ဟိုးေအာက္ေျခ ဧရာ၀တီျမစ္ဆိပ္ကေန ေျမနီလမ္းကေလးအတုိင္း တက္လာၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြက အသားနီနီဆံပင္မနက္တဲ့ နိုင္ငံျခားသားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္…။ ျခေသၤ့ၾကီးနံေဘးက ဒီေျမနီလမ္းေလး တဖက္တခ်က္မွာ ျမန္မာ့ရိုးရာပစ ၥည္းေလးေတြ ေရာင္းတဲ့ဆုိင္တန္းေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းတာမို ့ ဓာတ္ပံုေတြ လိုက္ရိုက္ေနမိတယ္…။ ခေမာက္ေရာင္စံုေလးေတြကလဲ လိုခ်င္စရာ…။ ခ်ည္ထည္၀တ္စံုေလးေတြက အသင့္ခ်ဴပ္ျပီးသား ဆုိက္စံုရွိတာမို ့ ေကာက္၀တ္လုိက္ရံု…။ အမွတ္တရ တီရွပ္ေဖြးေဖြးေလးေတြကလဲ စတစ္ကာပံုမ်ိဳးစံုနဲ ့….။ ဒီဘက္မွာ အေအးဆိုင္… ဟုိဘက္က သစ္သားနဲ ့လုပ္ထားတဲ့ လက္မွဳပစၥည္းေလးေတြ… ျပီးေတာ့ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေလးေတြ…။ ထူးျခားတာက တခ်ိဳ ့အမ်ိဳးသမီးေတြ လက္နွစ္ဘက္ထဲမွာ ပခံုးေပၚမွာ ကိုယ္ေပၚမွာ ေခါင္းေပၚအထိ လြွားထားတဲ့ ခ်ည္ထည္ေတြ တီရွပ္ေတြ…။ ဆုိင္မွာ ခင္းရုံတင္မက လူေပၚမွာခင္းထားတာေတြ ့ရတယ္…။
ခုန ကိုယ္လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ နိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြ ဆိုင္တန္းနားအေရာက္မွာ အ၀တ္ေတြက ေရာင္းဖို ့ ကိုယ္ေပၚမွာ ခင္းထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ ရုတ္ရုတ္သဲသဲနဲ ့ သူတို ့နားကို အံုသြားတယ္…။ တခ်ိဳ ့အမ်ိဳးသမီးေတြက ေနပူထဲက တက္လာလို ့ ေခ်ြးျပန္ေနတဲ့ နိုင္ငံျခားသားမိန္းမေတြကို သူတို ့လက္ထဲက လက္ကိုင္ပု၀ါနဲ ့ေခြ်းသုတ္ေပးၾကတယ္… မ်က္နွာေပၚက ေခြွ်းကို ရုတ္တရက္လွမ္းသုတ္ေပးတာ ခံရေတာ့ တခ်ိဳ ့က မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အျပဳအမူကို ျပံုးျပီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို ့ ေျပာတယ္… တခိ်ဳ ့ကေတာ့ သူ ့အသားထိတာကို အေတာ္ စိတ္အေနွာက္အယွက္ ျဖစ္ေနတဲ့ပံုနဲ ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္… မလုပ္ပါနဲ ့လို ့ ေျပာတယ္…။ ကိုယ့္နွဳတ္ေတြ ဆြံ ့အသြားတယ္…။ ကိုယ္တကယ္ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ဒီျမင္ကြင္း…။
ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြ ဒီဘက္ကစားလုိက္ေတာ့ ေရသန္ ့ဘူးထဲက ေရကို ေရခြက္ထဲ ထည့္ျပီး နုိင္ငံျခားသားတေယာက္ကို ပါးစပ္နားေရခြက္ေရာက္ေအာင္ တိုက္ေပးေနတာ ေတြ ့ရတယ္…။ တခ်ိဳ ့က ကိုယ့္ဆိုင္က ခံုကို ခ်ေပးျပီး အနားယူခုိင္းလို ့ ေနာက္တေယာက္က ယပ္ခတ္ေပးေနတယ္…။ အဲဒီလို…. အင္း… ခရီးဦးၾကိဳတယ္ပဲ ဆိုၾကပါစို ့ေလ…. ခရီးဦးၾကိဳျပီးတဲ့ ေနာက္မွာ သူတို ့ဆုိင္က ပစၥည္းေလးေတြကို တစာစာ ေရာင္းၾကတယ္…။ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ခပ္စိတ္စိတ္ေလးကို ခါးမွာကပ္ျပျပီး ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္လို ့ ေရာင္းတဲ့လူရွိသလို… ခေမာက္ကေလးကို ေခါင္းမွာ ေစာင္းျပျပီး ေအာင္ဆန္းစုၾကည္လို ့ေရာင္းတဲ့လူလဲရွိတယ္…။
တခ်ိဳ ့နုိင္ငံျခားသားေတြက တခ်က္ၾကည့္ျပီး စိတ္မ၀င္စားသလုိ ထြက္သြားေတာ့ ကိုယ္ေပၚမွာ ဆင္ေရာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အုပ္လုိက္ လိုက္သြားၾကတယ္…။ ဘုရားၾကီးနားမွာ… ေခါင္းေလာင္းၾကီးနားမွာ… ။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ အားနာလို ့ ၀ယ္လိုက္ၾကတယ္…။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ေစ်းဆစ္ၾကတယ္…။ တခ်ိဳ ့က်ေတာ့ စိတ္ပ်က္တဲ့ပံုနဲ ့ ေဆာရီးေဆာရီးလို ့ ျငင္းတယ္…။ ျငင္းလဲ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ ့လုိက္ေရာင္းၾကတယ္…။
အဲဒီျမင္ကြင္းေတြကို တခုခ်င္းလုိက္ၾကည့္ေနမိတဲ့ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ အေတာ္ကို နာက်င္မိတယ္…။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လံုးပန္းၾကရတဲ့ ေစ်းသည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ ့ခဲ့ဘူးေပမယ့္ ဒီလိုျမင္ကြင္းမိ်ဳးကို မျမင္ခဲ့ဖူးဘူး…။ ဘုရားေစာင္းတန္းမွာ ဒီကပန္း၀ယ္ပါ ဟုိကပန္း၀ယ္ပါလို ့ တစာစာေအာ္ေရာင္းၾကေပမယ့္ အတင္းေတာ့ ေနာက္က လုိက္မေရာင္းၾကဘူး…။ ေတာ္ျပီေနာ္ မ၀ယ္ခ်င္ေသးဘူးဆိုရင္ အလုိက္သိစြာ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကတယ္…။ ေဖာ္ေရြစြာ ခရီးဦးၾကိဳျပဳၾကတဲ့အခါ ခ်ိဳျမတဲ့အျပံဳးေလးနဲ ့ အကူအညီလိုရင္ မေနွာင့္ေနွးပဲ ေပးၾကတာ ထက္မပိုဘူး…။ ေခြ်းသုတ္ ေရတုိက္ ယပ္ခတ္ေလာက္ေအာင္ထိေတာ့ မလိုဘူးလုိ ့ကိုယ့္ရင္ထဲ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ ့ ေတြးမိတယ္…။ ျပီးေတာ့ သူတို ့ေခြ်းသုတ္ ေရတိုက္ ယပ္ခတ္ၾကတာ နိုင္ငံျခားသားေတြကိုခ်ည္း…။ ကိုယ့္အေနနဲ ့ အဲဒါေတြက သူတို ့ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လုပ္ေနၾကရတာလို ့ နားလည္ေပးလို ့ရေပမယ့္ ေဖာ္ေရြတာနဲ ့ေအာက္က်တာ မတူဘူးဆုိတာေလာက္ေတာ့ ရွင္းျပေနခ်င္မိတယ္…။
ကိုယ့္ဆိုင္အခင္းအက်င္းနဲ ့ ကိုယ့္ပစၥည္းေလးေတြ ျမတ္နိုးစရာေကာင္းေနရင္ ခ်ိဳျမတဲ့အျပဳံးေလးနဲ ့ ေႏြးေထြးစြာ ဆက္ဆံရင္ပဲ လံုေလာက္ပါျပီ…။ တကယ္လို ့မ်ား သူတို ့ကို နားေစခ်င္ရင္လဲ အရိပ္ရတဲ့ ေနရာမွာ ခံုတန္းေလးတခု စီစဥ္ေပးထားရုံပါပဲ…။ ေအးျမတဲ့ ေရေလး ကုသိုလ္လုပ္ခ်င္ေတာင္ ဆိုင္ေလးနားမွာ ေရအုိးစင္ေလးတခု ထားလုိက္ရင္ကို ေဖာ္ေရြမွဳကို ေတြ ့ေနရပါျပီ…။ လူတေယာက္က မေတာင္းဆိုပဲ လူတေယာက္မလိုအပ္ပဲ အကူအညီေပးျခင္းဟာ တခါတေလ ကူညီရာမေရာက္ပဲ ေနွာက္ယွက္ရာေရာက္တတ္တယ္ဆိုတာ သူတို ့ခမ်ာ မသိရွာၾကေလျခင္းလုိ ့ ကိုယ္အားမလိုအားမရနဲ ့ စိတ္မေကာင္း အေတာ္ျဖစ္မိပါတယ္…။ ကုိယ့္ဆီက ပစၥည္းေလးေရာင္းရဖို ့ ေမွ်ာ္ကိုးစိတ္နဲ ့ ကူညီတာက သိပ္ေပၚလြင္လြန္းေနေအာင္ ရိုးအလြန္းတာကိုလဲ ဂရုဏာသက္မိတယ္…။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမွဳကို အထင္တၾကီး လာေလ့လာသူေတြကို ကိုယ့္ရဲ့ မရည္ရြယ္တဲ့ အျပဳအမူေၾကာင့္ အထင္ေသးစရာမ်ားျဖစ္သြားခဲ့ရင္ ဆိုတာကို မစဥ္းစားနုိင္တဲ့ သူတို ့ရဲ့ အားနည္းခ်က္ကို အဲဒီတထုိင္တည္း ျဖည့္လို ့ရရင္ ျဖည့္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္…။
တကယ္ေတာ့… သူတို ့မသိၾကတာပါ… သိရဖို ့အခြင့္မရၾကတာပါ… သိရဖို ့ အကူအညီမဲ့ၾကတာပါ… ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးေတာ့ သူတို ့ကို သိဖို ့ေမွ်ာ္လင့္မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေတြ ့တယ္…။ ေမွ်ာ္လင့္မိတာက ကိုယ္… ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို ့က ကိုယ့္တာ၀န္…။ ေနာက္ဆံုး တာ၀န္ရွိတာက သူတို ့မဟုတ္ပဲ ကိုယ္ျဖစ္ေနပါလားဆိုတာ ျမင္လာမိတယ္…။ ဟိုတေလာက တက္ျဖစ္တဲ့ အစည္းအေ၀းတခုမွာ ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတပါး ဆံုးမစကားကို ကိုယ္သြားသတိရတယ္…။ တကာမၾကီးတို ့က ျပႆနာပဲေျပာေနၾကတာကိုးတဲ့ solutionကုိ မေတြးၾကမေဆြးေႏြးၾကဘူးတဲ့…။ ဟုတ္ပ့ါ… ကိုယ္တို ့ေတြ ရပ္ေနတာက ျပႆနာမွာတင္…။ သူငယ္ခ်င္းက ေမးတယ္…။ ျမန္မာေဘာလံုးအသင္းရွံဳးတာ ဘယ္လိုခံစားရသလဲတဲ့…။ ကိုယ့္မွာ မင္းကြန္းဖီလင္သာမရွိရင္ ငိုမိဦးမလားပဲ…။ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာလိုက္တယ္… ဘာမွမခံစားရဘူးလို ့…။ တုိင္းျပည္မခ်စ္လုိ ့မဟုတ္ပါဘူး…။ ေဘာလံုးကို မခင္တြယ္လုိ ့မဟုတ္ပါဘူး…။ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားတာပါလို ့….။ ေဘာလံုးသမားေတြခမ်ာ အေျခအေနေပးသေလာက္ သူတို ့တတ္နုိင္သေလာက္ ၾကိဳးစားၾကတာပါ…။ တူတူပဲေပါ့…။ နုိင္ဖို ့အခြင့္မရၾကတာပါ… နိုင္ဖို ့အေျခအေနမေပးၾကတာပါ…။ ကိုယ္လား… ကိုယ့္ဘယ္သူ ့ဆီကမွ solution မရွာပါဘူး…။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဆီကပဲ solution ရွာတယ္…။ ငါတုိင္းျပည္ ငါခ်စ္တယ္ ငါ့လူမ်ိဳးငါခ်စ္တယ္ဆို ငါဒီထက္ပိုလုပ္ရဦးမွာပါလားလို ့…။
တန္ခူး
8:52pm 27-Dec-2013
အျမင့္ေၾကာက္္တတ္တဲ့ကြ်န္မက ေတာင္တန္းေတြကို ပင္လယ္ထက္ပိုလို ့ျမတ္နိုးတတ္တယ္…။ စိမ္းလန္းစိုေျပတဲ့ ေတာင္တန္းၾကီးေတြရွိတဲ့အရပ္မွာ ေနခ်င္ေပမယ့္ အဲဒီေတာင္တန္းၾကီးေတြကို အေရာက္သြားဖို ့ေတာ့ ကြ်န္မက ေၾကာက္ေနတတ္ျပန္တယ္…။ ခရီးသြားၾကမယ္ဆိုလဲ ေတာင္တန္းေတြဆီသာ အာသီသပိုေနျပန္တာ အခက္ေပါ့…။
တရားမရွိတဲ့ကြ်န္မက ၾကီးေလေၾကာက္တတ္ေလ…။ ငယ္ငယ္က ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ ရွမ္းျပည္ ကေလာ၊ ေတာင္ၾကီးျမိဳ ့ေလးေတြ သြားရင္ တေျဖးေျဖးျမင့္တက္လာတဲ့ ရွဳခင္းေတြကို ကားျပဴတင္းကေငးရင္း လြတ္လပ္စြာေပ်ာ္ေနတတ္တာ…။ ေတာင္တက္လမ္းနဲ ့ ပတ္သက္လို ့ ဘာမွမစဥ္းစားမိ… ဘာမွမပူပန္မိ…။ ထင္းရူးပင္ေတြ… အေလ့က်ပြင့္ေနတဲ့ ပန္း၀ါ၀ါေတြ… လိေမၼာ္ပင္ေတြက ကြ်န္မကို ဆဲြေဆာင္လြန္းေနတာလဲ ပါမွာေပါ့…။ ငယ္တုန္းကအေတြးေတြကလဲ ရဲရင့္လြတ္လပ္ေနခဲ့တယ္ မဟုတ္လား…။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄နွစ္ေလာက္က သားနဲ ့အတူ အဲဒီလမ္းကို သြားေတာ့ ကြ်န္မေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တဲ့ အျမင့္ေၾကာက္ေရာဂါက စိုးရိမ္မွဳနဲ ့ေရာေထြးေရာက္လာခဲ့တယ္…။ လမ္းေလးေတြက တခ်ိဳ ့ေနရာမွာ အေတာ္က်ဥ္းျပီး ကားဘီေလးတ၀က္သာ နင္းမိတယ္လုိ ့ စိတ္ထင္မိတဲ့အခါလဲရွိ…. အခ်ိဴးအေကြ ့ေတြမ်ားတဲ့ လမ္းေတြေရာက္တဲ့အခါ သားရင္ဘတ္ေလးကို အသာဖိလို ့ ဘုရားစာေတြ အခါခါ ရြတ္မိတဲ့အခါလဲရွိ… ေတာင္တန္းေတြခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာက္ ရွဳခင္းေတြၾကားမွာ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ နစ္ေမ်ာသြားတာလဲရွိနဲ ့… ကြ်န္မစိတ္ေတြဟာ တေတာင္ဆင္း တေတာင္တက္ ေတာင္တန္းေတြလို တက္လုိက္က်လိုက္နဲ ့ေလ…။ မျမင္ဘူးတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြနဲ ့ လြတ္လပ္စြာေပ်ာ္ေနတဲ့သားေလးကို ျမင္ရေတာ့ ကြ်န္မေၾကာက္စိတ္ေတြက ေ၀းေ၀းလြင့္လို ့ေပါ့…။ အဲဒီနွစ္က သားကို ေတာင္တန္းေတြနဲ ့စမိတ္ဆက္ေပးခဲ့တဲ့နွစ္…။
