Thursday, June 13, 2013

ေအာင္စာရင္းနဲ ့တကယ့္ဘ၀



(ပံုကိုသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ့ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚကရပါတယ္)

ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ထြက္သြားတဲ့ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း အျပီးမွာ တငိုထဲငိုေနတယ္ဆိုတဲ့ ကြ်န္မအေဒၚသတင္းၾကားရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ သူ ့အရမး္ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ သမီးေလး ေလးဘာသာ ဂုဏ္ထူးထဲပါလို ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္ပါ့မလားဆို စိတ္ေတြပူျပီး မစားနိုင္မအိပ္နိုင္ တငိုငိုနဲ ့။ ကာယကံရွင္ကြ်န္မညီမ၀မ္းကြဲေလးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲမို ့ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ဆရာ၀န္လိုင္းမွမ၀င္ရင္ လူရာမ၀င္ေတာ့မလို… ဘ၀ပဲဆံုးေတာ့မလိုဆိုတဲ့ အယူအဆေတြက ဒီေန ့ထက္ထိရွိေနေသးတာကိုလဲ အားမလိုအားမရျဖစ္မိတယ္…။

ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္နွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အနွစ္သံုးဆယ္နီးပါးတုန္းက ဆယ္တန္းမွာ ေလးဘာသာဂုဏ္ထူး ထြက္ျပီး ေန ့တဓူ၀ အဆူပူခံေနရတဲ့ လူၾကားထဲတိုးဖို ့ေတာင္ ေၾကာက္ရြံ ့ေနမိတဲ့ ဆံပင္တိုတိုနဲ ့ကေလးစိတ္မေပ်ာက္ေသးတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ပံုကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ဆရာ၀န္လုပ္ဖို ့လံုး၀၀ါသနာမပါလွေပမယ့္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေဖရဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ပံုစံခြက္ထဲမွာ မေယာင္မလည္နဲ ့ကိုယ့္၀ါသနာဆိုတာကို ေတြးၾကည့္ဖို ့ေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ အဲဒီေကာင္မေလးက ကိုယ္ပါပဲ။

ခုေနျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္၀ါသနာမပါေနခဲ့တာရယ္ တကယ့္ကို စိတ္အားထက္သန္စြာမျဖစ္ခ်င္ခ့ဲ့တာရယ္ေၾကာင့္ ဆရာ၀န္လိုင္းကို အမွတ္မမွီခဲ့တာပါ။ သူ ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ ့လြဲခဲ့လို ့ သကျ္ပင္းတခ်ခ်နဲ ့ ေကာင္းေကာင္းမအိပ္နုိင္တဲ့ အေဖ့ကို ၾကည့္ျပီး အေဖဆႏၵကို မျဖည့္နိုင္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္မိတယ္။ “သြားျပီ… ဘ၀ေတြျခားသြားျပီ” လို ့အေဖ ခဏခဏညည္းတိုင္း တကယ္ပဲ င့ါဘ၀အေတာ္ကို ဆိုး၀ါးသြားျပီလားလုိ ့ ေတြးမိတဲ့အထိ ကိုယ္ကုိယ္ကို ယံုၾကည္မွဳေတြ နည္းပါးကုန္တာ။ ရပ္ကြက္ထဲက ေက်ာင္းက အသိေဆြမ်ိဳးအမ်ားစုကလဲ ေလးဘာသာဂုဏ္ထူးရေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ ၾကိဳးစားမွဳကို အသိအမွတ္ျပဳဖို ့ေမ့ေလ်ာ့စြာ ဆရာ၀န္နဲ ့လြဲလို ့ အားလံုးက ၀ိုင္းျပီး စုတ္တသတ္သတ္နဲ ့ဆိုေတာ့ ကိုယ့္မွာ အျပင္ထြက္ဖို ့ေတာင္ မ၀ံ့မရဲ။ အဲဒီလုိျဖစ္ရေအာင္ ကိုယ္အမွားလုပ္ခဲ့သလား… ကိုယ္ပတ္၀န္းက်င္ကို ထိခိုက္ေအာင္ အေႏွာက္အယွက္ေပးခဲ့သလား… ကိုယ့္မိဘအရွက္ရေအာင္ ကိုယ့္က်င့္တရားပ်က္ျပားခဲ့လို ့လား… အဲဒီလို အမွားေတြ တခုမွ မလုပ္ခဲ့ပါပဲ ကုိုယ္ျပန္ရတာေတြက မတန္တဆနိုင္လြန္းလွတာ ေတြးမိတုိင္း ရင္ထဲမွာ နာနာက်င္က်င္။

