ေမ့တတ္သူ

သားတို ့ေက်ာင္းက lost and found ေကာင္တာေလးမွာ ေျခအိတ္ေသးေသးေလးေတြ၊ ေဘာင္းဘီေသးေသးေလးေတြ၊ ကလစ္ေလးေတြ ေတြ ့ေတာ့ ကြ်န္မျပံဳးမိပါတယ္။ ကေလးေလးေတြဆိုေတာ့ ဘယ္ကိုယ့္ပစၥည္းကို ေသခ်ာ ထိန္းသိမ္းတတ္ဦးမလဲ။ ကြ်န္မဆို အသက္ေတာ္ေတာ္ၾကီး တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အထိ ေပ်ာက္လို ့ေကာင္းေနတုန္းေလ။

ကြ်န္မငယ္ငယ္ မွတ္မွတ္ရရ ၃တန္းတုန္းကေပါ့။ အေမက ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက ေအာက္က ဘေလာက္စ္အျဖဴေလး၀တ္၊ ျပီးရင္ အေပၚက အစိမ္းေရာင္ ဂါ၀န္လက္ျပတ္ေလး ထပ္၀တ္… အဲဒါမ်ိဳးေလးဆင္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို ့ေခတ္တုန္းက ဘယ္၀တ္စံုဘယ္လုိပံုဆို သတ္မွတ္မထားပါဘူး။ အျဖဴအစိမ္းျဖစ္ရင္ျပီးေရာ… ၆တန္းေရာက္မွ ရင္ဖုန္းနဲ ့ထမီ၀တ္ရတာပါ။ ၃ တန္းေရာက္ေတာ့ သူမ်ားေတြ စကတ္၀တ္တာ အားက်တာနဲ ့ အေမ့ကို ပူဆာပါတယ္။ အေမကလဲ အျဖဴေရာင္လက္ေဖာင္းအက်ီၤေလးနဲ ့ စကတ္ကားကားအစိမ္းေရာင္ေလး ၀ယ္ေပးတယ္။ တခါမွ စကတ္မ၀တ္ဖူးေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္ရြွင္စြာနဲ ့ ၀တ္သြားတာေပါ့။ ျပႆနာက ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ စတာပါ။ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆို ငု၀ါပင္ၾကီးေအာက္ လြယ္အိတ္ကို ပစ္ခ်၊ အိမ္က လာမၾကိဳမခ်င္း ေဆာ့တတ္တဲ့ ကြ်န္မ… စကတ္ၾကီး တခါမွ မ၀တ္ဖူးေတာ့ စိတ္ထဲ ေျပးရလြွားရတာ မလြတ္လပ္ဖူးဆိုျပီး စကတ္ကိုခြ်တ္ လြယ္အိတ္ေပၚတင္၊ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးနဲ ့အက်ီၤအျဖဴေလးနဲ ့ အားရပါးရေျပးလြွားေဆာ့ေတာ့တာပါပဲ။ ဦးေလးလာၾကိဳေတာ့ လြယ္အိတ္ေလးလြယ္ ခပ္တည္တည္နဲ ့ လိုက္မလို ့ လုပ္တုန္း ဦးေလးက စကတ္္ဘယ္မွာလဲဆိုမွ သတိရပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္မစကတ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီပံုစံေလးအတုိင္း အိမ္ေရာက္ေအာင္ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ စကတ္္ဗလာနဲ ့ကြ်န္မကို အေမက ဆူျပီး ဒဏ္ေပးတဲ့ အေနနဲ ့ ၅တန္းအထိ စကတ္လံုး၀ ၀ယ္မေပးေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအျဖစ္ကေတာ့ ေမ့တတ္တဲ့ ကြ်န္မရာဇ၀င္တြင္တဲ့ အျဖစ္မို ့ ဒီေန ့ထက္ထိ သတိရတုိင္း အေမက ျပန္ေျပာျပတတ္ပါတယ္။