ငယ္ငယ္က က်ိဳက္ထီးရိုးရာသီဆို သူမ်ားေတြသြားက်ရင္ အရမ္းသြားခ်င္ခဲ့တာ…။ အိမ္ကခြင့္ျပဳလို ့ သြားခြင့္ရခဲ့တာ အာအိုင္တီဒုတိယနွစ္မွာပါ…။ တန္ခုိးၾကီးလြန္းတဲ့ ဆံေတာ္ရွင္က်ိဳက္ထီးရီုးဘုရားကို ဖူူးခ်င္လြန္းတာေၾကာင့္ အျမင့္ေၾကာက္တဲ့ကြ်န္မ ေတာင္ေတြ တခုျပီးတခု ေက်ာ္ျဖတ္မိခဲ့တာကို သတိေတာင္ မထားမိခဲ့တဲ့အထိ ေပ်ာ္ရြွင္ခဲ့တာ…။ မနက္ေစာေစာ ေနေတာင္မျမင္ရခင္ မီးထုတ္ေတြကိုင္ျပီး တက္ခဲ့တာ ကြ်န္မတို ့အုပ္စုထဲမွာ ကြ်န္မနဲ ့အမတေယာက္က အျမန္ဆံုး…။ ခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲနဲ ့ အေကာင္ဘေလာင္ေတြ ဘာလုိ ့မ်ား မေတြးမိေအာင္ ငယ္တုန္းက ရဲရင့္ခဲ့ပါလိမ့္ဆို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္အံ့ၾသမိတဲ့အထိ…။ ဟုိးအေ၀းက မွဳန္ျပျပ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားကို ဖူးေမွ်ာ္လိုက္ရတဲ့ ၾကည္နူးမွဳက ေျပာျပလို ့မရနိင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ…။ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚအေရာက္မွာေတာ့ ေရြွေရာင္၀င္းေနတဲ့ အံ့ဖြယ္က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားကို ၾကည္ၾကည္ညိဳညိဳဖူးေမ်ွာ္ရင္း အေ၀းက ကြ်န္မျဖတ္ေက်ာ္လာရတဲ့ ေတာင္တန္းေတြကို ခ်စ္ျမတ္နိုးစြာေငးၾကည့္ရင္း ရပ္ကြက္ထဲက ဘုရားပြဲက ရဟတ္ေလးစီးရတာကို မ်က္ရည္က်ေအာင္ ေသြးပ်က္ခဲ့တာကို ျပန္ေတြးျပံဳးမိတယ္…။ အဲဒီတုန္းက ေတာင္တန္းေတြကို ခ်စ္တဲ့စိတ္က အျမင့္ေၾကာက္တဲ့စိတ္ကို အနိုင္ပုိင္းခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေပါ့…။ အဲဒီေတာင္တန္းေတြဆီကို သားကို ေခၚသြားဖို ့ ကြ်န္မစိတ္ေတြ မရဲရင့္ေသးေတာ့ သားေလးခမ်ာ ခုထိမေရာက္ဖူးေသးရွာဘူးေလ။
အညာသူကြ်န္မ အညာကိုခ်စ္ေတာ့ အညာက သိပ္မစိမ္းစိုတဲ့ေတာင္တန္းေတြကိုလဲ ခ်စ္မိတာ သိပ္ေတာ့မဆန္းပါ…။ ကြ်န္မတို ့ျမင္းျခံျမိဳ ့ေလးေရာက္ဖို ့ ျဖတ္ေက်ာ္သြားရတဲ့ ေတာင္သာေတာင္တန္းေတြက သိပ္မျမင့္လြန္းတာမို ့ ကြ်န္မအတြက္ အေတာ္သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိလွပါတယ္…။ အိမ္ေထာင္မက်ခင္က ခဏခဏေရာက္ခဲ့တဲ့ မန္းစက္ေတာ္ရာအသြားလမ္းက ေတာင္ေတြကလဲ ရွမ္းျပည္ကေတာင္ေတြေလာက္ ကြ်န္မကို ေၾကာက္စိတ္သိပ္မေပးခဲ့တာမို ့ ခုခ်ိန္မွာ သားနဲ ့အတူသြားဖို ့ ၀န္မေလးေပမယ့္ သားေက်ာင္းပိတ္ရက္မဟုတ္တာေၾကာင့္ အခြင့္မရေသး…။
ဒီတေခါက္ေတာ့ သားကို အညာအိုေအစစ္လုိ ့ေခၚလုိ ့ရတဲ့ စိမ္းလန္းတဲ့ ပုုုပၸားေတာင္ဆီကို ေခၚသြားခဲ့တယ္...။ မီးေတာင္ေတြအေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားတဲ့သားက မီးေတာင္ေဟာင္းၾကီးရွိတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ခဲ့တာမို ့ အေတာ္ကို စိတ္လွဳပ္ရွားခဲ့တာ...။ အရမ္းလွတဲ့ေတာင္မၾကီးေတာင္ တက္ပါမယ္ ပူဆာေနလို ့ ကြ်န္မတို ့မနဲရွင္းျပရေသးတာ...။ ငယ္စိတ္နဲ ့ရဲရင့္ခဲ့တဲ့ကြ်န္မက မတ္လြန္းတဲ့ ပုုုပၸားေတာင္ကလပ္တက္ရတာကိုေတာ့ သိပ္မရဲရင့္ခဲ့...။ ငယ္ကတည္းက ေတာင္ထိပ္သာ ေရာက္တယ္ မ်က္ရည္ေတြ ေၾကာက္စိတ္ေတြနဲ ့... တကယ့္သဲထိတ္ရင္ဖိုပါ...။ လက္ရမ္းမရွိတဲ့ သံေလွခါးထစ္ေတြကလဲ ကြ်န္မကို အေတာ္ကို စိတ္ဒုကၡေပးတတ္ေသးပါတယ္...။ အရမ္းေဆာ့တဲ့ေမ်ာက္ေတြကလဲ တခါတေလ ေျခာက္လွန္ ့တတ္ေသးရဲ့...။ အဲဒီလို ရာဇ၀င္ရွိတဲ့ ပုုုပၸားေတာင္ကလပ္ကို သားက တက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုမွေတာ့ သားကို ေရာက္ဖူးေစခ်င္တ့ဲ ကြ်န္မ အားေမြးလို ့ တက္ရပါေတာ့တယ္...။
အေဖနဲ ့အေမက ကြ်န္မအေၾကာင္းသိသူမို ့ ျဖစ္ပါ့မလားတဲ့...။ အသက္ ၆၇ရွိျပီျဖစ္တဲ့အေဖက ကြ်န္မကို ခုထိကေလးေလးလို ထင္ေနတာမို ့ စိတ္မခ်လို ့ လိုက္လာမလုိ ့လုပ္ေတာ့ တားရပါေသးတယ္...။ သားကို သူ ့အေဖနဲ ့လြွတ္လုိက္လုိ ့ရေပမယ့္ အျမဲစိုးရိမ္လြန္တတ္တဲ့ ကြ်န္မ စိတ္မခ်နုိင္ပါဘူး။ ေနာက္တခုက သားရဲ့ ပထမဆုံးအေတြ ့အၾကံဳ သားေျခေထာက္နဲ ့ ေတာင္တက္ျခင္းကို သားဘယ္လိုမ်ား ခံစားရလဲဆိုတာ ကြ်န္မကျမင္ခ်င္သူ...။ ဒီေတာ့ မိခင္တေယာက္ရဲ့ စိတ္သက္သက္နဲ ့ သားနဲ ့အတူ ေတာင္တက္ခဲ့ပါတယ္...။ ေျခလွမ္းတုန္တုန္ေတြနဲ ့ အသက္ ရ၀ ေက်ာ္ အဘြားၾကီးလို တက္ေနတဲ့ ကြ်န္မကို သားနဲ ့သူ ့အေဖက သေဘာက်လို ့မဆံုး...။ ဒီၾကားထဲ ေျခရာထပ္ေအာင္ လုိက္တတ္တဲ့ ေမ်ာက္ေတြကလဲ ေၾကာက္ရေသး...။ ေလွခါးထစ္ေတြကို မၾကည့္ပဲ တက္တတ္တဲ့ သားကို စိုးရိမ္ရေသးနဲ ့... ကြ်န္မအျဖစ္က ျမင္ရသူကို အေတာ္ မအီမသာ ျဖစ္ေစပါတယ္...။ မတ္ေစာက္တဲ့ ေလွခါးထစ္ေတြကို အေျပးအလြွားတက္သြားတဲ့ နုိင္ငံျခားသားေတြက ကြ်န္မကို ျပံဳးစိစိနဲ ့...။ အရင္က ကြ်န္မကို ေသြးပ်က္ေစခဲ့တဲ့ သံေလွခါးေတြမွာ စတီးလက္ရမ္းေလးေတြ တပ္ထားေပးလို ့ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္...။
ျမင့္လာေလေလ ေလေတြက ၾကမ္းလာေလေလမို ့ ေလွခါးလက္ရမ္းေတြကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္မိျပီး ေျခလွမ္းေတြက ပိုေနွးျပန္တယ္...။ ေအာ္... ငါနဲ ့ဂ်ဴး၀တၴဳဖတ္တုန္းက ခ်င္းေတာင္ေတြဆီ အေရာက္သြားဦးမယ္လို ့ စိတ္ကူးမိတာ အံ့ပါရဲ့လုိ ့ ကိုယ့္ကိုယ္ေတြးျပံဳးမိေသးတယ္...။ ဟုိးေတာင္ထိပ္ေရာက္တဲ့အခါမွ ေတာင္တန္းေတြခ်စ္တဲ့စိတ္က အျမင့္ေၾကာက္စိတ္ကို အနုိင္ယူသြားေတာ့တယ္...။ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္မၾကီးကို အေတြ ့မွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ေလထဲလြင့္ျပီး ဓာတ္ပံုရုိက္ဖို ့ သတိရပါေတာ့တယ္...။ အိတ္ထဲက ဖုန္းေလးထုတ္ျပီး ဓာတ္ပံုရုိက္မလုိ ့ အလုပ္မွာ ကြ်န္မ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခု ရုတ္တရက္ၾကီးျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္...။
ေတာင္တန္းၾကီးေတြကို ျမင္ျပီး ကြ်န္မေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တဲ့ ကိုေရြွေမ်ာက္ကေလး တေကာင္က ကြ်န္မအိတ္ထဲက ပလပ္စတစ္အိတ္ေလးကို ျဖတ္ခနဲ လုသြားတာပါပဲ...။ သူက အစာအိတ္လုိ ့ ထင္လုိ ့ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္...။ ခက္တာက အဲဒီပလပ္စတစ္အိတ္ေလးထဲမွာ ကြ်န္မပိုက္ဆံအထုတ္လုိက္ ပါသြားတာပါပဲ...။ ဘာမွ မသိတဲ့သားကေတာ့ ေမ်ာက္လည္ေလးရဲ့ လုပ္ရပ္ကို အူတက္ေအာင္ ရယ္ေနလို ့ သူ ့အမ၀မ္းကဲြေလးက တားပါတယ္...။ ကြ်န္မမတ္ေလးက ေမ်ာက္ကို ျပန္ေခ်ာက္ေတာ့ ေမ်ာက္က ျပန္ရန္ေထာင္ရင္း ပလပ္စတစ္အိတ္ကေလးကို လြွတ္ခ်လုိက္မိသြားပါတယ္...။ သြားျပီ.. ဟိုးေတာင္ေတြေအာက္ကို က်ျပီလုိ ထင္တာ မွားသြားပါတယ္...။ ကံေကာင္းစြာ ေတာင္ေစာင္းေလးမွာ တင္ေနတာမုိ ့ ကြ်န္မဇာတ္လုိက္ေက်ာ္ ခင္ပြန္းက ၀မ္းလ်ားေမွာက္ယူေပးေတာ့ ကြ်န္မပိုက္ဆံထုတ္ေလး ျပန္ရပါတယ္...။ သဲထိတ္ရင္ဖုိ ဇာတ္လမ္းမွာ သားကေတာ့ ေပ်ာ္ရြွင္ေနေလရဲ့...။ အဲဒီေမ်ာက္ေလးပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလုိပါ... ကြ်န္မေတာင္အဆင္းလမ္းမွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြေတာင္ ခပ္ေမ့ေမ့။
သားကေတာ့ တိရိစာၧန္ေလးေတြခ်စ္တတ္သူမို ့ ေမ်ာက္ေလးေတြ ဘာလုပ္လုပ္ခ်စ္ေနတတ္ပါတယ္...။ ေတာင္ေအာက္ေရာက္ခါနီးမွ သူအစာေကြ်းခ်င္တယ္ဆုိလို ့ အစာေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးဆီက ၀ယ္ျပီး သူ ့ကိုပဲ ေက်ြးခိုင္းလုိက္ပါတယ္...။ သူတို ့က အထာသိသူေတြမိုလား...။ ေမ်ာက္ေတြလည္လိုက္ပံုက အစာထုတ္ကို တထုတ္ခ်င္းမစားပဲ လက္ထဲမွာ နုိင္သေလာက္သယ္ျပီးမွ တေနရာယူျပီး စားၾကတာ...။ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ သားေဇာနဲ ့ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေအာင္ တက္သြားတဲ့ ကြ်န္မကို အေဖနဲ ့အေမက အံ့ၾသလုိ ့။ မိခင္ေမတၱာေပးတဲ့ အင္အားေတြ ရဲရင့္ျခင္းေတြနဲ ့ တက္ခဲ့တဲ့ ေတာင္တက္ျခင္းပါပဲ...။
သဘာ၀တရားရဲ့ အလွအပနဲ ့ နဲနဲေ၀းတဲ့ ျမိဳ ့ျပမွာ ေနရတဲ့ သားကို သဘာ၀တရားကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ ေတာင္တန္းေတြခ်စ္တဲ့ အျမင့္ေၾကာက္တဲ့ ကြ်န္မ ေတာင္တန္းေတြဆီ အေရာက္ပို ့ေပးေနဦးမွာပါ...။ ေတာင္တန္းေတြခ်မ္းသာတဲ့ ကြ်န္မတို ့ တုိင္းျပည္ကေတာင္တန္းေတြဆီကို မိခင္ေမတၱာကေပးတဲ့ ရဲရင့္ျခင္းေတြနဲ ့ သားနဲ ့အတူသြားဦးမွာပါ...။ ဘ၀မွာ ဘယ္အခက္အခဲမဆို ရင္ဆိုင္တတ္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္တန္းေတြ ျမင့္ပါေစ တုိ ့ေတြတက္နိုင္တယ္ဆိုတဲ့ “ေတာင္ၾကီးဖ၀ါးေအာက္” ဆိုတဲ့ ေတာင္တက္ျခင္းက ရတဲ့အင္အားေတြကို သားေသြးသားေတြထဲ စီး၀င္ေစဦးမွာပါ…။
တန္ခူး
7-Dec-2013 11:36pm
(ခ်စ္တဲ့သက္ေ၀ေရ… သြန္ျပီေနာ္… သက္ေ၀ကို ခ်စ္လို ့ေရးတဲ့ပို ့စ္)
အဲဒီအိတ္ထဲမွာ ကိုယ္တုိင္ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မွတ္ရရ ထည့္ထားတဲ့ ေန ့စဥ္သံုး ပစၥည္းေတြ ရွိသလို ကိုယ္ေမ့ေလ်ာ့စြာ ျပန္သိမ္းဖို ့ေမ့ေနတဲ့ ပစၥည္းေတြလဲ ရွိေနမွာမို ့ သိခ်င္စိတ္ေတြ အရမ္း ျပင္းျပသြားမိတယ္…။ ကုိယ္ေန ့တဓူ၀ သံုးေနတဲ့ ကုိယ္နဲ ့အတူ ကပ္ပါလာတဲ့ ဒီအိတ္ေလးထဲ ဘာေတြမ်ား ရွိေနမလဲဆို စိတ္လွဳပ္ရွားစြာနဲ ့ သြန္ခ်မိလိုက္တယ္…။
၁) သံုးပင္လိမ္ေနတဲ့ ၾကိဳးသံုးၾကိဳး ( ဖုန္းအားသြင္းတဲ့ၾကိဳးနွစ္ေခ်ာင္းနဲ ့နားၾကပ္ၾကိဳးတေခ်ာင္း)…
၂) Nokiaဖုန္းတလံုး… ကိုယ္မနွစ္သက္ပဲ ကိုယ့္ဆီေရာက္ေနတဲ့အရာ… ကုိယ့္ကို ၂၄နာရီ ထိန္းခ်ဴပ္ထားတဲ့ မုန္းစရာေကာင္းတဲ့အရာ… အတိုခ်ဴပ္ေျပာရရင္ ရံုးက hot line ဖုန္းပါ
၃) မရွိမျဖစ္ခရမ္းေရာင္ဘီးကေလး…. ဆံပင္ရွည္သူမို ့ပါ
၄) အသားေရာင္ဖုန္းအိတ္ကေလးနဲ ့ဖုန္းကေလး... ေနရာအနွံ ့အျပားမွာ ရွိတဲ့ ခ်စ္တဲ့မိသားစု… ေဆြမ်ိဳး… သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကိုယ္နဲ ့နီးနီးေလးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ အေရးၾကီးဆံုးအရာ
၅) နက္ျပာအေျပာက္ထီးကေလး… သူမပါရင္ အစိုးမရတဲ့ စကၤာပူမိုးက ကိုယ့္ကို အျငိွးၾကီးမေပါ့…
၆) စံုစီနဖာ အိတ္ကေလး… နွစ္ကန္ ့ပါတဲ့ အိတ္ကေလးမွာ တကန္ ့က ေသာ့… bank တုိကင္… thumb driveနဲ ့တျခားစံုစီနဖာ … ေနာက္တကန္ ့က နွဳတ္ခမ္းနီ Mascara နဲ ့ မွန္နဲ ့ဘီးတဲြထားတဲ့ဗူးကေလး…. အျမဲကားေပၚေရာက္မွ အဲဒီပစၥည္းေတြ သံုးရတာပါ… အိမ္ကထြက္ရင္ အခ်ိန္မရေတာ့ အျမဲသနပ္ခါးဘဲၾကားနဲ ့
၇) အဘထ နဲ ့ ပုဆိန္ ရွဴေဆးဗူး… ေခါင္းမူးတတ္တဲ့ကုိယ့္အတြက္ ေမ့ထားလုိ ့မရတဲ့ အရာေလးေတြ
၈) ေဆးဗူး ( အစာအိမ္ေဆး… ပုိးသတ္ေဆး… ေခါင္းမူးေျပေဆး… အကုန္တလံုးစီ ေဆာင္ထားတဲ့ ဗူးေလးပါ)
၉) Werther’s Original Cream Candies ဗူးေလးက သၾကားဓာတ္နဲ တတ္လို ့ေဆာင္ထားတာ… strepsils.. လည္ပင္းရုတ္တရက္နာလာရင္ ေသာက္ဖို ့
၁၀) နီညိဳေရာင္ wallet… IC , Bank Card, Credit Card, Member Card, …… ပိုက္ဆံနဲနဲ နဲ ့အေၾကြေတြ… သားအတြက္ မသံုးပဲသိမ္းထားေပးတဲ့ 2013 အေၾကြေစ ့ေတြ….