မစႏၵာရဲ့ဂ်ီေဟာသူဖတ္ျပီး စိတ္ထဲက ၾကိတ္သေဘာက်ေနတဲ့ ေက်ာင္းၾကီးကို တက္ခြင့္ရတာ အရမ္းေပ်ာ္ေနခဲ့ေပမယ့္ အေဖကေတာ့ ကုိယ့္ကို လုိက္ပို ့တုိင္း တုိင္လံုးၾကီးေတြနဲ ့ေက်ာင္းၾကီးကို အေ၀းကလွမ္းျမင္တုိင္း ကိုယ့္ရဲ့လြဲေခ်ာ္မွဳကို အျမဲသတိရဆူပူေလ့ရွိတာ ကိုယ္မွတ္မိသေလာက္ ပထမနွစ္တနွစ္လံုးပါပဲ။ အေဖမၾကိဳက္တဲ့ေနာက္တခ်က္က ေယာက်ၤားေလးေပါလို ့ပါ။ ပထမနွစ္တနွစ္လံုး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူအသစ္သစ္စက္စက္ ကိုယ့္မွာ ေပ်ာ္ရြွင္ဖို ့ေတာင္ ခုိးေၾကာင္ခိုး၀ွက္နဲ ့ေပ်ာ္ခဲ့ရတာပါ။ တစံုတခုမ်ားမွားယြင္းသြားရင္ အေဖက ခြင့္လြွတ္မွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အမွားအယြင္းနဲ ေအာင္ ေနခဲ့ရပါတယ္။ အေဖစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ၾကိဳးစားေနထိုင္ရင္း လူငယ္ဘ၀ရဲ့လြတ္လပ္မွဳေတြ ဆံုးရွံဳးခဲ့တဲ့ ကုိယ္ ပထမနွစ္က စာထဲမွာ စိတ္နွစ္လုိ ့မရေအာင္ စိတ္ေတြေလခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ပထမနွစ္ေအာင္စာရင္းမွာ ကိုယ့္အမွတ္ေတြနဲခဲ့ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွဳေတြ နဲနဲလာခဲ့လုိ ့ပါပဲ။

အမွားအယြင္းနဲေအာင္ ေနခဲ့ရင္းက ပထမနွစ္မွာ အမွတ္နဲေတာ့ အေဖပိုစိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မနဲ ့အေဖၾကားက အဲဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးခဲ့သူက ေမေမပါ။ “ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ေရာက္ရာေနရာမွာ ထူးခြ်န္ေအာင္ ၾကိဳးစားတာက အမွန္ကန္ဆံုးပဲ” တဲ့။ ေမေမ့စကားတခြန္းဟာ ကြ်န္မရဲ့ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ခြန္အားေတြနဲ ့ယံုၾကည္မွဳေတြကို ျပန္ေမြးျမဴအားျဖည့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယနွစ္ေအာင္စာရင္းေနာက္ပိုင္းမွာ အေဖက ကြ်န္မအေပၚဆက္ဆံေရးနူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းလာပါတယ္။ ေမေမ့ဆုံးမစကားအတိုင္းၾကိဳးစားခဲ့တာ ဒီေန ့ထိမို ့ ကြ်န္မဘ၀ ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွဳေတြလဲ ပိုလို ့ပိုလုိ ့ရခဲ့တာ လက္ေတြ ့ပါ။