သူမ်ားေတြမ်ား ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက ပစၥည္းေလးေတြ ထိန္းသိမ္းတတ္လုိက္ၾကတာ။ ကြ်န္မညီမေလးက အစပါ။ ကြ်န္မကေတာ့ ေမာ့ေမာ့ ေမာ့ေမာ့နဲ ့။ လသာ၂တုန္းက ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ မဟာေလွခါးက က်ပ္က်ပ္သပ္သပ္ ဆင္းတဲ့အခါ ခဏခဏ ေပ်ာက္တတ္ပါတယ္။ နွစ္ထပ္ကြန္ဗာဘူးလွလွေလး ၀ယ္ေပးလိုက္ တေန ့မခံပါဘူး။ မနက္ကယူသြား ညေနျပန္ပါမလာေတာ့ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားေတြလို စာေရးကိရိယာ လွလွေလးေတြ ကြ်န္မဆိီမွာ မရွိပါဘူး။ မေပ်ာက္တဲ့ သံကြန္ဗာဘူးပဲ ကိုင္ရပါတယ္။ အေရာင္စံုတဲ့ ထီးလွလွေလးလဲ တပတ္ေလာက္သာခံျပီး ေပ်ာက္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ မိုးကာအက်ီ္နဲ ့ စခန္းသြားရေတာ့တာေပ့ါ။

မ်က္မွန္စတပ္ရေတာ့ မ်က္မွန္နဲ ့မလိုက္တဲ့ ကိုယ့္ရုပ္ၾကီး စိတ္ပ်က္လြန္းလို ့ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက စာၾကည့္ခိ်န္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ မတပ္ပါဘူး။ အေဖက အျမဲမတပ္ရင္ ပါ၀ါတုိးမယ္ေျပာလဲ အေဖ့ေရွ ့တပ္ျပီး ကြယ္ရာမွာ ျဖဳတ္ထားတတ္ပါတယ္။ ရ တန္း စာေမးပဲြ သခ်ၤာေျဖျပီးေတာ့ မ်က္မွန္ၾကီး စာသင္ခုံထဲေမ့က်န္ခဲ့ေတာ့ မ်က္မွန္မတပ္ပဲေနတာ မိပါေလေရာ။ စာေမးပဲြတြင္းၾကီး ခ်က္ခ်င္းမ်က္မွန္ေျပးလုပ္ရတာမို ့ အေဖအေတာ္ေဒါသထြက္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီလို ခဏခဏေပ်ာက္လဲ ကြ်န္မက အမွတ္သညာနဲတုန္းပါပဲ။ RIT ေရာက္ေတာ့လဲ ေပ်ာက္ေကာင္းတုန္း။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူမ်ားေတြ ေက်ာင္းသားကဒ္ျဖဴျဖဴေလးကိုင္ေနခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ ေက်ာင္းသားကဒ္က အညိဳေရာင္စာရြက္ၾကီးပါ။ ပထမတခါ ေပ်ာက္တုန္းက အျဖဴေရာင္ေလးျပန္ေပးေပမယ့္ ဒုတိယတၾကိမ္က်ေတာ့ ေက်ာင္းသားေရးရာက ေမ့တတ္လြန္းတဲ့ ကြ်န္မကို အညိဳေရာင္ စာရြက္ၾကီးနဲ ့သာ တန္တယ္လို ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီး ဒဏ္ခတ္ခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီအညိဳေရာင္ စာရြက္ၾကီးေတာင္ ထပ္ေပ်ာက္ေတာ့… အင္း… သူတို ့ဆံုးျဖတ္တာမွန္ပါသည္ေပါ့။