၁၁) ကားေမာင္းသင္မယ္လုိ ့ စဥ္းစားျပီး လမ္းမွာ ဖတ္မယ္လုိ ့ထည့္ထားတဲ့ နွစ္မ်က္နာက မတက္တဲ့ Basic Theory of Driving စာအုပ္
အေပၚက ပစၥည္းေတြအားလံုးက ကိုယ့္အိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားတာ သိထားတဲ့ ပစၥည္းေတြပါ… ေဘးဇစ္ကို ဆဲြၾကည့္လုိက္ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ထြက္လာတာကေတာ့
၁၂) ပုလဲပုတီးတကံုးနဲ ့ပုလဲနားကပ္ေလးပါ… ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မွ ဟိုတေန ့ကရံုးက conference မွာ ၾကည့္ေကာင္းရွဴေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ၀တ္သြားျပီး conferenceျပီးေတာ့ ရွဳပ္လုိ ့ဆို အိတ္ထဲေကာက္ထည့္ထားျပီး ျပန္သိမ္းဖို ့ေမ ့ေနခဲ့တာ…
ကိုယ္ထင္သလားသေလာက္ ရင္ခုန္စရာမေကာင္းလုိ ့ သိပ္စိတ္မေက်နပ္ေသးပဲ နီညိဳေရာင္ wallet ဟိုေမြွဒီေမြွလုပ္ၾကည့္ေတာ့မွ ကိုယ္ေမ့ထားခဲ့တဲ့ Toto လက္မွတ္ေလးက ကိုယ့္ကို လွမ္းျပံဳးျပေနတယ္…။ တနၤလာေန ့တုန္းက ထြက္သြားတာမို ့ ဒီပို ့စ္ေလးကို ဒီတင္ရပ္လုိ ့ Toto result ေလးၾကည့္ပါရေစေနာ္…။ ထီေပါက္ရင္ ကိုယ့္ကို အိတ္သြန္ဖို ့ သတိေပးတဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းသက္ေ၀နဲ ့ ဘေလာ့ေရာင္းရင္းေတြကို ေကာင္းေကာင္းျပဳစုပါမယ္… ။
တန္ခူး
10:21pm 29-Aug-2013
လုိက္ကာ ေအာက္ပုိင္းေလးက လြတ္ေနတဲ့ ေနရာက ျမင္ရတဲ့ ေျခေထာက္ ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ေလး ကစျပီး အဖိုးက အဖြားကို စြဲလန္းခဲ့တာလို ့ ကြ်န္မအဖြား၀မ္းကြဲက သူတို ့ဇာတ္လမ္းေလးကို ၾကည္ၾကည္နူးနူး ေျပာျပတိုင္း အသက္ရ၀ေက်ာ္တာေတာင္ မို ့မို ့သြယ္သြယ္ေလးနဲ ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အဖြားေျခေထာက္ေလးေတြကို တို ့ထိအားက်မိျမဲ…။ တကယ္လုိ ့သာ အဖြားေနရာမွာသာ ကြ်န္မသာဆို လိုက္ကာေနာက္မယ္ ေယာက်ၤားတေယာက္လို ့ ထင္မွတ္မွားေလာက္ေအာင္ ကြ်န္မက ေျခေထာက္ရုပ္ဆုိးဆိုးေတြ ပိုိင္ဆုိင္ထားသူေလ။ ေျခေထာက္ ကားကာားျပားျပားနဲ ့ေျခသဲပုတိုတိုေလးေတြနဲ ့ မုိ ့ ဘယ္လို ဖိနပ္မ်ိဳး၀တ္၀တ္ ထူးျခားလွမလာဘူး။ ေက်ာင္းတုန္းကေတာ့ သူမ်ားေျခေထာက္လွလွေလးေတြ အားက်ျပီး ေျခသဲေလးေတြ အရွည္ထား ေျခသဲနီေရာင္စံုေလးေတြနဲ ့ ၾကည့္ေပ်ာ္ရွဳေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ပါတယ္။ စင္ဒရဲလား ပံုျပင္ထဲက စင္ဒရဲလားရဲ့ stepsister ေတြ ဖိနပ္မေတာ္တာၾကားတိုင္း ငါ့လိုေျခေထာက္ေတြ ေနမွာေပါ့လို ့ အျမဲေတြးမိပါတယ္။
ေျခေထာက္ေတြ မလွလို ့ ဖိနပ္လွလွေလးေတြ ဖက္ရွင္က်က် စီးရမွာ ၀ါသနာမပါတာလား… ဖိနပ္လွလွေလးေတြ မခ်စ္တတ္လို ့ပဲ အရုပ္ဆုိးဆုိး ေျခေထာက္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ရတာလား…။ ဖိနပ္လွလွေလးေတြဟာ အျမဲတမ္း ကိုယ္နဲ ့သူစိမ္းျပင္ျပင္ပါပဲ။ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀ကေန ဘြဲ ့ရတဲ့အထိ ကြ်န္မသစၥာရွိရွိနဲ ့ အျမဲမေျပာင္းပဲ ၀တ္ခဲ့တဲ့ ဖိနပ္ေလးတရံက အနက္ေရာင္ ယင္းမာ နံပါတ္ခုနွစ္ပါ။ ဖိနပ္ပါးေလးက ေျခလွမ္းျမန္ျမန္ေလွ်ာက္တတ္တဲ့ ကြ်န္မအတြက္ သက္ေတာင့္သက္သာရွိေစတဲ့အျပင္ ခုိင္ခံလြန္းလို ့ ေငြအကုန္အက်လဲ သက္သာလွပါတယ္။ အဲဒီတမ်ိဳးထဲကိုသာ စီးခဲ့လို ့ ဖိနပ္ဆုိင္သြားတိုင္း ကြ်န္မ ဟိုေရြးဒီေရြး ဦးေနွာက္စား စရာမလိုပါဘူး။ ကြ်န္မ အၾကိဳက္ဆံုးအေရာင္က အျဖဴေရာင္ျဖစ္ေပမယ့္ ကြ်န္မနွစ္သက္တဲ့ အျဖဴေရာင္ေလးကို ေျခေထာက္ေအာက္မွာ မထားခ်င္လုိ ့အနက္ေရာင္ေလးပဲ ေရြးျခယ္၀တ္ခဲ့တာပါ။ ဘယ္ေလာက္ထိ အဲဒီဖိနပ္ေလးတရံကို စြဲလန္းသလဲဆို စာေရးရင္ေတာင္ ကြ်န္မဇာတ္ေကာင္ ေကာင္မေလးကိုလဲ ဒီဖိနပ္ေလးပဲ စီးခိုင္းခဲ့တာပါ။
ဒီနိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ကြ်န္မနဲ ့ ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ ဖိနပ္ေလးတရံ ေ၀းခဲ့ရပါတယ္။ ကြ်န္မအလုပ္က ေျခေခ်ာင္းေတြေပၚတဲ့ ဖိနပ္ကို ၀တ္ခြင့္မေပးတာမို ့ ကြ်န္မေျခေထာက္နဲ ့ သင့္ေတာ္မယ့္ ဖိနပ္ေတြ ေရြးရတာ အေတာ္ကို ဒုကၡမ်ားလွပါတယ္။ တခ်ိဳ ့လဲ ေျခေခ်ာင္းေတြ နာလြန္းလို ့ တခါနွစ္ခါ ၀တ္ျပီး ေခ်ာင္ထိုးထားလုိက္ရတာရွိသလို တခ်ိဳ ့က်ေတာ့ ကြ်န္မရဲ့ ေျခလွမ္းျမန္ျမန္ေတြေနာက္ မလုိက္နိုင္ပဲ ခဏနဲ ့လမ္းခြဲလုိက္ရတာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ေစ်းေပါတာ ေစ်းၾကီးတာနဲ ့ မဆိုင္ပဲ ကြ်န္မေျခေထာက္နဲ ့သာ ဆုိင္တာမို ့ အျပစ္မဲ့တဲ့ ဖိနပ္ေလးေတြကိုလဲ ရိုးမယ္မဖြဲ ့ရက္ပါဘူး။ ဖိနပ္တရံနဲ ့ အဆင္မေျပျဖစ္တုိင္း ငယ္ခ်စ္ယင္းမာေလးကို တသသ လြမ္းမိတာပါပဲ။
ခုံျမင့္ဖိနပ္ေတြနဲ ့ မယဥ္ပါးတာေၾကာင့္ပဲလား ေျခေခ်ာင္းေတြကို ဖိနွိပ္ခ်ဴပ္ထားရလုိ ့ပဲလား မသိပါဘူး… ဒီႏွစ္မွာ ေျခေထာက္နဲ ့ပတ္သက္တဲ့ ျပႆနာ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္က ေျချမင့္ဖိနပ္ေတြ မ၀တ္ရလုိ ့ေျပာလုိက္မွပဲ ထြက္ေပါက္ရပါေတာ့တယ္။ ရံုးက ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ ့ flip flop ဖိနပ္ေလးကို ယင္းမာဖိနပ္ေလးအစား အစားထိုးရပါတယ္။ ဆရာ၀န္က အရမ္းျပားတဲ့ ေျခညွပ္ဖိနပ္ေတြလဲ မစီးရဘူး ဆိုလို ့ ကြ်န္မစြဲလန္းလြန္းတဲ့ ယင္းမာဖိနပ္ေလးနဲ ့ျပန္ဆံုခြင့္မွ ရွိပါဥိီးမလားလုိ ့ ေတြးပူမိပါတယ္။ အစဲြအလန္းဆိုတာ ဘယ္အရာမွ မေကာင္းေပမယ့္ နွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာၾကာ သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့တဲ့ ကြ်န္မစိတ္သြားရာကိုယ္ပါေအာင္ အျမဲကူညီေပးခဲ့ဲတဲ့ ကြ်န္မငယ္ခ်စ္ ယင္းမာဖိနပ္ေလးတရံကို ဘယ္ေတာ့့မွ မေမ့နိုင္တာ အျပစ္လားေနာ္။
တန္ခူး
9:10pm 7-Aug-2013
(စာၾကြင္း ။ ဘေလာ့အရင္ ေခတ္က ခ်စ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါေမာင္နွမေတြ တက္ဂ္ဂိမ္းေလးေတြ ေရးၾကတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို တေယာက္နဲ ့တေယာက္ပိုလို ့ ရင္းနွီးေစတာမို ့ အျမဲလြမ္းေနတတ္ပါတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ခ်စ္တဲ့ညီမေလးခြန္ျမလွိဳင္က ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚ တက္ဂိမ္းေလး တက္ထားတာေတြ ့ေတာ့ အရမ္းကို ၀မ္းသာသြားတာပါ။ ညီမလွိဳင္ေရ… အမကို အမွတ္တရ တက္ေပးတာ ေက်းဇူးပါ)
“မိခင္တေယာက္အတြက္ ေလာကမွာအေရးၾကီးဆံုးက သူမရဲ့ရင္ေသြးပဲျဖစ္တယ္… “
နွင္း
အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ သမီးေလးနဖူးကို ခပ္ဖြဖြနမ္းျပီး အိပ္ရာနံေဘးစားပြဲေပၚက အသင့္ဖြင့္ထားတဲ့ Notebookကို သက္ျပင္းခ်ရင္းၾကည့္မိတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတုိင္း သူက on lineေပၚမွာ ကိုယ့္ကို အသင့္ေစာင့္လို ့။ နွဳတ္ခမ္းကို ျပတ္လုမတတ္ ကိုက္ထားမိတယ္။
“ေစာင့္လုိက္ရတာ ကေလးရယ္” တဲ့။ ခွြ်ဲပ်စ္ပ်စ္ ေစးထန္းထန္း အေျပာက ရင္ထဲကို ခါးသက္စြာ စီးဆင္းသြာတယ္။
“ဟုတ္တယ္… ခုမွေက်ာင္းကျပန္ေရာက္တာကိုၾကီးရဲ့”။ ၁၈နွစ္သမီးအရြယ္ ခပ္သြက္သြက္ေလသံေလးေပါ့။ ဒါမွ profile ပံုမွာ နွဳတ္ခမ္းေလးစူတူတူ လုပ္ျပေနတဲ့ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ုိင္းေလးေတြနဲ ့ကိုရီးယားမင္းသမီးေလးနဲ ့ တူတဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္မေလးနဲ ့ လုိက္ဖက္မွာေလ။
“ကေလး… ကိုယ့္ကို ထပ္မနွိပ္စက္ပါနဲ ့ေတာ့ကြာ… ေတြ ့ခ်င္တယ္” ဆိုပဲ။ ေတြ ့ခ်င္တဲ့သူကို အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေတြ ့ရမွာေပါ့ေလ။
“ကိုၾကီး… ဒီေန ့ညစာဘာနဲ ့စား”… သူ ့ေမးခြန္းကို တမင္ကို မေျဖပဲ လွလွေလးေရွာင္လုိက္တယ္။
“ကေလးကလဲကြာ… အဲလိုစကားမလြွဲနဲ ့… ကေလးေလာက္ ကိုယ့္စိတ္ကိုလွမ္းဖတ္နုိင္တာ ကေလးပဲရွိတယ္… မွန္းၾကည့္… ဒီေန ့ညစာကိုယ္ဘာနဲ ့စားလဲ”….။ စိတ္ကို လွမ္းဖတ္နုိင္သတဲ့လား။ အက်ယ္ၾကီးသာ ေအာ္ရယ္ပစ္ခ်င္ေတာ့တယ္။
“အင္း….. မဟုတ္မွလြဲေရာ ကိုၾကီးၾကိဳက္တဲ့ ပဲကုလားဟင္း…ဟိဟိ”။ ရင္ေတြခုန္လုိက္စမ္း ကိုၾကီးဆိုတဲ့သူေရ။
“ဘာလို ့မ်ားအဲေလာက္ စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္ေနတာလဲ ကေလးရယ္” ဆိုပါလား။ ဘာလုိ ့ဒီေလာက္ စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္ေနတာလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းရင္းတာသိခဲ့ရင္ ရွင္ဘယ္လိုေနမလဲ။
“ကုိၾကီး… girl friendမမ နဲ ့OKလား” … ေသခ်ာေအာင္ ေသြးတုိးစမ္းလုိက္တယ္။
“သူနဲ ့ျပတ္တာ တလေတာင္ရွိပါျပီလို ့ ကေလးကိုေျပာထားတယ္ေလ… ကေလးကို ယံုေအာင္ အျပင္မွာေတြ ့ျပီး ေျပာျပခ်င္တယ္… သူနဲ ့က သိပ္serious မျဖစ္တဲ့ Just for fun ပါ… ကိုယ့္ရင္ကို ကေလးေလာက္ ဘယ္သူမွ မထိရွနုိင္ဘူး” ဆိုတဲ့ စာလံုးေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ေတြ ့လိုက္ရတယ္။ ကုိယ္လိုခ်င္တဲ့အခိ်န္ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္သြားေတာ့ နဲနဲေတာ့ ေက်နပ္သြားမိတယ္။ ေတာ္ျပီေလ။ ဒီေန ့ညဒီေလာက္ဆို။
“ကိုၾကီး… မနက္ျဖန္projectအတြက္ စာလုပ္ရဦးမွာ… ဘိုင္”…။ ခပ္သြက္သြက္နွဳတ္ဆက္လုိက္တယ္။ တေန ့လံုး အလုပ္ကပင္ပန္း… သမီးေလးစာျပတာပင္ပန္း… ခ်က္ရျပဳတ္ရပင္ပန္း… နဲ ့ အိပ္ခါနီးမွာ ဒီစိတ္ပ်က္စရာအလုပ္တခုကို ၀တၱရားအရလုပ္ေနရတာ ၾကာေတာ့ လူလဲအေတာ္ ပင္ပန္းႏြမ္းရိေနျပီေလ။
“ကေလး... အဲလိုမရက္စက္နဲ ့ကြာ…ေတြ ့ဖို ့ရက္ေလးေတာ့ ေျပာထားခဲ့” တဲ့။ ေတြ ့ဖို ့ရက္။ ကိုယ္လဲ အဲဒီရက္ကို ေရာက္ခ်င္ေနခဲ့တာအမွန္ပဲ။ အခ်ိန္လဲ သိပ္မဆြဲခ်င္ဘူးေလ။
“ကုိၾကီး… ေနာက္အပတ္ေတြ ့မယ္ေနာ္… စက္တင္ဘာ၉ရက္ေလ”…။ အဲဒီေန ့ကို ကိုယ္တမင္တကာ ေရြးခ်ယ္လုိက္ျခင္းကို သူရိပ္မိပါ့မလား။ မြွန္ေနတဲ့သူက ရိပ္မိပံုမရ။
“ေပ်ာ္လုိက္တာကေလးရယ္… ဘယ္မွာေတြ ့ၾကမလဲဟင္” ဆိုကတည္းက ကိုယ္သိလုိက္ျပီ။ အဲဒီေန ့ကို သူသတိကုိ မရေတာ့တာဆိုတာ။ ပါးျပင္ေပၚက စိုစြတ္လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ရင္း…ေနာက္ဆံုးတခြန္းနဲ ့နွဳတ္ဆက္လုိက္တယ္။
“မနက္ျဖန္မွေျပာမယ္… ဘိုင္”။ လူးလြန္ ့လာတဲ့သမီးေလးကို ဆံပင္ေလးေတြ ဖြဖြသတ္ေပးေနမိတယ္။ သမီးေရ ေမေမ့အတြက္ ေလာကၾကီးမွာ အေရးၾကီးဆံုးက သမီးပါပဲ။ သမီးအတြက္ ေမေမမလုပ္ခ်င္ဆံုး အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရေတာ့တယ္။