အေဖက ကြ်န္မကို လူ ့အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ကယ္တင္နိုင္မယ့္ ဆရာ၀န္အလုပ္နဲ ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳေစခ်င္ခဲ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့ သမာအာဇီ၀ ေကာင္းမြန္တဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္လုပ္ရင္း လူ ့အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို သြယ္၀ုိက္ေသာနည္းအားျဖင့္လဲ ကယ္တင္နုိင္ပါတယ္။ ေဆးကုသစရိတ္မတတ္နိုင္တဲ့သူေတြကို ေဆးကုသစရိတ္ေထာက္ပံ့ျခင္း ပညာမသင္နိုင္သူကို ပညာသင္စရိတ္ေထာက္ပံ့ျခင္းဆိုတဲ့ အလွဴအတန္းေတြလုပ္ျဖစ္ရင္း အေဖ့ဆႏၵကို ျဖည့္ေနခဲ့ပါတယ္။

သားသမီးေတြ ေမြးထားျပီး တေယာက္မွ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေအာင္ေမြးထုတ္မေပးနုိင္ရင္ တာ၀န္မေက်သလို မိဘမပီသလုိ အေတြးေတြ မရွိသင့္ေတာ့ပါဘူး။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားျပီး သမားေတာ္ၾကီးေတြျဖစ္သြားတဲ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းေတြရွိသလို… လုပ္ငန္းအၾကီးၾကီးေတြလုပ္ကိုင္ျပီး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္း အင္ဂ်င္နီယာေတြလဲရွိပါတယ္။ ဆယ္တန္းတုန္းက ဆရာ၀န္ အင္ဂ်င္နီယာနဲ ့လြဲခ့ဲရတဲ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ ့လဲ စာရင္းအင္းပညာရွင္ စီးပြားေရးပညာရွင္ၾကီးေတြ ျဖစ္ျပီး တခ်ိဳ ့ ရာထူးေတြ အရမ္းၾကီးလုိ ့ ၀င္ေငြေတြ အရမ္းေကာင္းေနတာေတြ အေျမာက္အျမားပါ။ သားသမီးေတြကို အေတာ္ဆံုး အျမင့္ဆံုး အေကာင္းဆံုး ရေစခ်င္တာ မိဘေစတနာဆိုတာ ကြ်န္မလဲ မိဘတေယာက္မို ့ ခံစားနားလည္ေပးနိုင္ေပမယ့္ ကုိယ္ကျဖစ္ေစခ်င္တာသက္သက္နဲ ့ ကေလးရဲ့၀ါသနာနဲ ့ခံစားမွဳကို ေမ့ေလ်ာ့ထည့္ထြက္ မစဥ္းစားတာက တခုခုမွားယြင္းေနတာပါပဲ။ မိဘက အတင္းဆရာ၀န္လိုင္း လုိက္ခိုင္းလို ့၀ါသနာမပါပဲ ဆရာ၀န္လုိင္းလုိက္ျပီး ေဆးမကုတဲ့ တျခားအလုပ္လုပ္ေတြ လုပ္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြလဲ အမ်ားသားမိုလား။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀မွာ ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ့အလုပ္နဲ ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္နဲ ့ တထပ္ထဲက်တဲ့ သူေတြက အျမင့္ဆံုးရျပီး စိတ္ပူပန္မွဳေတြနဲ ့အေဖာ္ျပဳေနရသူေတြထက္ အမ်ားၾကီး ကံေကာင္းသူေတြပါ။ ကြ်န္မသားေလးကိုေတာ့ ကြ်န္မေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ ့ မပူေလာင္ေစပဲ သူလဲ၀ါသနာပါ လမ္းေၾကာင္းေလးလဲ မွန္မယ့္ သူ ေပ်ာ္ရြွင္စိတ္ခ်မ္းသာတာမ်ိဳးနဲ ့ပဲ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳေစခ်င္ပါတယ္။ မိဘတိုင္းမိဘတိုင္းက သားသမီးေတြရဲ့လိုအပ္ခ်က္ကိုသာ ဆံုးမသြန္သင္ဖို ့ သတိရေနျပီး သားသမီးေတြရဲ့ ေအာင္ျမင္မွဳကို နည္းေသးတယ္ဆို အားမလုိအားမရ ျဖစ္ျပီး ခ်ီးက်ဴးအားေပးစကားဆုိဖို ့ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတာမ်ားပါတယ္။

