သတိေပးပါရေစ။

တန္ခူး
12:30pm 22-Sep-2008