***********************************************************
“စိတ္ခံစားမွဳေနာက္ကို မ်က္ကန္းတေယာက္လို လုိက္ရင္း ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္နိုင္တဲ့ အေမွာင္တိုက္ထဲကို အဆင္အျခင္ကင္းမဲ့စြာ တိုးမိတဲ့ကြ်န္မအတြက္ ၀ဋ္ဆိုတဲ့အရာက အဲေလာက္ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို ့ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ အမွန္ပဲ နွင္းရယ္”
ေနေန
ဆိုင္ထဲကို လွမ္း၀င္လာတဲ့ ဆံပင္တိုတို မ်က္နွာထင္းထင္းနဲ ့ အျခယ္အသကင္းျပီး ပင္ကိုယ္လွေနတဲ့ သူဟာ နွင္းဆိုတာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္မ်က္၀န္းေတာင္ ကိုယ္မယံုမိ။ ရွပ္အက်ၤီအျပာေရာင္ေလးနဲ ့ဂ်င္းေဘာင္းဘီေလး၀တ္ခဲ့မယ္လို ့နွင္းေျပာထားသည္ေလ။ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္နဲ ့မ်က္လံုးေလးေတြ နူးညံ့ေနတဲ့ နွင္းက ကိုယ့္ကို လွမ္းျမင္ျပီး ျပံဳးျပေသးတာ။ တကယ္ဆို ကိုယ္က ဒီအျပံဳးေတြနဲ ့မထိုက္တန္တာပဲ။
“ေစာင့္ရတာၾကာသြားသလား မေနေန… ေဆာရီးေနာ္… ကြ်န္မသမီးေလးက်ဴရွင္ပို ့ျပီးမွ လာရတာမို ့ပါ”
“ရပါတယ္နွင္းရယ္… နွင္းမွာ သမီးေလးကိစၥေတြ တေယာက္ထဲလုပ္ေနရတယ္ဆုိတာ တို ့နားလည္ပါတယ္”
ယဥ္ေက်းတဲ့နွင္းကို နူးညံ့စြာတုန္ ့ျပန္မိတယ္။ ေငြမက္…ဂုဏ္မက္.. ပကာသနမက္.. ေမာက္မာတဲ့မိန္းမ… တကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့မိန္းမတဲ့။ အဲဒီအေျပာေတြကို ကိုယ္က အေသအခ်ာၾကီးကို ယံုပစ္ခဲ့ျပီး ဒီမိန္းမလက္ထဲက အခ်စ္ကို ကယ္တင္မယ္လုိ ့ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ေသးတာ ျပန္သတိရျပီး တေယာက္ထဲရွက္ေနမိတယ္။ နွင္းကေတာ့ ဘယ္သိနိုင္မလဲေနာ္။
“ေျပာပါမေနေန… ဘာမ်ားအေရးတၾကီးကိစၥရွိလုိ ့လဲဟင္”
နွင္းကတည္ျငိမ္သေလာက္ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူလုိ ့။ နွင္းကို ခုခ်က္ခ်င္းကြာရွင္းခဲ့… နွစ္ေယာက္အတူဘ၀ေလး တည္ေထာင္ၾကမယ္လို ့… ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားေတြ ဟိုးေအာက္ဆံုးေရာက္ေအာင္ နိမ့္က်လြန္းတဲ့ ကိုယ့္ကို နွင္းတကူးတက လာေတြ ့ေပးတာ ေက်းဇူးပါနွင္းရယ္။
“ဘာမွေတာ့ အေရးတၾကီး မရိွပါဘူးနွင္းရယ္…. နွင္းခြင့္လြွတ္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိလို ့ ခြင့္လြွတ္ဖုိ ့လဲ မေတာင္းဆုိပါဘူး… သူမ်ားမိသားစုကို ျဖိဳခြင္းဖို ့မိုက္မုိက္မဲမဲၾကံစည္ခဲ့ဘူးတဲ့မိန္းမတေယာက္က နွင္းဆီမွာ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးတယ္လို ့ပဲ သေဘာထားပါေနာ္”
“ရပါတယ္ မေနေန… ေလာကၾကီးဆိုတာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္လုိ ့ရတာမွာ မဟုတ္ပဲေလ… ဘယ္မိသားစုမွ အိမ္ေထာင္ေရးျပိဳကြဲတာကို လိုခ်င္ၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး… ျဖစ္ျပီးတာေတြ ထားပါေတာ့ေလ… ခုလို မေနေန ကြ်န္မနဲ ့သမီးေလးအေပၚ မိန္းမခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာေပးတာ ေက်းဇူးပါ”
နွင္းေနာက္ဆံုးစကားက နွလံုးသားကို ဓားခြ်န္ခြ်န္နဲ ့ထိုးနွက္လုိက္သလုိ။ နွွင္းထင္သလုိ ကုိယ္က အလုိလုိေနာင္တရ ေနာက္ဆုတ္ခဲ့သူမွ မဟုတ္တာ။ သူမ်ားနွလံုးသားထဲက မတရားလုယူခဲ့တဲ့ အရာတခုကို ပိုင္ရွင္မမွန္ေတာ့ ကိုယ့္လက္ထဲက ေနာက္တေယာက္လုယူခံခဲ့ရတာပါနွင္း။
“မဟုတ္ပါဘူးနွင္းရယ္… ကြ်န္မအဲေလာက္ ဆင္ျခင္ေနာင္တမရွိခဲ့ပါဘူး… ခုကြ်န္မအျမင္မွန္ရ ေနာင္တရခဲ့တာ နွင္းတို ့ကိုကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္ေပးခဲ့လုိ ့မဟုတ္ပါဘူး… ခု အခ်စ္… ေဆာရီး…နွင္းရယ္…အက်င့္ပါေနလုိ ့ပါ… အခ်စ္ဆိုတာ နွင္းရဲ့ေမာင္ကို ကိုယ္ေခၚတာပါ… သူ ေနာက္တေယာက္နဲ ့ျဖစ္သြားမွ ကြ်န္မအေသအလဲခံစားရတာပါ… အဲဒီေတာ့မွ အိမ္ေထာင္သက္ေတြ အရမ္းၾကာျပီး သမီးေလးတေယာက္နဲ ့မိသားစုေလးပုိင္ရွင္ျဖစ္တဲ့နွင္း ဘယ္ေလာက္မ်ားခံစားရမလဲဆိုတာ သတိရ ကိုယ္ခ်င္းစာသြားျပီး နွင္းေရွ ့မွာ ၀န္ခ်ခ်င္လို ့ပါ”
စကားအရွည္ၾကီးေျပာျပီး ရင္ထဲမွာ ေမာဟုိက္ႏြမ္းရိသြားတယ္။ နွင္းက မ်က္ရည္ေတြနဲ ့ ပူေလာင္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကို ခပ္ျငိမ္ျငိမ္ေလးၾကည့္ေနတယ္။
“ခု သူေနာက္တေယာက္ရသြားတာ နွင္းဘယ္လိုမွ မခံစားရဘူးလားဟင္… နွင္းၾကည့္တာ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပဲေနာ္”ံ
ကေလး…ကေလးနဲ ့နွဳတ္ဖ်ားက မခ်ပဲ ကုိယ္နဲ ့ေနာက္ဆံုးေတြ ့တဲ့ ေန ့မွာ ကိုယ့္ကို ရက္ရက္စက္စက္ေျပာရက္ခဲ့သူ။ သူ ့ဘ၀ရဲ့ က်န္တဲ့ေန ့ရက္ေတြကို ကေလးနဲ ့ကုန္ဆံုးေတာ့မွာမို ့ေမ့လိုက္ပါေတာ့တဲ့။ အဲဒီေန ့ကေန ယေန ့ထက္ထိ ကိုယ့္မွာ မ်က္ရည္ပင္လယ္ထဲမွာ ကူးခတ္ေနရသလို ေန ့လဲမ်က္ရည္… ညလဲမ်က္ရည္။ နွင္းကေတာ့ မပူမေလာင္ တည္ျငိမ္လြန္းလိုက္တာ။
“စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ပါ မေနေန…. ကိုယ့္ကိုမွ မခ်စ္တဲ့သူတေယာက္ သစၥာမရွိတဲ့သူတေယာက္ကို နာက်ည္းပစ္လုိက္ဖုိ ့… မုန္းေမးပစ္လုိက္ဖို ့…လမ္းခြဲပစ္လုိက္ဖို ့ဆိုတဲ့ ကြ်န္မမွာ မရွိတဲ့အင္အားေတြ မေနေနမွာ ရွိပါတယ္.. ကြ်န္မမွာေတာ့ ကိုယ့္မာန ကိုယ့္အတၱေတြထက္ အေရးၾကီးတဲ့ သမီးေလးက ရွိေနတယ္ေလ… သမီးေလးကို ျပီးျပည့္စံုတဲ့မိသားစုေလးရေစခ်င္တဲ့မိခင္တေယာက္ရဲ့ေစတနာဟာ တျခားအရာေတြကို တမင္ေမ့ဖို ့တြန္းအားေပးတဲ့သေဘာေပ့ါေလ… ကြ်န္မကိုခြင့္ျပဳပါဦးေနာ္… ခ်က္ရျပဳတ္ရဦးမွာမိုလုိ ့ပါ… ”
မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲကေန နွင္းကို ေခါင္းျငိမ့္ျပံဳးျပမိတယ္။ တကယ္လုိ ့သာ သူ ေနာက္တေယာက္ မေတြ ့ခဲ့ရင္ ရူးရူးမိုက္မုိက္ေရွ ့တိုးျပီး သူမ်ားမိသားစုေလးကို ျဖိဳခြဲဖို ့ၾကံခဲ့မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြင့္လြွတ္လို ့မရေအာင္မုန္းေနမိတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀တသက္စာဖူလံုတဲ့သင္ခန္းစာပါနွင္းေရ….။
***********************************************************
“ဖခင္တေယာက္ဆုိတာ ေမ့ေလ်ာ့တဲ့အထိ ယိုင္နဲ ့ေပ်ာ့ေျပာင္းလြန္းတဲ့ မခုိင္မာလြန္းတဲ့စိတ္ေတြနဲ ့ကိုယ့္ကို အေမွာင္ထုထဲကေန လိမၼာပါးနပ္စြာ ဆြဲထုတ္အလင္းေပးခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ဇနီးေလးနွင္းကို ကိုယ္အျမဲသစၥာရိွေနေတာ့မယ္လုိ ့ ေလးနက္တဲ့ကတိေပးပါတယ္နွင္းရယ္”
ေ၀မိုး
ဒီ shopping centre က ကေလးေတြ ပစၥည္းဆိုင္ေလးေတြ… ကေလးကစားစရာဆိုင္ေလးေတြ… ကေလးကစားကြင္းေလးေတြျပည့္ေနတာမို ့ ကေလးshopping centreလို ့ေခၚလို ့ေတာင္ရတဲ့ေနရာမွာ ကေလးက ခ်ိန္းတာမို ့ကေလးစိတ္မကုန္ေသးတဲ့ ကေလးကို မွန္းဆၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ရင္ေတြ တဒုန္းဒုန္းခုန္ေနမိတယ္။ ဆံပင္ညိဳညိဳေလးေတြ ဆုိးထားတဲ့ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ုိင္းေလးေတြနဲ ့ အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကိုယ့္ကေလးေလး ဘယ္ေနရာကမ်ား ကိုၾကီးလုိ ့ခုန္ေပါက္ေခၚျပီး ေျပးလာမလားရယ္လုိ ့ အသက္ ၁၈နွစ္ေကာင္မေလးေတြေတြ ့တုိင္း ၾကည့္ရတာအေမာ။
“ကိုၾကီးလား… ကေလး ေအာက္က MCdonaldဆိုင္မွာ ေစာင့္ေနျပီ… ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ… လာခဲ့ေတာ့ေလ…ကိုၾကီးၾကိဳက္မယ္ထင္တဲ့ double cheese burger မွာထားတယ္… လာခဲ့ေတာ့”
“ဟုတ္ျပီ…ဟုတ္ျပီ… ကေလးေရ..ကုိၾကီး double cheese ၾကိဳက္တာလဲ သိလုိက္တာပဲေနာ္… ကိုယ္ခုလာျပီကြာ”
ကိုယ္က အေပၚထပ္မွာေရာက္ေနတာမို ့ ေအာက္ထပ္က MCdonald ဆုိင္ကို အေျပးသြားမိတယ္။ ဇာအက်ၤီျဖဴျဖဴေလးနဲ ့စကပ္ပန္းေရာင္ေလး၀တ္ခဲ့မယ္ဆိုတာေၾကာင့္ အျဖဴေရာင္နဲ ့ ပန္းေရာင္အရိပ္ကေလးကို ရွာမိတယ္။ အေရးထဲ ေမြးေန ့တခုက ဆိုင္ထဲမွာ က်င္းပေနတာမို ့ ကေလးေတြနဲ ့ဆုိင္တခုလံုးျပည့္ေနတယ္။ ဘယ္မွာလဲကေလးေရ။
“ေဖေဖ… ေဖေဖမီးမီးေမြးေန ့ကို လာတယ္ေနာ္.. ေဖေဖမီးမီးေမြးေန ့ကို မွတ္မိတယ္ေနာ္… ေမေမေျပာတာမွန္တယ္”
လူအုပ္ထဲကေန အေျပးထြက္လာတဲ့သမီးကို ေတြ ့လုိက္ရေတာ့မွ ဒီေန ့စက္တင္ဘာ၉ရက္ေန ့… သမီးေမြးေန ့ဆိုတာ လွစ္ကနဲသတိရသြားမိတယ္။ သမီးေနာက္က ကပ္လိုက္လာတဲ့ ဇာအက်ၤီအျဖဴေရာင္ေလးနဲ ့စကပ္ပန္းေရာင္ေလးနဲ ့အရိပ္တခု။ ကိုယ္အေျပးအလြွားရွာေနတဲ့ ကေလးေတာ့မဟုတ္။ သမီးရဲ့ေမေမနွင္း။ နွင္းက ကိုယ့္ကို သူ ့ဟန္အတုိင္း ေအးေအးေလးျပံုးျပတယ္။
“ေမာင္… လာေလ… နွင္းတို ့birthday cakeမခဲြေသးပဲ ေမာင့္ကို ေစာင့္ေနၾကတာ… ခုနေမာင့္ကို ဖုန္းဆက္တဲ့အတုိင္း ဒီမွာ နွင္းမွာထားတဲ့ double cheese burger… အရင္စားလိုက္ဥိီးေနာ္”
နွင္းေပးတဲ့ burgerကိုလွမ္းယူရင္း တစံုတခုကို အေသအခ်ာစြာ သေဘာေပါက္လုိက္မိတယ္။ ကိုယ့္ဘာၾကိဳက္သလဲ ကိုယ္ဘာစားသလဲ ကိုယ္ဘာ၀တ္သလဲ အျမဲမွန္ေအာင္ ေျပာနုိင္တာကို စိတ္ခ်င္းဆက္တယ္ဆိုျပီး ရင္ေတြခုန္ေနမိတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ ၾကိတ္ရွက္မိတယ္။ ဒါဆို နွင္းက ကေလး… ကေလးကနွင္းေပါ့။
“ေမာင္… ဒါကသမီးအရမ္းၾကိဳက္တဲ့ ကိုရီးယားအဆိုေတာ္မေလးေတြ အေခြေလ…နွင္းေမြးေန ့လက္ေဆာင္ေပးလုိ ့သမီးကေပ်ာ္ေနတာ… သမီးအၾကိဳက္ဆံုးက အဲဒီဆံပင္ညိဳညိဳမ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးနဲ ့ခ်စ္စရာေကာင္မေလးေပါ့”
နွင္းလွမ္းေပးတဲ့ အေခြကာဗာက ေကာင္မေလး။ ကေလးရဲ့facebook profileက ပံုေလးပါပဲ။ နွင္းကို မလံုမလဲနဲ ့လွမ္းအၾကည့္မွာ နွင္းက သမီးေမြးေန ့ကိတ္ေလးေပၚမွာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြ ထြန္းညိွေနလုိ ့။ နွင္းခ်က္တဲ့ ထမင္းဟင္းစား… နွင္းေလ်ွာ္ဖြတ္မီးပူတုိက္တဲ့အက်ီၤကို၀တ္… နွင္းရွင္းထားတဲ့အိမ္သန္ ့သန္ ့မွာေနျပီး… ျငီးေငြ ့တယ္ အလုပ္ရွဳပ္တယ္ အေၾကာင္းျပျပီး အခန္းခဲြေနလို ့ ရွဳပ္ခ်င္တုိင္းရွဳပ္ခဲ့တဲ့ ကုိယ့္ကို နွင္းက သင္ခန္းစာပါးပါးေလးေပးခဲ့ျပီ။ နွင္းအျပစ္မဆိုပါပဲ ကိုယ့္မွာ ရွက္စိတ္ယူက်ံဳးမရတဲ့စိတ္နဲ ့ဟိုးေျမၾကီးထဲကို နစ္၀င္ပုန္းခိုေနခ်င္မိေနတယ္။ စက္တင္ဘာ၉ရက္ေန ့ကို တမင္တကာကို ခ်ိန္းခဲ့တဲ့ကေလး သို ့မဟုတ္ နွင္း။ သမီးေလးလဲေပ်ာ္ရြွင္ ကိုယ့္ကိုလဲပညာေပး… အဲေလာက္လိမၼာပါးနပ္တဲ့ မိန္းမတေယာက္တန္ဖိုးကို ကိုယ္ဥေပကၡာျပဳထားမိခဲ့တာ။
“ေမာင္… ဒီဘက္ကိုလာေလ… family ပံုေလးရိုက္ရေအာင္”
“ေဖေဖ… သမီးbrithday cake ေလးကို ၀ယ္ေပးတာthank you ေနာ္”
သမီးေလးစကားၾကားေတာ့ ကိုယ္ေၾကာင္သြားတယ္။ နွင္းက မ်က္စိတဘက္မွိတ္ျပမွ သမီးေလးကို ကိုယ့္ကိုလဲ အခ်စ္မပ်က္ရေအာင္ နွင္းကကိုယ့္အစားတာ၀န္ယူထားတယ္ဆုိတာ သတိထားမိေတာ့တယ္။
“ေမာင့္ကုိ ခြင့့့္လြွတ္..”