ခုေလးတင္မွ ေအာင္စာရင္းထြက္သြားတဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ မိဘမ်ား အားလံုး ေပ်ာ္ရြွင္ၾကပါေစ။ ဘာဂုဏ္ထူးမွ မပါတဲ့ ကေလးက က်တဲ့ကေလးထက္ ၾကိဳးစားအားထုတ္မွဳသာတာမို ့ သူ ့ေအာင္ျမင္မွဳကို ခ်ီးက်ဴးနိုင္ပါေစ။ တကယ္လက္ေတြ ့ဘ၀ဟာ ဆယ္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးနဲျခင္းမ်ားျခင္းနဲ ့ ရာခိုင္နွဳန္းအနည္းငယ္သာ သက္ေရာက္မွဳရွိျပီး ေရာက္ရာဘ၀မွာ ထူူးခြ်န္ေအာင္ ၾကိဳးစားျခင္းကသာ လက္ေတြ ့ဘ၀ေအာင္ျမင္မွဳကို ထိထိေရာက္ေရာက္ အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစနုိင္တယ္ဆိုတာ ေမ့ေလ်ာ့မေနၾကဖို ့တိုက္တြန္းပါရေစ။

တန္ခူး

13-May-2013 10:27pm

7 comments:

Anonymous said...

မွန္ပါတယ္ အမရယ္.. ၁၀တန္းေအာင္တုန္းက ေဆး မရခဲ.လို. လူျဖစ္ပဲရွံုးခဲ.သလို ဘာလိုလိုေပါ.ေနာ္.. အခုေတာ.လဲ ေရာက္တဲ.ေနရာမွာ ျကိုးစားဖို.လိုတယ္ဆိုတာ သက္ေသျပနိုင္ပါျပီေလ..

Anonymous said...

လက္ရွိေနတဲ့ အိမ္မွာလည္း ရန္ကုန္က တူေလး ေလးဘာသာပဲ ပါလို႕ ၾကိတ္မႏိုင္ခဲမရျဖစ္ေနတဲ့ အသံေတြၾကားေနရတယ္..
ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတိုင္း ေလာကၾကီးက ျဖစ္ခြင့္ေပးတာမွ မဟုတ္တာပဲ..
ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းပဲေပါ့..

Lorem Ipsum said...