တခါမ်က္မွန္ေပ်ာက္တာလဲ မမွတ္ပါဘူး။ ဒုတိယနွစ္စာေမးပြဲတြင္းၾကီး မ်က္မွန္္တခါထပ္ေပ်ာက္ပါေသးတယ္။ သတိရတဲ့အခ်ိန္က ညၾကီးမွ။ ဘယ္လိုမွ မ်က္မွန္ျပန္လုပ္ဖို ့ အခ်ိန္မရေတာ့တာမို ့ ညၾကီးမင္းၾကီး RITကို ျပန္သြားရပါတယ္။ အေစာင့္ဦးေလးၾကီးကို ရွင္းျပျပီး စာေမးပြဲခန္းထဲ မ်က္မွန္ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရပါတယ္။ ကံေကာင္းေတာ့ မ်က္မွန္ေလးက ဘယ္မွေလွ်ာက္မသြားပဲ သူ ့သခင္လာေခၚတာကို ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ့ ေမ့တတ္တဲ့ ဇာတ္လမ္း အဲဒီမွာ တခန္းရပ္ခဲ့တာပါ။ အေဖဆံုးမတဲ့ စကားကို တသက္လံုးစဲြေအာင္ မွတ္ခဲ့လို ့ပါပဲ။ “ခဏခဏျပန္ျပန္ျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတာ အမွတ္သညာ မထားလို ့… ကိုယ္ကေမ့တတ္ရင္ ထ သြား ျပန္ ၾကည့္ အက်င့္ကိုလုပ္… က်င့္ခါစေတာ့ ေပ်ာက္ေနဦးမွာပဲ… ေနာက္ပိုင္း အက်င့္ပါသြားေတာ့ အားစိုက္စရာမလို သူ ့အလိုလို သတိထားမိသြားတာပဲ… ဒီအသက္အရြယ္အထိ သတိတရားမရွိတာ ရွက္ဖို ့ေကာင္းတယ္…” ။ အဲဒီေန ့က ေမ့တတ္ေပ်ာက္တတ္တာနဲ ့ ပတ္သက္ျပီး စရွက္တတ္တဲ့ေန ့ပါ။ ျပီးေတာ့ စာက်က္ရမယ့္အခ်ိန္မွာ ေပါ့ဆမွ ုေၾကာင့္ အခိ်န္ေတြ ဆံုးရွံ ုးသြားတာလဲ ယူက်ံဴးမရ နွေမ်ာမိခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကြ်န္မပစၥည္းမေပ်ာက္ေတာ့ပါဘူး။

အသက္အရြယ္ငယ္လို ့ မထိန္းသိမ္းတတ္တာနဲ ့ အသက္အရြယ္ၾကီးလို ့ ေမ့တတ္တာက လြဲရင္.. ၾကားအရြယ္ေမ့တတ္တဲ့ ေရာဂါက ကုစားလို ့ရတာ ကိုယ္ေတြ ့ပါ။ ပ်က္အစဥ္ျပင္ခဏဆိုသလို ျပင္လိုက္တဲ့ေန ့က မပ်က္ေတာ့တဲ့ ေန ့ပါပဲ။ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာက လြဲလို ့ေပါ့ေနာ္။

(စာၾကြင္း: ခုတေလာ ဘေလာ့ေပၚအေရာက္အေပါက္နဲေနတာ ခြင့္လြွတ္ပါေနာ္… ေမ့ေနလို ့မဟုတ္ပါဘူး… ရင္ထဲမွာ အျမဲရွိေနပါတယ္… အထူးသျဖင့္ ဖတ္ေနက် ဘေလာ့ေလးေတြကို အရမ္းလြမ္းမိတယ္… မိတ္ေဆြအသစ္ေလးေတြ လာလည္တာေတြ ့ရေတာ့ ၀မ္းသာမိတယ္… သူတို ့အိမ္ေလးေတြလဲ သြားလည္ျဖစ္ေအာင္ လည္ပါမယ္… ခု ရံုးမွာ ပေရာဂ်က္အသစ္ျပီးသြားေတာ့ နဲနဲအသက္ရွ ုျပန္ေခ်ာင္ေနပါျပီ။ ပံုမွန္ျပန္ေရးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါမယ္… ျပီးေတာ့… အိမ္ေျပာင္းသြားတဲ့မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြရဲ့ ဘေလာ့လိပ္စာအသစ္ေတြနဲ ့ မိတ္ေဆြသစ္ေတြရဲ့ ဘေလာ့လိပ္စာေလးေတြလဲ တင္ပါ့မယ္… နဲနဲေဟာင္းေနတဲ့ အက်ၤီေလးလဲ လဲပါဦးမယ္… လာလည္ၾကသူမ်ားအားလံုး ေက်းဇူးပါ)

တန္ခူး
10:37am 7-Oct-2009