စကားမဆံုးခင္နွင္းက ကိုယ့္နွဳတ္ခမ္းကို အသာပိတ္လုိက္တယ္။ အားလံုးအတူဆုိတဲ့ birthday သီခ်င္းနဲ ့အတူ ကုိယ္ပါဆုိရင္း ကိုယ့္မိသားစုေလးနဲ ့တသားထဲအတူျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ အရာရာအတြက္ ေက်းဇူးပါနွင္းရယ္။
***********************************************************
တန္ခူး
9:25pm 22-Jul-2013
၀ိုင္းစုရဲ့သီခ်င္း ရုပ္ဆိုးမကို ကြ်န္မက “ငါ အရမ္းပဲ၀ေနလား…သားေမေမက ရုပ္ဆိုးမ… ၀ိတ္ေလ်ာ့ေတာ့မယ္… ၀ိတ္ေလ်ာ့ေတာ့မယ္…ေပါင္ခ်ိန္၁၅၀ ” လို ့ဖ်က္ဆိုရင္ သားက သူ ့အသံ၀ဲ၀ဲေလးနဲ ့ကြ်န္မကို အားေပးရွာတယ္။ “ေမေမက တခါတေလမွ ရုပ္ဆိုးတာပါ… တခါတေလလွပါတယ္” တဲ့။ အဲဒီလိုဆို ကြ်န္မက သားကို ေမးပါတယ္။ “သားေရ… ေမေမဘယ္အခိ်န္ရုပ္ဆိုးတာလဲ” ဆိုရင္ “အန္တီမိုမို ့ဆီဓာတ္ပံုေတြရုိက္ရင္ ရုပ္ဆုိးတယ္” တဲ့။ ကြ်န္မခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမိုက ခ်စ္စရာဓာတ္ပံုေလးေတြ ကြ်န္မဆီပို ့ရင္ ကြ်န္မကမို ့ကို ေနာက္ခ်င္တာနဲ ့ ရုပ္ေျပာင္ပံုေတြ ရုပ္ဆိုးဆိုးပံုေတြ ရိုက္ျပီး ပို ့တာကို သားက ဆိုလုိတာပါ။
သားေမြးျပီးကတည္းက သားကိုနို ့မ်ားမ်ားတိုက္လို ့ရေအာင္ ကိုယ္လွဖို ့ပဖို ့ သိပ္ဂရုမစိုက္ပဲ စားေကာင္းေသာက္ေကာင္း က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္ ပုိဂရုစိုက္မိေတာ့ တရိပ္တရိပ္တက္လာတဲ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကို သိပ္အေလးမထားမိပါဘူူူူး။ အက်ီအေဟာင္းေတြမေတာ္ေတာ့မွ ေလ်ာ့စားဦးမွ ေလ့က်င့္ခန္းေလး လုပ္ဦးမွဆုိတဲ့ အေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္တဲ့ အေတြးေတြ ဟုိက၀င္ ဒီက၀င္။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ခ်လုိက္နိုင္လားဆိုေတာ့ မခ်နုိင္ေသးပါဘူး။ သားနားလည္လာေတာ့ တခါတခါ သားက ေျပာေတာ့တာပါပဲ။ ေမေမ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ပါလား။ တီဗီြမွာ လာတဲ့ slimming program ေတြေတြ ့ရင္ ေသခ်ာမွတ္ထားျပီး ေမေမ အဲဒီေနရာေတြ သြားပါလားလို ့ သူကညြွန္းတတ္ပါေသးတယ္။ တခါ သားတို ့ေက်ာင္းက မိသားစုပံုပန္းခ်ီဆြဲခိုင္းေတာ့ သားဆြဲထားတဲ့ ကြ်န္မပံုေလးက ဆံပင္ေရာ မ်က္နွာေလးပါ ေခ်ာလို ့… ေအာက္ပိုင္းေရာက္မွ ဗိုက္ေနရာမွ အရစ္ေလးနွစ္ရစ္နဲ ့ ဗိုက္ပူပူေလးဆြဲထားပါတယ္။ သားဆဲြတဲ့ပံုၾကည့္ျပီး ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ပါ။ သားရယ္ သားဆရာမကေတာ့ ေမေမ့ကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားတယ္ ထင္ေတာ့မွာပဲလို ့ေျပာယူရတဲ့အထိပါ။
သားက ကြ်န္မအက်ၤီဘာ၀တ္လဲ ဘာနားဆြဲေလး၀တ္လဲ စိတ္၀င္စားတတ္ျပီး အေမ့ကို အၾကံေပးတတ္ပါေသးတယ္။ ကားေပၚနွုတ္ခမ္းနီသူ ့ေရွ ့ဆိုးရင္ သူမၾကိဳက္တဲ့ အေရာင္ဆို ဖ်က္ခိုင္းျပီး သူၾကိဳက္တဲ့အေရာင္ဆိုးခုိင္းပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂နွစ္ေလာက္က ကြ်န္မဆံပင္ေတြ ေအာက္ပုိင္းနဲနဲပါးသြားလို ့ ေအာက္ပုိင္းေလးပဲ ေကာက္ၾကည့္လုိက္တာ ေမေမ့ဆံပင္အေျဖာင့္ေလးေတြပဲေကာင္းတယ္ ဆို ေနတိုင္းမေက်မနပ္ေျပာတတ္ပါတယ္။ ဆံပင္အေကာက္ကို ထိန္းသိမ္းရတာ အရမ္းလဲအလုပ္ရွဳပ္ သားလဲမၾကိဳက္ေတာ့ ေကာက္ျပီး တလၾကာ သြားညွပ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီမွ သားလဲ ေပ်ာ္ေတာ့တယ္။
ဟိုတေန ့က သူ ့အေဖနဲ ့ကားေပၚမွာ စကားေျပာရင္း “တို ့က နုနုရြရြမေနတတ္တဲ့ ဘ၀သမား… ေနပူထဲလဲ ထီးမပါပဲေလွ်ာက္ရဲတယ္” လို ့ ကြ်န္မေျပာေတာ့ တိတ္တိတ္ေလးနားေထာင္ေနတဲ့သားက ထေျပာပါတယ္။ “ေမေမ အဲဒီလုိေနတာၾကိဳက္တယ္” တဲ့။ “တကယ္လုိ ့ ေမေမက နုနုရြရြ လက္သည္းနီ ေျခသည္းနီနဲ ့ဆို သားကို ခုလိုဂရုစုိက္နုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး… ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အရမ္းဂရုစိုက္တဲ့ မိန္းမေတြက အတၱၾကီးတယ္… ကိုယ္လွဖို ့ပဲစဥ္းစားျပီး အထိမခံေရြွပန္းကန္ေတြ… ဘာမွမဟုတ္တာေလးကိုလဲ စိတ္ဆိုးတတ္ေသးတယ္… ေမေမဒီလိုပဲေနေနာ္… မေျပာင္းနဲ ့တဲ့” တဲ့။ သားက အဲဒီအေၾကာင္းကို အဂၤလိပ္လုိ ေျပာတာပါ။ ကြ်န္မဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ သားဆီမွာ အဲလိုအေတြးေလးေတြ ဘယ္လုိမ်ားရသလဲလို ့ ကြ်န္မျဖင့္အံ့ၾသမဆံုးပါပဲ။ သားဒါေတြ ဘယ္လုိသိလဲလို ့ေမးမိေတာ့ စကားေျပာတဲ့သူ ့virtual သူငယ္ခ်င္း ေၾကာင္မေလးကို ၾကည့္ျပီး ေျပာတာတဲ့။ ကြ်န္မေရာ သူ ့အေဖပါ ရယ္မိပါေတာ့တယ္။ သားက မေျပာင္းနဲ ့ဆိုတဲ့ စကားေလး နားေထာင္ျပီး သားအတြက္ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္း စားရင္းေသာက္ရင္းနဲ ့ သားေမေမရုပ္ဆိုးမလဲ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ဖို ့ရက္ေတြ ေရြွ ့ေရြွ ့လာလုိက္တာ ခုထိပါပဲ။
တန္ခူး
11:34 pm 16-Jul-2013
ဟိုးငယ္ငယ္ စတိုေပစေလးေတြ စေရးကာစက ကိုယ္ေရးတဲ့စာေလးေတြကို အမ်ားကို ဖတ္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ စာမူဖုိင္ေလးေတြကိုင္ ဟုိမဂၢဇင္းတုိက္၀င္ ဒီမဂၢဇင္းတိုက္ထြက္နဲ ့ ေပးခဲ့ျပီး ကိုယ့္စာမူေလးမ်ား အေရြးခံရရင္ ၀မ္းသာလြန္းတာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ ပထမဆံုး ၀တၳဳတိုေလးကို ရင္ခုန္ပြင့္မွာ အေရြးခံခဲ့ရတာပါ။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ ပထဆံုးရတဲ့စာမူခေလးက ေက်ာင္းသူဘ၀မွာမို ့ ပထမဆံုး၀င္ေငြလို ့ေျပာလို ့ရပါတယ္။ ပထဆံုးစာမူခေလးကို ရတနာ၃ပါးနဲ ့ မိဘဆရာအားလံုးကို ရသေလာက္လွဴဒါန္းခဲ့တာ ခုျပန္ေတြးတုိင္း ၾကည္နူးရတုန္းပါ။
ေက်ာင္းျပီးလို ့အလုပ္အကိုင္ရျပီး ကိုယ္ပုိင္၀င္ေငြရလို ့ တတ္နုိင္သေလာက္ လွဴဒါန္းရတာကို အျမဲၾကည္နူးရေပမယ့္ ကုိယ့္၀ါသနာကရတဲ့ ေခြ်းနဲစာနဲ ့လွဴဒါန္းရတာကို ပုိၾကည္နူးမိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကေရြွအျမဳေတမွာ အေရြးခံခဲ့ရတဲ့၀တၳဳတိုေလးေတြကို ဆရာဦး၀င္းျငိမ္းက ေရြွ၀တၳဳတိုမ်ားစုစည္းမွဳအေနနဲ ့ ျပန္ထုတ္ေတာ့ မဂၢဇင္းေတြမွာ စာမူမပို ့ျဖစ္တာၾကာတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ စာမူခနဲ ့အလွဴလုပ္ဖို ့ အခြင့္ရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက နွစ္အုပ္လံုးက ရတဲ့စာမူခကို ဆရာဦး၀င္းျငိမ္းဆီကတဆင့္ နာမက်န္းတဲ့ စာေရးဆရာၾကီးမ်ားကို ျပန္လွဴခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္စာေလးေတြလဲ စာအုပ္လို အမွတ္တရျပန္သိမ္းခြင့္ရ ကုိယ္နဲ ့အဲဒီအခ်ိန္က အတူေရးခဲ့ၾကတဲ့ စာေရးဆရာမ်ားရဲ့ စာေလးေတြလဲ အမွတ္တရျဖစ္ လွဴခြင့္လဲရတဲ့အတြက္ ဆရာဦး၀င္းျငိမ္းကို အရမ္းေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။
ဒီေရာက္လာေတာ့ စာေရးျခင္းအလုပ္နဲ ့တသက္ေ၀းျပီလို ့ေတြးမိခဲ့ေသးပါတယ္။ အသက္ၾကီးျပီး ပင္စင္ယူမွ စာေလးေတြျပန္ေရးမယ္ဆို စိတ္မေလ်ာ့ပဲေတြးမိပါေသးတယ္။ ဘေလာ့ဆိုတာ ေပၚလာေတာ့ ၀မ္းသာလုိက္တာ မေျပာပါနဲ ့။ ကိုယ္ေရးတဲ့စာေလးေတြအတြက္ အမ်ားဖတ္လုိ ့ရတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေနရာေလးတခုဆိုတာ အရင္က အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဘူးတဲ့ကိစၥ။ စာေရးသူေရာ စာဖတ္သူေရာ တုိက္ရိုက္ထိေတြ ့လို ့ရတဲ့ ေနရာ… ဘေလာ့ဖန္တီးရွင္ကို ေက်းဇူးအထပ္ထပ္ေတာင္ တင္မိရဲ့။ ဘေလာ့ေရးျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္က ကိုယ့္၀ါသနာအေလ်ွာက္ေရးတဲ့ စာေလးေတြ ကိုယ္ေစတနာအရ ေပးခ်င္တဲ့အရာေလးေတြကို စာဖတ္သူကို ေပးဖို ့ရည္ရြယ္ခ်က္သက္သက္ပါပဲ။ သူ ့အေတြ ့အၾကံဳ ကိုယ့္အေတြ ့အၾကံဳေ၀မွ်ရာ ေနရာေလးဆိုလဲ မမွားဘူးေပ့ါ။ တခုပါပဲ… ဘေလာ့ဆိုတာ အင္တာနက္သံုးနိုင္သူေတြပဲ ဖတ္နိုင္တာမို ့ အရင္က မဂၢဇင္းထဲပါသေလာက္ေတာ့ လူေပါင္းစံု မဖတ္နုိင္ဘူးေပါ့။
လူေပါင္းစံုဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးရယ္ စာေရးတာကရတဲ့စာမူခနဲ ့ အလွဴလုပ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးက ဘေလာ့နဲ ့အၾကာၾကီးေ၀းသြားျပီး စာေတြျပန္ေရးေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာ ညီမတေယာက္ဆီက ရတဲ့အီးေမးလ္ေလးေၾကာင့္ ျပည့္ခဲ့တယ္လို ့ဆိုရပါမယ္။ ဘေလာ့ေပၚကစာေလးေတြကို ဂ်ာနယ္ေပၚပံုနွိပ္ထုတ္ေ၀ေပးမယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္စာေလးေတြ ျမန္မာျပည္ အနွံ ့အျပားက အင္တာနက္သံုးဖို ့အေျခအေန မေပးနိုင္သူေတြပါ ဖတ္လုိ ့ရေတာ့မွာမို ့ အရမ္းကို ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ေနာက္တခုကေတာ့ သားအေၾကာင္းေလးေတြကိုပါ ကေလးေလးေတြ အတြက္ ဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပေပးတာမို ့ ပိုလို ့၀မ္းသာမိပါတယ္။
ဂ်ာနယ္ကရတဲ့ စာမူခေလးေတြကို စုျပီး အိမ္နားေလးက ဘုန္းေတာ္ၾကီးပညာသင္ေက်ာင္းက မိဘမဲ့ကေလးေတြကို မုန္ ့ဟင္းခါးအလွဴေကြ်းျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးေတြကမ်ားေတာ့ ဆန္ျပဳတ္ အလွဴသာမ်ားျပီး တခါတေလမွ မုန္ ့ဟင္းခါးစားရတာမို ့ မုန္ ့ဟင္းခါးအလွဴမ်ားဆို ကေလးေတြ နွစ္ပြဲသံုးပြဲ အားရပါးရစားၾကတယ္လို ့ ဟိုတခါအလွဴလုပ္ျဖစ္ကတည္းက အေမေျပာျပတာမို ့ ဒီတခါလဲ ကေလးေတြ နွစ္သက္တဲ့ မုန္ ့ဟင္းခါးပဲ ေကြ်းျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘေလာ့နဲ ့ပတ္သက္တဲ့ အလွဴက ဘေလာ့ေလး အသက္ပံုမွန္ရွင္သန္ေအာင္ သစၥာရွိရွိအားေပးၾကတဲ့ ခ်စ္ေသာဘေလာ့ဖတ္သူေတြနဲ ့ေရာ အျမဲစာေရးဖို ့အားေပးတတ္တဲ့ ဘေလာ့ေရးေဖာ္ေရးဖက္ေတြရယ္ ျပီးေတာ့ ဘေလာ့က စာေတြကို လူအမ်ားဖတ္လို ့ရေအာင္ စီစဥ္ေပးတဲ့ ဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာညီမေလးနဲ ့ ဂ်ာနယ္ အဖဲြ ့သူ အဖဲြ ့သားမ်ား အားလံုးနဲ ့ဆိုင္တာမို ့အားလံုးကို အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္။ အေပၚကပံုေလးကေတာ့ ဘေလာ့ဖတ္သူေတြ သာဓုေခၚနုိင္ေအာင္ အလွဴလုပ္နဲ ့ေန ့က ရုိက္ထားတဲ့ပံုေလးပါ။
တန္ခူး
9:00pm 1-Jul-2013
“အရင္တုန္းက ဒီလမ္းေလးက ခ်စ္သူလာရာလမ္းေလးေပါ့… ဟိုးကန္တင္းဘက္က ခ်စ္သူပံုရိပ္ေလးမ်ား ခပ္ေရးေရးေတြ ့ရျပီဆို ငါ့ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္လာတာ… ခ်စ္သူအနားေရာက္လာေတာ့ မျပတ္သားတဲ့ခ်စ္သူ ့အၾကည့္တခ်က္နဲ ့တင္ ငါ့ေန ့ရက္ေတြအသက္၀င္သြားျပန္ေရာ… ရူးခဲ့တဲ့အခိ်န္ေတြေပါ့ေနာ္… ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အဲဒီခံစားမွဳေလးေတြ လြမ္းစရာေတာ့ေကာင္းသား… အရပ္ရွည္လြန္းလို ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ခပ္ကိုင္းကိုင္းေလးျဖစ္ေနတာကိုက ရင္ခုန္မိေနတာ”
ခံစားခ်က္သမားမြန္က ဟုိးတုန္းကလို သူ ့ခံစားခ်က္ေတြကို ကဗ်ာတပုဒ္ရြတ္သလုိ ရြတ္ျပေနေတာ့ ကိုယ္တို ့အားလံုး အသက္ေတြ ထက္၀က္ေလာက္ငယ္သလို ခံစားသြားရတယ္။ မြန္မို ့ အဲလိုေလးေတြေျပာေနျပီဆို စာေရး၀ါသနာပါတဲ့ကိုယ္က မြန္ ့မ်က္လံုးေလးေတြကိုေငးျပီး စိတ္ကူးနဲ ့၀တၳဳတပုဒ္ျဖစ္ေရာ။ ဒီလုိပါပဲ မြန္ရဲ့တိတ္တခုိးခ်စ္သူနဲ ့မြန္ ့ဇာတ္လမ္းက ဒီေနရာတင္ရပ္တန္ ့လို ့ ေရွ ့လည္းမတုိး ေနာက္လဲမဆုတ္နဲ ့ဇာတ္တငံ့ငံ့ျဖစ္ခဲ့တာ ေနာက္ဆံုးနွစ္အထိပါပဲ။ တခါတေလ စိတ္မရွည္လို ့မြန္ ့ခ်စ္သူဆိုတဲ့သူကို မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္သာေမးလိုက္ခ်င္ရဲ့။