မတန္ခူး ေဖေဖနဲ႔ ညီမေမေမနဲ႔သိပ္တူတာပဲ ။ ေမေမက ညီမကိုဆယ္တန္းမွာထူးထူးခြ်န္ခြ်န္ေအာင္ေစခ်င္တယ္ ။ ညီမက စာလံုး၀မလုပ္ဘူး ။ တကယ္ကို ဘိုင္အိုဆိုရင္ တစ္ပုဒ္မွအလြတ္မရဘူး ။ အဲထိကိုဆိုးပါတယ္ ။ အေမကေတာ႔ဆ၇ာ၀န္ျဖစ္တာမျဖစ္တာထက္ သူ႔ဘာသာ သခ်ာၤေလးကိုဂုဏ္ထူးထြက္ေစခ်င္တယ္ ။။ ညီမက သခ်ာၤကိုအခ်ာဆံုးပဲ ။ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ႔ ဘာဒီမွမပါဘူး ။ သိေနပါတယ္..စာမွမလုပ္တာ ။ သခ်ာၤအမွတ္ဆိုရင္ ငါးဆယ္႔တစ္မွတ္ပဲရတယ္ (အနည္းဆံုး) အေမ ဆုိရင္ ညီမကို နည္းနည္းေလးမွကိုမၾကည္တာ ။ ကြန္ပ်ဴတာတကသိုလ္စတက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ စာလုပ္လုပ္မလုပ္လုပ္ညီမကိုဂရုမစိုက္ေတာ႔ဘူး ။ ပထမႏွစ္မွာလည္းအမွတ္ေတြခ်ာတုန္းပဲ ။ အဓိက ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုယ္လံုး၀ယံုၾကည္မႈမရွိေတာ႔တာပါ ။ ဒုတိယႏွစ္အေရာက္မွာ စိတ္နည္းနည္းတည္ျငိမ္ၿပီး ၾကိဳးစားလာလို႔ ရိုးလ္ေတြျမင္႔ေတာ႔မွ နည္းနည္းေလသံေပ်ာ႔တယ္..။ မာစတာကို ရိုးလ္၀မ္းနဲ႔ပါေပမယ္႔ ညီမ မတက္ခ်င္လို႔ ျပသနာထပ္တက္ျပန္တယ္ ။ မတက္ခ်င္ရင္ေန..စာရင္းကိုင္သင္တန္းတက္ခိုင္းျပန္ေတာ႔ ၀ါသနာမပါလို႔စာရင္းကိုသင္တန္းေၾကးေတြ ျပန္ထုတ္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းေတြပဲတက္တယ္ ။ ကြန္ပ်ဴတာ စိတ္မပါေတာ႔လို႔ ေဟာ္တယ္သင္တန္းေတြတက္ရင္း ဒူဘိုင္းသြားမလို႔လုပ္တုန္းမွာ စင္ကာပူကိုေရာက္လာျပီး အိုင္တီအလုပ္နဲ႔အလုပ္လုပ္ျဖစ္သြားတာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ ။ အေမလည္းညီမကိုေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ပင္ပန္းမွာ ။ သူျဖစ္ေစခ်င္သမွ်ကိုကန္႔လန္႔လုပ္သြားတဲ႔သမီးမုိ႔ေလ..။ ဒါေပမယ္႔အမရယ္ ကိုယ္၀ါသနာမပါတာၾကီးကိုဇြတ္လုပ္ခိုင္းတာရယ္..ဆယ္တန္းမွာအရမ္းဖိတာေတြရယ္က လူငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ ေတာ္ေတာ္႔ကိုေလးတဲ႔မႏုိင္၀န္ပဲ ။ အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ႔ဆရာ၀န္မျဖစ္ေပမယ္႔ ညီမတုိ႔လက္ေတြ႕ဘ၀ထဲမွာ အဆင္ေျပေျပ (ေအာင္ျမင္မေအာင္ျမင္ဆံုးျဖတ္ဖုိ႔အခ်ိန္မတန္ေသးေတာ႔) ေနႏုိင္တာပဲေလ ။ အခုလည္းအငယ္ေကာင္ေလးက ကိုးတန္း ၊ အေမ စေမာင္းေနျပီၾကားတယ္ အမရယ္..။ ညီမကေတာ႔ ေမာင္ေလးကိုေျပာထားတယ္ ။ စားၾကိဳးစားလုပ္ အေမဆူလည္းသည္းခံ စာေမးပြဲေအာင္ရင္ မၾကီးနဲ႔တူတူလာေနဖုိ႔ေခၚထားလုိက္တယ္ ။ ငယ္ငယ္က အဆူခံ ၊ အၿကိမ္းခံ ခဲ႔ရလို႔လားမသိ ကေလးေတြကိုဆူတာ ၾကိမ္းတာ နည္းနည္းေလးမွမၾကိဳက္ဘူး ။ ပံုသြင္းတယ္ဆုိတာ အတုိင္းအတာတစ္ခုထိပဲေကာင္းပါတယ္။ မျဖစ္ႏုိင္တာကို ဇြတ္လုပ္ခိုင္းတာထက္ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ရွိတာေလးကို ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးဖုိ႔ မိဘေတြနားလည္သင္႔တယ္ ။ ပညာတတ္မွလူရာ၀င္မယ္ဆုိတဲ႔အေတြးအေခၚမ်ိဴးေတြမရွိသင္႔ေတာ႔ဘူး ။ပေရာ္ဖယ္ရွင္နယ္က်တယ္ဆုိတာ ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြထက္ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ တာသြားမွန္း ညီမေမေမ အပါအ၀င္ တျခားမိဘေတြကိုလည္းသိေစခ်င္ပါတယ္ မတန္ခူးရယ္

Anonymous said...