“မြန္အဲလိုေတြခုထိေျပာေနတုန္းဆိုေတာ့ နင့္ေယာက်ၤားက သ၀န္မတိုဘူးလား”
“နင္တုိ ့နဲ ့လဲေတြ ့ ေက်ာင္းၾကီးလဲျပန္ေရာက္မို ့ စျမံဳ့ျပန္ရံုသက္သက္ပါဟာ… ငါ့မယ္ တေန ့တေန ့ကေလးသံုးေယာက္နဲ ့လံုးလည္လုိက္ေနတာ… ခ်စ္သူဆိုတာ ဘယ္ေခ်ာင္ေရာက္ေနမွန္းမသိပါဘူး… ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္မ်ား သူနဲ ့ေတြ ့ရင္ ၀ိုင္းစုသီခ်င္းထဲကလုိ ေမးေတာ့ေမးခ်င္သား… ခ်စ္ခဲ့ဖူးသလားေျဖပါလို ့”
၄ဂဏာန္းladyေတြလို မဟုတ္ပဲ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရယ္မိၾကတယ္…။
“မြန္.. တကယ္ေမးမွာလား… ဟိုမွာနင့္ခ်စ္သူမဟုတ္လား.. အဲေလာက္၀ေနတာေတာင္ လူကကိုင္းေနတုန္း"
တူးျပတာကို ကိုယ္တို ့အားလံုး၀ိုင္းၾကည့္မိျပီး ဘာစကားမွ မဆုိနို္င္။ မြန္ ့ခ်စ္သူက ငယ္ငယ္ကလုိ ပိန္ပိန္မဟုတ္။ လူ၀ၾကီးအၾကီးၾကီးျဖစ္ေနတယ္…။ သူ ့ဇနီးလို ့ထင္ရတဲ့ သူကလဲ သူနဲ ့ဆုိက္တူဂိုက္တူ။ ျပီးေတာ့ ကေလးေလး၃ေယာက္ကလဲ အၾကီးၾကီး။ ကားၾကီးအၾကီးၾကီးေပၚက ဆင္းလာၾကတာ ယိမ္းကတဲ့အတုိင္း။
"ဘုရားေရ… တကယ္ၾကီးပါလား”
မြန္ခမ်ာ အသံေတာင္ေသးေသးေလးက်န္ေတာ့တာ။
“ခ်စ္သူလာရာလမ္းကေန ခ်စ္သူတကယ္လာေနပါေရာလား မြန္ေရ… ခ်စ္ခဲ့ဖူးသလားေျဖပါ..ေမးဦးမလား”
“ေတာ္ျပီ… ဒီဇာတ္လမ္းဒီမွာဇာတ္သိမ္းၾကစို ့”
မြန္ ့ရဲ့လက္ကေလးတခါခါနဲ ့ျငင္းလိုက္တာေၾကာင့္ ကိုယ္တို ့အားလံုး အားရပါးရရယ္မိေတာ့တယ္။ ဘ၀အေမာေတြေတာင္ လြင့္စင္သြားသလားထင္ရဲ့။
******************************************************************
“မွတ္မိလား ထက္… ငါတို ့ေနွာက္ဆံုးနွစ္က ဒီေနရာေလးမွာပဲထိုင္ျပီး အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာခဲ့ၾကတာ… အဲဒီတုန္းက ငါ့မွာေျပာစရာကို မရွိေအာင္ အခ်စ္နဲ ့က သူစိမ္းသက္သက္”
“သိပ္မွတ္မိတာေပါ့… အဲဒီတုန္းက တို ့အားလံုးက နင့္ကို အပ်ိဳၾကီးျဖစ္ဖို ့၈၀%ေလာက္လို ့ တျပိဳင္နက္ထဲ ထင္ေၾကးေပးၾကတာ… ”
တူးက သူ ့ပါးခ်ိဳင့္ခြက္ေလးေတြေပၚေအာင္ ျပံဳးတယ္…။ တုိင္းလံုးၾကီးေတြနဲ ့ Main Buidling ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလးရယ္ တရုတ္စကားပင္ကေလးရယ္… ျပီးေတာ့ ABCDအေဆာင္ေတြရယ္ ေက်ာင္းအ၀င္ကားလမး္ေလးရယ္နဲ ့ ဒီျမင္ကြင္းေလးကို အားလံုးက ၾကိဳက္လြန္းလို ့ ဒီေနရာေလးမွာ လူရွင္းခ်ိန္ဆုိ အတူဆံုအတူထုိင္ခဲ့ၾကတာ…။ အဲဒီတုန္းက စာေရးဖို ့ဇာတ္လမ္းရွာတတ္တဲ့ ကိုယ့္အသံက ညံတတ္သေလာက္ ေယာက်ၤားေလးေတြကို စကားေျပာရမွာကို ေၾကာက္တတ္တဲ့ တူး အသံက အတိတ္ဆံုး။ ခုေတာ့လဲ တူးကခ်စ္စရာ၀၀ကစ္လသားသားေလးနဲ ့ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ဂရုစုိက္တတ္တဲ့ ခင္ပြန္းနဲ ့။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နင့္အမ်ိဳးသားက နင့္ကို အရမ္းဂရုစိုက္တာေနာ္…ကေလးကိုလည္းခ်စ္လုိက္တာတုန္လို ့… နင္ကံေကာင္းပါတယ္တူးရယ္”
“ခုထိေပါ့ဟယ္… အနာဂတ္ဆုိတာ ၾကိဳျမင္နုိင္တာမွမဟုတ္တာ… ရယ္စရာေကာင္းတာက မိန္းမတေယာက္ အသက္၄၀ေက်ာ္မွ သင့္ေတာ္တဲ့လူပ်ိဳလူလြတ္တေယာက္နဲ ့ အိမ္ေထာင္ျပဳတာကို ကဲ့ရဲ့တတ္ၾကျပီး ေပၚတင္ကိုအိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္လာတဲ့ယဥ္ေက်းမွဳပ်က္ယြင္းမွဳက်ေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ယဥ္ပါးေနၾကတာ… ငါ့မွာ ဘာကိုယ္က်င့္တရားမွ မေဖာက္ျပန္ပဲ ကိုယ္နဲ ့သင့္ေတာင္တဲ့သူနဲ ့အိမ္ေထာင္ျပဳတာကို အေတာ္ကဲ့ရဲ့ခံလိုက္ရတာ… ရယ္စရာမေကာင္းဘူးလား”
အျမဲေအးေအးေနတတ္တဲ့ တူးဆီက အဲဒီလို ၾကားရေတာ့ အျပဳသေဘာနဲ ့ျမင္ရမယ့္ ကိစၥကို အပ်က္သေဘာနဲ ့ျမင္တတ္တဲ့ လူတခ်ိဳ ့ကို ကိုယ္အားမလုိအားမရမခ်င့္မရဲျဖစ္မိတယ္…။ ဟုတ္ပါရဲ့…။ ခုနေလးတင္ သူငယ္ခ်င္းေယာက်ၤားေလးတေယာက္ကို ၀ိုင္းေနာက္ေနတာၾကားလိုက္မိတယ္…။ ေဟ့ေကာင္… မင္းဘယ္နွစ္ေယာက္ရွိျပီလဲတဲ့…။ ဒီလုိ စကားမ်ိဳးကို စေနာက္လာတဲ့အထိ ယဥ္ပါးလာၾကတာေလ။
“တူးေရ… ငါကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္တန္ဖုိးျဖတ္မွဳကို သိပ္ဂရုမစုိက္ဘူး… ကိုယ့္ဘာသာပဲတန္ဖိုးျဖတ္တယ္… ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ကိုယ္ဆန္းစစ္တယ္.. စိတ္ဓါတ္အဆင့္အတန္းျမင့္ေအာင္ၾကိဳးစားတယ္…”
ထက္ေျပာတာကို အျပည့္အ၀ေထာက္ခံမိတယ္..။ ထက္က နာမည္နဲ ့လိုက္ေအာင္ အေတြးထက္အလုပ္ထက္သူ…။ ထက္လြန္းလို ့တစံုတေယာက္က သူ ့ကို ခ်န္ထားခဲ့သည္တဲ့…။ အဲဒီတုန္းက ထက္ရယ္သံကို ခုထိအလြတ္ရတုန္း…။
******************************************************************
“ကုိ ့… ထီးၾကီးက ဖြင့္လို ့မရဘူး… က်ပ္ေနတယ္… ဒီေလာက္ေနပူၾကီးထဲမွာ မီးလမ္းမေလ်ွာက္ဖူး.. အသားေတြမဲကုန္လိမ့္မယ္… ကားဆီေရာက္ေအာင္ ထီးဖြင့္ေပး”
“ဖြင့္ေပးမွာေပါ့ကေလးရဲ့… ကဲ..ဒီမွာရျပီ”
ခုေခတ္စားေနတဲ့ မင္းသမီး၀တ္မွံဳေရြွရည္လုိ အသံကြဲအက္အက္ေလးခ်ြဲခြွ်ဲေလးေၾကာင့္ ကိုယ္တို ့အားလံုးတိုင္ပင္စရာမလုိ အသံလာရာဆီ စပ္စုမိၾကတယ္…။
“ပလုတ္တုတ္”
ထက္ရဲ့အံ့ၾသသံေလး တိုးတုိးေလးထြက္လာတယ္…။ ေကာင္မေလးပုခံုးေလးကိုဖက္ ထီးေလးမိုးေပးေနတဲ့ လူတေယာက္…။ မသိရင္ေတာ့ လူမင္းနဲ ့၀တ္မွဳန္ေရြွရည္အခ်စ္ကားေလးရိုက္ေနတယ့္ပံု။ အဲဒီေျခလွမ္း.. အဲဒီဟန္.. အဲဒီအသံၾကားလုိက္ျမင္လုိက္တာနဲ ့ ကုိယ္တို ့အားလံုးအလြတ္ရေလာက္ေအာင္ ရင္းနွီးခဲ့တဲ့ ကိုယ္တို ့ရဲ့သူငယ္ခ်င္းအရင္း ေခါက္ေခါက္ၾကီးပါ။ ျပီးေတာ့ ထက္ကို ထက္လို ့ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ ့ ခ်န္ထားခဲ့တာလို ့ေျပာတတ္သူ။
“ထက္… ကိုယ့္ထီးကို ကိုယ့္ဘာသာဖြင့္ေနသမွ် နင္တသက္ ေယာက်ၤားမရဘူးမွတ္”
“ဟား….ဟား…ဟား…. ေယာက်ၤားမရရင္ေနပါ… ထီးေလးဖြင့္ဖို ့အတြက္သက္သက္နဲ ့လဲ ဘယ္ေယာက်ၤားမွ လက္မထပ္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာမပါဟ”
တကယ္ေတာ့… ထက္က ခပ္ထက္ထက္ဆိုတာ သူတင္မဟုတ္ လူတိုင္းသိတာပဲ။ ခပ္ထက္ထက္ မိန္းမတေယာက္ကို မလြွဲသာမေရွာင္သာ ခ်စ္မိျပီး အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ေရြးခ်ယ္လို ့ မသင့္ေတာ္ဘူးဆို တေယာက္ထဲအဆိုသြင္း တေယာက္ထဲျငင္းခ်က္ထုတ္ပစ္ခဲ့သူ။ အဲဒီတုန္းက ထက္က ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ရယ္ျပီး နင္ကေရြးခ်ယ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ငါကလက္ခံမလားဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားဦးလို ့ ခပ္ရဲရဲကို ေျပာျဖစ္ခဲ့တာ။ သူတိုင္းတဲ့ေပတံနဲ ့တုိင္းျပီး ေယာက်ၤားတေယာက္ရဲ့ အိမ္ေထာင္ဖက္ေရြးခ်ယ္မွဳဟာ ကိုယ္ေျပာသမွ်ယံု ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္တာပဲနာခံ အေသးအဖြဲကအစ ကိုယ့္သာအားကိုးမွ ဇနီးေကာင္းလို ့ သတ္မွတ္ရင္ေတာ့ ေနရာတကာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ကိုယ့္ဘာသာျဖန္ ့က်က္ေတြး ကိုယ့္ဘာသာေလ့လာတတ္ဖို ့ ေလ့က်င့္ေပးလာတဲ့ ကိုယ္တို ့လိုအင္ဂ်င္နီယာမေတြက ဇနီးေကာင္းမျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိုယ္တို ့အားလံုး မတုိင္ပင္ပဲ ၀ါးလံုးကြဲရယ္မိၾကတယ္။
******************************************************************
“တကယ္လုိ ့မ်ား… အဲဒီညေနက သူ ့မ်က္ရည္ေတြဆီမွာ ငါမေပ်ာ္၀င္ခဲ့ရင္… ျပီးေတာ့ ဥေပကၡာျပဳနိုင္တဲ့ အင္အားေတြရွိေနခဲ့ရင္ ဒီအခိ်န္မွာ ဒီလိုခါးသီးမွဳေတြ မရွိပဲ နင္တို ့လို ့ ေပ့ါေပါ့ပါးပါး ရယ္ေမာနိုင္မလားပဲေနာ္”
ဟိုးအေ၀းက မွဳန္ျပျပေက်ာင္းအ၀င္ကားလမ္းေလးကို ေငးျပီး ျငိမ္းက တိုးတိုးေလးညည္းေတာ့ ကိုယ္တုိ ့ရင္ထဲမွာ ျငိမ္းမျငိမ္းနိုင္သလို ထပ္တူပါပဲ…။ အဲဒီတုန္းက ျငိမ္းအျငင္းကို ေၾကကဲြေပါက္ကြဲေနခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္။ ရွပ္အျဖဴေလးအျမဲ၀တ္တတ္တဲ့ သူ ့ရဲ့ရိုးသားတဲ့ပံုရိပ္ေလးရယ္ ေခါင္းေလးငံု ့ျပီး ျငိမ္းအရိပ္လို ျငိမ္းေနာက္သာ တေကာက္ေကာက္လုိက္တတ္တာရယ္… ျငိမ္းမ်ား ညဴစူလုိက္ရင္ ေနစရာမရွိသလို မ်က္နွာေလးငယ္သြားတတ္တာရယ္… အဲဒါေတြ အကုန္လုံုးဟာ အခ်စ္လုိ ့ ကိုယ္တို ့အတူတူေထာက္ခံခဲ့ၾကတာ…။ ျငိမ္းအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ ့ ျငိမ္းျငိဳျငင္မွာအျမဲစိုးေနတတ္တာမို ့… ျငိမ္းကိုဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ဂရုစိုက္မယ့္သူပါပဲလို ့ ကိုယ္တို ့အားလံုးျငိမ္းကို တိုက္တြန္းခဲ့ၾကတာ…။ တကယ္ေတာ့ ျငိမ္းနွလံုးသားထဲမွာ သူအေသအခ်ာကို စိုးမိုးေနျပီဆိုတာ ကိုယ္တို ့အားလံုးကလဲ ျငိမ္းနဲ ့ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ေတြမို ့ ရိပ္မိသိရွိတာကလဲ အဓိကေပါ့ေလ…။
“ဟုတ္ပါတယ္ျငိမ္းရယ္… နာမည္ေလးနဲ ့လုိက္ေအာင္ ဘ၀ကိုလဲ အျမဲျငိမ္းျငိမ္းေလး ေနခ်င္တဲ့ျငိမ္း… ခ်စ္လ်က္နဲ ့ေတာင္ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ မယံုရဲလို ့ ျငင္းလြွတ္ခဲ့တုန္းက တိုက္တြန္းမိခဲ့တာမို ့ တို ့အျပစ္ေတြလဲ ပါတာေပါ့ဟာ”
ျငိမ္းက နာနာက်င္က်င္ျပံဳးတယ္…။
“တကယ္ေတာ့ ငါကိုယ္တုိင္က စိတ္ပါလက္ပါကို ခ်စ္မိခဲ့လို ့ပါ… အတိတ္ဘ၀က ကုသိုလ္ကံေတြနဲ ့သာ ဆုိင္တာပါေလ”
ကိုယ္တို ့ရဲ့ အတိတ္ကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ အလည္သြားေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးကို ကန္တင္းဘက္က ျပန္လာတဲ့ သူတို ့အသံေတြက ဖ်က္စီးပလိုက္တယ္…။ အရင္ကလုိ ရွပ္အျဖဴေလးနဲ ့လူတေယာက္…။ ဒါေပမယ့္ အရင္ကလုိ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတာ့ မဟုတ္။ လက္ညိွးညြွန္ရာ ေရျဖစ္ျပီး အတိတ္ေမ့ေရာဂါျဖစ္ေနသူ…။ သူ ့မ်က္နွာကေတာ့ ျငိမ္းနဲ ့ဆန္ ့က်င္စြာ ရြွင္လန္းတက္ၾကြလို ့…။ နင့္ကိုမုန္းလုိက္တာ ျပီးေတာ့ ေအာ္ဂလီဆန္လုိက္တာ။
“ျငိမ္း… ျပန္ရေအာင္… ကိုယ္သိပ္အၾကာၾကီးေနဖို ့အခ်ိန္မရွိဘူး…”
ေဘးက ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအရင္းၾကီးေတြေတာင္ အားမနာနိုင္။ ျငိမ္းမျပန္ခ်င္ေသး။ ခုနတင္ျငိမ္းကိုယ္တို ့ကိုေျပာခဲ့ေသးတယ္။ အိမ္မွာေနရတာ ငရဲပဲတဲ့။ တကယ္လို ့သာ ျငိမ္းခ်စ္တဲ့ သားေလး၂ေယာက္သာ မရွိခဲ့ရင္ ျငိမ္းအဲဒီငရဲမွာ နဲနဲေလးမွ မေနခ်င္ပါတဲ့။ တုန္ ့ျပန္လြယ္တဲ့ ကိုယ္ကပဲ ျငိမ္းအစား ေျပာဖုိ ့ျပင္လုိက္တယ္။
“နင့္ဟာနင္ျပန္နွင့္… ဒီလိုေတြ ့ဖို ့ဆိုတာ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး… ငါတို ့ျငိမ္းကို လိုက္ပို ့လို ့ရတယ္”
“ေအး… ျပီးတာပဲ…”
ျငိမ္းကိုေတာင္ နွဳတ္မဆက္ပဲ ကားေပၚေပါ့ေပါ့ပါးပါးတက္ ေမာင္းထြက္သြားတဲ့ ျငိမ္းခင္ပြန္းကို ၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ကို ခံျပင္းမိတယ္။ ျငိမ္းနဲ ့အတူ ဟိုးသုညဘ၀ကစခဲ့ၾကတဲ့ စီးပြားေရးေအာင္ျမင္မွဳကို သူ ့ေအာင္ျမင္မွဳသက္သက္လို ခံစားျပီး ကိုယ္ေသမတတ္ခ်စ္လို ့ယူထားပါတဲ့ဆိုတဲ့ ဇနီးကို ပစ္လုိ ့ အသစ္ရွာေပ်ာ္ပါး ေလာကစည္းစိမ္ခံစားေနတဲ့သူ…။ ေယာက်ၤားတေယာက္ရဲ့မ်က္ရည္ေတြနဲ ့ မိန္းမတေယာက္ဘ၀နဲ ့နွလံုးသားကို အဆံုးစီရင္ဖို ့နိဒါန္းပ်ိဳးခဲ့သူ…။ သစၥာတရားကို ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မွဳေအာက္မွာ ခ်နင္းခဲ့သူ…။ ထက္က နာက်ည္းစြာအသံက်ယ္ၾကီးနဲ ့ေျပာလိုက္တယ္..။
“ျငိမ္းေရ… ငါလူသတ္ခ်င္တယ္”
******************************************************************
“ဘယ္လိုလဲခိုင္… ဘ၀ဆုိတာ နင္ငယ္ငယ္ကေရးခဲ့တဲ့ အခ်စ္၀တၳဳေတြလို ခ်ိဳျမိန္သလား… ဇာတ္ေကာင္ေတြကေရာ အၾကြင္းမဲ့ခ်စ္တတ္ၾကသလား… ျပီးေတာ့ အခ်စ္က ဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္အေရးပါသလဲ”
ထက္ရဲ့ ေမးခြန္းေတြက လက္ေတြ ့က်ျပီး လွတယ္။ ကိုယ့္မွာ အဲဒီလို ခပ္ထက္ထက္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိတာကို ကိုယ္က အျမဲေက်နပ္ေနတတ္သူ။
“ထက္… ဟိုးငယ္ငယ္က နွလံုးသားေတြက လတ္ဆတ္တယ္… ျဖဴစင္တယ္… ျပီးေတာ့ ေနရာလပ္ေတြမ်ားတယ္… အေရာင္မရွိဘူး… ဒါေၾကာင့္အခ်စ္ေတြက ျပည့္ေနေအာင္ ထည့္လို ့ရတယ္…လိုသလိုစိတ္ကူးယဥ္လုိ ့ရတယ္… လုိသလိုေဆးေရာင္ျခယ္လုိ ့ရတယ္… ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မုန္းတာထက္ေကာင္းေတာ့ ငယ္တုန္းက ခ်စ္ရတာကို ေပ်ာ္ခဲ့တာ… အဲဒါဟာ ဘ၀ကို မျမင္ဖူးေသးတဲ့ လူငယ္တေယာက္ရဲ့ လြတ္လပ္တဲ့နွလံုးသားေပ့ါဟာ… အဲဒီလိုေတြးခဲ့ အဲဒီလုိေရးခဲ့တာကို ငါေနာင္တမရပါဘူး”
ထက္က သူ ့ထံုးစံအတုိင္း မ်က္လံုးေလးေတြ အေရာင္ေတာက္ေနေအာင္ ကိုယ့္ကိုၾကည့္ျပီး နွဳတ္ခမ္းေလးတြန္ ့ရံုျပံဳးတယ္။
“ အခ်စ္ဆိုတာ ဘ၀မဟုတ္ဘူးလို ့ အၾကမ္းဖ်င္းေျပာလို ့ရေပမယ့္ အရင္တုန္းက ငါတို ့အေရးပါတယ္ထင္ခဲ့တာ တခ်ိဳ က ဘ၀မွာ သိပ္အေရးမပါေတာ့တာ နင္ေရာငါတို ့ေရာ ေတြ ့ေနရတာပဲမဟုတ္လား… ဒီထဲမွာ အခ်စ္က တခုေပါ့… ေျပာတတ္သလိုေျပာရရင္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာထက္ တဦးအေပၚတဦး ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ေမတၱာတရားထားဖို ့က အဓိကပဲလို ့ ငါထင္မိတာပဲ… ဘယ္ဆက္ဆံေရးမွာျဖစ္ျဖစ္ပါ… မိဘနဲ ့သားသမီး… ေမာင္နွမသားခ်င္း… ခင္ပြန္းနဲ ့ဇနီး… သူငယ္ခ်င္းေတြၾကား… ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ ့ေမတၱာတရားသာရွိၾကရင္ ဘ၀က ငါငယ္ငယ္ကေရးတဲ့ အခ်စ္၀တၳဳေတြထက္ေတာင္ ခ်ိဳျမိန္ပါတယ္ဟာ ”
ကိုယ့္စကားကို နားေထာင္ရင္း အားလံုးခဏတိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ဒီေနရာေလးမွာ အတိတ္နဲ ့ ပစၥဳပန္ကို ေပါင္းကူးစဥ္းစားရင္း လက္ရွိဘ၀ဆီ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။
“အမွန္ပါပဲခုိင္ရယ္… ငါတို ့လက္ရွိရေနတဲ့ဘ၀မွာ ေပ်ာ္တတ္ေအာင္ ေနေပ်ာ္ေအာင္ ေနတတ္ရင္… ျပီးေတာ့ အေကာင္းျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္ရင္ ဘ၀ဆိုတာ ေက်နပ္စရာပါပဲ… ငါလဲ အဲဒီလိုေနတတ္ဖို ့ၾကိဳးစားပါမယ္…”
ျငိမ္းစကားက ရင္ကို ထိရွနာက်င္ေစေပမယ့္ ျငိမ္းလက္ကေလးကို ကိုယ္တို ့အားလံုးဆုပ္ကိုင္ အားေပးမိၾကတယ္။ လက္ကေလးထဲက တဆင့္ ကိုယ္တို ့ရဲ့ေမတၱာေတြ ျငိမ္းဆီကူးလုိ ့ျငိမ္းခ်မး္ပါေစျငိမ္းေရ။ ဘ၀မွာ ပုခံုးတဘက္အျမဲအဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ နင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိေနပါေသးလားဆိုတဲ့ အသိကိုက ေရွ ့ဆက္ဖို ့အားအင္ေတြျဖစ္ေစတယ္။
“ကဲလာ… အပူေတြ စိတ္ဖိစီးမွဳေတြ ခ်နင္းရင္း ငယ္အေတြးငယ္အင္အားေတြ ျဖည့္ဖို ့ ေႏြးေအးကို ခ်ီတက္ၾကစို ့”
သူငယ္ခ်င္းေတြလက္အတူတြဲရင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရယ္ေမာရင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာဆိုရင္း ဘ၀အေမာေတြ တခဏေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘ၀ဆိုတာ အေမာေတြသက္သက္မွ မဟုတ္သလို… အခါးေတြသက္သက္လဲ မဟုတ္တာေနာ္…။
(ခ်စ္ေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ ့ဆံုခဲ့တဲ့ မနွစ္ကဆရာကန္ေတာ့ပြဲ အမွတ္တရ… ဇာတ္ေကာင္မ်ားမွာ စိိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္ေကာင္မ်ားသက္သက္သာျဖစ္ပါတယ္… တုိက္ဆုိင္မွဳရွိရင္ခြင့္လြွတ္ပါ)
တန္ခူး
2:30pm 24-Jun-2013
(ပံုကိုသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ့ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚကရပါတယ္)
ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ထြက္သြားတဲ့ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း အျပီးမွာ တငိုထဲငိုေနတယ္ဆိုတဲ့ ကြ်န္မအေဒၚသတင္းၾကားရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ သူ ့အရမး္ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ သမီးေလး ေလးဘာသာ ဂုဏ္ထူးထဲပါလို ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္ပါ့မလားဆို စိတ္ေတြပူျပီး မစားနိုင္မအိပ္နိုင္ တငိုငိုနဲ ့။ ကာယကံရွင္ကြ်န္မညီမ၀မ္းကြဲေလးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲမို ့ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ဆရာ၀န္လိုင္းမွမ၀င္ရင္ လူရာမ၀င္ေတာ့မလို… ဘ၀ပဲဆံုးေတာ့မလိုဆိုတဲ့ အယူအဆေတြက ဒီေန ့ထက္ထိရွိေနေသးတာကိုလဲ အားမလိုအားမရျဖစ္မိတယ္…။
ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္နွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အနွစ္သံုးဆယ္နီးပါးတုန္းက ဆယ္တန္းမွာ ေလးဘာသာဂုဏ္ထူး ထြက္ျပီး ေန ့တဓူ၀ အဆူပူခံေနရတဲ့ လူၾကားထဲတိုးဖို ့ေတာင္ ေၾကာက္ရြံ ့ေနမိတဲ့ ဆံပင္တိုတိုနဲ ့ကေလးစိတ္မေပ်ာက္ေသးတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ပံုကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ဆရာ၀န္လုပ္ဖို ့လံုး၀၀ါသနာမပါလွေပမယ့္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေဖရဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ပံုစံခြက္ထဲမွာ မေယာင္မလည္နဲ ့ကိုယ့္၀ါသနာဆိုတာကို ေတြးၾကည့္ဖို ့ေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ အဲဒီေကာင္မေလးက ကိုယ္ပါပဲ။
ခုေနျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္၀ါသနာမပါေနခဲ့တာရယ္ တကယ့္ကို စိတ္အားထက္သန္စြာမျဖစ္ခ်င္ခ့ဲ့တာရယ္ေၾကာင့္ ဆရာ၀န္လိုင္းကို အမွတ္မမွီခဲ့တာပါ။ သူ ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ ့လြဲခဲ့လို ့ သကျ္ပင္းတခ်ခ်နဲ ့ ေကာင္းေကာင္းမအိပ္နုိင္တဲ့ အေဖ့ကို ၾကည့္ျပီး အေဖဆႏၵကို မျဖည့္နိုင္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္မိတယ္။ “သြားျပီ… ဘ၀ေတြျခားသြားျပီ” လို ့အေဖ ခဏခဏညည္းတိုင္း တကယ္ပဲ င့ါဘ၀အေတာ္ကို ဆိုး၀ါးသြားျပီလားလုိ ့ ေတြးမိတဲ့အထိ ကိုယ္ကုိယ္ကို ယံုၾကည္မွဳေတြ နည္းပါးကုန္တာ။ ရပ္ကြက္ထဲက ေက်ာင္းက အသိေဆြမ်ိဳးအမ်ားစုကလဲ ေလးဘာသာဂုဏ္ထူးရေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ ၾကိဳးစားမွဳကို အသိအမွတ္ျပဳဖို ့ေမ့ေလ်ာ့စြာ ဆရာ၀န္နဲ ့လြဲလို ့ အားလံုးက ၀ိုင္းျပီး စုတ္တသတ္သတ္နဲ ့ဆိုေတာ့ ကိုယ့္မွာ အျပင္ထြက္ဖို ့ေတာင္ မ၀ံ့မရဲ။ အဲဒီလုိျဖစ္ရေအာင္ ကိုယ္အမွားလုပ္ခဲ့သလား… ကိုယ္ပတ္၀န္းက်င္ကို ထိခိုက္ေအာင္ အေႏွာက္အယွက္ေပးခဲ့သလား… ကိုယ့္မိဘအရွက္ရေအာင္ ကိုယ့္က်င့္တရားပ်က္ျပားခဲ့လို ့လား… အဲဒီလို အမွားေတြ တခုမွ မလုပ္ခဲ့ပါပဲ ကုိုယ္ျပန္ရတာေတြက မတန္တဆနိုင္လြန္းလွတာ ေတြးမိတုိင္း ရင္ထဲမွာ နာနာက်င္က်င္။
မစႏၵာရဲ့ဂ်ီေဟာသူဖတ္ျပီး စိတ္ထဲက ၾကိတ္သေဘာက်ေနတဲ့ ေက်ာင္းၾကီးကို တက္ခြင့္ရတာ အရမ္းေပ်ာ္ေနခဲ့ေပမယ့္ အေဖကေတာ့ ကုိယ့္ကို လုိက္ပို ့တုိင္း တုိင္လံုးၾကီးေတြနဲ ့ေက်ာင္းၾကီးကို အေ၀းကလွမ္းျမင္တုိင္း ကိုယ့္ရဲ့လြဲေခ်ာ္မွဳကို အျမဲသတိရဆူပူေလ့ရွိတာ ကိုယ္မွတ္မိသေလာက္ ပထမနွစ္တနွစ္လံုးပါပဲ။ အေဖမၾကိဳက္တဲ့ေနာက္တခ်က္က ေယာက်ၤားေလးေပါလို ့ပါ။ ပထမနွစ္တနွစ္လံုး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူအသစ္သစ္စက္စက္ ကိုယ့္မွာ ေပ်ာ္ရြွင္ဖို ့ေတာင္ ခုိးေၾကာင္ခိုး၀ွက္နဲ ့ေပ်ာ္ခဲ့ရတာပါ။ တစံုတခုမ်ားမွားယြင္းသြားရင္ အေဖက ခြင့္လြွတ္မွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အမွားအယြင္းနဲ ေအာင္ ေနခဲ့ရပါတယ္။ အေဖစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ၾကိဳးစားေနထိုင္ရင္း လူငယ္ဘ၀ရဲ့လြတ္လပ္မွဳေတြ ဆံုးရွံဳးခဲ့တဲ့ ကုိယ္ ပထမနွစ္က စာထဲမွာ စိတ္နွစ္လုိ ့မရေအာင္ စိတ္ေတြေလခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ပထမနွစ္ေအာင္စာရင္းမွာ ကိုယ့္အမွတ္ေတြနဲခဲ့ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွဳေတြ နဲနဲလာခဲ့လုိ ့ပါပဲ။
အမွားအယြင္းနဲေအာင္ ေနခဲ့ရင္းက ပထမနွစ္မွာ အမွတ္နဲေတာ့ အေဖပိုစိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မနဲ ့အေဖၾကားက အဲဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးခဲ့သူက ေမေမပါ။ “ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ေရာက္ရာေနရာမွာ ထူးခြ်န္ေအာင္ ၾကိဳးစားတာက အမွန္ကန္ဆံုးပဲ” တဲ့။ ေမေမ့စကားတခြန္းဟာ ကြ်န္မရဲ့ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ခြန္အားေတြနဲ ့ယံုၾကည္မွဳေတြကို ျပန္ေမြးျမဴအားျဖည့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယနွစ္ေအာင္စာရင္းေနာက္ပိုင္းမွာ အေဖက ကြ်န္မအေပၚဆက္ဆံေရးနူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းလာပါတယ္။ ေမေမ့ဆုံးမစကားအတိုင္းၾကိဳးစားခဲ့တာ ဒီေန ့ထိမို ့ ကြ်န္မဘ၀ ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွဳေတြလဲ ပိုလို ့ပိုလုိ ့ရခဲ့တာ လက္ေတြ ့ပါ။
အေဖက ကြ်န္မကို လူ ့အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ကယ္တင္နိုင္မယ့္ ဆရာ၀န္အလုပ္နဲ ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳေစခ်င္ခဲ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့ သမာအာဇီ၀ ေကာင္းမြန္တဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္လုပ္ရင္း လူ ့အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို သြယ္၀ုိက္ေသာနည္းအားျဖင့္လဲ ကယ္တင္နုိင္ပါတယ္။ ေဆးကုသစရိတ္မတတ္နိုင္တဲ့သူေတြကို ေဆးကုသစရိတ္ေထာက္ပံ့ျခင္း ပညာမသင္နိုင္သူကို ပညာသင္စရိတ္ေထာက္ပံ့ျခင္းဆိုတဲ့ အလွဴအတန္းေတြလုပ္ျဖစ္ရင္း အေဖ့ဆႏၵကို ျဖည့္ေနခဲ့ပါတယ္။