မတန်ခူး..
.
.
.
.
.
.
ပေါက်

ponyate said...

ဆရာ၀န္လုိင္း ႀကဳိက္တဲ့ ဒီဓေလ့က မေျပာင္းေသးဘူးေနာ္။

kay said...

အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ အာရွတိုုက္သားေတြက..အဲ့ဒီလိုု သက္ေမြးမူေတြကိုု ဂုုဏ္အရွိဆံုုး လိုု႕ ယူဆတာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္တင္မက ဒီဖက္နိုုင္ငံေတြမွာလည္း အာရွသာ မိဘ ေတြ ဟာ အဲ့ဒီ ေလာဘ ေမာဟ ေတြ ေလာင္ျမိဳက္ေနၾကတုုန္းပဲ။ တကမၻာလံုုး ဆရာ၀န္ မျဖစ္နိုုင္သလိုု.. ဆရာ၀န္ျဖစ္မွ လူ႕ထိပ္ေရာက္တယ္လိုု႕ ထင္ျမင္ေနၾကတဲ့ လူ႕အသိုုင္းအ၀ိုုင္း ရဲ႕ ဆက္စပ္စဥ္းစားစရာအေၾကာင္းေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေသးတယ္။ ကိုုယ္လုုပ္တဲ့ အလုုပ္ကေလး တခုုဟာ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားဖိုု႕ထက္ ဘာေတြျဖစ္ဖိုု႕ လိုုေသးလဲ ဆိုုတာ.. ကေလးတိုုင္းကိုု သိေစခ်င္တယ္။ ဒီပုုတ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ ပဲတေစ့ မိုု႕.. ပဲေတြ အားလံုုး သာသာယာယာ အပင္ေပါက္ေစ့ခ်င္တာပဲ.. ။ း)

ဇြန္မုိးစက္ said...

ညီမငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ေမေမက ဆရာ၀န္အရမ္းျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာ။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ဆရာ၀န္ လုပ္ခ်င္ခဲ့သလုိလုိပဲ၊ အရမ္းလည္း စာႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ စုစုေပါင္း ငါးဘာသာမွာ သုံးဘာသာပဲပါလုိ႔ မေပ်ာ္ႏုိင္ဘူး၊ အမွတ္စာရင္းထြက္ေတာ့လည္း ေဆး၀င္ဖုိ႔ ၈မွတ္လုိသြားလုိ႔ ငုိလုိက္ရတာ။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာ ဘယ္ႏုိင္ငံေရာက္ေရာက္ စာေမးပြဲေတြေျဖၿပီး ရုန္းကန္ေနရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္ေတြကုိၾကည့္ၿပီး ဆရာ၀န္မျဖစ္ခဲ့တာ ကံေကာင္းသြားတယ္လုိ႔ပဲ မွတ္ယူလုိက္တယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ပညာေရးစနစ္ေရာ၊ မိဘေတြရဲ႕ အရုိးစြဲအေတြးအေခၚေတြပါ ေျပာင္းလဲေပးဖုိ႔လုိတယ္လုိ႔ညီမျမင္မိတယ္ အစ္မ။
ဒီႏွစ္ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ အမ်ိဳးထဲက တူတူမေတြ မရွိေပမယ့္ ဘုိကေလးက ညီမသူငယ္ခ်င္းတစ္စု ႏွစ္စဥ္ေထာက္ပံ့ေပးေနတဲ့ ႏြမ္းပါးတဲ့ ကေလးေလးေယာက္ထဲက သုံးေယာက္ေအာင္သြားၿပီး တစ္ေယာက္က ဂုဏ္ထူးတစ္ဘာသာပါတယ္ဆုိလုိ႔ အရမ္း၀မ္းသာခဲ့ရတယ္ အစ္မ။ သူတုိ႔ေလးေတြကုိ တစ္ေန႔ကပဲ လွမ္းၿပီး ဆုခ်လုိက္တယ္။ း))