သားသမီးေတြ ေမြးထားျပီး တေယာက္မွ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေအာင္ေမြးထုတ္မေပးနုိင္ရင္ တာ၀န္မေက်သလို မိဘမပီသလုိ အေတြးေတြ မရွိသင့္ေတာ့ပါဘူး။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားျပီး သမားေတာ္ၾကီးေတြျဖစ္သြားတဲ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းေတြရွိသလို… လုပ္ငန္းအၾကီးၾကီးေတြလုပ္ကိုင္ျပီး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္း အင္ဂ်င္နီယာေတြလဲရွိပါတယ္။ ဆယ္တန္းတုန္းက ဆရာ၀န္ အင္ဂ်င္နီယာနဲ ့လြဲခ့ဲရတဲ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ ့လဲ စာရင္းအင္းပညာရွင္ စီးပြားေရးပညာရွင္ၾကီးေတြ ျဖစ္ျပီး တခ်ိဳ ့ ရာထူးေတြ အရမ္းၾကီးလုိ ့ ၀င္ေငြေတြ အရမ္းေကာင္းေနတာေတြ အေျမာက္အျမားပါ။ သားသမီးေတြကို အေတာ္ဆံုး အျမင့္ဆံုး အေကာင္းဆံုး ရေစခ်င္တာ မိဘေစတနာဆိုတာ ကြ်န္မလဲ မိဘတေယာက္မို ့ ခံစားနားလည္ေပးနိုင္ေပမယ့္ ကုိယ္ကျဖစ္ေစခ်င္တာသက္သက္နဲ ့ ကေလးရဲ့၀ါသနာနဲ ့ခံစားမွဳကို ေမ့ေလ်ာ့ထည့္ထြက္ မစဥ္းစားတာက တခုခုမွားယြင္းေနတာပါပဲ။ မိဘက အတင္းဆရာ၀န္လိုင္း လုိက္ခိုင္းလို ့၀ါသနာမပါပဲ ဆရာ၀န္လုိင္းလုိက္ျပီး ေဆးမကုတဲ့ တျခားအလုပ္လုပ္ေတြ လုပ္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြလဲ အမ်ားသားမိုလား။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀မွာ ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ့အလုပ္နဲ ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္နဲ ့ တထပ္ထဲက်တဲ့ သူေတြက အျမင့္ဆံုးရျပီး စိတ္ပူပန္မွဳေတြနဲ ့အေဖာ္ျပဳေနရသူေတြထက္ အမ်ားၾကီး ကံေကာင္းသူေတြပါ။ ကြ်န္မသားေလးကိုေတာ့ ကြ်န္မေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ ့ မပူေလာင္ေစပဲ သူလဲ၀ါသနာပါ လမ္းေၾကာင္းေလးလဲ မွန္မယ့္ သူ ေပ်ာ္ရြွင္စိတ္ခ်မ္းသာတာမ်ိဳးနဲ ့ပဲ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳေစခ်င္ပါတယ္။ မိဘတိုင္းမိဘတိုင္းက သားသမီးေတြရဲ့လိုအပ္ခ်က္ကိုသာ ဆံုးမသြန္သင္ဖို ့ သတိရေနျပီး သားသမီးေတြရဲ့ ေအာင္ျမင္မွဳကို နည္းေသးတယ္ဆို အားမလုိအားမရ ျဖစ္ျပီး ခ်ီးက်ဴးအားေပးစကားဆုိဖို ့ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတာမ်ားပါတယ္။
ခုေလးတင္မွ ေအာင္စာရင္းထြက္သြားတဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ မိဘမ်ား အားလံုး ေပ်ာ္ရြွင္ၾကပါေစ။ ဘာဂုဏ္ထူးမွ မပါတဲ့ ကေလးက က်တဲ့ကေလးထက္ ၾကိဳးစားအားထုတ္မွဳသာတာမို ့ သူ ့ေအာင္ျမင္မွဳကို ခ်ီးက်ဴးနိုင္ပါေစ။ တကယ္လက္ေတြ ့ဘ၀ဟာ ဆယ္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးနဲျခင္းမ်ားျခင္းနဲ ့ ရာခိုင္နွဳန္းအနည္းငယ္သာ သက္ေရာက္မွဳရွိျပီး ေရာက္ရာဘ၀မွာ ထူူးခြ်န္ေအာင္ ၾကိဳးစားျခင္းကသာ လက္ေတြ ့ဘ၀ေအာင္ျမင္မွဳကို ထိထိေရာက္ေရာက္ အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစနုိင္တယ္ဆိုတာ ေမ့ေလ်ာ့မေနၾကဖို ့တိုက္တြန္းပါရေစ။
တန္ခူး
13-May-2013 10:27pm
ငယ္ငယ္က အေဖက အျပင္စာဖတ္တာနဲ ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာကို လံုး၀ခြင့္မျပဳပါဘူူး…။ တခါတေလမွ မိသားစုၾကည့္သင့္တဲ့ ပညာေပးကားကို အေဖကိုယ္တုိင္ေရြးျပီး လုိက္ျပတတ္ပါတယ္…။ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာရုပ္ရွင္ကားအမ်ားစုက အခ်စ္ကားေတြမ်ားေတာ့ အေဖစကာတင္ ေရြးျခယ္တဲ့ကားက နဲနဲရယ္…။ ကိုယ္ကလဲ ရုပ္ရွင္က၀ါသနာပါလြန္းေတာ့ တကၠသိုလ္လဲေရာက္ေရာ အေဖမသိေအာင္ ခိုးၾကည့္ေတာ့တာပါပဲ…။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ သားတေယာက္အေမျဖစ္လာေတာ့ အေဖဘာစိုးရိမ္လဲဆိုတာ ပိုသိလာပါတယ္…။ သားကို တီဗီြျပရင္ သားနဲ ့သင့္ေတာ္တာမ်ိဳးပဲျပပါတယ္…။ သားငယ္ငယ္က ျမန္မာအခ်စ္ကားတုိ ့ ကိုရီးယားအခ်စ္ကားတို ့ဆို သားေရွ ့မၾကည့္ပါဘူး…။ သားနဲ ့အတူၾကည့္လို ့ရမယ့္ကားပဲ သားနဲ ့အတူၾကည့္ပါတယ္…။
သားကုိ ရုပ္ရွင္စျပတဲ့ အရြယ္က သား၄နွစ္အရြယ္လုိ ့ထင္ပါတယ္… သားစိတ္၀င္စားမယ့္ animationကားေလးကို ေရြးရပါတယ္… အဲဒီအရြယ္တုန္းက သားက တခုခုဆို သိပ္အၾကာၾကီး စိတ္မ၀င္စားတတ္ေသးတဲ့ အရြယ္မို ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနတုန္းတန္းလန္းနဲ ့ သားမ်ား ထျပန္ခ်င္မလားလို ့ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ ့ ၾကည့္ရတဲ့ကားပါ…။ အံ့ၾသဖို ့ေကာင္းစြာ သားက ရုပ္ရွင္ရဲ့ ဆဲြေဆာင္မွဳေနာက္ကို လုိက္သြားလုိ ့ ဇာတ္လမ္းျပီးသြားတာေတာင္ ျမန္သလိုပါပဲ…။ ရုပ္ရွင္ျပေနခ်ိန္တခိ်န္လံုး သားဇာတ္ရည္လည္ေအာင္ ရွင္းျပရပါေသးတယ္…။ သားတို ့ေခတ္မွာေပၚလာတဲ့ animationကားေလးေတြက အရမ္းေကာင္းပါတယ္…။ အရုပ္အသံအရည္အေသြးေကာင္းရံုတင္မက ဇာတ္လမ္းတုိင္းက ပညာေပးေလး တခုမဟုုတ္တခုပါပါတယ္…။ ကာတြန္းကား animation ကား မၾကိဳက္တဲ့ကိုယ္ေတာင္ သားနဲ ့ရုပ္ရွင္အတူၾကည့္ရတာကို အရသာေတြ ့လာပါတယ္…။ သားကို တုိက္ရုိက္ၾကီး ဆံုးမတာထက္ ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြကို ဥပမာျပဆံုးမတာ ပိုလဲထိေရာက္တာမို ့ပါ…။
သားနဲ ့အတူလုိက္ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ကားေလးေတြထဲ အၾကိဳက္ေတြ ့မိတာေလးေတြက အမ်ားသား..။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြကလဲ တခုနဲ ့တခုမတူ…။ စိတ္၀င္စားဖို ့အေတာ္ေကာင္းပါတယ္…။ “How to train your dragon” ဆိုတဲ့ကားေလးကိုျပျပီး ဘယ္ေလာက္ရို္င္းပါတဲ့ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေတြေတာင္ ေမတၱာတရားနဲ ့ဆက္ဆံရင္ ယဥ္ေက်းသြားတတ္တယ္ဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာေလးကို သားကို ေပးလို ့ရပါတယ္…။ “The lorax” ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ေလးကေတာ့ သဘာ၀တရားကိုခ်စ္တတ္လာေအာင္ သစ္ပင္ေလးေတြကို တန္ဖိုးထားတတ္လာေအာင္ ပါးပါးေလးသင္ေပးတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး ဇာတ္ကားေလးမို ့ သားကို သစ္ပင္ေလးေတြခ်စ္တတ္လာေအာင္ သင္လုိ ့ပိုေကာင္းသြားပါတယ္…။ ဟိုတေလာက ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ “The croods” ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားေလးဆို ဦးေနွာက္ကို အသံုးခ်တတ္ရင္ ဘ၀မွာ ခက္ခဲေနတာေတြက အလြယ္တကူျဖစ္သြားတတ္တယ္ဆိုတဲ့ အျပင္မွာဆံုးမရင္ အေတာ္လက္ေပါက္ကတ္တာကို ဒီရုပ္ရွင္ေလးနဲ ့ဆံုးမလုိက္ေတာ့ ေခါင္းထဲလြယ္လြယ္ကူကူကို ၀င္သြားတာ...။ ခုတေလာအရြယ္ေလးနဲနဲၾကီးလာတာနဲ ့ ေျပာရဆိုရခက္ ဂ်စ္ကန္ကန္နုိင္လာတဲ့သားကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို ့လုိရင္ ေျပာင္းလဲခ်င္စိတ္ရွိရတယ္ ေျပာင္းဖို ့၀န္မေလးရဘူးလို ့ အဲဒီရုပ္ရွင္ေလးျပျပီး ဆံုးမရတာေပါ့….။ အဲဒီလုိ အက်ိဳးရွိတဲ့ ရုပ္ရွင္ဖန္တီးသူေတြကို တကယ္ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္…။ Mediaက ကေလးေတြရင္ထဲတန္းထိတာမ်ိဳးမိုလား…။
ဒါေပမယ့္လဲ ဒီMediaေၾကာင့္ပဲ အတတ္ဆိုးေတြရတတ္မွာမို ့ အေတာ္ေတာ့သတိထားရပါတယ္…။ သားနဲနဲၾကီးလာေတာ့ ျမန္မာရုပ္ရွင္ကားေလးေတြနဲ ့ ရင္းနွီးေအာင္ တခ်ိဳ ့ကားေတြကုိ သားနဲ ့အတူၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္…။ သားနဲ ့အတူၾကည့္ေတာ့ တအံ့တၾသသိလုိက္ရတာက ရုပ္ရွင္မင္းသား မင္းသမီးတုိင္းကို သားက သိေနေတာ့တာကိုပါပဲ…။ ေျပတီဦးလဲသိ ေနတိုးလဲသိ သက္မြန္ျမင့္ကအစ မုိးေဟကိုအဆံုး အကုန္သိေနေတာ့ ဒီအေမလဲ မ်က္လံုးျပဴးေရာ…။ ေနာက္မွ ဇာတ္ရည္လည္လာေတာ့ သူ ့အမနဲ ့ေျပာဟယ္ဆိုဟယ္ မဂၢဇင္းေတြက ပံုေတြၾကည့္ရင္း သိလာတာပါ…။ သိရံုသိတာေလာက္မဟုတ္ပဲ သူ ့ဟာသူေျပတီဦးအရမ္းၾကိဳက္သြားတာ အေတာ္ထူးဆန္းပါတယ္…။ ငယ္ငယ္က မင္းသားျဖစ္ျဖစ္ မင္းသမီးျဖစ္ျဖစ္ အရမ္းၾကိဳက္ရင္ ဘယ္ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ကပါပါ သူ ့ပဲအနုိင္ရေစခ်င္တာမ်ိဳး ျဖစ္မိၾကတယ္ မဟုတ္လား..။ အသက္ ၉နွစ္မျပည့္ေသးတဲ့သားေလးမွာ အဲဒီလို စြဲလန္းမွဳမ်ိဳးျဖစ္ေနတာ ဟုိတေလာကမွ သတိထားမိလုိက္ပါတယ္…။
On lineေပၚမွာ ညီမ၀မ္းကြဲေလးက အကယ္ဒမီရသြားတဲ့ အာဒမ္ံရယ္ ဧ၀ရယ္ ဒႆရယ္ၾကည့္ေတာ့ သားလဲ ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္ျဖစ္လာေရာ…။ ဒီဇာတ္ေလးကေတာ့ အခ်စ္ပါးပါးေလးဆိုျပီး သားကိုျပလုိက္မိတာပါ…။ ဒီဇာတ္ကားမွာ ေျပတီဦးက အတၱၾကီးတဲ့ဇာတ္ေကာင္ပါ…။ သူလုိခ်င္တာတခုကို သူမ်ားကို ကိုယ္ခ်င္းမစာပဲ အတင္းရယူတတ္တဲ့ အျမဲအနိုင္လိုခ်င္တဲ့ ဗီလိန္ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေပါ့…။ ကိုယ္လဲဇာတ္ထဲေမ်ာသြားတာ သက္မြန္ျမင့္က ေျပတီဦးကို မခ်စ္ေတာ့ဘူးလို ့ေျပာလုိ ့ေျပတီဦးရွံဳးတဲ့အခန္းေတြေရာက္ေတာ့ သားမ်က္ရည္ေတြ၀ို္င္းျပီး စိုင္းစိုင္းနဲ ့သက္မြန္ျမင့္ကို ေဒါသေတြထြက္ေနတာ သတိထားမိသြားပါတယ္…။ အားလံုးက ေျပတီဦးမုန္းေနခ်ိန္မွာ သားကေျပတီဦးအရံွဳးကို သနားေနတာ…။ ဘယ္လိုေတြျဖစ္ကုန္ပါလိမ့္ဆို ဇာတ္လမ္းတဲ့စိတ္ေရာက္တဲ့ အေမ သားကို ေလ့လာရပါေတာ့တယ္…။ ေျပတီဦးရဲ့ ဒီကားထဲက စရိုက္က မေကာင္းဘူးေလသားရဲ့… သူ ့အတၱေၾကာင့္ သူျပန္ခံစားရတာေလ… စသျဖင့္ သားကို ဒီကားရဲ့ေျပတီဦးစရိုက္မလြွမ္းမုိးေအာင္ ရွင္းျပရပါေတာ့တယ္…။ ေျပတီဦးကို အရမ္းၾကိဳက္လို ့ သူ ့ကို နုိင္ေစခ်င္တာဆိုတဲ့ သားအေျပာက အရွိဳက္ကို ထိသြားပါတယ္…။ သားနဲ ့ရုပ္ရွင္တူတူၾကည့္တုိင္း အပြဲပြဲတုိင္း ဆံုးမလာတဲ့ကိုယ္က ေျပတီဦးနဲ ့မွ အလဲထိုးခံလုိက္ရတာပါ…။ ဘယ္ရမလဲ…။ ဒီကလဲ စာေတြေရးေနသူဆုိေတာ့ ဇာတ္လမ္းထဲကထက္ ပိုဇာတ္နာေအာင္ အတၱၾကီးသူတုိ ့ရဲ့ ေၾကာက္စရာေကာင္းပံုေတြကို တရစပ္ေျပာျပလုိက္ေတာ့ ေျပတီဦးမွားတယ္လုိ ့ ေနာက္ဆံုးသေဘာေပါက္သြားပါတယ္…။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း ကိုယ္ျဖစ္ျဖစ္ ညီမေလးျဖစ္ျဖစ္ ေျပတီဦးအေၾကာင္း သိပ္မေျပာျဖစ္ေအာင္ သူ ့ရုပ္ရွင္ေတြသိပ္မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ျဖစ္ေတာင္ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ကိုၾကည့္ျပီးမွ ဆက္ၾကည့္ပါေတာ့တယ္…။ ေျပတီဦးေတာ့ အားနာပါရဲ့ေလ…။
မင္းသားျဖစ္ျဖစ္ မင္းသမီးျဖစ္ျဖစ္ အလြန္အက်ြံစြဲလန္းမိတဲ့အခါ သူတို ့သရုပ္ေဆာင္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္စရုိက္ေတြ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြမွာ လြွမ္းမိုးတတ္တာ သဘာ၀ပါပဲ…။ အဲေလာက္မလြွမ္းမိုးဘူးဆိုရင္ေတာင္ မင္းသမီးလိုလွခ်င္လုိ ့ မင္းသမီးေလးလို လုိက္၀တ္တာေလာက္ေတာ့ အနဲဆံုးရွိမေပါ့…။ ကိုယ္တို ့ေခတ္က ထမီ၀တ္တဲ့ေခတ္ လံုလံုျခံဳျခံဳ၀တ္တဲ့ေခတ္မို ့ မင္းသမီးလုိ လုိက္၀တ္တာ အဲေလာက္ၾကီး အႏၱရယ္မရွိေပမယ့္… ဒီဘက္ေခတ္ေတာ့ သမီးမိန္းခေလးေမြးတဲ့ မိဘေတြ အေတာ္သတိထားရမွာပါ…။ ညီမ၀မ္းကြဲေလးနဲ ့ ရုပ္ရွင္အတူၾကည့္တဲ့အခါ ခုေခတ္ျမန္မာမင္းသမီးေတြ ေပါင္ရင္းနားေရာက္ေနတဲ့ ေဘာင္းဘီတိုေလးေတြ ခပ္ရဲရဲ၀တ္လာတာ သတိထားမိပါတယ္…။ ဒါေၾကာင့္ုမို ့ ျမန္မာျပည္မွာလဲ ေဘာင္းဘီတုိေခတ္ေရာက္ေနသလား ထင္ရပါတယ္…။ ထမီ၀တ္ရင္ပဲ ေတာသူလို ့အေျပာခံရမလားလို ့ စိုးရိမ္ေနၾကတဲ့ေခတ္ပါ…။ ပုိင္ရွင္ရွိတဲ့ေယာက်ၤားကို ျပစ္မွားတဲ့ ကိုရီးယားကားေတြ ၀င္လာေတာ့ သူမ်ားအိမ္ေထာင္ေရးကို ဖ်က္ဆီးတာဟာ ဘာသာတရားနဲ ့ဆန္ ့က်င္တဲ့ နိမ့္က်တဲ့လုပ္ရပ္လုိ ့ကို မစဥ္းစားနိုင္ေအာင္ Mediaရဲ့လြွမ္းမုိးမွဳကို ခံၾကရတာပါ…။ အသဲကြဲရင္ အရက္ေသာက္တတ္တယ္ဆိုတာ ဟိုးတုန္းက ေယာက်ၤားေလးေတြလုပ္ၾကတဲ့အလုပ္…။ အခုေတာ့ အသဲမကြဲလဲ အရက္ဆုိင္ေပၚတင္ထုိင္ေနတဲ့ ေခတ္ရဲ့သမီးပ်ိဳေလးေတြ ငါးပါးသီလဆိုတာ သတိမွရပါေလစလို ့ တကယ့္ကို ရင္ေလး စိုးရိမ္ပူပန္မိပါတယ္…။ တကယ္ေတာ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းေၾကာင့္ တားမရတဲ့Mediaေၾကာင့္လုိ ့ယိုးမယ္ဖဲြ ့လုိ ့ရေပမယ့္ အုပ္ထိန္းသူမိဘေတြရဲ့ မ်က္ေျခမျပတ္ ျပုျပင္ဆံုးမမွဳကလဲ အေတာ္အေရးၾကီးတယ္ဆိုတာ သားနဲ ့ေျပတီဦးက သက္ေသျပလုိက္သလုိပါပဲ…။ အမ်ိဳးေကာင္း သားသမီးေလးေတြ အမ်ားၾကီးေပၚထြန္းပါေစ…။
တန္ခူး
5 May 2013 11:30pm
…
.JPG)
